Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

fame

  • 1 Cineri gloria sera venit

    Latin Quotes (Latin to English) > Cineri gloria sera venit

  • 2 gloria

    fame, renown, glory.

    Latin-English dictionary of medieval > gloria

  • 3 fames

    famēs, is, f. (verwandt mit χαίνω), der Hunger (Ggstz. satietas), I) im allg.: A) eig.: cibi condimentum esse famen, potionis sitim, Cic.: alqā re famem tolerare, Caes.: extremam famem sustentare, Caes.: alqā re (cibo u. dgl.) famem depellere, Cic.: propellere, Hor., explere, Cic.: famem ab ore civium propulsare, Liv.: fame interire, Nep.: fame mori, Sen. rhet.: fame (durch Aushungern) vinci, Iustin. – in der mediz. Spr., das Hungern, Hungerleiden als Kur, primis diebus fames, deinde liberalius alimentum, Cels.: prodest etiam fames et abstinentia, Cels.: in principio fame utendum, Cels. – B) übtr.: 1) der Hunger = das heiße Verlangen, die heftige Begierde, Unersättlichkeit, auri sacra fames, Verg.: u. so auri f., Plin.: argenti sitis importuna famesque, Hor.: inexplebilis honorum Marii f., Flor.: ex longa fame (Begierde danach) satiaret se auro, Curt.: primus omnium satietate parasti famem, bist noch hungriger geworden, Curt. – 2) meton.: a) die Hungerleiderei = größte Dürftigkeit, -Armut, Ter. Phorm. prol. 18. Mart. 1, 59, 2. – b) die Dürftigkeit, Armut im Ausdrucke, ieiunitas et fames (Ggstz. ubertas et copia), Cic. Tusc. 2, 3. – II) der Hunger = die Hungersnot, per totum famis tempus, Tert.: fames, quae tunc erat in hac mea Asia; messis enim nulla fuerat, Cic.: in Rhodiorum inopia et fame summaque annonae caritate, Cic.: in fame frumentum exportare, Cic.: inopia primum, deinde fames esse coepit, Curt.: fame laborare, Col.: fame perire, Iustin. – Plur., Tert. adv. Marc. 4, 39. Cypr. ad Demetr. 2. Augustin. serm. 38, 10. Arnob. 1, 10. – / Alter Nom. famis, Varro r. r. 2, 5, 15. Tert. ad nat. 1, 9; scorp. 13. Prud. psych. 479. Itala (Wirceb.) Ierem. 14, 15: alter Genet. fami, Cat. or. fr. 36, 1. Lucil. 430 (beide bei Gell. 9, 14, 10): Abl. fami, Avian. fab. 1, 6. – Abl. bei Dichtern durchgängig fămē gemessen, zB. Lucr. 3, 730. Tibull. 1, 5, 53. Iuven. 15, 102; vgl. Beda de art. metr. (VII) 238, 6.

    lateinisch-deutsches > fames

  • 4 fames

    famēs, is, f. (verwandt mit χαίνω), der Hunger (Ggstz. satietas), I) im allg.: A) eig.: cibi condimentum esse famen, potionis sitim, Cic.: alqā re famem tolerare, Caes.: extremam famem sustentare, Caes.: alqā re (cibo u. dgl.) famem depellere, Cic.: propellere, Hor., explere, Cic.: famem ab ore civium propulsare, Liv.: fame interire, Nep.: fame mori, Sen. rhet.: fame (durch Aushungern) vinci, Iustin. – in der mediz. Spr., das Hungern, Hungerleiden als Kur, primis diebus fames, deinde liberalius alimentum, Cels.: prodest etiam fames et abstinentia, Cels.: in principio fame utendum, Cels. – B) übtr.: 1) der Hunger = das heiße Verlangen, die heftige Begierde, Unersättlichkeit, auri sacra fames, Verg.: u. so auri f., Plin.: argenti sitis importuna famesque, Hor.: inexplebilis honorum Marii f., Flor.: ex longa fame (Begierde danach) satiaret se auro, Curt.: primus omnium satietate parasti famem, bist noch hungriger geworden, Curt. – 2) meton.: a) die Hungerleiderei = größte Dürftigkeit, -Armut, Ter. Phorm. prol. 18. Mart. 1, 59, 2. – b) die Dürftigkeit, Armut im Ausdrucke, ieiunitas et fames (Ggstz. ubertas et copia), Cic. Tusc. 2, 3. – II) der Hunger = die Hungersnot, per totum famis tempus, Tert.: fames, quae tunc erat in hac mea Asia; messis enim nulla fuerat, Cic.: in Rhodiorum inopia et fame summaque annonae carita-
    ————
    te, Cic.: in fame frumentum exportare, Cic.: inopia primum, deinde fames esse coepit, Curt.: fame laborare, Col.: fame perire, Iustin. – Plur., Tert. adv. Marc. 4, 39. Cypr. ad Demetr. 2. Augustin. serm. 38, 10. Arnob. 1, 10. – Alter Nom. famis, Varro r. r. 2, 5, 15. Tert. ad nat. 1, 9; scorp. 13. Prud. psych. 479. Itala (Wirceb.) Ierem. 14, 15: alter Genet. fami, Cat. or. fr. 36, 1. Lucil. 430 (beide bei Gell. 9, 14, 10): Abl. fami, Avian. fab. 1, 6. – Abl. bei Dichtern durchgängig fămē gemessen, zB. Lucr. 3, 730. Tibull. 1, 5, 53. Iuven. 15, 102; vgl. Beda de art. metr. (VII) 238, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fames

  • 5 fames

    fămes, is (ante- and post-class. nom. sing.:

    famis,

    Varr. R. R. 2, 5, 15; Prud. Psych. 479; gen.: fami, Cato and Lucil. ap. Gell. 9, 14, 10; abl., scanned fămē, Lucr. 3, 732; Verg. A. 6, 421; Ov. M. 5, 165; 8, 846; 11, 370 al.) f. [root gha-; Sanscr. gahami, to leave, abandon; Gr. chatis, chêtos, want; chêros, deprived of], hunger (syn.: inedia, jejunium, esuries, esuritio).
    I.
    Lit.:

    interficere aliquem siti fameque atque algu,

    Plaut. Most. 1, 3, 36; id. Rud. 2, 2, 7; cf.:

    cum cibo et potione fames sitisque depulsa est,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    cibi condimentum esse famem, potionis sitim,

    id. ib. 2, 28, 90:

    bestiae fame monitae,

    id. Clu. 25, 67:

    fame atque inopia rerum omnium confecti,

    id. Verr. 2, 5, 51, § 134;

    (avis) fame enecta,

    starved to death, id. Div. 2, 35, 73; cf.:

    plebem fame necare,

    id. Q. Fr. 2, 3, 2:

    patientia famis,

    id. Cat. 1, 10, 26: famem explere, to satiate, id. pro Dom. 23:

    tolerare,

    Caes. B. G. 1, 28, 3:

    extremam famem sustentare,

    id. ib. 7, 17, 3:

    duram propellere,

    Hor. S. 1, 2, 6; cf.:

    pellere querna glande,

    Tib. 2, 1, 38:

    propulsare,

    Col. 2, 10, 1; Tac. A. 14, 24:

    deponere,

    Ov. F. 6, 530:

    levare,

    to assuage, id. H. 14, 96:

    vincere sacris extis,

    Val. Fl. 2, 347 et saep.:

    in principio fame utendum,

    the patient must fast, Cels. 8, 10, 7; cf.:

    primis diebus fames, deinde liberalius alimentum,

    id. ib. —Prov.:

    ambitiosa non est fames,

    is not nice, Sen. Ep. 119, 14:

    malum panem tibi tenerum et siligineum fames reddet,

    id. ib. 123, 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    Famine, dearth (rare in class. Lat.):

    fames, quae tum erat in hac mea Asia: messis enim nulla fuerat,

    Cic. Att. 5, 21, 8:

    fames esse coepit,

    Curt. 10, 8:

    in fame frumentum exportare,

    Cic. Fl. 7, 17; Vulg. Ruth, 1, 1; id. Matt. 24, 7 et saep.—
    * 2.
    In gen., poverty, indigence:

    aliquem ad famem reicere,

    Ter. Phorm. prol. 19.
    II.
    Trop.
    A.
    Like sitis, a violent longing for any thing, greediness, greed, avidity ( poet. and in post-Aug. prose):

    quid non mortalia pectora cogis, Auri sacra fames!

    Verg. A. 3, 57; so,

    auri fames,

    Plin. 33, 4, 21, § 72; cf.:

    argenti sitis importuna famesque,

    Hor. Ep. 1, 18, 23; Plin. 33, 1, 3, § 6; cf.:

    auri fames durissima est,

    id. 33, 4, 21, § 72:

    ex longa fame satiaret se auro,

    Curt. 5, 1, 4:

    crescentem sequitur cura pecuniam Majorumque fames,

    Hor. C. 3, 16, 17:

    honorum Marii fames,

    Flor. 3, 21, 6.—
    * B.
    Of speech, poverty of expression:

    jejunitatem et famem malle quam ubertatem et copiam,

    Cic. Tusc. 2, 1, 3.—
    C.
    Personified: Fames, as a goddess, Verg. A. 6, 276; Ov. M. 8, 784; 785 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > fames

  • 6 fāma

        fāma ae, f    [1 FA-], a report, rumor, saying, talk, tradition: hac famā inpulsus, T.: a Brundisio nulla fama venerat: tristis a Mutinā: fama ac nuntius adferretur, Cs.: alqd famā accipere, to hear of, Cs.: fama est obscurior annis, V.: vaga, O.: ut fama est, V.: vetus est ut fama, H.: ita fama ferebat, O.: duplex inde fama est, a twofold tradition, L.: Romae constans fama omnium erat, esse, etc., L.: fama incerta duos equites venisse, a vague rumor, L.: fama occupat aurīs, Helenum regnare, V.: de interitu Clodi: istius suspicionis: incerta aeris alieni, L.—Person., Rumor: Fama, malum quā non aliud velocius ullum, V.: Fama tenet domum, etc., O.— Public opinion, the popular voice, fame, repute, reputation: id si non fama adprobat, T.: adversus famam rumoresque hominum, L.: contra famam omnium, Cs.: turpis, infamy, S.: mala, S.: popularis, favor: pudica, Pr.: bona bonorum: bene loquendi: vappae ac nebulonis, H.— Fair fame, reputation, renown, fame, good repute: Tua fama in dubium veniet, T.: fundamentum est famae iustitia: famae consulere, S.: ingeni: populi R., L.: fortunā, famā superiores: fama decus Divitiis parent, H.: magnam famam attulisse Fabio, glory, L.— Ill-fame, blame, reproach, scandal: famam in se transtulit, T.: me fama atque invidia vexabat, S.: veterum malorum, V.: neque famam patieris inultae, the disgrace of remaining unavenged, V.
    * * *
    rumor; reputation; tradition; fame, public opinion, ill repute; report, news

    Latin-English dictionary > fāma

  • 7 famēs

        famēs is (abl. famē), f    [2 FA-], hunger: ut periclum a fame mihi sit, T.: cum cibo fames depulsa est: fame confecti: (avis) fame enecta, starved to death: patientia famis: famem explere, sate: cibus advorsus famem, S.: extrema, Cs.: dura, H.: levare, to assuage, O.: vetitorum tanta ciborum, O.— Famine, dearth, want: in Asiā: in fame frumentum exportare: ad famem hunc reicere, turn out to starve, T.—Fig., a violent longing, greediness, greed, avidity: Auri sacra, V.: maiorum, H.—Of speech, poverty of expression, C.— Person., hunger: malesuada, V., O.
    * * *
    hunger; famine; want; craving

    Latin-English dictionary > famēs

  • 8 morior

    mŏrĭor, mortŭus, 3 ( fut. part. moriturus, a, um, Cic. Arch. 12, 30; id. Div. 2, 25, 54; 2, 47, 99; Liv. 21, 12, 4; Verg. A. 4, 308; id. ib. 2, 511 et saep.; old forms acc. to the fourth conj.: si vivimu' sive morīmur, Enn. ap. Prisc. p. 830 P.; Ann. v. 384 Vahl.; inf. moriri, Plaut. As. 1, 1, 108; id. Capt. 3, 5, 54; id. Rud. 3, 3, 12; id. Ps. 4, 7, 124 Ritschl N. cr.; Ov. M. 14, 215), v. dep. [Sanscr. root mar-, die; Gr. mor- (mro-, bro-), mar; brotos, marainô; cf.: morbus, marceo], to die (cf.: pereo, intereo, occĭdo, occumbo, obeo, exspiro; class.).
    I.
    Lit.: vivam an moriar, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. metus, p. 123 Müll. (Trag. v. 179 Vahl.): ego cum genui, tum morituros scivi, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 361 Vahl.):

    mori,

    Plaut. Bacch. 3, 4, 24:

    atque eundem (L. Tarquinium)... accepimus mortuum esse, cum duodequadraginta regnavisset annos,

    Cic. Rep. 2, 20, 36:

    moriendum certe est,

    id. Sen. 20, 74:

    desiderio,

    of desire, id. Att. 1, 3, 1:

    ut fame senatores quinque morerentur,

    id. ib. 6, 1, 6:

    me esse homines mortuom dicant fame,

    Plaut. Stich. 4, 2, 57; so,

    fame,

    Sen. Contr. 1, 1, 3; 1, 7, 8:

    fame et siti,

    Liv. 7, 35, 8: siti, id. 4, 30, 8; Petr. 10; Pomp. ap. Gell. 10, 24, 5:

    vigilando,

    Juv. 3, 232: ex vulnere, of a wound, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    in tormentis,

    Liv. 40, 23:

    alterius amore,

    Ov. Am. 2, 7, 10:

    curis,

    Tib. 2, 7, 33 (6, 51):

    fame,

    Petr. 10:

    inediā,

    Plin. 14, 13, 14, § 89:

    significabat interruptis atque morientibus vocibus,

    dying accents, the accents of a dying man, Cic. Cael. 24, 59:

    mori videbamus in studio dimetiundi paene caeli atque terrae C. Galum,

    spend his whole life in, id. Sen. 14, 49:

    cum te complexā morientem, Galle, puellā Vidimus,

    desperately in love, dying for love, Prop. 1, 10, 5:

    ei mihi, si quis, Acrius ut moriar, venerit alter amor,

    id. 2, 4, 1 sq.: moriar, si, may I die, if, etc., Cic. Att. 8, 6, 4.—
    II.
    Transf., of things, to die away, decay, to wither away, pass away, to vanish, lose its strength, etc.;

    of members of the body: id quod supra vinculum est, moritur,

    loses its vitality, Cels. 7, 14.—Of plants:

    rutam et hederas illico mori,

    die away, perish, Plin. 28, 7, 23, § 78:

    moriturque ad sibila campus,

    Stat. Th. 5, 528.—Of fire:

    flammas vidi nullo concutiente mori,

    die out, go out, Ov. Am. 1, 2, 11;

    of comets: donec in exiguum moriens vanesceret ignem,

    Claud. B. Get. 248:

    unguenta moriuntur,

    lose their strength, Plin. 13, 3, 4, § 20.— To end, close:

    dies quidem jam ad umbilicum est dimidiatus mortuus,

    Plaut. Men. 1, 2, 45.—Comic.:

    vae illis virgis miseris, quae hodie in tergo morientur meo,

    will find their death, be destroyed, broken, Plaut. Capt. 3, 4, 117:

    ut iste interpositus sermo deliciarum desidiaeque moreretur,

    Cic. Cael. 31, 76:

    ne suavissimi hominis memoria moreretur,

    id. Pis. 38, 93:

    cum multa cotidie ab antiquis ficta moriantur,

    fall into disuse, become obsolete, Quint. 8, 6, 32:

    gratia,

    Ov. P. 3, 2, 27. —Esp. (in eccl. Lat.), of the loss of moral or spiritual vitality, to die, to lose virtue and divine guidance:

    in Adam omnes moriuntur,

    Vulg. 1 Cor. 15, 22:

    confirma cetera quae moritura erant,

    id. Apoc. 3, 2; cf. id. Johan. 11, 26; id. Rom. 7, 9.—Hence, mŏrtŭus, a, um, P. a., dead (class.).
    A.
    Adj.
    1.
    Lit.:

    sanguine tauri poto mortuus concidit,

    Cic. Brut. 11, 43.—Prov.:

    mortuum esse alicui,

    to be dead to one, to wish to have nothing further to do with him, Plaut. Cist. 3, 15.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of persons, faint, overwhelmed:

    cum tu, quod tibi succederetur, exsanguis et mortuus concidisti,

    Cic. Pis. 36, 88.—
    b.
    Of things concr. and abstr., dead, decayed, withered, passed away, etc.:

    lacerti,

    Cic. Sen. 9, 27:

    flores,

    Plin. 11, 8, 8, § 18:

    et antiquae leges,

    Cic. Verr. 2, 5, 18, § 45:

    plausus,

    id. Att. 2, 19, 3:

    mortuā re verba nunc facis. Stultus es, rem actam agis,

    dead, done with, Plaut. Ps. 1, 3, 27.—
    c.
    Mare mortuum.
    (α).
    The North Sea of Europe, Plin. 4, 13, 27, § 94.—
    (β).
    The Dead Sea of Judea, Just. 36, 3.—
    B.
    Subst.: mŏrtŭus, i, m., a dead person, dead man:

    mortuum in domum inferre,

    Cic. Mil. 27, 75:

    a mortuis excitare,

    to awake from the dead, id. de Or 1, 57, 242:

    amandare aliquem infra mortuos,

    even below the dead, id. Quint. 15, 49:

    ut multis mortuus unus sufficeret,

    Juv. 15, 79:

    ossa mortuorum,

    Vulg. Matt. 23, 27.—Prov.: mortuo verba facere, to talk to a dead man, i. e. in vain, Plaut. Poen. 4, 2, 18; Ter. Phorm. 5, 9, 26.—Esp. (eccl. Lat.), dead, without spiritual life:

    nomen habes quod vivas et mortuus es,

    Vulg. Apoc. 3, 1:

    fides sine operibus mortua est,

    id. Jac. 2, 26; cf. id. Eph. 2, 1; 5, 14.—Also, dead to any thing, not alive to it, not open to its influence, etc.:

    peccato,

    Vulg. Rom. 6, 2:

    peccatis,

    id. 1 Pet. 2, 24:

    legi,

    id. Gal. 2, 19; cf.:

    mortui cum Christo ab elementis hujus mundi,

    id. Col. 2, 20:

    mortui estis, et vita vestra est abscondita cum Christo in Deo,

    id. ib. 3, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > morior

  • 9 morior

    mŏrĭor, mŏri, mortŭus sum [st2]1 [-] mourir, décéder. [st2]2 [-] périr, perdre la vie, expirer, succomber. [st2]3 [-] se consumer, mourir (de plaisir, de dépit...). [st2]4 [-] cesser d'être, finir, être anéanti, être détruit. [st2]5 [-] s'éteindre, cesser.    - formes de la 4° conj.: inf. moriri, Plaut. Cap. 732; Ps. 1222; Rud. 675; Ov. M. 14, 215; morīmur Enn. An. 384.    - part. fut. mŏrĭtūrus.    - fame mori: mourir de faim.    - morbo mori: mourir de maladie.    - mori ex vulnere, Liv.: mourir d'une blessure.    - fame mori, Cic. Att. 6, 1, 6: mourir de faim.    - a latronibus, cruditate mori, Cic Fam. 15, 17, 2: mourir sous les coups des voleurs, d'une indigestion.    - moriuntur non alter ab altero, sed uterque a patre, Sen. Contr. 5, 3: ils sont morts non pas sous les coups l'un de l'autre, mais tous les deux sous les coups de leur père.    - in aliqua re mori, Cic. CM 49: se consumer dans une chose.    - flammas vidi nullo concutiente mori, Ov. Am. 1: j'ai vu les flammes (des torches) s'éteindre quand on ne les agitait pas.    - quid femineis ululatibus terrificas, moriture, viros? Stat. Theb. 7: pourquoi cherches-tu, quand tu vas mourir, à effrayer des hommes par tes hurlements de femme?    - nunc morere: maintenant, meurs.    - have imperator, morituri te salutant! Suet. Claud.: salut à l'empereur! ceux qui vont mourir te saluent!    - sua morte mori: mourir d'une mort naturelle.    - moriar si... Cic. Att. 8, 6, 4: que je meure si... (sorte de serment).    - virgae in tergo meo morientur, Plaut.: les verges finiront par se briser sur mon dos.    - moriente die, Stat.: au déclin du jour.    - leges mortuae, Cic.: lois tombées en désuétude.
    * * *
    mŏrĭor, mŏri, mortŭus sum [st2]1 [-] mourir, décéder. [st2]2 [-] périr, perdre la vie, expirer, succomber. [st2]3 [-] se consumer, mourir (de plaisir, de dépit...). [st2]4 [-] cesser d'être, finir, être anéanti, être détruit. [st2]5 [-] s'éteindre, cesser.    - formes de la 4° conj.: inf. moriri, Plaut. Cap. 732; Ps. 1222; Rud. 675; Ov. M. 14, 215; morīmur Enn. An. 384.    - part. fut. mŏrĭtūrus.    - fame mori: mourir de faim.    - morbo mori: mourir de maladie.    - mori ex vulnere, Liv.: mourir d'une blessure.    - fame mori, Cic. Att. 6, 1, 6: mourir de faim.    - a latronibus, cruditate mori, Cic Fam. 15, 17, 2: mourir sous les coups des voleurs, d'une indigestion.    - moriuntur non alter ab altero, sed uterque a patre, Sen. Contr. 5, 3: ils sont morts non pas sous les coups l'un de l'autre, mais tous les deux sous les coups de leur père.    - in aliqua re mori, Cic. CM 49: se consumer dans une chose.    - flammas vidi nullo concutiente mori, Ov. Am. 1: j'ai vu les flammes (des torches) s'éteindre quand on ne les agitait pas.    - quid femineis ululatibus terrificas, moriture, viros? Stat. Theb. 7: pourquoi cherches-tu, quand tu vas mourir, à effrayer des hommes par tes hurlements de femme?    - nunc morere: maintenant, meurs.    - have imperator, morituri te salutant! Suet. Claud.: salut à l'empereur! ceux qui vont mourir te saluent!    - sua morte mori: mourir d'une mort naturelle.    - moriar si... Cic. Att. 8, 6, 4: que je meure si... (sorte de serment).    - virgae in tergo meo morientur, Plaut.: les verges finiront par se briser sur mon dos.    - moriente die, Stat.: au déclin du jour.    - leges mortuae, Cic.: lois tombées en désuétude.
    * * *
        Morior, moriris, pen. prod. vel moreris, pen. corr. mortuus sum, mori et moriri, pen. prod. Terent. Mourir.
    \
        - certum est moriri, quam hunc pati Lenonem in me grassari. Plaut. J'aime mieulx mourir.
    \
        Nunquam vestrorum in nos beneficiorum memoria ac fama morietur. Cic. Il sera perpetuelle memoire des, etc.
    \
        Ve illis virgis miseris, quae hodie in tergo morientur meo. Plaut. Seront usees sur mon dos.
    \
        Moriar, Iurandi verbum, quemadmodum Dispeream. Cic. Je puisse mourir.

    Dictionarium latinogallicum > morior

  • 10 fama

    fāma, ae, f. [for, fa-ri], = phêmê, the talk of the multitude, like rumor, either as relating or as judging (v. rumor; cf. also: nomen, gloria, laudatio; clamor, plausus; honos, dignitas, honestas, laus, etc.).
    I.
    That which people say or tell, the common talk, a report, rumor, saying, tradition (freq. and class.; plur. very rare); absol., or with a statement of the subject-matter annexed with de, or as an object-clause; rarely with gen.
    a.
    Absol.:

    hascine propter res maledicas famas ferunt?

    Plaut. Trin. 1, 2, 149: a Brundisio nulla adhuc fama venerat, Cic. Att. 9, 3, 2:

    cum tristis a Mutina fama manaret,

    id. Phil. 14, 6, 15:

    at fuit fama. Quotusquisque est, qui istam effugere potest in tam maledica civitate?

    id. Cael. 16, 38: magna illico fama surrexit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2:

    aliquod fama ac nuntiis afferre,

    Caes. B. G. 6, 30, 2:

    hac fama ad Treviros perlata,

    id. ib. 5, 53, 2:

    reliquos (deos) ne famā quidem acceperunt,

    id. ib. 6, 21, 2; cf.:

    quam Eratostheni et quibusdam Graecis famā notam esse video,

    id. ib. 6, 24, 2:

    concedamus famae hominum,

    Cic. Rep. 2, 2:

    Daedalus, ut fama est, fugiens, etc.,

    Verg. A. 6, 14; cf.:

    pulsis (vetus est ut fama) Sabellis,

    Hor. S. 2, 1, 36:

    ita fama ferebat,

    Ov. M. 12, 197:

    duplex inde fama est,

    a twofold tradition, Liv. 1, 1, 6.— In plur.:

    inhonestas famas adjungere diis,

    Arn. 7, 219:

    per omnem provinciam magnae atrocesque famae ibant,

    Sall. H. 1, 67 Dietsch, ex conj.—
    b.
    Stating the subject-matter or contents.
    (α).
    With de:

    si quis quid de republica a finitimis rumore aut fama acceperit,

    Caes. B. G. 6, 20, 1:

    si quid ipsi audistis communi fama atque sermone de vi, de manu, de armis, etc.,

    Cic. Fl. 6, 13:

    de interitu P. Clodii,

    id. Mil. 35, 98:

    de Afranio fama est,

    id. Att. 7, 26, 1:

    de Titurii morte,

    Caes. B. G. 5, 39, 1; cf.:

    de victoria Caesaris,

    id. ib. 5, 53, 1;

    5, 51, 1: de proelio Dyrrhachino,

    id. B. C. 3, 80.— Plur.: ingentes esse famas de Regulo, Arrunt. ap. Sen. Ep. 114, 19 fin.
    (β).
    With an appos. clause:

    ne mihi hanc famam differant, Me... dedisse, etc.,

    Plaut. Trin. 3, 2, 63;

    v. differo, B. 2.: accipere fama et auditione, esse quoddam numen et vim deorum,

    Cic. N. D. 2, 37, 95:

    quod tibi esse antiquissimum constante famā atque omnium sermone celebratum est,

    id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 24; so,

    constans fama,

    Liv. 6, 25, 4:

    cum esse praestantem Numam Pompilium fama ferret,

    Cic. Rep. 2, 13:

    cum fama per orbem terrarum percrebuisset, illum, etc.,

    Caes. B. C. 3, 43 fin.:

    fama nuntiabat, te esse in Syria,

    Cic. Fam. 12, 4, 2:

    fama incerta duos equites venisse,

    a vague rumor, Liv. 27, 50, 6:

    capsis quem (Cassium) fama est esse librisque Ambustum propriis,

    Hor. S. 1, 10, 63 al. —
    (γ).
    With gen.:

    vix ad aures meas istius suspicionis fama pervenit,

    Cic. Sull. 4, 12:

    propter incertam famam aeris alieni,

    an unsupported rumor, Liv. 6, 27, 3.—
    B.
    Personified: Fama, a goddess, daughter of Terra, swiftfooted, all-seeing, growing as she runs:

    Fama, malum qua non aliud velocius ullum,

    Verg. A. 4, 173 sq.; Ov. M. 12, 43 sq.; Val. Fl. 2, 116 sq.; Stat. Th. 3, 426 sq.; Ov. M. 8, 267; 9, 137; 14, 726; 15, 4; 853 al.
    II.
    The voice or judgment of the many, public opinion; more freq. objectively, the fame, character, reputation which a man has, either in general or in particular, as a good or bad reputation, etc. (very freq. and class.).
    A.
    In gen.:

    famam atque rumores pars altera consensum civitatis et velut publicum testimonium vocat: altera sermonem sine ullo certo auctore dispersum, cui malignitas initium dederit, incrementum credulitas,

    Quint. 5, 3; cf.:

    adversus famam rumoresque hominum si satis firmus steteris,

    Liv. 22, 39, 18:

    contra opinionem militum famamque omnium videri proelium defugisse, magnum detrimentum afferebat,

    Caes. B. C. 1, 82, 2; cf. id. ib. 3, 56 fin.: fama popularis, popular fame or favor, Cic. Tusc. 3, 2, 4; 5, 16, 46:

    forensis,

    Q. Cic. Petit. Cons. 5, 17: de bona fama (quam enim appellant eudoxian, aptius est hoc loco bonam famam appellare quam gloriam), Cic. Fin. 3, 17, 57:

    bona de Domitio, praeclara de Afranio fama est,

    id. Att. 7, 26, 1; cf.:

    qui bonam famam bonorum, quae sola vere gloria nominari potest, expetunt,

    id. Sest. 66, 139; Sall. C. 7, 6:

    si bonam famam mihi servasso, sat ero dives,

    Plaut. Most. 1, 3, 70 sq.:

    bona,

    Cat. 61, 62:

    bene loquendi fama,

    Cic. Brut. 74, 259:

    eloquentiae,

    Quint. 7, 1, 41:

    sapientiae,

    Cic. Lael. 4, 15:

    pudica,

    Prop. 2, 32 (3, 30), 21:

    alium mala fama et timor impediebat,

    Sall. J. 35, 4:

    inconstantiae,

    Cic. Fam. 1, 9, 11:

    vappae ac nebulonis,

    Hor. S. 1, 2, 12.—In plur.: inter arma civilia aequi boni famas petit, Sall. Fragm. ap. Sen. Ep. 114, 19 (Hist. inc. lib. 76 Dietsch).—
    B.
    In partic.
    1.
    In a good sense, fair fame, reputation, renown, = existumatio, fama bona:

    ut vos mihi domi eritis, proinde ego ero famā foris,

    Tert. Hec. 2, 1, 21: fundamentum [p. 723] est perpetuae commendationis et famae justitia, Cic. Off. 2, 20, 71:

    fama et existimatio,

    id. Quint. 15, 50; cf.:

    ut ante collectam famam conservet (for which, shortly after: habet existimationem multo sudore collectam),

    id. Div. in Caecil. 22, 71:

    sic ejus (Archiae) adventus celebrabantur, ut famam ingenii exspectatio hominis superaret... hac tanta celebritate famae cum esset jam absentibus notus, etc. (shortly before: celeriter antecellere omnibus ingenii gloriā contigit),

    id. Arch. 3, 5;

    so corresp. to gloria,

    id. Tusc. 1, 46, 110:

    fama ingeni abicienda,

    id. Fam. 9, 16, 3;

    with the latter cf.: anxius de fama ingenii,

    Quint. 11, 1, 50; 74:

    de alicujus fama detrahere,

    Cic. Fam. 3, 8, 5:

    famam in tuto collocare,

    Quint. 12, 11, 7:

    ejus scripta tantum intra famam sunt,

    id. 11, 3, 8:

    ad famam populi Romani pertinere, eos consules esse, etc.,

    Liv. 10, 24, 17:

    (ut amicorum) aut caput agatur aut fama,

    Cic. Lael. 17, 61:

    loco, fortuna, fama superiores,

    id. ib. 25, 94:

    virtus, fama, decus divitiis parent,

    Hor. S. 2, 3, 95:

    cui gratia, fama, valetudo, contingat abunde,

    id. Ep. 1, 4, 10:

    famam dicendi fortius quaerunt,

    Quint. 2, 12, 9: Evadne... Occidit Argivae fama pudicitiae, the glory or pride of Argive chastity, i. e. of the chaste women of Argos, Prop. 1, 15, 22.—Esp.: magna fama, great reputation, fame, glory:

    magnam famam attulisse Fabio Tarentum rebatur,

    Liv. 27, 25, 11:

    magnam famam sui relinquere,

    Nep. Lys. 1, 1:

    habere,

    Plin. 36, 21, 39, § 149.—
    2.
    In a bad sense, illfame, infamy, scandal, = infamia, fama mala (rare): opplere (aliquem) famā ac flagitiis, Turp. ap. Non. 306, 2; Ter. Ad. 2, 3, 10:

    neque specie famāve movetur, Nec jam furtivum Dido meditatur amorem,

    Verg. A. 4, 172; Sall. C. 3, 5; Tac. A. 12, 49; Plin. Pan. 28, 1; cf.:

    laeta apud plerosque, apud quosdam sinistra fama,

    Tac. A. 11, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > fama

  • 11 gloria

    glōrĭa, ae, f. [Sanscr. cru, to hear; crav-as, fame; Gr. kluô, kleos; Lat. cluo, clueo, inclutus, from the root clŭo; lit., rumor, fame; hence also, like kleos, pregn.], glory, fame, renown, praise, honor (syn.: laus, laudatio, gloriatio, elogium, etc.).
    I.
    Lit.
    (α).
    In gen.:

    te inmortali adficere gloria,

    Plaut. Am. 5, 2, 10: viri (Q. Fabii) gloria claret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 315 Vahl.): ut summae gloriae sint a virtute proficiscentia, dedecoris vero praecipui existimentur, quae voluptas suadeat non sine labe vitiorum, Cato ap. Schol. Cic. Sest. 66, p. 310 Orell.: hicine est ille Telamon, modo quem gloria ad caelum extulit? Poët. (perh. Enn.) ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39 (Trag. Rel. Inc. v. 93 Rib.):

    virtutem tamquam umbra sequitur,

    Cic. Tusc. 1, 45, 109:

    non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores aut auctoritate graviores,

    Cic. de Or. 2, 37, 154: est enim gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata: ea est consentiens laus bonorum, incorrupta vox bene judicantium de excellente virtute;

    ea virtuti resonat tamquam imago,

    id. Tusc. 3, 2, 3 sq.:

    trahimur omnes studio laddis et optimus quisque maxime gloriā ducitur. Ipsi illi philosophi etiam in illis libellis, quos de contemnenda gloria scribunt, nomen suum inscribunt, etc.,

    id. Arch. 11, 26:

    immortalis gloria (opp. sempiterna turpitudo),

    id. Pis. 26, 63:

    bello quaeritur gloria,

    id. Off. 1, 12, 38:

    maximam gloriam capere,

    id. Lael. 7, 25:

    esse in gloria sempiterna,

    id. Att. 14, 11, 1:

    sit in aeterna gloria Marius, qui, etc.,

    id. Cat. 4, 10, 21:

    esse in maxima gloria,

    id. Off. 3, 21, 85:

    excellens in re militari gloria,

    id. Rep. 2, 17:

    quod auctor ei summa augur gloria Attus Navius non erat,

    id. ib. 2, 20:

    honorum gradus summis hominibus et infimis sunt pares, gloriae dispares, etc.... ut is maxime gloria excellat, qui virtute plurimum praestet,

    id. Planc. 24, 60:

    unus bis remp. servavi, semel gloriā, iterum aerumna meā,

    id. Sest. 22, 49:

    an Pollio et Messala... parum ad posteros gloriae tradiderunt?

    Quint. 12, 11, 28:

    gloriam qui spreverit veram habebit,

    Liv. 22, 39, 19: spreta in tempore gloria [p. 818] interdum cumulatior redit, id. 2, 47, 11:

    militavi non sine gloria,

    Hor. C. 3, 26, 2:

    tenui Saleio Gloria quantalibet quid erit, si gloria tantum est,

    Juv. 7, 81.— Poet.:

    candidus, armenti gloria, taurus,

    i. e. ornament, pride, Ov. A. A. 1, 290; Tib. 4, 1, 208.—In plur., reputation, fame, Auct. Her. 3, 6, 10; Sall. J. 41, 7:

    veteres Gallorum gloriae,

    glorious deeds, Tac. A. 3, 45:

    ita sunt gloriae meretricum,

    Plaut. Truc. 4, 4, 36; Gell. 2, 27, 5.—
    (β).
    With gen.:

    simul rem et belli gloriam armis repperi, Tcr. Heaut. 1, 1, 60: nemo, qui fortitudinis gloriam consecutus est insidiis et malitiā, laudem est adeptus,

    Cic. Off. 1, 19, 62; cf.:

    pro gloria belli atque fortitudinis,

    Caes. B. G. 1, 2 fin.:

    gloria rei militaris,

    id. ib. 5, 29, 4:

    legum et publicae disciplinae,

    Cic. Tusc. 1, 46, 110:

    rerum gestarum gloria florere,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    eximia virtutis,

    id. Rep. 2, 10:

    et gravitatis et ingenii,

    id. Ac. 2, 23, 72; id. Off. 1, 32, 116:

    imperii,

    id. ib. 1, 12, 38:

    dicendi,

    id. Brut. 68, 239; Quint. 12, 10, 17:

    carminum,

    Tac. A. 12, 28:

    et titulis et fascibus olim major habebatur donandi gloria,

    Juv. 5, 111:

    velocis gloria plantae,

    id. 13, 98.—
    II.
    Transf., subjectively, thirst or passion for glory, ambition; vainglory, pride, vaunting, boasting (class.).
    (α).
    In gen.:

    pueri gloriā ducti,

    Cic. Tusc. 2, 20, 46 Tischer:

    moriar, ni, quae tua gloria est, puto te malle a Caesare consuli quam inaurari,

    id. Fam. 7, 13, 1; cf.:

    studio et gloriā,

    id. Tusc. 2, 27, 65:

    ostentatio et gloria,

    id. Rab. Post. 14, 38; and:

    jactantiā gloriāque,

    Tac. A. 1, 8:

    quem tulit ad scenam ventoso gloria curru,

    Hor. Ep. 2, 1, 177; cf. id. S. 1, 6, 23; 2, 3, 179:

    caecus Amor sui Et tollens vacuum plus nimio Gloria verticem,

    Hor. C. 1, 18, 15:

    patriam obruit olim gloria paucorum,

    Juv. 10, 142:

    vana gloria,

    Liv. 22, 39, 18.—In plur.:

    perjuriorem hoc hominem si quis viderit Aut gloriarum pleniorem, quam illic est,

    vain boastings, Plaut. Mil. 1, 1, 22; Gell. 1, 2, 6.—
    (β).
    With gen.:

    generandi mellis,

    Verg. G. 4, 205:

    lautae mensae,

    Luc. 4, 376.

    Lewis & Short latin dictionary > gloria

  • 12 eneco

    ē-neco (ē-nico), necuī, nectum, āre, langsam umbringen, -hinmorden, erwürgen, ersticken u. dgl., I) eig.: ut aves enecat accipiter, Varro fr.: puer ambo angues enicat, Plaut.: enecare lixam (v. einem Elefanten), Auct. b. Afr.: enecti veneno aut fame, Suet. – cicer, ervum, im Wachstum ersticken, Plin. – II) übtr., bis zum Tode erschöpfen, fast zu Tode quälen, fast umbringen, emitte (boves), ne fame enices, Plaut.: siti enectus Tantalus, Cic.: fame, frigore, illuvie, squalore enecti, halbtot, Liv. – alqm iurgio, Plaut.: alqm rogitando, Ter.: enecas (enicas), ich vergehe vor Ungeduld, Plaut. u. Ter.: provinciam enectam tradere, gänzlich erschöpft (durch Aufwand u. Aufopferungen), Cic. – / Perf. enecavi, Plaut. asin. 921: Partiz. Perf. enecatus, Plin. 18, 127. – Archaist. Fut. exakt. enicasso, Plaut. most. 223.

    lateinisch-deutsches > eneco

  • 13 enectus

    ēnectus, a, um part. passé de eneco. [st2]1 [-] tué, mort. [st2]2 [-] mort, presque mort, à demi mort, épuisé.    - enectus fame (siti): à demi mort de faim (de soif).
    * * *
    ēnectus, a, um part. passé de eneco. [st2]1 [-] tué, mort. [st2]2 [-] mort, presque mort, à demi mort, épuisé.    - enectus fame (siti): à demi mort de faim (de soif).
    * * *
        Enectus, Particip. Cic. Tant travaillé que plus ne peult, Recru, Presque mort, Demi mort, Transi.
    \
        Enecta fame et siti prouincia. Cic. Tant travaillee que plus ne peult, Recrue.

    Dictionarium latinogallicum > enectus

  • 14 infamis

    infamis, e [st2]1 [-] mal famé, décrié. [st2]2 [-] perdu d'honneur, déshonoré, infâme, déshonorant.    - infamis furtis (ob furta, per furta): déshonoré par ses vols.    - infamis digitus, Pers.: doigt du milieu: le doigt du milieu (qu'on étendait pour accuser ou blâmer).
    * * *
    infamis, e [st2]1 [-] mal famé, décrié. [st2]2 [-] perdu d'honneur, déshonoré, infâme, déshonorant.    - infamis furtis (ob furta, per furta): déshonoré par ses vols.    - infamis digitus, Pers.: doigt du milieu: le doigt du milieu (qu'on étendait pour accuser ou blâmer).
    * * *
        Infamis, et hoc infame, pen. prod. Cic. Qui ha mauvais bruit ou renom, Infame, Mal famé et renommé.
    \
        Homines vitiis atque omni dedecore infames. Cicero. Qui ont bruit d'estre remplis de touts vices.
    \
        Infamem facere. Terent. Diffamer, Esclandrir, Descrier.
    \
        Infames frigoribus Alpes. Liu. Qui sont descriees de froid qu'il y a, Grandement renommees à cause du grand froid qu'il y fait.
    \
        Infamis annus pestilentia. Liu. Une annee de renom pour la grande peste qu'il y eut.
    \
        Infame os Antonii. Cic. Infame et vilain, Ord et sale.
    \
        Terrae infames caede. Ouid. Descriees, Mal renommees, Esclandries.

    Dictionarium latinogallicum > infamis

  • 15 eneco

    ē-neco (ē-nico), necuī, nectum, āre, langsam umbringen, -hinmorden, erwürgen, ersticken u. dgl., I) eig.: ut aves enecat accipiter, Varro fr.: puer ambo angues enicat, Plaut.: enecare lixam (v. einem Elefanten), Auct. b. Afr.: enecti veneno aut fame, Suet. – cicer, ervum, im Wachstum ersticken, Plin. – II) übtr., bis zum Tode erschöpfen, fast zu Tode quälen, fast umbringen, emitte (boves), ne fame enices, Plaut.: siti enectus Tantalus, Cic.: fame, frigore, illuvie, squalore enecti, halbtot, Liv. – alqm iurgio, Plaut.: alqm rogitando, Ter.: enecas (enicas), ich vergehe vor Ungeduld, Plaut. u. Ter.: provinciam enectam tradere, gänzlich erschöpft (durch Aufwand u. Aufopferungen), Cic. – Perf. enecavi, Plaut. asin. 921: Partiz. Perf. enecatus, Plin. 18, 127. – Archaist. Fut. exakt. enicasso, Plaut. most. 223.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > eneco

  • 16 neco

    nĕco, āvi, ātum ( perf. necuit, Enn. ap. Prisc. p. 861 P.; v. infra; part. nectus, Ser. Samm. 33, 627; cf. Diom. p. 362 P.), 1, v. a. [Sanscr. naç, disappear; Gr. nekus, corpse, nekros, dead], to kill, slay, put to death, destroy (usually without a weapon, by poison, hunger, etc.; cf.: occido, interficio, interimo, perimo).
    I.
    Lit.: neci datus proprie dicitur, qui sine vulnere interfectus est, ut veneno aut fame, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.:

    occisum a necato distingui quidam volunt, quod alterum a caedendo atque ictu fieri dicunt, alterum sine ictu, id. s. v. occisum, p. 178 ib.: necare aliquem odore taetro,

    Lucr. 6, 787:

    plebem fame,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2:

    legatum P. R. vinculis ac verberibus necavit,

    id. Imp. Pomp. 5, 11:

    aliquem igni,

    Caes. B. G. 1, 53:

    aliquem ferro,

    Hor. S. 2, 7, 58; Verg. A. 8, 488:

    veneno,

    Suet. Ner. 43: securi Gell. 17, 21, 17; Juv. 10, 316:

    suspendiosa fame,

    Plin. 8, 37, 56, § 134:

    vidissem nullos, matre necante, dies,

    Ov. Am. 2, 14, 22:

    homines in ventre necandos conducit,

    Juv. 6, 596:

    colubra necuit hominem,

    Phaedr. 4, 14, 4.—Of impersonal subjects: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.):

    lien necat, renes dolent,

    Plaut. Curc. 2, 1, 21:

    radices herbarum vomere,

    Col. 2, 4, 1:

    salsi imbres necant frumenta,

    Plin. 31, 4, 29, § 52:

    hedera arbores,

    id. 16, 44, 92, § 243; cf. Laber. ap. Macr. Sat. 2, 7:

    aquae flammas necant,

    quench, Plin. 31, 1, 1, § 2; to drown (late Lat.):

    deducti ad torrentem necati sunt,

    Sulp. Sev. Hist. 1.—
    II.
    Trop.:

    quid te coërces et necas rectam indolem,

    i. e. thwart, check, Sen. Hippol. 454.—So to worry or bore to death with talking, Plaut. Bacch. 5, 2, 43 (cf.:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5).

    Lewis & Short latin dictionary > neco

  • 17 compello [1]

    1. com-pello, pulī, pulsum, ere, I) zusammentreiben, omne totius provinciae pecus, Cic.: greges in unum, Verg.: qui dispersos homines in agris et in tectis silvestribus abditos ratione quādam compulit unum in locum et congregavit, Cic. – übtr., qui hosce amores nostros dispulsos conpulit, Plaut. asin. 737 sq.

    II) beitreiben, eintreiben, nach einem Punkte hintreiben, einem Punkte zutreiben (Ggstz. expellere, propellere, auch intercludere), 1) eig.: a) leb. Wesen u. bewegliche Ggstde.: α) treibend, non cetera solum ex agris, sed pecus quoque omne in urbem, Liv.: pecoris vim ingentem in saltum avium, Liv.: armentum in speluncam, Liv.: agnos in gregem ovium, Varr.: greges ad fontem, Calp.: pecora atque homines ex agris in silvas, Caes.: poet. m. Dat., haedorum gregem hibisco, nach dem Eibisch hintreiben, Verg.: u. m. Ang. womit? virgā horridā imaginem nigro gregi, der schw. H. zutreiben, Hor. – β) verfolgend, drängend wohin treiben, jagen, drängen, sprengen, wohin (zu gehen, zu springen, einzulaufen usw.) nötigen (bes. als milit. t. t.), alqm in plagas (v. Hunden), Plaut.: consules e foro in curiam, Liv.: Atrebates celeriter ex loco superiore in flumen, Caes.: equites hostium essedariosque in silvas collesque, Caes.: perterritos Pompeianos in mare navesque passim, Auct. b. Afr.: naves reliquas in portum, Caes.: Romanos in castra, Liv.: u. (im Bilde) alqm in totam Academiam, Cic.: u. (im Bilde) orationem tantas in angustias et in Stoicorum dumeta, Cic. – tyranni militem ad castra, Liv.: effuso cursu ad castra compelli (v. Reitern), Liv. – adversarios intra moenia, Nep.: Romanos intra vallum, Liv.: Helvios intra oppida ac muros, Caes.: – alqm domum suam (Ggstz. alqm domo suā expellere), Cic.: alqm Dyrrhachium (Ggstz. alqm a Dyrrhachio intercludere), Caes. – alqm domum vi et armis, Cic.: u. im Passiv, Caesar eruptione subitā compulsus in scapham, zu springen genötigt, Suet.: noto compulsus eodem, verschlagen, Verg. – von lebl. Subjj., quā (die) nos declive sub antrum caeruleus subitis compulit imber aquis, Ov.: quos sacramenti metus ad eiusmodi latebras compulerat, Suet.

    b) lebl. Objj.: α) konkr. Objj.: spiritum (den Luftzug) compellere et in artum agere, Sen.: c. eo lanae paululum, Cels.: utroque mari terram in artas fauces compellente, Curt. – bes. als chirurg. t. t., medicamenta intus, gewaltsam eingeben, Cels.: fistulam in ipsam vesicam, einbringen, Cels.: acum per eam (membranam) in alteram oram, hindurchführen, Cels.: oriculario clystere acetum per plagam in vesicam, einspritzen, Cels.: intestinum intus od. retro, os od. maxillam in sedem suam, zurücktreiben, Cels. – β) eine äußere Tätigkeit wohin treiben, drängen, spielen, omne Auruncum bellum Pometiam compulsum est, Liv.: eodemque (Arbelam) magnae partis amicorum eius ac militum fugam fortuna compulerat, Curt.

    2) übtr., jmd. in eine Lage, einen Zustand od. zu einem Vorhaben, Entschlusse, Gefühle usw. drängen, nötigen, a) in eine Lage, in einen Zustand, eo illos compuli, ut neque pedestri itinere neque navibus commeatu iuvari possint, Caes.: hostes eo compulit, ut locorum angustiis clausi plures fame quam ferro interirent, Nep. – dah. prägn., jmd. bedrängen, in die Enge treiben, ceteras nationes conterruit, compulit, domuit, Cic. de prov. cons. 33.

    b) zu einem Entschlusse, Vorhaben, Gefühle usw. treiben, drängen, nötigen, bestimmen, α) bl. alqm, zB. ut ex magna parte (eum) compellere atque errantem regere posset, Caes. b. c. 3, 57, 3: compulsus a populo regnum suscepit, Iustin.: vocibus consulis, terrore praesentis exercitus, minis amicorum Pompeii plerique compulsi inviti et coacti Scipionis sententiam sequuntur, Caes. – β) alqm m. Ang. wohin? wozu? αα) durch ad od. in mit Akk., alqm ad pacem, Liv.: alqm ad mortem, Quint.: alqm ad mortem voluntariam, Curt.: alqos ad defectionem, Curt.: alqm fame ad deditionem, Suet.: alqm ad confessionem, Suet.: alqm carminibus ad laqueum, Plin.: alqm in eundem metum, Liv.: in hunc sensum et allici beneficiis hominum et compelli iniuriis, Cic. – v. lebl. Subjj., si qua res te ad pacem compellet, Liv.: non nos odium regnive cupido compulit ad bellum, Ov. – ββ) durch ut m. Konj., Athenienses compulit, ut festinarent ad opem urbi ferendam, Frontin.: cuius filiam ut repudiaret, nullo metu compelli potuit, Vell. – γγ) durch folg. Infin. (s. Mencken Obss. p. 137 sq.), virum compulit in campestribus locis amoenitatem naturae genere huius operis imitari, Curt.: filias nubere servis suis compellit, Iustin.: et cives et tempus compulerunt regem iussa nefanda pati, Ov.: et ipse Numa hydromantian facere compulsus est, Augustin. de civ. dei 7, 35 in. – / spätlat. Perf. compulsi, wov. compulseris, Isid. de nat. rer. 30, 1.

    lateinisch-deutsches > compello [1]

  • 18 conficio

    cōn-ficio, fēci, fectum, ere (con u. facio), zusammenmachen, d.i. I) = fertig machen, zustande bringen, 1) durch körperliche od. geistige Tätigkeit, a) anfertigen, verfertigen, anlegen, herstellen, vollenden, ausführen, ausfertigen, durchführen, vollziehen, α) übh.: pallium, Plaut.: chartam (Papier), Hadrian. imp. b. Vopisc.: anulum, pallium, soccos suā manu, Cic. – c. dialogos, Cic.: litteras, Cic.: orationes, Nep.: partem orationis perpolire et c., Cic.: c. novissimum imperfectum (commentarium), fertig machen, Hirt. b. G.: librum Graece od. Graeco sermone, Nep.: tabulas litteris Graecis, Caes.: tabulas (das Hausbuch), anlegen, führen, Cic.: u. so diligenter tabulas (Ggstz. neglegenter adversaria scribere), Cic.: rationes, die R. anfertigen, aufstellen, Cic.: senatus consultum, Lampr. – c. aegre delectum, Liv.: ludos, Cic.: rem divinam, Nep.: ad penates hostis sui nuptiale sacrum, Liv.: sacra, Cic.: sacra Orphica Dionyso, Cic.: sacra per mulieres ac virgines confici, Cic.: c. iusta funera, Caes.: legitima quaedam, Nep. – caedem, vollführen, verüben, Nep.: u. so tantum facinus per alqm, Cic. – bellum, Cic.: proelium, Sall. – eo autem omni sermone confecto, Cic.: reliquo sermone confecto, Caes. – quoniam (res) vi manuque confecta est, Cic.: quibus od. his rebus confectis, Sall., Caes. u.a.: omnibus enim rebus magnā curā, multā operā et labore confectis, Cic.: ad eas res conficiendas biennium sibi satis esse ducere, Caes.: id, quod ipsi diebus XX aegerrime confecerant, ut flumen transirent, Caes. – β) als t. t. der Geschäftsspr. = ein Geschäft, einen Auftrag, ein Amt, einen Vertrag usw. abtun, abmachen, abschließen, ins reine bringen, zustande bringen, vollziehen, ista confice, Cic.: c. negotium, Caes.: negotium ex sententia, Cic.: totum negotium per alqm, Cic.: mandata, Cic.: legationem et mandata, Cic.: legationis officium, Caes.: munus susceptum, munus annuum, Cic.: iurisdictionem, Cic.: rem sine pugna et sine vulnere, Caes.: de Acutiliano negotio quod mihi mandaras ut primum a tuo digressu Romam veni confeceram, Cic. – c. nuptias, Ter.: pacem in suas leges, Ter.: pactiones, Cic.: pretium, den Pr. bestimmen, Cic. – u. absol. (ohne Ang. was?), c. cum alqo, mit jmd. abschließen, das Geschäft abmachen, cum coheredibus, sich auseinandersetzen, Cic. ep. 7, 2, 1: so auch c. cum alqo de columnis, Cic. ad Att. 12, 19, 1. – b) einen Gang, Lauf, einen Weg, eine Strecke usw. vollenden, zurücklegen, α) im Raume, ambulationem in Academia, Cic. – cursum (u. im Bilde cursum vitae), Cic.: cursus annuos (v. der Sonne), Cic.: hinc Scyrum inde Delum, utroque citius quam vellemus, cursum confecimus, Cic.: XXX fere diebus cursum suum (v. Gestirn Saturn), Cic. – c. iter ex sententia, Cic.: iter anno vertente, Nep.: celeriter VIII milium iter, Caes.: a Massilia Gesoriacum usque pedestri itinere confecto, Suet.: c. breviora itinera equo, Curt.: tertiam partem itineris, Nep.: longam aliquam viam, Cic.: celeritate incredibili longissimas vias, Suet. – vario sermone sex illa a Dipylo stadia, Cic.: immensum spatiis aequor, Verg.: incredibili celeritate magnum spatium paucis diebus, Caes.: dimidium spatium (verst. itineris), Nep.: disparibus temporibus eadem spatia (v. den Sternen), Cic.: eundem XII signorum orbem annis XII (v. Gestirn Jupiter), Cic. – β) in der Zeit, annos LX confecisse, Cic.: prope centum confecisse annos, Cic.: extremum vitae diem morte, Cic. de fin. 3, 76: reliquam noctis partem ibi, vollends zubringen, Caes. – u. im Passiv, confici = zu Ende gehen, vorüber (vorbei) od. um sein, v. Zeitläufen, sic annuum tempus confici, Cic.: biennio iam confecto, Cic.: iam prope hieme confectā, Caes.: nondum hieme confectā, Caes.: confectā brumā, Col.: primā confectā vigiliā, Caes.: ante primam confectam vigiliam, Caes.: confectis aestivis, Cic.: illic solstitium, hic bruma conficitur, Sen.: vergiliarum signo confecto, nach dem Untergange des Siebengestirns, Auct. b. Afr.: u. so sidus confectum, das untergegangene, Plin.

    2) durch Veranstaltungen aller Art zusammenbringen, zuwege bringen, a) aufbringen, auftreiben, verschaffen, pauxillulum nummorum, Ter.: pecuniam, innumerabilem pecuniam, Cic.: quantam pecuniam non solum numeratam, verum etiam huiuscemodi in rebus positam conficeret, Cic.: unde eam pecuniam confici posse, nisi tributo populo indicto? Liv.: permagnam ex illa re pecuniam confici posse, Cic.: ex his urbibus quinque et viginti talenta se confecturum, Liv.: frumentum, Liv. – hortos, alci hortos (durch Kauf), Cic.: alci bibliothecam, Cic. – alci virginem, Ter.: obsides, Hirt. b. G.: serpentium magnam multitudinem, Nep. – als milit. t. t., Bewaffnete durch Aushebung, Aufgebot usw. zusammen-, aufbringen, auf die Beine bringen, reliquas legiones, quas ex novo delectu confecerat, Caes.: c. regum et tetrarcharum copiis immanem exercitum, Vell.: intentissimā conquisitione ad triginta milia peditum, Liv.: hos posse conficere armata milia centum, Caes.: c. exercitus maximos, Cic.: circiter CCC equites, Caes. – als publiz. t. t., jmd. (= jmds. Stimme) jmdm. od. sich verschaffen, tribum suam necessariis suis, Cic.: centurias, Cic. – b) bewirken, α) Zustände usw. aller Art bewirken, auswirken, erzeugen, alci reditum, Cic.: alci aliquid mali, Ter.: motus animorum, Cic.: alci sollicitudines, Ter.: bene loquendi famam (v. Eigenschaften), Cic. – absol., sunt aliae (causae), quae ipsae conficiunt (unmittelbar wirken); aliae quae vim aliquam ad conficiendum afferunt, Cic. part. or. 93. – β) m. dopp. Acc. = so u. so stimmen, auditorem benevolum, attentum, docilem, Cic. de inv. 1, 20: animum auditoris mitem et misericordem, ibid. 1, 106. – γ) als philos. t. t., durch Schlußfolgerung usw. bewirken = dartun, gew. m. Ang. woraus? durch ex u. Abl., conclusio est, quae brevi argumentatione ex iis, quae ante dicta sunt aut facta, conficit quod necessario consequatur, Cornif. rhet.: ex eo, quod sibi dederat quicum disputabat, conficere malebat, Cic. – im Passiv, conficitur alqd, es wird etw. dargetan, erschlossen, es ergibt sich etw., es folgt etw., ita aut ex contrario conficiatur sententia, hoc modo, Cic.: ex quo conficitur, ut etc., Cic.: cum autem, his concessis, complexio ex his non conficitur, nicht folgerecht gebildet wird, Cic.: irrefutabiliter confectum est, m. folg. Acc. u. Infin., Iulian. b. Augustin. op. imperf. c. Iul. 2, 57 in.

    II) gleichs. zusammenarbeiten, I) durch Zubereitung, zubereiten, verarbeiten, Ceres (invenit) molere et conficere (sc. frumentum) das Mahlen und Backen, Plin. 7, 191: sinapis confecta, Edict. Diocl. 1, 35: pellis confecta, gegerbtes Leder (Ggstz. infecta), ibid. 8. no. 18. 20. 22: pili ad funem confecti, zu Stricken gedreht, ibid. 11, 3: hibiscum in mellis crassitudinem confectum, Cael. Aur. chron. 5, 1, 12.

    2) durch Zerstückelung u. durch Verbrauch übh.: a) durch Zerstückelung übh.: ligna ad fornacem, spalten, Cato: molere et c. frumenta, Plin.: molarum et conficiendi frumenti labor, Col. – b) durch Kauen oder Verdauen, verarbeiten, α) durch Kauen, v. den Zähnen, zerkauen, zermalmen, escas, Cic.: cibum, Liv. – v. kauenden Tieren, boves in conficiendo cibo lenti, Col. – u. übh. verarbeiten = verzehren, prandium, Plaut.: plures iam pavones confeci, quam tu pullos columbinos (scherzh.), Cic.: fortius iusta cibariorum (v. Tieren), Col.: ibes maximam vim serpentium conficiunt, Cic. – β) durch Verdauen, zersetzen, verdauen, von den Verdauungswerkzeugen, alvus cibos non conficit, Plin.: cibus confectus coctusque, Cic.: confectus et consumptus cibus, Cic.: spiritu omnia cocta et confecta in reliquum corpus dividuntur, Cic. – v. dem verdauenden Geschöpfe, omnia dentibus frangentes protinusque devorata conficientes ventre, Plin. – im Bilde, lectio non cruda, sed multā iteratione mollita et velut confecta, Quint. – c) durch Verbrauch usw. klein machen, α) v. Pers., vertun = verbrauchen, donec utriusque (vini et myrtei) terni cyathi conficiantur, Cels. – bes. Vermögen, argentum alcis, Ter.: patrimonium suum, Cic.: ornamenta equestris ordinis, Cic.: suam rem non minus strenue quam publicam, Cic. – β) von lebl. Subjj., denen verzehrende Kraft beigelegt wird, vertilgen, verzehren, conficiunt ignes silvas, Lucr.: confici igni, frigore, Lucr. – v. Abstr., nihil est enim opere et manu factum, quod non aliquando conficiat et consumat vetustas, Cic.: quae vetustas est, quae rem divinam conficere possit, Cic.

    2) durch Erlegung od. Überwindung niedermachen, a) durch Erlegung einzelne leb. Wesen niederhauen, niederstoßen, umbringen, jmdm. den Garaus machen, Tiere erlegen, alterum Curiatium, Liv.: saucium, Liv.: leones, Sen.: feras, Suet.: eam bestiam, Val. Max.: confice, mache mir vollends den Garaus, Hor.: haec sica nuper ad regiam me paene confecit, Cic. – m. Ang. womit? wodurch? durch Abl., duodecim propugnatores totidem sagittarum ictibus, Suet.: alqm triginta vulneribus, Suet.: alqm incendio, Nep. – im Bilde, c. alqm omnibus notis ignominiisque, Liv.: superiore ex loco confici et concidi ab alqo (mit Anspielung auf das Erlegen der wilden Tiere), Cic. – b) durch Überwindung ein Heer, ein Volk, eine Provinz gleichs. niederwerfen = aufreiben, zu Paaren treiben, gänzlich unterwerfen, unterjochen, duos hostium exercitus haud minus pernicioso quam pertinaci certamine (v. Glück), Liv.: Athenienses, Nep.: provinciam, Cic.: Britanniam, Cic.

    3) durch allmähliches Schwächen gleichs. fertig machen, erschöpfen, aufreiben, a) körperlich od. gemütlich, bei Ang. wodurch? m. Abl., cum meus me maeror cotidianus lacerat et conficit, Cic.: vitae cupiditas, quae me conficit angoribus, Cic.: nos in foro, in amicorum negotiis res ipsa ante confecit, quam etc., Cic.: maerore se conficiens, Cic. – Dft im Passiv, confici alqā re, aufgerieben werden, sich aufreiben, fast vergehen vor usw., macie (v. Körper), Plin.: fame, frigore, Cic.: siti, Sall.: lacrimis, Cic.: angoribus, curis, Cic.: desiderio alcis rei incendi et c., Cic.: frustra maerore c., sich verg. abgrämen, Cic.: c. dolore, Cic. – u. prägn. conficior m. folg. Akk. u. Jnfin. = ich vergehe fast vor Schmerz, venisse tempus, cum etc., Cic. ad Att. 10, 18, 3. – u. Partiz. Perf. confectus, erschöpft, ganz geschwächt, teils mit Ang. wodurch? durch Abl., mulier aegra et corpore et animo c. (durch = an K. u. G.), Cic. – c. cum corporis morbo tum animi dolore, Cic.: macie et squalore, Cic.: fame, frigore, inopiā omnium rerum, Cic.: siti inopiāque, Auct. b. Afr.: opere, vigiliis, vulneribus, Liv.: multis gravibusque vulneribus, Caes. – cruciatu maximorum dolorum, Cic.: aetate, Caes.: senectute, Cic. – u. im Bilde, civitas senio confecta, altersschwacher, Cic. – c. maerore, Cic.: curis, Iustin.: luctu confectum tabescere, Cic. – v. Tieren, macie confectus lupus, ganz abgemagerter (Ggstz. perpastus canis), Phaedr. – teils absol., confectus et saucius gladiator, Cic.: c. filius, Cic.: fessi confectique, Liv. – b) politisch erschöpfen, in seiner Eristenz gefährden, aufreiben, zugrunde richten, praevalentis populi vires se ipsae conficiunt, Liv.: quae (accusandi rabies) omni civili bello gravius togatam civitatem confecit, setzte schwerer zu als usw., Sen.: quid affert, ut tanta civitas, si cadet, a viro tamen confecta videatur? Cic. – / Passiv auch confio, w. s.

    lateinisch-deutsches > conficio

  • 19 deditio

    dēditio, ōnis, f. (dedo), a) aktiv, die Übergabe, Auslieferung, ded. ipsius corporis (des Sklaven selbst), Gaius dig. 9, 4, 1: periculum deditionis eloquentiae gratiā effugere, Aur. Vict. de vir. ill. 64, 2: in deditionem petere alqm, jmds. Ausl. verlangen, ibid. 23, 7. – b) medial = das Sich-Ergeben, die Übergabe, Unterwerfung, Kapitulation, Mancini civitatis deditio, Vell.: deditionis condicio, Liv.: deditionis formula, Liv.: ded. voluntaria, Liv.: necessaria, Caes. – huius deditionis suasorem et auctorem esse, Cic.: agere de deditione, Caes.: in deditionem accipere alqm od. alqd (zB. castellum), jmds. usw. Kapitulation annehmen, Caes., Sall., Liv. u.a.: in deditionem accipere urbes (Ggstz. expugnare), Liv.: deditionis spem alci non adimere, Cic.: deditionem approbare, Sall. fr.: oppidum vi atque armis cogere in deditionem, Liv.: compellere in deditionem, Liv., u. ad deditionem (auch mit fame, metu), Curt. u. Suet.: concedere in deditionem od. in voluntariam deditionem, Liv.: a deditione deterreri, Nep.: facere deditionem, Caes., od. veram deditionem, Sall.: mittere legatos de deditione ad alqm, Caes.: mittere deditionem suam ad alqm, die Anzeige, sich ergeben zu wollen, Flor. 3, 7, 5: omittere deditionem, Sall.: alqm eo metu perpellere ad deditionem, Liv.: urbe potiri per deditionem (ohne Schwertstreich, Ggstz. potiri per vim), Liv.: recipere urbem per deditionem, Liv.: recipere alqm od. oppidum in deditionem (Ggstz. vi capere), Caes. u. Liv.: redigere alqm in deditionem, Flor. 3, 10, 25: significare (zu erkennen geben) deditionem, Caes.: simulare deditionem, Nep.: subigere ad od. in deditionem (zB. fame, metu), Liv. u. Curt.: exercitum acceptum Cyro per deditionem (ohne Schwertstreich) tradere, Iustin.: necessariam subire deditionem, Caes.: in deditionem venire, sich ergeben, Caes. u. Liv.: in deditionem vocare, Liv. – mit subj. Genet., deditio sui, Curt. 5, 1 (3), 18: Plur., deditiones cohortium, Tac. hist. 3, 70: urbium deditiones, Liv. epit. 99. – mit Dat. od. gew. m. ad u. Akk. an wen? qui, quos ad mortem devovissent, eorum deditionem vivorum hosti fecissent, Liv. 31, 18, 6: levissimum malorum deditio ad Romanos visa est, Liv.: quia nec deditio tuta ad tam infestos videbatur, Liv.: si obsessi de facienda ad hostem deditione deliberent, Quint.: fit ad Poenos deditio, Liv.

    lateinisch-deutsches > deditio

  • 20 tabesco

    tābēsco, tābuī, ere (Inchoat. zu tabeo), allmählich vergehen, schwinden, I) v. Lebl., vergehen, schwinden, zergehen, zerfließen, schmelzen, verwesen, in Verwesung übergehen, a) eig., m. Abl., sol glaciem dissolvit et altis montibus altas exstructasque nives radiis tabescere cogit, Lucr. 6, 964: et aquilonibus reliquisque frigoribus adstrictus durescit umor, et idem vicissim mollitur tepefactus et tabescit calore, Cic. de nat. deor. 2, 26: quaecumque corpora calore tabuerint, Ov. met. 15, 363: maesta neque assiduo tabescere lumina fletu cessarent, Catull. 68, 55. – absol., omnia paulatim tabescere, Lucr. 2, 1173: tabuerant cerae, Ov. art. am. 2, 89 u. met. 8, 227: quasi igni cera super calido tabescens multa liquescat, Lucr. 6, 516: congestae saeculis tabuerunt nives, Sen. nat. qu. 3, 27, 7: coepit sal tabescere, Plin. 31, 95: donec sal desiverit od. desinat tabescere, Cato r.r. 88, 1. Cels. 6, 15. p. 252, 15 D.: quin (corpus) in taetro tabescat odore, Lucr. 3, 579: qui vivorum corpora cadaveribus adversa adversis alligata... tabescere simul patiebantur, Val. Max. 9, 2. ext. 10: ficus recentes in eo iure (Jauche) tabescere pati, Colum. 12, 17, 2: tabuit in calido vulnere mucro (Dolch = Eiszapfen) tener, Mart. 4, 18, 6: ubi ignis tabuit, ausgegangen, erloschen ist, Solin. 22, 10: sorbitiones, in quibus porrum incoctum tabuerit (zergangen ist), Ceb. 4, 10 (= 4, 4. § 4) extr.: vena omnis, quae noxia est, aut adusta tabescit, aut manu eximitur, Cels. 7, 31 in.: odor tabescentium membrorum, Aur. Vict. de Caes. 39, 1: tabescenda viscera, der Verwesung anheimgegebene, Lact. de mort. pers. 33, 9. – b) übtr., crescere itemque dies licet et tabescere noctes, Lucr. 5, 678 (vgl. im Bilde, quasi nix tabescit dies, Plaut. Stich. 648): nolite pati regnum Numidiae, quod vostrum est, per scelus et sanguinem familiae nostrae tabescere, dahinsieche (zugrunde gehe), Sall. Iug. 14, 25: bisque tuum decies non toto tabuit anno, schwand dahin, ging auf, Mart. 9, 82, 5: praestatur laus virtuti, sed multo ocius verno gelu tabescit, Liv. Andr. tr. 17. – II) v. Menschen u. deren Gemüt, sich auszehren, sich verzehren, verschmachten, verkommen, sich abhärmen, a) übh., mit Abl., misero diuturnoque morbo tabescens, Cic. de nat. deor. 3, 84: adeo atroci tabuimus fame, ut etc., Amm. 25, 8, 15 (u. so fame, ignavissimo mortis genere, tabescentes, Amm. 17, 9, 4). – ego, qui tuo maerore maceror, macesco, consenesco et tabesco miser, Plaut. capt. 134: tab. dolore ac miseriā, Ter. adelph. 603: dolore, Cic. ad Att. 2, 21, 4: aeterno luctu, Lucr. 3, 909: luctibus, Ov. met. 14, 432: molestiis, Cic. Tusc. 4, 37: desiderio, Cic. Cat. 2, 6. Gell. 6 (7), 8, 7: otio, in Ruhe versumpfen, Cic. ad Att. 2, 14, 1: nolumus assiduis animum tabescere curis, Ov. trist. 5, 1, 77: Victorini mei lacrimis tabesco, conliquesco, Fronto de nep. am. 2. p. 232, 17 N. – absol., perspicio nobis in hac calamitate tabescendum esse, Cic. ad Att. 3, 25 in.: absque ullo egressus effectu deinde tabescebat immobilis, versumpfte in gänzlicher Ruhe, Amm. 14, 3, 4. – bes. tabescas (mögest du verwesen!), als Wunsch oder Verwünschung, tabescas utinam, Sabelle belle! Mart. 12, 39, 4: Barca tabescas, Corp. inscr. Lat. 4, 75. – b) vor Liebesgram, ecquem, qui sic tabuerit, longo meministis in aevo? Ov. met. 3, 445: gaudet me vacuo solam tabescere lecto, Prop. 3, 6, 23. – m. Abl. od. m. ex u. Abl. des Gegenstandes der Liebe, Haemonio hospitio (= hospite), Prop. 1, 15, 20: ex illo, Ov. met. 4, 259. – m. Abl. u. folg. ne u. Konj., illa quidem interea famā tabescet inani, haec tua ne virtus fiat amara tibi, Prop. 3, 12, 9. – c) gleichsam die Schwindsucht kriegen, vor Neid vergehen, quod aliena capella gerat distentius uber, tabescat, Hor. sat. 1, 1, 111.

    lateinisch-deutsches > tabesco

См. также в других словарях:

  • famé — famé …   Dictionnaire des rimes

  • famé — famé, ée [ fame ] adj. • XIIe; bien faméXVe; mal famé (personne) 1690; a. fr. fame, du lat. fama « renommée » → fameux ♦ (1879) Mal famé, se dit d un lieu qui a mauvaise réputation, est fréquenté par des gens du milieu, des malfaiteurs. Maison,… …   Encyclopédie Universelle

  • fame — n Fame, renown, honor, glory, celebrity, reputation, repute, notoriety, éclat are comparable when they mean the character or state of being widely known by name for one s deeds and, often, one s achievements. Fame is the most inclusive and in… …   New Dictionary of Synonyms

  • Fame — Saltar a navegación, búsqueda Contenido 1 Cine, televisión y teatro 2 Musica 3 Computación y tecnología …   Wikipedia Español

  • Fame — bezeichnet einen US amerikanischen Spielfilm, siehe Fame – Der Weg zum Ruhm dessen Remake von 2009, siehe Fame (2009) eine US amerikanische Fernsehserie, siehe Fame – Der Weg zum Ruhm (Fernsehserie) ein Musical, siehe Fame – Der Weg zum Ruhm ein… …   Deutsch Wikipedia

  • Fame — or Famous may refer to:Film, television and stage* Fame (film), a 1980 musical ** Fame (1982 TV series), a television adaptation of the film ** Fame (musical), a stage adaptation of the film * Fame (2003 TV series), a talent competition * Fame… …   Wikipedia

  • fame — [feım] n [U] [Date: 1100 1200; : Old French; Origin: Latin fama report, fame ] the state of being known about by a lot of people because of your achievements win/achieve/gain/find fame ▪ Streisand won fame as a singer before she became an actress …   Dictionary of contemporary English

  • Fame X — Format Talent show Presented by Sophie Choudry Shilpa Sakhlani Language(s) Hindi No. of series 1 …   Wikipedia

  • fame — [ feım ] noun uncount ** the state of being famous: Kundera achieved international fame while banned in his own country. rise/shoot to fame (=become famous quickly): Albert Finney rose to fame in the British cinema of the early Sixties. fame and… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • Fame — (f[=a]m), n. [OF. fame, L. fama, fr. fari to speak, akin to Gr. ???? a saying, report, fa nai to speak. See {Ban}, and cf. {Fable}, {Fate}, {Euphony}, {Blame}.] 1. Public report or rumor. [1913 Webster] The fame thereof was heard in Pharaoh s… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Fame L.A. — Fame L.A. Titre original Fame L.A. Genre Série musicale Créateur(s) Richard Burton Lewis Pays d’origine  États Unis …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»