Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

instigation

  • 1 impulsiō (inp-)

        impulsiō (inp-) ōnis, f    [1 in+1 PAL-], external pressure, influence: aliqua.—Fig., incitement, instigation, impulse: ad omnem animi motum: ad hilaritatem, pleasantry.

    Latin-English dictionary > impulsiō (inp-)

  • 2 impulsus (inp-)

        impulsus (inp-) ūs, m    [1 in+1 PAL-], a striking against, push, pressure, shock, impulse: impulsu scutorum copiae pulsae: alieno impulsu moveri: dimotis inpulsu pectoris undis, O.—Fig., incitement, instigation, influence: inpulsu duxisti meo, T.: cuius inpulsu deditionem ceperat, S.: tuā sponte, non impulsu meo.

    Latin-English dictionary > impulsus (inp-)

  • 3 īnstīgō

        īnstīgō āvī, ātus, āre    [STIG-], to goad on, urge, stimulate, stir, set on, incite, instigate: si hic non insanit satis suā sponte, instiga, T.: instigante te, at your instigation: sequentem studiis, V.: Romanos in Hannibalem, L.: agmen, O.: conscientiā facinoris instigari, Cs.
    * * *
    instigare, instigavi, instigatus V
    urge on; incite, rouse

    Latin-English dictionary > īnstīgō

  • 4 īnstinctus

        īnstinctus    P. of instinguo.
    * * *
    I
    instincta, instinctum ADJ
    roused, fired; infuriated
    II
    inspiration; instigation

    Latin-English dictionary > īnstinctus

  • 5 (īnstinctus

       (īnstinctus ūs), m    [instinguo], instigation (only abl sing.): instinctu divino, by inspiration.

    Latin-English dictionary > (īnstinctus

  • 6 sollicitātiō

        sollicitātiō ōnis, f    [sollicito], a vexing, vexation, anxiety: nuptiarum, i. e. on account of, T.— An inciting, instigating, instigation: Allobrogum: servorum promissis.
    * * *

    Latin-English dictionary > sollicitātiō

  • 7 adlegatus

    instigation, prompting

    Latin-English dictionary > adlegatus

  • 8 allegatus

    instigation, prompting

    Latin-English dictionary > allegatus

  • 9 Bellerophon

    Bellĕrŏphōn, ontis ( Bellĕrŏ-phontes, ae, Aus. Ep. 25 fin.; Serv. ad Verg. A. 5, 118; 6, 288), m., = Bellerophôn, Theocr. (regularly formed Bellerophontês), son of Glaucus and grandson of Sisyphus; he was sent by Prœtus, at the calumnious instigation of his wife Sthenebœa, with a letter to Iobates, in which the latter was requested to put him to death;

    he received from him the commission to slay the Chimæra, which he executed, riding upon the flying Pegasus,

    Cic. Tusc. 3, 26, 63; Hor. C. 3, 7, 15; 3, 12, 7; 4, 11, 28; Manil. 5. 97; Juv. 10, 325; Hyg. Fab. 2; 57; id. Astr. 2, 18; Serv. l. l.; Fulg. Myth. 3, 1.—Prov. for any one who carries a message unfavorable to himself (cf. Uriah's letter), Plaut. [p. 226] Bacch. 4, 7, 12.—Hence,
    II.
    Bellĕrŏ-phontēus, a, um, adj., of or belonging to Bellerophon:

    equus,

    i. e. Pegasus, Prop. 3 (4), 3, 2:

    habenae,

    Claud. IV. Cons. Hon. 560:

    sollicitudines,

    Rutil. Itin. 1, 449.

    Lewis & Short latin dictionary > Bellerophon

  • 10 Bellerophontes

    Bellĕrŏphōn, ontis ( Bellĕrŏ-phontes, ae, Aus. Ep. 25 fin.; Serv. ad Verg. A. 5, 118; 6, 288), m., = Bellerophôn, Theocr. (regularly formed Bellerophontês), son of Glaucus and grandson of Sisyphus; he was sent by Prœtus, at the calumnious instigation of his wife Sthenebœa, with a letter to Iobates, in which the latter was requested to put him to death;

    he received from him the commission to slay the Chimæra, which he executed, riding upon the flying Pegasus,

    Cic. Tusc. 3, 26, 63; Hor. C. 3, 7, 15; 3, 12, 7; 4, 11, 28; Manil. 5. 97; Juv. 10, 325; Hyg. Fab. 2; 57; id. Astr. 2, 18; Serv. l. l.; Fulg. Myth. 3, 1.—Prov. for any one who carries a message unfavorable to himself (cf. Uriah's letter), Plaut. [p. 226] Bacch. 4, 7, 12.—Hence,
    II.
    Bellĕrŏ-phontēus, a, um, adj., of or belonging to Bellerophon:

    equus,

    i. e. Pegasus, Prop. 3 (4), 3, 2:

    habenae,

    Claud. IV. Cons. Hon. 560:

    sollicitudines,

    Rutil. Itin. 1, 449.

    Lewis & Short latin dictionary > Bellerophontes

  • 11 Bellerophonteus

    Bellĕrŏphōn, ontis ( Bellĕrŏ-phontes, ae, Aus. Ep. 25 fin.; Serv. ad Verg. A. 5, 118; 6, 288), m., = Bellerophôn, Theocr. (regularly formed Bellerophontês), son of Glaucus and grandson of Sisyphus; he was sent by Prœtus, at the calumnious instigation of his wife Sthenebœa, with a letter to Iobates, in which the latter was requested to put him to death;

    he received from him the commission to slay the Chimæra, which he executed, riding upon the flying Pegasus,

    Cic. Tusc. 3, 26, 63; Hor. C. 3, 7, 15; 3, 12, 7; 4, 11, 28; Manil. 5. 97; Juv. 10, 325; Hyg. Fab. 2; 57; id. Astr. 2, 18; Serv. l. l.; Fulg. Myth. 3, 1.—Prov. for any one who carries a message unfavorable to himself (cf. Uriah's letter), Plaut. [p. 226] Bacch. 4, 7, 12.—Hence,
    II.
    Bellĕrŏ-phontēus, a, um, adj., of or belonging to Bellerophon:

    equus,

    i. e. Pegasus, Prop. 3 (4), 3, 2:

    habenae,

    Claud. IV. Cons. Hon. 560:

    sollicitudines,

    Rutil. Itin. 1, 449.

    Lewis & Short latin dictionary > Bellerophonteus

  • 12 impulsio

    impulsĭo ( inp-), ōnis, f. [impello], a pushing against.
    I.
    Lit., external pressure, influence:

    omnis coagmentatio corporis vel calore vel frigore vel aliqua impulsione vehementi labefactatur et frangitur,

    Cic. Univ. 5, 14.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, impulse.
    A.
    In gen.:

    impulsio est, quae sine cogitatione per quandam affectionem animi facere aliquid hortatur, ut amor, iracundia, aegritudo,

    Cic. Inv. 2, 5, 17; cf. id. ib. § 19; 2, 6, 20.—
    B.
    In partic.: ad hilaritatem impulsio, pleasantry, an incitement to merriment, = Gr. charientismos, a figure of speech, Cic. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > impulsio

  • 13 impulsus

    1.
    impulsus ( inp-), a, um, Part., from impello.
    2.
    impulsus ( inp-), ūs, m. [impello], a pushing or striking against.
    I.
    Lit., an outward pressure or shock, an impulse (class.; most freq. in abl. sing.):

    impulsu scutorum,

    Cic. Caecin. 15, 43:

    orbium,

    id. Rep. 6, 18:

    quae (natura) a primo impulsu moveatur,

    id. ib. 6, 25 fin.:

    is ardor non alieno impulsu, sed sua sponte movetur,

    id. N. D. 2, 12, 32: ventus, qui inferiora repentinis impulsibus quatit, App. de Mundo, p. 62.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, influence (class.):

    ubi duxere impulsu vostro, vostro impulsu easdem exigunt,

    Ter. Hec. 2, 1, 45; cf. ib. 4, 4, 65:

    ipsos non negare, ad haec bona Chrysogonum accessisse impulsu suo,

    Cic. Rosc. Am. 37, 107; id. Verr. 2, 2, 66, § 161:

    impulsu patrum,

    id. Rep. 2, 10:

    ne civitas eorum impulsu deficeret,

    Caes. B. G. 5, 25, 4:

    impulsu patrum,

    Cic. Rep. 6, 26:

    qui simili impulsu aliquid commiserint,

    id. Inv. 2, 5, 19:

    oratio pondere modo et impulsu proeliatur,

    Quint. 9, 1, 20:

    temeritatis subiti et vehementes impulsus,

    Val. Max. 9, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > impulsus

  • 14 injectio

    injectĭo, ōnis, f. [inicio].
    I.
    A throwing in; lit., med. t. t., an injection, clyster, Cael. Aur. Tard. 5, 4, 69; 5, 1, 10; id. Acut. 1, 17, 167.—
    II.
    A laying on: manus, a laying on of the hand, an act by which one takes possession of a thing belonging to him without a judicial decision:

    patri in filium, patrono in libertum manus injectio sit,

    Quint. 7, 7, 9: aeris confessi debitique jure judicatis triginta dies justi sunto; post deinde manus injectio esto, Lex XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; Dig. 2, 4, 10 al.—
    B.
    Transf.:

    habebat enim vera secum bona, in quae non est manus injectio,

    i. e. such as cannot be grasped by the hand, Sen. Const. 5, 7.—
    III.
    Trop. (late Lat.).
    A.
    An instigation, suggestion:

    Satanae,

    Tert. de Pudic. 13 init.
    B.
    An objection, Tert. ad Hermog. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > injectio

  • 15 inpulsio

    impulsĭo ( inp-), ōnis, f. [impello], a pushing against.
    I.
    Lit., external pressure, influence:

    omnis coagmentatio corporis vel calore vel frigore vel aliqua impulsione vehementi labefactatur et frangitur,

    Cic. Univ. 5, 14.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, impulse.
    A.
    In gen.:

    impulsio est, quae sine cogitatione per quandam affectionem animi facere aliquid hortatur, ut amor, iracundia, aegritudo,

    Cic. Inv. 2, 5, 17; cf. id. ib. § 19; 2, 6, 20.—
    B.
    In partic.: ad hilaritatem impulsio, pleasantry, an incitement to merriment, = Gr. charientismos, a figure of speech, Cic. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > inpulsio

  • 16 inpulsus

    1.
    impulsus ( inp-), a, um, Part., from impello.
    2.
    impulsus ( inp-), ūs, m. [impello], a pushing or striking against.
    I.
    Lit., an outward pressure or shock, an impulse (class.; most freq. in abl. sing.):

    impulsu scutorum,

    Cic. Caecin. 15, 43:

    orbium,

    id. Rep. 6, 18:

    quae (natura) a primo impulsu moveatur,

    id. ib. 6, 25 fin.:

    is ardor non alieno impulsu, sed sua sponte movetur,

    id. N. D. 2, 12, 32: ventus, qui inferiora repentinis impulsibus quatit, App. de Mundo, p. 62.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, influence (class.):

    ubi duxere impulsu vostro, vostro impulsu easdem exigunt,

    Ter. Hec. 2, 1, 45; cf. ib. 4, 4, 65:

    ipsos non negare, ad haec bona Chrysogonum accessisse impulsu suo,

    Cic. Rosc. Am. 37, 107; id. Verr. 2, 2, 66, § 161:

    impulsu patrum,

    id. Rep. 2, 10:

    ne civitas eorum impulsu deficeret,

    Caes. B. G. 5, 25, 4:

    impulsu patrum,

    Cic. Rep. 6, 26:

    qui simili impulsu aliquid commiserint,

    id. Inv. 2, 5, 19:

    oratio pondere modo et impulsu proeliatur,

    Quint. 9, 1, 20:

    temeritatis subiti et vehementes impulsus,

    Val. Max. 9, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inpulsus

  • 17 instigatio

    instīgātĭo, ōnis, f. [instigo], an urging, stimulating, instigating, an incitement, instigation:

    auditorum,

    Auct. Her. 2, 30, 47:

    novercalibus instigationibus corrupti,

    Dig. 5, 2, 4:

    praedonum,

    Lact. 5, 19, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > instigatio

  • 18 instigatus

    instīgātus, ūs, m. [instigo], an instigation, setting on:

    si instigatu alterius fera damnum dederit,

    Dig. 9, 1, 1, § 6.

    Lewis & Short latin dictionary > instigatus

  • 19 instigo

    instīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [from in and stigo (unused), cf. Gr. stizô; Sanscr. tig, tij, to be sharp; cf. stimulus for stig-mulus, stilus for stig-lus], to urge, stimulate, stir up, set on, incite, instigate (class.):

    si hic non insanit satis sua sponte, instiga,

    Ter. And. 4, 2, 9:

    instigante te,

    at your instigation, Cic. Pis. 11:

    cuncti sequentem Instigant studiis,

    stimulate him in the pursuit, Verg. A. 5, 228; 11, 730:

    Romanos in Hannibalem,

    Liv. 33, 47:

    comites agmen instigant,

    Ov. M. 3, 243:

    in arma,

    to rouse to arms, Vell. 1, 12:

    canem in aliquem,

    to set on one, Petr. 95:

    iracundiam,

    Sen. Ep. 10.— With inf.:

    laedere,

    Lucr. 4, 1082.

    Lewis & Short latin dictionary > instigo

  • 20 instinctus

    1.
    instinctus, a, um, Part., from instinguo.
    2.
    instinctus, ūs, m. [instinguo], instigation, impulse (class.; mostly in abl. sing.):

    oracula, quae instinctu divino afflatuque funduntur,

    inspiration, Cic. Div. 1, 18, 34; id. ib. 1, 6 fin.;

    1. 31, 66: sine caelesti aliquo mentis instinctu,

    id. Tusc. 1, 26:

    instinctu decurionum,

    Tac. H. 1, 70:

    instinctibus daemonum,

    Lact. 4, 30: ex instinctu deorum dicere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > instinctus

См. также в других словарях:

  • instigation — [ ɛ̃stigasjɔ̃ ] n. f. • 1332; lat. instigatio, de instigare ♦ Rare Action de pousser qqn à faire qqch. ⇒ incitation. « l action, l instigation directe de ceux qui avaient intérêt à détruire la pétition » (Michelet). Cour. À L INSTIGATION DE. Agir …   Encyclopédie Universelle

  • Instigation — In sti*ga tion, n. [L. instigatio: cf. F. instigation.] The act of instigating, or the state of being instigated; incitement; esp. to evil or wickedness. [1913 Webster] The baseness and villainy that . . . the instigation of the devil could bring …   The Collaborative International Dictionary of English

  • instigation — Instigation. s. f. v. Incitation, suggestion, sollicitation pressante, par laquelle on pousse quelqu un à faire quelque chose de mauvais. Il a fait cela à l instigation de .... il s est laissé seduire aux instigations d un tel. l instigation du… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • instigation — I noun actuation, agitation, animation, cajolery, causation, coaxing, easement, encouragement, excitation, exhortation, fomentation, goading, helpfulness, hortation, impetus, impulsion, incentive, incitation, incitement, inducement, influence,… …   Law dictionary

  • instigation — early 15c., from M.Fr. instigation and directly from L. instigationem (nom. instigatio), noun of action from pp. stem of instigare urge on, incite, from in in (see IN (Cf. in ) (2)) + *stigare, a root meaning to prick, from PIE root *steig to… …   Etymology dictionary

  • instigation — Instigation, Instigatio, Instigatus, huius instigatus, Instinctus, Impulsus, huius impulsus. Par ton instigation, Impulsu tuo, Tuo instinctu …   Thresor de la langue françoyse

  • instigation — (in sti ga sion ; en vers, de cinq syllabes) s. f. Action d instiguer. •   Il leur demanda, à l instigation de Perdiccas, quels étaient les auteurs de la sédition, VAUGEL. Q. C. VIII, 14. •   L âme a péché par le ministère et même en quelque… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • instigation — in|sti|ga|tion [ˌınstıˈgeıʃən] n [U] 1.) at sb s instigation also at the instigation of sb formal because of someone s suggestion, request, or demand ▪ an inquiry set up at the instigation of the White House 2.) the act of starting something …   Dictionary of contemporary English

  • INSTIGATION — s. f. Incitation, suggestion, sollicitation pressante par laquelle on pousse quelqu un à faire quelque chose. Il se prend le plus souvent en mauvaise part. Il a fait cela à l instigation d un tel. Il s est laissé séduire aux instigations de ce… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • instigation — n. at smb. s instigation * * * [ˌɪnstɪ geɪʃ(ə)n] at smb. s instigation …   Combinatory dictionary

  • instigation — noun 1 at sb s instigation formal because of someone s suggestion, request or demand: At Canham s instigation, a clerk brought in an electric fan. 2 (U) the act of starting something …   Longman dictionary of contemporary English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»