Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

impulsio

  • 1 impulsio

    impulsĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] impulsion, choc, heurt. [st2]2 [-] impulsion naturelle, disposition. [st2]3 [-] instigation, sollicitation.
    * * *
    impulsĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] impulsion, choc, heurt. [st2]2 [-] impulsion naturelle, disposition. [st2]3 [-] instigation, sollicitation.
    * * *
        Impulsio, Verbale. Cic. Esmeute de volunte sans deliberation precedente, Esmotion.

    Dictionarium latinogallicum > impulsio

  • 2 impulsio

    impulsĭo ( inp-), ōnis, f. [impello], a pushing against.
    I.
    Lit., external pressure, influence:

    omnis coagmentatio corporis vel calore vel frigore vel aliqua impulsione vehementi labefactatur et frangitur,

    Cic. Univ. 5, 14.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, impulse.
    A.
    In gen.:

    impulsio est, quae sine cogitatione per quandam affectionem animi facere aliquid hortatur, ut amor, iracundia, aegritudo,

    Cic. Inv. 2, 5, 17; cf. id. ib. § 19; 2, 6, 20.—
    B.
    In partic.: ad hilaritatem impulsio, pleasantry, an incitement to merriment, = Gr. charientismos, a figure of speech, Cic. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > impulsio

  • 3 impulsio

    impulsio, ōnis, f. (impello), I) der Anstoß, corporis, Donat. Ter. Andr. 3, 4, 21: virtutis alicuius (irgend einer Kraft) impulsionibus torqueri, Arnob. 2, 58. – II) übtr., a) die äußerliche Anregung, Veranlassung, Einwirkung, der Eindruck von außen, Cic. Tim. 17: Plur., impulsiones rerum, Arnob. 7, 28. – b) der Trieb, Antrieb, plötzliche Einfall (Ggstz. ratiocinatio), Cic. de inv. 2, 17 u. 19; 2, 20. – m. ad u. Akk., omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zur Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: ad hilaritatem imp., die Erregung der Heiterkeit, Versetzung in eine heitere Stimmung (durch Scherz, witzige Reden), griech. χαριεντισμός, eine Redefigur, Cic. de or. 3, 205. Quint. 9, 1, 31 u. 9, 2, 3.

    lateinisch-deutsches > impulsio

  • 4 impulsio

    impulsio, ōnis, f. (impello), I) der Anstoß, corporis, Donat. Ter. Andr. 3, 4, 21: virtutis alicuius (irgend einer Kraft) impulsionibus torqueri, Arnob. 2, 58. – II) übtr., a) die äußerliche Anregung, Veranlassung, Einwirkung, der Eindruck von außen, Cic. Tim. 17: Plur., impulsiones rerum, Arnob. 7, 28. – b) der Trieb, Antrieb, plötzliche Einfall (Ggstz. ratiocinatio), Cic. de inv. 2, 17 u. 19; 2, 20. – m. ad u. Akk., omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zur Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: ad hilaritatem imp., die Erregung der Heiterkeit, Versetzung in eine heitere Stimmung (durch Scherz, witzige Reden), griech. χαριεντισμός, eine Redefigur, Cic. de or. 3, 205. Quint. 9, 1, 31 u. 9, 2, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > impulsio

  • 5 impulsio

    ōnis f. [ impello ]
    2) побуждение, импульс, повод ( ad hilaritatem C)

    Латинско-русский словарь > impulsio

  • 6 impulsio

    impulsus см. impellere.

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > impulsio

  • 7 impulsio

    external pressure; influence; incitement

    Latin-English dictionary > impulsio

  • 8 impulsiō (inp-)

        impulsiō (inp-) ōnis, f    [1 in+1 PAL-], external pressure, influence: aliqua.—Fig., incitement, instigation, impulse: ad omnem animi motum: ad hilaritatem, pleasantry.

    Latin-English dictionary > impulsiō (inp-)

  • 9 inpulsio

    impulsĭo ( inp-), ōnis, f. [impello], a pushing against.
    I.
    Lit., external pressure, influence:

    omnis coagmentatio corporis vel calore vel frigore vel aliqua impulsione vehementi labefactatur et frangitur,

    Cic. Univ. 5, 14.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, impulse.
    A.
    In gen.:

    impulsio est, quae sine cogitatione per quandam affectionem animi facere aliquid hortatur, ut amor, iracundia, aegritudo,

    Cic. Inv. 2, 5, 17; cf. id. ib. § 19; 2, 6, 20.—
    B.
    In partic.: ad hilaritatem impulsio, pleasantry, an incitement to merriment, = Gr. charientismos, a figure of speech, Cic. de Or. 3, 53, 205; Quint. 9, 1, 31; 9, 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > inpulsio

  • 10 mitigatio

    mītigātio, ōnis, f. (mitigo), die Milderung, Besänftigung, omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zu ihrer Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: est lingua et mitigationis et misericordiae, ist sanftmütig und mitleidig, Vulg. Sirach 36, 25: Plur., eius modi licentia si nimium videbitur acrimoniae habere, multis mitigationibus lenietur, Cornif. rhet. 4, 49: plue mihi mitigationes in cor, Augustin. conf. 12, 25, 34.

    lateinisch-deutsches > mitigatio

  • 11 ratiocinatio

    ratiōcinātio, ōnis, f. (ratiocinor), die Berechnung, I) als philos.u. rhet. t. t.: A) die ruhige, vernünftige Überlegung (Ggstz. impulsio, leidenschaftl. Trieb), Cic. de inv. 2, 18. – u. das philos. Überlegen, etiam sapientiae studiosos maximos medicos esse, si ratiocinatio hoc faceret, Cels. 1. praef. p. 5, 31 D. – als rhet. Figur = die Überlegung in Fragen an sich selbst, Cornif. rhet. 4, 23. – B) der Vernunftschluß, die Schlußfolge, der Syllogismus, Cic. u. Quint.: duae partes ratiocinationis, des Vernunftschlusses (= Vernunftschlußbeweises), Cic. – II) als t. t. der Architektur, die Theorie (Ggstz. fabrica u. opus die Praxis), Vitr. 1, 1. § 1 u. § 15.

    lateinisch-deutsches > ratiocinatio

  • 12 mitigatio

    mītigātio, ōnis, f. (mitigo), die Milderung, Besänftigung, omnis ad omnem animi motum impulsio et, si ita res feret, mitigatio, alles, was zur Aufregung der Leidenschaften und nach Umständen zu ihrer Besänftigung dient, Cic. de or. 3, 118: est lingua et mitigationis et misericordiae, ist sanftmütig und mitleidig, Vulg. Sirach 36, 25: Plur., eius modi licentia si nimium videbitur acrimoniae habere, multis mitigationibus lenietur, Cornif. rhet. 4, 49: plue mihi mitigationes in cor, Augustin. conf. 12, 25, 34.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mitigatio

  • 13 ratiocinatio

    ratiōcinātio, ōnis, f. (ratiocinor), die Berechnung, I) als philos.u. rhet. t. t.: A) die ruhige, vernünftige Überlegung (Ggstz. impulsio, leidenschaftl. Trieb), Cic. de inv. 2, 18. – u. das philos. Überlegen, etiam sapientiae studiosos maximos medicos esse, si ratiocinatio hoc faceret, Cels. 1. praef. p. 5, 31 D. – als rhet. Figur = die Überlegung in Fragen an sich selbst, Cornif. rhet. 4, 23. – B) der Vernunftschluß, die Schlußfolge, der Syllogismus, Cic. u. Quint.: duae partes ratiocinationis, des Vernunftschlusses (= Vernunftschlußbeweises), Cic. – II) als t. t. der Architektur, die Theorie (Ggstz. fabrica u. opus die Praxis), Vitr. 1, 1. § 1 u. § 15.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ratiocinatio

  • 14 impellere

    1) гнать, погонять;

    impulsus, побуждение, толчок (l. 7 § 3. 1. 29 § 3. 1. 52 § 4 D. 9, 2);

    impulsus fluminis, наnop реки (1. 24 § 11 D. 39, 2).

    2) побуждать (1. 51 § 3 D. 47, 2);

    impulsio, побуждение (33 § 6 C. 1, 3).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > impellere

  • 15 parvolus or parvulus

        parvolus or parvulus adj. dim.    [parvus], very small, little, petty, slight: pueri: parvola magni formica laboris, H.: impulsio: res, H.: proelium, skirmish, Cs.—Of age, little, young: soror, T.: segmentatis dormisset parvula cunis, when a child, Iu.: mansuefieri ne parvuli quidem (ursi) excepti possunt, even when caught young, Cs.— As subst: a parvulo, from childhood, T.: ab parvulis, from their infancy, Cs.

    Latin-English dictionary > parvolus or parvulus

  • 16 parvolus

    parvŭlus or parvŏlus, a, um, adj. dim. [parvus], very small, little, petty, slight, (class.):

    ne dum parvulum hoc consequimur, illud amittamus, quod maximum est,

    Cic. Inv. 2, 3, 10:

    parvola magni formica laboris,

    Hor. S. 1, 1, 33:

    parvula, pumilis,

    Lucr. 4, 1162:

    impulsio,

    Cic. Inv. 2, 8, 25:

    res,

    id. Quint. 16, 53:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8:

    stridor,

    Plin. 17, 24, 37, § 221:

    res,

    Hor. Ep. 1, 18, 29:

    tuta et parvola laudo,

    id. ib. 15, 42:

    proelium,

    a skirmish, Caes. B. G. 2, 30:

    detrimentum,

    id. ib. 5, 50:

    causa,

    Lucr. 4, 193.—
    II.
    In partic.
    A.
    Of age, little, young: a parvulo, from his childhood, = a puero, Ter. And. 1, 1, 8:

    parvula (soror),

    id. Eun. 3, 3, 18:

    segmentatis dormisset parvula cunis,

    when a child, Juv. 6, 89; cf.: ab parvulis, from their infancy or childhood, Caes. B. G. 6, 21; cf.:

    a parvulā aetate,

    Just. 12, 4.—Esp. as subst.: parvŭlus, i, m., a child:

    si quis mihi parvulus aulā luderet Aeneas,

    Verg. A. 4, 328; cf.:

    rex Si vis tu fieri, nullus tibi parvolus aulā Luserit Aeneas,

    Juv. 5, 138:

    parvulus enim natus est nobis,

    Vulg. Isa. 9, 6:

    exceptis parvulis,

    id. Matt. 14, 24.—Of animals:

    (ursi) parvuli excepti,

    Caes. B. G. 6, 28, 4.—
    B.
    Too little, i. e. not equal to, not sufficient for a thing:

    quam illi rei ego etiam nunc sum parvolus!

    Plaut. Ps. 3, 1, 17.—
    C.
    Deficient in understanding, indiscreet, Arn. 1, 43.—Hence, adv.: parvŭlum, little, not much (not in Cic. or Cæs.):

    aut nihil aut parvulum,

    Cels. 7, 18, 32:

    parvulum referret, an, etc.,

    Plin. Ep. 8, 14, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > parvolus

  • 17 parvulus

    parvŭlus or parvŏlus, a, um, adj. dim. [parvus], very small, little, petty, slight, (class.):

    ne dum parvulum hoc consequimur, illud amittamus, quod maximum est,

    Cic. Inv. 2, 3, 10:

    parvola magni formica laboris,

    Hor. S. 1, 1, 33:

    parvula, pumilis,

    Lucr. 4, 1162:

    impulsio,

    Cic. Inv. 2, 8, 25:

    res,

    id. Quint. 16, 53:

    pecunia,

    id. Rosc. Com. 8:

    stridor,

    Plin. 17, 24, 37, § 221:

    res,

    Hor. Ep. 1, 18, 29:

    tuta et parvola laudo,

    id. ib. 15, 42:

    proelium,

    a skirmish, Caes. B. G. 2, 30:

    detrimentum,

    id. ib. 5, 50:

    causa,

    Lucr. 4, 193.—
    II.
    In partic.
    A.
    Of age, little, young: a parvulo, from his childhood, = a puero, Ter. And. 1, 1, 8:

    parvula (soror),

    id. Eun. 3, 3, 18:

    segmentatis dormisset parvula cunis,

    when a child, Juv. 6, 89; cf.: ab parvulis, from their infancy or childhood, Caes. B. G. 6, 21; cf.:

    a parvulā aetate,

    Just. 12, 4.—Esp. as subst.: parvŭlus, i, m., a child:

    si quis mihi parvulus aulā luderet Aeneas,

    Verg. A. 4, 328; cf.:

    rex Si vis tu fieri, nullus tibi parvolus aulā Luserit Aeneas,

    Juv. 5, 138:

    parvulus enim natus est nobis,

    Vulg. Isa. 9, 6:

    exceptis parvulis,

    id. Matt. 14, 24.—Of animals:

    (ursi) parvuli excepti,

    Caes. B. G. 6, 28, 4.—
    B.
    Too little, i. e. not equal to, not sufficient for a thing:

    quam illi rei ego etiam nunc sum parvolus!

    Plaut. Ps. 3, 1, 17.—
    C.
    Deficient in understanding, indiscreet, Arn. 1, 43.—Hence, adv.: parvŭlum, little, not much (not in Cic. or Cæs.):

    aut nihil aut parvulum,

    Cels. 7, 18, 32:

    parvulum referret, an, etc.,

    Plin. Ep. 8, 14, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > parvulus

  • 18 ratiocinatio

    rătĭōcĭnātĭo, ōnis, f. [id.], a rhet. and archit. t. t.
    I.
    In rhet.
    1.
    An exercise of the reasoning powers, calm reasoning, ratiocination (opp. impulsio, a passionate feeling, impulse; cf.

    argumentatio): ratiocinatio est diligens et considerata faciendi aliquid aut non faciendi excogitatio,

    Cic. Inv. 2, 5, 18:

    etiam sapientiae studiosos maxime medicos esse, si ratiocinatio hoc faceret,

    Cels. 1, praef. § 49.—
    2.
    A certain form of reasoning, a syllogism:

    ratiocinatio est oratio ex ipsā re probabile aliquid eliciens, quod expositum et per se cognitum, suā se vi et ratione confirmet,

    Cic. Inv. 1, 34, 57; cf.:

    si ex alio colligitur aliud, nec improprium nec inusitatum nomen est ratiocinationis,

    Quint. 8, 4, 16; Cic. Inv. 2, 50, 152; Quint. 5, 10, 6; 3, 6, 15; 5, 14, 5 al.—
    3.
    A rhet. figure, reasoning in an interrogative form:

    ratiocinatio est, per quam ipsi a nobis rationem poscimus, quare quidque dicamus, etc.,

    Auct. Her. 4, 16, 23.—
    II.
    In archit., theory (opp.:

    fabrica, practice): ratiocinatio est, quae res fabricatas solertiā ac ratione proportionis demonstrare atque explicare potest,

    Vitr. 1, 1, 1; 15.

    Lewis & Short latin dictionary > ratiocinatio

См. также в других словарях:

  • impulsio — index impulse Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • impulsió — im|pul|si|ó Mot Agut Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • impulsion — [ ɛ̃pylsjɔ̃ ] n. f. • 1315; lat. impulsio, de impellere « pousser vers » 1 ♦ (Concret) Action de pousser. Ce qui pousse. ⇒ impression, poussée. Force d impulsion. Donner, transmettre, communiquer une impulsion à un mobile. ⇒ mouvoir, pousser (cf …   Encyclopédie Universelle

  • impulsie — IMPÚLSIE, impulsii, s.f. 1. Tendinţă, pornire spontană, involuntară, adesea cu caracter imperios, provocată de un factor psihologic, emoţional. 2. Mişcare imprimată unui corp de o forţă exterioară. 3. Impuls (3). [var.: (rar) impulsiúne s.f.] –… …   Dicționar Român

  • impulsión — (Del lat. impulsio, onis.) ► sustantivo femenino Acción de impeler o impulsar. SINÓNIMO impulso * * * impulsión f. Acción de impeler o impulsar, en cualquier acepción. ≃ *Impulso. * * * impulsión. (Del lat. impulsĭo, ōnis). f. impulso. * * * ►… …   Enciclopedia Universal

  • Impulsion — Im*pul sion, n. [L. impulsio: cf. F. impulsion. See {Impel}.] [1913 Webster] 1. The act of impelling or driving onward, or the state of being impelled; the sudden or momentary agency of a body in motion on another body; also, the impelling force …   The Collaborative International Dictionary of English

  • импульс — толчок, побуждение Ср. Когда она узнала, что Никанорова (студентка) дочь курьера, то посмотрела на нее как на чудо... И это был первый импульс к тому, чтобы подойти к ней поближе. Потапенко. Дочь курьера. 1, 4. Ср. Impulsio (impellere, ударить во …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Импульс — Импульсъ толчекъ, побужденіе. Ср. Когда она узнала, что Никанорова (студентка) дочь курьера, то посмотрѣла на нее какъ на чудо... И это былъ первый импульсъ къ тому, чтобы подойти къ ней поближе. Потапенко. Дочь курьера. 1, 4. Ср. Impulsio… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • impulsion — /im pul sheuhn/, n. 1. the act of impelling, driving onward, or pushing. 2. the resulting state or effect; impulse; impetus. 3. the inciting influence of some feeling or motive; mental impulse. 4. a constraining or inciting action exerted on the… …   Universalium

  • импульс — Заимств. в конце XIX в. из нем. яз., в котором impulse < франц. impulsion, восходящего к лат. impulsio «толчок (перенос.), побуждение» (исходное слово pellere «приводить в движение»). См. пульс …   Этимологический словарь русского языка

  • impulse — I noun actuation, drive, encouragement, impelling force, impetus, impulsio, impulsion, impulsus, incentive, motivation, motive, pressure, push, spontaneity, spontaneous inclination, stimulant, sudden desire, sudden force, thrust associated… …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»