Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

elucere

  • 1 elucere

    выказываться, проявляться (Paul. IV. 14 § 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > elucere

  • 2 eluceo

    elucere, eluxi, - V
    shine forth; show itself; be manifest

    Latin-English dictionary > eluceo

  • 3 raro

    rārō, Adv. (rarus), selten, hier und da, nur zuweilen (Ggstz. saepe), Cic. u.a.: verb. admodum r., Cic. fr., r. admodum, Quint.: r. umquam, Quint.: ita r., Cic.: sic r., Hor.: tam r., Ov.: quam r., Plaut.: perquam r., Plin. – quod si rarius fiet, quam tu exspectabis, Cic.: rarius elucere (Ggstz. densius), Cic. – rarissime accĭdere, Colum.: non affari nisi rarissime, Suet.: rarissimo sustinere, Apul. met. 5, 10.

    lateinisch-deutsches > raro

  • 4 sanctitas

    sānctitās, ātis, f. (sanctus), I) die Heiligkeit, Unverletzlichkeit, Unantastbarkeit, Ehrwürdigkeit, tribunatus, Cic.: regum, Caes. b. Suet.: templi insulaeque, das Asylrecht, Liv.: u. so templo sanctitatem tribuere, Tac.: deorum et hominum sanctitates omnes, Cic.: animantium vilium sanctitates, Arnob. – II) die Frömmigkeit, Unsträflichkeit, Tugend, der unsträfliche Wandel, die Ehrlichkeit, die Züchtigkeit, a) übh.: elucere sanctitatem, Cic.: quantā sanctitate bellum gessisset, Nep.: matronarum, Cic.: docentis, Quint. – b) die Frömmigkeit gegen Gott, deos placatos pietas efficiet et sanctitas, Cic.: religionum sanctitates, eine vernünftige u. vom Aberglauben gereinigte Verehrung der Götter Cic. – c) als Titel der Bischöfe, sanctitas tua, Hieron. epist. 62, 2. Augustin. epist. 249, 1. Cassiod. var. 3, 37, 1.

    lateinisch-deutsches > sanctitas

  • 5 glänzen

    glänzen, I) eig.: splendere. fulgere. nitere – (mit demselben Untersch. wie die Substst. unter »Glanz«). – micare (funkeln, flimmern, von solchen glänzenden Oberflächen, die mit plötzlichem Wechsel Strahlen hervorschießen und wieder verschwinden lassen). – von Elfenbein u. Gold g., ebore et auro fulgere: von Salben g., nitere unguentis: von Purpur g., fulgere purpurā. – II) uneig.: splendere (in seiner Erhabenheit prangen). – fulgere (hervorglänzen, -schimmern, an jmd., in alqo; beide von Tugenden). – nitere (in seiner Glorie dastehen, z.B. recenti gloriā, von Pers.). – enitere od. elucere (hervorleuchten, sich in seinem Glanze zeigen, z.B. in bello, in foro; beide v. Pers. u. Dingen, wie Tugenden etc.), durch etw., alqā re. – anfangen zu g., enitescere (von Tugenden etc.). – mit etw. zu g. suchen, ostentare alqd: nicht geeignet sein, um damit zu glänzen, procul ab ostentatione positum esse: g. wollen, se ostentare (bes. im Äußern u. in der Rede); honoris gloriaeque cupidum esse (nach Ehre u. Ruhm streben).

    deutsch-lateinisches > glänzen

  • 6 herausstellen

    herausstellen, I) eig.: exponere; proponere. – II) bildl., sich herausst., exstare (z.B. hominum similitudo in corporum figura exstat). eminere (hervortreten). – apparere (sich zeigen). – sich augenfällig h., exstare atque eminere: sich glänzend h., elucere atque eminere. – es stellt sich klar heraus, ob... oder etc., apparet atque exstat, utrum... an etc.

    deutsch-lateinisches > herausstellen

  • 7 hervorleuchten

    hervorleuchten, elucere (eig. u. bildl., z.B. virtutibus). enitere u. enitescere. effulgere (hervorblinken, -glänzen, eig. u. bildl., z.B. eo bello et virtus et fortuna enituit Tullii: u. effulgebant Philippus et magnus Alexander).

    deutsch-lateinisches > hervorleuchten

  • 8 hervortreten

    hervortreten, a) v. Pers.: foras procedere, progredi, prodire (aus dem Innern eines Hauses etc. hervorgehen, z.B. foribus). – egredi foras (aus dem Innern eines Hauses herausschreiten, z.B. domo). – procedere, progredi, prodire, aus etc., ex etc., in etc., in mit Akk. (übh. hervorgehen, vorschreiten, z.B. progr. ex domo: u. proc. od. prod. in publicum: u. proc. in medium). – egredi, aus etc., ex mit Abl. od. bl. Abl. (übh. herausschreiten, z.B. e curia; u. portā, domo). – excurrere. procurrere (sich nach den Zuhörern rasch hinbewegen, v. Redner). – exsistere, aus etc., de od. ab od. ex etc. od. mit bl. Abl. (aus der Tiefe hervorkommen, z.B. de terra, ab inferis, ex arvis: u. bl. speluncā; bildl. = entstehend auftreten, bes. v. ausgezeichneten Männern). – mit der Bitte h., daß. etc., orare od. rogare od. petere coepisse, ut etc.: mit der Forderung h., daß etc., postulare od. flagitare coepisse, ut etc.: offen mit der Erklärung h., daß nicht etc., propalam negare coepisse mit Akk. u. Infin. – b) übtr., v. Lebl.: procedere (vortretend hervorragen, v. Gliedern, v. Bauten, von Örtl.). – excedere extra u. bl. excedere (heraustreten = hervorragen. v. Teilen eines Gebäudes, v. Knochen). – proici. procurrere (hervorgebaut sein, hervorlaufen = hervorragen, von Dächern etc.: dah. »hervortr. lassen«, proicere). – prominere. eminere (hervor-, herausragen, -stehen, auch auf einem Gemälde). – oriri ex etc. (entstehend sich erheben, von Örtl., z.B. ex eo [monte] medio quasi collis oriebatur). – procĭdere. prolabi (hervorfallen, von Teilen des Körpers, z.B. v. den Augen. den Eingeweiden etc.). – exstare (bildl., sich herausstellen); verb. exstare atque eminere od. eminere et exstare (= augenfällig, deutlich, klar hervortr.). – apparere (bildl., ersichtlich sein); verb. apparere atque exstare (= augenfällig, deutlich, klar hervortreten, auch mit folg. Fragesatz mi tutrum... an). – glänzend h. (bildl.), elucere atque eminere; clarum exsistere, bei etw., in alqa re. Hervortreten, das, procursio. excursio (das rasche Sich-Bewegen des Redners nach den Zuhörern hin).

    deutsch-lateinisches > hervortreten

  • 9 zeigen

    zeigen, I) = weisen, w. s. – sich zeigen, a) von Personen: se ostendere (im allg.). – in conspectum venire od. se dare (vor die Augen kommen, den Leuten unter die Augen treten). – comparere (zum Vorschein kommen). – sich dem Volke z., os suum populo ostendere: sich öffentlich z., in publicum prodire od. procedere (unter das Publikum gehen, sich außer dem Hause z.); palam obversari (offen vor den Leuten herumgehen): sich nicht öffentlich z., publico abstinere od. carere; domi od. domo se tenere (sich zu Hause halten): sich selten öffentlich z., raro domo egredi: sich nicht öffentlich zu zeigen wagen, se publico non committere: sich vor dem Lager z. (von Feinden), obversari castris. – b) von Dingen: apparere. comparere (erscheinen, zum Vorschein kommen, z.B. periculum apparet). – cerni (gesehen werden). – obversari (vorschweben, z.B. von einer Gestalt im Traume). – emergere (plötzlich auftauchen, plötzlich zum Vorschein kommen, von Sternen, von Übeln etc). – offerri (dargeboten werden, auxilium offertur: u. occasio rei gerendae offertur). erumpere (hervorbrechen, sich plötzlich zeigen, z.B. erumpit saevitia alcis). – II) an den Tag legen: ostendere (offen, ohne Rückhalt vor Augen legen, z.B. potestatem suam). patefacere (offenbar machen, z.B. odium in alqm). – exhibere, jmdm., alci (betätigen, z.B. alci benevolentiam). – praebere alci (jmdm. beweisen, z.B. fidem in periculis).praestare, jmdm., alci (leisten, durch sein Benehmen zeigen, z.B. fidem, benevolentiam, animum). – probare (durch die Tat bewähren, z.B. virtutem). – navare, gegen jmd., in alqm (eifrig an den Tag legen. z.B. benevolentiam suam). – uti alqā re (üben, z.B. non minus prudentiā quam fortitudine). – esse mit Abl. der Subst. und Adj ekt. (die und die Eigenschaft besitzen, z.B. Metellus tantā diligentiā fuit, ut etc.). – gänzliche Unbekanntschaft mit etwas z., omnino ignarum esse alcis rei. sich zeigen, a) von Personen: se ostendere (z.B. te ostendes, qui vir sis). – sich zeigen als einen, se ostendere alqm (sich offen benehmen als etc., z.B. se alci inimicum: u. se ducem); se praebere alqm, gegen jmd, in alqm u. in alqo u. alci, in oder bei etw., in alqa re (durch sein Benehmen sich erweisen, z.B. in eos se severum: u. in utroque se dissimilem: u. bene de se meritis se gratum: u. se in testimonio religiosum); se praestare (sich beweisen, z.B. se virum); reperiri alqm (gefunden werden als etc) z.B. luxuriosus dissolutus, libidinosus intemperans reperiebatur); esse alqm in alqm od. in alqa re (der u. der sein, z.B. in amicos fidelis erat: u. esse iniustum in alqm: u. domi [2767] parci erant). – b) von Dingen: apparere (ersichtlich sein, absol., z.B. res apparet: od. mit folg. Akk. u. Infin., z.B. quo proelio facile apparuit equitatu meliorem Poenum esse: od. mit folg. Relativsatz, z.B. Datames primum, qualis esset, apparuit in bello, quod rex adversus Cadusios gessit). – elucere (hervorleuchten, sichtbar sein, z.B. amicitia magis elucet inter aequales: u. multa lectio in subitis [Stegreifreden], multa scriptio elucet). – es zeigt sich etwas darin, daß etc., est, ut etc. (z.B. est hoc commune vitium in magnis liberisque civitatibus, ut invi. dia gloriae comes sit). – es zeigt sich, daß ich etc., invenior od. reperior mit Nom. und Infin. (s. Cic. Verr. 4, 3 u. de rep. 2, 28). – III) dartun etc.: ostendere (seine Meinung über einen Fall aussprechen). – demonstrare (ausführlich vor Augen legen). – declarare (klar u. deutlich dartun, z.B. res declarabit). – docere, jmdm. etwas, alqm alqd (als unmaßgebliche Ansicht u. Meinung vortragen). – probare (plausibel-, glaublich machen, als wahrscheinlich dartun, z.B. perfacile factu esse alci probare conata perficere). – exponere (durch Worte vorlegen, darstellen). – explicare (deutlich, ausführlich entwickeln).

    deutsch-lateinisches > zeigen

  • 10 eluceo

    elucĕo, ēre, luxi - intr. - [st2]1 [-] luire, briller. [st2]2 [-] au fig. briller, être éclatant. [st2]3 [-] éclater, se révéler, se manifester.
    * * *
    elucĕo, ēre, luxi - intr. - [st2]1 [-] luire, briller. [st2]2 [-] au fig. briller, être éclatant. [st2]3 [-] éclater, se révéler, se manifester.
    * * *
        Eluceo, eluces, pen. prod. eluxi, elucere. Luire. Et per translationem, Manifestum esse et apparens. Cic. Reluire, et estre fort apparent.
    \
        Amicitia magis elucet inter aequales. Cic. Se monstre.
    \
        Elucet eruditio in ipsa pictura. Plin. Apparoist.

    Dictionarium latinogallicum > eluceo

  • 11 raro

    rārō, Adv. (rarus), selten, hier und da, nur zuweilen (Ggstz. saepe), Cic. u.a.: verb. admodum r., Cic. fr., r. admodum, Quint.: r. umquam, Quint.: ita r., Cic.: sic r., Hor.: tam r., Ov.: quam r., Plaut.: perquam r., Plin. – quod si rarius fiet, quam tu exspectabis, Cic.: rarius elucere (Ggstz. densius), Cic. – rarissime accĭdere, Colum.: non affari nisi rarissime, Suet.: rarissimo sustinere, Apul. met. 5, 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > raro

  • 12 sanctitas

    sānctitās, ātis, f. (sanctus), I) die Heiligkeit, Unverletzlichkeit, Unantastbarkeit, Ehrwürdigkeit, tribunatus, Cic.: regum, Caes. b. Suet.: templi insulaeque, das Asylrecht, Liv.: u. so templo sanctitatem tribuere, Tac.: deorum et hominum sanctitates omnes, Cic.: animantium vilium sanctitates, Arnob. – II) die Frömmigkeit, Unsträflichkeit, Tugend, der unsträfliche Wandel, die Ehrlichkeit, die Züchtigkeit, a) übh.: elucere sanctitatem, Cic.: quantā sanctitate bellum gessisset, Nep.: matronarum, Cic.: docentis, Quint. – b) die Frömmigkeit gegen Gott, deos placatos pietas efficiet et sanctitas, Cic.: religionum sanctitates, eine vernünftige u. vom Aberglauben gereinigte Verehrung der Götter Cic. – c) als Titel der Bischöfe, sanctitas tua, Hieron. epist. 62, 2. Augustin. epist. 249, 1. Cassiod. var. 3, 37, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sanctitas

  • 13 sānctitās

        sānctitās ātis, f    [sanctus], inviolability, sacredness, sanctity: tribunatūs: templi insulaeque, L.: mecum deorum et hominum sanctitates omnes afuerunt.— Moral purity, holiness, sanctity, virtue, piety, integrity, honor, purity, chastity: quasi lumen aliquod elucere sanctitatem tuam: matronarum: sanctitas est scientia colendorum deorum: feminarum, L.— A pious observance: religionum sanctitates.
    * * *
    inviolability, sanctity, moral purity, virtue, piety, purity, holiness

    Latin-English dictionary > sānctitās

  • 14 Обнаруживаться

    - apparere; patere; elucere; illucescere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Обнаруживаться

  • 15 Отличаться

    - dignosci; discerni; distingui; differre; discrepare; diversum esse; divertere; aberrare; abhorrere; abludere; deflectere; discedere; descendere; recedere; eminere; prominere; antecellere; excellere; praecellere; efflorescere; florere; elucere; emicare; enitere; exsuperare; distare; praestare; habere;

    • Цезарь отличался тем (что) - Caesar hoc habebat (ut);

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Отличаться

  • 16 Сиять

    - candere; fulgere; effulgere; nitere; enitescere; splendere; elucere; radiare; renidere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Сиять

  • 17 emorior

    ē-mŏrĭor, mortuus, 3 (old form of the inf. emoriri, Ter. Eun. 3, 1, 42; but Plaut. Ps. 4, 7, 124, moriri, Ritschl), v. dep. n., to die off, to die, depart, decease, v. Doed. Syn. 3, p. 183 sq. (freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    emori me malim,

    Plaut. Asin. 4, 2, 1; so id. Aul. 4, 5, 1; Ter. Phorm. 5, 7, 63; Cic. Pis. 7, 15; id. Off. 3, 32, 114; id. Tusc. 1, 40, 96; id. Par. 3, 2, 24; Sall. C. 20, 9; id. J. 14 fin.; Ov. M. 3, 391; Plaut. Cas. 2, 5, 26 sq.; Ter. Eun. 5, 2, 49; Cic. de Or. 1, 57, 243; id. de Sen. 19, 74; 22, 80; Cat. 52, 1, 4.—Prov.: verba facit emortuo, he talks to the dead, i. e. in vain, Plaut. Poen. 4, 2, 18.—
    B.
    Transf., of things, to become dead, to die:

    membrum,

    Cels. 5, 26, 34 fin.:

    arbor,

    Vitr. 2, 9; Plin. 17, 24, 37, § 221:

    carbo,

    i. e. to go out, id. 16, 6, 8, § 23:

    sterilis et emoriens terra,

    desert, Curt. 4, 7, 10; cf.

    vulva,

    Vulg. Rom. 4, 19.—
    II.
    Trop., to perish, pass away, cease:

    quorum laus emori non potest,

    Cic. Par. 2, 18:

    vis,

    Cels. 2, 10:

    dicta (with evanescere),

    Quint. 12, 10, 75: spes [p. 644] (opp. elucere), id. 1, 1, 2:

    amor,

    Ov. R. Am. 654:

    auxilium,

    Plaut. Ep. 1, 2, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > emorior

  • 18 ingenium

    ingĕnĭum, ii, n. [in-geno, from gigno], innate or natural quality, nature.
    I.
    In gen. (so mostly poet.; in Sall. and in postAug. prose;

    not in Cic. or Cæs.): pro ingenio ego me liberum esse ratus sum, pro imperio tuo tibi servire aequom censeo,

    Plaut. Trin. 2, 2, 22: ite in frundiferos locos Ingenio arbusta ubi nata sunt, non obsita, by their own nature, Naev. ap. Non. 323, 1 (Trag. Rel. v. 28 Rib.); so,

    loci,

    Sall. H. 3, 18 Dietsch:

    locorum hominumque ingenia,

    Liv. 28, 12, 11; Tac. A. 6, 41; id. H. 1, 51; Flor. 2, 6, 16 al.:

    terrae,

    Liv. 37, 54, 21:

    montis,

    Tac. H. 2, 4; cf.:

    campi suopte ingenio humentes,

    id. ib. 5, 14:

    arvorum,

    Verg. G. 2, 177;

    and, portūs,

    Sil. 14, 283:

    arbores sui cujusque ingenii poma ferunt,

    Col. 3, 1, 2:

    lactis ingenia et proprietates,

    Gell. 12, 1, 14:

    ingenium velox igni, Sev. Aetn. 214: crines ingenio suo flexi,

    naturally, Petr. 126:

    ut magistratus imperio suo vehemens mansueto permitteretur ingenio,

    Liv. 2, 30, 4; cf.:

    cum honesta suopte ingenio peterentur,

    in consequence of its own nature, Tac. A. 3, 26:

    mitis ingenio,

    id. ib. 6, 15:

    cunctator ingenio,

    id. ib. 15, 1:

    ingenio trux,

    id. H. 1, 21.—

    Rarely of beasts: mitior ad feras bestias, praecipitia ingenia sortitas,

    Curt. 8, 1, 35.—
    II.
    In partic., of persons.
    A.
    Natural disposition, temper, mode of thinking, character, bent, inclination:

    feci ego ingenium meum,

    have acted out, Plaut. Merc. 4, 1, 2:

    ita ingenium meumst,

    id. Am. 3, 2, 18:

    ut ingenium est omnium hominum ab labore proclive ad lubidinem,

    Ter. And. 1, 1, 50:

    liberale,

    id. ib. 4, 5, 59:

    pium ac pudicum,

    id. Hec. 1, 2, 77:

    durum atque inexorabile,

    id. Phorm. 3, 2, 12:

    inhumanum,

    id. Eun. 5, 2, 41:

    lene in liberos,

    id. Heaut. 1, 1, 99:

    utinam nunc matrescam ingenio,

    Pac. Con. Rel. v. 139 Rib. (1 Rib., maturescam):

    mobile,

    Plin. Ep. 2, 11, 22:

    cicur et mansuetum,

    Varr. L. L. 7, § 91 Müll.:

    inverecundum animi,

    Cic. Inv. 1, 45, 83: vera loqui etsi meum ingenium non moneret. Liv. 3, 68, 9:

    ingenio suo vivere,

    id. 3, 36, 1: redire ad ingenium, to return to one ' s natural bent, to one ' s old courses, Ter. Ad. 1, 1, 46:

    Volscis levatis metu suum rediit ingenium,

    Liv. 2, 22, 3: quae maxime ad muliebre ingenium efficaces preces sunt, id. 1, 9, 16:

    vanum dictatoris,

    id. 1, 27, 1:

    mitis ingenii juvenem,

    id. 1, 46, 4:

    Turni ferox,

    id. 1, 51, 7:

    temperare suum,

    to control his temper, id. 8, 36, 5:

    horrida,

    Curt. 4, 6, 3:

    molliora,

    id. 5, 6, 18:

    humana,

    id. 5, 10, 13:

    felix,

    Sen. Ep. 95, 36:

    rapax,

    id. ad Helv. 17, 4:

    atrox,

    Tac. A. 4, 50:

    procax,

    id. H. 3, 32: ingenium ingeni, in Plautus, signifies peculiarity of disposition, Stich. 1, 2, 69.—
    2.
    Concr. collect.:

    tanto corruptius iter immixtis histrionibus et spadonum gregibus et cetero Neronianae aulae ingenio,

    the people who gave character to the court, Tac. H. 2, 71.—
    B.
    With respect to intelligence.
    1.
    Natural capacity, talents, parts, abilities, genius:

    docilitas, memoria, quae fere appellantur uno ingenii nomine,

    Cic. Fin. 5, 13, 36:

    ingenium ad fingendum,

    id. Font. 14, 30:

    excellens ac singulare,

    id. de Or. 2, 74, 298:

    vir acerrimo ingenio,

    id. Or. 5, 18:

    cujus tanta vis ingenii est, ut, etc.,

    id. de Or. 2, 74, 299:

    tardum,

    id. ib. 2, 27, 117:

    acutum aut retusum,

    id. de Div. 1, 36, 72:

    eximium,

    id. Tusc. 5, 24, 68:

    praestantissimum,

    id. Fin. 2, 16, 51:

    magnum,

    id. Ac. 2, 1, 1:

    illustre,

    id. Cael. 1, 1:

    oratorium,

    Tac. Dial. 10:

    pulcherrimum et maximum,

    Plin. Ep. 8, 12, 4:

    hebetatum, fractum, contusum,

    id. ib. 8, 14, 9:

    celeres ingenii motus,

    Cic. de Or. 1, 25, 113:

    ingenii acies,

    id. ib. 3, 5, 20:

    ingenii lumen,

    id. Brut. 15, 59:

    ingenii vis,

    id. Phil. 5, 18, 49:

    ingenii vena,

    Hor. C. 2, 18, 9:

    ingenii vigor,

    Ov. M. 8, 254:

    ingenii celeritas,

    Nep. Eum. 1:

    ingenii docilitas,

    id. Att. 1:

    ingenio abundare,

    Cic. Fam. 4, 8, 1:

    ingenio valere,

    Quint. 1, 8, 8:

    ingenio divino esse,

    Cic. Ac. 2, 36, 117:

    ingenio hebeti esse,

    id. Phil. 10, 8, 17:

    in eo ingenium ejus elucere videbatis,

    id. Cael. 19, 45:

    colere et imbuere ingenium artibus,

    Plaut. Trin. 2, 2, 16:

    acuere,

    Quint. 1, 4, 7:

    alere,

    id. 1, 8, 8:

    exercere multiplici variāque materiā,

    id. 2, 4, 20:

    versabatur in hoc nostro studio cum ingenio,

    with cleverness, Cic. Fam. 13, 10, 2; so,

    cum ingenio,

    Dig. 1, 16, 9:

    ingenii memoria immortalis est,

    Sen. Polyb. 18, 2.— Plur.:

    acutiora ingenia et ad intellegendum aptiora eorum, qui, etc.,

    Cic. N. D. 2, 16, 42:

    aliae (partes agrorum) quae acuta ingenia gignant, aliae quae retusa,

    intellects, id. Div. 1, 36, 79 fin.
    2.
    Transf.
    a.
    A genius, i. e. a man of genius, a clever, ingenious person:

    excepi voluntatem tam excellens ingenium fuisse in civitate,

    Cic. Brut. 40, 147; id. Rep. 2, 1, 2; Liv. 41, 4, 3:

    nullum magnum ingenium sine mixtura dementiae fuit,

    Sen. Tranq. An. 17, 10. — Plur.:

    ut saepe summa ingenia in occulto latent,

    Plaut. Capt. 1, 2, 62:

    decora,

    Tac. A. 1, 1:

    magna,

    id. H. 1, 1:

    nostra (i. e. oratores,

    id. Dial. 1; id. Agr. 2; Sen. Ep. 2, 1; id. ad Polyb. 27, 1:

    candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator Livius,

    id. Suas. 6, 22:

    ingenia et artes vel maxime fovit,

    Suet. Vesp. 18; id. Aug. 89:

    id in magnis animis ingeniisque plerumque contingit,

    Cic. Off. 1, 22, 74.—
    b.
    Of things, an invention, a clever thought:

    exquisita ingenia cenarum,

    Plin. Pan. 49, 7; cf. Tac. H. 3, 28:

    noctium suarum ingenia (= flagitiosae libidinis inventiones),

    voluptuous inventions, id. A. 16, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > ingenium

  • 19 sanctitas

    sanctĭtas, ātis, f. [sanctus].
    I.
    Inviolability, sacredness, sanctity:

    tribunatūs,

    Cic. Sest. 37, 79: regum, Caes. ap. Suet. Caes. 6; cf.: regii nominis, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. G. 4, 211:

    sanctitas templi insulaeque,

    Liv. 44, 29:

    templo sanctitatem tribuere,

    Tac. A. 3, 62 fin.; cf.:

    augusti atque inviolati soli,

    Liv. 45, 5:

    fori,

    Quint. 11, 3, 58:

    mecum deorum et hominum sanctitates omnes et religiones afuerunt,

    Cic. Red. in Sen. 14, 34: propter sanctitatem aliquam, Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 9, 8: patria sanctitas, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 2.—
    II.
    (Acc. to sanctus, B.) Moral purity, holiness, sanctity, virtue, piety, integrity, honor, purity, chastity, etc.:

    omnes cives sic existimant, quasi lumen aliquod exstinctis ceteris elucere sanctitatem et prudentiam et dignitatem tuam,

    Cic. Fam. 4, 3, 2; cf.:

    exemplum veteris sanctitatis,

    id. Phil. 3, 6, 15:

    deos ipsos innocentiā et sanctitate laetari,

    Plin. Pan. 3 fin.:

    si pudor, si modestia, si pudicitia, si temperantia poenae metu coercebuntur, non sanctitate suā se tuebuntur?

    virtue, Cic. Fin. 2, 22, 73:

    deos placatos pietas efficiet et sanctitas,

    id. Off. 2, 3, 11; cf.:

    sanctitas est scientia colendorum deorum,

    id. N. D. 1, 41, 116:

    quae potest esse pietas? quae sanctitas? quae religio?... cum quā (pietate) simulet sanctitatem et religionem tolli necesse est,

    id. ib. 1, 2, 3; cf. id. Top. 23, 90.— Plur.:

    deorum cultus religionumque sanctitates,

    Cic. N. D. 2, 2, 5:

    matronarum,

    id. Cael. 13, 32; cf. Inscr. Orell. 2739; and:

    pudorem sanctitatemque feminarum abrogare,

    Liv. 34, 6; so,

    dominae,

    Tac. A. 14, 60:

    docentis,

    towards his pupils, Quint. 2, 2, 3:

    ducis,

    Flor. 2, 6, 40. —Of a man, chastity, Plin. Ep. 1, 12, 5; Vell. 2, 29, 3; Sid. Ep. 6, 10:

    vir summae sanctitatis,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 21:

    sanctitas (orationis) Calvi,

    Quint. 12, 10, 11; cf.:

    sanctitas et ut sic dicam virilitas ab his (sc. veteribus Latinis) petenda,

    id. 1, 8, 9 (v. sanctus, near the end).—As the title of a bishop, Cassiod. Var. 3, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > sanctitas

  • 20 сверкать

    fulgēre [eo, fulsi,-]; nitēre [eo, ui,-]; candescere [o, ndui, -]; ardēre [eo, arsi, arsum]; coruscare [1]; elucēre [eo, xi,-]; scintillare [1]; vibrare [1]; gemmare [1]; micare [1]; emicare

    • глаза сверкают oculi ardent

    • молния сверкает fulgurat

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > сверкать

См. также в других словарях:

  • Consistori de Barcelona — The Consistori (de la Gaya Sciència) de Barcelona (Catalan: [kunsisˈtɔɾi ðə βərsəˈɫonə], Occitan: [kunsisˈtɔɾi ðe βarseˈlonɔ]; Academy of the Gay Science of Barcelona ) was a literary academy founded in Barcelona by John the Hunter,… …   Wikipedia

  • TAEDA — an quasi δετὴ, quod esset fax in fasciculum colligata, an ex δᾶς δᾷδος etc. frequenti in usu priscis fuit, unde inter servos, non solum ad Lychnum, ad funale, ad laternam Lampadophorique, sed et Taedigeri fuêre: Inprimis in Sacris Nuptiis et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • luire — Luire, Lucere, Elucere, Dilucere, Illucere, Illucescere. Luire quelque peu, Sublucere. Luire contre quelque chose, Affulgere. Luire au travers, et d outre en outre, Translucere, Perlucere. Fort luire, Perlucere, Pollucere. Qui luist d outre en… …   Thresor de la langue françoyse

  • reluire — Reluire, Ardere, Nitere, Enitere, Renitere, Fulgere, Effulgere, Confulgere, Splendere, Resplendere, Lucere, Collucere, Elucere, Relucere, Perlucere. Reluire par fois, et non point par une lumiere continuelle, Micare. Reluire entre deux,… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»