Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Aurēlĭus

  • 1 Aurelius

    Aurēlĭus ( Ausēlĭus, Paul. ex Fest. p. 23 Müll.), a, um, adj.
    I.
    A.. A Roman nomen, e. g. M. Aurelius Antoninus, L. Aurelius Cotta; hence,
    B.
    Esp.
    1.
    Aurelia Via, the Aurelian Way, made by a certain Aurelius, otherwise unknown;

    it consisted of two parts: VETVS ET NOVA,

    Inscr. Orell. 3307; the former ran from the Porta Janiculensis (now Porta di S. Pancrazio) of the northern coast to Pisa, later to Arelate; the latter was a small branch which led from the Porta Aurelia (now Castel S. Angelo) four thousand paces, to the former The via vetus Cicero mentions in Cat. 2, 4, 6; Phil. 12, 9.—
    2.
    Aurelia lex.
    (α).
    Judiciaria, of the prœtor L. Aurelius Cotta (A. U. C. 684), acc. to which the Senatores, Equites, and Tribuni aerarii were invested with judicial power, Cic. Phil. 1, 8, 19 sq.; Vell. 2, 32; Ascon. ad Div. in Caecil. 3.—
    (β).
    De ambitu, [p. 207] of unknown origin, Cic. ad Q. Fr. 1, 3 fin.
    3.
    Forum Aurelium, a town in Etruria, on the Via Aurelia, near the present village Castellacio, Cic. Cat. 1, 9, 24; cf. Mann. Ital. I. p. 370.—
    4.
    Aurelium tribunal, in the forum, of unknown origin (perh, made by L. Aurelius Cotta), Cic. Sest. 15; id. ad Quir. 5, 14;

    also called Gradus Aurelii,

    id. Clu. 34, 93; id. Fl. 28.—
    II.
    Sextus Aurelius Victor, a Roman historian of the fourth century; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 342 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 408.

    Lewis & Short latin dictionary > Aurelius

  • 2 nautea

    nautĕa, ae, f., = nautia (another form for nausia).
    * I.
    A qualm, nausea: nauteam facere, Plaut. ap. Paul. ex Fest. p. 165 Müll.—
    II.
    An offensive liquid, perh. bilgewater = sentina:

    nautea est aqua de coriis, vel, quod est verius, aqua de sentinā, dicta a nautis,

    Non. 8, 6:

    nauteam Bibere malim, si necessum est, quam illanc oscularier,

    Plaut. As. 5, 2, 44; id. Curc. 1, 2, 5: hircus unctus nauteā, id. Cas. grex. fin. —(Acc. to Opilius Aurelius ap. Paul. ex Fest. p. 165 Müll., nautea is a plant used by tanners: nauteam ait Opilius Aurelius herbam esse granis nigris, quā coriarii utuntur, a nave ductum nomen, quia nauseam facit, permutatione T et S; cf. ib. p. 164 ib.)

    Lewis & Short latin dictionary > nautea

  • 3 Opilius

    Opĭlĭus, i, m., a Roman surname.
    I.
    Aurelius Opilius, a grammarian and author, Suet. Gram. 6.—
    II.
    Another Aurelius Opilius, a physician, Plin. 28, 4, 7, § 38.—
    III.
    M. Opilius Severus Macrinus, emperor of Rome, A. D. 218, Eutr. 8, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > Opilius

  • 4 De rervm natvra

    On the nature of things. (title of Marcus Aurelius's magnum opus)

    Latin Quotes (Latin to English) > De rervm natvra

  • 5 agger

    agger, ĕris, m. [ad-gero].
    I.
    Things brought to a place in order to form an elevation above a surface or plain, as rubbish, stone, earth, sand, brushwood, materials for a rampart, etc. (in the histt., esp. Cæs., freq.; sometimes in the poets): ab opere revocandi milites, qui paulo longius aggeris petendi causā processerant, Caes. B. G. 2, 20:

    aggere paludem explere,

    id. ib. 7, 58; cf. id. ib. 7, 86:

    longius erat agger petendus,

    id. B. C. 1, 42; 2, 15 al.:

    superjecto aggere terreno,

    Suet. Calig. 19; cf. id. ib. 37:

    implere cavernas aggere,

    Curt. 8, 10, 27:

    fossas aggere complent,

    Verg. A. 9, 567: avis e medio aggere exit, from the midst of the pile of wood, Ov. M. 12, 524.— But far oftener,
    II.
    Esp.
    A.
    The pile formed by masses of rubbish, stone, earth, brushwood, etc., collected together; acc. to its destination, a dam, dike, mole, pier; a hillock, mound, wall, bulwark, rampart, etc.; esp. freq. in the histt. of artificial elevations for military purposes: tertium militare sepimentum est fossa et terreus agger, a clay or mud wall, Varr. R. R. 1, 14, 2: aggeribus niveis ( with snow-drifts) informis Terra, Verg. G. 3, 354:

    atque ipsis proelia miscent Aggeribus murorum, pleon. for muris,

    id. A. 10, 24; cf. id. ib. 10, 144:

    ut cocto tolleret aggere opus, of the walls of Babylon,

    Prop. 4, 10, 22.— A dike of earth for the protection of a harbor (Ital. molo), Vitr. 5, 12, 122; Ov. M. 14, 445; 15, 690.— A causeway through a swamp:

    aggeres umido paludum et fallacibus campis imponere,

    Tac. A. 1, 61.— A heap or pile of arms:

    agger armorum,

    Tac. H. 2, 70.— Poet., for mountains:

    aggeres Alpini,

    Verg. A. 6, 830; so,

    Thessalici aggeres,

    i. e. Pelion, Ossa, Olympus, Sen. Herc. Oet. 168.— A funeral pile of wood, Ov. M. 9, 234, and Sen. Herc. Fur. 1216.— A heap of ashes:

    ab alto aggere,

    Luc. 5, 524 Weber.— A high wave of the sea:

    ab alto Aggere dejecit pelagi,

    Luc. 5, 674:

    consurgit ingens pontus in vastum aggerem,

    Sen. Hippol. 1015 (cf.:

    mons aquae,

    Verg. A. 1, 105).—
    B.
    In milit. lang.
    1.
    A mound erected before the walls of a besieged city, for the purpose of sustaining the battering engines, and which was gradually advanced to the town; cf. Smith's Dict. Antiq., and Herz. ad Caes. B. G. 2, 12:

    aggere, vineis, turribus oppidum oppugnare,

    Cic. Fam. 15, 4; id. Att. 5, 20:

    esset agger oppugnandae Italiae Graecia,

    id. Phil. 10, 9:

    celeriter vineis ad oppidum actis, aggere jacto turribusque constitutis, etc.,

    Caes. B. G. 2, 12:

    jacere,

    to throw up, Sall. J. 37, 4; so Vulg. Isa. 29, 3:

    aggerem exstruere,

    Caes. B. G. 2, 30:

    instruere,

    id. ib. 8, 41:

    promovere ad urbem,

    to bring near to the city, Liv. 5, 7.— Hence, poet.: stellatis axibus agger Erigitur, geminasque aequantis moenia turres Accipit, a mound is built provided with wheels (for moving it forwards), Luc. 3, 455; imitated by Sil. 13, 109.—Since such aggeres consisted principally of wood, they could be easily set on fire, Caes. B. C. 2, 14: horae momento simul aggerem ac vineas incendium hausit, Liv 5, 7.— Trop.:

    Graecia esset vel receptaculum pulso Antonio, vel agger oppugnandae Italiae,

    rampart, mound, Cic. Phil. 10, 4: Agger Tarquini, the mound raised by Tarquinius Superbus for the defence of the eastern part of the city of Rome, in the neighborhood of the present Porta S. Lorenzo, Plin. 3, 5, 9, § 67; cf. id. 36, 15, 24, n. 2, * Hor. S. 1, 8, 15; Juv. 5, 153; so id. 8, 43; Quint. 12, 10, 74.—Suet. uses agger for the Tarpeian rock: quoad praecipitaretur ex aggere, Calig. 27.—
    2.
    The mound raised for the protection of a camp before the trench (fossa), and from earth dug from it, which was secured by a stockade (vallum), consisting of sharpened stakes (valli); cf.

    Hab. Syn. 68, and Smith's Dict. Antiq.: in litore sedes, Castrorum in morem pinnis atque aggere cingit,

    Verg. A. 7, 159; Plin. 15, 14, 14, § 47.—
    3.
    The tribunal, in a camp, formed of turf, from which the general addressed his soldiers:

    stetit aggere saltus Cespitis, intrepidus vultum meruitque timeri,

    Luc. 5, 317:

    vix eā turre senex, cum ductor ab aggere coepit,

    Stat. Th. 7, 374; cf. Tac. A. 1, 18 Lips.—
    4.
    A military or public road, commonly graded by embankments of earth (in the class. per. only in Verg. and Tac., and always in connection with viae, agger alone belonging only to later Lat.):

    viae deprensus in aggere serpens,

    Verg. A. 5, 273:

    Aurelius agger, i. e. via Aurelia,

    Rutil. Itiner. 39:

    aggerem viae tres praetoriae cohortes obtinuere,

    Tac. H. 2, 24 and 42; 3, 21 and 23.

    Lewis & Short latin dictionary > agger

  • 6 Antoninianus

    Antōnīnus, i, m. [Antonius], Antonine, the name of several Roman emperors; among whom the most distinguished were Antoninus Pius and M. Aurelius Antoninus Philosophus, Inscr. Orell. 834 sq.; 856 sq. —Hence, Antōnīnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Antonine, Eutr. 8, 10; Lampr. Elag. 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Antoninianus

  • 7 Antoninus

    Antōnīnus, i, m. [Antonius], Antonine, the name of several Roman emperors; among whom the most distinguished were Antoninus Pius and M. Aurelius Antoninus Philosophus, Inscr. Orell. 834 sq.; 856 sq. —Hence, Antōnīnĭānus, a, um, adj., of or belonging to Antonine, Eutr. 8, 10; Lampr. Elag. 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Antoninus

  • 8 Armenia

    Armĕnĭa, ae, f., = Armenia.
    I.
    A country of Asia, divided into Armenia Major (eastern, now Turcomania and Kurdistan) and Minor (western, now Anatolia), Plin. 6, 9, 9, § 25:

    utraque,

    Luc. 2, 638:

    utraeque,

    Flor. 3, 5, 21.— Absol. Armenia, for Armenia Minor, Cic. Div. 2, 37, 79; id. Phil. 2, 37, 94.— Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Armĕnĭăcus, a, um, adj., = Armeniakos, Armenian:

    bellum,

    Plin. 7, 39, 40, § 129:

    triumphus,

    id. 30, 2, 6, § 16:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, § 164.—

    Hence, Armeniacus,

    an epithet of the emperor Marcus Aurelius, on account of his conquest of Armenia, Capitol. M. Anton. Philos. 9; Inscr. Grut. 253, 2.—Armeniacum malum, or absol. Armĕnĭăcum, the fruit of the apricot-tree, the apricot, Col. 5, 10, 19 (id. 5, 10, 404, called Armenium).— Armĕ-nĭăca, ae, f., the apricot-tree, Col. 11, 2, 96; Plin. 15, 13, 12, § 41.—
    B.
    Armĕnĭus, a, um, adj., Armenian:

    lingua,

    Varr. L. L. 5, § 100 Müll.:

    reges,

    Cic. Att. 2, 7:

    tigres,

    Verg. E. 5, 29:

    pedites,

    Nep. Dat. 8, 2:

    triumphi,

    Flor. 4, 2, 8.—
    2.
    Subst.
    a.
    Ar-mĕnĭus, ii, m., an Armenian, Ov. Tr. 2, 227; Mart. 5, 59; Vulg. 4 Reg. 19, 37.—
    b.
    Armĕnĭum, ii, n.
    (α).
    Sc. pigmentum, a fine blue color, obtained from an Armenian stone, ultramarine, Varr. R. R. 3, 2, 4; Vitr. 7, 5 fin.; Plin. 35, 6, 12, § 30.—
    (β).
    Sc. pomum, the apricot, Col. 5, 10, 404.

    Lewis & Short latin dictionary > Armenia

  • 9 Armeniaca

    Armĕnĭa, ae, f., = Armenia.
    I.
    A country of Asia, divided into Armenia Major (eastern, now Turcomania and Kurdistan) and Minor (western, now Anatolia), Plin. 6, 9, 9, § 25:

    utraque,

    Luc. 2, 638:

    utraeque,

    Flor. 3, 5, 21.— Absol. Armenia, for Armenia Minor, Cic. Div. 2, 37, 79; id. Phil. 2, 37, 94.— Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Armĕnĭăcus, a, um, adj., = Armeniakos, Armenian:

    bellum,

    Plin. 7, 39, 40, § 129:

    triumphus,

    id. 30, 2, 6, § 16:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, § 164.—

    Hence, Armeniacus,

    an epithet of the emperor Marcus Aurelius, on account of his conquest of Armenia, Capitol. M. Anton. Philos. 9; Inscr. Grut. 253, 2.—Armeniacum malum, or absol. Armĕnĭăcum, the fruit of the apricot-tree, the apricot, Col. 5, 10, 19 (id. 5, 10, 404, called Armenium).— Armĕ-nĭăca, ae, f., the apricot-tree, Col. 11, 2, 96; Plin. 15, 13, 12, § 41.—
    B.
    Armĕnĭus, a, um, adj., Armenian:

    lingua,

    Varr. L. L. 5, § 100 Müll.:

    reges,

    Cic. Att. 2, 7:

    tigres,

    Verg. E. 5, 29:

    pedites,

    Nep. Dat. 8, 2:

    triumphi,

    Flor. 4, 2, 8.—
    2.
    Subst.
    a.
    Ar-mĕnĭus, ii, m., an Armenian, Ov. Tr. 2, 227; Mart. 5, 59; Vulg. 4 Reg. 19, 37.—
    b.
    Armĕnĭum, ii, n.
    (α).
    Sc. pigmentum, a fine blue color, obtained from an Armenian stone, ultramarine, Varr. R. R. 3, 2, 4; Vitr. 7, 5 fin.; Plin. 35, 6, 12, § 30.—
    (β).
    Sc. pomum, the apricot, Col. 5, 10, 404.

    Lewis & Short latin dictionary > Armeniaca

  • 10 Armeniacum

    Armĕnĭa, ae, f., = Armenia.
    I.
    A country of Asia, divided into Armenia Major (eastern, now Turcomania and Kurdistan) and Minor (western, now Anatolia), Plin. 6, 9, 9, § 25:

    utraque,

    Luc. 2, 638:

    utraeque,

    Flor. 3, 5, 21.— Absol. Armenia, for Armenia Minor, Cic. Div. 2, 37, 79; id. Phil. 2, 37, 94.— Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Armĕnĭăcus, a, um, adj., = Armeniakos, Armenian:

    bellum,

    Plin. 7, 39, 40, § 129:

    triumphus,

    id. 30, 2, 6, § 16:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, § 164.—

    Hence, Armeniacus,

    an epithet of the emperor Marcus Aurelius, on account of his conquest of Armenia, Capitol. M. Anton. Philos. 9; Inscr. Grut. 253, 2.—Armeniacum malum, or absol. Armĕnĭăcum, the fruit of the apricot-tree, the apricot, Col. 5, 10, 19 (id. 5, 10, 404, called Armenium).— Armĕ-nĭăca, ae, f., the apricot-tree, Col. 11, 2, 96; Plin. 15, 13, 12, § 41.—
    B.
    Armĕnĭus, a, um, adj., Armenian:

    lingua,

    Varr. L. L. 5, § 100 Müll.:

    reges,

    Cic. Att. 2, 7:

    tigres,

    Verg. E. 5, 29:

    pedites,

    Nep. Dat. 8, 2:

    triumphi,

    Flor. 4, 2, 8.—
    2.
    Subst.
    a.
    Ar-mĕnĭus, ii, m., an Armenian, Ov. Tr. 2, 227; Mart. 5, 59; Vulg. 4 Reg. 19, 37.—
    b.
    Armĕnĭum, ii, n.
    (α).
    Sc. pigmentum, a fine blue color, obtained from an Armenian stone, ultramarine, Varr. R. R. 3, 2, 4; Vitr. 7, 5 fin.; Plin. 35, 6, 12, § 30.—
    (β).
    Sc. pomum, the apricot, Col. 5, 10, 404.

    Lewis & Short latin dictionary > Armeniacum

  • 11 Armeniacus

    Armĕnĭa, ae, f., = Armenia.
    I.
    A country of Asia, divided into Armenia Major (eastern, now Turcomania and Kurdistan) and Minor (western, now Anatolia), Plin. 6, 9, 9, § 25:

    utraque,

    Luc. 2, 638:

    utraeque,

    Flor. 3, 5, 21.— Absol. Armenia, for Armenia Minor, Cic. Div. 2, 37, 79; id. Phil. 2, 37, 94.— Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Armĕnĭăcus, a, um, adj., = Armeniakos, Armenian:

    bellum,

    Plin. 7, 39, 40, § 129:

    triumphus,

    id. 30, 2, 6, § 16:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, § 164.—

    Hence, Armeniacus,

    an epithet of the emperor Marcus Aurelius, on account of his conquest of Armenia, Capitol. M. Anton. Philos. 9; Inscr. Grut. 253, 2.—Armeniacum malum, or absol. Armĕnĭăcum, the fruit of the apricot-tree, the apricot, Col. 5, 10, 19 (id. 5, 10, 404, called Armenium).— Armĕ-nĭăca, ae, f., the apricot-tree, Col. 11, 2, 96; Plin. 15, 13, 12, § 41.—
    B.
    Armĕnĭus, a, um, adj., Armenian:

    lingua,

    Varr. L. L. 5, § 100 Müll.:

    reges,

    Cic. Att. 2, 7:

    tigres,

    Verg. E. 5, 29:

    pedites,

    Nep. Dat. 8, 2:

    triumphi,

    Flor. 4, 2, 8.—
    2.
    Subst.
    a.
    Ar-mĕnĭus, ii, m., an Armenian, Ov. Tr. 2, 227; Mart. 5, 59; Vulg. 4 Reg. 19, 37.—
    b.
    Armĕnĭum, ii, n.
    (α).
    Sc. pigmentum, a fine blue color, obtained from an Armenian stone, ultramarine, Varr. R. R. 3, 2, 4; Vitr. 7, 5 fin.; Plin. 35, 6, 12, § 30.—
    (β).
    Sc. pomum, the apricot, Col. 5, 10, 404.

    Lewis & Short latin dictionary > Armeniacus

  • 12 Armenium

    Armĕnĭa, ae, f., = Armenia.
    I.
    A country of Asia, divided into Armenia Major (eastern, now Turcomania and Kurdistan) and Minor (western, now Anatolia), Plin. 6, 9, 9, § 25:

    utraque,

    Luc. 2, 638:

    utraeque,

    Flor. 3, 5, 21.— Absol. Armenia, for Armenia Minor, Cic. Div. 2, 37, 79; id. Phil. 2, 37, 94.— Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Armĕnĭăcus, a, um, adj., = Armeniakos, Armenian:

    bellum,

    Plin. 7, 39, 40, § 129:

    triumphus,

    id. 30, 2, 6, § 16:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, § 164.—

    Hence, Armeniacus,

    an epithet of the emperor Marcus Aurelius, on account of his conquest of Armenia, Capitol. M. Anton. Philos. 9; Inscr. Grut. 253, 2.—Armeniacum malum, or absol. Armĕnĭăcum, the fruit of the apricot-tree, the apricot, Col. 5, 10, 19 (id. 5, 10, 404, called Armenium).— Armĕ-nĭăca, ae, f., the apricot-tree, Col. 11, 2, 96; Plin. 15, 13, 12, § 41.—
    B.
    Armĕnĭus, a, um, adj., Armenian:

    lingua,

    Varr. L. L. 5, § 100 Müll.:

    reges,

    Cic. Att. 2, 7:

    tigres,

    Verg. E. 5, 29:

    pedites,

    Nep. Dat. 8, 2:

    triumphi,

    Flor. 4, 2, 8.—
    2.
    Subst.
    a.
    Ar-mĕnĭus, ii, m., an Armenian, Ov. Tr. 2, 227; Mart. 5, 59; Vulg. 4 Reg. 19, 37.—
    b.
    Armĕnĭum, ii, n.
    (α).
    Sc. pigmentum, a fine blue color, obtained from an Armenian stone, ultramarine, Varr. R. R. 3, 2, 4; Vitr. 7, 5 fin.; Plin. 35, 6, 12, § 30.—
    (β).
    Sc. pomum, the apricot, Col. 5, 10, 404.

    Lewis & Short latin dictionary > Armenium

  • 13 Armenius

    Armĕnĭa, ae, f., = Armenia.
    I.
    A country of Asia, divided into Armenia Major (eastern, now Turcomania and Kurdistan) and Minor (western, now Anatolia), Plin. 6, 9, 9, § 25:

    utraque,

    Luc. 2, 638:

    utraeque,

    Flor. 3, 5, 21.— Absol. Armenia, for Armenia Minor, Cic. Div. 2, 37, 79; id. Phil. 2, 37, 94.— Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Armĕnĭăcus, a, um, adj., = Armeniakos, Armenian:

    bellum,

    Plin. 7, 39, 40, § 129:

    triumphus,

    id. 30, 2, 6, § 16:

    cotes,

    id. 36, 22, 47, § 164.—

    Hence, Armeniacus,

    an epithet of the emperor Marcus Aurelius, on account of his conquest of Armenia, Capitol. M. Anton. Philos. 9; Inscr. Grut. 253, 2.—Armeniacum malum, or absol. Armĕnĭăcum, the fruit of the apricot-tree, the apricot, Col. 5, 10, 19 (id. 5, 10, 404, called Armenium).— Armĕ-nĭăca, ae, f., the apricot-tree, Col. 11, 2, 96; Plin. 15, 13, 12, § 41.—
    B.
    Armĕnĭus, a, um, adj., Armenian:

    lingua,

    Varr. L. L. 5, § 100 Müll.:

    reges,

    Cic. Att. 2, 7:

    tigres,

    Verg. E. 5, 29:

    pedites,

    Nep. Dat. 8, 2:

    triumphi,

    Flor. 4, 2, 8.—
    2.
    Subst.
    a.
    Ar-mĕnĭus, ii, m., an Armenian, Ov. Tr. 2, 227; Mart. 5, 59; Vulg. 4 Reg. 19, 37.—
    b.
    Armĕnĭum, ii, n.
    (α).
    Sc. pigmentum, a fine blue color, obtained from an Armenian stone, ultramarine, Varr. R. R. 3, 2, 4; Vitr. 7, 5 fin.; Plin. 35, 6, 12, § 30.—
    (β).
    Sc. pomum, the apricot, Col. 5, 10, 404.

    Lewis & Short latin dictionary > Armenius

  • 14 Athenaeus

    1.
    Ăthēnaeus, a, um, adj., = Athênaios.
    I.
    Pertaining to the city of Athens, Athenian, of Athens:

    Athenaeis in moenibus,

    Lucr. 6, 749; Plin. 1 in indic. lib. 8, 11, and 12 al.—
    II.
    Of or pertaining to Athene ( Minerva): Ăthēnaeum, i, n., = Athênaion, a temple of Minerva at Athens, in which scholars and poets were accustomed to read their works (as the Rom. poets in the temple of Apollo at Rome; cf.

    aedes, I.),

    Lampr. Alex. Sev. 35; a similar building for the same object, built by the emperor Adrian at Rome, Aur. Vict. Caes. 14.
    2.
    Ăthēnaeus, i, m., = Athênaios, a Greek grammarian of Naucratis, in the time of the emperor M. Aurelius, author of the compilation entitled Deipnosophistai.

    Lewis & Short latin dictionary > Athenaeus

  • 15 Augustinus

    1.
    Augustīnus, a, um, adj. [Augustus], of or pertaining to Augustus:

    currus,

    the chariot of Augustus. Suet. Cland. 11.
    2.
    Augustīnus, i, m. [id.], a Roman cognomen, as D. Aurelius Augustinus, St. Augustine, the greatest of the Latin fathers, A. D. 354-430; cf. Tenffel. Rom. Lit. § 434.

    Lewis & Short latin dictionary > Augustinus

  • 16 Auselius

    Ausēlĭus, v. Aurelius.

    Lewis & Short latin dictionary > Auselius

  • 17 cari

    1.
    cārus (not chārus; in Inscrr. often kārus, Inscr. Orell. 1175; 2417 al.), a, um, adj. [Sanscr. kan, to be beloved; kāru, agreeable], dear, precious, valued, esteemed ( pass., freq. and class. in prose and poetry; syn.: dilectus, amatus, acceptus, gratus; opp. vilis, neglectus, contemptus; carum esse; syn. diligi); act., loving, affectionate, Verg. A. 1, 646:

    carum ipsum verbum est amoris, ex quo amicitiae nomen est ductum,

    Cic. N. D. 1, 44, 122; id. Off. 2, 8, 29; id. Fin. 3, 20, 66; 5, 10, 29:

    ego illum scio, quam carus sit cordi meo,

    Plaut. Men. 2, 1, 21; id. Ep. 1, 2, 30:

    neque meo cordi esse quemquam cariorem,

    Ter. Eun. 1, 2, 121:

    ut dis inmortalibus cari simus et ab iis diligamur,

    Cic. Fin. 3, 20, 66:

    dis carus ipsis,

    Hor. C. 1, 31, 13:

    laeta pax cariores Sabinas viris fecit,

    Liv. 1, 13, 6:

    populo carus atque jucundus,

    Cic. Cat. 4, 6, 11:

    patriae,

    Hor. Ep. 1, 3, 29; Lucr. 1, 730:

    parentes,

    id. 3, 85:

    cari sunt parentes, cari liberi, propinqui, familiares: sed omnes omnium caritates patria una complexa est,

    Cic. Off. 1, 17, 57: mater carissima, Asin. ap. Quint. 9, 2, 34.—So pater, Verg. A. 2, 707; Ov. M. 2, 649:

    genitor,

    Verg. A. 10, 789; Ov. M. 1, 486:

    genitrix,

    Verg. A. 1, 689:

    nutrix,

    id. ib. 4, 634:

    conjux,

    Ov. M. 11, 727:

    Thisbe,

    id. ib. 4, 143:

    nata,

    id. ib. 4, 222:

    nepotes,

    Cat. 64, 381:

    pignora, nati,

    Ov. F. 3, 218;

    so also pignora, nepotes,

    id. M. 3, 134; cf.:

    caput nepotis,

    Cat. 68, 120:

    frater carissimus atque amantissimus,

    Cic. Cat. 4, 2, 3:

    homines mihi carissimi et amicissimi,

    id. de Or. 2, 4, 15:

    illa, quam Ego animo Egregie caram habuerim,

    Ter. And. 1, 5, 38; so,

    carum habere aliquem,

    Cic. Fam. 1, 7, 11 fin. (with amare); id. Balb. 26, 59 (with diligere):

    omnis suos caros habet, me quidem se ipso cariorem,

    id. Att. 10, 11, 1:

    parentes carissimos habere,

    id. Red. Sen. 1, 2; Nep. Att. 10, 5; Quint. 5, 10, 74:

    ex decessu carissimorum,

    Sen. Cons. ad Marc. 7, 1:

    omnium societatum nulla est carior,

    Cic. Off. 1, 17, 57:

    patria,

    Hor. S. 2, 2, 104:

    Athenae,

    Cat. 64, 81:

    carmina legenti,

    Prop. 3 (4), 2, 13:

    crines,

    id. 1, 17, 21:

    simulacra,

    Ov. M. 14, 112:

    amplexus,

    id. ib. 9, 750 et saep.—Prov. uses:

    patria mihi vită meă multo est carior,

    Cic. Cat. 1, 11, 27; so id. Sest. 20, 45; cf. Cat. 68, 159:

    carius oculis,

    id. 82, 2; 104, 2; Ov. M. 7, 847 al.— Subst.: cāri mei, my loved ones, Plaut. Men. 1, 1, 29 al.—In a double sense with II., Plaut. Bacch. 2, 3, 76 sq.; id. Men. 1, 1, 29 sq.; cf.:

    hoc est gratum nobisque est carius auro,

    Cat. 107, 3.—
    II.
    Prop. (opp. vilis), dear, costly, of a high price:

    venio ad macellum, rogito pisces: indicant Caros, agninam caram, caram bubulam, cara omnia,

    Plaut. Aul. 2, 8, 3 sq.:

    quod ei amorem Carissimum... eum confeci sine sumptu,

    Ter. Eun. 5, 4, 5:

    quom cara annona sit,

    Plaut. Capt. 3, 1, 35:

    coquos carissimus,

    id. Ps. 3, 2, 59.—So annona, Plaut. Stich. 1, 3, 25; Ter. And. 4, 4, 7; ( comp.) Cic. Div. 2, 27, 59; ( sup.) id. Dom. 6, 14 et saep.:

    aurum argentumque caelando carius fecimus (cf. just before: auximus pretia rerum),

    Plin. 33, praef. 2, § 4; cf.:

    cariora pretia facere,

    Just. 16, 4, 19.—With abl. pretii: quod non opus est, asse carum est. Cato ap. Sen. Ep. 94, 28; so,

    trecentis,

    Plaut. Pers. 4, 4, 118.— Adv. (rare).
    A. 1.
    Dearly, at a high price:

    vēnire,

    Varr. R. R. 3, 5, 2; comp., Cic. Dom. 44, 115; Suet. Calig. 27; [p. 296] sup., Sen. Ep. 42, 5.—
    2.
    Highly: carius aestimare, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 4, 2.—
    B.
    cārō (acc. to II.), dearly, at a high price, Dig. 19, 1, 13, § 3.
    2.
    Cārus, i, a Roman cognomen.
    I.
    T. Lucretius Carus, the poet; v. Lucretius.—
    II.
    M. Aurelius Carus, the Roman emperor, Eutr. 9, 12 al.—
    III.
    Another poet, Ov P. 4, 16, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > cari

  • 18 Carus

    1.
    cārus (not chārus; in Inscrr. often kārus, Inscr. Orell. 1175; 2417 al.), a, um, adj. [Sanscr. kan, to be beloved; kāru, agreeable], dear, precious, valued, esteemed ( pass., freq. and class. in prose and poetry; syn.: dilectus, amatus, acceptus, gratus; opp. vilis, neglectus, contemptus; carum esse; syn. diligi); act., loving, affectionate, Verg. A. 1, 646:

    carum ipsum verbum est amoris, ex quo amicitiae nomen est ductum,

    Cic. N. D. 1, 44, 122; id. Off. 2, 8, 29; id. Fin. 3, 20, 66; 5, 10, 29:

    ego illum scio, quam carus sit cordi meo,

    Plaut. Men. 2, 1, 21; id. Ep. 1, 2, 30:

    neque meo cordi esse quemquam cariorem,

    Ter. Eun. 1, 2, 121:

    ut dis inmortalibus cari simus et ab iis diligamur,

    Cic. Fin. 3, 20, 66:

    dis carus ipsis,

    Hor. C. 1, 31, 13:

    laeta pax cariores Sabinas viris fecit,

    Liv. 1, 13, 6:

    populo carus atque jucundus,

    Cic. Cat. 4, 6, 11:

    patriae,

    Hor. Ep. 1, 3, 29; Lucr. 1, 730:

    parentes,

    id. 3, 85:

    cari sunt parentes, cari liberi, propinqui, familiares: sed omnes omnium caritates patria una complexa est,

    Cic. Off. 1, 17, 57: mater carissima, Asin. ap. Quint. 9, 2, 34.—So pater, Verg. A. 2, 707; Ov. M. 2, 649:

    genitor,

    Verg. A. 10, 789; Ov. M. 1, 486:

    genitrix,

    Verg. A. 1, 689:

    nutrix,

    id. ib. 4, 634:

    conjux,

    Ov. M. 11, 727:

    Thisbe,

    id. ib. 4, 143:

    nata,

    id. ib. 4, 222:

    nepotes,

    Cat. 64, 381:

    pignora, nati,

    Ov. F. 3, 218;

    so also pignora, nepotes,

    id. M. 3, 134; cf.:

    caput nepotis,

    Cat. 68, 120:

    frater carissimus atque amantissimus,

    Cic. Cat. 4, 2, 3:

    homines mihi carissimi et amicissimi,

    id. de Or. 2, 4, 15:

    illa, quam Ego animo Egregie caram habuerim,

    Ter. And. 1, 5, 38; so,

    carum habere aliquem,

    Cic. Fam. 1, 7, 11 fin. (with amare); id. Balb. 26, 59 (with diligere):

    omnis suos caros habet, me quidem se ipso cariorem,

    id. Att. 10, 11, 1:

    parentes carissimos habere,

    id. Red. Sen. 1, 2; Nep. Att. 10, 5; Quint. 5, 10, 74:

    ex decessu carissimorum,

    Sen. Cons. ad Marc. 7, 1:

    omnium societatum nulla est carior,

    Cic. Off. 1, 17, 57:

    patria,

    Hor. S. 2, 2, 104:

    Athenae,

    Cat. 64, 81:

    carmina legenti,

    Prop. 3 (4), 2, 13:

    crines,

    id. 1, 17, 21:

    simulacra,

    Ov. M. 14, 112:

    amplexus,

    id. ib. 9, 750 et saep.—Prov. uses:

    patria mihi vită meă multo est carior,

    Cic. Cat. 1, 11, 27; so id. Sest. 20, 45; cf. Cat. 68, 159:

    carius oculis,

    id. 82, 2; 104, 2; Ov. M. 7, 847 al.— Subst.: cāri mei, my loved ones, Plaut. Men. 1, 1, 29 al.—In a double sense with II., Plaut. Bacch. 2, 3, 76 sq.; id. Men. 1, 1, 29 sq.; cf.:

    hoc est gratum nobisque est carius auro,

    Cat. 107, 3.—
    II.
    Prop. (opp. vilis), dear, costly, of a high price:

    venio ad macellum, rogito pisces: indicant Caros, agninam caram, caram bubulam, cara omnia,

    Plaut. Aul. 2, 8, 3 sq.:

    quod ei amorem Carissimum... eum confeci sine sumptu,

    Ter. Eun. 5, 4, 5:

    quom cara annona sit,

    Plaut. Capt. 3, 1, 35:

    coquos carissimus,

    id. Ps. 3, 2, 59.—So annona, Plaut. Stich. 1, 3, 25; Ter. And. 4, 4, 7; ( comp.) Cic. Div. 2, 27, 59; ( sup.) id. Dom. 6, 14 et saep.:

    aurum argentumque caelando carius fecimus (cf. just before: auximus pretia rerum),

    Plin. 33, praef. 2, § 4; cf.:

    cariora pretia facere,

    Just. 16, 4, 19.—With abl. pretii: quod non opus est, asse carum est. Cato ap. Sen. Ep. 94, 28; so,

    trecentis,

    Plaut. Pers. 4, 4, 118.— Adv. (rare).
    A. 1.
    Dearly, at a high price:

    vēnire,

    Varr. R. R. 3, 5, 2; comp., Cic. Dom. 44, 115; Suet. Calig. 27; [p. 296] sup., Sen. Ep. 42, 5.—
    2.
    Highly: carius aestimare, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 4, 2.—
    B.
    cārō (acc. to II.), dearly, at a high price, Dig. 19, 1, 13, § 3.
    2.
    Cārus, i, a Roman cognomen.
    I.
    T. Lucretius Carus, the poet; v. Lucretius.—
    II.
    M. Aurelius Carus, the Roman emperor, Eutr. 9, 12 al.—
    III.
    Another poet, Ov P. 4, 16, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Carus

  • 19 carus

    1.
    cārus (not chārus; in Inscrr. often kārus, Inscr. Orell. 1175; 2417 al.), a, um, adj. [Sanscr. kan, to be beloved; kāru, agreeable], dear, precious, valued, esteemed ( pass., freq. and class. in prose and poetry; syn.: dilectus, amatus, acceptus, gratus; opp. vilis, neglectus, contemptus; carum esse; syn. diligi); act., loving, affectionate, Verg. A. 1, 646:

    carum ipsum verbum est amoris, ex quo amicitiae nomen est ductum,

    Cic. N. D. 1, 44, 122; id. Off. 2, 8, 29; id. Fin. 3, 20, 66; 5, 10, 29:

    ego illum scio, quam carus sit cordi meo,

    Plaut. Men. 2, 1, 21; id. Ep. 1, 2, 30:

    neque meo cordi esse quemquam cariorem,

    Ter. Eun. 1, 2, 121:

    ut dis inmortalibus cari simus et ab iis diligamur,

    Cic. Fin. 3, 20, 66:

    dis carus ipsis,

    Hor. C. 1, 31, 13:

    laeta pax cariores Sabinas viris fecit,

    Liv. 1, 13, 6:

    populo carus atque jucundus,

    Cic. Cat. 4, 6, 11:

    patriae,

    Hor. Ep. 1, 3, 29; Lucr. 1, 730:

    parentes,

    id. 3, 85:

    cari sunt parentes, cari liberi, propinqui, familiares: sed omnes omnium caritates patria una complexa est,

    Cic. Off. 1, 17, 57: mater carissima, Asin. ap. Quint. 9, 2, 34.—So pater, Verg. A. 2, 707; Ov. M. 2, 649:

    genitor,

    Verg. A. 10, 789; Ov. M. 1, 486:

    genitrix,

    Verg. A. 1, 689:

    nutrix,

    id. ib. 4, 634:

    conjux,

    Ov. M. 11, 727:

    Thisbe,

    id. ib. 4, 143:

    nata,

    id. ib. 4, 222:

    nepotes,

    Cat. 64, 381:

    pignora, nati,

    Ov. F. 3, 218;

    so also pignora, nepotes,

    id. M. 3, 134; cf.:

    caput nepotis,

    Cat. 68, 120:

    frater carissimus atque amantissimus,

    Cic. Cat. 4, 2, 3:

    homines mihi carissimi et amicissimi,

    id. de Or. 2, 4, 15:

    illa, quam Ego animo Egregie caram habuerim,

    Ter. And. 1, 5, 38; so,

    carum habere aliquem,

    Cic. Fam. 1, 7, 11 fin. (with amare); id. Balb. 26, 59 (with diligere):

    omnis suos caros habet, me quidem se ipso cariorem,

    id. Att. 10, 11, 1:

    parentes carissimos habere,

    id. Red. Sen. 1, 2; Nep. Att. 10, 5; Quint. 5, 10, 74:

    ex decessu carissimorum,

    Sen. Cons. ad Marc. 7, 1:

    omnium societatum nulla est carior,

    Cic. Off. 1, 17, 57:

    patria,

    Hor. S. 2, 2, 104:

    Athenae,

    Cat. 64, 81:

    carmina legenti,

    Prop. 3 (4), 2, 13:

    crines,

    id. 1, 17, 21:

    simulacra,

    Ov. M. 14, 112:

    amplexus,

    id. ib. 9, 750 et saep.—Prov. uses:

    patria mihi vită meă multo est carior,

    Cic. Cat. 1, 11, 27; so id. Sest. 20, 45; cf. Cat. 68, 159:

    carius oculis,

    id. 82, 2; 104, 2; Ov. M. 7, 847 al.— Subst.: cāri mei, my loved ones, Plaut. Men. 1, 1, 29 al.—In a double sense with II., Plaut. Bacch. 2, 3, 76 sq.; id. Men. 1, 1, 29 sq.; cf.:

    hoc est gratum nobisque est carius auro,

    Cat. 107, 3.—
    II.
    Prop. (opp. vilis), dear, costly, of a high price:

    venio ad macellum, rogito pisces: indicant Caros, agninam caram, caram bubulam, cara omnia,

    Plaut. Aul. 2, 8, 3 sq.:

    quod ei amorem Carissimum... eum confeci sine sumptu,

    Ter. Eun. 5, 4, 5:

    quom cara annona sit,

    Plaut. Capt. 3, 1, 35:

    coquos carissimus,

    id. Ps. 3, 2, 59.—So annona, Plaut. Stich. 1, 3, 25; Ter. And. 4, 4, 7; ( comp.) Cic. Div. 2, 27, 59; ( sup.) id. Dom. 6, 14 et saep.:

    aurum argentumque caelando carius fecimus (cf. just before: auximus pretia rerum),

    Plin. 33, praef. 2, § 4; cf.:

    cariora pretia facere,

    Just. 16, 4, 19.—With abl. pretii: quod non opus est, asse carum est. Cato ap. Sen. Ep. 94, 28; so,

    trecentis,

    Plaut. Pers. 4, 4, 118.— Adv. (rare).
    A. 1.
    Dearly, at a high price:

    vēnire,

    Varr. R. R. 3, 5, 2; comp., Cic. Dom. 44, 115; Suet. Calig. 27; [p. 296] sup., Sen. Ep. 42, 5.—
    2.
    Highly: carius aestimare, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 4, 2.—
    B.
    cārō (acc. to II.), dearly, at a high price, Dig. 19, 1, 13, § 3.
    2.
    Cārus, i, a Roman cognomen.
    I.
    T. Lucretius Carus, the poet; v. Lucretius.—
    II.
    M. Aurelius Carus, the Roman emperor, Eutr. 9, 12 al.—
    III.
    Another poet, Ov P. 4, 16, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > carus

  • 20 Cassiodorus

    Cassĭŏdōrus, i, m., Magnus Aurelius, a learned Roman, minister under Theodoric, king of the Ostrogoths, and author of several works in Latin; esp. Variarum (Epistt.), Libri XII.

    Lewis & Short latin dictionary > Cassiodorus

См. также в других словарях:

  • Aurelius — (weibliche Form: Aurelia, Plural: Aurelii) war das nomen gentile (Familienname) der römischen gens Aurelia, die zu den plebejischen Familien gehörte. Der Name lässt sich aller Wahrscheinlichkeit vom sabinischen Sonnengott Ausel herleiten.… …   Deutsch Wikipedia

  • Aurelius — • Archbishop of Carthage from 388 to 423 Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Aurelius     Aurelius     † …   Catholic encyclopedia

  • Aurelius AG — Rechtsform Aktiengesellschaft ISIN DE000A0JK2A8 Sitz M …   Deutsch Wikipedia

  • Aurelius — Aurelius,   Name eines plebejischen Geschlechts im alten Rom. Dazu gehören u. a.:    1) Gaius Aurelius Cọtta, römischer Konsul 75 v. Chr., * 124 v. Chr., ✝ 74 v. Chr.; die von ihm erlassene »Lex Aurelia« erlaubte es den Volkstribunen wieder,… …   Universal-Lexikon

  • Aurelius — [ô rē′lē əs, ô rēl′yəs] Marcus ( Marcus Aurelius Antoninus) A.D. 121 180; Rom. emperor (161 180) & Stoic philosopher …   English World dictionary

  • Aurelius [1] — Aurelius. Die Aurelia gens war ein altes sabinisches, plebejisches Geschlecht, u. enthielt die Familien Cotta, Orestes, Scaurus u. Fulvus (s.d. a.); vgl. Wunderlich, Diss. gentem Aureliam illustrans, Jena 1753. Viele römische Kaiser führten… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Aurelius [2] — Aurelius, 1) Aur. Opilio, Freigelassener, Redekünstler, Philosoph; schr. ein Werk: Die Musen. 2) Aur. Verus, römischer Geschichtsschreiber unter Diocletian; schr. das Leben des Alexander Severus; nach And. rührt dies Werk von Aur. Philippus,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Aurelius [3] — Aurelius, städtischer Bezirk (Township) in der Grafschaft Cayuga im nordamerikanischen Staate New York, am Cayuga See; gegen 3000 Ew …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Aurelius — Aurelius, Marcus …   Philosophy dictionary

  • AURELIUS V — Rex Oviedi, post Troilam fratrem, iussu suô, Toleti occisum. Pacem ab Abderamo tributô annuô et magnô virginum numerô redemit. Obiit A. c. 775. regni 7. Rodericus, Mariana. l. 7. c. 6 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Aurelius — Aurelii Principales gentes romaines Gens Aemilia Gens Claudia Gens Cornelia Gens Fabia Gens Iulia Gens Iunia …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»