Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

flo

  • 41 flos

    flōs, ōris, m. [root fla-; Gr. ek-phlainô, to stream forth; cf. phlasmos; Lat. flare, flamen, etc., v. flo], a blossom, flower.
    I.
    Lit.:

    suaves flores,

    Lucr. 1, 8:

    juvat novos decerpere flores,

    id. 1, 928:

    novi,

    Hor. C. 4, 1, 32:

    recentes,

    id. ib. 3, 27, 44:

    verni,

    id. ib. 2, 11, 9:

    florum omnium varietas,

    Cic. de Sen. 15, 54:

    suavitas odorum, qui afflarentur e floribus,

    id. ib. 17, 59:

    laetissimi flores,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ninguntque rosarum Floribus,

    Lucr. 2, 628:

    flores rosae, rosarum,

    Hor. C. 2, 3, 14; 3, 29, 3; 4, 10, 4:

    piabunt floribus et vino Genium,

    id. Ep. 2, 1, 144; cf.:

    fons Bandusiae, dulci digne mero non sine floribus,

    id. C. 3, 13, 2:

    nitidum caput impedire myrto Aut flore,

    id. ib. 1, 4, 10:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula, si dubitem, etc.,

    the stage strewed with flowers, id. Ep. 2, 1, 79:

    carduus florem purpureum mittit inter medios aculeos,

    puts forth, Plin. 20, 23, 99, § 262; cf. id. 21, 6, 17, § 31:

    legere,

    Ov. M. 4, 315.—
    B.
    Transf.
    1.
    The honey of flowers sucked out by the bees:

    rure levis verno flores apis ingerit alveo, Conpleat ut dulci sedula melle favos,

    Tib. 2, 1, 49; Verg. G. 4, 39; Plin. 11, 7, 7, § 17.—
    2.
    In gen., like the Gr. anthos, for whatever forms either the best part or the highest part of a thing (mostly poet. and in postAug. prose).—
    a.
    The flower of any thing, i. e. the prime or best part, also the best kind of any thing: postquam est honoratus frugum et floris Liberi, the bouquet or flavor of wine, Pac. ap. Non. 498, 12; so,

    vini (Bacchi),

    Plaut. Curc. 1, 2, 1; id. Cas. 3, 5, 16; Lucr. 3, 221.— The best kind of oil, Plin. 15, 6, 6, § 23; of wax, id. 21, 14, 49, § 84; of rosin, id. 14, 20, 25, § 124; of salt, id. 13, 1, 2, § 14; Cato, R. R. 88, 2; of meal, Plin. 18, 9, 20, § 86 et saep.; of cream, Vitr. 8, 3; of the finest dish: cenae, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2.—
    b.
    The highest part, the top, crown, head of a thing.—Of the froth of wine, Cato, R. R. 11, 2; Col. 12, 30; Plin. 14, 21, 27, § 136.—The blisters, scales that are formed in smelting metals, id. 34, 11, 24, § 107; the upper dust of marble or gypsum, Col. 12, 20, 8.— Poet. of the first downy hairs of the beard: nunc primum opacat flore lanugo genas, Pac. ap. Paul. ex Fest. s. v. genas, p. 94 Müll. N. cr.; Verg. A. 8, 160; Luc. 6, 562:

    ante genas dulces quam flos juvenilis inumbret,

    Claud. in Prob. Cons. Pan. 69.—Donec flammai fulserunt flore coorto, a tip or flash of flame, Lucr. 1, 900.—
    3. II.
    Trop., the flower, crown, ornament of any thing (class.; a favorite flg. of Cic.).
    A.
    In gen.:

    ea tempestate flos poëtarum fuit (Plautus),

    Plaut. Cas. prol. 18:

    sic omnis fetus repressus, exustusque siti flos veteris ubertatis exaruit,

    Cic. Brut. 4, 16:

    (Ennius) flos delibatus populi... qua (eloquentia) virum excellentem praeclare tum illi homines florem populi esse dixerunt,

    id. ib. 15, 58 sq. (cf. Enn. Ann. v. 309 ed. Vahl.):

    flos nobilitatis ac juventutis,

    id. Phil. 2, 15, 37; so, legatorum, id. Fl. 26, 61:

    versaris in optimorum civium vel flore vel robore,

    id. Or. 10, 34; cf.:

    quod floris, quod roboris in juventute fuerat, amiserant,

    Liv. 37, 12, 7:

    ex morbo velut renovatus flos juventae,

    id. 28, 35, 7; 26, 2, 6; Curt. 3, 5, 8:

    provincia Galliae... ille flos Italiae, illud firmamentum imperii populi Romani, illud ornamentum dignitatis,

    Cic. Phil. 3, 5, 13:

    flos dignitatis,

    id. Balb. 6, 15; cf.:

    ego te, Crasse, cum vitae flore, tum mortis opportunitate, divino consilio et ortum et exstinctum esse arbitror,

    splendor, glory, id. de Or. 3, 3, 12:

    in ipso Graeciae flore,

    in the very flower, the most flourishing condition, id. N. D. 3, 33, 82:

    flos aetatis,

    the flower of one's age, the prime of life, Lucr. 3, 770; 5, 847; cf.:

    non venirem contra gratiam, non virtutis spe, sed aetatis flore collectam,

    Cic. Phil. 2, 2, 3.— Without aetas: Pa. Anni? Ch. Anni? Sedecim. Pa. Flos ipse, Ter. Eun. 2, 3, 28:

    viridissimo flore puella,

    Cat. 17, 14:

    in flore primo tantae indolis juvenis exstinctus est,

    Plin. Ep. 5, 9, 5:

    in flore virium se credens esse,

    Liv. 42, 15, 2:

    primus flos animi,

    youthful vigor, Stat. Ach. 1, 625;

    but also: flos animi,

    ripe age, Sen. Ep. 26:

    videmus Vergilium ea de causa hortorum dotes fugisse, et e tantis, quae retulit, flores modo rerum decerpsisse,

    i. e. the choicest, best, Plin. H. N. 14 praef. § 7.—
    2.
    Transf.: flos aetatis, maidenly or youthful innocence (of girls or boys), virginity:

    (virgo) cum castum amisit polluto corpore florem,

    Cat. 62, 46:

    Hasdrubal flore aetatis, uti ferunt, primo Hamilcari conciliatus,

    Liv. 21, 2, 3; cf. id. 21, 3, 4:

    florem aetatis (Caesaris) in Bithynia contaminatum,

    Suet. Caes. 49.—
    B.
    In partic., of speech, a flower, embellishment, ornament:

    ut porro conspersa sit (oratio) quasi verborum sententiarumque floribus, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96:

    flos aut lumen eloquentiae,

    id. Brut. 17, 66; cf.:

    nullus flos tamen neque lumen ullum (in M. Crassi oratione),

    id. ib. 66, 233:

    florem et colorem defuisse,

    id. ib. 87, 298:

    alia copia locuples, alia floribus laeta,

    Quint. 8, 3, 87:

    male audire... nimiis floribus et ingenii affluentia,

    id. 12, 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > flos

  • 42 follis

    follis, is, m. [cf. flo].
    I.
    Lit.
    A.
    A pair of bellows:

    formae, quas vos effici sine follibus et sine incudibus non putatis,

    Cic. N. D. 1, 20, 54; cf.:

    folle fabrili flando accenderunt,

    Liv. 38, 7, 12; Verg. G. 4, 171; id. A. 8, 449: Hor. S. 1, 4, 19; Pers. 5, 11.—
    B.
    A playing-ball inflated with wind, a windball:

    ego te follem pugillatorium faciam, et pendentem incursabo pugnis,

    Plaut. Rud. 3, 4, 16:

    folle decet pueros ludere, folle senes,

    Mart. 14, 47, 2; 4, 19, 5; cf. folliculus, I. B.—
    C.
    A leathern money-bag:

    et tenso folle reverti Inde domum possis,

    Juv. 14, 281; so Dig. 35, 1, 82; Veg. Mil. 2, 20; Plaut. Aul. 2, 4, 23.—
    2.
    Transf., a small piece of money:

    centum folles aeris,

    Lampr. Heliog. 22:

    quinquaginta folles petere,

    Aug. Civ. D. 22, 8; id. adv. Crescent. 3, 29.—
    D.
    A cushion or pillow inflated with air, a wind-cushion, Lampr. Heliog. 25, 2.—
    II.
    Transf., the stomach:

    devorata in follem ventris recondere,

    Macr. S. 7, 4.— Poet., puffed cheeks:

    tunc immensa cavi spirant (causidici) mendacia folles,

    Juv. 7, 111.

    Lewis & Short latin dictionary > follis

  • 43 inflatus

    1.
    inflātus, a, um, Part. and P. a., from inflo.
    2.
    inflātus, ūs, m. [in-flo], a blowing into, a blast.
    I.
    Lit.:

    eae (tibiae) si inflatum non recipiunt,

    Cic. Brut. 51, 192:

    primo inflatu tibicinis,

    id. Ac. 4, 7, 20.—
    II.
    Trop., a breathing into, inspiration:

    aliquo instinctu inflatuque divino,

    Cic. Div. 1, 6, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > inflatus

  • 44 inflo

    in-flo, āvi, ātum, 1, v. a., to blow into or upon any thing, to inflate.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    age, jam infla buccas,

    Plaut. Stich. 5, 5, 26:

    ex ore in os palumbi inflare aquam,

    Cato, R. R. 90:

    tumidoque inflatur carbasus Austro,

    is swelled, Verg. A. 3, 357:

    merito quin illis Juppiter ambas Iratus buccas inflet,

    should in a rage puff up both his cheeks, Hor. S. 1, 1, 21:

    inflant (corpus) omnia fere legumina,

    make flatulent, Cels. 2, 26.—
    B.
    In partic., to play upon a wind instrument:

    inflare cavas cicutas,

    Lucr. 5, 1383:

    calamos leves,

    Verg. E. 5, 2.— Absol., to blow:

    simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

    Cic. Ac. 2, 27, 86.— With cognate acc.:

    sonum,

    Cic. de Or. 3, 60, 225. —
    II.
    Trop., to puff up, inflate:

    spe falsa animos,

    Cic. Pis. 36, 89:

    regis spem (with erigere animos),

    Liv. 35, 42, 5:

    animos ad intolerabilem superbiam,

    id. 45, 31, 31; 37, 26, 4:

    purpuratis solita vanitate spem ejus inflantibus,

    Curt. 3, 2, 10; 5, 10, 3:

    crescentem tumidis infla sermonibus utrem,

    Hor. S. 2, 5, 98:

    ipse erit glorià inflandus,

    Quint. 11, 1 med.Absol., of speech:

    Antipater paulo inflavit vehementius,

    blew a little too hard, Cic. Leg. 1, 2, 6.—Of music:

    illi qui fecerunt modos, a quibus aliquid extenuatur, inflatur, variatur,

    id. de Or. 3, 26, 102 fin.:

    et ea (medicamenta) quae ob caritatem emendi mulo inedicorum cupiditas inflaverat,

    puffed, bepraised, Veg. Vet. 4, 7, 4.— Hence, inflātus, a, um, P. a., blown into, filled with blowing.
    A.
    Lit.:

    si tibiae inflatae non referant sonum,

    Cic. Brut. 51, 192:

    bucina cecinit jussos inflata receptus,

    Ov. M. 1, 340:

    nolo verba inflata et quasi anhelata gravius exire,

    with a too great expenditure of breath, Cic. de Or. 3, 11, 40.—
    2.
    Transf., swelled up, swollen, puffed up:

    serpens inflato collo,

    Cic. Vatin. 2, 4:

    bucca inflatior,

    Suet. Rhet. 5:

    inflatum hesterno venas Iaccho,

    Verg. E. 6, 15:

    Volturnus amnis inflatus aquis,

    swollen, enlarged, Liv. 23, 19, 4:

    amnes,

    id. 40, 33, 2:

    capilli,

    hanging loose, dishevelled, Ov. A. A. 3, 145:

    inflata rore non Achaico turba,

    Verg. Cat. 7, 2. — Comp.:

    vestis inflatior,

    Tert. Pall. 4 med.
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., puffed up, inflated, haughty, proud:

    quibus illi rebus elati et inflati non continebantur,

    Cic. Agr. 2, 35, 97:

    inflatus et tumens animus,

    id. Tusc. 3, 9, 19:

    inflata spe atque animis,

    id. Mur. 15, 33:

    promissis,

    id. ib. 24, 49:

    laetitia atque insolentia,

    id. Phil. 14, 6, 15:

    jactatione,

    Liv. 29, 37, 9:

    assensionibus,

    id. 24, 6, 8:

    estne quisquam tanto inflatus errore,

    Cic. Ac. 2, 36, 116:

    opinionibus,

    id. Off. 1, 26, 91:

    his opinionibus animus,

    Liv. 6, 11, 6, 6, 18, 5:

    vana spe,

    id. 35, 49, 4:

    vano nuntio,

    id. 24, 32, 3:

    successu tantae rei,

    id. 37, 12, 4:

    legionum numero,

    Vell. 2, 80, 2:

    superbus et inflatus,

    Juv. 8, 72:

    elatus inflatusque,

    Suet. Ner. 37.— Comp.:

    juvenis inflatior,

    Liv. 39, 53, 8.—
    2.
    In partic., of style, inflated, turgid:

    Attici pressi et integri, Asiani inflati et inanes,

    Quint. 12, 10, 16:

    inflatus et tumidus,

    Tac. Or. 18:

    Callimachus,

    Prop. 2, 34 (3, 32), 32; Suet. Rhet. 2.— Hence, adv.: inflātē, only in comp., haughtily, proudly, pompously:

    aliquid latius atque inflatius perscribere,

    Caes. B. C. 2, 17, 3:

    inflatius commemorare,

    id. ib. 2, 39, 4:

    inflatius multo, quam res erat gesta, fama percrebuerat,

    id. ib. 3, 79, 4:

    fabulari inflatius,

    Amm. 22, 16, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > inflo

  • 45 perflo

    per-flo, āvi, ātum, 1, v. a. and n., to blow through or over (not in Cæs.).
    I.
    Act.:

    cum venti nubila perflant,

    Lucr. 6, 132; cf. id. 6, 136, and Ov. R. Am. 369:

    unde (nubilarium) commodissime perflari possit,

    Varr. R. R. 1, 13:

    venti terras turbine perflant,

    Verg. A. 1, 83:

    colles, qui cum perflantur ipsi, tum adferunt umbram vallibus,

    Cic. Rep. 2, 6, 11:

    granaria perflari undique malunt,

    Plin. 18, 30, 73, § 302:

    murmura conchā,

    to sound by blowing through, Luc. 9, 348:

    perflata est terra austro,

    Vulg. Job, 37, 17.—
    II.
    Neutr., to blow through, to blow, Col. 2, 21, 5:

    perflantibus undique procellis,

    Plin. 2, 107, 111, § 240.

    Lewis & Short latin dictionary > perflo

  • 46 proflatus

    prō-flātus, ūs, m. [pro-flo].
    I.
    Lit., a blowing, breeze (post-Aug.):

    aestivo proflatu refrigerari,

    Col. 5, 9, 7.—
    II.
    Transf., a snoring:

    proflatu terrebat equos,

    Stat. Th. 10, 320.

    Lewis & Short latin dictionary > proflatus

  • 47 proflo

    prō-flo, āvi, ātum, 1, v. a., to blow forth, breathe out.
    I.
    Lit. ( poet.):

    leo proflat ferus ore calores, Q. Cic. poët. ap. Aus. Ecl.: flammas,

    Ov. F. 1, 573; Val. Fl. 7, 571:

    pectore sanguineos rivos,

    Stat. Th. 11, 266.—
    B.
    Transf., to melt, liquefy by blowing (postAug.): massa proflatur in primis, mox in [p. 1459] proflatum additur, etc., Plin. 34, 9, 20, § 97. —
    II.
    Trop., to blow or breathe out ( poet. and post-Aug.):

    noctem Tartaream pectore,

    Val. Fl. 6, 435:

    toto proflabat pectore somnum,

    i.e. was snoring, Verg. A. 9, 326:

    iras,

    i.e. to puff and blow, to fret, fume, Plin. 8, 4, 5, § 9.—
    B.
    To puff out:

    nares,

    App. M. 7, p. 193, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > proflo

  • 48 reflo

    rĕ-flo, āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to blow back, blow contrary.
    A.
    Lit.:

    reflantibus ventis,

    Cic. Tusc. 1, 49, 119:

    Etesiae valde reflant,

    id. Att. 6, 7, 2:

    antra,

    Sid. Ep. 9, 13:

    ventorum procellae reflantium,

    Amm. 19, 10; 22, 8. — Poet.: pelagus respargit, reflat, Att. ap. Cic. N. D. 2, 35, 89 (Trag. Rel. p. 158 Rib.).—
    B.
    Trop.:

    cum prospero flatu ejus (fortunae) utimur, ad exitus pervehimur optatos et, cum reflavit, affligimur,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    reflante fortunā,

    Amm. 31, 13, 19; cf. Lact. 3, 29. —
    II.
    Act.
    A.
    To blow again from one ' s self, to blow or breathe out:

    (aër) cum ducitur atque reflatur,

    is breathed out, exhaled, Lucr. 4, 938:

    spiritum, folles,

    to blow out, Lampr. Heliog. 25:

    sucositatem,

    to evaporate, Cael. Aur. Acut. 2, 29. —
    B.
    To blow or puff out again:

    laciniam (ventus),

    App. M. 10, p. 254, 9; cf.:

    reflato sinu,

    id. ib. 4, p. 158 fin.:

    signum veste reflatum,

    id. ib. 2, p. 116, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > reflo

  • 49 spiro

    spīro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [etym. dub.].
    I.
    Neutr., to breathe, blow, etc. (cf. flo).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (only poet. and in postAug. prose):

    freta circum Fervescunt graviter spirantibus incita flabris,

    Lucr. 6, 428; Ov. M. 7, 532:

    obturatis, quā spiraturus est ventus, cavernis,

    Plin. 8, 38, 58, § 138:

    emicat ex oculis, spiratque e pectore flamma,

    breathes forth, bursts forth, Ov. M. 8, 356:

    aequatae spirant aurae,

    Verg. A. 5, 844:

    graviter spirantis copia thymbrae,

    strongscented, Verg. G. 4, 31; cf.:

    semper odoratis spirabunt floribus arae,

    Stat. S. 3, 3, 211:

    seu spirent cinnama surdum,

    emit a slight fragrance, Pers. 6, 35:

    quā vada non spirant, nec fracta remurmurat unda,

    roar, rage, Verg. A. 10, 291; cf.:

    fervet fretis spirantibus aequor,

    boiling up, foaming, id. G. 1, 327.—
    2.
    In partic., to breathe, draw breath, respire (the class. signif. of the word; cf.

    anhelo): cum spirantes mixtas hinc ducimus auras,

    Lucr. 6, 1129:

    quae deseri a me, dum quidem spirare potero, nefas judico,

    Cic. N. D. 3, 40, 94:

    ne spirare quidem sine metu possunt,

    id. Rosc. Am. 23, 65; id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    vehementer et crebro spirare,

    Cels. 2, 4:

    querulum spirat,

    breathes plaintively, Mart. 2, 26, 1.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Like the Engl. to breathe, = to live, be alive (usu. in the part. pres.):

    sunt qui ab eo (Clodio) spirante forum putent potuisse defendi, cujus non restiterit cadaveri curia (corresp. to vivus),

    Cic. Mil. 33, 91:

    ut in vivi etiam et spirantis capite bustum imponeret,

    id. Dom. 52, 134; cf.:

    margarita viva ac spirantia saxis avelli,

    Tac. Agr. 12 fin.:

    Catilina inter hostium cadavera repertus est, paululum etiam spirans,

    Sall. C. 61, 4:

    spirantia consulit exta,

    still panting, Verg. A. 4, 64:

    artus,

    Luc. 3, 732:

    corpora,

    id. 1, 363:

    non sunt ausi admovere (corpori), velut spiranti, manus,

    Curt. 10, 10, 13; Sil. 2, 430; cf. in verb. finit.:

    spirant venae corque adhuc paviduin salit,

    Sen. Thyest. 756.—
    * (β).
    Of aspirated letters:

    quibus (litteris) nullae apud eos dulcius spirant,

    sound, Quint. 12, 10, 27.—
    B.
    Trop.
    1.
    (Acc. to I. A. 1.) To be favorable, to favor (the fig. taken from a favorable wind):

    quod si tam facilis spiraret Cynthia nobis,

    Prop. 2, 24 (3, 18), 5:

    di maris et terrae... spirate secundi,

    Verg. A. 3, 529.—
    2.
    (Acc. to I. A. 2.) To breathe, live, be alive:

    videtur Laelii mens spirare etiam in scriptis, Galbae autem vis occidisse,

    Cic. Brut. 24, 94; cf.:

    spirat adhuc amor Vivuntque calores Aeoliae puellae,

    Hor. C. 4, 9, 10.—Of life-like representations by painting, sculpture, etc.:

    excudent alii spirantia mollius aera,

    Verg. A. 6, 847:

    Parii lapidis spirantia signa,

    id. G. 3, 34:

    spirat et arguta picta tabella manu,

    Mart. 7, 84, 2; 11, 10, 7.—
    3.
    To be poetically inspired, to have the lyric spirit:

    quod spiro, et placeo, si placeo, tuum est,

    Hor. C. 4, 3, 24 (Orell. ad loc.).—
    4.
    Spirare alte, altius, to be puffed up, proud, or arrogant, Flor. 2, 2, 27:

    Eusebium alte spirantem addixere poenae,

    Amm. 22, 3, 12.—
    II.
    Act., to breathe out, exhale, emit (mostly poet. and post-Aug.; not in Cic.; syn. exhalo).
    A.
    Lit.:

    Diomedis equi spirantes naribus ignem,

    Lucr. 5, 29:

    flammam spirantes ore Chimaerae,

    id. 2, 705; so,

    flammas spirantes boves,

    Liv. 22, 17:

    flamina,

    Ov. F. 4, 18:

    Zephyros spirare secundos,

    Verg. A. 4, 562:

    tenuem animam,

    to breathe feebly, Val. Fl. 4, 436:

    ambrosiaeque comae divinum vertice odorem Spiravere,

    exhaled, Verg. A. 1, 404; Claud. Rapt. Pros. 2, 81.—
    B.
    Trop., to breathe forth, exhale:

    pinguia Poppaeana,

    Juv. 6, 466:

    mendacia,

    id. 7, 111:

    ut vidit vastos telluris hiatus Divinam spirare fidem (i. e. oracula),

    Luc. 5, 83.—
    2.
    To breathe into:

    ficto Corpori animam,

    Lact. 2, 11, 3.—
    3.
    Transf., like the Engl. to breathe, i. e. to be full of; to show, express, manifest; to design, intend a thing ( poet. and in post-Aug. prose): tantum spirantes aequo certamine bellum. [p. 1744] Lucr. 5, 392:

    mollem spirare quietem,

    Prop. 1, 3, 7:

    quae spirabat amores,

    Hor. C. 4, 13, 19:

    inquietum hominem et tribunatum etiam nunc spirantem,

    Liv. 3, 46:

    fratris facta spirans,

    imitating, Sil. 15, 411; cf.:

    fratrem spirat in armis,

    id. 3, 740:

    spirantes proelia dira effigies,

    id. 17, 398.— Often with neutr. adj. used adverb.:

    magnum,

    Prop. 2, 15 (3, 7), 53:

    majora,

    Curt. 6, 9, 11:

    immane,

    Verg. A. 7, 510:

    tragicum satis,

    Hor. Ep. 2, 1, 166; cf. id. C. 4, 3, 24:

    quiddam indomitum,

    Flor. 1, 22, 1:

    cruenta,

    Amm. 16, 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > spiro

  • 50 subflo

    suf-flo ( subflo), āvi, ātum, 1, v. a. and n. (rare; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Act., to blow forth from below; to blow up, puff out, inflate.
    A.
    Lit.:

    age, tibicen, refer ad labeas tibias, Suffla celeriter tibi buccas, quasi proserpens bestia,

    Plaut. Stich. 5, 4, 42:

    venae ubi sufflatae sunt ex cibo,

    Cato, R. R. 157, 7:

    sufflata cutis,

    Plin. 8, 38, 57, § 138.—
    2.
    To blow upon:

    ignes,

    Plin. 34, 8, 19, § 79:

    gladiatores decrepiti, quos si sufflasses, cecidissent,

    Petr. 45, 11:

    prunas,

    Vulg. Isa. 54, 16.—
    * B.
    Trop.:

    nescio quid se sufflavit uxori suae,

    i. e. got enraged, Plaut. Cas. 3, 3, 19.—
    II.
    Neutr., to blow, puff at or upon any thing.
    A.
    Lit.:

    sufflavit buccis suis,

    Mart. 3, 17, 4:

    rubetae arrepentes foribus (alveorum) per eas sufflant,

    Plin. 11, 18, 19, § 62.—
    * B.
    Trop.:

    suffla: sum candidus,

    puff yourself up, Pers. 4, 20.—Hence, suf-flātus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., puffed up, bloated: sufflato corpore esse, Varr. ap. Non. 395, 8.—
    B.
    Trop., blown out, puffed up, bloated, inflated with anger or pride; of language, inflated, tumid, pompous, bombastic:

    sufflatus ille huc veniet,

    Plaut. Bacch. 4, 2, 21: neque auro aut genere aut multiplici scientiā Sufflatus, Varr. ap. Non. 46, 31:

    (figura) recte videbitur appellari, si sufflata nominabitur,

    Auct. Her. 4, 10, 15; cf.:

    sufflati atque tumidi (in dicendo),

    Gell. 7, 14, 5.— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > subflo

  • 51 sufflo

    suf-flo ( subflo), āvi, ātum, 1, v. a. and n. (rare; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Act., to blow forth from below; to blow up, puff out, inflate.
    A.
    Lit.:

    age, tibicen, refer ad labeas tibias, Suffla celeriter tibi buccas, quasi proserpens bestia,

    Plaut. Stich. 5, 4, 42:

    venae ubi sufflatae sunt ex cibo,

    Cato, R. R. 157, 7:

    sufflata cutis,

    Plin. 8, 38, 57, § 138.—
    2.
    To blow upon:

    ignes,

    Plin. 34, 8, 19, § 79:

    gladiatores decrepiti, quos si sufflasses, cecidissent,

    Petr. 45, 11:

    prunas,

    Vulg. Isa. 54, 16.—
    * B.
    Trop.:

    nescio quid se sufflavit uxori suae,

    i. e. got enraged, Plaut. Cas. 3, 3, 19.—
    II.
    Neutr., to blow, puff at or upon any thing.
    A.
    Lit.:

    sufflavit buccis suis,

    Mart. 3, 17, 4:

    rubetae arrepentes foribus (alveorum) per eas sufflant,

    Plin. 11, 18, 19, § 62.—
    * B.
    Trop.:

    suffla: sum candidus,

    puff yourself up, Pers. 4, 20.—Hence, suf-flātus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., puffed up, bloated: sufflato corpore esse, Varr. ap. Non. 395, 8.—
    B.
    Trop., blown out, puffed up, bloated, inflated with anger or pride; of language, inflated, tumid, pompous, bombastic:

    sufflatus ille huc veniet,

    Plaut. Bacch. 4, 2, 21: neque auro aut genere aut multiplici scientiā Sufflatus, Varr. ap. Non. 46, 31:

    (figura) recte videbitur appellari, si sufflata nominabitur,

    Auct. Her. 4, 10, 15; cf.:

    sufflati atque tumidi (in dicendo),

    Gell. 7, 14, 5.— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > sufflo

См. также в других словарях:

  • flo — flo·re·at·ed; flo·ren·cée; flo·res; flo·res·cence; flo·res·cent; flo·ret·ed; flo·ri·at·ed; flo·ri·a·tion; flo·ri·bun·da; flo·ri·can; flo·ri·cul·tur·al; flo·ri·cul·ture; flo·ri·cul·tur·ist; flo·rid·e·ae; flo·rid·i·ana; flo·rid·i·ty;… …   English syllables

  • FLO — or Flo may refer to:* Florence Regional Airport in Florence, South Carolina * Flo , an American comedy television series * Flo ( Cars ), a character from Cars * Fairtrade Labelling Organizations International * or Flo , a skeleton of an extinct… …   Wikipedia

  • Flo — oder Flo bezeichnet: Fairtrade Labelling Organizations International Fluoren, chemische Verbindung eine Variante des Vornamens Florian Tore André Flo (* 1973), norwegischer Fußballspieler eine Variante des Vornamens Flora (Vorname) Flo Hyman… …   Deutsch Wikipedia

  • FLO — oder Flo bezeichnet: Fairtrade Labelling Organizations International Fluoren, chemische Verbindung eine Variante des Vornamens Flora (Vorname) eine Variante des Vornamens Florian Tore André Flo (* 1973), norwegischer Fußballspieler Flo Hyman… …   Deutsch Wikipedia

  • flo|ra — «FLR uh, FLOHR », noun. the Roman goddess of flowers. ╂[< Latin Flōra goddess of flowers < flōs, flōris flower] flo|ra «FLR uh, FLOHR », noun, plural flo|ras, flo|rae «FLR ee, FLOHR ». 1. plants of a particular region or time: »the flora of …   Useful english dictionary

  • Flo|ra — «FLR uh, FLOHR », noun. the Roman goddess of flowers. ╂[< Latin Flōra goddess of flowers < flōs, flōris flower] flo|ra «FLR uh, FLOHR », noun, plural flo|ras, flo|rae «FLR ee, FLOHR ». 1. plants of a particular region or time: »the flora of …   Useful english dictionary

  • Flo — (fl[=o]), n.; pl. {Flon} (fl[=o]n). [AS. fl[=a], fl[=a]n.] An arrow. [Obs.] Chaucer. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flōþra- — *flōþra , *flōþraz germ., stark. Maskulinum (a): nhd. Flunder; ne. flounder; Rekontruktionsbasis: an., mnd.; Etymologie: s. ing. *plā̆t , (*plā̆d ), *plē̆t …   Germanisches Wörterbuch

  • Flo-Jo — [Flo Jo] the popular name for the US runner Florence Griffith Joyner …   Useful english dictionary

  • Flo — f English: short form of FLORENCE (SEE Florence) and FLORA (SEE Flora), common in the early part of the 20th century, but now widely considered somewhat old fashioned (in contrast to most other short forms in o, e.g. Jo) …   First names dictionary

  • flȍk — m pom. malo jedro na pramčanom dijelu jedrilice u obliku trokuta ✧ {{001f}}njem. ← tal …   Veliki rječnik hrvatskoga jezika

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»