Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

dubitatio

  • 1 dubitatio

    dubitātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] doute, incertitude. [st2]2 [-] réflexion, examen, hésitation, irrésolution, lenteur. [st2]3 [-] (t. de rhét.) dubitation.    - sine ulla dubitatione: sans aucune hésitation.    - dubitatio adventus legionum, Caes. B. G. 5.48: le doute sur l'arrivée des légions.    - dubitatio Socratica, de omnibus rebus, Cic. Ac. 1, 4, 17: le doute méthodique de Socrate.    - dubitatio ad rem publicam adeundi, Cic. Rep. 1, 7, 12: hésitation à se mêler du gouvernement.
    * * *
    dubitātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] doute, incertitude. [st2]2 [-] réflexion, examen, hésitation, irrésolution, lenteur. [st2]3 [-] (t. de rhét.) dubitation.    - sine ulla dubitatione: sans aucune hésitation.    - dubitatio adventus legionum, Caes. B. G. 5.48: le doute sur l'arrivée des légions.    - dubitatio Socratica, de omnibus rebus, Cic. Ac. 1, 4, 17: le doute méthodique de Socrate.    - dubitatio ad rem publicam adeundi, Cic. Rep. 1, 7, 12: hésitation à se mêler du gouvernement.
    * * *
        Dubitatio, Verbale: vt Dubitatio de re aliqua. Cic. Doubte.
    \
        Sine dubitatione, lactucae foliis similis. Plin. Sans doubte.
    \
        Adducere in dubitationem. Cic. Mettre en doubte.

    Dictionarium latinogallicum > dubitatio

  • 2 dubitatio

    dubitātio, ōnis, f. (dubito), I) der Zweifel, die Ungewißheit, a) im allg.: res habet dubitationem, Cic.: sine ulla dubitatione, ohne alle Ungewißheit = mit völliger Gewißheit, ganz entschieden, Cic. u.a.: u. so sine dubitatione, Vell. u. Col. (vgl. unten no. II): vere ac sine cuiusquam dubitatione, Cic. – m. subj. Genet., dubitatio omnium, Cic.: m. obj. Genet., dubitatio adventus legionum, Caes.: dubitatio iuris, Cic.: m. de u. Abl., illa Socratica dub. de omnibus rebus, Cic. – m. Verben verb. m. folg. indir. Fragesatz, si quando dubitatio accĭdit, quale sit id, de quo consideretur, Cic.: imperandi declinatio sitne, habet dubitationem (ist zweifelhaft), Varro LL.: bei vorherg. Negation m. folg. quin u. Konj., hic locus nihil habet dubitationis, quin etc., Cic.: nulla dubitatio est od. fuit, quin etc., Cic. u. Liv.: nisi forte tanta ubertas et varietas pomorum dubitationem affert, quin hominibus solis ea natura donaverit, Cic. de nat. deor. 2, 158: u. extra dubitationem est m. folg. Acc. u. Infin., zB. legem esse, Quint. 7, 1, 48. – b) als Redefigur, griech. διαπόρησις, wenn der Redner tut, als sei die Sache so groß, daß er keine Worte finde und nicht wisse, wo er anfangen solle, Cornif. rhet. 4, 40 (Beispiele Cic. Rosc. Am. 29; de or. 3, 214). – II) das Bedenken, die Bedenklichkeit, Unschlüssigkeit, das Zaudern, Cic. u.a.: dubitatio crucis, Bedenklichkeit wegen Anwendung der Kreuzigung, Cic.: u. so dub. belli, wegen der Führung des Kr., Cic.: aluit dubitatione bellum, Tac.: sine ulla dubitatione, ohne alle Bedenklichkeit, ohne allen Anstand, ganz entschieden, ungescheut, Cic.: ebenso sine dubitatione, Cic. u.a.: u. nullā interpositā dubitatione, Caes. – Plur., angunt me dubitationes tuae (deine Bedenken), Cic. ad Att. 5, 21, 4.

    lateinisch-deutsches > dubitatio

  • 3 dubitatio

    dubitātio, ōnis, f. (dubito), I) der Zweifel, die Ungewißheit, a) im allg.: res habet dubitationem, Cic.: sine ulla dubitatione, ohne alle Ungewißheit = mit völliger Gewißheit, ganz entschieden, Cic. u.a.: u. so sine dubitatione, Vell. u. Col. (vgl. unten no. II): vere ac sine cuiusquam dubitatione, Cic. – m. subj. Genet., dubitatio omnium, Cic.: m. obj. Genet., dubitatio adventus legionum, Caes.: dubitatio iuris, Cic.: m. de u. Abl., illa Socratica dub. de omnibus rebus, Cic. – m. Verben verb. m. folg. indir. Fragesatz, si quando dubitatio accĭdit, quale sit id, de quo consideretur, Cic.: imperandi declinatio sitne, habet dubitationem (ist zweifelhaft), Varro LL.: bei vorherg. Negation m. folg. quin u. Konj., hic locus nihil habet dubitationis, quin etc., Cic.: nulla dubitatio est od. fuit, quin etc., Cic. u. Liv.: nisi forte tanta ubertas et varietas pomorum dubitationem affert, quin hominibus solis ea natura donaverit, Cic. de nat. deor. 2, 158: u. extra dubitationem est m. folg. Acc. u. Infin., zB. legem esse, Quint. 7, 1, 48. – b) als Redefigur, griech. διαπόρησις, wenn der Redner tut, als sei die Sache so groß, daß er keine Worte finde und nicht wisse, wo er anfangen solle, Cornif. rhet. 4, 40 (Beispiele Cic. Rosc. Am. 29; de or. 3, 214). – II) das Bedenken, die Bedenklichkeit, Unschlüssigkeit, das Zaudern, Cic. u.a.: dubitatio crucis, Bedenklichkeit
    ————
    wegen Anwendung der Kreuzigung, Cic.: u. so dub. belli, wegen der Führung des Kr., Cic.: aluit dubitatione bellum, Tac.: sine ulla dubitatione, ohne alle Bedenklichkeit, ohne allen Anstand, ganz entschieden, ungescheut, Cic.: ebenso sine dubitatione, Cic. u.a.: u. nullā interpositā dubitatione, Caes. – Plur., angunt me dubitationes tuae (deine Bedenken), Cic. ad Att. 5, 21, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dubitatio

  • 4 dubitatio

    dŭbĭtātĭo, ōnis, f. [dubito].
    I.
    A wavering in opinion or judgment; a being uncertain, a doubting; uncertainty, doubt.
    A.
    Prop.
    1.
    In gen. (freq. and good prose).
    (α).
    Absol.:

    nec tibi sollicitudinem ex dubitatione mea, nec spem ex affirmatione, afferre volui,

    Cic. Fam. 9, 17 fin.:

    cum res non conjecturā, sed oculis ac manibus teneretur, neque in causa ulla dubitatio posset esse,

    id. Cluent. 7, 20:

    in ea obscuritate ac dubitatione omnium,

    id. ib. 27:

    quod quamquam dubitationem non habet, tamen rationes afferendas puto, etc.,

    id. Fin. 5, 10; cf. id. Agr. 1, 4, 11; Quint. 4, 3, 6:

    dubitationem afferre,

    Cic. Off. 1, 41, 147; cf. id. ib. 3, 4, 18:

    eo sibi minus dubitationis dari, quod, etc.,

    Caes. B. G. 1, 14, 1:

    ad tollendam dubitationem sola non sufficiunt,

    Quint. 5, 9, 8; cf. id. 5, 13, 51; Cic. Att. 12, 6 fin. al. So in Cicero a few times: sine ulla dubitatione, without any doubt, i. e. per litoten, most certainly (an emphatic sine dubio, v. dubius, I. B. 2. b. e), Cic. Tusc. 3, 3, 5; id. Balb. 13, 31; id. Verr. 2, 4, 18, § 39; id. Cat. 4, 3, 5;

    so too, sine dubitatione,

    Col. 3, 6, 2 (but far more freq. in signif. II., v. infra).—
    (β).
    With gen.: omnem dubitationem adventus legionum expellere, Caes. B. G. 5, 48 fin.; cf.

    juris (i. e. dubitatio, penes quem esset jus),

    Cic. Caecin. 4, 9:

    generum,

    id. de Or. 2, 31, 134:

    hujus utilitatis,

    Quint. 1, 10, 28.—
    (γ).
    With de:

    illa Socratica, de omnibus rebus,

    Cic. Ac. 1, 4, 17; Auct. B. Afr. 26.—
    (δ).
    With rel. or interrog. clause:

    si quando dubitatio accidit, quale sit id, etc.,

    Cic. Off. 3, 4, 18; id. Cluent. 28, 76; id. Fam. 15, 21:

    alterum potest habere dubitationem, adhibendumne fuerit hoc genus... an, etc.,

    id. Off. 3, 2, 9; id. Fam. 3, 5, 3; Quint. 11, 2, 44.—
    (ε).
    With quin:

    cum hic locus nihil habeat dubitationis, quin, etc.,

    Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. N. D. 2, 63, 158.—
    (ζ).
    With a subject acc. and inf.:

    hoc a rustico factum extra dubitationem est,

    Quint. 7, 1, 48.—
    2.
    Esp., as a fig. of speech, i. q. Gr. diaporêsis, i. e. hesitation, embarrassment of the speaker, because unable to do justice to the greatness of his theme (e. g. Cic. Rosc. Am. 11; id. de Or. 3, 56, § 214), Auct. Her. 4, 29, 40; cf. Ernest. Lex. Technol. Lat. p. 136.—
    B.
    Meton. (dubito, I. B.), a doubt, question, considering:

    indigna dubitatio homine!

    Cic. Lael. 19, 67; so,

    ad rem publicam adeundi,

    id. Rep. 1, 7, 12.—
    II.
    A wavering, hesitating in coming to a conclusion; hesitancy, irresolution, delay:

    aestuabat dubitatione, versabat se in utramque partem non solum mente, verum etiam corpore,

    Cic. Verr. 2, 2, 30; cf.:

    qui timor! quae dubitatio! quanta haesitatio tractusque verborum!

    id. de Or. 2, 50:

    inter dubitationem et moras senati,

    Sall. J. 30, 3; cf. id. ib. 62, 9:

    aluit dubitatione bellum,

    Tac. A. 3, 41 fin. et saep.:

    (Caesar) nulla interposita dubitatione legiones ex castris educit,

    without any hesitation, promptly, Caes. B. G. 7, 40, 1;

    in this signif. very freq. in Cicero: sine ulla dubitatione,

    Cic. Cluent. 28, 75; id. Verr. 2, 3, 12; id. Pis. 3; 21 fin.; id. N. D. 1, 1; id. de Or. 2, 28, 122; id. Fam. 1, 5, b. 2. et saep.; cf.:

    absque ulla dubitatione,

    Vulg. Ruth, 3, 13;

    less freq. merely sine dubitatione,

    without hesitation, unhesitatingly, Cic. Agr. 2, 9, 23; id. N. D. 3, 34, 84; id. Ac. 2, 29, 94; id. Top. 15 fin.; id. Att. 11, 16, 3; so Cic. Fil. Fam. 16, 21; Auct. B. Alex. 63, 2; Vulg. Act. 10, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > dubitatio

  • 5 dubitatio

    dubitatio dubitatio, onis f сомнение

    Латинско-русский словарь > dubitatio

  • 6 dubitatio

    dubitatio dubitatio, onis f нерешительность, колебание

    Латинско-русский словарь > dubitatio

  • 7 dubitatio

    dubitātio, ōnis f. [ dubito ]
    1) сомнение (alicujus rei или de aliquā re C etc.)
    2) нерешительность, колебание ( angunt me dubitationes tuae C)
    d. alicujus rei C etc. — колебаний насчёт чего-л.

    Латинско-русский словарь > dubitatio

  • 8 dubitātiō

        dubitātiō ōnis, f    [dubito], uncertainty, doubt, perplexity: in causā: in eā dubitatione omnium: dubitationem adferre: eo sibi minus dubitationis dari, quod, etc., Cs.: sine ullā dubitatione, i. e. certainly: omnem dubitationem adventūs legionum expellere, Cs.: iuris (i. e. penes quem esset ius): de omnibus rebus: quidnam esset actum: nulla fuit, quin, etc. — A doubt, question, considering: indigna homine.— A wavering, hesitating, hesitancy, irresolution, delay: belli: aestuabat dubitatione: inter dubitationem et moras senatūs, S.: nullā interpositā dubitatione legiones educit, Cs.: sine ullā dubitatione, unhesitatingly: angunt me dubitationes tuae.
    * * *
    doubt, irresolution, uncertainty; wavering, hesitation; questioning

    Latin-English dictionary > dubitātiō

  • 9 dubitatio

    dubitatio, onis, f., hesitation, A. 10:29.*

    English-Latin new dictionary > dubitatio

  • 10 dubitatio

    - onis s f 3o1
    doute

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > dubitatio

  • 11 dubitatio

    , onis f
      сомнение, колебание

    Dictionary Latin-Russian new > dubitatio

  • 12 Недоумение

    - dubitatio; haesitatio;

    • вызывать недоумение - dubitationem movere; dubitationi esse;

    • держать кого-л. в недоумении - suspensum aliquem habere, tenere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Недоумение

  • 13 Нерешительность

    - dubitatio; cunctatio; haesitatio;

    • оставлять в нерешительности - suspendere (aliquem ambiguis responsis);

    • в нерешительности - suspensis animis;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Нерешительность

  • 14 Сомнение

    - dubitatio; dubium; ambiguitas;

    • при сомнении воздержись - in dubio abstine;

    • без сомнения, вне сомнения, без всякого сомнения - absque (procul, sine) ulla dubitatione (ullo dubio); certissime; indubitanter; haud (non) dubie;

    • не подлежит сомнению - non dubitandum est;

    • подвергать сомнению - in dubium vocare;

    • испытывать сомнения - vereri;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Сомнение

  • 15 Bedenklichkeit

    Bedenklichkeit, I) Zweifel, Unentschlossenheit: dubitatio. – cunctatio (das Zögern). – haesitatio (das Anstandnehmen). – scrupulus (beunruhigender Zweifel, Skrupel, gleichsam Stein des Anstoßes); verb. scrupulus et dubitatio. – religio (Gewissensskrupel, mit Scheu verbundene Bedenklichkeit). – B. haben, s. Bedenken (tragen). – B. machen, verursachen. erregen, dubitationem afferre, inicere; scrupulum alci inicere; religionem alci inicere, incutere: sich wegen etwas B. machen, alqd in religionem trahere; alqd religioni habere: ich mache mir keine B., habe keine B., etw. zu tun, religio mihi non est, quo minus etc. – die B. benehmen, die B. (das Bedenken) heben, dubitationem alci praecīdere, tol lere, expellere; scrupulum alci eximere od. ex animo evellere; religionem alci eximere: die B. ist verschwunden, scrupulus e medio abiit: eine einzige B. habe ich noch, unus mihi restat scrupulus. – ohne B., sine dubitatione: ohne alle B., nullā interpositā dubitatione; sine ulla dubitatione. – II) Schwierigkeit: difficultas. – impedimentum (Hindernis). – nicht ohne B., non facile: die Sache hat große B., res habet magnam difficultatem: es äußern, zeigen sich viele Bedenklichkeiten, multa obstare et impedire videntur.

    deutsch-lateinisches > Bedenklichkeit

  • 16 Frage

    Frage, interrogatio (das Fragen, um die Antwort od. Meinung eines andern zu vernehmen, übh. jeder im Ton der Frage ausgesprochene Gedanke; dah. auch die Fr. als Redefigur). – quaestio (das genaue u. zusammenhängende Fragen oder Erörtern, steht daher vorzugsw. von der wissenschaftlichen u. richterlichen Untersuchung). – percontatio (das Sich-Erkundigennach den Einzelheiten, um über ein Faktum Auskunft zu erhalten). – disceptatio (eine Streitfrage, Debatte, um die Wahrheit zu erforschen, zu prüfen oder genauer zu bestimmen). – dubitatio (noch unentschiedene, zu untersuchende Frage, s. Cic. de or. 2, 134). – eine kleine Fr., interrogatiuncula; quaestiuncula; disceptatiuncula: sich mit einer Fr. an jmd. wenden, eine Fr. an jmd. tun, richten, stellen, gegen jmd. die Fr. aufwerfen, jmdm. eine Fr. vorlegen, alqm interrogare od. percontari coepisse; de alqo quaerere incipere (z.B. wer denn etc., quisnam etc): ich stelle (richte) an mich selbst die Fr., interrogare me ipse coepi; od. bl. interrogo me ipse. – eine Fr. (zur Erörterung) stellen. aufstellen, aufwerfen, vorlegen, quaestionem ponere, proponere, afferre; de quo disceptetur, ponere; auch bl. quaerere, ponere (τι-ϑέναι) od. afferre: sich eine Fr. vorlegen lassen, poscere quaestionem; iubere dicere, qua de re quis vellet audire. – eine Fr. beantworten, auf eine Fr. antworten, ad rogatum od. ad interrogata od. ad ea, quae interrogatus sum, respondere; ad ea, quae quaesita sunt, respondere: jmdm. auf seine Fr. an tworten, jmds. Fragen beantworten, [933] interroganti alci respondere; alci ad rogatum respondere: auf diese Fr. antworten, diese Fr. beantwo rten, huic percontationi respondere: antworte auf meine Fr., hoc, quod te rogo, responde. – es entsteht hier die Fr., hoc loco quaestio oritur, exoritur, nascitur, exsistit; quaeritur hic: hier könnte vielleicht die Fr. entstehen, hic fortasse quaerendum sit. – es ist jetzt die Fr., nunc id agitur: es ist eine große Fr. (d. i. weitläufige Untersuchung), magna est quaestio: das ist eine andere Fr., alia ista quaestio est: das ist keine Fr., hoc non dubium est (das ist nicht zweifelhaft); de hac re non dubitatur, dubitatio non oritur (dabei entsteht kein Bedenken): ohne alle Fr., sine ul la controversia: es ist noch die Fr., res in quaestionem venit od. vocatur; res in disceptationem vocari potest: es ist noch die offene Fr., tamquam integrum est u. bl. integrum est: etw. in Fr. stellen (= unsicher machen), ad incertum revocare (z.B. allen Besitz, bona): es steht etw. in Fr., agitur alqd (es handelt sich um etw., prägn. = es steht etwas auf dem Spiele): es kann nicht in Fr. kommen, ob... oder etc., deliberari non potest, utrum... an etc.

    deutsch-lateinisches > Frage

  • 17 gering

    gering, tenuis (eig. dünn; dann uneig. = klein, unbedeutend, sowohl der Beschaffenheit als der Wichtigkeit, daher auch dem Stande nach). – exilis (nicht stark, schwach, z.B. Macht [res], Erbschaft etc.). – parvus. non magnus (klein, nicht groß, z.B. pecunia parva od. non magna: u. non magna signa [Beweise]alcis rei). – exiguus (dürftig, geringfügig im Vergleich zu etw. anderem). – levis (leicht, ohne innern Gehalt, z.B. Geschenk, munus). – vilis (seiner Beschaffenheit nach ohne Wert, meist im verächtlichen Sinne; n. pl.vilia auch subst. = geringe Dinge, Speisen etc.). – humilis. obscurus (niedrig, ersteresdem Stande, letzteres dem Herkommen od. der Geburt nach). – nicht g., non nullus (einiger = nicht unbeträchtlich, z.B. non nulla pars militum). – so g., tantus. tantulus (z.B. praesidii tantum est, ut etc.). – wie g., quantus. quantulus (z.B. quantulum istud est!). – geringer (dem Geschlechte, Stande, der Macht etc. nach), inferior, z.B. an Würde, dignitate. – eine g. Anzahl, numerus exiguus, parvus; pauci: die g. Anzahl, paucitas: mit g. Mühe, sine negotio; nullo negotio: um einen g. Preis (um ein geringes), parvo: um einen sehr g. Preis (um ein sehr geringes), minimo: in geringerer Gunst stehen, inferiorem gratiā esse. – ein Mann von g. Stande od. Herkommen, homo tenuis od. tenuioris ordinis; homo humili od. obscuro od. ignobili loco natus: ein ganz g. Mann, homo tenuissimus (dem Stande nach); homo ex ultima plebe. homo ultimae plebis (dem Herkommen nach); homo ex infima fortuna. [1076] homo infimae sortis (dem Vermögen nach). – nicht der geringste Zweifel, nulla dubitatio; ne minima quidem dubitatio: es ist nicht das geringste (d. i. nicht das schlechteste od. ein großes) Lob, non ultima od. infima laus est: einer der geringsten sein. esse in postremis: nicht im geringsten, nihil (in keiner Hinsicht, z.B. vultum mutare); ne minimā quidem re (auch nicht mit der geringsten Kleinigkeit, z.B. offendere alqm): auch für den Verbannten sorgten sie nicht im geringsten, ne exulis qui dem ullam curam gesserunt: im geringsten nicht, minime (d. i. keineswegs, z.B. quod minime putabat): nichts geringeres als etc., nihil aliud nisi od. (seit Liv.) quam etc. – g. gesagt, ut parcissime dicam.

    deutsch-lateinisches > gering

  • 18 Zweifel

    Zweifel, dubitatio (das Zweifeln, häufig mit folg. quin, ne, num, quidnam etc.). – scrupulus (Stein des Anstoßes, die Sache, die mich wegen ihrer Ungewißheit beunruhigt). – difficultas (die Schwierigkeit, einer Sache auf den Grund zu kommen). – Gew. durch das subst. Neutrum dubium in den Kasus obliqui mit Präposit. – ohne Z., sine dubio. haud dubie. certe (zuverlässig, unfehlbar, gewiß, z.B. * haec lectio sine dubio od. haud dubie vera est: u. si deus scit, certe illud eveniet), sine ulla dubitatione (ohne alles Bedenken, ohne allen Anstand, z.B. *haec lectio sine ulla dubitatione praeferenda est); auch durch non dubito, quin (z.B. ohne Zweifel haben dir alle geschrieben, *non dubito, quin ad te omnes scripserint). – in Z. stehen, v. Pers., s. zweifeln: in Z. stehen, einem Z. unterliegen, unterworfen sein, s. »zweifelhaft sein« unter »zweifelhaft no. II«: ich habe keinen Z., daß etc., non od. nihil dubito, quin etc.: man ist im Z., dubitatur; ambigitur: ich bin im Z. (zweifelhaft), ob etc., s. zweifelhast [2857] no. I: es ist kein Z., es unterliegt keinem Z., es ist keinem Z. unterworfen, es leidet keinen Z., es ist außer Z., daß etc., s. »es ist nicht zweifelhaft, daß etc.« unter »zweifelhaft no. II«: etwas in Z. ziehen, s. bezweifeln: es in Z. ziehen, daß etc., negare nt. folg. Akk. u. Infin.: außer Z. setzen, haud dubium relinquere alqd od. mit folg. Akk. u. Infin.; in Z. lassen, s. zweifelhaft (lassen): keinen Z. übrig lassen, nihil dubii relinquere (z.B. von einem Beweis): es steigt ein Z. in mir auf, dubitatio mihi movetur od. affertur; scrupulus mihi inicitur: jmdm. einen Z. benehmen, heben, dubitationem alci eximere od. expellere od. tollere; scrupulum alci eximere; scrupulum alci od. ex alcis animo evellere: allen Z. heben, omnem dubitationem tollere: allen Z. aufgeben, fahren lassen. dubitare desinere: jmdm. nicht den mindesten Z. lassen, omnem dubitationem alci tollere: noch ein Z. bleibt mir, unus mihi restat scrupulus.

    deutsch-lateinisches > Zweifel

  • 19 Bedenken [2]

    Bedenken, das, I) Nachdenken. Überlegung: cogitatio. consideratio. meditatio (s. »bedenken« die Verba). – deliberatio. consultatio (Beratschlagung). – ohne alles B., omissā omni cogitatione: nach reifem Bed., re diligenter perpensā od. consideratā; initā subductāque ratione; omnibus rebus circumspectis: die Sache erfordert B., res habet deliberationem; res cadit in deliberationem: hier gilt kein langes B., nulla tibi hic iam consultatio est. – II) Anstand, Anstoß, dubitatio (das Schwanken im Entschluß, die Unschlüssigkeit). – haesitatio (das Anstehen). – cunctatio (das Zögern). – religio. scrupulus (Bedenklichkeit, Zweifel in Gewissenssachen). – ohne B., non dubitanter. sine dubitatione. nullā interpositā dubitatione (ohne langes Schwanken im Entschluß); haud cunctanter. abiectā omni cunctatione (ohne Zögern); confidenter (mit Zuversicht); audacter (kühn): ohne alles B., sine ulla dubitatione. – B. tragen (Bedenklichkeit haben), dubitare (im Entschluß schwanken, absol. od. mit Infin.; selten affirmativ, gewöhnl. mit der Negation); cunctari (unschlüssig zögern, absol. od. mit Infin.); haesitare (vor Verlegenheit, was man tun soll, nicht vorwärts können, Anstand nehmen, anstehen, absol. od. wegen etwas, ob alqd od. de alqa re); gravari (Schwierigkeiten machen, absol. od. mit Infin.). – einiges B. od. einigermaßen B. tragen, addubitare (absol. od. mit de alqo, in alqa re; od. mit quid mit Konj.; od. mit utrum... an). – kein B. tragen, non dubitare od. non cunctari m. Infin. od. mit quin u. Konj.; non gravari mit Infin.: jmdm. B. machen, verursachen, erregen, dubitationem alci afferre, inicere. – sich ein B. aus etwas machen, religioni alqd ducere od. habere. – das B. heben, s. Bedenklichkeit no. I.

    deutsch-lateinisches > Bedenken [2]

  • 20 Einwendung

    Einwendung, id quod contra dicitur. ea quae contra dicuntur; od. (in bezug auf die Pers.) ea quae alqs contra dicit. id quod opponitur od. obicitur. od. id quod opponi od. obici potest (Einwurf). – altercatio (Ei. von einer Seite gemacht, von einer andern beantwortet, s. Quint. 10, 1, 35: altercationes et interrogationes). – dubitatio (Anstand, Zweifel). – excusatio (Entschuldigung gegen Beschuldigungen u. Befehle). – ohne Ei, sine mora; sine ulla dubitatione; hand cunctanter; non dubitanter: eine Ei. machen, contra dicere; occurrere, gegen etwas, alci rei: wegen etwas, excusare alqd; uti alcis rei excusatione: man kann jetzt die Ei. nicht machen, daß etc., non iam potest dici mit folg. Akk. u. Infin.: jmdm. die Ei. machen, daß etc., alci opponere mit folg. Akk. u. Infin. – keine Ei.! nihil audio! (Komik.): Einwendungen machen (absol. = sich weigern), recusare. – ich begegne als Redner (im voraus) einer Ei., ante occupo, quod opponi video (videam); id quod obici potest occupo: hier ist keine Ei. möglich, in hac re nihil contra dici potest; in hac re nihil ab altera parte responderi potest. – Zuw. wird »Einwendung (Einwurf)« bl. durch das Neutrum eines Pronomens angedeutet, z.B. die andere Ei., daß etc., alterum illud, quod etc: jene Ei. will nichts heißen, daß wir etc., illud parvi refert m. folg. Akk. u. Infin.

    deutsch-lateinisches > Einwendung

См. также в других словарях:

  • Dubitatio — Scientific classification Kingdom: Fungi Division: Ascomycota Subdivision: Pezizomycotina …   Wikipedia

  • Dubitatio — Dubitatio, von lat. dubitare: zweifeln, schwanken, zögern drückt in der Rhetorik einen auf einen konkreten Sachverhalt ausgerichteten Zweifel aus. dient in der Musik dazu, allgemeine Ungewissheit auszudrücken, ohne dass diese näher beschrieben… …   Deutsch Wikipedia

  • Dubitatĭo — (lat.), 1) Zweifel; davon Dubitiren, bezweifeln, unentschlossen sein; 2) Figur, welche entsteht, wenn man sucht, etwas nach Verdienst zu schildern u. sein Unvermögen erklärt …   Pierer's Universal-Lexikon

  • dubitatio — index doubt (indecision), hesitation, indecision, scruple Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Dubitatio — Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada, como revistas especializadas, monografías, prensa diaria o páginas de Internet fidedignas. Puedes añadirlas así o avisar …   Wikipedia Español

  • Dubitatio — Du|bi|ta|tio, die; , ...ones [lat. dubitātio = Zweifel] (Rhet.): die Darstellung einleitende zweifelnde Frage …   Universal-Lexikon

  • Dubitatio — Du|bi|ta|tio die; , ...tiones [...ne:s] <aus lat. dubitatio »Zweifel, Ungewissheit; Bedenken« zu dubitare, vgl. ↑dubitieren> die Darstellung einleitende zweifelnde Frage (Rhet.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • dubitatio —    (s.f.) Figura di pensiero nella quale lo scrittore/locutore esprime un dubium, esita o finge di dubitare riguardo questioni complesse o cri­tiche, per la risoluzione delle quali chiede consiglio al pubblico ( anacenosi). Tipico dell ars… …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • dubitation — [ dybitasjɔ̃ ] n. f. • 1220; lat. dubitatio, de dubitare → douter ♦ Rhét. Figure par laquelle l orateur feint d hésiter sur la manière dont il doit interpréter ou juger qqch., afin de prévenir les objections. ⇒DUBITATION, subst. fém. A. Littér.… …   Encyclopédie Universelle

  • Musikalische Figur — Eine Figur ist eine elementare, musikalische Wendung melodischer, harmonischer, oder satztechnischer Art. Später entwickelt sich eine musikalische Figurenlehre von Ausdrucksmethoden. Inhaltsverzeichnis 1 Wortherkunft und Begriffsgeschichte 2… …   Deutsch Wikipedia

  • Figuras literarias — Las figuras literarias son formas no convencionales de utilizar las palabras, de manera que, aunque se emplean con sus acepciones habituales (aspecto que las diferencia de los tropos), se acompañan de algunas particularidades fónicas,… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»