-
81 discredo
dis-crēdo, dĭdi, dĭtum, 3, v. a., to be incredulous towards, not to believe (late Lat.), Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 58 Mai.; Commod. praef. 3, al. -
82 discrepo
dis-crĕpo, ŭi, 1, v. n., to differ in sound, to sound differently, discordantly, not to harmonize (for syn. cf.: differo, disto, intersum).I.Lit. (rare;II.perh. only in Cic.): ut in fidibus aut tibiis, quamvis paulum discrepent, tamen id a sciente animadverti solet: sic videndum est in vita, ne forte quid discrepet, etc.,
Cic. Off. 1, 40 fin.; id. Rep. 2, 42, 69; id. de Or. 3, 50, 196.—Far more freq.,Trop., to disagree, be different, to vary, differ:B.peccata, quia discrepant, aeque discrepant,
Cic. Fin. 4, 27, 75:oratio verbis discrepans, sententiis congruens,
id. Leg. 1, 10 fin.:tres duces discrepantes, prope ut, etc.,
Liv. 26, 41: nec multum discrepat aetas, * Verg. A. 10, 434 et saep.: eadem dicit;nulla in re discrepat,
Cic. Verr. 2, 5, 46:de ceteris rebus discrepantium philosophorum,
id. Tusc. 4, 28, 61:verbo inter se discrepare, re unum sonare,
id. Off. 3, 21, 83; cf. id. Inv. 2, 49, 144:discrepare ab aequitate sapientiam,
id. Rep. 3, 9; so with ab, id. Off. 1, 40, 145; id. de Or. 3, 30, 118; id. Planc. 17, 42 al.:facta ejus cum dictis discrepare,
Cic. Fin. 2, 30; so with cum, id. ib. 4, 22; Varr. L. L. 9, § 102 Müll.:ipsi sibi singuli discrepantes,
id. de Or. 3, 50, 196; id. Tusc. 4, 13, 29; so with dat., Hor. C. 1, 27, 6; id. S. 1, 6, 92; id. Ep. 2, 2, 194; id. A. P. 152; Pers. 6, 18 al.—Transf.: res discrepat, and more freq. impers. discrepat, there is a difference of opinion respecting something (esp. a fact), it is a matter of dispute, it is undecided (opp. convenit):incidi in rem multum discrepantem auctorum opinionibus,
Vell. 1, 7, 2; cf.:causa latendi discrepat,
Ov. F. 6, 572:cum de legibus conveniret, de latore tantum discreparet,
Liv. 3, 31 fin.; cf.: veneno quidem occisum, convenit;ubi autem discrepat,
Suet. Claud. 44; so with rel. clause, Liv. 29, 25, 1:id, quod haud discrepat,
id. 9, 46; cf. Suet. Vit. 2:nec discrepat, quin dictator eo anno A. Cornelius fuerit,
Liv. 8, 40; so with quin, id. 25, 28, 3; cf. Weissenb. ad Liv. 2, 1, 3:inter scriptores rerum,
id. 38, 56:inter auctores,
id. 22, 61; 29, 25. -
83 discresco
dis-cresco, crēvi, 3, v. n., to grow broad, grow out, Lact. de Mort. Pers. 33, 10. -
84 discrucio
dis-crŭcĭo, no perf., ātum, 1, v. a., to torture violently, to torment (repeatedly in Plaut. and Cic.; elsewh. rare).I.Physically:II.aliquem discruciatum necare,
Cic. Phil. 13, 18, 37; Amm. 27, 12, 3.—More freq.,Mentally, with se or in the mid. form, to torment one's self; to be troubled, vexed, chagrined: quid te discrucias? Plaut. Fragm. ap. Non. 143, 3:ego discrucior miser amore,
Plaut. Cas. 2, 3, 58; id. Poen. 1, 2, 155.—With acc. and inf., Plaut. Bacch. 3, 3, 31; Cic. Att. 14, 6; Cat. 66, 76:quod enim ipse celeriter arripuit, id cum tarde percipi videt, discruciatur,
Cic. Rosc. Com. 11, 31:discrucior animi, quia, etc.,
Plaut. Aul. 1, 2, 27; so,animi,
Ter. Ad. 4, 4, 1. -
85 disculcio
dis-culcĭo, āre, 1, v. a. [calceo], to unshoe, remove the shoe from, Diom. 374 P. -
86 discumbo
dis-cumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n., to lie down.I.More freq., to recline at table for the purpose of eating (cf. accumbo—so esp. freq. since the Aug. per.):II.discubuimus omnes praeter illam,
Cic. Att. 5, 1, 4; Lucr. 3, 912; Quint. 11, 2, 13; Suet. Caes. 48; Tib. 2, 5, 95; Verg. A. 1, 708; Ov. M. 8, 566; Vulg. Johan. 12, 2 al.—Sometimes of a single person (yet always with the accessory idea of a number reclining at the same time):in convivio Germanici cum super eum Piso discumberet,
Tac. A. 3, 14; 6, 50; Suet. Aug. 74; Curt. 8, 5, 6; Juv. 5, 12.— Pass. impers.:discumbitur,
Cic. Verr. 2, 1, 26; Verg. A. 1, 700; Gell. 3, 19 al.—Rarely, to lie down to sleep:discubitum noctu ire,
Plaut. Merc. 1, 1, 100:cenati discubuerunt ibidem,
Cic. Inv. 2, 4, 14. -
87 discuneatus
dis-cŭnĕātus, a, um, adj., wedged apart, kept asunder as by a wedge:conchae,
Plin. 9, 30, 48, § 90. -
88 discupio
dis-cŭpĭo, ĕre, v. n. (in famil. lang. for vehementer cupio), to desire greatly, to long for:discupio dicere,
Plaut. Trin. 4, 2, 87: te videre, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:se vendere,
Cat. 106, 2. -
89 discurro
dis-curro, curri and cucurri ( perf. discucurri, Liv. 25, 25, 9; Sen. Contr. 4, 2; Suet. Calig. 32:I.discurrisse,
Curt. 4, 15, 5;oftener curri,
Liv. 34, 37; 3, 7, 32; Sen. Ep. 90, 36; Curt. 4, 15, 10 al.), cursum, 3, v. n.To run different ways, to run to and fro, run about (not freq. till after the Aug. per.; in Cic not at all): in muris armata civitas, * Caes. B. C. 3, 105, 3:B.deus in montibus altis,
Ov. F. 2, 285:plebs pileata tota Urbe,
Suet. Ner. 57:circa deum delubra,
Liv. 26, 9; cf.:circa vias,
id. 25, 9:per omnes silvas,
Ov. M. 14, 419; cf.:per ambitum lacus,
Suet. Claud. 21; and:per Baianum sinum equis,
id. Calig. 19:more victorum cum palma discucurrit,
id. ib. 32 et saep.—Designating [p. 590] the term. ad quem:ad portas,
Liv. 25, 37; Verg. A. 12, 577:ad arma,
Liv. 5, 36:ad praedam,
Curt. 4, 15:ad officia,
Petr. 114:ad rapiendas virgines,
Liv. 1, 9 et saep.:in latera,
Front. Strat. 2, 3, 10; cf.:a media in utramque partem,
Quint. 2, 4, 15.— Pass. impers.:ilicet in muros tota discurritur urbe,
Verg. A. 11, 468:in tribus ad suffragium ferendum,
Liv. 25, 2:ab caede ad diripiendam urbem,
id. 27, 16 al. —In the pass., with a homogeneous subject: discursis magnis itineribus,
Amm. 29, 5.—Of inanimate and abstract subjects:II.discurrentes maculae in gemma,
Plin. 37, 1, 3, § 5; 13, 21, 37, § 117:catenae circa latera,
id. 33, 3, 12, § 40 al.:(Nilus) diversa ruens septem discurrit in ora,
Verg. G. 4, 291; Plin. 11, 37, 69, § 182:fama tota urbe discurrit,
Curt. 4, 1:mens discurret utroque,
Ov. R. Am. 443.—Transf., to traverse, run through or over, hasten through (post-class.):III.latius arva,
Avien. Descr. Orb. 516:Gallias,
Amm. 15, 5, 4:tramite aliquo discurso,
id. 16, 2, 10:discursis itineribus magnis,
id. 29, 5, 17.—Trop., like Gr. dielthein, to speak at length of a thing, to discourse of (post-class.):super quo nunc pauca discurram,
Amm. 17, 4 (cf. in this sense the Romance discorrere, discourir, and v. 2, discursus, II.). -
90 discutio
dis-cŭtĭo, cussi, cussum, 3, v. a. [quatio], to strike asunder, dash to pieces, shatter, etc.I.In gen.: dentes, Lucil. ap. Non. 455, 18:II.deum delubra,
Lucr. 6, 418; cf.:columna rostrata tota ad imum fulmine discussa est,
Liv. 42, 20:ne saxa ex catapultis lateritium discuterent,
Caes. B. C. 2, 9, 3; cf.:aliquantum muri tribus arietibus,
Liv. 21, 12: rostro (navis) discusso, shattered, Auct. B. Alex. 46, 2; cf.:tempora cava ictu,
Ov. M. 2, 625:ora saxo,
id. ib. 4, 519:percussam aquam,
Plin. 28, 8, 29, § 118:nubes,
Ov. M. 15, 70:discussae jubae capiti,
Verg. A. 9, 810 et saep.—In partic.A.In medic. lang., to scatter, disperse ( = digerere), Cels. 2, 17; 3, 15; Scrib. Comp. 43; Plin. 30, 15, 47, § 135 et saep. —B.Pregn., to break up, scatter, disperse, dissipate.1.Lit. (rarely):2.illos coetus,
Liv. 2, 28; cf.:Boeoticum consilium,
id. 42, 44:sole orto est discussa (caligo),
id. 29, 27:caligo,
Cic. Phil. 12, 2, 5; cf.umbras (sol),
Verg. G. 3, 357; id. A. 12, 669:discussa nox,
Luc. 5, 700.—Rarely with pers. objects:Cato discutit Etruscos, Gabinius Marsos, etc.,
routs, subdues, Flor. 3, 18, 13; cf.:hostiles turmae discussae,
Amm. 25, 1.—Far more freq. and class.,Trop.:► For the meaning to investigate, discuss (lit.terrorem animi tenebrasque,
to disperse, dispel, Lucr. 1, 148; 2, 61 al.; cf. Cic. de Or. 3, 57:quod rem totam discusseram,
had frustrated, brought to naught, id. Q. Fr. 2, 12;so freq.: rem,
Liv. 34, 56; 39, 10; Suet. Dom. 2 al.:discutere et comprimere periculum consilio,
Cic. Mur. 39, 84; so,periculum,
Liv. 2, 52; Front. Strat. 2, 11, 4:captiones (shortly before: dissolvere interrogationes),
Cic. Ac. 2, 15, 46: omnem ejus cunctationem, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 2:disceptationem,
Liv. 38, 13:crimen alicujus,
Quint. 4, 2, 18:famam,
Tac. H. 2, 9:fidem,
Luc. 1, 119:consilia hostium,
Front. Strat. 4, 7, 31:seditionem,
id. ib. 1, 9, 2; Vell. 2, 81:bellum (with sepelire),
id. 2, 75:nefas,
Flor. 3, 18, 9 et saep. —Hence, * discussē, adv., only comp., minutely, accurately:explorare discussius,
Mart. Cap. 9, § 891., to separate mentally, distinguish, as in disputare, discernere, etc.), which prevails in the post-class. derivatives: discussio, discussor, and discusse; as also in the Romance: discutere, discussare, discussione; discuter, discussion, etc., there appear to be no examples in the literary language. -
91 disglutino
dis-glūtĭno, āre, v. a., to disjoin, disunite (late Lat.):conjuncta (with dissuere),
Hier. Ep. 66, no. 12. -
92 disgrego
dis-grĕgo, āre, v. a., to separate, divide (opp. congrego;late Lat.),
Mart. Cap. 3, § 289; 9, § 913. -
93 dishiasco
dis-hĭasco, ĕre, v. n., to gape open, to chink, chap, Cato R. R. 12. -
94 disjicio
dis-jicio, v. disicio. -
95 disjunctum
dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).I.Lit.A.Esp., to unyoke draught cattle:B.asinum, bovem ab opere,
Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:bovem opere,
Col. 6, 15, 2;and simply bovem,
id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—To wean sucklings:C.agnos a mamma,
Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—In gen., to divide, separate, part, remove.(α).With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:(β).intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,
Cic. Fam. 1, 7:quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,
Sall. J. 92, 5 et saep.—With ab:(γ).nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,
Cic. Verr. 2, 4, 53:qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,
Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—* (δ).With inter se, Lucr. 3, 803.—II.Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).(α).With acc. only (very rarely):(β).sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,
Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—With ab:A.ea res disiunxit illum ab illa,
Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:eos a colonis,
Cic. Sull. 21:populum a senatu,
id. Lael. 12, 41:Pompeium a Caesaris amicitia,
id. Phil. 2, 9 fin.:me ab orationibus,
id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),
id. Tusc. 1, 31:pastionem a cultura,
Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:honesta a commodis (opp. commiscere),
Cic. N. D. 1, 7, 16:artem a scientia,
Quint. 2, 15, 2:veterem amicitiam sibi ab Romanis,
Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.Lit.:B.Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,
Cic. Pis. 37, 91; cf.:in locis disjunctissimis maximeque diversis,
id. de Imp. Pomp. 4.—Trop.1.In gen., apart, different, remote.(α).With ab:(β).vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,
Cic. Rosc. Am. 14, 39:homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,
id. Sest. 67, 141:mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,
id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:nihil est ab ea cogitatione dijunctius,
id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—Absol.:2.neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,
id. de Or. 3, 15, 57:ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,
id. Fin. 2, 14, 45.—Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:3.conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,
Cic. Part. Or. 6, 21; cf.of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,
Tac. Or. 18.—In dialectics, opposed:a.disjuncta conjungere,
Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:b.non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,
Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al. -
96 disjungo
dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).I.Lit.A.Esp., to unyoke draught cattle:B.asinum, bovem ab opere,
Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:bovem opere,
Col. 6, 15, 2;and simply bovem,
id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—To wean sucklings:C.agnos a mamma,
Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—In gen., to divide, separate, part, remove.(α).With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:(β).intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,
Cic. Fam. 1, 7:quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,
Sall. J. 92, 5 et saep.—With ab:(γ).nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,
Cic. Verr. 2, 4, 53:qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,
Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—* (δ).With inter se, Lucr. 3, 803.—II.Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).(α).With acc. only (very rarely):(β).sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,
Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—With ab:A.ea res disiunxit illum ab illa,
Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:eos a colonis,
Cic. Sull. 21:populum a senatu,
id. Lael. 12, 41:Pompeium a Caesaris amicitia,
id. Phil. 2, 9 fin.:me ab orationibus,
id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),
id. Tusc. 1, 31:pastionem a cultura,
Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:honesta a commodis (opp. commiscere),
Cic. N. D. 1, 7, 16:artem a scientia,
Quint. 2, 15, 2:veterem amicitiam sibi ab Romanis,
Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.Lit.:B.Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,
Cic. Pis. 37, 91; cf.:in locis disjunctissimis maximeque diversis,
id. de Imp. Pomp. 4.—Trop.1.In gen., apart, different, remote.(α).With ab:(β).vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,
Cic. Rosc. Am. 14, 39:homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,
id. Sest. 67, 141:mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,
id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:nihil est ab ea cogitatione dijunctius,
id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—Absol.:2.neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,
id. de Or. 3, 15, 57:ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,
id. Fin. 2, 14, 45.—Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:3.conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,
Cic. Part. Or. 6, 21; cf.of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,
Tac. Or. 18.—In dialectics, opposed:a.disjuncta conjungere,
Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:b.non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,
Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al. -
97 dispalor
dis-pālor, ātus, 1, v. dep. n., to wander about, to straggle, stray (very rare).I.Prop.: dispalati ab signis, Sisenn. ap. Non. 101, 6; id. ib. 7; Nep. Lys. 1, 2; id. Hann. 5, 2; Amm. 15, 3; 31, 2.—* II.Trop.:multitudo in varias artes dispalata,
scattered, dispersed, Pseudo Sall. de Rep. Ord. 2, 5. -
98 dispando
dis-pando or dispendo, no perf., sum; also, in colloq. lang., dispenno, dispessus (in Plaut., v. the foll.), v. a., to stretch out, spread out, to extend, expand (very rare).I.Prop.:* II.dispennite hominem divorsum et distennite,
Plaut. Mil. 5, 14:dispessis manibus,
id. ib. 2, 4, 7 (also ap. Gell. 15, 15, 4); and:dispessis membris (Tityos),
Lucr. 3, 988, v. Lachm. ad h. l. p. 201:dispansae vestes in sole,
Lucr. 1, 306; so,arbor vastis dispansa ramis,
Plin. 9, 4, 3, § 8; Suet. Dom. 19:neu distracta (natura) suum late dispandat hiatum,
Lucr. 6, 599.—Trop., of speech, to spread out, amplify, L. Verus ap. Fronto Ep. ad Ver. 3. -
99 dispar
dis-par, ăris, adj., unlike, dissimilar, different, unequal (freq. and class.; cf.: impar, dissimilis, absimilis).(α).Absol.:(β).dispares mores disparia studia sequentur, quorum dissimilitudo dissociat amicitias,
Cic. Lael. 20, 74: cf. id. Fin. 2, 3, 10:ostendi, parem dignitatem, disparem fortunam in Murena atque in Sulpicio fuisse,
id. Mur. 21; cf. id. Planc. 24 fin.; id. Prov. Cons. 7, 17; Caes. B. G. 7, 39; Sall. J. 52, 1 al.:tempora,
Cic. N. D. 1, 31, 87; cf. id. Off. 1, 34; 2, 18:proelium,
Caes. B. G. 5, 16, 2; cf.certamen,
unequal, ill-matched, Ov. Am. 2, 2, 61:habitus animorum,
Liv. 30, 28:via dicendi,
Quint. 10, 1, 67 et saep.:calami,
i. e. unequal, of different lengths, Ov. M. 1, 711; cf.avenae,
id. ib. 8, 192:fistula,
id. ib. 2, 682;and cicutae,
Verg. E. 2, 36.—With dat.:(γ).color rebus (opp. par),
Lucr. 2, 738:sunt his alii multum dispares,
Cic. Off. 1, 30, 109:illa oratio huic,
id. de Or. 2, 44:atque discolor matrona meretrici,
Hor. Ep. 1, 18, 3 et saep.—With gen.:quicquam dispar sui atque dissimile,
Cic. de Sen. 21, 78:sortis,
Sil. 5, 19:animorum,
id. 8, 570. -
100 disparilis
dis-părĭlis, e, adj., dissimilar, different (very rare):pabulum,
Varr. R. R. 2, 11, 4:formae,
id. L. L. 9, § 40 Müll.: aspiratio terrarum, * Cic. Div. 1, 36, 79:vites,
Col. 3, 2, 17:ictus errantium siderum,
Plin. 2, 45, 45, § 216.— Adv.: dispărĭlĭter, differently, etc., Varr. R. R. 1, 6 fin.; id. L. L. 9, § 89 Müll.
См. также в других словарях:
dis — dis … Dictionnaire des rimes
dişəmə — «Dişəmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dişənmə — «Dişənmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dişərmə — «Dişərmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dişətmə — «Dişətmək»dən f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dis — dis·accord; dis·advantage; dis·affect; dis·aggregate; dis·ap·pear; dis·array; dis·bar; dis·burse; dis·card; dis·charge; dis·ci·ple; dis·ci·pli·nar·i·an; dis·ci·pline; dis·claim; dis·close; dis·co; dis·co·glos·sid; dis·coid; dis·coi·dal;… … English syllables
DIS — Danish Institute for Study Abroad Established 1959 Director Anders Uhrskov Academic staff 120 Admin. staff 80 … Wikipedia
Dis — may refer to: Contents 1 Academic institutions 2 Companies 3 Computer topics … Wikipedia
DIS — (Danish Interpretation Systems) европейский производитель оборудования для аудиоконференций. С 1952 года компания разрабатывает и производит различные решения для конференц залов, включая: конференц системы и конгресс системы (системы для… … Википедия
Dis — steht für: in der Musik das um ein Halbton erhöhtes D, siehe Tonleiter Dis Dur, eine Tonart, siehe Es Dur den römischen Totengott Dis Pater ein Album von Jan Garbarek dis steht für: den über Dis gebildeten Moll Akkord dis Moll DIS ist die… … Deutsch Wikipedia
dis- — ♦ Élément, du lat. dis, indiquant la séparation, la différence, le défaut. ● dis Préfixe exprimant la séparation, la différence, la cessation ou le défaut : dissimilaire, dissymétrie, disgracieux. dis élément, du lat. dis, indiquant la séparation … Encyclopédie Universelle