-
1 Marcius
I Mārcius, a, umМарций, римск. nomen; наиболее известны1) Ancus M., четвёртый римск. царь (640— 616 гг. до н. э.) L, C, V, H, O2) Cn. M. Coriolanus, завоеватель города Кориолы в 493 г. до н. э., крайний противник плебеев, перешедший к вольскам и пытавшийся с их помощью овладеть Римом L3) L. M. Septimus, римск. всадник, который в Испании, после смерти обоих Сципионов, спас их войска от уничтожения L4) M. ( или братья Marcii), италийский прорицатель, якобы предсказавший поражение римлян при Каннах C5) Q. M. Philippus, консул в 186 и 169 гг. до н. з., полководец в походе против Персея Македонского L6) Q. M. Rex, консул в 68 г. до н. э., впоследствии проконсул в Киликии SlII Mārcius, a, um v. l. = Marcianus -
2 inexplebilis
in-explēbilis, e (in u. expleo), I) passiv = unersättlich, a) eig.: stomachus, Sen. ep. 89, 22. – m. Genet., scorpiones cum sitiunt, sunt inexplebiles potus, Plin. 11, 88. – b) übtr.: α) v. Lebl.: populi fauces, Cic.: cupiditas, libido, Cic.: animus, Sen.: desiderium videndi, Val. Max. – m. Genet., inexplebilis honorum Marcii fames, Flor.: epularum foeda et inexpl. libido, Tac.: luporum animi inexplebiles sanguinis, Val. Max.: inexpl. honoris Marii cupiditas, Ampel. – β) v. Pers., m. Genet., vir inexpl. virtutis veraeque laudis, voll unersättlicher Begierde nach Verdienst u. w. R., Liv. 28, 17, 2: ubi colloquia, quorum inexplebilis eram? Sen. ad Helv. 15, 1. – m. ad u. Akk., ad omne lucrum inexplebilis, Apul. apol. 20. – II) aktiv = nicht sättigend, cratera, Apul. flor. 20.
-
3 glänzend
glänzend, splendidus (eig. u. uneig.). – splendens. fulgens. nitens. nitidus. micans (eig., mit dems. Untersch. wie die Substst. u. Verba unter »Glanz« u. »glänzen«). – insignis. illustris. clarus (uneig., vor vielen hervorleuchtend, z.B. Tat, Sieg). – amplus (uneig., groß und bedeutend in seiner äußern Erscheinung, z.B. funus, donum). – magnificus (uneig. großartig durch prächtige Zurüstung, durch Aufwand von Kosten u. Mühe, z.B. villa, apparatus, funus: u. res gestae [L. Marcii] magnificae senatui visae). – pulcherrimus (uneig., sehr schön, glorreich, z.B. Sieg, Tat). – die g. Partien in einem Dichter, eminentia, ium,n. pl.: die g. Seite von etwas, lumen alcis rei; quasi quoddam lumen alcis rei; illustris et insignis species alcis rei: einen g. Sieg davontragen, magnifice od. pulcherrime vincere: g. Elend, honesta miseria: g. Lage, Verhältnisse, res florentes od. florentissimae: in g. Lage, in g. Verhältnissen leben, florere opibus, divitiis: in g. Verhältnisse kommen, opibus od. divitiis florere coepisse; auch bl. florescere od. florere coepisse. [1129] – Adv.splendide; nitide; magnifice; pulcherrime.
-
4 inexplebilis
in-explēbilis, e (in u. expleo), I) passiv = unersättlich, a) eig.: stomachus, Sen. ep. 89, 22. – m. Genet., scorpiones cum sitiunt, sunt inexplebiles potus, Plin. 11, 88. – b) übtr.: α) v. Lebl.: populi fauces, Cic.: cupiditas, libido, Cic.: animus, Sen.: desiderium videndi, Val. Max. – m. Genet., inexplebilis honorum Marcii fames, Flor.: epularum foeda et inexpl. libido, Tac.: luporum animi inexplebiles sanguinis, Val. Max.: inexpl. honoris Marii cupiditas, Ampel. – β) v. Pers., m. Genet., vir inexpl. virtutis veraeque laudis, voll unersättlicher Begierde nach Verdienst u. w. R., Liv. 28, 17, 2: ubi colloquia, quorum inexplebilis eram? Sen. ad Helv. 15, 1. – m. ad u. Akk., ad omne lucrum inexplebilis, Apul. apol. 20. – II) aktiv = nicht sättigend, cratera, Apul. flor. 20.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inexplebilis
-
5 dia
dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [dios], of or belonging to a deity, divine.I.Prop. (mostly archaic and poet.). As an adj. very rarely: res [p. 604] divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so,B. (α).diva caro,
Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.—Far more freq.,Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9:(β).is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii,
ib. 25, 12; cf.:dive, quem proles Niobea, etc.,
Hor. C. 4, 6, 1:mortalin' decuit violari vulnere divum?
Verg. A. 12, 797:utinam me divi adaxint ad suspendium,
Plaut. Aul. 1, 1, 11:divi,
Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.:divos,
Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.:divom atque hominum clamat fidem,
Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.:pro divum fidem,
Ter. Ad. 4, 7, 28;more rarely, divorum,
Verg. A. 7, 211:(munera) digna diva venustissima Venere,
Plaut. Poen. 5, 4, 4:Turni sic est affata sororem Diva deam,
i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447;482: Diva Bona for Bona Dea,
Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = theoi patrôoi, Cat. 64, 404.—Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.:II.DEA DIA,
i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.—Transf.A.Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction:B.urbi Romae divae,
Liv. 43, 6; cf.sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius,
Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.):dia Camilla,
Verg. A. 11, 657:dias in luminis oras,
Lucr. 1, 22; so,Voluptas,
id. 2, 172:otia,
id. 5, 1389: profundum (cf. hals dia), Ov. M. 4, 537:sententia Catonis,
Hor. S. 1, 2, 32:poëmata,
Pers. 1, 31 et saep.—After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.—dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.—Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.:sub divum rapiam,
id. ib. 1, 18, 13. -
6 divus
dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [dios], of or belonging to a deity, divine.I.Prop. (mostly archaic and poet.). As an adj. very rarely: res [p. 604] divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so,B. (α).diva caro,
Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.—Far more freq.,Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9:(β).is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii,
ib. 25, 12; cf.:dive, quem proles Niobea, etc.,
Hor. C. 4, 6, 1:mortalin' decuit violari vulnere divum?
Verg. A. 12, 797:utinam me divi adaxint ad suspendium,
Plaut. Aul. 1, 1, 11:divi,
Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.:divos,
Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.:divom atque hominum clamat fidem,
Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.:pro divum fidem,
Ter. Ad. 4, 7, 28;more rarely, divorum,
Verg. A. 7, 211:(munera) digna diva venustissima Venere,
Plaut. Poen. 5, 4, 4:Turni sic est affata sororem Diva deam,
i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447;482: Diva Bona for Bona Dea,
Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = theoi patrôoi, Cat. 64, 404.—Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.:II.DEA DIA,
i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.—Transf.A.Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction:B.urbi Romae divae,
Liv. 43, 6; cf.sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius,
Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.):dia Camilla,
Verg. A. 11, 657:dias in luminis oras,
Lucr. 1, 22; so,Voluptas,
id. 2, 172:otia,
id. 5, 1389: profundum (cf. hals dia), Ov. M. 4, 537:sententia Catonis,
Hor. S. 1, 2, 32:poëmata,
Pers. 1, 31 et saep.—After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.—dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.—Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.:sub divum rapiam,
id. ib. 1, 18, 13. -
7 eluceo
ē-lūcĕo, xi, 2, v. n., to shine out, shine forth (class.; esp. freq. in the trop. sense and in Cic.).I.Lit.:II.inter flammas circulus elucens,
Cic. Rep. 6, 16, 16.— Poet., of the golden glittering of bees, Verg. G. 4, 98:illa flamma, quae ex L. Marcii capite eluxit,
Val. Max. 1, 6, 2.—Trop., to shine out, show itself; to be apparent, manifest (cf.:appareo, exsisto, effero): scintilla ingenii jam tum elucebat in puero,
Cic. Rep. 2, 21; cf. id. Cael. 19, 45; id. Off. 1, 29, 103; 1, 28, 98; id. de Or. 2, 13, 55; id. Or. 40 fin.; Quint. 1, 1, 2; 8, 6, 4 al.:ex quo elucebit omnis constantia,
Cic. Off. 1, 29, 102; cf. id. Part. 12:Haec (benevolentia) magis elucet inter aequales,
id. Lael. 27, 101; id. Fam. 4, 3, 2; id. Lael. 14; id. Rosc. Am. 31:argumentum prius est enarrandum, quo ratio eluceat,
Lact. 7, 14, 6; Nep. Paus. 1, 6, 2; Lucr. 2, 1051 al. -
8 Marcia
Marcĭus, a, the name of a Roman gens.1.Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—2.L. Marcius,
a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,A.Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;B.called also: Marcius liquor,
Prop. 4, 1, 52:umor,
id. 4, 22, 24:lympha,
Tib. 3, 6, 58; and:frigora,
Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:carmina,
of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz. -
9 Marciane
Marcĭus, a, the name of a Roman gens.1.Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—2.L. Marcius,
a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,A.Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;B.called also: Marcius liquor,
Prop. 4, 1, 52:umor,
id. 4, 22, 24:lympha,
Tib. 3, 6, 58; and:frigora,
Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:carmina,
of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz. -
10 Marcius
Marcĭus, a, the name of a Roman gens.1.Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—2.L. Marcius,
a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,A.Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;B.called also: Marcius liquor,
Prop. 4, 1, 52:umor,
id. 4, 22, 24:lympha,
Tib. 3, 6, 58; and:frigora,
Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:carmina,
of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz. -
11 urbanus
urbānus, a, um, adj. [urbs], of or belonging to the city or town, city-, town- (opp. rusticus; cf.: urbicus, oppidanus).I.Lit.A.Adj.:2.nostri majores non sine causā praeponebant rusticos Romanos urbanis,
Varr. R. R. 2, praef. §1: rustica et urbana vita,
id. ib. 3, 1, 1:vita (opp. rustica),
Quint. 2, 4, 24; cf. Ter. Ad. 1, 1, 17:urbani assidui cives, quos scurras vocant,
Plaut. Trin. 1, 2, 165:scurra,
id. Most. 1, 1, 14:leges,
id. Rud. 4, 3, 85:tribus,
Cic. de Or. 1, 9, 38:praetor,
Caes. B. C. 3, 20:plebes,
Sall. C. 37, 4:servitia,
id. ib. 24, 4:exercitus,
Liv. 27, 3, 9:administratio rei publicae (opp. provincialis),
Cic. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:res,
Plaut. Cas. 1, 13; Caes. B. G. 7, 6:motus,
id. ib. 7, 1:luxus,
Tac. A. 2, 44: praedia, land and houses, all land covered by buildings (v. praedium), Dig. 50, 16, 198; 8, 1, 1; cf. ib. 8, tit. 2:fundus,
Cato, R. R. 8, 2:rus,
Just. 31, 2:cohortes,
Dig. 25, 1, 8, § 9.—Subst.: urbā-nus, i, m., an inhabitant of a city, a city man, citizen:B.urbani fiunt rustici,
Plaut. Merc. 4, 3, 15 sq.:omnes urbani, rustici,
Cic. Fin. 2, 23, 77:sermo omnis non modo urbanorum, sed etiam rusticorum,
id. Or. 24, 81:otiosi,
Liv. 5, 20, 6:obrepere urbanis,
Plin. Ep. 9, 20, 2.—Esp., devoted to the city, fond of city life:II. A.diligere secessum, quem tu nimis urbanus es, nisi concupiscis,
Plin. Ep. 2, 17, 29.—In a good sense.1.Polished, refined, cultivated, courteous, affable, urbane (syn.:b.comis, humanus): hominem non solum sapientem, verum etiam, ut nunc loquimur urbanum,
Cic. Fam. 3, 8, 3; cf. Quint. 8, 3, 34 sq.; so Cic. Verr. 2, 1, 6, § 17.—Transf., of plants, improved, cultivated, ornamental: sunt arborum quaedam urbaniores, quas his placet nominibus distinguere. Hae mites, quae fructu atque aliqua dote umbrarumve officio humaniusjuvant, non improbe dicantur urbanae. Plin. 16, 19, 32, § 78:2.acanthi topiariae et urbanae herbae,
id. 22, 22, 34, § 76.—Of speech.a.In gen., refined, polished, elegant. nice, choice:b.in vocibus nostrorum oratorum recinit quiddam et resonat urbanius,
Cic. Brut. 46, 171:genus dicendi,
Quint. 2, 8, 4:os facile, explanatum, jucundum, urbanum, id est, in quo nulla neque rusticitas neque peregrinitas resonet,
id. 11, 3, 30:distinctior et urbanior et altior Cicero,
Tac. Or. 18.—In [p. 1935] partic., of wit, witty, humorous, facetious: urbanus homo erit, cujus multa bene dicta responsaque erunt: et qui in sermonibus, circulis, conviviis, item in contionibus, omni denique loco ridicule commodeque dicet, Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105:B.dictum per se urbanum,
id. 6, 3, 54:circumfertur Marcii Philippi velut urbanissimum factum atque dictum,
Col. 8, 16, 3:qui est in isto genere urbanissimus,
Cic. Cael. 15, 36:Romani veteres atque urbani sales,
id. Fam. 9, 15, 2:homines lauti et urbani,
id. Verr. 2, 1, 6, § 17:hic tibi comis et urbanus liberque videtur,
witty, clever, Hor. S. 1, 4, 90:urbanus coepit haberi,
id. Ep. 1, 15, 27:in senatu dicax et urbanus et bellus,
Plin. Ep. 4, 25, 3:urbanos qui illa censuerunt dicam an miseros? Dicerem urbanos, si senatum deceret urbanitas,
id. ib. 8, 6, 3.—In a bad sense, bold, forward, impudent:1.frontis ad urbanae descendi praemia,
Hor. Ep. 1, 9, 11:audacia,
Cic. Prov. Cons. 4, 8.— Adv.: urbānē (acc. to II. A.).Courteously, civilly, affably, politely, urbanely:2.severe et graviter et prisce agere, an remisse ac leniter et urbane,
Cic. Cael. 14, 33:urbanius agere,
id. ib. 15, 36: urbanissime et prudentissime adjuvit, Treb. Gallien. 14.—More freq.,
См. также в других словарях:
MARCII — haec gens cum T. Tatio ex Sabinis cum venisset, in patricias allecta est. Fuerunt etiam aliquot gentis Mareiae familiae plebeiae, his cognominibus distinctae: Rutilus, Philippus, Thermus, Censorinus, Tremulus, Figulus, Rex et Ralla. Nam… … Hofmann J. Lexicon universale
Marcii — Die Marcier (lateinisch: Marcii) waren ein angesehenes, weit verzweigtes altrömisches Geschlecht mit einem patrizischen Zweig und einem plebejischen Zweig, wobei der patrizische Zweig höchstwahrscheinlich vom plebejischen Zweig erfunden wurde.… … Deutsch Wikipedia
Marcii — Principales gentes romaines Gens Aemilia Gens Claudia Gens Cornelia Gens Fabia Gens Iulia Gens Manlia … Wikipédia en Français
Gens Marcia — Marcii Principales gentes romaines Gens Aemilia Gens Claudia Gens Cornelia Gens Fabia Gens Iulia Gens Iunia … Wikipédia en Français
Marcius — Marcii Principales gentes romaines Gens Aemilia Gens Claudia Gens Cornelia Gens Fabia Gens Iulia Gens Iunia … Wikipédia en Français
МАРЦИИ — • Marcii, a) (также Martii), плебейский род; но, по преданию, считались патрициями: 1. Numa Marcius, который (Plut. Num. 5) сопровождал царя Нуму из города Кур (Cures) в Рим, давал ему советы в его религиозных реформах и после… … Реальный словарь классических древностей
Marcius — Die Marcier (lateinisch: Marcii) waren ein angesehenes, weit verzweigtes altrömisches Geschlecht mit einem patrizischen Zweig und einem plebejischen Zweig, wobei der patrizische Zweig höchstwahrscheinlich vom plebejischen Zweig erfunden wurde.… … Deutsch Wikipedia
marcă — MÁRCĂ1, mărci, s.f. 1. Semn distinct aplicat pe un obiect, pe un produs, pe un animal etc. pentru a l deosebi de altele, pentru a l recunoaşte etc. ♦ Tip, model, inscripţie (care indică sursa) de fabricaţie. Marcă de automobil. ♢ loc. adj. De… … Dicționar Român
Marsyas — For other uses, see Marsyas (disambiguation). Marsyas under Apollo s punishment; İstanbul Archaeology Museum … Wikipedia
Marcier — Die Marcier (lateinisch: Marcii bzw. gens Marcia) waren ein angesehenes, weit verzweigtes altrömisches Geschlecht mit einem patrizischen Zweig und einem plebejischen Zweig, wobei der patrizische Zweig höchstwahrscheinlich vom plebejischen Zweig… … Deutsch Wikipedia
Thomas Murner — als Kanzler der Gauchmatt. Ambrosius Holbein (1519) Thomas Murner (* 24. Dezember 1475 in Oberehnheim; † 1537 ebenda) war ein elsässischer Franziskanerlesemeister, Dichter und Satiriker, Humani … Deutsch Wikipedia