Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

dīs

  • 61 dissimiliter

    dis-sĭmĭlis, e, adj., unlike, dissimilar, different (as the opp. of similis and consimilis, v. 3. dis, II.; cf.: dispar, impar, absimilis; very freq. and class.).—Constr. with the gen., dat., with atque, et, inter se, or absol. (for this variety in the construction, cf. esp. Cic. Brut. 81 fin. to 83 med.).
    (α).
    With gen.:

    (P. Crassus) dum Cyri et Alexandri similis esse voluit, et L. Crassi et multorum Crassorum inventus est dissimillimus,

    Cic. Brut. 81 fin.. alicujus dissimilis in tribunatu reliquaque omni vita, id. ib. 34, 129; so,

    Scetani,

    Hor. S. 1, 4, 112:

    artificium hoc ceterorum,

    Cic. de Or. 2, 19, 83:

    offensio odii,

    id. ib. 2, 51 fin.:

    cives tui,

    id. Fam. 10, 6, 3; cf.

    sui,

    id. Phil. 2, 24, 59; id. de Or. 3, 7, 26; id. Brut. 93, 320; Ov. M. 11, 273 al.; cf. also under
    (δ).
    .—
    (β).
    With dat.:

    nihil tam dissimile quam Cotta Sulpicio,

    Cic. Brut. 56:

    quis homini,

    id. Fin. 5, 22, 62:

    illa contentio huic judicio,

    id. Sull. 17, 49:

    hoc superiori,

    id. Fin. 4, 6, 15:

    proximo,

    id. Ac. 2, 33, 105:

    tam fortibus ausis,

    Verg. A. 9, 282:

    hoc illi,

    Hor. S. 1, 6, 49.—
    (γ).
    With atque or et, Lucr. 1, 504; cf.: aut quiescendum, quod est non dissimile atque ire in Solonium aut Antium;

    aut, etc.,

    Cic. Att. 2, 3, 3; and:

    haec consilia non sunt dissimilia, ac si quis aegro, etc.,

    Liv. 5, 5 fin.:

    dissimilis est militum causa et tua,

    Cic. Phil. 2, 24, 59; id. Planc. 28, 68; id. Brut. 82, 285.—
    (δ).
    With inter se:

    dissimiles longe inter se variosque colores,

    Lucr. 2, 783; 2, 720; Cic. de Or. 3, 7, 25 sq.; id. Brut. 82 fin. sq.; Quint. 9, 4, 17 al.; cf.:

    cum inter vos in dicendo dissimillimi sitis,

    Cic. de Or. 2, 29;

    and in a twofold construction: qui sunt et inter se dissimiles et aliorum,

    id. Brut. 83, 287.—
    (ε).
    Absol.:

    dissimillimi motus,

    Cic. Rep. 1, 14:

    voces,

    id. ib. 2, 42:

    eos, qui nascuntur eodem tempore, posse in dissimiles incidere naturas propter caeli dissimilitudinem,

    id. Div. 2, 44 fin. et saep.:

    hac in re multum dissimiles,

    Hor. Ep. 1, 10, 3:

    quid sit in quoque dissimile,

    Quint. 5, 13, 23:

    pro dissimillimo,

    Plin. Ep. 1, 5, 9 al. —
    (ζ).
    With in and acc.: aetate et forma, haud dissimili in dominum erat, to his master, i. e. so as to pass for his master, Tac. A. 2, 39.—
    (η).
    With ab:

    dissimilis valde ab omnibus,

    Vulg. Dan. 7, 19.—Hence, dissĭmĭlĭter, adv., differently, in a different manner (rarely):

    efficere voluptates,

    Cic. Fin. 2, 3, 10; Sall. J. 89, 6; Gell. 18, 12, 3 al.—With dat.:

    haud dissimiliter navibus sine gubernaculo vagis,

    Liv. 27, 48, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > dissimiliter

  • 62 dissipo

    dis-sĭpo, or, acc. to many MSS., dis-sŭpo, āvi, ātum ( part. perf. in the tmesis:

    disque supatis,

    Lucr. 1, 651), 1, v. a. [SUPO = jacio, v. the art. ‡ supat; hence, i. q. disicio], to spread abroad, scatter, disperse (very freq. and class., esp. in Cic.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    claras scintillas dissupat ignis,

    Lucr. 6, 163; cf. id. 6, 181:

    ignis totis se passim dissipavit castris,

    Liv. 30, 5:

    (Medea dicitur) in fuga fratris sui membra in iis locis, qua se parens persequeretur, dissipavisse,

    Cic. de Imp. Pomp. 9, 22; cf.:

    ossa Quirini,

    Hor. Epod. 16, 14:

    qui dissipatos homines congregavit et ad societatem vitae convocavit,

    Cic. Tusc. 1, 25, 62; cf.:

    dispersi ac dissipati discedunt,

    Caes. B. G. 5, 58, 3; 2, 24, 4; id. B. C. 1, 55, 1 et saep.:

    dissupat in corpus sese cibus omne animantum,

    Lucr. 1, 350; cf.:

    piceum venenum per ossa,

    Ov. M. 2, 801; Cic. Div. 1, 34 fin. —Mid.:

    hostes dispersi dissipantur in finitimas civitates,

    Hirt. B. G. 8, 5 fin. Herz.; cf. Liv. 2, 28.—
    B.
    In partic.
    1.
    Milit. t. t., to disperse, rout, scatter, put to flight:

    phalangem (for which, shortly after, disjecerunt),

    Liv. 44, 41:

    ordines pugnantium,

    id. 6, 12 fin.; Front. Strat. 2, 2, 11:

    aciem,

    id. ib. 2, 1, 14:

    hostes,

    Cic. Fam. 2, 10, 3: classem, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14:

    in fugam,

    Liv. 8, 39, 8; cf Flor. 4, 11, 6:

    omnes copias,

    id. 3, 5, 11:

    praesidia,

    id. 4, 9, 4 et saep.—Hence poet.:

    aper dissipat canes,

    Ov. F. 2, 231; id. M. 8, 343.—
    b.
    Transf., of abstract subjects:

    dissipata fuga,

    Liv. 28, 20; 38, 27; cf.:

    collectis ex dissipato cursu militibus,

    id. 2, 59; 9:

    respublica dispersa et dissipata,

    dissolved, id. 2, 28.—
    2.
    Medic. t. t., like discutere, to disperse, dissipate, discuss morbid matter:

    humorem,

    Cels. 5, 28, 7:

    suppurationem,

    Scrib. Comp. 263.—
    3.
    Pregn., to demolish, overthrow, destroy; to squander, dissipate:

    statuam deturbant, affligunt, comminuunt, dissipant,

    Cic. Pis. 38, 93; cf.

    turres,

    Vitr. 1, 5; Cic. Rep. 3, 33:

    ignis cuncta disturbat et dissipat,

    id. N. D. 2, 15, 41:

    alii animum statim dissipari alii diu permanere censent,

    id. Tusc. 1, 9, 18; cf. id. ib. 1, 11, 24:

    a majoribus possessiones relictas disperdere et dissipare,

    id. Agr. 1, 1, 2; cf.:

    rem familiarem,

    id. Fam. 4, 7, 5: patrimonium, Crassus in Cic. de Or. 2, 55:

    avitas opes per luxum,

    Tac. A. 13, 34:

    reliquias reip.,

    Cic. Phil. 2, 3, 6:

    terram,

    Vulg. Ezech. 30, 12 et saep.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to disperse, spread abroad, circulate, disseminate, scatter:

    omnia fere, quae sunt conclusa nunc artibus, dispersa et dissipata quondam fuerunt,

    Cic. de Or. 1, 42:

    facilius est enim apta dissolvere quam dissipata conectere,

    id. Or. 71, 235;

    so of discourse,

    unconnected, ill-arranged, id. ib. 65 fin.; 70, 233;

    and transf. to the speaker: (Curio) cum tardus in cogitando, tum in instruendo dissipatus fuit,

    id. Brut. 59 fin.:

    famam istam fascium dissipaverunt,

    they have spread abroad, published, id. Phil. 14, 6, 15; cf. Suet. Galb. 19; and with acc. and inf.:

    cum homines lauti et urbani sermones hujusmodi dissipassent, me magna pecunia a vera accusatione esse deductum,

    id. Verr. 2, 1, 6 fin.; id. Fl. 6, 14; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1 fin.; Suet. Vesp. 6:

    dissipatum passim bellum,

    Liv. 28, 3.—
    B.
    In partic. (acc. to I. B. 3.):

    dissipat Evius curas edaces,

    drives away, Hor. C. 2, 11, 17:

    amplexus,

    disturbs, interrupts, Stat. S. 3, 2, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > dissipo

  • 63 dissuavior

    dis-suāvĭor ( dis-sav-), āri, v. dep. a., to kiss ardently:

    tuos oculos,

    Q. Cic. in Cic. Fam. 16, 27 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > dissuavior

  • 64 distectus

    dis-tectus, a, um, adj. [dis and tego], uncovered, Alcim. Avit. 4, 408.

    Lewis & Short latin dictionary > distectus

  • 65 dijuncte

    dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Esp., to unyoke draught cattle:

    asinum, bovem ab opere,

    Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

    bovem opere,

    Col. 6, 15, 2;

    and simply bovem,

    id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—
    B.
    To wean sucklings:

    agnos a mamma,

    Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—
    C.
    In gen., to divide, separate, part, remove.
    (α).
    With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

    intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

    Sall. J. 92, 5 et saep.—
    (β).
    With ab:

    nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

    Cic. Verr. 2, 4, 53:

    qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

    Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—
    (γ).
    With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—
    * (δ).
    With inter se, Lucr. 3, 803.—
    II.
    Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).
    (α).
    With acc. only (very rarely):

    sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

    Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—
    (β).
    With ab:

    ea res disiunxit illum ab illa,

    Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

    eos a colonis,

    Cic. Sull. 21:

    populum a senatu,

    id. Lael. 12, 41:

    Pompeium a Caesaris amicitia,

    id. Phil. 2, 9 fin.:

    me ab orationibus,

    id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

    nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

    id. Tusc. 1, 31:

    pastionem a cultura,

    Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

    honesta a commodis (opp. commiscere),

    Cic. N. D. 1, 7, 16:

    artem a scientia,

    Quint. 2, 15, 2:

    veterem amicitiam sibi ab Romanis,

    Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.
    A.
    Lit.:

    Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

    Cic. Pis. 37, 91; cf.:

    in locis disjunctissimis maximeque diversis,

    id. de Imp. Pomp. 4.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., apart, different, remote.
    (α).
    With ab:

    vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

    Cic. Rosc. Am. 14, 39:

    homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

    id. Sest. 67, 141:

    mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

    id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

    nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

    id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—
    (β).
    Absol.:

    neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

    id. de Or. 3, 15, 57:

    ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

    id. Fin. 2, 14, 45.—
    2.
    Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

    conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

    of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

    Tac. Or. 18.—
    3.
    In dialectics, opposed:

    disjuncta conjungere,

    Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.
    a.
    disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

    non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

    Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —
    b.
    disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dijuncte

  • 66 diraro

    dis-rāro or dī-rāro, āre, v. a.
    I.
    In econom. lang., to thin out, to make thin by cutting, Col. 4, 32, 4; 5, 6, 36.—
    II.
    Transf.
    (α).
    Of nutriment, to thin, dilute, Cael. Aur. Acut. 1, 15, 152.—
    (β).
    Of the body, to cause to perspire excessively, Cael. Aur. Acut. 1, 15, 133; 1, 11, 84.

    Lewis & Short latin dictionary > diraro

  • 67 discalceatus

    dis-calcĕātus, a, um, adj., unshod, barefooted, Suet. Ner. 51; Vulg. Deut. 25, 10 al.

    Lewis & Short latin dictionary > discalceatus

  • 68 discapedino

    dis-căpēdĭno, āvi, 1, v. a. [capedo], manus, to hold the hands apart, App. Flor. 3, p. 141.

    Lewis & Short latin dictionary > discapedino

  • 69 discaveo

    dis-căvĕo, ēre, v. n., to be on one's guard against, keep away from, beware of:

    malo,

    Plaut. Men. 2, 1, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > discaveo

  • 70 discerpo

    dis-cerpo, psi, ptum, 3, v. a. [carpo], to pluck or tear in pieces, to rend, to mangle (class.).
    I.
    Lit.:

    animus nec secerni nec dividi nec discerpi nec distrahi potest,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71; cf. id. N. D. 1, 11, 27:

    inter orgia Bacchi discerptum iuvenem sparsere per agros,

    Verg. G. 4, 522:

    aliquem,

    Liv. 1, 16; Suet. Caes. 17:

    semiustum cadaver (canes),

    id. Dom. 15:

    membra gruis,

    Hor. S. 2, 8, 86 et saep.:

    in parvas partīs aurum,

    Lucr. 2, 829; Vulg. Judic. 4, 6 al.—
    B.
    Transf., to scatter, disperse, destroy:

    quae cuncta aërii discerpunt irrita venti,

    Cat. 64, 142; cf. Verg. A. 9, 313.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    divulsa et quasi discerpta contrectare,

    Cic. de Or. 3, 6, 24:

    rem quae proposita est, quasi in membra,

    id. Top. 5, 28. —
    B.
    In partic. (like carpo, II. B.; concerpo, II.), to tear in pieces with words, to revile:

    me infestis dictis,

    Cat. 66, 73; cf.:

    lacerare carmina,

    Ov. P. 4, 16, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > discerpo

  • 71 discido

    dis-cīdo, ĕre, v. a. [caedo], to cut in pieces (very rare;

    perh. only in the foll. passages): aliquod in multas partīs ferro,

    Lucr. 3, 659; id. 669.

    Lewis & Short latin dictionary > discido

  • 72 discingo

    dis-cingo, nxi, nctum, 3, v. a., to ungird, deprive of the girdle.
    I.
    Lit.:

    discinctā tunicā fugiendum est,

    Hor. S. 1, 2, 132; Vell. 2, 41 fin.; cf.:

    tunicati et discincti,

    Suet. Aug. 100:

    jam discingitur armis,

    Sil. 8, 34.—As a milit. punishment:

    destrictis gladiis discinctos destituit,

    Liv. 27, 13; Suet. Aug. 24 and 100: cum tenues nuper Marius discinxerit Afros, had disarmed, i. e. conquered, Juv. 8, 120; cf.:

    peltatam Amazona Scythico nodo,

    Mart. 9, 101, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    In verb finit.:

    mihi crede, in sinu est (Caesar), neque ego discingor,

    i. e. I do not neglect him, I endeavor to preserve his friendship, Cic. Q. Fr. 2, 13; cf. Sen. Ep. 92 fin.:

    discinxit ratione dolos fraudesque resolvit,

    i. e. discovered, detected, Sil. 7, 153; cf.:

    ut inter Methium et Paulum, quae veniunt in disceptationem, discingas,

    i. e. that thou wilt decide, Sid. Ep. 2, 7.—
    B.
    discinctus, a, um, ungirt.
    1.
    Lit.:

    ne glorietur accinctus aeque ac discinctus,

    i. e. who has put off his armor, Vulg. 3 Reg. 20, 11.—
    2.
    Trop.
    (α).
    Voluptuous, effeminate, Afri, Verg. A. 8, 724.— Hence,
    (β).
    Slovenly, careless, negligent; loose, dissolute, reckless:

    discincti ludere,

    Hor. S. 2, 1, 73:

    avarus ut Chremes, opp. discinctus ut nepos,

    id. Epod. 1, 34:

    Natta,

    Pers. 3, 31:

    verna,

    id. 4, 22:

    discincta in otia natus,

    Ov. Am. 1, 9, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > discingo

  • 73 discolor

    dis-cŏlor, ōris (abl. -ori, Flor. 1, 16, 7; Curt. 3, 3, 26—post-class. form of the fem. discolora, in the signif. of II. A.: lana, Prud. steph. 10, 302:

    serta,

    Symm. Laud. in Val. 2, 1 ed. Mai.:

    venustas,

    Mart. Cap. 4 init.;

    and once discoloria vestis,

    Petr. 97, 3), adj., of another color, not of the same color (opp. concolor).
    I.
    Lit.
    (α).
    With dat.:

    neutra pars esse debet discolor lanae (shortly before: si palatum atque lingua concolor lanae est),

    Col. 7, 3, 2:

    (vestis) sumatur fatis discolor alba meis,

    Ov. Tr. 5, 5, 8:

    aura auri,

    Verg. A. 6, 204.—
    (β).
    Absol., party-colored, of different colors:

    habere arculas, ubi discolores sint cerae,

    Varr. R. R. 3, 17, 4: signa, * Cic. Verr. 1, 13 fin.: miles ( black and white in the game of draughts), Ov. Tr. 2, 477 Jahn; cf.

    agmen (in running a race),

    id. Am. 3, 2, 78.—
    II.
    Transf.
    A.
    Party-colored, variegated:

    aves,

    Plin. 10, 2, 2, § 3:

    vestis,

    Curt. 3, 4, 26:

    arma,

    Flor. 3, 2, 5 al. —
    B.
    In gen., of various kinds, different, various: matrona meretrici dispar erit atque Discolor, * Hor. Ep. 1, 18, 4:

    amnis pelago,

    Stat. Th. 9, 338:

    rerum discolor usus,

    Pers. 5, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > discolor

  • 74 disconcinnus

    dis-concinnus, a, um, adj., unsuitable, ill-matched: oculos (opp. concinnos), Fronto de Or. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > disconcinnus

  • 75 disconduco

    dis-condūco, ĕre, v. n., not to be profitable or conducive, to be injurious, prejudicial:

    nil disconducit huic rei,

    Plaut. Trin. 4, 2, 85.

    Lewis & Short latin dictionary > disconduco

  • 76 disconvenientia

    dis-convĕnĭentĭa, ae, f. [disconvenio], want of agreement, inconsistency (opp. convenientia), Tert. Test. An. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > disconvenientia

  • 77 disconvenio

    dis-convĕnĭo, īre, v. n., to disagree; to be inharmonious, inconsistent (very rare):

    aestuat et vitae disconvenit ordine toto,

    Hor. Ep. 1, 1, 99.— Impers.:

    eo disconvenit inter Meque et te,

    Hor. Ep. 1, 14, 19:

    disconveniens deo,

    Lact. de Ira D. 3, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > disconvenio

  • 78 discooperio

    dis-cŏŏpĕrĭo, pĕrui, pertum, 4, v. a., to uncover, disclose, lay bare, expose (eccl. Lat.):

    caput,

    Vulg. Lev. 21, 10:

    turpitudinem,

    id. ib. 18, 7:

    verecundiora patris,

    id. Ezech. 22, 10.—
    B.
    Transf., to put off, take off, remove a covering: pallium, id. Ruth, 3, 4.—
    II.
    Trop., to expose, disclose:

    peccata,

    id. Thren. 4, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > discooperio

  • 79 discoquo

    dis-cŏquo, xi, ctum, 3, v. a., to boil to pieces, to boil thoroughly (post-Aug.), Cels. 6, 9; Plin. 22, 25, 70, § 142; 32, 7, 26, § 81; 23, 6, 60, § 113; Vulg. Ezech. 24, 5 al.

    Lewis & Short latin dictionary > discoquo

  • 80 discors

    dis-cors, cordis ( nom. f. discordis, Pompon. ap. Prisc. p. 726 Com., v. 164 Rib.), adj. [cor], discordant, disagreeing, inharmonious, at variance; opp. concors (class.).
    I.
    Prop.
    A.
    Of persons: homines non contentione, non ambitione discordes, * Cic. Agr. 2, 33, 91:

    ad alia discordes,

    Liv. 4, 26:

    in civitate discordi,

    Tac. H. 2, 10:

    vexillarii discordium legionum,

    id. A. 1, 38.— Poet.:

    Tanais discors,

    Hor. C. 3, 29, 28 et saep.;

    of Minotaurus: fetus,

    Ov. M. 8, 133:

    civitas secum ipsa discors,

    Liv. 2, 23:

    filius (Tigranis) discors patri,

    Vell. 2, 37, 2; so with dat., Tac. A. 3, 42; 11, 6; 14, 38.—
    B.
    Of inanimate things:

    inter se discordia membra,

    Lucr. 5, 894; Liv. 9, 3:

    semina rerum,

    Ov. M. 1, 9:

    venti,

    Verg. A. 10, 356; Ov. M. 4, 621:

    arma,

    Verg. G. 2, 459; Tib. 2, 3, 37; cf.

    bella,

    Ov. M. 9, 403:

    animi,

    Verg. A. 9, 688:

    vesania,

    Hor. S. 2, 3, 174:

    concordia rerum,

    id. Ep. 1, 12, 19:

    symphonia,

    id. A. P. 374.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., unlike, discordant, different (post-Aug):

    hostes moribus et linguis,

    Curt. 4, 13, 4:

    linguae tot populorum,

    Plin. 3, 5, 6, § 39:

    aestus marini tempore,

    i. e. taking place at different times, id. 2, 97, 99, § 218:

    mixtura generum in vino, non modo in musto discors,

    id. 17, 22, 35, § 187.—
    B.
    Different, distinct, double:

    a fonte discors manat hinc uno latex,

    two distinct streams, Sen. Herc. Fur. 711:

    se scindit unius sacri Discors favilla,

    id. Oed. 322:

    discordemque utero fetum tulit,

    Ov. M. 8, 133 (Merk. al. dissortem).— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > discors

См. также в других словарях:

  • dis — dis …   Dictionnaire des rimes

  • dişəmə — «Dişəmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dişənmə — «Dişənmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dişərmə — «Dişərmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dişətmə — «Dişətmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dis — dis·accord; dis·advantage; dis·affect; dis·aggregate; dis·ap·pear; dis·array; dis·bar; dis·burse; dis·card; dis·charge; dis·ci·ple; dis·ci·pli·nar·i·an; dis·ci·pline; dis·claim; dis·close; dis·co; dis·co·glos·sid; dis·coid; dis·coi·dal;… …   English syllables

  • DIS — Danish Institute for Study Abroad Established 1959 Director Anders Uhrskov Academic staff 120 Admin. staff 80 …   Wikipedia

  • Dis — may refer to: Contents 1 Academic institutions 2 Companies 3 Computer topics …   Wikipedia

  • DIS — (Danish Interpretation Systems)  европейский производитель оборудования для аудиоконференций. С 1952 года компания разрабатывает и производит различные решения для конференц залов, включая: конференц системы и конгресс системы (системы для… …   Википедия

  • Dis — steht für: in der Musik das um ein Halbton erhöhtes D, siehe Tonleiter Dis Dur, eine Tonart, siehe Es Dur den römischen Totengott Dis Pater ein Album von Jan Garbarek dis steht für: den über Dis gebildeten Moll Akkord dis Moll DIS ist die… …   Deutsch Wikipedia

  • dis- — ♦ Élément, du lat. dis, indiquant la séparation, la différence, le défaut. ● dis Préfixe exprimant la séparation, la différence, la cessation ou le défaut : dissimilaire, dissymétrie, disgracieux. dis élément, du lat. dis, indiquant la séparation …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»