Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Lătīnus

  • 1 latinus

    Latinus Latinus, a, um латинский

    Латинско-русский словарь > latinus

  • 2 Latīnus

        Latīnus adj.    of Latium, Latin: genus, the Romans, V.: lingua (opp. Graeca): (fabulae), in Latin, T.: litterae, S.: nomen, Latin citizenship, C., S.: res, O.—As subst n.: in Latinum illa convertere, the Latin language.
    * * *
    Latina, Latinum ADJ

    Latin-English dictionary > Latīnus

  • 3 latinus

    [st1]1 [-] Lătīnus, a, um: - [abcl][b]a - du Latium. - [abcl]b - latin.[/b]    - Latinus ager, Plin.: le Latium.    - casus Latinus, Varr.: l'ablatif (cas qui n'existe pas en grec).    - Latinae, ārum, f.(= Latinae feriae): féries latines (fêtes instituées par Tarquin le Superbe, pour unir tous les peuples du Latium).    - (via) Latina: la Voie Latine (de Rome à Casilinum).    - Latini, ōrum, m.: les Latins (les habitants du Latium; les peuples devenus Latins de droit).    - Latinum, i, n.: le latin, la langue latine.    - in Latinum vertere, Quint.: traduire en latin. [st1]2 [-] Lătīnus, i, m.: Latinus (roi mythique de Laurente, qui donna sa fille Lavinia en mariage à Enée).
    * * *
    [st1]1 [-] Lătīnus, a, um: - [abcl][b]a - du Latium. - [abcl]b - latin.[/b]    - Latinus ager, Plin.: le Latium.    - casus Latinus, Varr.: l'ablatif (cas qui n'existe pas en grec).    - Latinae, ārum, f.(= Latinae feriae): féries latines (fêtes instituées par Tarquin le Superbe, pour unir tous les peuples du Latium).    - (via) Latina: la Voie Latine (de Rome à Casilinum).    - Latini, ōrum, m.: les Latins (les habitants du Latium; les peuples devenus Latins de droit).    - Latinum, i, n.: le latin, la langue latine.    - in Latinum vertere, Quint.: traduire en latin. [st1]2 [-] Lătīnus, i, m.: Latinus (roi mythique de Laurente, qui donna sa fille Lavinia en mariage à Enée).
    * * *
        Latinus, pe. prod. Aliud adiectiuum. Virgil. Du pays des Latins, Latin.
    \
        Latinae consuetudini tradere. Colum. Traduire en Latin, Rendre et tourner en language que les Latins ont accoustumé.
    \
        Latina lingua locupletior Graeca. Cic. Langue Latine.
    \
        Vertere in Latinum. Sub. sermonem. Quintil. Traduire, ou tourner en Latin.

    Dictionarium latinogallicum > latinus

  • 4 Latinus

    I Latīnus, a, um [ Latium ]
    1) латинский (lingua C; vertere ex Graeco in Latinum sermonem L)
    Latinus casus Vrablativus (которого не было в греч. языке)
    Latinae coloniae Su — колонии, получившие латинское право (см. latinitas 2.)
    3) ясный, прямой ( plane el Latine loqui C)
    II Latīnus, ī m.
    латинянин, житель Латия L etc.
    III Latīnus, ī m.
    Латин, миф. царь Лаврента (в Латии), сын Фавна и нимфы Марики, отец Лавинии, тесть Энея L, V, Just

    Латинско-русский словарь > Latinus

  • 5 Latinus

    1. Latīnus, a, um, s. Latium.
    ————————
    2. Latīnus, ī, m., König im Laurentinischen, der Äneas aufnahm, ihm seine Tochter zur Frau gab und sein Reich hinterließ, Liv. 1, 1 sq. Verg. Aen. 7, 45: dah. urbs Latini, Laurentum, Verg. Aen. 6, 891.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Latinus

  • 6 latinus

    I. (subst.) римский гражданин, который занимал место между civis a peregrinus, пользовался iure commercii, без права conaubii;

    lex Iunia Norbana (772 г. a. u. c. при Тиберии) сделал из вольноотпущенных, которые получили преторскую свободу, отдельный класс граждан. уподоблявшийся по правам римлянам, высланным из Рима и водворенным в латинских колониях (Latini coloniarii), a эти вольноотпущенники получили название Latini Iuniani. Целью издания этого закона послужило, вероятно, то обстоятельство, что вольноотпущенным, которым недоставало известных условий, требуемых законом, желали дать определенное положение в государстве и вместе с тем предоставить им возможность со временем приобрести права римского гражданства. Latinus Iunianus не есть - civis romanus, к нему применяется латинское право (ius Latii) без участия в политических правах действительных латинцев, так как он не настоящий член известного латинского города. Latina libertas уничтожил Юстиниан (Ulp. I, 5. 10. 16. XI, 16. XIX, 4. XX, 8. 14. XXII, 3. XXV, 7. Gai. I, 15. 22. 28. 30. 32. 41. 56. 57. 66. 67. 69. 74. 79. 81. 95. 167. II, 110. 195. 275. III, 56. 71. 73. Vat. § 193. 221. § 3 I. 1, 5. § 4 I. 3, 7. 1. un. C. 7, 6).

    II. Latinus (adi.) 1) касающийся Лация. 2) латинский, feriae lat., празднество лат. союза (1. 2 § 33 D. 1, 2);

    litterae lat. (1. 11 § 3 D. 14, 3);

    verba lat. (1. 8 § 4 D. 46, 4);

    Latine loquentes (1. 103 D. 50, 16); (1. 20 § 9 D. 28, 1. 1. 48 D. 42, 1).

    3) относящийся к правам т. н. Latini Iuniani: lat. libertas (1. un. pr. C. 7, 6).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > latinus

  • 7 Latinus

    1.
    Lătīnus, a, um, v. Latium, II. B.
    2.
    Lătīnus, i, m., a king of the Laurentians, who favorably received Æneas and gave him his daughter Lavinia in marriage, Liv. 1, 2; Just. 43, 1; Verg. A. 7, 45 sq.:

    urbs Latini, i. e. Laurentum,

    id. ib. 6, 891.

    Lewis & Short latin dictionary > Latinus

  • 8 Latinus [1]

    1. Latīnus, a, um, s. Latium.

    lateinisch-deutsches > Latinus [1]

  • 9 Latinus [2]

    2. Latīnus, ī, m., König im Laurentinischen, der Äneas aufnahm, ihm seine Tochter zur Frau gab und sein Reich hinterließ, Liv. 1, 1 sq. Verg. Aen. 7, 45: dah. urbs Latini, Laurentum, Verg. Aen. 6, 891.

    lateinisch-deutsches > Latinus [2]

  • 10 Latinus

    a, um латинский

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > Latinus

  • 11 Latinus

    , a, um
    латинский

    Latin-Russian dictionary > Latinus

  • 12 Latinus

    , Latina, Latinum (m,f,n)
      латинский, римский

    Dictionary Latin-Russian new > Latinus

  • 13 latinus Largus

    юрист, ученик Павла (1. 56 D. 21, 1. 1. 83 D. 31. 1. 9 D. 40, 8. 1. 30 § 1 D. 44, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > latinus Largus

  • 14 infectus

    [st1]1 [-] infectus, a, um: part. passé de inficio. - [abcl][b]a - mêlé de, pénétré de. - [abcl]b - souillé, gâté, vicié, corrompu, infecté. - [abcl]c - imprégné, coloré, teint.[/b] [st1]2 [-] infectus, a, um. [in + factus]: - [abcl][b]a - qui n'a pas été fait, qui n'a pas eu lieu, non avenu. - [abcl]b - non terminé, inachevé, incomplet. - [abcl]c - non faisable, impossible. - [abcl]d - non travaillé, brut. - [abcl]e - imparfait (t. de gram.).[/b]    - facta atque infecta canere, Virg.: publier ce qui a eu lieu et ce qui n'a pas eu lieu.    - infecta re abire: partir sans avoir rien fait.    - re infecta inde discessit, Caes.: il se retira sans venir à bout de son entreprise.    - fugit ipse Latinus pulsatos referens infecto foedere divos, Virg. En. 12, 286: Latinus lui-même s'enfuit en proclamant que les dieux ont été insultés par le pacte qui n'a pas été respecté.    - rex nihil infectum Metello credens, Sall.: le roi, croyant qu'il n'y avait rien d'impossible pour Métellus. [st1]3 [-] infectŭs, ūs, m. (seul. à l'abl. infectu): Plin. teinture.
    * * *
    [st1]1 [-] infectus, a, um: part. passé de inficio. - [abcl][b]a - mêlé de, pénétré de. - [abcl]b - souillé, gâté, vicié, corrompu, infecté. - [abcl]c - imprégné, coloré, teint.[/b] [st1]2 [-] infectus, a, um. [in + factus]: - [abcl][b]a - qui n'a pas été fait, qui n'a pas eu lieu, non avenu. - [abcl]b - non terminé, inachevé, incomplet. - [abcl]c - non faisable, impossible. - [abcl]d - non travaillé, brut. - [abcl]e - imparfait (t. de gram.).[/b]    - facta atque infecta canere, Virg.: publier ce qui a eu lieu et ce qui n'a pas eu lieu.    - infecta re abire: partir sans avoir rien fait.    - re infecta inde discessit, Caes.: il se retira sans venir à bout de son entreprise.    - fugit ipse Latinus pulsatos referens infecto foedere divos, Virg. En. 12, 286: Latinus lui-même s'enfuit en proclamant que les dieux ont été insultés par le pacte qui n'a pas été respecté.    - rex nihil infectum Metello credens, Sall.: le roi, croyant qu'il n'y avait rien d'impossible pour Métellus. [st1]3 [-] infectŭs, ūs, m. (seul. à l'abl. infectu): Plin. teinture.
    * * *
    I.
        Infectus, Adiectiuum, ex in et factus compositum. Plaut. Qui n'est pas faict.
    \
        Infectum argentum Signato opponitur. Liu. Qui n'est point mis en oeuvre, ne monnoyé.
    \
        Cursu infecto deposcit praemia. Propert. Avant que la course soit achevee et parfaicte.
    \
        Damni infecti promittere. Cic. S'obliger et bailler caution, si on fait aucun dommage, de le restablir et reparer à ses despens, Promettre si aucun dommage advient par nostre faulte, que nous payerons le dommage.
    \
        Infecta dona facere. Plaut. Retirer ou revoquer ce qu'on a donné.
    \
        Infecta pace. Terent. Sans avoir faict paix.
    \
        Pensa infecta reponunt. Ouid. Qui ne sont point achevez de filer.
    \
        Infecta facere. Plaut. Deffaire ce qui estoit faict, Mettre au neant.
    \
        Infectum fieri non potest. Plaut. On ne scauroit faire qu'il ne soit faict.
    \
        Infectum reddere. Plin. iunior. Deffaire et rompre ce qui estoit faict, Mettre au neant.
    \
        Omnia pro infecto sint. Liuius. Prenez le cas qu'il n'y ait rien faict de ce qui a esté faict.
    II.
        Infectus, Participium, Plin. Teinct, Coulouré.
    \
        Infectum mare. Sueton. Empoisonné, Infaict, Infaicté.
    \
        Infectus, huius infectus. Plin. Teincture, Le faict de teincture.

    Dictionarium latinogallicum > infectus

  • 15 obtutus

    obtutŭs, ūs, m. [obtueor] action de regarder fixement, regard, vue; contemplation.    - semper in obtutu esse malorum, Ov. Trist. 4: contempler continuellement ses maux.    - isto gemino obtutu circulatorem aspexi, Apul. 1: j'ai vu de mes deux yeux que voici un bateleur.    - defixa Latinus obtutu tenet ora, Virg. En. 7, 250: Latinus, tout à sa contemplation, tient son visage baissé.
    * * *
    obtutŭs, ūs, m. [obtueor] action de regarder fixement, regard, vue; contemplation.    - semper in obtutu esse malorum, Ov. Trist. 4: contempler continuellement ses maux.    - isto gemino obtutu circulatorem aspexi, Apul. 1: j'ai vu de mes deux yeux que voici un bateleur.    - defixa Latinus obtutu tenet ora, Virg. En. 7, 250: Latinus, tout à sa contemplation, tient son visage baissé.
    * * *
        Obtutus, huius obtutus, pen. prod. m. g. Virg. Cic. Un ferme regard.
    \
        Effugit obtutum oculorum animus. Cic. L'ame ne peult estre veue des yeulx.

    Dictionarium latinogallicum > obtutus

  • 16 perfundo

    perfundo, ĕre, fūdi, fūsum - tr. - [st2]1 [-] verser dans, verser sur. [st2]2 [-] mouiller (un corps à la surface), tremper, baigner, inonder, arroser. [st2]3 [-] couvrir, recouvrir. [st2]4 [-] pénétrer (un corps), imbiber, imprégner, remplir, combler. [st2]5 [-] bouleverser, troubler.    - accepit vocem lacrimis Lavinia matris flagrantis perfusa genas, Virg. En. 12, 64: Lavinia écouta tout en larmes les paroles de sa mère, inondant ses joues brûlantes.    - it scissa veste Latinus, canitiem immundo perfusam pulvere turpans, Virg. En. 12, 611: Latinus s'en va, les vêtements déchirés, souillant ses cheveux blancs qu'il a recouverts d'une poussière immonde.
    * * *
    perfundo, ĕre, fūdi, fūsum - tr. - [st2]1 [-] verser dans, verser sur. [st2]2 [-] mouiller (un corps à la surface), tremper, baigner, inonder, arroser. [st2]3 [-] couvrir, recouvrir. [st2]4 [-] pénétrer (un corps), imbiber, imprégner, remplir, combler. [st2]5 [-] bouleverser, troubler.    - accepit vocem lacrimis Lavinia matris flagrantis perfusa genas, Virg. En. 12, 64: Lavinia écouta tout en larmes les paroles de sa mère, inondant ses joues brûlantes.    - it scissa veste Latinus, canitiem immundo perfusam pulvere turpans, Virg. En. 12, 611: Latinus s'en va, les vêtements déchirés, souillant ses cheveux blancs qu'il a recouverts d'une poussière immonde.
    * * *
        Perfundo, perfundis, perfudi, perfusum, pen. prod. perfundere. Liu. Jecter ou verser ou espandre de l'eaue, ou autre liqueur sur quelque chose, Tremper, Mouiller, Baigner.
    \
        Aqua feruenti a Rubrio ipso Philodamus perfunditur. Cic. Rubrius jecte de l'eaue bouillante sur Philodame.
    \
        Fluuiis perfundunt pecus magistri. Virgil. Baignent et trempent en rivieres.
    \
        Artus perfundere rore. Ouid. Arrouser.
    \
        Auro perfundere tecta. Seneca. Dorer les maisons.
    \
        Ensis perfunditur sanguine. Ouid. Est ensanglanté.
    \
        Perfundere animum religione, per translationem, pro Imbuere. Liu. Mettre en scrupule.
    \
        Perfundere animos suauitate. Cic. Remplir de doulceur.
    \
        Perfundere aliquem iudicio. Cic. Luy laver la teste par devant le juge.
    \
        Perfudit me horror. Cic. Une frayeur s'est espandue par tout mon corps.

    Dictionarium latinogallicum > perfundo

  • 17 Latium

    Latium, iī, n., I) eine Landschaft in Italien, zwischen dem Tiber u. Kampanien, mit der Weltstadt Rom, die heutige Campagna di Roma u. ein Teil der Terra di Lavoro, Varro LL. 5, 32. Mela 2, 4, 2 (2. § 59). Plin. 3, 54 sqq. Cic. Arch. 5. Hor. carm. 1, 35, 10 u.a.: seiner Ausdehnung nach zerfallend in Latium antiquum (Verg. Aen. 7, 38. Plin. 3, 56) od. vetus (Tac. ann. 4, 5), d.h. den Landstrich, der vor der Unterwerfung des latin. Bundes unter die Herrschaft der Römer die Landschaft Latium bildete u. von dem Tiber bis zum promunturium Circaeum (j. Circello) bei Anxur reichte, u. in Latium novum od. adiectum (Plin. 3, 59), d.h. die unter den Römern im Osten u. Süden hinzugefügten neuen Eroberungen (das Gebiet der Hernici, Aequi, Volsci, Aurunci) bis zum Liris. – II) meton.: 1) die Latiner, ius Latii, das latinische Recht (s. Latīnitāsno. II), Tac. – 2) = ius Latii od. Latinitas (s. d. no. II), Tac. hist. 3, 55 u.a. – Dav.: a) Latius, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, poet. = römisch, Ov. u.a. Dichter, Colum. u. Plin.: vulnera, der Römer, Ov.: forum, i.e. Romanum, wo in Rom Prozesse verhandelt wurden, Ov. – b) Latīnus, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, lingua, Cic.: sermo purus erit et Latinus, d.i. gut lateinisch = elegant, Cic. or. 79: verbum, Varro fr.: verbum (Zeitwort) minus Latinum, Hieron.: convertere in Latinum, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso vertere in Latinum, Quint.: vertere ex Graeco in Latinum, Plin. ep., od. in Latinum sermonem, Liv.: vertere orationes Latinas, Quint.: u. transferre ex Graeco in Latinum, Quint. – feriae Latinae u. bl. Latinae, die latin. Ferien, das gemeinsame Bundesfest der Latiner, an dem dem Jupiter Latialis auf dem albanischen Berge geopfert wurde, Liv. u.a.: via Latina, von der porta Latina (nahe an der porta Capena) beginnend, Liv.: Latinae coloniae, die das jus Latii (s. Latīnitās) hatten, Suet. – Compar. (vgl. Serg. expl. in Donat. 492, 7 K.), nihil conditius, nihil Latinius legi, M. Aurel. bei Fronto ep. ad M. Caes. 2, 3. p. 28, 15 N.: nihil dulcius nihilque Latinius haberemus tuis voluminibus, Hieron. epist. 58, 9: Superl., homo Latinissimus et facundissimus, Hieron. epist. 50, 2. – subst., Latīnus, ī, m., ein Latiner, Lateiner, u. Latīni, ōrum, m., die Latiner, Lateiner, d.i. α) die Einwohner in Latium, Liv. – β) die das ius Latii (s. Latīnitās) hatten, Tac.: dah. Flavia Latinae condicionis, die die Rechte einer Latinerin, nicht die einer Römerin hat, Suet. – γ) die lateinisch reden, Quint. u. Spät. – δ) Latini Iuniani, die nach der lex Iunia Norbana (i. J. 29 n. Chr.) Freigelassenen, Gaius inst. 3, 56. – Adv. Latīnē, latinisch, lateinisch, L. dicendi copia, der Reichtum lateinischer Beredsamkeit, Cic.: L. loqui, lateinisch sprechen, sowohl übh. = in latein. Sprache sprechen, Liv., als insbes., elegant-, gut-, schön (latein.) sprechen, Cic.; und (wie unser »deutsch reden«) gerade heraus-, offen sagen, Cic.: optime Latine posse, Apul.: L. reddere, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso L. transferre, Quint.: alqm L. docere, Plin. ep.: L. scire, Lateinisch verstehen, Cic., Ggstz. L. nescire, Titin. fr. u. Cic.: id nos Latine gloriosum dicimus, Plaut.: versum Graecum Latine enuntiabo, Apul.: occisum ab se Marium Latine (auf Lateinisch) clamare coepit, Frontin. – c) Latīniēnsis, e, latinisch, ager, Cic.: populus, Plin. – subst., Latiniēnsēs, ium, m., die Latiner, Cic. – d) Latiālis, e, zu Latium gehörig, latialisch, latinisch, populus, Ov.: sermo, Plin.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes (s. Latiāris), Lucan.: L. caput, poet. = aedes Iovis Latialis s. Latiāris, Lucan. – e) Latiāris, e, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, regnum, Augustin.: doctrina, Macr.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes, dem von den Römern u. Latinern gemeinschaftlich auf dem mons Albanus geopfert wurde, Cic. u.a. (s. Garatoni Cic. Mil. 31, 85): collis, Varro LL. 5, 52. – Dav.: α) Latiar, āris, n., ein Fest des Jupiter Latiaris, Cic. ad Q. fr. 2, 4. § 2. Macr. sat. 1, 16. § 16. – β) Latiāriter, Adv., lateinisch, Mart. Cap. 5. § 426 u. 6. § 574 u. § 587 Eyss. Sidon. carm. 23, 235.

    lateinisch-deutsches > Latium

  • 18 Latium

    Latium, iī, n., I) eine Landschaft in Italien, zwischen dem Tiber u. Kampanien, mit der Weltstadt Rom, die heutige Campagna di Roma u. ein Teil der Terra di Lavoro, Varro LL. 5, 32. Mela 2, 4, 2 (2. § 59). Plin. 3, 54 sqq. Cic. Arch. 5. Hor. carm. 1, 35, 10 u.a.: seiner Ausdehnung nach zerfallend in Latium antiquum (Verg. Aen. 7, 38. Plin. 3, 56) od. vetus (Tac. ann. 4, 5), d.h. den Landstrich, der vor der Unterwerfung des latin. Bundes unter die Herrschaft der Römer die Landschaft Latium bildete u. von dem Tiber bis zum promunturium Circaeum (j. Circello) bei Anxur reichte, u. in Latium novum od. adiectum (Plin. 3, 59), d.h. die unter den Römern im Osten u. Süden hinzugefügten neuen Eroberungen (das Gebiet der Hernici, Aequi, Volsci, Aurunci) bis zum Liris. – II) meton.: 1) die Latiner, ius Latii, das latinische Recht (s. Latinitas no. II), Tac. – 2) = ius Latii od. Latinitas (s. d. no. II), Tac. hist. 3, 55 u.a. – Dav.: a) Latius, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, poet. = römisch, Ov. u.a. Dichter, Colum. u. Plin.: vulnera, der Römer, Ov.: forum, i.e. Romanum, wo in Rom Prozesse verhandelt wurden, Ov. – b) Latīnus, a, um, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, lingua, Cic.: sermo purus erit et Latinus, d.i. gut lateinisch = elegant, Cic. or. 79: verbum, Varro fr.: verbum (Zeitwort) minus Latinum, Hieron.: con-
    ————
    vertere in Latinum, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso vertere in Latinum, Quint.: vertere ex Graeco in Latinum, Plin. ep., od. in Latinum sermonem, Liv.: vertere orationes Latinas, Quint.: u. transferre ex Graeco in Latinum, Quint. – feriae Latinae u. bl. Latinae, die latin. Ferien, das gemeinsame Bundesfest der Latiner, an dem dem Jupiter Latialis auf dem albanischen Berge geopfert wurde, Liv. u.a.: via Latina, von der porta Latina (nahe an der porta Capena) beginnend, Liv.: Latinae coloniae, die das jus Latii (s. Latinitas) hatten, Suet. – Compar. (vgl. Serg. expl. in Donat. 492, 7 K.), nihil conditius, nihil Latinius legi, M. Aurel. bei Fronto ep. ad M. Caes. 2, 3. p. 28, 15 N.: nihil dulcius nihilque Latinius haberemus tuis voluminibus, Hieron. epist. 58, 9: Superl., homo Latinissimus et facundissimus, Hieron. epist. 50, 2. – subst., Latīnus, ī, m., ein Latiner, Lateiner, u. Latīni, ōrum, m., die Latiner, Lateiner, d.i. α) die Einwohner in Latium, Liv. – β) die das ius Latii (s. Latinitas) hatten, Tac.: dah. Flavia Latinae condicionis, die die Rechte einer Latinerin, nicht die einer Römerin hat, Suet. – γ) die lateinisch reden, Quint. u. Spät. – δ) Latini Iuniani, die nach der lex Iunia Norbana (i. J. 29 n. Chr.) Freigelassenen, Gaius inst. 3, 56. – Adv. Latīnē, latinisch, lateinisch, L. dicendi copia, der Reichtum lateinischer Beredsamkeit, Cic.: L. loqui, lateinisch sprechen, sowohl übh. = in
    ————
    latein. Sprache sprechen, Liv., als insbes., elegant-, gut-, schön (latein.) sprechen, Cic.; und (wie unser »deutsch reden«) gerade heraus-, offen sagen, Cic.: optime Latine posse, Apul.: L. reddere, ins Lateinische übersetzen, Cic.: ebenso L. transferre, Quint.: alqm L. docere, Plin. ep.: L. scire, Lateinisch verstehen, Cic., Ggstz. L. nescire, Titin. fr. u. Cic.: id nos Latine gloriosum dicimus, Plaut.: versum Graecum Latine enuntiabo, Apul.: occisum ab se Marium Latine (auf Lateinisch) clamare coepit, Frontin. – c) Latīniēnsis, e, latinisch, ager, Cic.: populus, Plin. – subst., Latiniēnsēs, ium, m., die Latiner, Cic. – d) Latiālis, e, zu Latium gehörig, latialisch, latinisch, populus, Ov.: sermo, Plin.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes (s. Latiaris), Lucan.: L. caput, poet. = aedes Iovis Latialis s. Latiaris, Lucan. – e) Latiāris, e, zu Latium gehörig, latinisch, lateinisch, regnum, Augustin.: doctrina, Macr.: Iuppiter, als Vorsteher des Latinerbundes, dem von den Römern u. Latinern gemeinschaftlich auf dem mons Albanus geopfert wurde, Cic. u.a. (s. Garatoni Cic. Mil. 31, 85): collis, Varro LL. 5, 52. – Dav.: α) Latiar, āris, n., ein Fest des Jupiter Latiaris, Cic. ad Q. fr. 2, 4. § 2. Macr. sat. 1, 16. § 16. – β) Latiāriter, Adv., lateinisch, Mart. Cap. 5. § 426 u. 6. § 574 u. § 587 Eyss. Sidon. carm. 23, 235.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Latium

  • 19 ambio

    ambĭo, īre, ĭi (īvi), ītum [amb + eo]    - tr. et qqf. intr. [st2]1 [-] aller autour, tourner autour. [st2]2 [-] entourer, encercler, ceindre. [st2]3 [-] tourner autour de (qqn), circonvenir, solliciter, faire des démarches, courtiser, flatter. [st2]4 [-] briguer (une magistrature).    - 4 ème conjugaison, sauf parfois à l'imparfait: ambibat.    - ambire oras vestis auro, Virg.: border d'or la frange d'un habit.    - ambire fortunam, Hor.: courir après la fortune.    - ambitur consulatum accipere, Tac. A. 2, 43: on le presse d'accepter le consulat.    - insula, quam amnis Euphrates ambiebat, Vell. 2: île que l'Euphrate entourait de ses eaux.    - qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur, Tac. G. 18: qui, en raison de leur noblesse, sont sollicités pour plusieurs unions.    - conubiis ambire Latinum, Virg. En. 7: courtiser Latinus en vue du mariage.    - cum... et ambienti ut legibus solveretur multi contra dicerent, Suet.: et comme beaucoup s'opposèrent à ses démarches pour s'affranchir de la loi.    - subj. parf. arch.: ambissit, ambissint = ambiverit, ambiverint.    - ind. futur arch.: ambibo, is... = ambiam, es...    - ind. imparf. arch.: ambibam, as... = ambiebam, as...
    * * *
    ambĭo, īre, ĭi (īvi), ītum [amb + eo]    - tr. et qqf. intr. [st2]1 [-] aller autour, tourner autour. [st2]2 [-] entourer, encercler, ceindre. [st2]3 [-] tourner autour de (qqn), circonvenir, solliciter, faire des démarches, courtiser, flatter. [st2]4 [-] briguer (une magistrature).    - 4 ème conjugaison, sauf parfois à l'imparfait: ambibat.    - ambire oras vestis auro, Virg.: border d'or la frange d'un habit.    - ambire fortunam, Hor.: courir après la fortune.    - ambitur consulatum accipere, Tac. A. 2, 43: on le presse d'accepter le consulat.    - insula, quam amnis Euphrates ambiebat, Vell. 2: île que l'Euphrate entourait de ses eaux.    - qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur, Tac. G. 18: qui, en raison de leur noblesse, sont sollicités pour plusieurs unions.    - conubiis ambire Latinum, Virg. En. 7: courtiser Latinus en vue du mariage.    - cum... et ambienti ut legibus solveretur multi contra dicerent, Suet.: et comme beaucoup s'opposèrent à ses démarches pour s'affranchir de la loi.    - subj. parf. arch.: ambissit, ambissint = ambiverit, ambiverint.    - ind. futur arch.: ambibo, is... = ambiam, es...    - ind. imparf. arch.: ambibam, as... = ambiebam, as...
    * * *
        Ambio, ambis, ambiui, ambitum, penul. prod. ambire. Ex Am, et Eo, is, b interposita. Cic. Environner, Entourer.
    \
        Ambire baculum nexibus. Ouid. Estre entorteillé tout autour.
    \
        Ambire litora natatu. Stat. Aller autour.
    \
        Ambibat fundamina Siculae terrae. Ouid. Il alloit à l'entour.
    \
        Ambire. Cic. Pourchasser d'avoir quelque chose et briguer.
    \
        Ambire reginam affatu. Virgil. La circonvenir et tromper, ou abuser de parolles.
    \
        Ambit vocibus variis. Valer. Flac. Il circonvient et decoit.
    \
        Callimachus ambisset laudare hunc diem. Stat. Eust desiré, etc.

    Dictionarium latinogallicum > ambio

  • 20 Latinienses

    Lătĭum, ii, n. [2. lătus; Sanscr. root prath-, to spread or widen; cf. Lat. later, etc.; prop., the plains or flat-land;

    by the ancients referred to latēre, because here Saturnus lay concealed from his son,

    Ov. F. 1, 238; Verg. A. 8, 322; Arn. 4, 143; Lact. 1, 13;

    or to Latinus,

    the name of the mythical king, Varr. L. L. 5, § 32 Müll.], a country of Italy, in which Rome was situated, now Campagna di Roma, and a part of the Terra di Lavoro, Plin. 3, 5, 9, § 54; Enn. ap. Acro. ad Hor. S. 1, 2, 37 (Ann. v. 455); Cic. Rep. 2, 24, 44; Liv. 6, 21; 8, 13; Hor. C. 1, 12, 53; 1, 35, 10; id. C. S. 66; Mel. 3, 4, 2; consisting of two parts:

    Latium vetus,

    Tac. A. 4, 5;

    or antiquum,

    Verg. A. 7, 38; Plin. 3, 5, 9, § 56; which was the original territory governed by Rome before the subjugation of the Æqui and Volsci, and:

    Latium novum, or adjectum,

    originally the territory of the Æqui, Volsci, Hernici, and Aurunci, Plin. 3, 5, 9, § 59.—
    B.
    Jus Latii, the political rights and privileges which belonged originally to the Latins, but were afterwards granted by the Romans to other people; this jus comprehended less than civitas Romana, but more than peregrinitas (cf. latinitas and Latini):

    eodem anno Caesar nationes Alpium maritimarum in jus Latii transtulit,

    Tac. A. 15, 32. —Also called Latium alone: aut majus est Latium aut minus; majus est Latium, cum et hi, qui decuriones leguntur, et ei qui honorem aliquem aut magistratum gerunt, civitatem Romanam consecuntur;

    minus Latium est, cum hi tantum, qui vel magistratum vel honorem gerunt, ad civitatem Romanam perveniunt,

    Gai. Inst. 1, 96; cf.:

    Latium externis dilargiri,

    Tac. H. 3, 55:

    Latio dato,

    Plin. 5, 2, 1, § 20:

    Latio donata oppida,

    id. 3, 1, 3, § 7.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lătĭus, a, um, adj., of or belonging to Latium, Latian, Latin ( poet. and in post-Aug. prose):

    agri,

    the Latin territory, Ov. F. 2, 553; 3, 606; 5, 91:

    gens,

    id. ib. 4, 42; id. M. 14, 832:

    lingua,

    id. P. 2, 3, 75: palmes, vines growing in Latium, id. F. 4, 894:

    boves,

    Col. 6, 1, 2. — Poet., for Roman:

    turba,

    the Roman people, Ov. F. 1, 639:

    parentes,

    id. ib. 3, 243; cf.

    matres,

    id. ib. 4, 133:

    annus,

    the Roman year, id. ib. 1, 1:

    vulnera,

    of Roman soldiers, id. A. A. 1, 414.—
    B.
    Lătīnus, a, um, adj., of or belonging to Latium, Latin.
    1.
    Adj.: populi, the Latins, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 28 Müll. (Ann. v. 24 Vahl.); cf.

    genus,

    the Latins, Romans, Verg. A. 1, 6:

    lingua,

    the Latin language, Varr. L. L. 5, § 1 Müll.; cf.

    opp. Graeca,

    Cic. Fin. 1, 3, 10:

    poëtae, opp. Graeci,

    id. Ac. 1, 3, 10: via, beginning at the Porta Latina, near the Porta Capena, id. Clu. 59, 163; Liv. 2, 39; 10, 36 al.:

    dies,

    the days of the Roman calendar, the Roman year, Ov. F. 3, 177: feriae, the festival of the allied Latins, which was celebrated especially by offerings to Juppiter Latiaris on Mons Albanus, Varr. L. L. 6, § 25 Müll.; Cic. N. D. 1, 6, 15; Liv. 21, 63; 22, 1; more freq. absol.; v. in the foll. 2.: coloniae, which possessed the jus Latii, Cic. Caecin. 33 fin.; Suet. Caes. 8: nomen, Latin citizenship, also called jus Latii and Latinitas, Cic. Rep. 1, 19, 31; 3, 29, 41; Sall. J. 39, 2 (v. socius): casus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    tragici veteres,

    Quint. 1, 8, 8:

    esse illud Latinum (verbum),

    Suet. Gram. 22.— Comp.: nihil Latinius legi, M. Aur. ap. Front. Ep. 2, 6 Mai.; cf.:

    nihil Latinius tuis voluminibus,

    Hier. Ep. 58, 9.— Sup.:

    homo Latinissimus,

    Hier. Ep. 50, 2.— Adv.: Lătīnē, in Latin:

    Graece haec vocatur emporos: eadem Latine mercator,

    Plaut. Merc. 1, 1, 5; id. Cas. prol. 34:

    Cumanis petentibus, ut publice Latine loquerentur, et praeconibus Latine vendendi jus esset,

    in the Latin tongue, Liv. 40, 42 fin.:

    scire,

    to understand Latin, Cic. Caecin. 19, 55:

    num Latine scit?

    id. Phil. 5, 5, 13:

    non enim tam praeclarum est scire Latine, quam turpe nescire,

    id. Brut. 37, 140:

    nescire,

    Juv. 6, 188: reddere, to translate into Latin, Cic. de Or, 1, 34, 153; cf.

    docere,

    Plin. Ep. 7, 4, 9.—In partic.: Latine loqui, to speak with propriety or elegance:

    Latine et diligenter loqui,

    Cic. Brut. 45, 166; cf.:

    ut pure et emendate loquentes, quod est Latine,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 4:

    pure et Latine loqui,

    id. de Or. 1, 32, 144.—Sometimes, also, like our to talk plain English, for, to speak out, to speak plainly or openly (syn. Romano more loqui):

    (gladiator), ut appellant ii, qui plane et Latine loquuntur,

    Cic. Phil. 7, 6, 17:

    Latine me scitote, non accusatorie loqui,

    id. Verr. 2, 4, 1, § 2:

    poscere,

    Juv. 11, 148:

    formare,

    to compose in Latin, Suet. Aug. 89: componere, id. Gram. init.—Comp.: Latinius, in better Latin (late Lat.), Front. Ep. ad M. Caes. 3, 6; Hier. in Isa. 8, 10.—
    2.
    Subst.
    a.
    Lătīni, ōrum, m.
    (α).
    The inhabitants of Latium, Latins, Liv. 1, 2 sq.; 1, 32 sq.; 2, 19 sq.; Cic. Off. 1, 12, 38; 3, 31, 112; Verg. A. 7, 367; Juv. 6, 44. —
    (β).
    Those who possessed the Latin rights of citizenship (jus Latii, Latinitas);

    freq. in the connection, socii et Latini,

    Cic. Balb. 8, 21; id. Sest. 13, 30; id. Lael. 3, 12 (v. socius).—
    (γ).
    Latini Juniani, freedmen whose liberty was secured by the operation of the lex Junia Norbana (772 A. U. C.), Gai. Inst. 3, § 56.—
    b.
    Lătīnae, ārum, f. (sc. feriae), the festival of the allied Latins, the Latin holidays, Liv. 5, 17; 19; Cic. Att. 1, 3; id. Q. Fr. 2, 4, 2 fin.; id. poët. Div. 1, 11, 18.—
    c.
    Lătīnum, i, n., Latin, the Latin language:

    licet in Latinum illa convertere,

    Cic. Tusc. 3, 14, 29:

    in Latinum vertore,

    Quint. 1, 5, 2.—
    C.
    Lătīnĭensis, e, adj., Latin:

    populi,

    Plin. 3, 5, 9, § 69: ager, Auct. Harusp. Resp. 10, 20.— In plur absol.: Lătīnĭenses, ĭum, m., the Latins, Auct. Harusp. Resp. 28, 62.—
    D.
    Lătĭālis, and euphon. collat. form Lătĭāris, e (also Lătĭar, v. infra), adj., of or belonging to Latium, Latin.
    1.
    Form Latialis:

    populus,

    the Latins, Romans, Ov. M. 15, 481:

    sermo,

    Plin. 3, 1, 3, § 7:

    Juppiter,

    Luc. 1, 198;

    hence, also, caput,

    a statue of Jupiter, id. 1, 535.— Lătĭālĭter, adv., in the Latin manner (post - class.):

    peplo circa umeros involuto Latialiter tegebatur,

    Mart. Cap. 5 init.:

    nihil effari,

    id. 6, § 587:

    te Latialiter sonantem,

    Sid. Carm. 23, 235 (al. Latiariter).—
    2.
    Form Latiaris: Latiaris sancte Juppiter (Juppiter Latiaris was the guardian deity of the Latin confederacy, to whom the feriae Latinae were consecrated), Cic. Mil. 31, 85:

    Juppiter,

    Plin. 34, 7, 18, § 43 Sillig. N. cr.:

    collis,

    Varr. L. L. 5, § 52 Müll.:

    doctrina Latiaris,

    Macr. S. 1, 2.— Adv.: Lătĭārĭter, v. in the preced. 1.—
    b.
    Hence, subst.: Lătĭar, āris, n., the festival of Jupiter Latiaris:

    confectum erat Latiar,

    Cic. Q. Fr. 2, 4, 2; cf. Macr. S. 1, 16, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Latinienses

См. также в других словарях:

  • Latinus — (griechisch Λατῖνος Latinos) ist der Name folgender Personen: Latinus (König der Aboriginer), der mythische König der Aboriginer, Vater der Lavinia, der Frau des Aeneas Latinus Silvius (mythischer König der Latiner in Alba Longa, Ur Urenkel des… …   Deutsch Wikipedia

  • Latinus — or Latinos was a figure in both Greek and Roman mythology. Greek mythologyIn Hesiod s Theogony , he was the son of Odysseus and Circe who ruled the Tyrsenoi, that is the Etruscans, with his brothers Ardeas and Telegonus. Latinus is also referred… …   Wikipedia

  • Latīnus — Latīnus, Lucius Silvius, Sohn der Kirke u. des Ulysses od. des Faunus u. der Nymphe Marica; er beherrschte mit seinem Bruder Agrius (Adrius) Latium. Durch Vermählung mit Lavinia, seiner u. der Amata Tochter, wurde Äneas sein Nachfolger. Andere… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Latīnus — Latīnus, in der römischen Sage Sohn des Faunus und der Nymphe Marica, König von Latium, Gemahl der Amata, Vater der Lavinia, der Gattin des Äneas (s. d. 1) …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Latinus — Latīnus, König von Latium, s. Latiner …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Latinus — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Dans la mythologie grecque, ce nom peut désigner : Latinus fils de Zeus, qui donna son nom au peuple latin, Latinus fils de Faunus, roi du Latium et… …   Wikipédia en Français

  • Latinus, S. — S. Latinus, (24. März), der 4. Bischof von Brescia (Brixia) in Italien, hieß mit seinem eigentlichen Namen Flavius. Er scheint eine edle und zugleich christliche Erziehung genossen zu haben. Seine Aeltern sind unbekannt. Sein Lehrer war der… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Latinus — /leuh tuy neuhs, tee /, n. Rom. Legend. the father of Lavinia and king of Latium at the time of the arrival of Aeneas. * * * ▪ Roman mythology       in Roman legend, king of the aborigines in Latium and eponymous hero of the Latin race. The Greek …   Universalium

  • Latinus, S. [2] — S. Latinus, (1. Dez.), ein Martyrer zu Rom. S. S. Jabinus. (El.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Latinus, fils de Faunus — Latinus (Latium) Pour les articles homonymes, voir Latinus. Dans la mythologie grecque et romaine, Latinus ou Latinos était roi du Latium. Les traditions divergent beaucoup sur son ascendance : les Grecs en font généralement le fils de Circé …   Wikipédia en Français

  • Latinus Fils De Faunus — Latinus (Latium) Pour les articles homonymes, voir Latinus. Dans la mythologie grecque et romaine, Latinus ou Latinos était roi du Latium. Les traditions divergent beaucoup sur son ascendance : les Grecs en font généralement le fils de Circé …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»