-
1 fulgere
-
2 fulgere
-
3 fulgere
fulgere v.intr. (pres.ind. fùlgo, rifùlgi; p.rem. fùlsi; pas de participe passé ni de temps composés) (rar,lett) briller, étinceler (di de) ( anche fig). -
4 fulgere
-
5 fulgere
-
6 fulgere
гл.поэт. блистать, сверкать, сиять -
7 fulgere
блистать (§ 24 J. 4. 6).Латинско-русский словарь к источникам римского права > fulgere
-
8 fulgere
i parlamak -
9 a arunca fulgere cu privirea
to look daggers.Română-Engleză dicționar expresii > a arunca fulgere cu privirea
-
10 сверкать
fulgēre [eo, fulsi,-]; nitēre [eo, ui,-]; candescere [o, ndui, -]; ardēre [eo, arsi, arsum]; coruscare [1]; elucēre [eo, xi,-]; scintillare [1]; vibrare [1]; gemmare [1]; micare [1]; emicare• глаза сверкают oculi ardent
• молния сверкает fulgurat
-
11 fulgeo
fulgĕo, ēre, fulsi - intr. - - arch. 3è conj. fulgo, ĕre: Pacuv. 229; Acc. 351; Lucr. 5, 1095; Virg. En. 6, 826; Sen. Nat. 2, 56, 2. - [gr]gr. ϕλέγω -- ϕλόξ: flamme --- lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen. [st1]1 [-] éclairer, faire des éclairs. - caelo fulgente et tonante, Cic. 2, 25: quand il y a des éclairs et qu'il tonne. - si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo, Cic. Div. 2, 72, 149: qu'il y ait des éclairs, un coup de tonnerre, qu'un objet soit frappé par la foudre. - fulgere tonare, Cic. Or. 29: lancer des éclairs et la foudre (en parl. d'un orateur). [st1]2 [-] luire, éclairer, briller, jeter un vif éclat. - qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā, Cic. Cat. 2, 3, 5: tout brillants de parfums et éclatants de pourpre - non certa fulgent sidera nautis, Hor.: les astres infaillibles ne luisent plus pour les matelots. - fulgentes oculi, Hor. C. 2, 12, 15: les yeux étincelants. [st1]3 [-] briller, être illustre, se distinguer; se manifester avec éclat. - virtus intaminatis fulget honoribus, Hor. C. 3, 2, 18: le mérite est rehaussé par les honneurs immaculés. - fulgebat jam in adulescentulo indoles virtutis, Nep. Eum. 1, 4: dès le jeune âge brillait en lui un caractère porté à la vertu. - nobili fulgere patre, Sen. Med. 209: être tout rayonnant de la gloire paternelle.* * *fulgĕo, ēre, fulsi - intr. - - arch. 3è conj. fulgo, ĕre: Pacuv. 229; Acc. 351; Lucr. 5, 1095; Virg. En. 6, 826; Sen. Nat. 2, 56, 2. - [gr]gr. ϕλέγω -- ϕλόξ: flamme --- lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen. [st1]1 [-] éclairer, faire des éclairs. - caelo fulgente et tonante, Cic. 2, 25: quand il y a des éclairs et qu'il tonne. - si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo, Cic. Div. 2, 72, 149: qu'il y ait des éclairs, un coup de tonnerre, qu'un objet soit frappé par la foudre. - fulgere tonare, Cic. Or. 29: lancer des éclairs et la foudre (en parl. d'un orateur). [st1]2 [-] luire, éclairer, briller, jeter un vif éclat. - qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā, Cic. Cat. 2, 3, 5: tout brillants de parfums et éclatants de pourpre - non certa fulgent sidera nautis, Hor.: les astres infaillibles ne luisent plus pour les matelots. - fulgentes oculi, Hor. C. 2, 12, 15: les yeux étincelants. [st1]3 [-] briller, être illustre, se distinguer; se manifester avec éclat. - virtus intaminatis fulget honoribus, Hor. C. 3, 2, 18: le mérite est rehaussé par les honneurs immaculés. - fulgebat jam in adulescentulo indoles virtutis, Nep. Eum. 1, 4: dès le jeune âge brillait en lui un caractère porté à la vertu. - nobili fulgere patre, Sen. Med. 209: être tout rayonnant de la gloire paternelle.* * *Fulgeo, fulges, fulsi, fulgere: et aliquando Fulgo, fulgis, fulgere. Lucret. Resplendir, Reluire.\Quum crastina fulserit hora. Ouid. Demain au matin.\Fulgere, pro fulgurare. Cic. Esclairer, Faire esclair.\Ioue fulgente. Cic. Quand il esclaire. -
12 glänzen
glänzen, I) eig.: splendere. fulgere. nitere – (mit demselben Untersch. wie die Substst. unter »Glanz«). – micare (funkeln, flimmern, von solchen glänzenden Oberflächen, die mit plötzlichem Wechsel Strahlen hervorschießen und wieder verschwinden lassen). – von Elfenbein u. Gold g., ebore et auro fulgere: von Salben g., nitere unguentis: von Purpur g., fulgere purpurā. – II) uneig.: splendere (in seiner Erhabenheit prangen). – fulgere (hervorglänzen, -schimmern, an jmd., in alqo; beide von Tugenden). – nitere (in seiner Glorie dastehen, z.B. recenti gloriā, von Pers.). – enitere od. elucere (hervorleuchten, sich in seinem Glanze zeigen, z.B. in bello, in foro; beide v. Pers. u. Dingen, wie Tugenden etc.), durch etw., alqā re. – anfangen zu g., enitescere (von Tugenden etc.). – mit etw. zu g. suchen, ostentare alqd: nicht geeignet sein, um damit zu glänzen, procul ab ostentatione positum esse: g. wollen, se ostentare (bes. im Äußern u. in der Rede); honoris gloriaeque cupidum esse (nach Ehre u. Ruhm streben).
-
13 fulgeō
fulgeō fulsī, —, ēre (fulgere, V.) [2 FLAG-], to flash, lighten: si fulserit, si tonuerit: fulsere ignes et aether, V.—Of oratory: (Pericles) fulgere tonare dictus.— To flash, glitter, gleam, glare, glisten, shine: purpurā: caelo luna sereno, H.: micantes fulsere gladii, L.: pueri Agmine fulgent, V.: Argenti quod erat solis fulgebat in armis, Iu.—Fig., to shine, glitter, be conspicuous, be illustrious: (virtus) fulget honoribus, H.: fulgebat in adulescentulo indoles virtutis, N.: quae sanguine fulget Iuli, Iu.* * *fulgere, fulsi, - Vflash, shine; glow, gleam, glitter, shine forth, be bright -
14 corripio
cor-ripio, ripuī, reptum, ere (con u. rapio), I) anpacken, derb anfassen, in Haft, Eile ergreifen, 1) eig.: a) übh.: α) v. leb. Wesen: ferrum (Schwert), Verg.: magnam hastam, Verg.: arma, Vell.: arma adversus exteros pro libertate, Flor.: sacram effigiem, Verg. – Cacum corripit in nodum complexus (Alcides), Verg.: quas (volucres) corripuit serpens, Ov.: correptam Graeco verbo monuit, packt sie (an der Hand) und usw., Tac.: lora manu, Ov.: singulos manu, Curt.: manu arma virumque (v. Elefanten), Curt.: caput alcis morsu, Plin.: aurem alcis morsu, Val. Max.: sinistrā c. alqm dextrāque ferire bis pugione, Auct. b. Alex. – c. ambustum torrem ab ara, Verg. – β) von lebl. Subjj., ergreifen, v. Feuer, postquam ignis (rogi) corpus eius corripuit, Val. Max.: ignis inferiora aliquando corripit, Sen.: ignes terrā editi villas arva vicos passim corripiebant, Tac.: ipsas ignes corripuere casas, Ov.: quae (flamma) plurima vento corripuit tabulas, Verg.: correpti flammā alii sunt, alii ambusti afflatu vaporis (Gluthauch), Liv.: improviso igne correptae naves conflagraverunt, Macr.: turbine caelesti subito correptus et igni (Blitze), Verg. – vom Wasser, quod flumen, ubi appositae crepidinis fastigium excesserit, urbis tecta corriperet, nisi essent specus lacusque, qui exciperent, Curt. – b) auf- u. zusammenraffen, α) wegnehmend, αα) im guten Sinne, omnes suas res, Auct. b. Alex.: naves, quae forte paratae (sunt), Verg. – ββ) im üblen Sinne, einer Sache sich bemeistern, etw. in Beschlag nehmen,summa cum licentia naves, Val. Max. – u. eine Pers. zur Gefangennahme, zur Haft aufgreifen, überfallen, aufheben, iis, qui longius a castris processerant, correptis, Caes.: ipsi (magi) corripiuntur a pluribus, Iustin.: quos corripi atque interfici iussit, Caes.: hominem corripi ac suspendi in oleastro iussit, Cic. – β) erhebend aufraffen, eilends erheben, corpus de terra, Lucr., e stratis, Verg., ex somno, Lucr. – c. se, sich eilends aufmachen (s. Ruhnk. Ter. Hec. 3, 3, 5. Heinse Verg. Aen. 6, 472), absol., corripuit se repente et abiit, Plaut.: tandem corripuit sese, atque inimica refugit in nemus umbriferum, Verg. – m. Ang. von wo? od. wohin? c. se inde, sich eilends fortmachen, Ter.: se intro, sich hurtig hineinbegeben, hurtig eintreten, Ter.: se ad filiam, Plaut.
2) übtr.: a) ein Besitztum zusammenraffen, an sich raffen od. reißen, etw. in Beschlag nehmen, erpressen, einer Sache sich bemächtigen, pecuniam, Cic.: pecunias, Cic. u. Tac.: aliena, Plin. ep.: bona vivorum et mortuorum usque quaeque, Suet.: fasces (Abzeichen der konsul. Gewalt), Sall.: u. so fasces atque insignia consulis, Vell.: communis victoriae praemia, Iustin.: omnium partes c. atque complecti, an sich reißen und in sich vereinigen, Nep.: anxiis sordibus magnas opes, Val. Max.: undique pecunias quasi in subsidium, Tac. – b) als Ankläger über jmd. herfallen, jmd. angreifen (vgl. Ruperti Tac. ann. 4, 3, 1), Priscum... corripuit delator, obiectans etc.,Tac.: statim corripit reum, Tac.: accusatione corripi, Tac. – m. Ang. weswegen? Aemilia Lepida a delatoribus corripitur ob servum adulterum, Tac. – m. Ang. wozu? passim delationes, et locupletissimus quisque in praedam correpti, Tac. – c) mit tadelnden, scheltenden Worten über jmd. od. etw. herfallen, jmd. od. etw. herunterreißen, mitnehmen, scharf tadeln, c. consules, Liv.: alcis securitatem, Plin. ep.: heus tu, numquamne fecisti, quod a patre corripi posset? Plin. ep. – alqm non inimice corripere, sed paene patrie monere, Quint.: alqm graviter, Suet.: alqm acrius severiusque, Plin. ep.: alqm c. quasi nimis fortiter incauteque progressum, jmdm. den gleichs. allzukühnen und unvorsichtigen Schritt verweisen, Plin. ep. – alqm dictis, Ov.: adulationes gravissimo edicto, Suet.: oft im Passiv, clamoribus maximis corripi, Cael. in Cic. ep.: voce magistri corripi, Hor.: corripi convicio alcis, Caes.: corripi iurgio, Suet. – m. Ang. weshalb? durch ob u. Akk., ob haec correptus, Suet. – oder durch einen Satz m. quod u. Konj., corripuit consulares, quod non de rebus gestis senatui scriberent, Suet.: populum quam potuit gravissimā oratione corripuit, quod eam potestatem bis sibi detulisset, Val. Max. – od. durch einen Satz m. cur u. Konj., ab eo correptus (zur Rede gestellt), cur ambularem, Plin. ep. 3, 5, 16. – d) jmd. krankhaft, verderblich ergreifen, befallen, v. Hitze u. Regen, modo (segetes) sol nimius, nimius modo corripit imber, Ov. – v. Gifthauch des Wassers, caeco corripi veneno, Lucr. – v. Rost, ferrum robigo corripiet, Solin. 1, 55. – von Krankheit u. dgl., nec singula morbi corpora corripiunt, Verg. georg. 3, 472: oft im Passiv, corripi febre, Plin.: corripi adversā valetudine, Iustin.: corripi morbo comitiali, Suet., od. vitio comitiali, Sen. u. Plin.: corripi morbo gravi, Val. Max.: corripi subito et gravissimo morbo, Cels.: corripi exitiabili morbo, Tac.: corripi subitā vi morbi, Val. Max.: corripi bis morbo inter res agendas, Suet.: corripi hoc malo (Epilepsie), Scrib.: corripi capitis dolore, Scrib., oculorum dolore, Eutr.: pedum dolore, Plin. ep.: stomachi dolore, Scrib. – od. hinraffen, quo celerius eiusmodi tempestates (epidemische Zeiten, Stürme) corripiunt (verst. homines), eo maturius etc., Cels.: im Passiv, corripi subitā morte, Curt.: absol., si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed etc., Cels. 3, 27, 1. – e) jmd. leidenschaftlich ergreifen, hinreißen, übermannen,hunc plausus plebisque patrumque corripuit, Verg. georg. 2, 508 sqq. – gew. im Passiv, correptus misericordiā, Suet.: pueruli sui nimio amore correptus, Val. Max.: novercae Stratonices infinito amore correptus, Val. Max.: duplici ardore (näml. amoris et vini) correptus, Prop.: visae correptus imagine formae, hingerissen, bezaubert, Ov.
II) in sich zusammenraffen, zusammennehmen, 1) im Gange beschleunigen, a) übh.: pedes, Sen. poët.: u. (im Bilde) tarda necessitas leti corripuit gradum, Hor. – b) einen Weg schleunig antreten od. zurücklegen und einen Raum schleunig zurücklegen, viam, Verg., Ov. u. Plin. ep.: iter, Val. Max.: campum, spatia, Verg.
2) in sich zusammennehmend verkürzen, a) (als gramm. t. t.) in der Aussprache verkürzen, schärfen (Ggstz. producere, extendere), syllabam, verba, Quint.: correptae litterae syllabaeve, Quint.: singularis rectus casus correptus ( wie trabs aus trabes), Varro LL.: illis mos erat (fulgēre) correptā syllabā uti, ut dicerent fulgĕre, Sen. – b) in der Ausdehnung verkürzen, beschränken, α) der Zahl, Menge nach: c. nimium omnia (in der Rede), Quint.: singulos missus a septenis spatiis ad quina, Suet.: c. ludorum ac munerum impensas, Suet. – β) der Zeitdauer nach: numina corripiant moras, mögen kürzen die Frist, Ov. met. 9, 282: ut difficiles puerperiorum tricas Iuno mulceat corripiatque Lucina? Arnob. 3, 21. – / Vulg. Plusqu.-Perf. corrupuerat, Gran. Licin. p. 27, 9 Bonn. – Partiz. Perf.-Pass. corruptus vulgär = correptus, Paul. sent. 5, 4, 13.
-
15 fulgeo
fulgeo, fulsī, ēre (verwandt mit flagro, φλόξ, φλέγω), I) blitzen, Iove od. caelo fulgente, wenn es blitzt, Cic.: si fulserit, wenn es geblitzt hat, Cic. – II) übtr.: A) v. Perikles, als gewaltigem Redner, fulgere, tonare, blitzen u. donnern, Cic. or. 29 (vgl. Quint. 2, 16 extr. v. dems. fulgurare ac tonare; beide als Übersetzung von Aristoph. equ. 530 sq. ἀστράπτειν, βρονταν). – B) blitzen = schimmern, strahlen, glänzen, leuchten, 1) eig.: fulgent purpurā, Cic.: luna fulgebat, Hor.: tecta ebore et auro fulgentia, Cic.: oculi fulgentes, Hor. – 2) übtr., hervorschimmern, -strahlen, -glänzen = sich vorzüglich zeigen, sich hervortun, fulgebat iam in adulescentulo indoles virtutis, Nep.: virtus fulgens honoribus, Hor.: fulgens imperio Africae, Hor., sacerdotio, Tac. – / Nbf. fulgo, ere (vgl. Sen. nat. qu. 2, 56, 2), wov. fulgit, Pompon. com., Lucil. u. Lucr.: fulgere, Tragic. vett., Lucil., Lucr., Verg. u.a. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 291.
-
16 strahlen
[2231] strahlen, radiare (Strahlen werfen). – fulgere (glänzen). – von etwas st., fulgere alqā re (von etwas glänzen, z.B. auro); insignem esse alqā re (stark mit etw. geziert sein, z.B. auro et purpurā): wie etw. st., reddere fulgorem alcis rei (z.B. auri). – Strahlen, das, fulgor (Glanz).
-
17 corripio
cor-ripio, ripuī, reptum, ere (con u. rapio), I) anpacken, derb anfassen, in Haft, Eile ergreifen, 1) eig.: a) übh.: α) v. leb. Wesen: ferrum (Schwert), Verg.: magnam hastam, Verg.: arma, Vell.: arma adversus exteros pro libertate, Flor.: sacram effigiem, Verg. – Cacum corripit in nodum complexus (Alcides), Verg.: quas (volucres) corripuit serpens, Ov.: correptam Graeco verbo monuit, packt sie (an der Hand) und usw., Tac.: lora manu, Ov.: singulos manu, Curt.: manu arma virumque (v. Elefanten), Curt.: caput alcis morsu, Plin.: aurem alcis morsu, Val. Max.: sinistrā c. alqm dextrāque ferire bis pugione, Auct. b. Alex. – c. ambustum torrem ab ara, Verg. – β) von lebl. Subjj., ergreifen, v. Feuer, postquam ignis (rogi) corpus eius corripuit, Val. Max.: ignis inferiora aliquando corripit, Sen.: ignes terrā editi villas arva vicos passim corripiebant, Tac.: ipsas ignes corripuere casas, Ov.: quae (flamma) plurima vento corripuit tabulas, Verg.: correpti flammā alii sunt, alii ambusti afflatu vaporis (Gluthauch), Liv.: improviso igne correptae naves conflagraverunt, Macr.: turbine caelesti subito correptus et igni (Blitze), Verg. – vom Wasser, quod flumen, ubi appositae crepidinis fastigium excesserit, urbis tecta corriperet, nisi essent specus lacusque, qui exciperent, Curt. – b) auf- u. zusammenraffen, α) wegnehmend, αα) im guten Sinne, omnes————suas res, Auct. b. Alex.: naves, quae forte paratae (sunt), Verg. – ββ) im üblen Sinne, einer Sache sich bemeistern, etw. in Beschlag nehmen,summa cum licentia naves, Val. Max. – u. eine Pers. zur Gefangennahme, zur Haft aufgreifen, überfallen, aufheben, iis, qui longius a castris processerant, correptis, Caes.: ipsi (magi) corripiuntur a pluribus, Iustin.: quos corripi atque interfici iussit, Caes.: hominem corripi ac suspendi in oleastro iussit, Cic. – β) erhebend aufraffen, eilends erheben, corpus de terra, Lucr., e stratis, Verg., ex somno, Lucr. – c. se, sich eilends aufmachen (s. Ruhnk. Ter. Hec. 3, 3, 5. Heinse Verg. Aen. 6, 472), absol., corripuit se repente et abiit, Plaut.: tandem corripuit sese, atque inimica refugit in nemus umbriferum, Verg. – m. Ang. von wo? od. wohin? c. se inde, sich eilends fortmachen, Ter.: se intro, sich hurtig hineinbegeben, hurtig eintreten, Ter.: se ad filiam, Plaut.2) übtr.: a) ein Besitztum zusammenraffen, an sich raffen od. reißen, etw. in Beschlag nehmen, erpressen, einer Sache sich bemächtigen, pecuniam, Cic.: pecunias, Cic. u. Tac.: aliena, Plin. ep.: bona vivorum et mortuorum usque quaeque, Suet.: fasces (Abzeichen der konsul. Gewalt), Sall.: u. so fasces atque insignia consulis, Vell.: communis victoriae praemia, Iustin.: omnium partes c. atque complecti, an sich reißen und in sich vereinigen, Nep.: anxiis————sordibus magnas opes, Val. Max.: undique pecunias quasi in subsidium, Tac. – b) als Ankläger über jmd. herfallen, jmd. angreifen (vgl. Ruperti Tac. ann. 4, 3, 1), Priscum... corripuit delator, obiectans etc.,Tac.: statim corripit reum, Tac.: accusatione corripi, Tac. – m. Ang. weswegen? Aemilia Lepida a delatoribus corripitur ob servum adulterum, Tac. – m. Ang. wozu? passim delationes, et locupletissimus quisque in praedam correpti, Tac. – c) mit tadelnden, scheltenden Worten über jmd. od. etw. herfallen, jmd. od. etw. herunterreißen, mitnehmen, scharf tadeln, c. consules, Liv.: alcis securitatem, Plin. ep.: heus tu, numquamne fecisti, quod a patre corripi posset? Plin. ep. – alqm non inimice corripere, sed paene patrie monere, Quint.: alqm graviter, Suet.: alqm acrius severiusque, Plin. ep.: alqm c. quasi nimis fortiter incauteque progressum, jmdm. den gleichs. allzukühnen und unvorsichtigen Schritt verweisen, Plin. ep. – alqm dictis, Ov.: adulationes gravissimo edicto, Suet.: oft im Passiv, clamoribus maximis corripi, Cael. in Cic. ep.: voce magistri corripi, Hor.: corripi convicio alcis, Caes.: corripi iurgio, Suet. – m. Ang. weshalb? durch ob u. Akk., ob haec correptus, Suet. – oder durch einen Satz m. quod u. Konj., corripuit consulares, quod non de rebus gestis senatui scriberent, Suet.: populum quam potuit gravissimā oratione corripuit, quod eam potestatem bis sibi detulisset, Val. Max. –————od. durch einen Satz m. cur u. Konj., ab eo correptus (zur Rede gestellt), cur ambularem, Plin. ep. 3, 5, 16. – d) jmd. krankhaft, verderblich ergreifen, befallen, v. Hitze u. Regen, modo (segetes) sol nimius, nimius modo corripit imber, Ov. – v. Gifthauch des Wassers, caeco corripi veneno, Lucr. – v. Rost, ferrum robigo corripiet, Solin. 1, 55. – von Krankheit u. dgl., nec singula morbi corpora corripiunt, Verg. georg. 3, 472: oft im Passiv, corripi febre, Plin.: corripi adversā valetudine, Iustin.: corripi morbo comitiali, Suet., od. vitio comitiali, Sen. u. Plin.: corripi morbo gravi, Val. Max.: corripi subito et gravissimo morbo, Cels.: corripi exitiabili morbo, Tac.: corripi subitā vi morbi, Val. Max.: corripi bis morbo inter res agendas, Suet.: corripi hoc malo (Epilepsie), Scrib.: corripi capitis dolore, Scrib., oculorum dolore, Eutr.: pedum dolore, Plin. ep.: stomachi dolore, Scrib. – od. hinraffen, quo celerius eiusmodi tempestates (epidemische Zeiten, Stürme) corripiunt (verst. homines), eo maturius etc., Cels.: im Passiv, corripi subitā morte, Curt.: absol., si (paralytici) correpti non sunt, diutius quidem vivunt, sed etc., Cels. 3, 27, 1. – e) jmd. leidenschaftlich ergreifen, hinreißen, übermannen,hunc plausus plebisque patrumque corripuit, Verg. georg. 2, 508 sqq. – gew. im Passiv, correptus misericordiā, Suet.: pueruli sui nimio amore correptus, Val. Max.: novercae Stratonices infinito amore————correptus, Val. Max.: duplici ardore (näml. amoris et vini) correptus, Prop.: visae correptus imagine formae, hingerissen, bezaubert, Ov.II) in sich zusammenraffen, zusammennehmen, 1) im Gange beschleunigen, a) übh.: pedes, Sen. poët.: u. (im Bilde) tarda necessitas leti corripuit gradum, Hor. – b) einen Weg schleunig antreten od. zurücklegen und einen Raum schleunig zurücklegen, viam, Verg., Ov. u. Plin. ep.: iter, Val. Max.: campum, spatia, Verg.2) in sich zusammennehmend verkürzen, a) (als gramm. t. t.) in der Aussprache verkürzen, schärfen (Ggstz. producere, extendere), syllabam, verba, Quint.: correptae litterae syllabaeve, Quint.: singularis rectus casus correptus ( wie trabs aus trabes), Varro LL.: illis mos erat (fulgēre) correptā syllabā uti, ut dicerent fulgĕre, Sen. – b) in der Ausdehnung verkürzen, beschränken, α) der Zahl, Menge nach: c. nimium omnia (in der Rede), Quint.: singulos missus a septenis spatiis ad quina, Suet.: c. ludorum ac munerum impensas, Suet. – β) der Zeitdauer nach: numina corripiant moras, mögen kürzen die Frist, Ov. met. 9, 282: ut difficiles puerperiorum tricas Iuno mulceat corripiatque Lucina? Arnob. 3, 21. – ⇒ Vulg. Plusqu.-Perf. corrupuerat, Gran. Licin. p. 27, 9 Bonn. – Partiz. Perf.-Pass. corruptus vulgär = correptus, Paul. sent. 5, 4, 13.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > corripio
-
18 fulgeo
fulgeo, fulsī, ēre (verwandt mit flagro, φλόξ, φλέγω), I) blitzen, Iove od. caelo fulgente, wenn es blitzt, Cic.: si fulserit, wenn es geblitzt hat, Cic. – II) übtr.: A) v. Perikles, als gewaltigem Redner, fulgere, tonare, blitzen u. donnern, Cic. or. 29 (vgl. Quint. 2, 16 extr. v. dems. fulgurare ac tonare; beide als Übersetzung von Aristoph. equ. 530 sq. ἀστράπτειν, βρονταν). – B) blitzen = schimmern, strahlen, glänzen, leuchten, 1) eig.: fulgent purpurā, Cic.: luna fulgebat, Hor.: tecta ebore et auro fulgentia, Cic.: oculi fulgentes, Hor. – 2) übtr., hervorschimmern, -strahlen, -glänzen = sich vorzüglich zeigen, sich hervortun, fulgebat iam in adulescentulo indoles virtutis, Nep.: virtus fulgens honoribus, Hor.: fulgens imperio Africae, Hor., sacerdotio, Tac. – ⇒ Nbf. fulgo, ere (vgl. Sen. nat. qu. 2, 56, 2), wov. fulgit, Pompon. com., Lucil. u. Lucr.: fulgere, Tragic. vett., Lucil., Lucr., Verg. u.a. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 291. -
19 fulgeo
fulgeo, fulsi, 2 (ante-class. and poet. form acc. to the third conj.: fulgit, Lucil. and Pompon. ap. Non. 506, 8 and 9; Lucr. 5, 768 Lachm. N. cr.; 6, 160; 174; 214; fulgĕre, Pac., Att., Lucil. ap. Non. 506, 17 sq.; Lucr. 5, 1095; 6, 165; Verg. A. 6, 826; Val. Fl. 8, 284 al.; cf. Sen. Q. N. 2, 56), v. n. [Sanscr, bhrāg', to glow, gleam; Gr. phlegô, phlegethô, to burn, phlox, flame;I.Lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen,
Curt. Gr. Etym. p. 187 ], to flash, to lighten (syn.: fulguro, splendeo, luceo).Lit.:* B.si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo,
Cic. Div. 2, 72, 149:cum aestate vehementius tonuit quam fulsit,
Plin. 18. 35, 81, § 354; Mel. 1, 19, 1; Lucr. 6, 160; 165:Jove fulgente cum populo agi nefas esse,
Cic. Vatin. 8, 20; cf.:Jove fulgente, tonante... caelo fulgente, tonante,
id. N. D. 2, 25, 65;v. fulguro: tremulo tempestas impete fulgit,
Lucr. 6, 174:fulsere ignes et aether,
Verg. A. 4, 167:picei fulsere poli,
Val. Fl. 1, 622.—Trop., of the vivid oratory of Pericles:II. A.qui (Pericles) si tenui genere uteretur, numquam ab Aristophane poëta fulgere, tonare, permiscere Graeciam dictus esset,
Cic. Or. 9, 29 (acc. to Aristoph. Acharn. 530 sq.: Perikleês Oulumpios Êstrapten, ebronta, xunekuka tên Hellada); cf.:fulgurare ac tonare,
Quint. 2, 16, 19.—Lit.:B.qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā,
Cic. Cat. 2, 3, 5:marmorea tecta ebore et auro fulgentia,
id. Par. 1, 3, 13:fulgentia signis castra,
Hor. C. 1, 7, 19: qui caelum versat stellis fulgentibus aptum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 30 Vahl.); so id. ib. (Ann. v. 162 ib.):caelo fulgebat luna sereno,
Hor. Epod. 15, 1; cf. id. C. 2, 16, 3; Ov. M. 2, 722:fulgens contremuit domus Saturni (i. e. caelum),
Hor. C. 2, 12, 8:micantes fulsere gladii,
Liv. 1, 25, 4; cf.:fulgente decorus arcu Phoebus,
Hor. Carm. Sec. 61:felium in tenebris fulgent radiantque oculi,
Plin. 11, 37, 55, § 151:fulgentes oculi,
Hor. C. 2, 12, 15:fulgentes Cycladae (on account of their marble),
id. ib. 3, 28, 14 (for which:nitentes Cycladae,
id. ib. 1, 14, 19):stet Capitolium fulgens (corresp. to lucidae sedes Olympi),
id. ib. 3, 3, 43:argenti quod erat solis fulgebat in armis,
Juv. 11, 108.—Trop., to shine, glitter; be conspicuous, illustrious (rare and mostly poet.):1.(virtus) Intaminatis fulget honoribus,
Hor. C. 3, 2, 18:indoles virtutis jam in adulescentulo,
Nep. Eum. 1, 4:quondam nobili fulsi patre,
Sen. Med. 209:fulgens imperio fertilis Africae,
Hor. C. 3, 16, 31:fulgens sacerdotio,
Tac. H. 4, 42:quae sanguine fulget Juli,
Juv. 8, 42.—Hence, ful-gens, entis, P. a., shining, glittering; in a trop. sense, illustrious.—Comp.:fulgentior,
Sen. Ep. 115, 4.— Sup.:Messala fulgentissimus juvenis,
Vell. 2, 71, 1:opus Caesaris,
id. 2, 39, 1:(M. Tullius) fulgentissimo et caelesti ore,
id. 2, 64, 3:duo fulgentissima cognomina patris et patrui,
Val. Max. 3, 5, 1.— Adv.: fulgenter, glitteringly, resplendently.Lit.:2.quia sic fulgentius radiant,
Plin. 10, 20, 22, § 43. —Trop.:fulgentius instrui poterat luxuria, certe innocentius,
Plin. 22, 2, 3, § 4. -
20 excitate
excitātē [ excitatus ]оживлённо, сильно ( clamitare Amm); ярко ( fulgēre PM)
См. также в других словарях:
fulgere — index radiate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
fulgere — fùl·ge·re v.intr. LE risplendere, brillare: il sol... dietro a l colle | si nascondea fulgendo (D Annunzio) {{line}} {{/line}} DATA: av. 1321. ETIMO: dal lat. fŭlgĕre, var. di fulgēre. NOTA GRAMMATICALE: presenta eccezioni nel pass.rem. fulsi,… … Dizionario italiano
fulgere — {{hw}}{{fulgere}}{{/hw}}v. intr. (pres. io fulgo , tu fulgi ; pass. rem. io fulsi , tu fulgesti ; difett. del part. pass. e dei tempi comp. ) (lett.) Rifulgere, risplendere … Enciclopedia di italiano
fulgere — v. intr. (lett.) rifulgere, splendere, risplendere, brillare, rilucere, dardeggiare, sfavillare CONTR. oscurarsi, offuscarsi, ottenebrarsi … Sinonimi e Contrari. Terza edizione
fulger — FÚLGER, fulgere, s.n. 1. Fenomen atmosferic care constă într o descărcare electrică luminoasă produsă între doi nori sau în interiorul unui nor. ♢ Şedinţă (sau miting) fulger = şedinţă (sau miting) care se convoacă pe loc cu ocazia unui eveniment … Dicționar Român
fulgurant — FULGURÁNT, Ă, fulguranţi, te, adj. Înconjurat de fulgere. ♦ (Adesea fig.) Care împrăştie o lumină vie şi de scurtă durată. – Din fr. fulgurant, lat. fulgurans, ntis. Trimis de zaraza joe, 13.09.2007. Sursa: DEX 98 fulguránt adj. m., pl.… … Dicționar Român
circonfulgere — cir·con·fùl·ge·re v.tr. LE illuminare tutt intorno: così mi circonfulse luce viva (Dante) {{line}} {{/line}} DATA: av. 1321. ETIMO: dal lat. circumfŭlgēre, con cambio di coniug., v. anche fulgere. NOTA GRAMMATICALE: per la coniugazione vd.… … Dizionario italiano
astrafobie — astrafobíe s. f., g. d. art. astrafobíei Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic ASTRAFOBÍE s.f. Teamă patologică faţă de fulgere. [gen. iei. / < fr. astraphobie, cf. gr. astrape – fulger, phobos – teamă] … Dicționar Român
fulgera — FULGERÁ, fúlger, vb. I. 1. intranz. (La pers. 3) A se produce fulgere în atmosferă. ♢ expr. A tuna şi a fulgera = (despre oameni; şi la pers. 1) a face scandal; a trânti şi a bufni. 2. intranz. fig. A scânteia, a luci, a sclipi (ca un fulger). ♦… … Dicționar Român
scăpăra — SCĂPĂRÁ, scápăr, vb. I. intranz. 1. A produce scântei prin lovirea cremenei (cremene) cu amnarul; p. gener. (despre pietre sau corpuri dure) a scoate scântei prin ciocnire. ♢ expr. Cât ai scăpăra din amnar = extrem de repede. A i scăpăra (cuiva)… … Dicționar Român
rifulgere — /ri fuldʒere/ v. intr. [dal lat. refulgēre, der. di fulgēre splendere , col pref. re ] (coniug. come fulgere ; poco com. il part. pass. rifulso e i tempi comp., con l aus. essere o avere ), lett. 1. [mandare una luce intensa: le stelle… … Enciclopedia Italiana