-
1 ἐλεγεῖον
ἐλεγεῖον, τό, eigentl. adj., sc. μέτρον od. ähnl., – a) Pentameter; Critia. frg. 3; Plut. music. 28; Choerobosc. in B. A. 1383 u. a. Gramm. Nach Draco p. 161 τὸ ἐλεγεῖον σύγκειται ἐκ δύο δακτυλικῶν πενϑημιμερῶν; vgl. Hephaest. p. 92. – b) Distichon; im sing., Thuc. 1, 132 Plat. Hipparch. 228 d; gew. im plur., mehrere zu einem Ganzen verbundene Distichen (nach Hephaest. ἑξαμέτρου πρὸς πεντάμετρον κοινωνία), Rep. II, 368 a u. Folgde; der plur. von einem Distichon, Dem. 59, 98. Den sing. brauchen Strab., Dion. Hal. 1, 49, D. Sic. 11, 14, Plut. Themist. 8 u. a. Sp. für mehrere Distichen. Erst bei Sp. = Klagelied, Paus. 10, 7, 6 Luc. Tim. 46. – c) weil das Distichon das gewöhnliche Metrum zu Inschriften, bes. auf Grabmälern war, Lycurg. 142, übh. = poetische Inschrift, auch in Hexametern, Sp., wie Herod. vit. Hom. 36.
-
2 προ-ῳδός
-
3 πτέρυσμα
πτέρυσμα, τό, = Vorigem, Hephaest. p. 76.
-
4 πύσσαχος
-
5 παρα-ξενόομαι
παρα-ξενόομαι, pass., bei Einem bewirthet werden, παρεξενώϑη τινί, Schol. Hephaest. 3 p. 157.
-
6 παρ-οιμιακός
παρ-οιμιακός, ή, όν, sprichwörtlich, ϑύρα, Plut. Symp. 2, 3, 3; u. adv., τὸ παροιμιακῶς λεχϑέν, Strab. XI, 497 u. Folgde; ὁ παροιμιακός, sc. στίχος, u. τὰ παροιμιακά, der katalektische anapästische Dimeter, der die anapästischen Systeme zu beschließen und, sind sie länger, hie und da zu unterbrechen pflegt: [ – ñ ñ – –], vgl. Hephaest. und Scholl.
-
7 παρά-γραφος
παρά-γραφος, ἡ, verst. γραμμή, nebengeschriebene Linie, ein Strich am Rande, mit einem Punkt darüber, um in der Tragödie und der alten Comödie die Theile des Chors und der Parabasis zu bezeichnen, die einander entsprechen, zuweilen aber durch Zwischenreden der Schauspieler unterbrochen werden, Hephaest. p. 135 u. öfter in den metrischen Scholl. – Auch = παραγραφή, Interpunctionszeichen, Harpocrat. p. 145, 3.
-
8 περίτανος
-
9 πεντα-βόειος
πεντα-βόειος, aus fünffachen Ochsenhäuten bestehend, σάμβαλα, Sapph. bei Hephaest. p. 23.
-
10 παντό-σοφος
παντό-σοφος, = πάνσοφος, Plat. com. bei Hephaest. p. 91.
-
11 παλιμ-βάκχειος
παλιμ-βάκχειος, ὁ, ein Versfuß, der umgekehrte Bacchius, – – ñ; Drac. p. 128, 22; Schol. Hephaest. p. 159.
-
12 παλιν-ῳδικά
παλιν-ῳδικά, τά, eine besondere Art strophischer Gedichte, wo sich die Strophen so entsprechen: α' β' β' α', Hephaest. 123.
-
13 παλαιός
παλαιός, alt, hochbejahrt; ἢ νέος ἠὲ παλαιός, Il. 14, 108 u. öfter; παλαιῷ φωτὶ ἐοικώς, einem alten Manne ähnlich, 14, 136; παλαιὸς γέρων, παλαιὴ γρηῠς, Od. 13, 432. 19, 346; auch νῆες πολλαί, νέαι ἠδὲ παλαιαί, 2, 293; auch οἶνος, alter Wein, 2, 340; – auch alt = aus der Vorzeit, von Menschen, die vor Alters gelebt haben, παλαιῶν, τάων αἲ πάρος ἦσαν, Od. 2, 118; παρ' Ἴλου σῆμα παλαιοῦ, Il. 11, 116; von Alters her, ἦ ῥά νύ μοι ξεῖνος πατρώϊός ἐσσι παλαιός, 6, 215; Pind. οἶνος, Ol. 9, 52; ῥήσιες, 7, 54; πόνοι δόμων νέοι παλαιοῖσι συμμιγεῖς, Aesch. Spt. 722; παλαιὸν ἄγκαϑεν λαβὼν βρίτας, Eum. 80; πῶς οὖν παλαιὰ παρὰ νεωτίρας μάϑω, Ch. 169; τὸ παλαιόν, adv., vor Alters, Pers. 103; ὁ πρὶν παλαιὸς ὄλβος, Soph. O. R. 1282, öfter; Λαΐου παλαιὰ ϑέσφατα, O. R. 907; oft bei Eur., Ar. u. in Prosa, dem νέος u. καινός entgeggstzt; Her. braucht häufig τὸ παλαιόν wie τὸ πάλαι adverbialisch, sonst, vor Alters, ehemals, 1, 171. 4, 12; τὸ παλαιὸν καὶ τὸ νέον, 9, 26; vgl. Plat. Crat. 401 c; ὥςπερ τὸ παλαιόν, Euthyd. 288; τό γε παλαιόν, Crat. 420 b; Xen. An. 3, 4, 7. wie Pol. 6, 7, 4; νῦν μέν – τὸ παλαιὸν δέ, Arist. H. A. 8, 36; παλαιός τίς ἐστι λόγος οὗτος οὗ μεμνήμεϑα, eine alte Rede, Plat. Phaed. 70 c; κατὰ τὸν παλαιὸν λόγον, Gorg. 499 c, wie διασώζοντες τὴν παλαιὰν παροιμίαν, Rep. I, 329 a; μήτε τῶν πα λαιῶν, μήτε τῶν νῦν ὄντων, Conv. 221 c; ἐκ παλαιοῠ, Antiph. 2 α 5; Xen. Mem. 3, 5, 8; mit ἀρχαῖος vrbdn, dem πρῴην entgeggstzt, Dem. 22, 14. – Veraltet, vor Alter unbrauchbar geworden, καὶ μὴν τάγ' ἄλλα κωφὰ καὶ παλαί' ἔπη, Soph. O. R. 290, Schol. erkl. σαϑρά, vgl. Aesch. Prom. 317; aber auch = durch Alter ehrwürdig, εἴργεσϑαι ἱερῶν, ϑυσιῶν, ἀγώνων, ἅπερ μέγιστα καὶ παλαιότατα τοῖς ἀνϑρώποις, Antiph. 6, 4. – Comparat. u. superlat. theils regelmäßig, παλαιότερος, Pind. N. 6, 55, Plat. Prot. 341 a Euthyd. 286 c u. immer so, theils παλαίτερος, Pind. P. 10, 58, ἄλσει παλαιτάτῳ, N. 7, 44; so Aesch. Ch. 639 Eum. 691; Eur. Herc. F. 769 Med. 68; ἐκ παλαιτέρου, von alten Zeiten her, Her. 1, 60; Μίνως παλαίτατος ὧν ἀκοῇ ἴσμεν, Thuc. 1, 4; in späterer Prosa gewöhnlich so. – [Die mittlere Sylbe ist bei den Attikern zuweilen kurz, Eur. El. 497 u. in der Anth.; vgl. Jacobs A. P. p. 518 u. Gaisford Hephaest. p. 216.]
-
14 πολύ-βωτος
πολύ-βωτος, = πολύβοτος, Cratin. bei Hephaest. p. 89, oder = πολυβόητος.
-
15 πῶλος
πῶλος, ὁ u. ἡ, Fohlen, Füllen, junges Pferd; ἵππους ϑ ηλείας, πολλῇσι δὲ πῶλοι ὑπῆσαν, Il. 11, 681, vgl. 20, 222 Od. 23, 246; ἐδάμασσε πώλους, Pind.; νεοζυγής, Aesch. Prom. 1012, u. öfter, u. Soph. – Uebh. junges Thier; von Elephanten u. Kameelen, Arist. H. A. 9, 1, 47; κύνεος, Strat. 77 (XII, 238). – Uebtr., junges Mädchen, wie δάμαλις, μόσχος u. dgl., Eur. Hec. 144 Rhes. 261; auch von Jünglingen, Phoen. 975; Aesch. Ch. 783; Cratin. bei Hephaest. p. 17. – Eine korinthische Münze, deren Gepräge ein Pferd war, s. Valck. Phoen. 331.
-
16 σύμ-πτυκτος
σύμ-πτυκτος, zusammengefaltet, -gelegt, ἀνάπαιστοι, Pherecr. bei Schol. Ar. Nub. 559; vgl. Hephaest. p. 101.
-
17 σκυλακο-κτόνος
σκυλακο-κτόνος, Hunde tödtend, ὀδούς, poet. bei Hephaest. p. 33. – Aber pass. mit verändertem Tone σκυλακόκτονος, von Hunden getödtet.
-
18 σαῦλος
σαῦλος, von jeder zierlichen, gezierten Bewegung, zärtlich, weichlich; Διονύσου σαῦλαι βασσαρίδες, Hephaest. p. 40; Schol. Ar. Vesp. 1173 σαῦλον τὸ κοῦφον; weibisch, vornehmthuerisch, bes. geziert im Gange, σαῦλα ποσὶ βαίνειν, H. h. Merc. 28, σαῦλα βαδίζειν, Simonds in E. M. u. Anacr. bei Clem. Al. paed. 3, 10; doch nicht immer in tadelnder Bdtg, sondern auch zuweilen von zarter, jugendlich weicher und üppiger Reizesfülle, wie τρυφερός, Anacr. 54. – [Die Accentuation σαυλός ist falsch, Arcad. 53, 8 E. M. 270, 45.] – Wahrscheinlich mit σάλος verwandt.
-
19 τεσσαρες-και-δεκα-σύλλαβον
τεσσαρες-και-δεκα-σύλλαβον μέτρον, ein Metrum aus vierzehn Sylben, Hephaest. p. 47.
Griechisch-deutsches Handwörterbuch > τεσσαρες-και-δεκα-σύλλαβον
-
20 τεκμαρτός
τεκμαρτός, woraus man Zeichen entnehmen, vermuthen, schließen oder urtheilen kann, οὐδὲν ἰδόντι τεκμαρτόν Cratin. bei Hephaest. p. 6.
См. также в других словарях:
Achilles [1] — ACHILLES, is, Gr. Ἀχιλλεὺς, έως, (⇒ Tab. X. et ⇒ XXIIII.) 1 §. Namen Er hieß anfangs Ligyron, Apollodor. lib. III. c. 12. §. 6 Conf. Tzetz. ad Lycophr. 177. bekam aber hernach von dem Chiron den. Namen Achilles, entweder von dem α pri. vativo und … Gründliches mythologisches Lexikon
Aristonicus of Tarentum — Aristonicus (Latin; Greek polytonic|Ἀριστόνικος Aristonikos ) of Tarentum was the author of a work on Greek mythology which ancient sources often refer to. [Photius cod. 190; Servius ad Aeneidam 3.335; Caes. Germ. in Arati Phaenomena 327; Hyginus … Wikipedia
Hephaestus (Marvel Comics) — Superherobox| caption= comic color=background:#ff8080 character name=Hephaestus real name= Hephaestus species= publisher=Marvel Comics debut= Thor Annual #5 (1976) creators=Steve Englehart and John Buscema alliance color=background:#c0c0ff… … Wikipedia
Aeantides — (Ancient Greek: polytonic|Αιανίδης) is the name of several people in Classical antiquity:* Aeantides, the tyrant of Lampsacus, to whom Hippias gave his daughter Archedice in marriage. [Thucydides, vi. 59] * Aeantides, a tragic poet of Alexandria … Wikipedia
Epipole of Carystus — In Greek mythology, Epipole was a daughter of Trachion, of Carystus in Euboea. In the disguise of a man she went with the Greeks against Troy. But when Palamedes discovered her sex, she was stoned to death by the Greek army. [Ptolem. Hephaest. 5 … Wikipedia
Адонис — (Adonis, Αδωνίς). Красивый юноша, которого полюбила Афродита. Он был убит на охоте вепрем и превращен богиней в анемон. Горе Афродиты было так велико, что подземные боги разрешили Адонису проводить в Аду лишь треть года, треть года жить с… … Энциклопедия мифологии
Artemisia (Oper) — Werkdaten Originaltitel: Artemisia Form: Opera seria Originalsprache: Italienisch Musik: Johann Adolph Hasse … Deutsch Wikipedia
ИОАНН ФИЛОПОН — [Грамматик; греч. ᾿Ιωάννης ὁ Θιλόπονος, ᾿Ιωάννης ὁ γραμματικός] (ок. 490, Александрия (?) ок. 575), александрийский ученый, философ, богослов монофизит. Жизнь Сохранившиеся в истории сведения об И. Ф. отрывочны и противоречивы. Помимо… … Православная энциклопедия