Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fideicommissum

  • 1 fideicommissum

    fĭdĕĭcommissum, i, v. fideicommitto fin.

    Lewis & Short latin dictionary > fideicommissum

  • 2 fideicommissum

    bequest in form of request rather than command to heir (to act/pass on); trust

    Latin-English dictionary > fideicommissum

  • 3 fidei committo

    fĭdĕĭ-committo (also separately fidei committo), mīsi, missum, 3, v. n. and a. [fides; lit., to intrust a thing to a person's good faith; hence], jurid. t. t., to leave any thing by last will and testament to be delivered to a third party, to bequeath in trust:

    pater filium praedia alienare prohibuerat, sed conservare liberis et ceteris cognatis fideicommiserat,

    Dig. 32, 1, 38:

    avia nepotibus heredibus institutis fideicommisit, ut solida legata fratribus solverent,

    ib. 35, 2, 14; 30, 1, 114; § 3:

    qui intestato decedit et scit bona sua ad fiscum perventura vacantia, fidei fisci committere potest, ib. § 2: fideicommissa libertas,

    given by fideicommissum, Gai. Inst. 2, 267; Dig. 40, 5, 1 sq.—Hence, fĭdĕĭcommissum, i, n., a bequest given for the benefit of a third person, by way of request, not of command; and held to be equitably due out of respect to the wish of the testator (cf. legatum):

    fideicommissum est quod non civilibus verbis, sed precative relinquitur, nec ex rigore juris civilis proficiscitur, sed ex voluntate datur relinquentis,

    Ulp. Fragm. 25, 1:

    De fideicommissis,

    Dig. 30 -32; Gai. Inst. 2, 246-289; Cod. Just. 6, 42; Suet. Claud. 23; Quint. 3, 6, 70; 9, 2, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > fidei committo

  • 4 fideicommissarius

    fĭdĕĭcommissārĭus, a, um, adj. [fidei-committo], of or belonging to a fideicommissum or feoffment in trust.
    I.
    Adj.:

    hereditas,

    Just. Inst. 2, 23; Dig. 31, 1, 77, § 24:

    libertas,

    ib. 40, 5; 26, 2, 32; Cod. Just. 7, 4, 9:

    epistola,

    in which a fideicommissum is created, Dig. 32, 1, 37, § 3: praetor, that takes cognizance of such feoffments, Ulp. Regul. tit. 25.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > fideicommissarius

  • 5 fideicommitto

    fĭdĕĭ-committo (also separately fidei committo), mīsi, missum, 3, v. n. and a. [fides; lit., to intrust a thing to a person's good faith; hence], jurid. t. t., to leave any thing by last will and testament to be delivered to a third party, to bequeath in trust:

    pater filium praedia alienare prohibuerat, sed conservare liberis et ceteris cognatis fideicommiserat,

    Dig. 32, 1, 38:

    avia nepotibus heredibus institutis fideicommisit, ut solida legata fratribus solverent,

    ib. 35, 2, 14; 30, 1, 114; § 3:

    qui intestato decedit et scit bona sua ad fiscum perventura vacantia, fidei fisci committere potest, ib. § 2: fideicommissa libertas,

    given by fideicommissum, Gai. Inst. 2, 267; Dig. 40, 5, 1 sq.—Hence, fĭdĕĭcommissum, i, n., a bequest given for the benefit of a third person, by way of request, not of command; and held to be equitably due out of respect to the wish of the testator (cf. legatum):

    fideicommissum est quod non civilibus verbis, sed precative relinquitur, nec ex rigore juris civilis proficiscitur, sed ex voluntate datur relinquentis,

    Ulp. Fragm. 25, 1:

    De fideicommissis,

    Dig. 30 -32; Gai. Inst. 2, 246-289; Cod. Just. 6, 42; Suet. Claud. 23; Quint. 3, 6, 70; 9, 2, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > fideicommitto

  • 6 fideicommissus

    fideicommissa, fideicommissum ADJ
    entrusted; conferred by will requesting executor to deliver to third party

    Latin-English dictionary > fideicommissus

  • 7 exstinguo

    ex-stinguo ( ext-), nxi, nctum, 3 (archaic perf. subj. exstinxit, for exstinxerit, Plaut. Truc. 2, 6, 43.—Contracted forms exstinxsti, Verg. A. 4, 682; Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193;

    and exstinxem,

    Verg. A. 4, 606), v. a., to put out what is burning, to quench, extinguish (class.; esp. freq. in Cic. and in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    recens exstinctum lumen,

    Lucr. 6, 791:

    exstincta lumina,

    Cic. Fam. 4, 3, 2:

    faces,

    Plin. 2, 103, 106, § 228:

    lucernam,

    id. 31, 3, 28, § 49; cf.:

    senes mori sic videntur ut sua sponte nulla adhibita vi consumptus ignis exstinguitur,

    goes out, Cic. de Sen. 19, 71:

    ignem,

    Ov. F. 2, 712:

    incendium,

    Cic. Fam. 4, 13, 2:

    sol exstinguitur,

    id. Rep. 6, 22: exstincto calore ipsi exstinguimur, id. N. D. 2, 9, 23:

    calx exstincta,

    i. e. slaked, Vitr. 2, 5.—
    B.
    Transf., to deprive of life or strength, to kill, destroy:

    animam alicui,

    Ter. Ad. 3, 2, 16:

    nolite, hunc jam natura ipsa occidentem velle maturius exstingui vulnere vestro,

    Cic. Cael. 32, 79; cf. id. N. D. 2, 9, 23:

    juvenem fortuna morbo exstinxit,

    Liv. 8, 3, 7:

    vir egregius exstinctus,

    cut off, Cic. Brut. 1, 1; id. Rep. 6, 14; Verg. E. 5, 20; Hor. Ep. 2, 1, 14; Plin. 9, 8, 8, § 25; Tac. A. 3, 7 et saep.:

    rapitur miser exstinguendus Messalinae oculis,

    Juv. 10, 332:

    vel modico tepore sucus exstinguitur,

    i. e. is dried up, Curt. 6, 4, 11:

    mammas,

    Plin. 23, 2, 32, § 67:

    odorem alii,

    to destroy, id. 19, 6, 34, § 113:

    venena,

    to render powerless, id. 20, 17, 69, § 179: aquam Albanam dissipatam rivis, to consume, get rid of, an old prophecy in Liv. 5, 16, 9.—
    II.
    Trop., to abolish, destroy, annihilate, annul (syn.: tollo, deleo, opprimo, diruo, everto, demolior, destruo;

    opp. inflammo): tyrannis institutis leges omnes exstinguuntur atque tolluntur,

    Cic. Agr. 3, 2, 5:

    ea, quae antea scripserat,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 172:

    improbitas exstinguenda atque delenda est,

    id. Div. in Caecil. 8, 26:

    potentiam exstinguere atque opprimere,

    id. Rosc. Am. 13, 36;

    but also distinguished from opprimere: ut exstinctae potius amicitiae quam oppressae esse videantur,

    extinct, id. Lael. 21, 78:

    ad sensus animorum atque motus vel inflammandos vel etiam exstinguendos,

    id. de Or. 1, 14, 60:

    sermo omnis ille oblivione posteritatis extinguitur,

    id. Rep. 6, 23 fin.; cf.:

    exstinctis rumoribus,

    Caes. B. C. 1, 60 fin.:

    ad ejus salutem exstinguendam,

    Cic. Mil. 2, 5:

    nomen populi Romani,

    id. Cat. 4, 4, 7:

    superiorem gloriam rei militaris,

    Caes. B. G. 5, 29, 4:

    memoriam publicam,

    Cic. Mil. 27, 73:

    gratiam,

    id. Fam. 1, 1, 4:

    familiaritates,

    id. Lael. 10, 35:

    invidiam,

    id. Balb. 6, 16:

    infamiam,

    id. Verr. 2, 2, 69, § 168: causam nascentem dissensionis, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 2:

    consuetudinem,

    Cic. Cael. 25, 61:

    reliquias belli,

    id. Fam. 10, 25, 1:

    bellum civile,

    Plin. 7, 26, 27, § 96:

    jus pignoris,

    Dig. 20, 1, 9; cf.

    fideicommissum,

    ib. 32, 1, 11:

    actionem,

    ib. 47, 2, 42 al.

    Lewis & Short latin dictionary > exstinguo

  • 8 extinguo

    ex-stinguo ( ext-), nxi, nctum, 3 (archaic perf. subj. exstinxit, for exstinxerit, Plaut. Truc. 2, 6, 43.—Contracted forms exstinxsti, Verg. A. 4, 682; Pac. ap. Cic. de Or. 2, 46, 193;

    and exstinxem,

    Verg. A. 4, 606), v. a., to put out what is burning, to quench, extinguish (class.; esp. freq. in Cic. and in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    recens exstinctum lumen,

    Lucr. 6, 791:

    exstincta lumina,

    Cic. Fam. 4, 3, 2:

    faces,

    Plin. 2, 103, 106, § 228:

    lucernam,

    id. 31, 3, 28, § 49; cf.:

    senes mori sic videntur ut sua sponte nulla adhibita vi consumptus ignis exstinguitur,

    goes out, Cic. de Sen. 19, 71:

    ignem,

    Ov. F. 2, 712:

    incendium,

    Cic. Fam. 4, 13, 2:

    sol exstinguitur,

    id. Rep. 6, 22: exstincto calore ipsi exstinguimur, id. N. D. 2, 9, 23:

    calx exstincta,

    i. e. slaked, Vitr. 2, 5.—
    B.
    Transf., to deprive of life or strength, to kill, destroy:

    animam alicui,

    Ter. Ad. 3, 2, 16:

    nolite, hunc jam natura ipsa occidentem velle maturius exstingui vulnere vestro,

    Cic. Cael. 32, 79; cf. id. N. D. 2, 9, 23:

    juvenem fortuna morbo exstinxit,

    Liv. 8, 3, 7:

    vir egregius exstinctus,

    cut off, Cic. Brut. 1, 1; id. Rep. 6, 14; Verg. E. 5, 20; Hor. Ep. 2, 1, 14; Plin. 9, 8, 8, § 25; Tac. A. 3, 7 et saep.:

    rapitur miser exstinguendus Messalinae oculis,

    Juv. 10, 332:

    vel modico tepore sucus exstinguitur,

    i. e. is dried up, Curt. 6, 4, 11:

    mammas,

    Plin. 23, 2, 32, § 67:

    odorem alii,

    to destroy, id. 19, 6, 34, § 113:

    venena,

    to render powerless, id. 20, 17, 69, § 179: aquam Albanam dissipatam rivis, to consume, get rid of, an old prophecy in Liv. 5, 16, 9.—
    II.
    Trop., to abolish, destroy, annihilate, annul (syn.: tollo, deleo, opprimo, diruo, everto, demolior, destruo;

    opp. inflammo): tyrannis institutis leges omnes exstinguuntur atque tolluntur,

    Cic. Agr. 3, 2, 5:

    ea, quae antea scripserat,

    id. Verr. 2, 2, 70, § 172:

    improbitas exstinguenda atque delenda est,

    id. Div. in Caecil. 8, 26:

    potentiam exstinguere atque opprimere,

    id. Rosc. Am. 13, 36;

    but also distinguished from opprimere: ut exstinctae potius amicitiae quam oppressae esse videantur,

    extinct, id. Lael. 21, 78:

    ad sensus animorum atque motus vel inflammandos vel etiam exstinguendos,

    id. de Or. 1, 14, 60:

    sermo omnis ille oblivione posteritatis extinguitur,

    id. Rep. 6, 23 fin.; cf.:

    exstinctis rumoribus,

    Caes. B. C. 1, 60 fin.:

    ad ejus salutem exstinguendam,

    Cic. Mil. 2, 5:

    nomen populi Romani,

    id. Cat. 4, 4, 7:

    superiorem gloriam rei militaris,

    Caes. B. G. 5, 29, 4:

    memoriam publicam,

    Cic. Mil. 27, 73:

    gratiam,

    id. Fam. 1, 1, 4:

    familiaritates,

    id. Lael. 10, 35:

    invidiam,

    id. Balb. 6, 16:

    infamiam,

    id. Verr. 2, 2, 69, § 168: causam nascentem dissensionis, Matius in Cic. Fam. 11, 28, 2:

    consuetudinem,

    Cic. Cael. 25, 61:

    reliquias belli,

    id. Fam. 10, 25, 1:

    bellum civile,

    Plin. 7, 26, 27, § 96:

    jus pignoris,

    Dig. 20, 1, 9; cf.

    fideicommissum,

    ib. 32, 1, 11:

    actionem,

    ib. 47, 2, 42 al.

    Lewis & Short latin dictionary > extinguo

  • 9 repraesento

    rĕ-praesento, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To bring before one, to bring back; to show, exhibit, display, manifest, represent (class.):

    per quas (visiones) imagines rerum absentium ita repraesentantur animo, ut eas cernere oculis ac praesentes habere videamur,

    Quint. 6, 2, 29:

    memoriae vis repraesentat aliquid,

    id. 11, 2, 1; cf. Plin. Ep. 9, 28, 3:

    quod templum repraesentabat memoriam consulatūs mei,

    Cic. Sest. 11, 26: si quis vultu torvo ferus simulet Catonem, Virtutemne repraesentet moresque Catonis? * Hor. Ep. 1, 19, 14:

    imbecillitatem ingenii mei,

    Val. Max. 2, 7, 6:

    movendi ratio aut in repraesentandis est aut imitandis adfectibus,

    Quint. 11, 3, 156:

    urbis species repraesentabatur animis,

    Curt. 3, 10, 7; cf.:

    affectum patris amissi,

    Plin. Ep. 4, 19, 1:

    nam et vera esse et apte ad repraesentandam iram deūm ficta possunt,

    Liv. 8, 6, 3 Weissenb. ad loc.:

    volumina,

    to recite, repeat, Plin. 7, 24, 24, § 89:

    viridem saporem olivarum etiam post annum,

    Col. 12, 47, 8:

    faciem veri maris,

    id. 8, 17, 6:

    colorem constantius,

    to show, exhibit, Plin. 37, 8, 33, § 112:

    vicem olei,

    i. e. to supply the place of, id. 28, 10, 45, § 160; cf. id. 18, 14, 36, § 134.—
    B.
    Of painters, sculptors, etc., to represent, portray, etc. (post-Aug. for adumbro):

    Niceratus repraesentavit Alcibiadem,

    Plin. 34, 8, 19, § 88.—With se, to present one ' s self, be present, Col. 1, 8, 11; 11, 1, 26; Dig. 48, 5, 15, § 3.—
    II.
    In partic., mercant. t. t., to pay immediately or on the spot; to pay in ready money: reliquae pecuniae vel usuram [p. 1572] Silio pendemus, dum a Faberio vel ab aliquo qui Faberio debet, repraesentabimus, shall be enabled to pay immediately, Cic. Att. 12, 25, 1; 12, 29, 2:

    summam,

    Suet. Aug. 101:

    legata,

    id. Calig. 16:

    mercedem,

    id. Claud. 18; id. Oth. 5; Front. Strat. 1, 11, 2 Oud. N. cr.:

    dies promissorum adest: quem etiam repraesentabo, si adveneris,

    shall even anticipate, Cic. Fam. 16, 14, 2; cf. fideicommissum, to discharge immediately or in advance, Dig. 35, 1, 36.—
    B.
    Transf., in gen., to do, perform, or execute any act immediately, without delay, forthwith; hence, not to defer or put off; to hasten (good prose): se, quod in longiorem diem collaturus esset, repraesentaturum et proximā nocte castra moturum, * Caes. B. G. 1, 40:

    festinasse se repraesentare consilium,

    Curt. 6, 11, 33:

    petis a me, ut id quod in diem suum dixeram debere differri, repraesentem,

    Sen. Ep. 95, 1; and Front. Aquaed. 119 fin.:

    neque exspectare temporis medicinam, quam repraesentare ratione possimus,

    to apply it immediately, Cic. Fam. 5, 16, 6; so,

    improbitatem suam,

    to hurry on, id. Att. 16, 2, 3:

    spectaculum,

    Suet. Calig. 58:

    tormenta poenasque,

    id. Claud. 34:

    poenam,

    Phaedr. 3, 10, 32; Val. Max. 6, 5, ext. 4:

    verbera et plagas,

    Suet. Vit. 10:

    vocem,

    to sing immediately, id. Ner. 21 et saep.:

    si repraesentari morte meā libertas civitatis potest,

    can be immediately recovered, Cic. Phil. 2, 46, 118:

    minas irasque caelestes,

    to fulfil immediately, Liv. 2, 36, 6 Weissenb. ad loc.; cf. Suet. Claud. 38:

    judicia repraesentata,

    held on the spot, without preparation, Quint. 10, 7, 2.—
    C.
    To represent, stand in the place of (late Lat.): nostra per eum repraesentetur auctoritas, Greg. M. Ep. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > repraesento

  • 10 repudiata

    rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.
    A.
    Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):

    sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,

    Suet. Claud. 26:

    uxorem,

    id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:

    Liviam repudiatam relegavit,

    id. Calig. 25:

    ob hoc repudiatus,

    id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:

    si repudiatur miles, mulier mecum perit,

    Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:

    repudiatus repetor,

    Ter. And. 1, 5, 14:

    sponsum,

    Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:

    (mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,

    Quint. 7, 8, 2:

    repudiari etiam futurum matrimonium potest,

    Dig. 50, 16, 191.—
    B.
    To reject, refuse to accept an inheritance:

    si heres bona repudiaverit,

    Dig. 37, 14, 21 fin.:

    fideicommissum,

    ib. 31, 1, 35:

    hereditatem,

    ib. 31, 1, 77, § 31:

    legatum a se,

    ib. 33, 5, 10:

    voluntatem defuncti,

    ib. 32, 1, 80.—
    II.
    Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;

    syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,

    Cic. Clu. 70, 201:

    consilium senatūs a re publicā,

    to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:

    repudia istos comites,

    Plaut. Merc. 5, 2, 30:

    duces,

    Caes. B. C. 2, 32:

    nobilitatem supplicem,

    Cic. Planc. 20, 50:

    eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,

    id. Or. 3, 13; cf.:

    repudiata rejectaque legatio,

    id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:

    genus totum liberi populi,

    Cic. Rep. 1, 32, 49:

    condicionem,

    Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:

    beneficium,

    Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:

    gratiam populi Romani,

    Caes. B. G. 1, 40:

    consilium,

    Ter. And. 4, 3, 18:

    legem,

    Cic. Lael. 25, 96:

    patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),

    id. Fin. 2, 21, 67:

    provinciam,

    id. Phil. 3, 10, 26:

    opimum dictionis genus funditus,

    id. Or. 8, 25:

    ista securitas multis locis repudianda,

    id. Lael. 13, 47:

    iracundia omnibus in rebus repudianda,

    id. Off. 1, 25, 89:

    virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,

    id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:

    sin autem vidua, vel repudiata,

    Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > repudiata

  • 11 repudiatus

    rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.
    A.
    Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):

    sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,

    Suet. Claud. 26:

    uxorem,

    id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:

    Liviam repudiatam relegavit,

    id. Calig. 25:

    ob hoc repudiatus,

    id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:

    si repudiatur miles, mulier mecum perit,

    Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:

    repudiatus repetor,

    Ter. And. 1, 5, 14:

    sponsum,

    Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:

    (mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,

    Quint. 7, 8, 2:

    repudiari etiam futurum matrimonium potest,

    Dig. 50, 16, 191.—
    B.
    To reject, refuse to accept an inheritance:

    si heres bona repudiaverit,

    Dig. 37, 14, 21 fin.:

    fideicommissum,

    ib. 31, 1, 35:

    hereditatem,

    ib. 31, 1, 77, § 31:

    legatum a se,

    ib. 33, 5, 10:

    voluntatem defuncti,

    ib. 32, 1, 80.—
    II.
    Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;

    syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,

    Cic. Clu. 70, 201:

    consilium senatūs a re publicā,

    to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:

    repudia istos comites,

    Plaut. Merc. 5, 2, 30:

    duces,

    Caes. B. C. 2, 32:

    nobilitatem supplicem,

    Cic. Planc. 20, 50:

    eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,

    id. Or. 3, 13; cf.:

    repudiata rejectaque legatio,

    id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:

    genus totum liberi populi,

    Cic. Rep. 1, 32, 49:

    condicionem,

    Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:

    beneficium,

    Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:

    gratiam populi Romani,

    Caes. B. G. 1, 40:

    consilium,

    Ter. And. 4, 3, 18:

    legem,

    Cic. Lael. 25, 96:

    patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),

    id. Fin. 2, 21, 67:

    provinciam,

    id. Phil. 3, 10, 26:

    opimum dictionis genus funditus,

    id. Or. 8, 25:

    ista securitas multis locis repudianda,

    id. Lael. 13, 47:

    iracundia omnibus in rebus repudianda,

    id. Off. 1, 25, 89:

    virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,

    id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:

    sin autem vidua, vel repudiata,

    Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > repudiatus

  • 12 repudio

    rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.
    A.
    Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):

    sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,

    Suet. Claud. 26:

    uxorem,

    id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:

    Liviam repudiatam relegavit,

    id. Calig. 25:

    ob hoc repudiatus,

    id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:

    si repudiatur miles, mulier mecum perit,

    Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:

    repudiatus repetor,

    Ter. And. 1, 5, 14:

    sponsum,

    Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:

    (mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,

    Quint. 7, 8, 2:

    repudiari etiam futurum matrimonium potest,

    Dig. 50, 16, 191.—
    B.
    To reject, refuse to accept an inheritance:

    si heres bona repudiaverit,

    Dig. 37, 14, 21 fin.:

    fideicommissum,

    ib. 31, 1, 35:

    hereditatem,

    ib. 31, 1, 77, § 31:

    legatum a se,

    ib. 33, 5, 10:

    voluntatem defuncti,

    ib. 32, 1, 80.—
    II.
    Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;

    syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,

    Cic. Clu. 70, 201:

    consilium senatūs a re publicā,

    to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:

    repudia istos comites,

    Plaut. Merc. 5, 2, 30:

    duces,

    Caes. B. C. 2, 32:

    nobilitatem supplicem,

    Cic. Planc. 20, 50:

    eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,

    id. Or. 3, 13; cf.:

    repudiata rejectaque legatio,

    id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:

    genus totum liberi populi,

    Cic. Rep. 1, 32, 49:

    condicionem,

    Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:

    beneficium,

    Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:

    gratiam populi Romani,

    Caes. B. G. 1, 40:

    consilium,

    Ter. And. 4, 3, 18:

    legem,

    Cic. Lael. 25, 96:

    patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),

    id. Fin. 2, 21, 67:

    provinciam,

    id. Phil. 3, 10, 26:

    opimum dictionis genus funditus,

    id. Or. 8, 25:

    ista securitas multis locis repudianda,

    id. Lael. 13, 47:

    iracundia omnibus in rebus repudianda,

    id. Off. 1, 25, 89:

    virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,

    id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:

    sin autem vidua, vel repudiata,

    Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > repudio

  • 13 tacenda

    tăcĕo, cŭi, cĭtum, 2, v. n. and a. [etym. dub.; perh. root tak-, tvak-, to be or make quiet, content; Sanscr. tucyati, to satisfy; v. Fick, Vergl. Wört. s. v. § 73; 362].
    I.
    Neutr., to be silent, i. e. not to speak, to say nothing, hold one ' s peace (therefore more limited in signif. than silere, to be still, to make no noise): qui dicta loquive tacereve possit, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 255 Vahl.); so, tacere ac fabulari, id. ap. Non. 475, 2 (Trag. v. 182 ib.): Ag. Ne obturba ac tace. Mil. Taceo. Ag. Si tacuisses, jam istuc taceo non natum foret, Plaut. Poen. 1, 2, 49 sq.:

    silete et tacete,

    id. ib. prol. 3; cf. id. Capt. 3, 1, 19:

    taceamne an praedicem,

    Ter. Eun. 4, 4, 54; 5, 2, 60; id. And. 2, 3, 25:

    ea lingulaca est nobis, nam numquam tacet,

    Plaut. Cas. 2, 8, 62:

    ad loquendum atque ad tacendum tute habeas portisculum,

    id. As. 3, 1, 15:

    tacendo loqui videbantur,

    Cic. Sest. 18, 40:

    hic Abdera, non tacente me,

    id. Att. 4, 17, 3 B. and K.:

    nobis tacentibus,

    id. Ac. 2, 32, 101:

    an me taciturum tantis de rebus existimavistis?

    id. Verr. 1, 9, 27:

    taceamus,

    Liv. 40, 9, 5:

    tacere nondum volumus,

    Sid. Ep. 8, 16.— Impers. pass.:

    taceri si vis, vera dicito,

    Ter. Eun. 1, 2, 26:

    ut doceam Rullum posthac in iis saltem tacere rebus, in quibus de se et de suis factis taceri velit,

    Cic. Agr. 3, 2, 4.—
    B.
    Transf., for silere, of animals and things, concr. and abstr., to be still, noiseless, quiet, at rest (mostly poet.):

    canis ipse tacet,

    Tib. 2, 4, 34; cf.:

    vere prius volucres taceant, aestate cicadae,

    Ov. A. A. 1, 271:

    nox erat... Cum tacet omnis ager pecudes pictaeque volucres,

    Verg. A. 4, 525; cf.

    nox,

    Cat. 7, 7:

    nec diu taceat procax locutio,

    id. 61, 126:

    non oculi tacuere tui,

    Ov. Am. 2, 5, 17: plectra dolore tacent;

    muta dolore lyra est,

    id. H. 15, 198:

    tacet stridor litui,

    Sen. Thyest. 575:

    essedo tacente,

    noiseless, Mart. 4, 64, 19:

    Ister tacens,

    i. e. standing still, frozen, id. 7, 84, 3:

    solitudo et tacentes loci,

    hushed, still, Tac. H. 3, 85:

    loca tacentia,

    the under world, the silent land, Verg. A. 6, 265:

    aquae tacentes,

    Prop. 4 (5), 4, 49:

    tacere indolem illam Romanam,

    i. e. did not show itself, had disappeared, Liv. 9, 6, 12:

    blanditiae taceant,

    Ov. Am. 1, 4, 66.—
    II.
    Act., to pass over in silence, be silent respecting a thing (rare but class.):

    et tu hoc taceto,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    quae vera audivi, taceo et contineo,

    Ter. Eun. 1, 2, 23; Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    enuntiabo... quod adhuc semper tacui et tacendum putavi,

    Cic. de Or. 1, 26, 119:

    quid dixit aut quid tacuit?

    Hor. Epod. 5, 49:

    commissa tacere Qui nequit,

    id. S. 1, 4, 84:

    ut alios taceam,

    not to speak of others, Ov. M. 13, 177; so,

    Narcissum,

    Verg. G. 4, 123:

    novercas,

    Sen. Hippol. 558 et saep.:

    tacebimus, quid in ipso homine prosit homini?

    Plin. 28, 1, 1, § 1.— Pass.:

    ignotumst, tacitumst, creditumst,

    Ter. Ad. 3, 4, 28:

    aureus in medio Marte tacetur Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 36:

    vir Celtiberis non tacende gentibus,

    Mart. 1, 50, 1. — Hence, subst.: tăcenda, ōrum, n., things not to be uttered: dicenda tacenda locutus, rhêta kai arrêta, things fit and unfit to be spoken, Hor. Ep. 1, 7, 72; cf.:

    gravis est culpa tacenda loqui,

    Ov. A. A. 2, 604.—Hence, tă-cĭtus, a, um, P. a.
    A.
    Pass., that is passed over in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned:

    prima duo capita epistulae tuae tacita mihi quodammodo relinquenda sunt,

    Cic. Fam. 3, 8, 2:

    aliquid tacitum tenere,

    id. de Or. 3, 17, 64; cf.:

    quod cum ab antiquis tacitum praetermissumque sit,

    Liv. 6, 12, 3; Verg. A. 6, 841:

    tacitum erit,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    suspendas potins me, quam tacita tu haec auferas,

    i. e. without my speaking of it, uncontradicted by me, id. As. 4, 2, 7; cf.:

    cetera si reprehenderis, non feres tacitum,

    Cic. Att. 2, 3, 2:

    ne id quidem ab Turno tulisse tacitum ferunt: dixisse enim, etc.,

    Liv. 1, 50, 9; so, too, tacitum ferre. id. 3, 45, 6: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., id. 7, 1, 5:

    tacere nequeo misera, quod tacito usus est,

    silence, Plaut. Cist. 1, 2, 7. —
    2.
    Transf.
    a.
    In jurid. lang., that is done without words, assumed as a matter of course, silent, implied, tacit:

    non omnia scriptis, sed quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri,

    Cic. Inv. 2, 47, 140:

    conventio,

    Dig. 20, 2, 3:

    condicio,

    ib. 23, 3, 68:

    jus,

    ib. 29, 2, 66:

    substitutio,

    ib. 28, 5, 25:

    indutiae,

    Liv. 2, 18; 2, 64; 23, 46:

    fideicommissum,

    Quint. 9, 2, 74.—
    b.
    That is done or exists in silence; silent, secret, hidden, concealed:

    senatus decrevit, ut tacitum judicium ante comitia fierit,

    Cic. Att. 4, 17, 3 Bait.:

    aures ipsae tacito eum (modum) sensu sine arte definiunt,

    id. Or. 60, 203:

    omnes enim tacito quodam sensu sine ullā arte aut ratione quae sint... recta ac prava dijudicant,

    id. de Or. 3, 50, 195:

    ob tacitas cum Marcello offensiones,

    Vell. 2, 93, 2:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67; so,

    affectus,

    Ov. M. 7, 147:

    pudor,

    id. ib. 7, 743:

    ira,

    id. ib. 6, 623:

    dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā,

    secretly, unobserved, Verg. A. 4, 306.— Subst.: tăcĭtum, i, n., a secret:

    taciti vulgator,

    Ov. Am. 3, 7, 51. —
    B.
    Act. or neutr., that does not speak, not uttering a sound, silent, still, quiet, noiseless, mute:

    quod boni est, id tacitus taceas tute tecum et gaudeas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    tacitus tace modo,

    id. Poen. 4, 2, 84:

    mulier,

    id. Rud. 4, 4, 70; cf.:

    lacrumans tacitus auscultabat, quae ego loquebar,

    id. Bacch. 4, 9, 59:

    quid exspectas auctoritatem loquentium, quorum voluntatem tacitorum perspicis?

    Cic. Cat. 1, 8, 20; 3, 11, 26:

    vos me jam hoc tacito intellegetis,

    id. Verr. 2, 2, 73, § 180:

    quae (patria) tecum tacita loquitur,

    id. Cat. 1, 7, 18: voluntas;

    quae si tacitis nobis intellegi posset, verbis omnino non uteremur,

    id. Caecin. 18, 53; id. Verr. 2, 3, 16, § 41:

    nihil me mutum delectare potest, nihil tacitum,

    id. Cat. 3, 11, 26:

    si quam conjecturam adfert hominibus tacita corporis figura,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    tacita vestra exspectatio,

    id. Clu. 23, 63:

    assensiones nec tacitae nec occultae,

    implied, tacit, id. Mil. 5, 12:

    si mori tacitum oportet, taceamus,

    i. e. without making a defence, Liv. 40, 9, 5:

    contumeliam tacitus tulit,

    id. 35, 19, 1:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat,

    i. e. meditating, Hor. S. 1, 3, 65:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    eloquent, outspoken, id. C. 4, 1, 14:

    tacitus pasci si posset corvus,

    id. Ep. 1, 17, 50:

    tacitā fistula cum lyrā,

    id. C. 3, 19, 20:

    totum pererrat Luminibus tacitis,

    with silent glances, Verg. A. 4, 364:

    fulmen,

    i. e. without thunder, Luc. 1, 533 et saep.:

    per tacitum nemus ire,

    still, silent, quiet, Verg. A. 6, 386; so,

    unda,

    id. ib. 8, 87:

    caelum,

    id. ib. 3, 515:

    aër,

    Mart. 8, 32, 1:

    domus,

    id. 9, 62, 12:

    limen,

    Verg. A. 7, 343:

    nox,

    Ov. H. 18, 78; id. F. 2, 552.— Subst.: tăcĭtum, i, n., silence:

    septem surgens sedatis amnibus altus Per tacitum Ganges,

    in its silent course, flowing silently, Verg. A. 9, 31; cf.:

    trahitur Gangesque Padusque Per tacitum mundi,

    i. e. through subterranean passages, Luc. 10, 253:

    somnus per tacitum allapsus,

    silently, in silence, Sil. 10, 354:

    erumpunt sub casside fusae Per tacitum lacrimae,

    id. 12, 554; 17, 216.—
    C.
    As proper name: Tă-cĭta, ae, f., = Muta, the goddess of Silence:

    ecce anus in mediis residens annosa puellis Sacra facit Tacitae,

    Ov. F. 2, 572; v. also 2. Tacitus.— Adv.: tăcĭtē, silently, in silence, secretly (class.):

    auscultemus,

    Plaut. As. 3, 2, 42:

    tacite rogare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    tacite dat ipsa lex potestatem defendendi,

    id. Mil. 4, 11:

    perire tacite obscureque,

    id. Quint. 15, 50:

    non tulit verecundiam senatus,

    Liv. 5, 28, 1:

    exsecrari praetereuntem,

    id. 2, 58, 8:

    annus labens,

    Ov. F. 1, 65; Just. 15, 2; Plin. Ep. 5, 17, 2; Val. Max. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > tacenda

  • 14 taceo

    tăcĕo, cŭi, cĭtum, 2, v. n. and a. [etym. dub.; perh. root tak-, tvak-, to be or make quiet, content; Sanscr. tucyati, to satisfy; v. Fick, Vergl. Wört. s. v. § 73; 362].
    I.
    Neutr., to be silent, i. e. not to speak, to say nothing, hold one ' s peace (therefore more limited in signif. than silere, to be still, to make no noise): qui dicta loquive tacereve possit, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 255 Vahl.); so, tacere ac fabulari, id. ap. Non. 475, 2 (Trag. v. 182 ib.): Ag. Ne obturba ac tace. Mil. Taceo. Ag. Si tacuisses, jam istuc taceo non natum foret, Plaut. Poen. 1, 2, 49 sq.:

    silete et tacete,

    id. ib. prol. 3; cf. id. Capt. 3, 1, 19:

    taceamne an praedicem,

    Ter. Eun. 4, 4, 54; 5, 2, 60; id. And. 2, 3, 25:

    ea lingulaca est nobis, nam numquam tacet,

    Plaut. Cas. 2, 8, 62:

    ad loquendum atque ad tacendum tute habeas portisculum,

    id. As. 3, 1, 15:

    tacendo loqui videbantur,

    Cic. Sest. 18, 40:

    hic Abdera, non tacente me,

    id. Att. 4, 17, 3 B. and K.:

    nobis tacentibus,

    id. Ac. 2, 32, 101:

    an me taciturum tantis de rebus existimavistis?

    id. Verr. 1, 9, 27:

    taceamus,

    Liv. 40, 9, 5:

    tacere nondum volumus,

    Sid. Ep. 8, 16.— Impers. pass.:

    taceri si vis, vera dicito,

    Ter. Eun. 1, 2, 26:

    ut doceam Rullum posthac in iis saltem tacere rebus, in quibus de se et de suis factis taceri velit,

    Cic. Agr. 3, 2, 4.—
    B.
    Transf., for silere, of animals and things, concr. and abstr., to be still, noiseless, quiet, at rest (mostly poet.):

    canis ipse tacet,

    Tib. 2, 4, 34; cf.:

    vere prius volucres taceant, aestate cicadae,

    Ov. A. A. 1, 271:

    nox erat... Cum tacet omnis ager pecudes pictaeque volucres,

    Verg. A. 4, 525; cf.

    nox,

    Cat. 7, 7:

    nec diu taceat procax locutio,

    id. 61, 126:

    non oculi tacuere tui,

    Ov. Am. 2, 5, 17: plectra dolore tacent;

    muta dolore lyra est,

    id. H. 15, 198:

    tacet stridor litui,

    Sen. Thyest. 575:

    essedo tacente,

    noiseless, Mart. 4, 64, 19:

    Ister tacens,

    i. e. standing still, frozen, id. 7, 84, 3:

    solitudo et tacentes loci,

    hushed, still, Tac. H. 3, 85:

    loca tacentia,

    the under world, the silent land, Verg. A. 6, 265:

    aquae tacentes,

    Prop. 4 (5), 4, 49:

    tacere indolem illam Romanam,

    i. e. did not show itself, had disappeared, Liv. 9, 6, 12:

    blanditiae taceant,

    Ov. Am. 1, 4, 66.—
    II.
    Act., to pass over in silence, be silent respecting a thing (rare but class.):

    et tu hoc taceto,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    quae vera audivi, taceo et contineo,

    Ter. Eun. 1, 2, 23; Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    enuntiabo... quod adhuc semper tacui et tacendum putavi,

    Cic. de Or. 1, 26, 119:

    quid dixit aut quid tacuit?

    Hor. Epod. 5, 49:

    commissa tacere Qui nequit,

    id. S. 1, 4, 84:

    ut alios taceam,

    not to speak of others, Ov. M. 13, 177; so,

    Narcissum,

    Verg. G. 4, 123:

    novercas,

    Sen. Hippol. 558 et saep.:

    tacebimus, quid in ipso homine prosit homini?

    Plin. 28, 1, 1, § 1.— Pass.:

    ignotumst, tacitumst, creditumst,

    Ter. Ad. 3, 4, 28:

    aureus in medio Marte tacetur Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 36:

    vir Celtiberis non tacende gentibus,

    Mart. 1, 50, 1. — Hence, subst.: tăcenda, ōrum, n., things not to be uttered: dicenda tacenda locutus, rhêta kai arrêta, things fit and unfit to be spoken, Hor. Ep. 1, 7, 72; cf.:

    gravis est culpa tacenda loqui,

    Ov. A. A. 2, 604.—Hence, tă-cĭtus, a, um, P. a.
    A.
    Pass., that is passed over in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned:

    prima duo capita epistulae tuae tacita mihi quodammodo relinquenda sunt,

    Cic. Fam. 3, 8, 2:

    aliquid tacitum tenere,

    id. de Or. 3, 17, 64; cf.:

    quod cum ab antiquis tacitum praetermissumque sit,

    Liv. 6, 12, 3; Verg. A. 6, 841:

    tacitum erit,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    suspendas potins me, quam tacita tu haec auferas,

    i. e. without my speaking of it, uncontradicted by me, id. As. 4, 2, 7; cf.:

    cetera si reprehenderis, non feres tacitum,

    Cic. Att. 2, 3, 2:

    ne id quidem ab Turno tulisse tacitum ferunt: dixisse enim, etc.,

    Liv. 1, 50, 9; so, too, tacitum ferre. id. 3, 45, 6: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., id. 7, 1, 5:

    tacere nequeo misera, quod tacito usus est,

    silence, Plaut. Cist. 1, 2, 7. —
    2.
    Transf.
    a.
    In jurid. lang., that is done without words, assumed as a matter of course, silent, implied, tacit:

    non omnia scriptis, sed quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri,

    Cic. Inv. 2, 47, 140:

    conventio,

    Dig. 20, 2, 3:

    condicio,

    ib. 23, 3, 68:

    jus,

    ib. 29, 2, 66:

    substitutio,

    ib. 28, 5, 25:

    indutiae,

    Liv. 2, 18; 2, 64; 23, 46:

    fideicommissum,

    Quint. 9, 2, 74.—
    b.
    That is done or exists in silence; silent, secret, hidden, concealed:

    senatus decrevit, ut tacitum judicium ante comitia fierit,

    Cic. Att. 4, 17, 3 Bait.:

    aures ipsae tacito eum (modum) sensu sine arte definiunt,

    id. Or. 60, 203:

    omnes enim tacito quodam sensu sine ullā arte aut ratione quae sint... recta ac prava dijudicant,

    id. de Or. 3, 50, 195:

    ob tacitas cum Marcello offensiones,

    Vell. 2, 93, 2:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67; so,

    affectus,

    Ov. M. 7, 147:

    pudor,

    id. ib. 7, 743:

    ira,

    id. ib. 6, 623:

    dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā,

    secretly, unobserved, Verg. A. 4, 306.— Subst.: tăcĭtum, i, n., a secret:

    taciti vulgator,

    Ov. Am. 3, 7, 51. —
    B.
    Act. or neutr., that does not speak, not uttering a sound, silent, still, quiet, noiseless, mute:

    quod boni est, id tacitus taceas tute tecum et gaudeas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    tacitus tace modo,

    id. Poen. 4, 2, 84:

    mulier,

    id. Rud. 4, 4, 70; cf.:

    lacrumans tacitus auscultabat, quae ego loquebar,

    id. Bacch. 4, 9, 59:

    quid exspectas auctoritatem loquentium, quorum voluntatem tacitorum perspicis?

    Cic. Cat. 1, 8, 20; 3, 11, 26:

    vos me jam hoc tacito intellegetis,

    id. Verr. 2, 2, 73, § 180:

    quae (patria) tecum tacita loquitur,

    id. Cat. 1, 7, 18: voluntas;

    quae si tacitis nobis intellegi posset, verbis omnino non uteremur,

    id. Caecin. 18, 53; id. Verr. 2, 3, 16, § 41:

    nihil me mutum delectare potest, nihil tacitum,

    id. Cat. 3, 11, 26:

    si quam conjecturam adfert hominibus tacita corporis figura,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    tacita vestra exspectatio,

    id. Clu. 23, 63:

    assensiones nec tacitae nec occultae,

    implied, tacit, id. Mil. 5, 12:

    si mori tacitum oportet, taceamus,

    i. e. without making a defence, Liv. 40, 9, 5:

    contumeliam tacitus tulit,

    id. 35, 19, 1:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat,

    i. e. meditating, Hor. S. 1, 3, 65:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    eloquent, outspoken, id. C. 4, 1, 14:

    tacitus pasci si posset corvus,

    id. Ep. 1, 17, 50:

    tacitā fistula cum lyrā,

    id. C. 3, 19, 20:

    totum pererrat Luminibus tacitis,

    with silent glances, Verg. A. 4, 364:

    fulmen,

    i. e. without thunder, Luc. 1, 533 et saep.:

    per tacitum nemus ire,

    still, silent, quiet, Verg. A. 6, 386; so,

    unda,

    id. ib. 8, 87:

    caelum,

    id. ib. 3, 515:

    aër,

    Mart. 8, 32, 1:

    domus,

    id. 9, 62, 12:

    limen,

    Verg. A. 7, 343:

    nox,

    Ov. H. 18, 78; id. F. 2, 552.— Subst.: tăcĭtum, i, n., silence:

    septem surgens sedatis amnibus altus Per tacitum Ganges,

    in its silent course, flowing silently, Verg. A. 9, 31; cf.:

    trahitur Gangesque Padusque Per tacitum mundi,

    i. e. through subterranean passages, Luc. 10, 253:

    somnus per tacitum allapsus,

    silently, in silence, Sil. 10, 354:

    erumpunt sub casside fusae Per tacitum lacrimae,

    id. 12, 554; 17, 216.—
    C.
    As proper name: Tă-cĭta, ae, f., = Muta, the goddess of Silence:

    ecce anus in mediis residens annosa puellis Sacra facit Tacitae,

    Ov. F. 2, 572; v. also 2. Tacitus.— Adv.: tăcĭtē, silently, in silence, secretly (class.):

    auscultemus,

    Plaut. As. 3, 2, 42:

    tacite rogare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    tacite dat ipsa lex potestatem defendendi,

    id. Mil. 4, 11:

    perire tacite obscureque,

    id. Quint. 15, 50:

    non tulit verecundiam senatus,

    Liv. 5, 28, 1:

    exsecrari praetereuntem,

    id. 2, 58, 8:

    annus labens,

    Ov. F. 1, 65; Just. 15, 2; Plin. Ep. 5, 17, 2; Val. Max. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > taceo

  • 15 tacitum

    tăcĕo, cŭi, cĭtum, 2, v. n. and a. [etym. dub.; perh. root tak-, tvak-, to be or make quiet, content; Sanscr. tucyati, to satisfy; v. Fick, Vergl. Wört. s. v. § 73; 362].
    I.
    Neutr., to be silent, i. e. not to speak, to say nothing, hold one ' s peace (therefore more limited in signif. than silere, to be still, to make no noise): qui dicta loquive tacereve possit, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 255 Vahl.); so, tacere ac fabulari, id. ap. Non. 475, 2 (Trag. v. 182 ib.): Ag. Ne obturba ac tace. Mil. Taceo. Ag. Si tacuisses, jam istuc taceo non natum foret, Plaut. Poen. 1, 2, 49 sq.:

    silete et tacete,

    id. ib. prol. 3; cf. id. Capt. 3, 1, 19:

    taceamne an praedicem,

    Ter. Eun. 4, 4, 54; 5, 2, 60; id. And. 2, 3, 25:

    ea lingulaca est nobis, nam numquam tacet,

    Plaut. Cas. 2, 8, 62:

    ad loquendum atque ad tacendum tute habeas portisculum,

    id. As. 3, 1, 15:

    tacendo loqui videbantur,

    Cic. Sest. 18, 40:

    hic Abdera, non tacente me,

    id. Att. 4, 17, 3 B. and K.:

    nobis tacentibus,

    id. Ac. 2, 32, 101:

    an me taciturum tantis de rebus existimavistis?

    id. Verr. 1, 9, 27:

    taceamus,

    Liv. 40, 9, 5:

    tacere nondum volumus,

    Sid. Ep. 8, 16.— Impers. pass.:

    taceri si vis, vera dicito,

    Ter. Eun. 1, 2, 26:

    ut doceam Rullum posthac in iis saltem tacere rebus, in quibus de se et de suis factis taceri velit,

    Cic. Agr. 3, 2, 4.—
    B.
    Transf., for silere, of animals and things, concr. and abstr., to be still, noiseless, quiet, at rest (mostly poet.):

    canis ipse tacet,

    Tib. 2, 4, 34; cf.:

    vere prius volucres taceant, aestate cicadae,

    Ov. A. A. 1, 271:

    nox erat... Cum tacet omnis ager pecudes pictaeque volucres,

    Verg. A. 4, 525; cf.

    nox,

    Cat. 7, 7:

    nec diu taceat procax locutio,

    id. 61, 126:

    non oculi tacuere tui,

    Ov. Am. 2, 5, 17: plectra dolore tacent;

    muta dolore lyra est,

    id. H. 15, 198:

    tacet stridor litui,

    Sen. Thyest. 575:

    essedo tacente,

    noiseless, Mart. 4, 64, 19:

    Ister tacens,

    i. e. standing still, frozen, id. 7, 84, 3:

    solitudo et tacentes loci,

    hushed, still, Tac. H. 3, 85:

    loca tacentia,

    the under world, the silent land, Verg. A. 6, 265:

    aquae tacentes,

    Prop. 4 (5), 4, 49:

    tacere indolem illam Romanam,

    i. e. did not show itself, had disappeared, Liv. 9, 6, 12:

    blanditiae taceant,

    Ov. Am. 1, 4, 66.—
    II.
    Act., to pass over in silence, be silent respecting a thing (rare but class.):

    et tu hoc taceto,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    quae vera audivi, taceo et contineo,

    Ter. Eun. 1, 2, 23; Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    enuntiabo... quod adhuc semper tacui et tacendum putavi,

    Cic. de Or. 1, 26, 119:

    quid dixit aut quid tacuit?

    Hor. Epod. 5, 49:

    commissa tacere Qui nequit,

    id. S. 1, 4, 84:

    ut alios taceam,

    not to speak of others, Ov. M. 13, 177; so,

    Narcissum,

    Verg. G. 4, 123:

    novercas,

    Sen. Hippol. 558 et saep.:

    tacebimus, quid in ipso homine prosit homini?

    Plin. 28, 1, 1, § 1.— Pass.:

    ignotumst, tacitumst, creditumst,

    Ter. Ad. 3, 4, 28:

    aureus in medio Marte tacetur Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 36:

    vir Celtiberis non tacende gentibus,

    Mart. 1, 50, 1. — Hence, subst.: tăcenda, ōrum, n., things not to be uttered: dicenda tacenda locutus, rhêta kai arrêta, things fit and unfit to be spoken, Hor. Ep. 1, 7, 72; cf.:

    gravis est culpa tacenda loqui,

    Ov. A. A. 2, 604.—Hence, tă-cĭtus, a, um, P. a.
    A.
    Pass., that is passed over in silence, not spoken of, kept secret, unmentioned:

    prima duo capita epistulae tuae tacita mihi quodammodo relinquenda sunt,

    Cic. Fam. 3, 8, 2:

    aliquid tacitum tenere,

    id. de Or. 3, 17, 64; cf.:

    quod cum ab antiquis tacitum praetermissumque sit,

    Liv. 6, 12, 3; Verg. A. 6, 841:

    tacitum erit,

    Plaut. Pers. 2, 2, 64:

    suspendas potins me, quam tacita tu haec auferas,

    i. e. without my speaking of it, uncontradicted by me, id. As. 4, 2, 7; cf.:

    cetera si reprehenderis, non feres tacitum,

    Cic. Att. 2, 3, 2:

    ne id quidem ab Turno tulisse tacitum ferunt: dixisse enim, etc.,

    Liv. 1, 50, 9; so, too, tacitum ferre. id. 3, 45, 6: non patientibus tacitum tribunis, quod, etc., id. 7, 1, 5:

    tacere nequeo misera, quod tacito usus est,

    silence, Plaut. Cist. 1, 2, 7. —
    2.
    Transf.
    a.
    In jurid. lang., that is done without words, assumed as a matter of course, silent, implied, tacit:

    non omnia scriptis, sed quaedam, quae perspicua sint, tacitis exceptionibus caveri,

    Cic. Inv. 2, 47, 140:

    conventio,

    Dig. 20, 2, 3:

    condicio,

    ib. 23, 3, 68:

    jus,

    ib. 29, 2, 66:

    substitutio,

    ib. 28, 5, 25:

    indutiae,

    Liv. 2, 18; 2, 64; 23, 46:

    fideicommissum,

    Quint. 9, 2, 74.—
    b.
    That is done or exists in silence; silent, secret, hidden, concealed:

    senatus decrevit, ut tacitum judicium ante comitia fierit,

    Cic. Att. 4, 17, 3 Bait.:

    aures ipsae tacito eum (modum) sensu sine arte definiunt,

    id. Or. 60, 203:

    omnes enim tacito quodam sensu sine ullā arte aut ratione quae sint... recta ac prava dijudicant,

    id. de Or. 3, 50, 195:

    ob tacitas cum Marcello offensiones,

    Vell. 2, 93, 2:

    tacitum vivit sub pectore vulnus,

    Verg. A. 4, 67; so,

    affectus,

    Ov. M. 7, 147:

    pudor,

    id. ib. 7, 743:

    ira,

    id. ib. 6, 623:

    dissimulare sperasti, tacitusque meā decedere terrā,

    secretly, unobserved, Verg. A. 4, 306.— Subst.: tăcĭtum, i, n., a secret:

    taciti vulgator,

    Ov. Am. 3, 7, 51. —
    B.
    Act. or neutr., that does not speak, not uttering a sound, silent, still, quiet, noiseless, mute:

    quod boni est, id tacitus taceas tute tecum et gaudeas,

    Plaut. Ep. 5, 1, 44:

    tacitus tace modo,

    id. Poen. 4, 2, 84:

    mulier,

    id. Rud. 4, 4, 70; cf.:

    lacrumans tacitus auscultabat, quae ego loquebar,

    id. Bacch. 4, 9, 59:

    quid exspectas auctoritatem loquentium, quorum voluntatem tacitorum perspicis?

    Cic. Cat. 1, 8, 20; 3, 11, 26:

    vos me jam hoc tacito intellegetis,

    id. Verr. 2, 2, 73, § 180:

    quae (patria) tecum tacita loquitur,

    id. Cat. 1, 7, 18: voluntas;

    quae si tacitis nobis intellegi posset, verbis omnino non uteremur,

    id. Caecin. 18, 53; id. Verr. 2, 3, 16, § 41:

    nihil me mutum delectare potest, nihil tacitum,

    id. Cat. 3, 11, 26:

    si quam conjecturam adfert hominibus tacita corporis figura,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    tacita vestra exspectatio,

    id. Clu. 23, 63:

    assensiones nec tacitae nec occultae,

    implied, tacit, id. Mil. 5, 12:

    si mori tacitum oportet, taceamus,

    i. e. without making a defence, Liv. 40, 9, 5:

    contumeliam tacitus tulit,

    id. 35, 19, 1:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat,

    i. e. meditating, Hor. S. 1, 3, 65:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    eloquent, outspoken, id. C. 4, 1, 14:

    tacitus pasci si posset corvus,

    id. Ep. 1, 17, 50:

    tacitā fistula cum lyrā,

    id. C. 3, 19, 20:

    totum pererrat Luminibus tacitis,

    with silent glances, Verg. A. 4, 364:

    fulmen,

    i. e. without thunder, Luc. 1, 533 et saep.:

    per tacitum nemus ire,

    still, silent, quiet, Verg. A. 6, 386; so,

    unda,

    id. ib. 8, 87:

    caelum,

    id. ib. 3, 515:

    aër,

    Mart. 8, 32, 1:

    domus,

    id. 9, 62, 12:

    limen,

    Verg. A. 7, 343:

    nox,

    Ov. H. 18, 78; id. F. 2, 552.— Subst.: tăcĭtum, i, n., silence:

    septem surgens sedatis amnibus altus Per tacitum Ganges,

    in its silent course, flowing silently, Verg. A. 9, 31; cf.:

    trahitur Gangesque Padusque Per tacitum mundi,

    i. e. through subterranean passages, Luc. 10, 253:

    somnus per tacitum allapsus,

    silently, in silence, Sil. 10, 354:

    erumpunt sub casside fusae Per tacitum lacrimae,

    id. 12, 554; 17, 216.—
    C.
    As proper name: Tă-cĭta, ae, f., = Muta, the goddess of Silence:

    ecce anus in mediis residens annosa puellis Sacra facit Tacitae,

    Ov. F. 2, 572; v. also 2. Tacitus.— Adv.: tăcĭtē, silently, in silence, secretly (class.):

    auscultemus,

    Plaut. As. 3, 2, 42:

    tacite rogare,

    Cic. Imp. Pomp. 5, 13:

    tacite dat ipsa lex potestatem defendendi,

    id. Mil. 4, 11:

    perire tacite obscureque,

    id. Quint. 15, 50:

    non tulit verecundiam senatus,

    Liv. 5, 28, 1:

    exsecrari praetereuntem,

    id. 2, 58, 8:

    annus labens,

    Ov. F. 1, 65; Just. 15, 2; Plin. Ep. 5, 17, 2; Val. Max. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > tacitum

См. также в других словарях:

  • Fideicommissum — The fideicommissum was one of the most popular legal institutions in Roman Law for several decades. It translates from the Latin word fides (trust) and committere (to commit), meaning that something is committed to ones trust. I. Original Source… …   Wikipedia

  • fideicommissum — noun A benefit bequeathed to a beneficiary who inherits the benefit, subject to the obligation of bequeathing it to another. I bequeath my farm to my brother John on condition that he bequeath it to his son Peter. The farm is entailed or burdened …   Wiktionary

  • fideicommissum — /fuy dee uy keuh mis euhm/, n., pl. fideicommissa / mis euh/. Civil Law. a request by a decedent that the heir or legatee to the estate convey a specified part of the estate to another person, or permit another person to enjoy such a part. [1720… …   Universalium

  • fideicommissum — fi·dei·com·mis·sum …   English syllables

  • fideicommissum — …   Useful english dictionary

  • fideicommissary — I. |fīdēˌīˈkäməˌserē, dēˌīkəˈmisərē noun ( es) Etymology: Late Latin fideicommissarius, from fideicommissum + Latin arius ary (n. suffix) : a person who is the beneficiary under civil law of a fideicommissum and who is nearly equivalent to a… …   Useful english dictionary

  • Inheritance — For other uses, see Inheritance (disambiguation) and Heir (disambiguation). William Hogarth s plate 1 from A Rake s Progress, The Young Heir Takes Possession Of The Miser s Effects as his inherita …   Wikipedia

  • Fiduciary — One party, for example a corporate trust company or the trust department of a bank, holds a fiduciary relation or acts in a fiduciary capacity to another, such as one whose funds are entrusted to it for investment. In a fiduciary relation one… …   Wikipedia

  • fideicommissary — /fuy dee uy kom i ser ee/, n., pl. fideicommissaries, adj. Civil Law. n. 1. the recipient of a fideicommissum. adj. 2. of, pertaining to, or resembling a fideicommissum. [1875 80; < LL fidei commissarius, equiv. to fidei commiss(um) a… …   Universalium

  • Fideikommiss — Fi|dei|kom|miss 〈[ de:i ] n.; es, se; im früheren Dt. Reich〉 unveräußerl., meist aus Grundbesitz bestehende, nur als Ganzes vererbl. Vermögensmasse, deren Inhaber nur über ihren Ertrag verfügen konnte [<lat. fideicommissum „auf Treu u. Glauben …   Universal-Lexikon

  • Republic of Ragusa — Ragusan redirects here. For the city in Italy, see Ragusa, Sicily. For other uses, see Ragusa. Republic of Ragusa¹ Respublica Ragusina (la) Dubrovačka Republika (hr) Repubblica di Ragusa (it) …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»