-
21 aeque
aeque, adv. [st2]1 [-] également, de la même manière, autant. [st2]2 [-] justement, avec équité, équitablement, à bon droit. - voir la grammaire - duae trabes aeque longae, Caes.: deux poutres de même longueur. - omnes aeque, Cic.: tous indifféremment. - aeque magnum: aussi grand. - aeque non dubium, Plin.: il est tout aussi certain. - gloriam bonus et ignavus aeque sibi exoptant, Sall. C. 11: l'homme de bien et l'incapable convoitent également la gloire. - aeque ac (aeque et, aeque atque, aeque quam): aussi... que, autant... que. - aeque pulchrum est et vincere reges et facere: il est aussi beau de vaincre les rois que de les faire. - nihil aeque quam inopia aquae (eos) fatigabat, Tac. H. 5: rien ne les accablait autant que le manque d'eau. - animum adverte, ut aeque mecum haec scias, Plaut. As.: écoute bien pour en savoir autant que moi. - aeque ac si + subj. de la sub. cond.: autant que si, tout comme si. - Licinius aeque enixe parabit ac si ipse id bellum gesturus esset, Liv. 44: Licinius hâtera les préparatifs avec la même énergie que s'il allait lui-même avoir la conduite de cette guerre. - quo factum est ut aeque jumenta nitida ex castello educeret ac si in campestribus ea locis habuisset, Nep.: il arriva ainsi à tirer ses chevaux en aussi bon état de cette forteresse que s'il les eût tenus dans des pâturages. - pius deis immortalibus aeque ac si Manlius, collega ejus, devoveretur, Liv. 10: pieux aux Immortels, autant que si c'eût été Titus Manlius, son collègue, qui se fût dévoué. - aeque est ac si (aquam) in puteum conjicias, Petr. 42: c'est exactement comme si on jetait (de l'eau) dans un puits. - spero futurum ut aeque me mortuum juvet tanquam vivum, Petr. 78: j'espère que je trouverai dans la mort (le nard) aussi utile que dans la vie. - aeque ut quasi, Plaut.: de même que si, tout comme si. - nullus est hoc meticulosus aeque, Plaut.: il n'est personne d'aussi timide que lui. - me miserior nullus est aeque, Plaut.: personne n'est plus malheureux que moi. - aeque discordia, aeque concordia, Tac. Agr. 15: la discorde aussi bien que la concorde. - societatem conjunctionis humanae aeque tuens: maintenant avec équité le lien qui unit les hommes. - melius aequius, Cic. (formule de droit): en tout bien et toute justice.* * *aeque, adv. [st2]1 [-] également, de la même manière, autant. [st2]2 [-] justement, avec équité, équitablement, à bon droit. - voir la grammaire - duae trabes aeque longae, Caes.: deux poutres de même longueur. - omnes aeque, Cic.: tous indifféremment. - aeque magnum: aussi grand. - aeque non dubium, Plin.: il est tout aussi certain. - gloriam bonus et ignavus aeque sibi exoptant, Sall. C. 11: l'homme de bien et l'incapable convoitent également la gloire. - aeque ac (aeque et, aeque atque, aeque quam): aussi... que, autant... que. - aeque pulchrum est et vincere reges et facere: il est aussi beau de vaincre les rois que de les faire. - nihil aeque quam inopia aquae (eos) fatigabat, Tac. H. 5: rien ne les accablait autant que le manque d'eau. - animum adverte, ut aeque mecum haec scias, Plaut. As.: écoute bien pour en savoir autant que moi. - aeque ac si + subj. de la sub. cond.: autant que si, tout comme si. - Licinius aeque enixe parabit ac si ipse id bellum gesturus esset, Liv. 44: Licinius hâtera les préparatifs avec la même énergie que s'il allait lui-même avoir la conduite de cette guerre. - quo factum est ut aeque jumenta nitida ex castello educeret ac si in campestribus ea locis habuisset, Nep.: il arriva ainsi à tirer ses chevaux en aussi bon état de cette forteresse que s'il les eût tenus dans des pâturages. - pius deis immortalibus aeque ac si Manlius, collega ejus, devoveretur, Liv. 10: pieux aux Immortels, autant que si c'eût été Titus Manlius, son collègue, qui se fût dévoué. - aeque est ac si (aquam) in puteum conjicias, Petr. 42: c'est exactement comme si on jetait (de l'eau) dans un puits. - spero futurum ut aeque me mortuum juvet tanquam vivum, Petr. 78: j'espère que je trouverai dans la mort (le nard) aussi utile que dans la vie. - aeque ut quasi, Plaut.: de même que si, tout comme si. - nullus est hoc meticulosus aeque, Plaut.: il n'est personne d'aussi timide que lui. - me miserior nullus est aeque, Plaut.: personne n'est plus malheureux que moi. - aeque discordia, aeque concordia, Tac. Agr. 15: la discorde aussi bien que la concorde. - societatem conjunctionis humanae aeque tuens: maintenant avec équité le lien qui unit les hommes. - melius aequius, Cic. (formule de droit): en tout bien et toute justice.* * *AEque, Aduerbium. Seneca. Justement.\Nihil est aeque quod faciam lubens. Terent. Il n'est rien que je face tant voluntiers.\AEque bene. Plaut. Aussi bien, Autant bien.\AEque ac, pro Tam et quam. Ci. Cui charus aeque sis et iucundus, ac fuisti patri. Aussi cher que tu as esté à ton pere.\AEque ac si Ticius Manlius collega eius deuoueretur. Liu. Tout autant comme si, etc.\Miser aeque atque ego. Terent. Aussi miserable que moy.\AEque mecum, aeque tecum, et similia. Terent. Vt aeque mecum haec scias. A fin que tu le scaches aussi bien que moy.\Iuxta tecum aequescio. Terent. J'en scay autant que toy.\AEque ambo pares. Plaut. Touts deux d'une grandeur.\AEque pauci. Caesar. Aussi peu.\AEque quam. Liu. Tribunos iniuriis aeque, quam munere offensos. Autant que.\Noctibus aeque quam die cernunt. Plin. Ils voyent autant de jour que de nuict.\Omnes mulieres eadem aeque student. Terent. Semblablement, Esgalement, Autant les unes que les autres.\AEque quicquam nunc quidem. Terent. Autant que devant.\AEque vtriusque necessarius. Cic. Autant ami de l'un que de l'autre.\Fortasse non aeque omnes egent. Cic. Non point autant les uns que les autres.\AEque vt, pro AEque ac. Cic. AEque vt vnumquenque vestrum. Autant que. -
22 incesso
incesso, ĕre, cessivi, (cessi) - tr. - [st2]1 [-] fondre sur, attaquer, assaillir, combattre, poursuivre. [st2]2 [-] attaquer (en paroles). [st2]3 [-] survenir à, s'emparer de. - incessere moras, Stat.: se plaindre des retards. - regibus incessit discordia, Virg.: la discorde se met chez les rois. - aliquem criminibus incessere, Tac. H. 2, 23: accabler qqn d'accusations.* * *incesso, ĕre, cessivi, (cessi) - tr. - [st2]1 [-] fondre sur, attaquer, assaillir, combattre, poursuivre. [st2]2 [-] attaquer (en paroles). [st2]3 [-] survenir à, s'emparer de. - incessere moras, Stat.: se plaindre des retards. - regibus incessit discordia, Virg.: la discorde se met chez les rois. - aliquem criminibus incessere, Tac. H. 2, 23: accabler qqn d'accusations.* * *Incesso, incessis, incessi vel incessiui, incessitum, pen. prod. incessere, a supino verbi Incedo formatum. Venir, ou Advenir.\Quum Autumnus incesserit. Colum. Sera venu.\Incessere hostes iaculis et saxis, aut pilis. Liu. Jecter dards contre les ennemis, etc. Les assaillir de dards, etc.\Aspere aliquem incessere. Quintil. Provoquer, Irriter, Agacer, Tenter.\Incessit admiratio, quod pugnam non inirent. Liu. Il s'esmerveilla que, etc.\Tanta admiratio miseratioque viri incessit homines, vt, etc. Liu. Ils commencerent à soy tellement esmerveiller, Une si grande merveille ou admiration les accueilla, que, etc. Ils s'esmerveillerent tant, etc.\Incessit eum cupido. Liu. Il luy est venu en fantasie, Il luy est prins envie et volunté, ou desir et affection, Il a esté tenté.\Ipsum ingens cupido incesserat Tarenti potiundi. Liu. Il luy estoit venu une grande faim et convoitise de, etc.\Incessere aliquem dolis. Plaut. Assaillir aucun par finesses et tromperies.\Incessit ambos inopia. Sallust. Povreté a accueilli touts les deux, ou les a assailli.\Incessebat deterrimo cuique licentia. Tacit. Une tristesse leur veint saisir le coeur.\Is incessit mos, vt homines, etc. Sallust. Ceste coustume est venue que, etc.\Si turbines incesserint. Colum. S'ils surviennent.\Noua nunc religio vnde te isthaec incessit, cedo? Terent. Dont t'est venu ce scrupule de conscience?\Timor deinde Patres incessit, ne ciuitatem sine imperio vis aliqua externa adoriretur. Liu. Il leur veint une paour.\Valetudo aduersa eum incessit. Tacit. Maladie l'a assailli. -
23 intestinus
intestīnus, a, um [intus] intérieur. - Lebaigue P. 661 et P. 662. - intestinum bellum, Cic. Cat. 2, 28: guerre civile, guerre intestine. - intestina discordia, Liv.: guerre civile. - tuus dolor intestinus: ta douleur personnelle. - intestinum opus: ouvrage de marqueterie, lambris (ouvrage fait à l'intérieur de la maison). --- Varr. R. R. 3, 1; Plin. 16, 225. - voir intestinum.* * *intestīnus, a, um [intus] intérieur. - Lebaigue P. 661 et P. 662. - intestinum bellum, Cic. Cat. 2, 28: guerre civile, guerre intestine. - intestina discordia, Liv.: guerre civile. - tuus dolor intestinus: ta douleur personnelle. - intestinum opus: ouvrage de marqueterie, lambris (ouvrage fait à l'intérieur de la maison). --- Varr. R. R. 3, 1; Plin. 16, 225. - voir intestinum.* * *Intestinus, pen. prod. Adiect. ab Intra. Qui est tout dedens.\Intestina, substantiue dicuntur. Cels. Cic. Les intestins, Boyaulx et entrailles.\Intestinum tenue. Cels. L'intestin et boyau tenve, ou tenvre, dedens lequel s'engendre la passion Iliaque. Intestinum latum. Cels.\Intestinum, neutro genere: et Intestinus, masculino dicitur. Plin. Boyau.\Intestinus, Adiectiuum. Qui est fort avant dedens le corps, Interieur, Intestin. Et per translationem, Pestis intestins. Liu. Une peste et grande conspiration, et fort dangereuse.\Intestinum odium. Liu. Une haine cachee et fort grande qu'on retient en son coeur.\Intestinum malum. Cic. Quand il y a sedition entre les citoyens mesmes, ou ceulx d'un mesme pays.\Intestinum opus. Varro. Menuiserie. -
24 signo
signo, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] imprimer un signe, une trace, empreindre, tracer, graver. - vestigia summo pulvere signare, Virg.: imprimer ses traces à la surface de la poussière. - moenia aratro signare, Ov. Fast. 4: tracer avec une charrue l'emplacement des murs. - signant carmine saxum: hic situs est Phaeton... Ov. M. 2: ils gravent sur le rocher ces vers: ici gît Phaéton... - signata frons, Lact.: front marqué au fer rouge. - signatum memori pectore nomen habe, Ov. H. 13: garde ce nom gravé à jamais dans ton coeur. - placuit aere signari omnes honores mancipii, Plin. Ep. 8, 6: on jugea bon de graver sur le bronze tous les honneurs de cet esclave. [st1]2 [-] marquer, toucher; marquer (d'un signe), frapper (de la monnaie). - argentum signare: frapper des monnaies d'argent. - argentum factum atque signatum, Cic.: argent travaillé et monnayé. - (filia) quae patriā signatur imagine vultus, Mart.: (fille) qui est le vivant portrait de son père. [st1]3 [-] consigner, signaler, faire connaître, exprimer par des signes, préciser, indiquer, désigner, nommer, caractériser. - nomine terras signare, Luc. 4, 655: désigner la région par son nom. - quae proprie signari poterant, Quint.: ce qui pouvait s'exprimer par le mot propre. - locutio signata nomine, Cic.: langage carctérisé par un nom. - signare appellatione, Quint.: désigner par un nom, nommer. - si vis signare (me) responsum, Sen. Ben. 7: si tu veux que je te donne une réponse précise. [st1]4 [-] sceller, cacheter, clore; ratifier, établir; ratifier par les dieux, exaucer. - signare epistulam: cacheter une lettre. - falsae litterae, signo adulterino T. Quinctii signatae, Liv. 40: une lettre supposée de T. Quinctius, scellée d'un faux cachet. - denarius signatus Victoriā, Plin. 33: denier dont l'empreinte est une Victoire. - prima novo signat quinquennia lustro, Mart. 4: il clôt le premier lustre par une nouvelle cérémonie lustrale. - velint vota signari, Plin. Ep. 10, 44: qu'ils consentent à ce que nos voeux soient exaucés. [st1]5 [-] marquer (du regard), remarquer, observer, distinguer, désigner (des yeux). - signari oculis se videt, Virg.: il voit qu'on le désigne des yeux. - ora sono discordia signant, Virg. En. 2: ils distinguent dans nos voix un accent qui ne s'accorde pas avec le leur. [st1]6 [-] orner, décorer. - caelum coronā signare, Claud.: orner le ciel d'une couronne d'étoiles - signare aliquem superūm honore, Virg.: donner à qqn une majesté divine.* * *signo, āre, āvi, ātum - tr. - [st1]1 [-] imprimer un signe, une trace, empreindre, tracer, graver. - vestigia summo pulvere signare, Virg.: imprimer ses traces à la surface de la poussière. - moenia aratro signare, Ov. Fast. 4: tracer avec une charrue l'emplacement des murs. - signant carmine saxum: hic situs est Phaeton... Ov. M. 2: ils gravent sur le rocher ces vers: ici gît Phaéton... - signata frons, Lact.: front marqué au fer rouge. - signatum memori pectore nomen habe, Ov. H. 13: garde ce nom gravé à jamais dans ton coeur. - placuit aere signari omnes honores mancipii, Plin. Ep. 8, 6: on jugea bon de graver sur le bronze tous les honneurs de cet esclave. [st1]2 [-] marquer, toucher; marquer (d'un signe), frapper (de la monnaie). - argentum signare: frapper des monnaies d'argent. - argentum factum atque signatum, Cic.: argent travaillé et monnayé. - (filia) quae patriā signatur imagine vultus, Mart.: (fille) qui est le vivant portrait de son père. [st1]3 [-] consigner, signaler, faire connaître, exprimer par des signes, préciser, indiquer, désigner, nommer, caractériser. - nomine terras signare, Luc. 4, 655: désigner la région par son nom. - quae proprie signari poterant, Quint.: ce qui pouvait s'exprimer par le mot propre. - locutio signata nomine, Cic.: langage carctérisé par un nom. - signare appellatione, Quint.: désigner par un nom, nommer. - si vis signare (me) responsum, Sen. Ben. 7: si tu veux que je te donne une réponse précise. [st1]4 [-] sceller, cacheter, clore; ratifier, établir; ratifier par les dieux, exaucer. - signare epistulam: cacheter une lettre. - falsae litterae, signo adulterino T. Quinctii signatae, Liv. 40: une lettre supposée de T. Quinctius, scellée d'un faux cachet. - denarius signatus Victoriā, Plin. 33: denier dont l'empreinte est une Victoire. - prima novo signat quinquennia lustro, Mart. 4: il clôt le premier lustre par une nouvelle cérémonie lustrale. - velint vota signari, Plin. Ep. 10, 44: qu'ils consentent à ce que nos voeux soient exaucés. [st1]5 [-] marquer (du regard), remarquer, observer, distinguer, désigner (des yeux). - signari oculis se videt, Virg.: il voit qu'on le désigne des yeux. - ora sono discordia signant, Virg. En. 2: ils distinguent dans nos voix un accent qui ne s'accorde pas avec le leur. [st1]6 [-] orner, décorer. - caelum coronā signare, Claud.: orner le ciel d'une couronne d'étoiles - signare aliquem superūm honore, Virg.: donner à qqn une majesté divine.* * *Signo, signas, signare. Virgil. Signer, Marquer.\Area signabitur nostro curru. Ouid. Nostre chariot imprimera des ornieres, et laissera de ses marques en ceste plaine.\Humum signare limite. Ouid. Mettre des bornes pour distinguer les terres et marquer et designer à qui elles sont.\Moenia aratro signat Romulus. Ouid. Il fait le desing des murailles de la ville avec une charue.\Nomina signata saxo. Ouid. Epitaphe engravé en pierres, contenant le nom d'aucun.\Carmine saxum signare. Ouid. Escrire et graver en la pierre du tombeau un epitaphe en carmes, Escrire sur la tombe un epitaphe en vers.\Signare argentum. Cic. Monnoyer, Frapper du coing.\Imago signatur titulo. Ouid. Ha une inscription.\Signare ex auro denarium. Plinius. Monnoyer un denier d'or, Faire monnoye d'or.\Signare. Plaut. Monstrer par signes.\Diem signare honore celebri. Ouidius. Instituer une feste en l'honneur d'aucun.\Signare numeris. Colum. Composer quelque chose par vers.\Carmine rem signare. Virgil. Mettre une inscription declarative de la chose.\Oratores ea quae prius quam causam exordiantur, ad conciliandos sibi iudicum animos praeloquuntur, ea appellatione signarunt. Quintil. Ont ainsi appelé. -
25 sonus
[st1]1 [-] sŏnus, a, um [sono]: qui rend un son. - sonae (s.-ent. litterae): voyelles. --- Isid. 1, 4, 4. [st1]2 [-] sŏnus, i, m. (Sisen. Amm. sŏnus, us): - formes de la 4e décl. sonus, us, abl. sonu: Amm. 20, 4, 14 ; Sisenn. d. Non. 491, 27; Apul. M. 8, 30. a - son, retentissement, bruit. - sonus tubae, Caes. BG. 7, 47, 2: le son de la trompette. --- cf. Caes. BC. 3, 105. - soni vocis, Cic. Nat. 2, 149 ; soni nervorum, Cic. Nat. 2, 150: les sons de la voix, des cordes de la lyre. --- cf. Cic. Or. 57. - acutissimus, gravissimus sonus, Cic. de Or. 1, 251: le ton le plus aigu, le plus grave. - inanes sonos fundere, Cic. Tusc. 5, 73: proférer des paroles creuses, des sons vides. b - accent [de la voix, dans la prononciation]. - Cic. Br. 172. - ora sono discordia signare, Virg. En. 2, 423: au mot signo. - sonus vocis, Cic. de Or. 1, 114: bonne sonorité de la voix. c - sonorité, éclat du style. - Quint. 10, 1, 68. d - ton, caractère propre. - Opt. 1; Br. 100 ; de Or. 2, 54. [st1]3 [-] Sŏnus, i, m.: affluent du Gange. --- Plin. 6, 65.* * *[st1]1 [-] sŏnus, a, um [sono]: qui rend un son. - sonae (s.-ent. litterae): voyelles. --- Isid. 1, 4, 4. [st1]2 [-] sŏnus, i, m. (Sisen. Amm. sŏnus, us): - formes de la 4e décl. sonus, us, abl. sonu: Amm. 20, 4, 14 ; Sisenn. d. Non. 491, 27; Apul. M. 8, 30. a - son, retentissement, bruit. - sonus tubae, Caes. BG. 7, 47, 2: le son de la trompette. --- cf. Caes. BC. 3, 105. - soni vocis, Cic. Nat. 2, 149 ; soni nervorum, Cic. Nat. 2, 150: les sons de la voix, des cordes de la lyre. --- cf. Cic. Or. 57. - acutissimus, gravissimus sonus, Cic. de Or. 1, 251: le ton le plus aigu, le plus grave. - inanes sonos fundere, Cic. Tusc. 5, 73: proférer des paroles creuses, des sons vides. b - accent [de la voix, dans la prononciation]. - Cic. Br. 172. - ora sono discordia signare, Virg. En. 2, 423: au mot signo. - sonus vocis, Cic. de Or. 1, 114: bonne sonorité de la voix. c - sonorité, éclat du style. - Quint. 10, 1, 68. d - ton, caractère propre. - Opt. 1; Br. 100 ; de Or. 2, 54. [st1]3 [-] Sŏnus, i, m.: affluent du Gange. --- Plin. 6, 65.* * *Sonus, soni. Cicero. Son.\Caecus sonus. Seneca. Un son sourd et qu'on ne scait dont il vient.\Magici soni. Ouid. Parolles magiques et enchantements.\Peregrinus. Quintil. Barbare.\Blandis sonis adire aliquem. Ouid. L'aborder et parler à luy gratieusement et doulcement.\Concipere sonos aure. Seneca. Ouir.\Laetum sonum crepuit populus. Horat. Le peuple a claqué et frappé des mains, et s'est escrié en signe de joye.\Dare sonum. Virgil. Faire un son ou bruit.\Efficere sonum. Cic. Rendre son.\Elicere sonum neruorum. Cic. Faire sonner les cordes d'un instrument de musique.\Fundere sonum. Cic. Quand on va disant un chant.\Peragit tales sonos. Ouid. Elle dit et profere ces parolles. -
26 alieno
aliēno, āvī, ātum, āre (alienus), gegen sich od. andere fremd machen, entfremden, I) eig.: 1) im allg., weggeben, wegschaffen, entfernen, verstoßen, verdrängen, in fremde Hände od. Gewalt geben od. bringen (im Passiv = in fremde Hände od. Gewalt geraten), mulier alienata est abs te, ist dir genommen, für dich verloren, Plaut.: usus fructus... iam mihi harum aedium... alienatus est, ist mir entrissen, Plaut.: reiculae sunt alienandae, Varr.: me falsā suspicione alienatum, verstoßen, zurückgesetzt, Sall.: urbs alienata, Sall.: u. so pars insulae prodita atque alienata, Liv.: sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur, wird verfälscht, Plin. – dah. cum velut occisos alienasset, entfernt (verborgen) hatte, Iustin. 18, 3, 9.2) insbes.: a) als gerichtl. t.t., eine Sache (durch iuris cessio) einem andern abtreten, veräußern (u. zwar im streng. jurist. Sinne [nach Paul. dig. 50, 16, 67] so, daß wirkliche Übergabe der Sache in fremden Besitz stattfindet, was bei vendo nicht notwendig der Fall ist dah. verb. vendere atque alienare, nicht umgekehrt), vectigalia, Varr. u. Cic.: si res fuerint usucaptae ab eo, cui alienatae sint, ICt. – b) ein Kind, einen Sklaven gleichs. sich u. seiner Familie fremd machen, aus der Familie verstoßen, in fremde Gewalt geben (Ggstz. alqm suum facere, als Sohn an-————nehmen; vgl. Ruhnken Ter. heaut. 5, 2, 26, die Auslgg. zu Liv. 41, 8, 12), ita nos alienavit, Ter.: ne quis quem civitatis mutandae causā suum faceret neve alienaret, Liv.: an pro non natis sint habendi, qui a familia sunt alienati? Quint.: dah. scherzh., tu me alienabis numquam quin noster siem (sagt Sofia zu Merkur, der sich für Sofia ausgibt), d.i. du sollst mich gewiß nie zum Fremden machen in unserem Haus, Plaut. Amph. 399. – c) (als mediz. t.t.) alienari, v. Körper u. dessen Teilen = absterben, intestina, Cels.: corpus, Sen.: u. Partic. subst., alienata, ōrum, n. pl., abgestorbene Glieder, Plin. – d) alcis mentem, jmds. Verstand od. Sinne betäuben = jmd. um seinen Verstand od. von Sinnen bringen, wahnsinnig od. verrückt machen, erat opinio, post censuram minus compotem fuisse sui (nicht völlig bei Verstande gewesen sei); vulgo Iunonis iram ob spoliatum templum alienasse mentem (ihn verrückt gemacht habe) ferebant, Liv. 42, 28, 12: u. so absol., odor sulphuris saepius haustus alienat, bringt von Sinnen, macht verrückt, Sen. nat. qu. 2, 53, 2 (vgl. § 1 dementes facit). – Öfter im Passiv, quorum alienatur mens, die von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin.: alienatas discordiā mentes hominum (ganz verblendeten G.) eo piaculo compotes sui fecisse, Liv.: signum alienatae mentis, von Geistesabwesenheit, Suet. – dah. vom Menschen selbst: alienari mente,————von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin. u. Cael. Aur. – u. bes. alienatā mente, von Sinnen, vom Verstande gekommen, verrückt, wahnsinnig, Caes. u.a.: u. dafür auch alienatus mente, Plin.: u. velut alienatus sensibus, wie besinnungslos, wie von Sinnen, Liv.: alienatus in febri, phantasierend, Capitol.: alienatus ad libidinem animo, außer sich vor wilder Begier, Liv.; s. viele Belege bei Drak. Liv. 3, 48, 1.II) übtr.: 1) im allg., den Geist, Sinn von etw. entfernen, abziehen, gegen etw. fremd od. gleichgültig machen, alienatis a memoria periculi animis, indem sie alle Gefahr vergaßen, Liv.: velut alienato ab sensu animo, jedem Schmerzgefühl fremd, gegen jedes Sch. gleichgültig, Liv.2) insbes.: a) jmd. der Gesinnung nach sich od. einem andern entfremden = abstoßen, mit jmd. od. sich veruneinigen, jmd. abgeneigt-, abspenstig-, abtrünnig machen, gegen sich aufbringen u. dgl., im Passiv (bes. im Partic. Perf.) sich lossagen, aufhören Freund zu sein, feind od. abtrünnig werden, abfallen (Ggstz. conciliare, reconciliare, allicere), omnes a se bonos, Cic.: alcis voluntatem ab alqo, Cic.: omnium suorum voluntates (sc. a se), Caes.: regem socium alci, Liv. 30, 14, 10: sibi alqm, Liv. 44, 27, 8, od. sibi alcis animum, Vell. 2, 112, 7: plane alienari a senatu, Cic.: voluntate alienati, Sall.: alienatus ab senatu Aemilius, Liv.: alienati Romanis————(Dat.), Liv. 35, 31, 4: alienatae discordiā (durch Zw.) mentes hominum, Liv.: insulas alienatas (abtrünnigen) ad officium redire coëgit, Nep.: alienato erga Vespasianum animo, Tac.: non vultu alienatus, keine Spur von Entfremdung (Ungnade) im Gesicht, Tac. – b) alienari ab alqa re, sich von etwas entfernt halten, d.i. einen natürlichen Widerwillen gegen etw. haben, es vermeiden, a falsa assensione u. ab interitu, Cic. de fin. 3, 16 u. 18. -
27 concordia
1. concordia, ae, f. (concors), die Einherzigkeit (vgl. unser ein Herz und eine Seele), deutsch die Einträchtigkeit, Eintracht, das gute Einvernehmen (Ggstz. discordia, dissensio), I) eig.: patris patruique perpetua vitae c., Liv.: c. Caesaris et Pompeii, Val. Max.: omnium ordinum, Lentul. in Cic. ep. – c. equestris (des Ritterstandes), Cic.: c. felix, Prop.: c. discors, der gespannten Fürsten Einigkeit, Lucan. (vgl. no. II): male cohaerens inter Cn. Pompeium et C. Caesarem, Vell.: interpres pacis et concordiae, Friedensapostel, Cic. – ad concordiam hortari, Quint.: concordiam et quietem suadere, Suet.: mirā concordiā vivere (v. einem Ehepaar), Tac.: concordiae inter se od. in commune consulere, Liv.: ab diutina ira tandem in concordiam redigere ordines, Liv.: multitudinem hominum in quoddam vinculum concordiae redigere, Augustin.: concordiam reconciliare, Liv. (u. reconciliatio concordiae, Cic.): concordiam restituere et conciliare, Gell.: Caesarem et Pompeium perfidiā hominum distractos rursus in pristinam concordiam reducere, Balb. in Cic. ep. – concordiam communicare cum alqo, sich mit jmd. versöhnen, Val. Max.: concordiam confirmare cum alqo, Cic.: concordiam et pacem firmare in perpetuum, Curt.: concordiam conglutinare, Cic.: mediis concordiam copulare, Liv.: concordiam constituere, Cic. – ordinum concordiam————disiungere od. turbare, Cic. u. Liv.: alcis concordiam aspernari, Vell. – concordiā parvae res crescunt, discordiā maximae dilabuntur, Sall.: accepta calamitas... concordiam ordinum maiorem fecit, Liv.: concordiā maxima egit (v. röm. Volke), Sall. fr.: aequabili cum concordia vivere, Inscr. – u. im Gleichnis v. Abstr., (temperantia) pacem animis affert et eos quasi concordiā quādam placat ac lenit, Cic.: rerum agendarum ordo et, ut ita dicam, concordia, Cic. – Meton., et cum Pirithoo felix concordia Theseus, ein Herz und eine Seele, Ov. met. 8, 303. – II) übtr., der Einklang, die Harmonie, Sympathie, c. rerum ac repugnantia, Plin.: c. discors (näml. in der Wirksamkeit der Kräfte der Wärme u. Feuchtigkeit), Ov.: rerum c. discors (= νεικος καὶ φιλία), Hor. (vgl. Lact. 2, 9, 17): rupta rerum, Sen.: c. vocum, Col.: nervorum sociata c., Quint.: concordia, quam magnes cum ferro habet, Plin. – DavonAusführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > concordia
-
28 discors
discors, cordis (dis u. cor), zwieträchtig, uneinig, unverträglich, zerfallen mit usw. (Ggstz. concors), I) eig., v. Pers., Cic. u.a.: cum matre (v. animus), Tac.: civitas secum ipsa discors, Liv.: legiones, aufrührerische, Tac.: discors patri, Vell., Floro, Tac.: ad alia discordes, Liv. – II) übtr., a) übh.: concordia, Hor. u.a. (vgl. concordia no. II): symphonia, disharmonische, Hor.: venti, Ov. u. Sen.: eiusdem elementi natura, widerstrebende, Curt.: ipsa sibi discors favilla, Ov. – b) widersprechend, entgegengesetzt, verschieden, fetus, zweigestaltet (oben Stier, unten Mensch), Ov.: vesania, Hor.: tam discors inter se iunctura corporum, Sen.: tam discordia inter se responsa, Liv.: m. Abl., durch od. in etw. verschieden, verschiedenartig, abweichend, aestus marini tempore discordes, zu verschiedenen Zeiten eintretend, Plin.: ora sono discordia, Verg.: discordes moribus, linguis, Curt. – ⇒ Nbf. discordis, e, Pompon. com. 165. -
29 Concordia
1.concordĭa, ae, f. [concors], an agreeing together, union, harmony, concord (opp. discordia, Sall. J. 10, 6; Sen. Ep. 94, 46;I.opp. bellum,
Lucr. 1, 457;opp. repugnantia,
Plin. 29, 4, 17, § 61; freq. and class. in prose and poetry).Of persons:B.redigere aliquem in antiquam concordiam alicujus,
Plaut. Am. 1, 2, 13; cf.:redire in concordiam,
id. ib. 3, 3, 7:conjunctio atque concordia,
Cic. Verr. 2, 3, 9, § 23: conspiratio atque concordia omnium ordinum ad defendendam libertatem, Lentulus ap. Cic. Fam. 12, 15, 3:equites concordiā conjunctissimi,
Cic. Clu. 55, 152:de equestri concordiā, de consensione Italiae,
id. Att. 1, 14, 4; Liv. 4, 43, 11:quorum perpetuam vitae concordiam mors quoque miscuit,
id. 40, 8, 15:de reconciliandā concordiā agere,
id. 41, 25, 2:concordiam confirmare cum aliquo,
Cic. Phil. 13, 1, 2:ut (dissensiones) non reconciliatione concordiae, sed internicione civium dijudicatae sint,
id. Cat. 3, 10, 25:agi deinde de concordiā coeptum,
Liv. 2, 33, 1: aliquos in pristinam concordiam reducere, Balb. ap. Cic. Att. 8, 15, A, 1:ad concordiam hortare,
Quint. 6, 1, 50; cf.:concordiam suadere,
Suet. Oth. 8:ordinum concordiam disjunxit,
Cic. Att. 1, 18, 3:si Caesar ejus aspernaretur concordiam,
his friendship, alliance, Vell. 2, 65, 1:Temporis angusti mansit concordia discors,
i. e. feigned friendship, Luc. 1, 98; cf. II. infra.—Poet., meton. (abstr. pro concr.), an intimate friend:II.et cum Pirithoo, felix concordia, Theseus,
Ov. M. 8, 303.—Of inanim. and abstr. things:2.vocum,
Col. 12, 2, 4 (acc. to Cic. Oecon.); cf.:concordia sociata nervorum,
Quint. 5, 10, 124:concordia quam magnes cum ferro habet,
Plin. 34, 14, 42, § 147: illa dissimilium concordia, quam vocant harmonian, Quint. 1, 10, 12; cf. thus discors (rerum), neikos kai philia, Ov. M. 1, 433; Hor. Ep. 1, 12, 19:poëtae discordiā concordiā mundum constare dixerunt,
Lact. 2, 9, 17:rerum agendarum ordo et, ut ita dicam, concordia,
Cic. Fin. 3, 6, 21:quia (temperantia) pacem animis adferat et eos quasi concordiā quādam placet ac leniat,
by a certain equanimity, id. ib. 1, 14, 47:Sirenum,
the harmonious singing, Petr. 127 al.Concordĭa, ae, nom. propr.I.The goddess of Concord, Gr. Homonoia, to whom several temples were dedicated at Rome, usually after civil strife; the oldest was founded by Camillus, A. U. C. 386, and renewed by Tiberius and Livia, A. U. C. 762, Ov. F. 1, 639 sqq.; Suet. Tib. 20; a second was consecrated by Cn. Flavius after the Samnite war, Liv. 9, 46, 6; Plin. 33, 1, 6, § 19; cf. Liv. 40, 19, 2; a third by Opimius after the disturbances led by the Gracchi, Aug. Civ. Dei, 3, 25;II.the Senate frequently met in one of these, probably the first,
Cic. Phil. 2, 8, 19; Sall. C. 46, 4; cf. also Varr. L. L. 5, § 73 Müll.; Cic. N. D. 2, 23, 61; 3, 18, 47; Liv. 9, 46, 6; 22, 33, 7; Ov. F. 2, 631; 3, 881; 6, 91; Tac. H. 3, 68 al.—Of persons.A.A surname of the emperor Vitellius, Suet. Vit. 15 fin. —B.The name of a female slave, Dig. 40, 5, 40 init. —III.The name of several towns, esp.,A.A Roman colony in the Venetian territory, now Concordia, Mel. 2, 4, 3; Plin. 3, 18, 22, § 126; Aur. Vict. Epit. 16, 5.—B.A town in Lusitania, now La Guarda, whose inhabitants are called Concordĭenses, ĭum, m., Plin. 4, 22, 35, § 118.—C.A town in Gallia Belgica, near the modern Weissenburg, Amm. 16, 12, 58 al. -
30 concordia
1.concordĭa, ae, f. [concors], an agreeing together, union, harmony, concord (opp. discordia, Sall. J. 10, 6; Sen. Ep. 94, 46;I.opp. bellum,
Lucr. 1, 457;opp. repugnantia,
Plin. 29, 4, 17, § 61; freq. and class. in prose and poetry).Of persons:B.redigere aliquem in antiquam concordiam alicujus,
Plaut. Am. 1, 2, 13; cf.:redire in concordiam,
id. ib. 3, 3, 7:conjunctio atque concordia,
Cic. Verr. 2, 3, 9, § 23: conspiratio atque concordia omnium ordinum ad defendendam libertatem, Lentulus ap. Cic. Fam. 12, 15, 3:equites concordiā conjunctissimi,
Cic. Clu. 55, 152:de equestri concordiā, de consensione Italiae,
id. Att. 1, 14, 4; Liv. 4, 43, 11:quorum perpetuam vitae concordiam mors quoque miscuit,
id. 40, 8, 15:de reconciliandā concordiā agere,
id. 41, 25, 2:concordiam confirmare cum aliquo,
Cic. Phil. 13, 1, 2:ut (dissensiones) non reconciliatione concordiae, sed internicione civium dijudicatae sint,
id. Cat. 3, 10, 25:agi deinde de concordiā coeptum,
Liv. 2, 33, 1: aliquos in pristinam concordiam reducere, Balb. ap. Cic. Att. 8, 15, A, 1:ad concordiam hortare,
Quint. 6, 1, 50; cf.:concordiam suadere,
Suet. Oth. 8:ordinum concordiam disjunxit,
Cic. Att. 1, 18, 3:si Caesar ejus aspernaretur concordiam,
his friendship, alliance, Vell. 2, 65, 1:Temporis angusti mansit concordia discors,
i. e. feigned friendship, Luc. 1, 98; cf. II. infra.—Poet., meton. (abstr. pro concr.), an intimate friend:II.et cum Pirithoo, felix concordia, Theseus,
Ov. M. 8, 303.—Of inanim. and abstr. things:2.vocum,
Col. 12, 2, 4 (acc. to Cic. Oecon.); cf.:concordia sociata nervorum,
Quint. 5, 10, 124:concordia quam magnes cum ferro habet,
Plin. 34, 14, 42, § 147: illa dissimilium concordia, quam vocant harmonian, Quint. 1, 10, 12; cf. thus discors (rerum), neikos kai philia, Ov. M. 1, 433; Hor. Ep. 1, 12, 19:poëtae discordiā concordiā mundum constare dixerunt,
Lact. 2, 9, 17:rerum agendarum ordo et, ut ita dicam, concordia,
Cic. Fin. 3, 6, 21:quia (temperantia) pacem animis adferat et eos quasi concordiā quādam placet ac leniat,
by a certain equanimity, id. ib. 1, 14, 47:Sirenum,
the harmonious singing, Petr. 127 al.Concordĭa, ae, nom. propr.I.The goddess of Concord, Gr. Homonoia, to whom several temples were dedicated at Rome, usually after civil strife; the oldest was founded by Camillus, A. U. C. 386, and renewed by Tiberius and Livia, A. U. C. 762, Ov. F. 1, 639 sqq.; Suet. Tib. 20; a second was consecrated by Cn. Flavius after the Samnite war, Liv. 9, 46, 6; Plin. 33, 1, 6, § 19; cf. Liv. 40, 19, 2; a third by Opimius after the disturbances led by the Gracchi, Aug. Civ. Dei, 3, 25;II.the Senate frequently met in one of these, probably the first,
Cic. Phil. 2, 8, 19; Sall. C. 46, 4; cf. also Varr. L. L. 5, § 73 Müll.; Cic. N. D. 2, 23, 61; 3, 18, 47; Liv. 9, 46, 6; 22, 33, 7; Ov. F. 2, 631; 3, 881; 6, 91; Tac. H. 3, 68 al.—Of persons.A.A surname of the emperor Vitellius, Suet. Vit. 15 fin. —B.The name of a female slave, Dig. 40, 5, 40 init. —III.The name of several towns, esp.,A.A Roman colony in the Venetian territory, now Concordia, Mel. 2, 4, 3; Plin. 3, 18, 22, § 126; Aur. Vict. Epit. 16, 5.—B.A town in Lusitania, now La Guarda, whose inhabitants are called Concordĭenses, ĭum, m., Plin. 4, 22, 35, § 118.—C.A town in Gallia Belgica, near the modern Weissenburg, Amm. 16, 12, 58 al. -
31 Concordienses
1.concordĭa, ae, f. [concors], an agreeing together, union, harmony, concord (opp. discordia, Sall. J. 10, 6; Sen. Ep. 94, 46;I.opp. bellum,
Lucr. 1, 457;opp. repugnantia,
Plin. 29, 4, 17, § 61; freq. and class. in prose and poetry).Of persons:B.redigere aliquem in antiquam concordiam alicujus,
Plaut. Am. 1, 2, 13; cf.:redire in concordiam,
id. ib. 3, 3, 7:conjunctio atque concordia,
Cic. Verr. 2, 3, 9, § 23: conspiratio atque concordia omnium ordinum ad defendendam libertatem, Lentulus ap. Cic. Fam. 12, 15, 3:equites concordiā conjunctissimi,
Cic. Clu. 55, 152:de equestri concordiā, de consensione Italiae,
id. Att. 1, 14, 4; Liv. 4, 43, 11:quorum perpetuam vitae concordiam mors quoque miscuit,
id. 40, 8, 15:de reconciliandā concordiā agere,
id. 41, 25, 2:concordiam confirmare cum aliquo,
Cic. Phil. 13, 1, 2:ut (dissensiones) non reconciliatione concordiae, sed internicione civium dijudicatae sint,
id. Cat. 3, 10, 25:agi deinde de concordiā coeptum,
Liv. 2, 33, 1: aliquos in pristinam concordiam reducere, Balb. ap. Cic. Att. 8, 15, A, 1:ad concordiam hortare,
Quint. 6, 1, 50; cf.:concordiam suadere,
Suet. Oth. 8:ordinum concordiam disjunxit,
Cic. Att. 1, 18, 3:si Caesar ejus aspernaretur concordiam,
his friendship, alliance, Vell. 2, 65, 1:Temporis angusti mansit concordia discors,
i. e. feigned friendship, Luc. 1, 98; cf. II. infra.—Poet., meton. (abstr. pro concr.), an intimate friend:II.et cum Pirithoo, felix concordia, Theseus,
Ov. M. 8, 303.—Of inanim. and abstr. things:2.vocum,
Col. 12, 2, 4 (acc. to Cic. Oecon.); cf.:concordia sociata nervorum,
Quint. 5, 10, 124:concordia quam magnes cum ferro habet,
Plin. 34, 14, 42, § 147: illa dissimilium concordia, quam vocant harmonian, Quint. 1, 10, 12; cf. thus discors (rerum), neikos kai philia, Ov. M. 1, 433; Hor. Ep. 1, 12, 19:poëtae discordiā concordiā mundum constare dixerunt,
Lact. 2, 9, 17:rerum agendarum ordo et, ut ita dicam, concordia,
Cic. Fin. 3, 6, 21:quia (temperantia) pacem animis adferat et eos quasi concordiā quādam placet ac leniat,
by a certain equanimity, id. ib. 1, 14, 47:Sirenum,
the harmonious singing, Petr. 127 al.Concordĭa, ae, nom. propr.I.The goddess of Concord, Gr. Homonoia, to whom several temples were dedicated at Rome, usually after civil strife; the oldest was founded by Camillus, A. U. C. 386, and renewed by Tiberius and Livia, A. U. C. 762, Ov. F. 1, 639 sqq.; Suet. Tib. 20; a second was consecrated by Cn. Flavius after the Samnite war, Liv. 9, 46, 6; Plin. 33, 1, 6, § 19; cf. Liv. 40, 19, 2; a third by Opimius after the disturbances led by the Gracchi, Aug. Civ. Dei, 3, 25;II.the Senate frequently met in one of these, probably the first,
Cic. Phil. 2, 8, 19; Sall. C. 46, 4; cf. also Varr. L. L. 5, § 73 Müll.; Cic. N. D. 2, 23, 61; 3, 18, 47; Liv. 9, 46, 6; 22, 33, 7; Ov. F. 2, 631; 3, 881; 6, 91; Tac. H. 3, 68 al.—Of persons.A.A surname of the emperor Vitellius, Suet. Vit. 15 fin. —B.The name of a female slave, Dig. 40, 5, 40 init. —III.The name of several towns, esp.,A.A Roman colony in the Venetian territory, now Concordia, Mel. 2, 4, 3; Plin. 3, 18, 22, § 126; Aur. Vict. Epit. 16, 5.—B.A town in Lusitania, now La Guarda, whose inhabitants are called Concordĭenses, ĭum, m., Plin. 4, 22, 35, § 118.—C.A town in Gallia Belgica, near the modern Weissenburg, Amm. 16, 12, 58 al. -
32 antipathia
antipathīa, ae f. (греч.)2) противодействующее или целебное средство PM -
33 civilis
I cīvīlis, e [ civis ]1) гражданскийjus civile C etc. — гражданское право, тж. политические праваc. dies Vr — гражданский день ( от полуночи до полуночи — в отличие от naturalis dies)mos c. (= mos civium) C — обычай гражданbellum civile C etc. — гражданская войнаvictoria c. Nep — победа, одержанная в гражданской войнеc. quercus V — corona civica (см. civicus)vir c. Q — государственный деятель3) достойный гражданина, подобающий гражданину (sermo, animas L)4) учтивый, приветливый, вежливый (circa amicos, in cunctos Eutr; genus vitae Su)II Cīvīlis, is m. (Julius или Claudius)Цивилис, знатный батав, руководивший восстанием своих соплеменников против римлян в 69—70 гг. н. э. T -
34 continuo
I con-tinuo, āvī, ātum, āre1) соединять непосредственно, связывать (друг с другом), примыкать (друг к другу), смыкать (latus lateri O; verba verbis Q)c. aedificia moenibus L — пристроить здания к стенамc. domos Sl — строить дома рядом (друг за другом)priusquam continuarentur hostium opera L — прежде чем (фортификационные) работы неприятеля закончатсяatomi aliae alias apprehendentes continuantur C — путём взаимного сцепления атомы образуют сплошное целоеc. in mortem ultimam somnos Pt — соединять сон со смертью, т. е. убивать спящих2) округлять, расширять (agros, fundos C)c. verba C — связывать слова в период, выражаться периодами3)paci externae continuatur discordia domi L — тотчас же за установлением внешнего мира последовали внутренние междоусобияc. pontem T — закончить (без перерыва) постройку мостаc. dapes H — подавать яства одно за другимc. diem noctemque potando T — пить беспрерывно и день и ночьc. iter Cs — идти без остановокdies totos ignaviā c. T — проводить целые дни в бездействииc. alicui magistratum Sl, L — оставить за кем-л. должность и на следующий годse c. — продолжаться, длиться (sopor se interdiu noctuque continuat CC)II continuō adv. [ continuus I ]1) немедленно, тотчас же ( culpam ferro compescere V); вслед за, тут же, непосредственно после ( matris praecepta facessere V)2) (в отриц. и вопр.-отриц. оборотах) следует, значит(illud) non c., ut... C — отсюда не следует, что...si malo careat, continuone fruitur summo bono? C — если (человек) не страдает, значит ли это, что он наслаждается высшим благом? -
35 discordiosus
-
36 discorditas
discorditās, ātis f. Pac и discordium, ī n. Calp = discordia -
37 intestinus
intestīnus, a, um [ intus ]1) внутренний (mălum C; incommodum L)2) междоусобный (bellum C; discordia Just); семейный (caedes L; dolor, luctus C)3) субъективный (interest inter intestinum et oblatum C)4) вделанныйintestinum opus Vr, Vtr, PM — маркетри, инкрустация -
38 jungo
jūnxī, jūnctum, ere [одного корня с jugum ]1) соединять, связывать, сочетать (aliquid inter se C, Cs etc.; aliquid cum aliquā re C etc.; aliquid alicui rei V etc.); сплетать ( membra O)dextram dextrae (dextras) j. V — обменяться рукопожатиемjungi O, Pt — прильнуть ( umĕri alicujus O)oscula j. O — поцеловатьсяse j. alicui C — соединиться с кем-л.juncta facere C — приводить в связь, связыватьnon bene junctarum discordia semĭna rerum O — разнородные семена плохо связанных друг с другом вещей ( о первозданном хаосе)pontem T (fluvium ponte L) j. — перебросить (построить) мост через рекуrossas saltu j. St — перепрыгивать через рвыcursum equis j. L — бежать, не отставая от лошадейequum (suum) equo alicujus j. Hirt — схватиться с кем-л. в конном боюj. castris V — соединиться с лагерем2) закрывать, запирать (fenestras H; ostia J)3) запрягать, впрягать (equos ad currum PM или с dat. curru V)junctum vehiculum L etc. — запряжённая повозка4) заживлять, залечивать (vulnĕra Scr, St)6) pass. jungi быть смежным, граничить, примыкать ( hortulus Academiae — dat.— junctus Ap)7) связывать (во времени), не прерывать (j. labōrem PJ)j. somnum morti Pt — убить спящего8) сочетать браком (se j. или jungi alicui O etc.)aliquam secum matrimonio j. QC — жениться на ком-л.9)se j. — сблизиться, породниться (se ad aliquem j. C; a sanguine materno junctus O)10) заключать, завязывать (amicitiam cum aliquo j. C; se j. alicui contra Romanos Eutr; j. foedus, pacem L) -
39 os
I ōs, ōris n. (тж. pl.)1) рот, уста ( os aquā implere Sen); пасть (Cerbĕri H; перен. belli C); клюв (pulli C, PM); орган речиalicui (alicujus) in ore esse rhH., C — быть частым предметом чьего-л. разговораaliquem in ore habere C — часто говорить о ком-л.in hominum ora abire L (venire Prp, H) — стать предметом общих разговоров (притчей во языцех)uno ore Ter, C, V — единогласноrespondere ore alicujus C — дать ответ через кого-л.aliquem ex ore alicujus admirari C — восторгаться кем-л. в чьём-л. изображении2) поэт. речь, разговор (o. atque oratio Nep)o. Latinum PJ — латинская речьo. promptum O — бойкий язык3) красноречие, дар слова ( arbor oris VP)4) лицо, обличьеo. vultusque PJ — черты лицаcoram in o. Ter — открыто, в лицоo. praebere ad aliquid L — подвергать себя чему-л.ora tenere V — глядетьtria virginis ora Dianae V — трёхликая дева Диана (т. е. « super terras Luna, in terris Diana, sub terris Proserpĭna» Servius)5) наличие, присутствиеconcedere ab ore alicujus Ter — оставить (уйти от) кого-л.6) отверстие (dolii L; ulcĕris V; fenestrae V); вход, выход (portūs C; specūs L); расселина, щель или кратер ( montis Sen); устье (fluminis O, VF); источник ( ora fontium O)8) голова (Gorgonis o. cinctum anguibus C)9)o. или o. durum C (impudens Ter, ferreum Su) — наглый вид, нахальство, бесстыдство ( Appii ōs habere C),II os, ossis n.1) кость; pl. кости или костяк, скелет C etc.(in) ossibus V, O или per ossa V — внутри, в глубине душиossa legere V, Sen — собирать кости после кремации или выбирать из раны осколки кости2) косточка (olearum Su; prunorum Pall)3) сердцевина ( arborum PM) -
40 perduco
per-dūco, dūxī, ductum, ere1) приводить (aliquem in или ad senatumCs etc.; legiones in Galliam Cs; in hunc locum Pt); отводить ( bovem ad stabula V)2) доводить (aliquem ad furorem C; aliquid ad exĭtum C; aliquem ad honores C; ad ultimam perductus tristitiam Pt)en, quo discordia cives perduxit! V — вот до чего довели граждан раздоры !3) проводить, строить (fossam, murum Cs; viam L)4) продолжать, затягивать ( orationes in noctem L)5) склонять (aliquem ad suam sententiam C; animum ad contemptionem animae Sen); побуждать (aliquem ad mendacium C); привлекать, переманивать, располагать ( aliquem ad se pollicitationibus Cs)6) заманивать, завлекать ( filia perducta per dolum atque insidias C)7) натирать, обмазывать ( corpus aliquā re V)8) втягивать, пить (poculum continue haustu Ap)9) вычёркивать ( nomen Dig)
См. также в других словарях:
discordia — (Del lat. discordĭa). 1. f. Oposición, desavenencia de voluntades u opiniones. 2. Der. En un tribunal colegiado, falta de mayoría para votar sentencia por división de pareceres, que obliga a repetir la vista o el fallo con mayor número de jueces … Diccionario de la lengua española
discórdia — s. f. 1. Falta de concórdia, de harmonia. 2. Desavença. 3. Dissensão. 4. Contradição, desinteligência. 5. pomo de discórdia: causa de discórdia … Dicionário da Língua Portuguesa
discordia — sustantivo femenino 1. Falta de acuerdo o de entendimiento entre personas: En la reunión hubo demasiada discordia y no pudimos firmar el documento. Hay muchas discordias entre los hermanos. manzana* de la discordia … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
DISCORDIA — a pagana antiquitate Dea existimara fuit, eamque formavit in formam Furiae. Describitur a Virgil. et Petron. Arbitro in Satyrico, ubi de bellis civ. Caesaris et Pompeii: ex editione Boschii p. 289. ex Edit. Gonsali di salas. p. 68. Intremuêre… … Hofmann J. Lexicon universale
discordia — /di skɔrdja/ s.f. [dal lat. discordia ]. 1. [disunione degli animi e delle volontà: d. fra i parenti ] ▶◀ conflitto, inimicizia, rivalità. ↑ avversione, ostilità. ↓ disaccordo, disarmonia, dissidio. ◀▶ accordo, armonia, concordanza, concordia. 2 … Enciclopedia Italiana
Discordĭa — (lat.), Zwietracht, Uneinigkeit; als allegorische Göttin so v.w. Eris. Daher Discordiren, uneinig sein; Discordanz, Mißton, Uneinigkeit; Discordant, nicht stimmend, uneinig … Pierer's Universal-Lexikon
Discordĭa — (lat.), Zwietracht, als Personifikation der griech. Eris (s. d.) nachgebildet. Vgl. Diskordieren … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Discordia — Discordĭa (lat.), Zwietracht. (S. auch Eris.) … Kleines Konversations-Lexikon
Discordia — DISCORDIA, æ, die Zwietracht, (⇒ Tab. I.) des Erebus und der Nacht Tochter. Hygin. Præf. p. 1. Sie hatte ihre Wohnung, nebst den Furien, in dem Eingange der Hölle, und war eine Frauensperson, die ihr Schlangenhaar in blutige Binden geflochten… … Gründliches mythologisches Lexikon
discordia — index discord, dissension, variance (disagreement) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
Discordia — (Del lat. discordia.) ► sustantivo femenino 1 Situación de enfrentamiento o disputa entre dos o más partes, debida a una falta de acuerdo entre sus opiniones o deseos: ■ sus posiciones son tan divergentes que no podía haber nada más que discordia … Enciclopedia Universal