-
1 īnfitior
īnfitior ātus, ārī, dep. [infitiae], not to confess, to contradict, deny, disown: non infitiando confiteri videbantur: cum id posset infitiari, repente confessus est: in quā me non infitior esse versatum. — Pass: Progenies haud infitianda parenti, O.— Of a debt or deposit, to deny, repudiate: quid si infitiatur?: depositum, Iu.: pretium, O.* * *Iinfitiari, infitiatus sum V DEPdeny, disown; not to confess; contradict, repudiateIIinfitiari, infitiatus sum V DEPdeny; not acknowledge as true; withhold; disown; repudiate (claim); contradict -
2 repudiō
repudiō āvī, ātus, āre [repudium], to cast off, put away, reject: Repudiatus repetor, T.— To reject, refuse, scorn, disdain, repudiate: sequestremne Plancium? respuerent aures... repudiarent, would scout (the suggestion): consilium senatūs a re p., deprive the state of, etc.: duces, Cs.: eloquentia a philosophis repudiata: condicionem aequissimam: populi R. gratiam, Cs.: consilium, T.: opimum dictionis genus funditus: ista securitas multis locis repudianda.* * *repudiare, repudiavi, repudiatus Vreject; repudiate; scorn -
3 matrimonium
mātrĭmōnĭum, ii, n. [mater], wedlock, marriage, matrimony.I.Lit. (class.):II.ire in matrimonium,
i. e. to be married, Plaut. Trin. 3, 3, 4:in matrimonium dare, opp. in concubinatum,
id. ib. 3, 2, 65: alicujus tenere, to be one's spouse:te Q. Metelli matrimonium tenuisse sciebas,
Cic. Cael. 14, 34:in matrimonium dare alicui filiam suam,
to give in marriage, Caes. B. G. 1, 3:in matrimonium ducere alicujus filiam,
to marry, Cic. Clu. 44, 125:in matrimonium petere sibi aliquam,
to ask in marriage, Suet. Caes. 27:in matrimonium collocare,
to give in marriage, Cic. Div. 1, 46, 104:in matrimonium collocare (filiam),
Gai. Inst. 2, 235; 238:locare in matrimonio stabili et certo,
to take in marriage, marry, id. Phil. 2, 18, 44:matrimonio uxorem exigere,
to put her away, repudiate her, Plaut. Merc. 4, 6, 6; so,matrimonio exturbare,
Tac. A. 11, 12:dimittere aliquam e matrimonio,
to put her away, to repudiate, divorce her, Suet. Tib. 49:justum matrimonium est, si, etc.,
lawful marriage, Ulp. Fragm. 5, 2:non justo contractum,
Gai. Inst. 1, 87.—Transf., in plur., married women, wives (post-Aug.):matrimonia et pecudes hostium praedae destinare,
Tac. A. 2, 13 fin.; Suet. Caes. 52:severius matrimonia sua viri coercerent,
Just. 3, 3; 3, 5; 18, 5:matrimonia a finitimis petita,
Flor. 1, 1, 10. -
4 repudiata
rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.A.Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):B.sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,
Suet. Claud. 26:uxorem,
id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:Liviam repudiatam relegavit,
id. Calig. 25:ob hoc repudiatus,
id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:si repudiatur miles, mulier mecum perit,
Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:repudiatus repetor,
Ter. And. 1, 5, 14:sponsum,
Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:(mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,
Quint. 7, 8, 2:repudiari etiam futurum matrimonium potest,
Dig. 50, 16, 191.—To reject, refuse to accept an inheritance:II.si heres bona repudiaverit,
Dig. 37, 14, 21 fin.:fideicommissum,
ib. 31, 1, 35:hereditatem,
ib. 31, 1, 77, § 31:legatum a se,
ib. 33, 5, 10:voluntatem defuncti,
ib. 32, 1, 80.—Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,
Cic. Clu. 70, 201:consilium senatūs a re publicā,
to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:repudia istos comites,
Plaut. Merc. 5, 2, 30:duces,
Caes. B. C. 2, 32:nobilitatem supplicem,
Cic. Planc. 20, 50:eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,
id. Or. 3, 13; cf.:repudiata rejectaque legatio,
id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:genus totum liberi populi,
Cic. Rep. 1, 32, 49:condicionem,
Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:beneficium,
Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:gratiam populi Romani,
Caes. B. G. 1, 40:consilium,
Ter. And. 4, 3, 18:legem,
Cic. Lael. 25, 96:patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),
id. Fin. 2, 21, 67:provinciam,
id. Phil. 3, 10, 26:opimum dictionis genus funditus,
id. Or. 8, 25:ista securitas multis locis repudianda,
id. Lael. 13, 47:iracundia omnibus in rebus repudianda,
id. Off. 1, 25, 89:virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,
id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:sin autem vidua, vel repudiata,
Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22. -
5 repudiatus
rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.A.Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):B.sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,
Suet. Claud. 26:uxorem,
id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:Liviam repudiatam relegavit,
id. Calig. 25:ob hoc repudiatus,
id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:si repudiatur miles, mulier mecum perit,
Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:repudiatus repetor,
Ter. And. 1, 5, 14:sponsum,
Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:(mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,
Quint. 7, 8, 2:repudiari etiam futurum matrimonium potest,
Dig. 50, 16, 191.—To reject, refuse to accept an inheritance:II.si heres bona repudiaverit,
Dig. 37, 14, 21 fin.:fideicommissum,
ib. 31, 1, 35:hereditatem,
ib. 31, 1, 77, § 31:legatum a se,
ib. 33, 5, 10:voluntatem defuncti,
ib. 32, 1, 80.—Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,
Cic. Clu. 70, 201:consilium senatūs a re publicā,
to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:repudia istos comites,
Plaut. Merc. 5, 2, 30:duces,
Caes. B. C. 2, 32:nobilitatem supplicem,
Cic. Planc. 20, 50:eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,
id. Or. 3, 13; cf.:repudiata rejectaque legatio,
id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:genus totum liberi populi,
Cic. Rep. 1, 32, 49:condicionem,
Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:beneficium,
Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:gratiam populi Romani,
Caes. B. G. 1, 40:consilium,
Ter. And. 4, 3, 18:legem,
Cic. Lael. 25, 96:patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),
id. Fin. 2, 21, 67:provinciam,
id. Phil. 3, 10, 26:opimum dictionis genus funditus,
id. Or. 8, 25:ista securitas multis locis repudianda,
id. Lael. 13, 47:iracundia omnibus in rebus repudianda,
id. Off. 1, 25, 89:virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,
id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:sin autem vidua, vel repudiata,
Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22. -
6 repudio
rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.A.Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):B.sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,
Suet. Claud. 26:uxorem,
id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:Liviam repudiatam relegavit,
id. Calig. 25:ob hoc repudiatus,
id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:si repudiatur miles, mulier mecum perit,
Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:repudiatus repetor,
Ter. And. 1, 5, 14:sponsum,
Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:(mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,
Quint. 7, 8, 2:repudiari etiam futurum matrimonium potest,
Dig. 50, 16, 191.—To reject, refuse to accept an inheritance:II.si heres bona repudiaverit,
Dig. 37, 14, 21 fin.:fideicommissum,
ib. 31, 1, 35:hereditatem,
ib. 31, 1, 77, § 31:legatum a se,
ib. 33, 5, 10:voluntatem defuncti,
ib. 32, 1, 80.—Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,
Cic. Clu. 70, 201:consilium senatūs a re publicā,
to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:repudia istos comites,
Plaut. Merc. 5, 2, 30:duces,
Caes. B. C. 2, 32:nobilitatem supplicem,
Cic. Planc. 20, 50:eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,
id. Or. 3, 13; cf.:repudiata rejectaque legatio,
id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:genus totum liberi populi,
Cic. Rep. 1, 32, 49:condicionem,
Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:beneficium,
Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:gratiam populi Romani,
Caes. B. G. 1, 40:consilium,
Ter. And. 4, 3, 18:legem,
Cic. Lael. 25, 96:patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),
id. Fin. 2, 21, 67:provinciam,
id. Phil. 3, 10, 26:opimum dictionis genus funditus,
id. Or. 8, 25:ista securitas multis locis repudianda,
id. Lael. 13, 47:iracundia omnibus in rebus repudianda,
id. Off. 1, 25, 89:virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,
id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:sin autem vidua, vel repudiata,
Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22. -
7 abrogātiō
-
8 re-nūntiō
re-nūntiō āvī, ātus, āre, to bring back word, carry tidings back, report, give notice, declare, announce: quom is certe Renuntiarit, shall have reported a positive promise, T.: illis repudium, T.: quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore, T.: vobis, nihil esse, quod, etc.: renuntiet mihi, Velitne an non, T.—In official life, to report, declare, proclaim, announce: legati ex auctoritate haec Caesari renuntiant, Intellegere se, etc., Cs.: Caesar cognovit Considium, quod non vidisset, pro viso sibi renuntiasse, Cs.: legationem, report upon his mission: haec cum legatio renuntiaretur, L.: hostium numerum.—With two acc, to declare elected, proclaim as chosen, return: Murenam consulem: absentem Valerium consulem, L.: cum esses praetor renuntiatus: sacerdos Climachias renuntiatus est: qui (magistratus) priusquam renuntiarentur, L.—To retract, revoke, recall, refuse, give up, break off, disclaim, renounce, repudiate: hospitium ei: num societas et amicitia eis renuntianda esset, L.: decisionem tutoribus. -
9 abjuro
abjurare, abjuravi, abjuratus V TRANSrepudiate (obligation or duty); deny on oath (falsely); abjure; perjure -
10 abrenuntio
abrenuntiare, abrenuntiavi, abrenuntiatus V TRANSrenounce, repudiate (strongly) -
11 inficior
inficiari, inficiatus sum V DEPdeny; refuse to acknowledge as true; withhold; disown; repudiate (claims) -
12 dimitto
dī-mitto, mīsi, missum, 3, v. a.I.With particular reference to the prep., to send different ways, to send apart, i. e.,A. (α).With acc.:(β).Naevius pueros circum amicos dimittit,
Cic. Quint. 6, 2:consules designatos circum provincias,
Suet. Aug. 64:litteras circum municipia,
Caes. B. C. 3, 22, 1; cf.:litteras circa praefectos,
Liv. 42, 51:litteras per omnes provincias,
Caes. B. C. 3, 79, 4;with which cf.: nuntios per agros,
id. B. G. 6, 31, 2:librum per totam Italiam,
Plin. Ep. 4, 7, 2:edicta per provincias,
Suet. Galb. 10:certos per litora,
Verg. A. 1, 577 et saep.:nuntios tota civitate Aeduorum,
Caes. B. G. 7, 38, 9:nuntios in omnes partes,
id. ib. 4, 19, 2; 4, 34, 5; cf. ib. 5, 49, 8; and poet.:aciem (i. e. oculos) in omnes partes,
Ov. M. 3, 381:praefectos in finitimas civitates,
Caes. B. G. 3, 7, 3; cf.:Manlium Faesulas,
Sall. C. 27 et saep.:nuntios ad Centrones, etc.,
Caes. B. G. 5, 39, 1; so with ad, id. ib. 6, 34, 8; id. B. C. 1, 52 fin. al.:legatos quoquoversus,
id. B. G. 3, 23, 2; 7, 4, 5; id. B. C. 1, 36, 2:dimissos equites pabulandi causa,
id. ib. 1, 80, 3; cf.equitatum,
id. B. G. 7, 71, 5:omnem ab se equitatum,
id. ib. § 1.— Trop.:animum ignotas in artes,
Ov. M. 8, 188, directs, applies (al. demittit).—Without object acc.:B.dimisit circum omnes propinquas regiones,
Caes. B. C. 3, 112, 6:per provincias,
Liv. 29, 37: ad amicos, Cic. Tull. Fragm. § 22; cf.:in omnes partis,
Caes. B. G. 6, 43, 1.—To separate a multitude, to break up, dissolve; and subjectively, to dismiss (from one's self), to discharge, disband:II.senatu dimisso,
Cic. Lael. 3, 12:senatum,
id. Verr. 2, 4, 65:concilium,
id. Leg. 2, 12, 31; id. Vatin. 2, 5; Caes. B. G. 1, 18; 1, 31; id. B. C. 1, 32, 4 et saep.; cf.conventum,
Sall. C. 21 fin.: exercitum (a standing military t. t.; cf. Vell. 2, 52, 4), Caes. B. C. 1, 2, 6; 1, 9, 5 et saep.:plures manus (with diducere, and opp. continere manipulos ad signa),
Caes. B. G. 6, 34, 5:delectum,
Plaut. Rud. 4, 8, 15:convivium,
to break up, Liv. 36, 29; Tac. A. 15, 30 et saep.With particular reference to the verb, to send away either an individual or a body; to let go, discharge, dismiss, release.A.Lit.:2.aliquem ab se et amandare in ultimas terras,
Cic. Sull. 20, 57; so,aliquem ab se,
id. Fam. 13, 63; Nep. Att. 4, 2:discedentem aliquem non sine magno dolore,
id. ib. 12, 18 fin.:aliquos aequos placatosque,
id. Or. 10, 34; so,aliquem incolumem,
Caes. B. C. 1, 18, 4; 1, 23, 3:ex custodia,
Liv. 23, 2, 14:e carcere,
Just. 21, 1, 5:impunitum,
Sall. C. 51, 5:saucium ac fugatum,
Nep. Hann. 4:neminem nisi victum,
id. ib. 3 et saep.; cf.:aliquem ludos pessumos, i. e. pessime ludificatum,
Plaut. Rud. 3, 5, 12:uxorem,
i. e. to put her away, repudiate her, Suet. Aug. 63 al.:Cossutia dimissa, quae desponsata fuerat, etc.,
id. Caes. 1:sponsam intactam,
id. Aug. 62: cf.also: aliquam e matrimonio,
Suet. Tib. 49; v. also under no. B.:creditorem,
i. e. to pay him, Dig. 31, '72:debitorem,
i. e. to forgive him the debt, ib. 50, 9, 4:equos, in order to fight on foot,
Tac. Agr. 37 fin.; Verg. A. 10, 366;but also in order to flee,
Caes. B. C. 3, 69 fin.:hostem ex manibus,
id. ib. 1, 64, 2; 3, 49, 2; cf.also: Demosthenem (i. e. his orations) e manibus,
to put out of one's hands, to lay down, Cic. Or. 30; cf.:istos sine ulla contumelia dimittamus,
id. de Or. 3, 17, 64:milites, in oppidum,
Caes. B. C. 1, 21, 2:a turpissima suspicione,
to free, relieve, Petr. 13, 4.— Absol.:dimittam, ut te velle video,
Plaut. Trin. 4, 2, 106; Cic. de Or. 1, 28; Quint. 11, 3, 86 al. —Transf., of inanimate objects:B.eum locum, quem ceperant,
to abandon, desert, Caes. B. C. 1, 44, 4:Italiam,
id. ib. 1, 25, 4:ripas,
id. B. G. 5, 18 fin.:complura oppida,
Hirt. B. G. 8, 5:provinciam,
Liv. 40, 43:captam Trojam,
Ov. M. 13, 226 et saep.:fortunas morte,
Cic. Tusc. 1, 6, 12; cf.patrimonium,
id. Caecin. 26 fin.:speratam praedam ex manibus,
Caes. B. G. 6, 8, 1:signa ex metu,
id. B. C. 3, 69 fin.; cf.arma,
Sen. Ep. 66 fin.; Luc. 3, 367 et saep.— Esp.: dimissis manibus, with hands relaxed, i. e. in all haste:ibi odos dimissis manibus in caelum volat,
Plaut. Ps. 3, 2, 52; cf.:dimissis pedibus,
id. ib. v. 54:dimissis manibus fugere domum,
id. Ep. 3, 1, 16.—Trop., to renounce, give up, abandon, forego, forsake:ista philosophia, quae nunc prope dimissa revocatur,
Cic. Ac. 2, 4, 11:rem saepius frustra tentatam,
Caes. B. C. 1, 26 fin.:exploratam victoriam,
id. B. G. 7, 52, 2:oppugnationem,
id. ib. 7, 17, 4; id. B. C. 3, 73, 1:occasionem rei bene gerendae,
id. B. G. 5, 57, 1; cf. id. B. C. 1, 72, 4; 3, 25, 4:rei gerendae facultatem,
id. ib. 1, 28, 2;3, 97, 1: omnem rei frumentariae spem,
id. ib. 1, 73, 1:condiciones pacis,
id. ib. 1, 26, 2:principatum,
id. B. G. 6, 12, 6:tempus,
id. ib. 2, 21 fin.; Cic. de Or. 2, 21, 89:suum jus (opp. retinere),
id. Balb. 13, 31:vim suam,
id. Fam. 9, 12: libertatem; id. Planc. 34 fin.:amicitias,
id. Lael. 21:commemorationem nominis nostri,
id. Arch. 11 fin.:quaestionem,
id. Verr. 2, 2, 30:curam,
id. Att. 14, 11; Tac. Or. 3:praeterita, instantia, futura pari oblivione,
id. H. 3, 36:matrimonia,
Suet. Calig. 25:fugam,
Verg. A. 11, 706:coeptum iter,
Ov. M. 2, 598:cursus,
id. ib. 11, 446 et saep.:tantam fortunam ex manibus,
Caes. B. G. 6, 37 fin.:studium et iracundiam suam rei publicae dimittere, i. q. condonare,
to sacrifice to the good of the state, id. B. C. 3, 69, 3; cf.:tributa alicui,
i. e. to remit, Tac. H. 3, 55:laudibus nomen alicujus in longum aevum,
to transmit, Luc. 1, 448:dimissum quod nescitur, non amittitur,
is foregone, not lost, Pub. Syr. 138 (Rib.).
См. также в других словарях:
repudiate — re·pu·di·ate /ri pyü dē ˌāt/ vt at·ed, at·ing: to disavow or reject an obligation (as a debt) or duty (as performance under a contract); specif: to indicate an inability or unwillingness to perform as promised under (a contract) re·pu·di·a·tor /… … Law dictionary
repudiate — re‧pu‧di‧ate [rɪˈpjuːdieɪt] verb [transitive] LAW to state that a contract, agreement, sale etc is no longer effective: • This would be a breach of a condition which would enable the hirer to repudiate the contract. * * * repudiate UK US… … Financial and business terms
Repudiate — Re*pu di*ate ( ?t), v. t. [imp. & p. p. {Repudiated} ( ? t?d); p. pr. & vb. n. {Repudiating}.] [L. repudiatus, p. p. of repudiare to repudiate, reject, fr. repudium separation, divorce; pref. re re + pudere to be ashamed.] [1913 Webster] 1. To… … The Collaborative International Dictionary of English
repudiate — 1540s, to cast off by divorce, from adj. meaning divorced, rejected, condemned (mid 15c.), from L. repudiatus, pp. of repudiare to divorce or reject, from repudium divorce, rejection, from re back, away + pudium, probably related to pes /ped foot … Etymology dictionary
repudiate — 1 spurn, reject, refuse, *decline Analogous words: renounce, *abjure: *forgo, forbear, eschew, sacrifice Antonyms: adopt Contrasted words: *acknowledge, own, admit, avow, confess: embrace, espouse (see ADOPT) … New Dictionary of Synonyms
repudiate — [v] reject; turn one’s back on abandon, abjure, apostatize, banish, be against, break with, cast, cast off, cut off, decline, default, defect, demur, deny, desert, disacknowledge, disapprove, disavow, discard, disclaim, dishonor, disinherit,… … New thesaurus
repudiate — ► VERB 1) refuse to accept or be associated with. 2) deny the truth or validity of. 3) chiefly Law refuse to fulfil or discharge (an agreement, obligation, or debt). 4) archaic disown or divorce (one s wife). DERIVATIVES repudiation noun… … English terms dictionary
repudiate — [ri pyo͞o′dē āt΄] vt. repudiated, repudiating [< L repudiatus, pp. of repudiare, to put away, divorce < repudium, separation, a divorce < re , away, back + base of pudere, to feel shame] 1. to refuse to have anything to do with; disown… … English World dictionary
repudiate — repudiable, adj. repudiative, adj. repudiator, n. /ri pyooh dee ayt /, v.t., repudiated, repudiating. 1. to reject as having no authority or binding force: to repudiate a claim. 2. to cast off or disown: to repudiate a son. 3. to reject with… … Universalium
repudiate — transitive verb ( ated; ating) Etymology: Latin repudiatus, past participle of repudiare, from repudium rejection of a prospective spouse, divorce, probably from re + pudēre to shame Date: 1545 1. to divorce or separate formally from (a woman) 2 … New Collegiate Dictionary
repudiate — UK [rɪˈpjuːdɪeɪt] / US [rɪˈpjudɪˌeɪt] verb [transitive] Word forms repudiate : present tense I/you/we/they repudiate he/she/it repudiates present participle repudiating past tense repudiated past participle repudiated formal 1) to say formally… … English dictionary