Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ambĭo

  • 1 ambio

    ambĭo, īre, ĭi (īvi), ītum [amb + eo]    - tr. et qqf. intr. [st2]1 [-] aller autour, tourner autour. [st2]2 [-] entourer, encercler, ceindre. [st2]3 [-] tourner autour de (qqn), circonvenir, solliciter, faire des démarches, courtiser, flatter. [st2]4 [-] briguer (une magistrature).    - 4 ème conjugaison, sauf parfois à l'imparfait: ambibat.    - ambire oras vestis auro, Virg.: border d'or la frange d'un habit.    - ambire fortunam, Hor.: courir après la fortune.    - ambitur consulatum accipere, Tac. A. 2, 43: on le presse d'accepter le consulat.    - insula, quam amnis Euphrates ambiebat, Vell. 2: île que l'Euphrate entourait de ses eaux.    - qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur, Tac. G. 18: qui, en raison de leur noblesse, sont sollicités pour plusieurs unions.    - conubiis ambire Latinum, Virg. En. 7: courtiser Latinus en vue du mariage.    - cum... et ambienti ut legibus solveretur multi contra dicerent, Suet.: et comme beaucoup s'opposèrent à ses démarches pour s'affranchir de la loi.    - subj. parf. arch.: ambissit, ambissint = ambiverit, ambiverint.    - ind. futur arch.: ambibo, is... = ambiam, es...    - ind. imparf. arch.: ambibam, as... = ambiebam, as...
    * * *
    ambĭo, īre, ĭi (īvi), ītum [amb + eo]    - tr. et qqf. intr. [st2]1 [-] aller autour, tourner autour. [st2]2 [-] entourer, encercler, ceindre. [st2]3 [-] tourner autour de (qqn), circonvenir, solliciter, faire des démarches, courtiser, flatter. [st2]4 [-] briguer (une magistrature).    - 4 ème conjugaison, sauf parfois à l'imparfait: ambibat.    - ambire oras vestis auro, Virg.: border d'or la frange d'un habit.    - ambire fortunam, Hor.: courir après la fortune.    - ambitur consulatum accipere, Tac. A. 2, 43: on le presse d'accepter le consulat.    - insula, quam amnis Euphrates ambiebat, Vell. 2: île que l'Euphrate entourait de ses eaux.    - qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur, Tac. G. 18: qui, en raison de leur noblesse, sont sollicités pour plusieurs unions.    - conubiis ambire Latinum, Virg. En. 7: courtiser Latinus en vue du mariage.    - cum... et ambienti ut legibus solveretur multi contra dicerent, Suet.: et comme beaucoup s'opposèrent à ses démarches pour s'affranchir de la loi.    - subj. parf. arch.: ambissit, ambissint = ambiverit, ambiverint.    - ind. futur arch.: ambibo, is... = ambiam, es...    - ind. imparf. arch.: ambibam, as... = ambiebam, as...
    * * *
        Ambio, ambis, ambiui, ambitum, penul. prod. ambire. Ex Am, et Eo, is, b interposita. Cic. Environner, Entourer.
    \
        Ambire baculum nexibus. Ouid. Estre entorteillé tout autour.
    \
        Ambire litora natatu. Stat. Aller autour.
    \
        Ambibat fundamina Siculae terrae. Ouid. Il alloit à l'entour.
    \
        Ambire. Cic. Pourchasser d'avoir quelque chose et briguer.
    \
        Ambire reginam affatu. Virgil. La circonvenir et tromper, ou abuser de parolles.
    \
        Ambit vocibus variis. Valer. Flac. Il circonvient et decoit.
    \
        Callimachus ambisset laudare hunc diem. Stat. Eust desiré, etc.

    Dictionarium latinogallicum > ambio

  • 2 ambio

    ambio ambio, ivi, itum, ire обходить; обхаживать

    Латинско-русский словарь > ambio

  • 3 ambio

    ambio ambio, ivi, itum, ire выпрашивать, просить

    Латинско-русский словарь > ambio

  • 4 ambiō

        ambiō (imperf. ambibat, O., L., Ta.), īvī and iī, ītus, īre    [ambi + eo], to go round, go about: terram lunae cursus: Siculae fundamina terrae, O.—To surround, encircle, encompass: ambitae litora terrae, O.: Thracam ambiat Hebrus, H.: moenia, Quae flammis ambit amnis, V.: vallum armis, Ta. —Fig., to canvass for votes: singulos ex senatu, S.: ambiuntur, rogantur cives.—To secure by canvassing, win by solicitation, entreat, solicit, court: senis amicos, T.: connubiis Latinum, V.: te prece, H.: nuptiis ambiri, to be sought in marriage, Ta.
    * * *
    ambire, ambivi, ambitus V
    go round, visit in rotation, inspect; solicit, canvass; circle, embrace

    Latin-English dictionary > ambiō

  • 5 ambio

    amb-io, īvi (h), ītum, īre [ eo ]
    1) обходить, огибать, ходить вокруг ( lunae cursus ambit terram C)
    2) окружать, огибать, опоясывать ( amnis insulam ambit VP)
    a. aliquid auro V — оправить (обложить) что-л. золотом
    3) обходить с просьбами, обхаживать, обивать пороги, выпрашивать, стараться снискать благоволение, хлопотать, обращаться с просьбой
    facit eos, a quibus est maxime ambitus C — он назначает тех, кто больше всех пристаёт к нему с просьбами

    Латинско-русский словарь > ambio

  • 6 ambio

    amb-io, īvī, u. iī, ītum, īre (v. amb u. eo, wiewohl es nicht nach eo, sondern regelmäßig nach der vierten Konjugation flektiert wird: nur vom Imperf. auch ambibat b. Liv. 27, 18, 6. Ov. met. 5, 361. Plin. ep. 6, 33, 3. Tac. ann. 2, 19 u. arch. Plusqu.-Perf. ambissit = ambisset, Plaut. Amph. prol. 69 u. 71), I) herumgehen um etw., A) eig.: ut terram lunae cursus proxime ambiret, Cic.: curruque atrorum vectus equorum ambibat Siculae cautus fundamina terrae, Ov.: iubet a civibus urbem ambiri, Lucan. – insbes., meidend einen Ort umgehen, deviis plerumque itineribus ambiens patriam et declinans, Tac. ann. 6, 15. – B) übtr.: a) um etw. herumgehen, -laufen = etw. umgeben, insula, quam amnis Euphrates ambiebat, Vell.: muros turresque urbis praealtum mare ambiebat, Curt.: silvas profunda palus ambibat, Tac.: porticus, quis templum ambiebatur, Tac.: gemma pallida ambiente circulo aurei coloris, Plin.: densa circumstantium corona latissimum iudicium multiplici circulo ambibat, Plin. ep.: undique ambientibus ramis, Curt. – b) etw. »um etwas herumgehen od. laufen lassen« = mit etw. umgeben, plagis silvas, Ov.: vallum armis, mit Waffen umziehen (mit Soldaten umstellen), Tac.: propriis quaeque domus muris ambiretur, jedes Haus sollte rings seine eigenen Mauern haben, Tac.: clypei oras ambiit auro, faßte ein, Verg. – dah. im Bilde, insidiis quid nunc fallacibus ambit? umgarnt, Val. Flacc. 5, 631. – II) als Bittsteller herumgehen, A) bei mehreren, die etw. zu entscheiden haben, um ihre Stimme, ihr Fürwort sie angehen, bei ihnen anhalten, absol., vicatim ambire, Cic.: m. Acc. pers., amicos, den Fr. um den Bart gehen, Ter.: amicos per reges, Lampr.: singulos ex senatu, Sall.: m. Acc. rei, palmam histrionibus, Plaut. Amph. prol 69: opes, honores, Boëth. cons. phil. 3. metr. 8. v. 20. – m. ad u. Akk., ad id, quod agi videbatur, ambientes, zur Erreichung des fraglichen Gegenstandes, Liv. 2, 3, 6 (u. so Augustin. de civ. dei 5, 12): mit folg. ut u. Konj., Suet. Caes. 18, 2, od. m. folg. ne u. Konj., Suet. Aug. 31, 3. – insbes., von den Bewerbern um ein Amt, die von einem Bürger zum andern gingen und ihn um ihre Stimme baten, angehen um die Stimme, absol., Plaut. Amph. prol. 71. Cic. Phil. 11, 19. – m. Acc. des Amtes, quasi magistratum sibi ambiverit, Plaut. Amph. prol. 74. – im Passiv m. Nom. der Pers., populus facit eos (kürt die zu Ämtern), a quibus est maxime ambitus, Cic. Planc. 9: cives... mandant imperia, magistratus, ambiuntur, rogantur, Cic. de rep. 1, 47. – B) einen einzelnen bittend angehen, ihm nahen, sich an ihn wenden, um etw. zu erlangen, jmd. um etw. ersuchen, vitulam non blandius ambit torva parens, Claud.: u. so reginam affatu, der K. mit freundlichem Worte nahen, Verg.: conubiis ambire Latinum, die Werbung (um die Tochter) an L. richten, Verg.; vgl. pauci, qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur, mit denen um ihres Adels willen von allen Seiten Eheverbindungen gesucht werden, Tac.: te pauper ambit sollicitā prece ruris colonus, dir naht mit heißem Flehn, Hor.: ille unus ambiri, coli, ihn allein umdrängt (sucht), verehrt alles, Tac. – m. ad u. Akk., ambiendum mihi fuit ad angulos? quā prece? quibus sacramentis? Augustin. conf. 10, 42. – m. ut u. Konj., ambite, ut perveniatis ad eam, Augustin. serm. 391, 15. – m. Infin., ambis inhaerere etc., Augustin. ep. 26, 2: donec ultro ambiretur delatum ab Augusto consulatum accipere, Tac. ann. 2, 43; vgl. ambissent laudare diem, würden sich's als Ehre ausgebeten haben, Stat. silv. 1, 2, 254.

    lateinisch-deutsches > ambio

  • 7 ambio

    amb-io, īvī, u. iī, ītum, īre (v. amb u. eo, wiewohl es nicht nach eo, sondern regelmäßig nach der vierten Konjugation flektiert wird: nur vom Imperf. auch ambibat b. Liv. 27, 18, 6. Ov. met. 5, 361. Plin. ep. 6, 33, 3. Tac. ann. 2, 19 u. arch. Plusqu.-Perf. ambissit = ambisset, Plaut. Amph. prol. 69 u. 71), I) herumgehen um etw., A) eig.: ut terram lunae cursus proxime ambiret, Cic.: curruque atrorum vectus equorum ambibat Siculae cautus fundamina terrae, Ov.: iubet a civibus urbem ambiri, Lucan. – insbes., meidend einen Ort umgehen, deviis plerumque itineribus ambiens patriam et declinans, Tac. ann. 6, 15. – B) übtr.: a) um etw. herumgehen, -laufen = etw. umgeben, insula, quam amnis Euphrates ambiebat, Vell.: muros turresque urbis praealtum mare ambiebat, Curt.: silvas profunda palus ambibat, Tac.: porticus, quis templum ambiebatur, Tac.: gemma pallida ambiente circulo aurei coloris, Plin.: densa circumstantium corona latissimum iudicium multiplici circulo ambibat, Plin. ep.: undique ambientibus ramis, Curt. – b) etw. »um etwas herumgehen od. laufen lassen« = mit etw. umgeben, plagis silvas, Ov.: vallum armis, mit Waffen umziehen (mit Soldaten umstellen), Tac.: propriis quaeque domus muris ambiretur, jedes Haus sollte rings seine eigenen Mauern haben, Tac.: clypei oras ambiit auro, faßte ein,
    ————
    Verg. – dah. im Bilde, insidiis quid nunc fallacibus ambit? umgarnt, Val. Flacc. 5, 631. – II) als Bittsteller herumgehen, A) bei mehreren, die etw. zu entscheiden haben, um ihre Stimme, ihr Fürwort sie angehen, bei ihnen anhalten, absol., vicatim ambire, Cic.: m. Acc. pers., amicos, den Fr. um den Bart gehen, Ter.: amicos per reges, Lampr.: singulos ex senatu, Sall.: m. Acc. rei, palmam histrionibus, Plaut. Amph. prol 69: opes, honores, Boëth. cons. phil. 3. metr. 8. v. 20. – m. ad u. Akk., ad id, quod agi videbatur, ambientes, zur Erreichung des fraglichen Gegenstandes, Liv. 2, 3, 6 (u. so Augustin. de civ. dei 5, 12): mit folg. ut u. Konj., Suet. Caes. 18, 2, od. m. folg. ne u. Konj., Suet. Aug. 31, 3. – insbes., von den Bewerbern um ein Amt, die von einem Bürger zum andern gingen und ihn um ihre Stimme baten, angehen um die Stimme, absol., Plaut. Amph. prol. 71. Cic. Phil. 11, 19. – m. Acc. des Amtes, quasi magistratum sibi ambiverit, Plaut. Amph. prol. 74. – im Passiv m. Nom. der Pers., populus facit eos (kürt die zu Ämtern), a quibus est maxime ambitus, Cic. Planc. 9: cives... mandant imperia, magistratus, ambiuntur, rogantur, Cic. de rep. 1, 47. – B) einen einzelnen bittend angehen, ihm nahen, sich an ihn wenden, um etw. zu erlangen, jmd. um etw. ersuchen, vitulam non blandius ambit torva parens, Claud.: u. so reginam affatu, der K. mit freundlichem Worte nahen,
    ————
    Verg.: conubiis ambire Latinum, die Werbung (um die Tochter) an L. richten, Verg.; vgl. pauci, qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur, mit denen um ihres Adels willen von allen Seiten Eheverbindungen gesucht werden, Tac.: te pauper ambit sollicitā prece ruris colonus, dir naht mit heißem Flehn, Hor.: ille unus ambiri, coli, ihn allein umdrängt (sucht), verehrt alles, Tac. – m. ad u. Akk., ambiendum mihi fuit ad angulos? quā prece? quibus sacramentis? Augustin. conf. 10, 42. – m. ut u. Konj., ambite, ut perveniatis ad eam, Augustin. serm. 391, 15. – m. Infin., ambis inhaerere etc., Augustin. ep. 26, 2: donec ultro ambiretur delatum ab Augusto consulatum accipere, Tac. ann. 2, 43; vgl. ambissent laudare diem, würden sich's als Ehre ausgebeten haben, Stat. silv. 1, 2, 254.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ambio

  • 8 ambio

    Латинско-русский медицинско-фармацевтический словарь > ambio

  • 9 ambio

    amb-ĭo, īvi, and ii, ītum, 4, v.n. and a. (although from the root eo, it is regularly conjugated throughout; hence part. perf. ambītus; but ambitio and 2. ambĭtus follow the quantity of the simple verb, eo, ĭtum; in the imperf. ambiebat;

    also ambibat,

    Ov. M. 5, 361; cf. Prisc. p. 910 P.; Zumpt, Gram. § 215).
    I.
    Lit.: aliquid, to go round or about a thing (syn. circumeo):

    ut terram lunae cursus proxime ambiret,

    Cic. Tim. 9:

    ambibat Siculae cautus fundamina terrae,

    Ov. M. 5, 361:

    jubet urbem ambiri,

    Luc. 1, 592.—
    II.
    Transf.
    A.
    To surround, encircle, encompass (syn.:

    circumdo, cingo): insula, quam amnis Euphrates ambiebat,

    Vell. 2, 101:

    ambitae litora terrae,

    Ov. M. 1, 37:

    Thracam nec purior ambiat Hebrus,

    Hor. Ep. 1, 16, 13; Verg. A. 6, 550 (cf. Sen. Ben. 4, 5: flumina campos cingentia;

    v. ambitus, I.): funiculus ambiebat gyrum ejus,

    Vulg. 2 Par. 4, 2:

    muros praealtum mare ambiebat,

    Curt. 4, 2; so Tac. A. 1, 68; 15, 43; Suet. Aug. 95:

    (clipei) oras ambiit auro,

    Verg. A. 10, 243:

    ambiente (gemmam) circulo coloris aurei,

    Plin. 37, 10, 60, § 166:

    Judam suo ambiebat exercitu,

    Vulg. 2 Par. 13, 13.—
    B.
    T. t. to designate the manner in which candidates for office sought to procure votes (v. ambitio), to go round after, to solicit, canvass for votes (syn. peto):

    virtute ambire oportet, non fautoribus,

    Plaut. Am. prol. 18:

    quod si comitia placet in senatu habere, petamus, ambiamus,

    Cic. Phil. 11, 8:

    ambiuntur, rogantur,

    id. Rep. 1, 31; id. Planc. 4:

    singulos ex senatu ambiundo nitebantur, ne etc.,

    Sall. J. 13, 8.—With acc. of the office:

    magistratum sibi,

    Plaut. Am. prol. 74.—
    C.
    In gen., to solicit one for something, for his favor, friendship, etc., to strive for, seek to gain (syn.:

    peto, sector): qui ambīssent palmam histrionibus,

    Plaut. Am. prol. 69: nisi senis amicos oras, ambis, * Ter. And. 2, 2, 36:

    reginam ambire affatu,

    Verg. A. 4, 284:

    conubiis ambire Latinum,

    id. ib. 7, 333:

    te pauper ambit sollicitā prece Ruris colonus,

    Hor. C. 1, 35, 5:

    ambiebat Jason summum sacerdotium,

    Vulg. 2 Macc. 4, 7.—With ut or ne:

    ambienti, ut legibus solveretur,

    Suet. Caes. 18:

    ambirent multi, ne filias in sortem darent,

    id. Aug. 31.—With inf.:

    donec ultro ambiretur consulatum accipere,

    Tac. A. 2, 43:

    pauci, qui ob nobilitatem plurimis nuptiis ambiuntur,

    Tac. G. 18.

    Lewis & Short latin dictionary > ambio

  • 10 ambitio

    ambĭtĭo, ōnis, f. [ambio], a going round.
    I.
    In the time of the republic, t. t. (v. ambio, II. B.), the going about of candidates for office in Rome, and the soliciting of individual citizens for their vote, a canvassing, suing for office (by just and lawful means;

    while ambitus denotes unlawful means, as bribery, threats, etc.): quid de nostris ambitionibus loquar?

    Cic. Tusc. 2, 26, 62:

    mea me ambitio ab omni illā cogitatione abstrahebat,

    id. Sull. 4:

    cum ambitionis nostrae tempora postulabant,

    id. Planc. 18, 45:

    si infinitus forensium rerum labor et ambitionis occupatio decursu honorum etiam aetatis flexu constitisset,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    hic magistratus a populo summā ambitione contenditur,

    id. Verr. 2, 53, 131:

    tanta exarsit ambitio, ut primores civitatis prensarent homines,

    Liv. 3, 35, 1 et saep.—
    II.
    A.. In gen., a striving for one's favor or good-will; an excessive desire to please, flattery, adulation:

    ambitione labi,

    Cic. Brut. 69, 244:

    sive aliquā suspitione sive ambitione adducti,

    id. Clu. 28, 76:

    in Scipione ambitio major, vita tristior,

    id. Off. 1, 30, 108 Heus., Beier, and Gernh.: Dionysius Platonem magnā ambitione Syracusas perduxit, in an ostentatious manner, for the purpose of securing his favor, Nep. Dion, 2, 2 Br. and Dähn.:

    ambitio (i.e. studium Fabiis placendi) obstabat,

    Liv. 5, 36:

    ambitione relegatā,

    without flattery, Hor. S. 1, 10, 84: ambitionem scriptoris facile averseris, obtrectatio et livor pronis auribus accipiuntur, Tac. H. 1, 1:

    nullo officii aut ambitionis genere omisso, i.e. nullis blanditiis,

    Suet. Oth. 4:

    coronas quam parcissime et sine ambitione tribuit,

    id. Aug. 25 et saep.—Hence, also partiality:

    jus sibi per ambitionem dictum non esse,

    Liv. 3, 47.—
    B.
    With the predom. idea of the purpose or end, a desire for honor, popularity, power, display, etc.; in bon. part., ambition; in mal. part., vanity. —So in Lucr. of the ambitious efforts of men:

    Angustum per iter luctantes ambitionis,

    struggling to press through the narrow way of ambition, Lucr. 5, 1132:

    me ambitio quaedam ad honorum studium duxit,

    Cic. Att. 1, 17:

    Miserrima omnino est ambitio honorumque contentio,

    id. Off. 1, 25:

    a quo incepto studioque me ambitio mala detinuerat,

    Sall. C. 4, 2:

    aut ab avaritiā aut miserā ambitione laborat,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    Vitā solutorum miserā ambitione gravique,

    id. ib. 1, 6, 129; so id. ib. 2, 3, 78;

    2, 6, 18: inanis,

    id. Ep. 2, 2, 207:

    levis,

    Ov. F. 1, 103 al.:

    licet ipsa vitium sit ambitio, tamen frequenter causa virtutum est,

    Quint. 1, 2, 22:

    perversa,

    id. 10, 7, 20:

    funerum nulla ambitio,

    no display, pomp, Tac. G. 27.—
    C.
    Great exertion:

    cum admitti magnā ambitione aegre obtinuisset,

    Just. 1, 3.—
    D.
    That which surrounds (v. ambio, 2.;

    postclass. for ambitus): vimineos alveos circumdant ambitione tergorum bubulorum,

    with a wrapping of cowhide, Sol. 22:

    fuliginem ambitio extimae cutis cohibet,

    id. 35: ita assedimus, ut me ex tribus medium lateris ambitione protegerent, Min. Oct. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > ambitio

  • 11 ambitus

    1.
    ambītus, a, um, Part. of ambio.
    2.
    ambĭtus, ūs, m. [ambio].
    I.
    Lit. A going round, a moving round about, a revolution:

    cum se octo ambitus ad idem caput rettulerint,

    Cic. Tim. 9:

    aquae per amoenos ambitus agros,

    Hor. A. P. 17 (cf. ambio, II. A.):

    alligata mutuo ambitu (i. e. amplexu) corpora,

    Petr. 132:

    ambitu breviore luna currit quam sol,

    Plin. 2, 23, 21, § 86:

    saeculorum,

    Tac. A. 6, 28:

    verborum (i. e. ambages),

    Suet. Tib. 71.—
    II.
    Transf.
    A.
    Abstr. pro concr., a circuit, circle, circumference, periphery, edge of a circular object:

    ambitus parmae,

    Plin. 36, 5, 4, § 4:

    folia ambitu serrato,

    id. 25, 6, 30, § 66:

    castra lato ambitu,

    Tac. A. 1, 61; 4, 49:

    ambitus lacus,

    Suet. Claud. 21.— Trop., of discourse, periphrasis, circumlocution, = ambages:

    multos circa unam rem ambitus facere,

    Liv. 27, 27.—Hence, the open space left round a house:

    ambitus est quod circumeundo teritur,

    Varr. L. L. 5, § 22 Müll.:

    P. Scaevola id solum esse ambitus aedium dixerit, quo etc.,

    Cic. Top. 4: ambitus proprie dicitur inter vicinorum aedificia locus duorum pedum et semipedis ad circumeundi facultatem relictus, Paul. ex Fest. p. 16 Müll. —Also, the small space around sepulchres, Dig. 47, 12, 5.—
    B.
    An unlawful striving for posts of honor, or canvassing for office; esp. by bribery (cf. ambitio, I.), prohibited by the Lex Calpurnia, Caecilia, Fabia, Julia, Licinia, Tullia de ambitu, against bribery, corruption, etc.:

    legem ambitus flagitāsti,

    Cic. Mur. 23:

    punire ambitum,

    id. ib. 32, 67; cf. Sall. C. 18, 2 Kritz:

    accusare aliquem ambitus,

    Cic. Clu. 41:

    deferre nomen alicujus de ambitu,

    id. Cael. 31:

    interrogare aliquem legibus ambitus,

    Sall. C. 18, 2:

    damnatus ambitus,

    Cic. Clu. 41:

    condemnare de ambitu,

    Suet. Caes. 41 al.:

    effusae ambitus largitiones,

    Nep. Att. 6.—
    C.
    In gen., the desire to make a display, ostentation, vanity, show, parade:

    relinque ambitum: tumida res est vana, ventosa,

    Sen. Ep. 84:

    proprius quidam intellegendi ambitus,

    Quint. 12, 10, 3.—Of speech, bombastic fulness, parade:

    imagine et ambitu rerum,

    Quint. 10, 1, 16 Fr.; id. Decl. 4 fin.
    D.
    In rhet., a period:

    comprehensio et ambitus ille verborum (si sic periodum appellari placet),

    Cic. Brut. 44, 162; id. Or. 12; so id. ib. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > ambitus

  • 12 ambitus

    [st1]1 [-] ambĭtus, a, um: part. passé de ambio. - [abcl][b]a - entouré. - [abcl]b - circonvenu, courtisé, sollicité, brigué, à qui l'on fait la cour.[/b] [st1]2 [-] ambĭtŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de tourner, mouvement circulaire, révolution (d'un astre), circuit, détour, tour, pourtour, enceinte, circonférence. - [abcl]b - circonlocution, période; périphrase. - [abcl]c - recherche (illégale) des dignités, brigue (illégale), intrigue, cabale, ambition, manoeuvres. - [abcl]d - ostentation, faste, pompe, parade, appareil, vanité, affectation de grandeur, emphase.[/b]    - ambitus stellarum: révolution des astres.    - ambitus aedium: le chemin qui fait le tour de la maison.    - ambitus (verborum): la période.    - ambitum destinare muris, Curt.: tracer une enceinte pour les remparts.    - lex de ambitu (lex ambitus): loi sur la brigue.    - nonnulli ambitus Pompeia lege damnati, Caes.: quelques personnes condamnées pour brigue en vertu de la loi Pompéia.    - accusare aliquem ambitus: accuser qqn de brigue.    - ambitus suffragiorum: l'achat des votes.    - ambitio: brigue (légale) [] ambitus: brigue (illégale).
    * * *
    [st1]1 [-] ambĭtus, a, um: part. passé de ambio. - [abcl][b]a - entouré. - [abcl]b - circonvenu, courtisé, sollicité, brigué, à qui l'on fait la cour.[/b] [st1]2 [-] ambĭtŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de tourner, mouvement circulaire, révolution (d'un astre), circuit, détour, tour, pourtour, enceinte, circonférence. - [abcl]b - circonlocution, période; périphrase. - [abcl]c - recherche (illégale) des dignités, brigue (illégale), intrigue, cabale, ambition, manoeuvres. - [abcl]d - ostentation, faste, pompe, parade, appareil, vanité, affectation de grandeur, emphase.[/b]    - ambitus stellarum: révolution des astres.    - ambitus aedium: le chemin qui fait le tour de la maison.    - ambitus (verborum): la période.    - ambitum destinare muris, Curt.: tracer une enceinte pour les remparts.    - lex de ambitu (lex ambitus): loi sur la brigue.    - nonnulli ambitus Pompeia lege damnati, Caes.: quelques personnes condamnées pour brigue en vertu de la loi Pompéia.    - accusare aliquem ambitus: accuser qqn de brigue.    - ambitus suffragiorum: l'achat des votes.    - ambitio: brigue (légale) [] ambitus: brigue (illégale).
    * * *
    I.
        Ambitus, pen. prod. Participium. Ouid. Environné.
    \
        Ambitus. Cic. Populus mouetur plerunque gratia, facit eos a quibus est maxime ambitus. Baille les offices et magistrats à ceulx par lesquels il a esté le plus fort prié et sollicité.
    \
        Ambiti honores a principe. Clau. Honneurs et estats qu'on a demandez au prince par grandes brigues et pourchaz.
    II.
        Ambitus, huius ambitus, pe. cor. m. g. Cic. Le circuit, ou le tour.
    \
        Ambitus aedium. Cic. Le circuit d'une maison.
    \
        In ambitu nominum est haec herba. Plin. Ceste herbe a divers noms et differentes appellations.
    \
        Ambitus verborum. Colum. Circuition de parolles.
    \
        Ambitus nominum. Plin. Diversité de noms, Quand une chose ha plusieurs noms differens.
    \
        Ambitus. Quintil. La brigue et pourchaz qu'on faict pour quelques honneurs et offices.
    \
        Ambitus acrior. Tacit. Brigue fort aspre.
    \
        Immanis ambitus. Cic. Grande brigue.
    \
        Accusari ambitus. Cic. Estre accusé d'avoir brigué.

    Dictionarium latinogallicum > ambitus

  • 13 ambienter

    adv. [ ambio ]
    усердно, настойчиво (expetere aliquid Sid)

    Латинско-русский словарь > ambienter

  • 14 ambitio

    ōnis f. [ ambio ]
    1) хождение вокруг, круговое движение (sc. caeli Macr)
    4) обхождение, обхаживание, искательство, домогательство, тж. угодничество, низкопоклонство, стремление расположить в свою пользу
    quid de nostris ambitionibus, quid de cupiditate honorum loquar? C — что сказать мне о наших домогательствах, о жажде почестей?
    ambitione relegata Hоткинув лесть (т. е. без лести)
    5)
    а) честолюбие, тщеславие, суетность
    ambitionis occupatio C — погоня за почётными должностями, карьеризм
    б) страстное стремление, рвение, усиленное старание (a. gloriae T)

    Латинско-русский словарь > ambitio

  • 15 ambitus

    I ambītus, a, um part. pf. к ambio II ambitus, ūs m.
    1) хождение вокруг, окольный путь, обход ( longo ambĭtu circumducere L); кружение, круговращение ( siderum C); круговорот, смена (saeculorum T; temporum Ap)
    2) изгиб, кривизна, излучина ( properantis aquae H)
    4) охватывание, объятие ( mutuus Pt)
    5) обхват, толщина
    6)
    а) окружность, очертание, контур (castrorum T; muri QC)
    б) край (extremus a. campi T); протяжение ( Asiae PM); прилегающая (окрестная) земля (a. aedium LXIIT ap. Vr)
    7) околичности, увёртки, обиняки ( per ambitum enuntiare Su)
    circa rem ambitūs facere L — ходить вокруг да около, говорить уклончиво, обиняками
    8) ритор. предложение, период ( perfectus completusque C)
    9)
    а) хлопоты (преим. с противозаконными средствами, с помощью подкупа)
    б) происки, интриги ( leges ambitu turbabantur T)
    10) хвастовство, тщеславие, показной блеск ( ambitum relinquere Sen)

    Латинско-русский словарь > ambitus

  • 16 ambulo

    āvī, ātum, āre [предпол. demin. к ambio ]
    1) ходить, прохаживаться, прогуливаться, гулять ( in hortis C); бродить, расхаживать ( tunĭcis demissis H); проходить ( decem milia passuum C); проезжать, объезжать, проплывать (maria C; vias O); отправляться
    a. in jus Pl, Ter — обращаться (подавать) в суд, начинать тяжбу
    2) двигаться, передвигаться ( navis ambulat Cato); маршировать, совершать военные переходы ( bellum ambulando conficere C)
    3) юр. переходить (ambulat cum domino bonorum possessio Dig)
    4) проходить, протекать ( Nilus immenso longitudinis spatio ambulans PM)

    Латинско-русский словарь > ambulo

  • 17 exambio

    ex-ambio, īvī, ītum, īre
    идти на поклон ( ad martyras Eccl); просить, молить ( aliquem Amm); выпрашивать ( aliquia Eccl)

    Латинско-русский словарь > exambio

  • 18 ambitio

    ambitio, ōnis, f. (ambio), das Herumgehen, I) im allg., a) abstr., der Umlauf, die Bahn eines Planeten, Macr. somn. Scip. 1, 17, 16 u. 20, 26. – b) konkret, die Umgebung, Solin. 22, 7; 35, 8. Minuc. Fel. 4, 6. – II) prägn., das Herumgehen als Bittsteller. 1) eig., als publiz. t.t., die Bewerbung um ein Ehrenamt durch persönl. Anhalten beim Volke, die Amtsbewerbung, homines ad ambitionem gratiosissimi, Cic.: quod me ambitio et forensis labor ab omni illa cogitatione abstrahebat, Cic.: scio enim quam timida sit ambitio, Cic.: illis difficile est in potestatibus temperare, qui per ambitionem probos se simulavere, bei ihren Amtsbewerbungen, Sall.: tanta exarsit ambitio, ut primores etiam civitatis prensarent homines, Liv.: u. Plur., ut studia cupiditatesque honorum atque ambitiones ex hominibus civitatibusque tollerentur, Cic. Verr. 2, 132: quid de nostris ambitionibus, quid de cupiditate honorum loquar? Cic. Tusc. 2, 62. – ambitio annua, die jährliche Bewerbung (um das Königsamt bei den Vejentern), Liv. 5, 1, 3. – 2) übtr.: a) das Streben nach äußerer Ehre, u. zwar: α) der Drang-, das Streben nach Ehre u. Rang im Staate, das Streben-, die Rücksichten des Ehrgeizes, die ehrgeizigen Bestrebungen u. Pläne, der Ehrgeiz, die Ehrsucht des nach Ehrenstellen u. hoher Stellung Strebenden, licet ipsa vitium sit ambitio, tamen frequenter causa virtutis est, Quint.: me ambitio quaedam ad honorum studium duxit, Cic.: in Scipione ambitio maior, Cic.: a quo incepto studioque me ambitio mala detinuerat, Sall.: aut ab avaritia aut miserā ambitione (den leidigen Ehrgeiz) laborat, Hor.: quibus ambitio est m. folg. Infin., Tac. ann. 14, 22: Plur., Rutil. Lup. 2, 16. – β) das Streben nach Ehre bei andern übh., der Ehrgeiz, die Ehrsucht übh., dah. auch die Sucht zu glänzen, die Eitelkeit, Prunksucht (s. Kritz Tac. Agr. 1, 2), declamatores quosdam perversa ducit ambitio, ut expositā controversiā protinus dicere velint, Quint.: ambitio et luxuria et impotentia scaenam desiderant, Sen.: ambitione relegatā te dicere possum, ohne jede Eitelkeit, ohne jeden eitlen Dünkel, Hor.: hiemem non per oppida neque ex ambitione mea egi, nicht nach Eingebungen meiner Eitelkeit, Sall. fr.: funerum nulla ambitio, bei L. kein eitler Prunk, Tac.: magnā eum (Platonem) ambitione Syracusas perduxit, mit Aufsehen machendem großem Gepränge, Nep.: non fames nobis ventris nostri magno constat, sed ambitio, Sen. – b) das Streben-, Haschen nach Gunst, das Buhlen um die Gunst der Menge od. der einzelnen, die man zu gewissen Zwecken braucht, Gunstbeflissenheit, Gunstbuhlerei, Gunsterschleichung, die Rücksichtnahme, die (selbstsüchtigen) Nebenrücksichten, das rücksichtsvolle-, berechnende Benehmen, die rück sichtsvolle Aufmerksamkeit, die rücksichtsvolle Nachsicht od. -Schonung, die Ansehung der Person, die selbstsüchtigen Absichten, die Wohldienerei, Liebedienerei, die Parteilichkeit (s. Halm Cic. Sest. 10 ed. mai. Heräus Tac. hist. 1, 1, 9), ambitio popularis, Iustin.: virtute vos victores vivere dixit, non ambitione neque perfidiā, Plaut.: non puto existimare te ambitione me labi, Cic.: dux tantā temperantiā inter ambitionem saevitiamque moderatus, gunstsuchender Milde, Sall.: ambitione vulgi tacitum favorem militum quaerunt, Iustin, (u. so oft von dem Buhlen des Feldherrn usw. um die Gunst der Soldaten, s. Fabri Sall. Iug. 45, 1 u. Liv. 22, 42, 12): ius sibi per ambitionem dictum non esse, aus parteilicher Rücksichtnahme, aus Parteilichkeit, Liv. – c) übh. das eifrige Streben, das Haschen nach etw., das Buhlen um etw., amb. gloriae, Tac.: ambitio conciliandae provinciae ad spes novas, Tac. – absol. = eifrige Bemühung, magnā ambitione admitti non poterat, trotz der größten u. eifrigsten Bemühungen, Iustin. 1, 3, 2: u. so somnum quibuscumque ambitionibus adhibendum, Cael. Aur. acut. 1, 17, 171.

    lateinisch-deutsches > ambitio

  • 19 ambitor

    ambītor, ōris, m. (ambio), a) der Bittsteller, der Bewerber um ein Amt, Lampr. Alex. Sev. 28, 5: novorum honorum ambitores, Salv. gub. dei 5, 10. p. 186 ed. Rittersh. – b) der Bewerber um etw. übh., aeternae laudis, Paulin, ep. 13, 16: gratiae caelestis, Ambros. in psalm. 48. serm. 16. § 12: honesti, Carm. epigr. 1375, 11.

    lateinisch-deutsches > ambitor

  • 20 ambitus

    ambitus, ūs, m. (ambio), das Herumgehen (s. Varr. LL. 5, 28 u. 7, 30), I) im allg.: 1) abstr., die Umkreisung, der Umlauf, die Bahn, siderum, Cic.: octo ambitus, die Umläufe der acht Planeten, Cic.: saeculorum, Tac. – 2) konkr.: a) der Umlauf = die Bahn, die das Umlaufende beschreibt, der Umschweif, die Kreisbahn, die Krümmung, Windung, secundus supra terram ambitus, Cic.: stellarum rotundi ambitus, Cic.: properantis aquae ambitus, Hor.: secretiore ambitu (einer Wendeltreppe), Plin. ep.: mutuo ambitu (Umschlingung) corpora alligata, Petr. – übtr., α) = ambages, der Umschweif, die weitläufige Darstellung, certi et circumscripti verborum ambitus conceduntur, Cic. or. 38: multos circa rem unam ambitus facere, Liv. 27, 27, 12. – β) = περίφρασις, die Umschreibung, alqd per ambitum enuntiare, Suet. Tib. 71. – b) der Umlauf = die sich um etw. herumziehende Krümmung, der Kreis, Saum, Rand, extremitatem caeli rotundo ambitu circumicere, Cic.: cincto ratibus ambitu (verst. lacus), Tac.: extremus ambitus campi, Tac.: sol fulgido ambitu (Hof), Lampr. – insbes., amb. aedium, der um ein Haus gelassene schmale Raum od. Weg, auf dem man um dasselbe herumgehen kann, etwa der Umgang, XII tabb. b. Varr. LL. 5, 22. Cic. top. 24; vgl. Paul. ex Fest. 5, 4 u. 16, 16: um die Grabmäler, Paul. dig. 47, 12, 5; vgl. Corp. inscr. Lat. 6, 10247, 14. – übtr. = περίοδος, die Periode der Rede (als rhet. t.t.), s. bes. Cic. de or. 3, 186. Cic. Brut. 162. Cic. or. 204. – c) der Umfang = der Raum, den ein Ggstd. in seiner Ausdehnung einnimmt, die Ausdehnung, der Bereich, explicari per omnem terram et caeli ambitum, Suet.: castra lato ambitu, Tac.: ambitu, dem Umfange nach, im Umkreis, Tac. ann. 4, 49: ilex nobilis XXXIV pedum ambitu caudicis, Plin.: (muri) ambitus CCCLVI stadia amplectitur, Curt.: explorare ambitum Asiae, Plin.: per ambitum capitis (rings um den K.) multorum oculorum luminibus ornatus (v. Argus), Macr. – u.v. Umfange der Zeit, totam pueritiam ambitu suo astringere, Sen. ep. 12, 6. – u. übtr. vom numerischen Umfang, in magno nominum ambitu esse, einen großen Umfang von Namen, d.i. vielerlei Namen haben, Plin. 2, 37; 15, 132. – u. amb. verborum, orationis, der Umfang von Worten, der Rede, mit dem man etw. in der Darstellung umfaßt, der Umriß, genera, quae possunt cogitatione mentis et ambitu verborum facile copulari, Col.: quam angusto ambitu orationis amplectar (dicta factaque clarorum victorum), Val. Max.: excitat, qui dicit spiritu ipso nec imagine et ambitu rerum, sed rebus incendit, Quint. – u. (wie ογκος) im üblen Sinne, verborum amb. = Wortschwall, Petr. 118, 1. – II) prägn., das Herumgehen als Bittsteller, 1) eig., die unrechtmä ßige Bewerbung um Ehrenstellen, bes. auf dem Wege der Bestechung, die Amtserschleichung, die Jagd nach Ämtern, lex de ambitu, Cic.: ambitus reus, Flor.: ambitus alqm accusare, damnare, Cic.: de ambitu postulare alqm, Cic.: ambitus Pompeiā lege damnatos restituit, Caes.: de ambitu ad populum latum, Liv.: acriore ambitu, mit heftigerem Wahlkampf, Tac. – ambitu suffragiorum suspecto, Stimmenerschleichung, Tac. ann. 13, 29. – 2) übtr.: a) der Drang-, das Streben nach Ehre, bes. das übertriebene, eitle, das Geizen nach Ehre, der leidige Ehrgeiz, sowohl im Staats- als im Privatleben, caret ambitu; ideo se in equestri gradu tenuit, Plin. ep.: hic erit alendus ambitu, hunc honor excitabit, Quint: relinque ambitum, Sen. – dah. auch übh. die Sucht zu glänzen, die Eitelkeit, der Prunk, proprius quidam intellegendi ambitus, Kennereitelkeit, Quint.: gens aureis et argenteis armis usque ad ambitum armata, Flor. – b) das übertriebene Streben-, das Haschen nach Gunst, das Buhlen um Gunst, die Umtriebe, sowohl im Staats- als Privatleben, multa adversus ambitum et potentium preces constituta, Tac.: ne hoc munus meum ambitu corrumperetur, Plin. ep. – dah. auch die Rücksichtnahme, das allzu rücksichtsvolle Benehmen, die rücksichtsvolle Nachsicht od. Schonung, die rücksichtsvolle Fürsprache, Verwendung, die Parteilichkeit, largiendo, ambitu infimos manipularium iuvando, Tac.: iudicum ambitu evaserat, Tac.: nihil ambitu nec potestate senatus opus esse, Tac. – c) übh. das übertriebene Streben, das Haschen nach etw., das Werben, die Bewerbung, das Buhlen um etw., uxorius ambitus, die ränkevollen Bemühungen eines Weibes, Tac.: uxor magno ducta ambitu, nach langem Werben, Sen. – m. Genet., ne quis id ambitu valuisse claritatis e familia putet, Plin.: ambitu remanendi aut eundi (verst. in provinciam), Bew. um das Bleiben oder Gehen, Tac.

    lateinisch-deutsches > ambitus

См. также в других словарях:

  • ambio — / ambjo/ s.m. [der. di ambiare ]. (equit.) [andatura dei quadrupedi, effettuata col movimento contemporaneo degli arti di un lato, successivo a quello degli arti dell altro lato] ▶◀ ambiadura. ● Espressioni (con uso fig.): non com., dare l ambio… …   Enciclopedia Italiana

  • AMBIO — Ingeniería Ambiental (International » Guatemalan) …   Abbreviations dictionary

  • ambio — àm·bio s.m. TS zool. andatura naturale di alcuni quadrupedi (ad es. il cammello), nel cavallo acquisita per lo più con l addestramento, caratterizzata dal moto simultaneo degli arti dello stesso lato Sinonimi: portante. {{line}} {{/line}} DATA:… …   Dizionario italiano

  • ambio — {{hw}}{{ambio}}{{/hw}}s. m. Andatura dei quadrupedi, naturale nel cammello, dromedario, giraffa, ecc., acquisita nel cavallo, per cui vengono portate avanti contemporaneamente le due gambe dello stesso lato, alternativamente all elevazione di… …   Enciclopedia di italiano

  • ambio — pl.m. ambi …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • Hotel Ambio — (Gleisdorf,Австрия) Категория отеля: 4 звездочный отель Адрес: Ludersdorf 205, 8200 Gleisd …   Каталог отелей

  • Каллаган, Терри — В Википедии есть статьи о других людях с такой фамилией, см. Каллаган. Терри Каллаган Terence V. Callaghan …   Википедия

  • Mekong — River (Mae Nam Khong) Megaung Myit, แม่น้ำโขง (Maenam Khong), Mékôngk, Tonle Thom, Cửu Long, Mê Kông, 湄公 (Méigōng) …   Wikipedia

  • Mekong River Basin Hydropower — Existing, under construction and planned hydropower dams in the Mekong River Basin. The estimated hydropower potential of the lower Mekong Basin (i.e. excluding China) is 30,000 MW,[1] while that of the upper Mekong Basin is 28,930 MW …   Wikipedia

  • Satoyama — For the sumo wrestler Satoyama, see Satoyama Kosaku nihongo| Satoyama |里山 is Japanese term apply to the border zone or area among the foot of mountain and arable flat land, literary Sato (里) is arable and livable land or home land, and yama (山)… …   Wikipedia

  • Nuclear winter — For other uses, see Nuclear winter (disambiguation). Nuclear weapons History Warfare Arms race Design Testing …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»