-
21 ζά-δηλος
ζά-δηλος, Alcaeus, l. d.
-
22 εὐ-κέλαδος
-
23 εὔ-τρητος
-
24 εὶδο-μᾱλίδης
εὶδο-μᾱλίδης, ὁ, Alcaeus com. bei Eust. 1751, 47, ὁ καλλωπίζων τὰ μῆλα τῆς ὄψεως.
-
25 κῡμαίνω
κῡμαίνω, wallen, wogen, Wellen schlagen; πόντος κυμαίνων Il. 14, 229 Od. 4, 425 u. öfter; κυμαίνει τὸ ὑγρὸν ἄνω καὶ κάτω Plat. Phaed. 112 b; Sp. auch trans., ϑάλατταν, in Wellen aufregen, Luc. D. Mar. 7, 1; u. pass., μεγάλῳ πνεύματι κυμανϑὲν τὸ πέλαγος, das in Wogen aufgeregte Meer, Plut. Anton. 66. – Oft übertr. von leidenschaftlichen Gemüthszuständen, aufwallen, aufbrausen; ὃς μὴ πόϑῳ κυμαίνεται Pind. frg. 88; vgl. οἴστρῳ ϑεοὺς κυμήνας Alcaeus 11 ( Plan. 196); Pind. sagt auch σὸν ἄνϑος ἥβας ἄρτι κυμαίνει, die Jugendblüthe schäumt, wallt auf, P. 4, 158; πέμπει γεγωνὰ Ζηνὶ κυμαίνοντ' ἔπη, gleichsam eine Fluth von Worten, Aesch. Spt. 425; κυμαίνουσα ἐκ τῆς ἐπιϑυμίας Ael. H. A. 7, 15, öfter; vom Haß, Plat. Legg. XI, 930 a. – Anschwellen, κυμαίνετο γαστήρ Nonn. D. 8, 7; vgl. Opp. C. 1, 358; κυστίδα, eine volle Blase haben, 4, 443; – vom Heere, aus der graden Linie herauskommen, Plut. Pomp. 69, Arr. An. 2, 10, 4.
-
26 μαρμαίρω
μαρμαίρω ( ΜΑΡ mit reduplicirtem Stamm, vgl. μαιμάω, verwandt mit μάρμαρος, μαρμαρυγή, ἀμαρύσσω), schimmern, flimmern, von schneller, vibrirender Bewegung des Lichtes; Hom. im partic. praes., ἔντεα μαρμαίροντα, schimmernde Waffen, vom Strahlen des Erzes, Il. 12, 195 u. öfter, wie τεύχεα, 18, 617, u. Τρῶες χαλκῷ μαρμαίροντες 13, 801, vgl. δώματα χρύσεα μαρμαίροντα, strahlend, 13, 22; auch ὄμματα μαρμαίροντα, von den blitzenden, lebhaften Augen der Aphrodite, 3, 397; αὐγη μαρμαίρουσα, vom Blitz, Hes. Th. 699; bei Aesch. Spt. 383, νύκτα ταύτην ἣν λέγεις ἐπ ' ἀσπίδος ἄστροισι μαρμαίρουσαν οὐρανοῦ κυρεῖν, ist an das Funkeln der Sterne in der Nacht zu denken; χρυσῷ χαίταν μαρμαίρων Eur. Ion 888; τῶν χαλκωμάτων καὶ τῶν άργυρωμάτων ἐμάρμαιρε ἁ οἰκία Sophron bei Ath. VI, 230 a, wie Alcaeus μαρμαίρει δὲ μέγας δόμος χαλκῷ ibd. XIV, 627 a u. Bacchyl. ib. II, 39 f; παρηΐδες, Agath. 20 (V, 282); στήϑεα, Rufin. 36 (V, 48). – Einzeln auch in späterer Prosa, wie Himer., ἡ πέλτη μαρμαίρουσα Luc. D. Mer. 13, 3.
-
27 βασίλισσα
βασίλισσα, ἡ, 1) = βασίλεια, Königin, Xen. Oec. 9, 15; Alcaeus u. Aristot. bei B. A. p. 84; Philem. Ath. XIII, 595 c. Die Atticisten verwerfen die Form als unattisch; sie wird auch erst bei Sp. von Theocr. 15, 24 Pol. 23, 18 an häufiger. – 2) bei Dem. 59, 74 Gemahlin des Archon βασιλεύς, vgl. βασίλιννα.
-
28 μειλιχό-μειδε
μειλιχό-μειδε Σαπφοῖ, süß, sanft lächelnd, Alcaeus bei Hephaest. p. 80, Bergk nach Herm. μελλιχόμ.
-
29 μεθύσκω
μεθύσκω, fut. u. die anderen tempp. von μεϑύω, berauschen, in Wein trunken machen, auch übertr. wie unser berauschen, δι' ἡδονῆς μεϑύσκοντα Plat. Legg. I, 649 d u. Sp., μεϑύσασα ἑαυτὴν οἴνῳ, Luc. Dea Syr. 22. Ueb. benetzen, τέφρην, Ep. ad. 78 (XI, 8); βωμοὺς ἐν γάλακτι μεϑύσας, Philp. 7 (VI, 99). – Pass. sich berauschen, zechen; Her. 1, 133; Xen. Hell. 3, 2, 20; Pol. 4, 57, 3; berauscht werden, πίνων οὐ μεϑύσκεται, Xen. Cyr. 1, 3, 11; Plat. Conv. 176 c; bes. im aor. ἐμεϑύσϑην, τινός, von Etwas, μεϑυσϑεὶς νέκταρος 203 b, wie ἀκράτου τῆς ἐλευϑερίας Rep. VIII, 562 d; ἀνϑοσμίου μεϑύσκεσϑαι, Luc. Ep. Saturn. 22; dazu äol. inf. μεϑύσϑην für μεϑυσϑῆναι, Alcaeus bei Ath. X, 430 c; μεμεϑυσμένος, M. Arg. 17 (XI, 26); Hedyl. bei Ath. IV, 176 d.
-
30 μελι-ᾱδής
-
31 βιάζω
βιάζω, bewältigen, zwingen; Hom. acti v. Odyss. 12, 297 βιάζετε μοῦνον ἐόντα, Scholl. Aristonic. βιάζετε: Ζηνόδοτος βιάζεσϑ' οἶον ἐόντα, οὐ νοήσας, ὅτι ποιητικῶς ἐσχημάτισται, d. h. Zenodot habe nicht begriffen, daß Homer das Verbum βιάζεσϑαι, welches gewöhnlich allerdings medium (passivum) sei, hier ausnahmsweise einmal mit dichterischer Freiheit als activum conjugire; medium Iliad. 22, 229 Odyss. 9, 410 βιάζεται, passiv. Iliad. 11, 589 βιάζεται, 15, 727. 16, 102 βιάζετο, 11, 576 βιαζόμενον. Activ. Alcaeus com. B. A. 86 ἐβίασε (Meineke C. G. F. 2, 2 p. 833), und Spätere; passiv. das praes. Thuc. 1, 2. 77. 4, 10. 7, 84 Aeschyl. Ag. 1509 Soph. Ant. 66, das perf. βεβίασμαι Xen. Hell. 5, 2, 23, der aor. ἐβιάσϑην Xen. Hell. 7, 3, 9. Meist dep. med. βιάζομαι: 1) Gewaltanthun, bedrängen, zwingen; Demosth. Fals. leg. 206 οὐδὲν γὰρ πώποτ' οὔτ' ἠνώχλησα οὔτε μὴ βουλομένους ὑμᾶς βεβίασμαι; βιασϑέντες λύᾳ Pind. N. 9, 14; τινά Aesch. Spt. 1033 Ag. 768 u. sonst; γυναῖκα, ein Weib nothzüchtigen, Plat. Legg. IX, 874 c; Xen. Cyr. 2, 1, 34; vgl. Ar. Pl. 1092; ἀνϑρώπους, gewaltthätig behandeln, Xen. Mem. 2, 6, 24; ἑαυτόν, sich Gewalt anthun, sich tödten, Plat. Phaed. 61 d; oft Ggstz πείϑειν, z. B. Gorg. 517 d; τὰ σφάγια Her. 9, 41, Gewalt anthun, verletzen; νόμους Thuc. 8, 53; ἄλλοϑεν βιασϑέντες, mit Gewalt weggeführt, Xen. Cyr. 4, 5, 56. Oft wird ein inf. hinzugesetzt, Xen. An. 1, 3, 1, u. bes. Sp. – 2) erzwingen, mit Gewalt durchsetzen, τὰ σφάγια, günstige Vorzeichen, Her. 9, 41; τὸν ἔκπλουν Thuc. 7, 70; βιασάμενον ἐκπλεῖν 7, 67; βιασάμενος, mit Gewalt, Xen. An. 7, 8, 11; ὁ νόμος πολλὰ παρὰ τὴν φύσιν βιάζεται Plat. Prot. 337 d; vgl. Xen. Hell. 5, 3, 12. 6, 1, 4; εἴσω, mit Gewalt eindringen, Cyr. 3, 3, 69; vgl. 5, 5, 45; διὰ τῶν φυλάκων Thuc. 7, 83; πρὸς τὸν λόφον ἐλϑεῖν 7, 79; πρὸς τὸν λόφον Pol. 2, 67; τῆ πύλη 4, 18 u. öfter; πρόσω, vorwärts dringen, Plut. Pomp. 71; τὰς ναῦς, die Schiffe forciren, Thuc. 7, 23; vgl. 3, 20; πολεμίους Xen. An. 1, 4, 5, d. i. βίᾳ ἀπώσασϑαι. – Auch von der Rede, etwas behaupten u. eine Behauptung durchzusetzen suchen, νοητὰ ἄττα εἴδη – τὴν ἀληϑινὴν οὐσίαν εἶναι Plat. Soph. 246 b; vgl. Dem. 21, 205. – Von dem Styl, βεβιασμένα σχήματα, geschraubt, Dion. Hal. iud. de Thuc. 33, öfter.
-
32 δάκτυλος
δάκτυλος, ὁ, 1) der Finger, Her. 6, 63 u. Folgde; μέγας, der Daumen, Ael. V. H. 2, 9, sonst ἀντίχειρ; sonst werden noch genannt: ὁ σμικρότατος καὶ ὁ δεύτερος καὶ ὁ μέσος, Plat. Rep. VII, 523 d; vgl. λιχανός, σφάκελος, μύωψ. – 2) ποδός, Fußzehe, Xen. An. 4, 5, 12; Eur. I. T. 255; Ar. Equ. 881 u. sonst. – 3) das kleinste griech. Längenmaaß, zwei Finger breit; übertr., von einer kurzen Zeit, Alcaeus bei Ath. X, 430 d; δάκτυλος ἀώς Asclepiad. 9 (XII, 50). – 4) die Dattel, Arist. Meteor. 1, 4, 10; Artemid. 5, 89. – 5) der Versfuß [– ñ ñ], Ar. Nub. 651; u. das Versmaaß, Plat. Rep. III, 400 b. – 6) δάκτυλοι 'Ιδαῖοι, Priester der Cybele. Vgl. Lob. Aglaoph. 2 p. 1166 st.
-
33 δέν
δέν, = τίς, Alcaeus bei E. M. 639, 3; καί κ' οὐδὲν ἐκ δενὸς γένοιτο; Democr. bei Plut. adv. Col. 4 μὴ μᾶλλον τὸ δὲν ἢ τὸ μηδὲν εἶναι, wo δέν erkl. wird σῶμα, μηδὲν – κενόν.
-
34 δί-οπτρον
-
35 βληχρός
βληχρός (vgl. βλάξ u. ἀβληχρός), schwach, πυρετοί Hippocr. auch = schleichend; vgl. Plut. Pericl. 38; νυκτὸς ποταμοί, sanft hinfließend, Pind. frg. 95; ἄνεμοι Alcaeus bei Schol. Il. 8, 178; Nic. Th. 446; πέλαγος Ap. Rh. 4, 152; ὄνειαρ ὕπνου Qu. Sm. 2, 181. Nach Suid. auch τὸ ἰσχυρόν, wie man Ap. Rh. 4, 621 erklärt: auch in späterer Prosa, ὑετοί Plut. Sertor. 8.
-
36 μέσοι
-
37 λάταξ
λάταξ, αγος, ἡ, 1) der Tropfen, die Neige Wein, Suid. erkl. ἡ μεγάλη σταγών; – bes. die aus dem ausgetrunkenen Becher herausgeschwenkte Neige Wein, die mit einem klatschenden Geräusch in ein Becken fiel, vgl. κότταβος; ἀφεῖναι τὴν λάταγα, Ath. XI, 479 e ff., wo aus Alcaeus λάταγες ποτέονται κυλιχνᾰν ἀπὸ Τηϊᾰν angeführt wird, vgl. XV, 668 f; Soph. frg. 257 nennt sie ἀφροδισία, weil man den Namen der Geliebten dabei aussprach; λατάγων παιγμός Agath. 9 (V, 296); Callim. frg. 102. – Auch das Geklatsch selbst, Phot. – 2) Bei Arist. H. A. 1, 1 ein im Wasser lebendes vierfüßiges Thier, vgl. 8, 5.
-
38 λᾱο-τύπος
-
39 αἰγιθαλής
αἰγιθαλής, besser αἰγίθαλος, Meise, Arist. H. A. 8, 3; wird auch αἰγίϑαλλος geschrieben, B. A. 360, aus Alcaeus com.; vgl. Ael. N. A. 1, 58 u. Plut. de inv. et od. 4.
-
40 νᾱο-πόλος
См. также в других словарях:
Alcaeus — may refer to several ancient Greek figures, notably:*Alcaeus (mythology), the son of Perseus and the father of Amphitryon *Alcaeus of Mytilene, a lyric poet of the archaic period *Alcaeus of Messene, a Greek epigrammatist of the late 3rd/early… … Wikipedia
Alcaeus — [al sē′əs] fl. 600 B.C.; Gr. lyric poet … English World dictionary
Alcaeus — /al see euhs/, n. 1. fl. c600 B.C., Greek poet of Mytilene. 2. Class. Myth. a son of Androgeus and a grandson of Minos. * * * or Alkaios born с 620 BC, Mytilene, Lesbos died с 580 BC Greek lyric poet. Only fragments and quotations survive from… … Universalium
ALCAEUS — I. ALCAEUS Herculis avus, a quo ut quidam volunt, Alcides dictus fuit Hercules. Apollodor. Diodor. Sic. Euseb. II. ALCAEUS Lydus, Herculis ex Cleoalo filio nepos, pater fuit Argonis, primi Lydorum Regum Dynastiae II. quae Heraclidarum dicitur,… … Hofmann J. Lexicon universale
Alcaeus — Alkaios und Sappho, attische rotfigurige Kalathos, um 470 v. Chr., Staatliche Antikensammlungen (Inv. 2416) Alkaios (griech. Ἀλκαῖος, lat. Alcaeus, Alcäus) (* um 630 v. Chr. in Mytilini auf Lesbos; † um 580 v … Deutsch Wikipedia
Alcaeus of Mytilene — Alcaeus (Alkaios, Attic Greek Ἀλκαῖος) of Mytilene (c. 620 BC 6th century BC), Ancient Greek lyric poet who supposedly invented the Alcaic verse. He was included in the canonical list of nine lyric poets by the scholars of Hellenistic Alexandria … Wikipedia
Alcaeus of Messene — Alcaeus (Gr. polytonic|Ἀλκαῖος) of Messene was the author of a number of epigrams in the Greek Anthology, from some of which his date may be easily fixed at around the late 3rd/early 2nd century BC.cite encyclopedia | last = Smith | first =… … Wikipedia
Alcaeus (mythology) — In Greek mythology, Alcaeus or Alkaios ( gr. polytonic|Ἀλκαῖος) was the name of a number of different people:cite encyclopedia | last = Schmitz | first = Leonhard | authorlink = | title = Alcaeus | editor = William Smith | encyclopedia =… … Wikipedia
Alcaeus — biographical name circa 620 circa 580 B.C. Greek poet … New Collegiate Dictionary
Alcaeus — noun An Ancient Greek name, particularly borne by an Ancient Greek lyric poet of Mytilene (c. 620 BC 6th century BC) … Wiktionary
Alcaeus — (c. 600 bc) Greek poet … Bryson’s dictionary for writers and editors