-
1 Domitianus
Dŏmĭtĭānus, i, m., T. Flavius, a Roman emperor, son of Vespasian, and brother of Titus, who reigned 81-96 A.D., Suet. Dom. passim; Tac. H. 3, 86.—Hence, Dŏ-mĭtĭānus, a, um, adj.: via, a road constructed by him, a branch of the Via Appia, running from Sinuessa to Puteoli, Stat. S. 4 praef.; id. ib. 4, 3: mensis, i. e. October, in which the Emperor Domitian was born, Suet. Dom. 13. -
2 Domitianus
1. Domitiānus, a, um, s. 2. Domitianus u. Domitius a.E.————————2. Domitiānus, ī, m., vollst. T. Flavius Domitianus Augustus, Sohn des Vespasian, Bruder des Titus, geb. 51 n. Chr., röm. Kaiser von 81 bis 96 n. Chr., Suet. Dom. 1 sqq. Tac. hist. 3, 86: Plur., Domitiani, Männer wie Domitian, Vopisc. Car. 1, 3. – Dav. Domitiānus, a, um, domitianisch, des Domitian, via, eine Seitenstraße der via Appia, die von Sinuessa nach Puteoli führt, Stat.: October, als Geburtsmonat des Domitian, Suet.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Domitianus
-
3 Domitianus
I Domitiānus, i m.Домициан (T Flavius), сын Веспасиана, брат Тита, римск. император с 81 до 96 г. н. э.; убит заговорщиками Su, AVII Domitiānus, a, um [adj. к Domitius I и к Domitianus I ]Domitiana via St — Домицианова дорога (ответвление via Appia, от Sinuessa do Puteoli)D. mensis Su — October -
4 Domitianus [2]
2. Domitiānus, ī, m., vollst. T. Flavius Domitianus Augustus, Sohn des Vespasian, Bruder des Titus, geb. 51 n. Chr., röm. Kaiser von 81 bis 96 n. Chr., Suet. Dom. 1 sqq. Tac. hist. 3, 86: Plur., Domitiani, Männer wie Domitian, Vopisc. Car. 1, 3. – Dav. Domitiānus, a, um, domitianisch, des Domitian, via, eine Seitenstraße der via Appia, die von Sinuessa nach Puteoli führt, Stat.: October, als Geburtsmonat des Domitian, Suet.
-
5 Domitianus [1]
1. Domitiānus, a, um, s. 2. Domitiānus u. Domitius a.E.
-
6 Domitianus
-
7 domitianus
T. Флавий, римский император, 81-96 по Р. X. (1. 1 D. 40, 16).Латинско-русский словарь к источникам римского права > domitianus
-
8 domitianus
Domitian (Emperor 81-96); (son of Vespasian, brother of Titus) -
9 Domitianus (Domitian)
Христианство: Домитиан (имя) -
10 Domitianus of Maastricht
Универсальный англо-русский словарь > Domitianus of Maastricht
-
11 Domitian (Domitianus)
Христианство: Домитиан (имя) -
12 Домитиан
Christianity: Domitian (Domitianus) (имя), Domitianus (Domitian) (имя) -
13 ardeo
ardĕo, ēre, arsi, arsum - intr., qqf. tr. - - part. fut. arsurus Virg. En. 11, 77; Tib. 1, 1, 61; Ov. M. 2, 245; Liv. 25, 24, 14, etc. --- part. pass. arsus, Plin.-Val. 2, 9 --- parf. arduerint Cil. 6, 2107. [st1]1 [-] être enflammé, être brûlé, être en feu. - ardet bello Syria, Cic.: la Syrie est en feu. - ardentes faces, Cic. Tusc. 5, 76: torches en feu. - domus ardebat Cic. Dom. 62: la maison brûlait. - ardet Ucalegon, Virg. En. 2, 311: Ucalégon [le palais d'Ucalégon] est en feu. - ardentes laminae, Cic. Verr. 5, 163: lames de fer rougies. - caput arsisse Servio Tullio dormienti, Cic. Div. 1, 121: [on raconte] que la tête de Servius Tullius, pendant qu'il dormait, fut entourée de flammes. [st1]2 [-] briller, étinceler, resplendir. - campi armis ardent, Virg. En. 11, 602: la plaine flamboie de l'éclat des armes. - ardet apex capiti, Virg. En. 10, 270: le cimier étincelle sur sa tête. - ardebant oculi, Cic. Verr. 5, 161: ses yeux étincelaient (flamboyaient). [st1]3 [-] être consumé, être dévoré, être tourmenté, souffrir violemment. - ardebat Domitianus et crudelitatis et iniquitatis infamiā, Plin. Ep. 4: Domitien était tourmenté par l'infamie que lui valaient sa cruauté et son injustice. - podagrae doloribus ardere, Cic. Fin. 5, 94: être tourmenté par les douleurs de la goutte. [st1]4 [-] brûler (d'une passion), être transporté par un sentiment violent, être enflammé; brûler d'amour. - ardere Galliam, Caes. BG. 5, 29, 4: [il disait] que la Gaule était en feu [que les passions étaient allumées en Gaule]. - ut non solum incendere judicem, sed ipse ardere videaris, Cic. de Or. 2, 188: tellement que tu parais non seulement enflammer les juges, mais être toi-même embrasé du même feu. - cupiditate libertatis ardere, Cic. Phil. 10, 14: brûler du désir de la liberté. - odio ardere, Cic. Phil. 4, 4: brûler de haine. - dolore, irā ardere, Cic. Att. 2, 19, 5: être transporté de dépit, de colère. - mais ardere invidiā, Cic. de Or. 3, 8; Liv. 5, 11, 4: être la proie (être en butte) à la haine, à la malveillance. - ardere infamiā, Plin. 4, 11, 4: être en butte à la réprobation. - arsit Atrides virgine raptā, Hor. O. 2, 4, 7: le fils d'Atrée brûla pour une vierge prisonnière. - ardere in virgine, Ov. M. 9, 725: brûler pour une vierge. - avec ad + gérongif animi ad ulciscendum ardebant, Caes. BG. 6, 34, 7: les esprits brûlaient de se venger. - avec inf. persequi Jugurtham animo ardebat, Sall. J. 39, 5: il brûlait de poursuivre Jugurtha. - ardet in arma, Virg. En. 12, 71: il brûle de combattre. - avec acc. Corydon ardebat Alexin, Virg. B, 2, 1: Corydon brûlait d'amour pour Alexis. - arsisti aliam, Virg.: tu as brûlé pour une autre. - Thestylon Aulus amat sed nec minus ardet Alexin, Mart. 8, 63: Aulus aime Thestyle et n'en brûle pas moins pour Alexis. - cf. Hor. O. 4, 9, 13; Gell. 6, 8, 3. [st1]5 [-] abs. s'enflammer, se déchaîner, être à son paroxysme. - ardet ambitus, Cic.: la brigue se déchaîne, la brigue est à son paroxysme. - cum arderet acerrime conjuratio, Cic. Sull. 53: alors que la conjuration était dans son feu le plus vif. - cum maxime furor arderet Antoni, Phil. 3, 3: alors que la démence d'Antoine était à son paroxysme. - omnium in illum odia civium ardebant desiderio mei, Cic. Mil. 39: la haine de tous les citoyens était allumée contre lui par le regret de mon absence. - dolor ossibus ardet, Virg. En. 9, 65: le dépit porte son feu jusque dans la moelle de ses os.* * *ardĕo, ēre, arsi, arsum - intr., qqf. tr. - - part. fut. arsurus Virg. En. 11, 77; Tib. 1, 1, 61; Ov. M. 2, 245; Liv. 25, 24, 14, etc. --- part. pass. arsus, Plin.-Val. 2, 9 --- parf. arduerint Cil. 6, 2107. [st1]1 [-] être enflammé, être brûlé, être en feu. - ardet bello Syria, Cic.: la Syrie est en feu. - ardentes faces, Cic. Tusc. 5, 76: torches en feu. - domus ardebat Cic. Dom. 62: la maison brûlait. - ardet Ucalegon, Virg. En. 2, 311: Ucalégon [le palais d'Ucalégon] est en feu. - ardentes laminae, Cic. Verr. 5, 163: lames de fer rougies. - caput arsisse Servio Tullio dormienti, Cic. Div. 1, 121: [on raconte] que la tête de Servius Tullius, pendant qu'il dormait, fut entourée de flammes. [st1]2 [-] briller, étinceler, resplendir. - campi armis ardent, Virg. En. 11, 602: la plaine flamboie de l'éclat des armes. - ardet apex capiti, Virg. En. 10, 270: le cimier étincelle sur sa tête. - ardebant oculi, Cic. Verr. 5, 161: ses yeux étincelaient (flamboyaient). [st1]3 [-] être consumé, être dévoré, être tourmenté, souffrir violemment. - ardebat Domitianus et crudelitatis et iniquitatis infamiā, Plin. Ep. 4: Domitien était tourmenté par l'infamie que lui valaient sa cruauté et son injustice. - podagrae doloribus ardere, Cic. Fin. 5, 94: être tourmenté par les douleurs de la goutte. [st1]4 [-] brûler (d'une passion), être transporté par un sentiment violent, être enflammé; brûler d'amour. - ardere Galliam, Caes. BG. 5, 29, 4: [il disait] que la Gaule était en feu [que les passions étaient allumées en Gaule]. - ut non solum incendere judicem, sed ipse ardere videaris, Cic. de Or. 2, 188: tellement que tu parais non seulement enflammer les juges, mais être toi-même embrasé du même feu. - cupiditate libertatis ardere, Cic. Phil. 10, 14: brûler du désir de la liberté. - odio ardere, Cic. Phil. 4, 4: brûler de haine. - dolore, irā ardere, Cic. Att. 2, 19, 5: être transporté de dépit, de colère. - mais ardere invidiā, Cic. de Or. 3, 8; Liv. 5, 11, 4: être la proie (être en butte) à la haine, à la malveillance. - ardere infamiā, Plin. 4, 11, 4: être en butte à la réprobation. - arsit Atrides virgine raptā, Hor. O. 2, 4, 7: le fils d'Atrée brûla pour une vierge prisonnière. - ardere in virgine, Ov. M. 9, 725: brûler pour une vierge. - avec ad + gérongif animi ad ulciscendum ardebant, Caes. BG. 6, 34, 7: les esprits brûlaient de se venger. - avec inf. persequi Jugurtham animo ardebat, Sall. J. 39, 5: il brûlait de poursuivre Jugurtha. - ardet in arma, Virg. En. 12, 71: il brûle de combattre. - avec acc. Corydon ardebat Alexin, Virg. B, 2, 1: Corydon brûlait d'amour pour Alexis. - arsisti aliam, Virg.: tu as brûlé pour une autre. - Thestylon Aulus amat sed nec minus ardet Alexin, Mart. 8, 63: Aulus aime Thestyle et n'en brûle pas moins pour Alexis. - cf. Hor. O. 4, 9, 13; Gell. 6, 8, 3. [st1]5 [-] abs. s'enflammer, se déchaîner, être à son paroxysme. - ardet ambitus, Cic.: la brigue se déchaîne, la brigue est à son paroxysme. - cum arderet acerrime conjuratio, Cic. Sull. 53: alors que la conjuration était dans son feu le plus vif. - cum maxime furor arderet Antoni, Phil. 3, 3: alors que la démence d'Antoine était à son paroxysme. - omnium in illum odia civium ardebant desiderio mei, Cic. Mil. 39: la haine de tous les citoyens était allumée contre lui par le regret de mon absence. - dolor ossibus ardet, Virg. En. 9, 65: le dépit porte son feu jusque dans la moelle de ses os.* * *Ardeo, ardes, arsi, arsum, ardere. Virgil. Ardre, ou ardoir, brusler.\Ardere, actiua significatione, pro Adurere. Virg. Brusler quelque chose.\Ardere. Virg. Resplendir, Reluire.\Ardent oculi. Cic. Les yeulx luy estincellent.\Ardere. Virgil. Estre fort actif, Estre aspre et ardant à faire quelque chose.\Ardeo te videre. Pli. iunior. Je desire fort de te veoir, Je brusle de desir, etc. J'endesve de te veoir.\Ardere aliquem. Virg. Aimer aucun oultre mesure, Brusler d'amour.\Ex aequo ardere. Ouid. S'entraimer esgalement.\Ardere in virgines. Ouid. Aimer une pucelle.\Foeliciter ardere. Ouid. Aimer heureusement, Estre heureux en amours.\Ardebat amore illius hospitae. Cic. Il brusloit d'amour.\Ardere. Virg. Estre fort courroucé.\Ardere. Virg. Estre emflambé.\Auaritia ardere. Cic. Brusler d'avarice.\Quum cuncta bello arderent. Li. La guerre estant par tout allumee.\Conscientia ardere. Cic. Estre fort troublé, se sentant estre coulpable de quelque chose.\Cupiditate Cic. Fort convoiter.\Podagrae doloribus. Cic. Estre grandement vexé ou travaillé des gouttes.\Flagitio. Plaut. Estre attainct et convaincu d'un grand forfaict.\Iracundia. Terent. Estre fort courroucé.\Quum arderent inuidia Patres. Liu. Estant grandement blasmez et hais.\Ardens odio vestri. Cic. Vous hayant en grande haine.\Omnia in illum odia ciuium ardebant desyderio mei. Cic. Le desir qu'on avoit de moy, avoit enflambé la haine de tous à l'encontre de luy. -
14 ardeo
ārdeo, ārsi, ārsūrus, ēre [одного корня с aridus, arduus]гореть, сгорать, пылать, быть раскалённым, тж. тлетьdomus ardet C — дом горитcaput arsisse Servio Tullio dormienti C — (в любой истории повествуется о том, что) у Сервия Туллия во время сна обгорела головаardent altaria V — пылают жертвенники (т. е. сжигаются жертвы)ardentia morbo membra Lcr — тело, снедаемое недугомa. cupiditate alicujus rei C — сгорать от страсти к чему-л.ad ulciscendum a. Cs — гореть жаждой местиa. и a. amore Ter, C etc. (in)aliquā, aliquam H, V, O — быть влюблённым в кого-л.a. или a. animo — гореть желанием, страстно желать ( ardemus scitari et quaerere causas V)a. odio C — гореть ненавистью, ноa. invidiā C, L — быть предметом сильнейшей ненавистиardebat Domitianus et crudelitatis et iniquitatis infamiā PJ — на Домициане лежал позор жестокости и несправедливости. — см. тж. ardens -
15 contendo
con-tendo, tendī, tentum, ere1) натягивать (arcum V etc.); спускать ( sagittam nervo Sil); метать ( procul hastam V); стягивать ( vincla V)2) настраивать ( fides nervis C)3) надрывать ( ilia risu O)4) метить, целиться, тж. запускать ( telum aērias in auras V)5) протянуть, перекинуть ( pontem Hellesponto Enn)6)а) устремлятьб) напрягать (summas vires Lcr; nervos Vr)7) сравнивать, сопоставлять (causas, quae inter se conflīgunt C; vetĕra et praesentia T; aliquem alicui, aliquid alicui rei H, Aus)8) напрячься, поднатужиться, направлять все свои усилия ( hunc locum oppugnare Cs)c. debet quam maxime possit, ut vincat C — он должен приложить величайшие усилия, чтобы победитьc. remis Cs — приналечь на вёслаc. voce C — напрячь голосc. vi Cs — применить силуc. animum in curas O — заботитьсяunā nocte tantum itinĕris c. C — отмахать за одну ночь такой путьin Britanniam proficisci c. Cs — решить отправиться в Британиюin Italiam magnis itineribus c. Cs — спешить большими переходами в Италиюad ultimum animo c. C — стремиться (всей) душой к пределу возможного9) спорить, соперничать, бороться, сражаться (cum aliquo, contra или adversus aliquem; тж. alicui и inter se)c. bello cum aliquo V — начать войну с кем-л.nulla est celeritas, quae possit cum animi celeritate c. C — ничто не сравнится в быстроте с душевной деятельностьюde aliquā re c. C, Q etc. — спорить о чём-л. (бороться за что-л.)summā ambitione contendi ab aliquo C — с величайшим упорством быть выпрашиваемым у кого-л.Domitianus omni ope contendit, ut ipse mitteretur Su — Домициан всячески настаивал на том, чтобы (против аланов) послали его самого11) утверждать, уверять, настаивать, твёрдо заявлятьThemistocles apud ephoros contendit falsa his esse delata Nep — Фемистокл решительно заявил эфорам, что им доложили неверные сведения -
16 Flavius
Flāvius, a, umФлавий, римск. nomen; наиболее известны1) M. F., народный трибун 328 и 323 гг. до н. э. L2) Cn. F., секретарь Аппия Клавдия Цека, курульный эдил в 304 г. до н. э., издавший первый римск. календарь и приведший в порядок судопроизводство (jus civile Flavianum) L C, VM3) C. F. Fimbria, правовед и оратор, консул в 104 г. до н. э. C4) C. F. Fimbria, один из самых ревностных сторонников Мария и Цинны; в 84 г. до н. э., оказавшись в безвыходном положении перед наступлением войск Суллы, покончил жизнь самоубийством (в Пергаме) VP5) T. F. Vespasianus, римск. император в 69—79 гг. н. э.; его сыновья — императорыT. F. (79—81 гг. н. э.) и Domitianus (81 — 96 гг. н. э.) Su6) F. Josephus (37 — ок. 100 гг. н. э.), еврейский историк, автор «Истории Иудейской войны» и «Иудейских древностей» -
17 aestuo
aestuo, āvi, ātum, āre (aestus), infolge heftiger innerer Hitze wallen, brausen, I) v. Feuer u. seiner Wirkung: a) v. Feuer, auflodern, aufbrausen, aestuat ignis, Verg. u. Ov. – b) v. der Wirkung des Feuers, von Sachen = vor Hitze wallen, strudeln, kochen, heiß-, schwül sein, dum scribilitae aestuant, Plaut.: ventis pulsa aestuat arbor, erhitzt sich, Lucr.: exustus ager morientibus aestuat herbis, Verg.: nebulā ingens specus aestuat atrā, Verg.: tempus, quo torridus aestuat aër, Prop.: sole aestuante, Col. – v. leb. Wesen = Hitze empfinden, Hitze haben, erhitzt-, heiß sein, vor Hitze glühen (Ggstz. algere), algendo, aestuando, Cic.: sub pondere aestuat arboreo, Ov.: si dixeris »aestuo«, sudat, Iuven.: boves si aestuaverint, Col. – II) v. Flüssigkeiten u. dgl., 1) eig.: a) v. der Wasserflut, wallen u. branden, schäumend wogen, gurges aestuat, Verg.: Maura semper aestuat unda, Hor. – im Bilde, quasi aestuantis (wie Ebbe u. Flut auf- u. niedersteigenden) animae iter, Gell.: confertis aestuat in foribus, von einer wogenden Menschenmenge, Prud. – b) v. gärenden Flüssigkeiten, gären, interea teneris tepefactis in ossibus umor aestuat, Verg.: vina aestuantia, Pallad.: stomachus frequenter aestuans erat, stieß auf, Plin. ep. 6, 16, 19 ed. Keil (vulg. interaestuans). – 2) übtr., vom Gemüte: a) leidenschaftlich aufgeregt wogen, in leidenschaftli cher-, heftiger Bewegung sein, weder ein noch aus wissen, nicht zur Ruhe kommen können, (s. Oud. Schol. in Cic. ep. p. 169), ut desiderio te nostri aestuare putarem, Cic.: nobilitas invidiā aestuabat, Sall.: Domitianus aestuabat ingenti invidiā, kochte furchtbar vor Grimm, Plin. ep.: aestuat ingens uno in corde pudor mixtoque insania luctu, Verg. – bes. vor Liebe, rex in illa aestuat, glüht von Liebe zu ihr, Ov. met. 6, 490: aestuet ut nostro madidus conviva ministro, Mart. 9, 22, 11. – u. vor Begierde, aestuat in aurum, brennt vor Gier nach G., Claud. Eutr. 1, 191: m. folg. Infin., stabulis minari aestuat, Claud. III. cons. Hon. 82. – b) in sorglicher Unruhe auf- u. niederwogen, verlegen hin- u. herschwanken, in ängstlicher Besorgnis-, sorglicher Unruhe sein (s. Benecke Iustin, 1, 10, 15), magnis aerumnarum procellis aestuat, Apul.: aestuabat dubitatione, Cic.: in eo aestuavi diu, dabei habe ich mir lange den Kopf zerbrochen, Cic. ad Att. 7, 13 a, 1 (5) M.: sic anceps inter utrumque animus aestuat, Quint.: unpers. m. folg. indir. Fragesatz, aestuatum est in conciliis deorum, quisnam modis etc., Arnob. 5, 11 in.
-
18 Claudius Mamertinus [3]
3. Claudius Mamertīnus, a) ein sonst unbekannter Redner am Ende des 3. Jahrh. n. Chr., Verf. einer noch erhaltenen panegyrischen Rede auf den Kaiser Maximinianus und dessen Mitregenten Domitianus. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat.5 § 391, 2. – b) ein Redner in der 2. Hälfte des 4. Jahrh. n. Chr., Verf. einer noch erhaltenen Danksagung für das durch den Kaiser Julianus ihm verliehene Konsulat, Amm. 21, 8, 1 u. 12, 25. Symm. ep. 10, 60. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Literat. 5 § 417, 7.
-
19 Domitius [1]
1. Domitius, a, um, Name einer plebej. röm. gens, mit den beiden Zweigen der Calvini u. Ahenobarbi. Bes. bekannt sind: Cn. Domitius Calvinus, 59 v. Chr. Volkstribun, 58 v. Chr. Prätor, 53 v. Chr. Konsul, Cic. Sest. 113; in Vatin. 16; ad Q. fr. 3, 8, 3. – Cn. Dom. Ahenobarbus, Konsul 122 v. Chr., u. als solcher Besieger der Allobroger, Cic. Brut. 99; Font. 26. Vell. 2, 10, 2. Flor. 3, 2, 6: streng als Zensor 115 v. Chr., Cic. Clu. 119. Val. Max. 2, 9, 6. – Cn. Dom. Ahenobarbus, als Volkstribun 104 v. Chr. Urheber der lex Domitia de sacerdotiis (wonach die Priesterstellen durch das Volk od. vielmehr durch 17 erloste Tribus vergeben werden sollten), Cic. de lege. agr. 2, 18; als Zensor Verfasser eines Edikts gegen die aufgekommenen latein. Rednerschulen, Gell. 15, 11, 2. Suet. rhet. 1. Tac. dial. 35, 1. – L. Dom. Ahenobarbus, Konsul 54 v. Chr., Anhänger u. Feldherr des Pompejus im Bürgerkriege, oft in Cic. epp.; Caes. b.G. 5, 1; b.c. 1, 6. Suet. Ner. 2, 1. – Cn. Dom. Ahenobarbus, Gemahl der Agrippina (Tochter des Germanikus), Vater des Kaisers Nero, Suet. Ner. 5, 1. Vell. 2, 10. Quint. 6, 1, 50. – u. dessen Schwester Domitia, Gemahlin des Krispus Passienus, Quint. 6, 1, 50 u. 3, 74; 10, 1, 24. Tac. ann. 13, 19. – Domitia Lepida, Mutter der Messalina, Tante des Kaisers Nero, Tac. ann. 11, 37 sq.; 12, 64 sq. – Außerdem (nicht aus der gens Dom.) Cn. Domitius Corbulo, Bruder der Cäsonia, der Gemahlin des Kaligula, unter Klaudius u. Nero glücklicher Feldherr in Germanien u. Armenien, Tac. ann. 11, 18 sqq.; 13, 6 sqq.; 13, 34 sqq.; zu und nach seiner Zeit berühmt durch seine Körpergroße u. -stärke, Iuven. 3, 251; und als guter Redner, Tac. ann. 13, 8; vgl. Sen. de const. sap. 17, 1 u. dazu Ruhkopf. – Plur., Domitii, Männer wie Domitius, Sen. de clem. 1, 10, 1. – Adi. = domitisch, gens, Suet.: familia, Vell.: via, von Dom. Ahenob. (dem Besieger der Allobroger) in Gallien erbaut, Cic. – u. dav. Domitiānus, a, um, domitianisch, des (L.) Domitius, milites, Caes.
-
20 Flavius
Flāvius, a, um, Name einer röm. gens, aus der die Kaiser Vespasianus, Domitianus u.a. stammten; dah. Flavius = Domitian, Iuven. 4, 37. – Noch ist bekannt Cn. Flavius, ein Freigelassener des Appius Cäcus, der die fasti und die Gebräuche u. Formeln der Prozesse (das sogen. ius Flavianum, bis dahin ein Geheimnis der Patrizier, s. Cic. de or. 1, 186) bekannt machte, wofür er die Würde eines kurulischen Ädilen erhielt, Liv. 9, 46, 1 sqq. u.a. (s. Orelli Onomast. Cic. 2. p. 254 sq.). – Adi. flavisch, gens Fl., Suet. Vesp. 1, 1. Mart. 9, 2, 8. – Dav.: A) Flāviālis, is, m. (mit u. ohne flamen), der Flamen ( Eigenpriester) der gens Flavia, Suet. u. Inscr. – B) Flāviānus, a, um, slavianisch, partes, d.i. es mit dem Kaiser Vespasian haltend, Tac.: Fl. ius civile, des Freigelassenen Cn. Flavius, ICt.
См. также в других словарях:
Domitianus — Cet article porte sur un usurpateur du IIIe siècle. Pour l empereur du Ier siècle, voir Domitien … Wikipédia en Français
Domitianus — war der Name eines römischen Kaisers, siehe Domitian; dessen Adoptivsohnes, siehe Domitian der Jüngere; eines römischen Gegenkaisers im Imperium Galliarum (gallisch britannischen Sonderreich), siehe Domitianus (Gegenkaiser); eines römischen… … Deutsch Wikipedia
Domitiānus — Domitiānus, 1) Titus Flavius D., Sohn des Kaisers Vespasianus u. der Domitia Longina, geb. 51 n.Chr., folgte am 13. Sept. 81 seinem Bruder Titus als römischer Kaiser; nachdem er eine kurze Zeit mit Mäßigung regiert hatte, verfiel er in Tyrannei u … Pierer's Universal-Lexikon
Domitiānus — Domitiānus, Titus Flavius, röm. Kaiser 81 bis 96 n. Chr., Sohn Vespasians, Bruder und Nachfolger des Titus, geb. im Oktober 51, gest. 18. Sept. 96, wurde, nachdem sein Vater zum Kaiser erhoben und dessen Gegner Vitellius besiegt und getötet… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Domitianus — Domitiānus, Titus Flavius, röm. Kaiser, Sohn Vespasians, geb. 24. Okt. 51 n. Chr., folgte 81 seinem Bruder Titus, kämpfte unglücklich gegen die Chatten (83) und Dacier (86), argwöhnischer und grausamer Tyrann, 96 ermordet. – Vgl. Imhof (1857) … Kleines Konversations-Lexikon
Domitianus — Domitianus, Titus Flavius, der 3. und letzte Flavier, Sohn des Vespasianus, regierte von 81–96 nach Chr. als ein feiger und wollüstiger Tyrann; er soll seinen Bruder Titus vergiftet haben, wüthete hierauf gegen die vornehmen Familien, faßte… … Herders Conversations-Lexikon
Domitianus II — This article is about the 3rd century Roman usurper. For the 1st century Roman Emperor, see Domitian. For another usurper (296 297) based in Egypt, see Domitius Domitianus. Domitianus II Usurper of the Gallic Empire Reign c. 271 Full name Imper … Wikipedia
DOMITIANUS — I. DOMITIANUS Cos. duodecies, quo et Dolabellâ collegâ natus Pius Imp. apud Capitolin. Flavii praenomen quidam codices tribuunt, Casaub. et Gruter. ad Capitolin. II. DOMITIANUS Dux Aureoli fortissimus, qui originem se a Domitiano Imp. atque a… … Hofmann J. Lexicon universale
Domitianus, B. (14) — 14B. Domitianus (Tuitianus), Dux, Maria, ejus Conjux, et Puer anonymus, (5. Febr.). Der sel. Domitian (oder Tuitian, wie er auch bisweilen genannt wird) war Herzog von Kärnthen und machte sich um die Aufnahme des Christenthums in jenen Gegenden,… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Domitianus, S. (1) — 1S. Domitianus, (10. Jan.), ein Bischof von Melitene (jetzt Meledne am rechten Ufer des Euphrat) in Armenien, wurde zur Zeit Kaisers Justin des Jüngern (565 bis 578) von reichen und frommen Eltern, die Theodor und Eudokia hießen, geboren, und… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Domitianus, S. (10) — 10S. Domitianus. (1. Juli), ein Abt im Kloster des hl. Ragneberius im Jura (apud Segusianos), stammte von vornehmen und christlichen Eltern zu Rom ab und erblickte zur Zeit des Kaisers Constantius das Licht der Welt. Sein Vater hieß Philippus und … Vollständiges Heiligen-Lexikon