Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

flo

  • 1 flo

    flo, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] souffler. - tr. [st2]2 [-] souffler, exhaler; faire fondre (des métaux). [st2]3 [-] souffler sur, mépriser, dédaigner.    - flavit ab Epiro lenissimus ventus, Cic. Att. 7, 2, 1: un vent fort doux souffla du côté de l'Epire.    - simul flare sorbereque haud factu facile'st, Plaut. Most. 3.2.104: il est malaisé de souffler et d'avaler tout à la fois (= il est difficile de faire deux choses à la fois).    - hieme anima, quae flatur, omnium apparet, Varr. L. L. 6, § 9: en hiver on aperçoit l'haleine que rendent les poumons.    - tibiā flatur, Ov. F. 4, 341: on joue de la flûte.    - flare de corpore flammam, Lucr. 5, 906: exhaler une flamme de son corps.    - flare follibus, Plin.: recevoir le vent du soufflet.    - magna flare, Quint. 12, 6, 5: avoir un langage emphatique, boursouflé.    - flare rosas, Prud.: [souffler sur les roses] = mépriser les roses.
    * * *
    flo, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] souffler. - tr. [st2]2 [-] souffler, exhaler; faire fondre (des métaux). [st2]3 [-] souffler sur, mépriser, dédaigner.    - flavit ab Epiro lenissimus ventus, Cic. Att. 7, 2, 1: un vent fort doux souffla du côté de l'Epire.    - simul flare sorbereque haud factu facile'st, Plaut. Most. 3.2.104: il est malaisé de souffler et d'avaler tout à la fois (= il est difficile de faire deux choses à la fois).    - hieme anima, quae flatur, omnium apparet, Varr. L. L. 6, § 9: en hiver on aperçoit l'haleine que rendent les poumons.    - tibiā flatur, Ov. F. 4, 341: on joue de la flûte.    - flare de corpore flammam, Lucr. 5, 906: exhaler une flamme de son corps.    - flare follibus, Plin.: recevoir le vent du soufflet.    - magna flare, Quint. 12, 6, 5: avoir un langage emphatique, boursouflé.    - flare rosas, Prud.: [souffler sur les roses] = mépriser les roses.
    * * *
        Flo, flas, flare. Plin. Souffler.

    Dictionarium latinogallicum > flo

  • 2 flo

    flo flo, flavi, flatum, are дуть, веять

    Латинско-русский словарь > flo

  • 3 flo

    flo, āvī, ātum, āre (ahd. blāsan), blasen, I) intr. v. Winde, blasen, wehen, qui ventus in his locis flare consuevit, Caes.: neque ullus flare ventus poterat, Caes.: cum contrarii venti flare coepissent, Ps. Quint. decl.: subito fluctibus inhorruit mare ac discordes in perniciem nostram flavere venti, Sen. rhet.: si flabat aquilo aut auster, Turpil. fr.: flabat adhuc eurus, Ov.: auster, qui per biduum flaverat, in Africum se vertit, Caes.: eurus, qui multos dies continenter flabat, Auct. b. Alex.: ita belle nobis ab Epiro flavit Onchesmites, Cic.: dum flavit velis aura secunda meis, Ov. – v. Pers., mit dem Munde, simul flare sorbereque haud factu facilest, sprichw. v. etwas Unmöglichem, Plaut. most. 791: mit dem Blasebalg, scin tillam levem ignis inditam plumae folle fabrili ad caput fistulae imposito flando accenderunt, Liv. 38, 7, 12: follibus lapidem Phrygium dum rufescat, anblasen, anfachen, Plin. 36, 143. – v. der Flöte, protinus inflexo Berecyntia tibia cornu flabit, Ov. fast. 4, 182. – II) tr. blasen, A) im allg.: 1) eig.: a) aufwehen, v. Winde, pulvis vento flatus, Auct. b. Afr. 52, 4. – b) aus dem Munde blasen, herausblasen, ore foras acrem de corpore flammam (v. der Chimära), Lucr. 5, 903: anima, quae flatur, der Hauch, der aus dem Munde geht, Varro LL. 6, 9. – c) ein Instrument blasen, furiosa tibia flatur, Ov. fast. 4, 341. – poet., vom heroischen Dichter, rauco flare praeconia classica cornu, Prop. 3, 3, 41: Pieria proelia flare tubā, Mart. 11, 3, 8. – 2) übtr.: omisso magna semper flandi tumore, den aufgeblasenen Schwulst hochtönender Sprache, Quint. 12, 6, 5: has ille inanes glorias cum flaret, sich mit solch eitlem Geprahle unaufhörlich breit machte, Gell. 1, 2, 6. – poet., rosas, gleichs. fortblasen = verschmähen, Prud. perist. 3, 21. – B) prägn., Geld aus Metall gießen, aes antiquissimum, quod est flatum, pecore est notatum, Varro r. r. 2, 1, 9: non rude aes argentumque, sed flata signataque pecunia, gegossenes u. gestempeltes, Gell. 2, 10, 3: u. so fl. pecuniam (Ggstz. conflare, einschmelzen), Cic. Sest. 66: nummum argenteum, Varro fr. b. Charis. 105, 6: nummos, Ulp. dig. 48, 10, 9 pr.: dah. III VIRI A. A. A. F. F., d.i. triumviri aere argento auro flando feriundo, Corp. inscr. Lat. 12. p. 200. elog. XXXII (IX).

    lateinisch-deutsches > flo

  • 4 flo

    flo, āvī, ātum, āre (ahd. blāsan), blasen, I) intr. v. Winde, blasen, wehen, qui ventus in his locis flare consuevit, Caes.: neque ullus flare ventus poterat, Caes.: cum contrarii venti flare coepissent, Ps. Quint. decl.: subito fluctibus inhorruit mare ac discordes in perniciem nostram flavere venti, Sen. rhet.: si flabat aquilo aut auster, Turpil. fr.: flabat adhuc eurus, Ov.: auster, qui per biduum flaverat, in Africum se vertit, Caes.: eurus, qui multos dies continenter flabat, Auct. b. Alex.: ita belle nobis ab Epiro flavit Onchesmites, Cic.: dum flavit velis aura secunda meis, Ov. – v. Pers., mit dem Munde, simul flare sorbereque haud factu facilest, sprichw. v. etwas Unmöglichem, Plaut. most. 791: mit dem Blasebalg, scin tillam levem ignis inditam plumae folle fabrili ad caput fistulae imposito flando accenderunt, Liv. 38, 7, 12: follibus lapidem Phrygium dum rufescat, anblasen, anfachen, Plin. 36, 143. – v. der Flöte, protinus inflexo Berecyntia tibia cornu flabit, Ov. fast. 4, 182. – II) tr. blasen, A) im allg.: 1) eig.: a) aufwehen, v. Winde, pulvis vento flatus, Auct. b. Afr. 52, 4. – b) aus dem Munde blasen, herausblasen, ore foras acrem de corpore flammam (v. der Chimära), Lucr. 5, 903: anima, quae flatur, der Hauch, der aus dem Munde geht, Varro LL. 6, 9. – c) ein Instrument blasen, furiosa tibia flatur, Ov. fast. 4, 341. – poet., vom heroischen
    ————
    Dichter, rauco flare praeconia classica cornu, Prop. 3, 3, 41: Pieria proelia flare tubā, Mart. 11, 3, 8. – 2) übtr.: omisso magna semper flandi tumore, den aufgeblasenen Schwulst hochtönender Sprache, Quint. 12, 6, 5: has ille inanes glorias cum flaret, sich mit solch eitlem Geprahle unaufhörlich breit machte, Gell. 1, 2, 6. – poet., rosas, gleichs. fortblasen = verschmähen, Prud. perist. 3, 21. – B) prägn., Geld aus Metall gießen, aes antiquissimum, quod est flatum, pecore est notatum, Varro r. r. 2, 1, 9: non rude aes argentumque, sed flata signataque pecunia, gegossenes u. gestempeltes, Gell. 2, 10, 3: u. so fl. pecuniam (Ggstz. conflare, einschmelzen), Cic. Sest. 66: nummum argenteum, Varro fr. b. Charis. 105, 6: nummos, Ulp. dig. 48, 10, 9 pr.: dah. III VIRI A. A. A. F. F., d.i. triumviri aere argento auro flando feriundo, Corp. inscr. Lat. 12. p. 200. elog. XXXII (IX).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flo

  • 5 flō

        flō flāvī, flātus, āre    [FLA-], to blow: belle nobis Flavit ab Epiro ventus: scintillam flando accendere, L.: inflexo tibia cornu Flabit, sound, O.: classica, Pr.: tibia flatur, is blown, O.— To coin, mould, cast: ratio flandae pecuniae.
    * * *
    flare, flavi, flatus V
    breathe; blow

    Latin-English dictionary > flō

  • 6 flo

    flo, flāvi, flātum, 1, v. n. and a. [root fla-; Gr. ek-phlainô, to stream forth; phlasmos, vain-glorying; hence, Lat. flatus, flabrum, etc., flos, flōreo, Flōra; Germ. blasen, blähen;

    Eng. blow, bloom, blast, etc.,

    Curt. Gr. Etym. p. 301; cf. Grimm, Wörterb. s. v. blähen, blasen].
    I.
    Neutr., to blow (class.; cf.:

    spiro, halo): belle nobis flavit ab Epiro lenissimus ventus,

    Cic. Att. 7, 2, 1:

    corus ventus in his locis flare consuevit,

    Caes. B. G. 5, 7, 3; id. B. C. 3, 25, 1; 3, 26 fin.; Quint. 12, 10, 67; Ov. M. 7, 664:

    Etesiae contra fluvium flantes,

    Lucr. 6, 717:

    quinam flaturi sint venti,

    Plin. 3, 9, 14, § 94:

    inflexo Berecynthia tibia cornu Flabit,

    will blow, sound, Ov. F. 4, 181.—Prov.: simul flare sorbereque haud factu facile'st: ego hic esse et illic simitu hau potui, i. e. to do two opposite things at once, as we say, to blow hot and cold with the same breath, Plaut. Most. 3, 2, 104.—
    II.
    Act., to blow, blow at, blow out, blow up, or blow away (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.).
    A.
    Lit.:

    hieme anima, quae flatur, omnium apparet,

    which is emitted, Varr. L. L. 6, § 9 Müll.: Chimaera Ore foras acrem flaret de corpore flammam. Lucr. 5, 906:

    pulvis vento flatus, Auct. B. Afr. 52, 4: tibia flatur,

    is blown, Ov. F. 4, 341:

    Phrygius lapis flatur follibus, donec rubescat,

    is blown upon, Plin. 36, 19, 36, § 143.—
    2.
    Transf., to cast or coin metals by blowing:

    aes antiquissimum, quod est flatum, pecore est notatum,

    Varr. R. R. 2, 1, 9:

    flata signataque pecunia,

    Gell. 2, 10, 3.—Hence, the directors of the mint were called triumviri auro argento aeri flando feriundo (abbrev. III. VIRI A. A. A. F. F.), Inscr. Orell. 569; v. ferio.—
    B.
    Trop.:

    omisso magna semper flandi tumore,

    of high-flown, bombastic talk, Quint. 12, 6, 5: spernere succina, flare rosas, Fulva monilia respuere, qs. to blow away, i. e. to despise, Prud. steph. 3, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > flo

  • 7 flo

    flāvī, flātum, āre
    1) дуть, веять (ventus flat Cs etc.)
    simul f. sorbereque haud factu facile est погов. Pl — одновременно дуть и пить (втягивать) — дело нелёгкое
    3) выдувать, извергать, выдыхать ( ore flammam Lcr)
    5) возвещать, (про)возглашать (f. praeconia classica Prp); говорить высокопарно, выспренно (inanes glorias f. AG)
    6) лить (aes, argentum AG); чеканить (pecuniam C; nummos Dig)

    Латинско-русский словарь > flo

  • 8 flo

    , flavi, flatum, flare 1
      дуть, надувать

    Dictionary Latin-Russian new > flo

  • 9 ad-flō (aff-)

        ad-flō (aff-) āvī, —, āre,    to blow on, breathe upon: terga tantum adflante vento, L.: me ful minis ventis, blasted with, V.: qui (odores) adflarentur e floribus: taurorum adflabitur ore, i. e. scorched by the breath, O.: (pennarum) iactatibus adflata est tellus, is fanned, O.: Hos necat adflati tabe veneni, poisonous breath, O.: quidquid aurae fluminis adpropinquabant, adflabat verior frigoris vis, the nearer... the keener blew, L.: velut illis Canidia adflasset, H. — Fig., to inspire: adflata est numine... dei, V.: te adflavit E tribus soror, a Fury has inflamed thee, O.: gregibus amores, Tb.—To breathe on, impart by breathing: laetos oculis adflarat (Venus) honores, breathed charms upon, V.—To waft towards (only fig.): sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis, some intimation of good-will; cf. cui placidus leniter adflat amor, i. e. is propitious, Pr.

    Latin-English dictionary > ad-flō (aff-)

  • 10 circum - flō

        circum - flō —, —, āre,    to blow around: ab omnibus ventis invidiae circumflari, to be assailed.

    Latin-English dictionary > circum - flō

  • 11 cōn-flō

        cōn-flō āvī, ātus, āre,    to blow up, kindle, light: incendium, L.: falces conflantur in ensem, are smelted, V. — Fig., to kindle, inflame: mihi invidiam: civile bellum conflatum tuā operā: seditionem.—To bring together, make up, compose, get up, raise: exercitum: pecuniam: aes alienum grande, S.: accusationem: iudicia domi, L. — To bring about, effect, accomplish, procure, produce, cause, occasion: quibus ex rebus conflatur et efficitur id, etc.: ex Malo principio familiaritas Conflatast, T.: consensus paene conflatus, united: alicui negotium: in se tantum crimen.

    Latin-English dictionary > cōn-flō

  • 12 īn-flō

        īn-flō āvī, ātus, āre,    to blow into, blow, inflate, swell: simul inflavit tibicen: paulo inflavit vehementius, i. e. wrote in a loftier style: calamos levīs, V.: (bucina) cecinit inflata receptūs, O.: pellem, Ph.: illis ambas Iratus buccas, puff out his cheeks at them, H.: tumidoque inflatur carbasus Austro, is swelled, V.: Inflatus venas Iaccho, V.—To produce by blowing, blow: sonum.—To make loud by blowing: verba inflata, uttered with violent breath: a quibus (modis) aliquid extenuatur, inflatur, is pitched low or high.—Fig., to inspire, encourage, elate: poetam divino spiritu inflari: spectator sedulus inflat (poetam), H.: mendaciis spem regis, L.—To puff up, inflate: animos ad superbiam, L.: Crescentem tumidis sermonibus utrem, H.

    Latin-English dictionary > īn-flō

  • 13 per-flō

        per-flō —, —, āre,    to blow through, blow over: perflant altissima venti, O.: venti terras turbine perflant, V.: cum perflantur ipsi (colles): iam perflare ad ipsos auram maris, reached, Cu.

    Latin-English dictionary > per-flō

  • 14 prō-flō

        prō-flō āvī, —, āre,    to blow forth, breathe out: flammas, O.—Fig.: pectore somnum, i. e. the heavy breathing of sleep, V.

    Latin-English dictionary > prō-flō

  • 15 re-flō

        re-flō āvī, ātus, āre,    to blow back, blow in opposition, be contrary: reflantibus ventis: Etesiae valde reflant: pelagus respergit, reflat, Att. ap. C. —Fig.: cum reflavit (fortuna), adfligimur.

    Latin-English dictionary > re-flō

  • 16 flamen

    [st1]1 [-] flāmĕn, ĭnĭs, n. (flamentum, i, n.) [flo]:    - cf. gr. πνεῦμα. a - souffle.    - flamina tibiae, Hor. O. 3, 19, 19: modulations de la flûte.    - Enn. d. Macr. S. 6, 2; Ov. Am. 1, 6, 54; Lucr. 1, 290; id. 6, 135; Virg. En. 10, 97. b - vent, brise.    - Virg. En. 5, 832; Ov. F. 3, 599; Val. Fl. 3, 732. [st1]2 [-] flāmĕn, ĭnĭs, m. [flo]: flamine (prêtre de certaines divinités, qui, entre autres, allume la flamme sur l'autel des dieux). --- Cic. Phil. 2, 110.    - sync. filamen, d'après Varr. L. 5, 84 ; Prisc.4, 17 ; P. Fest. 87, 15.    - voir hors site les flamines [st1]3 [-] Flāmĕn, ĭnĭs, m.: Flamen (surnom de Q. Claudius). --- Liv. 27, 21, 5.
    * * *
    [st1]1 [-] flāmĕn, ĭnĭs, n. (flamentum, i, n.) [flo]:    - cf. gr. πνεῦμα. a - souffle.    - flamina tibiae, Hor. O. 3, 19, 19: modulations de la flûte.    - Enn. d. Macr. S. 6, 2; Ov. Am. 1, 6, 54; Lucr. 1, 290; id. 6, 135; Virg. En. 10, 97. b - vent, brise.    - Virg. En. 5, 832; Ov. F. 3, 599; Val. Fl. 3, 732. [st1]2 [-] flāmĕn, ĭnĭs, m. [flo]: flamine (prêtre de certaines divinités, qui, entre autres, allume la flamme sur l'autel des dieux). --- Cic. Phil. 2, 110.    - sync. filamen, d'après Varr. L. 5, 84 ; Prisc.4, 17 ; P. Fest. 87, 15.    - voir hors site les flamines [st1]3 [-] Flāmĕn, ĭnĭs, m.: Flamen (surnom de Q. Claudius). --- Liv. 27, 21, 5.
    * * *
        Flamen, flaminis, pen. corr. neut. gen. Horat. Soufflement.
    \
        Contraria classi flamina. Ouid. Vents contraires.
    \
        Spirant flamina. Ouid. Les vents soufflent.

    Dictionarium latinogallicum > flamen

  • 17 afflo

    af-flo (ad-flo), āvī, ātum, āre, I) zu-, entgegen-, anwehen, A) eig.: a) intr. v. Winde, ne in eas partes spectet villa, ex quibus ventus afflare soleat, Varr.: v. der Kälte, afflabat acrior frigoris vis, Liv.: v. Duft, entgegenduften, afflabunt tibi non Arabum de gramine odores, Prop.: u. medial, odores, qui afflarentur e floribus, Cic. – b) tr. v. Feuer, calidum membris afflare vaporem, Gluthitze anhauchen, Lucr. – B) übtr.: a) intr. entgegenwehen (wie der Wind, der die Segel schwellt) = günstig sein, felix, cui placidus leniter afflat amor, Tibull.: afflante fortunā, Quint. – b) tr.: α) zuwehen = zubringen, zutragen, sperat sibi auram posse aliquam afflari voluntatis dissensionisque eorum, qui etc., Cic.: rumoris nescio quid afflaverat commissione Graecorum frequentiam non fuisse, Cic. – β) anhauchen, eingeben, (unvermerkt) mitteilen, ubi indomitis gregibus Venus afflat amores, Tibull.: (genetrix) laetos oculis afflarat honores, hatte heitere Würde den Augen angehaucht, Verg.: u. vom Gifthauche des Neides, si quem reperiat, cui aliquid mali faucibus afflare possit, Cornif. rhet. – II) anwehen, anblasen, anhauchen (= wehend-, hauchend berühren), tr. u. intr., A) eig., v. Winde, v. der Luft, terga tantum afflante vento, Liv.: afflatus aurā (Zugluft), Suet.: v. Atem, Hauch, taurorum afflari ore, Ov.: a serpentibus afflari, Col.: si serpens afflavit, Sen.: velut illis (Dat.) Canidia afflasset, jene (die Speisen) durch ihren Hauch vergiftet hätte, Hor.: v. Atem der Sonnenrosse (= Morgenluft), nosque ubi primus equis Oriens afflavit anhelis, Verg.: v. Blitz (s. Barth Stat. Theb. 2, 85), tribus modis urit (fulmen), aut afflat (versengt) et levi iniuriā laedit aut comburit (verbrennt) aut accendit (setzt in Flammen), Sen. nat. qu. 2, 40, 4: imbre orto fulmen decidens hostiam et victimarium sacrificanti afflavit, traf, Spart. Hadr. 14, 3: me divum pater fulminis afflavit ventis, mit anwehendem Strahle gerührt, Verg.: u. so fulminis telis od. fulminum ignibus afflari, vom Blitzstrahl berührt (versengt) werden, Ov.: v. Feuer u.v. der Hitze übh., saucii afflatique incendio, von der Glut versengt, Liv.: afflari sidere = siderari (w.s.), Plin.; vgl. loquacitas animos iuvenum... pestilenti quodam sidere afflavit, Petr. – B) übtr., jmd. anhauchen = jmd. (mit Begeisterung, Jugend usw.) erfüllen, afflata est numine quando iam propiore dei, da vom mächtigen Hauch des nahenden Gottes jetzt mit Begeisterung sie erfüllt ward, Verg. – te... Gratia afflavit, Claud.: Romam meliore iuventā, ihr Jugend verleihen, Claud. – Romam regius terror afflabat, befiel Furcht vor dem Könige, Flor.

    lateinisch-deutsches > afflo

  • 18 conflo

    cōn-flo, āvī, ātum, āre, I) zusammenblasen, A) eine Flamme, einen Brand durch Blasen anfachen, 1) eig.: ignem, Plaut, u. Plin.: u. (im Bilde) ignis conflatus amore, Lucr. – quorum operā id conflatum (esse) incendium, Liv.: u. (im Bilde) c. tantum incendium (Kriegsflamme), ut etc., Flor. – 2) übtr., polit. Zustände wie einen Brand anfachen, auflodern lassen, anschüren = anstiften, erregen, bellum, Cic.: bellum inter Aegyptios et Persas, Nep.: tumultum gladiatorum ac fugitivorum, Cic.: seditionem, Cic.: coniurationem, Suet. – B) Metall usw. zusammenschmelzen, 1) eig.: a) zu einer Masse zusammenschmelzen, einschmelzen, aes c. et temperare, Plin.: c. argentum, c. aes et argentum, ICt.: argentum loculis integris conflatur (v. Blitz), Sen.: quo modo in eodem conflatorio res diversae conflantur, Salv. de gub. dei 7, 14. – bes. schon verarbeitetes Metall zu weiterem Gebrauche einschmelzen, umschmelzen, argenteas statuas omnes, Suet.: vasa aurea, Suet.: statua conflata a censoribus, auf Befehl der Z., Plin.: u. so conflatur statua, ut pecunia inde fiat, Schol. Iuven. 10, 61. – falces in enses, Verg.: Victorias aureas in usum belli, Quint. – b) prägn., mit dem Blasebalg usw. blasend, im Feuer verfertigen, gießen, blasen (vgl. flo no. II, B), alii vitrum conflant (sind Glasmacher, -bläser), aliis charta conficitur, Hadr. imp. b. Vopisc. Saturn. 8, 6: Ephod et Teraphim de hoc argento, quod Micha dedit, fuisse conflatum, Hier. ep. 29, 3. – bes. Geld machen, münzen, prägen, schlagen, aut flare aut conflare pecuniam, Geld münzen od. ausmünzen (sarkast. übtr. = auf alle Art sich Geld machen, Geld zusammenrassen), Cic. Sest. 66: lateres (Barren) argentei atque aurei primum conflati atque in aerarium conditi, Varr. de vit. P. R. 3. fr. 6 (b. Non. 520, 17 sq.). – 2) übtr.: a) zwei Substanzen zusammenschmelzen, verschmelzen, in einen Guß bringen, horum consensus conspirans et paene conflatus, völlige, ja fast unauflösliche Einigkeit, Cic. Lig. 34. – b) einen Ggstd. aus zwei od. mehreren Bestandteilen gleichs. zusammenschmelzen, α) innig vereinigend, gew. im Passiv m. Ang. woraus? durch ex u. Abl., sich wie aus einem Guß entwickeln od. bilden, ut una ex duabus naturis conflata videatur, Cic.: quibus ex rebus conflatur et efficitur id quod quaerimus honestum, Cic.: saepe ex huiusmodi re quapiam malo principio magna familiaritas conflata est, ist entstanden, Ter.: monstrum tam ex contrariis diversisque inter se pugnantibus naturae studiis cupiditatibusque conflatum, ein seltsames Wesen, bei dem sich so entgegengesetzte, verschiedene u. sich widersprechende Richtungen des Charakters und der Begierden eng vereint finden, Cic. – β) auf einen Punkt aufsammelnd zusammenbringen, meist mit verächtlichem Nbbegr., wie unser zusammentrommeln, zusammenschlagen, zusammenwürfeln, magnum exercitum, Cic.: exercitus perditorum civium clandestino scelere conflatus, Cic.: ex perditis atque ab omni non modo fortuna, verum etiam spe derelictis conflata improborum manus, Cic.: sive odio conflatos testes sive gratiā sive pecuniā, Quint. -rem (Vermögen) civili sanguine, Lucr.: aes alienum grande, auflaufen lassen, aufhäufen, Sall. – γ) ( wie συμφυσάω) etw. gleichs. zusammenschmieden, anstiften, anlegen, bereiten, bewerkstelligen, veranstalten, veranlassen, αα) übh.: accusationem et iudicium, Cic.: crimen, Cic.: suspicionem (v. einem Umstande), Cornif. rhet. – iniuria novo scelere conflata, Cic.: conflata insidiis mors (Ggstz. fatalis mors), Vell.: unde hoc totum ductum et conflatum mendacium (Lügenwerk) est? Cic. – alci periculum, Cic.: aliquid negotii alci, Cic.: alci invidiam, Cic. – crimen invidiamque in alqm, Cic. – ββ) erfindend schmieden, aushecken, ausdenken, iudicia (Rechtsprüche) domi conflabant, pronuntiabant in foro, Liv. 3, 36, 8: portentum inusitatum conflatum est, Poeta b. Gell. 15, 4, 3: artes meditatione conflatae, zustande gebracht, Arnob. 2, 18. – II) aufblähen, intestina conflata, Cael. Aur. chron. 3, 2, 18.

    lateinisch-deutsches > conflo

  • 19 difflo

    dif-flo, āvī, ātum, āre (dis u. flo), zerblasen, voneinander blasen, legiones alcis spiritu, Plaut. mil. 17: pars difflatur vento, Lucil. 666: diffl. nubila od. pulverem (v. Winde), Auson. ephem. 7, 35. p. 9, 13 Schenkl. Prud. ham. 587: im Bilde, difflantibus procellis (polit. Stürme) rem publicam, Amm. 25, 9, 7: quod omnes (vos) superi difflaverint, Iul. Val. 1, 49 (44). p. 60, 21 K.

    lateinisch-deutsches > difflo

  • 20 elflo

    el-flo, āvī, ātum, āre (ex u. flo), herausblasen, -hauchen, I) v. tr.: A) im allg.: a) v. Pers., lucem elatis naribus, v. den Sonnenrossen, Verg.: vernas ab ore rosas, Ov.: inter discrimina dentium litteram, Quint.: nondum efflaverat omnia, ausgesprochen, Petron. 49, 1. – animam, Plaut., Varro, Cic. u.a.: vitam, Claud., vitam in nubila, Sil.: extremum halitum, Cic. poët. Tusc. 2, 22: extremum spiritum, Augustin. conf. 9, 12: u. bl. efflare, Cic. poët. de div. 1, 106: prägn. efflantes plagae, die das Leben verhauchen lassen, Stat. Theb. 8, 168: quod moriens efflavit, mit dem letzten Atemzuge aussprach, Flor. 4, 7, 11. – b) v. Blasinstrumenten, raucisonos efflabant cornua bombos, Catull. 64, 263. – B) insbes., ausdünsten, colorem, verlieren, Lucr.: vina somno, Stat. – II) v. intr. heraus- od. hinausblasen, -hauchen (duften), -sprühen, Lucr. 6, 681 u. 699. Stat. Theb. 10, 109. Ven. Fort. 4, 26, 128.

    lateinisch-deutsches > elflo

См. также в других словарях:

  • flo — flo·re·at·ed; flo·ren·cée; flo·res; flo·res·cence; flo·res·cent; flo·ret·ed; flo·ri·at·ed; flo·ri·a·tion; flo·ri·bun·da; flo·ri·can; flo·ri·cul·tur·al; flo·ri·cul·ture; flo·ri·cul·tur·ist; flo·rid·e·ae; flo·rid·i·ana; flo·rid·i·ty;… …   English syllables

  • FLO — or Flo may refer to:* Florence Regional Airport in Florence, South Carolina * Flo , an American comedy television series * Flo ( Cars ), a character from Cars * Fairtrade Labelling Organizations International * or Flo , a skeleton of an extinct… …   Wikipedia

  • Flo — oder Flo bezeichnet: Fairtrade Labelling Organizations International Fluoren, chemische Verbindung eine Variante des Vornamens Florian Tore André Flo (* 1973), norwegischer Fußballspieler eine Variante des Vornamens Flora (Vorname) Flo Hyman… …   Deutsch Wikipedia

  • FLO — oder Flo bezeichnet: Fairtrade Labelling Organizations International Fluoren, chemische Verbindung eine Variante des Vornamens Flora (Vorname) eine Variante des Vornamens Florian Tore André Flo (* 1973), norwegischer Fußballspieler Flo Hyman… …   Deutsch Wikipedia

  • flo|ra — «FLR uh, FLOHR », noun. the Roman goddess of flowers. ╂[< Latin Flōra goddess of flowers < flōs, flōris flower] flo|ra «FLR uh, FLOHR », noun, plural flo|ras, flo|rae «FLR ee, FLOHR ». 1. plants of a particular region or time: »the flora of …   Useful english dictionary

  • Flo|ra — «FLR uh, FLOHR », noun. the Roman goddess of flowers. ╂[< Latin Flōra goddess of flowers < flōs, flōris flower] flo|ra «FLR uh, FLOHR », noun, plural flo|ras, flo|rae «FLR ee, FLOHR ». 1. plants of a particular region or time: »the flora of …   Useful english dictionary

  • Flo — (fl[=o]), n.; pl. {Flon} (fl[=o]n). [AS. fl[=a], fl[=a]n.] An arrow. [Obs.] Chaucer. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flōþra- — *flōþra , *flōþraz germ., stark. Maskulinum (a): nhd. Flunder; ne. flounder; Rekontruktionsbasis: an., mnd.; Etymologie: s. ing. *plā̆t , (*plā̆d ), *plē̆t …   Germanisches Wörterbuch

  • Flo-Jo — [Flo Jo] the popular name for the US runner Florence Griffith Joyner …   Useful english dictionary

  • Flo — f English: short form of FLORENCE (SEE Florence) and FLORA (SEE Flora), common in the early part of the 20th century, but now widely considered somewhat old fashioned (in contrast to most other short forms in o, e.g. Jo) …   First names dictionary

  • flȍk — m pom. malo jedro na pramčanom dijelu jedrilice u obliku trokuta ✧ {{001f}}njem. ← tal …   Veliki rječnik hrvatskoga jezika

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»