Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

dīs

  • 41 dis-sors

        dis-sors rtis, adj.,    of a different fate, not in common: ab omni milite gloria, O.

    Latin-English dictionary > dis-sors

  • 42 dis-suādeō

        dis-suādeō suāsī, suāsus, ēre,    to advise against, dissuade, oppose by argument, resist, object: cum ferret legem, dissuasimus nos: dissuadente Vercingetorige, Cs.: quam (legem): pacem, L.: captivos remittendos: de captivis: suis bellum, O.—Supin. acc.: multis dissuasum prodeuntibus, L.—Poet.: Hinc dissuadet amor, O.

    Latin-English dictionary > dis-suādeō

  • 43 dis-suō

        dis-suō —, ūtus, ere,     to rip open: dissuto sinu, torn open, O.—Fig.: amicitiae dissuendae, i. e. gently severed.

    Latin-English dictionary > dis-suō

  • 44 dis-tāedet

        dis-tāedet —, —, ēre,     impers, it is wearisome, is disgusting: cum hoc distaedet loqui, T.

    Latin-English dictionary > dis-tāedet

  • 45 dis-tendō

        dis-tendō dī, tus, ere,    to stretch asunder, stretch out, extend: bracchia, O.: novem Iugeribus distentus, O.: hostium copias, L. — To swell out, distend, stuff, fill: horrea, Tb.: ubera lacte, V. — To divide, separate: copias hostium, L. — Fig., to divide, distract, perplex: in duo bella curas hominum, L.: animos, L.

    Latin-English dictionary > dis-tendō

  • 46 dis-terminō

        dis-terminō āvī, ātus, āre,    to divide, limit, part: (stellas) intervallum binas disterminat, C. poet.: (flumen) Dahas Ariosque, Ta.

    Latin-English dictionary > dis-terminō

  • 47 dis-torqueō

        dis-torqueō rsī, rtus, ere,    to turn awry, twist, distort: os, T.: oculos, H.

    Latin-English dictionary > dis-torqueō

  • 48 dis-trahō

        dis-trahō āxī, actus, ere,    to pull asunder, tear in pieces, part, divide: (corpus) quod distrahi non possit: corpus passim distrahendum, L.: turbatis distractus equis, V.: aciem eius distrahi pati, broken, Cs.—To sell in parcels: agros, Ta. — To tear away, draw away, part, separate, remove: ab eis membra: illam a me, T.—Fig., to divide, distract, perplex: haec opinione: animi in contrarias sententias distrahuntur: res p. distracta, L.: amorem, T.: rem, to frustrate, Cs.: famā distrahi, i. e. to be in ill repute, Ta.: controversias, to adjust: voces, i. e. to leave a hiatus.—To part, disconnect, estrange, alienate: sapientiam ab eā (voluptate): a me servatorem.

    Latin-English dictionary > dis-trahō

  • 49 dis-tribuō

        dis-tribuō uī, ūtus, ere,    to divide, distribute, apportion, spread: id (dimidium minae), T.: partīs Italiae: copias in trīs partīs, Cs.: (milites) circum familias, quartered, Cs.: Numidis hiberna in proximis urbibus, L.: pecunias exercitui, Cs.: pecuniam in iudices: ex captivis toto exercitu capita singula praedae nomine, Cs.: leges in omnīs terras distributae.

    Latin-English dictionary > dis-tribuō

  • 50 dis-turbō

        dis-turbō āvī, ātus, āre,    to drive asunder, separate by violence, throw into disorder, disturb: vidistis contionem gladiis disturbari: sortīs.—To demolish, destroy: ad disturbandas nuptias, T.: ignis cuncta disturbat: opera, Cs.—Fig., to frustrate, thwart, ruin: vitae societatem: legem.

    Latin-English dictionary > dis-turbō

  • 51 dī-rumpō or dis-rumpō

        dī-rumpō or dis-rumpō rūpī, ruptus, ere,    to break to pieces, break, shatter: partem (nubis): homo diruptus, that has a rupture: dirupi me paene, nearly bursts my lungs: Disrumpor, T.: disrumparis licet: plausu dirumpi.—Fig., to break off, sunder, sever: amicitias offensione: humani generis societatem.

    Latin-English dictionary > dī-rumpō or dis-rumpō

  • 52 dispertio

    dis-pertĭo (in many MSS. also dis-partio, Liv. 3, 10, 9; Nep. Eum. 2), īvi or ii, ītum, 4 ( arch. inf. pass.:

    dispertirier,

    Plaut. Ps. 1, 5, 26), v. a. [partio], to distribute, divide (class.).
    I.
    Lit.:

    dispertiti viri, dispertiti ordines,

    Plaut. Am. 1, 1, 65:

    funditores inter manipulos,

    Sall. J. 49 fin.:

    auxiliarios equites tribunis legionum in utrumque latus,

    id. ib. 46, 7:

    (conjuratos) municipiis,

    Cic. Cat. 4, 4, 7:

    exercitum per oppida,

    Liv. 29, 1 et saep.:

    opsonium hic bifariam,

    Plaut. Aul. 2, 4, 3; cf. id. ib. 2, 5, 5:

    secundam mensam servis,

    Nep. Ages. 8, 4:

    epulas trifariam, in jentacula et prandia, etc.,

    Suet. Vit. 13:

    pecuniam judicibus,

    Cic. Clu. 25, 69: dispartiantur patris bona pari ter, Afran. Ap. Non. 374, 33:

    portas et proxuma loca tribunis,

    to assign as posts to be guarded, Sall. J. 59, 1 et saep.— Pass., with mid. Force:

    Etiam dispertimini?

    won't you part yet? Plaut. Curc. 1, 3, 33.—
    II.
    Trop. (mostly in Cic.): ea quae ad mortales pertinent, quadrifariam dispertierim, in homines, in loca, in tempora, in res, Varr. Ap. Non. 92, 16; cf. Cic. De Or. 1, 42, 190; 3, 29, 114; id. Brut. 44, 162: Romani homines, qui tempora voluptatis laborisque dispertiunt, id. Mur. 35 fin.:

    cum aliquo dispertitum officium est in aliqua re,

    id. Fam. 5, 2:

    Ceres et Libera, a quibus initia vitae atque victus, hominibus et civitatibus data ac dispertita esse dicuntur,

    id. Verr. 2, 5, 72:

    tot in curas dispertiti eorum animi erant,

    Liv. 22, 7, 10.— Also deponent form, dis-pertion( - partior), īri:

    jurisconsulti saepe quod positum est in una cognitione, id in infinita dispertiuntur,

    Cic. Leg. 2, 19, 47:

    administrationem inter se,

    Liv. 3, 10, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > dispertio

  • 53 dispertion

    dis-pertĭo (in many MSS. also dis-partio, Liv. 3, 10, 9; Nep. Eum. 2), īvi or ii, ītum, 4 ( arch. inf. pass.:

    dispertirier,

    Plaut. Ps. 1, 5, 26), v. a. [partio], to distribute, divide (class.).
    I.
    Lit.:

    dispertiti viri, dispertiti ordines,

    Plaut. Am. 1, 1, 65:

    funditores inter manipulos,

    Sall. J. 49 fin.:

    auxiliarios equites tribunis legionum in utrumque latus,

    id. ib. 46, 7:

    (conjuratos) municipiis,

    Cic. Cat. 4, 4, 7:

    exercitum per oppida,

    Liv. 29, 1 et saep.:

    opsonium hic bifariam,

    Plaut. Aul. 2, 4, 3; cf. id. ib. 2, 5, 5:

    secundam mensam servis,

    Nep. Ages. 8, 4:

    epulas trifariam, in jentacula et prandia, etc.,

    Suet. Vit. 13:

    pecuniam judicibus,

    Cic. Clu. 25, 69: dispartiantur patris bona pari ter, Afran. Ap. Non. 374, 33:

    portas et proxuma loca tribunis,

    to assign as posts to be guarded, Sall. J. 59, 1 et saep.— Pass., with mid. Force:

    Etiam dispertimini?

    won't you part yet? Plaut. Curc. 1, 3, 33.—
    II.
    Trop. (mostly in Cic.): ea quae ad mortales pertinent, quadrifariam dispertierim, in homines, in loca, in tempora, in res, Varr. Ap. Non. 92, 16; cf. Cic. De Or. 1, 42, 190; 3, 29, 114; id. Brut. 44, 162: Romani homines, qui tempora voluptatis laborisque dispertiunt, id. Mur. 35 fin.:

    cum aliquo dispertitum officium est in aliqua re,

    id. Fam. 5, 2:

    Ceres et Libera, a quibus initia vitae atque victus, hominibus et civitatibus data ac dispertita esse dicuntur,

    id. Verr. 2, 5, 72:

    tot in curas dispertiti eorum animi erant,

    Liv. 22, 7, 10.— Also deponent form, dis-pertion( - partior), īri:

    jurisconsulti saepe quod positum est in una cognitione, id in infinita dispertiuntur,

    Cic. Leg. 2, 19, 47:

    administrationem inter se,

    Liv. 3, 10, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > dispertion

  • 54 discedo

    dis-cēdo, cessi, cessum, 3 ( perf. sync. discesti, Plaut. As. 2, 1, 3), v. n.
    I.
    (With the notion of dis predominating.)
    A.
    To part asunder, divide, separate (rare but class.; cf.: linquo, relinquo, desero, desum, destituo, deficio).
    1.
    Lit.:

    cum terra discessisset magnis quibusdam imbribus,

    Cic. Off. 3, 9:

    caelum,

    opens, id. Div. 1, 43, 97; 1, 44, 99, i. e. clears off, Verg. A. 9, 20 (this last is quoted in Sen. Q. N. 7, 20):

    sulcus vomere,

    Luc. 6, 382: VT SODALITATES DECVRIATIQVE DISCEDERENT, SC. ap. Cic. Q. Fr. 2, 3, 5; cf.:

    cum discedere populum jussissent tribuni,

    Liv. 3, 11:

    populus ex contione,

    Sall. J. 34 fin.: armati in latitudinem, Sisenn. ap. Non. 99, 7:

    in duas partes,

    Sall. J. 13, 1:

    in partes,

    Tac. A. 1, 49; cf.:

    in manipulos,

    id. ib. 1, 34:

    fumus in auras,

    Lucr. 3, 436:

    ad semina rerum,

    id. 2, 833:

    palus multos discessit in amnes,

    Luc. 6, 360:

    citius paterer caput hoc discedere collo,

    Prop. 2, 6, 7.—
    2.
    Trop.:

    divisio in tres partes,

    Quint. 12, 10, 58:

    haec in duo genera,

    id. 3, 6, 86.—
    B.
    To part from one's connection with one, i. e. to leave, forsake, desert (rare but class.).—With a or ab: uxor a Dolabella discessit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6:

    ab amicis in re publica peccantibus,

    Cic. Lael. 12, 42:

    ab amicis,

    id. ib. 20, 75:

    a nobis,

    Caes. B. C. 3, 60, 3:

    milites in itinere ab eo discedunt,

    id. ib. 1, 12, 2:

    a Perseo,

    Liv. 43, 6.
    II.
    (With the notion of cedere predominating.) To depart from any place or person, to go away from, to leave (cf.: proficiscor, abeo; so most frequently in all periods and sorts of composition).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.: constr. with ab, ex, or absol., rarely with de —With ab: cum discesti ab [p. 586] hero, atque abisti ad forum, Plaut. As. 2, 1, 3;

    so with abire,

    id. ib. 3, 3, 13; Cic. Att. 7, 2 fin.:

    quod legati eorum paulo ante a Caesare discesserant,

    Caes. B. G. 4, 12, 1:

    ab suis,

    id. ib. 5, 3, 6:

    ab exercitu,

    id. ib. 7, 9, 1; id. B. C. 1, 9, 3 et saep.:

    a senis latere numquam,

    Cic. Lael. 1, 1:

    a vallo,

    Caes. B. C. 3, 37, 3:

    ab loco,

    id. ib. 5, 34, 1:

    a litore,

    id. ib. 5, 8 fin. et saep.—With ex:

    non modo illum e Gallia non discessisse, sed ne a Mutina quidem recessisse,

    Cic. Phil. 8, 7, 21:

    ex contione,

    Caes. B. C. 2, 33, 2:

    e medio,

    Suet. Caes. 1:

    e patria,

    Ov. Tr. 1, 3, 85 et saep.—With de:

    de foro,

    Cic. Verr. 2, 4, 65, § 147; 2, 4, 22, § 49; id. Rosc. Am. 29, 79:

    de colloquio,

    Liv. 32, 40.—With abl. without a prep.:

    templo,

    Ov. M. 1, 381:

    finibus Ausoniae,

    id. Tr. 1, 3, 5:

    lecto,

    id. H. 1, 81:

    Tarracone,

    Caes. B. C. 2, 21, 5:

    Capua,

    Cic. Att. 7, 21.— Absol.:

    ille discessit, ego somno solutus sum,

    Cic. Rep. 6, 26 fin.;

    so,

    Caes. B. G. 1, 39, 3; id. B. C. 1, 22 fin.; Hor. S. 1, 9, 8 et saep.— Pass. impers.:

    ne longius ab agmine discedi pateretur,

    Caes. B. G. 5, 19, 3:

    ab concilio disceditur,

    id. ib. 7, 2 fin.:

    de colloquio discessum,

    Liv. 32, 40; Caes. B. C. 3, 87 fin.; Tac. A. 6, 44 fin.
    b.
    Designating the term. ad quem, to go away to any place:

    in silvas,

    Caes. B. G. 5, 39, 2:

    ex fuga in civitates,

    id. ib. 7, 88 fin.:

    in castra,

    id. B. C. 1, 83, 3:

    in proximos colles,

    Sall. J. 54 fin.:

    in loca occulta,

    id. ib. 56, 3:

    ad urbem,

    Verg. A. 12, 184 et saep.:

    Capreas,

    Tac. A. 6, 20:

    ex castris domum,

    Caes. B. G. 5, 7, 5; cf.

    simply domum,

    id. B. C. 1, 13, 3; 3, 87, 3:

    domos suas,

    Nep. Them. 4, 2 al.:

    cubitum,

    Cic. Rep. 6, 10.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to march off, march away, decamp:

    discessit a Brundisio obsessionemque nostrorum omisit,

    Caes. B. C. 3, 24 fin.:

    ab Gergovia,

    id. B. G. 7, 43 fin.:

    a mari Dyrrhachioque,

    id. B. C. 3, 44, 1:

    ab Zama,

    Sall. J. 61 al.:

    ex ea parte vici,

    Caes. B. G. 3, 2, 1:

    ex hibernis,

    id. ib. 5, 28, 3:

    ex eo loco,

    id. B. C. 3, 30, 7; cf.:

    ex iis locis cum classe,

    id. ib. 3, 101 fin.:

    Tarracone,

    id. ib. 2, 21, 5 et saep.:

    dispersi ac dissipati discedunt,

    Caes. B. G. 5, 58, 3; so absol., id. ib. 5, 53 fin.; 6, 33, 4 et saep.;

    so milit.: discedere ab signis,

    to quit the standard, leave the order of battle, Caes. B. G. 5, 16, 1; id. B. C. 1, 44, 4; Liv. 25, 20:

    qui discedere et abire cœptabant,

    i. e. to break ranks and go away, Suet. Oth. 11; cf.: ab ordinibus signisque Front. Strat. 1, 5, 3:

    ab armis,

    to lay down one's arms, Caes. B. G. 5, 41, 8; id. B. C. 1, 9, 5; Sall. C. 34, 1; Cic. Phil. 8, 11, 33; Liv. 9, 14 al.—
    b.
    Also in milit. lang., to get away, come away, come off in any manner from the battle (victorious, conquered, wounded, etc.); and sometimes to be translated simply to become, to be, etc.:

    superiores,

    Caes. B. C. 1, 47, 1; so,

    superior,

    Sall. C. 39, 4:

    victor,

    Caes. B. C. 3, 47, 6; cf.:

    victor ab hoste,

    Hor. Ep. 1, 10, 37:

    victus,

    to be conquered, Sall. C. 49, 2:

    graviter vulneratus,

    id. ib. 61, 7 et saep.:

    aequo proelio,

    Caes. B. C. 3, 112, 7; cf.:

    aequa manu,

    Sall. C. 39, 4:

    aequo Marte cum Volscis,

    Liv. 2, 40:

    sine detrimento,

    Caes. B. C. 3, 46, 6 et saep.— Pass. impers.:

    a proelio disceditur,

    Just. 6, 7, 12.—
    (β).
    Transf. beyond the milit. sphere (freq. into the judicial sphere, on account of its analogy to the former):

    ut spoliis Sexti Roscii hoc judicio ornati auctique discedant,

    Cic. Rosc. Am. 3 fin.:

    superiorem,

    id. Caecin. 1, 2; so,

    liberatus,

    Nep. Phoc. 2, 3:

    omnium judicio probatus,

    Cic. Brut. 64, 229:

    impunita (tanta injuria),

    id. Verr. 2, 4, 30 et saep.:

    discessisses non male,

    Plaut. Stich. 2, 2, 70; cf.:

    pulchre et probe et praeter spem,

    Ter. Phorm. 5, 8, 58:

    aut cum summa gloria aut sine molestia,

    Cic. Att. 2, 21 fin.; cf.:

    a judicio capitis maximā gloriā,

    Nep. Epam. 8 fin.:

    ita tum discedo ab illo, ut qui se filiam Neget daturum,

    Ter. And. 1, 1, 121; cf.:

    si possum discedere, ne causa optima in senatu pereat,

    Cic. Fam. 2, 16 fin.
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to depart, deviate, swerve from; to leave, forsake, give up:

    nihil a statu naturae, nihil a dignitate sapientis,

    Cic. Off. 1, 20, 67:

    a fide justitiaque,

    id. ib. 3, 20, 79:

    longe ab consuetudine mea et cautione ac diligentia,

    id. Font. 1, 2:

    a constantia atque a mente, atque a se ipse,

    id. Div. 2, 55, 114; cf.:

    a se,

    id. Brut. 79, 273; id. Fin. 5, 11, 33; 4, 5, 41; id. Tusc. 4, 6, 11: a recta conscientia, Att. ap. Cic. Att. 13, 20:

    a sua sententia,

    Caes. B. C. 1, 2, 5: ab officio, id. B. G. 1, 40, 3:

    ab oppugnatione castrorum,

    id. B. C. 2, 31, 3 et saep.:

    a judiciisque causisque,

    Cic. de Or. 2, 33, 144:

    a litteris,

    id. Fam. 9, 26:

    ab illa acerrima contentione,

    id. Or. 31:

    ab illa cavillatione,

    Quint. 12, 2, 14:

    a suscepta semel persuasione,

    id. 12, 2, 26 et saep.—
    2.
    In partic.
    a.
    Pregn., to pass away, to vanish, to cease (very rarely):

    modo audivi, quartanam a te discessisse,

    had left you, Cic. Att. 8, 6:

    ex animo memoria alicujus,

    id. Rep. 6, 9: hostibus spes potiundi oppidi discessit (opp. studium propugnandi accessit), Caes. B. G. 2, 7, 2:

    ubi hae sollicitudines discessere,

    Liv. 4, 52 fin.
    b.
    In alicujus sententiam, in polit. lang., to pass or go over to another's opinion, Sall. C. 55, 1; Liv. 3, 41; 28, 45; cf.

    the opp., in alia omnia,

    Cic. Fam. 10, 12, 3 (v. alius). In like manner:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum SC., quo nisi paene in ipso urbis incendio... numquam ante discessum est,

    which had never before been resorted to, Caes. B. C. 1, 5, 3;

    so perh.: ex oratione Caesaris... hanc in opinionem discessi, ut, etc.,

    Cic. Fam. 6, 14 fin.
    c.
    Ab aliquo, in Cicero's letters in the sense of to leave out of consideration, i. e. to except:

    cum a vobis meae salutis auctoribus discesserim, neminem esse, cujus officiis me tam esse devinctum confitear,

    if I except you, you excepted, Cic. Fam. 1, 9, 18:

    ut cum ab illo discesserint, me habeant proximum,

    id. ib. 6, 12, 2:

    amoris erga me, cum a fraterno amore domesticoque discessi, tibi primas defero,

    id. Att. 1, 17, 5.
    Once in the part.
    perf.: custodibus discessis, Cael. ap. Prisc. p. 869 P.

    Lewis & Short latin dictionary > discedo

  • 55 discerno

    dis-cerno, crēvi, crētum, 3, v. a., to separate, set apart.
    I.
    Lit., to separate, part, divide (freq. since the Aug. per.):

    equas, ne inter se pugnare possint,

    Varr. R. R. 2, 7, 10: ordines (preceded by senatus a populo secretus), Liv. 34, 54:

    lignum a carnibus,

    Plin. 13, 4, 7, § 33:

    Lusitaniam a Baetica,

    id. 4, 21, 35, § 116:

    neque mons erat, qui fines eorum discerneret,

    i. e. to mark out, determine, Sall. J. 79, 3; cf. poet.:

    (saxum) telas auro,

    to interweave with gold, Verg. A. 4, 264; 11, 75:

    haec ipsa fortuna huc illucve discernit,

    divides, distributes, Cels. 7, 3.—In the part. perf., divided, separated:

    duae urbes, magno inter se spatio discretae,

    Liv. 27, 39 fin.; cf.:

    Peraea a ceteris Judaeis Jordane amne,

    Plin. 5, 14, 15, § 70:

    Philippus mari tantum Ionio discretus,

    Liv. 23, 33; so,

    sol tanto intervallo,

    Plin. 2, 11, 8, § 50:

    uxor velo,

    id. Ep. 4, 19, 3:

    ager saxo,

    Stat. Th. 5, 559:

    decurias pluribus nominibus,

    Plin. 33, 2, 7, § 31 et saep.— Of the hair, parted:

    discretaque collo Caesaries,

    Grat. Cyn. 272:

    divisa discretaque tellus,

    divided and separated, Lucr. 5, 1441:

    tellus (opp. permixta),

    id. 691:

    ubi discretas insula rumpit aquas,

    Ov. F. 2, 194:

    sedes piorum,

    set apart, retired, Hor. C. 2, 13, 23:

    quae cum sint turpissima discreta ac separata, turpius junguntur,

    Plin. Ep. 2, 6 fin.:

    septem discretus in ostia Nilus,

    Ov. M. 5, 324 (for which: septem digestum in cornua Nilum, id. ib. 9, 774); cf. Quint. 7, 1, 1.
    II.
    Trop.
    A.
    To separate things according to their different qualities, to distinguish between, discern (freq. and class.):

    alba et atra,

    Cic. Tusc. 5, 39, 114:

    discernere et dispicere insidiatorem et petitum insidiis,

    Liv. 40, 10:

    jus et injuriam,

    Tac. A. 2, 66:

    probanda atque improbanda,

    Quint. 2, 2, 11:

    fas atque nefas,

    Hor. C. 1, 18, 11 et saep.:

    id quod visum erit a falso,

    Cic. Ac. 2, 8, 25:

    pantheras a pardis solo candore,

    Plin. 8, 17, 23, § 63 et saep.:

    verba discerni articulatim,

    Lucr. 4, 555: suos, * Caes. B. G. 7, 75:

    piceam visu,

    Plin. 16, 10, 18, § 40:

    temperantiam duobus modis,

    Cic. Part. Or. 22, 77 et saep.:

    animus discernit, quid sit ejusdem generis, quid alterius,

    id. Univ. 8:

    pecuniae an famae minus parceret haud facile dis cerneres,

    Sall. C. 25, 3; so with an, Tac. A. 5, 6; id. H. 3, 28; Suet. Calig. 25; cf.: nec discernatur, jussu injussu imperatoris pugnent, [p. 587] Liv. 8, 34 fin.
    B.
    To determine, settle:

    limes agro positus litem ut discerneret arvis,

    Verg. A. 12, 898:

    discerne causam meam,

    Vulg. Psa. 42, 1.—
    C.
    To except, omit, Amm. 14, 8, 7.—Hence, *
    1.
    discernen-ter, adv., with a distinction, Cael. Aur. Tard. 1, 4, no. 81.—
    2.
    discrētim, adv., separately, distinctly, App. M. 6, p. 173:

    singillatim ac discretim,

    id. Flor. 9, p. 347:

    adoriri,

    Amm. 29, 6:

    tradi,

    id. 28, 1; Hilar. in Psa. 138, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > discerno

  • 56 discludo

    dis-clūdo, si, sum, 3, v. a. [claudo] (rare but classical; already obsolete in the [p. 588] time of Macrobius, v. Macr. S. 6, 4).
    I.
    To shut up separately, to keep separate; orig. belonging to household lang.:

    dispares disclusos habere pisces,

    Varr. R. R. 3, 17, 4.—
    II.
    With the notion of dis predominant, to keep apart, to separate, divide:

    pares cum paribus jungi res, et discludere mundum,

    Lucr. 5, 438;

    so of the act of creation, imitated by Vergil: discludere Nerea ponto,

    to separate, cut off, Verg. E. 6, 35:

    paludibus mons erat ab reliquis disclusus,

    Varr. L. L. 5, § 43 Müll.; cf.:

    mons Cevenna, qui Arvernos ab Helviis discludit,

    Caes. B. G. 7, 8, 2:

    ossibus ac nervis disclusis,

    Lucr. 3, 171; cf.:

    turres (with disturbare domos),

    id. 6, 240:

    quibus (sc. tignis) disclusis atque in contrariam partem revinctis,

    kept asunder, kept at the proper distance apart, Caes. B. G. 4, 17, 7:

    ut restis, ad ingluviem adstricta, spiritus officia discluderet,

    i. e. might prevent, choke off, App. M. 1, p. 109, 27.—
    B.
    Of abstr. objects:

    Plato iram et cupiditatem locis disclusit: iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit,

    Cic. Tusc. 1, 10, 20:

    quae semotae a mente et disclusae,

    id. ib. 1, 33, 80:

    morsus roboris,

    to part, to open, Verg. A. 12, 782.

    Lewis & Short latin dictionary > discludo

  • 57 disicio

    dīs-ĭcĭo (or dissĭcio, Lucr. 3, 639; less correctly, dis-jĭcio), jēci, jectum, 3, v. a. [jacio], to throw asunder; to drive asunder; to scatter, disperse (freq. in poets and historians, esp. since the Aug. per.; not in Cic., Plaut., or Ter.).
    I.
    In gen.:

    partibus disjectis disque supatis,

    Lucr. 1, 651; cf. id. 1, 1020:

    materies,

    id. 2, 939:

    vis animaï (with dispertita and discissa),

    id. 3, 639:

    equi,

    id. 5, 400:

    in vasta urbe lateque omnibus disjectis moenibus,

    i. e. distributed, stretching out in various directions, Liv. 24, 2; cf. id. 24, 33 fin.:

    disjecta nube,

    Plin. 2, 49, 50, § 134:

    nubes,

    Ov. M. 10, 179:

    nubila,

    id. ib. 1, 328:

    membra,

    id. ib. 3, 724; cf.:

    corpora ponto (with age diversos),

    Verg. A. 1, 70:

    rates,

    id. ib. 1, 43; cf.:

    naves passim,

    Liv. 30, 24:

    naves in aperta Oceani,

    Tac. A. 2, 23 et saep.:

    frontem mediam mentumque securi,

    Verg. A. 12, 308; cf.: scyphus in duas partes disjectus, Varr. ap. Gell. 3, 14, 3:

    crinem disjecta Venus,

    with dishevelled hair, Sil. 5, 203;

    of money,

    to squander, Val. Max. 3, 5, 2.—
    II.
    In partic.
    A.
    Milit. t. t., to disperse, scatter, rout the enemy:

    ea (phalange) disjecta,

    Caes. B. G. 1, 25, 2; Liv. 44, 41; Pompeius ap. Cic. Att. 8, 12 B.: Sall. C. 61, 3; id. J. 50, 6; Nep. Milt. 2 al.:

    hostium disjecta frangere,

    the scattered enemy, Amm. 29, 4.—
    B.
    Pregn., to dash to pieces, lay in ruins, destroy; to frustrate, thwart, bring to naught.
    1.
    Lit.:

    arcem a fundamentis,

    Nep. Timol. 3, 3:

    moenia urbium,

    id. ib. § 2; Ov. M. 12, 109:

    statuas,

    Suet. Caes. 75:

    sepulchra,

    id. ib. 81 al.:

    globum consensionis,

    to dissolve, Nep. Att. 8, 4:

    pecuniam,

    i. e. to squander, Val. Max. 3, 5, 2; cf. absol.: dide, disice, per me licet, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37.—
    2.
    Trop. (i. q. discutere, II. B. 2.):

    dissice compositam pacem,

    Verg. A. 7, 339; so,

    pacem,

    Sil. 2, 295:

    rem,

    Liv. 2, 35:

    consilia ducis,

    id. 25, 14:

    cogitationem regiam,

    Vell. 1, 10:

    exspectationem novarum tabularum,

    Suet. Caes. 42.

    Lewis & Short latin dictionary > disicio

  • 58 displiceo

    dis-plĭcĕo, ŭi (displicitus est, Gell. 1, 21, 4), ĭtum, 2, v. n. [placeo], to displease (opp. placeo and complaceo, v. 3. dis, II. —rare but class.): quodne vobis placeat, [p. 593] displiceat mihi? Plaut. Mil. 3, 1, 19;

    so opp. placere,

    id. Men. 4, 2, 107; Cic. Brut. 57; Quint. 12, 9, 6:

    mortis mihi displicet auctor,

    Ov. M. 8, 493 et saep.:

    si displicebit vita,

    Ter. Heaut. 5, 2, 19; so without dat., Cic. Att. 13, 21, 3 (opp. arridere); Quint. 12, 9, 6 (opp. placere); Suet. Calig. 20; Hor. C. 1, 38, 2; id. Ep. 1, 19, 47 al.:

    non mihi displicet adhibere etiam istam rationem, etc.,

    Cic. de Or. 1, 34, 157;

    so with a subjectclause,

    Quint. 2, 5, 17; Suet. Claud. 4.—
    II.
    Sibi, to be displeased, dissatisfied with one's self, Ter. Heaut. 5, 4, 20; Poëta ap. Cic. Att. 2, 18, 3; also,

    in gen.,

    to feel fretful, Cic. Phil. 1, 5, 12; cf.:

    aconitum potum protinus facit corpus grave et displicens,

    uneasy, Scrib. Comp. 188.

    Lewis & Short latin dictionary > displiceo

  • 59 dissaepio

    dis-saepĭo (less correctly dis-sēpio), psi, ptum, 4, v. a., to part off by a boundary, to separate, divide (very rare).
    I.
    Lit.:

    aër dissaepit colles, atque aëra montes,

    Lucr. 1, 998; cf.

    parietibus,

    Varr. L. L. 5, § 162 Müll.:

    vix ea limitibus dissaepserat omnia certis,

    Ov. M. 1, 69; cf.:

    bene dissaepti foedera mundi,

    Sen. Med. 335.—
    B.
    Transf., to tear apart, tear to pieces:

    dissaepto aggere utitur, et truncas rupes in templa Praecipitat,

    Stat. Th. 10, 880.—
    II.
    Trop.: tenui sane muro dissaepiunt id quod excipiunt, *Cic. Rep. 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dissaepio

  • 60 dissimilis

    dis-sĭmĭlis, e, adj., unlike, dissimilar, different (as the opp. of similis and consimilis, v. 3. dis, II.; cf.: dispar, impar, absimilis; very freq. and class.).—Constr. with the gen., dat., with atque, et, inter se, or absol. (for this variety in the construction, cf. esp. Cic. Brut. 81 fin. to 83 med.).
    (α).
    With gen.:

    (P. Crassus) dum Cyri et Alexandri similis esse voluit, et L. Crassi et multorum Crassorum inventus est dissimillimus,

    Cic. Brut. 81 fin.. alicujus dissimilis in tribunatu reliquaque omni vita, id. ib. 34, 129; so,

    Scetani,

    Hor. S. 1, 4, 112:

    artificium hoc ceterorum,

    Cic. de Or. 2, 19, 83:

    offensio odii,

    id. ib. 2, 51 fin.:

    cives tui,

    id. Fam. 10, 6, 3; cf.

    sui,

    id. Phil. 2, 24, 59; id. de Or. 3, 7, 26; id. Brut. 93, 320; Ov. M. 11, 273 al.; cf. also under
    (δ).
    .—
    (β).
    With dat.:

    nihil tam dissimile quam Cotta Sulpicio,

    Cic. Brut. 56:

    quis homini,

    id. Fin. 5, 22, 62:

    illa contentio huic judicio,

    id. Sull. 17, 49:

    hoc superiori,

    id. Fin. 4, 6, 15:

    proximo,

    id. Ac. 2, 33, 105:

    tam fortibus ausis,

    Verg. A. 9, 282:

    hoc illi,

    Hor. S. 1, 6, 49.—
    (γ).
    With atque or et, Lucr. 1, 504; cf.: aut quiescendum, quod est non dissimile atque ire in Solonium aut Antium;

    aut, etc.,

    Cic. Att. 2, 3, 3; and:

    haec consilia non sunt dissimilia, ac si quis aegro, etc.,

    Liv. 5, 5 fin.:

    dissimilis est militum causa et tua,

    Cic. Phil. 2, 24, 59; id. Planc. 28, 68; id. Brut. 82, 285.—
    (δ).
    With inter se:

    dissimiles longe inter se variosque colores,

    Lucr. 2, 783; 2, 720; Cic. de Or. 3, 7, 25 sq.; id. Brut. 82 fin. sq.; Quint. 9, 4, 17 al.; cf.:

    cum inter vos in dicendo dissimillimi sitis,

    Cic. de Or. 2, 29;

    and in a twofold construction: qui sunt et inter se dissimiles et aliorum,

    id. Brut. 83, 287.—
    (ε).
    Absol.:

    dissimillimi motus,

    Cic. Rep. 1, 14:

    voces,

    id. ib. 2, 42:

    eos, qui nascuntur eodem tempore, posse in dissimiles incidere naturas propter caeli dissimilitudinem,

    id. Div. 2, 44 fin. et saep.:

    hac in re multum dissimiles,

    Hor. Ep. 1, 10, 3:

    quid sit in quoque dissimile,

    Quint. 5, 13, 23:

    pro dissimillimo,

    Plin. Ep. 1, 5, 9 al. —
    (ζ).
    With in and acc.: aetate et forma, haud dissimili in dominum erat, to his master, i. e. so as to pass for his master, Tac. A. 2, 39.—
    (η).
    With ab:

    dissimilis valde ab omnibus,

    Vulg. Dan. 7, 19.—Hence, dissĭmĭlĭter, adv., differently, in a different manner (rarely):

    efficere voluptates,

    Cic. Fin. 2, 3, 10; Sall. J. 89, 6; Gell. 18, 12, 3 al.—With dat.:

    haud dissimiliter navibus sine gubernaculo vagis,

    Liv. 27, 48, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > dissimilis

См. также в других словарях:

  • dis — dis …   Dictionnaire des rimes

  • dişəmə — «Dişəmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dişənmə — «Dişənmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dişərmə — «Dişərmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dişətmə — «Dişətmək»dən f. is …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • dis — dis·accord; dis·advantage; dis·affect; dis·aggregate; dis·ap·pear; dis·array; dis·bar; dis·burse; dis·card; dis·charge; dis·ci·ple; dis·ci·pli·nar·i·an; dis·ci·pline; dis·claim; dis·close; dis·co; dis·co·glos·sid; dis·coid; dis·coi·dal;… …   English syllables

  • DIS — Danish Institute for Study Abroad Established 1959 Director Anders Uhrskov Academic staff 120 Admin. staff 80 …   Wikipedia

  • Dis — may refer to: Contents 1 Academic institutions 2 Companies 3 Computer topics …   Wikipedia

  • DIS — (Danish Interpretation Systems)  европейский производитель оборудования для аудиоконференций. С 1952 года компания разрабатывает и производит различные решения для конференц залов, включая: конференц системы и конгресс системы (системы для… …   Википедия

  • Dis — steht für: in der Musik das um ein Halbton erhöhtes D, siehe Tonleiter Dis Dur, eine Tonart, siehe Es Dur den römischen Totengott Dis Pater ein Album von Jan Garbarek dis steht für: den über Dis gebildeten Moll Akkord dis Moll DIS ist die… …   Deutsch Wikipedia

  • dis- — ♦ Élément, du lat. dis, indiquant la séparation, la différence, le défaut. ● dis Préfixe exprimant la séparation, la différence, la cessation ou le défaut : dissimilaire, dissymétrie, disgracieux. dis élément, du lat. dis, indiquant la séparation …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»