Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Alcĭbĭădes

  • 1 Alcibiades

    Alcibiadēs, is, Akk. em u. ēn, Vok. ē, m. (Ἀλκιβιάδης), I) der Athener, Sohn des Kleinias u. der Dinomache (einer Tochter des Alkmäoniden Megakles), Neffe des Perikles, Schüler u. Liebling des Sokrates, geb. 450, gest. 404 v. Chr., Nep. Alc. 1 sqq. Iustin. 4, 4 sq.; 5, 1 sqq. Plin. 34, 88 (wo Akk. -en). Gell. 1, 9, 9 (wo Genet. -ae). – Dav. Alcibiadīus, a, um, des Alcibiades, corpus, Arnob. 6. 13. – II) ein Lazedämonier zur Zeit des Kriegs der Römer mit den Achäern, Liv. 39, 35 sqq. (ibid. c. 36, 14 der griech. Vok. Alcibiadē).

    lateinisch-deutsches > Alcibiades

  • 2 Alcibiades

    Alcibiadēs, is, Akk. em u. ēn, Vok. ē, m. (Ἀλκιβιάδης), I) der Athener, Sohn des Kleinias u. der Dinomache (einer Tochter des Alkmäoniden Megakles), Neffe des Perikles, Schüler u. Liebling des Sokrates, geb. 450, gest. 404 v. Chr., Nep. Alc. 1 sqq. Iustin. 4, 4 sq.; 5, 1 sqq. Plin. 34, 88 (wo Akk. -en). Gell. 1, 9, 9 (wo Genet. -ae). – Dav. Alcibiadīus, a, um, des Alcibiades, corpus, Arnob. 6. 13. – II) ein Lazedämonier zur Zeit des Kriegs der Römer mit den Achäern, Liv. 39, 35 sqq. (ibid. c. 36, 14 der griech. Vok. Alcibiadē).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Alcibiades

  • 3 Alcibiades

    Alcibiadēs, is m.
    Алкивиад, афинский полководец и политический деятель, племянник Перикла, ученик Сократа (452—404 гг. до н. э.) Nep etc.

    Латинско-русский словарь > Alcibiades

  • 4 Alcĭbĭădēs

    Alcĭbĭădēs, is, m. (voc. grec -de; acc. -dem, -den) Alcibiade. [st2]1 [-] général athénien. [st2]1 [-] Liv. un Lacédémoniem qui prit part à la guerre contre Rome.    - [gr]gr. Ἀλκιϐιάδης.    - quod illi venientes in castra interfecti sunt, vestrum est, Areu et Alcibiade, Liv.: si, en arrivant à notre camp, ils y ont trouvé la mort, c'est votre faute, Aréus et Alcibiade.    - Alcĭbĭădēus (Alcibiadīus), a, um: d'Alcibiade. - voir hors site Alcibiade.

    Dictionarium latinogallicum > Alcĭbĭădēs

  • 5 Alcibiades

    Alcĭbĭădes, is, m. ( gen. Alcibiadi, Arn. adv. Gent. 6, p. 198; voc. Gr. Alcibiadē, Liv. 39, 36), = Alkibiadês.
    I.
    An Athenian general in the time of the Peloponnesian war, distinguished for his beauty, wealth, and natural endowments, as well as for his changing fortunes and want of fixed principle, Cic. de Or. 2, 22; id. Tusc. 3, 22 (his life, v. in Plut., Nep., and Just.).—Hence, * Alcĭbĭădēus, a, um, adj., pertaining to him, Arn. 6, p. 198.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Alcibiades

  • 6 Alcibiades

    , is m греч.
      Алкивиад (ок. 450 – 404 до н.э.), афинский полководец и политический деятель

    Dictionary Latin-Russian new > Alcibiades

  • 7 Alcibiadeus

    Alcĭbĭădes, is, m. ( gen. Alcibiadi, Arn. adv. Gent. 6, p. 198; voc. Gr. Alcibiadē, Liv. 39, 36), = Alkibiadês.
    I.
    An Athenian general in the time of the Peloponnesian war, distinguished for his beauty, wealth, and natural endowments, as well as for his changing fortunes and want of fixed principle, Cic. de Or. 2, 22; id. Tusc. 3, 22 (his life, v. in Plut., Nep., and Just.).—Hence, * Alcĭbĭădēus, a, um, adj., pertaining to him, Arn. 6, p. 198.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Alcibiadeus

  • 8 Dinomache

    Dīnomachē, ēs, f. (Δεινομάχη), Mutter des Alcibiades; dah. appell., Dinomaches ego sum, ich bin ein zweiter Alcibiades, d.i. ich bin von hoher Geburt, Pers. 4, 20.

    lateinisch-deutsches > Dinomache

  • 9 inquam

    inquam, is, it, Perf. inquiī, verb. defect. (aus *insquam; vgl. 2. inseco), ich sage, spreche, wird einem oder mehreren Wörtern, die angeführt werden, nachgesetzt, unser sage (sagte) ich, sagt (sagte) er usw., ohne bestimmtes Subjekt auch = sagt man, heißt es (s. Holstein Cic. de fin. 2, 93. p. 107), a) bei Anführung der Worte jemandes, Alcibiades, quoniam, inquit, victoriae repugnas etc., weil du, sprach Alcibiades usw., Nep.: est vero, inquam, signum, es ist, sage ich, ein usw., Cic.: eccum me, inque, sprich, »hier bin ich«, Ter. – so auch die noch vorkommenden Formen: inquimus, Hor.: inquitis, Arnob.: inquiunt, Cic.: inquiat, Cornif. rhet.: inquiebat, Cic.: inquii, Catull. 10, 27: inquisti, Cic.: inquies, Cic. u.a.: inquiet, Cic.: inque, Plaut. u. Ter.: inquito, Plaut.: inquiens, oft bei den Eccl. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 3, 634 ff. u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 353 u. 354: das Präs. inquio st. inquam nur bei spät. Eccl. u. bei Prisc. 10, 2 (der irrtümlich als Beleg Cic. de or. 2, 256 zitiert, wo in quo steht). – m. Dat., inquii puellae, Catull.: inquit mihi, Cic.: inquit ei, qui etc., Liv.: io, inquis puero tuo, Fronto (vgl. Fabri Liv. 22, 6, 4). – zuw. (etwa statt unserer Anführungszeichen »...«) wenn schon ein Wort vorhergegangen ist, das die direkte Rede ankündigt, exclamat: »Adspice, imperator«, inquit, Liv.; vgl. Ruhnken Rut. Lup. p. 20. – b) bei Wiederholungen, sage ich, wiederhole ich, hunc unum diem, hunc unum, inquam, diem etc., diesen einzigen Tag, diesen einzigen Tag, Cic. – u. nach Parenthesen, nostra est enim (si... sumus), nostra est, inquam, omnis etc., Cic. – c) bei Einwendungen, zB. non solemus, inquit (sagt man), ostendere, Cic. Acad. 2, 60. – d) voranstehend, Varus inquit: Quid dicis? Sen. ep. 122, 13.

    lateinisch-deutsches > inquam

  • 10 Socrates

    Sōcratēs, is, m. (Σωκράτης), der berühmte Philosoph zu Athen, Zeitgenosse des Xenophon u. Alcibiades, der beschuldigt wurde, an keine Götter zu glauben und die Jugend zu verführen u. deshalb den Schierlingsbecher trinken mußte, Cic. de or. 1, 42; de fin. 2, 1. Plaut. Pseud. 465: Akk. auch Socraten, Cic. de fato 10 u.a.: Vok. auch Socrate, Cic. Hortens. fr. 33 Kays. (bei Non. 337, 26). Cic. Protag. fr. 1 Kays. (bei Prisc. 6, 63). – appell. im Plur., Socratae (Leute wie Sokrates), Gell. 14, 1, 29. – Dav. Sōcraticus, a, um (Σωκρατικός), sokratisch, chartae, Philosophie, Hor.: philosophi, Cic.: Xenophon, der Schüler des Sokrates, der Sokratiker, Varro u. Nep.: interrogationes, Quint.: sinus, der Philosophie ergeben, Pers.: cinaedi (mit Bezug auf Alcibiades, den Liebling des Sokrates), Iuven.: alqm Socraticā fide diligere, sokratisch lieben, Petron. – Plur. subst. Sōcraticī, ōrum, m., die Schüler-, Anhänger des Sokrotes, die Sokratiker, Cic.

    lateinisch-deutsches > Socrates

  • 11 suppar

    suppăr, ăris [sub + par] [st2]1 [-] à peu près semblable, à peu près conforme, à peu près égal. [st2]2 [-] Apul. convenable, propre.    - abl. sing. -are, -ari.    - huic aetati suppares Alcibiades Critias Theramenes, Cic.: il était presque du même temps qu'Alcibiade, Critias, Théramène.
    * * *
    suppăr, ăris [sub + par] [st2]1 [-] à peu près semblable, à peu près conforme, à peu près égal. [st2]2 [-] Apul. convenable, propre.    - abl. sing. -are, -ari.    - huic aetati suppares Alcibiades Critias Theramenes, Cic.: il était presque du même temps qu'Alcibiade, Critias, Théramène.
    * * *
        Suppar, supparis, penul. cor. mas. gen. Cic. Presque pareil.

    Dictionarium latinogallicum > suppar

  • 12 supplex

    supplex, plĭcis qui plie les genoux, qui prie humblement, suppliant.    - abl. sing. -ici ou -ice.    - nemo supplici vultu, Tac.: personne n'avait le visage suppliant.    - supplice voce, Ov. M. 2: d'une voix suppliante.    - supplex te ad pedes abiciebas, Cic. Phil. 2, 34, 86: suppliant, tu te prosternais à ses pieds.    - avec dat. cum Alcibiades Socrati supplex esset ut... Cic. Tusc. 3: comme Alcibiade suppliait Socrate de...    - tam tibi sum supplex, quam tu mihi saepe fuisti, Ov.: je suis avec toi suppliante, autant que tu le fus souvent avec moi.    - supplices manus: mains suppliantes.    - supplex oliva, Val.-Fla.: rameau d'olivier porté par les suppliants.    - supplex, plĭcis, m.: un suppliant.    - diu Sisigambis supplicum precibus repugnavit, Curt. 5: longtemps Sisygambis repoussa les prières des suppliants.    - supplex vestrae misericordiae, Cic.: celui qui implore votre miséricorde.
    * * *
    supplex, plĭcis qui plie les genoux, qui prie humblement, suppliant.    - abl. sing. -ici ou -ice.    - nemo supplici vultu, Tac.: personne n'avait le visage suppliant.    - supplice voce, Ov. M. 2: d'une voix suppliante.    - supplex te ad pedes abiciebas, Cic. Phil. 2, 34, 86: suppliant, tu te prosternais à ses pieds.    - avec dat. cum Alcibiades Socrati supplex esset ut... Cic. Tusc. 3: comme Alcibiade suppliait Socrate de...    - tam tibi sum supplex, quam tu mihi saepe fuisti, Ov.: je suis avec toi suppliante, autant que tu le fus souvent avec moi.    - supplices manus: mains suppliantes.    - supplex oliva, Val.-Fla.: rameau d'olivier porté par les suppliants.    - supplex, plĭcis, m.: un suppliant.    - diu Sisigambis supplicum precibus repugnavit, Curt. 5: longtemps Sisygambis repoussa les prières des suppliants.    - supplex vestrae misericordiae, Cic.: celui qui implore votre miséricorde.
    * * *
        Supplex, supplicis, pen. cor. om. gen. Cic. Qui fait le petit devant aucun, Qui s'abbaisse devant un autre, comme on fait devant Dieu quand on le prie, Suppliant.
    \
        Libelli supplices. Martial. Requestes.
    \
        Verbis supplicibus orare. Cic. Faire humble priere.

    Dictionarium latinogallicum > supplex

  • 13 Dinomache

    Dīnomachē, ēs, f. (Δεινομάχη), Mutter des Alcibiades; dah. appell., Dinomaches ego sum, ich bin ein zweiter Alcibiades, d.i. ich bin von hoher Geburt, Pers. 4, 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Dinomache

  • 14 inquam

    inquam, is, it, Perf. inquiī, verb. defect. (aus *insquam; vgl. 2. inseco), ich sage, spreche, wird einem oder mehreren Wörtern, die angeführt werden, nachgesetzt, unser sage (sagte) ich, sagt (sagte) er usw., ohne bestimmtes Subjekt auch = sagt man, heißt es (s. Holstein Cic. de fin. 2, 93. p. 107), a) bei Anführung der Worte jemandes, Alcibiades, quoniam, inquit, victoriae repugnas etc., weil du, sprach Alcibiades usw., Nep.: est vero, inquam, signum, es ist, sage ich, ein usw., Cic.: eccum me, inque, sprich, »hier bin ich«, Ter. – so auch die noch vorkommenden Formen: inquimus, Hor.: inquitis, Arnob.: inquiunt, Cic.: inquiat, Cornif. rhet.: inquiebat, Cic.: inquii, Catull. 10, 27: inquisti, Cic.: inquies, Cic. u.a.: inquiet, Cic.: inque, Plaut. u. Ter.: inquito, Plaut.: inquiens, oft bei den Eccl. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 3, 634 ff. u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 353 u. 354: das Präs. inquio st. inquam nur bei spät. Eccl. u. bei Prisc. 10, 2 (der irrtümlich als Beleg Cic. de or. 2, 256 zitiert, wo in quo steht). – m. Dat., inquii puellae, Catull.: inquit mihi, Cic.: inquit ei, qui etc., Liv.: io, inquis puero tuo, Fronto (vgl. Fabri Liv. 22, 6, 4). – zuw. (etwa statt unserer Anführungszeichen »...«) wenn schon ein Wort vorhergegangen ist, das die direkte Rede ankündigt, exclamat: »Adspice, imperator«, inquit, Liv.;
    ————
    vgl. Ruhnken Rut. Lup. p. 20. – b) bei Wiederholungen, sage ich, wiederhole ich, hunc unum diem, hunc unum, inquam, diem etc., diesen einzigen Tag, diesen einzigen Tag, Cic. – u. nach Parenthesen, nostra est enim (si... sumus), nostra est, inquam, omnis etc., Cic. – c) bei Einwendungen, zB. non solemus, inquit (sagt man), ostendere, Cic. Acad. 2, 60. – d) voranstehend, Varus inquit: Quid dicis? Sen. ep. 122, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inquam

  • 15 Socrates

    Sōcratēs, is, m. (Σωκράτης), der berühmte Philosoph zu Athen, Zeitgenosse des Xenophon u. Alcibiades, der beschuldigt wurde, an keine Götter zu glauben und die Jugend zu verführen u. deshalb den Schierlingsbecher trinken mußte, Cic. de or. 1, 42; de fin. 2, 1. Plaut. Pseud. 465: Akk. auch Socraten, Cic. de fato 10 u.a.: Vok. auch Socrate, Cic. Hortens. fr. 33 Kays. (bei Non. 337, 26). Cic. Protag. fr. 1 Kays. (bei Prisc. 6, 63). – appell. im Plur., Socratae (Leute wie Sokrates), Gell. 14, 1, 29. – Dav. Sōcraticus, a, um (Σωκρατικός), sokratisch, chartae, Philosophie, Hor.: philosophi, Cic.: Xenophon, der Schüler des Sokrates, der Sokratiker, Varro u. Nep.: interrogationes, Quint.: sinus, der Philosophie ergeben, Pers.: cinaedi (mit Bezug auf Alcibiades, den Liebling des Sokrates), Iuven.: alqm Socraticā fide diligere, sokratisch lieben, Petron. – Plur. subst. Sōcraticī, ōrum, m., die Schüler-, Anhänger des Sokrotes, die Sokratiker, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Socrates

  • 16 ago

    ēgī, āctum, ere
    1)
    а) приводить в движение, вести ( magnum agmen V); погонять, гнать (greges Sen; capellas V)
    б) загонять ( pisces in retia PM); уводить (captivos QC, M); угонять ( boves L); уносить (praedam Pl, Sl, L)
    ferre (portare) et a. L, Csуносить ( имущество) и угонять ( людей и скот), т. е. грабить, расхищать
    в) приводить в волнение, волновать ( freta ventus agit O); изгонять ( membris venena V); шевелить, приводить в движение (a. carmine quercus V — об Орфее)
    2) возвр.
    se a. или pass. agi — приходить, идти
    se ad auras a. V — подниматься, вырастать
    3) преследовать, гонять, охотиться (cervos, aprum V)
    aliquem in fugam a. Just — обратить кого-л. в бегство
    aliquem in exsilium a. L — отправить в изгнание (сослать) кого-л.
    4)
    agi motu suo C — находиться в самопроизвольном движении, тж. пододвигать, приближать, подводить (vineas turresque ad oppidum Cs)
    б) направлять (carpentum per aliquid L); проводить (cloacam sub terram, v. l. sub terra L)
    limitem a. T — проводить границу, но
    cuniculos a. Cs, Cрыть подкопы
    5)
    а) метать (scintillas Lcr; hastam V); вращать, крутить ( fundam circum caput V); отбрасывать
    б) испускать ( gemitus V); вбивать, вколачивать ( sublīcas Cs); вонзать ( stipitem per corpus Sen)
    radīces a. Vr, C, PMпускать корни
    in crucem a. C etc. — пригвождать к кресту, распинать
    rimas a. C etc.давать трещины
    spumas (in) ore a. C etc.(ис)пускать ртом пену
    joca a. Sl — отпускать шутки, шутить
    6) возбуждать, побуждать ( nova quaerere tecta V); доводить ( aliquem ad или in aliquam rem)
    a. aliquem praecipitem C etc. — толкать кого-л. в пропасть, но тж. стремительно гнать (преследовать) кого-л.
    aliquem transversum a. Sl, Sen etc. — сбивать с толку, совращать, тж. подстрекать кого-л. к мятежу
    in desperationem a. Lдоводить до отчаяния
    7) беспокоить, тревожить, мучить, досаждать, преследовать ( stimulis V)
    aliquem diris a. H — проклинать кого-л.
    acerba fata aliquem agunt H — жестокая судьба тяготеет над кем-л.
    8) делать, действовать, заниматься
    omnia quae fiunt quaeque aguntur C — всё, что возникает ( в природе) и всё, что создаётся ( человеком)
    natura agendis rebus apta Sen — характер, склонный к деятельности
    nihil agendo homines male a. discunt впоследствии погов. Cato ap. Colничегонеделание учит людей дурным делам
    nihil (non multum) agit C — он ничего не может сделать, ничего у него не выходит
    nihil agis, nihil assequeris, neque tamen conari desistis C — ничего у тебя не получается, ничего ты не достигаешь, и всё же не прекращаешь попыток
    aliud (alias res) a. C, PS — заниматься другим делом, отвлекаться, не обращать внимания
    actam rem a. L и actum a. погов. Terделать сделанное (т. е. заниматься бесплодным делом)
    satis a. — быть озабоченным или встревоженным, беспокоиться ( de aliquā re AG и alicujus rei Ap)
    9) замышлять, задумывать, затевать, иметь в виду, стараться
    observabo, quam rem agat Pl — посмотрю, что он затевает
    proditionem alicui a. T — задумать измену в пользу кого-л. (перейти на чью-л. сторону)
    aliud a., aliud simulare C — иметь в виду одно, а притворно утверждать другое
    hoc (id) agere, ut (ne) C, L etc. — иметь в виду, чтобы (не)
    10) говорить, обсуждать (de aliquā re Cs, C); обращаться, беседовать ( plebejo sermone cum aliquo C); выражать
    gratias (поэт. grates) a. C — выражать признательность, благодарить
    alicui gratias pro aliquā re a. Pl — благодарить кого-л. за что-л.
    laudes a. Lпрославлять
    a. cum aliquo de re aliquā (aliquam rem) — договариваться (вести переговоры) с кем-л. о чём-л.
    Alcibiādes a. coepit se coacturum Lysandrum aut dimicare aut pacem petere Nep — Алкивиад стал утверждать, что он заставит Лисандра или сражаться, или просить мира
    cum populo a. C и per populum a. C, Lвносить предложение на голосование народного собрания (ср. contionem habere обращаться к народу с речью, не внося никаких законодательных предложений)
    11) ( реже se a. Sen) поступать, вести себя, обращаться ( familiariter cum aliquo Sl)
    bene egissent Athenienses cum Miltiade, si... VM — афиняне хорошо поступили бы с Мильтиадом, если бы...
    12) pass. agi обстоять, касаться
    māle agitur cum domino, quem villicus docet Col — плохо, когда хозяина учит управляющий
    agitur praeclare, si nosmet ipsos regere possumus C — (дело обстоит) превосходно, если мы в состоянии сами собой управлять
    13) осуществлять, вести; заведовать, управлять
    custodias a. L — нести охрану, охранять
    forum a. Cвершить суд
    bellum a. Sl, O, QC — вести войну, но тж. L описывать войну
    praefecturam a. Suбыть префектом
    dies festos a. — справлять праздники
    14)
    а) ( о времени) проводить (vitam ruri Ter; noctem quietam T; aetatem in litteris C)
    б) pass. протекать, идти ( о годах)
    в) поздн. в pl.
    a cujus obitu nonaginta aguntur anni PM — (Вергилий), со смерти которого прошло 90 лет
    actum de exercitu foret, ni... L — армии пришёл бы конец, если бы не...
    15) жить, находиться ( в том или ином состоянии), пребывать
    a. prope a mari PMжить близ моря
    a. sine legibus L — жить, не имея законов
    a. inter homines desinere Tне быть больше среди людей (т. е. умереть)
    16) преследовать в судебном порядке, обвинять, судить
    a. aliquem reum L — привлекать кого-л. к судебной ответственности
    a. cum aliquo alicujus rei C, Q — судиться с кем-л. из-за чего-либо
    acta res est Ter — суд кончен, кончено
    17) юр. вести на суде, защищать
    causam alicujus a. C — вести чьё-л. дело (защищать чьи-л. интересы)
    18) произносить или петь ( rnedicabile carmen VF); читать, декламировать ( cum dignitate ac venustate C); представлять, разыгрывать, играть (на сцене) (fabulam Pl, Ter, C, Pt)
    a. partes Ter, Vr, Cисполнять роль
    19) imper. (преим. при imper. другого глагола) age, agite ну, ну же, давай(те), тж. ладно (уж), хорошо, пускай, увы, что же (intens. agedum, agesis и др.)
    vade age, nate V — ступай, сын мой
    en, age, rumpe moras V — ну, довольно медлить
    mittite, agedum, legatos Lотправьте же послов
    age, porro, cur C — а теперь скажи, пожалуйста, почему
    age, novi tuum animum Ter — да будет, знаю я тебя
    nunc, age, quod superest, cognosce Lcr — ну, а теперь узнай про остальное
    age, sit ita factum C — ладно, пусть это было так
    age, veniam Ter — что ж, приду
    age, hoc malum commune mihi est cum omnibus C — увы, это и моя беда

    Латинско-русский словарь > ago

  • 17 afflicto

    af-flīcto (ad-flīcto), āvī, ātum, āre (Intens. v. affligo), I) an jmd. od. etw. heftig hin- od. anschlagen, 1) eig.: afflictare se, sich an die Brust Schlagen (als Zeichen des Schmerzes usw.), Sall. Cat. 31, 3. Tac. ann. 2, 81. – 2) übtr., afflictare se od. medial afflictari, sich sehr ängstigen, sich abhärmen, sich Not und Sorge machen, ne te afflictes, Ter.: cum Alcibiades se afflictaret, Cic.: afflicter miser, Plaut.: afflictari lamentarique coepisse, Cic.: de quibus (rebus domesticis) vehementissime afflictor, Cic. – II) prägn., durch Anschlagen beschädigen, übel zurichten, 1) eig.: onerarias (naves) tempestas afflictabat, Caes.: u. im Passiv, quod rursus minuente aestu naves in vadis afflictarentur, Caes.: ut tempestate adversā vehementique vento ita afflictaretur, heimgesucht wurde, Auct. b. Hisp. – 2) übtr., übelzurichten, heimsuchen, betreffen, mitnehmen, mitspielen, bedrängen, plagen, peinigen, non tu scis quamde (wie sehr) afflictentur homines noctu hic in via? Plaut.: foedo afflictari amore, Lucr.: afflictari gravi morbo, Liv., comitiali morbo, Tac.: dolore vulneris afflictari od. immodice afflictari, Dict.: gravius vehementiusque afflictari (sc. morbo), Cic.: gravius atque atrocius quam bello afflictari, Tac.: afflictare Batavos, bedrängen, Tac.: Italiam luxuriā saevitiāque, hart bedrücken, Tac.

    lateinisch-deutsches > afflicto

  • 18 Andocides

    Andocidēs, is u. ī, m. (Ἀνδοκίδης), attischer Redner u. Staatsmann, Zeitgenosse des Alcibiades, in dessen Prozeß wegen Zerstörung der Hermessäulen verwickelt, Nep. Alc. 3, 2. Quint. 12, 10, 21. Amm. 30, 4, 5.

    lateinisch-deutsches > Andocides

  • 19 Arginusa

    Arginūsa, ae, f. (Ἀργινοῦσα), Ort in Phrygien, wo Alcibiades getötet wurde, Plin. 8, 225.

    lateinisch-deutsches > Arginusa

  • 20 celo

    cēlo, āvī, ātum, āre (v. cēla, der Urform v. cella, verwandt mit clam, heimlich, occulo, ich verberge, ahd. helan, ›hehlen‹, verbergen), hehlen, verhehlen = verheimlichen, verbergen, a) m. Ang. wen? od. was? α) durch Acc. (Ggstz. palam facere, patefacere [u. Passiv celari, Ggstz. patefieri], nudare, ostentare), plerosque, Caes.: conscios, Liv.: commissa, Nep.: annos, Phaedr.: sententiam suam, Cic.: vitia (Ggstz. ostentare laudes), Plin. ep.: celat se vespere stella, Col.: diem qui promis et celas (v. Sonnengott), Hor.: utra magis pisces et echinos aequora celent, in ihrem Schoß verbergen, Hor.: longe dissimilem noto celantia sucum, alles was usw. birgt (= enthält), Hor.: im Passiv, ne vera eo ipso, quod celarentur, suā sponte magis emanarent, Liv.: celabitur auctor, Hor.: celati anni, Prop.: bene dissimulatus amor et celatus, Ter.: u. Partiz. Perf. subst., celatûm (= celatorum) indagator, Plaut. trin. 241: u. celata omnium pessum dare, ibid.164. – m. Ang. wo? durch Praepp., lupum sub ovis pelle, Lact.: granum sub cortice (v. Apfel), Ov.: culpam sub falsa imagine, Ov.; od. durch Genet. loc., sacra terrae, Liv. 5, 51, 9. – m. Ang. womit? wodurch? worunter? durch Abl., vultus manibus, Ov.: alqm silvis, Verg.: se tenebris, Verg.: pudorem tenebris, Ov.: dulci crudelia formā consilia, Catull.: dolorem vultu tegere et taciturnitate celare, Cic.: capillamento celatus (v. Pers.), Suet.: celatus Satyri imagine, Ov. – m. Ang. vor wem? se a domino, Ulp. dig. 21, 1, 17 pr. – β) durch einen indir. Fragesatz, istum celare quae scribat existimo, Cic.: celans, qua voluntate esset in regem, Nep. – b) m. Ang. wem? vor wem? durch Acc. = jmdm. od. vor jmd. es verhehlen, jmd. in Unkenntnis, in der Täuschung erhalten od. lassen, senem, Ter.: omnes deos hominesque, Cic.: annos multos filias meas celavistis clam me, Plaut.: u. im Passiv, celabar, excludebar, Cic.: sed heus tu, celari videor a te, du verhehlst mir, glaube ich, etwas, Cic. – c) m. Ang. wem? od. vor wem? durch Acc. u. zugl. m. Ang. wen? od. was? od. in betreff wessen? α) ebenfalls durch Acc., quom istaec flagitia me celavisti et patrem, Plaut.: non te celavi sermonem T. Ampii, Cic.: iter, quod habebat, omnes celat, Nep.: mortem regis in (bis zur) adventum eius omnes, Liv.: u. im Passiv mit allg. Acc. Pron., quor (= cur) haec, tu ubi rescivisti ilico, celata me sunt, Plaut.: nosne hoc celatos tam diu? Ter.: sed tamen indicabo tibi, quod mehercule imprimis te celatum volebam, Cic.: hoc unum totā celata (filia) vitā, Sen. – β) durch einen indir. Fragesatz, neque tu me celassis quid scias, Plaut.: tu celabis homines, quid iis adsit commoditatis et copiae Cic.: im Passiv, non ego celari possum, quid etc., Tibull. 1, 8, 1. – γ) durch de m. Abl., jmd. in Unkenntnis, in der Täuschung erhal ten, in betreff einer Sache, Bassus noster me de hoc libro celavit, Cic.: id tibi non credidit, de armis, de ferro, de insidiis te celare noluit? Cic.: u. im Passiv, te maximis de rebus a fratre esse celatum, Cic.: non est profecto de illo veneno celata mater, Cic. – d) absol.: ex omni deliberatione celandi et occultandi spes opinioque removenda est, zu hehlen u. zu verbergen (zus. = mit aller Heimlichkeit zu Werke zu gehen), Cic. – non est enim celandum (als Parenthese), es ist kein Hehl daraus zu machen, Nep. – / Nep. Alc. 5, 2 jetzt id Alcibiades celari non potuit; u. Auct. b. Alex. 7, 1 neque celari Alexandrini possent. – Archaist. celassis = celaveris, Plaut. Stich. 149; vgl. Paul. ex Fest. 61, 16: parag. Infin. Praes. Pass. celarier, Lucr. 1, 905: synk. Genet. Plur. des Partiz. Perf. Pass. celatûm = celatorum, Plaut. trin. 241.

    lateinisch-deutsches > celo

См. также в других словарях:

  • Alcibiades — Alcibiades, war ein ausgezeichneter griechischer Feldherr um das Jahr 420 v. Chr. Wenige Menschen sind so vom Glück begünstigt worden, wie er; denn von edler Geburt, erhielt er eine treffliche Erziehung, besaß ein großes Vermögen und Schönheit… …   Damen Conversations Lexikon

  • Alcibíades — (Atenas, 450 Frigia, 404 adC) fue un estratega y estadista ateniense, dotado de gran belleza física e inteligencia. En la tradición literaria, personifica la unión de vicios y virtudes en una mismas persona. Educado por su tío Pericles, alumno de …   Enciclopedia Universal

  • ALCIBIADES — Imperator Atheniensis fuit, summô locô natus, naturaeque et ingenii donis excellentibus exornatus: rursus vero omni vitiorum genere deformatus; nisi quantum eum ab illis retraxit disciplina Socratis, cui se erudiendum tradidit. Vitam eius prolixe …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Alcibiădes — Alcibiădes, s. Alkibiades …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Alcibiades — Alcibiădes, athen. Staatsmann und Feldherr, geb. um 450 v. Chr. zu Athen, schön und glänzend begabt, aber ehrgeizig und zügellos, veranlaßte 420 das Bündnis mit den Argivern, das zu der Niederlage bei Mantinea führte, 415 den Unglückszug nach… …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Alcibiades — Alcibiades, gb. 450 v. Chr., aus edlem Geschlechte, reich, schön, beredt, tapfer und kriegskundig, voll Geist, war als Jüngling Schüler des Sokrates, ohne daß jedoch dieser einen dauernden Einfluß auf ihn gewann, vielmehr überließ sich A. einem… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Alcibiades — [al΄sə bī′ə dēz΄] 450 404 B.C.; Athenian politician & general in the Peloponnesian War …   English World dictionary

  • Alcibiades — Infobox Military Person name= Alcibiades Ἀλκιβιάδης Alkibiádēs caption= Alcibiades allegiance= Athens (415–412 BC Sparta) rank= general (strategos) commands= nickname= lived= 450–404 BC placeofbirth= Athens placeofdeath=… …   Wikipedia

  • Alcibíades — (Roma, Museos Capitolinos). Retrato idealizado, copia romana de un busto griego del siglo …   Wikipedia Español

  • Alcibiades — Alcibiadean, adj. /al seuh buy euh deez /, n. 450? 404 B.C., Athenian politician and general. * * * born с 450 BC, Athens died 404, Phrygia Athenian politician and commander. Pericles was his guardian, his father having died in battle. Alcibiades …   Universalium

  • Alcibiades — Idealportrait des Alkibiades (Marmorbüste, 4. Jh. v. Chr.) Alkibiades (gr. Ἀλκιβιάδης; * um 450 v. Chr. in Athen; † 404 v. Chr. in Phrygien) war ein bedeutender athenischer …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»