Перевод: с греческого на все языки

со всех языков на греческий

ὑπηρέται

  • 1 υπηρέται

    ὑπηρέτης
    rower: masc nom /voc pl
    ὑπηρέτᾱͅ, ὑπηρέτης
    rower: masc dat sg (doric aeolic)

    Morphologia Graeca > υπηρέται

  • 2 ὑπηρέται

    ὑπηρέτης
    rower: masc nom /voc pl
    ὑπηρέτᾱͅ, ὑπηρέτης
    rower: masc dat sg (doric aeolic)

    Morphologia Graeca > ὑπηρέται

  • 3 ὑπηρέται

    Ελληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > ὑπηρέται

  • 4 ὑπηρέτης

    ὑπηρέτης, ου, ὁ (Aeschyl., Hdt.+; ins, pap, LXX; TestBenj 3:8; EpArist, Philo, Joseph., Just.; Tat. 4, 2; loanw. in rabb.; freq. as t.t. for a governmental or other official) one who functions as a helper, freq. in a subordinate capacity, helper, assistant (e.g. a physician’s assistant: Hobart 88f; as adjutant: Arrian, Tact. 10, 4; 14, 4; the lictor beside the consul: Appian, Liby. 90 §424; the 20 senators with Pompey: Appian, Bell. Civ. 2, 18 §67; the priest’s helpers: Diod S 1, 73, 3; the assistant to the ἡγούμενος of a cultic fellowship: Sb 7835, 11 [I B.C.]) Dg 7:2. John (Mark) as ὑπ. of Paul and Barnabas Ac 13:5 (BHolmes, Luke’s Description of John Mark: JBL 54, ’35, 63–72; WHadorn, D. Gefährten u. Mitarbeiter des Pls: ASchlatter Festschr. 1922, 65–82; RTaylor, ET 54, ’42/43, 136–38). Of the attendants of a board or court (Diod S 14, 5, 1f and Appian, Bell. Civ. 1, 31 §138 of attendants of the court; Diod S 17, 30, 4 παρέδωκε τοῖς ὑπηρέταις … ἀποκτεῖναι; Maximus Tyr. 3, 2b), of the Sanhedrin (Jos., Bell. 1, 655 παρέδωκεν τοῖς ὑπ. ἀνελεῖν, Ant. 4, 37 πέμψας ὑπ.; 16, 232) Mt 5:25 (Ael. Aristid. 45 p. 68 D.: ὁ δικαστὴς παραδίδωσι τ. ὑπηρέταις ‘deputies’); 26:58; Mk 14:54, 65; J 7:32, 45f; 18:3, 12, 22; 19:6; Ac 5:22, 26; GJs 10:1; 15:2. W. δοῦλοι (as Pla., Polit. 289c [on this Collins 81–84, s. below]; Just., A I, 14, 1) J 18:18. Of a synagogue attendant (as prob. in the Roman-Jewish grave ins: RGarrucci, Dissertazioni archeologiche II 1865, p. 166 no. 22) Lk 4:20 (ὑπ. as a title of cult officials: Thieme 33. Also Musaeus, Fgm. 11 Diels [Paus. 10, 5, 6]: Pyrcon as Poseidon’s ὑπηρέτης ἐς τὰ μαντεύματα; Dio Chrys. 19 [36], 33 ὑπ. τῶν τελετῶν; PLond 2710 recto, 11 [HTR 29, ’36, p. 40; 50]). Of a king’s retinue J 18:36; GJs 21:2; 23:1f. The apostles as assistants of Christ Ac 26:16; 1 Cor 4:1 (Epict. 3, 22, 82 the Cynic as ὑπ. τοῦ Διός; Galen, Protr. 5 p. 12, 5 J.: Socr., Hom. et al. as ὑπ. τοῦ θεοῦ; Pythagorean saying: WienerStud 8, 1886, p. 278 no. 105 τὸν εὐεργετοῦντά σε εἰς ψυχὴν ὡς ὑπηρέτην θεοῦ μετὰ θεὸν τίμα=one who has benefited you spiritually, esteem as God’s helper after God; Sextus 319; Just., D. 57, 3). Believers gener. as θεοῦ ὑπηρέται (w. οἰκονόμοι [as 1 Cor 4:1] and πάρεδροι) IPol 6:1 (cp. PGM 59, 3; 5 and Jos., Bell. 2, 321, Ant. 3, 16).—Also w. objective gen. of that to which services are rendered (Appian, Bell. Civ. 3, 41 §169 τῆς πατρίδος ὑπ.; Wsd 6:4) ὑπηρέται τοῦ λόγου ministers of the word Lk 1:2 (cp. the role of a scribe Sir 39:1–4; PMather, BR 30, ’85, 28f). ἐκκλησίας θεοῦ ὑπηρέται servants of God’s assembly/church ITr 2:3.—On the obscure οἱ τῶν ἐχθρῶν ὑπηρέται B 16:4 s. Windisch, Hdb. ad loc.—On the functions of the ὑπ. in Greco-Rom. Egypt, HKupiszewski and JModrzejewski, JJP XI and XII, ’57/58, 141–66; JCollins, Diakonia ’90, esp. 81–84, 173–75.—B. 1334. DELG. M-M. TW. Spicq. Sv.

    Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία > ὑπηρέτης

  • 5 σφοδρός

    σφοδρός, heftig, eifrig, ungestüm; Hom. hat nur das adv., μάλα σφοδρῶς ἐλάαν, Od. 12, 124; öfter in att. Prosa : τὸ σφοδρὸν μῖσος, Thuc. 1, 103; ἔνδεια, Xen. An. 1, 10, 18; auch ὑπηρέται, Cyr. 2, 1, 31; ἀνὴρ σφοδρὸς καὶ νέος, Plat. Legg. VIII, 839 b; ὡς σφοδρὸς ἐφ' ὅτι ὁρμήσειε, Apol. 21 a; καὶ φιλότιμος, 23 e; καὶ πυκναὶ ἐπιϑυμίαι, Rep. IX, 573 e; διὰ τὴν σφοδροτέραν τοῠ δέοντος ἐπιϑυμίαν, Polit. 308 a; adv., σφοδρῶς διαβάλλειν, Apol. 23 e; Folgde.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > σφοδρός

  • 6 χορευτής

    χορευτής, , der Reigentänzer, Chortänzer, Pind. P. 12, 27; übh. Einer aus dem Chore, Plat. Phaedr. 252 d; τὰ ἐπινίκια ἔϑυσε αὐτός τε καὶ οἱ χορευταί Conv. 173 a; neben ῥαψῳδοί u. ὑποκριταί als ὑπηρέται τῶν ποιητῶν genannt, Rep. II, 373 b.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > χορευτής

  • 7 κράτιστος

    κράτιστος, ep. κάρτιστος, superl. von κρατύς, eigtl. der stärkste, der gewaltigste, Il. 1, 266; καρτίστη μάχη, die gewaltigste, heftigste Schlacht, 6, 185; ϑεῶν κράτιστος ist Zeus Pind. Ol. 14, 14; ὦ κρατίστου πατρὸς Ἑλλήνων τραφεὶς Ἀχιλλέως παῖ Νεοπτόλεμε Soph. Phil. 3; ὦ κράτιστον Οἰδίπου κάρα O. R. 40; auch in Prosa, τὸ κρατίστους εἶναι, εἰ τοὺς κρατίστους ἐνικήσαμεν Thuc. 7, 67; wie es aber in dieser Bdtg der superl. zu ἀγαϑός ist, so geht es auch in die anderen Bdtgn des Positivs über, der tüchtigste zu Etwas, der beste, φυγέειν κάρτιστον ἀπ' αὐτῆς, das Beste ist zu fliehen, Od. 12, 120; Aesch. Prom. 216; ὅσῳ κράτιστον κτημάτων εὐβουλία Soph. Ant. 1037; ὑπηρέται Xen. An. 1, 9, 18; κριταί Cyr. 8, 2, 27;. c. inf., κράτιστοι τοῦτο ποιεῖν, am tüchtigsten, geeignetsten, dies zu thun, Thuc. 2, 81; δια-βάλλειν Plat. Phaedr. 267 d; vgl. Xen. Mem. 1, 4, 1; auch περί τι, Plat. Polit. 257 a; τὴν ψυχήν Thuc. 2, 40; κράτιστον οὖν νῷν ἀποϑανεῖν Ar. Equ. 80; so auch in Prosa, es ist das Beste, Nützlichste; – ἀπὸ τοῦ κρατίστου, adverbial, Pol. 8, 19, 4 u. öfter, auf die beste Weise.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > κράτιστος

  • 8 κανών

    κανών, όνος, ὁ (verwandt scheint κάννα), jede gerade Stange, gerader Stab, um Etwas gerade, aufrecht od. aus einander zu halten; – 1) bei Hom. sind κανόνες die beiden überkreuz gelegten Hölzer, die zur Ausspannung des Schildrandes dienen, über welche das Leder gespannt ist, welches die Fläche des Schildes bildet, oder zwei Querhölzer oben u. unten auf der inneren Seite des Schildes, an denen der Schildhalter, τελαμών, befestigt war, ehe die Handgriffe, ὄχανα, in Gebrauch kamen; Iliad. 8, 193. 13, 407. Vgl. D. Hal. 2, 71 ἃς (πέλτας) ὑπηρέται τινὲς αὐτῶν ἠρτημένας ἀπὸ κανόνων κομίζουσι. – 2) Il. 23, 760 von der webenden Frau κανών, ὅντ' εὖ μάλα χειρὶ τανύσσῃ πηνίον ἐξέλκουσα παρὲκ μίτον, ἀγχόϑι δ' ἴσχει στήϑεος, entweder der Garn- oder Weberbaum, od. die Spule zum Aufwickeln des Garnes, was Nonn. D. 47, 631 nachahmt, wie auch Ar. Th. 822 als Geräthe der Frauen neben einander nennt τἀντίον, ὁ κανών, οἱ καλαϑίσκοι, τὸ σκιάδειον; nachher auf die Männer übertr. τοῖς ἀνδράσι ἀπόλωλεν ὁ κανὼν ἐκ τῶν οἴκων αὐτῇ λόγχῃ, wo entweder an den Schild mit dem Schol. zu denken, od. an den Schaft der Lanze, κάμακα erkl. der Schol. Auch Plut. sept. sap. conv. 13 erwähnt als Vorbereitung zum Weben κανόνων διάϑεσις καὶ ἀνέγερσις ἀγνύϑων; vgl. noch Poll. 7, 36. Aber κανόνες αὐλαιῶν sind Gardinenstangen, Chares Ath. XII, 538 d. – 3) der Wageballen u. die Wage selbst, Poll.; vgl. Ar. Ran. 798 u. Ep. ad. 85 (XI, 334), ἔστησ' ἀμφοτέρων τὸν τρόπον ἐκ κανόνος· εἰς τὸ μέρος δὲ καϑείλκετο τὸ τάλαντον; eigtl. nach Schol. Ar. Ran. 798 die Zunge am Wagebalken, τὸ ἐπάνω τῆς τρυτάνης ὃν καὶ εἰς ἰσότητα ταύτην ἄγον. – 4) die Ruthe, als Meßwerkzeug, die Meßruthe, Sp. Am Gewöhnlichsten jedes Instrument, das dazu dient, eine gerade Richtung hervorzubringen, Loth od. Setzwage, Richtscheid; ὥςτε τέκτονος παρὰ στάϑμην ἰόντος ὀρϑοῦται κανών Soph. frg. 421; πύργους ὀρϑοῖσιν ἔϑεμεν κανόσιν Eur. Troad. 6; κανόνι καὶ τόρνῳ χρῆται ἡ τεκτονική Plat. Phil. 56 b; ἐν τῇ τεκτονικῇ, ὅταν εἰδέναι βουλώμεϑα τὸ ὀρϑὸν ἢ τὸ μή, τὸν κανόνα προςφέρομεν Aesch. 3, 199; μολίβδινος Arist. Eth. 5, 14; Lineal, ταμίης γραμμῆς ἰϑυπόρος Paul. Sil. 50 (VI, 64), u. öfter in der Anth. Uebertr. heißt der Glück verheißende Sonnenstrahl κανὼν σαφής. Uebh. Richtschnur, Regel, Vorschrift; κανόνι τοῦ καλοῦ μετρῶν Eur. Hec. 602; γνώμης πονηροῖς κανόσιν ἀναμετρούμενος τὸ σῶφρον El. 52; ὅσα γὰρ ἀδικημάτων νόμος τις διώρικε, ῥᾴδιον τούτῳ κανόνι χρωμένους κολάζειν τοὺς παρανομοῦντας Lycurg. 9; ὅροι τῶν ἀγαϑῶν καὶ κανόνες Dem. 18, 296; καὶ μέτρον Arist. Eth. 3, 6. – So hieß eine Statue des Polykleitos κανών, die als Regel für die Schönheitsverhältnisse der menschlichen Gestalt anerkannt wurde; in der Musik das Monochord, nach dem alle übrigen Tonverhältnisse bestimmt wurden, Nicom. arithm.; so hießen auch bei den alexandrinischen Grammatikern die Sammlungen der griechischen Schriftsteller, welche sie als mustergültig anerkannten, Quint. inst. rhet. 10, 1, 54. 59; Ruhnken histor. oratt. p. XCIV; bei den K. S. diejenigen heiligen Bücher, welche die Kirche als Richtschnur u. Glaubensregel angenommen hatte, die kanonischen Bücher. – Bei den Gramm. sind κανόνες Regeln, bes. der Declination u. Conjugation, u. Regeln über die Construction, vgl. z. B. Choerobosc. in B. A. 1180. – Κανόνες χρονικοί, chronologische Hauptmomente, welche man als ausgemacht annahm, u. nach denen man die dazwischen liegenden Zeiträume berechnete, Plut. Sol. 27; vgl. D. Hal. 1, 74; a. Sp.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > κανών

  • 9 δέ

    δέ, eine von Hom. an sehr gew. Partikel, welche einzelne Theile eines Satzes u. ganze Sätze so an einander knüpft, daß das Hinzukommende als ein Anderes, Gegenüberstehendes bezeichnet wird: aber, dagegen; wenn der vorangehende, den Gegensatz bildende Ausdruck negativ ist, durch sondern zu übersetzen; ist der Gegensatz schwach, so genügt zur Übersetzung » und«, » ferner« u. dgl. Soll der Gegensatz recht bestimmt und scharf hingestellt werden, so gebraucht man μένδέ; das μέν wird im Deutschen meistens nicht durch ein eigenes Wort übersetzt, sondern nur durch den Ton ausgedrückt. – Einige halten δέ für geschwächt aus δή, vgl. μέν μήν; Andere halten es für entstanden aus ΔFΕ', verwandt δύο; Andere bringen es mit δέω »binden« zusammen. – Bei Homer sind besonders folgende Arten des Gebrauchs wichtig: – 1) die ganz lose, bloß anreihende Verbindung, wo die Gegensätze sehr schwach sind, so daß δέ nicht viel Anderes bedeutet als καί; z. B. Odyss. 8, 455 τὸν δ' ἐπεὶ οὖν δμωαὶ λοῠσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν χλαῖναν καλὴν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, ἔκ ῥ ἀσαμίνϑου βὰς ἄνδρας μέτα οἰνοποτῆρας ἤιε, zu ἀμφὶ δέ μιν Schol. ὁ δέ ἀντὶ τοῠ καί; Iliad. 1, 43 sqq ἃς ἔφατ' εὐχόμενος, τοῦ δ' ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων, βῆ δὲ κατ' Οὐλύμποιο καρήνων χωόμενος κῆρ, τόξ' ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε φαρέτρην. ἔκλαγξαν δ' ἄρ' ὀιστοὶ ἐπ' ὤμων χωομένοιο, αὐτοῦ κινηϑέντος· ὁ δ' ἤιε νυκτὶ ἐοικώς. ἕζετ' ἔπειτ' ἀπάνευϑε νεῶν, μετὰ δ' ἰὸν ἕηκεν· δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ' ἀργυρέοιο βιοῖο; Odyss. 5, 243 sqq. αὐτὰρ ὁ τάμνετο δοῠρα· ϑοῶς δέ οἱ ἤνυτο ἔργον. εἴκοσι δ' ἔκβαλε πάντα, πελέκκησεν δ' ἄρα χαλκῷ, ξέσσε δ' ἐπισταμένως καὶ ἐπὶ στάϑμην ἴϑυνεν. τόφρα δ' ἔνεικε τέρετρα Καλυψὼ δῖα ϑεάων· τέτρηνεν δ' ἄρα πάντα καὶ ἥρμοσεν ἀλλήλοισιν, γόμφοισιν δ' ἄρα τήν γε καὶ ἁρμονιῇσιν ἄρασσεν; Iliad. 1, 345 sqq ἃς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείϑεϑ' ἑταίρῳ, ἐκ δ' ἄγαγε κλισίης Βρισηίδα καλλιπάρῃον, δῶκε δ' ἄγειν. τὼ δ' αὖτις ἴτην παρὰ νῆας Ἀχαιῶν· ἡ δ' ἀέκουσ' ἅμα τοῖσι γυνὴ κίεν. – 2) Nicht selten knüpft Homer durch δέ an, wo man vielmehr γάρ erwartet; Iliad. 8, 85 ἀλγήσας δ' ἀνέπαλτο, βέλος δ' εἰς ἐγκέφαλον δῠ, σὺν δ' ἵππους ἐτάραξε, Scholl. Aristonic. βέλος δ': ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ, βέλος γάρ; so auch in der Zusammensetzung οὐδέ: Iliad. 6, 360 μή με κάϑιζ', Ἑλένη, φιλέουσά περ· οὐδέ με πείσεις, Scholl. Aristonic. οὐ δέ: ὅτι ὁ δέ ἀντὶ τοῦ γάρ, οὐ γάρ με πείσεις; vgl. noch Scholl. Odyss. 2, 6. 4, 236. – 3) Auch statt δή schien alten Grammatikern bei Homer δέ zu stehn; vgl. z. B. Iliad. 1, 204 ἀλλ' ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τελέεσϑαι ὀίω, Scholl. Nicanor. ἤτοι στικτέον ἐπὶ τὸ »ἐρέω«, ἢ βραχὺ διασταλτέον. ἐὰν μὲν οὖν στίζωμεν, ἔσται τὸ λεγόμενον τοῠτο καὶ τετε λέσϑαι ὑπολαμβάνω· ἐὰν δὲ διαστέλλωμεν, ἔσται ὁ δέ κείμενος ἀντὶ τοῠ δή, καὶ τὸ τό ἀντὶ ὑποτακτικοῠ τοῦ ὅ, vgl. Friedlaender Nicanor p. 34. – 4) Ein Gegensatz kann, genau genommen, nur zwischen coordinirten Ausdrücken stattfinden; Homer aber gebraucht nicht selten δέ in Hauptsätzen, um sie den ihnen untergeordneten vorausgehenden Nebensätzen (Vordersätzen) gegenüberzustellen; Aristarch erklärte in solchen Fällen das δέ des Hauptsatzes kurzweg für περιττόν. Dies ist auch eine ganz richtige Auffassung; denn, wenn man die Construction für anakoluthisch erklärt, und den Grund der Erscheinung darin sieht, daß es ursprünglich gar keine untergeordneten Sätze gegeben habe, sondern nur Hauptsätze, so daß also ursprünglich δέ in jedem Satze habe stehn dürfen, von welchem Zustande der Sprache eben der hier betrachtete Homerische Gebrauch ein altehrwürdiger Rest sei, – wenn man diese Ansicht aufstellt, so erklärt man allerdings den Ursprung der Erscheinung, und zwar, wie es scheint, ganz richtig; aber man beseitigt keineswegs die nackte Thatsache, daß, so wie nun einmal die betreffenden Homerischen Perioden im Übrigen gebau't sind, das δέ keine Wirksamkeit, keinen Zweck hat, daß es eben so gut fortbleiben könnte, ohne daß die Deutlichkeit Schaden litte oder der Sinn sich änderte. Das δέ ist hier also in der That περιττόν; doch natürlich nur grammatisch περιττόν; denn daß rhetorisch seine Wirkung bedeutend sei, wird Niemand läugnen; die Anakoluthie giebt dem Vortrage Lebhaftigkeit und Schwung. Aber daß dieses δέ rhetorisch περιττόν sei, hat Aristarch auch gar nicht gemeint. Beispiele: Odyss. 7, 47 ἀλλ' ὅτε δὴ βασιλῆος ἀγακλυτὰ δώμαϑ' ἵκοντο, τοῐσι δὲ μύϑ ων ἦρχε ϑεὰ γλαυκῶπις Ἀϑήνη, Scholl. Aristonic. ὅτι δύο ὄντων »τοῖσι« εἶπε. καὶ περισσὸς ὁ δέ; Iliad. 5, 261 αἴ κέν μοι πολύβουλος Ἀϑήνη κῦδος ὀρέξῃ ἀμφοτέρω κτεῖναι, σὺ δὲ τούσδε μὲν ὠκέας ἵππουςαὐτοῦ ἐρυκακέειν, ἐξ ἄντυγος ἡνία τείνας, Αἰνείαο δ' ἐπἅῖξαι μεμνημένος ἵππων, ἐκ δ' ἐλάσαι Τρώων μετ' ἐυκνήμιδας Ἀχαιούς, zu σὺ δέ Scholl. Aristonic. διπλῆ, ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος. Mehr Beispiele bei Friedlaender Aristonic. (Schematol.) p. 33. Zuweilen macht das δέ περιττόν den Zusammenhang etwas dunkel, indem man nicht recht weiß, wo denn eigentlich der Nachsatz anfängt; so z. B. Iliad. 1, 194 ἕως ὁ ταῠϑ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ ϑυμόν, ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλϑε δ' Ἀϑήνη· Scholl. Nicanor. ϑυμόν: ἐνταῠϑα μὲν ὑποστικτέον, ἐπὶ δὲ τὸ »ξίφος« ἤτοι ὑπ οστικτέον ἢ στικτέον. ἐὰν μὲν οὖν ὑποστίζωμεν, ὁ ἐπιφερόμενος σύνδεσμος περισσὸς ἔσται, »ἦλϑε δ' Ἀϑήνη«· ἐὰν δὲ στίζωμεν, οὗτος μὲν καλῶς κεῖται, ὁ δὲ πρότερος πλεονάζει ἐν τῷ »ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο«. βέλτιον δὲ ὑποστίζειν ἀμφότερα· ἐν ὅσῳ γὰρ λογίζεταί τε καὶ σπᾶται, ἦλϑεν ἡ Ἀϑηνᾶ, vgl. Friedlaender.; Scholl. Aristonic. ἦλϑε δ' Ἀϑήνη: ὅτι περισσὸς ὁ δέ σύνδεσμος, vgl. Villoison und Pluygers Retract. edit. p. 8. – Auch der umgekehrte Fall tritt ein, daß das δέ περιττόν, welches Hauptsatz und Nebensatz einander gegenüberstellt, im nachstehenden Nebensatze erscheint; Iliad. 1, 340 τὼ δ' αὐτὼ μάρτυροι ἔστων πρός τε ϑεῶν μακάρων πρός τε ϑνητῶν ἀνϑρώπων καὶ πρὸς τοῠ βασιλῆος ἀπηνέος, εἴ ποτε δ' αὖτε χρειὼ ἐμεῖο γένηται ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι τοῖς ἄλλοις: hier ist das δέ in εἴ ποτε δ' αὖτε ein περιττόν. – Ueber einige Fälle noch anderer Art, in denen Aristarch angeblichdas δέ für περιττόν hielt, vgl. Friedlaender Aristonic. p. 33; die Ueberlieferung scheint hier mehrfach getrübt zu sein. Richtig ist wohl die Ueberlieferung bei Iliad. 2, 802 λίην γὰρ φύλλοισιν ἐοι. κότες ἢ ψαμάϑοισιν ἔρχονται πεδίοιο μαχησόμενοι προτὶ ἄστυ. Ἕκτορ, σοὶ δὲ μάλιστ' ἐπιτέλλομαι ὧδέ γε ῥέξαι, Scholl. Aristonic. σοὶ δέ: ὅτι περισσεύει ὁ δέ σύνδεσμος. – Bei den Attikern, bes. in Prosa, ist μέν – δέ sehr beliebt; doch steht zuweilen δέ allein, wo man μέν – δέ erwartet: ἦν χερός, ἦν δὲ τόξων πάταγος Soph. Tr. 515; τοῠ τότε βασιλέως, πατρὸς δὲ τοῠ νῦν Xen. Cyr. 4, 3, 6; so öfter bei der Apposition: μήτηρ βασιλέως, βασίλεια δ' ἐμή Aesch. Pers. 148; vgl. Ch. 188 u. öfter: τὴν νῠν Βοιωτίαν, πρότερον δὲ Καδμηΐδα γῆν καλουμένην Thuc. 1, 12. – In parenthetischen Zusätzen: Thuc. 4, 66; Xen. Cyr. 1, 2, 1; – εἷλκε μὲν ὁ Σάτυρος, εἷλκον δὲ οἱ ὑπηρέται Xen. Hell. 2, 3, 55; – häufig in Aufzählungen: πρῶτον μὲνδέ, auch ἔπειτα δέ, – stärker: τέϑνηκεν ἀνδρὸς οὐδενὸς ϑεοῦ δ' ὕπο Soph. Phil. 334; nachdrücklich: οὐ μόνονδέ Plat. Legg. V, 747 e; VI, 751 b; τὸ δὲ ὅλον ψευδός ἐστι, vielmehr, Gorg. 519 b; Conv. 216 e. – Nachdrücklich in Fragen u. Anreden, παρὰ τίνος δ' ἀφιγμένος Soph. O. R. 934; πρώην, ἔφην ἐγώ· σὺ δὲ ἄρτι πέπυσαι; Plat. Prot. 310 b; Ἥφαιστε, σοὶ δὲ χρὴ μέλειν ἐπιστολάς Aesch. Prom. 3; so bes. τί δέ. – In den Verbindungen ὧδε δὲ λέγω, Plat. Gorg. 509 d. ἐκ τῶνδε δὲ σκόπει, Phaed. 67 e, u. ä. ist es fast = nämlich. – Nach εἰ, ἐάν, ὅτι, ἐπεί u. ähnl. nach relat. u. partic. knüpft es in Homerischer Weise bei Attikern den Nachsatz an, so daß der Gegensatz, in dem dieser gegen den Vordersatz steht, nachdrücklicher hervorgehoben wird; κεἰ τὸ μηδὲν ἐξερῶ, φράσω δ' ὅμως Soph. Ant. 234; vgl. O. C. 1011; ἐάν τ' αὖ λέγω, ὅτι –, τοῦτο δ' ἔτι ἧττον πείσεσϑ έ μοι λέγοντι Plat. Apol. 38 a. So auch bes. wo ein Demonstrativum auf einen voranstehenden Relativsatz nachdrücklich zurückweis't, ἃ δ' ἐστὶν ἴδια καὶ τῆς ἡγεμονίας ἄξια –, ταῠτα δ' ἐμὸν ἔργον ἐστὶν εἰπεῖν Isocr. 4, 98; ὃ δὲ περὶ πλείους τοῦ σώματος ἡγεῖ, τὴν ψυχὴν περὶ δὲ τούτου ἐπεκοινώσω Plat. Prot. 313 a; ὅτι ταῠτα ἀγαϑὸς ἕκαστος ἡμῶν, ἅπερ σοφὸς, ἃ δὲ ἀμαϑὴς, ταῦτα δὲ κακός Lach. 194 d; ὅστις ἦν ϑακῶν ἀταρβὴς τῆς ϑεᾶς, ὁ δ' ἂν λέγοι Soph. Tr. 23; καί ποτε ὄντος πάγου, οὗτος δὲ ἐξῄει Plat. Conv. 220 b; – εἰ δ' ἐγένετο κακὴ γυνὴ Μήδεια, Πηνελόπεια δὲ μέγα πρᾶγμα, Eubul. Ath. XIII, 559 c. – Zuweilen steht es im Anfang einer Rede, wo man einen Satz ergänzen kann, Soph. Ant. 527. 1181. – Nach mehreren Zwischensätzen nimmt es die Rede wieder auf, wie unser also, Plat. Prot. 313 b; Ar. Ach. 509 Eccl. 173; Xen. Hell 1, 3, 20. – Einem vorangegangenen μέν folgen 2 und mehrere δέ, Soph. O. R. 732. 1360 Ant. 415 u. sonst. – Es steht nie im Anfang des Satzes, gewöhnlich nach einem Worte, doch auch nach mehreren, Soph. Phil. 614; ἄνευ σοῠ δέ O. C. 1347; ὅ, τι λέξω δ' ἀπορῶ O. R. 485; τὰ μὲν ἄλλα τὴν οἰκίαν δέ Dem. 27, 6. – Von Verbindungen mit andern Partikeln merke man: καὶ δέ, aber auch, und doch auch, Hom.; auch bei Att. oft, doch so, daß ein Wort dazwischen tritt, s. Krüger Xen. An. 1, 1, 2; – δ' ἀλλά, aber doch, aber wenigstens, s. Elmsl. zu Eur. Heracl. 565; – δὲ ἄρα, aber nun; – δὲ γάρ, wie ἀλλά γάρ, Her., Thuc. u. sonst; – δὲ δή, nun hingegen, aber doch, Hom.; – δέ τε, und auch, Hom. u. a. Ep.; – μέν τε δέ τε, Il. 5, 139. – Lang ist δέ in der Thesis vor einer Liquida Odyss. 24, 299 gebraucht, ποῦ δὲ νηῠς ἕστηκε ϑοή, var lect. ποῠ δαί, vgl. s. v. δαί

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > δέ

  • 10 ἄοζος

    ἄοζος (vielleicht mit αἰζηός verwandt), , Diener, bes. Opferdiener, Aesch. Ag. 223; Hesych. μάγειροι, ὑπηρέται, ϑεράποντες, ἀκόλουϑοι; ἄζοι Ath. VI, 267 c ist wohl corrumpirt.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > ἄοζος

  • 11 ῥαψ-ῳδός

    ῥαψ-ῳδός, , eigtl. der Zusammennäher, -füger von Gesängen od. Liedern; vorzugsweise begriff man unter der Benennung der Rhapsoden, im Ggstz zu den eigentlichen, die alten Sagen selbstständig behandelnden Dichtern, diejenigen, welche die einzelnen homerischen Gesänge, die des Hesiod. u. übh. der ältesten Epiker ihrem Inhalte nach zu einem größern Ganzen verbanden, u., von Ort zu Ort ziehend, gesangartig vortrugen; Her. 5, 67; Pind. N. 2, 2 heißen sie ῥαπτῶν ἐπέων ἀοιδοί; Hes. frg. 34 braucht von sich u. Homer den Ausdruck ῥάψαντες ἀοιδήν. Sie bildeten übrigens eine eigene zahlreiche und geachtete Zunft, die erst nach der schriftlichen Aufzeichnung und allgemeinern Verbreitung der homerischen Gesänge in der Achtung sank und bei Plat. Ion 530 c u. öfter keine bedeutende Rolle mehr spielt, er nennt sie ὑπηρέται ποιητῶν, Rep. II, 373 b; καὶ κιϑαρῳδοί, Legg. VI, 764 d; Xen. Mem. 4, 2, 10 Conv. 3, 6 u. Sp. Sie hielten bei ihren Vorträgen einen Stab in der Hand, s. expl. Pind. I. 3, 56; so haben Neuere das Wort von ῥάβδος ableiten und Stabsänger erklären, auch wohl ῥαβδῳδός ändern wollen, vgl. Wolf Proleg. p. XCVI u. Heyne Il. T. VIII p. 793. – Soph. nennt uneigentlich die Sphinx ῥαψῳδὸς κύων, O. R. 391, die Räthsel gesangartig vortrug. – Bei D. Sic. 14, 109 heißen diejenigen, welche zu Olympia die Gedichte des Dionysius deklamirten, ῥαψῳδοὶ καὶ ὑποκριταί.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > ῥαψ-ῳδός

  • 12 υπηρετης

        - ου ὅ
        1) помощник, исполнитель
        

    ὑ. τινός Aesch., Soph., Plat. etc., τινί Plat. и περί τινα Eur.помощник кого-л., исполнитель чьей-л. воли;

        ὑ. παντὸς ἔργου Xen. — помощник во всех делах;
        ὅ τῶν Ἕνδεκα ὑ. Plat. — агент коллегии Одиннадцати, т.е. исполнитель судебных приговоров ( в Афинах)

        2) служитель, слуга
        ὑ. θεῶν Aesch. = Ἑρμῆς

        3) ординарец, адъютант Xen.

    Древнегреческо-русский словарь > υπηρετης

  • 13 μαστιγοφόρος

    A scourge-bearing,

    ὑπηρέται Arist.Ath.35.1

    ; epith. of Ajax, Arg.S.Aj.
    II Subst., policeman, esp. at the Games, Th.4.47, Luc.Herm.40: generally, of attendants on officials,

    μ. οἰκονόμου PTeb. 121.58

    (i B.C.), cf. 179 (ii B.C.);

    ἄνδρας μ. PCair.Zen.80.4

    (iii B. C.).

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > μαστιγοφόρος

  • 14 νατῆρες

    νατῆρες· ὑπηρέται, ἢ κεραμίδες, Hsch. [full] νατταρέον· πολύρρουν, Id. (leg. [full] νᾶτορ· ῥέων, πολύρρους).

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > νατῆρες

  • 15 σίγκηρες

    σίγκηρες· ὑπηρέται βάρβαροι, Hsch.

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > σίγκηρες

  • 16 σφοδρός

    σφοδρ-ός, ά, όν, also ός, όν Pl.R. 586c:—
    A vehement, violent, excessive (used by Hom. once in Adv., v. infr.),

    πόνος Hp.Aph.2.46

    ; καῦμα, γυμνάσιον, Gal.15.39, 153;

    ἀγρυπνία Id.18(2)

    33;

    σφυγμός Sor.2.27

    ;

    μῖσος Th.1.103

    ;

    λόγοι Com.Adesp.28D.

    ;

    ἐπιθυμία Pl.Plt. 308a

    ([comp] Comp.);

    αἱ σ. ἡδοναί Id.Phlb. 52c

    ; ἀλγήματα τοῦ σώματος πάνυ ς. D.54.11; δίψος ς. PTeb.272.7 (ii A.D.); δίψα ς. Gal.16.564;

    - οτέρα ὁμοιότης Arist.Top. 103a22

    ;

    ταραχὴ-οτέρα Phld.D.1.12

    ;

    - ότερος κίνδυνος Gal.16.686

    ; τὸ ς. vehemence, excess, Pl.Phlb. 52c.
    2 of men, violent, impetuous, νέος καὶ σ., σ. καὶ νέος, Id.Lg. 698e, 839b; φιλότιμοι καὶ ς. Id.Ap. 23e; σ. ἐφ' ὅτι ὁρμήσειεν ib. 21a;

    πρὸς τὸ πλεονεκτεῖν X.Cyr.2.2.25

    ; also, active, zealous, ὑπηρέται ib.2.1.31; strong, robust,

    ἡ γεωργία σ. τὸ σῶμα παρέχει Id.Oec.5.5

    .
    II Adv. - ῶς vehemently, etc.,

    μάλα σ. ἐλάαν Od.12.124

    ; πάνυ ς. X.Oec.1.21; alone, ib.5.4,13, Pl.Ap. 23e, Ti. 43d, Arist.Cat. 8b22;

    σ. χειμαζομένων Act.Ap.27.18

    ; θερμαίνοντες ἢ ψύχοντες ς. Gal.15.63; but in [dialect] Att. σφόδρα (q.v.) is the common Adv.: [comp] Comp.

    - ότερον LXX 4 Ma. 5.32

    , Gal.15.126;

    - οτέρως Thphr.CP5.9.13

    , 5.10.1, Phld.Piet.76: [comp] Sup.

    - ότατον X.Eq.12.13

    .

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > σφοδρός

  • 17 ὑπηρέτης

    ὑπηρέτ-ης, ου, , ([etym.] ἐρέτης) [dialect] Dor. [full] ὑπηρέτας IG42(1).122.40,112 (Epid., iv B. C.), SIG1000.31 (Cos, i B. C.):—
    A rower, τοὶ ὑ. τᾶν μακρᾶν ναῶν SIG l. c. (dub. sens.).
    II underling, servant, attendant, Hdt.3.63, 5.111;

    δοῦλοι καὶ πάντες ὑ. Pl.Plt. 289c

    ; ὑ. [τῆς πόλεως], opp. ἄρχων, Id.R. 552b;

    ἡ πόλις εἰς ὑπηρέτου σχῆμα.. προελήλυθεν D.23.210

    ; τῶν ἰατρῶν, τῶν δικαστῶν ὑ., Pl.Lg. 720a, 873b; used in Trag. and [dialect] Att. to express all kinds of subordinate relations, as Hermes is ὑ. θεῶν, A.Pr. 954, cf. 983; the Delphians are Φοίβου ὑπηρέται, S.OT 712; Neoptolemus is ὑ. to Odysseus, Id.Ph.53; the αὐλός is ὑ. to the Chorus, Pratin.Lyr.1.7: sts. c. dat.,

    τῷ θεῷ ὑ. Pl.Lg. 773e

    ; τοῖς νόμοις ib. 715c, Arist.Pol. 1287a21; also

    οἱ περὶ τυράννους καὶ πόλεις ὑ. E.Tr. 426

    ; opp. οἰκέτης, X.Mem.2.10.3: c. gen. objecti, ὑ. παντὸς ἔργου a helper in every work, Id.An.1.9.18.
    2 at Athens,
    a the servant who attended each man-at-arms ([etym.] ὁπλίτης) to carry his baggage, rations, and shield, Th.3.17; sts. light-armed as slingers or bowmen, Ar.Av. 1186.
    b ὁ τῶν ἕνδεκα ὑ. the assistant of the Eleven, employed in executions of state-criminals, Pl.Phd. 116b, cf. X.HG2.3.54, 2.4.8.
    c a petty officer of the Council, IG12.879 (pl.), Hesperia 3.63 (iv B. C.).
    3 pl., staff-officers in immediate attendance on the general, aides-de-camp, adjutants, X.Cyr.2.4.4, 6.2.13, etc.: sg., D. 50.31; also, officer attached to τάξις, σύνταγμα, or ἑκατονταρχία, Ascl. Tact.2.9, 6.3, Ael.Tact.9.4, 16.2, Arr.Tact.10.4,14.4.
    4 servitor in the cult of Mithras, Rev.Hist.Rel.109.64 ([place name] Rome).

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ὑπηρέτης

  • 18 ῥαψῳδός

    ῥαψ-ῳδός, , eigtl. der Zusammennäher, -füger von Gesängen od. Liedern; vorzugsweise begriff man unter der Benennung der Rhapsoden, im Ggstz zu den eigentlichen, die alten Sagen selbstständig behandelnden Dichtern, diejenigen, welche die einzelnen homerischen Gesänge, die des Hesiod. u. übh. der ältesten Epiker ihrem Inhalte nach zu einem größerern Ganzen verbanden, u., von Ort zu Ort ziehend, gesangartig vortrugen. Sie bildeten eine eigene zahlreiche und geachtete Zunft, die erst nach der schriftlichen Aufzeichnung und allgemeinern Verbreitung der homerischen Gesänge in der Achtung sank und später keine bedeutende Rolle mehr spielt, man nennt sie dann ὑπηρέται ποιητῶν. Sie hielten bei ihren Vorträgen einen Stab in der Hand; so haben Neuere das Wort von ῥάβδος ableiten und Stabsänger erklären; man nennt uneigentlich die Sphinx ῥαψῳδὸς κύων, die Rätsel gesangartig vortrug; diejenigen, welche zu Olympia die Gedichte des Dionysius deklamierten: ῥαψῳδοὶ καὶ ὑποκριταί

    Wörterbuch altgriechisch-deutsch > ῥαψῳδός

  • 19 ἄοζος

    Grammatical information: m.
    Meaning: `servant (of a god)' (A. Ag. 231). ἄοζοι ὑπηρέται, θεράποντες, ἀκόλουθοι H.
    Other forms: ἄζος = θεράπων or θεράπαινα Seleucus et Gloss. ap. Ath. 6, 267c = Eust. 1024, 44 and 1090, 56.
    Dialectal forms: Myc. aozejo prob. not here.
    Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]X [probably]
    Etymology: In the same sense ὄζος in epic ὄζος Ἄρηος, if = θεράπων Ἄ., cf. ὀζεία (cod. ὀζειέα) θεραπεία H. This ὄζος is considered to be identical with ὄζος `branch', as did the ancients: ὁ κλάδος τοῦ πολέμου H. Modern scholars take it as `sprout', but DELG notes that ὄζος does not have this meaning. Nevertheless one assumes the same etymology: * o-zd-o-, i.e. prefix o- and zero grade of sed- `sit (down)', so orig. `comes, companion'; not very convincing. ἄ-οζος could have α copulativum, perhaps under influence of ἀοσσέω (q. v.), ἄοσσος. Brugmann IF 19, 379 against Schulze Q. 498, who explains ἄοζος from *ἀ-σοδ-ι̯ο-ς, from ὁδός, what Frisk and DELG do not reject. - Fur. 341 cites the form ἄζος, and concludes from α\/ο that the word is Pre-Greek. He assumes (374) with Frisk that ἄοζος has a secondary α copulativum, which is uncertain, however; it could be a real Pre-Greek prothesis.
    Page in Frisk: 1,116

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ἄοζος

  • 20 δοῦλος

    1
    δοῦλος, η, ον (s. next entry; Soph. et al.; PGiss 3, 5 ᾧ πάντα δοῦλα; Ps 118:91; Wsd 15:7; Philo; Jos., Ant. 16, 156; Ar. [Milne, 76, 49]; SibOr 3, 567) pert. to being under someone’s total control, slavish, servile, subject τὰ μέλη δ. τῇ ἀκαθαρσίᾳ the members enslaved to impurity Ro 6:19; τῇ δικαιοσύνῃ ibid.—Subst. τὰ δοῦλα things subservient PtK 2 (s. ὕπαρξις 1).—DELG. TW.
    2
    δοῦλος, ου, ὁ (Trag., Hdt.et al.; ins, pap, LXX, Philo, Joseph., Test12Patr)
    male slave as an entity in a socioeconomic context, slave (‘servant’ for ‘slave’ is largely confined to Biblical transl. and early American times [s. OED s.v. servant, 3a and b]; in normal usage at the present time the two words are carefully distinguished [Goodsp., Probs., 77–79]). Opp. ἐλεύθερος 1 Cor 7:21. Lit., in contrast
    to a master (Did., Gen. 66, 25): Mt 8:9; 10:24f; cp. J 13:16; 15:20.—Mt 13:27f; 21:34ff; 24:45f, 48, 50; 25:14, 19, 21, 23, 26, 30; cp. Lk 19:13, 15, 17, 22.—Mt 26:51; cp. Mk 14:47; Lk 22:50; J 18:10, 26 (on δοῦλος of the ἀρχιερεύς s. Jos., Ant. 20, 181).—Mk 12:2, 4; 13:34; Lk 7:2f, 8, 10; 12:37, 43, 45ff; 17:7, 9f; J 4:51; Col 4:1 (Billerb. IV 698–744: D. altjüd. Sklavenwesen; SZucrow, Women, Slaves, etc. in Rabb. Lit. ’32; JJeremias, Jerusalem IIb ’37, 184–88; 217–24).—οἱ δ. και οἱ ὑπηρέται J 18:18.—Of slaves sent out with invitations Mt 22:3f, 6, 8, 10; par. Lk 14:17, 21ff; of one who could not pay his debt Mt 18:23, 26ff (but s. 2bα on these pass. fr. Mt). Opp. δεσπότης (as Diod S 15, 8, 2f ὡς δοῦλος δεσπότῃ; Ps.-Lucian, Asin. 5) 1 Ti 6:1; Tit 2:9; οἱ δ. in direct address Eph 6:5; Col 3:22.—For lit. on Christianity and slavery (Ath. 35, 1 δ. εἰσιν ἡμῖν ‘we have slaves’ [who can attest our innocence of the charges]) s. on χράομαι la.—Christ, the heavenly κύριος, appears on earth in μορφὴ δούλου the form of a slave (anticipating vs. 8 w. its ref. to crucifixion, a fate reserved for condemned slaves; for the contrast cp. Lucian, Catapl. 13 δοῦλος ἀντὶ τοῦ πάλαι βασιλέως) Phil 2:7 (lit. on κενόω 1b); cp. Hs 5, 2ff (on this MDibelius, Hdb. 564f).—On Ac 2:18 s. under 2bβ.
    to a free pers. (opp. ἐλεύθερος: Pla., Gorg. 57 p. 502d; Dio Chrys. 9 [10], 4; SIG 521, 7 [III B.C.]; Jos., Ant. 16, 126; Just., D. 139, 5) 1 Cor 7:21f (cp. the trimeter: Trag. Fgm. Adesp. 304 N., quot. fr. M. Ant. 11, 30 and Philo, Omn. Prob. Lib. 48, δοῦλος πέφυκας, οὐ μέτεστί σοι λόγου=you are a slave, with no share in discussions); 12:13; Gal 3:28; 4:1; Eph 6:8; Col 3:11; Rv 6:15; 13:16; 19:18; IRo 4:3. W. παιδίσκη D 4:10.—House slave in contrast to a son J 8:35; Gal 4:7.
    in contrast to being a fellow Christian οὐκέτι ὡς δοῦλον, ἀλλὰ ὑπὲρ δοῦλον, ἀδελφὸν ἀγαπητόν Phlm 16.
    one who is solely committed to another, slave, subject; ext. of mng. 1. Mt 6:24; Lk 16:13 express the ancient perspective out of which such extended usage develops: slaves are duty-bound only to their owners or masters, or those to whom total allegiance is pledged.
    in a pejorative sense δ. ἀνθρώπων slaves to humans 1 Cor 7:23. παριστάναι ἑαυτόν τινι δοῦλον Ro 6:16. δ. τῆς ἁμαρτίας slave of sin J 8:34; Ro 6:17, 20. τῆς φθορᾶς of destruction 2 Pt 2:19 (cp. Eur., Hec. 865 and Plut., Pelop. 279 [3, 1] χρημάτων; Thu. 3, 38, 5; Dio Chrys. 4, 60 τ. δόξης; Athen. 12, 531c τῶν ἡδονῶν; 542d; Aelian, VH 2, 41 τοῦ πίνειν; Achilles Tat. 6, 19, 4 τ. ἐπιθυμίας).
    in a positive sense
    α. in relation to a superior human being (here the perspective is Oriental and not Hellenic). Of humble service (opp. πρῶτος) Mt 20:27; Mk 10:44. According to oriental usage, of a king’s officials (cp. SIG 22, 4; IMagnMai 115, 4; 1 Km 29:3; 4 Km 5:6; Jos., Ant. 2, 70) ministers Mt 18:23, 26ff (s. Spicq, I 383, n. 14 [Lexique 394, n. 4]); cp. the slaves sent out with invitations 22:3f, 6, 8, 10; Lk 14:17, 21ff (but s. 1a above).
    β. esp. of the relationship of humans to God (with roots in both OT and Hellenic thought; s. δουλεύω 2aβ) δ. τοῦ θεοῦ slave of God=subject to God, owned body and soul (Eur., Ion 309 τοῦ θεοῦ καλοῦμαι δοῦλος εἰμί τε; Cass. Dio 63, 5, 2; CFossey, Inscr. de Syrie: BCH 21, 1897, p. 60 [Lucius calls himself the δοῦλος of the θεὰ Συρία]; PGM 12, 71 δ. τοῦ ὑψ. θεοῦ; 13, 637ff δοῦλός εἰμι σὸς … Σάραπι; 59, 2; 4; LXX; ParJer 6:17 [Baruch]; ApcSed 16:7 p. 137, 15; Philo, Rer. Div. Her. 7 al.; Jos., Ant. 11, 90; 101): of Moses (4 Km 18:12; 2 Esdr 19:14; Ps 104:26; Jos., Ant. 5, 39) Rv 15:3. Of recipients of gifts from God’s spirit Ac 2:18 (Jo 3:2). Of Christian prophets Rv 10:7; 11:18 (prophets are also called slaves of God in the OT Jer 25:4; Am 3:7; Da 9:6, 10 Theod.). Of the apostles Ac 4:29; 16:17 (δ. τοῦ θεοῦ τ. ὑψίστου as Da 3:93 Theod.); Tit 1:1; AcPl Ha 6, 35; Christ as master (cp. oriental usage, of a king’s official minister, and the interpretation of δ. in such sense [s. 2bα]) puts his slaves, the apostles, at the disposal of the Corinthians 2 Cor 4:5. Of God-fearing people gener. (Ps 33:23; 68:37 al.) Rv 1:1; Lk 2:29; 1 Pt 2:16; Rv 2:20; 7:3; 19:2, 5; 22:3, 6; 1 Cl 60:2; 2 Cl 20:1; Hv 1, 2, 4; 4, 1, 3; m 3:4 al. The one who is praying refers to himself as your (God’s) slave (cp. Ps 26:9; Ch 6:23; Da 3:33, 44) Lk 2:29; Ac 4:29 (FDölger, ΙΧΘΥΣ I 1910, 195ff).—In the same vein, of one’s relation to Christ δ. Χριστοῦ, self-designation of Paul (on the imagery s. Straub 37; DMartin, Slavery as Salvation: The Metaphor of Slavery in Pauline Christianity ’90) Ro 1:1; Gal 1:10; Phil 1:1; cp. Col 4:12; 2 Ti 2:24; Js 1:1; 2 Pt 1:1; Jd 1; Rv 1:1; 22:3; 1 Cor 7:22; Eph 6:6.—On δοῦλοι and φίλοι of Christ (for this contrast s. Philo, Migr. Abr. 45, Sobr. 55; PKatz, Philo’s Bible ’50, 85ff) J 15:15, s. φίλος 2aα.—Dssm., LO 271ff [LAE 323ff]; GSass, δ. bei Pls: ZNW 40, ’41, 24–32; LReilly, Slaves in Ancient Greece (manumission ins) ’78; COsiek, Slavery in the Second Testament World: BTB 22, ’92, 174–79; JHarril, The Manumission of Slaves in Early Christianity ’95, s. 11–67 on ancient slavery; KBradley, Slavery and Society at Rome ’94; also lit. on χράομαι 1a.—JVogt/HBellen, eds., Bibliographie zur antiken Sklaverei, rev. ed. EHermann/NBrockmeyer ’83 (lists over 5000 books and articles); JCMiller, Slavery and Slaving in World History, A Bibliography 1990–91 ’93 (lit. p. 196–225).—B. 1332. Schmidt, Syn. IV 124–29 s. δεσπότη. New Docs 2, 52–54. DELG. SEG XLII, 1837 (ins reff.). M-M. TW. Spicq. Sv.

    Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία > δοῦλος

См. также в других словарях:

  • ὑπηρέται — ὑπηρέτης rower masc nom/voc pl ὑπηρέτᾱͅ , ὑπηρέτης rower masc dat sg (doric aeolic) …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

  • Гипереты — (Ύπηρέται). 1) Гребцы, матросы, вообще вся корабельная прислуга, в противоположность солдатам десанта. 2) Слуги гоплитов, которые сопровождали их на войну и носили провиант, а иногда и щит гоплита. 3) В Афинах Г. назывались лица, находившиеся в… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • ГИПЕРЕТЫ —    • Ύπηρέται, см. Αρχή, Архэ …   Реальный словарь классических древностей

  • Клир — (κλήρος, clerus) причт, духовенство. К. в обширном смысле называется состав духовных лиц, по правилам христианской церкви посвященных на служение в ней, в менее обширном совокупность всех духовных лиц церкви, за исключением архиереев, также… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • АРХЭ —    • Άρχή, αρχειν, αρχων, άρχοντες,        1. при замене монархического образа правления республиканским атрибуты царской власти перешли к той власти, которая в государстве сделалась верховной, т. е. или к совокупности целого народа, или, в …   Реальный словарь классических древностей

  • BUCCINA — Festo l. 2. est cornu recurvum, quod more tubae infsatur. Ovid. l. 1. Met. v. 335. Cava buccina sumitur illi, Tortilis in latum. Unde Heraldus ad Arnob. l. 6. Buccina tortuosa est, ac in semei ipsam aereô circulô flectitur ac differt a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CORNU — proprie de quadrupedibus. Plin. l. 11. c. 37. Cornua multis quidem et aquatilium et marinorum et serpentum variis data sunt modis: sed quae iure cornua intelligantur, quadrupedum generi tantum Nec alibi maior naturae lascivia lusit animalium… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NAUCRARI — Graece Ναυκράροι, vel ut alii, Nauclari, Ναυκλάροι, Athenis a Solone, vel etiam ante in stituti, ut Aristoteles testatur de Rep. Athen. eandem potestatem habuêre, quam postea Demarchi, quos Clisthenes instituit. harpocration in Lexico, School.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • QUAESTORES — item Quaestionarii, Gallis Quaesteurs, dicuntur in Ecclesia Romana qui inter divinorum officiorum sollennia, in Templis, pro se vel pro aliis, eleemosynas deposcunt, in Synodo Baiocensi A. C. 1300. can. 41. A voce medii aevi Quaesta seu Quaestus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • κλωψ — κλώψ, ωπός, ὁ (Α) κλέφτης (α. «οὐ κλῶπές ἐσμεν, οὐχ ὑπηρέται κακῶν», Ευρ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < κλέπτω. Ο τ. εμφανίζει την εκτεταμένη / ετεροιωμένη βαθμίδα κλωπ τής ρίζας κλεπ ] …   Dictionary of Greek

  • νατήρες — νατῆρες (Α) (κατά τον Ησύχ.) «ὑπηρέται ἢ κεραμίδες». [ΕΤΥΜΟΛ. < νάω + επίθημα τήρ (πρβλ. δο τήρ)] …   Dictionary of Greek

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»