Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

strange

  • 1 aliēnus

        aliēnus    [alius].    I. Adj. with comp. and sup, of another, belonging to another, not one's own, foreign, alien, strange: res: puer, the child of another, T.: mos, T.: menses, of other climes, V.: pecuniae: in alienis finibus decertare, Cs.: salus, of others, Cs.: alienis manibus, by the hands of others, L.: insolens in re alienā, in dealing with other men's property: mālis ridens alienis, i. e. a forced laugh, H.: mulier, another man's wife: alieni viri sermones, of another woman's husband, L.: vestigia viri alieni, one not my husband, L.: volnus, intended for another, V.: alienam personam ferre, to assume a false character, L.: cornua, i. e. those of a stag, O.: alieno Marte pugnare (equites), i. e. on foot, L.: aes alienum, another's money, i. e. debt: aes alienum alienis nominibus, debts contracted on the security of others, S.: recte facere alieno metu, fear of another, T.: crevit ex metu alieno audacia, another's fear, L.: sacerdotium genti haud alienum, foreign to, L. — Alien from, not related, not allied, not friendly, strange: ab nostrā familiā, T.: omnia alienissimis crediderunt, to utter strangers, Cs.: ne a litteris quidem alienus, not unversed in.—Strange, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, different from: dignitatis alicuius: neque aliena consili (domus), not inconvenient for consultation, S.: illi causae: alienum maiestate suā: aliena huius existimatione suspicio: domus magis his aliena malis, freer from, H.: alienum a vitā meā, T.: a dignitate: non alienum esse videtur, proponere, etc., Cs.: non alienum videtur,... docere, N. — Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to: (Caesar) a me: voluntates, unfriendliness: mens, hostility, S.: alieno a te animo: a causā nobilitatis, opposed to: a Murenā nullā re alienus, in nc respect unfriendly: alienum suis rationibus, dangerous to his plans, S.: alieno esse animo in Caesarem, Cs.: alieno loco proelium committunt, unfavorable, Cs.: alienissimo sibi loco conflixit, N. —Of time, unfitting, inconvenient, unfavorable, unseasonable: ad iudicium corrumpendum tempus: ad committendum proelium alienum esse tempus, Cs.: alieno tempore defendisse: alienore aetate, at a less suitable age, T.—Of the mind, estranged, disordered: illis aliena mens erat, qui, etc., S.—    II. Substt.:
    * * *
    I
    aliena -um, alienior -or -us, alienissimus -a -um ADJ
    foreign; unconnected; another's; contrary; unworthy; averse, hostile; mad
    II
    foreigner; outsider; stranger to the family; person/slave of another house

    Latin-English dictionary > aliēnus

  • 2 īn-solitus

        īn-solitus adj.,    unaccustomed, unused, unfamiliar, strange: feminae in virorum conventum: insolitae fugiunt in flumina phocae, i. e. contrary to their custom, V.: ad laborem, Cs.: rerum bellicarum, S.: eius tumultūs equi, L.—Unusual, uncommon, strange: verbum: tumultus, S.: motus, V.: mihi loquacitas: talibus labor, S.: novum et moribus veterum insolitum, something unknown, Ta.: machinae, insolitum sibi, a strange thing, Ta.

    Latin-English dictionary > īn-solitus

  • 3 mīrus

        mīrus adj.    [2 MI-], wonderful, marvellous, astonishing, extraordinary, amazing: populi R. aequitas: miris modis odisse Sostratam, exceedingly, T.: visenda modis animalis miris, wonderful to the view, V.: mirum in modum, surprisingly, Cs.: quod vos ignorare non mirum est: sibi mirum videri, quid esset, etc., Ct.: quid istuc tam mirumst, si, etc., what is so strange in that? T.: nisi hoc mirum est, si, etc.: id mirum quantum profuit ad, etc., i. e. extraordinarily, L.: Mirum ni cantem? Is it strange I don't sing, Naev. ap. C.—As subst n.: si quid miri faciat natura, H.: Mira loquar, O.
    * * *
    mira, mirum ADJ
    wonderful, strange, remarkable, amazing, surprising, extraordinary

    Latin-English dictionary > mīrus

  • 4 peregrīnus

        peregrīnus adj.    [peregre], from foreign parts, strange, foreign, exotic, alien: mulier, H.: caelum, O.: reges: amores, for foreign women, O.: fasti, of foreign nations, O.: divitiae, H.: mores, Iu.: terror, of a foreign enemy, L.—As subst m., a foreigner, stranger: quicum res tibist, peregrinus est, T.: neque civem neque peregrinum.—As subst. a foreign woman: Pro uxore habere peregrinam, T.— Relating to foreign residents: sors, designating a praetor with jurisdiction over foreign residents, L.: provincia, jurisdiction over foreign residents, L.—Fig., strange, unversed: in agendo.
    * * *
    I
    peregrina, peregrinum ADJ
    foreign, strange, alien; exotic
    II
    foreigner, stranger, alien; foreign woman (F); foreign residents (pl.)
    III

    Latin-English dictionary > peregrīnus

  • 5 admīrābilis

        admīrābilis e, adj. with comp.    [admiror], admirable, wonderful: clementia: in dicendo homines. —Esp., strange, like paradox.
    * * *
    admirabilis, admirabile ADJ
    admirable, wonderful; strange, astonishing, remarkable; paradoxical, contrary

    Latin-English dictionary > admīrābilis

  • 6 barbaria

        barbaria ae (nom. also -iēs, acc. iem), f    [barbarus], a strange land, foreign country (opp. Greece and Italy): barbariae bellum inferre: Quid tibi barbariem... numerem? O.: Graecia barbariae conlisa, i. e. Phrygia, H.: quae barbaria Indiā vastior. — Rudeness, savageness, barbarism: ista quanta barbaria est, savage state of society: inveterata: domestica, corrupting influence.—An uncivilized people: quale bellum nulla barbaria gessit.
    * * *
    strange/foreign land; uncivilized races, barbarity; brutality; barbarism

    Latin-English dictionary > barbaria

  • 7 barbaricus

        barbaricus adj.,    foreign, strange: supellex, L.: astante ope barbaricā, Eastern, Enn. ap. C.: ope barbaricā Victor, with Eastern hordes, V.
    * * *
    barbarica, barbaricum ADJ
    outlandish; foreign, strange; barbarous, savage; of uncivilized world/people

    Latin-English dictionary > barbaricus

  • 8 barbarus

        barbarus adj.    with (poet.) comp., βάρβαροσ, of strange speech, speaking jargon, unintelligible: lingua, S.: sum, quia non intellegor ulli, O. — Foreign, strange, barbarous, uncivilized, not Greek nor Roman: mixta Graiis turba, O.: reges, H.: gentes, the Germans.—As subst: multa milia barbarorum, L.: apud barbaros in honore: barbarorum soli Germani, etc., Ta.: quae tibi virginum barbara serviet? H.—Of things: carmen, Phrygian (opp. Dorium), H.: Prora, O.: tegmina crurum, V.—Like a foreigner, rude, uncultivated, ignorant, uncivilized: homines: superstitio.—Savage, cruel, barbarous, fierce: in edictis: pirata: consuetudo: mos, H.: sacra suo barbariora loco, O. —As subst: exsultat barbarus, the barbarian, O.
    * * *
    I
    barbara -um, barbarior -or -us, barbarissimus -a -um ADJ
    foreign, of/used by/typical of foreigners; cruel, savage; uncivilized, uncouth
    II
    barbarian, uncivilized person; foreigner (not Greek/Roman)

    Latin-English dictionary > barbarus

  • 9 externus

        externus adj.    [exter], outward, external: visio<*> vir rebus externis laudandus, foreign relations.—As subst m.: odium in externos, towards strangers.— As subst n.: externi ne quid, H.: illa externa, outward goods.—Of another country, foreign, strange: opibus externis auxilio confidere, Cs.: religio: gens, V.: amor, for a foreigner, O.: timor, of a foreign enemy, L.—As subst m.: Arcebat externos finibus, O.: cum externo se applicare, L.—As subst n.: externa libentius recordor, foreign examples.
    * * *
    externa, externum ADJ
    outward, external; foreign, strange

    Latin-English dictionary > externus

  • 10 īgnārus

        īgnārus adj.    [2 in+gnarus], ignorant, not knowing, unacquainted with, unskilled in, inexperienced, unaware. tu me ignaro, nec opinante, inscio notes, etc.: ubi imperium ad ignaros pervenit, etc., S.: obpressit necopinantes ignarosque omnes, L.: quisnam ignarum nostris deus appulit oris? V.: cum per ignaros errent animalia montīs, which knew them not, V.: Fors, blind, O.: harum rerum, T.: artis, T.: poliendae orationis: belli, S.: ante malorum, V.: flumina belli? H.: quid gravitas valeret: quanta invidiae immineret tempestas, L.: multos studiose contra esse dicturos: ignari venisse dictatorem, L.—Not known, strange, unknown: lingua, S.: montes, V.: proles ignara parenti, O.
    * * *
    ignara, ignarum ADJ
    ignorant; unaware, having no experience of; senseless; strange

    Latin-English dictionary > īgnārus

  • 11 īgnōtus

        īgnōtus adj. with comp. and sup.    [in+ (g)notus], unknown, strange, unrecognized, unfamiliar: locus, T.: ignotior gens, L.: adversus ignotos inter se, L.: bella, of uncertain result, V.: favos ignotus adedit Stellio, unnoticed, V.: mortes, inglorious, H.: alter (dies) in volgus ignotus: militibus loca, Cs.: nomen populo.—As subst m.: tamquam ignoto lacrimam daret, a stranger, O.: notum ignotumque discernere, Ta.—As subst n.: Haud ignota loquor, V.: si proferres ignota, unfamiliar themes, H.: Omne ignotum pro magnifico est, Ta.—Unknown, obscure, without repute, mean: hic ignotissimus Phryx: homo.—Of low birth, ignoble, low-born, base, vulgar: ignotā matre inhonestus, H.: naso suspendis adunco Ignotos, H.: Achivi, O.—Unacquainted with, ignorant of: producere ad ignotos (alquem): ignotos fallit, notis est derisui, Ph.: ignoti contemnebant, N.
    * * *
    ignota, ignotum ADJ
    unknown, strange; unacquainted with, ignorant of

    Latin-English dictionary > īgnōtus

  • 12 peregrīnor

        peregrīnor ātus, ārī, dep.    [peregrinus], to sojourn in a strange land, be an alien, travel about: totā Asiā: in alienā civitate.—Fig., to go abroad, travel about, roam, wander: haec studia pernoctant nobiscum, peregrinantur: in infinitatem omnem, roam through all infinity.—To be abroad, be a stranger, sojourn: vitam sicuti peregrinantes transiere, S.: philosophia quae adhuc peregrinari Romae videbatur.
    * * *
    peregrinari, peregrinatus sum V DEP
    travel about, be an alien, sojourn in strange country, go abroad, wander, roam

    Latin-English dictionary > peregrīnor

  • 13 alienum

    ălĭēnus, a, um [2. alius].
    I.
    Adj.
    A.
    In gen., that belongs to another person, place, object, etc., not one's own, another's, of another, foreign, alien (opp. suus): NEVE. ALIENAM. SEGETEM. PELLEXERIS., Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, and Serv. ad Verg. E. 8, 99: plus ex alieno jecore sapiunt quam ex suo, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Plaut. Mil. 2, 2, 111; cf. id. ib. 2, 2, 88, and Lind. ib. 2, 3, 3: quom sciet alienum puerum ( the child of another) tolli pro suo, Ter. Hec. 4, 1, 61:

    in aedīs inruit Alienas,

    id. Ad. 1, 2, 9; id. And. 1, 1, 125:

    alienae partes anni,

    Lucr. 1, 182; so Verg. G. 2, 149:

    pecuniis alienis locupletari,

    Cic. Rosc. Am. 47, 137:

    cura rerum alienarum,

    id. Off. 1, 9, 30; 2, 23, 83:

    alienos mores ad suos referre,

    Nep. Epam. 1, 1:

    in altissimo gradu alienis opibus poni,

    Cic. Sest. 20:

    semper regibus aliena virtus formidolosa est,

    Sall. C. 7, 2:

    amissis bonis alienas opes exspectare,

    id. ib. 58. 10 Herz.:

    aliena mulier,

    another man's wife, Cic. Cael. 37:

    mulier alieni viri sermonibus assuefacta,

    of another woman's husband, Liv. 1, 46:

    virtutem et bonum alienum oderunt,

    id. 35, 43:

    alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, alienā memoriā salutamus, alienā operā vivimus,

    Plin. 29, 1, 8, § 19:

    oportet enim omnia aut ad alienum arbitrium aut ad suum facere,

    Plin. Ep. 6, 14; so Suet. Claud. 2:

    alienum cursum alienumque rectorem, velut captā nave, sequi,

    Plin. Pan. 82, 3; Tac. A. 15, 1 fin.:

    pudicitiae neque suae neque alienae pepercit,

    Suet. Calig. 36:

    epistolas orationesque et edicta alieno formabat ingenio,

    i. e. caused to be written by another, id. Dom. 20:

    te conjux aliena capit,

    Hor. S. 2, 7, 46; 1, 1, 110; so id. ib. 1, 3, 116:

    vulnus,

    intended for another, Verg. A. 10, 781: aliena [p. 85] cornua, of Actæon transformed into a stag, Ov. M. 3, 139:

    alieno Marte pugnabant, sc. equites,

    i. e. without horses, as footmen, Liv. 3, 62: aes alienum, lit. another's money; hence, in reference to him who has it, a debt; cf. aes. So also:

    aliena nomina,

    debts in others' names, debts contracted by others, Sall. C. 35, 3.—
    B.
    Esp.
    1.
    In reference to relationship or friendship, not belonging to one, alien from, not related or allied, not friendly, inimical, strange, Plaut. Capt. 1, 2, 43:

    alienus est ab nostrā familiā,

    Ter. Ad. 3, 2, 28; id. Heaut. 5, 4, 6 Ruhnk.:

    multi ex finibus suis egressi se suaque omnia alienissimis crediderunt,

    to utter strangers, Caes. B. G. 6, 31:

    non alienus sanguine regibus,

    Liv. 29, 29; Vell. 2, 76.—

    Hence alienus and propinquus are antith.,

    Cic. Lael. 5, 19:

    ut neque amicis neque etiam alienioribus desim,

    id. Fam. 1, 9 Manut.:

    ut tuum factum alieni hominis, meum vero conjunctissimi et amicissimi esse videatur,

    id. ib. 3, 6.—
    2.
    Trop.: alienum esse in or ab aliquā re, to be a stranger to a thing, i. e. not to be versed in or familiar with, not to understand:

    in physicis Epicurus totus est alienus,

    Cic. Fin. 1, 6, 17:

    homo non alienus a litteris,

    not a stranger to, not unversed in, id. Verr. 2, 2, 26.—
    3.
    Foreign to a thing, i. e. not suited to it, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, inapposite, different from (opp. aptus); constr. with gen., dat., abl., and ab; cf. Burm. ad Ov. F. 1, 4; Manut. ad Cic. Fam. 9, 14, 5; Spald. ad Quint. 6, 3, 33; Zumpt, Gr. § 384.
    (α).
    With gen.:

    pacis (deorum),

    Lucr. 6, 69:

    salutis,

    id. 3, 832:

    aliarum rerum,

    id. 6, 1064:

    dignitatis alicujus,

    Cic. Fin. 1, 4, 11:

    neque aliena consili (sc. domus D. Bruti),

    convenient for consultation, Sall. C. 40, 5 Kritz al.—
    (β).
    With dat.:

    quod illi causae maxime est alienum,

    Cic. Caecin. 9, 24: arti oratoriae, Quint. prooem. 5; 4, 2, 62; Sen. Q. N. 4 praef.—
    (γ).
    With abl.:

    neque hoc dii alienum ducunt majestate suā,

    Cic. Div. 1, 38, 83:

    homine alienissimum,

    id. Off. 1, 13, 41:

    dignitate imperii,

    id. Prov. Cons. 8, 18:

    amicitiā,

    id. Fam. 11, 27:

    existimatione meā,

    id. Att. 6, 1:

    domus magis his aliena malis,

    farther from, Hor. S. 1, 9, 50:

    loco, tempore,

    Quint. 6, 3, 33.—
    (δ).
    With ab:

    alienum a vitā meā,

    Ter. Ad. 5, 8, 21: a dignitate rei publicae, Tib. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7:

    a sapiente,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    a dignitate,

    id. Fam. 4, 7:

    navigationis labor alienus non ab aetate solum nostrā, verum etiam a dignitate,

    id. Att. 16, 3.—
    (ε).
    With inf. or clause as subject:

    nec aptius est quidquam ad opes tuendas quam diligi, nec alienius quam timeri,

    Cic. Off. 2, 7, 23:

    non alienum videtur, quale praemium Miltiadi sit tributum, docere,

    Nep. Milt. 6, 1.—
    4.
    Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to:

    illum alieno animo a nobis esse res ipsa indicat,

    Ter. Ad. 3, 2, 40; Cic. Deiot. 9, 24:

    a Pyrrho non nimis alienos animos habemus,

    id. Lael. 8 fin.:

    sin a me est alienior,

    id. Fam. 2, 17:

    ex alienissimis amicissimos reddere,

    id. ib. 15, 4 al.:

    Muciani animus nec Vespasiano alienus,

    Tac. H. 2, 74.—Rar. transf. to things; as in the histt., alienus locus, a place or ground unfavorable for an engagement, disadvantageous (opp. suus or opportunus; cf.

    Gron. Obs. 4, 17, 275): alieno loco proelium committunt,

    Caes. B. G. 1, 15:

    alienissimo sibi loco contra opportunissimo hostibus conflixit,

    Nep. Them. 4, 5 Brem.—So of time unfitting, inconvenient, unfavorable, Varr. R. R. 3, 16:

    ad judicium corrumpendum tempus alienum,

    Cic. Verr. 1, 5; id. Caecin. 67:

    vir egregius alienissimo rei publicae tempore exstinctus,

    id. Brut. 1; id. Fam. 15, 14.—Of other things: alienum ( dangerous, perilous, hurtful) suis rationibus, Sall. C. 56, 5; Cels. 4, 5.—
    5.
    In medic. lang.
    a.
    Of the body, dead, corrupted, paralyzed (cf. alieno, II. B. 2.), Scrib. Comp. 201.—
    b.
    Of the mind, insane, mad (cf. alieno and alienatio):

    Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii conjurationis fuerant,

    Sall. C. 37, 1 Herz.—
    II.
    Subst.
    1.
    ălĭēnus, i, m., a stranger.
    a.
    One not belonging to one's house, family, or country:

    apud me cenant alieni novem,

    Plaut. Stich. 3, 2, 21:

    ut non ejectus ad alienos, sed invitatus ad tuos īsse videaris,

    Cic. Cat. 1, 9, 23:

    quas copias proximis suppeditari aequius est, eas transferunt ad alienos,

    id. Off. 1, 14: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, id. Am. 5, 19:

    quasi ad alienos durius loquebatur,

    Vulg. Gen. 42, 7:

    a filiis suis an ab alienis?

    ib. Matt. 17, 24:

    cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni,

    Cic. Lael. 5:

    quod alieno testimonium redderem, in eo non fraudabo avum meum,

    Vell. 2, 76.—
    b.
    One not related to a person or thing:

    in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

    Cic. Mil. 28, 76:

    vel alienissimus rusticae vitae, naturae benignitatem miretur,

    Col. 3, 21, 3.—
    2.
    ălĭēnum, i, n., the property of a stranger:

    Haec erunt vilici officia: alieno manum abstineant, etc.,

    Cato, R. R. 5, 1:

    alieno abstinuit,

    Suet. Tit. 7:

    ex alieno largiri,

    Cic. Fam. 3, 8, 8; so,

    de alieno largiri,

    Just. 36, 3, 9:

    alieni appetens, sui profugus,

    Sall. C. 5; Liv. 5, 5:

    in aliena aedificium exstruere,

    Cic. Mil. 27, 74 (cf.:

    in alieno solo aedificare,

    Dig. 41, 1, 7).— Plur.,
    a.
    The property of a stranger:

    quid est aliud aliis sua eripere, aliis dare aliena?

    Cic. Off. 2, 23; Liv. 30, 30: aliena pervadere, a foreign (in opp. to the Roman) province, Amm. 23, 1.—
    b.
    The affairs or interests of strangers: Men. Chreme, tantumue ab re tuast oti tibi, aliena ut cures, ea, quae nihil ad te attinent. Chrem. Homo sum;

    humani nihil a me alienum puto,

    Ter. Heaut. 1, 1, 23:

    aliena ut melius videant quam sua,

    id. ib. 3, 1, 95.—
    c.
    Things strange, foreign, not belonging to the matter in hand:

    Quod si hominibus bonarum rerum tanta cura esset, quanto studio aliena ac nihil profutura multumque etiam periculosa petunt, etc.,

    Sall. J. 1, 5; hence, aliena loqui, to talk strangely, wildly, like a crazy person:

    Quin etiam, sic me dicunt aliena locutum, Ut foret amenti nomen in ore tuum,

    Ov. Tr. 3, 19:

    interdum in accessione aegros desipere et aliena loqui,

    Cels. 3, 18 (v. alieniloquium).
    Comp. rare, but sup. very freq.; no adv. in use.

    Lewis & Short latin dictionary > alienum

  • 14 alienus

    ălĭēnus, a, um [2. alius].
    I.
    Adj.
    A.
    In gen., that belongs to another person, place, object, etc., not one's own, another's, of another, foreign, alien (opp. suus): NEVE. ALIENAM. SEGETEM. PELLEXERIS., Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, and Serv. ad Verg. E. 8, 99: plus ex alieno jecore sapiunt quam ex suo, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Plaut. Mil. 2, 2, 111; cf. id. ib. 2, 2, 88, and Lind. ib. 2, 3, 3: quom sciet alienum puerum ( the child of another) tolli pro suo, Ter. Hec. 4, 1, 61:

    in aedīs inruit Alienas,

    id. Ad. 1, 2, 9; id. And. 1, 1, 125:

    alienae partes anni,

    Lucr. 1, 182; so Verg. G. 2, 149:

    pecuniis alienis locupletari,

    Cic. Rosc. Am. 47, 137:

    cura rerum alienarum,

    id. Off. 1, 9, 30; 2, 23, 83:

    alienos mores ad suos referre,

    Nep. Epam. 1, 1:

    in altissimo gradu alienis opibus poni,

    Cic. Sest. 20:

    semper regibus aliena virtus formidolosa est,

    Sall. C. 7, 2:

    amissis bonis alienas opes exspectare,

    id. ib. 58. 10 Herz.:

    aliena mulier,

    another man's wife, Cic. Cael. 37:

    mulier alieni viri sermonibus assuefacta,

    of another woman's husband, Liv. 1, 46:

    virtutem et bonum alienum oderunt,

    id. 35, 43:

    alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, alienā memoriā salutamus, alienā operā vivimus,

    Plin. 29, 1, 8, § 19:

    oportet enim omnia aut ad alienum arbitrium aut ad suum facere,

    Plin. Ep. 6, 14; so Suet. Claud. 2:

    alienum cursum alienumque rectorem, velut captā nave, sequi,

    Plin. Pan. 82, 3; Tac. A. 15, 1 fin.:

    pudicitiae neque suae neque alienae pepercit,

    Suet. Calig. 36:

    epistolas orationesque et edicta alieno formabat ingenio,

    i. e. caused to be written by another, id. Dom. 20:

    te conjux aliena capit,

    Hor. S. 2, 7, 46; 1, 1, 110; so id. ib. 1, 3, 116:

    vulnus,

    intended for another, Verg. A. 10, 781: aliena [p. 85] cornua, of Actæon transformed into a stag, Ov. M. 3, 139:

    alieno Marte pugnabant, sc. equites,

    i. e. without horses, as footmen, Liv. 3, 62: aes alienum, lit. another's money; hence, in reference to him who has it, a debt; cf. aes. So also:

    aliena nomina,

    debts in others' names, debts contracted by others, Sall. C. 35, 3.—
    B.
    Esp.
    1.
    In reference to relationship or friendship, not belonging to one, alien from, not related or allied, not friendly, inimical, strange, Plaut. Capt. 1, 2, 43:

    alienus est ab nostrā familiā,

    Ter. Ad. 3, 2, 28; id. Heaut. 5, 4, 6 Ruhnk.:

    multi ex finibus suis egressi se suaque omnia alienissimis crediderunt,

    to utter strangers, Caes. B. G. 6, 31:

    non alienus sanguine regibus,

    Liv. 29, 29; Vell. 2, 76.—

    Hence alienus and propinquus are antith.,

    Cic. Lael. 5, 19:

    ut neque amicis neque etiam alienioribus desim,

    id. Fam. 1, 9 Manut.:

    ut tuum factum alieni hominis, meum vero conjunctissimi et amicissimi esse videatur,

    id. ib. 3, 6.—
    2.
    Trop.: alienum esse in or ab aliquā re, to be a stranger to a thing, i. e. not to be versed in or familiar with, not to understand:

    in physicis Epicurus totus est alienus,

    Cic. Fin. 1, 6, 17:

    homo non alienus a litteris,

    not a stranger to, not unversed in, id. Verr. 2, 2, 26.—
    3.
    Foreign to a thing, i. e. not suited to it, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, inapposite, different from (opp. aptus); constr. with gen., dat., abl., and ab; cf. Burm. ad Ov. F. 1, 4; Manut. ad Cic. Fam. 9, 14, 5; Spald. ad Quint. 6, 3, 33; Zumpt, Gr. § 384.
    (α).
    With gen.:

    pacis (deorum),

    Lucr. 6, 69:

    salutis,

    id. 3, 832:

    aliarum rerum,

    id. 6, 1064:

    dignitatis alicujus,

    Cic. Fin. 1, 4, 11:

    neque aliena consili (sc. domus D. Bruti),

    convenient for consultation, Sall. C. 40, 5 Kritz al.—
    (β).
    With dat.:

    quod illi causae maxime est alienum,

    Cic. Caecin. 9, 24: arti oratoriae, Quint. prooem. 5; 4, 2, 62; Sen. Q. N. 4 praef.—
    (γ).
    With abl.:

    neque hoc dii alienum ducunt majestate suā,

    Cic. Div. 1, 38, 83:

    homine alienissimum,

    id. Off. 1, 13, 41:

    dignitate imperii,

    id. Prov. Cons. 8, 18:

    amicitiā,

    id. Fam. 11, 27:

    existimatione meā,

    id. Att. 6, 1:

    domus magis his aliena malis,

    farther from, Hor. S. 1, 9, 50:

    loco, tempore,

    Quint. 6, 3, 33.—
    (δ).
    With ab:

    alienum a vitā meā,

    Ter. Ad. 5, 8, 21: a dignitate rei publicae, Tib. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7:

    a sapiente,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    a dignitate,

    id. Fam. 4, 7:

    navigationis labor alienus non ab aetate solum nostrā, verum etiam a dignitate,

    id. Att. 16, 3.—
    (ε).
    With inf. or clause as subject:

    nec aptius est quidquam ad opes tuendas quam diligi, nec alienius quam timeri,

    Cic. Off. 2, 7, 23:

    non alienum videtur, quale praemium Miltiadi sit tributum, docere,

    Nep. Milt. 6, 1.—
    4.
    Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to:

    illum alieno animo a nobis esse res ipsa indicat,

    Ter. Ad. 3, 2, 40; Cic. Deiot. 9, 24:

    a Pyrrho non nimis alienos animos habemus,

    id. Lael. 8 fin.:

    sin a me est alienior,

    id. Fam. 2, 17:

    ex alienissimis amicissimos reddere,

    id. ib. 15, 4 al.:

    Muciani animus nec Vespasiano alienus,

    Tac. H. 2, 74.—Rar. transf. to things; as in the histt., alienus locus, a place or ground unfavorable for an engagement, disadvantageous (opp. suus or opportunus; cf.

    Gron. Obs. 4, 17, 275): alieno loco proelium committunt,

    Caes. B. G. 1, 15:

    alienissimo sibi loco contra opportunissimo hostibus conflixit,

    Nep. Them. 4, 5 Brem.—So of time unfitting, inconvenient, unfavorable, Varr. R. R. 3, 16:

    ad judicium corrumpendum tempus alienum,

    Cic. Verr. 1, 5; id. Caecin. 67:

    vir egregius alienissimo rei publicae tempore exstinctus,

    id. Brut. 1; id. Fam. 15, 14.—Of other things: alienum ( dangerous, perilous, hurtful) suis rationibus, Sall. C. 56, 5; Cels. 4, 5.—
    5.
    In medic. lang.
    a.
    Of the body, dead, corrupted, paralyzed (cf. alieno, II. B. 2.), Scrib. Comp. 201.—
    b.
    Of the mind, insane, mad (cf. alieno and alienatio):

    Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii conjurationis fuerant,

    Sall. C. 37, 1 Herz.—
    II.
    Subst.
    1.
    ălĭēnus, i, m., a stranger.
    a.
    One not belonging to one's house, family, or country:

    apud me cenant alieni novem,

    Plaut. Stich. 3, 2, 21:

    ut non ejectus ad alienos, sed invitatus ad tuos īsse videaris,

    Cic. Cat. 1, 9, 23:

    quas copias proximis suppeditari aequius est, eas transferunt ad alienos,

    id. Off. 1, 14: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, id. Am. 5, 19:

    quasi ad alienos durius loquebatur,

    Vulg. Gen. 42, 7:

    a filiis suis an ab alienis?

    ib. Matt. 17, 24:

    cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni,

    Cic. Lael. 5:

    quod alieno testimonium redderem, in eo non fraudabo avum meum,

    Vell. 2, 76.—
    b.
    One not related to a person or thing:

    in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

    Cic. Mil. 28, 76:

    vel alienissimus rusticae vitae, naturae benignitatem miretur,

    Col. 3, 21, 3.—
    2.
    ălĭēnum, i, n., the property of a stranger:

    Haec erunt vilici officia: alieno manum abstineant, etc.,

    Cato, R. R. 5, 1:

    alieno abstinuit,

    Suet. Tit. 7:

    ex alieno largiri,

    Cic. Fam. 3, 8, 8; so,

    de alieno largiri,

    Just. 36, 3, 9:

    alieni appetens, sui profugus,

    Sall. C. 5; Liv. 5, 5:

    in aliena aedificium exstruere,

    Cic. Mil. 27, 74 (cf.:

    in alieno solo aedificare,

    Dig. 41, 1, 7).— Plur.,
    a.
    The property of a stranger:

    quid est aliud aliis sua eripere, aliis dare aliena?

    Cic. Off. 2, 23; Liv. 30, 30: aliena pervadere, a foreign (in opp. to the Roman) province, Amm. 23, 1.—
    b.
    The affairs or interests of strangers: Men. Chreme, tantumue ab re tuast oti tibi, aliena ut cures, ea, quae nihil ad te attinent. Chrem. Homo sum;

    humani nihil a me alienum puto,

    Ter. Heaut. 1, 1, 23:

    aliena ut melius videant quam sua,

    id. ib. 3, 1, 95.—
    c.
    Things strange, foreign, not belonging to the matter in hand:

    Quod si hominibus bonarum rerum tanta cura esset, quanto studio aliena ac nihil profutura multumque etiam periculosa petunt, etc.,

    Sall. J. 1, 5; hence, aliena loqui, to talk strangely, wildly, like a crazy person:

    Quin etiam, sic me dicunt aliena locutum, Ut foret amenti nomen in ore tuum,

    Ov. Tr. 3, 19:

    interdum in accessione aegros desipere et aliena loqui,

    Cels. 3, 18 (v. alieniloquium).
    Comp. rare, but sup. very freq.; no adv. in use.

    Lewis & Short latin dictionary > alienus

  • 15 barbarus

    barbărus, a, um ( gen. plur. m. barbarum, Tac. A. 14, 39; 15, 25), adj., = barbaros [cf. barrio; balo, balbus; blatio].
    I.
    Prop., foreign, strange, barbarous, opp. to Greek or Roman.
    A.
    In gen.:

    hospes,

    Plaut. Rud. 2, 7, 25:

    mixta facit Graiis barbara turba metum,

    Ov. Tr. 5, 10, 28; Hor. C. 1, 29, 6:

    reges,

    id. ib. 1, 35, 11.—Hence, in Tac., in barbarum, adverb., in the manner or according to the custom of foreigners or barbarians:

    civitas potens, neque in barbarum corrupta,

    Tac. A. 6, 42; id. H. 5, 2.— As subst.: barbărus, i, m., a foreigner, stranger, barbarian:

    sin hoc et ratio doctis et necessitas barbaris praescripsit,

    Cic. Mil. 11, 30; id. Verr. 2, 4, 50, § 112; 2, 5, 60, § 157:

    quo neque noster adit quisquam, nec barbarus audet,

    Lucr. 6, 37:

    quippe simul nobis habitat discrimine nullo Barbarus,

    Ov. Tr. 5, 10, 30:

    barbarorum soli prope Germani singulis uxoribus contenti,

    Tac. G. 18:

    barbari praestabant non modicam humanitatem,

    Vulg. Act. 28, 1.—
    B.
    Esp., of a particular people, in opp. to Greek or Roman or both; cf.:

    Romanus Graiusque ac barbarus induperator,

    Juv. 10, 138 (cf.: barbaria, barbaricus, and Fest. s. v. barbari, p. 36 Müll.).
    1.
    (In the mouth of a Greek, or in opp. to Greek.) Italian, Roman, Latin (never so used by the Romans):

    nam os columnatum poetae esse inaudivi barbaro (sc. Naevio) (words of the Ephesian Periplectomenes),

    Plaut. Mil. 2, 2, 58; id. Stich. 1, 3, 40:

    i, stultior es barbaro Poticio,

    id. Bacch. 1, 2, 15: absurdum erat aut tantum barbaris casibus Graecam litteram (ph) adhibere, aut recto casu Graece loqui, Cic. Or. 48, 160.—So also,
    b.
    In the mouth of a Macedonian:

    cum alienigenis, cum barbaris aeternum omnibus Graecis bellum est eritque,

    Liv. 31, 29, 15.—And,
    c.
    In reference to the inhabitants of Pontus:

    barbarus hic ego sum, quia non intellegor ulli,

    Ov. Tr. 5, 10, 37.—
    2.
    Phrygian:

    tibia,

    Cat. 64, 264; cf. Lucr. 4, 546 Forbig.:

    sonante mixtum tibiis carmen lyrae, Hac Dorium, illis barbarum,

    Hor. Epod. 9, 6; Verg. A. 11, 777; Ov. M. 14, 163.—
    3.
    Persian, a Persian:

    solere reges barbaros Persarum ac Syrorum pluris uxores habere,

    Cic. Verr. 2, 3, 33, § 76; Nep. Milt. 7, 1; id. Them. 3, 1; 6, 2; 7, 5; Curt. 3, 11, 16; 5, 10. 2.—Thus the king of the Persians is called barbarus, Nep. Them. 4, 4; id. Con. 4, 3;

    and high officers of the king, barbari,

    id. Ages. 3, 1; cf.:

    Romanum agmen ad similitudinem barbari incessus convertere,

    Tac. A. 3, 33.—
    4.
    In gen., for any hostile people (among the Romans, after the Aug. age, esp. the German tribes, as, among the Greeks, after the Persian war, the Persians):

    opinio, quae animos gentium barbararum pervaserat,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 23; id. Sull. 27, 76; of the Gauls, Liv. 6, 42, 7; the Germans, Tac. H. 4, 29; 5, 14; id. A. 1, 64; Suet. Aug. 21; id. Tib. 9; id. Calig. 5; 47; 51; id. Galb. 6; id. Dom. 6; 12; Amm. 18, 2, 5:

    ut sunt fluxioris fidei barbari,

    id. 18, 2, 18; the Thracians, Nep. Alcib. 7, 4; Tac. A. 4, 47; 11, 51; Carthaginians, Nep. Timol. 1, 1; Cilicians, id. Thras. 4, 4; Phœnicians and Cyprians, id. Cim. 2, 3; Parthians, Suet. Vesp. 8; Tac. A. 2, 2; 13, 26; Africans, Cic. Att. 9, 7; Suet. Galb. 7; Claud. 42; Tac. A. 4, 25; Britons, id. ib. 16, 17; 12, 35; 14, 32; even of the Dassaretians, a Greek people, Liv. 31, 33, 5; while the Romans did not elsewhere use barbarus for Greek.—
    II.
    Transf., foreign, strange, in mind or character.
    A.
    In mind, uncultivated, ignorant; rude, unpolished:

    qui aliis inhumanus ac barbarus, isti uni commodus ac disertus videretur,

    Cic. Verr. 2, 3, 9, § 23:

    ecqua civitas est... aut tam potens aut tam libera aut etiam tam inmanis ac barbara, etc.,

    id. ib. 2, 4, 11, §

    24: nationes,

    Tac. H. 3, 5; Prop. 2, 16, 27:

    Maroboduus... natione magis quam ratione barbarus,

    Vell. 2, 108, 2.— Comp., of verses:

    non sunt illa suo barbariora loco,

    Ov. Tr. 5, 1, 72.—
    B.
    Of character, wild, savage, cruel, barbarous:

    neque tam barbari linguā et natione illi, quam tu naturā et moribus,

    Cic. Verr. 2, 4, 50, § 112:

    immanis ac barbara consuetudo hominum immolandorum,

    id. Font. 14, 31 (10, 21); id. Phil. 3, 6, 15; 13, 9, 21:

    gens,

    id. Sull. 27, 76:

    homines,

    id. Verr. 2, 1, 32, § 81:

    homo,

    id. ib. 2, 5, 57, §

    148: pirata,

    id. Rosc. Am. 50, 146:

    praedones,

    id. Verr. 2, 4, 55, § 122; Tib. 2, 5, 48:

    tollite barbarum Morem,

    Hor. C. 1, 27, 2:

    Medea,

    id. Epod. 5, 61:

    domina,

    id. C. 3, 27, 66:

    libidines,

    id. ib. 4, 12, 7:

    ignis,

    Ov. M. 14, 574:

    populus,

    Vulg. Psa. 113, 1.—
    * Comp.:

    sacra barbariora,

    Ov. P. 3, 2, 78.— Sup. not in use.—Hence, adv.: barbărē.
    A.
    Prop., as a foreigner would, in a foreign tongue: Demophilus scripsit;

    Marcus vortit barbare,

    i. e. into Latin, Plaut. As. prol. 10; id. Trin. prol. 19; cf. barbarus, I. B. 1. —
    B.
    Transf.
    a.
    Rudely, ignorantly, in an uncultivated way:

    si grammaticum se professus quispiam barbare loqueretur,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12:

    ut is, a quo insolenter quid aut minaciter aut crudeliter dictum sit, barbare locutus existimetur,

    Quint. 1, 5, 9:

    tota saepe theatra et omnem Circi turbam exclamasse barbare scimus,

    id. 1, 6, 45.—
    b.
    Rudely, roughly, barbarously, cruelly:

    dulcia barbare Laedentem oscula,

    Hor. C. 1, 13, 15:

    ferociter et barbare facere,

    Vulg. 2 Macc. 15, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > barbarus

  • 16 exter

    exter or extĕrus (both forms only post-class. and very rare), tĕra, tĕrum, adj. [ comp. form, from ex], on the outside, outward, of another country, family, etc., foreign, strange (syn.: extraneus; alienus, peregrinus, adventicius).
    I.
    Pos. (in Cic. and Caes. used in the plur.):

    quod exter heres praestare cogeretur,

    strange, Dig. 31, 1, 69:

    emancipatus vero aut exterus non aliter possunt hereditatem quaerere quam si, etc.,

    ib. 29, 2, 84; cf. ib. 31, 1, 67, § 4:

    tactus corporis est sensus, vel cum res extera sese Insinuat, vel, etc.,

    Lucr. 2, 435:

    vis,

    id. 2, 277:

    haec lex socialis est, hoc jus nationum exterarum est,

    Cic. Div. in Caecil. 5, 18:

    exterarum gentium multitudo,

    Suet. Caes. 84:

    non modo vestris civibus, verum etiam exteris nationibus,

    Cic. Font. 11, 25; cf.:

    apud exteras civitates,

    Cic. Caecin. 34, 100:

    apud exteras nationes,

    Caes. B. C. 3, 43 fin.;

    ad nationes exteras,

    Quint. 11, 1, 89:

    apud exteros,

    Plin. 18, 3, 5, § 22 et saep.:

    ab extero hoste atque longinquo,

    Cic. Cat. 2, 13.—In neutr. plur. with gen.:

    ad extera Europae noscenda missus Himilco,

    Plin. 2, 67, 67, § 169:

    ad extera corporum,

    id. 22, 23, 49, § 103.—
    II.
    Comp.: extĕrĭor, us (in signif. scarcely differing from its pos.), outward, outer, exterior; opp. interior (rare but class.):

    cum alterum fecisset exteriorem, interiorem alterum amplexus orbem,

    Cic. Univ. 7; cf.:

    simul ex navibus milites in exteriorem vallum tela jaciebant... et legionarii, interioris munitionis defensores,

    Caes. B. C. 3, 63, 6:

    colle exteriore occupato,

    id. B. G. 7, 79, 1:

    circumire exteriores mutiones jubet,

    id. ib. 7, 87, 4:

    pares munitiones contra exteriorem hostem perfecit,

    id. ib. 7, 74:

    comes exterior,

    i. e. on the left side, Hor. S. 2, 5, 17.—
    III.
    Sup. in two forms, extrēmus and extĭmus or extŭmus [ sup. of ex; cf. Gr. eschatos, Curt. Gr. Etym. p. 387].
    A.
    extrēmus, a, um (which in post-class. lang. is itself compared; comp.:

    extremior,

    App. M. 1, p. 105; 7, p. 188; sup.:

    extremissimus,

    Tert. Apol. 19), the outermost, utmost, extreme (so most freq.; cf.: ultimus, postremus, novissimus, supremus, imus).
    1.
    Lit.:

    extremum oppidum Allobrogum est Geneva,

    Caes. B. G. 1, 6, 3:

    flumen Axona, quod est in extremis Remorum finibus,

    on the farthest borders, id. ib. 2, 5, 4:

    fines,

    Liv. 39, 28, 2; 45, 29, 14; cf.:

    ad extremum finem provinciae Galliae venerunt,

    id. 40, 16, 5:

    impiger extremos currit mercator ad Indos,

    the remotest, Hor. Ep. 1, 1, 45:

    Tanaïs,

    id. C. 3, 10, 1:

    in extrema fere parte epistolae,

    near the end, Cic. Att. 6, 1, 20; cf.:

    in codicis extrema cera,

    id. Verr. 2, 1, 36, § 92; but to denote the last part of a thing it is used more freq. in immediate connection with the substantive denoting the whole:

    quibus (litteris) in extremis,

    at its end, id. Att. 14, 8, 1; cf.:

    in qua (epistola) extrema,

    id. ib. 13, 45, 1:

    in extremo libro tertio,

    at the end of the third book, id. Off. 3, 2, 9:

    in extrema oratione,

    id. de Or. 1, 10, 41:

    in extremo ponte turrim constituit,

    Caes. B. G. 6, 29, 3; cf.:

    ad extremas fossas castella constituit,

    id. ib. 2, 8, 3:

    ab extremo agmine,

    id. ib. 2, 11, 4:

    in extrema Cappadocia,

    Cic. Fam. 15, 4, 4:

    extremis digitis aliquid attingere,

    id. Cael. 12, 28 et saep. —In the neutr. absol. and as subst.: extrē-mum, i, n., an end, the end: divitias alii praeponunt, alii honores, multi etiam voluptates;

    beluarum hoc quidem extremum,

    Cic. Lael. 6, 20:

    quod finitum est, habet extremum,

    id. Div. 2, 50, 103:

    missile telum hastili abiegno et cetera tereti, praeterquam ad extremum,

    at the end, Liv. 21, 8, 10: in "Equo Trojano" scis esse in extremo "sero sapiunt," Cic. Fam. 7, 16, 1; cf.:

    quod erat in extremo,

    id. Att. 6, 9, 1.—With gen.:

    aliquid ad extremum causae reservatum,

    Cic. Deiot. 13, 35 (cf. infra, 2. a. fin.):

    caelum ipsum, quod extremum atque ultumum mundi est,

    id. Div. 2, 43, 91:

    ab Ocelo, quod est citerioris provinciae extremum,

    Caes. B. G. 1, 10, 5:

    summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus,

    Plin. 11, 37, 68, § 179:

    in extremo montis,

    Sall. J. 37, 4.— In plur.:

    extrema agminis,

    Liv. 6, 32, 11:

    extrema Africae,

    Plin. 8, 10, 10, § 31:

    extrema Galliae,

    Flor. 3, 3, 1; 3, 20, 12; Tac. H. 5, 18; id. A. 4, 67; 4, 74.—
    2.
    Trop.
    a.
    In respect to time or the order of succession, the latest, last:

    inter prioris mensis senescentis extremum diem et novam lunam,

    Varr. L. L. 6, § 10 Müll.:

    mensis anni Februarius,

    Cic. Leg. 2, 21, 54:

    tempore diei,

    Hirt. B. G. 8, 15, 6:

    eam amicitiam ad extremum finem vitae perduxit,

    Liv. 37, 53, 8:

    matres ab extremo conspectu liberorum exclusae,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:

    manus extrema non accessit operibus ejus,

    the finishing hand, the last touches, id. Brut. 33, 126:

    extremum illud est, ut te orem et obsecrem,

    it remains only, id. Fam. 4, 13, 7; id. Att. 11, 16, 5.—To denote the last part of a thing (cf. above, 1.): quod eo die potest videri extrema et prima luna, i. e. the end and the beginning, Varr. L. L. l. l.:

    usque ad extremam aetatem ab adolescentia,

    Nep. Cato, 2, 4; id. Att. 10, 3; cf.: ita tantum bellum Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit, Cic. de lmp. Pomp. 12, 35:

    extremo anno,

    Liv. 2, 64, 1:

    extremo tempore,

    in the last time, at last, Nep. Dat. 10; id. Epam. 9; id. Eum. 5, 3 al.:

    extrema pueritia,

    Cic. de Imp. Pomp. 10, 28:

    extremo Peloponnesio bello,

    Nep. Con. 1, 2: extremus dies, the close of day, the evening, Sil 7, 172; 14, 8.— Subst.:

    illum Praeteritum temnens extremos inter euntem,

    Hor. S. 1, 1, 116; cf.: extremi primorum, extremis [p. 708] usque priores, id. Ep. 2, 2, 204:

    extremus dominorum,

    Tac. H. 4, 42 fin.:

    die extremum erat,

    Sall. J. 21, 2:

    extremum aestatis,

    id. ib. 90, 1:

    extremo anni,

    Liv. 35, 11, 1:

    sub extremum noctis,

    Sil. 4, 88 al. —Prov.: extrema semper de ante factis judicant (cf. our wise after the event), Pub. Syr. 163 Rib.— Adv.: extremum.
    a.
    For the last time:

    alloquor extremum maestos abiturus amicos,

    Ov. Tr. 1, 3, 15: cum diu occulte suspirassent, postea jam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt.—
    b.
    At last, finally, Cic. Att. 2, 21, 2:

    extremum tenues liquefacta medullas Tabuit,

    Ov. M. 14, 431.—Adverb. phrase:

    ad extremum,

    id. Phil. 13, 20, 45; Caes. B. G. 4, 4, 2 et saep.; cf., strengthened by tum:

    invenire quod dicas... deinde... post... tum ad extremum agere ac pronuntiare,

    Cic. de Or. 2, 19, 79; and strengthened by denique:

    ad extremum ipsa denique necessitate excitantur,

    id. Sest. 47, 100:

    decimo loco testis exspectatus et ad extremum reservatus dixit, etc.,

    till the end, to the last, id. Caecin. 10, 28:

    ad extremum,

    Ov. P. 1, 9, 28; 3, 7, 20;

    for which: in extremum (durare),

    id. H. 7, 111:

    qui extremo mortuus est,

    at last, Dig. 32, 1, 81:

    extremo,

    Nep. Ham. 2, 3.—
    b.
    Extreme in quality or degree; used, like ultimus, to denote both the highest and the lowest grade.
    (α).
    The utmost, highest, greatest: cum extremum hoc sit (sentis enim, credo, me jam diu, quod telos Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum:

    licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere) cum igitur hoc sit extremum, congruenter naturae vivere, etc.,

    Cic. Fin. 3, 7, 26:

    extremam famem sustentare,

    Caes. B. G. 7, 17, 3:

    ad extrema et inimicissima jura tam cupide decurrebas,

    Cic. Quint. 15, 48; cf.:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum S. C., Dent operam consules, etc.,

    Caes. B. C. 1, 5, 3:

    extremam rationem belli sequens,

    id. ib. 3, 44, 1:

    neque aliud se fatigando nisi odium quaerere, extremae dementiae est,

    is the height of madness, Sall. J. 3, 3:

    in extremis suis rebus,

    in the utmost, greatest danger, Caes. B. G. 2, 25 fin.:

    res,

    Suet. Ner. 6 fin.; cf.:

    res jam ad extremum perducta casum,

    Caes. B. G. 3, 5, 1:

    necessitate extrema ad mortem agi,

    Tac. A. 13, 1.— Subst.: si nihil in Lepido spei sit, descensurum ad extrema, to desperate measures, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    ad extrema perventum est,

    Curt. 4, 14, 14:

    ad extrema ventum foret, ni, etc.,

    Liv. 2, 47, 8:

    compellere ad extrema deditionis,

    to surrender at discretion, Flor. 4, 5; cf.:

    famem, ferrum et extrema pati,

    Tac. H. 4, 59:

    plura de extremis loqui,

    id. ib. 2, 47 al.:

    res publica in extremo sita,

    Sall. C. 52, 11;

    Sen. de Ira, 1, 11, 5.—Adverb.: improbus homo, sed non ad extremum perditus,

    utterly, Liv. 23, 2, 4.—
    (β).
    The lowest, vilest, meanest (perh. not ante-Aug.):

    mancipia,

    Sen. Ep. 70 fin.:

    latrones,

    App. M. 3, p. 131:

    quidam sortis extremae juvenis,

    Just. 15, 1:

    alimenta vitae,

    Tac. A. 6, 24:

    extremi ingenii est,

    Liv. 22, 29, 8.—
    B.
    extĭmus or extŭmus, a, um, the outermost, farthest, most remote (rare but class.):

    novem orbes, quorum unus est caelestis, extimus, qui reliquos omnes complectitur,

    Cic. Rep. 6, 17:

    circum caesura membrorum,

    Lucr. 3, 219; 4, 647:

    promontorium Oceani,

    Plin. 5, 1, 1, § 1:

    gentes,

    id. 2, 78, 80, § 190: factus sum extimus a vobis, i. e. discarded, estranged, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 609 P.— Subst.:

    Apuliae extima,

    the borders, Plin. 6, 34, 39, § 217.

    Lewis & Short latin dictionary > exter

  • 17 extranee

    extrānĕus, a, um, adj. [extra], that is without, external, extraneous, strange, foreign (mostly post-Aug.; syn.: peregrinus, alienus, adventicius, externus).
    I.
    In gen.:

    causa,

    Auct. Her. 3, 2, 2:

    cognomen,

    id. ib. 4, 31, 42.—
    II.
    In partic., with respect to one's family, strange, not related, foreign. —Esp.
    A.
    Leg. t. t.: heredes extranei, not of one's blood or household:

    ceteri, qui testatoris juri subjecti non sunt, extranei heredes appellantur,

    Gai. Inst. 2, 161; Dig. 45, 3, 11 et saep.—
    B.
    Subst.: extrānĕus, i, m., a stranger:

    ut non tam in extraneum translatum quam in familiam reversum videretur,

    Just. 1, 10:

    filiam extraneorum coetu prohibere,

    Suet. Aug. 69; id. Claud. 4 fin.:

    finis vitae ejus nobis luctuosus, amicis tristis, extraneis etiam ignotisque non sine cura fuit,

    Tac. Agr. 43; id. A. 4, 11; Plin. 28, 4, 7, § 39; Vulg. Psa. 68, 9 al.—Hence, adv.: extrā-nĕe, strangely, impertinently: definire, Boëth. Arist. Top. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > extranee

  • 18 extraneus

    extrānĕus, a, um, adj. [extra], that is without, external, extraneous, strange, foreign (mostly post-Aug.; syn.: peregrinus, alienus, adventicius, externus).
    I.
    In gen.:

    causa,

    Auct. Her. 3, 2, 2:

    cognomen,

    id. ib. 4, 31, 42.—
    II.
    In partic., with respect to one's family, strange, not related, foreign. —Esp.
    A.
    Leg. t. t.: heredes extranei, not of one's blood or household:

    ceteri, qui testatoris juri subjecti non sunt, extranei heredes appellantur,

    Gai. Inst. 2, 161; Dig. 45, 3, 11 et saep.—
    B.
    Subst.: extrānĕus, i, m., a stranger:

    ut non tam in extraneum translatum quam in familiam reversum videretur,

    Just. 1, 10:

    filiam extraneorum coetu prohibere,

    Suet. Aug. 69; id. Claud. 4 fin.:

    finis vitae ejus nobis luctuosus, amicis tristis, extraneis etiam ignotisque non sine cura fuit,

    Tac. Agr. 43; id. A. 4, 11; Plin. 28, 4, 7, § 39; Vulg. Psa. 68, 9 al.—Hence, adv.: extrā-nĕe, strangely, impertinently: definire, Boëth. Arist. Top. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > extraneus

  • 19 extremum

    exter or extĕrus (both forms only post-class. and very rare), tĕra, tĕrum, adj. [ comp. form, from ex], on the outside, outward, of another country, family, etc., foreign, strange (syn.: extraneus; alienus, peregrinus, adventicius).
    I.
    Pos. (in Cic. and Caes. used in the plur.):

    quod exter heres praestare cogeretur,

    strange, Dig. 31, 1, 69:

    emancipatus vero aut exterus non aliter possunt hereditatem quaerere quam si, etc.,

    ib. 29, 2, 84; cf. ib. 31, 1, 67, § 4:

    tactus corporis est sensus, vel cum res extera sese Insinuat, vel, etc.,

    Lucr. 2, 435:

    vis,

    id. 2, 277:

    haec lex socialis est, hoc jus nationum exterarum est,

    Cic. Div. in Caecil. 5, 18:

    exterarum gentium multitudo,

    Suet. Caes. 84:

    non modo vestris civibus, verum etiam exteris nationibus,

    Cic. Font. 11, 25; cf.:

    apud exteras civitates,

    Cic. Caecin. 34, 100:

    apud exteras nationes,

    Caes. B. C. 3, 43 fin.;

    ad nationes exteras,

    Quint. 11, 1, 89:

    apud exteros,

    Plin. 18, 3, 5, § 22 et saep.:

    ab extero hoste atque longinquo,

    Cic. Cat. 2, 13.—In neutr. plur. with gen.:

    ad extera Europae noscenda missus Himilco,

    Plin. 2, 67, 67, § 169:

    ad extera corporum,

    id. 22, 23, 49, § 103.—
    II.
    Comp.: extĕrĭor, us (in signif. scarcely differing from its pos.), outward, outer, exterior; opp. interior (rare but class.):

    cum alterum fecisset exteriorem, interiorem alterum amplexus orbem,

    Cic. Univ. 7; cf.:

    simul ex navibus milites in exteriorem vallum tela jaciebant... et legionarii, interioris munitionis defensores,

    Caes. B. C. 3, 63, 6:

    colle exteriore occupato,

    id. B. G. 7, 79, 1:

    circumire exteriores mutiones jubet,

    id. ib. 7, 87, 4:

    pares munitiones contra exteriorem hostem perfecit,

    id. ib. 7, 74:

    comes exterior,

    i. e. on the left side, Hor. S. 2, 5, 17.—
    III.
    Sup. in two forms, extrēmus and extĭmus or extŭmus [ sup. of ex; cf. Gr. eschatos, Curt. Gr. Etym. p. 387].
    A.
    extrēmus, a, um (which in post-class. lang. is itself compared; comp.:

    extremior,

    App. M. 1, p. 105; 7, p. 188; sup.:

    extremissimus,

    Tert. Apol. 19), the outermost, utmost, extreme (so most freq.; cf.: ultimus, postremus, novissimus, supremus, imus).
    1.
    Lit.:

    extremum oppidum Allobrogum est Geneva,

    Caes. B. G. 1, 6, 3:

    flumen Axona, quod est in extremis Remorum finibus,

    on the farthest borders, id. ib. 2, 5, 4:

    fines,

    Liv. 39, 28, 2; 45, 29, 14; cf.:

    ad extremum finem provinciae Galliae venerunt,

    id. 40, 16, 5:

    impiger extremos currit mercator ad Indos,

    the remotest, Hor. Ep. 1, 1, 45:

    Tanaïs,

    id. C. 3, 10, 1:

    in extrema fere parte epistolae,

    near the end, Cic. Att. 6, 1, 20; cf.:

    in codicis extrema cera,

    id. Verr. 2, 1, 36, § 92; but to denote the last part of a thing it is used more freq. in immediate connection with the substantive denoting the whole:

    quibus (litteris) in extremis,

    at its end, id. Att. 14, 8, 1; cf.:

    in qua (epistola) extrema,

    id. ib. 13, 45, 1:

    in extremo libro tertio,

    at the end of the third book, id. Off. 3, 2, 9:

    in extrema oratione,

    id. de Or. 1, 10, 41:

    in extremo ponte turrim constituit,

    Caes. B. G. 6, 29, 3; cf.:

    ad extremas fossas castella constituit,

    id. ib. 2, 8, 3:

    ab extremo agmine,

    id. ib. 2, 11, 4:

    in extrema Cappadocia,

    Cic. Fam. 15, 4, 4:

    extremis digitis aliquid attingere,

    id. Cael. 12, 28 et saep. —In the neutr. absol. and as subst.: extrē-mum, i, n., an end, the end: divitias alii praeponunt, alii honores, multi etiam voluptates;

    beluarum hoc quidem extremum,

    Cic. Lael. 6, 20:

    quod finitum est, habet extremum,

    id. Div. 2, 50, 103:

    missile telum hastili abiegno et cetera tereti, praeterquam ad extremum,

    at the end, Liv. 21, 8, 10: in "Equo Trojano" scis esse in extremo "sero sapiunt," Cic. Fam. 7, 16, 1; cf.:

    quod erat in extremo,

    id. Att. 6, 9, 1.—With gen.:

    aliquid ad extremum causae reservatum,

    Cic. Deiot. 13, 35 (cf. infra, 2. a. fin.):

    caelum ipsum, quod extremum atque ultumum mundi est,

    id. Div. 2, 43, 91:

    ab Ocelo, quod est citerioris provinciae extremum,

    Caes. B. G. 1, 10, 5:

    summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus,

    Plin. 11, 37, 68, § 179:

    in extremo montis,

    Sall. J. 37, 4.— In plur.:

    extrema agminis,

    Liv. 6, 32, 11:

    extrema Africae,

    Plin. 8, 10, 10, § 31:

    extrema Galliae,

    Flor. 3, 3, 1; 3, 20, 12; Tac. H. 5, 18; id. A. 4, 67; 4, 74.—
    2.
    Trop.
    a.
    In respect to time or the order of succession, the latest, last:

    inter prioris mensis senescentis extremum diem et novam lunam,

    Varr. L. L. 6, § 10 Müll.:

    mensis anni Februarius,

    Cic. Leg. 2, 21, 54:

    tempore diei,

    Hirt. B. G. 8, 15, 6:

    eam amicitiam ad extremum finem vitae perduxit,

    Liv. 37, 53, 8:

    matres ab extremo conspectu liberorum exclusae,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:

    manus extrema non accessit operibus ejus,

    the finishing hand, the last touches, id. Brut. 33, 126:

    extremum illud est, ut te orem et obsecrem,

    it remains only, id. Fam. 4, 13, 7; id. Att. 11, 16, 5.—To denote the last part of a thing (cf. above, 1.): quod eo die potest videri extrema et prima luna, i. e. the end and the beginning, Varr. L. L. l. l.:

    usque ad extremam aetatem ab adolescentia,

    Nep. Cato, 2, 4; id. Att. 10, 3; cf.: ita tantum bellum Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit, Cic. de lmp. Pomp. 12, 35:

    extremo anno,

    Liv. 2, 64, 1:

    extremo tempore,

    in the last time, at last, Nep. Dat. 10; id. Epam. 9; id. Eum. 5, 3 al.:

    extrema pueritia,

    Cic. de Imp. Pomp. 10, 28:

    extremo Peloponnesio bello,

    Nep. Con. 1, 2: extremus dies, the close of day, the evening, Sil 7, 172; 14, 8.— Subst.:

    illum Praeteritum temnens extremos inter euntem,

    Hor. S. 1, 1, 116; cf.: extremi primorum, extremis [p. 708] usque priores, id. Ep. 2, 2, 204:

    extremus dominorum,

    Tac. H. 4, 42 fin.:

    die extremum erat,

    Sall. J. 21, 2:

    extremum aestatis,

    id. ib. 90, 1:

    extremo anni,

    Liv. 35, 11, 1:

    sub extremum noctis,

    Sil. 4, 88 al. —Prov.: extrema semper de ante factis judicant (cf. our wise after the event), Pub. Syr. 163 Rib.— Adv.: extremum.
    a.
    For the last time:

    alloquor extremum maestos abiturus amicos,

    Ov. Tr. 1, 3, 15: cum diu occulte suspirassent, postea jam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt.—
    b.
    At last, finally, Cic. Att. 2, 21, 2:

    extremum tenues liquefacta medullas Tabuit,

    Ov. M. 14, 431.—Adverb. phrase:

    ad extremum,

    id. Phil. 13, 20, 45; Caes. B. G. 4, 4, 2 et saep.; cf., strengthened by tum:

    invenire quod dicas... deinde... post... tum ad extremum agere ac pronuntiare,

    Cic. de Or. 2, 19, 79; and strengthened by denique:

    ad extremum ipsa denique necessitate excitantur,

    id. Sest. 47, 100:

    decimo loco testis exspectatus et ad extremum reservatus dixit, etc.,

    till the end, to the last, id. Caecin. 10, 28:

    ad extremum,

    Ov. P. 1, 9, 28; 3, 7, 20;

    for which: in extremum (durare),

    id. H. 7, 111:

    qui extremo mortuus est,

    at last, Dig. 32, 1, 81:

    extremo,

    Nep. Ham. 2, 3.—
    b.
    Extreme in quality or degree; used, like ultimus, to denote both the highest and the lowest grade.
    (α).
    The utmost, highest, greatest: cum extremum hoc sit (sentis enim, credo, me jam diu, quod telos Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum:

    licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere) cum igitur hoc sit extremum, congruenter naturae vivere, etc.,

    Cic. Fin. 3, 7, 26:

    extremam famem sustentare,

    Caes. B. G. 7, 17, 3:

    ad extrema et inimicissima jura tam cupide decurrebas,

    Cic. Quint. 15, 48; cf.:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum S. C., Dent operam consules, etc.,

    Caes. B. C. 1, 5, 3:

    extremam rationem belli sequens,

    id. ib. 3, 44, 1:

    neque aliud se fatigando nisi odium quaerere, extremae dementiae est,

    is the height of madness, Sall. J. 3, 3:

    in extremis suis rebus,

    in the utmost, greatest danger, Caes. B. G. 2, 25 fin.:

    res,

    Suet. Ner. 6 fin.; cf.:

    res jam ad extremum perducta casum,

    Caes. B. G. 3, 5, 1:

    necessitate extrema ad mortem agi,

    Tac. A. 13, 1.— Subst.: si nihil in Lepido spei sit, descensurum ad extrema, to desperate measures, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    ad extrema perventum est,

    Curt. 4, 14, 14:

    ad extrema ventum foret, ni, etc.,

    Liv. 2, 47, 8:

    compellere ad extrema deditionis,

    to surrender at discretion, Flor. 4, 5; cf.:

    famem, ferrum et extrema pati,

    Tac. H. 4, 59:

    plura de extremis loqui,

    id. ib. 2, 47 al.:

    res publica in extremo sita,

    Sall. C. 52, 11;

    Sen. de Ira, 1, 11, 5.—Adverb.: improbus homo, sed non ad extremum perditus,

    utterly, Liv. 23, 2, 4.—
    (β).
    The lowest, vilest, meanest (perh. not ante-Aug.):

    mancipia,

    Sen. Ep. 70 fin.:

    latrones,

    App. M. 3, p. 131:

    quidam sortis extremae juvenis,

    Just. 15, 1:

    alimenta vitae,

    Tac. A. 6, 24:

    extremi ingenii est,

    Liv. 22, 29, 8.—
    B.
    extĭmus or extŭmus, a, um, the outermost, farthest, most remote (rare but class.):

    novem orbes, quorum unus est caelestis, extimus, qui reliquos omnes complectitur,

    Cic. Rep. 6, 17:

    circum caesura membrorum,

    Lucr. 3, 219; 4, 647:

    promontorium Oceani,

    Plin. 5, 1, 1, § 1:

    gentes,

    id. 2, 78, 80, § 190: factus sum extimus a vobis, i. e. discarded, estranged, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 609 P.— Subst.:

    Apuliae extima,

    the borders, Plin. 6, 34, 39, § 217.

    Lewis & Short latin dictionary > extremum

  • 20 mirabile

    mīrābĭlis ( sup. mirabilissimus, Col. 6, 36, 3 MSS.), e, adj. [miror], to be wondered at, wonderful, marvellous, extraordinary, admirable, strange, singular (class.):

    nimium mirimodis mirabilis,

    Plaut. Trin. 4, 2, 86:

    nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,

    Cic. Par. 5, 1, 35:

    pugnandi cupiditas,

    Nep. Milt. 5, 1:

    hic tibi sit potius quam tu mirabilis illi,

    Hor. Ep. 1, 6, 23:

    laetis Phrygibus mirabile sumen,

    Juv. 12, 73.— Comp.:

    quo ista majora ac mirabiliora fecisti,

    Cic. de Or. 2, 18, 74.— Sup.:

    mirabilissima soboles,

    Col. 6, 36, 3.
    (α).
    In neutr.: mirabile est, with a subjectclause, Ter. Heaut. 2, 4, 7.—
    (β).
    With quam, quantum, quomodo:

    mirabile est, quam non multum differat,

    Cic. de Or. 3, 51, 197:

    esset mirabile quomodo,

    id. Div. 2, 19, 44:

    mirabile quantum gaudebat,

    Sil. 6, 620.—
    (γ).
    With latter sup.: (mirabile dictu) truditur e sicco radix oleagina ligno, wonderful to tell or to be told, Verg. G. 2, 30.—
    II.
    Esp. (eccl. Lat.).
    A.
    Glorious:

    mirabilis Deus in sanctis suis,

    Vulg. Psa. 67, 36:

    mirabilis in altis Dominus,

    id. ib. 92, 6.—
    B.
    Miraculous:

    mirabilia opera Altissimi solius,

    Vulg. Eccli. 11, 4:

    facta,

    id. Jer. 5, 30 et saep.—Hence,
    A.
    Subst.: mīrābĭle, is, n., a miracle, wondrous deed (eccl. Lat.):

    et faciet Dominus mirabile,

    Vulg. Exod. 9, 4.—Mostly plur.:

    cras faciet Dominus inter vos mirabilia,

    Vulg. Jos. 3, 5:

    videntes mirabilia quae fecit,

    id. Matt. 21, 15 et saep. —
    B.
    Adv.: mīrābĭlĭter, wonderfully, astonishingly, marvellously, extraordinarily, surprisingly (class.):

    mirabiliter vulgi mutata est voluntas,

    Nep. Dion. 10, 2:

    cupere,

    Cic. Fam. 13, 16, 4:

    laetari,

    id. ib. 11, 14, 1:

    moratus est,

    is strangely constituted, is a strange fellow, id. Att. 2, 25, 1:

    tonabit Deus,

    Vulg. Job, 37, 5.— Comp.:

    mirabilius augere,

    Cic. de Or. 1, 21, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > mirabile

См. также в других словарях:

  • strânge — STRẤNGE, strâng, vb. III. I. 1. tranz. A trage tare de capetele unei sfori, ale unei curele etc. înnodate sau înfăşurate în jurul cuiva sau a ceva, spre a lega ori a închide, a fixa etc. (mai) bine; a face ca o legătură să fie mai strâmtă. ♢ expr …   Dicționar Român

  • Strange — Strange, a. [Compar. {Stranger}; superl. {Strangest}.] [OE. estrange, F. [ e]trange, fr. L. extraneus that is without, external, foreign, fr. extra on the outside. See {Extra}, and cf. {Estrange}, {Extraneous}.] 1. Belonging to another country;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Strange — may refer to:* Strange (surname), a family name * Strange, Ontario, Canada * Strange (TV series), a British programme * Strange quark, an elementary particleIn comics: * Strange (comic), a comic book limited series by Marvel Comics * Strange… …   Wikipedia

  • strange´ly — strange «straynj», adjective, strang|er, strang|est, adverb. –adj. 1. unusual; odd; queer; peculiar: »a strange accident. What a str …   Useful english dictionary

  • Strange — bezeichnet einen Quark Flavour, Quark (Physik)#Strange Quark Strange ist der Familienname folgender Personen: Alf Strange (1900–1978), englischer Fußballspieler Allen Strange (1943–2008), US amerikanischer Komponist, Musiktheoretiker und Musiker… …   Deutsch Wikipedia

  • Strange — Título Strange Ficha técnica Dirección Anton Corbijn Producción Richard Bell Datos y cifras …   Wikipedia Español

  • strange — strange, *singular, unique, peculiar, eccentric, erratic, odd, queer, quaint, outlandish, curious can mean varying from what is ordinary, usual, and to be expected. Strange, the most comprehensive of these terms, suggests unfamiliarity; it may… …   New Dictionary of Synonyms

  • strange — [strānj] adj. stranger, strangest [ME < OFr estrange < L extraneus, EXTRANEOUS] 1. of another place or locality; foreign; alien 2. not previously known, seen, heard, or experienced; unfamiliar 3. quite unusual or uncommon; extraordinary 4.… …   English World dictionary

  • Strange — Strange, adv. Strangely. [Obs.] [1913 Webster] Most strange, but yet most truly, will I speak. Shak. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • strange — strange·ly; strange; strange·ness; …   English syllables

  • strange — ► ADJECTIVE 1) unusual or surprising. 2) not previously visited, seen, or encountered. 3) (strange to/at/in) archaic unaccustomed to or unfamiliar with. 4) Physics denoting one of the six flavours of quark. DERIVATIVES strangely adverb …   English terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»