-
1 dubitanter
dubitanter adv. [dubito], doubtingly, with doubt: dicere. — Hesitatingly, with hesitation: illum recepisse.* * *doubtingly; hesitatingly; with doubt/hesitation -
2 dubito
dŭbĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [for duhibitare, freq. from duhibeo, i. e. duohabeo (cf. habitare from habeo), to have or hold, as two, v. dubius; cf. also Gr. doiazô from doioi; Germ. zweifeln from zwei], to vibrate from one side to the other, to and fro, in one's opinions or in coming to a conclusion (freq. in all periods and sorts of composition; in class. prose usually with negations or in a negative interrogation, as: non dubito, haud dubito, quis dubitat? etc.I. (α).Absol. (rare but class.): ne vinolenti quidem quae faciunt eadem approbatione faciunt qua sobrii;(β).dubitant, haesitant, revocant se interdum,
Cic. Ac. 2, 17, 52; cf. id. ib. 2, 23, 72:et interrogamus et dubitamus et affirmamus,
Quint. 6, 3, 70; cf. id. 10, 1, 19; 10, 3, 19:Livius frequentissime dubitat,
id. 2, 4, 19; 9, 2, 20: vivo equidem, ne dubita;nam vera vides,
Verg. A. 3, 316:ut jam liceat una comprehensione omnia complecti non dubitantemque (= sine ulla dubitatione) dicere,
Cic. Fin. 5, 9, 26; id. Fam. 5, 16, 4 Madv.; so id. Div. 1, 55, 125.—With de (class.):(γ).de indicando dubitat,
Cic. Sull. 18, 52; id. Fam. 12, 17; Quint. 1, 10, 29; 4, 5, 13.—With a negation:nec vero de hoc quisquam dubitare posset, nisi, etc.,
Cic. Tusc. 1, 30, 73:de aliqua re,
id. N. D. 1, 8:de divina ratione,
id. ib. 2, 39, 99:de tua erga me voluntate,
id. Fam. 13, 45 fin.; cf. id. Att. 12, 26:de ejus fide,
Caes. B. G. 7, 21, 1: cf. id. ib. 7, 77, 10; 1, 40 fin.:de carminibus,
Quint. 10, 5, 4:de ultima illa (parte),
id. 12, 2, 10: de se, Pompei ap. Cic. Att. 8, 12 A et saep.— Pass. impers.:de armis dubitatum est,
Cic. Caecin. 13, 38:de judicio Panaetii dubitari non potest,
id. Off. 3, 3; so, de auctore, Quint. 7, 2, 8:de hac (virtute) nihil dubitabitur,
id. 2, 20, 7.—With acc. (in class. prose only with a neutr. pron.):(δ).haec non turpe est dubitare philosophos, quae ne rustici quidem dubitant?
Cic. Off. 3, 19, 77; Quint. 2, 17, 2; Plaut. Ps. 2, 1, 2; Ov. H. 17, 37; id. M. 6, 194; id. Tr. 2, 331.—In the pass.:causa prorsus, quod dubitari posset, nihil habebat,
Cic. Verr. 2, 2, 22; cf. id. ib. 28; Liv. 5, 3:dubitati tecta parentis,
Ov. M. 2, 20:sidera,
Stat. S. 1, 4, 2:ne auctor dubitaretur,
Tac. A. 14, 7; cf. infra, e:dicta haud dubitanda,
Verg. A. 3, 170.—With an interrog. pron. (good prose, but rare):(ε).ubi tu dubites, quid sumas potissimum,
Ter. Ph. 2, 2, 29:non dubito, quid nobis agendum putes,
Cic. Att. 10, 1, 2; id. Fam. 11, 17, 2; 15, 9; Caes. B. C. 2, 32, 10:cur dubitas, quid de re publica sentias?
Cic. Rep. 1, 38 fin.; cf. id. ib. 3, 17 fin.; id. de Imp. Pomp. 16 fin. —With interrog. particles (very freq. and class.):(ζ).si me non improbissime tractasset, dubitassem fortasse utrum, etc.,
Cic. Att. 16, 15, 1:desinite dubitare, utrum sit utilius, etc.... an, etc.,
Cic. Verr. 2, 3, 89; cf. impers., id. Att. 4, 15, 7; Liv. 5, 3:honestumne factu sit an turpe dubitant,
Cic. Off. 1, 3, 9:dubitavi, hos homines emerem, an non emerem,
Plaut. Capt. 2, 3, 95; cf. Sall. J. 74, 2; Hor. C. 1, 12, 35:recte necne, etc.,
id. Ep. 2, 1, 80:licet et dubitare num quid nos fugerit,
Quint. 6, 1, 3:dubito, num, etc.,
Plin. Ep. 6, 27, 1; Tac. H. 2, 37;de L. Bruto fortasse dubitarim, an, etc.,
Cic. Tusc. 4, 22, 50 et saep.—Cf. respecting the expression dubito an, the art. an, II., and Zumpt, Gramm. § 354.— Poet. in pass. (cf. supra, g):an dea sim, dubitor,
Ov. M. 6, 208.—Non dubito, quin (very freq. and class.):(η).non hercle dubito, quin tibi ingenio nemo praestiterit,
Cic. Rep. 1, 23; id. Div. 1, 57, 129; id. de Sen. 10, 31; id. Att. 6, 2, 3; id. Fam. 13, 73 fin.; id. Verr. 2, 1, 40: numquid tu dubitas quin ego nunc perpetuo perierim? Have you a doubt? etc., Ter. Eun. 5, 8, 13; Caes. B. G. 1, 17, 4; 1, 31, 15; Quint. 12, 1, 42; Suet. Tib. 17; Ov. H. 17, 11; 245; id. Tr. 5, 7, 59 et saep.; cf. pass. impers.:dubitari (non) potest, quin, etc.,
Cic. Ac. 2, 23 fin.; id. Off. 3, 2, 9; Quint. 10, 2, 1:dubitari potest quin usque eo eicienda sit,
Sen. Contr. 1, 3, 1:illud cave dubites, quin, etc.,
Cic. Fam. 5, 20, 6;quid dubitas, quin sit, etc.,
Plaut. Aul. 2, 1, 42;so in an interrog.,
id. Poen. 1, 1, 55; 4, 2, 59; Quint. 7, 6, 10; cf. Cic. N. D. 2, 38, 97; Caes. B. G. 7, 38, 8.—With acc. and inf. (freq. only since the Aug. period, and in gen. only negatively; not found in Plaut., Ter., or Cic.;2.but usual in Nepos): neque humorem dubitavi aurasque perire,
Lucr. 5, 249:gratos tibi esse qui de me rumores afferuntur, non dubito,
Cic. Fil. Fam. 16, 21, 2 (cf., on the contrary, §7: noli dubitare, quin te sublevaturus sim): ignorabant aut dubitabant animas hominum immortales esse,
Lact. 6, 3, 5: non dubito, fore plerosque qui, etc., Nep. praef. § 1; id. Milt. 3, 6; id. Lys. 3, 5; id. Alcib. 9, 5; id. Ages. 3, 1; id. Eum. 2, 3; id. Hann. 11, 2; Liv. 2, 64; 22, 55 Drak. et saep.; Quint. 3, 7, 5; 5, 10, 76; 9, 4, 114; Suet. Claud. 35 et saep.; cf.in an interrog.: an est quisquam qui dubitet, tribunos offensos esse?
Liv. 5, 3; so,quis dubitat,
Quint. 9, 4, 68; 130; 10, 1, 81. — Pass. impers.: an dubitabitur, ibi partes oratoris esse praecipuas? id. prooem. § 12. —Affirm.: piraticam ut musicam, fabricam dici adhuc dubitabant mei praeceptores, Quint. 8, 3, 34.—Transf., of inan. and abstr. subjects, to be uncertain, doubtful:B.si tardior manus dubitet,
Quint. 5, 10, 124:suspensa ac velut dubitans oratio,
id. 10, 7, 22:aut vincere aut, si fortuna dubitabit (= adversabit), etc.,
Liv. 21, 44 fin.:nec mox fama dubitavit, cum, etc.,
Flor. 1, 1, 2.—Meton., to reflect upon, to ponder, consider, deliberate:II. (α).in utramque partem cogitare, deliberare, etc. (very rare): haec dum dubitas, menses abierunt decem,
Ter. Ad. 4, 5, 57:restat, judices, ut hoc dubitemus, uter, etc.,
Cic. Rosc. Am. 31, 88:percipe porro, quid dubitem,
Verg. A. 9, 191:dubitaverat Augustus Germanicum rei Romanae imponere,
had considered whether he should, Tac. A. 4, 57.With inf. (so most commonly): non dubitaverim [p. 614] me gravissimis tempestatibus obvium ferre, Cic. Rep. 1, 4;(β).so with a negation,
id. ib. 1, 15; id. Lael. 1; id. de Or. 1, 40 et saep.; Caes. B. G. 2, 23, 2: flumen transire, 6, 8, 1; id. B. C. 1, 71, 2; 2, 33, 2 and fin.; Verg. A. 7, 311; 8, 614 et saep.:quid dubitamus pultare atque huc evocare ambos foras?
Plaut. Bacch. 5, 1, 29;so in an interrog.,
id. Mil. 4, 2, 17; id. Ps. 2, 2, 30; id. Poen. 3, 5, 44; Caes. B. C. 2, 34, 4; Quint. 12, 5, 3; 12, 10, 63; Verg. A. 6, 807 al.—Very seldom affirmatively:quod ea illi nubere dubitabat,
Sall. C. 15, 2:accusat fratrem, quod dubitet omnia quae ad beatam vitam pertineant ventre metiri,
Cic. N. D. 1, 40, 113:dubitat agnoscere matrem,
Stat. Achill. 1, 250:si forte dubitaret quod afferretur accipere,
Curt. 4, 5:isdem mandatum ut occiderent, si venire dubitaret,
id. 10, 8.—Ellipt.:quod dubitas, ne feceris,
Plin. Ep. 1, 18, 5.—Non dubito quin (rare in Cic. and Caes.):(γ).nemo dubitabat, quin, etc.,
Cic. Verr. 2, 2, 13; id. Mil. 23, 63; id. Agr. 2, 26, 69:tum dubitandum non existimavit, quin proficisceretur,
Caes. B. G. 2, 2, 5; id. B. C. 3, 71, 1; cf.:nolite dubitare, quin huic uni credatis omnia,
Cic. de Imp. Pomp. 23, 68;and in an interrog.: dubitabitis, judices, quin? etc.,
id. Fl. 17, 40; id. de Imp. Pomp. 16, 49.—Absol. (rare):A.te neque umquam dubitasse, neque timuisse,
Caes. B. G. 1, 41, 3:sed mora damnosa est, nec res dubitare remittit,
Ov. M. 11, 377:quid igitur ego dubito?
Plaut. Am. 1, 2, 283;so in an interrog.,
id. Men. 5, 7, 6; Caes. B. G. 5, 44, 3; Verg. A. 9, 12:magnitudine supplicii dubitantes cogit,
Caes. B. G. 7, 4, 9; id. ib. 7, 63, 3; Sall. C. 28, 1 al.:dubitantia lumina,
failing, Sil. 10, 154. —Hence,dŭbĭtanter, adv.* 1.Doubtingly:2.sine ulla affirmatione, dubitanter unum quodque dicemus,
Cic. Inv. 2, 3, 10.—Hesitatingly, with hesitancy (very rare):B.illum verecunde et dubitanter recepisse,
Cic. Brut. 22, 87; cf. Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 2.—dŭbĭ-tātim, adv. (i. q. dubitanter, 2.), hesitatingly, with hesitation (only in the foll. passages), Sisenn. ap. Non. 98, 33; so Cael. Ann. ib. -
3 singultim
singultim adv. [singultus], sobbingly: pauca locutus, i. e. hesitatingly, H.* * *Ione by one, singly, separatelyIIsobbingly, with sobs; stammeringly -
4 timidē
timidē adv. with comp. [timidus], fearfully, timidly: de se cogitare: de felicitate dicere: non timide pugnari, bravely, Cs.: res omnīs ministrat, hesitatingly, H.: timidius dicere: timidius agere, Cs.* * *timidius, timidissime ADVtimidly, fearfully, apprehensively, nervously; cautiously, with hesitation -
5 titubanter
titubanter adv. [titubo], totteringly, hesitatingly, falteringly. -
6 adhaese
ădhaese, adv. [adhaereo], hesitatingly, stammeringly:loqui,
Gell. 5, 9. -
7 dubitatim
dŭbĭtātim, adv., hesitatingly, v. dubito fin. B. -
8 suspense
suspensē, adv. [suspensus], hesitatingly, in suspense; comp.:suspensius,
Aug. Conf. 10, 34 fin. -
9 titubo
I.Lit. (rare; cf.: vacillo, labo);II.of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque,
Ov. M. 11, 90:mero somnoque gravis titubare videtur,
id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.:titubans pes,
Phaedr. 4, 14, 12:vestigia titubata,
tottering, Verg. A. 5, 332:titubat lingua,
stammers, stutters, Ov. A. A. 1, 598.—Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.):A.Licinius titubans,
Cic. Cael. 28, 66:cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono,
Ov. A. A. 1, 598:erubuisse, expalluisse, titubasse,
Auct. Her. 2, 5, 8:testes, si verbo titubarint,
Cic. Fl. 10, 22:at vide, ne titubes,
Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93:lacrumans titubanti animo, corde et pectore,
id. ib. 1, 1, 43:hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus,
Nep. Eum. 9, 2:quid agat, ne quid titubet,
Plaut. Ps. 2, 4, 75:verum illa ne quid titubet,
Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11:nihil,
Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.:ne quid titubetur,
Plaut. Mil. 3, 3, 70:si quid forte titubatum est, ut fit in bello,
Cic. Fam. 12, 10, 2:versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum,
id. de Or. 3, 50, 192.—Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.Lit.:B.lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae,
Amm. 24, 4, 28. —Trop., hesitatingly, falteringly:titubanter et inconstanter loqui de aliquā re,
Auct. Her. 4, 41, 53:titubanter et strictim,
Cic. Cael. 7, 15.
См. также в других словарях:
Hesitatingly — Hes i*ta ting*ly, adv. With hesitation or doubt. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
hesitatingly — adverb see hesitate … New Collegiate Dictionary
hesitatingly — See hesitater. * * * … Universalium
hesitatingly — adverb In a hesitating manner … Wiktionary
hesitatingly — hes·i·tat·ing·ly || hezɪteɪtɪŋlɪ adv. indecisively, vacillatingly, in an irresolute manner, falteringly … English contemporary dictionary
hesitatingly — hes·i·tat·ing·ly … English syllables
hesitatingly — adverb with hesitation; in a hesitant manner he finally accepted hesitantly • Syn: ↑hesitantly • Ant: ↑unhesitatingly (for: ↑hesitantly) • Derived from adjective: ↑ … Useful english dictionary
falter — I. verb (faltered; faltering) Etymology: Middle English Date: 14th century intransitive verb 1. a. to walk unsteadily ; stumble b. to give way ; totter … New Collegiate Dictionary
falter — falterer, n. falteringly, adv. /fawl teuhr/, v.i. 1. to hesitate or waver in action, purpose, intent, etc.; give way: Her courage did not falter at the prospect of hardship. 2. to speak hesitatingly or brokenly. 3. to move unsteadily; stumble.… … Universalium
falter — fal•ter [[t]ˈfɔl tər[/t]] v. i. 1) to hesitate, waver, or fail: courage that never faltered[/ex] 2) to speak hesitatingly 3) to move unsteadily; stumble 4) to utter hesitatingly: to falter an apology[/ex] 5) the act of faltering; an unsteadiness… … From formal English to slang
falter — /ˈfɔltə / (say fawltuh) verb (i) 1. to hesitate or waver in action, purpose, etc.; give way. 2. to speak hesitatingly or brokenly. 3. to become unsteady in movement, as a person, an animal, or the legs, steps, etc.: with faltering steps. –verb… …