Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

fulgere

  • 1 fulgere

    Большой итальяно-русский словарь > fulgere

  • 2 fulgere

    Большой итальяно-русский словарь > fulgere

  • 3 fulgere

    fulgere v.intr. (pres.ind. fùlgo, rifùlgi; p.rem. fùlsi; pas de participe passé ni de temps composés) (rar,lett) briller, étinceler (di de) ( anche fig).

    Dizionario Italiano-Francese > fulgere

  • 4 fulgere

    fulgere v. intr. (letter.) to shine*, to glitter.

    Dizionario Italiano-Inglese > fulgere

  • 5 fulgere

    Большой итальяно-русский словарь > fulgere

  • 6 fulgere

    гл.
    поэт. блистать, сверкать, сиять

    Итальяно-русский универсальный словарь > fulgere

  • 7 fulgere

    блистать (§ 24 J. 4. 6).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > fulgere

  • 8 fulgere

    i parlamak

    Dizionario Italiano-Turco > fulgere

  • 9 a arunca fulgere cu privirea

    to look daggers.

    Română-Engleză dicționar expresii > a arunca fulgere cu privirea

  • 10 сверкать

    fulgēre [eo, fulsi,-]; nitēre [eo, ui,-]; candescere [o, ndui, -]; ardēre [eo, arsi, arsum]; coruscare [1]; elucēre [eo, xi,-]; scintillare [1]; vibrare [1]; gemmare [1]; micare [1]; emicare

    • глаза сверкают oculi ardent

    • молния сверкает fulgurat

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > сверкать

  • 11 fulgeo

    fulgĕo, ēre, fulsi - intr. -    - arch. 3è conj. fulgo, ĕre: Pacuv. 229; Acc. 351; Lucr. 5, 1095; Virg. En. 6, 826; Sen. Nat. 2, 56, 2.    - [gr]gr. ϕλέγω -- ϕλόξ: flamme --- lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen. [st1]1 [-] éclairer, faire des éclairs.    - caelo fulgente et tonante, Cic. 2, 25: quand il y a des éclairs et qu'il tonne.    - si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo, Cic. Div. 2, 72, 149: qu'il y ait des éclairs, un coup de tonnerre, qu'un objet soit frappé par la foudre.    - fulgere tonare, Cic. Or. 29: lancer des éclairs et la foudre (en parl. d'un orateur). [st1]2 [-] luire, éclairer, briller, jeter un vif éclat.    - qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā, Cic. Cat. 2, 3, 5: tout brillants de parfums et éclatants de pourpre    - non certa fulgent sidera nautis, Hor.: les astres infaillibles ne luisent plus pour les matelots.    - fulgentes oculi, Hor. C. 2, 12, 15: les yeux étincelants. [st1]3 [-] briller, être illustre, se distinguer; se manifester avec éclat.    - virtus intaminatis fulget honoribus, Hor. C. 3, 2, 18: le mérite est rehaussé par les honneurs immaculés.    - fulgebat jam in adulescentulo indoles virtutis, Nep. Eum. 1, 4: dès le jeune âge brillait en lui un caractère porté à la vertu.    - nobili fulgere patre, Sen. Med. 209: être tout rayonnant de la gloire paternelle.
    * * *
    fulgĕo, ēre, fulsi - intr. -    - arch. 3è conj. fulgo, ĕre: Pacuv. 229; Acc. 351; Lucr. 5, 1095; Virg. En. 6, 826; Sen. Nat. 2, 56, 2.    - [gr]gr. ϕλέγω -- ϕλόξ: flamme --- lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen. [st1]1 [-] éclairer, faire des éclairs.    - caelo fulgente et tonante, Cic. 2, 25: quand il y a des éclairs et qu'il tonne.    - si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo, Cic. Div. 2, 72, 149: qu'il y ait des éclairs, un coup de tonnerre, qu'un objet soit frappé par la foudre.    - fulgere tonare, Cic. Or. 29: lancer des éclairs et la foudre (en parl. d'un orateur). [st1]2 [-] luire, éclairer, briller, jeter un vif éclat.    - qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā, Cic. Cat. 2, 3, 5: tout brillants de parfums et éclatants de pourpre    - non certa fulgent sidera nautis, Hor.: les astres infaillibles ne luisent plus pour les matelots.    - fulgentes oculi, Hor. C. 2, 12, 15: les yeux étincelants. [st1]3 [-] briller, être illustre, se distinguer; se manifester avec éclat.    - virtus intaminatis fulget honoribus, Hor. C. 3, 2, 18: le mérite est rehaussé par les honneurs immaculés.    - fulgebat jam in adulescentulo indoles virtutis, Nep. Eum. 1, 4: dès le jeune âge brillait en lui un caractère porté à la vertu.    - nobili fulgere patre, Sen. Med. 209: être tout rayonnant de la gloire paternelle.
    * * *
        Fulgeo, fulges, fulsi, fulgere: et aliquando Fulgo, fulgis, fulgere. Lucret. Resplendir, Reluire.
    \
        Quum crastina fulserit hora. Ouid. Demain au matin.
    \
        Fulgere, pro fulgurare. Cic. Esclairer, Faire esclair.
    \
        Ioue fulgente. Cic. Quand il esclaire.

    Dictionarium latinogallicum > fulgeo

  • 12 glänzen

    glänzen, I) eig.: splendere. fulgere. nitere – (mit demselben Untersch. wie die Substst. unter »Glanz«). – micare (funkeln, flimmern, von solchen glänzenden Oberflächen, die mit plötzlichem Wechsel Strahlen hervorschießen und wieder verschwinden lassen). – von Elfenbein u. Gold g., ebore et auro fulgere: von Salben g., nitere unguentis: von Purpur g., fulgere purpurā. – II) uneig.: splendere (in seiner Erhabenheit prangen). – fulgere (hervorglänzen, -schimmern, an jmd., in alqo; beide von Tugenden). – nitere (in seiner Glorie dastehen, z.B. recenti gloriā, von Pers.). – enitere od. elucere (hervorleuchten, sich in seinem Glanze zeigen, z.B. in bello, in foro; beide v. Pers. u. Dingen, wie Tugenden etc.), durch etw., alqā re. – anfangen zu g., enitescere (von Tugenden etc.). – mit etw. zu g. suchen, ostentare alqd: nicht geeignet sein, um damit zu glänzen, procul ab ostentatione positum esse: g. wollen, se ostentare (bes. im Äußern u. in der Rede); honoris gloriaeque cupidum esse (nach Ehre u. Ruhm streben).

    deutsch-lateinisches > glänzen

  • 13 fulgeō

        fulgeō fulsī, —, ēre (fulgere, V.)    [2 FLAG-], to flash, lighten: si fulserit, si tonuerit: fulsere ignes et aether, V.—Of oratory: (Pericles) fulgere tonare dictus.— To flash, glitter, gleam, glare, glisten, shine: purpurā: caelo luna sereno, H.: micantes fulsere gladii, L.: pueri Agmine fulgent, V.: Argenti quod erat solis fulgebat in armis, Iu.—Fig., to shine, glitter, be conspicuous, be illustrious: (virtus) fulget honoribus, H.: fulgebat in adulescentulo indoles virtutis, N.: quae sanguine fulget Iuli, Iu.
    * * *
    fulgere, fulsi, - V
    flash, shine; glow, gleam, glitter, shine forth, be bright

    Latin-English dictionary > fulgeō

  • 14 corripio

    cor-ripio, ripuī, reptum, ere (con u. rapio), I) anpacken, derb anfassen, in Haft, Eile ergreifen, 1) eig.: a) übh.: α) v. leb. Wesen: ferrum (Schwert), Verg.: magnam hastam, Verg.: arma, Vell.: arma adversus exteros pro libertate, Flor.: sacram effigiem, Verg. – Cacum corripit in nodum complexus (Alcides), Verg.: quas (volucres) corripuit serpens, Ov.: correptam Graeco verbo monuit, packt sie (an der Hand) und usw., Tac.: lora manu, Ov.: singulos manu, Curt.: manu arma virumque (v. Elefanten), Curt.: caput alcis morsu, Plin.: aurem alcis morsu, Val. Max.: sinistrā c. alqm dextrāque ferire bis pugione, Auct. b. Alex. – c. ambustum torrem ab ara, Verg. – β) von lebl. Subjj., ergreifen, v. Feuer, postquam ignis (rogi) corpus eius corripuit, Val. Max.: ignis inferiora aliquando corripit, Sen.: ignes terrā editi villas arva vicos passim corripiebant, Tac.: ipsas ignes corripuere casas, Ov.: quae (flamma) plurima vento corripuit tabulas, Verg.: correpti flammā alii sunt, alii ambusti afflatu vaporis (Gluthauch), Liv.: improviso igne correptae naves conflagraverunt, Macr.: turbine caelesti subito correptus et igni (Blitze), Verg. – vom Wasser, quod flumen, ubi appositae crepidinis fastigium excesserit, urbis tecta corriperet, nisi essent specus lacusque, qui exciperent, Curt. – b) auf- u. zusammenraffen, α) wegnehmend, αα) im guten Sinne, omnes suas res, Auct. b. Alex.: naves, quae forte paratae (sunt), Verg. – ββ) im üblen Sinne, einer Sache sich bemeistern, etw. in Beschlag nehmen,summa cum licentia naves, Val. Max. – u. eine Pers. zur Gefangennahme, zur Haft aufgreifen, überfallen, aufheben, iis, qui longius a castris processerant, correptis, Caes.: ipsi (magi) corripiuntur a pluribus, Iustin.: quos corripi atque interfici iussit, Caes.: hominem corripi ac suspendi in oleastro iussit, Cic. – β) erhebend aufraffen, eilends erheben, corpus de terra, Lucr., e stratis, Verg., ex somno, Lucr. – c. se, sich eilends aufmachen (s. Ruhnk. Ter. Hec. 3, 3, 5. Heinse Verg. Aen. 6, 472), absol., corripuit se repente et abiit, Plaut.: tandem corripuit sese, atque inimica refugit in nemus umbriferum, Verg. – m. Ang. von wo? od. wohin? c. se inde, sich eilends fortmachen, Ter.: se intro, sich hurtig hineinbegeben, hurtig eintreten, Ter.: se ad filiam, Plaut.

    2) übtr.: a) ein Besitztum zusammenraffen, an sich raffen od. reißen, etw. in Beschlag nehmen, erpressen, einer Sache sich bemächtigen, pecuniam, Cic.: pecunias, Cic. u. Tac.: aliena, Plin. ep.: bona vivorum et mortuorum usque quaeque, Suet.: fasces (Abzeichen der konsul. Gewalt), Sall.: u. so fasces atque insignia consulis, Vell.: communis victoriae praemia, Iustin.: omnium partes c. atque complecti, an sich reißen und in sich vereinigen, Nep.: anxiis sordibus magnas opes, Val. Max.: undique pecunias quasi in subsidium, Tac. – b) als Ankläger über jmd. herfallen, jmd. angreifen (vgl. Ruperti Tac. ann. 4, 3, 1), Priscum... corripuit delator, obiectans etc.,Tac.: statim corripit reum, Tac.: accusatione corripi, Tac. – m. Ang. weswegen? Aemilia Lepida a delatoribus corripitur ob servum adulterum, Tac. – m. Ang. wozu? passim delationes, et locupletissimus quisque in praedam correpti, Tac. – c) mit tadelnden, scheltenden Worten über jmd. od. etw. herfallen, jmd. od. etw. herunterreißen, mitnehmen, scharf tadeln, c. consules, Liv.: alcis securitatem, Plin. ep.: heus tu, numquamne fecisti, quod a patre corripi posset? Plin. ep. – alqm non inimice corripere, sed paene patrie monere, Quint.: alqm graviter, Suet.: alqm acrius severiusque, Plin. ep.: alqm c. quasi nimis fortiter incauteque progressum, jmdm. den gleichs. allzukühnen und unvorsichtigen Schritt verweisen, Plin. ep. – alqm dictis, Ov.: adulationes gravissimo edicto, Suet.: oft im Passiv, clamoribus maximis corripi, Cael. in Cic. ep.: voce magistri corripi, Hor.: corripi convicio alcis, Caes.: corripi iurgio, Suet. – m. Ang. weshalb? durch ob u. Akk., ob haec correptus, Suet. – oder durch einen Satz m. quod u. Konj., corripuit consulares, quod non de rebus gestis senatui scriberent, Suet.: populum quam potuit gravissimā oratione corripuit, quod eam potestatem bis sibi detulisset, Val. Max. – od. durch einen Satz m. cur u. Konj., ab eo correptus (zur Rede gestellt), cur ambularem, Plin. ep. 3, 5, 16. – d) jmd. krankhaft, verderblich ergreifen, befallen, v. Hitze u. Regen, modo (segetes) sol nimius, nimius modo corripit imber, Ov. – v. Gifthauch des Wassers, caeco corripi veneno, Lucr. – v. Rost, ferrum robigo corripiet, Solin. 1, 55. – von Krankheit u. dgl., nec singula morbi corpora corripiunt, Verg. georg. 3, 472: oft im Passiv, corripi febre, Plin.: corripi adversā valetudine, Iustin.: corripi morbo comitiali, Suet., od. vitio comitiali, Sen. u. Plin.: corripi morbo gravi, Val. Max.: corripi subito et gravissimo morbo, Cels.: corripi exitiabili morbo, Tac.: corripi subitā vi morbi, Val. Max.: corripi bis morbo inter res agendas, Suet.: corripi hoc malo (Epilepsie), Scrib.: corripi capitis dolore, Scrib., oculorum dolore, Eutr.: pedum dolore, Plin. ep.: stomachi dolore, Scrib. – od. hinraffen, quo celerius eiusmodi tempestates (epidemische Zeiten, Stürme) corripiunt (verst. homines), eo maturius etc., Cels.: im Passiv, corripi subitā morte, Curt.: absol., si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed etc., Cels. 3, 27, 1. – e) jmd. leidenschaftlich ergreifen, hinreißen, übermannen,hunc plausus plebisque patrumque corripuit, Verg. georg. 2, 508 sqq. – gew. im Passiv, correptus misericordiā, Suet.: pueruli sui nimio amore correptus, Val. Max.: novercae Stratonices infinito amore correptus, Val. Max.: duplici ardore (näml. amoris et vini) correptus, Prop.: visae correptus imagine formae, hingerissen, bezaubert, Ov.

    II) in sich zusammenraffen, zusammennehmen, 1) im Gange beschleunigen, a) übh.: pedes, Sen. poët.: u. (im Bilde) tarda necessitas leti corripuit gradum, Hor. – b) einen Weg schleunig antreten od. zurücklegen und einen Raum schleunig zurücklegen, viam, Verg., Ov. u. Plin. ep.: iter, Val. Max.: campum, spatia, Verg.

    2) in sich zusammennehmend verkürzen, a) (als gramm. t. t.) in der Aussprache verkürzen, schärfen (Ggstz. producere, extendere), syllabam, verba, Quint.: correptae litterae syllabaeve, Quint.: singularis rectus casus correptus ( wie trabs aus trabes), Varro LL.: illis mos erat (fulgēre) correptā syllabā uti, ut dicerent fulgĕre, Sen. – b) in der Ausdehnung verkürzen, beschränken, α) der Zahl, Menge nach: c. nimium omnia (in der Rede), Quint.: singulos missus a septenis spatiis ad quina, Suet.: c. ludorum ac munerum impensas, Suet. – β) der Zeitdauer nach: numina corripiant moras, mögen kürzen die Frist, Ov. met. 9, 282: ut difficiles puerperiorum tricas Iuno mulceat corripiatque Lucina? Arnob. 3, 21. – / Vulg. Plusqu.-Perf. corrupuerat, Gran. Licin. p. 27, 9 Bonn. – Partiz. Perf.-Pass. corruptus vulgär = correptus, Paul. sent. 5, 4, 13.

    lateinisch-deutsches > corripio

  • 15 fulgeo

    fulgeo, fulsī, ēre (verwandt mit flagro, φλόξ, φλέγω), I) blitzen, Iove od. caelo fulgente, wenn es blitzt, Cic.: si fulserit, wenn es geblitzt hat, Cic. – II) übtr.: A) v. Perikles, als gewaltigem Redner, fulgere, tonare, blitzen u. donnern, Cic. or. 29 (vgl. Quint. 2, 16 extr. v. dems. fulgurare ac tonare; beide als Übersetzung von Aristoph. equ. 530 sq. ἀστράπτειν, βρονταν). – B) blitzen = schimmern, strahlen, glänzen, leuchten, 1) eig.: fulgent purpurā, Cic.: luna fulgebat, Hor.: tecta ebore et auro fulgentia, Cic.: oculi fulgentes, Hor. – 2) übtr., hervorschimmern, -strahlen, -glänzen = sich vorzüglich zeigen, sich hervortun, fulgebat iam in adulescentulo indoles virtutis, Nep.: virtus fulgens honoribus, Hor.: fulgens imperio Africae, Hor., sacerdotio, Tac. – / Nbf. fulgo, ere (vgl. Sen. nat. qu. 2, 56, 2), wov. fulgit, Pompon. com., Lucil. u. Lucr.: fulgere, Tragic. vett., Lucil., Lucr., Verg. u.a. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 291.

    lateinisch-deutsches > fulgeo

  • 16 strahlen

    [2231] strahlen, radiare (Strahlen werfen). – fulgere (glänzen). – von etwas st., fulgere alqā re (von etwas glänzen, z.B. auro); insignem esse alqā re (stark mit etw. geziert sein, z.B. auro et purpurā): wie etw. st., reddere fulgorem alcis rei (z.B. auri). Strahlen, das, fulgor (Glanz).

    deutsch-lateinisches > strahlen

  • 17 corripio

    cor-ripio, ripuī, reptum, ere (con u. rapio), I) anpacken, derb anfassen, in Haft, Eile ergreifen, 1) eig.: a) übh.: α) v. leb. Wesen: ferrum (Schwert), Verg.: magnam hastam, Verg.: arma, Vell.: arma adversus exteros pro libertate, Flor.: sacram effigiem, Verg. – Cacum corripit in nodum complexus (Alcides), Verg.: quas (volucres) corripuit serpens, Ov.: correptam Graeco verbo monuit, packt sie (an der Hand) und usw., Tac.: lora manu, Ov.: singulos manu, Curt.: manu arma virumque (v. Elefanten), Curt.: caput alcis morsu, Plin.: aurem alcis morsu, Val. Max.: sinistrā c. alqm dextrāque ferire bis pugione, Auct. b. Alex. – c. ambustum torrem ab ara, Verg. – β) von lebl. Subjj., ergreifen, v. Feuer, postquam ignis (rogi) corpus eius corripuit, Val. Max.: ignis inferiora aliquando corripit, Sen.: ignes terrā editi villas arva vicos passim corripiebant, Tac.: ipsas ignes corripuere casas, Ov.: quae (flamma) plurima vento corripuit tabulas, Verg.: correpti flammā alii sunt, alii ambusti afflatu vaporis (Gluthauch), Liv.: improviso igne correptae naves conflagraverunt, Macr.: turbine caelesti subito correptus et igni (Blitze), Verg. – vom Wasser, quod flumen, ubi appositae crepidinis fastigium excesserit, urbis tecta corriperet, nisi essent specus lacusque, qui exciperent, Curt. – b) auf- u. zusammenraffen, α) wegnehmend, αα) im guten Sinne, omnes
    ————
    suas res, Auct. b. Alex.: naves, quae forte paratae (sunt), Verg. – ββ) im üblen Sinne, einer Sache sich bemeistern, etw. in Beschlag nehmen,summa cum licentia naves, Val. Max. – u. eine Pers. zur Gefangennahme, zur Haft aufgreifen, überfallen, aufheben, iis, qui longius a castris processerant, correptis, Caes.: ipsi (magi) corripiuntur a pluribus, Iustin.: quos corripi atque interfici iussit, Caes.: hominem corripi ac suspendi in oleastro iussit, Cic. – β) erhebend aufraffen, eilends erheben, corpus de terra, Lucr., e stratis, Verg., ex somno, Lucr. – c. se, sich eilends aufmachen (s. Ruhnk. Ter. Hec. 3, 3, 5. Heinse Verg. Aen. 6, 472), absol., corripuit se repente et abiit, Plaut.: tandem corripuit sese, atque inimica refugit in nemus umbriferum, Verg. – m. Ang. von wo? od. wohin? c. se inde, sich eilends fortmachen, Ter.: se intro, sich hurtig hineinbegeben, hurtig eintreten, Ter.: se ad filiam, Plaut.
    2) übtr.: a) ein Besitztum zusammenraffen, an sich raffen od. reißen, etw. in Beschlag nehmen, erpressen, einer Sache sich bemächtigen, pecuniam, Cic.: pecunias, Cic. u. Tac.: aliena, Plin. ep.: bona vivorum et mortuorum usque quaeque, Suet.: fasces (Abzeichen der konsul. Gewalt), Sall.: u. so fasces atque insignia consulis, Vell.: communis victoriae praemia, Iustin.: omnium partes c. atque complecti, an sich reißen und in sich vereinigen, Nep.: anxiis
    ————
    sordibus magnas opes, Val. Max.: undique pecunias quasi in subsidium, Tac. – b) als Ankläger über jmd. herfallen, jmd. angreifen (vgl. Ruperti Tac. ann. 4, 3, 1), Priscum... corripuit delator, obiectans etc.,Tac.: statim corripit reum, Tac.: accusatione corripi, Tac. – m. Ang. weswegen? Aemilia Lepida a delatoribus corripitur ob servum adulterum, Tac. – m. Ang. wozu? passim delationes, et locupletissimus quisque in praedam correpti, Tac. – c) mit tadelnden, scheltenden Worten über jmd. od. etw. herfallen, jmd. od. etw. herunterreißen, mitnehmen, scharf tadeln, c. consules, Liv.: alcis securitatem, Plin. ep.: heus tu, numquamne fecisti, quod a patre corripi posset? Plin. ep. – alqm non inimice corripere, sed paene patrie monere, Quint.: alqm graviter, Suet.: alqm acrius severiusque, Plin. ep.: alqm c. quasi nimis fortiter incauteque progressum, jmdm. den gleichs. allzukühnen und unvorsichtigen Schritt verweisen, Plin. ep. – alqm dictis, Ov.: adulationes gravissimo edicto, Suet.: oft im Passiv, clamoribus maximis corripi, Cael. in Cic. ep.: voce magistri corripi, Hor.: corripi convicio alcis, Caes.: corripi iurgio, Suet. – m. Ang. weshalb? durch ob u. Akk., ob haec correptus, Suet. – oder durch einen Satz m. quod u. Konj., corripuit consulares, quod non de rebus gestis senatui scriberent, Suet.: populum quam potuit gravissimā oratione corripuit, quod eam potestatem bis sibi detulisset, Val. Max. –
    ————
    od. durch einen Satz m. cur u. Konj., ab eo correptus (zur Rede gestellt), cur ambularem, Plin. ep. 3, 5, 16. – d) jmd. krankhaft, verderblich ergreifen, befallen, v. Hitze u. Regen, modo (segetes) sol nimius, nimius modo corripit imber, Ov. – v. Gifthauch des Wassers, caeco corripi veneno, Lucr. – v. Rost, ferrum robigo corripiet, Solin. 1, 55. – von Krankheit u. dgl., nec singula morbi corpora corripiunt, Verg. georg. 3, 472: oft im Passiv, corripi febre, Plin.: corripi adversā valetudine, Iustin.: corripi morbo comitiali, Suet., od. vitio comitiali, Sen. u. Plin.: corripi morbo gravi, Val. Max.: corripi subito et gravissimo morbo, Cels.: corripi exitiabili morbo, Tac.: corripi subitā vi morbi, Val. Max.: corripi bis morbo inter res agendas, Suet.: corripi hoc malo (Epilepsie), Scrib.: corripi capitis dolore, Scrib., oculorum dolore, Eutr.: pedum dolore, Plin. ep.: stomachi dolore, Scrib. – od. hinraffen, quo celerius eiusmodi tempestates (epidemische Zeiten, Stürme) corripiunt (verst. homines), eo maturius etc., Cels.: im Passiv, corripi subitā morte, Curt.: absol., si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed etc., Cels. 3, 27, 1. – e) jmd. leidenschaftlich ergreifen, hinreißen, übermannen,hunc plausus plebisque patrumque corripuit, Verg. georg. 2, 508 sqq. – gew. im Passiv, correptus misericordiā, Suet.: pueruli sui nimio amore correptus, Val. Max.: novercae Stratonices infinito amore
    ————
    correptus, Val. Max.: duplici ardore (näml. amoris et vini) correptus, Prop.: visae correptus imagine formae, hingerissen, bezaubert, Ov.
    II) in sich zusammenraffen, zusammennehmen, 1) im Gange beschleunigen, a) übh.: pedes, Sen. poët.: u. (im Bilde) tarda necessitas leti corripuit gradum, Hor. – b) einen Weg schleunig antreten od. zurücklegen und einen Raum schleunig zurücklegen, viam, Verg., Ov. u. Plin. ep.: iter, Val. Max.: campum, spatia, Verg.
    2) in sich zusammennehmend verkürzen, a) (als gramm. t. t.) in der Aussprache verkürzen, schärfen (Ggstz. producere, extendere), syllabam, verba, Quint.: correptae litterae syllabaeve, Quint.: singularis rectus casus correptus ( wie trabs aus trabes), Varro LL.: illis mos erat (fulgēre) correptā syllabā uti, ut dicerent fulgĕre, Sen. – b) in der Ausdehnung verkürzen, beschränken, α) der Zahl, Menge nach: c. nimium omnia (in der Rede), Quint.: singulos missus a septenis spatiis ad quina, Suet.: c. ludorum ac munerum impensas, Suet. – β) der Zeitdauer nach: numina corripiant moras, mögen kürzen die Frist, Ov. met. 9, 282: ut difficiles puerperiorum tricas Iuno mulceat corripiatque Lucina? Arnob. 3, 21. – Vulg. Plusqu.-Perf. corrupuerat, Gran. Licin. p. 27, 9 Bonn. – Partiz. Perf.-Pass. corruptus vulgär = correptus, Paul. sent. 5, 4, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > corripio

  • 18 fulgeo

    fulgeo, fulsī, ēre (verwandt mit flagro, φλόξ, φλέγω), I) blitzen, Iove od. caelo fulgente, wenn es blitzt, Cic.: si fulserit, wenn es geblitzt hat, Cic. – II) übtr.: A) v. Perikles, als gewaltigem Redner, fulgere, tonare, blitzen u. donnern, Cic. or. 29 (vgl. Quint. 2, 16 extr. v. dems. fulgurare ac tonare; beide als Übersetzung von Aristoph. equ. 530 sq. ἀστράπτειν, βρονταν). – B) blitzen = schimmern, strahlen, glänzen, leuchten, 1) eig.: fulgent purpurā, Cic.: luna fulgebat, Hor.: tecta ebore et auro fulgentia, Cic.: oculi fulgentes, Hor. – 2) übtr., hervorschimmern, -strahlen, -glänzen = sich vorzüglich zeigen, sich hervortun, fulgebat iam in adulescentulo indoles virtutis, Nep.: virtus fulgens honoribus, Hor.: fulgens imperio Africae, Hor., sacerdotio, Tac. – Nbf. fulgo, ere (vgl. Sen. nat. qu. 2, 56, 2), wov. fulgit, Pompon. com., Lucil. u. Lucr.: fulgere, Tragic. vett., Lucil., Lucr., Verg. u.a. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 291.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fulgeo

  • 19 fulgeo

    fulgeo, fulsi, 2 (ante-class. and poet. form acc. to the third conj.: fulgit, Lucil. and Pompon. ap. Non. 506, 8 and 9; Lucr. 5, 768 Lachm. N. cr.; 6, 160; 174; 214; fulgĕre, Pac., Att., Lucil. ap. Non. 506, 17 sq.; Lucr. 5, 1095; 6, 165; Verg. A. 6, 826; Val. Fl. 8, 284 al.; cf. Sen. Q. N. 2, 56), v. n. [Sanscr, bhrāg', to glow, gleam; Gr. phlegô, phlegethô, to burn, phlox, flame;

    Lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen,

    Curt. Gr. Etym. p. 187 ], to flash, to lighten (syn.: fulguro, splendeo, luceo).
    I.
    Lit.:

    si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo,

    Cic. Div. 2, 72, 149:

    cum aestate vehementius tonuit quam fulsit,

    Plin. 18. 35, 81, § 354; Mel. 1, 19, 1; Lucr. 6, 160; 165:

    Jove fulgente cum populo agi nefas esse,

    Cic. Vatin. 8, 20; cf.:

    Jove fulgente, tonante... caelo fulgente, tonante,

    id. N. D. 2, 25, 65;

    v. fulguro: tremulo tempestas impete fulgit,

    Lucr. 6, 174:

    fulsere ignes et aether,

    Verg. A. 4, 167:

    picei fulsere poli,

    Val. Fl. 1, 622.—
    * B.
    Trop., of the vivid oratory of Pericles:

    qui (Pericles) si tenui genere uteretur, numquam ab Aristophane poëta fulgere, tonare, permiscere Graeciam dictus esset,

    Cic. Or. 9, 29 (acc. to Aristoph. Acharn. 530 sq.: Perikleês Oulumpios Êstrapten, ebronta, xunekuka tên Hellada); cf.:

    fulgurare ac tonare,

    Quint. 2, 16, 19.—
    II.
    Transf., to flash, glitter, gleam, glare, glisten, shine (syn. splendeo).
    A.
    Lit.:

    qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā,

    Cic. Cat. 2, 3, 5:

    marmorea tecta ebore et auro fulgentia,

    id. Par. 1, 3, 13:

    fulgentia signis castra,

    Hor. C. 1, 7, 19: qui caelum versat stellis fulgentibus aptum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 30 Vahl.); so id. ib. (Ann. v. 162 ib.):

    caelo fulgebat luna sereno,

    Hor. Epod. 15, 1; cf. id. C. 2, 16, 3; Ov. M. 2, 722:

    fulgens contremuit domus Saturni (i. e. caelum),

    Hor. C. 2, 12, 8:

    micantes fulsere gladii,

    Liv. 1, 25, 4; cf.:

    fulgente decorus arcu Phoebus,

    Hor. Carm. Sec. 61:

    felium in tenebris fulgent radiantque oculi,

    Plin. 11, 37, 55, § 151:

    fulgentes oculi,

    Hor. C. 2, 12, 15:

    fulgentes Cycladae (on account of their marble),

    id. ib. 3, 28, 14 (for which:

    nitentes Cycladae,

    id. ib. 1, 14, 19):

    stet Capitolium fulgens (corresp. to lucidae sedes Olympi),

    id. ib. 3, 3, 43:

    argenti quod erat solis fulgebat in armis,

    Juv. 11, 108.—
    B.
    Trop., to shine, glitter; be conspicuous, illustrious (rare and mostly poet.):

    (virtus) Intaminatis fulget honoribus,

    Hor. C. 3, 2, 18:

    indoles virtutis jam in adulescentulo,

    Nep. Eum. 1, 4:

    quondam nobili fulsi patre,

    Sen. Med. 209:

    fulgens imperio fertilis Africae,

    Hor. C. 3, 16, 31:

    fulgens sacerdotio,

    Tac. H. 4, 42:

    quae sanguine fulget Juli,

    Juv. 8, 42.—Hence, ful-gens, entis, P. a., shining, glittering; in a trop. sense, illustrious.—Comp.:

    fulgentior,

    Sen. Ep. 115, 4.— Sup.:

    Messala fulgentissimus juvenis,

    Vell. 2, 71, 1:

    opus Caesaris,

    id. 2, 39, 1:

    (M. Tullius) fulgentissimo et caelesti ore,

    id. 2, 64, 3:

    duo fulgentissima cognomina patris et patrui,

    Val. Max. 3, 5, 1.— Adv.: fulgenter, glitteringly, resplendently.
    1.
    Lit.:

    quia sic fulgentius radiant,

    Plin. 10, 20, 22, § 43. —
    2.
    Trop.:

    fulgentius instrui poterat luxuria, certe innocentius,

    Plin. 22, 2, 3, § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fulgeo

  • 20 excitate

    excitātē [ excitatus ]
    оживлённо, сильно ( clamitare Amm); ярко ( fulgēre PM)

    Латинско-русский словарь > excitate

См. также в других словарях:

  • fulgere — index radiate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • fulgere — fùl·ge·re v.intr. LE risplendere, brillare: il sol... dietro a l colle | si nascondea fulgendo (D Annunzio) {{line}} {{/line}} DATA: av. 1321. ETIMO: dal lat. fŭlgĕre, var. di fulgēre. NOTA GRAMMATICALE: presenta eccezioni nel pass.rem. fulsi,… …   Dizionario italiano

  • fulgere — {{hw}}{{fulgere}}{{/hw}}v. intr.  (pres. io fulgo , tu fulgi ; pass. rem. io fulsi , tu fulgesti ; difett. del part. pass.  e dei tempi comp. ) (lett.) Rifulgere, risplendere …   Enciclopedia di italiano

  • fulgere — v. intr. (lett.) rifulgere, splendere, risplendere, brillare, rilucere, dardeggiare, sfavillare CONTR. oscurarsi, offuscarsi, ottenebrarsi …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • fulger — FÚLGER, fulgere, s.n. 1. Fenomen atmosferic care constă într o descărcare electrică luminoasă produsă între doi nori sau în interiorul unui nor. ♢ Şedinţă (sau miting) fulger = şedinţă (sau miting) care se convoacă pe loc cu ocazia unui eveniment …   Dicționar Român

  • fulgurant — FULGURÁNT, Ă, fulguranţi, te, adj. Înconjurat de fulgere. ♦ (Adesea fig.) Care împrăştie o lumină vie şi de scurtă durată. – Din fr. fulgurant, lat. fulgurans, ntis. Trimis de zaraza joe, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  fulguránt adj. m., pl.… …   Dicționar Român

  • circonfulgere — cir·con·fùl·ge·re v.tr. LE illuminare tutt intorno: così mi circonfulse luce viva (Dante) {{line}} {{/line}} DATA: av. 1321. ETIMO: dal lat. circumfŭlgēre, con cambio di coniug., v. anche fulgere. NOTA GRAMMATICALE: per la coniugazione vd.… …   Dizionario italiano

  • astrafobie — astrafobíe s. f., g. d. art. astrafobíei Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  ASTRAFOBÍE s.f. Teamă patologică faţă de fulgere. [gen. iei. / < fr. astraphobie, cf. gr. astrape – fulger, phobos – teamă] …   Dicționar Român

  • fulgera — FULGERÁ, fúlger, vb. I. 1. intranz. (La pers. 3) A se produce fulgere în atmosferă. ♢ expr. A tuna şi a fulgera = (despre oameni; şi la pers. 1) a face scandal; a trânti şi a bufni. 2. intranz. fig. A scânteia, a luci, a sclipi (ca un fulger). ♦… …   Dicționar Român

  • scăpăra — SCĂPĂRÁ, scápăr, vb. I. intranz. 1. A produce scântei prin lovirea cremenei (cremene) cu amnarul; p. gener. (despre pietre sau corpuri dure) a scoate scântei prin ciocnire. ♢ expr. Cât ai scăpăra din amnar = extrem de repede. A i scăpăra (cuiva)… …   Dicționar Român

  • rifulgere — /ri fuldʒere/ v. intr. [dal lat. refulgēre, der. di fulgēre splendere , col pref. re  ] (coniug. come fulgere ; poco com. il part. pass. rifulso e i tempi comp., con l aus. essere o avere ), lett. 1. [mandare una luce intensa: le stelle… …   Enciclopedia Italiana

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»