-
1 ὑγρότης
ὑγρότης, ητος, ἡ, 1) Nässe, Feuchtigkeit; Eur. Phoen. 1262; ἡ τῆς ὑγρότητος πῆξις, Plat. Phil. 32 a. – 2) übh. Weichheit, Gelenkigkeit, Xen. An. 5, 8, 15, der Glieder, Beweglichkeit, Zartheit, τῶν ὀμμάτων, das Schmachtende des Blicks, Plut. Alex. 4. – Uebertr., Biegsamkeit des Sinnes, Lenksamkeit, Fügsamkeit, τοῦ ἤϑους, Lycurg. 33; καὶ εὐαγωγία, Arist. de virt. bei Stob. Floril. 1, 8; – aber ὑγρότης τοῦ βίου ist weichliche, üppige Lebensweise, Crobyl. bei Ath. VI, 258; vgl. Plut. Cim. 3.
-
2 ὑγρότης
ὑγρότης, ητος, ἡ, (1) Nässe, Feuchtigkeit; (2) übh. Weichheit, Gelenkigkeit der Glieder, Beweglichkeit, Zartheit; τῶν ὀμμάτων, das Schmachtende des Blicks. Übertr., Biegsamkeit des Sinnes, Lenksamkeit, Fügsamkeit; ὑγρότης τοῦ βίου ist weichliche, üppige Lebensweise -
3 πρό-φορος
πρό-φορος, ὁ, das Wasser zwischen der Leibesfrucht und den sie umgebenden Häuten, Arist. H. A. 7, 7, ὑγρότης ὑδατώδης καὶ ἰχωρώδης, ἢ αἱματώδης, ὁ καλούμενος ὑπὸ τῶν γυναικῶν πρόφορος.
-
4 πημαίνω
πημαίνω, fut. πημανῶ, auch in activ. Bdtg πημανοῠμαι, Ar. Ach. 842 ( Schol. βλάψει, λυπήσει), das aber auch passiv. gebraucht ist, Soph. Ai. 1134; – in Leid bringen, verletzen, beschädigen, verderben; absolut, Hom. ὁππότεροι πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια πημήνειαν, wider den Eid fehlen, Unheil stiften, Il. 3, 299; u. c. accus., Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα, 15, 42; εἴ με πημανεῖς τι, Soph. Ai. 1293; ὅτι σὲ κἀμὲ πημανεῖ, Eur. I. A. 525; τοὺς αἰτίους πήμαινε, Archil. 4; u. in Prosa: τὴν γῆν, Her. 9, 13; εἴ τίς τινά τι πημαίνει, Plat. Legg. IX, 862 a; ἐχϑρὸν πημῆναι, Rep. II, 364 c; Folgde; πημαίνει τὰ ὄμματα ὑγρότης, Arist. probl. 31, 5, v. l. λυμαίνει. – Pass., Nachtheil, Schaden, Leid erhalten, erfahren; οὐδέ τις οὖν μοι νηῶν πημάνϑη, Od. 14, 255; 8, 563; πάπταινε δ' αὐτός, μή τι πημανϑῇς ὁδῷ, Aesch. Prom. 334; εἰ γὰρ ποιήσεις, ἴσϑι πημανούμενος, Soph. Ai. 1134; τῷ πημανϑέντι, Plat. Legg. XI, 933 e; Folgde. – Auch med., ὅρκια πημήνασϑαι, seinen eigenen Eid verletzen, Qu. Sm. 13, 379.
-
5 τέθηπα
τέθηπα, perf. mit Präsensbedeutung von der Wurzel ΘΗΠ oder ΘΑΦ, wozu der aor. ἔταφον, ταφών gehört, – staunen, sich verwundern; ϑυμός μοι ἐνὶ στήϑεσσι τέϑηπεν, Od. 23, 105; bes. partic. τεϑηπώς, Il. 21, 64, τίφϑ' οὕτως ἔστητε τεϑηπότες 4, 243, u. öfter; neben ἄγαμαι, Od. 6, 168; das plusqpf. ἐτεϑήπεα als imperf, 6, 166, und ἐτεϑήπεας 24, 90, viersylbig zu sprechen (wo Bekker ϑηήσαο lies't); den aor. braucht Hom. nur in den Verbindungen ταφὼν ἀνόρουσε und στῆ δὲ ταφών, Il. 9, 193. 11, 545 u. sonst, τάφε Pind. P. 4, 95; Her. vrbdt es mit dem partic., τέϑηπα ἀκούων, ich wundere mich zu hören, 2, 156. Auch Sp., wie Luc. Nigr. 35, τινά, Einen anstaunen, Tim. 28 Pisc. 74, wie Plut. – Vom trans. neri. τέϑαφα, in Erstaunen setzen, findet sich nur bei Crobyl. in Ath. VI, 258 c, nach Casaubon. em., πάλιν ἡ τοῦ βίου ὑγρότης με τοῦ σοῦ τέϑαφε. – Auch = bewundern, Hesych., der in dieser Bdtg das praes. ϑήπω anführt.
-
6 γλίσχρος
γλίσχρος, leimig, Hippocr.; zäh, Theophr.; σίαλον Phereer. Ath. XI, 481 a; schlüpfrig, ὑγρότης Arist. H. A. 3, 11; Sp. Gew. übertr., anhaltend, bes. beharrlich bittend (vgl. γλίχομαι), wie λιπαρής, Ar. Ach. 427; vgl. Plat. Crat. 435 c; ἐραστής Luc. rhet. praec. 24; γλίσχρον βλέπειν Euphron. com. bei Ath. IX, 378 e; E. M. ἐπιϑυμῶν ἐφυβρίστως; bei Sp. mit ängstlicher u. kleinlicher Genauigkeit etwas betreibend, kleinlich, λόγοι, πεύσεις u. ä.; Plut.; zäh an dem Seinigen festhaltend, filzig, karg, δεῖπνον Plut. Lyc. 17; τέχναι Luc. Fugit. 13, kümmerliche Gewerbe; χωρία, unergiebig, Plut. Sull. 15; kleinlich, καὶ μικρά Dem. 23, 208, dem εὔπορον καὶ λαμπρόν entgeggstzt. Von der Zeit, knapp. – Adv. γλίσχρως, Plat. Rep. 553 c; γλισχρότατα σαρκάζειν Ar. Pax 474.
-
7 διερός
διερός, ά, όν, bei Homer zweimal, Odyss. 9, 43 ἔνϑ' ἤτοι μὲν ἐγὼ διερῷ ποδὶ φευγέμεν ἡμέας ἠνώγεα, 6, 201 στῆτέ μοι, ἀμφίπολοι· πόσε φεύγετε φῶτα ἰδοῠσαι; ἦ μή πού τινα δυσμενέων φάσϑ' ἔμμεναι ἀνδρῶν; οὐκ ἔσϑ' οὗτος ἀνὴρ διερὸς βροτός, οὐδὲ γένηται, ὅς κεν Φαιήκων ἀνδρῶν ἐς γαῖαν ἵκηται δηιοτῆτα φέρων. In dieser letzteren Stelle erklärte Aristarch, nach einem Scholium, διερός = » lebend«, während Kallistratus (s. Sengebusch Homer. diss. 1 p. 55) δυερός las: διερός: οὕτως τὸν ζῶντα Ἀρίσταρχος. ὁ δὲ Καλλίστρατος γράφει δυερός, ὁ ἐπίπονος, παρὰ τὴν δύην, ἤτοι κακοπαϑητικός. Andere Scholien: οὐκ ἔσϑ' οὗτος ἀνὴρ διερός: ὁ ζῶν, ὡς ἐκ τοῠ ἐναντίου ἀλίβαντες οἱ νεκροί, und: ζῶν ἐρρωμένως καὶ ἰκμάδος μετέχων. τὴν μὲν γὰρ ζωὴν ὑγρότης καὶ ϑερμασία συνέχει, τὸν δὲ ϑάνατον ψυχρότης καὶ ξηρασία. ὅϑεν καὶ ἀλίβαντες οἱ νεκροὶ λιβάδος μὴ μετέχοντες. Eine abweichende Erklärung enthält in den Scholien die Notiz βλαπτικός, πειρατικός, πειρατής; sie geht vielleicht ursprünglich auf die Lesart δυερός. Lehrs Aristarch. p. 56 sqq. meint, diese Notiz enthalte eine Spur seiner eigenen Erklärung der Lesart διερός; er bringt nämlich das Homerische διερός nicht mit διαίνω in Verbindung, was die oben angeführten Erklärungen der Scholien thun; gegen diese Erklärungen und die Verbindung mit διαίνω beruft sich Lehrs besonders auf Scholl. Iliad. 21, 252 αἰετοῠ οἴματ' ἔχων μέλανος, τοῠ ϑηρητῆρος: Ἀριστοτέλης μελανόστου ἀναγινώσκει, τοῠ μέλανα ὀστᾶ ἔχοντος· ἀγνοεῖ δὲ ὡς οὐ δεῖ ἀπὸ τῶν ἀφανῶν ποιεῖσϑαι τὰ ἐπίϑετα. Lehrs leitet vielmehr das Homerische διερός von δίειν, δίεσϑαι ab; er macht Odyss. 6, 201 nach διερὸς βροτός ein Colon und übersetzt Quonam aufugitis viro conspecto? Numne eum hostem esse putatis? Non est iste vir fugator homo (h. e. non is est quem fugere opus sit); neque omnino erit qui improbo consilio ad Phaeaces accedere audeat. Hier hätte demnach διερός activischen Sinn; in der anderen Stelle, Odyss. 9, 43, hat es nach Lehrs passivischen Sinn, διερῷ ποδὶ φευγέμεν »mit fliehendem Fuß enteilen«, fugaci pede se proripere. Ganz eben so hat z. B. φοβερός und σφαλερός activische und passivische Bedeutung. Die Scholien denken auch Odyss. 9, 43 wieder an διαίνω und nehmen als Grundbedeutung von διερός » flüssig«, »naß« an. Von dieser Grundbedeutung aus erklären sie διερῷ ποδί auf verschiedene Art. Am Besten wäre wohl, wenn man nicht Lehrs Erklärung vorzieht, διερῷ ποδί = »mit schnellem Fuße« zu nehmen; das Flüssige bewegt sich schnell. Nach Homer kommt διερός in einer Reihe von Stellen vor, in denen allen man es = »naß«, » flüssig« erklärt. Einige dieser Stellen lassen gar keine andere Auffassung zu; in einigen jedoch könnte man auch an die Ableitung von δίω denken; beide Ableitungen treffen zusammen in der Bedeutung » dahinströmend«, » dahineilend«, » flüchtig«, » schnell«, » beweglich«, » rege«. Man kann nun, wenn man Lehrs Erklärung der Homerischen Stellen billigt, entweder annehmen, daß das Wort διερός die Bedeutung »naß«, » flüssig«, nur durch Mißverstehn der Homerischen Stellen erhalten habe, eine Annahme, welche durch viele analoge Fälle gestützt wird; oder, daß es wirklich von Anfang an zwei wurzelhaft verschiedene Adjectiva διερός gab: 1) διερός von δίω, fugator und fugax, 2) διερός verwandt mit διαίνω, »naß«, »flüssig«. Nachhomerische Stellen: Hesiod. O. 460 εὖτ' ἂν δὲ πρώτιστ' ἄροτος ϑνητοῖσι φανείῃ, δὴ τότ' ἐφορμηϑῆναι ὁμῶς δμῶές τε καὶ αὐτὸς αὔην καὶ διερὴν ἀρόων ἀρότοιο καϑ' ὥρην, πρωὶ μάλα σπεύδων, ἵνα τοι πλήϑωσιν ἄρουραι ; Aeschyl. Eum. 263 αἷμα μητρῷον χαμαὶ, δυσαγκόμιστον, παπαῖ, τὸ διερὸν πέδῳ χύμενον οἴχεται; Aristoph. Nub. 337 von den Wolken εἶτ' ἀερίας, διερὰς, γαμψοὺς οἰωνοὺς ἀερονηχεῖς, v. l. διερούς, was dann auf οἰωνούς bezogen werden kann; Av. 213 διεροῖς μέλεσιν, von den (dahinströmenden? thränenfeuchten?) Liedern der Nachtigal; Νεῖλος διερὰν βώλακα ϑρύπτει Theocr. 17, 80; λίϑος Callim. Ap. 23; bei Ap. Rh. 1, 184 κέλευϑος, nach Schol. κυρίως ἡ ἐκ Διὸς κάϑυγρος γῆ; vgl. 2, 1099; χείλη 4, 1457, wie Nonn. D. 5, 314 die Glieder auch nennt, vgl. ὑγρός; Antiphil. 22 (IX, 86) πώγων ὀστρέου; s. auch Ep. ad. 740 ( App. 375). Nach Arist. de gener. et interit. 2, 2 ist διερὸν τὸ ἔχον ἀλλοτρίαν ὑγρότητα ἐπιπολῆς, obenauf feucht; Luc. Lexiph. 4 vrbdt διερὸν βλέπειν mit λημαλέοι ὀφϑαλμοί.
-
8 ἔμβρυον
ἔμβρυον, τό, die ungeborne Frucht im Mutterleibe, τὸ ἐντὸς τῆς γαστρὸς βρύον Eust.; von Menschen, Luc. Vit. auct. 26 u. öfter, wie Diosc.; von Thieren, Aesch. Eum. 905; Arist. H. A. 5, 12 u. öfter. – In Od. 9, 245. 309. 342 das neugeborne Lamm. – Bei Sp. ist es adj., was, in einem andern Körper eingeschlossen, daselbst keimt u. wächst; auch ὑγρότης, die Fruchtbarkeit fördernd, Theophr.
-
9 ἔμβρυον
См. также в других словарях:
ὑγρότης — wetness fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
υγρότης — ητος, ἡ, ΜΑ βλ. υγρότητα … Dictionary of Greek
ὑγροτήτοιν — ὑγρότης wetness fem gen/dat dual … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγροτήτων — ὑγρότης wetness fem gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγρότησι — ὑγρότης wetness fem dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγρότησιν — ὑγρότης wetness fem dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγρότητα — ὑγρότης wetness fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγρότητας — ὑγρότης wetness fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγρότητες — ὑγρότης wetness fem nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγρότητι — ὑγρότης wetness fem dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ὑγρότητος — ὑγρότης wetness fem gen sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)