Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

discordia

  • 1 discordia

    discordia, ae, f. (discors), I) die Uneinigkeit, die Zwietracht, die Disharmonie (Ggstz. concordia), a) übh., Komik., Cic. u.a.: animi, Inkonsequenz, Sen.: verborum novorum ac veterum, Varro LL.: haec discordia non rerum, sed verborum, Cic.: disc. concors, Manil. 1, 142: malum discordiae, der Zankapfel, Iustin. 12, 15, 11 (mit Anspielung auf den Zankapfel der Eris): disc. erga (mit) Germanicum, Tac. ann. 2, 76. – Plur., dividiae, discordiae, Acc. fr.: odia, discidia, discordiae, Cic.: discordiae civiles, Sall. – meton., der Gegenstand des Streites, der Zankapfel, v. Pers., Prop. 1, 2, 17. – b) insbes., die Aufsätzigkeit, Widerspenstigkeit gegen Obere, die Meuterei (vgl. Heräus Tac. hist. 1, 53, 7. Kritz Tac. Agr. 16, 5), semina (die Elemente) discordiae, Tac.: ne proceres gentium propinquis nuntiis ad discordias traheret, Tac. – II) personifiz., Discordia, die Göttin der Zwietracht, die griech. Ἔρις, Verg. Aen. 6, 280 u.a.

    lateinisch-deutsches > discordia

  • 2 discordia

    discordia, ae, f. (discors), I) die Uneinigkeit, die Zwietracht, die Disharmonie (Ggstz. concordia), a) übh., Komik., Cic. u.a.: animi, Inkonsequenz, Sen.: verborum novorum ac veterum, Varro LL.: haec discordia non rerum, sed verborum, Cic.: disc. concors, Manil. 1, 142: malum discordiae, der Zankapfel, Iustin. 12, 15, 11 (mit Anspielung auf den Zankapfel der Eris): disc. erga (mit) Germanicum, Tac. ann. 2, 76. – Plur., dividiae, discordiae, Acc. fr.: odia, discidia, discordiae, Cic.: discordiae civiles, Sall. – meton., der Gegenstand des Streites, der Zankapfel, v. Pers., Prop. 1, 2, 17. – b) insbes., die Aufsätzigkeit, Widerspenstigkeit gegen Obere, die Meuterei (vgl. Heräus Tac. hist. 1, 53, 7. Kritz Tac. Agr. 16, 5), semina (die Elemente) discordiae, Tac.: ne proceres gentium propinquis nuntiis ad discordias traheret, Tac. – II) personifiz., Discordia, die Göttin der Zwietracht, die griech. Ἔρις, Verg. Aen. 6, 280 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > discordia

  • 3 Discordia

    discordĭa, ae, f. [discors], disunion, disagreement, dissension, variance, discord (class.), Plaut. Truc. 2, 4, 66; Ter. Hec. 4, 4, 71; Cic. Tusc. 4, 9, 21; id. Lael. 7, 24; id. Off. 1, 25, 85; id. Mur. 39, 83; Sall. C. 5, 2; Liv. 2, 24 et saep.; Verg. E. 1, 72; id. A. 7, 545; Hor. Epod. 4, 2; id. S. 1, 4, 60 et saep. —In plur., Cic. Lael. 7, 23; id. Off. 1, 25, 86; id. Fin. 1, 13, 44; id. Mur. 23, 47; Suet. Calig. 26; id. Claud. 25; Vulg. Prov. 6, 19 et saep.—
    B.
    Transf.
    1.
    The subject of strife:

    Idae et Phoebo discordia Eveni filia,

    Prop. 1, 2, 17.—
    2.
    Of inanimate things:

    principiorum,

    Lucr. 5, 440:

    rerum,

    id. 6, 366:

    ponti,

    Luc. 5, 646:

    incertae mentis,

    Ov. M. 9, 630 et saep.—
    II.
    Personified: Discordia, the goddess of discord, the Greek Eris, Verg. A. 6, 280; 8, 702 Serv.; Stat. Th. 5, 74; Petr. 124, 27 sq.; Hyg. Fab. praef.—Hence, Discordiae malum, the famous apple of Eris in the fable, the apple of discord, Just. 12, 15, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Discordia

  • 4 discordia

    discordĭa, ae, f. [discors], disunion, disagreement, dissension, variance, discord (class.), Plaut. Truc. 2, 4, 66; Ter. Hec. 4, 4, 71; Cic. Tusc. 4, 9, 21; id. Lael. 7, 24; id. Off. 1, 25, 85; id. Mur. 39, 83; Sall. C. 5, 2; Liv. 2, 24 et saep.; Verg. E. 1, 72; id. A. 7, 545; Hor. Epod. 4, 2; id. S. 1, 4, 60 et saep. —In plur., Cic. Lael. 7, 23; id. Off. 1, 25, 86; id. Fin. 1, 13, 44; id. Mur. 23, 47; Suet. Calig. 26; id. Claud. 25; Vulg. Prov. 6, 19 et saep.—
    B.
    Transf.
    1.
    The subject of strife:

    Idae et Phoebo discordia Eveni filia,

    Prop. 1, 2, 17.—
    2.
    Of inanimate things:

    principiorum,

    Lucr. 5, 440:

    rerum,

    id. 6, 366:

    ponti,

    Luc. 5, 646:

    incertae mentis,

    Ov. M. 9, 630 et saep.—
    II.
    Personified: Discordia, the goddess of discord, the Greek Eris, Verg. A. 6, 280; 8, 702 Serv.; Stat. Th. 5, 74; Petr. 124, 27 sq.; Hyg. Fab. praef.—Hence, Discordiae malum, the famous apple of Eris in the fable, the apple of discord, Just. 12, 15, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > discordia

  • 5 discordia

    discordia discordia, ae f раздор

    Латинско-русский словарь > discordia

  • 6 discordia

    discordia discordia, ae f несогласие

    Латинско-русский словарь > discordia

  • 7 discordia

        discordia ae, f    [discors], disunion, disagreement, dissension, variance, discord: confingis causas ad discordiam, T.: civilis, S.: facultas discordiae concitandae: duas ex unā civitate discordia fecerat, L.: perfecta tibi bello, V.: fratrum, O.: inter ipsos, L.: erga alqm, Ta.: non sedebantu<*> discordiae: tacitae: incertae mentis, inconsistency, O.: Idae et Phoebo, Eveni filia, the subject of strife, Pr.— Mutiny, rebellion, Ta.—Person., the goddess of discord, V.
    * * *
    disagreement, discord

    Latin-English dictionary > discordia

  • 8 discordia

    [st1]1 [-] discordĭa, ae, f.: discorde, désaccord, désunion, division, mésintelligence; agitation (des flots).    - quaerere discordias, Cic.: chercher des sujets de querelles. [st1]2 [-] Discordĭa, ae, f.: la Discorde (déesse, fille de l'Erèbe et de la Nuit).
    * * *
    [st1]1 [-] discordĭa, ae, f.: discorde, désaccord, désunion, division, mésintelligence; agitation (des flots).    - quaerere discordias, Cic.: chercher des sujets de querelles. [st1]2 [-] Discordĭa, ae, f.: la Discorde (déesse, fille de l'Erèbe et de la Nuit).
    * * *
        Discordia. Cic. Discord, Dissension, Disconvenance.
    \
        Incessit discordia duobus regibus. Virgil. Discord et debat s'est esmeu entre deux roys.
    \
        Tecum mihi discordia est. Horat. Je suis en discord avec toy, Toy et moy n'accordons point.

    Dictionarium latinogallicum > discordia

  • 9 discordia

    I ae f. [ discors ]
    а) разлад, раздор, несогласие (discordiae civiles Sl, Fl; d. erga aliquem T)
    d., non homo Pt ирон. — не человек, а (ходячая) склока
    d. mentis O — растерянность, смущение
    б) разногласие, противоречие (rerum, verborum C, Lcr, Vr)
    II Discordia, ae f.
    Дискордия, дочь Эреба и Ночи, богиня раздора V

    Латинско-русский словарь > discordia

  • 10 discordia

    несогласие, discordiis propinquorum sedandis prospicere (1. 77 § 20 D. 31);

    discordiam (veterum) decidere (1. 21 C. 6. 30).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > discordia

  • 11 discordia

    ae, f первое склонение разлад, раздор

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > discordia

  • 12 discordia

    ,ae f
    раздор, ссора

    Latin-Russian dictionary > discordia

  • 13 discordia

    , ae f
      раздор, распря, несогласие, ссора

    Dictionary Latin-Russian new > discordia

  • 14 Concordia parvae res crescunt, discordia maximae dilabuntur

    При согласии малые государства ( или дела) [ лат. res означает "дело", "вещь", отсюда res publica "общественное дело", "государство"; в значении "государство" употр. и само слово res. - авт. ] растут, при раздорах великие разрушаются.
    Саллюстий, "Югуртинская война", X, 6: Equidem ego vobis regnum trado firmum si boni eritis, si mali, inbecillum. Nam concordia parvae res crescunt, discordia maximae dilabuntur. "Я оставляю вам царство, которое будет прочным, если вы будете хорошими, и слабым, если вы окажетесь дурными. Ведь при согласии и малые государства [лат. res означает "дело", "вещь", отсюда res publica "общественное дело", "государство"; в значении "государство" употр. и само слово res. - авт. ] возрастают, при несогласии и величайшие распадаются".
    - Из речи, с которой нумидийский царь Миципса (II в. до н. э.), чувствуя приближение смерти, обратился к своим малолетним сыновьям и к племяннику Югурте, которого оставлял их опекуном.
    Кто что ни говори, а хорошо иметь литературных приятелей. Concordia res parvae crescunt. Пример перед глазами: "Черная женщина", довольно обыкновенный роман в духе покойницы Жанлис, - с помощью приятелей автора [ Н. И. Греча ] - вырос до гениального произведения, которое пред всеми романами кажется таким, какими кажутся слоны пред комарами!... (В. Г. Белинский, Журнальные заметки. Dubia.)
    Я знаю, Захар Иваныч, что все эти операции вы производите при содействии любезнейшей супруги вашей, Зои Филипьевны, и почтеннейшей вашей сестрицы, Матрены Ивановны, но это приносит лишь честь вашей коммерческой прозорливости и показывает, как глубоко вы поняли смысл старинной латинской пословицы: Concordia res parvae crescunt, а без конкордии и magnae res dilabuntur. (М. Е. Салтыков-Щедрин, За рубежом.)
    Шульц нигде не хлопотал об учреждении ему герба и не затруднялся особенно его избранием; он, как чисто русский человек, знал, что у нас в "Разсеи из эстого просто" и изобразил себе муравейник с известной надписью голландского червонца concordia res parvae crescunt. (H. С. Лесков, Островитяне.)
    Видели ли вы когда-нибудь голландский червонец? - На червонце изображен был рыцарь в латах с пучком стрел в руке, а кругом его славная нидерландская надпись, которая помогла Голландцам побороть Испанию: concordia res parvae crescunt. (В. Д. Спасович, Застольные речи.)
    Всегда, везде, на голой, бесплодной поверхности первым появляется лишайник, разлагая, разрыхляя горную породу, превращая ее в плодородную почву. Он забирается далее всех растений на север, выше всех в горы; ему нипочем зимняя стужа, летний зной, Медленно, но упорно завоевывает он каждую пядь земли, и только по его следам, по проторенному им пути, появляются более сложные формы жизни. В чем же тайна этого успеха? Concordia res parvae crescunt, как будто отвечает нам каждое из этих ничтожных существ, в согласии, в союзе сила. (К. А. Тимирязев, Растение - сфинкс.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Concordia parvae res crescunt, discordia maximae dilabuntur

  • 15 Concordia parvae res crescunt, discordia maximae dilabuntur

    при согласии малые дела растут, при несогласии великие дела разрушаются (Гай Саллюстий Крисп)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Concordia parvae res crescunt, discordia maximae dilabuntur

  • 16 discors

    discors, discordis, (abl. discordi) [st2]1 [-] en désaccord, en mésintelligence, en guerre. [st2]2 [-] différent, distinct, double. [st2]3 [-] discordant.    - civitas secum ipsa discors, Liv. 2, 23: la cité elle-même en désaccord avec elle.    - filius discors patri, Vell. 2, 37, 2: le fils en désaccord avec son père.    - arma discordia, Virg. G. 2.459: armes ennemies.
    * * *
    discors, discordis, (abl. discordi) [st2]1 [-] en désaccord, en mésintelligence, en guerre. [st2]2 [-] différent, distinct, double. [st2]3 [-] discordant.    - civitas secum ipsa discors, Liv. 2, 23: la cité elle-même en désaccord avec elle.    - filius discors patri, Vell. 2, 37, 2: le fils en désaccord avec son père.    - arma discordia, Virg. G. 2.459: armes ennemies.
    * * *
        Discors, discordis, om. gen. Liu. Discordant, Mal accordant.
    \
        Modi discordes. Stat. Chanterie ou musique mal accordante, ou discordante, ou desaccordante.
    \
        Pectora discordia. Lucan. Courages et voluntez mal d'accord.
    \
        Venti discordes. Ouid. Qui soufflent l'un contre l'autre.
    \
        Vesania discors. Horat. Insanie et fureur differente et diverse.

    Dictionarium latinogallicum > discors

  • 17 segnis

    segnis, segne lent, mou, paresseux, indolent, lâche, engourdi, oisif, inactif, inerte.    - propter onus segnis, Hor. S. 2, 3, 102: ralenti par un fardeau.    - segnior annis, Virg. G. 3.95: appesanti par les années.    - surgit non segnior, Virg.: il se lève avec non moins de diligence.    - laudando promptos et castigando segnes, Tac. Agr. 21: en louant le zèle des uns, en gourmandant la nonchalance des autres.    - quae segnibus ardua videntur, Tac. Agr. 15, 59: ce qu'une âme timide regarde comme impossible.    - quisquamne segnis toleravit...? Sen.-tr.: qui a supporté avec résignation...?    - segnis ad pericula, Tac. A. 14, 23: tiède à l'aspect du péril.    - non in venerem segnis, Virg. En. 11.736: ardent pour le plaisir.    - aliorum segnes, Tac. A. 14, 33: indifférents au reste.    - segnis in agendo, Val.-Max.: lent à agir.    - segnior ad credendum, Liv. 24, 13: assez peu disposé à croire.    - segni gradu, Sen.-tr.: à pas lents.    - segnes aquae, Curt.: eaux paresseuses.    - segnis dies, Sen.-tr.: jour de repos.    - segnis obsidio, Liv. 5.46: siège mené mollement.    - non segnior discordia domi, Liv.: les discordes ne se ralentirent pas.    - segnis campus, Virg.: terre en jachère.    - segnis carduus, Virg.: le chardon stérile.
    * * *
    segnis, segne lent, mou, paresseux, indolent, lâche, engourdi, oisif, inactif, inerte.    - propter onus segnis, Hor. S. 2, 3, 102: ralenti par un fardeau.    - segnior annis, Virg. G. 3.95: appesanti par les années.    - surgit non segnior, Virg.: il se lève avec non moins de diligence.    - laudando promptos et castigando segnes, Tac. Agr. 21: en louant le zèle des uns, en gourmandant la nonchalance des autres.    - quae segnibus ardua videntur, Tac. Agr. 15, 59: ce qu'une âme timide regarde comme impossible.    - quisquamne segnis toleravit...? Sen.-tr.: qui a supporté avec résignation...?    - segnis ad pericula, Tac. A. 14, 23: tiède à l'aspect du péril.    - non in venerem segnis, Virg. En. 11.736: ardent pour le plaisir.    - aliorum segnes, Tac. A. 14, 33: indifférents au reste.    - segnis in agendo, Val.-Max.: lent à agir.    - segnior ad credendum, Liv. 24, 13: assez peu disposé à croire.    - segni gradu, Sen.-tr.: à pas lents.    - segnes aquae, Curt.: eaux paresseuses.    - segnis dies, Sen.-tr.: jour de repos.    - segnis obsidio, Liv. 5.46: siège mené mollement.    - non segnior discordia domi, Liv.: les discordes ne se ralentirent pas.    - segnis campus, Virg.: terre en jachère.    - segnis carduus, Virg.: le chardon stérile.
    * * *
        Segnis, et hoc segne. Cic. Lasche, Paresseux, Qui ne s'entremet de rien, Nice, Tardif, Pesant.
    \
        Ad credendum segnis. Liu. Tardif à croire.
    \
        Segniores ad imperandum posthac caeteri sint, quum videant, etc. Cic. Qu'il soyent plus tardifs, Qu'ils ne se hastent point tant de vouloir, etc.
    \
        Animus segnis. Plin. Lasche courage.
    \
        Anni segnes. Oui. Esquels on ne fait rien digne de memoire, Oiseux.
    \
        Campus segnis situ durescit. Virgil. Qui ne porte point de fruict.
    \
        Segnior est cultus terrae. Cic. La terre n'est pas labouree si soigneusement.
    \
        Dextra non segnis dare vulnera. Ouid. Une main qui n'est point paresseuse à frapper, Soubdaine à donner un coup.
    \
        Eo anno non segnior discordia domi fuit. Liu. Non point moins grande ne aspre.
    \
        Epistola non segnis. Stat. Qui est portee en diligence.
    \
        Exitus segnis. Stat. Mort lente et longue.
    \
        Segnis carduus. Virgil. Inutile, Sans fruict.

    Dictionarium latinogallicum > segnis

  • 18 alieno

    aliēno, āvī, ātum, āre (alienus), gegen sich od. andere fremd machen, entfremden, I) eig.: 1) im allg., weggeben, wegschaffen, entfernen, verstoßen, verdrängen, in fremde Hände od. Gewalt geben od. bringen (im Passiv = in fremde Hände od. Gewalt geraten), mulier alienata est abs te, ist dir genommen, für dich verloren, Plaut.: usus fructus... iam mihi harum aedium... alienatus est, ist mir entrissen, Plaut.: reiculae sunt alienandae, Varr.: me falsā suspicione alienatum, verstoßen, zurückgesetzt, Sall.: urbs alienata, Sall.: u. so pars insulae prodita atque alienata, Liv.: sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur, wird verfälscht, Plin. – dah. cum velut occisos alienasset, entfernt (verborgen) hatte, Iustin. 18, 3, 9.

    2) insbes.: a) als gerichtl. t.t., eine Sache (durch iuris cessio) einem andern abtreten, veräußern (u. zwar im streng. jurist. Sinne [nach Paul. dig. 50, 16, 67] so, daß wirkliche Übergabe der Sache in fremden Besitz stattfindet, was bei vendo nicht notwendig der Fall ist dah. verb. vendere atque alienare, nicht umgekehrt), vectigalia, Varr. u. Cic.: si res fuerint usucaptae ab eo, cui alienatae sint, ICt. – b) ein Kind, einen Sklaven gleichs. sich u. seiner Familie fremd machen, aus der Familie verstoßen, in fremde Gewalt geben (Ggstz. alqm suum facere, als Sohn annehmen; vgl. Ruhnken Ter. heaut. 5, 2, 26, die Auslgg. zu Liv. 41, 8, 12), ita nos alienavit, Ter.: ne quis quem civitatis mutandae causā suum faceret neve alienaret, Liv.: an pro non natis sint habendi, qui a familia sunt alienati? Quint.: dah. scherzh., tu me alienabis numquam quin noster siem (sagt Sofia zu Merkur, der sich für Sofia ausgibt), d.i. du sollst mich gewiß nie zum Fremden machen in unserem Haus, Plaut. Amph. 399. – c) (als mediz. t.t.) alienari, v. Körper u. dessen Teilen = absterben, intestina, Cels.: corpus, Sen.: u. Partic. subst., alienata, ōrum, n. pl., abgestorbene Glieder, Plin. – d) alcis mentem, jmds. Verstand od. Sinne betäuben = jmd. um seinen Verstand od. von Sinnen bringen, wahnsinnig od. verrückt machen, erat opinio, post censuram minus compotem fuisse sui (nicht völlig bei Verstande gewesen sei); vulgo Iunonis iram ob spoliatum templum alienasse mentem (ihn verrückt gemacht habe) ferebant, Liv. 42, 28, 12: u. so absol., odor sulphuris saepius haustus alienat, bringt von Sinnen, macht verrückt, Sen. nat. qu. 2, 53, 2 (vgl. § 1 dementes facit). – Öfter im Passiv, quorum alienatur mens, die von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin.: alienatas discordiā mentes hominum (ganz verblendeten G.) eo piaculo compotes sui fecisse, Liv.: signum alienatae mentis, von Geistesabwesenheit, Suet. – dah. vom Menschen selbst: alienari mente, von Sinnen kommen, verrückt werden, Plin. u. Cael. Aur. – u. bes. alienatā mente, von Sinnen, vom Verstande gekommen, verrückt, wahnsinnig, Caes. u.a.: u. dafür auch alienatus mente, Plin.: u. velut alienatus sensibus, wie besinnungslos, wie von Sinnen, Liv.: alienatus in febri, phantasierend, Capitol.: alienatus ad libidinem animo, außer sich vor wilder Begier, Liv.; s. viele Belege bei Drak. Liv. 3, 48, 1.

    II) übtr.: 1) im allg., den Geist, Sinn von etw. entfernen, abziehen, gegen etw. fremd od. gleichgültig machen, alienatis a memoria periculi animis, indem sie alle Gefahr vergaßen, Liv.: velut alienato ab sensu animo, jedem Schmerzgefühl fremd, gegen jedes Sch. gleichgültig, Liv.

    2) insbes.: a) jmd. der Gesinnung nach sich od. einem andern entfremden = abstoßen, mit jmd. od. sich veruneinigen, jmd. abgeneigt-, abspenstig-, abtrünnig machen, gegen sich aufbringen u. dgl., im Passiv (bes. im Partic. Perf.) sich lossagen, aufhören Freund zu sein, feind od. abtrünnig werden, abfallen (Ggstz. conciliare, reconciliare, allicere), omnes a se bonos, Cic.: alcis voluntatem ab alqo, Cic.: omnium suorum voluntates (sc. a se), Caes.: regem socium alci, Liv. 30, 14, 10: sibi alqm, Liv. 44, 27, 8, od. sibi alcis animum, Vell. 2, 112, 7: plane alienari a senatu, Cic.: voluntate alienati, Sall.: alienatus ab senatu Aemilius, Liv.: alienati Romanis (Dat.), Liv. 35, 31, 4: alienatae discordiā (durch Zw.) mentes hominum, Liv.: insulas alienatas (abtrünnigen) ad officium redire coëgit, Nep.: alienato erga Vespasianum animo, Tac.: non vultu alienatus, keine Spur von Entfremdung (Ungnade) im Gesicht, Tac. – b) alienari ab alqa re, sich von etwas entfernt halten, d.i. einen natürlichen Widerwillen gegen etw. haben, es vermeiden, a falsa assensione u. ab interitu, Cic. de fin. 3, 16 u. 18.

    lateinisch-deutsches > alieno

  • 19 concordia [1]

    1. concordia, ae, f. (concors), die Einherzigkeit (vgl. unser ein Herz und eine Seele), deutsch die Einträchtigkeit, Eintracht, das gute Einvernehmen (Ggstz. discordia, dissensio), I) eig.: patris patruique perpetua vitae c., Liv.: c. Caesaris et Pompeii, Val. Max.: omnium ordinum, Lentul. in Cic. ep. – c. equestris (des Ritterstandes), Cic.: c. felix, Prop.: c. discors, der gespannten Fürsten Einigkeit, Lucan. (vgl. no. II): male cohaerens inter Cn. Pompeium et C. Caesarem, Vell.: interpres pacis et concordiae, Friedensapostel, Cic. – ad concordiam hortari, Quint.: concordiam et quietem suadere, Suet.: mirā concordiā vivere (v. einem Ehepaar), Tac.: concordiae inter se od. in commune consulere, Liv.: ab diutina ira tandem in concordiam redigere ordines, Liv.: multitudinem hominum in quoddam vinculum concordiae redigere, Augustin.: concordiam reconciliare, Liv. (u. reconciliatio concordiae, Cic.): concordiam restituere et conciliare, Gell.: Caesarem et Pompeium perfidiā hominum distractos rursus in pristinam concordiam reducere, Balb. in Cic. ep. – concordiam communicare cum alqo, sich mit jmd. versöhnen, Val. Max.: concordiam confirmare cum alqo, Cic.: concordiam et pacem firmare in perpetuum, Curt.: concordiam conglutinare, Cic.: mediis concordiam copulare, Liv.: concordiam constituere, Cic. – ordinum concordiam disiungere od. turbare, Cic. u. Liv.: alcis concordiam aspernari, Vell. – concordiā parvae res crescunt, discordiā maximae dilabuntur, Sall.: accepta calamitas... concordiam ordinum maiorem fecit, Liv.: concordiā maxima egit (v. röm. Volke), Sall. fr.: aequabili cum concordia vivere, Inscr. – u. im Gleichnis v. Abstr., (temperantia) pacem animis affert et eos quasi concordiā quādam placat ac lenit, Cic.: rerum agendarum ordo et, ut ita dicam, concordia, Cic. – Meton., et cum Pirithoo felix concordia Theseus, ein Herz und eine Seele, Ov. met. 8, 303. – II) übtr., der Einklang, die Harmonie, Sympathie, c. rerum ac repugnantia, Plin.: c. discors (näml. in der Wirksamkeit der Kräfte der Wärme u. Feuchtigkeit), Ov.: rerum c. discors (= νεικος καὶ φιλία), Hor. (vgl. Lact. 2, 9, 17): rupta rerum, Sen.: c. vocum, Col.: nervorum sociata c., Quint.: concordia, quam magnes cum ferro habet, Plin. – Davon

    lateinisch-deutsches > concordia [1]

  • 20 discors

    discors, cordis (dis u. cor), zwieträchtig, uneinig, unverträglich, zerfallen mit usw. (Ggstz. concors), I) eig., v. Pers., Cic. u.a.: cum matre (v. animus), Tac.: civitas secum ipsa discors, Liv.: legiones, aufrührerische, Tac.: discors patri, Vell., Floro, Tac.: ad alia discordes, Liv. – II) übtr., a) übh.: concordia, Hor. u.a. (vgl. concordia no. II): symphonia, disharmonische, Hor.: venti, Ov. u. Sen.: eiusdem elementi natura, widerstrebende, Curt.: ipsa sibi discors favilla, Ov. – b) widersprechend, entgegengesetzt, verschieden, fetus, zweigestaltet (oben Stier, unten Mensch), Ov.: vesania, Hor.: tam discors inter se iunctura corporum, Sen.: tam discordia inter se responsa, Liv.: m. Abl., durch od. in etw. verschieden, verschiedenartig, abweichend, aestus marini tempore discordes, zu verschiedenen Zeiten eintretend, Plin.: ora sono discordia, Verg.: discordes moribus, linguis, Curt. – / Nbf. discordis, e, Pompon. com. 165.

    lateinisch-deutsches > discors

См. также в других словарях:

  • discordia — (Del lat. discordĭa). 1. f. Oposición, desavenencia de voluntades u opiniones. 2. Der. En un tribunal colegiado, falta de mayoría para votar sentencia por división de pareceres, que obliga a repetir la vista o el fallo con mayor número de jueces …   Diccionario de la lengua española

  • discórdia — s. f. 1. Falta de concórdia, de harmonia. 2. Desavença. 3. Dissensão. 4. Contradição, desinteligência. 5. pomo de discórdia: causa de discórdia …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • discordia — sustantivo femenino 1. Falta de acuerdo o de entendimiento entre personas: En la reunión hubo demasiada discordia y no pudimos firmar el documento. Hay muchas discordias entre los hermanos. manzana* de la discordia …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • DISCORDIA — a pagana antiquitate Dea existimara fuit, eamque formavit in formam Furiae. Describitur a Virgil. et Petron. Arbitro in Satyrico, ubi de bellis civ. Caesaris et Pompeii: ex editione Boschii p. 289. ex Edit. Gonsali di salas. p. 68. Intremuêre… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • discordia — /di skɔrdja/ s.f. [dal lat. discordia ]. 1. [disunione degli animi e delle volontà: d. fra i parenti ] ▶◀ conflitto, inimicizia, rivalità. ↑ avversione, ostilità. ↓ disaccordo, disarmonia, dissidio. ◀▶ accordo, armonia, concordanza, concordia. 2 …   Enciclopedia Italiana

  • Discordĭa — (lat.), Zwietracht, Uneinigkeit; als allegorische Göttin so v.w. Eris. Daher Discordiren, uneinig sein; Discordanz, Mißton, Uneinigkeit; Discordant, nicht stimmend, uneinig …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Discordĭa — (lat.), Zwietracht, als Personifikation der griech. Eris (s. d.) nachgebildet. Vgl. Diskordieren …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Discordia — Discordĭa (lat.), Zwietracht. (S. auch Eris.) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Discordia — DISCORDIA, æ, die Zwietracht, (⇒ Tab. I.) des Erebus und der Nacht Tochter. Hygin. Præf. p. 1. Sie hatte ihre Wohnung, nebst den Furien, in dem Eingange der Hölle, und war eine Frauensperson, die ihr Schlangenhaar in blutige Binden geflochten… …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • discordia — index discord, dissension, variance (disagreement) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Discordia — (Del lat. discordia.) ► sustantivo femenino 1 Situación de enfrentamiento o disputa entre dos o más partes, debida a una falta de acuerdo entre sus opiniones o deseos: ■ sus posiciones son tan divergentes que no podía haber nada más que discordia …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»