Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

diluculum

  • 1 diluculum

    dīlūcŭlum, i, n. le point du jour.    - primo diluculo, Cic.: au point du jour.    - cum diluculo, Plaut.: au point du jour.
    * * *
    dīlūcŭlum, i, n. le point du jour.    - primo diluculo, Cic.: au point du jour.    - cum diluculo, Plaut.: au point du jour.
    * * *
        Diluculum, diluculi, pen. corr. Plaut. L'aube et poinct du jour.

    Dictionarium latinogallicum > diluculum

  • 2 diluculum

    diluculum diluculum, i n рассвет

    Латинско-русский словарь > diluculum

  • 3 diluculum

    dīlūculum, ī, n. (diluceo), der Anbruch des Tages, die Morgendämmerung (Ggstz. crepusculum), primulo diluculo od. primo diluculo, Cic., od. cum diluculo, Plaut., od. bl. diluculo, Afran. fr. u. Cic., mit (bei) Anbruch des Tages.

    lateinisch-deutsches > diluculum

  • 4 diluculum

    dīlūculum, ī, n. (diluceo), der Anbruch des Tages, die Morgendämmerung (Ggstz. crepusculum), primulo diluculo od. primo diluculo, Cic., od. cum diluculo, Plaut., od. bl. diluculo, Afran. fr. u. Cic., mit (bei) Anbruch des Tages.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > diluculum

  • 5 dīlūculum

        dīlūculum ī, n    [diluceo], daybreak, dawn.
    * * *
    dawn, daybreak

    Latin-English dictionary > dīlūculum

  • 6 diluculum

    dīlūcŭlum, i, n. [diluceo], daybreak, dawn (cf. crepusculum), Plaut. Am. 2, 2, 105; Cic. Rosc. Am. 7, 19; id. Att. 16, 13, a; cf. Macr. S. 1, 3 fin.; Censor. 24; Vulg. Luc. 24, 1 et saep.—In plur., Fronto, Ep. ad Anton. 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > diluculum

  • 7 diluculum

    , i n
      предрассветная пора
      ♦ secundum diluculum рассвет

    Dictionary Latin-Russian new > diluculum

  • 8 diluculum

    dī-lūculum, ī n. [dis + lux ]
    предрассветная пора, рассвет
    diluculo C (cum diluculo Pl, primo diluculo C) — на рассвете, с рассветом

    Латинско-русский словарь > diluculum

  • 9 diluculat

    Латинско-русский словарь > diluculat

  • 10 crepusculum

    crepusculum, ī, n. (creper), die Dämmerung, I) im allg. (vgl. Varro LL. 6, 5 u. 7, 77. Serv. Verg. Aen. 2, 268. Isid. de nat. rer. 2, 2), dubiae crepuscula lucis, die D. des Zwielichts, Ov. met. 11, 596: opaca crepuscula (in der Unterwelt), ibid. 14, 122: cr. solis, Morgendämmerung, Fulg. myth. 1. praef. p. 7 M. – II) insbes., die Abenddämmerung, das Zwielicht (Ggstz. diluculum), primo crepusculo, Plaut.: post crepusculum statim, Suet.: mane vel crepusculo, Plin.: et primo mane prodeundum et crepusculo redeundum, Col.: crepusculo (in der A.) solutus vagor (vom Hofhunde), Phaedr.: inducunt obscura crepuscula noctem, Ov.

    lateinisch-deutsches > crepusculum

  • 11 diluculat

    dīlūculat, impers. (diluculum), der Tag dämmert herauf, Gell. 2, 29, 7 u.a.

    lateinisch-deutsches > diluculat

  • 12 extremitas

    extrēmitās, ātis, f. (extremus), das Äußerste, I) im allg.: 1) eig., bald = die äußerste Grenze, Cic.: extremitates Aethiopiae, Plin. – bald = der äußere Umkreis, mundi, Cic.: circuli, Plin. – bald = der Umriß, picturae, Plin. – bald = die Einfassung, lacus, Plin. ep.: extremitates lacuum, Plin. – 2) übtr., das zeitliche Ende, ea nocte resurrexit, cuius extremitas illud diluculum fuit, Augustin. serm. 221. – II) insbes.: a) extremitates corporis, die Extremitäten (des Körpers), Plin. 28, 61: u. so bl. frigus extremitatum, Plin. 23, 48: articuli extremitatium, Plin. 29, 32. – b) als geom. t. t., die Fläche, Cic. Acad. 2, 116. – c) als rhet. t. t., extremitates, die äußersten Gegensätze, Extreme, Quint. 11, 3, 15. – d) als gramm. t. t., die Endung, Gell. 11, 15, 8 (dort die Endung... bundus): Plur. bei Prisc. ad Iulian. ep. § 5 u. 6. – / Genet. Plur. auch extremitatium, Plin. 29, 32.

    lateinisch-deutsches > extremitas

  • 13 Abend

    Abend, I) Zeitabschnitt des Tages: vesper (in der klass. Prosa seltener vespera). – tempus vespertinum (Abendzeit). – occasus solis (Sonnenuntergang). – gegen A., ad od. sub vesperum; sub occasum solis: abends, vespere, gew. adv. vesperi: abends spät, pervesperi: abends zuvor, pridie vesperi: heute abend, hodie vesperi: gestern abend, heri vesperi: bei einbrechendem A., primo vespere; ubi coepit advesperascere; cum iam advesperasceret: vor A., ante vesperum: bis zum A., ad vesperum: vom A. bis zum Morgen, a vespere usque ad mane: vom Morgen bis zum A., a mane usque ad vesperum. – es wird A., vesperascit caelum od: dies; u. bl. vesperascit: es geht schon gegen A., iam advesperascit; vergit in vesperum dies: es geht schon stark gegen A., iam praeceps in occasum sol est: es ist schon A., iam diei vesper est; iam vesperavit: guten Abend! salve! vd. (beim Scheiden) vale!: jmdm. guten A. wünschen, salvere (beim Kommen) od. valere (beim Scheiden) alqm iubeo. – Sprichwörtl., es ist noch nicht aller Tage A., nondum omnium dierum sol occĭdit (Liv. 39, 26, 9): es kann vor A. leicht anders werden, quid vesper ferat, incertum est (Liv. 45, 8, 6). – Bildl., der A. des Lebens, s. Lebensabend: am letzten A. seines Lebens, supremo vitae die; die vitae suae postremo. – II) meton., Himmelsgegend = Westen, w. s. – Abendbesuch bekommen, alqs me convenit vesperi: bei jmd. einen A. machen, convenire alqm vesperi. Abendbrot, cibus vespertinus. Abenddämmerung, crepusculum (Ggstz. diluculum). – in der A., crepusculo; gew. primo vespere (bei Anbruch des Abends); cum advesperavisset (als der Abend herangerückt war): mit der A., ubi coepit advesperascere; [7] cum iam advesperasceret. Abendessen, cibus vespertinus. – als Souper, epulae vespertinae. Abendgebet, *precatio ante somnum facta (das Beten). – *preces vespertinae (das Gebet). – sein A. verrichten, *ante somnum precari ad Deum. Abendgegend, I) Gegend, die gegen Westen liegt: regio ad occidentem vergens. – II) Himmelsgegend, s. Westen. – Abendkälte, frigus vespertinum. Abendkost, s. Abendessen. – Abendkühle, frigus vespertinum. Abendland, I) = Abendgegend no. I. – II) Westland, Singul. kollektiv od. Plur. Abendländer, abeuntis solis partes (Ggstz. orientis solis partes); occĭdens (Ggstz. oriens). Abendländer = Bewohner des Abendlandes, ad occasum habitantes. abendländisch, I) der Bewohner des Abendlandes: ad occasum habitantium. – II) = westlich, w. s. – abendlich, I) zum Abend gehörend, am A. geschehend: vespertinus. – II) gegen Abend (Westen) liegend, s. westlich. – Abendluft, I) am Abend wehende Luft: aura vespertina. – II) = Westluft, Westwind, w. s. – Abendmahl,- mahlzeit, I)= Abendessen, w. s. – II) als kirchliche Feier: cena od. mensa Dominica (Eccl.); epulae sacrae (Eccl.). – od. als Liebesmahl, eucharistia (Eccl.). – od. als Kommunion, communio sancti altaris (Eccl.). – zum A. gehen, accedere ad mensam Dominicam (Eccl.): das A. feiern, *celebrare eucharistiam (von mehreren). – Abendrot,- röte, *rubor caeli vespertini. abends, s. Abend. – Abendseite, s. Westseite. – Abendsonne, sol vespertinus (Ggstz. sol matutinus). – sol occĭdens (untergehende Sonne, Ggstz. sol oriens). – die A. haben, soli vespertino obvium esse (v. Örtl.). – Abendstern, Hesperus (Ἕσπερος); rein lat. Vesper; stella Veneris. Abendstunde, horavespertina (eine Stunde des Abends). – tempus vespertinum (Abendzeit). – in der A., primo vespere; ubi iam vesperaverat. Abendtau, rosvespertinus. Abendtisch, s. Abendessen. – Abendwind, I) am Abend wehender Wind: ventusvespertinus. – II) = Westwind, w. s. – Abendzeit, tempus vespertinum. – tempora vespertina (im allg.). – horae vespertinae (Abendstunden). – um die A., cum iam advesperasceret: zur A., vespertino tempore; vespertinis temporibus (allemal zur A.).

    deutsch-lateinisches > Abend

  • 14 Dämmerung

    Dämmerung, diluculum (Morgendämmerung, w. s.). – crepusculum (Abenddämmerung, w. s.). – tenebrae (Dunkelheit übh.).

    deutsch-lateinisches > Dämmerung

  • 15 Morgendämmerung

    Morgendämmerung, diluculum. – in der M., diluculo; primā luce (mit dem ersten Morgenlicht); tempore subincano oder (allemal) temporibus sublucanis; ubi primum illuxit (als es zuerst Tag wurde): die M. bricht an, lucescit; illucescit; lux appetit.

    deutsch-lateinisches > Morgendämmerung

  • 16 Zwielicht

    Zwielicht, lumen obscurum ( im allg,), – adhuc dubius dies (Zustand zwischen Nacht u. Tag). – diluculum (die Morgendämmerung). – crepusculum (die Abenddämmerung).

    deutsch-lateinisches > Zwielicht

  • 17 crepusculum

    crepusculum, ī, n. (creper), die Dämmerung, I) im allg. (vgl. Varro LL. 6, 5 u. 7, 77. Serv. Verg. Aen. 2, 268. Isid. de nat. rer. 2, 2), dubiae crepuscula lucis, die D. des Zwielichts, Ov. met. 11, 596: opaca crepuscula (in der Unterwelt), ibid. 14, 122: cr. solis, Morgendämmerung, Fulg. myth. 1. praef. p. 7 M. – II) insbes., die Abenddämmerung, das Zwielicht (Ggstz. diluculum), primo crepusculo, Plaut.: post crepusculum statim, Suet.: mane vel crepusculo, Plin.: et primo mane prodeundum et crepusculo redeundum, Col.: crepusculo (in der A.) solutus vagor (vom Hofhunde), Phaedr.: inducunt obscura crepuscula noctem, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > crepusculum

  • 18 diluculat

    dīlūculat, impers. (diluculum), der Tag dämmert herauf, Gell. 2, 29, 7 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > diluculat

  • 19 extremitas

    extrēmitās, ātis, f. (extremus), das Äußerste, I) im allg.: 1) eig., bald = die äußerste Grenze, Cic.: extremitates Aethiopiae, Plin. – bald = der äußere Umkreis, mundi, Cic.: circuli, Plin. – bald = der Umriß, picturae, Plin. – bald = die Einfassung, lacus, Plin. ep.: extremitates lacuum, Plin. – 2) übtr., das zeitliche Ende, ea nocte resurrexit, cuius extremitas illud diluculum fuit, Augustin. serm. 221. – II) insbes.: a) extremitates corporis, die Extremitäten (des Körpers), Plin. 28, 61: u. so bl. frigus extremitatum, Plin. 23, 48: articuli extremitatium, Plin. 29, 32. – b) als geom. t. t., die Fläche, Cic. Acad. 2, 116. – c) als rhet. t. t., extremitates, die äußersten Gegensätze, Extreme, Quint. 11, 3, 15. – d) als gramm. t. t., die Endung, Gell. 11, 15, 8 (dort die Endung... bundus): Plur. bei Prisc. ad Iulian. ep. § 5 u. 6. – Genet. Plur. auch extremitatium, Plin. 29, 32.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > extremitas

  • 20 Рассвет

    - Aurora; diluculum; adventus lucis, solis;

    • на рассвете, с рассветом - albe(sce)nte caelo; surgente die; prima luce;

    • с самого же рассвета - statim a prima luce;

    • задолго до рассвета - bene ante lucem;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Рассвет

См. также в других словарях:

  • Palmadusta diluculum — Scientific classification Kingdom: Animalia …   Wikipedia

  • Cypraea diluculum — Palmadusta diluculum Palmadusta diluculum …   Wikipédia en Français

  • Palmadusta diluculum — Palmadusta diluculum …   Wikipédia en Français

  • Palmadusta diluculum — Palmadusta diluculum …   Wikipédia en Français

  • Cypraea — tigris Scientific classification Kingdom: Animalia …   Wikipedia

  • dilúculo — (Del lat. diluculum, alborada, amanecer.) ► sustantivo masculino literario Última de las seis partes en que se dividía la noche. * * * dilúculo (del lat. «dilucŭlum», crepúsculo matutino) m. Última de las seis partes en que dividían la *noche los …   Enciclopedia Universal

  • Cypraea — Pour les articles homonymes, voir Porcelaine (homonymie) …   Wikipédia en Français

  • Cypraea — Pour les articles homonymes, voir Porcelaine (homonymie). Cypraea …   Wikipédia en Français

  • Gibberula — Taxobox name = Gibberula regnum = Animalia subregnum = Eumetazoa superphylum = Protostomia phylum = Mollusca classis = Gastropoda subclassis = Orthogastropoda superordo = Caenogastropoda ordo = Sorbeoconcha subordo = Hypsogastropoda infraordo =… …   Wikipedia

  • Cowrie — Kaurischnecken Neobernaya spadicea Systematik Klasse: Schnecken (Gastropoda) Überordnung …   Deutsch Wikipedia

  • Cowry — Kaurischnecken Neobernaya spadicea Systematik Klasse: Schnecken (Gastropoda) Überordnung …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»