-
1 īnstinctus
īnstinctus P. of instinguo.* * *Iinstincta, instinctum ADJroused, fired; infuriatedIIinspiration; instigation -
2 (īnstinctus
-
3 instinctus
1.instinctus, a, um, Part., from instinguo.2.instinctus, ūs, m. [instinguo], instigation, impulse (class.; mostly in abl. sing.):oracula, quae instinctu divino afflatuque funduntur,
inspiration, Cic. Div. 1, 18, 34; id. ib. 1, 6 fin.;1. 31, 66: sine caelesti aliquo mentis instinctu,
id. Tusc. 1, 26:instinctu decurionum,
Tac. H. 1, 70:instinctibus daemonum,
Lact. 4, 30: ex instinctu deorum dicere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 5. -
4 divina
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
5 divinum
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
6 divinus
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
7 furia
fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.I.Appellatively (only poet. for furor or rabies):II.unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,
Verg. A. 1, 41:ubi concepit furias,
i. e. became furious, id. ib. 4, 474:tauri,
Mart. 2, 43, 5:canum,
Grat. Cyneg. 392:in furias agitantur equae,
i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:auri,
the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,
in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:honestae (Sagunti),
Stat. S. 4, 6, 84.—Of things: tranare sonoras Torrentum furias,
the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).A.Prop.:B.Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,
Cic. N. D. 3, 18, 46:ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,
id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.(α).Plur.:(β).itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,
Cic. Sull. 27, 76:Furiae Catilinae,
id. Par. 4, 1, 27:sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,
Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,
urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:illa furia ac pestis patriae,
Cic. Sest. 14, 33;of the same,
id. ib. 17, 39; cf.also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,
id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,
Liv. 21, 10, 11. -
8 Furiae
fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.I.Appellatively (only poet. for furor or rabies):II.unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,
Verg. A. 1, 41:ubi concepit furias,
i. e. became furious, id. ib. 4, 474:tauri,
Mart. 2, 43, 5:canum,
Grat. Cyneg. 392:in furias agitantur equae,
i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:auri,
the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,
in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:honestae (Sagunti),
Stat. S. 4, 6, 84.—Of things: tranare sonoras Torrentum furias,
the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).A.Prop.:B.Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,
Cic. N. D. 3, 18, 46:ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,
id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.(α).Plur.:(β).itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,
Cic. Sull. 27, 76:Furiae Catilinae,
id. Par. 4, 1, 27:sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,
Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,
urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:illa furia ac pestis patriae,
Cic. Sest. 14, 33;of the same,
id. ib. 17, 39; cf.also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,
id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,
Liv. 21, 10, 11. -
9 furiae
fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.I.Appellatively (only poet. for furor or rabies):II.unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,
Verg. A. 1, 41:ubi concepit furias,
i. e. became furious, id. ib. 4, 474:tauri,
Mart. 2, 43, 5:canum,
Grat. Cyneg. 392:in furias agitantur equae,
i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:auri,
the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,
in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:honestae (Sagunti),
Stat. S. 4, 6, 84.—Of things: tranare sonoras Torrentum furias,
the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).A.Prop.:B.Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,
Cic. N. D. 3, 18, 46:ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,
id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.(α).Plur.:(β).itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,
Cic. Sull. 27, 76:Furiae Catilinae,
id. Par. 4, 1, 27:sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,
Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,
urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:illa furia ac pestis patriae,
Cic. Sest. 14, 33;of the same,
id. ib. 17, 39; cf.also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,
id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,
Liv. 21, 10, 11. -
10 instinguo
in-stinguo, stinxi, stinctum, 3, v. a., to instigate, incite, impel (class. only in the part. pass.):Christus intus instinxerat,
Tert. Anim. 26 (Gell. 17, 20, 7, read instrinxit).— Part. pass.: instinctus, a, um, instigated, incited:furore et audaciā,
Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188: his vocibus, fired, animated, Liv. 9, 40, 7:furiis,
id. 1, 47:injuriā,
Suet. Caes. 19:divino spiritu,
Quint. 12, 10, 24:classico,
id. 2, 11, 4:in bellum,
Vell. 1, 12:litterarum jucunditatibus instinctae mentes,
Vitr. 9 praef. -
11 instringo
in-stringo, nxi, ictum, 3, v. a.I.To bind, girdle, fasten, chain (rare;II.not anteAug.): aliquem vinculis,
Quint. Decl. 5, 16:adhuc feralibus amiculis instrictus,
App. M. 10, p. 244, 14.— Absol., Isid. 19, 10, 1.—Of a weapon, to draw, brandish, employ in attack: nam si gladium instrinxit, quid dubium est quin occidendi animo percusserit? Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 6, 3.—III.Trop., to stimulate, incite:divino spiritu instrictus,
Liv. 5, 15, 10 Drak. N. cr.; so, uxor dolore, App. M. 8, p. 211; 9, p. 225, 9 (Hild., instinctus):haec admonitio Tauri non modo non repressit, sed instrinxit etiam nos ad elegantiam Graecae orationis affectandam,
Gell. 17, 20, 7 Hertz.
См. также в других словарях:
Instinctus — Instinctus, lat., Anreizung, Antrieb, Instinkt; in der letzten Bedeutung ist er jener den Thieren und Menschen angeborne Trieb, zu suchen und zu thun, was ihr Leben u. Wohlsein fördert, das Gegentheil aber zu meiden (Nahrungstrieb,… … Herders Conversations-Lexikon
INSTINCT — Instinctus, impulsus, impulsion; mais quelle puissance nous pousse ? Tout sentiment est instinct. Une conformité secrète de nos organes avec les objets forme notre instinct. Ce n est que par instinct que nous faisons mille… … Dictionnaire philosophique de Voltaire
Инстинкт — (instinctus побуждение) – целенаправленная приспособительная деятельность организма, обусловленная врожденными механизмами; характеризуется постоянством последовательности ответных реакций на действие определенных раздражителей … Словарь терминов по физиологии сельскохозяйственных животных
INSTINCT — L’éthologie comparative, qui cherche à retracer, à l’aide de comparaisons interspécifiques, l’évolution des comportements à travers la série zoologique, propose une théorie renouvelée des instincts et définit ces derniers comme des actes propres… … Encyclopédie Universelle
ИНСТИНКТ — (лат. instinctus, от instinguere побуждать). Естественное побуждение у животных искать полезного себе и избегать вредного; самосохранение, как бессознательное, невольное побуждение, чутье. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского… … Словарь иностранных слов русского языка
Instinkt — Gespür; Bauchgefühl; sechster Sinn (umgangssprachlich); Ahnung; Intuition; Eingebung * * * In|stinkt [ɪn stɪŋkt], der; [e]s, e: 1. ererbte Fähigkeit besonders der Tiere, in bestimmten Situationen ein nicht bewusst gelenktes, aber richtiges… … Universal-Lexikon
инстинкт — а; м. [лат. instinctus побуждение] 1. Врождённая способность животных организмов к совершению целесообразных действий по непосредственному безотчётному побуждению. Сила стадного инстинкта. И. самосохранения. При перелётах птицы руководствуются… … Энциклопедический словарь
instinto — (Del lat. instinctus, impulso, instigación.) ► sustantivo masculino 1 BIOLOGÍA, SICOLOGÍA Facultad de los seres vivos que se manifiesta de forma espontánea y que impulsa a actuar de una forma determinada, sin que se tenga conciencia de ello: ■… … Enciclopedia Universal
instinct — INSTÍNCT, instincte, s.n. Complex de reflexe înnăscute, necondiţionate, proprii indivizilor dintr o anumită specie şi care le asigură dezvoltarea organismului, alimentarea, reproducerea, apărarea. – Din fr. instinct, lat. instinctus. Trimis de… … Dicționar Român
ИНСТИНКТ — – врожденное побуждение, унаследованная схема поведения, предопределяющая жизнедеятельность животного и человека. В психоанализе объектом исследования является не столько инстинкт как таковой, сколько влечения человека. З. Фрейд проводил… … Энциклопедический словарь по психологии и педагогике
ИНСТИНКТ — (лат. – побуждение, стимул) естественное влечение; свойственная роду и виду врожденная, т.е. наследственная, склонность к определенному поведению, или образу действий. Осуществляется автоматически или вследствие внешнего раздражения, определяя… … Философская энциклопедия