Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

eat

  • 21 Non ut edam vivo, sed vivam edo

    I do not live to eat, but eat to live. (Quintilianus)

    Latin Quotes (Latin to English) > Non ut edam vivo, sed vivam edo

  • 22 adedo

    ăd-ĕdo, ēdi, ēsum (less correctly, adessum), 3, v. a. (adest = adedit, Luc. 6, 265; cf. ĕdo), to begin to eat, to bite, to nibble at, to gnaw, etc.—As verb finite very rare, and mostly poet.; not found in prose of Cic.
    I.
    Prop.:

    angues duo ex occulto allapsi adedere jecur,

    Liv. 25, 16, 2; so,

    adeso jecinore,

    Val. Max. 1, 6, 8:

    favos,

    Verg. G. 4, 242.—Hence metaph. of fire:

    cum me supremus adederit ignis,

    Ov. Am. 1, 15, 41:

    flamma plurima postibus haesit adesis,

    Verg. A. 9, 537.—
    II.
    In an enlarged sense (as a consequence of a continued biting, gnawing, etc.; and hence only in the perf. or part. pass.; cf.: accīdo, absumo, abrumpo), to eat up, to consume entirely: frumento adeso, quod ex areis in oppidum portatum est, Sisenn. ap. Non. 70, 32; so,

    extis adesis,

    Liv. 1, 7, 13;

    pisces ex parte adesi,

    Quint. 6, 3, 90: and metaph., to use up, to consume, waste (as money, strength, etc.):

    non adesa jam, sed abundante etiam pecunia,

    Cic. Quint. 12:

    adesis fortunis omnibus,

    Tac. A. 13, 21:

    bona adesa,

    id. H. 1, 4:

    adesus cladibus Asdrubal,

    Sil. 13, 680.—Hence, ădēsus, a, um, P. a., eaten, gnawed; hence poet., worn away, esp. by water:

    adesi lapides,

    smooth, polished, Hor. C. 3, 29, 36 (after Theocr. 22, 49; hous potamos periexese):

    scopulus,

    Ov. H. 10, 26: sale durus adeso caseus, poet. for sale adesus caseus, Verg. Mor. 98.

    Lewis & Short latin dictionary > adedo

  • 23 ambadedo

    amb-ăd-ĕdo, ĕre, v. a., to eat or gnaw around, to eat up entirely:

    uxoris dotem ambadedisse,

    Plaut. Merc. 2, 1, 15 and 17.

    Lewis & Short latin dictionary > ambadedo

  • 24 caeno

    cēno ( caen- and coen-), āvi (e. g. Lucil. ap. Cic. Fin. 2, 8, 24: Plaut. Am. 1, 1, 154; Cic. Fam. 1, 2, 3; Suet. Aug. 64; id. Calig. 24 al.; acc. to Varr. ap. Gell. 2, 25, 7, also cenatus sum, but of that only the part. cenatus is in use; v. infra, and cf. poto and prandeo), ātum, 1, v. n. and a. [cena].
    I.
    Neutr., to take a meal, to dine, eat (class., and very freq.):

    libenter,

    Cato, R. R. 156, 1:

    cenavi modo, Plant. Am. 1, 1, 154: lepide nitideque,

    id. Cas. 3, 6, 32: bene, Lucil l. l.; cf. belle, Mart. 11, 34, 4:

    solus,

    id. 11, 35, 4 spes bene cenandi, Juv. 5, 166:

    bene, libenter, recte, frugaliter, honeste... prave, nequiter, turpiter,

    Cic. Fin. 2, 8, 25:

    melius,

    id. Tusc. 5, 34, 97:

    foris,

    Plaut. Men. 1, 2, 17; Mart. 12, 19:

    foras,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 19:

    lauto paratu,

    Juv. 14, 13 al.:

    apud aliquem,

    Plaut. Stich. 4, 1, 7; Cic. Fam. 1, 2, 3; Appius ap. Cic. de Or. 2, 60, 246; Suet. Caes. 39 al.:

    cum aliquo,

    Hor. Ep. 1, 7, 70; Suet. Calig. 24; Juv. 10, 235 al.:

    unā,

    Hor. S. 2, 8, 18; Suet. Aug. 64; id. Vit. Ter. 2:

    in litore,

    Quint. 7, 3, 31 et saep.—
    (β).
    Pass. impers.:

    cenaretur,

    Suet. Tib. 42:

    apud eum cenatum est,

    Nep. Att. 14, 1; so Liv. 2, 4, 5.—
    (γ).
    Part. perf.: cenatus, that has taken food, having dined (class.): cenatus ut pransus, ut potus, ut lotus, id est confectā coenā, Varr. ap. Non. p. 94, 14 sq.:

    cenati atque appoti,

    Plaut. Curc. 2, 3, 75:

    quid causae excogitari potest, cur te lautum voluerit, cenatum noluerit occidere,

    Cic. Deiot. 7, 20; Plaut. Aul. 2, 7, 6; Cic. Div. 1, 27, 57; id. Att. 2. 16, 1; Sall. J. 106, 4; Hor. S. 1, 10, 61 (cf. Zumpt, Gram. § 633).—
    II.
    Act.: aliquid, to make a meal of something, to eat, dine upon (so only poet. or in post-Aug. prose;

    esp. freq. in Plaut. and Hor.): cenam,

    Plaut. Rud. 2, 6, 24:

    coctum,

    id. Ps. 3, 2, 56:

    alienum,

    id. Pers. 4, 3, 4:

    aves,

    Hor. S. 2, 8, 27:

    aprum,

    id. ib. 2, 3, 235:

    olus,

    id. Ep. 1, 5, 2; 2, 2, 168:

    pulmenta,

    id. ib. 1, 18, 48:

    patinas omasi,

    id. ib. 1, 15, 34:

    pisces,

    id. S. 2, 8, 27:

    septem fercula,

    Juv. 1, 95:

    ostrea,

    id. 8, 85; Mart. 12, 17, 4:

    remedia,

    Plin. 24, 1, 1, § 4; 10, 51, 72, § 142:

    olla cenanda Glyconi,

    Pers. 5, 9.—
    B.
    Trop.:

    magnum malum,

    Plaut. As. 5, 2, 86: divorum adulteria, i. e. represents at table, Poët. ap. Suet. Aug. 70 (v. the passage in connection).—
    * C.
    Of time, to pass in feasting or banqueting:

    cenatae noctes,

    Plaut. Truc. 2, 2, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > caeno

  • 25 ceno

    cēno ( caen- and coen-), āvi (e. g. Lucil. ap. Cic. Fin. 2, 8, 24: Plaut. Am. 1, 1, 154; Cic. Fam. 1, 2, 3; Suet. Aug. 64; id. Calig. 24 al.; acc. to Varr. ap. Gell. 2, 25, 7, also cenatus sum, but of that only the part. cenatus is in use; v. infra, and cf. poto and prandeo), ātum, 1, v. n. and a. [cena].
    I.
    Neutr., to take a meal, to dine, eat (class., and very freq.):

    libenter,

    Cato, R. R. 156, 1:

    cenavi modo, Plant. Am. 1, 1, 154: lepide nitideque,

    id. Cas. 3, 6, 32: bene, Lucil l. l.; cf. belle, Mart. 11, 34, 4:

    solus,

    id. 11, 35, 4 spes bene cenandi, Juv. 5, 166:

    bene, libenter, recte, frugaliter, honeste... prave, nequiter, turpiter,

    Cic. Fin. 2, 8, 25:

    melius,

    id. Tusc. 5, 34, 97:

    foris,

    Plaut. Men. 1, 2, 17; Mart. 12, 19:

    foras,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 19:

    lauto paratu,

    Juv. 14, 13 al.:

    apud aliquem,

    Plaut. Stich. 4, 1, 7; Cic. Fam. 1, 2, 3; Appius ap. Cic. de Or. 2, 60, 246; Suet. Caes. 39 al.:

    cum aliquo,

    Hor. Ep. 1, 7, 70; Suet. Calig. 24; Juv. 10, 235 al.:

    unā,

    Hor. S. 2, 8, 18; Suet. Aug. 64; id. Vit. Ter. 2:

    in litore,

    Quint. 7, 3, 31 et saep.—
    (β).
    Pass. impers.:

    cenaretur,

    Suet. Tib. 42:

    apud eum cenatum est,

    Nep. Att. 14, 1; so Liv. 2, 4, 5.—
    (γ).
    Part. perf.: cenatus, that has taken food, having dined (class.): cenatus ut pransus, ut potus, ut lotus, id est confectā coenā, Varr. ap. Non. p. 94, 14 sq.:

    cenati atque appoti,

    Plaut. Curc. 2, 3, 75:

    quid causae excogitari potest, cur te lautum voluerit, cenatum noluerit occidere,

    Cic. Deiot. 7, 20; Plaut. Aul. 2, 7, 6; Cic. Div. 1, 27, 57; id. Att. 2. 16, 1; Sall. J. 106, 4; Hor. S. 1, 10, 61 (cf. Zumpt, Gram. § 633).—
    II.
    Act.: aliquid, to make a meal of something, to eat, dine upon (so only poet. or in post-Aug. prose;

    esp. freq. in Plaut. and Hor.): cenam,

    Plaut. Rud. 2, 6, 24:

    coctum,

    id. Ps. 3, 2, 56:

    alienum,

    id. Pers. 4, 3, 4:

    aves,

    Hor. S. 2, 8, 27:

    aprum,

    id. ib. 2, 3, 235:

    olus,

    id. Ep. 1, 5, 2; 2, 2, 168:

    pulmenta,

    id. ib. 1, 18, 48:

    patinas omasi,

    id. ib. 1, 15, 34:

    pisces,

    id. S. 2, 8, 27:

    septem fercula,

    Juv. 1, 95:

    ostrea,

    id. 8, 85; Mart. 12, 17, 4:

    remedia,

    Plin. 24, 1, 1, § 4; 10, 51, 72, § 142:

    olla cenanda Glyconi,

    Pers. 5, 9.—
    B.
    Trop.:

    magnum malum,

    Plaut. As. 5, 2, 86: divorum adulteria, i. e. represents at table, Poët. ap. Suet. Aug. 70 (v. the passage in connection).—
    * C.
    Of time, to pass in feasting or banqueting:

    cenatae noctes,

    Plaut. Truc. 2, 2, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > ceno

  • 26 coeno

    cēno ( caen- and coen-), āvi (e. g. Lucil. ap. Cic. Fin. 2, 8, 24: Plaut. Am. 1, 1, 154; Cic. Fam. 1, 2, 3; Suet. Aug. 64; id. Calig. 24 al.; acc. to Varr. ap. Gell. 2, 25, 7, also cenatus sum, but of that only the part. cenatus is in use; v. infra, and cf. poto and prandeo), ātum, 1, v. n. and a. [cena].
    I.
    Neutr., to take a meal, to dine, eat (class., and very freq.):

    libenter,

    Cato, R. R. 156, 1:

    cenavi modo, Plant. Am. 1, 1, 154: lepide nitideque,

    id. Cas. 3, 6, 32: bene, Lucil l. l.; cf. belle, Mart. 11, 34, 4:

    solus,

    id. 11, 35, 4 spes bene cenandi, Juv. 5, 166:

    bene, libenter, recte, frugaliter, honeste... prave, nequiter, turpiter,

    Cic. Fin. 2, 8, 25:

    melius,

    id. Tusc. 5, 34, 97:

    foris,

    Plaut. Men. 1, 2, 17; Mart. 12, 19:

    foras,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 19:

    lauto paratu,

    Juv. 14, 13 al.:

    apud aliquem,

    Plaut. Stich. 4, 1, 7; Cic. Fam. 1, 2, 3; Appius ap. Cic. de Or. 2, 60, 246; Suet. Caes. 39 al.:

    cum aliquo,

    Hor. Ep. 1, 7, 70; Suet. Calig. 24; Juv. 10, 235 al.:

    unā,

    Hor. S. 2, 8, 18; Suet. Aug. 64; id. Vit. Ter. 2:

    in litore,

    Quint. 7, 3, 31 et saep.—
    (β).
    Pass. impers.:

    cenaretur,

    Suet. Tib. 42:

    apud eum cenatum est,

    Nep. Att. 14, 1; so Liv. 2, 4, 5.—
    (γ).
    Part. perf.: cenatus, that has taken food, having dined (class.): cenatus ut pransus, ut potus, ut lotus, id est confectā coenā, Varr. ap. Non. p. 94, 14 sq.:

    cenati atque appoti,

    Plaut. Curc. 2, 3, 75:

    quid causae excogitari potest, cur te lautum voluerit, cenatum noluerit occidere,

    Cic. Deiot. 7, 20; Plaut. Aul. 2, 7, 6; Cic. Div. 1, 27, 57; id. Att. 2. 16, 1; Sall. J. 106, 4; Hor. S. 1, 10, 61 (cf. Zumpt, Gram. § 633).—
    II.
    Act.: aliquid, to make a meal of something, to eat, dine upon (so only poet. or in post-Aug. prose;

    esp. freq. in Plaut. and Hor.): cenam,

    Plaut. Rud. 2, 6, 24:

    coctum,

    id. Ps. 3, 2, 56:

    alienum,

    id. Pers. 4, 3, 4:

    aves,

    Hor. S. 2, 8, 27:

    aprum,

    id. ib. 2, 3, 235:

    olus,

    id. Ep. 1, 5, 2; 2, 2, 168:

    pulmenta,

    id. ib. 1, 18, 48:

    patinas omasi,

    id. ib. 1, 15, 34:

    pisces,

    id. S. 2, 8, 27:

    septem fercula,

    Juv. 1, 95:

    ostrea,

    id. 8, 85; Mart. 12, 17, 4:

    remedia,

    Plin. 24, 1, 1, § 4; 10, 51, 72, § 142:

    olla cenanda Glyconi,

    Pers. 5, 9.—
    B.
    Trop.:

    magnum malum,

    Plaut. As. 5, 2, 86: divorum adulteria, i. e. represents at table, Poët. ap. Suet. Aug. 70 (v. the passage in connection).—
    * C.
    Of time, to pass in feasting or banqueting:

    cenatae noctes,

    Plaut. Truc. 2, 2, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > coeno

  • 27 comedo

    1.
    cŏm-ĕdo, ēdi, ēsum (comessum, Prol. ad Plaut. p 102 Ritschl), or estum, 3, v. a. (comesus, the more usual form, Cato, R. R. 58; Varr R. R. 1, 2, 11; Plaut. Trin. 2, 4, 5, Juv 1, 34; Valgius ap. Diom. p. 382 P—Hence, comessurus, Plaut. Ps. 4, 7, 25:

    comestus,

    Cato, R. R 50; Cic. Clu. 62, 173, acc. to Prisc. p. 893; and Val. Max. 9, 12, ext. 6, and Didius ap. Diom. l. l.—Contr forms:

    comes,

    Plaut. Most. 1, 1, 11:

    comest,

    id. ib. 3, 1, 26; id. Trin. 2, 1, 20, id. Truc. 2, 7, 36;

    Lucil, Titin., Afran., Varr., Cic. Hortens. ap. Non p. 81, 9 sq., comestis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 54:

    comesse,

    id. Cas. 4, 1, 21; id. Bacch. 4, 1, 8, id. Most. 1, 1, 13; id. Men. 4, 2, 64; Cic. Fl. 36, 91; Cat. 23, 4:

    comesses,

    Mart. 5, 39, 10:

    comesset,

    Cic. Sest. 51, 110, Cat. 29, 15:

    comesto,

    Cato, R. R. 156, 1.—Old forms:

    comedim,

    Plaut. Curc. 4, 4, 4; id. Bacch. 4, 4, 91; Cic. Fragm. ap. Non. p. 83, 32 comedis, Plaut. Trin. 1, 2, 65:

    comedint,

    id. Truc. 2, 6, 53), to eat entirely up, to eat, consume (class.; esp. freq. in Plaut.).
    I.
    Prop.:

    ubi oleae comesae erunt,

    Cato, R. R. 58:

    ubi daps profanata comestaque erit,

    id. ib. 50:

    quod bibit, quod comest,

    Plaut. Trin. 2, 1, 20:

    corbitam cibi Comesse possunt,

    id. Cas. 4, 1, 21:

    quid comedent?

    Ter. Heaut. 2, 3, 14:

    celerius potuit (venenum) comestum quam epotum in venas permanare?

    Cic. Clu. 62, 173:

    ex se enim natos comesse fingitur solitus (Saturnus),

    id. N. D. 2, 25, 64: quorum Dentes vel silicem comesse possunt. Cat. 23, 4:

    haec porcis hodie comedenda relinques,

    Hor. Ep. 1, 7, 19: te muscae comedissent, Sicinius ap. Cic. Brut. 60, 217; and ap. Quint. 11, 3, 129: panem, Afer ap. Quint. 6, 3, 93.—Facetiously: lacertum Largii, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240.—
    b.
    Prov.:

    tam facile vinces quam pirum volpes comest,

    Plaut. Most. 3, 1, 32; and: cenà comesā venire, i. e. to come too late; post festum, a day after the fair, Varr. R. R. 1, 2, 11.—
    B.
    Trop.: comedere aliquem oculis, to devour with one ' s eyes, i. e. to long eagerly for, Mart. 9, 60, 3: se, to consume one ' s self ( by grief, sorrow, etc.), to waste or pine away, Plaut. Truc. 2, 7, 36; so Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. p. 81, 29. —
    II.
    Meton., to waste, dissipate, spend, squander:

    comedunt quod habent,

    Plaut. Ps. 4, 7, 6; cf.:

    aurum in lustris,

    id. Bacch. 4, 4, 91. meam dotem comest, Titin. ap. Non. p. 81, 16: paternam pecuniam, Novius ap. Non. p. 81, 25:

    nummos,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    cura ut valeas, ne ego te jacente bona tua comedim,

    id. ib. 9, 20, 3:

    beneficia Caesaris,

    id. Phil. 11, 14, 37:

    patrimonium,

    id. Sest. 52, 111; Quint. 6, 3, 74:

    rem (sc. familiarem),

    Cic. Fam. 11, 21, 2:

    bona,

    id. Sest. 51, 110; id. Fl. 36, 91; id. Fragm. ap. Non. p. 83, 32; Hor. Ep. 1, 15, 40:

    cantherium,

    i. e. its value in money, Cic. Fam. 9, 18, 4.— Hence,
    B.
    Transf. in the lang. of comedy: comedere aliquem, to waste or consume the property of any person, Plaut. Trin. 1, 2, 65; id. Most. 1, 1, 11 sq.; id. Ps. 4, 7, 25; Ter. Eun. 5, 8, 57.
    2.
    cŏmĕdo, ōnis ( cŏmĕdus, i, Paul. ex Fest. p. 58, 6 Müll.; cf. Lachm. ad Lucr. p. 139), m. [1. comedo], a glutton, gormandizer, Lucil. ap. Non. p. 11, 9; Varr. ib. p. 93, 21; cf. Paul. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > comedo

  • 28 comedus

    1.
    cŏm-ĕdo, ēdi, ēsum (comessum, Prol. ad Plaut. p 102 Ritschl), or estum, 3, v. a. (comesus, the more usual form, Cato, R. R. 58; Varr R. R. 1, 2, 11; Plaut. Trin. 2, 4, 5, Juv 1, 34; Valgius ap. Diom. p. 382 P—Hence, comessurus, Plaut. Ps. 4, 7, 25:

    comestus,

    Cato, R. R 50; Cic. Clu. 62, 173, acc. to Prisc. p. 893; and Val. Max. 9, 12, ext. 6, and Didius ap. Diom. l. l.—Contr forms:

    comes,

    Plaut. Most. 1, 1, 11:

    comest,

    id. ib. 3, 1, 26; id. Trin. 2, 1, 20, id. Truc. 2, 7, 36;

    Lucil, Titin., Afran., Varr., Cic. Hortens. ap. Non p. 81, 9 sq., comestis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 54:

    comesse,

    id. Cas. 4, 1, 21; id. Bacch. 4, 1, 8, id. Most. 1, 1, 13; id. Men. 4, 2, 64; Cic. Fl. 36, 91; Cat. 23, 4:

    comesses,

    Mart. 5, 39, 10:

    comesset,

    Cic. Sest. 51, 110, Cat. 29, 15:

    comesto,

    Cato, R. R. 156, 1.—Old forms:

    comedim,

    Plaut. Curc. 4, 4, 4; id. Bacch. 4, 4, 91; Cic. Fragm. ap. Non. p. 83, 32 comedis, Plaut. Trin. 1, 2, 65:

    comedint,

    id. Truc. 2, 6, 53), to eat entirely up, to eat, consume (class.; esp. freq. in Plaut.).
    I.
    Prop.:

    ubi oleae comesae erunt,

    Cato, R. R. 58:

    ubi daps profanata comestaque erit,

    id. ib. 50:

    quod bibit, quod comest,

    Plaut. Trin. 2, 1, 20:

    corbitam cibi Comesse possunt,

    id. Cas. 4, 1, 21:

    quid comedent?

    Ter. Heaut. 2, 3, 14:

    celerius potuit (venenum) comestum quam epotum in venas permanare?

    Cic. Clu. 62, 173:

    ex se enim natos comesse fingitur solitus (Saturnus),

    id. N. D. 2, 25, 64: quorum Dentes vel silicem comesse possunt. Cat. 23, 4:

    haec porcis hodie comedenda relinques,

    Hor. Ep. 1, 7, 19: te muscae comedissent, Sicinius ap. Cic. Brut. 60, 217; and ap. Quint. 11, 3, 129: panem, Afer ap. Quint. 6, 3, 93.—Facetiously: lacertum Largii, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240.—
    b.
    Prov.:

    tam facile vinces quam pirum volpes comest,

    Plaut. Most. 3, 1, 32; and: cenà comesā venire, i. e. to come too late; post festum, a day after the fair, Varr. R. R. 1, 2, 11.—
    B.
    Trop.: comedere aliquem oculis, to devour with one ' s eyes, i. e. to long eagerly for, Mart. 9, 60, 3: se, to consume one ' s self ( by grief, sorrow, etc.), to waste or pine away, Plaut. Truc. 2, 7, 36; so Cic. Hortens. Fragm. ap. Non. p. 81, 29. —
    II.
    Meton., to waste, dissipate, spend, squander:

    comedunt quod habent,

    Plaut. Ps. 4, 7, 6; cf.:

    aurum in lustris,

    id. Bacch. 4, 4, 91. meam dotem comest, Titin. ap. Non. p. 81, 16: paternam pecuniam, Novius ap. Non. p. 81, 25:

    nummos,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    cura ut valeas, ne ego te jacente bona tua comedim,

    id. ib. 9, 20, 3:

    beneficia Caesaris,

    id. Phil. 11, 14, 37:

    patrimonium,

    id. Sest. 52, 111; Quint. 6, 3, 74:

    rem (sc. familiarem),

    Cic. Fam. 11, 21, 2:

    bona,

    id. Sest. 51, 110; id. Fl. 36, 91; id. Fragm. ap. Non. p. 83, 32; Hor. Ep. 1, 15, 40:

    cantherium,

    i. e. its value in money, Cic. Fam. 9, 18, 4.— Hence,
    B.
    Transf. in the lang. of comedy: comedere aliquem, to waste or consume the property of any person, Plaut. Trin. 1, 2, 65; id. Most. 1, 1, 11 sq.; id. Ps. 4, 7, 25; Ter. Eun. 5, 8, 57.
    2.
    cŏmĕdo, ōnis ( cŏmĕdus, i, Paul. ex Fest. p. 58, 6 Müll.; cf. Lachm. ad Lucr. p. 139), m. [1. comedo], a glutton, gormandizer, Lucil. ap. Non. p. 11, 9; Varr. ib. p. 93, 21; cf. Paul. l. l.

    Lewis & Short latin dictionary > comedus

  • 29 consumo

    con-sūmo, sumpsi, sumptum, 3 ( perf. sync. consumpsti, Prop. 1, 3, 37; inf. consumpse, Lucr. 1, 234), v. a., to take wholly or completely, i. e.,
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (post-Aug. and rare):

    vasti surgunt immensis torquibus orbes, tergaque consumunt pelagus,

    take up, completely cover, Manil. 5, 584:

    tela omnia solus pectore consumo,

    Sil. 5, 640; cf.:

    clipeo tela,

    id. 10, 129:

    jugulo ensem,

    Stat. Th. 10, 813:

    ferrum pectore,

    id. ib. 12, 745; cf. id. Achill. 2, 205; Dig. 26, 7, 54.—
    B.
    In partic., of food, to eat, consume, devour (class.):

    agri multa efferunt quae vel statim consumantur vel mandentur condita vetustati,

    Cic. N. D. 2, 60, 151:

    frumenta,

    Caes. B. G. 6, 43; cf. id. ib. 7, 17;

    7, 77: fruges,

    Hor. Ep. 1, 2, 27:

    vitiatum (aprum),

    id. S. 2, 2, 92:

    angues,

    Cic. N. D. 1, 36, 101:

    draconem,

    Suet. Tib. 72:

    mensas accisis dapibus,

    Verg. A. 7, 125 al. —
    II.
    Transf.
    1.
    In gen., to consume, devour, waste, squander, annihilate, destroy, bring to naught, kill.
    a.
    Of inanimate things:

    faciat quod lubet: Sumat, consumat, perdat,

    Ter. Heaut. 3, 1, 56; cf. Sall. C. 12, 2:

    patrimonium per luxuriam,

    Cic. Rosc. Am. 2, 6:

    bona paterna,

    Quint. 3, 11, 13; 3, 11, 16:

    omnem materiam,

    Ov. M. 8, 876: omne id aurum in ludos, Liv. 39, 5, 9; Val. Max. 3, 1, 1 fin.; cf. 2. b infra:

    omnes fortunas sociorum,

    Caes. B. G. 1, 11; cf.:

    omnes opes et spes privatas meas,

    Sall. H. Fragm. 2, 96, 2 Dietsch:

    omnia flammā,

    Caes. B. C. 2, 14; cf.:

    aedes incendio,

    Liv. 25, 7, 6:

    domum incendio,

    Suet. Calig. 59:

    consumpturis viscera mea flammis,

    Quint. 6, prooem. §

    3: viscera fero morsu,

    Ov. M. 4, 113:

    anulum usu,

    id. P. 4, 10, 5; cf.:

    ferrum rubigine,

    to eat, consume, Curt. 7, 8, 15.—Of time, to spend, pass:

    horas multas saepe suavissimo sermone,

    Cic. Fam. 11, 27, 5:

    dicendo tempus,

    id. Verr. 2, 2, 39, § 96:

    diem altercatione,

    id. Fam. 1, 2, 1; id. Univ. 1 fin.; id. Fam. 7, 1, 1:

    annua tempora,

    Lucr. 5, 618:

    consumitur vigiliis reliqua pars noctis,

    Caes. B. G. 5, 31; id. B. C. 2, 23:

    magnam partem diei,

    id. B. G. 5, 9 fin.:

    omne tempus,

    Liv. 29, 33, 9; 24, 14, 10:

    dies decem in his rebus,

    Caes. B. G. 5, 11:

    in eo studio aetatem,

    Cic. Off. 1, 1, 2:

    tota nox in exinaniendā nave consumitur,

    id. Verr. 2, 5, 25, § 64; Caes. B. C. 2, 23, 1:

    multos dies per dubitationem,

    Sall. J. 62, 9; cf. Tac. H. 4, 43 fin.:

    omne tempus circa Medeam,

    id. Or. 3:

    continuum biduum epulando potandoque,

    Suet. Tib. 42: precando Tempora cum blandis verbis, to waste or lose time and words in supplications, Ov. M. 2, 575:

    multis diebus et laboribus consumptis,

    Sall. J. 93, 1:

    ubi longa meae consumpsti tempora noctis?

    Prop. 1, 3, 37.—Of strength, feeling, voice, etc.:

    in quo tanta commoveri actio non posset, si esset consumpta superiore motu et exhausta,

    Cic. de Or. 3, 26, 103:

    adfectus,

    Quint. 2, 13, 13; 4, 2, 120:

    spiritus,

    id. 11, 3, 53:

    vocem instans metus,

    Tac. H. 1, 42:

    ignominiam,

    id. ib. 3, 24:

    gratiam rei nimiā captatione,

    Quint. 8, 6, 51:

    vires ipsā subtilitate,

    id. 12, 2, 13:

    bona ingenii,

    id. 12, 5, 2; 3, 11, 23; cf. Sall. J. 25, 11.— Poet.: cum mare, cum terras consumpserit, aëra tentet, i. e.- seek a refuge therein in vain, Ov. H. 6, 161.—
    b.
    Of living beings.
    (α).
    To destroy, kill:

    si me vis aliqua morbi aut natura ipsa consumpsisset,

    Cic. Planc. 37, 90; cf.:

    quos fortuna belli consumpserat,

    Sall. H. 1, 41, 5 Dietsch:

    tantum exercitum fame,

    Caes. B. G. 7, 20 fin.; so,

    siti,

    Hirt. B. G. 8, 41 fin.:

    acie,

    Vell. 2, 52, 5:

    morte,

    Tib. 1, 3, 55:

    morbo,

    Nep. Reg. 2, 1:

    senio et maerore,

    Liv. 40, 54, 1 al. —Facete:

    garrulus hunc consumet,

    Hor. S. 1, 9, 33.—
    (β).
    Rarely, to waste, weaken, enervate:

    inediā et purgationibus et vi ipsius morbi consumptus es,

    Cic. Fam. 16, 10, 1; cf. Ov. M. 9, 663;

    and consumpta membra senectā,

    id. ib. 14, 148.—
    2.
    In partic.
    a.
    To divide, make an exhaustive division of (very rare):

    inventio in sex partis consumitur,

    Auct. Her. 1, 3, 4.—
    b.
    Aliquid in aliquā re, rar. in aliquid or absol. (in Cic. only with in and abl.; cf. Madv. ad Cic. Fin. 5, 19, 53), to bestow upon something, to use, employ, spend upon or about something.
    (α).
    In aliquā re:

    pecuniam in agrorum emptionibus,

    to lay out, invest, Cic. Agr. 1, 5, 14:

    aurum in monumento,

    id. ib. 1, 4, 12; Nep. Timoth. 1, 2:

    studium in virorum fortium factis memoriae prodendis,

    Cic. Fam. 6, 12, 5; cf.:

    in armis plurimum studii,

    Nep. Epam. 2, 5:

    tantum laboris in rebus falsis,

    Quint. 12, 11, 15:

    curam in re unā,

    Hor. S. 2, 4, 48:

    ingenium in musicis,

    Cic. Fin. 5, 19, 50; cf. id. Phil. 5, 18, 49; id. Sest. 13, 31; Quint. 1, 2, 11.—
    (β).
    In aliquid (cf. the Gr. analiskein eis ti):

    tota in dulces consument ubera natos,

    Verg. G. 3, 178; Prop. 4 (5), 6, 55:

    umorem in arbusta,

    Sen. Q. N. 3, 11, 3:

    bona paterna in opera publica,

    Quint. 3, 11, 13:

    pecuniam in monumentum,

    Dig. 35, 1, 40 fin.
    (γ).
    Absol.:

    si quid consili Habet, ut consumat nunc, quom nil obsint doli,

    use up, exhaust, Ter. And. 1, 1, 133.

    Lewis & Short latin dictionary > consumo

  • 30 esito

    ēsĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [1. edo], to be wont to eat, to eat (ante- and post-class.):

    brassicam,

    Cato R. R. 157, 10 (cited in Plin. 20, 9, 33, § 83; Plaut. Capt. 1, 2, 85; id. Ps. 3, 2, 41; Gell. 4, 11, 1 and 9.

    Lewis & Short latin dictionary > esito

  • 31 mando

    1.
    mando, āvi, ātum, 1, v. a. [manusdo], to commit to one's charge, to enjoin, commission, order, command (syn.: praecipio, edico); constr. alicui aliquid, with ut, ne, the simple subj., or with inf. (class.).
    I.
    Lit.
    (α).
    Alicui aliquid:

    tibi de nostris rebus nihil sum mandaturus per litteras,

    Cic. Fam. 3, 5, 1:

    praeterea typos tibi mando,

    id. Att. 1, 10, 3:

    si quid velis, huic mandes,

    Ter. Phorm. 4, 4, 7:

    L. Clodio mandasse, quae illum mecum loqui velles,

    Cic. Fam. 3, 4, 1:

    alicui mandare laqueum,

    to bid go and be hanged, Juv. 10, 57.—With ellipsis of dat.:

    tamquam hoc senatus mandasset,

    Cic. Verr. 2, 4, 39, § 84:

    excusationem,

    Suet. Oth. 6:

    haec ego numquam mandavi,

    Juv. 14, 225.—
    (β).
    With ut or ne:

    Voluseno mandat, ut, etc.,

    Caes. B. G. 4, 21:

    mandat ut exploratores in Suebos mittant,

    id. ib. 6, 10, 3:

    Caesar per litteras Trebonio magnopere mandaverat, ne, etc.,

    id. B. C. 2, 13.—
    (γ).
    With simple subj.:

    huic mandat, Remos reliquosque Belgas adeat,

    Caes. B. G. 3, 11.—
    (δ).
    With object-clause:

    mandavit Tigranen Armeniā exturbare,

    Tac. A. 15, 2:

    non aliter cineres mando jacere meos,

    Mart. 1, 88, 10.—
    (ε).
    Impers. pass.:

    fecerunt ut eis mandatum fuerat,

    Vulg. Gen. 45, 21.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to commit, consign, enjoin, confide, commend, intrust any thing to a person or thing:

    ego tibi meas res mando,

    Plaut. Cist. 4, 2, 54:

    bona nostra haec tibi permitto et tuae mando fidei,

    Ter. And. 1, 5, 61:

    ludibrio habeor... ab illo, quoi me mandavisti, meo viro,

    Plaut. Men. 5, 2, 32:

    (adulescens) qui tuae mandatus est fide et fiduciae,

    id. Trin. 1, 2, 80; 91; 99:

    aliquem alicui alendum,

    Verg. A. 3, 49:

    alicui magistratum,

    Caes. B. C. 3, 59:

    honores,

    Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81:

    filiam viro,

    to give in marriage, Plaut. Men. 5, 2, 32:

    aliquem aeternis tenebris vinculisque,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    se fugae,

    to betake one's self to flight, Caes. B. G. 2, 24:

    fugae et solitudini vitam suam,

    Cic. Cat. 1, 8, 20:

    semen terrae,

    i. e. to sow, Col. 1, 7, 6:

    hordea sulcis,

    Verg. E. 5, 36:

    corpus humo,

    to bury, id. A. 9, 214:

    aliquid memoriae,

    Cic. Quint. 6, 24:

    litteris,

    to commit to writing, id. de Or. 2, 12, 52:

    scriptis actiones nostras,

    id. Off. 2, 1, 3:

    historiae,

    id. Div. 2, 32, 69:

    monumentis,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    fruges conditas vetustati,

    to keep for a long time, to suffer to grow old, id. N. D. 2, 60, 151:

    Alcibiadem interficiendum insidiis mandare,

    Just. 5, 2, 5.— Absol.:

    Claudio mandante ac volente (opp. invito),

    Vop. Aur. 16, 2.—
    B.
    To charge a person to announce something, to send word to a person or place only poet. and in post-Aug. prose):

    mandare ad Pisonem, noli, etc.,

    Suet. Calig. 25:

    mandabat in urbem, nullum proelio finem exspectarent,

    sent word, Tac. A. 14, 38:

    ferre ad nuptam quae mittit adulter, quae mandat,

    Juv. 3, 46:

    senatui mandavit, bellum se ei illaturum,

    Eutr. 5, 5:

    consulantes, si quid ad uxores suas mandarent,

    Flor. 3, 3, 6.—P. a. as subst.: mandā-tum, i, n., a charge, order, commission, injunction, command.
    A.
    In gen.:

    ut mandatum scias me procurasse,

    have performed the commission, Cic. Att. 5, 7, 3:

    hoc mandatum accepi a Patre,

    Vulg. Joh. 10, 18.—More freq. in plur.:

    omnibus ei de rebus, quas agi a me voles, mandata des, velim,

    Cic. Fam. 3, 1, 2:

    dare mandata alicui in aliquem,

    id. ib. 3, 11, 5:

    dare alicui mandata, ut, etc.,

    id. Phil. 6, 3, 6:

    accipere ab aliquo,

    id. ib. 8, 8, 23:

    persequi,

    to perform, execute, fulfil, id. Q. Fr. 2, 14, 2:

    audire,

    id. Phil. 6, 4, 10:

    alicujus exhaurire,

    id. Att. 5, 1, 5:

    exponere in senatu,

    id. de Or. 2, 12, 49:

    exsequi,

    id. Phil. 9, 4, 9; Sall. J. 35, 5:

    facere,

    Plaut. As. 5, 2, 64; id. Bacch. 3, 3, 72:

    perficere,

    Liv. 1, 56:

    efficere,

    Sall. J. 58:

    facere,

    Curt. 7, 9, 17:

    deferre,

    to deliver, Cic. Att. 7, 14, 1:

    perferre,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 18:

    neglegere,

    to neglect, not perform, Ov. H. 16, 303:

    fallere,

    id. M. 6, 696:

    haec mandata,

    Liv. 21, 54, 4: legatis occulta mandata data sint, ut, Just. 34, 1, 5.— Poet., with inf.:

    producetque virum, dabit et mandata reverti,

    and enjoin him to return, Ov. H. 13, 143.—
    B.
    Esp. as legal term.
    1.
    A commission constituting a mutual obligation; hence, in gen., a contract:

    mandatum constitit, sive nostra gratia mandamus, sive alienā: id est, sive ut mea negotia geras, sive ut alterius mandem tibi, erit mandati obligatio, et invicem alter alteri tenebimur,

    Gai. Inst. 3, 155 sqq.:

    itaque mandati constitutum est judicium non minus turpe, quam furti,

    i. e. for breach of contract, Cic. Rosc. Am. 38, 111:

    actio mandati,

    an action for the non-performance of a contract, Dig. 17, 1, 8, § 3.—
    2.
    An imperial command, mandate, Plin. Ep. 10, 110, 1; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 111:

    principum,

    Front. Aquaed. 3.—Esp. of the secret orders of the emperors:

    (Galba) mandata Neronis de nece sua deprenderat,

    Suet. Galb. 9; id. Tib. 52:

    occulta mandata,

    Tac. A. 2, 43:

    fingere scelesta mandata,

    id. ib. 2, 71; 3, 16; id. H. 4, 49.—
    C.
    In eccl. lang., the law or commandment of God:

    mandatum hoc, quod ego praecipio tibi hodie, non supra te est,

    Vulg. Deut. 30, 11:

    nec custodisti mandata,

    id. 1 Reg. 13, 13:

    maximum et primum mandatum,

    id. Matt. 22, 38.
    2.
    mando, di, sum (in the dep. form mandor, acc. to Prisc. p. 799 P.), 3, v. a. [akin to madeo, properly to moisten; hence], to chew, masticate (syn. manduco).
    I.
    Lit. (class.):

    animalia alia sugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    asini lentissime mandunt,

    Plin. 17, 9, 6, § 54; Col. 6, 2, 14.— Poet.:

    (equi) fulvum mandunt sub dentibus aurum,

    i. e. champ, Verg. A. 7, 279:

    tristia vulnera saevo dente,

    i. e. to eat the flesh of slaughtered animals, Ov. M. 15, 92.—In part. perf.: mansum ex ore daturum, Lucil. ap. Non. 140, 14; Varr. ib. 12:

    omnia minima mansa in os inserere,

    Cic. de Or. 2, 39, 162:

    ut cibos mansos ac prope liquefactos demittimus,

    Quint. 10, 1, 19.—
    II.
    Transf., in gen., to eat, devour (mostly poet. and in postAug. prose): quom socios nostros mandisset impiu' Cyclops, Liv. Andr. ap. Prisc. p. 817 P.; Enn. ap. Prisc. p. 683 P. (Ann. v. 141 Vahl.):

    apros,

    Plin. 8, 51, 78, § 210:

    Diomedes immanibus equis mandendos solitus objectare advenas,

    to throw to them for food, Mel. 2, 2.— Poet.: mandere humum (like mordere humum), to bite the ground, said of those who fall in battle, Verg. A. 11, 669; so,

    compressa aequora,

    Val. Fl. 3, 106: corpora Graiorum maerebat mandier igni, to be consumed, Matius in Varr. L. L. 6, § 95 Müll.
    3.
    mando, ōnis, m. [2. mando], a glutton, gormandizer: mandonum gulae, Lucil. ap. Non. 17, 16; cf. manduco.

    Lewis & Short latin dictionary > mando

  • 32 manduco

    1.
    mandūco, āvi, ātum (in the dep. form, mandūcor, ari, Lucil., Afran., and Pompon. ap. Non. 477, 8 sq. (Pomp. Com. Rel. v. 100 Rib.; Afran. ib. v. 184); cf. Prisc. 799 P.), 1, v. a. [a lengthened form of 2 mando].
    I.
    Lit., to chew, masticate; to eat by chewing (ante-class. and post-Aug.):

    manducato candido pane,

    Varr. R. R. 3, 7, 9; Sen. Ep. 95, 27.—
    II.
    Transf., to eat, devour: bucceas, Aug. ap. Suet. Aug. 76: crudum manduces Priamum Priamique pisinnos, Labeo in Schol. Pers. 1, 4.
    2.
    mandūco, ōnis, m. [1. manduco], a glutton, gormandizer (post-class.), Pompon. ap. Non. 17, 15 (Com. Rel. v. 112 Rib.); App. M. 6, p. 186, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > manduco

  • 33 obedo

    ŏb-ĕdo, ēdi, ēsum, ĕre, to eat, eat away, devour (used only in the part. perf. and P. a.).— Trop.:

    nec obesa cavamine terra est,

    Auct. Aetn. 344.—Hence, P. a.: ŏbēsus, a, um.
    I.
    Wasted away, lean, meagre: corpore pectoreque undique obeso, Laev. ap. Gell. 19, 7, 3; and ap. Non. 361, 17: (obesum hic notavimus proprie magis quam usitate dictum pro exili atque gracilento, Gell. ib.: obesum gracile et exile, Non. l. l.).—
    II.
    Mid., that has eaten itself fat; hence, in gen., fat, stout, plump: obesus pinguis quasi ob edendum factus, Paul. ex Fest. p. 188 Müll. (not in Cic.; perh. not ante-Aug.;

    syn.: opimus, pinguis): corpus neque gracile, neque obesum,

    Cels. 2, 1; cf. Col. 6, 2, 15:

    turdus,

    Hor. Ep. 1, 15, 40:

    sus,

    Col. 7, 10, 6:

    terga,

    Verg. G. 3, 80:

    cervix,

    Suet. Ner. 51.— Sup.:

    obesissimus venter,

    Plin. 11, 37, 79, § 200; Suet. Vit. 17; App. M. 11, p. 263.— Poet.:

    fauces obesae,

    swollen, Verg. G. 3, 497.—
    B.
    Trop., gross, coarse, heavy, dull ( poet.): munera quid mihi quidve tabellas Mittis nec firmo juveni neque naris obesae? that has not a quick nose, that is not nice or delicate, = obtusae, Hor. Epod. 12, 3; so,

    aures,

    Calp. Ecl. 4, 147:

    mens,

    Aus. Epigr. 7, 20: obeso somno mori, idle, lazy, inactive, of bees, Sulp. Sat. 56.

    Lewis & Short latin dictionary > obedo

  • 34 pappo

    pappo ( papo), āre, v. a., to eat pap, to eat:

    liberto opus est quod pappet,

    Plaut. Ep. 5, 2, 62; Pers. 3, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > pappo

  • 35 prandeo

    prandĕo, di (prandidi, Diom. p. 364), sum, 2, v. n. and a. [prandium].
    I.
    Neutr., to take breakfast, to breakfast (v. prandium;

    class.): hic rex cum aceto pransurus est et sale,

    Plaut. Rud. 4, 2, 32:

    prandi in navi,

    id. Men. 2, 3, 50:

    prandi perbene,

    id. ib. 5, 9, 81:

    Caninio consule scito neminem prandisse (because he was elected in the afternoon, and resigned his office on the following morning),

    Cic. Fam. 7, 30, 1:

    sic prandete, commilitones, tamquam apud inferos coenaturi,

    Val. Max. 3, 2, 3:

    ad satietatem,

    Suet. Dom. 21; Plin. 28, 5, 14, § 56:

    prandebat sibi quisque deus,

    Juv. 13, 46.—
    II.
    Act., to breakfast on any thing, to take as a breakfast or luncheon; or, in gen., to eat:

    calidum prandisti prandium,

    Plaut. Poen. 3, 5, 14:

    luscinias prandere,

    Hor. S. 2, 3, 245:

    olus,

    id. Ep. 1, 17, 13.—Hence, pransus, a, um, P. a., that has breakfasted (like potus, that has drunk):

    pransus non avide,

    Hor. S. 1, 6, 127; 1, 5, 25:

    pransa Lamia,

    id. A. P. 340. —Because soldiers were accustomed to eat before an engagement; hence, pransus paratus, or curatus et pransus, of soldiers, fed, i. e. ready, fit for fighting: exercitus pransus, paratus, Cato ap. Gell. 15, 13, 5; Varr. ap. Non. 459, 2:

    ut viri equique curati et pransi essent,

    Liv. 28, 14: pransus, potus, overfed, gluttonous:

    adde inscitiam pransi, poti, oscitantis ducis,

    Cic. Mil. 21, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > prandeo

  • 36 pransito

    pransĭto, āvi, 1, v. freq. n. and a. [prandeo].
    I.
    Neutr., to breakfast, to eat breakfast or luncheon (mostly ante- and postclass.):

    ad rivum accumbentes viatores pransitare solent,

    Vitr. 8, 3:

    pransitans et cenitans,

    Lampr. Elag. 27.—
    II.
    Act., to breakfast upon, eat at breakfast or luncheon:

    polentam,

    Plaut. As. 1, 1, 20:

    prolem,

    Arn. 4, 143.— Impers. pass.:

    ut pransitaretur et cenitaretur,

    Macr. S. 2, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > pransito

  • 37 (ad-edō)

       (ad-edō) ēdī, ēsus, ere,    to eat away, gnaw at, consume: iecur, L.: favos, V.—Meton., of fire, to consume: flamma postibus haesit adesis, V.— Of water: lapides adesos, worn by water, H.— Fig.: adesa pecunia, used up: fortunae, Ta.

    Latin-English dictionary > (ad-edō)

  • 38 ad-hibeō

        ad-hibeō uī, itus, ēre    [habeo], to hold toward, turn to, apply, add to: manūs medicas ad volnera, V.: ad panem adhibere, eat with: manūs genibus adhibet, i. e. clasps, O.—Fig., to furnish, produce, bring forward, apply, bestow, administer: parti corporis scalpellum: oratio, quae lumen adhibere rebus debet: (oratio) ad volgus adhibenda: alicui voluptates: oratorem, call to one's aid: animum, give close attention, V.—Esp., to bring to, summon, employ: fratrem adhibet, Cs.: adhibitis amicis, S.: leges, ad quas (sc. defendendas) adhibemur, we are summoned: adhibebitur heros, shall be brought upon the stage, H.: aliquem in partem periculi, O. —With ad or in consilium (concilium), to summon for counsel, consult: neque hos ad concilium adhibendos censeo, Cs.: illis adhibitis in consilium: (plebes) nullo adhibetur consilio, Cs.; cf. adhibitis omnibus Marcellis, qui tum erant.—Adhibere aliquem cenae or epulis, to invite to dinner, invite to a banquet, entertain: adhibete Penatīs et patrios epulis, etc., V.: convivio neminem, L.: alteris Te mensis deum (when tutelary gods were invoked), H.: mulieres in convivium.—To treat, handle, act towards: victu quam liberalissime adhiberi: alqm severius.—Adhibere aliquid, to put to use, apply, use, employ for, use in: modum quemdam: adhibitā audaciā et virtute, calling to their aid, Cs.: belli necessitatibus patientiam, L.: curam in valetudine tuendā, N.: fidem in amicorum periculis: modum vitio, to set bounds: memoriam contumeliae, to retain in memory, N.—Esp. in phrase, adhibere vim, to employ compulsion, compel: si hanc vim adhibes, quid opus est iudicio? — Poet.: Munitaeque adhibe vim sapientiae, storm the defences of wisdom, H.

    Latin-English dictionary > ad-hibeō

  • 39 cēnitō

        cēnitō —, —, āre, freq.    [ceno], to dine often, dine habitually: foris; apud alqm.
    * * *
    cenitare, cenitavi, cenitatus V
    dine/eat habitually (in a particular place/manner); have dinner, dine (often)

    Latin-English dictionary > cēnitō

  • 40 circum

        circum    [acc. of circus], adv. and praep.    I. Adv, around, round about, all around: Arboribus clausi circum, V.: quae circum essent opera, Cs.: portis circum omnibus instant, V.: circum tutae sub moenibus urbis, round about under the walls, V.: Gentibus circumque infraque relictis, O.: circum Undique convenere, on all sides, V.—    II. Praep. with acc. (sometimes following its case), around, about, all around: terra circum axem se convertit: novas circum felix eat hostia fruges, V.: circum caput Deposuit radios, O. — About, upon, around, near: capillus circum caput Reiectus, T.: flexo circum tempora cornu, O.: flumina circum, on the borders of the rivulets, V.: turbā circum te stante, H.: Circum claustra fremunt, V. — Among, around, through, to: circum villulas nostras errare, in our villas around: circum Me vectari rura caballo, H.: pueros circum amicos dimittit, to friends around: ducebat eos circum civitates: dimissis circum municipia litteris, Cs.: circum oram maritimam misit, ut, etc., L.: oras et litora circum Errans, V.—In the neighborhood of, around, about, at, near by: templa circum forum: urbes, quae circum Capuam sunt.—Of attendants, with, attending, accompanying: paucae, quae circum illam essent, T.: Hectora circum, V.: Circum pedes homines habere, i. e. slaves.—    III. In composition, the m before vowels was not pronounced, and is often omitted; circum with many verbs forms a loose compound, and tmesis is frequent in poetry (see circumago, circumdo, etc.). Some edd. have circum verto, circum volito, etc.
    * * *
    I
    about, around; round about, near; in a circle; in attendance; on both sides
    II
    around, about, among, near (space/time), in neighborhood of; in circle around

    Latin-English dictionary > circum

См. также в других словарях:

  • eat — W1S1 [i:t] v past tense ate [et, eıt US eıt] past participle eaten [ˈi:tn] ▬▬▬▬▬▬▬ 1¦(food)¦ 2¦(meal)¦ 3 eat your words 4 eat your heart out 5 eat somebody alive/eat somebody for breakfast 6¦(use)¦ 7 eat humble pie …   Dictionary of contemporary English

  • eat — [ it ] (past tense ate [ eıt ] ; past participle eat|en [ itn ] ) verb intransitive or transitive *** to put food into your mouth and swallow it: We sat on the grass and ate our sandwiches. Don t talk while you re eating. I ve eaten too much.… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • Eat — ([=e]t), v. t. [imp. {Ate} ([=a]t; 277), Obsolescent & Colloq. {Eat} ([e^]t); p. p. {Eaten} ([=e]t n), Obs. or Colloq. {Eat} ([e^]t); p. pr. & vb. n. {Eating}.] [OE. eten, AS. etan; akin to OS. etan, OFries. eta, D. eten, OHG. ezzan, G. essen,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Eat — ([=e]t), v. t. [imp. {Ate} ([=a]t; 277), Obsolescent & Colloq. {Eat} ([e^]t); p. p. {Eaten} ([=e]t n), Obs. or Colloq. {Eat} ([e^]t); p. pr. & vb. n. {Eating}.] [OE. eten, AS. etan; akin to OS. etan, OFries. eta, D. eten, OHG. ezzan, G. essen,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Eat — ([=e]t), v. t. [imp. {Ate} ([=a]t; 277), Obsolescent & Colloq. {Eat} ([e^]t); p. p. {Eaten} ([=e]t n), Obs. or Colloq. {Eat} ([e^]t); p. pr. & vb. n. {Eating}.] [OE. eten, AS. etan; akin to OS. etan, OFries. eta, D. eten, OHG. ezzan, G. essen,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • eat — ► VERB (past ate; past part. eaten) 1) put (food) into the mouth and chew and swallow it. 2) (eat out or in) have a meal in a restaurant (or at home). 3) (eat something away or eat away at/into) gradually erode or des …   English terms dictionary

  • Eat Me — Eat Me, Drink Me Eat Me, Drink Me студийный альбом Marilyn Manson Дата выпуска …   Википедия

  • Eat — Eat, v. i. 1. To take food; to feed; especially, to take solid, in distinction from liquid, food; to board. [1913 Webster] He did eat continually at the king s table. 2 Sam. ix. 13. [1913 Webster] 2. To taste or relish; as, it eats like tender… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Eat Me — Eat Me, Drink Me Saltar a navegación, búsqueda Eat Me, Drink Me Álbum de estudio de Marilyn Manson Publicación …   Wikipedia Español

  • eat — (v.) O.E. etan (class V strong verb; past tense æt, pp. eten) to eat, devour, consume, from P.Gmc. *etanan (Cf. O.Fris. ita, O.S. etan, M.Du. eten, Du. eten, O.H.G. ezzan, Ger. essen, O.N. eta, Goth. itan), from PIE root …   Etymology dictionary

  • eat — [ēt] vt. ate [āt; ] Brit usually [ et] eaten [ēt′ n] eating [ME eten < OE etan, akin to Ger essen < IE base * ed , to eat > L edere, Gr edmenai] 1. to put (food) in the mouth, chew if necessary, and swallow 2. to use up, devour, destroy …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»