(wyprawiona)

См. также в других словарях:

• skórka — ż III, CMs. skórkarce; lm D. skórkarek 1. zdr. od skóra (zwykle w zn. 1 i 3) a) w zn. 1: Delikatna skórka dziecka. Rana pokryła się cienką skórką. ∆ Panieńska skórka «miękka, słodka masa z cukru, gumy arabskiej i białka dawana dawniej dzieciom… …   Słownik języka polskiego

• baran — m IV, DB. a, Ms. barannie; lm M. y 1. «samiec owcy domowej i owiec dzikich» Baran prowadzący stado owiec. Trzebienie baranów. ∆ zootechn. Baran angielski «królik o bardzo długich, zwisających uszach, hodowany ze względu na mięso; w lm: rasa tych… …   Słownik języka polskiego

• baranek — m III, DB. baraneknka, N. baraneknkiem; lm M. baraneknki 1. «młody baran; jagnię samiec» Łagodny jak baranek. ∆ Baranek wielkanocny «figurka wyobrażająca baranka, stawiana na stole w czasie Świąt Wielkanocnych» ∆ rel. Baranek Boży «w liturgii i… …   Słownik języka polskiego

• baranica — ż II, DCMs. baranicacy; lm D. baranicaic 1. «wyprawiona skóra barania, często pokryta suknem, używana do okrywania nóg w podróży (saniami, wozem itp.)» 2. «długi kożuch barani» Nosić baranicę. Chodzić w baranicy. 3. «czapka z baraniego futra» …   Słownik języka polskiego

• blank — m III, D. u, N. blankkiem; lm M. i 1. zwykle w lm «regularne występy mające kształt prostokątnych zębów, wieńczące mur w średniowiecznym budownictwie obronnym, służące do osłony łuczników; krenelaż» 2. «wyprawiona skóra, zwykle jałówek, krów,… …   Słownik języka polskiego

• boks — I m IV, D. u, Ms. bokssie, blm sport. «walka na pięści, w specjalnych rękawicach, prowadzona na ringu przez dwóch zawodników należących do tej samej kategorii wagi; pięściarstwo» Boks siłowy. Trenować, uprawiać boks. ‹ang.› II m IV, D. u, Ms.… …   Słownik języka polskiego

• czaprak — m III, D. a, N. czaprakkiem; lm M. i 1. «przykrycie konia pod siodło; długa, ozdobna kapa lub filcowa podkładka umieszczana pod siodłem» Czaprak haftowany złotem. Czaprak z frędzlami. 2. «ciepłe okrycie wkładane na grzbiet konia lub psa» Mopsik w …   Słownik języka polskiego

• giemza — ż IV, CMs. giemzazie 1. blm «wyprawiona skóra kozia używana do wyrobu luksusowego obuwia i galanterii skórzanej; szewro» Półbuty z giemzy. 2. lm D. giemz rzad. → kozica ‹niem.› …   Słownik języka polskiego

• ircha — ż III, CMs. irsze, blm «rodzaj zamszu, miękko wyprawiona skóra używana do wyrobu rękawiczek, do polerowania wyrobów metalowych, czyszczenia wyrobów metalowych, szklanych itp.» Ściereczka z irchy do okularów. ‹niem. z łac.› …   Słownik języka polskiego

• jucht — m IV, D. u, Ms. juchtchcie zwykle blm «skóra bydlęca wyprawiona przez garbowanie roślinne lub roślinno chromowe, używana przeważnie na cholewki butów i do wyrobów rymarskich» Buty z juchtu. ‹niem.› …   Słownik języka polskiego

• karakuł — m IV, DB. a, Ms. karakułule; lm M. y 1. «owca tłustoogoniasta wywodząca się z rasy owiec pochodzenia azjatyckiego, których jagnięta mają sierść zwiniętą w charakterystyczne loki; w lm rasa tych owiec» 2. zwykle w lm «futro, wyprawiona skóra z… …   Słownik języka polskiego