Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

edit

  • 1 edo

    1.
    ĕdo, ēdi, ēsum, 3 ( sup.:

    esum,

    Plaut. Curc. 2, 1, 13; id. Men. 3, 1, 11; id. Stich. 1, 3, 28:

    esu,

    id. Ps. 3, 2, 35.—The contr. forms es, est, estis, etc., are very freq. in prose and poetry:

    est,

    Verg. A. 4, 66; 5, 683; Hor. S. 2, 2, 57:

    esset,

    id. ib. 2, 6, 89; Verg. G. 1, 151:

    esse,

    Quint. 11, 3, 136; Juv. 15, 102:

    esto,

    Cato R. R. 156, 1.—Hence, also in the pass.:

    estur,

    Plaut. Most. 1, 3, 78; id. Poen. 4, 2, 13; Cels. 27, 3; Ov. Pont. 1, 1, 69; and:

    essetur,

    Varr. L. L. 5, § 106 Müll.—Archaic forms of the subj. praes.:

    edim,

    Plaut. Aul. 3, 2, 16; id. Trin. 2, 4, 73; 74; Caecil. and Pompon. ap. Non. 507, 7:

    edis,

    Plaut. Poen. 4, 2, 45; id. Trin. 2, 4, 72:

    edit,

    Cato R. R. 1, 56, 6; 1, 57, 9 sq.; Plaut. Capt. 3, 1, 1; 3; id. Aul. 4, 6, 6; id. Poen. prol. 9; Hor. Epod. 3, 3; id. S. 2, 8, 90:

    edimus,

    Plaut. Poen. 3, 1, 34:

    editis, Nov. ap. Non. l. l.: edint,

    Cic. Fin. 2, 7, 22), v. a. [Sanscr. ad-mi, eat; Gr. ed-ô, esthiô; Lat. edax, esca, esurio, etc.; cf. also Gr. odous, odont- Aeol. plur. edontes, dens], to eat (for syn. cf.: comedo, vescor, pascor, devoro, haurio, mando, ceno, epulor).
    I.
    Lit.: ille ipse astat, quando edit, Naev. ap. Prisc. p. 893; cf.

    so uncontr.,

    Cic. Att. 13, 52:

    miserrimus est, qui cum esse cupit, quod edit non habet,

    Plaut. Capt. 3, 1, 3:

    ut de symbolis essemus,

    Ter. Eun. 3, 4, 2:

    mergi eos (sc. pullos) in aquam jussit, ut biberent, quoniam esse nollent,

    Cic. N. D. 2, 3, 7 et saep.—
    2.
    Prov.
    a.
    Multos modios salis simul edisse, to have eaten bushels of salt with another, i. e. to be old friends, Cic. Lael. 19.—
    b.
    De patella, i. e. to show contempt for religion (v. patella), Cic. Fin. 2, 7 fin.
    c.
    Pugnos, to taste one's fists, i. e. to get a good drubbing, Plaut. Am. 1, 1, 153.—
    B.
    Transf.
    1.
    Bona, to squander, dissipate, Plaut. Truc. 4, 2, 29.—
    2.
    Of inanimate subjects, qs. to eat up, i. e. to consume, destroy ( poet.):

    ut mala culmos Esset robigo,

    Verg. G. 1, 151:

    carinas lentus vapor (i. e. flamma),

    id. A. 5, 683:

    corpora virus,

    Ov. Ib. 608 al. —
    II.
    Trop., to corrode, consume, devour (almost exclusively poet.):

    si quid est animum,

    Hor. Ep. 1, 2, 39; cf.:

    nimium libenter edi sermonem tuum,

    have devoured, Plaut. Aul. 3, 6, 1:

    nec te tantus edat tacitam dolor,

    Verg. A. 12, 801:

    nec edunt oblivia laudem,

    Sil. 13, 665 et saep.
    2.
    ē-do, dĭdi, dĭtum, 3, v. a., to give out, put forth, bring forth (freq. and class.).
    I.
    In gen.:

    foras per os est editus aër,

    Lucr. 3, 122; cf.:

    sputa per fauces tussi,

    id. 6, 1189:

    urinam,

    Plin. 28, 4, 7, § 38; cf.

    stercus,

    Col. 2, 14: animam, to breathe out, i. e. to die, expire, Cic. Sest. 38, 83; Ov. H. 9, 62; cf.:

    extremum vitae spiritum,

    Cic. Phil. 12, 9:

    vitam,

    id. Fin. 5, 2, 4; id. Planc. 37, 90:

    clamorem,

    to send forth, utter, id. Div. 2, 23; cf.:

    miros risus,

    id. Q. Fr. 2, 10, 2:

    fremitum patulis sub naribus (equus),

    Lucr. 5, 1076:

    voces,

    Cic. Tusc. 2, 8:

    dulces modos,

    Ov. F. 1, 444:

    questus,

    id. M. 4, 588:

    hinnitus,

    id. ib. 2, 669:

    latratus,

    id. ib. 4, 451 et saep.:

    Maeander in sinum maris editur,

    discharges itself, Liv. 38, 13; 39, 53 fin.:

    clanculum ex aedibus me edidi foras,

    have slipped out, Plaut. Most. 3, 2, 9.
    II.
    In partic., to bring forth any thing new, to produce, beget, form, etc.
    A.
    Of what is born, begotten (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    progeniem in oras luminis,

    Lucr. 2, 617:

    crocodilos dicunt, cum in terra partum ediderint, obruere ova, deinde discedere,

    Cic. N. D. 2, 52; so,

    partum,

    Liv. 1, 39; cf.:

    aliquem partu,

    Verg. A. 7, 660; Ov. M. 4, 210; 13, 487:

    aliquem maturis nisibus,

    id. F. 5, 172:

    geminos Latona,

    id. M. 6, 336:

    nepotem Atlantis (Pleïas),

    id. F. 5, 664 al.: (draconem) Qui luci ediderat genitor Saturnius, idem Abdidit, Cic. Poëta Div. 2, 30, 64; cf.:

    Electram maximus Atlas Edidit,

    Verg. A. 8, 137.—In the pass.:

    hebetes eduntur,

    Quint. 1, 1, 2. —More freq. in the part.: in lucem editus, Poëta ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (a transl. of the Euripid. ton phunta); cf. Ov. M. 15, 221:

    editus partu,

    id. ib. 5, 517; 9, 678; id. F. 5, 26:

    Venus aquis,

    id. H. 7, 60; cf.:

    Limnate flumine Gange,

    id. M. 5, 48;

    for which: de flumine,

    id. H. 5, 10 (cf. Zumpt, Gramm. §

    451): ille hac,

    Ov. M. 10, 298; cf.:

    Maecenas atavis regibus,

    Hor. C. 1, 1, 1:

    infans ex nepte Julia,

    Suet. Aug. 65 et saep.—
    2.
    Transf.:

    (tellus) Edidit innumeras species,

    Ov. M. 1, 436; cf. Liv. 21, 41:

    frondem ulmus,

    puts forth, Col. 5, 6, 2:

    ea (sc. academia) praestantissimos in eloquentia viros edidit,

    Quint. 12, 2, 25.—
    B.
    Of literary productions, to put forth, to publish (class.):

    de republica libros,

    Cic. Brut. 5, 19; so,

    librum contra suum doctorem,

    id. Ac. 2, 4, 12:

    annales suos,

    id. Att. 2, 16, 4:

    orationem scriptam,

    Sall. C. 31, 6:

    aliquid,

    Cic. Leg. 1, 2, 7; Quint. 5, 10, 120; 3, 1, 18; 2, 1, 11; Hor. A. P. 390 et saep.—
    C.
    Transf., to set forth, publish, relate, tell, utter, announce, declare = exponere;

    esp. of the responses of priests and oracles, the decrees of authorities, etc.: apud eosdem (sc. censores) qui magistratu abierint edant et exponant, quid in magistratu gesserint,

    Cic. Leg. 3, 20, 47; cf. Hor. S. 2, 5, 61:

    ede illa, quae coeperas, et Bruto et mihi,

    Cic. Brut. 5, 20:

    nomen parentum,

    Ov. M. 3, 580; 9, 531; Hor. S. 2, 4, 10:

    veros ortus,

    Ov. M. 2, 43; cf.:

    auctor necis editus,

    id. ib. 8, 449:

    mea fata tibi,

    id. 11, 668 et saep. —With acc. and inf.:

    Apollo Pythius oraculum edidit, Spartam nulla re alia esse perituram, etc.,

    Cic. Off. 2, 22, 77; cf. Liv. 40, 45; 22, 10; 42, 2.—With dupl. acc.:

    auctorem doctrinae ejus falso Pythagoran edunt,

    id. 1, 18; cf. id. 1, 46; 27, 27 fin.:

    haec mihi, quae canerem Titio, deus edidit ore,

    Tib. 1, 4, 73:

    iis editis imperiis,

    id. 29, 25; cf.:

    edito alio tempore ac loco (with constitutum tempus et locus),

    Quint. 4, 2, 98:

    opinio in vulgus edita,

    spread abroad, Caes. B. C. 3, 29, 3; cf. Nep. Dat. 6, 4:

    consilia hostium,

    i. e. to divulge, betray, Liv. 10, 27 et saep.— Poet.:

    arma violentaque bella,

    i. e. to sing, celebrate in song, Ov. Am. 1, 1, 1.—Hence,
    2.
    Jurid. and polit. t. t., to give out, promulgate, proclaim, ordain:

    qua quisque actione agere volet, eam prius edere debet. Nam aequissimum videtur, eum, qui acturus est, edere actionem, etc.,

    Dig. 2, 13 (tit. De edendo), 1 sq.:

    verba,

    Cic. Quint. 20, 63; cf.

    judicium,

    id. ib. 21: tribus, said of the plaintiff in a causa sodaliciorum, to name the tribus (since he had the right, in order to choose the judges, to propose to the defendant four tribus, from which the latter could reject only one, and then to choose the judges according to his own pleasure out of the remaining three, Cic. Planc. 15, 36 sqq.:

    judices editi (= editicii),

    id. ib. 17, 41; cf.

    Wund. Cic. Planc. p. LXXVI. sq., and see editicius: socium tibi in hujus bonis edidisti Quintium,

    hast mentioned, Cic. Quint. 24 fin.:

    quantum Apronius edidisset deberi, tantum ex edicto dandum erat,

    id. Verr. 2, 3, 29; 2, 2, 42: mandata edita, Liv. 31, 19; cf. id. 34, 35:

    ederet (consul) quid fieri velit,

    to command, id. 40, 40; cf. id. 45, 34.—
    (β).
    Transf. beyond the jurid. sphere:

    postquam hanc rationem cordi ventrique edidi, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 8, 12.—
    D.
    Of other objects, to produce, perform, bring about, cause (freq. and class.):

    oves nullum fructum edere ex se sine cultu hominum et curatione possent,

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    vitales motus,

    Lucr. 3, 560:

    proelia pugnasque,

    id. 2, 119; 4, 1010; Liv. 8, 9; 21, 43 al.; cf.

    caedem,

    id. 5, 13; 10, 45 al.:

    strages,

    Verg. A. 9, 785 and 527:

    aliquantum trepidationis,

    Liv. 21, 28; cf.

    tumultum,

    id. 36, 19:

    ruinas,

    Cic. Leg. 1, 13 fin.:

    scelus, facinus,

    to perpetrate, id. Phil. 13, 9 fin.:

    annuam operam,

    i. e. to perform, Liv. 5, 4; cf. id. 3, 63; Suet. Tib. 35:

    munus gladiatorium (with parare),

    to exhibit, Liv. 28, 21; Suet. Calig. 18; cf.

    ludos,

    Tac. A. 1, 15; 3, 64; Suet. Caes. 10 al.:

    spectaculum,

    Tac. A. 14, 17; id. H. 2, 67; Suet. Caes. 44 et saep.:

    gladiatores,

    Suet. Aug. 45 et saep.:

    exemplum severitatis,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 5;

    so more freq.: exempla in aliquem,

    Ter. Eun. 5, 6, 21; Caes. B. G. 1, 31, 12; Liv. 29, 9 fin. and 27; cf.:

    scelus in aliquem,

    Cic. Sest. 27.
    III.
    To raise up, lift, elevate:

    corpus celerem super equum,

    Tib. 4, 1, 114.—Hence,
    1.
    ēdĭtus, a, um, P. a. (set forth, heightened; hence, like excelsus).
    A.
    Prop., of places, elevated, high, lofty (cf.:

    altus, celsus, excelsus, sublimis, procerus, arduus, praeceps, profundus), opp. to flat, level (cf.: collis paululum ex planitie editus,

    Caes. B. G. 2, 8, 3; id. B. C. 1, 43, 2; Sall. J. 92, 5; Tac. A. 15, 27—very freq. and class.):

    Henna est loco perexcelso atque edito,

    Cic. Verr. 2, 4, 48; Caes. B. G. 3, 19, 1 (with acclivis); 7, 18, 3; id. B. C. 3, 37, 4; Sall. J. 92, 5; 98, 3; Liv. 2, 50 et saep.— Comp., Caes. B. C. 1, 7, 5; 1, 43, 2; Sen. N. Q. 7, 5. — Sup., Auct. B. Alex. 28; 31; 72; Just. 2, 1, 17 al.—
    * B.
    Trop.:

    viribus editior,

    stronger, Hor. S. 1, 3, 110.— Adv. does not occur.—
    2.
    ēdĭtum, i, n.
    A.
    A height:

    in edito,

    Suet. Aug. 72:

    ex edito,

    Plin. 31, 3, 27.— Plur.:

    edita montium,

    Tac. A. 4, 46; 12, 56: in editis, Treb. Trig. Tyr. 26.—
    B.
    Transf., a command, order, Ov. M. 11, 647; cf. Liv. 25, 12, 4.
    3.
    ĕdo, ōnis, m. [1. edo], a glutton, Varr. ap. Non. 48, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > edo

  • 2 edō

        edō ēdī, ēsus, ere, or ēsse (ēst for edit; ēsses, ēsset, for ederes, etc., V., H., O., Iu.; ēstur, O.— Subj: edit for edat, H.; edint, C.)    [ED-], to eat, consume: de symbolis, T.: ut biberent, quoniam esse nollent: ut edint de patellā, i. e. offerings to the gods: amor edendi, hunger, V. (cf. edendum).—Prov.: multos modios salis simul edendos esse (in a long friendship).—Of things, to eat up, consume, destroy: ut mala culmos Ēsset robigo, V.: carinas lentus vapor (i. e. flamma), V.—Fig., to corrode, consume, devour: si quid ēst animum, H.: Nec te tantus edat tacitam dolor, V.
    * * *
    I
    edare, ededii, edatus V
    give out, put forth, emit; publish; relate; beget
    II
    edere, edi, esus V
    eat; consume, devour; spend money on food; destroy
    III
    esse, -, - V
    eat; consume, devour; spend money on food; destroy

    Latin-English dictionary > edō

  • 3 dogma

        dogma atis, n, δόγμα, a philosophic tenet, doctrine: vestra dogmata: stoica, Iu.
    * * *
    doctrine, defined doctrine; philosophic tenet; dogma, teaching; decision; edit

    Latin-English dictionary > dogma

  • 4 ē-dō

        ē-dō didī, ditus, ere,    to give out, put forth, bring forth, raise, set up: animam, i. e. die: vitam, to end: spiritum: clamorem, utter: voces: questūs, O.: Maeander in sinum maris editur, discharges, L.: ordo editus in altum.—To bring forth, give birth to, bear, produce, beget: partum: quem partu edidit, V.: geminos, O.: Electram Atlas Edidit, V.—P. pass.: in lucem, C. poët.: partu, O.: de flumine, O.: Maecenas atavis regibus, H. —To produce: (tellus) Edidit species, O.: utrum alios terra ediderit, L.—To put forth, publish: de re p. libros: delere licebit Quod non edideris, H. —To set forth, publish, relate, tell, utter, announce, declare, disclose: quid in magistratu gesserint: carmen post rem actam editum, L.: hominis nomen, H.: veros ortūs, O.: mea fata tibi, O.: oraculum: haec ex oraculo edita tibi: illum iactum per inane, O.: auctorem doctrinae falso Pythagoran, L.: (hunc) filium ediderim, am inclined to call him, L.: opinio in volgus edita, spread abroad, Cs.: in volgus edit, profectum, etc., N.: editis hostium consiliis, divulged, L.—To give out, promulgate, proclaim, ordain: verba: iudicium: mandata edita, L.: quid fieri vellet, L.—To designate, name: hostiae, quibus editum est diis, caesae, L.: iudices editi (cf. editicii): sibi eum edidit socium. —To bring forth, show, display, produce, perform, bring about, cause, inflict: oves nullum fructum edere possent: contemptus hostis cruentum certamen edidit, L.: ingentem caedem, L.: trepidationis aliquantum, L.: facinus, perpetrate: (scelus) in me: munus gladiatorium, exhibit, L.: exemplum severitatis: in te exempla, make an example of you, T.: in eos omnia exempla cruciatūsque, Cs.

    Latin-English dictionary > ē-dō

  • 5 nocēns

        nocēns entis ( gen plur. nocentūm, O.), adj. with comp. and sup.    [P. of noceo], hurtful, harmful, pernicious, baneful, injurious: a pestiferis et nocentibus refugere: taxi, V.: boletus, Iu.: edit cicutis allium nocentius, H.: ne nocentiores vos faciat, Ta.— Guilty, wicked, culpable, criminal: nocens et nefarius: homines nocentissimi: nocentissima victoria.— Plur m. as subst: ne innocentes pro nocentibus poenas pendant, Cs.
    * * *
    (gen.), nocentis ADJ
    harmful; guilty; criminal

    Latin-English dictionary > nocēns

  • 6 conrigo

    conrigere, conrexi, conrectus V TRANS
    correct, set right; straighten; improve, edit, reform; restore, cure; chastise

    Latin-English dictionary > conrigo

  • 7 corrigo

    corrigere, correxi, correctus V TRANS
    correct, set right; straighten; improve, edit, reform; restore, cure; chastise

    Latin-English dictionary > corrigo

  • 8 abacus

    ăbăcus, i (according to Prisc. 752 P. also ăbax, ăcis; cf. id. p. 688), m.,=abax, akos, prop. a square tublet; hence, in partic.,
    I.
    A sideboard, the top of which was made of marble, sometimes of silver, gold, or other precious material, chiefly used for the display of gold and silver vessels, Cic. Verr. 2, 4, 16, § 35; 2, 4, 25, § 57; id. Tusc. 5, 21, 61; Varr. L. L. 9, § 46 Mūll.; Plin. 37, 2, 6, § 14; Juv. 3, 2-0-4:

    perh. also called mensae Delphicae,

    Cic. Verr. 2, 4, 59 init. Zumpt; Mart. 12, 67. Accord. to Liv. 39, 6, 7, and Plin. 34, 3, 8, § 14, Cn. Manlius Vulso flrst brought them from Asia to Rome, B.C. 187, in his triumph over the Galatae; cf. Becker, Gall. 2, p. 258 (2d edit.).—
    II.
    A gaming-board, divided into compurtments, for playing with dice or counters, Suet. Ner. 22; Macr. S. 1, 5.—
    III.
    A counting-table, covered with sand or dust, and used for arithmetical computation, Pers. 1, 131; App. Mag. p. 284; cf. Becker, Gall. 2, p. 65. —
    IV.
    A wooden tray, Cato, R. R. 10, 4.—
    V.
    A painted panel or square compariment in the wall or ceiling of a chamber, Vitr. 7, 3, 10; Plin. 33, 12, 56, § 159; 35, 1, 1, § 3, and 35, 6, 13, § 32.—
    VI.
    In architecture, a fiat, square stone on the top of a column, immediately under the architrare, Vitr. 3, 5, 5 sq.; 4, 1, 11 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > abacus

  • 9 adparo

    ap-păro ( adp-, Ritschl, Fleck., Bait.; app-, Lachm., Kayser, Weissenb., Halm), āvi, ātum, 1, v. a., to prepare or make ready for something (esp. with effort, care, expense), to put in order, provide, furnish, equip, etc. (freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    alicui prandium adparare,

    Plaut. Men. 1, 2, 61:

    cenam adparare, Ter Heaut. 1, 1, 74: convivium,

    id. Ad. 5, 9, 8:

    ornare et apparare convivium,

    Cic. Verr. 2, 4, 20; * Hor. Epod. 2, 48; Suet. Claud. 33; cf. id. Caes. 26:

    nuptias,

    Ter. And. 3, 2, 34; so id. Phorm. 4, 4, 20:

    bellum apparare,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 35:

    ludos magnificentissimos,

    id. Q. Fr. 3, 8 (cf. apparatus, II. B.):

    iter ad caedem faciendam,

    id. Mil. 10, 28:

    aggerem,

    Caes. B. G. 7, 17:

    bellum armaque vi summā,

    Liv. 4, 1; 6, 21.—With ad:

    ad hostes bellum apparatur,

    Liv. 7, 7.— With in:

    in Sestium adparabantur crimina,

    Cic. ad Q. Fr. 2, 3, 6.—
    II.
    Trop.:

    nunc hoc consilium capio et hanc fabricam adparo,

    Plaut. Poen. 5, 2, 139:

    ut tibi auxilium adparetur,

    id. Ep 3, 2, 18.—Constr. with inf. as object:

    delinire adparas,

    Plaut. As. 2, 4, 28:

    meam exscindere gentem apparat,

    Stat. Th. 4, 670:

    traicere ex Siciliā,

    Suet. Aug. 47.— Absol. (cf Ruhnk. Dict. ad Ter. And. 1, 5, 19; Corte ad Sall. C. 6, 5, Bremi ad Nep. Thras. 2, 2):

    dum adparatur,

    Ter. Eun. 3, 5, 35:

    cum in apparando esset occupatus,

    Nep. Hann. 7, 1.—With ut:

    ut eriperes, adparabas,

    Plaut. Aul. 5, 18.—Se apparare with inf. in Plaut.:

    qui sese parere adparent legibus,

    Plaut. As. 3, 3, 11.—Hence, appărā-tus ( adp-), a, um, P. a., pr. prepared; hence,
    A.
    Of persons, prepared, ready:

    adparatus sum, ut videtis,

    Plaut. Merc. 5, 2, 10:

    adparatus et meditatus ad causam accedo,

    Cic. Leg. 1, 4, 12.—
    B.
    Of things, well supplied, furnished with every thing:

    domus omnibus instructior rebus et apparatior,

    Cic. Inv. 1, 34.—Hence, magnificent, splendid, sumptuous (cf. apparatus, II. B.):

    ludi apparatissimi et magnificentissimi,

    Cic. Sest. 54:

    apparatis accipere epulis,

    Liv. 23, 4 Drak.:

    apparatissimae epulae,

    Sen. Ep. 83:

    apparatissimum funus,

    Suet. Ner. 9: munus apparatissimum largissimumque, id. Tit. 7.— Trop., of discourse, too studied, far-felched, labored: ut non apparata oratio esse videatur, Auct. ad Her. 1, 7; so,

    verba apparata,

    id. ib. (cf. apparatio).— Adv.: appărātē ( adp-), sumptuously:

    et edit et bibit opipare sane et adparate,

    Cic. Att. 13, 52:

    ludi Romani scaenici eo anno magnifice apparateque facti (sunt),

    Liv. 31, 4.— Comp.: Potes apparatius cenare apud multos;

    nusquam hilarius,

    Plin. Ep. 1, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > adparo

  • 10 apluda

    aplūda ( appl-), ae, f. [prob. from a and pludo or plaudo, that which is beaten off].
    I.
    Chaff, Plin. 18, 10, 23, § 99: non hercle apluda est hodie quam tu nequior, Naev. ap. Paul. ex Fest. p. 10 Müll. (Trag. Rel. p. 23 Rib.).—
    II.
    Bran: apludam edit, Auct. ap. Gell. 11, 7, 3 sq.; cf. Non. p. 69.—
    III.
    Acc. to some, a kind of drink: Sunt qui apludam sorbitionis liquidissimum putent genus, Paul. ex Fest. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > apluda

  • 11 apparo

    ap-păro ( adp-, Ritschl, Fleck., Bait.; app-, Lachm., Kayser, Weissenb., Halm), āvi, ātum, 1, v. a., to prepare or make ready for something (esp. with effort, care, expense), to put in order, provide, furnish, equip, etc. (freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    alicui prandium adparare,

    Plaut. Men. 1, 2, 61:

    cenam adparare, Ter Heaut. 1, 1, 74: convivium,

    id. Ad. 5, 9, 8:

    ornare et apparare convivium,

    Cic. Verr. 2, 4, 20; * Hor. Epod. 2, 48; Suet. Claud. 33; cf. id. Caes. 26:

    nuptias,

    Ter. And. 3, 2, 34; so id. Phorm. 4, 4, 20:

    bellum apparare,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 35:

    ludos magnificentissimos,

    id. Q. Fr. 3, 8 (cf. apparatus, II. B.):

    iter ad caedem faciendam,

    id. Mil. 10, 28:

    aggerem,

    Caes. B. G. 7, 17:

    bellum armaque vi summā,

    Liv. 4, 1; 6, 21.—With ad:

    ad hostes bellum apparatur,

    Liv. 7, 7.— With in:

    in Sestium adparabantur crimina,

    Cic. ad Q. Fr. 2, 3, 6.—
    II.
    Trop.:

    nunc hoc consilium capio et hanc fabricam adparo,

    Plaut. Poen. 5, 2, 139:

    ut tibi auxilium adparetur,

    id. Ep 3, 2, 18.—Constr. with inf. as object:

    delinire adparas,

    Plaut. As. 2, 4, 28:

    meam exscindere gentem apparat,

    Stat. Th. 4, 670:

    traicere ex Siciliā,

    Suet. Aug. 47.— Absol. (cf Ruhnk. Dict. ad Ter. And. 1, 5, 19; Corte ad Sall. C. 6, 5, Bremi ad Nep. Thras. 2, 2):

    dum adparatur,

    Ter. Eun. 3, 5, 35:

    cum in apparando esset occupatus,

    Nep. Hann. 7, 1.—With ut:

    ut eriperes, adparabas,

    Plaut. Aul. 5, 18.—Se apparare with inf. in Plaut.:

    qui sese parere adparent legibus,

    Plaut. As. 3, 3, 11.—Hence, appărā-tus ( adp-), a, um, P. a., pr. prepared; hence,
    A.
    Of persons, prepared, ready:

    adparatus sum, ut videtis,

    Plaut. Merc. 5, 2, 10:

    adparatus et meditatus ad causam accedo,

    Cic. Leg. 1, 4, 12.—
    B.
    Of things, well supplied, furnished with every thing:

    domus omnibus instructior rebus et apparatior,

    Cic. Inv. 1, 34.—Hence, magnificent, splendid, sumptuous (cf. apparatus, II. B.):

    ludi apparatissimi et magnificentissimi,

    Cic. Sest. 54:

    apparatis accipere epulis,

    Liv. 23, 4 Drak.:

    apparatissimae epulae,

    Sen. Ep. 83:

    apparatissimum funus,

    Suet. Ner. 9: munus apparatissimum largissimumque, id. Tit. 7.— Trop., of discourse, too studied, far-felched, labored: ut non apparata oratio esse videatur, Auct. ad Her. 1, 7; so,

    verba apparata,

    id. ib. (cf. apparatio).— Adv.: appărātē ( adp-), sumptuously:

    et edit et bibit opipare sane et adparate,

    Cic. Att. 13, 52:

    ludi Romani scaenici eo anno magnifice apparateque facti (sunt),

    Liv. 31, 4.— Comp.: Potes apparatius cenare apud multos;

    nusquam hilarius,

    Plin. Ep. 1, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > apparo

  • 12 flocces

    flocces, um, f., dregs or less of wine (ante-class.):

    flocces audierat prisca voce significare vini faecem e vinaceis expressam, sicuti fraces ex oleis, idque apud Caecilium in Polumenis legerat,

    Gell. 11, 7, 6: neque florem, neque flocces volo mihi, vinum volo, Caecil. ap. Non. 114, 17 (Com. Fragm. v. 190 Rib.): apludam edit et flocces bibit, Auct. ap. Gell. 11, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > flocces

  • 13 fremitus

    frĕmĭtus, ūs, m. [id.], a dull, roaring sound, a rushing, resounding, murmuring, humming, snorting, loud noise (class.; syn.: crepitus, fremor, strepitus, stridor): omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 197 ed. Vahl.); cf. imbrium, id. ap. Serv. Verg. G. 1, 12 (Trag. v. 147 ib.):

    ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere,

    Cic. Fin. 5, 2, 5:

    murmurantis maris,

    id. Tusc. 5, 40, 116:

    aequoris,

    Hor. C. 3, 27, 23; cf.:

    perfurit acri Cum fremitu, saevitque minaci murmure pontus,

    Lucr. 1, 276:

    terrae,

    Cic. Div. 1, 18, 35:

    simul eorum qui cum impedimentis veniebant, clamor fremitusque oriebatur,

    Caes. B. G. 2, 24, 3; cf. id. ib. 4, 14, 3:

    ex nocturno fremitu,

    id. ib. 5, 22, 1:

    fremitus egentium et motus quidam temerarius Graeculae contionis,

    Cic. Fl. 10, 23; cf.:

    si displicuit sententia, fremitu aspernantur,

    Tac. G. 11:

    dein fremitus increbruit,

    Liv. 45, 1, 3:

    nos ab Carthagine fremitum castrorum Romanorum exaudimus,

    id. 30, 30, 8:

    plausu fremituque virūm Consonat omne nemus,

    Verg. A. 5, 148:

    victor plausuque volat fremituque secundo,

    id. ib. 5, 338; cf.:

    boat caelum fremitu virūm,

    Plaut. Am. 1, 1, 78:

    canentūm (with sonus and plausus),

    Ov. Tr. 4, 2, 53:

    equorum,

    neighing, Caes. B. C. 3, 38, 3; Verg. A. 11, 607; Tac. G. 10; cf.:

    hinnitusque equorum,

    Liv. 2, 64, 11 fin.:

    (equus) fremitum patulis ubi naribus edit (corresp. to hinnitus and hinnire),

    Lucr. 5, 1076:

    canis,

    growling, Col. 7, 12, 3:

    leonum,

    Val. Fl. 3, 237:

    tigris,

    Plin. 8, 18, 25, § 66:

    inconditus vituli marini,

    id. 9, 13, 15, § 41:

    (apum),

    Verg. G. 4, 216.—In plur.:

    rapidi,

    Lucr. 5, 1193; so id. 6, 199; 270; 289;

    410: fremitus iraeque leonum,

    Val. Fl. 3, 237:

    virorum,

    id. 6, 232:

    Demosthenes... consuescebat contionum fremitus non expavescere,

    Quint. 10, 3, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > fremitus

  • 14 fulgor

    fulgor, ōris, m. [fulgeo], lightning, a flash of lightning (mostly poet. for fulgur):

    fulgorem quoque cernimus ante Quam tonitrum accipimus,

    Lucr. 6, 170 Lachm. N. cr.; so ib. 217; Verg. A. 8, 524; Ov. M. 7, 619.—In plur.: prospera Juppiter his dextris fulgoribus edit, Cic. poët. Div. 2, 39, 82; cf. id. Rep. 6, 17:

    (anhelitus terrae) cum se in nubem induerint, tum et fulgores et tonitrua exsistere,

    id. Div. 2, 19, 44.—
    II.
    Transf., flash, glitter, gleam, brightness, splendor (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Lit.:

    cujus (candelabri) fulgore collucere atque illustrari Jovis templum oportebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; cf. Auct. Her. 4, 33, 44:

    armorum,

    Hor. C. 2, 1, 19; cf. Quint. 10, 1, 30:

    vestis,

    Ov. M. 11, 617; cf.:

    purpureae abollae,

    Suet. Calig. 35:

    speculorum,

    Plin. 7, 15, 13, § 64; cf. Quint. 11, 3, 68:

    solis,

    Plin. 11, 37, 54, § 142; Suet. Aug. 79:

    carbunculi,

    Plin. 37, 7, 25, § 93:

    oculos tremulo fulgore micantes,

    Ov. A. A. 2, 721:

    fulgor ab auro,

    Lucr. 2, 51:

    non fumum ex fulgore, sed ex fumo dare lucem Cogitat,

    Hor. A. P. 143:

    stellae solis fulgore obumbrantur,

    Sen. Q. N. 1, 1, 11.—In plur.:

    cum stupet insanis acies fulgoribus,

    i. e. glittering utensils, plate, Hor. S. 2, 2, 5.—
    * 2.
    Concr., a shining star:

    deinde est hominum generi prosperus et salutaris ille fulgor, qui dicitur Jovis,

    Cic. Rep. 6, 17.—
    B.
    Trop., brightness, splendor, glory, renown:

    nominis et famae quondam fulgore trahebar,

    Ov. Tr. 5, 12, 39:

    gloriae,

    Val. Max. 8, 1, 11; cf.:

    omnibus fulgore quodam suae claritatis tenebras obduxit,

    Quint. 10, 1, 72:

    urit fulgore suo qui praegravat artes,

    Hor. Ep. 2, 1, 13:

    avitus,

    Vell. 2, 4 fin.:

    rerum,

    Plin. 7, 26, 27, § 95.

    Lewis & Short latin dictionary > fulgor

  • 15 Insula

    1.
    insŭla, ae, f. [in-sul; cf. con-sul, prop. in-land].
    I.
    An island, isle, whether formed by the sea, a lake, or a river:

    insulam Britanniam,

    Cic. Fam. 15, 16, 2; id. de Imp. Pomp. 11 fin.; id. Verr. 2, 4, 64, § 144; Verg. A. 1, 159; 3, 211:

    in lacu,

    Cic. Mil. 27, 74:

    Rheni amnis,

    Tac. G. 29; Ov. F. 1, 292:

    in medio flumine nata,

    Gai. Inst. 2, 72 al. —
    B.
    Transf.:

    apud fustitudinas ferricrepinas insulas,

    i. e. the mills in which, as a punishment, slaves were forced to grind, Plaut. As. 1, 1, 18.—
    II.
    A house for poor people, which was let out in portions to several families; opp. domus, which was the mansion of a rich family, Cic. Off. 3, 16, 66:

    intellego Clodii insulam esse venalem,

    id. Cael. 7, 17; Tac. A. 6, 45; 15, 43; Suet. Tib. 48; id. Caes. 41; Mart. 4, 37, 4 al.; sometimes also of a single lodging in such a house, Suet. Ner. 38; cf. Preller, Regionen der Stadt Rom, p. 86 sq.; Becker, Gallus, 2, p. 146 sq. 2d edit.—
    III.
    A temple (eccl.); cf. Is. Voss. ad Just. 32, 2, 2.
    2.
    Insŭla, ae, f., nom. prop., a part of Syracuse cut off from the rest by a narrow arm of the sea, which was bridged, Liv. 24, 21, 6; Cic. Verr. 2, 4, 52, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > Insula

  • 16 insula

    1.
    insŭla, ae, f. [in-sul; cf. con-sul, prop. in-land].
    I.
    An island, isle, whether formed by the sea, a lake, or a river:

    insulam Britanniam,

    Cic. Fam. 15, 16, 2; id. de Imp. Pomp. 11 fin.; id. Verr. 2, 4, 64, § 144; Verg. A. 1, 159; 3, 211:

    in lacu,

    Cic. Mil. 27, 74:

    Rheni amnis,

    Tac. G. 29; Ov. F. 1, 292:

    in medio flumine nata,

    Gai. Inst. 2, 72 al. —
    B.
    Transf.:

    apud fustitudinas ferricrepinas insulas,

    i. e. the mills in which, as a punishment, slaves were forced to grind, Plaut. As. 1, 1, 18.—
    II.
    A house for poor people, which was let out in portions to several families; opp. domus, which was the mansion of a rich family, Cic. Off. 3, 16, 66:

    intellego Clodii insulam esse venalem,

    id. Cael. 7, 17; Tac. A. 6, 45; 15, 43; Suet. Tib. 48; id. Caes. 41; Mart. 4, 37, 4 al.; sometimes also of a single lodging in such a house, Suet. Ner. 38; cf. Preller, Regionen der Stadt Rom, p. 86 sq.; Becker, Gallus, 2, p. 146 sq. 2d edit.—
    III.
    A temple (eccl.); cf. Is. Voss. ad Just. 32, 2, 2.
    2.
    Insŭla, ae, f., nom. prop., a part of Syracuse cut off from the rest by a narrow arm of the sea, which was bridged, Liv. 24, 21, 6; Cic. Verr. 2, 4, 52, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > insula

  • 17 lepus

    lĕpus, ŏris, m. (com., Varr. R. R. 3, 12; Plin. 8, 55, 81, § 217; v. infra) [cf. Aeol. and Sicil. leporis, collat. form of lagôs, Varr. L. L. 5, § 101 Müll.; id. R. R. 3, 12; but Curt. compares lepor, lepidus, root in Gr. lampô], a hare, Varr. R. R. 3, 12; Plin. 8, 55, 81, § 217: lepus multum somni affert, qui illum edit, Cato ap. Diomed. p. 358 P.; Plaut. Pers. 3, 3, 31:

    auritosque sequi lepores,

    Verg. G. 1, 308:

    pavidus,

    Hor. Epod. 2, 35; id. C. 1, 37, 18:

    dare semesum leporem,

    Juv. 5, 167.—Of the she-hare:

    lepus cum praegnans sit,

    Varr. R. R. 3, 12; Plin. 8, 55, 81, § 219; cf.:

    fecundae leporis,

    Hor. S. 2, 4, 44 (fecundi, Keller).—Prov.: aliis leporem exagitare, to hunt the hare for others, i. e. to do something of which others reap the advantage, Petr. 131; cf. Ov. A. A. 3, 661: lepus tute es et pulpamentum quaeris? What! you a hare, and hunting for game? —In mal. part., Liv. Andron. ap. Ter. Eun. 3, 1, 36; cf. Don. ad h. l. and Vop. Num. 13. —As a term of endearment:

    mens pullus passer, mea columba, mi lepus,

    Plaut. Cas. 1, 50.—
    II.
    Transf.
    A.
    A poisonous seafish, of the color of a hare, the Aplysia depilans, Linn.; Plin. 9, 48, 72, § 155; 32, 1, 3, § 8.—
    B.
    The constellation Lepus, Cic. Arat. 365; id. N. D. 2, 44, 114; Hyg. Astr. 3, 22; Manil. 5, 159.

    Lewis & Short latin dictionary > lepus

  • 18 libet

    lĭbet or lŭbet, libuit (lub-) and libitum (lub-) est (in Cic. perh. only in the latter form), 2, v. n. and impers. (libeo, es, etc., as a personal verb acc. to Caper ap. Prisc. p. 922 P.) [Sanscr. root lubh, cupere, desiderare; Gr. root liph- in liptô, lips; cf. Goth. liub-s; Germ. lieb, dear; Lat. līber], it pleases, is pleasing, is agreeable: mihi, I am disposed, I like, I please, I will.— Constr. with nom. of a demonstr. or rel. pronoun, with inf. or a subject-clause as subject, or impers. without a subject, and with or without a dat.
    (α).
    Id (quod) libet (mihi):

    quod tibi lubet, idem mihi lubet,

    Plaut. Most. 1, 3, 138:

    facite, quod vobis lubet,

    Ter. Ad. 5, 9, 34:

    cui facile persuasi, mihi id, quod rogaret, ne licere quidem, non modo non libere,

    Cic. Att. 14, 19, 4; cf.:

    sin et poterit Naevius id quod libet et ei libebit quod non licet, quid agendum est?

    id. Quint. 30, 94:

    quodcumque homini accidit libere, posse retur,

    Plaut. Am. 1, 1, 17:

    ubi peregre, tibi quod libitum fuit, feceris,

    Ter. Phorm. 5, 7, 77.—Once in plur.:

    cetera item, quae cuique libuissent, dilargitus est,

    Suet. Caes. 20.—Without a dat.:

    rogita quod lubet,

    Plaut. Ep. 5, 2, 31:

    faciat quod lubet,

    Ter. Heaut. 3, 1, 55:

    nihil vident, nisi quod lubet,

    id. ib. 4, 1, 30:

    si quid lubet,

    id. Phorm. 5, 7, 88:

    quae (senectus) efficeret, ut id non liberet quod non oporteret,

    Cic. de Sen. 12, 42:

    illa priorum scribendi, quodcumque animo flagrante liberet, simplicitas,

    Juv. 1, 152.—
    (β).
    With inf. or a subject-clause, with or without a dat.:

    concedere aliquantisper hinc mihi intro lubet,

    Plaut. Ps. 1, 5, 158:

    mihi lubet nunc venire Pseudolum,

    id. ib. 4, 5, 3; Ter. And. 5, 5, 2: Qui lubitumst illi condormiscere? Lu. Oculis, opinor, Plaut. Mil. 3, 2, 13:

    non libet mihi deplorare vitam,

    Cic. de Sen. 23, 84:

    quarum (orationum) alteram non libebat mihi scribere,

    id. Att. 2, 7, 1:

    de quo genere libitum est mihi paulo plura dicere,

    id. de Or. 2, 85, 348; id. Leg. 2, 27, 69; Ter. And. 1, 5, 28.—Without a dat.: cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.); Ter. And. 4, 5, 21:

    de C. Gracchi tribunatu quid exspectem non libet augurari,

    Cic. Lael. 12, 41:

    qui in foro, quicum colloqui libeat, non habeant,

    id. Rep. 1, 17, 28:

    incoharo haec studia, vel non vacabit, vel non libebit,

    Quint. 1, 12, 12; 10, 1, 13; Ter. Ad. 5, 1, 4:

    ultra Sauromatas fugere hinc libet,

    Juv. 2, 1: libet expectare quis impendat, etc., I should like to see who, etc., id. 12, 95.—
    (γ).
    Absol., with or without a dat.:

    ego ibo pro te, si tibi non libet,

    Plaut. Most. 5, 2, 10:

    ubiquomque libitum erit animo meo,

    id. As. 1, 1, 97:

    adi, si libet,

    id. Pers. 5, 2, 13; Cic. Tusc. 5, 15, 45; Ter. And. 1, 3, 8:

    age, age, ut libet,

    id. ib. 2, 1, 10:

    ut libet, as an expression of assent,

    id. Heaut. 4, 4, 16; 4, 5, 32; 5, 1, 61; id. Ad. 2, 2, 38: Ch. Quid in urbe reptas villice? Ol. Lubet, Plaut. Cas. 1, 11; id. Bacch. 5, 2, 79: Pe. Qua fiducia ausus... dicere? Ep. Libuit, Plaut. Ep. 5, 2, 33; cf. id. Ps. 1, 3, 114.—Hence,
    1.
    lĭbens ( lŭbens; LIBES, Inscr. R. N. 2598 Mommsen), entis, P. a., that does a thing willingly or with readiness, willing, with good will, with pleasure (class.).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    studen hercle audire, nam ted ausculto lubens,

    Plaut. Ps. 1, 5, 108: Ph. Complectere. An Facio lubens, id. As. 3, 3, 25:

    ego illud vero illud feci, ac lubens,

    Ter. Eun. 3, 5, 43; id. Heaut. 4, 5, 15; id. And. 2, 1, 37: cum totius Italiae concursus facti illius gloriam [p. 1060] libens agnovisset, Cic. Mil. 14, 38.—Freq. (esp. in Cic.; Cæs. and Quint. do not use libens as an adj. at all) in the abl. absol.: me, te, etc., and animo libente or libenti, with pleasure, gladly, very willingly:

    edepol me lubente facies,

    Plaut. Am. 2, 2, 218:

    me libente eripies mihi hunc errorem,

    Cic. Att. 10, 4, 6; id. de Or. 2, 73, 295:

    libente me vero,

    id. Rep. 1, 9 fin. Mos. N. cr.:

    quae (res nostrae) tam libenti senatu laudarentur,

    id. Att. 1, 14, 3:

    cum Musis nos delectabimus animo aequo, immo vero etiam gaudenti ac libenti,

    id. ib. 2, 4, 2.— Sup.:

    cunctae praefecturae libentissimis animis eum recipiunt,

    Caes. B. C. 1, 15, 1:

    illam porticum redemptores statim sunt demoliti libentissimis omnibus,

    Cic. Att. 4, 2, 5:

    libentissimis Graecis,

    id. Fam. 13, 65, 1:

    lubentissimo corde atque animo,

    Plaut. Ps. 5, 2, 22:

    fecit animo libentissimo populus Romanus,

    Cic. Verr. 1, 9, 25.—
    2.
    In partic.:

    libens or libens merito (abbreviated L. M.), a formula used in paying a vow: Jovi lubens meritoque vitulor,

    Plaut. Pers. 2, 3, 1:

    EX VOTO L. M.,

    Inscr. Orell. 1412: V. S. L. M., i. e. votum solvit libens merito, or V. L. S., i. e. votum libens solvit, very freq. in inscriptions. —
    B.
    Transf., glad, happy, joyful, cheerful, merry (ante-class.):

    uti ego illos lubentiores faciam, quam Lubentia'st,

    Plaut. As. 2, 2, 2:

    ego omnes hilaros, lubentes, laetificantes faciam ut fiant,

    id. Pers. 5, 1, 8:

    hilarum ac lubentem fac te in gnati nuptiis,

    Ter. Ad. 4, 7, 38.—Hence, adv.: lĭbenter or lŭbenter, willingly, cheerfully, gladly, with pleasure, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 239 Vahl.); id. ap. Non. 15, 12 (Trag. v. 379 ib.):

    cenare lubenter,

    Cato, R. R. 156:

    ecastor frigida non lavi magis lubenter,

    Plaut. Most. 1, 2, 1:

    ut homines te libenter studioseque audiant,

    Cic. Div. in Caecil. 12, 39; id. Rep. 1, 18, 30:

    libenter verbo utor Catonis,

    id. ib. 2, 1, 3; id. Lael. 24, 89; id. Rep. 2, 38, 64:

    ego tuas litteras legi libenter,

    id. Fam. 3, 5, 1; id. Att. 2, 1, 1:

    libenter homines id, quod volunt, credunt,

    Caes. B. G. 3, 18.— Comp.:

    ille adjurans, nusquam se umquam libentius (cenavisse),

    with a better appetite, Cic. Fam. 9, 19, 1; id. Lael. 19, 68:

    nihil libentius audiunt,

    Quint. 7, 1, 63; 8, 2, 11:

    nil umquam hac carne libentius edit,

    Juv. 15, 88.— Sup.: cui ego quibuscumque rebus potero libentissime commodabo, Cic. Fragm. ap. Non. 275, 18: cum lubentissime edis, Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2:

    libentissime dare,

    Cic. Verr. 2, 4, 27, § 63; id. Leg. 2, 1, 1; Sen. Ep. 30, 9.— Hence also,
    2.
    lĭbĭtus, a, um, P. a.; only plur. as subst.: lĭbĭta, ōrum, n., lit., the things that please, one's pleasure, will, liking, humor (Tacitean):

    sua libita exercebant,

    Tac. A. 6, 1:

    ad libita Caesarum,

    id. ib. 12, 6:

    ad libita Pallantis,

    id. ib. 14, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > libet

  • 19 musaearius

    mūseiārĭus and mūsaeārĭus, ii, m., for musivarius, a worker in mosaic (post-class.): marmorarius, musaearius, albarius, Edit. Diocl. p. 19; Inscr. Grut. 586, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > musaearius

  • 20 museiarius

    mūseiārĭus and mūsaeārĭus, ii, m., for musivarius, a worker in mosaic (post-class.): marmorarius, musaearius, albarius, Edit. Diocl. p. 19; Inscr. Grut. 586, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > museiarius

См. также в других словарях:

  • édit — édit …   Dictionnaire des rimes

  • édit — [ edi ] n. m. • esdit XIVe; lat. edictum, de edicere « déclarer, ordonner » 1 ♦ Hist. Acte législatif émanant des rois francs. ⇒ capitulaire. ♢ Sous l Ancien Régime, Disposition législative statuant sur une matière spéciale (alors que l… …   Encyclopédie Universelle

  • Edit — Édit  Pour l éditeur de texte de MS DOS, voir EDIT …   Wikipédia en Français

  • édit — 1. (é di ; le t ne se lie pas dans la conversation ; au pluriel, l s se lie : des é di z injustes) s. m. 1°   Chez les anciens Romains. Règlements faits par certains magistrats pour être observés durant le temps de leur magistrature.    Édit… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • édit — ÉDIT. s. masc. Loi, Ordonnance, Constitution du Souverain. Édit du Prince. Vérifier, enregistrer un Édit. Publier, un Édit. Révoquer un Édit. Retirer un Édit. Renouveler un Édit. Faire un Édit. Les Édits du Roi. La date des Édits est du mois, et… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • edit — Edit. s. m. Loy, Ordonnance, Constitution du Souverain. Edit du Prince. verifier un edit. publier un edit. par edit. casser un edit. renouveller un edit. faire un edit. l edit de Nantes. la Chambre de l Edit. les edits du Roy …   Dictionnaire de l'Académie française

  • edit — vb Edit, compile, revise, redact, rewrite, adapt, though not strict synonyms, are sometimes confused when used of the preparation of material for publication. Edit covers a wide range of meaning, sometimes stressing one implication, sometimes… …   New Dictionary of Synonyms

  • EDIT — Beschreibung Literaturzeitschrift Sprache deutsch Erstausgabe 1993 Erscheinungsweise 3 Aus …   Deutsch Wikipedia

  • edit — ed‧it [ˈedt] verb [transitive] 1. to make changes to a piece of writing, a film, or a recording in order to improve it and remove any mistakes: • After you have created and edited a document, you will want to format it. 2. to be the editor of a… …   Financial and business terms

  • Edit — means to revise, correct, or improve, and may also refer to:* Edit (musician), an electronic DJ and producer from the United States * Edit (application), a simple text editor for the Apple Macintosh. * Edit (MS DOS), MS DOS Editor, a plain text… …   Wikipedia

  • Edit — steht für: MS DOS Editor, einen Texteditor Edit (Zeitschrift), eine Literaturzeitschrift Edition, die Herausgabe von Werken wie Bücher oder Musik im Verlagswesen Edit Filmmaker’s Festival, Filmfestival in Frankfurt am Main eine Eingabe, Änderung… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»