Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

defect

  • 1 vitium

        vitium ī, n    [VI-], a fault, defect, blemish, imperfection, vice: vitium (appellant), cum partes corporis inter se dissident: corporis, O.: si nihil est in tecto vitii: si aedes conruerunt vitiumve fecerunt, have been damaged: vitio moriens sitit aëris herba, V.—A defect in the auspices, unfavorable sign, impediment: divinare, quid in castris vitii obvenisset, L.: vitio navigare: comitiorum solum vitium est fulmen.—In coinage, base metal, alloy: ignis vitium metallis Excoquit, O.—Fig., a fault, defect, blemish: acutius vitia in dicente quam recta videre: Et illud mihi vitiumst maximum, my greatest fault, T.: animadverso vitio castrorum, i. e. the unfavorable situation, Cs.: milites conflictati et tempestatis et sentinae vitiis, the injurious effects, Cs.—A moral fault, failing, error, offence, crime, vice: legibus proposita sunt supplicia vitiis: Virtus est vitium fugere, H.: ne sibi vitio verterent, quod abesset, i. e. blame him. —A crime against female chastity, violation: Quoi misere per vim vitium obtulerat, T.: vitium auctore redemit, O.
    * * *
    fault, vice, crime, sin; defect

    Latin-English dictionary > vitium

  • 2 vitium

    vĭtĭum, ii ( gen. plur. vitiūm, Titin. ap. Non. p. 495, 13), n. [from the same root with vieo, vitis, vitta; prop. a twist; hence], a fault, defect, blemish, imperfection, vice (syn. menda).
    I.
    Lit.: quomodo autem in corpore est morbus, est aegrotatio, est vitium: sic in animo. Morbum appellant totius corporis corruptionem: aegrotationem morbum cum imbecillitate: vitium, cum partes corporis inter se dissident;

    ex quo pravitas membrorum, distortio, deformitas. Itaque illa duo, morbus et aegrotatio, ex totius valetudinis corporis conquassatione et perturbatione gignuntur: vitium autem integrā valetudine ipsum ex se cernitur,

    Cic. Tusc. 4, 13, 29:

    corporis,

    Plaut. Most. 1, 3, 118; Ov. F. 4, 148:

    mancipii,

    Dig. 21, 1, 1, § 6:

    jumenti,

    ib. 21, 1, 38 init. —In buildings, a breach, defect:

    si nihil est in parietibus aut in tecto vitii,

    Cic. Fam. 9, 15, 5; cf.:

    si aedes corruerunt vitiumve fecerunt,

    have received damage, become damaged, id. Top. 3, 15.—In plants, a blemish, vice:

    sive illis (agris) omne per ignem Excoquitur vitium atque exsudat inutilis umor,

    Verg. G. 1, 88:

    vitio moriens sitit aëris herba,

    id. E. 7, 57.—In fruits, the useless part, the core:

    vitiumque cinctum fructu,

    Plin. 15, 28, 34, § 112.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., a fault, defect, blemish:

    acutius atque acrius vitia in dicente quam recta videre,

    Cic. de Or. 1, 25, 116; cf.

    orationis,

    Quint. 1, 5, 1; 12, 1, 22:

    sermonis,

    id. 1, 1, 13:

    soloecismi,

    id. 1, 5, 53:

    ingenii,

    id. 10, 1, 60:

    mentis,

    id. 12, 1, 32:

    Stoicae sectae,

    id. 11, 1, 70:

    et illud mihi vitium'st maximum,

    my greatest fault, Ter. Hec. 1, 2, 37:

    huc si perveneris, meum vitium fuerit,

    my fault, Cic. Ac. 2, 16, 49:

    quamvis quis fortunae vitio, non suo decexisset,

    id. Phil. 2, 18, 44:

    honorem vitio civitatis, non suo, non sunt adsecuti,

    id. Har. Resp. 26, 56:

    male conjecta falsa sunt, non rerum vitio, sed interpretum inscientiā,

    id. Div. 1, 52, 118: animadverso vitio castrorum totā nocte munitiones proferunt, i. e. the faulty, unfavorable position (just before:

    natura iniquo loco castra ponunt),

    Caes. B. C. 1, 81:

    milites item conflictati et tempestatis et sentinae vitiis,

    the injurious effects, id. ib. 3, 28:

    sese nihil adhuc arbitrari vitio factum eorum,

    id. ib. 3, 57:

    vini vitio atque amoris feci,

    through the fault of, Plaut. Aul. 4, 10, 15.—
    B.
    In partic.
    1.
    A moral fault, failing, error, offence, crime, vice (the predom. signif. of the word in prose and poetry; cf.:

    scelus, delictum): nullam quidem ob turpitudinem, nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum,

    Cic. Clu. 48, 133:

    legibus et praemia proposita sunt virtutibus et supplicia vitiis,

    id. de Or. 1, 58. 247:

    virtus est vitium fugere, Hor. ep. 1, 1, 41: senectus est naturā loquacior, ne ab omnibus eam vitiis videar vindicare,

    Cic. Sen. 16, 55:

    in vitio esse,

    id. Off. 1, 19, 62: ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā, reckon it a fault, id. Fam. 7, 6, 1:

    te laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse,

    id. Rosc. Am. 16, 48; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 2.—
    b.
    In respect of female chastity (whether of maidens or wives), a violation:

    quia pudicitiae hujus (Alcumenae) vitium me hic absente est additum,

    Plaut. Am. 2, 2, 179:

    pudicitiae ejus nunquam nec vim nec vitium attuli,

    id. Ep. 1, 2, 7:

    quoi misere per vim vitium obtulerat,

    Ter. Ad. 3, 2, 10; so,

    offerre,

    id. ib. 3, 1, 9:

    virginis,

    id. Eun. 4, 4, 55; cf.:

    vitium auctore redemit,

    Ov. H. 16 (17), 49.—
    2.
    In relig. lang., a defect in the auspices or auguries: si cui servo aut ancillae dormienti evenit, quod comitia prohibere solet, ne id quidem mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 fin. Müll.; Ter. Hec. prol. 2; Liv. 8, 23, 16; 4, 7, 3:

    id igitur obvenit vitium, quod tu jam Cal. Jan. futurum esse provideras,

    Cic. Phil. 2, 33, 83:

    tabernaculum vitio captum,

    id. N. D. 2, 4, 11; cf.:

    vitio navigare,

    id. Div. 1, 16, 29:

    comitiorum solum vitium est fulmen,

    id. ib. 2, 18, 43.—
    3.
    A fault of language:

    barbarismi ac soloecismi foeditas absit... haec vitia, etc.,

    Quint. 1, 5, 5.—
    4.
    In coinage, t. t., base metal, alloy:

    in aurum vitii aliquid addere,

    Dig. 48, 10, 9 praef.; cf.:

    ignis vitium metallis Excoquit,

    Ov. F. 4, 785.

    Lewis & Short latin dictionary > vitium

  • 3 culpa

        culpa ae, f    [SCARP-], a fault, error, blame, guilt, failure, defect: delicti: omnes culpae istius avaritiae, maiestatis, crudelitatis: quicquid huius factumst culpā, T.: In culpā est, to blame, T.: non est ista mea culpa, sed temporum: qui in eādem culpā sint, share: in quo est tua culpa nonnulla, you are not without fault: a culpā vacuus, S.: conscia culpae, O.: ne penes ipsos culpa esset cladis, L.: culpa, quae te est penes, T.: extra culpam esse: eius rei culpam in multitudinem coniecerunt, Cs.: suam culpam ad negotia transferre, S.: in culpā ponere aliquem: Si mora pro culpā est, O.: tua aetas emovit culpas, H.: fata, quae manent culpas, H.—Person.: ludus erat culpā potare magistrā (i. e. a game in which the loser must drink), H.: Culpam Poena premit comes, H.—Poet.: Huic uni succumbere culpae, temptation, V.— Unchastity: Virginum, H.: hoc praetexit nomine culpam, V.—Remissness, neglect: rem facere culpā minorem, H.—The mischievous thing, mischief: continuo culpam (sc. ovem aegram) ferro compesce, V.
    * * *
    fault/blame/responsibility (w/GEN); crime (esp. against chastity); negligence; offense; error; (sense of) guilt; fault/defect (moral/other); sickness/injury

    Latin-English dictionary > culpa

  • 4 dēlīctum

        dēlīctum ī, n    [de + LIC-], a fault, offence, trespass, crime, transgression, wrong, defect: delictum admisisse in me, T.: maiore commisso delicto, Cs.: leve: leviora, Ta.: distinctio poenarum ex delicto, Ta.: quo delictum maius est, eo poena est tardior: delicti conscientiā, S.: animus delicto obnoxius, S.: defendere delictum, H.: quibus (delictis) ignovisse velimus, H.: sua, O.
    * * *
    fault/offense/misdeed/crime/transgression; sin; act short of standard; defect

    Latin-English dictionary > dēlīctum

  • 5 lābēs

        lābēs is, f    [2 LAB-], a falling, sinking in, subsidence: ut multis locis labes factae sint: terrae, L.— A fall, stroke, ruin, destruction: innocentiae: prima mali, first stroke of misfortune, V. — A spot, blot, stain, blemish, defect (poet.): tractata notam labemque remittunt Atramenta, H.: Victima labe carens, spotless, O.—Fig., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: domestica: labem integris inferre: domus sine labe, Iu.: vita sine labe peracta, O.: conscientiae labīs in animo habere.— A cause of ruin, disgrace, scandal, reproach: (Verres) provinciae, scourge: civitatis (of a bad law): labes illa atque caenum, filthy wretch.
    * * *
    landslip/subsidence; disaster/debacle; fault/defect/blot/stain/blemish/dishonor

    Latin-English dictionary > lābēs

  • 6 mendum

        mendum ī, n    [3 MAN-], a fault, error, blunder: quod mendum ista litura conrexit?: librariorum.— A blemish, defect: Rara mendo facies caret, O.—Fig., a mistake, omission: Idūs Martiae magnum mendum continent.
    * * *
    bodily defect, blemish; fault, error (usu. in writing)

    Latin-English dictionary > mendum

  • 7 absque

    1.
    abs-que, prep. gov. abl. [from abs and the generalizing -que, like susque deque from sub and de; cf. Prisc. 999 P.] (ante- and post - class.), without.
    I.
    Ante-class.
    A.
    Denoting defect in conception, while the class. sine indicates defect in reality. In Plaut. and Ter. only in conditional clauses: absque me, te, eo, etc., esset = nisi or si ego, tu, is, etc.. non fuissem; without me, i. e. without my agency, if it had not been for me:

    nam hercle absque me foret et meo praesidio, hic faceret te prostibilem,

    if I had not stood by you, Plaut. Pers. 5, 2, 56; cf. id. Trin. 5, 2, 3: nam absque ted esset, numquam hodie ad solem occasum viverem, if you had not aided me, etc., id. Men. 5, 7, 33; cf. id. Bacch. 3, 3, 8; id. Trin. 4, 1, 13:

    absque eo esset, recte ego mihi vidissem,

    Ter. Phorm. 1, 4, 11. Somewhat different is, quam fortunatus ceteris sum rebus, absque una hac foret, if it were not for this one thing, id. Hec. 4, 2, 25.
    B.
    After Plaut. and Ter., absque appears in the classic lang. only a few times in a kind of jurid. formula: absque sententiā, without judgment, contrary to it:

    nullam a me epistulam ad te sino absque argumento ac sententiā pervenire,

    Cic. Att. 1, 19, 1; cf.:

    an etiamsi nullā ratione ductus est, impetu raptus sit et absque sententiā?

    Quint. 7, 2, 44.
    II.
    Post-class.
    A.
    Likewise in jurid. lang., i. q. sine, without: decerni absque libelli documento, Cod. Th. 11, 30, 40; so,

    absque praejudicio,

    Gell. 2, 2, 7:

    absque ullā observatione, Cod. Th. 13, 5, 38: absque omni praerogativā principum,

    Amm. 23, 5.
    B.
    I. q. praeter, except:

    apud Aeschylum eundem esse versum absque paucis syllabis,

    Gell. 13, 18 (19), 4; so,

    absque paucis,

    Symm. Ep. 2, 36: absque his, Cod. Th. 6, 4, 18;

    11, 16, 17: purpureus absque caudā,

    except the tail, Sol. 46.— Adv., = praeterquam, nisi:

    absque labra,

    except the lips, Amm. 23, 5; so,

    absque illud nomen,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 18.
    2.
    absque = et abs: loca, templa... eorum relinquatis absque his abeatis, Form. ap. Macr. S. 3, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > absque

  • 8 culpa

    culpa, ae, f. [kindr. in root with scelus; cf. Sanscr. skhal-, errare], crime, fault, blame, failure, defect (as a state worthy of punishment; on the contr. delictum, peccatum, etc., as punishable acts; diff. from scelus, which implies an intentional injury of others; but culpa includes in it an error in judgment).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen. (very freq. in every period and species of composition):

    delictum suum Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat,

    Plaut. Am. 1, 2, 33; cf.:

    non C. Rabirium culpa delicti, non invidia vitae... in discrimen capitis vocaverunt,

    Cic. Rab. Perd. 1, 2:

    in hoc uno genere omnis inesse culpas istius maximas avaritiae, majestatis, dementiae, libidinis, crudelitatis,

    id. Verr. 2, 5, 17, § 42:

    et culpam in facto, non scelus esse meo,

    Ov. Tr. 4, 1, 24 et saep.:

    quicquid hujus factum'st culpa, non factum'st mea,

    Ter. Eun. 5, 6, 10:

    is quidem In culpā non est,

    to blame, in fault, id. Hec. 4, 4, 78; cf. id. ib. 3, 1, 19:

    praesidio ad eorum, qui in culpā essent, timorem uti,

    Cic. Fam. 15, 2, 7:

    malo Tironis verecundiam in culpā esse, quam inliberalitatem Curii,

    id. Att. 8, 6, 3; id. Planc. 4, 10; cf.:

    ut jam sit in iis culpa, qui, etc.,

    id. Fam. 1, 9, 13:

    tua culpa nonnulla est,

    you are somewhat to blame, not without fault, id. ib. 3, 8, 6:

    sed haec mea culpa est,

    id. Brut. 35, 133:

    ne penes ipsos culpa esset cladis,

    Liv. 5, 36, 10:

    penes Aetolos culpam belli esse,

    id. 35, 33, 3; Sen. Ben. 7, 18, 2; Plin. Ep. 10, 30 (39), 2:

    culpa, quae te est penes, Ter. hec. 4, 1, 20: culpa abest ab aliquo,

    Quint. 11, 1, 64:

    aliquem extra culpam belli esse judicare,

    Liv. 8, 19, 10:

    in mutum confers culpam,

    Plaut. Truc. 4, 3, 55:

    conferre in aliquem,

    Ter. Eun. 2, 3, 96; Caes. B. G. 4, 27; Cic. Sen. 5, 14 al.; cf.:

    culpam transferre in aliquem,

    Ter. And. 2, 3, 5; Cic. Att. 15, 28; id. Font. 8, 18:

    suam quisque culpam auctores ad negotia transferunt,

    Sall. J. 1, 4:

    contrahere culpam,

    Cic. Att. 11, 24, 1:

    culpam non modo derivare in aliquem, sed communicare cum altero,

    id. Verr. 2, 2, 20, § 49:

    in culpā ponere aliquem,

    id. Clu. 45, 127:

    indecorant bene nata (pectora) culpae,

    Hor. C. 4, 4, 36; 4, 15, 11:

    seraque fata, Quae manent culpas etiam sub Orco,

    id. ib. 3, 11, 29; App. Dogm. Plat. 2, p. 28, 5; Arn. 1, p. 27.—
    B.
    In partic.
    1.
    The crime of unchastity, a faux pas (cf. crimen, II. A. 2.), Ov. M. 2, 37 et saep.; Verg. A. 4, 19; 4, 172; Hor. C. 3, 27, 38; 3, 6, 17; Tac. A. 3, 24 et saep.—
    2.
    Mostly in jurid. Lat., the fault of remissness, neglect, Dig. 17, 2, 72; 18, 1, 68; 42, 5, 8, § 3:

    nec sum facturus (rem) vitio culpāve minorem,

    Hor. S. 2, 6, 6.—
    II.
    Meton., any thing mischievous or injurious, mischief:

    continuo culpam (sc. ovem aegram) ferro compesce,

    Verg. G. 3, 468:

    sedula (i. e. meretrix),

    Prop. 4 (5), 5, 20.—
    B.
    Of things, a fault, defect:

    operum et laudes et culpae,

    Vitr. 3, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > culpa

  • 9 mendum

    mendum, i, n. [Sanscr. manāk, a little; mindā, a defect; cf.: mancus, mendicus], a fault, error, blunder in writing (class.).
    I.
    Lit.:

    quod mendum ista litura correxit?

    Cic. Verr. 2, 2, 42, § 104:

    librariorum,

    id. Att. 13, 23, 2.—
    II.
    Trop.: Idus Martiae magnum mendum continent, mistake, error, Cic Att. 14, 22, 2.—
    B.
    A blemish, defect, in the face, etc.:

    rara tamen mendo facies caret,

    Ov. A. A. 3, 261.

    Lewis & Short latin dictionary > mendum

  • 10 āiō

        āiō v. defect.    [for * ag-io, AG-]; in use, praes. ind. āiō, aïs, aït, āiunt; subj. āias, āiat; imperf. āiēbam throughout, colloq., aibam (disyl.); part. āiēns (C. twice), to say yes, assent, affirm: negat quis? nego: ait? aio, if one says no, I say no; if yes, I say yes, T.: Diogenes ait, Antipater negat: ut quibus creditam non sit negantibus, isdem credatur aientibus: ne faciam Omnino versūs? aio, I say so, H.—In gen., to assert, affirm, aver, say, tell, relate: crimen ais te metuisse: Tarquinium a Cicerone inmissum aiebant, S.: nescio quid velle loqui te aiebas mecum, you were saying, H.: quem secum aiunt portare Penatīs, they say, V.: a me deceptos ait Hirtium et Caesarem (sc. esse).—With attraction: vir bonus ait esse paratus, H.: ‘hunccine,’ aiebat, ‘quem,’ etc., L.: ‘loris non uteris,’ aio, H.: ‘O te felicem,’ aiebam tacitus, said to myself, H.: secum ait, O.: Talia dicenti, ‘tibi’ ait ‘revocamina’ corvus ‘Sint precor,’ O.: Causa optumast, nisi quid pater ait aliud, T.: Haec ait, V.: Sic ait, et dicto citius tumida aequora placat, V.: vita vitalis, ut ait Ennius, to adopt the phrase of: uti mos vester ais, H.: ut ait in Synephebis, as (the author) says.—Aiunt, ut aiunt, quem ad modum or quod aiunt, in quoting a current phrase, as they say, as is said, as the saying is: ut quimus, aiunt, quando, ut volumus, non licet, T.: se Massiliam, ut aiunt, non in haec castra conferet: Iste claudus, quem ad modum aiunt, pilam: conspexit, ut aiunt, Adrasum quendam vacuā tonsoris in umbrā, H.: ain tu? (for aisne) ain tute? ain tandem? ain vero? a colloq. phrase, expressing surprise, do you really mean? indeed? really? is it possible? often only an emphatic what? Ain tu tibi hoc incommodum evenisse iter? T.: ain tandem? inquit, num castra vallata non habetis? L.: Hem, quid ais, scelus? what do you mean? T.: Quid tu ais, Gnatho? num quid habes quod contemnas? what say you? T.

    Latin-English dictionary > āiō

  • 11 balbus

        balbus adj.    [BAL-, BAR-], stammering, stuttering: Demosthenes: os, H.: verba, Tb.
    * * *
    balba, balbum ADJ
    stammering, stuttering, lisping, suffering from a speech defect; fumbling

    Latin-English dictionary > balbus

  • 12 blaesus

        blaesus adj., βλαισόσ, lisping: lingua, O.— Plur, stammerers, i. e. drunken, Iu.
    * * *
    I
    blaesa, blaesum ADJ
    lisping, stammering; indistinct; mispronouncing from speech defect/drunkenness
    II
    one who stammers/lisps; (said of intoxicated persons)

    Latin-English dictionary > blaesus

  • 13 com-meminī (conm-)

        com-meminī (conm-) isse,     defect, to recollect clearly, remember well: hominem: sic, T.: me miserum (fuisse): Hac, si commemini, die, O.

    Latin-English dictionary > com-meminī (conm-)

  • 14 damnum

        damnum ī, n    [3 DA-], hurt, harm, damage, injury, loss: hoc lucri quantum ei damni adportet, T.: damna aleatoria: civitatum damna: amissi corporis, Ph.: cohortium, Cs.: post damnum sic, etc., after your ruin, H.: aliena levare Damna, misfortunes, O.: damnum eius interitu fecerunt, suffered: damna ferenda arbitrari: accipere, H.: pati, to put up with, L.: Damna tulit, suffered, O.: ex quā (pace) ad rem p. damna pervenerint, S.: cum damna damnis continuarentur, defeats, Ta.: naturae, natural defect, L.: egestas facile habetur sine damno, i. e. has nothing to lose, S.: nec sibi damno foret, H.: Lingua fuit damno, O.— A lost object (poet.): mater circum sua damna volans, her stolen brood, O.— A fine, mulct, penalty: damnum inhibere, L.: tanto damno senatorem cogere: eos morte, damno coercent (leges).—In law: damnum iniuriā (datum), i. e. damage wrongfully done, trespass: ab Sabellio multam lege Aquiliā damni iniuriā petere: infectum, not suffered, i. e. threatened ; hence, satis dare damni infecti alicui, to give security against loss.
    * * *
    finanical/property/physical loss/damage/injury; forfeiture/fine; lost possession

    Latin-English dictionary > damnum

  • 15 dēficiō

        dēficiō fēcī, fectus, ere ( fut perf. defexit, old form. in L.—Pass., usu. deficior; dēfit, T., Enn. ap. C., V.; dēfierī, T.; dēfīet, L.)    [de + facio].— Intrans, to withdraw, revolt, desert, fall off: civitates quae defecerant, Cs.: milites ne deficerent, S.: ab Aeduis, Cs.: a re p.: a patribus ad plebem, to go over, L.: ad Poenos, desert, L. — Of things, to be wanting, be absent, fail, cease, disappear, be lost, run out: non frumentum deficere poterat, Cs.: ex arboribus frons, Cs.: ne (mihi) vox viresque deficerent: non deficiente crumenā, H.: ne Deficeret navis, be overwhelmed, V.: quod plena luna defecisset, was eclipsed: ignem Deficere videbat, dying out, V.: quā deficit ignis, ceases to destroy, V.: Deficit ars, is exhausted, O.: nil apud me tibi defieri patiar, T.: Lac mihi non aestate novum defit, V.: nunquamne causa defiet, cur, etc.? L. — Of persons, to fail, sink, faint, be insufficient, be missing: quod multi Gallicis tot bellis defecerant, had been lost, Cs.: siquid deficias, i. e. need aid, T.: deficientibus animis, L.: O dubiis ne defice rebus, fail (me) in perplexity, V.— To fail, be bankrupt: Matho deficit, Iu.: te memorare, cease, Tb.—Fig., to withdraw, depart, forsake, be parted, abandon, desert: a virtute: si utilitas ab amicitiā defecerit.— To fail, be wanting, fall short: animo, be disheartened, Cs.: ne unā plagā acceptā patres deficerent: in limine primo, V.: illis legibus populus R. prior non deficiet, si prior defexit, etc., prove false, violate, L. (old form.): neque comminus pugnando deficiebant, Cs.— Trans, to leave, desert, fail, abandon (of things): cum vires nostros deficerent, Cs.: me Leontina civitas: me vox, latera deficiant, si, etc.: cum deficit orbom (Sol), is eclipsed, O.: sol defectus lumine, Tb.: si quem proles defecerit omnis, i. e. perish, V.: cum aquilifer a viribus deficeretur, Cs.: mulier ratione deficitur: animo defici, Cu.: defecta vigore cervix, O.: nec me deficiet rogitare, etc., nor will I fail, Pr.
    * * *
    I
    deficere, defeci, defectus V INTRANS
    fail/falter; run short/out; grow weak/faint; come to end; revolt/rebel, defect; pass away; become extinct, die/fade out; subside/sink; suffer eclipse, wane
    II
    deficere, defeci, defectus V TRANS
    fail, disappoint, let down; leave without a sufficiency; cease to be available; (PASS) be left without/wanting, lack; have shortcomings; L:come to nothing

    Latin-English dictionary > dēficiō

  • 16 (effor or ecfor)

        (effor or ecfor) ātus, ārī, dep. defect.    [ex + for], to speak out, say out, utter, tell: effatur talia supplex, V.: O virgo, effare, V.: Incipit effari, V.: Haec effatus pater, Enn. ap. C.: Sic effata, V.: celanda effando, L. — Pass: Non potest ecfari quantum, etc., C. poët.: verba longo effata carmine, expressed, L.—Of augurs, to define, set apart, consecrate: ad templum effandum: locus templo effatus fuerat, L.—In argument, to state a proposition: quod ita effabimur, formulate.

    Latin-English dictionary > (effor or ecfor)

  • 17 (for)

        (for) fātus, fārī, defect. (in use are fātur, fantur, fābor, fābitur; P. perf. fātus; perf. fātus sum or eram; imper. fāre; inf. fārī; old, fārier, V.: gerund. fandī, fandō; supin abl. fātū; P. praes. fāns, fantis, fantem)    [1 FA-], to speak, say: Nescios fari pueros (i. e. infantes), H.: ita farier infit, V.: copia fandi, V.: fandi doctissima, V.: ne fando quidem auditum est, etc., by hearsay: haud mollia fatu, V.: fari quae sentiat, H.: Vix ea fatus eram, V.: dehinc talia fatur, V.: Fare age, quid venias, V.: fabor enim, etc., will prophesy, V.

    Latin-English dictionary > (for)

  • 18 īnfīrmitās

        īnfīrmitās ātis, f    [infirmus], want of strength, weakness, feebleness: valetudinis: corporis.— The weaker sex: patiendum huic infirmitati est, quodcumque, etc., L.—Fig., feebleness, infirmity: Quid habent infirmitatis nuptiae? defect, T.: naturae, S.: animi, want of spirit: Gallorum, quod, etc., inconstancy, Cs.
    * * *
    weakness; sickness

    Latin-English dictionary > īnfīrmitās

  • 19 īn-fit

        īn-fit     defect, begins: ita farier, V.—Begins to speak; his vocibus infit, V.: ita Tullus infit: Romani, etc., L.: ibi infit, se agere, etc., L.: causam scitantibus infit, O.

    Latin-English dictionary > īn-fit

  • 20 inquam

        inquam    defect. (only praes: inquam, inquis, inquit, inquimus, inquiunt; imperf. inquiēbat; perf. inquiī, inquīstī; fut. inquiēs, inquiet; imper. inque), to say (after one or more words of a quotation): Sy. eccum me inque. Cl. eccum hic tibi, T.: desilite, inquit, milites, Cs.: te ipso, inquam, teste: qui ubi me viderunt, ubi sunt, inquiunt, scyphi?: Romulus, Iuppiter, inquit, tuis iussus avibus, etc., L.: macte... inquit sententia Catonis, H.: ne faciam, inquis, Omnino versūs? (i. e. facias), H.: tum Quinctius, en, inquit mihi, haec ego patior cottidie.—In emphatic repetition, I say, I insist: in foro, ne quis... in foro, inquam, Syracusis: tuas, tuas, inquam, suspiciones; cf. ad te, inquam, H.— Plur, they say, it is said: noluit, inquiunt, hodie agere Roscius.—Sing., introducing an objection, it is said, one says, reply is made: nondum gustaverat, inquit, vitae suavitatem (sc. aliquis): ut purpurā fulgeamus, inquit, L.: non nosti quid, inquit, Chrysippus dicat, H.—Repeated, or with other verbs of saying: hoc adiunxit: Pater, inquit, meus, N.: dicam equidem, Caesar inquit, quid intellegam; vos inquit, mementote.

    Latin-English dictionary > inquam

См. также в других словарях:

  • defect — de·fect / dē ˌfekt, di fekt/ n: something or a lack of something that results in incompleteness, inadequacy, or imperfection: as a: a flaw in something (as a product) esp. that creates an unreasonable risk of harm in its normal use see also… …   Law dictionary

  • defect — DEFÉCT, Ă, defecţi, te, s.n., adj. 1. s.n. Lipsă, scădere, imperfecţiune materială, fizică sau morală; cusur, meteahnă, neajuns, beteşug, hibă. ♦ Deranjament, stricăciune care împiedică funcţionarea unei maşini, a unui aparat. ♦ Ceea ce nu este… …   Dicționar Român

  • Defect — Defect, defects, or defected may refer to: Geometry and physical sciences Defect (geometry), a characteristic of a polyhedron Topological defect Isoperimetric defect Crystallographic defect, a structural imperfection in a crystal Biology and… …   Wikipedia

  • Defect — De*fect , n. [L. defectus, fr. deficere, defectum, to desert, fail, be wanting; de + facere to make, do. See {Fact}, {Feat}, and cf. {Deficit}.] 1. Want or absence of something necessary for completeness or perfection; deficiency; opposed to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • defect — Ⅰ. defect [1] ► NOUN ▪ a shortcoming, imperfection, or lack. ORIGIN Latin defectus, from deficere desert or fail . Ⅱ. defect [2] ► VERB ▪ abandon one s country or cause in favour of an opposing one …   English terms dictionary

  • defect — [dē′fekt΄; ] also, and for v. always [, dē fekt′, difekt′] n. [ME < L defectus < deficere, to undo, fail < de , from + facere, to DO1] 1. lack of something necessary for completeness; deficiency; shortcoming 2. an imperfection or… …   English World dictionary

  • Defect — De*fect , v. t. To injure; to damage. None can my life defect. [R.] Troubles of Q. Elizabeth (1639). [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Defect — Defect, lat., mangelhaft; als Hauptwort D., Mangel, Gebrechen; defectiren, eine Rechnung untersuchen in Beziehung auf Rechnungsfehler; defectiv, was defect. – Defectbogen, im Buchhandel ein nachverlangter Bogen. – Defecte, in der Buchdruckerei… …   Herders Conversations-Lexikon

  • defect — (n.) early 15c., from M.Fr. defect and directly from L. defectus failure, revolt, falling away, from pp. of deficere to fail, desert (see DEFICIENT (Cf. deficient)). As a verb, from 1570s. Related: Defected; defecting …   Etymology dictionary

  • defect — [n] blemish, imperfection birthmark, blot, blotch, break, bug, catch, check, crack, deficiency, deformity, discoloration, drawback, error, failing, fault, flaw, foible, frailty, gap, glitch, gremlin, hole, infirmity, injury, irregularity, kink,… …   New thesaurus

  • Defect — De*fect , v. i. To fail; to become deficient. [Obs.] Defected honor. Warner. [1913 Webster] 2. to abandon one country or faction, and join another. [PJC] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»