Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Antĭas

  • 1 antias

    antias, adis, f. (ἀντιάς), die Mandel am Halse, Plur., Cass. Fel. 35. p. 77, 2 (griech. bei Cels. 7, 12, 2).

    lateinisch-deutsches > antias

  • 2 antias

    antias, adis, f. (ἀντιάς), die Mandel am Halse, Plur., Cass. Fel. 35. p. 77, 2 (griech. bei Cels. 7, 12, 2).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > antias

  • 3 Antias

    I Antiās, ātis [ Antium ] II Antiās, ātis m.

    Латинско-русский словарь > Antias

  • 4 Antias

    Lewis & Short latin dictionary > Antias

  • 5 Antias

    d'Antium.    - Antiates, ium, m.: les habitants d'Antium.

    Dictionarium latinogallicum > Antias

  • 6 antias

    Latin-English dictionary > antias

  • 7 Antium

    Antium, ī, n. (Ἄντιον, Ἄνθιον), uralte Stadt in Latium auf einer sich weit ins Meer erstreckenden felsigen Landspitze, j. Torre od. Porto d' Anzio, Lieblingsaufenthalt reicher Römer, dah. mit herrlichen Palästen u. Tempeln (wie dem der beiden Fortunae mit einem Orakel, des Äskulap, des Herkules u.a.) geschmückt, Mela 2, 4, 19 (2. § 71). Cic. ad Att. 2, 8, 2. Hor. carm. 1, 35, 1. Tac. ann. 14, 4. – Dav.: a) Antiānus, a, um, zu A. gehörig, antianisch, Hercules, zu Antium verehrt, Cic. fr. b. Non. 284, 1. – subst., Antiānum, ī, n., das antianische Gebiet, das Gebiet von Antium, in Antiano, Plin. 3, 81. – b) Antiās, ātis, zu od. aus Antium, antiatisch, plebs, Liv.: Fortunae, Inscr.: Q. Valerius Antias, s. Valerius. – Plur. subst., Antiātēs, ium, m., die Einw. von Ant., die Antiaten, Liv. – c) Antiātīnus, a, um, zu Antium, antiatinisch, Fortunae, Suet. Cal. 57, 3 (s. oben). – d) Antiēnsis, e, zu Antium, antiensisch, templum (Aesculapii), Val. Max. 1, 8, 2.

    lateinisch-deutsches > Antium

  • 8 Furius

    Fūrius (altlat. Fūsius, s. Liv. 3, 4, 1. Quint. 1, 4, 13), a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: M. Furius Camillus, der als Verbannter die Gallier bei Ardea schlug u. dann, aus der Verbannung zurückberufen u. zum Diktator ernannt, Rom von den Galliern befreite, Liv. 5, 43 sqq. Cic. de rep. 1, 6; de domo 86. – A. Furius Antias, ein Dichter u. Freund des Q. Katulus, lebte um 100 v. Chr., Cic. Brut. 132. Gell. 18, 11, 2. Macr. sat. 6, 1, 3 u. 4. Vgl. Weichert Poët. Lat. Reliqu. p. 351. – M. Furius Bibaculus, ein röm. Dichter aus Kremona, Zeitgenosse des Horaz, Quint. 10, 1, 96. Tac. ann. 4, 34. Hor. sat. 2, 5, 41. – Adi. furisch, lex, daß niemandem, die nächsten Verwandten ausgenommen, mehr als tausend Asse vermacht werden sollten, Cic.: lex Furia Caninia, über die Freilassung der Sklaven, ICt. – Dav. Fūriānus, a, um, furianisch, poëmata, des A. Furius Antias, Gell. – subst., Fūriānī, ōrum, m., die Furianer = die Soldaten des Furius Kamillus, Liv.

    lateinisch-deutsches > Furius

  • 9 Valerius

    Valerius, a, um (arch. Valesius, Quint. 1, 4, 13), Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten P. Valerius Volesus Publicola (Popl.), Gehilfe bei Vertreibung des letzten röm. Königs Tarquinius Superbus, Liv. 1, 58 sq.: dah. Valeri (statt Valerii) genus, Abkömmlinge des V., Hor. sat. 1, 6, 12. – Q. Valerius Antias, ein unzuverlässiger Geschicht- und Chronikenschreiber, um 140 v. Chr., von Livius benutzt, Liv. 3, 5, 12. Gell. 1, 7, 10: auch bl. Antias gen., Plin. 3, 70. Gell. 1, 7, 13. – Valerius Cato, ein Grammatiker zur Zeit Sullas, Suet. gr. 11. – C. Valerius Flaccus, ein Dichter zur Zeit des Kaisers Vespasian, Quint. 10, 1, 90. – P. Valerius Maximus, ein Geschichtschreiber unter Tiberius, der bekannte Verfasser der Memorabilia; vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 279. – M. Valerius Martialis, s. 2. Mārtiālis. – Adi. valerisch, gens, Cic. Flacc. 1 u.a. – tabula, ein (nach der dort aufgestellten Gedächtnistafel des Konsuls M. Val. Messala ben.) Ort am Forum in der Nähe der Curia Hostilia, Standort der Wechslerbuden, Cic. ep. 14, 2, 2 u. Vatin. 21 (und dazu Halm). – lex, s. Orelli Onomast. Tull. 3. p. 288 sqq. – Dav. Valeriānus, a, um, valerianisch, praedatores, Sall. hist. fr. 3, 36 (41). – Plur. subst., Valeriānī, ōrum, m., die Soldaten des Kriegstribunen L. Valerius Publicola (s. Liv. 6, 1, 8), die Valerianer, Liv. 6, 9, 11.

    lateinisch-deutsches > Valerius

  • 10 annalis

    [st1]1 [-] annālis, e [annus]: relatif à l'année.    - tempus annale, menstruum, Varr. R. 1, 27, 1: [il y a deux divisions du temps] l'année, le mois.    - clavus annalis, P. Fest. 56: clou marquant l'année (qu'on enfonçait chaque année, aux ides de septembre, dans la paroi latérale du temple de Jupiter Capitolin).    - leges annales (lex annalis): lois annales, lois concernant l'âge exigé pour chaque magistrature.    - cf. Cic. Phil. 5, 47; de Or. 2, 261.    - pris subst. annālis, is, (= annālis liber): livre d'annales; employé surtout au plur.: annāles, ĭum: annales.    - sous ce mot sont désignés: 1° les Annales (Annales Maximi) sorte de registres des événements principaux de l'année tenus par les grands pontifes; 2° les oeuvres particulières des premiers historiens latins, comme Fabius Pictor, Cincius Alimentus, qui écrivent en grec, Cassius Hémina, Claudius Quadrigarius, Valérius Antias, qui écrivent en latin; 3° enfin c'est le titre de l'épopée d'Ennius: cf. Ennius in nono Annali, Cic. Br. 58: Ennius dans le neuvième livre des Annales; chez Tacite, les modernes appellent Annales le récit des temps que l'auteur n'a pas vus et Histoires le récit des temps contemporains de l'auteur.    - annales nostrorum laborum, Virg. En. 1, 373: le récit [année par année] de nos peines.    - Annālĭa, ĭum, n.: Inscr. sacrifices annuels (fête fixée au début de l'année). [st1]2 [-] Annālis, is, m.: surnom des Villius.    - cf. Liv. 40, 44, 1; Cic. Fam. 8, 8, 5, etc.
    * * *
    [st1]1 [-] annālis, e [annus]: relatif à l'année.    - tempus annale, menstruum, Varr. R. 1, 27, 1: [il y a deux divisions du temps] l'année, le mois.    - clavus annalis, P. Fest. 56: clou marquant l'année (qu'on enfonçait chaque année, aux ides de septembre, dans la paroi latérale du temple de Jupiter Capitolin).    - leges annales (lex annalis): lois annales, lois concernant l'âge exigé pour chaque magistrature.    - cf. Cic. Phil. 5, 47; de Or. 2, 261.    - pris subst. annālis, is, (= annālis liber): livre d'annales; employé surtout au plur.: annāles, ĭum: annales.    - sous ce mot sont désignés: 1° les Annales (Annales Maximi) sorte de registres des événements principaux de l'année tenus par les grands pontifes; 2° les oeuvres particulières des premiers historiens latins, comme Fabius Pictor, Cincius Alimentus, qui écrivent en grec, Cassius Hémina, Claudius Quadrigarius, Valérius Antias, qui écrivent en latin; 3° enfin c'est le titre de l'épopée d'Ennius: cf. Ennius in nono Annali, Cic. Br. 58: Ennius dans le neuvième livre des Annales; chez Tacite, les modernes appellent Annales le récit des temps que l'auteur n'a pas vus et Histoires le récit des temps contemporains de l'auteur.    - annales nostrorum laborum, Virg. En. 1, 373: le récit [année par année] de nos peines.    - Annālĭa, ĭum, n.: Inscr. sacrifices annuels (fête fixée au début de l'année). [st1]2 [-] Annālis, is, m.: surnom des Villius.    - cf. Liv. 40, 44, 1; Cic. Fam. 8, 8, 5, etc.
    * * *
        Annale tempus. Varro. Le temps d'un an.

    Dictionarium latinogallicum > annalis

  • 11 Antium

    Antium, ī, n. (Ἄντιον, Ἄνθιον), uralte Stadt in Latium auf einer sich weit ins Meer erstreckenden felsigen Landspitze, j. Torre od. Porto d' Anzio, Lieblingsaufenthalt reicher Römer, dah. mit herrlichen Palästen u. Tempeln (wie dem der beiden Fortunae mit einem Orakel, des Äskulap, des Herkules u.a.) geschmückt, Mela 2, 4, 19 (2. § 71). Cic. ad Att. 2, 8, 2. Hor. carm. 1, 35, 1. Tac. ann. 14, 4. – Dav.: a) Antiānus, a, um, zu A. gehörig, antianisch, Hercules, zu Antium verehrt, Cic. fr. b. Non. 284, 1. – subst., Antiānum, ī, n., das antianische Gebiet, das Gebiet von Antium, in Antiano, Plin. 3, 81. – b) Antiās, ātis, zu od. aus Antium, antiatisch, plebs, Liv.: Fortunae, Inscr.: Q. Valerius Antias, s. Valerius. – Plur. subst., Antiātēs, ium, m., die Einw. von Ant., die Antiaten, Liv. – c) Antiātīnus, a, um, zu Antium, antiatinisch, Fortunae, Suet. Cal. 57, 3 (s. oben). – d) Antiēnsis, e, zu Antium, antiensisch, templum (Aesculapii), Val. Max. 1, 8, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Antium

  • 12 Furius

    Fūrius (altlat. Fūsius, s. Liv. 3, 4, 1. Quint. 1, 4, 13), a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten: M. Furius Camillus, der als Verbannter die Gallier bei Ardea schlug u. dann, aus der Verbannung zurückberufen u. zum Diktator ernannt, Rom von den Galliern befreite, Liv. 5, 43 sqq. Cic. de rep. 1, 6; de domo 86. – A. Furius Antias, ein Dichter u. Freund des Q. Katulus, lebte um 100 v. Chr., Cic. Brut. 132. Gell. 18, 11, 2. Macr. sat. 6, 1, 3 u. 4. Vgl. Weichert Poët. Lat. Reliqu. p. 351. – M. Furius Bibaculus, ein röm. Dichter aus Kremona, Zeitgenosse des Horaz, Quint. 10, 1, 96. Tac. ann. 4, 34. Hor. sat. 2, 5, 41. – Adi. furisch, lex, daß niemandem, die nächsten Verwandten ausgenommen, mehr als tausend Asse vermacht werden sollten, Cic.: lex Furia Caninia, über die Freilassung der Sklaven, ICt. – Dav. Fūriānus, a, um, furianisch, poëmata, des A. Furius Antias, Gell. – subst., Fūriānī, ōrum, m., die Furianer = die Soldaten des Furius Kamillus, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Furius

  • 13 Valerius

    Valerius, a, um (arch. Valesius, Quint. 1, 4, 13), Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten P. Valerius Volesus Publicola (Popl.), Gehilfe bei Vertreibung des letzten röm. Königs Tarquinius Superbus, Liv. 1, 58 sq.: dah. Valeri (statt Valerii) genus, Abkömmlinge des V., Hor. sat. 1, 6, 12. – Q. Valerius Antias, ein unzuverlässiger Geschicht- und Chronikenschreiber, um 140 v. Chr., von Livius benutzt, Liv. 3, 5, 12. Gell. 1, 7, 10: auch bl. Antias gen., Plin. 3, 70. Gell. 1, 7, 13. – Valerius Cato, ein Grammatiker zur Zeit Sullas, Suet. gr. 11. – C. Valerius Flaccus, ein Dichter zur Zeit des Kaisers Vespasian, Quint. 10, 1, 90. – P. Valerius Maximus, ein Geschichtschreiber unter Tiberius, der bekannte Verfasser der Memorabilia; vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 279. – M. Valerius Martialis, s. 2. Martialis. – Adi. valerisch, gens, Cic. Flacc. 1 u.a. – tabula, ein (nach der dort aufgestellten Gedächtnistafel des Konsuls M. Val. Messala ben.) Ort am Forum in der Nähe der Curia Hostilia, Standort der Wechslerbuden, Cic. ep. 14, 2, 2 u. Vatin. 21 (und dazu Halm). – lex, s. Orelli Onomast. Tull. 3. p. 288 sqq. – Dav. Valeriānus, a, um, valerianisch, praedatores, Sall. hist. fr. 3, 36 (41). – Plur. subst., Valeriānī, ōrum, m., die Soldaten des Kriegstribunen L. Valerius Publicola (s. Liv. 6, 1, 8), die Valerianer, Liv.
    ————
    6, 9, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Valerius

  • 14 Antiates

    Antĭum, ii, n., = Antion.
    I.
    An ancient town in Latium distinguished for the temple of Fortune (Hor. C. 1, 35, 1), not far from the sea-coast, now Porto d'Anzio, the birthplace of Nero, Plin. 3, 5, 9, § 27; Inscr. Orell. 1738; cf. Mann. Ital. 1, 618; Müll. Roms Campagn. 2, 271 sq.—Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Antĭānus, a, um, adj., Antian: Hercules Antianus, honored at Antium, Cic. Fragm. ap. Non. p. 284, 1.—
    B.
    Antĭas, ātis, adj., of or belonging to Antium, Antian, Liv. 8, 14; so id. 6, 9; 8, 12 al.—So, Valerius Antias, a historian before Livy, Gell. 1, 7, 10; cf. Bähr, Lit. Gesch. 260; Teuffel, Rom. Lit. § 142, 3.—Hence, Antĭātes, um, m., the inhabitants of Antium:

    naves Antiatum,

    Liv. 8, 14 fin.
    C.
    Antĭātīnus, a, um, adj., Antian:

    fortunae,

    Suet. Calig. 57.—
    D.
    Antĭensis, e, adj., the same:

    templum,

    Val. Max. 1, 8, n. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Antiates

  • 15 Antium

    Antĭum, ii, n., = Antion.
    I.
    An ancient town in Latium distinguished for the temple of Fortune (Hor. C. 1, 35, 1), not far from the sea-coast, now Porto d'Anzio, the birthplace of Nero, Plin. 3, 5, 9, § 27; Inscr. Orell. 1738; cf. Mann. Ital. 1, 618; Müll. Roms Campagn. 2, 271 sq.—Hence,
    II.
    Derivv.
    A.
    Antĭānus, a, um, adj., Antian: Hercules Antianus, honored at Antium, Cic. Fragm. ap. Non. p. 284, 1.—
    B.
    Antĭas, ātis, adj., of or belonging to Antium, Antian, Liv. 8, 14; so id. 6, 9; 8, 12 al.—So, Valerius Antias, a historian before Livy, Gell. 1, 7, 10; cf. Bähr, Lit. Gesch. 260; Teuffel, Rom. Lit. § 142, 3.—Hence, Antĭātes, um, m., the inhabitants of Antium:

    naves Antiatum,

    Liv. 8, 14 fin.
    C.
    Antĭātīnus, a, um, adj., Antian:

    fortunae,

    Suet. Calig. 57.—
    D.
    Antĭensis, e, adj., the same:

    templum,

    Val. Max. 1, 8, n. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Antium

  • 16 descendo

    dē-scendo, di, sum, 3 ( perf. redupl.: descendidit, Valer. Antias ap. Gell. 7, 4 fin.; and, descendiderant, Laber. ib.; perf.: desciderunt, Inscr. Frat. Arv. 13 Henzen.), v. n., to come down; and of inanimate subjects, to fall, sink down, to descend, opp. to ascendo (class. and freq.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ex equo,

    to alight, Cic. de Sen. 10, 34; Auct. B. Hisp. 15, 2;

    for which, equo,

    Sall. Hist. Fragm. 5, 13:

    sicut monte descenderat,

    id. J. 50, 2:

    e curru,

    Suet. Tib. 20:

    e tribunali,

    id. Claud. 15:

    de rostris,

    Cic. Vatin. 11:

    de templo,

    Liv. 44, 45:

    de caelo,

    id. 6, 18;

    for which, caelo,

    Hor. Od. 3, 4, 1:

    e caelo,

    Juv. 11, 27:

    caelo ab alto,

    Verg. A. 8, 423; cf.:

    vertice montis ab alto,

    id. ib. 7, 675; and:

    ab Histro (Da cus),

    id. G. 2, 497:

    ab Alpibus,

    Liv. 21, 32, 2; 27, 38, 6:

    monte,

    Verg. A. 4, 159:

    aggeribus Alpinis atque arce Monoeci,

    id. ib. 6, 831:

    antro Castalio,

    Ov. M. 3, 14:

    per clivum,

    id. F. 1, 263 et saep.—Indicating the terminus ad quem:

    in mare de caelo,

    Lucr. 6, 427:

    Juppiter in terras,

    id. 6, 402:

    in pon tum,

    Sil. 1, 607; 15, 152; cf.:

    caelo in hibernas undas,

    Verg. G. 4, 235:

    caelo ad suos honores templaque, etc.,

    Ov. F. 5, 551:

    in aestum,

    Lucr. 6, 402:

    in inferiorem ambulationem,

    Cic. Tusc. 4:

    in campos,

    Liv. 6, 737; cf. Curt. 9, 9:

    in Piraeum,

    Quint. 8, 6, 64 et saep.:

    ad naviculas,

    Cic. Ac. 2, 48 fin.:

    ad genitorem imas Erebi descendit ad umbras,

    Verg. A. 6, 404:

    sinus vestis infra genua,

    Curt. 6, 5 et saep. Poet. also with dat.:

    nocti, i. e. ad inferos,

    Sil. 13, 708; cf.

    Erebo,

    id. 13, 759.—With sup.:

    per quod oraculo utentes sciscitatum deos descendunt,

    Liv. 45, 27, 8.— Absol.:

    turbo descendit,

    Lucr. 6, 438; cf. Verg. E. 7, 60:

    asta ut descendam (sc. ex equo),

    dismount, alight, Plaut. As. 3, 3, 120; Suet. Galb. 18:

    descendens (sc. e lecto),

    Tib. 1, 5, 41:

    descendo (sc. de arce),

    Verg. A. 2, 632:

    umbrae descendentes (sc. ad inferos),

    Stat. S. 5, 5, 41.— Poet.: trepidi quoties nos descendentis arenae vidimus in partes, i. e. that seemed to sink as the wild beasts rose from the vaults, Calp. Ecl. 7, 69.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go down, to go, to come, sc. from the dwelling-houses (which in Rome were mostly situated on eminences) to the forum, the comitia, etc.: in forum descendens, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 66, 267; so, ad forum, Cic. Fragm. ap. Non. 538, 26; Q. Cic. Petit. cons. 14; Valer. Antias ap. Gell. 7, 9 fin.; Liv. 24, 7; 34, 1; cf.:

    fuge, quo descendere gestis,

    Hor. Ep. 1, 20, 5;

    Orell. ad loc.: ad comitia,

    Suet. Caes. 13 al.:

    de palatio et aedibus suis,

    Cic. Rosc. Am. 46.— Absol.:

    hodie non descendit Antonius,

    Cic. Phil. 2, 6, 15; id. Verr. 2, 2, 38; Liv. 2, 54; Sen. Ben. 3, 27 al. —
    b.
    Transf.:

    in causam,

    Cic. Phil. 8, 2; Liv. 36, 7; Tac. H. 3, 3:

    in partes,

    id. A. 15, 50. —
    c.
    Of land, etc., to sink, fall, slope:

    regio,

    Val. Fl. 1, 538.—
    d.
    Of forests whose wood is brought to the plain, Stat. Ach. 2, 115:

    Caucasus,

    Val. Fl. 7, 55.—
    e.
    Of water conveyed in pipes, to fall:

    subeat descendatque,

    Plin. 31, 6, 31, § 57; cf.

    of the sea: non magis descenderet aequor,

    Luc. 5, 338.—
    2.
    In milit. lang., to march down, sc. from an eminence [p. 555] into the plain:

    ex superioribus locis in planitiem,

    Caes. B. C. 3, 98; cf. id. ib. 3, 65, 2:

    qua (sc. de monte),

    Sall. J. 50, 3:

    inde (sc. de arce),

    Liv. 32, 32; cf. id. 7, 29:

    in aequum locum,

    Caes. B. G. 7, 53, 2;

    for which, in aequum,

    Liv. 1, 12:

    in campum omnibus copiis,

    id. 23, 29:

    in plana,

    Front. Strat. 2, 5, 18:

    ad Alexandriam,

    Liv. 45, 12 et saep.— Absol., Liv. 44, 5; Front. Strat. 3, 17, 9:

    ad laevam,

    Sall. J. 55 al. —With supine:

    praedatum in agros Romanos,

    Liv. 3, 10, 4; 10, 31, 2.—Hence,
    b.
    Transf.:

    in aciem,

    to go into battle, to engage, Liv. 8, 8; 23, 29; Front. Strat. 1, 11, 11 al.:

    in proelium,

    id. ib. 2, 1, 10; Just. 21, 2, 5:

    in certamen,

    Cic. Tusc. 2, 26:

    ad pugnam, ad tales pugnas,

    Val. Fl. 3, 518; Juv. 7, 173; Front. Strat. 2, 1, 11; 2, 5, 41;

    and even, in bellum,

    Just. 15, 4, 21; 38, 8, 1; cf.:

    in belli periculum,

    id. 15, 1, 2.—
    3.
    In medic. lang., of the excrements: to pass off, pass through, Cels. 2, 4 fin.:

    olera,

    id. 1, 6:

    alvus,

    id. 2, 7.—
    4.
    Pregn., to sink down, penetrate into any thing (freq. only after the Aug. per.;

    not in Cic. and Caes.): ferrum in corpus,

    Liv. 1, 41; cf. Sil. 16, 544:

    toto descendit in ilia ferro,

    Ov. M. 3, 67:

    (harundo) in caput,

    Luc. 6, 216; cf.:

    in jugulos gladiis descendebant (hostes),

    Flor. 3, 10, 13:

    ense in jugulos,

    Claud. B. Get. 601:

    in terram (fulmen),

    Plin. 2, 55, 56, § 146:

    in rimam calamus,

    id. 17, 14, 24, § 102:

    subjacens soli duritia non patitur in altum descendere (radices), lapathi radix ad tria cubita,

    Plin. 19, 6, 31, § 98 et saep.:

    toto corpore pestis,

    Verg. A. 5, 683:

    galeas vetant descendere cristae,

    to sink down, Stat. Th. 9, 262. —
    5.
    In an obscene sense, Catull. 112, 2; Juv. 11, 163.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen. (esp. freq. in Quint.), to descend, etc.:

    a vita pastorali ad agriculturam,

    Varr. R. R. 2, 1, 3 sq.; cf.:

    ad aliquem,

    Just. 1, 4, 1:

    usus in nostram aetatem descendit,

    Quint. 1, 11, 18:

    (vox) attollitur concitatis affectibus, compositis descendit,

    id. 11, 3, 65; cf. id. 9, 4, 92:

    grammatici omnes in hanc descendent rerum tenuitatem,

    id. 1, 4, 7 et saep.:

    in omnia familiaritatis officia,

    Plin. Pan. 85, 5.— Pass. impers.:

    eo contemptionis descensum, ut, etc.,

    Tac. A. 15, 1 et saep.:

    si quid tamen olim Scripseris, in Maeci descendat judicis aures,

    Hor. A. P. 387:

    si descendere ad ipsum Ordine perpetuo quaeris sunt hujus origo Ilus et Assaracus, etc.,

    Ov. M. 11, 754.—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to no. I. A. 4.) To sink deep into, to penetrate deeply:

    quod verbum in pectus Jugurthae altius, quam quisquam ratus erat, descendit,

    Sall. J. 11, 7; cf.:

    ut altius injuriae quam merita descendant,

    Sen. Ben. 1, 1 med.; id. Contr. 1 praef.; Spart. Ant. Get. 6:

    cura in animos Patrum,

    Liv. 3, 52; cf.:

    qui (metus deorum) cum descendere ad animos... non posset,

    id. 1, 19:

    nemo in sese tentat descendere,

    to examine himself, Pers. 4, 23.—
    2.
    To lower one's self, descend to an act or employment, etc.; to yield, agree to any act, esp. to one which is unpleasant or wrong (freq. in Cic. and Caes.; cf. Orell. ad Cic. Cael. 2, and Fabri ad Liv. 23, 14, 3).—Constr. with ad, very rarely with in or absol.:

    senes ad ludum adolescentium descendant,

    Cic. Rep. 1, 43; cf. id. de Or. 2, 6:

    ad calamitatum societates,

    id. Lael. 17, 64:

    sua voluntate sapientem descendere ad rationes civitatis non solere,

    id. Rep. 1, 6 al.:

    ad ejusmodi consilium,

    Caes. B. G. 5, 29, 5:

    ad innocentium supplicia,

    id. ib. 6, 16 fin.:

    ad vim atque ad arma,

    id. ib. 7, 33:

    ad gravissimas verborum contumelias,

    id. B. C. 3, 83:

    ad accusandum, ad inimicitias,

    Cic. Mur. 27, 56; id. Sest. 41, 89; cf. id. Div. in Caecil. 1: ad extrema, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    ad frontis urbanae praemia,

    Hor. Ep. 1, 9, 11:

    preces in omnes,

    Verg. A. 5, 782:

    videte, quo descendam, judices,

    Cic. Font. 1, 2; cf. id. Verr. 2, 1, 38; Caes. B. C. 1, 81, 5:

    ad intellectum audientis,

    Quint. 1, 2, 27:

    ad minutissima opera,

    id. 1, 12, 14; 4, 2, 15: placet mihi ista defensio;

    descendo,

    I acquiesce, id. ib. 2, 2, 72.—
    3.
    (Mostly ante-Aug.) To descend or proceed from any person or thing:

    ex gradu ascendentium vel descendentium uxorem ducere,

    Dig. 23, 2, 68 et saep.:

    quod genus liberalitatis ex jure gentium descendit,

    ib. 43, 26, 1; cf. ib. 18, 1, 57 fin.:

    a Platone,

    Plin. 22, 24, 51, § 111; Lampr. Alex. Sev. 43.—Hence, subst.: dē-scendens, entis, m. and f., a descendant; plur. descendentes, posterity, Dig. 23, 2, 68. —
    4.
    (In Quint.) To depart, deviate, differ from:

    tantum ab eo defluebat, quantum ille (sc. Seneca) ab antiquis descenderat,

    Quint. 10, 1, 126; id. 3, 5, 8.
    The passive is very rare, Plin.
    2, 16, 13, § 71; Prud. Apoth. 1075.

    Lewis & Short latin dictionary > descendo

  • 17 Furiani

    Fūrĭus (archaic Fūsius, Quint. 1, 4, 13; Liv. 3, 4 init.; cf. the letter R), a, a Roman family name.
    1.
    M. Furius Camillus, the deliverer of Rome from the Gauls, Liv. 5, 19 sq.; Cic. Rep. 1, 3; id. Tusc. 1, 37, 90.—
    2.
    M. Furius Bibaculus, a Roman poet of Cremona, a contemporary of Cicero.
    3.
    A. Furius Antias, a poet, the friend of Q. Lutatius Catulus the elder, Cic. Brut. 35, 132.—
    4. II.
    Derivv.
    A.
    Fūrĭus ( Fūsius), a, um, adj., of or belonging to a Furius (Fusius), Furian (Fusian):

    data fato quodam Furiae genti Gallica bella, Liv 31, 48, 12: cedo mihi leges Atinias, Furias, Fusias (al. Fufias),

    Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109; so,

    lex Furia (testamentaria),

    Gai. Inst. 2, 225; 4, 23 sq.:

    lex Furia Caninia (de manumissionibus),

    id. ib. 1, 42;

    for which: lex Fusia Caninia,

    Cod. Just. 7, 3.—
    B.
    Fūrĭānus a, um, adj., Furian:

    poëmata,

    i. e. of the poet A. Furius Antias, Gell. 18, 11, 4.— Subst.: Fūrĭāni, ōrum, m., the soldiers of M. Furius Camillus, the Furians, Liv. 6, 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Furiani

  • 18 Furius

    Fūrĭus (archaic Fūsius, Quint. 1, 4, 13; Liv. 3, 4 init.; cf. the letter R), a, a Roman family name.
    1.
    M. Furius Camillus, the deliverer of Rome from the Gauls, Liv. 5, 19 sq.; Cic. Rep. 1, 3; id. Tusc. 1, 37, 90.—
    2.
    M. Furius Bibaculus, a Roman poet of Cremona, a contemporary of Cicero.
    3.
    A. Furius Antias, a poet, the friend of Q. Lutatius Catulus the elder, Cic. Brut. 35, 132.—
    4. II.
    Derivv.
    A.
    Fūrĭus ( Fūsius), a, um, adj., of or belonging to a Furius (Fusius), Furian (Fusian):

    data fato quodam Furiae genti Gallica bella, Liv 31, 48, 12: cedo mihi leges Atinias, Furias, Fusias (al. Fufias),

    Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109; so,

    lex Furia (testamentaria),

    Gai. Inst. 2, 225; 4, 23 sq.:

    lex Furia Caninia (de manumissionibus),

    id. ib. 1, 42;

    for which: lex Fusia Caninia,

    Cod. Just. 7, 3.—
    B.
    Fūrĭānus a, um, adj., Furian:

    poëmata,

    i. e. of the poet A. Furius Antias, Gell. 18, 11, 4.— Subst.: Fūrĭāni, ōrum, m., the soldiers of M. Furius Camillus, the Furians, Liv. 6, 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Furius

  • 19 posco

    posco, pŏposci, 3 (old perf. peposci, Val. Antias ap. Gell. 7, 9, 9), v. inch. a. [for porc-scere; Sanscr. root parkh- prakh-, to ask; cf.: precor, procus, procax], to ask for urgently; to beg, demand, request, desire (syn.: flagito, postulo, peto).
    I.
    In gen., constr. usually with aliquid, aliquem ( sibi): aliquid ab aliquo; also with a double acc., with ut, with inf., or with acc. and inf., or wholly absol.:

    poscere est secundum Varronem, quotiens aliquid pro merito nostro deposcimus: petere vero est cum aliquid humiliter et cum precibus postulamus,

    Serv. Verg. A. 9, 194.
    (α).
    With acc.:

    posco atque adeo flagito crimen,

    Cic. Planc. 19, 48; cf. id. Verr. 2, 5, 28, § 71:

    argentum,

    id. ib. 2, 4, 20, § 44;

    2, 3, 34, § 78: pugnam,

    Liv. 2, 45, 6: nec mi aurum posco, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 200 Vahl.):

    si quid poscam,

    Plaut. Aul. 2, 5, 10:

    pulvinos,

    Cic. de Or. 1, 7, 29; id. Planc. 19, 48:

    vades poposcit,

    id. Rep. 2, 36, 61; cf.:

    audaciae partes Roscii sibi poposcerunt,

    Cic. Rosc. Am. 13, 35:

    peccatis veniam poscentem (preceded by postulare),

    Hor. S. 1, 3, 75.—
    (β).
    With ab:

    fac, ut audeat Tibi credere omnia, abs te petere et poscere,

    Ter. Heaut. 5, 1, 53: diem a praetore peposcit, Val. Antias ap. Gell. 7, 9, 9:

    abs te litteras,

    Cic. Verr. 2, 4, 16, § 36; 2, 2, 47, § 117:

    tutorem ab aliquo,

    Suet. Aug. 94:

    bibere a me poscis,

    Vulg. Joann. 4, 9.—
    (γ).
    With a double acc.:

    parentes pretium pro sepulturā liberum poscere,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    magistratum nummos,

    id. ib. 2, 1, 17, §

    44: aliquem causam disserendi,

    id. Tusc. 3, 3, 7:

    claves portarum magistratus,

    Liv. 27, 24, 8:

    non ita creditum Poscis Quintilium deos,

    Hor. C. 1, 24, 12:

    cur me in decursu lampada poscis?

    Pers. 6, 61:

    poscenti vos rationem,

    Vulg. 1 Pet. 3, 15.—Hence, pass.: poscor aliquid, I am asked for something, something is asked or demanded of me ( poet. and in post-class. prose):

    gravidae posceris exta bovis,

    they ask you for the entrails, Ov. F. 4, 670; cf.:

    poscor meum Laelapa,

    they demand of me my Lœlaps, id. M. 7, 771:

    nec tantum segetes alimentaque debita dives Poscebatur humus,

    id. ib. 1, 138:

    quod rationem pecuniae posceretur,

    Gell. 4, 18, 12; to be called upon or invoked to inspire a poet or to sing:

    aversus Apollo Poscitur invitā verba pigenda lyrā,

    Prop. 4 (5), 1, 76 (better reading poscis ab); cf. absol. Palilia poscor: Non poscor frustra;

    si favet alma Pales,

    Ov. F. 4, 721; so,

    poscimur Aonides,

    Ov. M. 5, 333:

    poscimur,

    Hor. C. 1, 32, 1.—
    (δ).
    With ut:

    poscimus, ut cenes civiliter,

    Juv. 5, 112:

    poscimus ut sit, etc.,

    id. 7, 71; Tac. H. 2, 39: poposcit, ut haec ipsa quaestio diligentius tractaretur, Aug. Civ. Dei, 2, 21.—
    (ε).
    With inf. or acc. and inf. ( poet. and in post-Aug. prose):

    poscat sibi fabula credit,

    Hor. A. P. 339; cf.:

    immolare Fauno, Seu poscat agnā sive malit haedo,

    id. C. 1, 4, 12:

    esse sacerdotes delubraque vestra tueri Poscimus,

    Ov. M. 8, 708:

    contraque occurrere poscunt,

    Val. Fl. 4, 194; Pers. 1, 128; Claud. in Eutr. 1, 151.—In prose:

    ego vero te etiam morari posco inter voluptates,

    Sen. Contr. 1, 8; Arn. 7, p. 254. So, too, perh. (acc. to Stephanus's conjecture):

    vos fallere poscunt,

    Rutil. Lup. Fig. 2, 19, p. 181 Frotsch.—
    (ζ).
    Ellipt.:

    poscunt majoribus poculis, sc. bibere,

    they challenge to drink from larger goblets, Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66.—
    (η).
    Absol., to beg, be a beggar:

    improbus es, cum poscis, ait. Sed pensio clamat, posce,

    Juv. 9, 63 sq. —
    B.
    Of inanimate and abstract subjects, to demand, require, need:

    quod res poscere videbatur,

    Caes. B. G. 7, 1:

    cum usus poscit,

    id. ib. 4, 2: quod negotium poscebat, Sail J. 56, 1; 70, 3; Quint. 11, 3, 162 et saep.—
    II.
    In partic.
    A.
    To demand for punishment, to ask the surrender of: accusant [p. 1403] ii, quos populus poscit, Cic. Rosc. Am. 5, 13; cf.:

    hujus tantae cladis auctor Annibal poscitur,

    Flor. 2, 6, 7:

    nec poscitur auctor,

    Sil. 2, 44:

    poscendum poenae juvenem jubebat,

    id. 1, 677; so Liv. 9, 26.—
    B.
    In gen., to call one (ante-class. and poet.):

    clamore hominem posco,

    Plaut. Curc. 5, 3, 5:

    gemitu Alciden,

    Sen. Herc. Oet. 1887.— Pass.: ego poscor Olympo ( dat. of agent), Olympus calls me, summons me to the combat, Verg. A. 8, 533:

    poscimur,

    Ov. M. 2, 144.—
    2.
    In partic., to call upon, invoke:

    supplex tua numina posco,

    Verg. A. 1, 666.—
    C.
    In selling.
    1.
    To ask, demand for a thing, to offer at a price:

    tanti quanti poscit, vin' tanti illam emi?

    Plaut. Merc. 2, 4, 22: pro reliquis (libris) idem pretium poposcit, Varr. ap. Lact. 1, 6, 10.—
    2.
    To ask, bid, offer a price for a thing:

    agite licemini. Qui cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Plaut. Stich. 1, 3, 68; id. Merc. 2, 3, 101; Plin. 35, 10, 36, § 88.—
    D.
    To demand one's hand, ask in marriage:

    eam si jubes, frater, tibi me poscere, poscam,

    Plaut. Aul. 2, 1, 38:

    filiam tuam mihi uxorem posco,

    id. ib. 2, 2, 42:

    tibi permittam, posce, duce,

    id. Trin. 2, 2, 103:

    sine dote posco tuam sororem filio,

    id. ib. 2, 4, 98:

    tuam sororem uxorem alicui,

    id. ib. 2, 4, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > posco

  • 20 prior

    prĭor and prĭus (old form also in neutr. prior, Val. Antias and Quadrig. ap. Prisc. p. 767), ōris, adj. comp. [from obsol. prep. pri; v. primus init. ], former, previous, prior, freq. to be translated first; cf. superior; Cicero nearly always uses prior, opp. to posterior, in time; superior in sense of former, in gen. relation to the present, when no other time is expressed; v. Krebs, Antibarb. p. 921 sq.
    I.
    Lit.:

    ita priori posterius, posteriori superius non jungitur,

    Cic. Ac. 2, 14, 44:

    me quaestorem in primis, aedilem priorem, praetorem primum populus Romanus faciebat,

    id. Pis. 1, 2:

    qui prior has angustias occupaverit,

    first, Caes. B. C. 1, 66:

    prior proelio lacessere,

    id. ib. 1, 82:

    etsi utrique primas, priores tamen libenter deferunt Laelio,

    Cic. Brut. 21, 84:

    priore loco causam dicere,

    first, id. Quint. 9, 32:

    priore aestate,

    in the former summer, last summer, id. Fam. 1, 9, 24:

    priore nocte,

    id. Cat. 1, 4, 8:

    factum est enim meā culpā, ut priore anno non succederetur,

    id. Q. Fr. 1, 1, 1, § 2:

    prioribus comitiis,

    id. Planc. 22, 54:

    priore anno,

    the year before, Liv. 3, 9, 7; 3, 10, 14; 4, 56, 5:

    prioris anni consules,

    id. 4, 13, 10; 4, 17, 9:

    Dionysius prior,

    the elder, Nep. Dion, 1, 3:

    vinum,

    of last year, Plin. 14, 19, 24, § 120:

    priore libro,

    in the previous book, Col. 4, 22, 9:

    pedes,

    the forefeet, Nep. Eum. 5, 5; Plin. 8, 45, 70, § 181:

    canities homini semper a priori parte capitis, tum deinde ab aversā,

    the forepart, Plin. 11, 37, 47, § 131.—Pleon.:

    cum prior Romanus exercitus praevenisset,

    Liv. 9, 23, 2:

    prius praecepta res erat,

    id. 21, 32, 7; cf. id. 9, 23, 2.— Old neutr. prior: hoc senatusconsultum prior factum est, Val. Antias ap. Prisc. p. 767 P.:

    prior bellum, Quadrig. ib.: foedus prior,

    id. ib. (cf.: bellum Punicum posterior, Cass. Hem. ib.).—
    2.
    Former, i. e. deceased (late Lat.):

    inter prieres fratres,

    Amm. 21, 6, 2.—
    B.
    Subst.: prĭōres, um, m., forefathers, ancestors, the ancients ( poet. and in post-Aug. prose):

    abiturus illuc, quo priores abierunt,

    Phaedr. 4, 18, 16:

    nomen dixere priores Ortygiam,

    Verg. A. 3, 693:

    nec ingeniis investigata priorum,

    Ov. M. 15, 146; 332:

    priores tradiderunt,

    Col. 1, 4, 3:

    nostri,

    Plin. Ep. 3, 4:

    more priorum,

    Ov. M. 10, 218; Sen. Ep. 52, 2.—
    II.
    Trop., better, superior, preferable, more excellent or important (not in Cic. and Cæs.):

    bellante prior,

    Hor. C. S. 51:

    color puniceae flore prior rosae,

    id. C. 4, 10, 4; Ov. H. 18, 69:

    ut nemo haberetur prior,

    Liv. 27, 8:

    aetate et sapientiā,

    Sall. J. 10, 7:

    consilio et manu,

    id. ib. 96, 3:

    neque prius, neque antiquius quidquam habuit, quam, etc.,

    Vell. 2, 52, 4.—Esp. with potior:

    potius quanto prius potiusque est Philippum nobis conjungere quam hos,

    Vell. 36, 7, 6:

    nulla (res) prior potiorque visa est,

    id. 8, 29, 2:

    nihil prius nec potius visum,

    id. 39, 47, 4: unus Plinius est mihi priores, i. e. worth more than they all, Sent. Augur. ap. Plin. Ep. 4, 27, 4:

    artium multitudine prior omnibus, eloquentiā nulli secundus,

    App. Flor. 2, p. 346.—Hence, adv. comp.: prĭus.
    A. 1.
    Alone:

    quem fuit aequius, ut prius introieram in vitam, sic prius exire de vitā,

    Cic. Lael. 4, 15:

    regem prius Europā, post et Asiā, expellere,

    Liv. 37, 52, 4:

    ut vos prius experti estis, nunc Antiochus experitur,

    id. 36, 17, 8; so,

    prius... nunc,

    Verg. G. 3, 362:

    prius... tum,

    Cato, R. R. 135; Liv. 34, 55, 5:

    prius.... postea,

    id. 29, 12, 11.—
    2.
    With quam, and often joined in one word, priusquam.
    (α).
    Before that, before:

    prius quam lucet, assunt,

    before dawn, Plaut. Mil. 3, 1, 115:

    prius illi erimus quam tu,

    id. Ps. 2, 4, 68:

    prius quam plane aspexit ilico eum esse dixit,

    id. Rud. 4, 4, 87:

    nihil prius mihi faciendum putavi, quam ut, etc.,

    Cic. Att. 4, 1, 1:

    cui prius quam de ceteris rebus respondeo, de amicitiā pauca dicam,

    before, id. Phil. 2, 1, 3:

    quod ego, prius quam loqui coepisti, sensi,

    id. Vatin. 2, 4:

    neque prius fugere destiterunt, quam ad flumen Rhenum pervenerunt,

    Caes. B. G. 1, 53:

    quid potius faciam, prius quam me dormitum conferam, non reperio,

    Cic. Fam. 9, 26, 1:

    priusquam aggrediar, etc.,

    id. Balb. 7, 18:

    prius quam ad portam venias,

    Ter. Ad. 4, 2, 44.—
    (β).
    Sooner, rather:

    Aegyptii quamvis carnificinam prius subierint, quam ibin aut aspidem violent,

    Cic. Tusc. 5, 27, 78; id. Lig. 12, 34; Caes. B. C. 3, 1.—Sometimes in an inverted order:

    ad hoc genus hominum duravi, quam prius me ad plures penetravi,

    Plaut. Trin. 2, 2, 13; Prop. 2, 14, 11 (3, 10, 10); v. Zumpt, Gram. § 576.—
    B.
    In gen., formerly, in former times ( poet.), Cat. 51, 13:

    sed haec prius fuere: nunc, etc.,

    id. 4, 25; Prop. 1, 1, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > prior

См. также в других словарях:

  • Antĭas [1] — Antĭas, Quintus Valer. A., zu Sullas Zeiten römischer Geschichtschreiber; Fragmente gesammelt von Riccobon u. Ausonius Popma …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Antĭas [2] — Antĭas (Anat.), s. u. Antiades …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Antías — ANTÍAS, æ, Græc. Ἀντείας, ου, des Ulysses und der Circe Sohn, von welchem die Stadt Antium in Italien den Namen haben soll. Steph Byz. in Ἄντεια …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Antias — ANTIAS, ătis, ein Beynamen der Fortuna, welche zu Antium in Latien, eineneigenen und reichen Tempel hatte, Horat. lib. I. Od. 35. v. 1. & ad eum Porphyr. ap. Gyrald. Synt. XVI. p. 467. in welchem sich auch eine besondere Art eines Orakels befand …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Antias [1] — ANTIAS, æ, (⇒ Tab. XV.) des Mercurius Sohn. Hygin. Fab. 160 …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • ANTIAS — Dea Fortuna. Antiatina Suetonio in Calig. c. 57. Imô non simpliciter Fortuna, sed Fortunae Antii, unde hoc illis nomen, colebantur. Macrob. enim Saturnal. l. 1. c. 23. Ut videmus, ait, apud Antium promoveri simulacra Fortunarum, ad anda responsa …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Antias — Fortuna (lat. „Glück“, „Schicksal“; Fors Fortuna: „Macht des Schicksals“; Beiname Antias) ist die Glücks und Schicksalsgöttin der Römischen Mythologie, entspricht der Tyche in der Griechischen Mythologie und dem Heil bei den altnordischen Völkern …   Deutsch Wikipedia

  • ANTIAS Valerius — vide Valerius …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Valerius Antias — war ein römischer Historiker (Annalist) des ersten vorchristlichen Jahrhunderts. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werk 3 Stil 4 Literatur …   Deutsch Wikipedia

  • Aulus Furius Antias — Furius Antias Furius Antias était un poète de la Rome antique du IIe siècle av. J. C., né à Antium[1]. Selon William Smith, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, (1870), art. Bibaculus, son nom complet était Aulus Furius… …   Wikipédia en Français

  • Aulus Furius Antias — Furius Antias was an ancient Roman poet, born in AntiumYvette Julien, edition of Aulu Gelle (Gellius), Les nuits attiques ( Noctes Atticae ), t. 4, Books 16 to 20, Paris, Les Belles Lettres, 2002, p. 185.] .Following William Smith, Dictionary of… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»