Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Tibris

  • 1 Tibris

    Tibris, is and idis, v. Tiberis.

    Lewis & Short latin dictionary > Tibris

  • 2 Tiberis

    Tĭbĕris, is, also contr., Tibris ( Ty-bris), is or ĭdis, m.
    I.
    The river Tiber, now Tevere:

    Tiberis antea Tybris appellatus et prius Albula,

    Plin. 3, 5, 9, § 53; cf. Liv. 1, 3.
    (α).
    Form Tiberis, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 53; Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. v. 453 Vahl.); Cic. Att. 13, 33, 4; 12, 19, 1; id. Rosc. Am. 35, 100; id. Mil. 15, 41; Liv. 1, 7; 5, 13; 24, 9; 30, 38; Hor. C. 1, 2, 13; 1, 29, 12; 2, 3, 18; id. S. 1, 9, 18; 2, 1, 8; 2, 3, 292; id. Ep. 1, 11, 19. —
    (β).
    Form Tibris (Tybris;

    only in the poets), Verg A. 2, 782: Tibrim,

    id. ib. 3, 500:

    Thybridis,

    Ov. M. 15, 432; Luc. 6, 810:

    Tibride,

    Claud. in Eutr. 2, 127.—Hence,
    A.
    Tĭbĕrīnus ( Tībrī-nus, Claud. Laud. Seren. 16; Sid. Carm. 7, 75), a, um, adj., of or belonging to the Tiber, Tiberine:

    ostium,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 33; Verg. A. 1, 13; Ov. F. 4, 329:

    undae,

    Hor. C. 3, 12, 7:

    flumen,

    Verg. A. 11, 449; Hor. Ep. 1, 11, 4:

    lupus,

    taken in the Tiber, id. S. 2, 2, 31:

    campus,

    Plin. 34, 6, 11, § 25:

    gramen,

    Claud. VI. Cons. Hon. 182: pater, i. e. Father Tiber, as a river-god, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 55 Vahl.); Verg. G. 4, 369; cf.

    deus,

    id. A. 8, 31.—
    2.
    Subst.: Tĭ-bĕrīnus, i, m.
    a.
    The Tiber:

    hac quondam Tiberinus iter faciebat,

    Prop. 4 (5), 2, 7; Verg. A. 7, 30; Ov. F. 4, 291; 6, 105.—
    b.
    A king of Alba, after whom the river is said to have been named, Varr. L. L. 5, §§ 29 and 71 Müll.; Liv. 1, 3; Ov. F. 2, 389; id. M. 14, 614.—
    B.
    Tĭbĕrīnis, ĭdis, adj. f., of or belonging to the Tiber, Tiberine:

    Nym phae,

    Ov. F. 2, 597. —
    II.
    Personified: Tibris ( Tybris), the river-god Tiber, Verg. A. 8, 72; 10, 421.

    Lewis & Short latin dictionary > Tiberis

  • 3 aequor

    aequŏr, ōris, n. [aequus] toute surface unie (plane).    - arch. aecor Varr. Men. 288. [st1]1 [-] surface plane.    - aequor speculorum, Lucr.: la surface polie des miroirs.    - aequor ventris, Gell.: peau lisse du ventre.    - aequor cereum, Aus.: tablette de cire (pour écrire). [st1]2 [-] pays plat, plaine, champ.    - aequore campi, Virg.: dans la plaine.    - aequor proscissum, Virg.: champ sillonné (par la charrue).    - prius ignotum ferro quam scindimus aequor, Virg. G. 1, 50: avant de sillonner l'immense plaine inconnue de la mer.    - immensum confecimus aequor, Virg. G.: nous avons parcouru une immense carrière.    - in camporum patentium aequoribus, Cic. Div. 1, 93: sur la surface unie des vastes plaines.    - Daren agit aequore toto, Virg. En. 5: il pousse devant lui Darès par toute l'arène. [st1]3 [-] plaine liquide, mer calme, mer, surface d'un fleuve.    - vastum maris aequor, Virg.: vaste plaine de la mer.    - aequore et terrā, Sall.: sur mer et sur terre.    - (Tibris) sternit aequor aquis, Virg.: le Tibre aplanit la surface de ses eaux.    - magno feror aequore, Ov. M. 15, 176: je suis entraîné en pleine mer (= je me lance dans un vaste sujet).
    * * *
    aequŏr, ōris, n. [aequus] toute surface unie (plane).    - arch. aecor Varr. Men. 288. [st1]1 [-] surface plane.    - aequor speculorum, Lucr.: la surface polie des miroirs.    - aequor ventris, Gell.: peau lisse du ventre.    - aequor cereum, Aus.: tablette de cire (pour écrire). [st1]2 [-] pays plat, plaine, champ.    - aequore campi, Virg.: dans la plaine.    - aequor proscissum, Virg.: champ sillonné (par la charrue).    - prius ignotum ferro quam scindimus aequor, Virg. G. 1, 50: avant de sillonner l'immense plaine inconnue de la mer.    - immensum confecimus aequor, Virg. G.: nous avons parcouru une immense carrière.    - in camporum patentium aequoribus, Cic. Div. 1, 93: sur la surface unie des vastes plaines.    - Daren agit aequore toto, Virg. En. 5: il pousse devant lui Darès par toute l'arène. [st1]3 [-] plaine liquide, mer calme, mer, surface d'un fleuve.    - vastum maris aequor, Virg.: vaste plaine de la mer.    - aequore et terrā, Sall.: sur mer et sur terre.    - (Tibris) sternit aequor aquis, Virg.: le Tibre aplanit la surface de ses eaux.    - magno feror aequore, Ov. M. 15, 176: je suis entraîné en pleine mer (= je me lance dans un vaste sujet).
    * * *
        AEquor, aequoris, pen. cor. neu. gen. Varr. La mer.
    \
        AEquor maris. Columel. La plaine et superficie de la mer.
    \
        AEquore aperto. Virgil. En plain champ.
    \
        AEquora campi. Cic. Plaine champestre, La plaine d'un champ.
    \
        Concita aequora mulcere. Ouid. Appaiser la mer esmeue.
    \
        Contracta aequora. Horat. Estrecis.
    \
        Dura aequora. Senec. Mer gelee.
    \
        Feruidum aequor. Horat. Fort esmeue.
    \
        Hospita aequora lustrare. Virgil. Circuir, ou Visiter les mers prochaines.
    \
        Ima aequora petere. Virgil. Aller au fond de la mer.
    \
        Immania ponti aequora. Lucret. Les grandes et larges plaines de la mer.
    \
        Imperiosum aequor. Horat. Violente.
    \
        Indignatum magnis stridoribus aequor. Virgil. Tormentee de tempeste et orage.
    \
        Ingens aequor iterare. Horat. Naviger derechef.
    \
        Lenta aequora iacent. Lucan. Quand la mer est gelee.
    \
        Longinqua aequora. Claudian. Mers loingtaines.
    \
        Mollia aequora. Ouid. Paisibles et calmes.
    \
        Proscissum aequor. Virg. Terre labouree.
    \
        Recussum. Valer. Flac. Agitee et esmeue.
    \
        Rubrum aequor. Claudian. La mer rouge.
    \
        Stratum. Virg. Qui n'est point esmeue, Mer calme.
    \
        Summum aequor saxi. Hoc est, Superficies ac planities. Lucret. Le dessus d'une roche.
    \
        Summa aequora. Virg. Le dessus de la mer, La superficie.
    \
        Tumefacta aequora. Sil. Enflees.
    \
        Vndiuagum. Virg. Pource que parmi la mer les ondes vaguent fort.
    \
        Vndosum. Virgil. Pleine d'ondes.
    \
        Arare aequor maris. Virgil. Naviger par la mer.
    \
        Ciere aequora. Virgil. Esmouvoir.
    \
        Concurrunt aequora. Lucan. Quand les ondes joustent et heurtent l'une contre l'autre.
    \
        Conscendere nauibus aequor. Virgil. Monter sur mer, S'embarquer.
    \
        Currere aequora. Virgil. Naviger.
    \
        Egerere aequora fundo. Stat. Espuiser et jecter l'eau marine du fond de la navire.
    \
        Euertere aequora ventis. Virgil. Renverser, Tormenter.
    \
        Feruet aequor. Virgil. Est esmeue.
    \
        Personat aliquis aequora. Virg. Fait raisonner.
    \
        Quiescunt alta aequora. Virg. La mer est calme.
    \
        Silet aequor. Virgil. La mer n'est point esmeue, La mer est calme.
    \
        Tentare aequora fuga. Virg. Essayer de s'en fuir par mer.
    \
        Verrere aequora. Virgil. Naviger.

    Dictionarium latinogallicum > aequor

  • 4 advena

    1. ae [ advenio ]
    m., f.
    1) пришелец, иностранец
    2) несведущий, новичок, профан (studiorum Ap; belli St)
    2. adj.
    a. Tibris O — Тибр, текущий из чужой страны (Этрурии)
    3) перелётный (volucres Vr; grus H; ciconia PM)

    Латинско-русский словарь > advena

  • 5 ductor

    ōris m. [ duco ]
    1) проводник, вожатый ( itineris L); вожак ( leonis Lcr)
    2) предводитель, командир ( classis V)
    ordinum d. Lцентурион
    3) вождь, полководец (ductores, quos Africa terra alit V)

    Латинско-русский словарь > ductor

  • 6 ductor

    ductor, ōris, m. (duco), I) der Zieher = Dehner, ferreus, poet. = Eisenarbeiter, Auct. Priap. 32, 14. – II) der Führer, 1) im allg.: is qui scit ducere, qui est dux et ductor, Varro LL.: leonis, Lucr.: itineris huius, Liv. – aquarum Tibris, Leiter, Stat. – 2) als milit. t.t., der Führer, Anführer, Heerführer, Cic. u.a.: ordinum d., Zenturio, Liv.: Carthaginiensium d., Liv.: classis, Ov.: Danaûm ductores, Lucr. – m. Dat. (für), Achivis classibus ductor, *Acc. tr. 522.

    lateinisch-deutsches > ductor

  • 7 inauguro

    in-auguro, āvī, ātum, āre, I) intr. Augurien anstellen, die Weissagevögel befragen, Palatium Romulus, Remus Aventinum ad inaugurandum templa capiunt, Liv. 1, 6, 4: m. folg. indir. Fragesatz, inaugura, fierine possit, quod nunc ego mente concipio, Liv. 1, 36, 4. – impers., inauguratum est, Plaut. asin. 259. – u. Abl. Partic. absol., inaugurātō, nach-, mit Anstellung der Augurien, Liv. 1, 36, 3 u. 5, 52, 2. – II) tr. durch Befragen des Vogelfluges eine gewisse Heiligkeit geben, einen Tempel usw. einweihen (Ggstz. exaugurare), locum, Liv.: templum, Cic.: centurias, Liv.: übtr., qualis erat terris, quem Tibris inaugurat, annus? Claud. VI. cons. Hon. 12. – einen Priester usw. weihen, einsetzen, flaminem, Cic. u. Liv.: regem sacrificum, Liv.: augurem, Liv.: übtr., cenā et poculis magnis inauguratur (dux latronum), Apul. met. 7, 9.

    lateinisch-deutsches > inauguro

  • 8 Tibrinus

    Tibrīnus, Tibris, s. Tiberis.

    lateinisch-deutsches > Tibrinus

  • 9 ductor

    ductor, ōris, m. (duco), I) der Zieher = Dehner, ferreus, poet. = Eisenarbeiter, Auct. Priap. 32, 14. – II) der Führer, 1) im allg.: is qui scit ducere, qui est dux et ductor, Varro LL.: leonis, Lucr.: itineris huius, Liv. – aquarum Tibris, Leiter, Stat. – 2) als milit. t.t., der Führer, Anführer, Heerführer, Cic. u.a.: ordinum d., Zenturio, Liv.: Carthaginiensium d., Liv.: classis, Ov.: Danaûm ductores, Lucr. – m. Dat. (für), Achivis classibus ductor, *Acc. tr. 522.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ductor

  • 10 inauguro

    in-auguro, āvī, ātum, āre, I) intr. Augurien anstellen, die Weissagevögel befragen, Palatium Romulus, Remus Aventinum ad inaugurandum templa capiunt, Liv. 1, 6, 4: m. folg. indir. Fragesatz, inaugura, fierine possit, quod nunc ego mente concipio, Liv. 1, 36, 4. – impers., inauguratum est, Plaut. asin. 259. – u. Abl. Partic. absol., inaugurātō, nach-, mit Anstellung der Augurien, Liv. 1, 36, 3 u. 5, 52, 2. – II) tr. durch Befragen des Vogelfluges eine gewisse Heiligkeit geben, einen Tempel usw. einweihen (Ggstz. exaugurare), locum, Liv.: templum, Cic.: centurias, Liv.: übtr., qualis erat terris, quem Tibris inaugurat, annus? Claud. VI. cons. Hon. 12. – einen Priester usw. weihen, einsetzen, flaminem, Cic. u. Liv.: regem sacrificum, Liv.: augurem, Liv.: übtr., cenā et poculis magnis inauguratur (dux latronum), Apul. met. 7, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inauguro

  • 11 Tibrinus

    Tibrīnus, Tibris, s. Tiberis.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tibrinus

  • 12 advena

    advĕna, ae (acc. to Valer. Prob. 1439 and 1445 P., m., f., and n., like verna; cf.

    , however,

    Prisc. 677 P.: Inveniuntur quaedam ex communibus etiam neutri generi adjuncta, sed figurate per alloiotêta, ut advena, mancipium) [advenio], one who comes to a place; a foreigner, stranger, or alien; and adj., strange, foreign, alien, etc. (syn.: peregrinus, externus, exterus, alienus, alienigena; opp. indigena, native; class. both in prose and poetry).
    I.
    Lit.: defessus perrogitandod advenas Fuit de gnatis, Pac. ap. Prisc. p. 634 P. (Trag. Rel. p. 116 Rib.): advena anus paupercula, * Ter. Heaut. 1, 1, 44:

    volucres,

    Varr. R. R. 3, 5:

    advenam gruem,

    Hor. Epod. 2, 35:

    illas (ciconias) hiemis, has (grues) aestatis advenas,

    Plin. 10, 23, 31, § 61:

    Zeno Citieus advena,

    Cic. Tusc. 5, 11 fin.:

    advena possessor agelli,

    Verg. E. 9, 2:

    exercitus advena,

    id. A. 7, 38; id. ib. 10, 460:

    Tibris advena,

    as flowing from Etruria into the Roman territory, Ov. F. 2, 68:

    amor advena,

    love for a foreign maiden, id. A. A. 1, 75:

    advenae reges,

    Liv. 4, 3; Vulg. Gen. 19, 9:

    advenae Romani,

    ib. Act. 2, 10.—
    II.
    Fig., a stranger to a thing, i.e. ignorant, unskilled, inexperienced = ignarus:

    ne in nostra patria peregrini atque advenae esse videamur,

    Cic. de Or. 1, 58, 249; cf.:

    non hospites, sed peregrini atque advenae nominabamur,

    id. Agr. 2, 34 fin.; hence, poet. with gen.:

    belli,

    Stat. Th. 8, 556.

    Lewis & Short latin dictionary > advena

  • 13 ductor

    ductor, ōris, m. [id.], a leader, commander, chief, general (class.; a favorite word of Vergil, used by him more than 20 times; cf.: dux, imperator, princeps, praetor, praefectus, etc.): exercitus, * Cic. Tusc. 1, 37; Liv. 1, 28:

    itineris,

    a guide, id. 7, 41; 10, 21 fin.; Verg. A. 2, 14; 8, 6; 129 et saep.; cf. apum (in their battles), id. G. 4, 88;

    of the leaders in warlike games,

    id. A. 5, 133; 249; Suet. Tib. 6:

    classis,

    a pilot, Verg. A. 6, 334; Ov. M. 12, 574:

    aquarum Tibris,

    the king of rivers, Stat. S. 3, 5, 112. —
    II.
    One who extends, draws out: ferreus, poet. for iron - worker, Auct. Priap. 32, 13; cf. Vulg. Num. 10, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > ductor

  • 14 Hesperos

    Hespĕrus or - os, i, m., = Hesperos (the evening; pure Lat., with the digamma, vesper; hence transf.), the evening star, Hesperus; acc. to the myth, the son of Cephalus and Aurora; cf. Hyg. Astr. 2, 42; or, acc. to another myth, the son of Iapetus and Asia, and brother of Atlas; cf. Serv. Verg. A. 1, 530, and 4, 484: infima est quinque errantium terraeque proxima stella Veneris, quae phôsphoros Graece, Latine dicitur Lucifer, cum antegreditur solem, cum subsequitur autem Hesperos, Cic. N. D. 2, 20, 53:

    illam non veniens Aurora Cessantem vidit, non Hesperus,

    Ov. M. 5, 441; id. F. 2, 314; cf. id. ib. 5, 419:

    ite domum saturae, venit Hesperus, ite capellae,

    Verg. E. 10, 77.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hespĕrĭus, a, um, adj., of or situated towards the west, western, Hesperian.
    1.
    Adj.: Hesperium fretum, the western ocean, Ov. M. 11, 258:

    litus,

    id. ib. 2, 142:

    undae,

    Hor. C. 2, 17, 20:

    axis,

    Ov. M. 4, 214; cf.:

    constitit Hesperio, regnis Atlantis, in orbe,

    id. ib. 4, 628:

    imperi Porrecta majestas ad ortus Solis ab Hesperio cubili,

    Hor. C. 4, 15, 16: rex, i. e. Atlas or Hesperus, Ov. de Nuce, 111:

    Hesperios amnes, Rhenum Rhodanumque Padumque, etc.,

    western, id. M. 2, 258: et terram Hesperiam venies, the land of the west, i. e. Italy (because situated to the west of the Trojans), Verg. A. 2, 781; cf. in the foll. 2.; so of Italy:

    Latium,

    id. ib. 7, 601:

    fluctus,

    Hor. C. 1, 28, 26:

    ruina,

    id. ib. 2, 1, 32:

    duces,

    Luc. 5, 703.—Hence,
    2.
    Subst.: Hespĕria, ae, f. (sc. terra), the land of the west, Hesperia; poet. for Italy or Spain: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.);

    imitated by Vergil: est locus, Hesperiam Grai cognomine dicunt,

    Verg. A. 1, 530; so of Italy, Hor. C. 3, 6, 8; 4, 5, 38; Luc. 1, 224 al.:

    qui nunc Hesperia sospes ab ultima, etc.,

    i. e. Spain, Hor. C. 1, 36, 4.—
    B.
    Hespĕris, ĭdis, f., of evening or the west, western, Hesperian.
    I.
    Adj.: corniger Hesperidum fluvius regnator aquarum (Tibris), i. e. Italian (cf. above), Verg. A. 8, 77. —Hence,
    2.
    Subst.
    a.
    Hespĕris, ĭdis, f., the queen's gilliflower, Hesperis tristis, Linn.:

    hesperis noctu magis olet, inde nomine invento,

    Plin. 21, 7, 18, § 39.—
    b.
    He-spĕrĭdes, um, f.
    (α).
    The Hesperides, daughters of Hesperus, or of Erebus and Nox, who, on an island beyond Mount Atlas, watched a garden with golden apples, Varr. R. R. 2, 1, 6; Cic. N. D. 3, 17, 44; Mel. 3, 1, 3; Hyg. Fab. praef.; Ov. M. 11, 114; Lucr. 5, 32:

    Hesperidum mala, poma,

    Verg. E. 6, 61; Stat. S. 3, 1, 158:

    Hesperidum serpens,

    Juv. 14, 114.—
    (β).
    A group of islands in the Atlantic Ocean, Mel. 3, 10, 3;

    called also: Hesperidum insulae,

    Plin. 6, 31, 36, § 201.

    Lewis & Short latin dictionary > Hesperos

  • 15 Hesperus

    Hespĕrus or - os, i, m., = Hesperos (the evening; pure Lat., with the digamma, vesper; hence transf.), the evening star, Hesperus; acc. to the myth, the son of Cephalus and Aurora; cf. Hyg. Astr. 2, 42; or, acc. to another myth, the son of Iapetus and Asia, and brother of Atlas; cf. Serv. Verg. A. 1, 530, and 4, 484: infima est quinque errantium terraeque proxima stella Veneris, quae phôsphoros Graece, Latine dicitur Lucifer, cum antegreditur solem, cum subsequitur autem Hesperos, Cic. N. D. 2, 20, 53:

    illam non veniens Aurora Cessantem vidit, non Hesperus,

    Ov. M. 5, 441; id. F. 2, 314; cf. id. ib. 5, 419:

    ite domum saturae, venit Hesperus, ite capellae,

    Verg. E. 10, 77.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hespĕrĭus, a, um, adj., of or situated towards the west, western, Hesperian.
    1.
    Adj.: Hesperium fretum, the western ocean, Ov. M. 11, 258:

    litus,

    id. ib. 2, 142:

    undae,

    Hor. C. 2, 17, 20:

    axis,

    Ov. M. 4, 214; cf.:

    constitit Hesperio, regnis Atlantis, in orbe,

    id. ib. 4, 628:

    imperi Porrecta majestas ad ortus Solis ab Hesperio cubili,

    Hor. C. 4, 15, 16: rex, i. e. Atlas or Hesperus, Ov. de Nuce, 111:

    Hesperios amnes, Rhenum Rhodanumque Padumque, etc.,

    western, id. M. 2, 258: et terram Hesperiam venies, the land of the west, i. e. Italy (because situated to the west of the Trojans), Verg. A. 2, 781; cf. in the foll. 2.; so of Italy:

    Latium,

    id. ib. 7, 601:

    fluctus,

    Hor. C. 1, 28, 26:

    ruina,

    id. ib. 2, 1, 32:

    duces,

    Luc. 5, 703.—Hence,
    2.
    Subst.: Hespĕria, ae, f. (sc. terra), the land of the west, Hesperia; poet. for Italy or Spain: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.);

    imitated by Vergil: est locus, Hesperiam Grai cognomine dicunt,

    Verg. A. 1, 530; so of Italy, Hor. C. 3, 6, 8; 4, 5, 38; Luc. 1, 224 al.:

    qui nunc Hesperia sospes ab ultima, etc.,

    i. e. Spain, Hor. C. 1, 36, 4.—
    B.
    Hespĕris, ĭdis, f., of evening or the west, western, Hesperian.
    I.
    Adj.: corniger Hesperidum fluvius regnator aquarum (Tibris), i. e. Italian (cf. above), Verg. A. 8, 77. —Hence,
    2.
    Subst.
    a.
    Hespĕris, ĭdis, f., the queen's gilliflower, Hesperis tristis, Linn.:

    hesperis noctu magis olet, inde nomine invento,

    Plin. 21, 7, 18, § 39.—
    b.
    He-spĕrĭdes, um, f.
    (α).
    The Hesperides, daughters of Hesperus, or of Erebus and Nox, who, on an island beyond Mount Atlas, watched a garden with golden apples, Varr. R. R. 2, 1, 6; Cic. N. D. 3, 17, 44; Mel. 3, 1, 3; Hyg. Fab. praef.; Ov. M. 11, 114; Lucr. 5, 32:

    Hesperidum mala, poma,

    Verg. E. 6, 61; Stat. S. 3, 1, 158:

    Hesperidum serpens,

    Juv. 14, 114.—
    (β).
    A group of islands in the Atlantic Ocean, Mel. 3, 10, 3;

    called also: Hesperidum insulae,

    Plin. 6, 31, 36, § 201.

    Lewis & Short latin dictionary > Hesperus

  • 16 nubilum

    nūbĭlus, a, um, adj. [nubes], cloudy, overcast, lowering ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    caelum,

    Plin. 16, 26, 46, § 109:

    dies,

    id. 2, 35, 35, § 100:

    annus,

    Tib. 2, 5, 76.—
    2.
    Subst.
    a.
    nūbĭlum, i, n., a cloudy sky, cloudy weather:

    venti, qui nubilum inducunt,

    Plin. Ep. 2, 17, 7:

    differre aliquid propter nubilum,

    Suet. Ner. 13: vitandos soles atque ventos et nubila etiam ac siccitates. Quint. 11, 3, 27.—In abl.:

    nubilo,

    in cloudy weather, Plin. 7, 60, 60, § 215:

    aranei sereno texunt, nubilo texunt,

    id. 11, 24, 28, § 84.—
    b.
    In plur.: nū-bĭla, ōrum, n., the clouds:

    Diespiter lgni corusco nubila dividens,

    Hor. C. 1, 34, 5:

    caput inter nubila condit,

    Verg. A. 4, 177:

    nubila dissicere,

    Ov. M. 1, 328:

    nubila conducere,

    id. ib. 1, 572:

    nubila inducere et pellere,

    id. ib. 7, 202; Plin. Pan. 30, 3.—
    B.
    Transf.
    1.
    Cloud-bringing, cloudy:

    nubilus Auster,

    Ov. P. 2, 1, 26; Plin. 2, 47, 48, § 127; Claud. Laud. Stil. 1, 287.—
    2.
    Dark, gloomy:

    Styx,

    Ov. F. 3, 322:

    via nubila taxo,

    id. M. 4, 432:

    Tibris,

    id. ib. 14, 447:

    Arcas,

    dwelling in the infernal regions, Stat. Th. 4, 483.—
    3.
    Dark, of color:

    nubilus color margaritae,

    Plin. 9, 35, 54, § 108; Mart. 8, 51, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    Beclouded, troubled:

    ita nubilam mentem Animi habeo,

    Plaut. Cist. 2, 1, 5:

    Mars nubilus irā,

    Stat. Th. 3, 230.—
    B.
    Gloomy, sad, melancholy:

    toto nubila vultu,

    Ov. M. 5, 512:

    oculi hilaritate nitescunt et tristitiā quoddam nubilum ducunt,

    Quint. 4, 3, 27; cf. Plin. 2, 6, 4, § 13; Stat. S. 5, 3, 13:

    nubila tempora,

    Ov. Tr. 1, 1, 40; 1, 9, 6:

    nubila nascenti seu mihi Parca fuit,

    unfavorable, adverse, id. ib. 5, 3, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > nubilum

  • 17 nubilus

    nūbĭlus, a, um, adj. [nubes], cloudy, overcast, lowering ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    caelum,

    Plin. 16, 26, 46, § 109:

    dies,

    id. 2, 35, 35, § 100:

    annus,

    Tib. 2, 5, 76.—
    2.
    Subst.
    a.
    nūbĭlum, i, n., a cloudy sky, cloudy weather:

    venti, qui nubilum inducunt,

    Plin. Ep. 2, 17, 7:

    differre aliquid propter nubilum,

    Suet. Ner. 13: vitandos soles atque ventos et nubila etiam ac siccitates. Quint. 11, 3, 27.—In abl.:

    nubilo,

    in cloudy weather, Plin. 7, 60, 60, § 215:

    aranei sereno texunt, nubilo texunt,

    id. 11, 24, 28, § 84.—
    b.
    In plur.: nū-bĭla, ōrum, n., the clouds:

    Diespiter lgni corusco nubila dividens,

    Hor. C. 1, 34, 5:

    caput inter nubila condit,

    Verg. A. 4, 177:

    nubila dissicere,

    Ov. M. 1, 328:

    nubila conducere,

    id. ib. 1, 572:

    nubila inducere et pellere,

    id. ib. 7, 202; Plin. Pan. 30, 3.—
    B.
    Transf.
    1.
    Cloud-bringing, cloudy:

    nubilus Auster,

    Ov. P. 2, 1, 26; Plin. 2, 47, 48, § 127; Claud. Laud. Stil. 1, 287.—
    2.
    Dark, gloomy:

    Styx,

    Ov. F. 3, 322:

    via nubila taxo,

    id. M. 4, 432:

    Tibris,

    id. ib. 14, 447:

    Arcas,

    dwelling in the infernal regions, Stat. Th. 4, 483.—
    3.
    Dark, of color:

    nubilus color margaritae,

    Plin. 9, 35, 54, § 108; Mart. 8, 51, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    Beclouded, troubled:

    ita nubilam mentem Animi habeo,

    Plaut. Cist. 2, 1, 5:

    Mars nubilus irā,

    Stat. Th. 3, 230.—
    B.
    Gloomy, sad, melancholy:

    toto nubila vultu,

    Ov. M. 5, 512:

    oculi hilaritate nitescunt et tristitiā quoddam nubilum ducunt,

    Quint. 4, 3, 27; cf. Plin. 2, 6, 4, § 13; Stat. S. 5, 3, 13:

    nubila tempora,

    Ov. Tr. 1, 1, 40; 1, 9, 6:

    nubila nascenti seu mihi Parca fuit,

    unfavorable, adverse, id. ib. 5, 3, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > nubilus

  • 18 Pindareus

    Pindărus, i, m., = Pindaros.
    I.
    Pindar, a celebrated lyric poet of Thebes, contemporary with Æschylus, Hor. C. 4, 2, 1; Quint. 10, 1, 61; Cic. Fin. 2, 34, 115; Sen. Q. N. 6, 26, 3.—
    B.
    Hence,
    1.
    Pindărĕ-us, a, um, adj., Pindaric:

    Pindaream chelyn referre,

    Mart. Cap. 2, § 119.—
    2.
    Pin-dărĭcus, a, um, adj., Pindaric:

    Camenae,

    Hor. C. 4, 9, 6:

    fons,

    id. Ep. 1, 3, 10:

    Pindaricos modos,

    Mart. 8, 18, 6; Ov. P. 4, 16, 28:

    os,

    Prop. 3, 15, 40: Pindaricum metrum, consisting of a trimeter brachycatalectus [p. 1378] (e. g. medium rapido mare Tibris adit fluvio), Serv. Centimetr. p. 1822 P.—
    II.
    Name of a slave, Cic. Att. 16, 1, 5; Inscr. Murat. 619, 2.—
    III.

    Lewis & Short latin dictionary > Pindareus

  • 19 Pindaricus

    Pindărus, i, m., = Pindaros.
    I.
    Pindar, a celebrated lyric poet of Thebes, contemporary with Æschylus, Hor. C. 4, 2, 1; Quint. 10, 1, 61; Cic. Fin. 2, 34, 115; Sen. Q. N. 6, 26, 3.—
    B.
    Hence,
    1.
    Pindărĕ-us, a, um, adj., Pindaric:

    Pindaream chelyn referre,

    Mart. Cap. 2, § 119.—
    2.
    Pin-dărĭcus, a, um, adj., Pindaric:

    Camenae,

    Hor. C. 4, 9, 6:

    fons,

    id. Ep. 1, 3, 10:

    Pindaricos modos,

    Mart. 8, 18, 6; Ov. P. 4, 16, 28:

    os,

    Prop. 3, 15, 40: Pindaricum metrum, consisting of a trimeter brachycatalectus [p. 1378] (e. g. medium rapido mare Tibris adit fluvio), Serv. Centimetr. p. 1822 P.—
    II.
    Name of a slave, Cic. Att. 16, 1, 5; Inscr. Murat. 619, 2.—
    III.

    Lewis & Short latin dictionary > Pindaricus

  • 20 Pindarus

    Pindărus, i, m., = Pindaros.
    I.
    Pindar, a celebrated lyric poet of Thebes, contemporary with Æschylus, Hor. C. 4, 2, 1; Quint. 10, 1, 61; Cic. Fin. 2, 34, 115; Sen. Q. N. 6, 26, 3.—
    B.
    Hence,
    1.
    Pindărĕ-us, a, um, adj., Pindaric:

    Pindaream chelyn referre,

    Mart. Cap. 2, § 119.—
    2.
    Pin-dărĭcus, a, um, adj., Pindaric:

    Camenae,

    Hor. C. 4, 9, 6:

    fons,

    id. Ep. 1, 3, 10:

    Pindaricos modos,

    Mart. 8, 18, 6; Ov. P. 4, 16, 28:

    os,

    Prop. 3, 15, 40: Pindaricum metrum, consisting of a trimeter brachycatalectus [p. 1378] (e. g. medium rapido mare Tibris adit fluvio), Serv. Centimetr. p. 1822 P.—
    II.
    Name of a slave, Cic. Att. 16, 1, 5; Inscr. Murat. 619, 2.—
    III.

    Lewis & Short latin dictionary > Pindarus

См. также в других словарях:

  • Rom [1] — Rom (Roma, a. Geogr. u. Topogr.), Stadt in Latium in Unteritalien, am linken u. zum Theil am rechten Ufer des Tibris auf sieben (od. vielmehr 10) Hügeln gebaut, daher die Siebenhügelstadt (Roma septicollis). Nach der Sage wurde R. 754 od. 753 v.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Rom [4] — Rom (Römisches Reich, Gesch.). I. Rom unter Königen. Die Stelle, wo R. nachher erbaut wurde, war vormals ein Weideplatz Albanischer Hirten. Romulus (s.d.) u. Remus, die Enkel des Numitor, Königs von Alba Longa, Söhne der Rhea Sylvia u. des Mars,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Etrurien [1] — Etrurien (Tuscia, bei den Griechen Tyrrhenia, a. Geogr. u. Ant.), Landschaft der Italia propria, lag zwischen Ligurien, dem Cispadanischen Gallien, Umbrien u. Latium u. wurde begrenzt von dem Tyrrhenischen Meer, dem Fluß Macra, den Apenninen u.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Tibber's Castle — The ruins of Tibber s Castle lie on the west bank of the River Nith, within the estate of Drumlanrig Castle. The site is 2 miles north of Thornhill, Dumfries and Galloway, south west Scotland. It occupied a key site, defending Nithsdale, one of… …   Wikipedia

  • Romŭlus — Romŭlus, 1) Enkel des Königs Numitor von Alba Longa, welcher von seinem Bruder Amulius aus der Herrschaft verdrängt worden war. Damit Amulius nichts von Numitors Nachkommen zu befürchten hätte, machte er dessen Tochter Rhea Sylvia zur Vestalin,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Capēna — (a. Geogr.). Stadt in Etrurien, zwischen Veji u. dem Tibris; gegründet von Veji aus, od. wenigstens von Veji abhängig; die Capenāten kämpften in den Kriegen wider Rom immer auf Seiten der Falisker; 390 v. Chr. wurde C. wohl von Rom unterworfen u …   Pierer's Universal-Lexikon

  • fleuve — ou riviere, Fluuius, Amnis, Flumen. Fleuve couvert d arbres, Obumbratus amnis. Fleuve triste, Amnis seuerus. Un fleuve qui a beaucoup de guez par lesquels on peut passer à pied, Vadosus amnis. Fleuve qui coule bellement, Tardus incessu fluuius.… …   Thresor de la langue françoyse

  • Tiberinus — findet Romulus und Remus …   Deutsch Wikipedia

  • Manto — (Daphne), Tochter des Sehers Tiresias, selbst Seherin u. Führerin ihres blinden Vaters. Als die Epigonen Theben erobert hatten, sendeten sie einen Theil der Beute u. die gefangene M. nach Delphi. Auf Befehl des Apollo nach Asien gebracht,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Mausolēum — (Ant.), 1) ein wegen seiner Pracht unter die Wunderwerke der Welt gezähltes Grabmal, dem karischen König Mausolos (s.d.) zum Andenken von dessen Gemahlin Artemisia in Halikarnassos erbaut (351 v. Chr.); war 140 Fuß hoch, 36 korinthische Säulen… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Maxentĭus — Maxentĭus, 1) Marcus Aurelius Valerius M., Sohn des Kaisers Maximinian u. Schwiegersohn des Kaisers Galerius, wurde von diesem u. Constantius Chlorus zum Augustus u. Mitregenten angenommen; trat, nachdem er den Statthalter Alexander von Afrika… …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»