Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

īnstinctus

  • 1 īnstinctus

        īnstinctus    P. of instinguo.
    * * *
    I
    instincta, instinctum ADJ
    roused, fired; infuriated
    II
    inspiration; instigation

    Latin-English dictionary > īnstinctus

  • 2 (īnstinctus

       (īnstinctus ūs), m    [instinguo], instigation (only abl sing.): instinctu divino, by inspiration.

    Latin-English dictionary > (īnstinctus

  • 3 instinctus

    1.
    instinctus, a, um, Part., from instinguo.
    2.
    instinctus, ūs, m. [instinguo], instigation, impulse (class.; mostly in abl. sing.):

    oracula, quae instinctu divino afflatuque funduntur,

    inspiration, Cic. Div. 1, 18, 34; id. ib. 1, 6 fin.;

    1. 31, 66: sine caelesti aliquo mentis instinctu,

    id. Tusc. 1, 26:

    instinctu decurionum,

    Tac. H. 1, 70:

    instinctibus daemonum,

    Lact. 4, 30: ex instinctu deorum dicere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > instinctus

  • 4 divina

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divina

  • 5 divinum

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divinum

  • 6 divinus

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divinus

  • 7 furia

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > furia

  • 8 Furiae

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Furiae

  • 9 furiae

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > furiae

  • 10 instinguo

    in-stinguo, stinxi, stinctum, 3, v. a., to instigate, incite, impel (class. only in the part. pass.):

    Christus intus instinxerat,

    Tert. Anim. 26 (Gell. 17, 20, 7, read instrinxit).— Part. pass.: instinctus, a, um, instigated, incited:

    furore et audaciā,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 188: his vocibus, fired, animated, Liv. 9, 40, 7:

    furiis,

    id. 1, 47:

    injuriā,

    Suet. Caes. 19:

    divino spiritu,

    Quint. 12, 10, 24:

    classico,

    id. 2, 11, 4:

    in bellum,

    Vell. 1, 12:

    litterarum jucunditatibus instinctae mentes,

    Vitr. 9 praef.

    Lewis & Short latin dictionary > instinguo

  • 11 instringo

    in-stringo, nxi, ictum, 3, v. a.
    I.
    To bind, girdle, fasten, chain (rare;

    not anteAug.): aliquem vinculis,

    Quint. Decl. 5, 16:

    adhuc feralibus amiculis instrictus,

    App. M. 10, p. 244, 14.— Absol., Isid. 19, 10, 1.—
    II.
    Of a weapon, to draw, brandish, employ in attack: nam si gladium instrinxit, quid dubium est quin occidendi animo percusserit? Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 6, 3.—
    III.
    Trop., to stimulate, incite:

    divino spiritu instrictus,

    Liv. 5, 15, 10 Drak. N. cr.; so, uxor dolore, App. M. 8, p. 211; 9, p. 225, 9 (Hild., instinctus):

    haec admonitio Tauri non modo non repressit, sed instrinxit etiam nos ad elegantiam Graecae orationis affectandam,

    Gell. 17, 20, 7 Hertz.

    Lewis & Short latin dictionary > instringo

См. также в других словарях:

  • Instinctus — Instinctus, lat., Anreizung, Antrieb, Instinkt; in der letzten Bedeutung ist er jener den Thieren und Menschen angeborne Trieb, zu suchen und zu thun, was ihr Leben u. Wohlsein fördert, das Gegentheil aber zu meiden (Nahrungstrieb,… …   Herders Conversations-Lexikon

  • INSTINCT —     Instinctus, impulsus, impulsion; mais quelle puissance nous pousse ?     Tout sentiment est instinct.     Une conformité secrète de nos organes avec les objets forme notre instinct.     Ce n est que par instinct que nous faisons mille… …   Dictionnaire philosophique de Voltaire

  • Инстинкт — (instinctus побуждение) – целенаправленная приспособительная деятельность организма, обусловленная врожденными механизмами; характеризуется постоянством последовательности ответных реакций на действие определенных раздражителей …   Словарь терминов по физиологии сельскохозяйственных животных

  • INSTINCT — L’éthologie comparative, qui cherche à retracer, à l’aide de comparaisons interspécifiques, l’évolution des comportements à travers la série zoologique, propose une théorie renouvelée des instincts et définit ces derniers comme des actes propres… …   Encyclopédie Universelle

  • ИНСТИНКТ — (лат. instinctus, от instinguere побуждать). Естественное побуждение у животных искать полезного себе и избегать вредного; самосохранение, как бессознательное, невольное побуждение, чутье. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • Instinkt — Gespür; Bauchgefühl; sechster Sinn (umgangssprachlich); Ahnung; Intuition; Eingebung * * * In|stinkt [ɪn stɪŋkt], der; [e]s, e: 1. ererbte Fähigkeit besonders der Tiere, in bestimmten Situationen ein nicht bewusst gelenktes, aber richtiges… …   Universal-Lexikon

  • инстинкт — а; м. [лат. instinctus побуждение] 1. Врождённая способность животных организмов к совершению целесообразных действий по непосредственному безотчётному побуждению. Сила стадного инстинкта. И. самосохранения. При перелётах птицы руководствуются… …   Энциклопедический словарь

  • instinto — (Del lat. instinctus, impulso, instigación.) ► sustantivo masculino 1 BIOLOGÍA, SICOLOGÍA Facultad de los seres vivos que se manifiesta de forma espontánea y que impulsa a actuar de una forma determinada, sin que se tenga conciencia de ello: ■… …   Enciclopedia Universal

  • instinct — INSTÍNCT, instincte, s.n. Complex de reflexe înnăscute, necondiţionate, proprii indivizilor dintr o anumită specie şi care le asigură dezvoltarea organismului, alimentarea, reproducerea, apărarea. – Din fr. instinct, lat. instinctus. Trimis de… …   Dicționar Român

  • ИНСТИНКТ — – врожденное побуждение, унаследованная схема поведения, предопределяющая жизнедеятельность животного и человека. В психоанализе объектом исследования является не столько инстинкт как таковой, сколько влечения человека.    З. Фрейд проводил… …   Энциклопедический словарь по психологии и педагогике

  • ИНСТИНКТ — (лат. – побуждение, стимул) естественное влечение; свойственная роду и виду врожденная, т.е. наследственная, склонность к определенному поведению, или образу действий. Осуществляется автоматически или вследствие внешнего раздражения, определяя… …   Философская энциклопедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»