-
41 Icarium
Īcărus, i, m., = Ikaros.I.A son of Dœdalus, who, on his flight from Crete, fell into the Ægean Sea, Ov. M. 8, 195 sq.; Hor. C. 2, 20, 13; Hyg. F. 40.—B.Derivv.1.Īcărĭus, a, um, adj., of or belonging to Icarus, Icarian:2.aquae,
the part of the Ægean Sea named after Icarus, Ov. Tr. 1, 1, 90.—Also absol.: Īcărĭum (sc. mare), Ov. F. 4, 283; 566:fluctus,
Hor. C. 1, 1, 15:litus,
Ov. H. 18, 50.—Icăros, i, f., one of the Sporades, Plin. 4, 12, 23, § 68.—II.=Ikarios, son of Œbalus, king of Sparta, the father of Erigone and Penelope, placed in the heavens as the constellation Bŏōtes, Hyg. F. 224; Prop. 2, 33 (3, 31), 29; Tib. 4, 1, 10; Ov. M. 10, 450.—Called also Īcărĭus, Ov. H. 1, 81; Hyg. F. 130.—B.Derivv.1.Īcărĭus, a, um, adj., of or belonging to Icarus, Icarian:2. 3.palmes,
i. e. the vine, which Bacchus taught Icarus to cultivate, Stat. S. 3, 1, 147; cf.umbra,
i. e. of the vine, id. Th. 4, 655: boves, the constellation Bŏōtes, Prop. 2, 33 (3, 31), 24: canis stella, i. e. the constellation Canis Major (the dog of Icarus, named Mæra, which was translated to the sky), Ov. Am. 2, 16, 4; so,astrum,
Stat. Th. 4, 777;hence also: latratus,
id. Silv. 4, 4, 13.—Īcărĭōtis, ĭdis, f., = Ikariôtis, the daughter of Icarus, i. e. Penelope, Prop. 3, 13 (4, 12), 10.— Adj.:tela,
i. e. of Penelope, Ov. P. 3, 1, 113. -
42 Icarius
Īcărus, i, m., = Ikaros.I.A son of Dœdalus, who, on his flight from Crete, fell into the Ægean Sea, Ov. M. 8, 195 sq.; Hor. C. 2, 20, 13; Hyg. F. 40.—B.Derivv.1.Īcărĭus, a, um, adj., of or belonging to Icarus, Icarian:2.aquae,
the part of the Ægean Sea named after Icarus, Ov. Tr. 1, 1, 90.—Also absol.: Īcărĭum (sc. mare), Ov. F. 4, 283; 566:fluctus,
Hor. C. 1, 1, 15:litus,
Ov. H. 18, 50.—Icăros, i, f., one of the Sporades, Plin. 4, 12, 23, § 68.—II.=Ikarios, son of Œbalus, king of Sparta, the father of Erigone and Penelope, placed in the heavens as the constellation Bŏōtes, Hyg. F. 224; Prop. 2, 33 (3, 31), 29; Tib. 4, 1, 10; Ov. M. 10, 450.—Called also Īcărĭus, Ov. H. 1, 81; Hyg. F. 130.—B.Derivv.1.Īcărĭus, a, um, adj., of or belonging to Icarus, Icarian:2. 3.palmes,
i. e. the vine, which Bacchus taught Icarus to cultivate, Stat. S. 3, 1, 147; cf.umbra,
i. e. of the vine, id. Th. 4, 655: boves, the constellation Bŏōtes, Prop. 2, 33 (3, 31), 24: canis stella, i. e. the constellation Canis Major (the dog of Icarus, named Mæra, which was translated to the sky), Ov. Am. 2, 16, 4; so,astrum,
Stat. Th. 4, 777;hence also: latratus,
id. Silv. 4, 4, 13.—Īcărĭōtis, ĭdis, f., = Ikariôtis, the daughter of Icarus, i. e. Penelope, Prop. 3, 13 (4, 12), 10.— Adj.:tela,
i. e. of Penelope, Ov. P. 3, 1, 113. -
43 Icarus
Īcărus, i, m., = Ikaros.I.A son of Dœdalus, who, on his flight from Crete, fell into the Ægean Sea, Ov. M. 8, 195 sq.; Hor. C. 2, 20, 13; Hyg. F. 40.—B.Derivv.1.Īcărĭus, a, um, adj., of or belonging to Icarus, Icarian:2.aquae,
the part of the Ægean Sea named after Icarus, Ov. Tr. 1, 1, 90.—Also absol.: Īcărĭum (sc. mare), Ov. F. 4, 283; 566:fluctus,
Hor. C. 1, 1, 15:litus,
Ov. H. 18, 50.—Icăros, i, f., one of the Sporades, Plin. 4, 12, 23, § 68.—II.=Ikarios, son of Œbalus, king of Sparta, the father of Erigone and Penelope, placed in the heavens as the constellation Bŏōtes, Hyg. F. 224; Prop. 2, 33 (3, 31), 29; Tib. 4, 1, 10; Ov. M. 10, 450.—Called also Īcărĭus, Ov. H. 1, 81; Hyg. F. 130.—B.Derivv.1.Īcărĭus, a, um, adj., of or belonging to Icarus, Icarian:2. 3.palmes,
i. e. the vine, which Bacchus taught Icarus to cultivate, Stat. S. 3, 1, 147; cf.umbra,
i. e. of the vine, id. Th. 4, 655: boves, the constellation Bŏōtes, Prop. 2, 33 (3, 31), 24: canis stella, i. e. the constellation Canis Major (the dog of Icarus, named Mæra, which was translated to the sky), Ov. Am. 2, 16, 4; so,astrum,
Stat. Th. 4, 777;hence also: latratus,
id. Silv. 4, 4, 13.—Īcărĭōtis, ĭdis, f., = Ikariôtis, the daughter of Icarus, i. e. Penelope, Prop. 3, 13 (4, 12), 10.— Adj.:tela,
i. e. of Penelope, Ov. P. 3, 1, 113. -
44 latrans
1.lātro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cf. Gr. loidoreô and latrazein = barbarizein, Hesych.], to bark (cf. baubor).I.Lit.:(β).si canes latrent,
Cic. Rosc. Am. 20, 56; Lucr. 5, 1066:ne latret canis,
Hor. S. 1, 2, 128: quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):canis timidus vehementius latrat quam mordet,
Curt. 7, 4, 13:canino rictu,
Juv. 10, 272.— Impers. pass.:scit cui latretur cum solus obambulet ipse,
Ov. Tr. 2, 459.—Act. for allatrare, to bark at, bay:(γ).senem adulterum Latrent Suburanae canes,
Hor. Epod. 5, 57:cervinam pellem,
id. Ep. 1, 2, 66:nubila,
Stat. Th. 1, 551.—Also in pass.:latrari a canibus,
Plin. 25, 10, 78, § 126.—Part. pres. as subst.: lātrans, antis, m., a barker, i. e. a dog ( poet.):B.inmeriti fatum latrantis,
Ov. M. 8, 412; plur., id. ib. 8, 344.—Transf.1.To resound, roar, of water ( poet.):2.latrantes undae,
Sil. 5, 396:(amnis) Alpibus ortus fertur latrantibus undis,
id. 3, 470; Stat. Ach. 1, 451.—In speaking, to rant, roar, bluster:(β).latrant jam quidam oratores, non loquuntur,
Cic. Brut. 15, 58:rumperis et latras,
Hor. S. 1, 3, 136.—Act., to bark at:II.si quis Obprobriis dignum latraverit,
Hor. S. 2, 1, 85.—Trop., to bark at, rage, etc.A.In gen.:(β).multa ab animalium vocibus tralata in homines, partim quae sunt aperta, partim obscura. Perspicua, ut Ennii: Animus cum pectore latrat,
Varr. L. L. 7, § 103 Müll. (cf. Ann. v. 570 Vahl.):admoto latrant praecordia tactu,
rage, Stat. S. 2, 1, 13:curae latrantes,
Petr. 119.—Act.:B.magnas latrantia pectora curas,
Stat. Th. 2, 338.—In partic.1.To demand vehemently: latrare Ennius pro poscere posuit, Paul. ex Fest. 121 Müll.; cf.2.Enn. l. l.: cum sale panis Latrantem stomachum bene leniet,
Hor. S. 2, 2, 17:nil aliud sibi naturam latrare, nisi ut, etc.,
Lucr. 2, 17.—Opening the mouth wide, pronounced with a wide mouth:2.hanc scripsit Latine Plautus cum latranti nomine,
Plaut. Cas. prol. 34.lā̆tro, ōnis, m. [Gr. latris, root la-, laW-, in laô, leia; cf. lucrum], a hired servant, hireling, mercenary, satellite, bodyguard, etc. (only ante-class.): haec effatus ibi, latrones dicta facessunt, Enn. ap. Non. 306, 23 (Ann. v. 60 Vahl.).—Of mercenary soldiers:II.latrones, quos conduxi,
Plaut. Mil. 4, 1, 3:nam hic latro in Sparta fuit,
id. Poen. 3, 3, 50:latronem suam qui auro vitam venditat,
id. Bacch. 1, 1, 20 Fleck.; cf.: fortunas suas coepere latrones Inter se memorare, Enn. ap. Non. 134, 29 (Ann. v. 528 Vahl.); cf. Varr. L. L. 7, p. 141 Müll., and the passage from Paul. ex Fest. infra.—Transf.A.A freebooter, highwayman, robber, bandit, irregular soldier, brigand (opp. justi hostes). Liv. 40, 27, 10: latrones eos antiqui dicebant, qui conducti militabant. apo tês latreias. At nunc viarum obsessores dicuntur, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.:B.hostes hi sunt, qui nobis, aut quibus nos publice bellum decrevimus: ceteri latrones aut praedones sunt,
Dig. 50, 16, 118:vos latrones et mendicos homines magni penditis?
Plaut. Stich. 1, 2, 75:collecti ex praedonibus latronibusque Syriae,
Caes. B. C. 3, 110; 3, 109 fin.; id. B. G. 3, 17:erat ei vivendum latronum ritu, ut tantum haberet, quantum rapere potuisset,
Cic. Phil. 2, 25, 62:non semper viator a latrone, non numquam etiam latro a viatore occiditur,
Cic. Mil. 21, 55; cf.:cantabit vacuus coram latrone viator,
Juv. 10, 22; 13, 145:ne quis fur esset, neu latro,
Hor. S. 1, 3, 106:quin etiam leges latronum esse dicuntur, etc.,
Cic. Off. 2, 11, 40:quaestio latronum,
Paul. Sent. 5, 16, 13:qui latronem caedem sibi inferentem, occiderit,
id. ib. 5, 23, 8.—Of an assassin, Val. Max. 5, 9, 4.— Poet. of a hunter, Verg. A. 12, 7.—Of a wolf, Phaedr. 1, 1, 4.—For latrunculus, a chessman, a piece in the game of draughts or chess which represents a soldier; a man, pawn ( poet.):3.latronum proelia,
Ov. A. A. 3, 357:ludere bella latronum,
Mart. 14, 20, 1; cf.vitreo latrone,
id. 7, 72, 8.Lā̆tro, ōnis, m., a Roman surname. So M. Porcius Latro, a famous orator from Spain, a friend of the elder Seneca, Sen. Contr. 1 praef.; Quint. 10, 5, 18; 9, 2, 91; Plin. 20, 14, 57, § 160.—Hence,II.Lătrō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to Latro, Latronian:color,
Sen. Contr. 1, 7, 16; 1 praef. § 13. -
45 latratus
-
46 Latro
1.lātro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cf. Gr. loidoreô and latrazein = barbarizein, Hesych.], to bark (cf. baubor).I.Lit.:(β).si canes latrent,
Cic. Rosc. Am. 20, 56; Lucr. 5, 1066:ne latret canis,
Hor. S. 1, 2, 128: quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):canis timidus vehementius latrat quam mordet,
Curt. 7, 4, 13:canino rictu,
Juv. 10, 272.— Impers. pass.:scit cui latretur cum solus obambulet ipse,
Ov. Tr. 2, 459.—Act. for allatrare, to bark at, bay:(γ).senem adulterum Latrent Suburanae canes,
Hor. Epod. 5, 57:cervinam pellem,
id. Ep. 1, 2, 66:nubila,
Stat. Th. 1, 551.—Also in pass.:latrari a canibus,
Plin. 25, 10, 78, § 126.—Part. pres. as subst.: lātrans, antis, m., a barker, i. e. a dog ( poet.):B.inmeriti fatum latrantis,
Ov. M. 8, 412; plur., id. ib. 8, 344.—Transf.1.To resound, roar, of water ( poet.):2.latrantes undae,
Sil. 5, 396:(amnis) Alpibus ortus fertur latrantibus undis,
id. 3, 470; Stat. Ach. 1, 451.—In speaking, to rant, roar, bluster:(β).latrant jam quidam oratores, non loquuntur,
Cic. Brut. 15, 58:rumperis et latras,
Hor. S. 1, 3, 136.—Act., to bark at:II.si quis Obprobriis dignum latraverit,
Hor. S. 2, 1, 85.—Trop., to bark at, rage, etc.A.In gen.:(β).multa ab animalium vocibus tralata in homines, partim quae sunt aperta, partim obscura. Perspicua, ut Ennii: Animus cum pectore latrat,
Varr. L. L. 7, § 103 Müll. (cf. Ann. v. 570 Vahl.):admoto latrant praecordia tactu,
rage, Stat. S. 2, 1, 13:curae latrantes,
Petr. 119.—Act.:B.magnas latrantia pectora curas,
Stat. Th. 2, 338.—In partic.1.To demand vehemently: latrare Ennius pro poscere posuit, Paul. ex Fest. 121 Müll.; cf.2.Enn. l. l.: cum sale panis Latrantem stomachum bene leniet,
Hor. S. 2, 2, 17:nil aliud sibi naturam latrare, nisi ut, etc.,
Lucr. 2, 17.—Opening the mouth wide, pronounced with a wide mouth:2.hanc scripsit Latine Plautus cum latranti nomine,
Plaut. Cas. prol. 34.lā̆tro, ōnis, m. [Gr. latris, root la-, laW-, in laô, leia; cf. lucrum], a hired servant, hireling, mercenary, satellite, bodyguard, etc. (only ante-class.): haec effatus ibi, latrones dicta facessunt, Enn. ap. Non. 306, 23 (Ann. v. 60 Vahl.).—Of mercenary soldiers:II.latrones, quos conduxi,
Plaut. Mil. 4, 1, 3:nam hic latro in Sparta fuit,
id. Poen. 3, 3, 50:latronem suam qui auro vitam venditat,
id. Bacch. 1, 1, 20 Fleck.; cf.: fortunas suas coepere latrones Inter se memorare, Enn. ap. Non. 134, 29 (Ann. v. 528 Vahl.); cf. Varr. L. L. 7, p. 141 Müll., and the passage from Paul. ex Fest. infra.—Transf.A.A freebooter, highwayman, robber, bandit, irregular soldier, brigand (opp. justi hostes). Liv. 40, 27, 10: latrones eos antiqui dicebant, qui conducti militabant. apo tês latreias. At nunc viarum obsessores dicuntur, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.:B.hostes hi sunt, qui nobis, aut quibus nos publice bellum decrevimus: ceteri latrones aut praedones sunt,
Dig. 50, 16, 118:vos latrones et mendicos homines magni penditis?
Plaut. Stich. 1, 2, 75:collecti ex praedonibus latronibusque Syriae,
Caes. B. C. 3, 110; 3, 109 fin.; id. B. G. 3, 17:erat ei vivendum latronum ritu, ut tantum haberet, quantum rapere potuisset,
Cic. Phil. 2, 25, 62:non semper viator a latrone, non numquam etiam latro a viatore occiditur,
Cic. Mil. 21, 55; cf.:cantabit vacuus coram latrone viator,
Juv. 10, 22; 13, 145:ne quis fur esset, neu latro,
Hor. S. 1, 3, 106:quin etiam leges latronum esse dicuntur, etc.,
Cic. Off. 2, 11, 40:quaestio latronum,
Paul. Sent. 5, 16, 13:qui latronem caedem sibi inferentem, occiderit,
id. ib. 5, 23, 8.—Of an assassin, Val. Max. 5, 9, 4.— Poet. of a hunter, Verg. A. 12, 7.—Of a wolf, Phaedr. 1, 1, 4.—For latrunculus, a chessman, a piece in the game of draughts or chess which represents a soldier; a man, pawn ( poet.):3.latronum proelia,
Ov. A. A. 3, 357:ludere bella latronum,
Mart. 14, 20, 1; cf.vitreo latrone,
id. 7, 72, 8.Lā̆tro, ōnis, m., a Roman surname. So M. Porcius Latro, a famous orator from Spain, a friend of the elder Seneca, Sen. Contr. 1 praef.; Quint. 10, 5, 18; 9, 2, 91; Plin. 20, 14, 57, § 160.—Hence,II.Lătrō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to Latro, Latronian:color,
Sen. Contr. 1, 7, 16; 1 praef. § 13. -
47 latro
1.lātro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cf. Gr. loidoreô and latrazein = barbarizein, Hesych.], to bark (cf. baubor).I.Lit.:(β).si canes latrent,
Cic. Rosc. Am. 20, 56; Lucr. 5, 1066:ne latret canis,
Hor. S. 1, 2, 128: quasi feta canes sine dentibus latrat, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 32 Müll. (Ann. v. 518 Vahl.):canis timidus vehementius latrat quam mordet,
Curt. 7, 4, 13:canino rictu,
Juv. 10, 272.— Impers. pass.:scit cui latretur cum solus obambulet ipse,
Ov. Tr. 2, 459.—Act. for allatrare, to bark at, bay:(γ).senem adulterum Latrent Suburanae canes,
Hor. Epod. 5, 57:cervinam pellem,
id. Ep. 1, 2, 66:nubila,
Stat. Th. 1, 551.—Also in pass.:latrari a canibus,
Plin. 25, 10, 78, § 126.—Part. pres. as subst.: lātrans, antis, m., a barker, i. e. a dog ( poet.):B.inmeriti fatum latrantis,
Ov. M. 8, 412; plur., id. ib. 8, 344.—Transf.1.To resound, roar, of water ( poet.):2.latrantes undae,
Sil. 5, 396:(amnis) Alpibus ortus fertur latrantibus undis,
id. 3, 470; Stat. Ach. 1, 451.—In speaking, to rant, roar, bluster:(β).latrant jam quidam oratores, non loquuntur,
Cic. Brut. 15, 58:rumperis et latras,
Hor. S. 1, 3, 136.—Act., to bark at:II.si quis Obprobriis dignum latraverit,
Hor. S. 2, 1, 85.—Trop., to bark at, rage, etc.A.In gen.:(β).multa ab animalium vocibus tralata in homines, partim quae sunt aperta, partim obscura. Perspicua, ut Ennii: Animus cum pectore latrat,
Varr. L. L. 7, § 103 Müll. (cf. Ann. v. 570 Vahl.):admoto latrant praecordia tactu,
rage, Stat. S. 2, 1, 13:curae latrantes,
Petr. 119.—Act.:B.magnas latrantia pectora curas,
Stat. Th. 2, 338.—In partic.1.To demand vehemently: latrare Ennius pro poscere posuit, Paul. ex Fest. 121 Müll.; cf.2.Enn. l. l.: cum sale panis Latrantem stomachum bene leniet,
Hor. S. 2, 2, 17:nil aliud sibi naturam latrare, nisi ut, etc.,
Lucr. 2, 17.—Opening the mouth wide, pronounced with a wide mouth:2.hanc scripsit Latine Plautus cum latranti nomine,
Plaut. Cas. prol. 34.lā̆tro, ōnis, m. [Gr. latris, root la-, laW-, in laô, leia; cf. lucrum], a hired servant, hireling, mercenary, satellite, bodyguard, etc. (only ante-class.): haec effatus ibi, latrones dicta facessunt, Enn. ap. Non. 306, 23 (Ann. v. 60 Vahl.).—Of mercenary soldiers:II.latrones, quos conduxi,
Plaut. Mil. 4, 1, 3:nam hic latro in Sparta fuit,
id. Poen. 3, 3, 50:latronem suam qui auro vitam venditat,
id. Bacch. 1, 1, 20 Fleck.; cf.: fortunas suas coepere latrones Inter se memorare, Enn. ap. Non. 134, 29 (Ann. v. 528 Vahl.); cf. Varr. L. L. 7, p. 141 Müll., and the passage from Paul. ex Fest. infra.—Transf.A.A freebooter, highwayman, robber, bandit, irregular soldier, brigand (opp. justi hostes). Liv. 40, 27, 10: latrones eos antiqui dicebant, qui conducti militabant. apo tês latreias. At nunc viarum obsessores dicuntur, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.:B.hostes hi sunt, qui nobis, aut quibus nos publice bellum decrevimus: ceteri latrones aut praedones sunt,
Dig. 50, 16, 118:vos latrones et mendicos homines magni penditis?
Plaut. Stich. 1, 2, 75:collecti ex praedonibus latronibusque Syriae,
Caes. B. C. 3, 110; 3, 109 fin.; id. B. G. 3, 17:erat ei vivendum latronum ritu, ut tantum haberet, quantum rapere potuisset,
Cic. Phil. 2, 25, 62:non semper viator a latrone, non numquam etiam latro a viatore occiditur,
Cic. Mil. 21, 55; cf.:cantabit vacuus coram latrone viator,
Juv. 10, 22; 13, 145:ne quis fur esset, neu latro,
Hor. S. 1, 3, 106:quin etiam leges latronum esse dicuntur, etc.,
Cic. Off. 2, 11, 40:quaestio latronum,
Paul. Sent. 5, 16, 13:qui latronem caedem sibi inferentem, occiderit,
id. ib. 5, 23, 8.—Of an assassin, Val. Max. 5, 9, 4.— Poet. of a hunter, Verg. A. 12, 7.—Of a wolf, Phaedr. 1, 1, 4.—For latrunculus, a chessman, a piece in the game of draughts or chess which represents a soldier; a man, pawn ( poet.):3.latronum proelia,
Ov. A. A. 3, 357:ludere bella latronum,
Mart. 14, 20, 1; cf.vitreo latrone,
id. 7, 72, 8.Lā̆tro, ōnis, m., a Roman surname. So M. Porcius Latro, a famous orator from Spain, a friend of the elder Seneca, Sen. Contr. 1 praef.; Quint. 10, 5, 18; 9, 2, 91; Plin. 20, 14, 57, § 160.—Hence,II.Lătrō-nĭānus, a, um, adj., of or belonging to Latro, Latronian:color,
Sen. Contr. 1, 7, 16; 1 praef. § 13. -
48 lingua
lingua (ante-class. form dingua, like dagrima for lacrima, Mar. Victorin. p. 2457 and 2470 P.; cf. the letter D), ae, f. [Sanscr. jihvā; original Lat. form. dingua; A. -S. tunga; Germ. Zunge; Engl. tongue. Not from the root lih, lich, v. lingo], the tongue.I.Lit.:II.fac proserpentem bestiam me duplicem ut habeam linguam (of a kiss in which the tongues touched each other),
Plaut. As. 3, 3, 105:lingua haeret metu,
Ter. Eun. 5, 5, 7:in ore sita lingua est, finita dentibus,
Cic. N. D. 2, 59, 149:linguā haesitantes,
id. de Or. 1, 25, 115:linguā properanti legere,
Ov. P. 3, 5, 9:linguā titubante loqui,
id. Tr. 3, 1, 21:quo facilius verba ore libero exprimeret, calculos lingua volvens dicere domi solebat (Demosthenes),
Quint. 11, 3, 54: linguam exserere, to thrust out the tongue, in token of derision or contempt, Liv. 7, 10: so,lingua ejecta,
Cic. de Or. 2, 66, 266:lingua minor,
the epiglottis, Plin. 11, 37, 66, § 175.—Comically, as mock term of endearment:hujus voluptas, te opsecro, hujus mel, hujus cor, hujus labellum, hujus lingua,
Plaut. Poen. 1, 2, 178; cf. v. 175.—In mal. part.: homo malae linguae, a fellow with a bad tongue, i. q. fellator, Mart. 3, 80, 2; Min. Fel. Oct. 28.—Transf.A.Since the tongue is an organ of speech, a tongue, utterance, speech, language:2.largus opum, lingua melior,
Verg. A. 11, 338:facilem benevolumque lingua tua jam tibi me reddidit,
Ter. Hec. 5, 1, 35:non tu tibi istam praetruncari linguam largiloquam jubes?
Plaut. Mil. 2, 3, 47:Latium beare divite linguā,
Hor. Ep. 2, 2, 120:lingua quasi flabello seditionis contionem ventilare,
Cic. Fl. 23, 54:linguam continere,
id. Q. Fr. 1, 1, 13:tenere,
Ov. F. 2, 602:moderari,
Sall. J. 84:linguae solutio,
Cic. de Or. 1, 25, 114:linguam solvere ad jurgia,
Ov. M. 3, 261:quidam operarii linguā celeri et exercitatā,
Cic. de Or. 1, 18, 83:ut vitemus linguas hominum,
id. Fam. 9, 2, 2:Aetolorum linguas retundere,
to check their tongues, bring them to silence, Liv. 33, 3; cf.:claudente noxarum conscientiā linguam,
Amm. 16, 12, 61:si mihi lingua foret,
Ov. H. 21, 205:ne vati noceat mala lingua futuro,
Verg. E. 7, 28: favete linguis, i. e. give attention, " be silent that you may hear," Hor. C. 3, 1, 2; Ov. F. 1, 71:linguis animisque faventes,
Juv. 12, 83:nam lingua mali pars pessima servi,
id. 9, 121:mercedem imponere linguae,
i. e. to speak for pay, id. 7, 149:usum linguae reciperare,
Amm. 17, 12, 10:linguā debili esse,
to stammer, Gell. 1, 12, 2.—Comically: os habeat, linguam, perfidiam, tongue, i. e. readiness in speech, Plaut. Mil. 2, 2, 33. —The tongue or language of a people:b.lingua Latina, Graeca,
Cic. Fin. 1, 3, 10:Graeca et Latina lingua,
Varr. R. R. 2, 1, 6:(Massilia) tam procul a Graecorum regionibus, disciplinis linguāque divisa,
Cic. Fl. 26, 63:quod quidem Latina lingua sic observat, ut, etc.,
id. Or. 44, 150:Gallicae linguae scientiam habere,
Caes. B. G. 1, 47:qui ipsorum lingua Celtae, nostra Galli, appellantur,
id. ib. 1, 1:dissimili linguā,
Sall. C. 6, 2:linguā utrāque,
i. e. Greek and Latin, Hor. S. 1, 10, 23; so, auctores utriusque linguae, Quint. prooem. 1;1, 1, 14: Mithridates, cui duas et viginti linguas notas fuisse,
id. 11, 2, 50:haud rudis Graecae linguae,
Curt. 5, 11, 4; 5, 4, 4; Nep. Milt. 3, 2:Syrus in Tiberim Orontes et linguam et mores vexit,
Juv. 3, 63.—Dialect, idiom, mode of speech (post-Aug.): illis non verborum modo, sed. linguarum etiam se inter differentium copia est. Quint. 12, 10, 34:3.Crassus quinque Graeci sermonis differentias sic tenuit, ut, qua quisque apud eum linguā postulasset, eadem jus sibi redditum ferret,
id. 11, 2, 50:utar enim historicā linguā,
Sen. Q. N. 1, 13, 3:si philosophorum linguā uti voluissem,
id. ib. 2, 2, 4.—Poet. of animals. the voice, note, song, bark, etc.:4. B.linguae volucrum,
Verg. A. 3, 361; 10, 177:linguam praecludere (canis),
Phaedr. 1, 22, 5.—Of tongue-shaped things.1.A plant, also called lingulaca, Plin. 24, 19, 108, § 170.—2.Lingua bubula, a plant, oxtongue, bugloss, Cato, R. R. 40; Plin. 17, 14, 24, § 112.—3.Lingua canina, Cels. 5, 27, 18 init.;4.and lingua canis,
App. Herb. 96, the plant hound's-tongue, also called cynoglossos; q. v.—A tongue of land: id promontorium, Cujus lingua in altum proicit, Pac. ap. Gell. 4, 17 fin.:5.lingua in altum mille passuum excurrens,
Liv. 37, 31, 9; Weissenb. ad Liv. 25, 15, 12:eminet in altum lingua, in qua urbs sita est,
Liv. 44, 11:tenuem producit in aequora linguam,
Luc. 2, 614; cf.: lingua dicitur promontorii genus non excellentis sed molliter in planum devexi, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.—A spoonful, as a measure, Plin. 26, 11, 73, § 119 (al. lingulis).—6.The tongue or reed of a flute, Plin. 10, 29, 43, § 84.—7.The short arm of a lever:vectis lingua sub onus subdita,
Vitr. 10, 8 (cf. ligula, VII.). -
49 scrutans
scrūtor, āri, ātus, v. dep. a. [scruta; cf.: gruteuei, scrutatur, Gloss. Philox.], qs. to search even to the rags, i. e. to search carefully, examine thoroughly, explore a thing; to search, examine a person (syn.: indago, rimo).I.Lit., of things:B.domos, naves,
Cic. Vatin. 5, 12:loca abdita,
Sall. J. 12, 5:omnia foramina parietum scrutatur,
Petr. 98, 1:paleam,
id. 33, 4:terraï abdita ferro,
Lucr. 6, 809:ignem gladio,
Hor. S. 2, 3, 276:lumina manibus,
Sen. Oedip. 965:scrutatus sum quae potui et quae vidi omnia: inveni duos solos libellos, etc.,
Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182; cf. Tac. H. 4, 1:L. Crassus spiculis prope scrutatus est Alpes,
Cic. Pis. 26, 62:occulta saltuum,
Tac. A. 1, 61:mare,
id. Agr. 30; id. G. 45; cf.:scrutandi orbis gratiā,
Plin. 5, 1, 1, § 9:canis scrutatur vestigia (ferarum),
id. 8, 40, 61, § 147:venantium latibula scrutatus,
Curt. 6, 5, 17:vias presso ore (canis),
Sen. Thyest. 499:equorum delicta scrutantes,
Amm. 14, 6, 25.—Of personal objects: Eu. Ostende huc manum dexteram... Nunc laevam ostende... Jam scrutari mitto, to search you, Plaut. Aul. 4, 4, 24:non excutio te, non scrutor,
Cic. Rosc. Am. 34, 97; so of searching, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 31, 1:consuetudinem salutantes scrutandi,
Suet. Vesp. 12 fin.;and of a searching for spoil,
Tac. H. 3, 25.—Transf., to seek for, search out a thing (post-Aug. and very rare):II.venas melini inter saxa,
Plin. 35, 6, 19, § 37:iter,
Claud. Rapt. Pros. 1, 172; cf. infra, II. B.—Trop., to examine thoroughly; to explore, investigate: quod est ante pedes nemo spectat: caeli scrutantur plagas, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 18, 30; Cic. Div. 2, 13, 30 (Trag. v. 277 Vahl.):B.omnes sordes,
id. Q. Fr. 1, 1, 3, § 11;cf: nomina ac vultus, alacritatem tristitiamque coëuntium,
Tac. A. 16, 5:animos ceterorum secretis sermonibus,
id. H. 4, 55:voluntatem,
Quint. 2, 4, 26:locos, ex quibus argumenta eruamus,
Cic. de Or 2, 34, 146; cf. id. Part. 3, 8:desinamus aliquando ea scrutari, quae sunt inania,
id. Rosc. Am. 30, 83; cf.:quod non ratione scrutabimur, non poterimus invenire nisi casu,
Quint. 5, 10, 22:interiores et reconditas litteras,
Cic. N. D. 3, 16, 42:origines nominum,
Quint. 1, 4, 25:omnia minutius et scrupulosius,
id. 5, 14, 28:inferiora quoque,
id. 7, 1, 27:exoletos auctores,
id. 8, 2, 12:scripturas,
Vulg. Johan. 5, 39.— Absol.:totum diem mecum scrutor, facta ac dicta mea remetior,
Sen. Ira, 3, 36, 3.—Transf. (cf. supra, I. B.), to search into; to search out, find out a thing (so not till after the Aug. per.):b.fibras Inspiciunt, mentes deum scrutantur in illis,
Ov. M. 15, 137:finem principis per Chaldaeos,
Tac. A. 12, 52:sua Caesarisque fata,
id. ib. 16, 14:arcanum ullius,
Hor. Ep. 1, 18, 37:ut causas hujus infinitae differentiae scrutetur,
Tac. Or. 15; cf. Plin. Ep. 4, 30, 11:harenarum numerum et montium pondera scrutari,
Amm. 14, 11, 34.— P. a.: scrūtans, antis (late Lat.), perh. only in sup., that most closely examines:militaris rei ordinum scrutantissimus,
Amm. 30, 9, 4.— Hence, adv.: scrūtanter, searchingly, Ambros. Ep. 80. Act. collat. form scrūto, āre, acc. to Prisc. p. 799 P; cf. gruteuô, scruto, Gloss. Philox.—Hence,scrūtor, ātus, pass., Amm. 28, 1, 10; 15, 8, 16; Aur. Vict. Orig. 6, 3. -
50 scrutor
scrūtor, āri, ātus, v. dep. a. [scruta; cf.: gruteuei, scrutatur, Gloss. Philox.], qs. to search even to the rags, i. e. to search carefully, examine thoroughly, explore a thing; to search, examine a person (syn.: indago, rimo).I.Lit., of things:B.domos, naves,
Cic. Vatin. 5, 12:loca abdita,
Sall. J. 12, 5:omnia foramina parietum scrutatur,
Petr. 98, 1:paleam,
id. 33, 4:terraï abdita ferro,
Lucr. 6, 809:ignem gladio,
Hor. S. 2, 3, 276:lumina manibus,
Sen. Oedip. 965:scrutatus sum quae potui et quae vidi omnia: inveni duos solos libellos, etc.,
Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182; cf. Tac. H. 4, 1:L. Crassus spiculis prope scrutatus est Alpes,
Cic. Pis. 26, 62:occulta saltuum,
Tac. A. 1, 61:mare,
id. Agr. 30; id. G. 45; cf.:scrutandi orbis gratiā,
Plin. 5, 1, 1, § 9:canis scrutatur vestigia (ferarum),
id. 8, 40, 61, § 147:venantium latibula scrutatus,
Curt. 6, 5, 17:vias presso ore (canis),
Sen. Thyest. 499:equorum delicta scrutantes,
Amm. 14, 6, 25.—Of personal objects: Eu. Ostende huc manum dexteram... Nunc laevam ostende... Jam scrutari mitto, to search you, Plaut. Aul. 4, 4, 24:non excutio te, non scrutor,
Cic. Rosc. Am. 34, 97; so of searching, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 31, 1:consuetudinem salutantes scrutandi,
Suet. Vesp. 12 fin.;and of a searching for spoil,
Tac. H. 3, 25.—Transf., to seek for, search out a thing (post-Aug. and very rare):II.venas melini inter saxa,
Plin. 35, 6, 19, § 37:iter,
Claud. Rapt. Pros. 1, 172; cf. infra, II. B.—Trop., to examine thoroughly; to explore, investigate: quod est ante pedes nemo spectat: caeli scrutantur plagas, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 18, 30; Cic. Div. 2, 13, 30 (Trag. v. 277 Vahl.):B.omnes sordes,
id. Q. Fr. 1, 1, 3, § 11;cf: nomina ac vultus, alacritatem tristitiamque coëuntium,
Tac. A. 16, 5:animos ceterorum secretis sermonibus,
id. H. 4, 55:voluntatem,
Quint. 2, 4, 26:locos, ex quibus argumenta eruamus,
Cic. de Or 2, 34, 146; cf. id. Part. 3, 8:desinamus aliquando ea scrutari, quae sunt inania,
id. Rosc. Am. 30, 83; cf.:quod non ratione scrutabimur, non poterimus invenire nisi casu,
Quint. 5, 10, 22:interiores et reconditas litteras,
Cic. N. D. 3, 16, 42:origines nominum,
Quint. 1, 4, 25:omnia minutius et scrupulosius,
id. 5, 14, 28:inferiora quoque,
id. 7, 1, 27:exoletos auctores,
id. 8, 2, 12:scripturas,
Vulg. Johan. 5, 39.— Absol.:totum diem mecum scrutor, facta ac dicta mea remetior,
Sen. Ira, 3, 36, 3.—Transf. (cf. supra, I. B.), to search into; to search out, find out a thing (so not till after the Aug. per.):b.fibras Inspiciunt, mentes deum scrutantur in illis,
Ov. M. 15, 137:finem principis per Chaldaeos,
Tac. A. 12, 52:sua Caesarisque fata,
id. ib. 16, 14:arcanum ullius,
Hor. Ep. 1, 18, 37:ut causas hujus infinitae differentiae scrutetur,
Tac. Or. 15; cf. Plin. Ep. 4, 30, 11:harenarum numerum et montium pondera scrutari,
Amm. 14, 11, 34.— P. a.: scrūtans, antis (late Lat.), perh. only in sup., that most closely examines:militaris rei ordinum scrutantissimus,
Amm. 30, 9, 4.— Hence, adv.: scrūtanter, searchingly, Ambros. Ep. 80. Act. collat. form scrūto, āre, acc. to Prisc. p. 799 P; cf. gruteuô, scruto, Gloss. Philox.—Hence,scrūtor, ātus, pass., Amm. 28, 1, 10; 15, 8, 16; Aur. Vict. Orig. 6, 3. -
51 abs-terreō
abs-terreō ruī, ritus, ēre, to frighten off, drive away: canis a corio numquam absterrebitur, H.: ipsā solitudine absterriti, L. — Fig., to deter (by fear): Chremetem, T.: homines a pecuniis capiendis: teneros animos vitiis, H. -
52 ad-haereō
ad-haereō —, —, ēre, to cleave, adhere, stick to: vincto in corpore, cling to, O.: lateri quā pectus adhaeret, joins, O.: quibus (saxis) adhaerebant, L.: lentis adhaerens bracchiis, H.: manūs oneri adhaerentes, i. e. frozen, Ta.—Fig., to cling to, be attached: cui canis... cognomen adhaeret, adheres, H.—To hang on, keep close, be attached: lateri adhaerere gravem dominum, L. -
53 aestifer
aestifer era, erum, adj., heat-bringing, causing heat: canis, V.* * *aestifera, aestiferum ADJproducing/causing/bringing heat; hot, sultry -
54 albēns
albēns ntis, adj. [P. of albeo], whitening, white: spumae, O.: tempora canis, O.: ossa, Ta.* * *(gen.), albentis ADJwhite, light, bleached; made/covered in white; pale, pallid; bright, clear -
55 calumniātor
calumniātor ōris, m [calumnior], a trickster, malicious prosecutor, false informer, perverter of law: scriptum sequi calumniatoris esse: calumniatores apponere: egens: Calumniator ab ove cum peteret canis, Ph.* * *false accuser; pettifogger, chicaner; perverter of law; carping critic -
56 candēscō
candēscō —, —, inch. [candeo], to become bright, grow white, begin to glisten: aer solis ab ortu, O.: caput canis, Tb.—To begin to glow, grow red hot: currūs candescere sentit, O.* * *candescere, candui, - Vgrow/become light/bright white; begin to glisten/radiate; become (red) hot -
57 canīcula
canīcula ae, f dim. [canis], the dog - star, Sirius: flagrans, H.: exoritur.* * *bitch (also people); dog-star; dog-fish, shark; dog-days; lowest throw at dice -
58 canīnus
-
59 canō
canō cecinī, —, ere (P. perf. supplied by canto) [1 CAN-]. I. Intrans, to utter melodious notes, make music, sing, sound, play.—Of men: celebrare dapes canendo, O.: tibicen sine tibiis canere non possit: harundine, O.: imitari Pana canendo, V.: Movit Amphion lapides canendo, H.: ad tibicinem de virtutibus, etc.: ululanti voce more Asiatic<*> canere, to chant, use sing-song.—Prov.: non canimus surdis, preach to the deaf, V.—Of birds, etc.: galli victi silere solent, canere victores, to crow: gallina cecinit, interdixit hariolus (a bad omen), T.—Of the owl, to hoot, V.—Meton., of instruments or a piece of music, to sound, resound, be played: canentes tibiae: cum in conviviis symphonia caneret: maestae tubae, Pr.—Of signals, to sound, be sounded, resound: semel bisne signum canat in castris, L.: repente a tergo signa canere, S.: Signa canunt, V.: classicum apud eos cecinit, L.: receptui canere, to sound a retreat, Cs.: Hasdrubal receptui propere cecinit, L.: nisi receptui cecinisset, sounded a counter-march, L.—Fig.: revocante et receptui canente senatu.— II. Trans. with cognate acc., to sing, play, rehearse, recite, compose: id carmen: in eum carmina incondita, L.: versūs: verba ad certos modos, O.: praecepta, H.: indoctum, H.: Haec super arvorum cultu, V. — Of frogs: veterem querellam, croaked, V. — Prov.: Cantilenam eandem canis, ever the old tune, T.—With definite obj, to sing, celebrate in song, sing of, praise: virorum laudes: suas laudes, L.: reges et proelia, V.: Quas strages Turnus Ediderit, V.: Herculem, Ta.: Liberum et Musas, H.: plectro graviore Gigantas, O.: arma virumque, V.: (fama) facta atque infecta canit, trumpets, V.—Prov.: vana surdis auribus, L.—Of oracles or diviners, to give response (in verse), prophesy, foretell, predict, utter: horrendas ambages, V.: fera fata, H.: Artificis scelus, V.: haec quae nunc fiunt: Sibylla quae senis fata canit pedibus, Tb.: te mater aucturum caelestium numerum cecinit, L.: quae nunc usu veniunt, N.: Hoc signum cecinit missuram creatrix (sc. se), V.: quaeque diu latuere, O.: cecinere vates, idque carmen pervenerat, etc., L. — Of signals, to blow, sound, give: tubicines signa canere, give the signal for battle, S.: classicum apud eum cani iubet, Cs.: bellicum, call to arms: Gallos adesse, signalled, V.—Poet.: (bucina) cecinit iussos receptūs, O.* * *Icanere, cani, canitus Vsing, celebrate, chant; crow; recite; play (music)/sound (horn); foretellIIcanere, cecini, cantus Vsing, celebrate, chant; crow; recite; play (music)/sound (horn); foretell -
60 cantilēna
cantilēna ae, f [cantilo, to trill], a hackneyed song, old song: cantilenam eandem canis, ever the old song, T.—Silly talk, trite prattle, gossip (colloq.). sua: ex scholis, a trite formula.* * *oft repeated saying; refrain; ditty/little song; silly prattle (L+S); lampoon
См. также в других словарях:
Canis — Chacal, chien, loup … Wikipédia en Français
Canis — Wolf (Canis lupus) Systematik Unterklasse: Höhere Säugetiere (Eutheria) … Deutsch Wikipedia
Canis — Saltar a navegación, búsqueda ? Canis Lobo, Canis lupus … Wikipedia Español
caniş — CANÍŞ s.m. Specie de câini cu părul creţ. – Din fr. caniche. Trimis de valeriu, 11.02.2003. Sursa: DEX 98 caníş s. m., pl. caníşi Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic CANÍŞ m. 1) Rasă de câini cu părul creţ, folosită mai… … Dicționar Român
Canis — Ca nis (k[a^] n[i^]s), n.; pl. {Canes} ( n[=e]z). [L., a dog.] (Zo[ o]l.) A genus of carnivorous mammals, of the family {Canid[ae]}, including the dogs and wolves. [1913 Webster] {Canis major} [L., larger dog], a constellation to the southeast of … The Collaborative International Dictionary of English
Canis — (lat.), Hund, s.d … Pierer's Universal-Lexikon
Canis — (lat.), Hund, auch als Sternbild … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Canis — CANIS, i, Gr. Κύων, ονος, der Hund am Himmel, wurde der Europa, sammt einem Drachen, zum Hüter zugegeben, den aber Minos hernachmals der Prokris verehrete, als sie ihn von einer garstigen Krankheit curiret hatte. Diese verehrete ihn mit der Zeit… … Gründliches mythologisches Lexikon
Canis — Chacal, chien, loup … Wikipédia en Français
CANIS — I. CANIS Arabiae Felicis fluv. Ptol. II. CANIS Ordo equestris a Buchardo IV. ex Montmorantia famil. primo Galliae Barone, institutus; qui pace cum Philippo I. vel Ludov. fil. eius potius, a quo arce quâdam exutus erat, quod Adrianum Abbatem S.… … Hofmann J. Lexicon universale
Canis — Taxobox name = Canis fossil range =miocene (9.0 Ma) to recent [http://pbdb.org] image width = 200px image caption = Gray Wolf, Canis lupus regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Mammalia ordo = Carnivora familia = Canidae subfamilia =… … Wikipedia