-
1 incommoditās
incommoditās ātis, f [incommodus], inconvenience, unsuitableness, disadvantage, damage, injury: incommoditas denique huc omnis redit, T.: alienati animi: temporis, unseasonableness, L.: Quot incommoditates accipies! T.* * *disadvantage, inconvenience, importunity; importunity; misfortune -
2 odium
odium ī, n [1 OD-], hatred, grudge, ill-will, animosity, enmity, aversion: veritas odium parit, T.: odium (est) ira inveterata: in odium populi R. inruere, incur the hatred: eorum odium subire: magnum odium Pompei suscepistis: inperatoribus odia conligere, Cs.: struere, excite: exercere, O.: placare, appease: quod mihi odium cum Clodio fuit? what quarrel had I?: tanto in odio est omnibus, is so hated by: tanto odio ferebatur in Ciceronem, was so imbittered against, N.: in Romanos odii regnum posuerat praemium, had offered as a prize for hostility, L.: urbis odium me percipit, T.: ardens odio vestri: odium ieiunum, on an empty stomach, Iu.—An object of hatred, offence, aversion, nuisance: Antonius, insigne odium omnium: qui amat quoi odio ipsus est, one who hates him, T.: odi odioque sum Romanis, I hate and am hated by, L.: tibi est odio mea fistula, V.—Discontent, dissatisfaction, disgust: odio suarum rerum mutari omnia student, S.: Cui placet alterius sua est odio sors, H.—Offensive conduct, odious language, importunity, insolence, vexatiousness: odio et strepitu senatūs coactus est perorare: Tundendo atque odio, by insolent importunity, T.: cum tuo istoc odio, with that hateful conduct of yours, T.: odio vincere Regem, in insolence, H.* * *hate/hatred/dislike/antipathy; odiun, unpopularity; bredom/impatience; haterd (manifestion by/towards group); object of hate/odium -
3 convīcium
convīcium (not-vītium), ī, n [com-+VOC-], a loud noise, cry, clamor, outcry: cum maximo convitio: alcui fit a senatu: cantorum: Humanae convicia linguae, utterances, O.—Of frogs, Ph.— Wrangling, altercation, contention: aures convitio defessae.— Importunity: alqd convitio efflagitare. —A violent disapprobation, contradiction: omnium vestrum: grave: senatūs.—Reproach, abuse, reviling, insult: scurrae: convicio consulis correpti, Cs.: acerbior in conviciis, Ta.: pueris convicia Ingerere, H.: transire a conviciis ad tela, Ta.: nemorum convicia, picae, scolds, O.* * *noise (angry), chatter/outcry/clamor/bawling; noise source; noisy importuning; reprimand/reproach/reproof; abuse/jeers/mockery/insults; object of shame -
4 flāgitātiō
flāgitātiō ōnis, f [flagito], a pressing request, demand, importunity: tua.* * *importunate request, demand -
5 convicium
con-vīcĭum (less correctly, acc. to Brambach, convītĭum, but preferred by B. and K., and by recent editors of Plaut. and Ter.), ii, n. [most prob. kindr. with vox; cf. Dig. 47, 10, 15, § 4; Paul. ex Fest. p. 41, 20], a loud noise, a cry, clamor, outcry (class.).I.In gen.:II.ne clamorem hic facias neu convitium,
Plaut. Bacch. 4, 8, 33; cf.:erant autem convivia non illo silentio... sed cum maximo clamore atque convitio,
Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:facere,
Ter. Ad. 2, 1, 26 Ruhnk.:cantorum,
Cic. Sest. 55, 118:mulierum, id. Fragm. ap. Aquil. Rom. p. 144 (187 Frotsch.): humanae linguae,
Ov. M. 11, 601.—Of frogs (with clamor), Phaedr. 1, 6, 5; Col. 10, 12. —Of the cicadæ, Phaedr. 3, 16, 3.—In partic.A.The sound of wrangling, the cry of altercation or contention:B.ubi et animus ex hoc forensi strepitu reficiatur et aures convitio defessae conquiescant,
Cic. Arch. 6, 12.—An urgent, clamorous importunity:C.epistulam hanc convitio efflagitarunt codicilli tui,
Cic. Q. Fr. 2, 11, 1; imitated by Quint. Ep. ad Tryph. 1; cf. also id. ib. 4, 5, 10.—A loud, violent disapprobation or contradiction:D.omnium vestrum,
Cic. Ac. 2, 40, 125:senatūs,
id. Pis. 26, 63.— Most freq.,Loud, violent reproaching, abuse, reviling, insult: maledictio nihil habet propositi praeter contumeliam: quae si petulantius jactatur, convitium; si facetius urbanitas nominatur, Cic. Cael. 3, 6: Pompeius apud populum... cum pro Milone diceret, clamore convitioque jactatus est. id. Fam. 1, 5, b, 1:2.cum ei magnum convitium fieret cuncto a senatu,
id. ib. 10, 16, 1:alicui convitium facere,
id. Att. 1, 14, 5 bis; Plaut. Merc. 2, 1, 11; Cic. Off. 3, 21, 83; Liv. 3, 48, 1; Sen. Ep. 15, 8; id. Ben. 7, 25, 2; Quint. 4, 2, 27; 6, 2, 16 al.; Hor. S. 1, 5, 11; Ov. M. 6, 210 et saep.—Of inanim. subjects:III.aurium,
censure, reproof, correction, Cic. Or. 48, 160: tacitum cogitationis, in thought, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 26, 1:cave ne eosdem illos libellos... convicio scazontes extorqueant,
Plin. Ep. 5, 11, 2.—Meton.A.The object of reproach:B.convitium tot me annos jam se pascere,
Plaut. Merc. prol. 55.—Of mockingbirds:nemorum convicia, picae,
Ov. M. 5, 676. -
6 flagitatio
flāgĭtātĭo, ōnis, f. [flagito], an earnest request or demand, importunity (rare but class.): nolui deesse ne tacitae quidem flagitationi tuae, * Cic. Top. 1, 5:uxorum flagitatione revocantur,
Just. 2, 4.—In plur.:crebrae populi flagitationes,
Tac. A. 13, 50. -
7 flagitium
flāgĭtĭum, ii, n. [flagito; cf. Doed. Syn. 2, p. 143; Corss. Ausspr. 1, 398 sq.; orig., burning desire, heat of passion].I.Lit., an eager or furious demand, importunity, urgency (post-Aug. and rare; cf.II.flagitatio): Lentulus credebatur illa militiae flagitia primus aspernari,
Tac. A. 1, 27:pro Plancina cum pudore et flagitio disseruit, matris preces obtendens,
id. ib. 3, 17.—Transf.A.Esp., a shameful or disgraceful act done in the heat of passion; a burning shame, disgraceful thing (class.;B.syn.: scelus, nefas, facinus, maleficium, peccatum, delictum, crimen): quae (convivia) domesticis stupris flagitiisque flagrabunt,
Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; so,flagrantissima (with adulteria),
Tac. A. 14, 51; cf.:stupra et adulteria et omne tale flagitium,
Cic. de Sen. 12, 40; id. Verr. 2, 5, 10, § 26:domesticis vitiis atque flagitiis se inquinare,
id. Tusc. 1, 30, 72; cf.:homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus,
id. Prov. Cons. 6, 14; and id. Rosc. Am. 9, 25:tantum sceleris et tantum flagitii admittere,
id. Att. 10, 3:quae libido ab oculis, quod facinus a manibus umquam tuis, quod flagitium a toto corpore abfuit? etc.,
id. Cat. 1, 6, 13; cf.:Q. Curius, flagitiis atque facinoribus coopertus,
Sall. C. 23, 1;so with facinora,
id. ib. 14, 2 Kritz. N. cr.:nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere,
Liv. 39, 13, 10; 39, 16, 1:tanta flagitia facere et dicere,
Cic. Tusc. 4, 34, 73:in hoc flagitio versari ipsum videmus Jovem (corresp. to stuprum),
id. ib. 4, 33, 70:in tot flagitia se ingurgitare,
id. Pis. 18, 42.—In gen., any shameful or disgraceful act or thing (without the accessory idea of passion):C.petere honorem pro flagitio more fit,
Plaut. Trin. 4, 3, 28:flagitium fiet, nisi dos dabitur virgini,
id. ib. 3, 1, 11:cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus: at cum bini, obscoenum est,
Cic. Fam. 9, 22, 3:flagitium rei militaris admittere,
id. Clu. 46, 128: flagiti principium est, nudare inter cives corpora, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 33, 70 (Trag. v. 426 ed. Vahl.):nonne id flagitium est, te aliis consilium dare, foris sapere, tibi non posse auxiliarier?
is it not a shame? Ter. Heaut. 5, 1, 49:praeesse agro colendo flagitium putes,
Cic. Rosc. Am. 18, 50:quantum flagitii commisisset (for which, shortly before: nihil turpius, quam, etc.),
id. Brut. 61, 219; cf.:ita necesse fuit aut haec flagitia concipere animo aut susceptae philosophiae nomen amittere,
disgraceful assertions, absurdities, id. N. D. 1, 24, 66.—Comically: Co. Fores hae fecerunt magnum flagitium modo. Ad. Quid id est flagitii? Crepuerunt clare, Plaut. Poen. 3, 2, 32.— Leg. t. t.: perfectum flagitium, a completed crime (opp. imperfectum), Paul. Sent. 5, 4, 14.—In vulg. lang., concr. like scelus, shame, disgrace, as a term of reproach, i. q. rascal, scoundrel:D.flagitium illud hominis!
Plaut. Cas. 2, 1, 8; id. As. 2, 4, 67; id. Cas. 3, 2, 22; id. Men. 3, 2, 24; 5, 1, 9:ipsa quae sis stabulum flagitii,
id. Truc. 2, 7, 31: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia, burning shame, i. e. outrageous villain, id. Rud. 3, 4, 28:omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat,
Sall. C. 14, 1.—(Causa pro effectu.) Shame, disgrace (rare but class.):id erat meum factum flagiti plenum et dedecoris,
Cic. Att. 16, 7, 4; cf.:magnum dedecus et flagitium,
id. Off. 3, 22, 86: qui non gloria movemini neque flagitio, Sall. Or. Licin. fin. (p. 236 ed. Gerl.):beatus qui pejus leto flagitium timet,
Hor. C. 4, 9, 50:flagitio additis damnum,
id. ib. 3, 5, 26:quia illa forma matrem familias flagitium sit si sequatur,
Plaut. Merc. 2, 3, 71:facere damni mavolo, Quam obprobramentum aut flagitium muliebre inferri domo,
id. ib. 2, 3, 85; id. Ep. 3, 4, 79:flagitium imperio demere,
Liv. 25, 15, 19:consul moveri flagitio timoris fatendi,
id. 42, 60, 4. -
8 instantia
instantĭa, ae, f. [insto].I.Lit., a being near or close upon, hence presence:II.futura quorum consequenti tempore vera erit instantia, ea vera dicimus,
Cic. Fat. 12, 27 B. and K.: infestus dicitur ab instantia atque imminentia fraudis, the immediate and threatening character of the injury, Nigid. ap. Gell. 9, 12, 6.—Trop., steadiness, constancy, perseverance; force, vehemence in speaking; earnestness in supplication, importunity, urgency (post-Aug.):quid est enim, quod haec instantia non possit efficere?
Plin. Ep. 3, 5, 18:oratio maxime vi, amaritudine, instantiā placet,
id. ib. 5, 8, 10;opp. tarditas,
Sol. 2, 46:repetendi debiti instantia,
Dig. 32, 1, 32:sed instantia Byrrhaenae perfecit, ut vellet,
App. M. 2, p. 123, 38:pertinaci negare instantia,
Amm. 28, 1, 19. -
9 obtundo
ob-tundo, tŭdi, tūsum (and tunsum), 3, v. a.I.To strike or beat against, at, or on a thing; to beat, thump, belabor (very rare;II. A.perh. only ante- and post-class.): pectora pugnis, Firm. Math. 5, 5: obtundit os mihi,
breaks my jaw, Plaut. Cas. 5, 2, 50; cf.:obtunso ore,
id. ib. 5, 1, 8; cf.:nam sum obtusus pugnis pessume,
id. Am. 2, 1, 59.—Lit. (very rare):B.telum,
Lucr. 6, 399:gladios,
Claud. Cons. Mall. Theod. 166.—Transf.1.To blunt, weaken, make dull, deprive of strength:2.aciem oculorum,
Plin. 22, 25, 70, § 142:auditum,
id. 24, 11, 50, § 87:obtusus stomachus,
id. Ep. 7, 3, 5:vocem,
to blunt, weaken, Lucr. 4, 613:ingenia,
Cic. de Or. 2, 70, 282:et obtusis ceciderunt viribus artis,
Lucr. 3, 452; Liv. 7, 2:mentem,
Cic. Tusc. 1, 33, 80:ingenia,
id. de Or. 3, 24, 93:nihil est quod tam obtundat elevetque aegritudinem, quam. etc.,
id. Tusc. 3, 16, 34.—Aures or aliquem, or simply obtundere, to stun or din the ears; to deafen one by saying a thing too often or too long; hence, to annoy or tease with importunity; aures graviter obtundo tuas, ne quem ames, Plaut. Cist. 1, 1, 120: ne brevitas [p. 1248] defraudasse aures videatur, neve longitudo obtudisse, Cic. Or. 66, 221:A.aliquem longis epistulis,
to annoy, molest, id. Att. 8, 1:aliquem,
id. Fam. 5, 14, 3:rogitando,
Ter. Eun. 3, 5, 6.—With object-clause: obtuderunt ejus aures, te socium praetoris fuisse, they dinned into him that, etc., Timarch. ap. Cic. Verr. 2, 3, 67, § 157.— With subj.:non cessat obtundere, totam prorsus a principio fabulam promeret,
App. M. 9, p. 228, 8:aliquem de aliquā re,
to importune, annoy, Ter. Ad. 1, 2, 33:obtundis, tametsi intellego, etc.,
id. And. 2, 2, 11.—Hence, obtūsus ( obtunsus or optūsus), a, um, P. a., blunt, dull, obtuse (class.).Lit.:B.falx obtusa et hebes,
Col. 4, 24, 21:pugio,
Tac. A. 15, 54:vomer,
Verg. G. 1, 262:angulus,
Lucr. 4, 355:cornua lunae obtusa,
Plin. 18, 35, 79, § 347.—Transf., blunted, blunt, dull, weak, faint, powerless:animi acies obtusior,
Cic. Sen. 23, 83:stellis acies obtunsa,
Verg. G. 1, 395: obtusi et hebetes ad aliquam rem, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 14:aures obtunsae,
blunted, dull of hearing, Auct. Her. 3, 9, 17: vox, thick, not clear (opp. clara), Quint. 11, 3, 15:fauces tumentes strangulant vocem, optusae obscurant,
id. 11, 3, 20:stomachus,
weakened, spoiled, Plin. Ep. 7, 3, 5:obtunsa pectora,
insensible, without feeling, Verg. A. 1, 567:ingenium,
Gell. 13, 24, 21:vires,
enfeebled, Lucr. 3, 452:nimio ne luxu obtunsior usus Sit genitali arvo,
too blunted, too enfeebled, Verg. G. 3, 135:vigor animi,
Liv. 5, 18:cor,
Lact. 2, 5, 4:sensus eorum,
Vulg. 2 Cor. 3, 14:venenum,
powerless, Calp. Ecl. 5, 94.— Comp.:quo quid dici potest obtusius?
Cic. N. D. 1, 25, 70.— Sup. does not occur.—Hence, adv.: obtūsē, dully, not keenly (postclass.):crocodili in aquā obtusius vident, in terrā acutissime,
Sol. 32, § 28.—Fig.:hoc facere obtuse,
Aug. Doct. Christ. 4, 5, § 7. -
10 odium
1.ŏdĭum, ii, n. [odi] (syn.: simultas, inimicitia)I.Lit., hatred, grudge, illwill, animosity, enmity, aversion:2.odium (est) ira inveterata,
Cic. Tusc. 4, 9, 21:in odium alicujus irruere,
to become hated by him, to incur his hatred, Cic. Verr. 1, 12, 35:non publico modo sed privato etiam odio invisus atque infestus Romanis,
Liv. 36, 39, 15.—Odio alicui esse, as pass. of odi (cf. odi fin.):quod viro esse odio videas, tute tibiodio habeas,
to be hateful, displeasing to, Plaut. Men. 1, 2, 2:odi odioque sum Romanis,
Liv. 35, 19, 5:quid faceres, si quis docuisset te ut sic odio esses mihi?
Plaut. Trin. 2, 1, 6:pervenire in odium Graeciae,
to incur, Nep. Lys. 1, 3:omnibus odio venire,
to become hated, Plin. 28, 8, 27, § 106:odium est mihi cum aliquo,
I am at enmity with him, Cic. Prov. Cons. 10, 24:esse odio civitati,
to be hateful to, id. Fam. 12, 10, 3:huic odio nemus est,
Ov. M. 2, 438:tibi est odio mea fistula,
Verg. E. 8, 33:quo sit in odio status rerum,
Cic. Att. 2, 22, 1:esse alicui in odio,
to be hated by, id. ib. 2, 21, 1:magno odio in aliquem ferri,
to be greatly imbittered against, Nep. Att. 10, 4; Liv. 41, 23, 11:alicujus subire,
to incur one's hatred, Cic. Att. 11, 17, 2:gerere adversus aliquem,
to bear, Plin. 8, 18, 26, § 68:quaerere,
Ov. M. 13, 756; Sall. J. 3, 3:movere,
to excite, Ov. Am. 3, 11, 43:saturare,
to sate, satisfy, Cic. Vatin. 3, 6:magnum odium Pompeii suscepistis,
have brought upon yourselves, have incurred, id. Att. 6, 1, 25:struere,
to cause, raise, excite, id. de Or. 2, 51, 208:concitare,
id. Inv. 1, 53, 100:exercere,
Ov. M. 9, 275; 5, 245:placare,
to appease, Cic. Dom. 17, 44:restinguere,
id. Rab. Post. 6, 13.—With obj. gen.:magnum me cujuspiam rei odium cepit,
I have conceived a great aversion for, Cic. Phil. 2, 36, 91:suscipere odium erga aliquem,
Nep. Dat. 10, 3:odio habere (postclass.),
to hate, Vulg. Johan. 15, 25 et saep.:odium jejunum,
on an empty stomach, Juv. 15, 51.—Ofinanim. things:II.odium raphanis cum vite maximum refugitque juxta satos,
aversion, antipathy, Plin. 19, 5, 26, § 187; 2, 103, 106, § 225:quercus et olea tam pertinaci odio dissident,
id. 24, 1, 1, § 1.—Transf.A.In gen., the object of hatred; hence, an offence, annoyance, disgust, said of persons or things:B.optume odio's,
you are an offence to me, I cannot bear you, Plaut. Truc. 1, 2, 23:deorum odium atque hominum,
id. Rud. 2, 2, 13:populi odium,
id. Mil. 3, 3, 48:Antonius, insigne odium omnium hominum vel deorum,
Cic. Phil. 14, 3, 8:omnium populorum,
Just. 11, 3, 10:neque agri, neque urbis odium me umquam percipit,
disgust, Ter. Eun. 5, 5, 2.—As a quality, offensive conduct or language, importunity, insolence, vexatiousness:2.cum horas tres fere dixisset, odio et strepitu senatus coactus est aliquando perorare,
by the disgust they expressed, Cic. Att. 4, 2, 4:tundendo atque odio denique effecit senex,
by his tiresome, incessant preaching, Ter. Hec. 1, 2, 48:cum tuo istoc odio,
with your hateful, perverse conduct, id. ib. 1, 2, 59; cf. Plaut. As. 2, 4, 40; 5, 2, 71:odio qui posset vincere regem,
in insolence, Hor. S. 1, 7, 6.ōdīum, ii, n., i. q. odeum, q. v. -
11 optusus
ob-tundo, tŭdi, tūsum (and tunsum), 3, v. a.I.To strike or beat against, at, or on a thing; to beat, thump, belabor (very rare;II. A.perh. only ante- and post-class.): pectora pugnis, Firm. Math. 5, 5: obtundit os mihi,
breaks my jaw, Plaut. Cas. 5, 2, 50; cf.:obtunso ore,
id. ib. 5, 1, 8; cf.:nam sum obtusus pugnis pessume,
id. Am. 2, 1, 59.—Lit. (very rare):B.telum,
Lucr. 6, 399:gladios,
Claud. Cons. Mall. Theod. 166.—Transf.1.To blunt, weaken, make dull, deprive of strength:2.aciem oculorum,
Plin. 22, 25, 70, § 142:auditum,
id. 24, 11, 50, § 87:obtusus stomachus,
id. Ep. 7, 3, 5:vocem,
to blunt, weaken, Lucr. 4, 613:ingenia,
Cic. de Or. 2, 70, 282:et obtusis ceciderunt viribus artis,
Lucr. 3, 452; Liv. 7, 2:mentem,
Cic. Tusc. 1, 33, 80:ingenia,
id. de Or. 3, 24, 93:nihil est quod tam obtundat elevetque aegritudinem, quam. etc.,
id. Tusc. 3, 16, 34.—Aures or aliquem, or simply obtundere, to stun or din the ears; to deafen one by saying a thing too often or too long; hence, to annoy or tease with importunity; aures graviter obtundo tuas, ne quem ames, Plaut. Cist. 1, 1, 120: ne brevitas [p. 1248] defraudasse aures videatur, neve longitudo obtudisse, Cic. Or. 66, 221:A.aliquem longis epistulis,
to annoy, molest, id. Att. 8, 1:aliquem,
id. Fam. 5, 14, 3:rogitando,
Ter. Eun. 3, 5, 6.—With object-clause: obtuderunt ejus aures, te socium praetoris fuisse, they dinned into him that, etc., Timarch. ap. Cic. Verr. 2, 3, 67, § 157.— With subj.:non cessat obtundere, totam prorsus a principio fabulam promeret,
App. M. 9, p. 228, 8:aliquem de aliquā re,
to importune, annoy, Ter. Ad. 1, 2, 33:obtundis, tametsi intellego, etc.,
id. And. 2, 2, 11.—Hence, obtūsus ( obtunsus or optūsus), a, um, P. a., blunt, dull, obtuse (class.).Lit.:B.falx obtusa et hebes,
Col. 4, 24, 21:pugio,
Tac. A. 15, 54:vomer,
Verg. G. 1, 262:angulus,
Lucr. 4, 355:cornua lunae obtusa,
Plin. 18, 35, 79, § 347.—Transf., blunted, blunt, dull, weak, faint, powerless:animi acies obtusior,
Cic. Sen. 23, 83:stellis acies obtunsa,
Verg. G. 1, 395: obtusi et hebetes ad aliquam rem, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 14:aures obtunsae,
blunted, dull of hearing, Auct. Her. 3, 9, 17: vox, thick, not clear (opp. clara), Quint. 11, 3, 15:fauces tumentes strangulant vocem, optusae obscurant,
id. 11, 3, 20:stomachus,
weakened, spoiled, Plin. Ep. 7, 3, 5:obtunsa pectora,
insensible, without feeling, Verg. A. 1, 567:ingenium,
Gell. 13, 24, 21:vires,
enfeebled, Lucr. 3, 452:nimio ne luxu obtunsior usus Sit genitali arvo,
too blunted, too enfeebled, Verg. G. 3, 135:vigor animi,
Liv. 5, 18:cor,
Lact. 2, 5, 4:sensus eorum,
Vulg. 2 Cor. 3, 14:venenum,
powerless, Calp. Ecl. 5, 94.— Comp.:quo quid dici potest obtusius?
Cic. N. D. 1, 25, 70.— Sup. does not occur.—Hence, adv.: obtūsē, dully, not keenly (postclass.):crocodili in aquā obtusius vident, in terrā acutissime,
Sol. 32, § 28.—Fig.:hoc facere obtuse,
Aug. Doct. Christ. 4, 5, § 7.
См. также в других словарях:
Importunity — Im por*tu ni*ty, n.; pl. {Importunities}. [L. importunitas unsuitableness, rudeness: cf. F. importunit[ e].] The quality of being importunate; pressing or pertinacious solicitation; urgent request; incessant or frequent application; troublesome… … The Collaborative International Dictionary of English
importunity — index call (appeal), dun, entreaty, prayer, request Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
importunity — (n.) early 15c., persistence, insistence; over eagerness, from M.Fr. importunité (14c.), from L. importunitatem (nom. importunitas) unsuitableness; unmannerliness, incivility, from importunus unfit, troublesome (see IMPORTUNE (Cf. importune)) … Etymology dictionary
importunity — [im΄pôrto͞on′i tē, im΄pərto͞on′i tē; im΄pôrtyo͞on′i tē, im΄pərtyo͞on′i tē] n. pl. importunities [Fr importunité < L importunitas] an importuning or being importunate; persistence in requesting or demanding … English World dictionary
importunity — /ɪmpɔˈtjunəti/ (say impaw tyoohnuhtee) noun (plural importunities) 1. the state of being importunate; persistence in solicitation: *Stephen s importunity resulted in the date of the wedding being put forward to July of the following year –martin… …
importunity — importunate ► ADJECTIVE ▪ persistent or pressing. DERIVATIVES importunately adverb importunity noun (pl. importunities) . ORIGIN Latin importunus inconvenient , from Portunus, the god who protected harbours … English terms dictionary
importunity — noun insistent solicitation and entreaty (Freq. 1) his importunity left me no alternative but to agree • Syn: ↑urgency, ↑urging • Derivationally related forms: ↑urge (for: ↑urgency) … Useful english dictionary
importunity — noun (plural ties) Date: 15th century 1. the quality or state of being importunate 2. an importunate request or demand … New Collegiate Dictionary
importunity — /im pawr tooh ni tee, tyooh /, n., pl. importunities for 2. 1. the state or quality of being importunate; persistence in solicitation. 2. importunities, importunate solicitations or demands. [1425 75; late ME importunite < L importunitas. See… … Universalium
importunity — noun /ɪmpɔːˈtjuːnɪti,ˌɪmpɔrˈtuːnɪti/ A constant and insistent demanding … Wiktionary
importunity — Synonyms and related words: blandishment, buttonholing, cajolement, cajolery, coaxing, demandingness, dunning, exigency, importunacy, importunateness, insistence, nagging, persistence, pertinaciousness, pertinacity, pestering, plaguing, plying,… … Moby Thesaurus