-
1 γῆρυς
γῆρυς, υος, ἡ, Stimme, Ton, Schall, Il. 4, 437, ἅπαξ εἰρημέν.; Soph. O. R. 187; Eur. Rhes. 294 u. öfter; Sp. D.; Plut. Pyth. or. 7.
-
2 γῆρυς
γῆρυς, Stimme, Ton, Schall -
3 ποικιλό-γηρυς
ποικιλό-γηρυς, dor. ποικιλόγᾱρυς, mannigfach tönend, von mannichfaltigem Klange, φόρμιγξ, Pind. Ol. 3, 8. Vgl. ποικιλόδειρος.
-
4 τετρά-γηρυς
τετρά-γηρυς, υ, gen. υος, vierstimmig, aus vier Tönen bestehend, Terpand. bei Strab. XIII, p. 618.
-
5 βροτό-γηρυς
βροτό-γηρυς, ψιττακός, mit menschlicher Stimme, Crinag. 27 (IX, 562).
-
6 εὔ-γηρυς
εὔ-γηρυς, υ, wohl, laut tönend, Ar. Ran. 214; Opp. H. 5, 617.
-
7 μειλιχό-γηρυς
μειλιχό-γηρυς, heißt Adrast bei Tyrt. 3, 8, mit süßer, lieblicher Stimme.
-
8 μελί-γηρυς
-
9 ἐρί-γηρυς
ἐρί-γηρυς, υ, stark tönend, Hesych., l. d.
-
10 παιάν
παιάν, ᾶνος, ὁ, u. ion. u. ep. παιήων (s. nom. pr.), – 1) ein feierlicher, vielstimmiger, an den Apollo gerichteter Gesang, eigtl. den Gott zur Abwendung einer von ihm verhängten Seuche zu bewegen, wie Il. 1, 473, καλὸν ἀείδοντες παιήονα, wo es schon einige alte Erkl. als nom. pr. nehmen wollten; vgl. Soph. O. R. 5, πόλις δ' ὁμοῦ μὲν ϑυμιαμάτων γέμει, ὁμοῦ δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων, u. ib. 187, παιὰν δὲ λάμπει στονόεσσά τε γῆρυς ὅμαυλος; aber auch ein freudiger Lobgesang auf Apollo, nachdem die Seuche oder übb. das Unglück (vgl. Schol. Ar. Plut. 636) aufgehört hat, παιᾶνα, παιᾶν' ἀνάγετε, Tr. 209; übh. Dank, Loblied, z. B. nach vollbrachter Kriegsthat, ἀείδοντες παιήονα, Il. 22, 391, wo in den folgenden Versen der Inhalt des Gesanges angegeben ist; so Aesch. ἁλώσιμον παιᾶν' ἐπεξιακχάσας, Spt. 617, der Lobgesang auf die Einnahme der Stadt; παιᾶν' ἐφύμνουν σεμνὸν Ἕλληνες τότε, Pers. 385, vgl. Ag. 631 Ch. 149; παιὰν καὶ σάλπιγγες ἐκελάδουν, Eur. Phoen. 1109, öfter; auch Loblied auf andere Götter, ὕμνησαν τὸν περὶ τὸν Ποσειδῶ παιᾶνα, nach dem Aufhören des Erdbebens, Xen. Xell. 4, 7, 4. Nach Schol. Thuc. 1, 50 u. 4, 43 wurde vor der Schlacht ein solcher Päan an den Ares, nach der Schlacht an den Apollo gerichtet; Xen. Hell. 7, 4, 36 heißt es σπονδὰς καὶ παιᾶνας ὡς εἰρήνης γεγενημένης ἐποιοῦντο; öfter in der Cyr. Schlachtgesang; ἐπινικίου παιᾶνος ἐξάρχων, Plut. Rom. 16; auch ἐξῆρχεν ἐμβατηρίου παιᾶνος, Lyc. 22; – Κρητῶν παιήονες, H. h. Apoll. 518, Päanensänger bei den Kretern. – 2) wie Apollo der helfende Gott ist, so wird παιάν allgemein auch für Helfer, Retter, Befreier von irgend einem Uebel gebraucht, καί μοι ϑάνατος παιὰν ἔλϑοι, Eur. Hipp. 1373; vgl. Aesch. frg. 229. – 3) παιών, der Versfuß, Arist. rhet. 3, 8.
-
11 πολύ-χορδος
πολύ-χορδος, vielsaitig, vielstimmig; ᾠδαί, γῆρυς, Eur. Med. 196 Rhes. 548; καὶ πολυαρμόνια ὄργανα, Plat. Rep. III, 399 d, vgl. Poll. 4, 67; von der Flöte, wie Simonid. bei Aristid. or. 49 p. 513.
-
12 στονόεις
στονόεις, εσσα, εν, seufzerreich, viel Seufzen und Stöhnen verursachend; βέλεα, Il. 8, 159. 15, 590 u. öfter; ὀϊστοί, Od. 21, 60, wie σίδηρος Soph. Trach. 882; ἀϋτή, Od. 11, 383; auch εὐνή, 17, 102, welches viele Seufzer vernimmt, wo viel geseufzt wird; ἀοιδή, traurig, klagend, Il. 24, 721; ὅμαδος, Pind. l. 7, 25; κήδεα, Archil. 48, wie Od. 9, 12; πλαγά, Aesch. Pers. 1010, klagend; auch πρόπασα δ' ἤδη στονόεν λέλακε χώρα, Prom. 405; γῆρυς, Soph. O. R. 187; ὄρνις, El. 144; vom Meere, brausend, Ant. 1131.
-
13 κατα-γράφω
κατα-γράφω, 1) aufschreiben, beschreiben; ἐν σανίσιν, τὰς Ὀρφεία κατέγραψεν γῆρυς Eur. Alc. 967; μνήμας εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον καταγεγραμμένας Plat. Legg. V, 741 c; τὰ ὅρκια Pol. 29, 2, 6; κατέγραφον εἰς τοὺς τοίχους τὸν στίχον 5, 9, 4; νόμους εἰς ἄξονας Plut. Sol. 25. – Bes. in Listen einschreiben, eintragen, στρατιώτας, d. i. Soldaten ausheben, Pol. oft; auch κοινοβούλιον, Pol. 28, 16, 1; ὁμήρους, 29, 2, 6; κατεγράφησαν, οὓς ἔδει ϑνήσκειν, von den Proscriptionen, Plut. Cic. 46; ἀγρούς, Land anweisen, frat. am. 8 E. – Von mathematischen Figuren, beschreiben, Sp., einen Umriß entwerfen, Pausan. 1, 28, 2. – Uebtr., sich vorstellen, Ael. N. A. 7, 11. – 2) zerkratzen, von Hesych. καταξύω erkl.; Her. 3, 108, v. l. καταγνάφω; καταγεγράφϑαι ταῖς ῥυτισι Ael. V. H. 10, 3, öfter; Nonn.
-
14 μαλθακός
μαλθακός, = μαλακός; ἄνϑεα, H. h. 30, 15; übertr., αἰχμητής, ein weichlicher, schwacher oder feiger Lanzenschwinger, Il. 17, 588; δρόσος, Pind. P. 5, 99; γυῖα, N. 4, 4; ὥρα, frg. 87; auch von der Stimme, P. 4, 137. 8, 32; ἀοιδή, N. 9, 40 (vgl. γῆρυς Ar. Av. 233); u. übertr., φρήν, sanft, mild, Ol. 2, 99; κοινωνία, P. 1, 98; μαλϑακὸν ὀμμάτων βέλος, von der Liebe, Aesch. Ag. 722; aber 1676, wie Eum. 74, = weichlich, feig; λόγοισι μαλϑακοῖς, Soph. Phil. 625, wie Eur. Or. 691 u. öfter; χρώς, Med. 1075; Ar. Vesp. 714, u. öfter bei sp. D., z. B. Paul. Sil. 3 (V, 246). – Auch in Prosa, Ggstz σκληρός, Plat. Conv. 195 d; στερεός, Phaedr. 239 c; mild, vom Gesetzgeber, Legg. XI, 922 e; auch = feig, αἰχμητής, Conv. 174 c. – Adv., μαλϑακῶς κρατεῖν, mild, Aesch. Ag. 925; σκληρὰ μαλϑακῶς λέγειν, Soph. O. C. 778, das Unangenehme in schöne Worte kleiden; φιλεῖν, Ar. Ach. 1162; vgl. Plat. τὰ μὲν χαλεπαίνοντες, τὰ δὲ μαλϑακωτέρως παραμυϑούμενοι, Soph. 230 a; Sp.
-
15 ὅμ-αυλος
ὅμ-αυλος, 1) zusammenwohnend, bes. Gatte, Gattinn (?). – 2) (αὐλός), zusammenflötend, d. i. zusammenstimmend, einstimmig, παιὰν δὲ λάμπει στονόεσσά τε γῆρυς ὅμαυλος, Soph. O. R. 187, Schol. ὁμόφωνος.
-
16 βροτόγηρυς
-
17 ἐρίγηρυς
ἐρί-γηρυς, υ, stark tönend -
18 εὔγηρυς
εὔ-γηρυς, υ, wohl, laut tönend -
19 μειλιχόγηρυς
μειλιχό-γηρυς, heißt Adrast, mit süßer, lieblicher Stimme -
20 μελίγηρυς
μελί-γηρυς, süßstimmig, angenehm tönend
- 1
- 2
См. также в других словарях:
γήρυς — γῆρυς και γᾱρυς ( υος), η (Α) 1. φωνή, λαλιά, λόγος 2. φωνή που εκφράζει πάθος. [ΕΤΥΜΟΛ. Λέξη ήδη ομηρική, με βασική σημασία «φωνή» (από ινδοευρ. ρίζα *ğar «φωνάζω, κραυγάζω») απ όπου μετά η σημασία «λαλιά, λόγος». Συσχετίζεται επίσης με τη… … Dictionary of Greek
γῆρυς — voice fem nom sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
γῆρυν — γῆρυς voice fem acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
καλόγηρυς — καλόγηρυς, ήρυος, ὁ, ἡ (Α) αυτός που έχει καλή φωνή, ο καλλίφωνος. [ΕΤΥΜΟΛ. < καλ(ο) * + γηρυς (< γῆρυς «φωνή, ομιλία»), πρβλ. μειλιχό γηρυς, ποικιλό γηρυς] … Dictionary of Greek
CERES — Saturni et Opis filia, frugum inventrix, et cultûs terae. Virg. l. 1. Georg. v. 147. Prima Ceres ferrô mortales vertere terram Instituit: cum iam glandes atque arbuta sacrae Deficerent silvae, et victum Dodona negaret. Ex qua Iuppiter Proserpinam … Hofmann J. Lexicon universale
μειλιχόγηρυς — μειλιχόγηρυς, υ (Α) αυτός που μιλάει ήρεμα, γλυκά, ευχάριστα ή καθησυχαστικά, γλυκομίλητος. [ΕΤΥΜΟΛ. < μείλιχος + γῆρυς «φωνή, λόγος» (πρβλ. βροτό γηρυς, ποικιλό γηρυς)] … Dictionary of Greek
μελίγηρυς — και δωρ. τ. μελίγαρυς, υος, ὁ και ἡ (Α) αυτός που έχει γλυκιά σαν μέλι φωνή, γλυκύφωνος, μελωδικός (α. «μελίγηρυν ὄπα», Ομ. Οδ. β. «μελιγάρυες ὕμνοι», Πίνδ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < μέλι + γῆρυς «φωνή, λόγος» (πρβλ. μειλιχό γηρυς, ποικιλό γηρυς)] … Dictionary of Greek
Gerýon — GERÝON, ŏnis, Gr. Γηρυὼν, όνος, (⇒ Tab. XI.) 1 §. Namen. Diesen leiten einige von dem griechischen Worte γῆρυς, εως, eine Stimme her, Voss. Etymol. in Garrio. vielleicht weil solcher Gerion mit seinen dreyen Köpfen auch eine gute Stimme zu… … Gründliches mythologisches Lexikon
ποικιλόγηρυς — και δωρ. τ. ποικιλόγαρυς, υος, ὁ, ἡ, Α αυτός που παράγει ποικιλότροπο ήχο, που παράγει πολλούς μουσικούς τόνους ή φθόγγους («φόρμιγγά τε ποικιλόγαρυν καὶ βοὰν αὐλῶν», Πίνδ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ποικίλος + γῆρυς «φωνή» (πρβλ. μειλιχό γηρυς)] … Dictionary of Greek
τετράγηρυς — υ, Α (για το τετράχορδο) αυτός που έχει τέσσερεις τόνους ή τέσσερεις φωνές. [ΕΤΥΜΟΛ. < τετρ(α) * + γῆρυς «φωνή, λαλιά» (πρβλ. εὔ γηρυς)] … Dictionary of Greek
горе — укр. горе, ст. слав. горе, сербохорв. го̀ра падучая болезнь , словен. gorjȇ горе, плач , чеш. hoře – то же, др. польск. gorze. K гореть. Ср. др. инд. c̨ōkas пламя, жар , также мука, печаль, горе , нов. перс. sōg горе, печаль ; см. Бернекер 1,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
