-
1 ἐπί-κηρος
ἐπί-κηρος, dem Verhängnisse, dem Tode ausgesetzt, sterblich, hinfällig, vergänglich; βίος Callim. 50 (VII, 277); bei Arist. mund. 2, 9 mit φϑαρτός verbunden, wie ϑνητὰ καὶ ἐπίκηρα σπέρματα D. Hal. 8, 60; ζῶον ἐπ. καὶ ἀσϑενές Sext. Emp. adv. Phys. 1, 90; τὸ τῆς φύσεως ἐπίκηρον καὶ δυςαλϑές, die Hinfälligkeit, Plat. Ax. 367 b. – Adv., τῆς φιλοσοφίας ἐπικήρως διακειμένης Isocr. 11, 49, es steht schwach mit der Philosophie.
-
2 κηρός (1)
κήρ, κηρόςGrammatical information: f.Meaning: `death, doom', often personified `goddess or demon of death' (Il.), in plur. `types of death, accidents'; see Nilsson Gr. Rel. 1, 222ff., v. Wilamowitz Glaube 1, 271ff.Compounds: Compp. z. B. κηρεσσι-φόρητος `by the Keres driven (into death)' (Q 527; Schwyzer 446, Pfister Würzb. Jb. 3, 406f.), κηρι-τρεφεῖς `brought up for death' ( ἄνθρωποι, Hes. Op. 418), κηρο-τρόφος `feeding death, deadly' ( ὄφις, Nic. Th. 192); ἐπί-κηρος `fallen to death' (Hp., Arist., hell.); also ἀ-κήρ-ατος with ἀκηράσιος and ἀ-κήρ-ιος `unharmed', s. 1. ἀκήρατος and Sommer Nominalkomp. 152.Derivatives: κηρέσιον ὀλέθριον, νοσηρόν H. (after θεσπέσιος); κηραίνω `damage, destroy' (A. Supp. 999, Ph.; after πημαίνω), κηρόομαι `be injured' (EM).Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: A root noun, which has been derived from κεραΐζω; Sanskrit and Celtic have a root aorist (s. on κεραΐζω); so κήρ would prop. be an agent noun "the destroyer". The disyll. root however, is a problem: we would expect *κηρας (cf. γῆρας \< *ǵērh₂-s). Problematic is further the long vowel α in Alc. ( κᾶρι B 6 A 7) and Alcm. ( κᾶρα Fr. 56; trad. κάραν), PGr. *κά̄ρ (cf. κάρ θάνατος H.). Also καριῶσαι ἀποκτεῖναι and ἐκαρίωσας ἀπέκτεινας H. have α which will have been long (there is no evidence for short α. Then we have the old Attic saying θύραζε Κᾶρες, οὑκ ἔτ' Άνθεστήρια. That Κᾶρες meant `Carians', i.e. `slaves' is clearly an aetological story invented to explain the α. See also Brunel PPh. 41 (1967) 81-104.) Opposed to κᾶρι, κᾶρα in Alc. and Alcm. stand κῆρες and κήρ both in Pi. Fr. 277 and in the choral songs of the tragedy. The suggestion of an ablauting paradigm κήρ, *κᾰρός (not retained in ἐν καρὸς αἴσῃ, s. καρός) with a secondary nom. *κά̄ρ (Ehrlich Sprachgesch. 9f.) cannot be maintained. The conclusion is that the long α is original; the η is simply the IA development of the long α (which was spread over a larger area). The word, then, is Pre-Greek, as may be expected for such an archaic idea: there is no IE root *kār-. Beekes, xxx, 200x, ppp - ppp. Lee Glotta 39 (1961) 191-207 and Ramat Arch. glottol. it. 50 (1965) 137ff. derive the word from κείρω, which is hardly probable.Page in Frisk: 1,842-843Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > κηρός (1)
-
3 ἐπίκηρος
ἐπί-κηρος, u. ἐπι-κήριος, dem Verhängnisse, dem Tode ausgesetzt, sterblich, hinfällig, vergänglich; τὸ τῆς φύσεως ἐπίκηρον καὶ δυςαλϑές, die Hinfälligkeit. Adv., τῆς φιλοσοφίας ἐπικήρως διακειμένης, es steht schwach mit der Philosophie -
4 κήρ
κήρ, κηρόςGrammatical information: f.Meaning: `death, doom', often personified `goddess or demon of death' (Il.), in plur. `types of death, accidents'; see Nilsson Gr. Rel. 1, 222ff., v. Wilamowitz Glaube 1, 271ff.Compounds: Compp. z. B. κηρεσσι-φόρητος `by the Keres driven (into death)' (Q 527; Schwyzer 446, Pfister Würzb. Jb. 3, 406f.), κηρι-τρεφεῖς `brought up for death' ( ἄνθρωποι, Hes. Op. 418), κηρο-τρόφος `feeding death, deadly' ( ὄφις, Nic. Th. 192); ἐπί-κηρος `fallen to death' (Hp., Arist., hell.); also ἀ-κήρ-ατος with ἀκηράσιος and ἀ-κήρ-ιος `unharmed', s. 1. ἀκήρατος and Sommer Nominalkomp. 152.Derivatives: κηρέσιον ὀλέθριον, νοσηρόν H. (after θεσπέσιος); κηραίνω `damage, destroy' (A. Supp. 999, Ph.; after πημαίνω), κηρόομαι `be injured' (EM).Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: A root noun, which has been derived from κεραΐζω; Sanskrit and Celtic have a root aorist (s. on κεραΐζω); so κήρ would prop. be an agent noun "the destroyer". The disyll. root however, is a problem: we would expect *κηρας (cf. γῆρας \< *ǵērh₂-s). Problematic is further the long vowel α in Alc. ( κᾶρι B 6 A 7) and Alcm. ( κᾶρα Fr. 56; trad. κάραν), PGr. *κά̄ρ (cf. κάρ θάνατος H.). Also καριῶσαι ἀποκτεῖναι and ἐκαρίωσας ἀπέκτεινας H. have α which will have been long (there is no evidence for short α. Then we have the old Attic saying θύραζε Κᾶρες, οὑκ ἔτ' Άνθεστήρια. That Κᾶρες meant `Carians', i.e. `slaves' is clearly an aetological story invented to explain the α. See also Brunel PPh. 41 (1967) 81-104.) Opposed to κᾶρι, κᾶρα in Alc. and Alcm. stand κῆρες and κήρ both in Pi. Fr. 277 and in the choral songs of the tragedy. The suggestion of an ablauting paradigm κήρ, *κᾰρός (not retained in ἐν καρὸς αἴσῃ, s. καρός) with a secondary nom. *κά̄ρ (Ehrlich Sprachgesch. 9f.) cannot be maintained. The conclusion is that the long α is original; the η is simply the IA development of the long α (which was spread over a larger area). The word, then, is Pre-Greek, as may be expected for such an archaic idea: there is no IE root *kār-. Beekes, xxx, 200x, ppp - ppp. Lee Glotta 39 (1961) 191-207 and Ramat Arch. glottol. it. 50 (1965) 137ff. derive the word from κείρω, which is hardly probable.Page in Frisk: 1,842-843Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > κήρ
-
5 επικηρος
21) подвластный смерти, смертный, тленный(φύσις Arst.; ζῷον Sext.; βίος Anth.)
2) нестойкий, (скоро)портящийся(τὰ τῶν ὀρνέων ᾠά Arst.)
-
6 ΚΑΡ
ΚΑΡ, 1) alte Form von κάρη, Kopf, nur ἐπὶ κάρ, auf den Kopf, kopfüber, ῥέουσαι ἐξ ὀρέων ἐπὶ κάρ Il. 16, 392, woraus E. M. ein eigenes adv. ἐπίκαρ macht. – 2) τίω δέ μιν ἐν καρὸς αἴσῃ Il. 9, 378 ist schon von den Alten verschieden aufgefaßt; falsch ist die Erkl. »ich achte ihn wie einen Karer«, d. i. gering, weil die Karer als Söldner u. Lohnsoldaten verachtet seien, μισϑοφόρου μοίρᾳ Hesych., wogegen theils die Kürze des α [erst Gregor. Naz. Anth. VIII, 184 braucht in Κάρεσσι das α kurz], theils der Umstand spricht, daß Hom. die Karer noch nicht als Söldner kennt; nach Aristarch, s. Scholl. Aristonic. Iliad. 9, 378, ist κᾰρός mit kurzem α Ionisch = κηρός, u. der Ausdruck bedeutet »ich hasse ihn wie den Tod«, gleich Iliad. 3, 454 ἶσον γάρ σφισι πᾶσιν ἀπήχϑετο κηρὶ μελαίνῃ; vgl. die Ionischen Formen λελᾰσμένος = λελησμένος, Iliad. 16, 776, Ἀ πειραίη = Ἠπειραίη, Odyss. 7, 8, λᾰκε = ἔληκε, Iliad. 14, 25, ἔστᾰσαν = ἔστησαν, Iliad. 12, 56 Odyss. 3, 182.
-
7 κάρ
------------------------------------κάρ (A), a word of uncertain gender, nom. form, and meaning, typifying what is worthless, τίω δέ μιν ἐν κᾰρὸς αἴσῃ I value him at α.. 'A s worth, Il.9.378: καρός is variously expld. by Ar. Byz. etc. ap. Sch., e.g.as = κηρός or as pr.n. Καρός.------------------------------------------- -
8 κέλομαι
κέλομαι, [dialect] Ep. [ per.] 2sg. κέλεαι, sts. disyll., Il.24.434, Od.4.812, 10.337: [tense] impf.Aκελόμην Il.1.386
,ἐκέλευ Theoc.3.11
,κέλετο Il.15.119
([dialect] Dor.κέντο Alcm.141
, acc. to Eust.756.30),ἐκέλετο IG42(1).122.35
(Epid., iv B.C.): [tense] fut.κελήσομαι Od.10.296
: [tense] aor. 1 ἐκελήσατο, κελήσατο, Epich.71, 99, Pi.O.13.80, I.6(5).37, IG42(1).121.108 (Epid., iv B.C.): [dialect] Ep.[tense] aor.2 ἐκέκλετο, κέκλετο, Il.11.285, 16.421, Hes.Sc. 341: hence was formed by later Poets [tense] pres. [full] κέκλομαι A.R.1.716, etc.; [dialect] Dor. opt. (lyr.); part. κεκλόμενος, v. infr. 11.1; imper. κέκλεο andκέκλου Hsch.
(this [tense] pres. used in pass. sense by Man.2.251, 3.319): poet. (also in [dialect] Dor.Prose, IGll. cc., al. (Epid., iv B.C.), cf.infr.11;ὅν κα κέλωνται τοὶ ἱαροποιοί Abh.Berl.Akad.1928(6).12
(Cos, iv B.C.)): [voice] Act. [tense] aor. 1ἐκέλησεν Hsch.
:— = κελεύω, urge, exhort, command.—Constr. like κελεύω:1 c.acc.pers.et inf., Il.5.810, 16.657, al., Alc.46, Pi. Il.cc., A.Ag. 1119 (lyr.); of the commands of a god, IG42(1).121.50 (Epid., iv B.C.), al.; μεταλλῆσαί τί ἑ θυμὸς.. κέλεται, καὶ κήδεά περ πεπαθυίῃ (instead of - υῖαν) Od.17.555.2 c.dat.pers.et inf.,φυλασσέμεναί τε κέλονται ἀλλήλοις Il.10.419
: more freq. without inf., ; ἀμφιπόλοισι κέκλετο ib. 287;ἵπποισιν ἐκέκλετο 8.184
;ἀλλήλοισι κέλεσθε 12.274
.3 abs., κέλομαι γὰρ ἔγωγε for [so] I advise, 23.894, Od.17.400;κέλεαι γάρ 5.98
;ἐγὼ κέλομαι καὶ ἄνωγα 3.317
; ἐπὶ δ' Ἕκτορι κέκλετο θυμὸς (sc. ἑ ἰέναι) Il. 16.382; less freq. of things, ἰαίνετο κηρός, ἐπεὶ κέλετο μεγάλη ἴς the wax melted, since mighty force constrained it, Od.12.175;ὡς.. παρ' ἡμετέρης κέλεται πιστώματα Μούσης Emp.5
.II call to,κέκλετο δ' Ἥφαιστον Il.18.391
; call upon for aid, h. Cer.21;πρῶτά σε κεκλόμενος, θύγατερ Διός S.OT 159
(lyr.), cf. A.Supp. 591 (lyr.);ἄν μὴ κελομένου πρίαται Milet.3.140C56
(iii B.C.), cf. Leg.Gort.6.48, Schwyzer 181v4,8 ([place name] Crete).2 call by name,νιν ὄρνιχος κέκλετ' ἐπώνυμον Pi. I.6(5).53
. (κέλομαι, κέλλω, κελεύω may be cogn. with Skt. kalayati 'push', Lat. celer.)Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > κέλομαι
См. также в других словарях:
υπόκηρος — ον, Α 1. (για μέλι) αναμεμιγμένος με κερί 2. μτφ. πολυσύνθετος, πολύπλοκος. [ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο) * + κηρός «κερί» (πρβλ. ἔγ κηρος, ἐπί κηρος)] … Dictionary of Greek
φθισίκηρος — ον, Α (ποιητ. τ.) (ως προσωνυμία τής Σελήνης) αυτός που φθείρει την καρδιά. [ΕΤΥΜΟΛ. Σύνθ. τού τύπου τερψίμβροτος* < φθίνω + κηρος (< κῆρ «καρδιά»), πρβλ. ἐπί κηρος. Ο τ. αντί τού αναμενόμενου *φθεισί κηρος, σχηματισμένου από την απαθή… … Dictionary of Greek
επίκηρος — ἐπίκηρος, ον (AM) και ἐπικήριος, ον (Α) 1. φθαρτός, θνητός 2. (για πράγμ.) αυτός που υπόκειται σε ανάλωση, σε φθορά, σε καταστροφή αρχ. 1. (για φυτά) λεπτός, λεπτοφυής 2. αυτός που επιφέρει κακό αποτέλεσμα, επικίνδυνος 3. το ουδ. ως ουσ. τὸ… … Dictionary of Greek
πολυκήριος — ον, Α πολύ θανατηφόρος, πολύ βλαβερός. [ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ * + κηριος (< κήρ, κηρός, ἡ, «θάνατος, καταστροφή»), πρβλ. επι κήριος] … Dictionary of Greek
