-
101 μέλισσα
μέλισσα, ἡ, att. μέλιττα (μέλι, die Form μέλιτα, die man aus Empedocl. bei Ath. XII, 510 d anführt, ξανϑῶν δὲ σπονδὰς μελιτῶν, fällt weg, wenn man richtig μελίτων accentuirt), die Biene, Hom. u. die Folgdn; ἔϑνεα μελισσάων ἀδινάων, dichte Bienenschwärme, Il. 2, 87; σμῆνος μελισσῶν, Hes. Th. 594 u. Aesch. Pers. 128; ξουϑή, Soph. frg., wie Eur. I. T. 634, u. ξουϑόπτερος, Herc. Fur. 488; μελισσᾶν τρητὸν πόνον, von den Bienenzellen, Pind. P. 6, 54. – Auch der Honig, Soph. O. C. 482, vgl. Epinic. bei Ath. X, 432 d, Lob. Phryn. 187, den Eur. Bacch. 143 μελισσᾶν νέκταρ nennt; οἷον σμήνη μελιττῶν, Plat. Polit. 293 d; ὥςπερ μέλιττα τὸ κέντρον ἐγκαταλιπών, Phaed. 91 c; Folgde; Arist. H. A. 9, 40. – Uebertr., Dichter, Dichterinn, weil sie den Honig aus der Blüthe des Lebens saugen u. ihn zum Genusse Anderer kunstvoll verarbeiten, vgl. Jacobs Anth. Pal. p. 580. – Bei Pind. P. 4, 60 ist Δελφὶς μέλισσα die delphische Priesterinn; auch die Priesterinnen der Demeter u. Artemis hießen so, VLL.; vgl. Creuzers Symbolik 3 p. 354. 4 p. 241. 382 f. – Bei den Sp. übh. eine keusche, reine Seele; der jungfräuliche Mond, Porphyr. – S. noch nom. pr.
-
102 μίγνῡμι
μίγνῡμι, auch μιγνύω, u. bei Hom. u. Her. im praes. u. imperf. nur μίσγω (w. m. s.), fut. μίξω, aor. ἔμιξα, inf. μῖξαι, perf. pass. μέμιγμαι, aor. ἐμίχϑην u. ἐμίγην, u. in synkopirier Form μίκτο, fut. pass. μιγήσομαι, Il. 10, 365, μίξομαι, Od. 24, 314, μεμίξομαι, Hes. O. 177, Aesch. Pers. 1052; – mischen, vermischen; eigentlich von flüssigen Dingen; ἐπὴν κρητῆρι μιγείη, Od. 4, 222; μεμιγμένον μέλι σὺν γάλακτι, Pind. N. 3, 84; ϑρόμβῳ δ' ἔμιξεν αἵματος φίλον γάλα, Aesch. Ch. 539; σπονδὰς ἐχίδνας σταγόσι μιγνυμένας φόνῳ, Eur. Ion 1233; auch ἅλεσσι μεμιγμένον εἶδαρ, Od. 11, 123, mit Salz gemischte Speise. Uebertr., ᾡ πότμον Ἄρης ἔμιξεν, Pind. I. 6, 25; u. gewagter noch Soph. βροτῶν σὺν κακοῖς μεμιγμένων, El. 1477, d. i. der unglücklichen Sterblichen. – Ueberh. zusammen- u. durcheinanderbringen; – a) im feindlichen Sinne, μῖξαι χεῖράς τε μένος τε, Il. 15, 510, Hände und Muth mischen, d. i. handgemein werden im Kampfe; bes. häufig im pass., zusammentreffen, τῶν ἄμυδις μίχϑη μένος, 20, 374; ἐν δαΐ, ἐν παλάμῃσι μιγῆναι, 13, 286. 21, 469; τινί, 14, 386, wie Τρώεσσι μίγη κρατερὸς Διομήδης, 5, 143; Κόλχοισιν βίαν μίξαν, Pind. P. 4, 213; Χαλκοβόαν Ἄρη μίξουσιν, Soph. O. C. 1051; Ἀργεῖα καὶ Καδμεῖα μίξαντες βέλη, Eur. Phoen. 889. – b) von freundlichem Verkehr u. Umgehen der Menschen mit einander, mit Einem zusammentreffen, sich ihm zugesellen; absol., καί κε ϑάμ' ἐνϑάδ' ἐόντες ἐμισγόμεϑα, Od. 4, 178, und wir würden oft mit einander verkehren, zusammen sein; μίγεν ἀνδράσι λωτοφάγοισιν, 9, 91, ἕως ὅγε Φαιήκεσσι φιληρέτμοισι μιγείη, zu den Phäaken kommen, 5, 386, u. öfter μνηστήρεσσιν; auch μίκτο δ' ὁμίλῳ, er mischte sich unter den Haufen, 8, 196; προμάχοισιν ἐμίχϑη, er mischte sich, ging unter die Vorkämpfer, Il. 5, 134, u. öfter auch ἐν προμάχοισιν, Od. 18, 379, wie Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχϑεν, sie kamen zu den versammelten Troern, Il. 3, 209; daher Τρώεσσι μεμιγμένοι im Ggstz von ἀπάνευϑε, 10, 424; μίξεσϑαι ξενίῃ, in Gastfreundschaft sich verbinden, in Gastlichkeit zusammenkommen, Od. 24, 314; ἀλλήλοις, Plat. Soph. 256 b. – Bes. häufig c) von fleischlicher Vermischung im Beischlaf, eheliche Gemeinschaft, Umgang haben; vom Manne, absol., Il. 9, 633, μήποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι, u. öfter, auch εὐνῇ οὔποτ' ἔμικτο, Od. 1, 433; τινί, τῇ γὰρ μίγη Ποταμός, Il. 21, 143, Od. 7, 61, u. vollständig, πλυνούσῃ τις πρῶτα μίγη εὐνῇ καὶ φιλότητι, 15, 422, ὅς μ' ἔϑελεν φιλότητι μιγήμεναι, οὐκ ἐϑελούσῃ, Il. 6, 165; auch ἐν φιλότητι, Il. 2, 232, vgl. 24, 131; Hes. Th. 306; u. σῇ φιλότητι μιγῆναι, H. h. Ven. 151; u. εὐνῇ καὶ φιλότητί τινος, Hes. Sc. 35; – von der Frau, τινί, ἡ δὴ φάσκε Ποσειδάωνι μιγῆναι, Od. 11, 306. 20, 12 u. öfter, u. vollständig, Ἰάσωνι Δημήτηρ μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, 5, 126; φιλότητι μιγῆναι, Hes. Th. 927. 1017; auch οὐδέ κεν Ἑλένη ἀνδρὶ παρ' ἀλλοδαπῷ ἐμίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, Od. 23, 219; ἐν ἀγκοίνῃσι Διὸς μιγεῖσα, 11, 268; ἐν φιλότητί τινος, H. h. 6, 54. 17, 4; vgl. Hes. Th. 920; noch abweichender φιλότης τε καὶ εὐνή, ἣν ἐμίγης, Il. 15, 33. – Von Mann u. Frau, ὡς τὰ πρῶτα μίγησαν, Od. 8, 268. – Von Begattung der Thiere, βόες ταύροισι μιγεῖσαι, H. h. Merc. 493. – Aehnlich bei den Folgenden, μίγεν ἔϑνει γυναικῶν, Pind. P. 4, 251; Ποσειδάωνι μιχϑεῖσα, Ol. 6, 29; Ζηνὶ μιγεῖσα, P. 9, 87; auch ϑεῷ τε γάμον μιχϑέντα κούρᾳ τε, eine von Gott u. dem Mädchen vollzogene Ehe, 9, 13; Tragg., αἷς οὐ μίγνυται ϑεῶν τις, Aesch. Eum. 69, Ζῆνα μιχϑῆναι βροτῷ, Suppl. 292, ὡς μητρὶ μὲν χρείη με μιχϑῆναι, Soph. O. R. 791, wie χρῆναι μιγῆναι μητρί 995; πατήρ τε ϑυγατρὶ παῖς τε μητρὶ μίγνυται, Eur. Andr. 174; μίγνυσϑαι τοῖς ἀδελφοῖς, Ar. Ran. 1079; auch Plat. Legg. VIII, 838 c; Xen. Mem. 4, 4, 20; nach Luc. soloec. 6 später nur vom Manne gesagt. – d) von leblosen Dingen, überh. von örtlichem, nahem Zusammentreffen; κάρη κονίῃσιν ἐμίχϑη, das Haupt wurde mit dem Staube gemischt, in den Staub gcstürzt, Il. 10, 457 Od. 22, 329, wie ἐν κονίῃσι μιγῆναι, Iliad. 3, 55; οὐδὲ ἔασεν μιχϑήμεναι ἔγχος ἔγκασι φωτός, sie ließ den Speer nicht in die Eingeweide des Mannes eindringen, 11. 438; κλισίῃσι μιγῆναι, sich unter die Zelte mischen, an die Zelte herankommen und da kämpfen; Pind. sagt gewagter στεφάνοις ἔμιχϑεν, sie wurden mit Kränzen gemischt, für »sie gelangten zu Kränzen«, erwarben sie, N. 2, 22; vgl. ἐν τιμαῖς ἔμιχϑεν, I. 2, 29, εὐλογίαις μεμῖχϑαι, 3, 3; auch γέρας μιγνύμενον φρενί, P. 5, 19. – Uebh. vermischen, vereinigen, verbinden, μίγνυσι τὴν σώφρονα δύναμιν τῇ αὐϑάδει ῥώμῃ, Plat. Legg. III, 691 e; πᾶσαν ἡδονὴν πάσῃ φρονήσει μιγνύντες, Phil. 61 d; μεμιγμένην πολιτείαν ἐκ κακοῠ τε καὶ ἀγαϑοῠ, Rep. VIII, 548 c; ὁ μιχϑεὶς ἐξ ἀμφοῖν τρίτος ἔρως, Legg. VIII, 837 d; Folgde.
-
103 θυο-δόκος
-
104 θυ-ώδης
-
105 λιπό-θριξ
-
106 θεάομαι
θεάομαι (vgl. ϑάομαι, ϑηέομαι), sehen, schauen, betrachten; ϑεᾶσϑε πάντες ἄϑλιον δέμας Soph. Tr. 1068; πάντα ϑεᾶσϑ' ὄμμασι Eur. Ion 232; ϑεάσομαι Hipp. 661; bes. ein Schauspiel mit ansehen, dah. οἱ ϑεώμενοι, die Zuschauer, Ar. Nubb. 510 Plut. 798; ζητεῖ τὸ κακὸν τεϑεᾶσϑαι Th. 797; ὅκως ἐκείνην ϑεήσεαι γυμνήν Her. 1, 8; πόλεμον, den Krieg mit ansehen, 8, 116; πάντες ὥςπερ ἄγαλμα ἐϑεῶντο αὐτόν Plat. Charm. 154 c; übertr., geistig betrachten, τὰ ὀνόματα Crat. 411 a, τὸ ἀληϑὲς καὶ τὸ ϑεῖον Phaed. 84 a; ϑεῶ δὴ καὶ τὸ μετὰ ταῦτα ἑπόμενον Polit. 298 e; ϑεα-σάμενος, ὅτι οὕτως ἔχεις πρὸς τὸ ἀγαϑόν Prot. 352 a. – Τὸ ϑεαϑέν, das Gesehene, Thuc. 3, 38, ist f. l. für δρασϑέν. – Bei Sp. finden sich einzelne Formen des Activs, bes. ϑέα, siehe. Die dor. Form s. unter ϑάομαι.
-
107 λίθος
λίθος, 1) ὁ, der Stein, Felsblock; τρηχύς, ὀκριόεις, Il. 5, 308. 8, 327, ξεστός, Odyss. 3, 406; ἐπεὶ οὔ σφι λίϑος χρὼς οὐδὲ σίδηρος, Il. 4, 510, vgl. 19, 494; σοὶ δ' αἰεὶ κραδίη στερεωτέρη ἐστὶ λίϑοιο Od. 23, 103; so oft als Sinnbild des Unerbittlichen, Gefühllosen, Ar. Nubb. 1202, Plat. Hipp. mai. 292 d; vgl. auch ὥςπερ λίϑον ζῆν, Gorg. 494 a; auch sprichwörtlich λίϑῳ λαλεῖς, Paroemigr. App. 3, 68; vgl. Jacobs zu Ach. Tat. II, 815 ff. – Von der steinernen Wurfscheibe, Od. 8, 190; übh. Steine, welche die Kämpfenden auf einander schleudern, Hom. u. A.; μὴ βαλέτω με λίϑῳ τραχεῖ φϑόνος, Pind. Ol. 8, 55; oft τοῖς λίϑοις βάλλειν, Thuc. 4, 43; Xen. An. 5, 7, 19; τοῖς λίϑοις τύπτειν ἐκ χειρός, Pol. 3, 13, 4; – λίϑον τινὰ ποιεῖν, zu Stein machen, versteinern, Il. 24, 611 Od. 13, 156; μὴ αὐτόν με λίϑον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε Plat. Conv. 198 c. – Sprichwörtliche Vrbdgn sind noch μηδ' εἰς πέτρας τε καὶ λίϑους σπείρειν, Plat. Legg. VIII, 838 c; πάντα λίϑον κινεῖν, eigtl. im Spiel jeden Stein ziehen (so sagt Theocr. 6, 18 τὸν ἀπὸ γραμμᾶς κινεῖ λίϑον), d. i. Alles in Bewegung setzen, um einen Zweck zu erreichen; auch λίϑον ἕψειν u. ähnl., s. Paroem. – In Athen ist ὁ ἐν τῇ πυκνὶ λίϑος die steinerne Rednerbühne, von der herab die Redner zum Volk sprachen, B. A. 277, Oratt.; vgl. Ar. Ach. 683 Pax 680. – Auf der ἀγορά ist auch ὁ τοῦ κήρυκος λίϑος, auf welchen sich der Herold stellt, wenn er Etwas öffentlich ausruft, Plut. Sol. 8; – auf einem andern Steine, ἐν ἀγορᾷ πρὸς τῷ λίϑῳ, mußte jeder Thesmothet schwören, Plut. Sol. 25; – u. im Areopag stand der Kläger auf einem Steine, Harpocr. – 2) ἡ λίϑος, bei Hom. = masc., von dem Wurfsteine, λίϑοι ϑαμειαί, Il. 12, 287; στερεὴ λίϑος Od. 19, 494. – Nach den Gramm. bes. die edleren, zur Politur u. feineren Bearbeitung geeigneten Steine, bes. Edelsteine, τὴν λίϑον ταύτην ἑώρας τὴν καλήν, τὴν διαφανῆ, Ar. Nubb. 766; bei Her. 2, 44, σμαράγδου λίϑου, ist das Genus nicht zu erkennen; bei Xen. ἦν ἡ κρηπὶς λίϑου ξεστοῦ κογχυλιάτου, geglätteter Muschelmarmor, An. 3, 4, 10; ἡ Ἡρακλεία λίϑος, der Magnet, Plat. Ion 533 d; Sp. auch ἡ μαγνῆτις λ, ; – ὴ μαργαρῖτις λ., Ath. III, 93 b. – Der Probierstein, τούτων τινὰ τῶν λίϑων, ᾗ βασανίζουσι τὸν χρυσόν Plat. Gorg. 486 d. – Auch der Grabstein, Anth.; – λίϑων χυτὰ εἴδη, Plat. Tim. 61 b, wie συγ κυρκανήσας ἐν σκύφῳ χυτῆς λίϑου Epinic. bei Ath. X, 432, eine Art Glasfluß; so ist auch Her. 2, 69 ἀρτήματα λίϑινα χυτά zu erkl. – Der Blasenstein, Arist. H. A. 3, 15 u. Medic.
-
108 ίτέα
ίτέα, ἡ, ion. ἰτέη u. ἰτείη, Ap. Rh. 4, 1428 (vgl. vimen, vieo), die Weide, der Weidenbaum, Il. 21, 850; ὠλεσίκαρποι, weil sie keine Frucht tragen, Od. 10, 510; Her. 1, 194; Sp.; τανυμήκεες Thall. 3 (VI, 170). – Ein von Weidenruthen geflochtener Schild, mit Erz überzogen, κατάχαλκος Eur. Heracl. 376, χαλκόνωτος Troad. 1193, vgl. Suppl. 695 Cycl. 7 u. Ar. bei Eust. 911, 63.
-
109 αὐτο-σχέδιος
αὐτο-σχέδιος (σχεδία), α, ον, auch 2 Endungen, 1) Hom. αὐτοσχεδίῃ μῖξαι χεῖράς τε μένος τε, im Handgemenge Faust u. Kraft erproben (vgl. αὐτοσταδία), Il. 15, 510; αὐτοσχεδίην πλήττειν τινά, sc. πληγήν, einen Hieb aus freier Faust versetzen, 12, 192; αὐτοσχεδίην οὐτασμένος Od. 11, 536. – 2) Gew. aus dem Stegereif, ἐξ αὐτοσχεδίης H. h. Merc. 55; ἐξ αὐτοσχεδίου Sp., wie Herodian. 7, 8, 25, der auch πόλεμος 7, 4, 8 so braucht; βωμός, τείχη, ohne Vorbereitung, kunstlos gemacht, Dion. Hal. 1, 40. 3, 67. Bes. von der Rede u. von Gedichten, Dion. Hal. 2, 34; Plut.
-
110 μήδευμα
μήδευμα, τό, listiger Anschlag, Schol. Hes. Th. 510.
-
111 αἴγειρος
-
112 αἰολο-μήτης
αἰολο-μήτης, Hes. frg. 28, = αἰολό-μητις, Listen voll, Prometheus, Hes. Ih. 510; ϑεός, Aesch. Suppl. 1019; ἔρως Mus. 198; sp. D.
-
113 μῡκάομαι
μῡκάομαι, aor. ἔμυκον, perf. μέμῡκα, den Naturlaut nachahmendes Wort, brüllen; von Rindern, ταῦρος μεμυκώς, Il. 18, 580; πόρτιες μυκώμεναι, Od. 10, 413; κρέα δ' ἀμφ' ὀβελοῖς ἐμεμύκει, 12, 395; δαμαλιν, ἃ μέμυκε, Aesch. Suppl. 347; πόριν μυκωμένην, Eur. Bacch. 737; auch vom Herakles, Herc. f. 870; u. danach komisch ἔβλεψεν εἴς με δριμὺ κἀμυκᾶτο, Ar. Ran. 562; μυκάσατο, Theocr. 22, 75; γοερόν τι μυκώμενοι, Luc. V. H. 2, 44. – Auch von leblosen Dingen, dumpf ertönen, erdröhnen; πύλαι μύκον οὐρανοῦ, sie knarrten auf, Il. 5, 479, vgl. 12, 460; vom Flusse, μεμυκὼς ἠΰτε ταῦρος, 21, 237; vom Schilde, der mit der Lanze getroffen wird, μέγα δ' ἀμφὶ σάκος μύκε δουρὸς ἀκωκῇ, 20, 260; μέμυκε δὲ γαῖα καὶ ὕλη, vom Sturme, Hes. O. 510; vom Donner, μυκησαμένη βροντή, Ar. Nubb. 292.
-
114 ἀ-πείρων
ἀ-πείρων, ον (πέρας), 1) unbegrenzt, unermeßlich, oft bei Hom. γαῖα, κατ' ἀπείρονα γαῖαν Od. 17, 418, sonst stets ἐπ' ἀπείρονα γαῖαν, Iliad. 7, 446. 24, 542 Od. 1, 98. 5, 46. 17, 386. 19, 107, πολλὴν ἐπ' ἀπείρονα γαῖαν Od. 15, 79; πόντον ἀπείρονα Od. 4, 510; Ἑλλήσποντος Il. 24, 545; δῆμος 24, 776; ὕπνον, ohne Ende, Od. 7, 286; δεσμοὶ τρὶς τόσσοι ἀπείρονες 8, 340; δόξα Pind. P. 2, 64; kreisrund, Aesch. frg. 434; vgl. Ar. bei Schol. Il. 14, 200 u. B. A. 420; καρπὸς Ἰάκχου Agath. 24 (XI, 64). – 2) ( πεῖρα) unerfahren, unwissend, Soph. O. R. 1089.
-
115 ἀπο-λαυστικός
ἀπο-λαυστικός, dem Genuß ergeben, βίος Arist. Nic. 1, 5, 2; wie die Phäaken Ath. I, 16; vgl. XII, 510 c; οἱ ἀπολαυστικοί Plut. non posse 12 (bes. vom Essen, s. Ath. unter ἀπόλαυσις); ἀπολαυστικῶς ζῆν Arist. pol. 5, 8, 20; nur für den Genuß, τὰ ἀπολαυστικά (im Ggstz der κάρπιμα) ἀφ' ὧν μηδὲν περὶ τὴν χρῆσιν γίγνεται, ὅ, τι καὶ ἄξιον Arist. rhet. 1, 5; zu genießen, οἶνος Pol. 12, 2; – von der Kost, gedeihlich, Ath. III, 87 e.
-
116 ἀπ-η-λεγής
ἀπ-η-λεγής, ές, rücksichtslos, Sp.; advb. ἀπηλεγέως Hom. zweimal, Iliad. 9, 309 Od. 1, 373 μῦϑον ἀπηλεγέως ἀποειπεῖν (ἀποείπω), grade heraus; μῦϑον ἀ. ἀγόρευεν h. Hom. Merc. 362; ὡς φάτο Ap. Rh. 2, 25; νίσσομαι 1, 785; τύπτειν Qu. Sm. 1, 226. Ebenso ἀπηλεγές, Opp. Cyn. 2, 510; Nic. Ther. 495, neben διαμπερές, d. i. genau, Schol. ἀκριβῶς καὶ συντόμως.
-
117 ἀσπάζομαι
ἀσπάζομαι, freundlich bewillkommnen, begrüßen, bes. bei der Ankunft; τὸν χερσίν τ' ἠσπάζοντο ἔπεσσί τε μειλιχίοισιν Od. 19, 415; ἠσπάζοντ' Ὀδυσῆα 22, 498; δεξιῇ ἠσπάζοντο ἔπεσσί τε μειλιχίοισιν Iliad. 10, 542; χερσίν τ' ἠσπάζοντο Od. 3, 35; φωνᾷ νιν Pind. I. 2, 25; so auch Tragg., z. B. Aesch. Ag. 510; Soph. O. R. 596; Plat. oft, πόῤῥωϑεν Charm. 453 b; von einem Hunde, der seinen Herrn schmeichelnd bewillkommt, Xen. Mem. 2, 3, 9; vgl. Plat. Rep. II, 376 a; küssen, neben καταφιλέω, ἀσπάσαιτο Xen. Cyr. 6, 4. 10; beim Weggehen, Hell. 4, 1, 3; ταῖς κώπαις, durch Ruderschläge salutiren, Plut. Ant. 77, αὐτοκράτορα, als Imperator begrüßen, ebenso βασιλέα. Ueberhaupt gern haben, lieben, καὶ φιλῶ Plat. Apol. 29 d u. öfter; Is. 9, 4, 30 u. A.; schmeicheln, καὶ προςγελᾷ Plat. Rep. VIII, 566 b; sich eifrig mit etwas beschäftigen, σοφίαν Xen. Ep. 1, 2; κύνες ἀσπάζονται τὰ ψευδῆ ἴχνη, verfolgen die falsche Spur, Cyn. 3, 7; Plut. vrbdt γίγνεταί τί μοι ἀσπαζομένῳ, ich nehme etwas gern auf.
-
118 ἀστρο-χίτων
ἀστρο-χίτων, im Sternenkleide, μήνη, νύξ, Orph. Arg. 510. 1026; Nonn. D. 17, 946.
-
119 ὀφέλλω
ὀφέλλω, 1) vermehren, vergrößern, erhöhen; Hom. nur im praes. u. imperf. act. u. pass. und in der ion. Form des aor. ὀφέλλειεν; ὀφέλλει δ' ἀνδρὸς ἐρωήν (nämlich πέλεκυς), Il. 3, 62; ἲς ἀνέμου μάλιστά γε κύματ' ὀφέλλει, die Gewalt des Sturmes macht die Wellen zunehmen, treibt höhere Wellen, 15, 383; Ggstz von μινύϑω, 20, 242; οἶκον ὀφέλλειν, den Wohlstand eines Hauses erhöhen, Od. 15, 21; Hes. Sc. 497; und pass., οἶκος ὀφέλλετο, Od. 14, 233; οὔτι χρὴ μῦϑον ὀφέλλειν, ἀλλὰ μάχεσϑαι, Il. 16, 631, das Gerede vermehren, noch mehr Worte machen; δέμας δ' ὤφελλε καὶ ἥβην, Od. 16, 174, machte ihn größer und jünger; οὕτω κεν καὶ μᾶλλον ὀφέλλειεν πόνον ἄμμιν, Od. 2, 334; auch ὀφέλλειν τινὰ τιμῇ, Einen an Ehre erhöhen, ihm größere Ehre erzeigen, Il. 1, 510; ὕβριν, den Frevel mehren, noch mehr Frevel üben, Hes. O. 215; πόλεμον καὶ δῆριν, ibd. 14, vgl. 33; πεδίον σὺν ϑεῶν τιμαῖς, Pind. P. 4, 260; τὰ τῶν ϑύραϑεν δ' ὡς ἄριστ' ὀφέλλετε, Aesch. Spt. 175; u. pass., ἀραγμὸς δ' ἐν πύλαις ὀφέλλεται, er wächst, nimmt zu, 231; sp. D., auch absolut, Ap. Rh. 2, 801, wo der Schol. erkl. εὐεργετεῖν. – 2) zusammenfegen, -kehren, στέγην, Hipponax bei Schol. Lycophr. 1165. – 3) von dem Vorigen ganz verschieden, wie ὀφείλω, schnidig sein, μοιχάγρι' ὀφέλλει, Od. 8, 332, wie ζωάγρια ibd. 462; ἦλϑε μετὰ χρεῖος, τό ῥά οἱ πᾶς δῆμος ὄφελλεν, 21, 17; u. pass., χρεῖός μοι ὀφέλλεται, 3, 367; – verpflichtet sein, müssen, ὀφέλλετε ταῦτα πένεσϑαι, ihr solltet dies thun, Il. 19, 200; u. so bes. ὤφελλον oder ὄφελον, für ὤφελον: ὡς πρὶν ὤφελλ' ἀπολέσϑαι, 7, 390; αἴϑ' ὤφελλες σημαίνειν, 14, 84; τιμήν πέρ μοι ὄφελλεν Ζεὺς ἐγγυαλίξαι, 1, 353, öfter.
-
120 ἀν-υπό-θετος
ἀν-υπό-θετος, 1) nicht untergeschoben? – 2) ohne Voraussetzung, absolut, ἐπ' ἀρχὴν ἀνυπόϑετον ἐξ ὑποϑέσεως ὶέναι Plat. Rep. VI, 510 b 611 b; Plut. – 3) ohne Grundlage, Plut.
См. также в других словарях:
510 — Portal Geschichte | Portal Biografien | Aktuelle Ereignisse | Jahreskalender ◄ | 5. Jahrhundert | 6. Jahrhundert | 7. Jahrhundert | ► ◄ | 480er | 490er | 500er | 510er | 520er | 530er | 540er | ► ◄◄ | ◄ | 506 | 507 | 508 | … Deutsch Wikipedia
510 — Années : 507 508 509 510 511 512 513 Décennies : 480 490 500 510 520 530 540 Siècles : Ve siècle VIe siècle … Wikipédia en Français
510-е — VI век: 510 519 годы 490 е · 500 е 510 е 520 е · 530 е 510 · 511 · 512 · 513 · 514 · 515 · 516 · 517 · 518 · … Википедия
510-е до н. э. — VI век до н. э.: 519 510 годы до н. э. 530 е · 520 е 510 е до н. э. 500 е · 490 е 519 до н. э. · 518 до н. э. · 517 до н. э. · 516 до н. … Википедия
-510 — Cette page concerne l année 510 du calendrier julien proleptique. Années : 513 512 511 510 509 508 507 Décennies : 540 530 520 510 500 490 480 Siècles … Wikipédia en Français
510 a. C. — Años: 513 a. C. 512 a. C. 511 a. C. – 510 a. C. – 509 a. C. 508 a. C. 507 a. C. Décadas: Años 540 a. C. Años 530 a. C. Años 520 a. C. – Años 510 a. C. – Años 500 a. C. Años 490 a. C. Años 480 a. C. Siglos … Wikipedia Español
510 — Años: 507 508 509 – 510 – 511 512 513 Décadas: Años 480 Años 490 Años 500 – Años 510 – Años 520 Años 530 Años 540 Siglos: Siglo V – … Wikipedia Español
510 — yearbox in?= cp=5th century c=6th century cf=7th century yp1=507 yp2=508 yp3=509 year=510 ya1=511 ya2=512 ya3=513 dp3=480s dp2=490s dp1=500s d=510s dn1=520s dn2=530s dn3=540s NOTOC EventsBy PlaceEurope* Anicius Manlius Severinus Boethius, a… … Wikipedia
510 Spadina and 509 Harbourfront (TTC) — 510 Spadina and 509 Harbourfront are streetcar routes in Toronto, Ontario, Canada, operated by the Toronto Transit Commission. HistorySpadina s streetcar service dates back to 1891, when belt line railway service circled the area enclosed by… … Wikipedia
(510) mabella — est un petit astéroïde de la ceinture principale. Lien externe (en) Caractéristiques et simulation d orbite sur la page Small Body Database du JPL [java] Navigateur astéroïdal … Wikipédia en Français
510 Mabella — is a minor planet orbiting the Sun … Wikipedia