cujusque

făcĭlis, e, adj. (archaic forms nom. sing. facil, Plaut. Trin. 3, 2, 53; adv. facul, like difficul, simul; v. under adv. 2, and cf. Paul. ex Fest. p. 87 Müll.), [facio, properly, that may be done or made; hence, pregn.], easy to do, easy, without difficulty.

In gen.

Prop., constr. absol., with ad (and the gerund), the supine, inf., ut, and the dat.

Absol.:

nulla est tam facilis res, quin difficilis siet, quam invitus facias,

Ter. Heaut. 4, 6, 1; cf.:

facilis et plana via (opp. difficilis),

Plaut. Trin. 3, 2, 20:

quae facilia ex difficillimis animi magnitudo redegerat,

Caes. B. G. 2, 27 fin.; cf.

also: mihi in causa facili atque explicata perdifficilis et lubrica defensionis ratio proponitur,

Cic. Planc. 2, 5:

justa res et facilis,

Plaut. Am. prol. 33:

facilis et prompta defensio,

Cic. de Or. 1, 56, 237; cf.:

facilis et expedita distinctio,

id. Fin. 1, 10, 33:

facilia, proclivia, jucunda,

id. Part. Or. 27, 95; cf.:

proclivi cursu et facili delabi,

id. Rep. 1, 28:

ascensus,

Caes. B. G. 1, 21:

aditus,

id. ib. 3, 25 fin.;

descensus Averno,

Verg. A. 6, 126; Cic. de Imp. Pomp. 14, 41; cf.:

celerem et facilem exitum habere,

Caes. B. C. 3, 22 fin.:

lutum,

easy to work, Tib. 1, 1, 40:

fagus,

Plin. 16, 43, 84, § 229:

humus,

easy to cultivate, mellow, Curt. 4, 6, 5:

arcus,

Val. Fl. 1, 109:

jugum,

easy to climb, Prop. 4 (5), 10, 4:

somnus,

easy to obtain, Hor. C. 2, 11, 8; 3, 21, 4:

irae,

easily excited, Luc. 1, 173:

saevitia,

easily overcome, Hor. C. 2, 12, 26 et saep.:

aurae,

gentle, Ov. H. 16, 123:

jactura,

easily borne, Verg. A. 2, 646:

cera,

easily shaped, Ov. M. 15, 169:

victus,

copious, Verg. G. 2, 460.— Comp.:

iter multo facilius atque expeditius,

Caes. B. G. 1, 6, 2:

cui censemus cursum ad deos faciliorem fuisse quam Scipioni?

Cic. Lael. 4, 14:

faciliore et commodiore judicio,

id. Caecin. 3, 8.— Sup.:

quod est facillimum, facis,

Plaut. Trin. 3, 2, 4; cf. Cic. Rep. 2, 3:

concordia,

id. ib. 1, 32:

hujus summae virtutis facillima est via,

Quint. 8, 3, 71:

in quibus (ceris) facillima est ratio delendi,

id. 10, 3, 31 et saep.—

With ad and the gerund:

nulla materies tam facilis ad exardescendum est,

Cic. de Or. 2, 45, 190:

ad subigendum,

id. Rep. 2, 41:

ad credendum,

id. Tusc. 1, 32, 78:

palmae ad scandendum,

Plin. 13, 4, 7, § 29.— Comp.:

faciliora ad intelligendum,

Quint. 2, 3, 8.— Sup.:

haec ad judicandum sunt facillima,

Cic. Off. 3, 6, 30; id. Fin. 2, 20.—

With ad and subst.:

faciles ad receptum angustiae,

Liv. 32, 12, 3:

mens ad pejora,

Quint. 1, 2, 4:

credulitas feminarum ad gaudia,

Tac. A. 14, 4.— Comp.:

mediocritas praeceptoris ad intellectum atque imitationem facilior,

Quint. 2, 3, 1.—

With supine:

facile inventust,

Plaut. Trin. 3, 2, 53:

res factu facilis,

Ter. Heaut. 4, 3, 26:

cuivis facile scitu est,

id. Hec. 3, 1, 15:

facilis victu gens,

abounding in resources, Verg. A. 1, 445 Wagn.:

(Cyclops) nec visu facilis nec dictu affabilis ulli,

id. ib. 3, 621; cf.:

sapiens facilis victu fuit,

Sen. Ep. 90, 11.— Comp.:

nihil est dictu facilius,

Ter. Ph. 2, 1, 70.— Sup.:

factu facillimum,

Sall. C. 14, 1.—

With inf.:

materia facilis est, in te et in tuos dicta dicere,

Cic. Phil. 2, 17, 42:

facilis vincere ac vinci vultu eodem,

Liv. 7, 33, 2:

facilis corrumpi,

Tac. H. 4, 39:

Roma capi facilis,

Luc. 2, 656.—So esp. freq. in the neuter, facile est, with a subject-clause:

id esse verum, cuivis facile est noscere,

Ter. Ad. 5, 4, 8:

quod illis prohibere erat facile,

Caes. B. C. 1, 50, 2:

neque erat facile nostris, uno tempore propugnare et munire,

id. ib. 3, 45, 4; Quint. 6, 4, 20:

nec origines persequi facile est,

Plin. 3, 5, 6, § 46:

quīs facile est aedem conducere,

Juv. 3, 31; 4, 103.— Comp.:

plerumque facilius est plus facere quam idem,

Quint. 10, 2, 10; 12, 6, 7.— Sup.:

stulta reprehendere facillimum est,

Quint. 6, 3, 71; 11, 1, 81.—

With ut:

facilius est, ut esse aliquis successor tuus possit, quam ut velit,

Plin. Pan. 44, 3; 87, 5; cf. with quod: facile est quod habeant conservam in villa, Varr. R. R. 2, 10, 6.—

With dat.:

terra facilis pecori,

i.e. suitable, proper, Verg. G. 2, 223; cf.:

campus operi,

Liv. 33, 17, 8:

facilis divisui (Macedonia),

id. 45, 30, 2:

neque Thraces commercio faciles erant,

Liv. 40, 58, 1:

homines bello faciles,

Tac. Agr. 21:

juvenis inanibus,

easily susceptible, open to, id. A. 2, 27; cf.:

facilis capessendis inimicitiis,

id. ib. 5, 11. —

With gen. ( poet.):

Hispania frugum facilis,

fertile in, Claud. Laud. Seren. 54.—

Adverbially, in facili, ex (e) facili, and rarely, de facili, easily:

cum exitus haud in facili essent,

not easy, Liv. 3, 8, 9 Drak.:

in facili,

Sen. Clem. 1, 7: Plin. 18, 28, 68, § 274; Dig. 26, 3, 8:

ita adducendum, ut ex facili subsequatur,

easily, Cels. 7, 9 med.:

ex facili tolerantibus,

Tac. Agr. 15 init.: ex facili, Cel. 6, 1, 1; Plin. 37, 4, 15, § 60;

for which: e facili,

Ov. A. A. 1, 356: de facili ab iis superabuntur, Firm. Math. 5, 6.—

Transf.

Of persons that do any thing with facility, ready, quick. — Constr. with ad, in, and simple abl.:

facilis et expeditus ad dicendum,

Cic. Brut. 48, 180:

sermone Graeco promptus et facilis,

Suet. Tib. 71; cf.:

promptus et facillis ad extemporalitatem usque,

id. Tit. 3:

faciles in excogitando et ad discendum prompti,

Quint. 1, 1, 1:

exiguo faciles,

content, Sil. 1, 615.—

Of things, easily moving:

oculi,

Verg. A. 8, 310:

manus,

Ov. F. 3, 536:

cervix,

Mart. Spect. 23:

canes, i. e. agiles,

Nemes. Cyneg. 50.

In partic.

Of character, easy, good-natured, compliant, willing, yielding, courteous, affable:

facilis benevolusque,

Ter. Hec. 5, 1, 35:

comes, benigni, faciles, suaves homines esse dicuntur,

Cic. Balb. 16, 36:

facilis et liberalis pater,

id. N. D. 3, 29, 73:

lenis et facilis,

id. Fam. 5, 2, 9:

facilis et clemens,

Suet. Aug. 67:

facilem populum habere,

Cic. Fam. 7, 1, 4:

facilem stillare in aurem,

Juv. 3, 122:

di,

id. 10, 8. —With in and abl.:

facilem se in rebus cognoscendis praebere,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 11, § 32; cf.:

facilis in causis recipiendis,

id. Brut. 57, 207:

faciles in suum cuique tribuendo,

id. ib. 21, 85:

faciles ad concedendum,

id. Div. 2, 52, 107.—With in and acc.:

sic habeas faciles in tua vota deos,

Ov. H. 16, 282.—With inf.:

faciles aurem praebere,

Prop. 2, 21, 15 (3, 14, 5 M.):

O faciles dare summa deos,

Luc. 1, 505.—With gen.:

facilis impetrandae veniae,

Liv. 26, 15, 1:

alloquii facilis (al. alloquiis),

Val. Fl. 5, 407.— Absol.:

comi facilique naturā,

Suet. Gramm. 7:

facili ac prodigo animo,

id. Vit. 7.— Comp.:

facilior aut indulgentior,

Suet. Vesp. 21; Quint. 7, 1, 27; Flor. 4, 11, 2.— Sup.:

quid dicam de moribus facillimis,

Cic. Lael. 3, 11.—

Of fortune, favorable, prosperous:

res et fortunae tuae... quotidie faciliores mihi et meliores videntur,

Cic. Fam. 6, 5, 1; Liv. 23, 11, 2.— Adv. in four forms: facile, facul, faculter, and faciliter.

făcĭlĕ (the class. form).

easily, without trouble or difficulty:

facile cum valemus recta consilia aegrotis damus,

Ter. And. 2, 1, 9:

quis haec non vel facile vel certe aliquo modo posset ediscere?

Cic. de Or. 2, 57, 232:

vitia in contraria convertuntur,

id. Rep. 1, 45.— Comp.:

cave putes, aut mare ullum aut flammam esse tantam, quam non facilius sit sedare quam, etc.,

Cic. Rep. 1, 42 fin.:

quo facilius otio perfruantur,

id. ib. 1, 5: id hoc facilius eis persuasit, quod, etc., Caes, B. G. 1, 2, 3.— Sup.:

ut optimi cujusque animus in morte facillime evolet tamquam e custodia,

Cic. Lael. 4, 14:

facillime fingi,

id. Cael. 9, 22:

facillime decidit,

id. Rep. 2, 23:

mederi inopiae frumentariae,

Caes. B. G. 5, 24, 6 et saep.—

To add intensity to an expression which already signifies a high degree, certainly, unquestionably, without contradiction, beyond dispute, by far, far (often in Cic.;

elsewh. rare): virum unum totius Graeciae facile doctissimum,

Cic. Rab. Post. 9, 23:

facile deterrimus,

id. Tusc. 1, 33, 81:

genere et nobilitate et pecunia facile primus,

id. Rosc. Am. 6, 15; cf.:

virtute, existimatione, nobilitate facile princeps,

id. Clu. 5, 11:

facile princeps,

id. Div. 2, 42, 87; id. Fam. 6, 10, 2; id. Univ. 1; Flor. 3, 14, 1:

facile praecipuus,

Quint. 10, 1, 68:

facile hic plus mali est, quam illic boni,

Ter. And. 4, 3, 5: Pe. Sed tu novistin' fidicinam? Fi. Tam facile quam me, as well as I do myself, Plaut. Ep. 3, 4, 68.—With verbs that denote superiority (vincere, superare, etc.):

post illum (Herodotum) Thucydides omnes dicendi artificio, mea sententia, facile vicit,

Cic. de Or. 2, 13, 56; cf. id. Off. 2, 19, 59; id. Rep. 1, 23; cf.

also: stellarum globi terrae magnitudinem facile vincebant,

id. ib. 6, 16 fin.; id. de Or. 1, 33, 150:

Sisenna omnes adhuc nostros scriptores facile superavit,

id. Leg. 1, 2, 7; cf. id. de Or. 3, 11, 43:

facile palmam habes!

Plaut. Trin. 3, 2, 80.— In naming a large amount, quite, fully:

huic hereditas facile ad HS. tricies venit testamento propinqui sui,

Cic. Verr. 2, 2, 14, § 35.—

With a negative, non facile or haud facile, to add intensity, not easily, i.e. hardly:

mira accuratio, ut non facile in ullo diligentiorem majoremque cognoverim,

Cic. Brut. 67, 238:

sed haud facile dixerim, cur, etc.,

id. Rep. 1, 3 fin.; cf.:

de iis haud facile compertum narraverim,

Sall. J. 17, 2:

animus imbutus malis artibus haud facile libidinibus carebat,

id. C. 13, 5. —

Readily, willingly, without hesitation:

facile omnes perferre ac pati,

Ter. And. 1, 1, 35; cf.:

te de aeternitate dicentem aberrare a proposito facile patiebar,

Cic. Tusc. 1, 33, 81:

disertus homo et facile laborans,

id. Off. 2, 19, 66:

ego unguibus facile illi in oculos involem,

Ter. Eun. 4, 3, 6.— Comp.:

locum habeo nullum, ubi facilius esse possim quam Asturae,

Cic. Att. 13, 26, 2.—

(Acc. to facilis, II. B.) Pleasantly, agreeably, well:

propter eas (nugas) vivo facilius,

Plaut. Curc. 5, 2, 6:

cum animo cogites, Quam vos facillime agitis, quam estis maxume Potentes, dites, fortunati, nobiles,

Ter. Ad. 3, 4, 56:

facillime agitare,

Suet. Vit. Ter. 1:

ubi Crassus animadvertit, suas copias propter exiguitatem non facile diduci,

not safely, Caes. B. G. 3, 23, 7.—

făcul (anteclass.), easily: nobilitate facul propellere iniquos, Lucil. ap. Non. 111, 19; Pac. ib. 21:

haud facul, ut ait Pacuvius, femina una invenietur bona,

Afran. ib. 22:

advorsam ferre fortunam facul,

Att. ib. 24.—

‡ făculter, acc. to the statement of Paul. ex Fest. p. 87, 1 Müll.; cf. Mart. Cap. 3, § 325. —

făcĭlĭter (post-Aug.; predominating in Vitruvius; censured by Quint. 1, 6, 17), easily:

ferrum percalefactum faciliter fabricatur,

Vitr. 1, 4, 3 et saep.; Mart. Cap. 3, § 325.

fĕro, tuli, latum, ferre (ante-class. redupl. form in the tempp. perff.:

tetuli,

Plaut. Am. 2, 2, 84; 168; id. Men. 4, 2, 25; 66; id. Rud. prol. 68: tetulisti, Att. and Caecil. ap. Non. 178, 17 sq.:

tetulit,

Plaut. Most. 2, 2, 40; id. Men. 2, 3, 30; Ter. And. 5, 1, 13:

tetulerunt,

Lucr. 6, § 672:

tetulissem,

Ter. And. 4, 5, 13:

tetulisse,

Plaut. Rud. 4, 1, 2:

tetulero,

id. Cist. 3, 19:

tetulerit,

id. Poen. 3, 1, 58; id. Rud. 4, 3, 101), v. a. and n. [a wide-spread root; Sanscr. bhar-, carry, bharas, burden; Gr. pherô; Goth. bar, bairo, bear, produce, whence barn, child; Anglo-Saxon beran, whence Engl. bear, birth; cf. Curt. Gr. Etym. p. 300; Fick, Vergl. Wort. p. 135. The perf. forms, tuli, etc., from the root tul-, tol-; Sanscr. tol-jami, lift, weigh; Gr. tlênai, endure, cf. talas, talanton; Lat. tollo, tolerare, (t)latus, etc. Cf. Goth. thulan, Germ. dulden, Geduld; Anglo-Sax. tholian, suffer. Supine latum, i. e. tlatum; cf. supra; v. Curt. Gr. Etym. p. 220; Corss. Ausspr. 2, 73], to bear, carry, bring. (For syn. cf.: gero, porto, bajulo, veho; effero, infero; tolero, patior, sino, permitto, etc.)

Lit.

In gen.:

ferri proprie dicimus, quae quis suo corpore bajulat, portari ea, quae quis in jumento secum ducit, agi ea, quae animalia sunt,

Dig. 50, 16, 235: oneris quidvis feret, Ter. Ph. 3, 3, 29:

quin te in fundo conspicer fodere aut arare aut aliquid ferre,

id. Heaut. 1, 1, 17:

numerus eorum, qui arma ferre possent,

Caes. B. G. 1, 29, 1:

arma et vallum,

Hor. Epod. 9, 13:

sacra Junonis,

id. S. 1, 3, 11:

cadaver nudis humeris (heres),

id. ib. 2, 5, 86:

argentum ad aliquem,

Plaut. As. 3, 3, 142; cf.:

symbolum filio,

id. Bacch. 2, 3, 30:

olera et pisciculos minutos ferre obolo in cenam seni,

Ter. And. 2, 2, 32; cf.:

vina et unguenta et flores,

Hor. C. 2, 3, 14:

discerpta ferentes Memora gruis,

id. S. 2, 8, 86; cf.:

talos, nucesque sinu laxo,

id. ib. 2, 3, 172:

in Capitolium faces,

Cic. Lael. 11, 37:

iste operta lectica latus per oppidum est ut mortuus,

id. Phil. 2, 41, 106:

lectica in Capitolium latus est,

Suet. Claud. 2:

circa judices latus (puer),

Quint. 6, 1, 47:

prae se ferens (in essedo) Darium puerum,

Suet. Calig. 19.— Poet. with inf.:

natum ad Stygios iterum fero mergere fontes,

Stat. Ach. 1, 134.—Prov.:

ferre aliquem in oculis, or simply oculis,

i. e. to hold dear, love exceedingly, Cic. Phil. 6, 4, 11; id. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9; Q. Cic. Fam. 16, 27, 2.—

In partic.

With the idea of motion predominating, to set in motion, esp. to move onward quickly or rapidly, to bear, lead, conduct, or drive away; with se or mid. (so esp. freq.), to move or go swiftly, to haste, speed, betake one's self; and of things, to flow, mount, run down.

Act.:

ubi in rapidas amnis dispeximus undas: Stantis equi corpus transvorsum ferre videtur Vis, et in advorsum flumen contrudere raptim: Et, quocumque oculos trajecimus, omnia ferri Et fluere assimili nobis ratione videntur,

Lucr. 4, 422 sq.:

ubi cernimus alta Exhalare vapore altaria, ferreque fumum,

to send up, id. 3, 432; cf.:

vis ut vomat ignes, Ad caelumque ferat flammai fulgura rursum,

id. 1, 725; and:

caelo supinas si tuleris manus,

raisest, Hor. C. 3, 23, 1:

te rursus in bellum resorbens Unda fretis tulit aestuosis,

id. ib. 2, 7, 16; cf.:

ire, pedes quocumque ferent,

id. Epod. 16, 21; and:

me per Aegaeos tumultus Aura feret,

id. C. 3, 29, 64:

signa ferre,

to put the standards in motion, to break up, Caes. B. G. 1, 39 fin.; 1, 40, 12; Liv. 10, 5, 1 al.:

pol, si id scissem, numquam huc tetulissem pedem,

have stirred foot, have come, Ter. And. 4, 5, 13:

pedem,

Verg. A. 2, 756; Val. Fl. 7, 112:

gressum,

to walk, Lucr. 4, 681; cf.:

agiles gressus,

Sil. 3, 180:

vagos gradus,

Ov. M. 7, 185:

vestigia,

Sil. 9, 101:

vagos cursus,

id. 9, 243.— Absol.:

quo ventus ferebat,

bore, drove, Caes. B. G. 3, 15, 3:

interim, si feret flatus, danda sunt vela,

Quint. 10, 3, 7:

itinera duo, quae extra murum ad portum ferebant,

led, Caes. B. C. 1, 27, 4:

pergit ad speluncam, si forte eo vestigia ferrent,

Liv. 1, 7, 6.—Prov.:

in silvam ligna ferre,

to carry coals to Newcastle, Hor. S. 1, 10, 34.—

With se or mid., to move or go swiftly, to hasten, rush:

cum ipsa paene insula mihi sese obviam ferre vellet,

to meet, Cic. Planc. 40, 96; cf.:

non dubitaverim me gravissimis tempestatibus obvium ferre,

id. Rep. 1, 4:

hinc ferro accingor rursus... meque extra tecta ferebam,

Verg. A. 2, 672; 11, 779:

grassatorum plurimi palam se ferebant,

Suet. Aug. 32.—Of things as subjects:

ubi forte ita se tetulerunt semina aquarum,

i. e. have collected themselves, Lucr. 6, 672.—Mid.:

ad eum omni celeritate et studio incitatus ferebatur,

proceeded, Caes. B. C. 3, 78, 2:

alii aliam in partem perterriti ferebantur,

betook themselves, fled, id. B. G. 2, 24, 3:

(fera) supra venabula fertur,

rushes, springs, Verg. A. 9, 553:

huc juvenis nota fertur regione viarum,

proceeds, id. ib. 11, 530:

densos fertur moribundus in hostes,

rushes, id. ib. 2, 511:

quocumque feremur, danda vela sunt,

Cic. Or. 23, 75; cf.:

non alto semper feremur,

Quint. 12, 10, 37:

ego, utrum Nave ferar magna an parva, ferar unus et idem,

Hor. Ep. 2, 2, 200:

non tenui ferar Penna biformis per liquidum aethera Vates,

fly, id. C. 2, 20, 1.—Of inanimate subjects:

(corpuscula rerum) ubi tam volucri levitate ferantur,

move, Lucr. 4, 195; cf.:

quae cum mobiliter summa levitate feruntur,

id. 4, 745; cf.:

tellus neque movetur et infima est, et in eam feruntur omnia nutu suo pondera,

Cic. Rep. 6, 17 fin.:

Rhenus longo spatio per fines Nantuatium, etc.... citatus fertur,

flows, Caes. B. G. 4, 10, 3; cf. Hirt. B. [p. 738] G. 8, 40, 3:

ut (flamma) ad caelum usque ferretur,

ascended, arose, Suet. Aug. 94.—

Rarely ferre = se ferre: quem procul conspiciens ad se ferentem pertimescit,

Nep. Dat. 4 fin. —

To carry off, take away by force, as a robber, etc.: to plunder, spoil, ravage:

alii rapiunt incensa feruntque Pergama,

Verg. A. 2, 374:

postquam te (i. e. exstinctum Daphnin) fata tulerunt,

snatched away, id. E. 5, 34. So esp. in the phrase ferre et agere, of taking booty, plundering, where ferre applies to portable things, and agere to men and cattle; v. ago.—

To bear, produce, yield:

plurima tum tellus etiam majora ferebat, etc.,

Lucr. 5, 942 sq.; cf.:

quae autem terra fruges ferre, et, ut mater, cibos suppeditare possit,

Cic. Leg. 2, 27, 67:

quem (florem) ferunt terrae solutae,

Hor. C. 1, 4, 10:

quibus jugera fruges et Cererem ferunt,

id. ib. 3, 24, 13:

angulus iste feret piper et thus,

id. Ep. 1, 14, 23:

(olea) fructum ramis pluribus feret,

Quint. 8, 3, 10.— Absol.:

ferundo arbor peribit,

Cato, R. R. 6, 2.—

Of a woman or sheanimal, to bear offspring, be pregnant:

ignorans nurum ventrem ferre,

Liv. 1, 34, 3;

of animals: equa ventrem fert duodecim menses, vacca decem, ovis et capra quinque, sus quatuor,

Varr. R. R. 2, 1, 19; cf.:

cervi octonis mensibus ferunt partus,

Plin. 8, 32, 50, § 112:

nec te conceptam saeva leaena tulit,

Tib. 3, 4, 90.— Poet.:

quem tulerat mater claro Phoenissa Laconi,

i. e. had borne, Sil. 7, 666.—

To offer as an oblation:

liba et Mopsopio dulcia melle feram,

Tib. 1, 7, 54; so,

liba,

id. 1, 10, 23:

lancesque et liba Baccho,

Verg. G. 2, 394:

tura superis, altaribus,

Ov. M. 11, 577.—

To get, receive, acquire, obtain, as gain, a reward, a possession, etc.:

quod posces, feres,

Plaut. Merc. 2, 3, 106; cf.: quodvis donum et praemium a me optato;

id optatum feres,

Ter. Eun. 5, 8, 27:

fructus ex sese (i. e. re publica) magna acerbitate permixtos tulissem,

Cic. Planc. 38, 92:

partem praedae,

id. Rosc. Am. 37, 107:

ille crucem pretium sceleris tulit, hic diadema,

Juv. 13, 105:

coram rege sua de paupertate tacentes Plus poscente ferent,

Hor. Ep. 1, 17, 44.

Trop.

In gen., to bear, carry, bring:

satis haec tellus morbi caelumque mali fert,

bears, contains, Lucr. 6, 663;

veterrima quaeque, ut ea vina, quae vetustatem ferunt, esse debent suavissima,

which carry age, are old, Cic. Lael. 19, 67:

scripta vetustatem si modo nostra ferent,

will have, will attain to, Ov. Tr. 5, 9, 8:

nomen alicujus,

to bear, have, Cic. Off. 3, 18, 74; cf.:

insani sapiens nomen ferat, aequus iniqui,

Hor. Ep. 1, 6, 15:

nomen,

Suet. Aug. 101; id. Calig. 47:

cognomen,

id. Aug. 43; id. Galb. 3; cf.:

ille finis Appio alienae personae ferendae fuit,

of bearing an assumed character, Liv. 3, 36, 1:

Archimimus personam ejus ferens,

personating, Suet. Vesp. 19; cf.

also: (Garyophyllon) fert et in spinis piperis similitudinem,

Plin. 12, 7, 15, § 30: fer mi auxilium, bring assistance, aid, help, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 29 (Trag. v. 50 ed. Vahl.); cf.:

alicui opem auxiliumque ferre,

Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9:

auxilium alicui,

Plaut. Stich. 2, 2, 5; Ter. And. 1, 1, 115; Cic. Cat. 2, 9, 19; Caes. B. G. 1, 13, 5; 4, 12, 5; Hor. Epod. 1, 21 et saep.: opem, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 86 ed. Vahl.):

opem alicui,

Plaut. Bacch. 4, 3, 23; Ter. And. 3, 1, 15; id. Ad. 3, 4, 41; Cic. Rab. Perd. 1, 3 (with succurrere saluti); id. Fin. 2, 35, 118 (with salutem); id. Fam. 5, 4, 2:

subsidium alicui,

Caes. B. G. 2, 26, 2:

condicionem,

to proffer, id. ib. 4, 11, 3; cf. Cic. Rosc. Am. 11, 30:

Coriolanus ab sede sua cum ferret matri obviae complexum,

offered, Liv. 2, 40, 5:

si qua fidem tanto est operi latura vetustas,

will bring, procure, Verg. A. 10, 792:

ea vox audita laborum Prima tulit finem,

id. ib. 7, 118: suspicionem falsam, to entertain suspicion, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 348 ed. Vahl.).—

In partic.

(Acc. to I. B. 1.) To move, to bring, lead, conduct, drive, raise:

quem tulit ad scenam ventoso gloria curru,

Hor. Ep. 2, 1, 177; so,

animi quaedam ingenita natura... recta nos ad ea, quae conveniunt causae, ferant,

Quint. 5, 10, 123; cf. absol.:

nisi illud, quod eo, quo intendas, ferat deducatque, cognoris,

Cic. de Or. 1, 30, 135:

exstincti ad caelum gloria fertur,

Lucr. 6, 8; cf.:

laudibus aliquem in caelum ferre,

to extol, praise, Cic. Fam. 10, 26, 2; cf. id. Rep. 1, 43; Quint. 10, 1, 99; Suet. Otho, 12; id. Vesp. 6:

eam pugnam miris laudibus,

Liv. 7, 10, 14; cf.:

saepe rem dicendo subiciet oculis: saepe supra feret quam fieri possit,

wilt exalt, magnify, Cic. Or. 40, 139:

ferte sermonibus et multiplicate fama bella,

Liv. 4, 5, 6:

ferre in majus vero incertas res fama solet,

id. 21, 32, 7:

crudelitate et scelere ferri,

to be impelled, carried away, Cic. Clu. 70, 199:

praeceps amentia ferebare,

id. Verr. 2, 5, 46, § 121; cf.:

ferri avaritia,

id. Quint. 11, 38:

orator suo jam impetu fertur,

Quint. 12 praef. §

3: eloquentia, quae cursu magno sonituque ferretur,

Cic. Or. 28, 97; cf.:

(eloquentia) feratur non semitis sed campis,

Quint. 5, 14, 31:

oratio, quae ferri debet ac fluere,

id. 9, 4, 112; cf.:

quae (historia) currere debet ac ferri,

id. 9, 4, 18; so often: animus fert (aliquem aliquo), the mind moves one to any thing:

quo cujusque animus fert, eo discedunt,

Sall. J. 54, 4; cf.:

milites procurrentes consistentesque, quo loco ipsorum tulisset animus,

Liv. 25, 21, 5; and:

qua quemque animus fert, effugite superbiam regiam,

id. 40, 4, 14:

si maxime animus ferat,

Sall. C. 58, 6; cf. Ov. M. 1, 775.—With an object-clause, the mind moves one to do any thing, Ov. M. 1, 1; Luc. 1, 67; Suet. Otho, 6; cf.

also: mens tulit nos ferro exscindere Thebas,

Stat. Th. 4, 753.—

(Acc. to I. B. 2.) To carry off, take away:

omnia fert aetas, animum quoque,

Verg. E. 9, 51:

postquam te fata tulerunt,

id. ib. 5, 34:

invida Domitium fata tulere sibi,

Anthol. Lat. 4, 123, 8;

like efferre,

to carry forth to burial, Ov. Tr. 1, 3, 89.—

(Acc. to I. B. 3.) To bear, bring forth, produce:

haec aetas prima Athenis oratorem prope perfectum tulit,

Cic. Brut. 12, 45:

aetas parentum, pejor avis, tulit Nos nequiores,

Hor. C. 3, 6, 46:

Curium tulit et Camillum Saeva paupertas,

id. ib. 1, 12, 42.—

(Acc. to I. B. 6.) To bear away, to get, obtain, receive:

Cotta et Sulpicius omnium judicio facile primas tulerunt,

Cic. Brut. 49, 183:

palmam,

to carry off, win, id. Att. 4, 15, 6:

victoriam ex inermi,

to gain, Liv. 39, 51, 10; 2, 50, 2; 8, 8, 18:

gratiam et gloriam annonae levatae,

id. 4, 12, 8:

maximam laudem inter suos,

Caes. B. G. 6, 21, 4:

centuriam, tribus,

i. e. to get their votes, Cic. Planc. 20, 49; 22, 53; id. Phil. 2, 2, 4:

suffragia,

Suet. Caes. 13 (diff. from 8. a.):

responsum ab aliquo,

to receive, Cic. Cat. 1, 8, 19; Caes. B. G. 6, 4 fin.:

repulsam a populo,

Cic. Tusc. 5, 19, 54:

repulsam,

id. de Or. 2, 69 fin.; id. Phil. 11, 8, 19; id. Att. 5, 19 al.: calumniam, i. e. to be convicted of a false accusation, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

ita ut filius partem dimidiam hereditatis ferat,

Gai. Inst. 3, 8:

singulas portiones,

id. ib. 3, 16; 61.—

To bear, support any thing unpleasant; or pregn., to suffer, tolerate, endure.

To bear in any manner.

With acc.: servi injurias nimias aegre ferunt, Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

(onus senectutis) modice ac sapienter sicut omnia ferre,

Cic. de Sen. 1, 2:

aegre ferre repulsam consulatus,

id. Tusc. 4, 17, 40:

hoc moderatiore animo ferre,

id. Fam. 6, 1, 6:

aliquid toleranter,

id. ib. 4, 6, 2:

clementer,

id. Att. 6, 1, 3:

quod eo magis ferre animo aequo videmur, quia, etc.,

id. Verr. 2, 5, 48, § 126:

ut tu fortunam, sic nos te, Celse, feremus,

Hor. Ep. 1, 8, 17.—

With an object-clause:

ut si quis aegre ferat, se pauperem esse,

take it ill, Cic. Tusc. 4, 27, 59:

hoc ereptum esse, graviter et acerbe ferre,

id. Verr. 2, 1, 58, § 152:

quomodo ferant veterani, exercitum Brutum habere,

id. Phil. 10, 7, 15.—

With de:

de Lentulo scilicet sic fero, ut debeo,

Cic. Att. 4, 6, 1:

quomodo Caesar ferret de auctoritate perscripta,

id. ib. 5, 2, 3:

numquid moleste fers de illo, qui? etc.,

id. ib. 6, 8, 3.—

Absol.:

sin aliter acciderit, humaniter feremus,

Cic. Att. 1, 2, 1:

si mihi imposuisset aliquid, animo iniquo tulissem,

id. ib. 15, 26, 4.—

Pregn., to bear or put up with, to suffer, tolerate, endure, sustain, resist.

With acc.: quis hanc contumeliam, quis hoc imperium, quis hanc servitutem ferre potest? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

qui potentissimorum hominum contumaciam numquam tulerim, ferrem hujus asseclae?

Cic. Att. 6, 3, 6:

cujus desiderium civitas ferre diutius non potest,

id. Phil. 10, 10, 21:

cogitandi non ferebat laborem,

id. Brut. 77, 268:

unum impetum nostrorum,

Caes. B. G. 3, 19, 3:

vultum atque aciem oculorum,

id. ib. 1, 39, 1:

cohortatio gravior quam aures Sulpicii ferre didicissent,

to hear unmoved, Cic. Phil. 9, 4, 9:

vultum,

Hor. S. 1, 6, 121:

multa tulit fecitque puer, sudavit et alsit,

id. A. P. 413:

spectatoris fastidia,

id. Ep. 2, 1, 215:

fuisse (Epaminondam) patientem suorumque injurias ferentem civium,

Nep. Epam. 7.—Of personal objects:

quem ferret, si parentem non ferret suum?

brook, Ter. Heaut. 1, 2, 28:

optimates quis ferat, qui, etc.,

Cic. Rep. 1, 33:

vereor, ut jam nos ferat quisquam,

Quint. 8, 3, 25:

an laturi sint Romani talem regem,

id. 7, 1, 24:

quis enim ferat puerum aut adolescentulum, si, etc.,

id. 8, 5, 8.—

With an object-clause:

ferunt aures hominum, illa... laudari,

Cic. de Or. 2, 84, 344:

non feret assiduas potiori te dare noctes,

Hor. Epod. 15, 13; Ov. M. 2, 628:

illa quidem in hoc opere praecipi quis ferat?

Quint. 11, 3, 27; 11, 1, 69:

servo nubere nympha tuli,

Ov. H. 5, 12; cf.:

alios vinci potuisse ferendum est,

id. M. 12, 555. —

With quod:

quod rapta, feremus, dummodo reddat eam,

Ov. M. 5, 520:

illud non ferendum, quod, etc.,

Quint. 11, 3, 131. —

With the access, notion of publicity, to make public, to disclose, show, exhibit:

eum ipsum dolorem hic tulit paulo apertius,

Cic. Planc. 14, 34; cf.:

laetitiam apertissime tulimus omnes,

id. Att. 14, 13, 2:

neque id obscure ferebat nec dissimulare ullo modo poterat,

id. Clu. 19, 54:

haud clam tulit iram adversus praetorem,

Liv. 31, 47, 4; cf.:

tacite ejus verecundiam non tulit senatus, quin, etc.,

id. 5, 28, 1.—

Prae se ferre, to show, manifest, to let be seen, to declare:

cujus rei tantae facultatem consecutum esse me, non profiteor: secutum me esse, prae me fero,

Cic. N. D. 1, 5, 12:

noli, quaeso, prae te ferre, vos plane expertes esse doctrinae,

id. ib. 2, 18, 47:

non mediocres terrores... prae se fert et ostentat,

id. Att. 2, 23, 3:

hanc virtutem prae se ferunt,

Quint. 2, 13, 11:

liberalium disciplinarum prae se scientiam tulit,

id. 12, 11, 21:

magnum animum (verba),

id. 11, 1, 37.—Of inanim. and abstr. subjects:

(comae) turbatae prae se ferre aliquid affectus videntur,

Quint. 11, 3, 148:

oratio prae se fert felicissimam facilitatem,

id. 10, 1, 11.—

Of speech, to report, relate, make known, assert, celebrate:

haec omnibus ferebat sermonibus,

Caes. B. C. 2, 17, 2:

alii alia sermonibus ferebant Romanos facturos,

Liv. 33, 32, 3:

ferte sermonibus et multiplicate fama bella,

id. 4, 5, 6:

patres ita fama ferebant, quod, etc.,

id. 23, 31, 13; cf. with acc.:

hascine propter res maledicas famas ferunt,

Plaut. Trin. 1, 2, 149:

famam,

id. Pers. 3, 1, 23:

fama eadem tulit,

Tac. A. 1, 5; cf. id. ib. 15, 60:

nec aliud per illos dies populus credulitate, prudentes diversa fama, tulere,

talk about, id. ib. 16, 2:

inimici famam non ita, ut nata est, ferunt,

Plaut. Pers. 3, 1, 23:

quod fers, cedo,

tell, say, Ter. Ph. 5, 6, 17:

nostra (laus) semper feretur et praedicabitur, etc.,

Cic. Arch. 9, 21.—With an object-clause:

cum ipse... acturum se id per populum aperte ferret,

Liv. 28, 40, 2; id. ib. §

1: saepe homines morbos magis esse timendos ferunt quam Tartara leti,

Lucr. 3, 42:

Prognen ita velle ferebat,

Ov. M. 6, 470; 14, 527:

ipsi territos se ferebant,

Tac. H. 4, 78; id. A. 4, 58; 6, 26 (32); cf.:

mihi fama tulit fessum te caede procubuisse, etc.,

Verg. A. 6, 503:

commentarii ad senatum missi ferebant, Macronem praesedisse, etc.,

Tac. A. 6, 47 (53).—

Ferunt, fertur, feruntur, etc., they relate, tell, say; it is said, it appears, etc.—With inf.:

quin etiam Xenocratem ferunt, cum quaereretur ex eo, etc... respondisse, etc.,

Cic. Rep. 1, 2:

fuisse quendam ferunt Demaratum, etc.,

id. ib. 2, 19:

quem ex Hyperboreis Delphos ferunt advenisse,

id. N. D. 3, 23, 57; Hor. C. 3, 17, 2:

homo omnium in dicendo, ut ferebant, accrrimus et copiosissimus,

Cic. de Or. 1, 11, 45:

Ceres fertur fruges... mortalibus instituisse,

Lucr. 5, 14:

in Syria quoque fertur item locus esse, etc.,

id. 6, 755:

is Amulium regem interemisse fertur,

Cic. Rep. 2, 3:

qui in contione dixisse fertur,

id. ib. 2, 10 fin.:

quam (urbem) Juno fertur terris omnibus unam coluisse,

Verg. A. 1, 15:

non sat idoneus Pugnae ferebaris,

you were accounted, held, Hor. C. 2, 19, 27:

si ornate locutus est, sicut fertur et mihi videtur,

Cic. de Or. 1, 11, 49; cf.: cum quaestor ex Macedonia venissem Athenas florente [p. 739] Academia, ut temporibus illis ferebatur, id. ib. § 45.—

To give out, to pass off a person or thing by any name or for any thing; and, in the pass., to pass for any thing, to pass current:

hunc (Mercurium) omnium inventorem artium ferunt,

Caes. B. G. 6, 17, 1:

ut Servium conditorem posteri fama ferrent,

Liv. 1, 42, 4:

qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

set himself up for, boast, Vell. 1, 11, 1:

avum M. Antonium, avunculum Augustum ferens,

boasting of, Tac. A. 2, 43; cf.:

qui ingenuum se et Lachetem mutato nomine coeperat ferre,

Suet. Vesp. 23:

ante Periclem, cujus scripta quaedam feruntur,

Cic. Brut. 7, 27 (quoted paraphrastically, Quint. 3, 1, 12): sub nomine meo libri ferebantur artis rhetoricae, Quint. prooem. 7; cf.:

cetera, quae sub nomine meo feruntur,

id. 7, 2, 24; Suet. Caes. 55; id. Aug. 31; id. Caes. 20:

multa ejus (Catonis) vel provisa prudenter vel acta constanter vel responsa acute ferebantur,

Cic. Lael. 2, 6:

qua ex re in pueritia nobilis inter aequales ferebatur,

Nep. Att. 1, 3.—

Polit. and jurid. t. t.

Suffragium or sententiam, to give in one's vote, to vote, Varr. R. R. 3, 2, 1; cf.:

ferunt suffragia,

Cic. Rep. 1, 31; id. Fam. 11, 27, 7:

de quo foedere populus Romanus sententiam non tulit,

id. Balb. 15, 34; cf.:

de quo vos (judices) sententiam per tabellam feretis,

id. Verr. 2, 4, 47, § 104;

so of the voting of judges,

id. Clu. 26, 72;

of senators: parcite, ut sit qui in senatu de bello et pace sententiam ferat,

id. Verr. 2, 2, 31, § 76; cf. id. Fam. 11, 21, 2.—

Legem (privilegium, rogationem) ad populum, or absol., to bring forward or move a proposition, to propose a law, etc.:

perniciose Philippus in tribunatu, cum legem agrariam ferret, etc.,

Cic. Off. 2, 21, 73; cf. id. Sull. 23, 65:

quae lex paucis his annis lata esset,

id. Corn. 1, 3 (vol. xi. p. 10 B. and K.):

familiarissimus tuus de te privilegium tulit, ut, etc.,

id. Par. 4, 32:

Sullam illam rogationem de se nolle ferri (shortly before: Lex ferri coepta),

id. Sull. 23, 65:

rogationem de aliquo, contra or in aliquem, ad populum, ad plebem,

id. Balb. 14, 33; id. Clu. 51, 140; id. Brut. 23, 89; Caes. B. C. 3, 1, 4; Liv. 33, 25, 7:

nescis, te ipsum ad populum tulisse, ut, etc.,

proposed a bill, Cic. Phil. 2, 43, 100:

ut P. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem, vellentne, etc.,

id. Fin. 2, 16, 54; cf. Liv. 33, 25, 6:

quod Sulla ipse ita tulit de civitate, ut, etc.,

Cic. Caecin. 35, 102:

nihil de judicio ferebat,

id. Sull. 22, 63:

cum, ut absentis ratio haberetur, ferebamus,

id. Att. 7, 6, 2.— Impers.:

lato ut solet ad populum, ut equum escendere liceret,

Liv. 23, 14, 2. —

Judicem, said of the plaintiff, to offer or propose to the defendant as judge:

quem ego si ferrem judicem, refugere non deberet,

Cic. Rosc. Com. 15, 45; id. de Or. 2, 70, 285.—Hence, judicem alicui, in gen., to propose a judge to, i. e. to bring a suit against, to sue a person:

se iterum ac saepius judicem illi ferre,

Liv. 3, 57, 5; 3, 24, 5; 8, 33, 8.—

Mercant. t. t., to enter, to set or note down a sum in a book:

quod minus Dolabella Verri acceptum rettulit, quam Verres illi expensum tulerit, etc.,

i. e. has set down as paid, has paid, Cic. Verr. 2, 1, 39, § 100 sq., v. expendo.—

Absol., of abstr. subjects, to require, demand, render necessary; to allow, permit, suffer:

ita sui periculi rationes ferre ac postulare,

Cic. Verr. 2, 5, 40, § 105; cf.:

gravioribus verbis uti, quam natura fert,

id. Quint. 18, 57: quid ferat Fors, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. 203 ed. Vahl.):

quamdiu voluntas Apronii tulit,

Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57:

ut aetas illa fert,

as is usual at that time of life, id. Clu. 60, 168:

ad me, ut tempora nostra, non ut amor tuus fert, vere perscribe,

id. Q. Fr. 1, 4, 5:

quod ita existimabam tempora rei publicae ferre,

id. Pis. 2, 5:

si ita commodum vestrum fert,

id. Agr. 2, 28, 77:

prout Thermitani hominis facultates ferebant,

id. Verr. 2, 2, 34, § 83:

si vestra voluntas feret,

if such be your pleasure, id. de Imp. Pomp. 24, 70:

ut opinio et spes et conjectura nostra fert,

according to our opinion, hope, and belief, id. Att. 2, 25, 2:

ut mea fert opinio,

according to my opinion, id. Clu. 16, 46: si occasio tulerit, if occasion require, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6:

dum tempus ad eam rem tulit, sivi, animum ut expleret suum,

Ter. And. 1, 2, 17: in hac ratione quid res, quid causa, quid tempus ferat, tu perspicies, Cic. Fam. 1, 7, 6:

natura fert, ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent,

id. Rep. 6, 18.— Impers.:

sociam se cujuscumque fortunae, et, si ita ferret, comitem exitii promittebat (sc. res or fortuna),

Tac. A. 3, 15; so,

si ita ferret,

id. H. 2, 44.

flā̆gro, āvi, ātum, 1, v. n. [root in Sanscr. brag-, to glow; Gr. phlegô, phlegethô, phlox; Lat. fulgeo, fulgur, fulmen, flamma, flamen, fulvus; Angl.-Sax. blāc, pale; Germ. bleich; connected with flagito, flagitium, etc., by Corss. Ausspr. 1, 398], to flame, blaze, burn (class.; trop. signif. most freq.; not in Caes.; syn.: ardeo, deflagro, caleo, ferveo, etc.).

Lit.:

flagrantes onerariae,

Cic. Div. 1, 32, 69:

crinemque flagrantem excutere,

Verg. A. 2, 685:

flagrabant ignes,

Ov. F. 6, 439:

intima pars hominum vero flagrabat ad ossa,

Lucr. 6, 1168:

flocci molles et sine oleo flagrant,

Plin. 16, 7, 10, § 28:

ut flagret (carbo),

id. 33, 13, 57, § 163.—

Trop., sc. according as the notion of heat or of the pain produced by burning predominates (cf. flamma, II.).

To be inflamed with passion (in a good and a bad sense), to blaze, glow, burn, be on fire, to be violently excited, stirred, provoked. —With abl.:

non dici potest, quam flagrem desiderio urbis,

Cic. Att. 5, 11, 1; so,

desiderio tui,

id. ib. 7, 4, 1:

dicendi studio,

id. de Or. 1, 4, 14; cf.:

eximio litterarum amore, Quint. prooem. § 6: mirabili pugnandi cupiditate,

Nep. Milt. 5, 1:

cupiditate atque amentia,

Cic. Verr. 2, 4, 34, § 75; cf. id. Clu. 5, 12:

amore,

id. Tusc. 4, 33, 71; Hor. Epod. 5, 81; cf.:

cupidine currus,

Ov. M. 2, 104:

libidinibus in mulieres,

Suet. Gramm. 23:

odio,

Cic. de Or. 2, 45, 190:

totam Italiam flagraturam bello intelligo,

id. Att. 7, 17, 4:

bello flagrans Italia,

id. de Or. 3, 2, 8:

convivia quae domesticis stupris flagitiisque flagrabunt,

id. Verr. 2, 4, 32, § 71.— Absol.:

flagrabant vitia libidinis apud illum,

id. Cael. 5, 12; cf.:

uti cujusque studium ex aetate flagrabat,

Sall. C. 14, 6.— Poet. with acc. of respect, to love:

caelestem flagrans amor Herculis Heben,

Prop. 1, 13, 23:

Cerberus et diris flagrat latratibus ora,

Verg. Cul. 220.—

Poet. as a v. a., to inflame with passion:

Elisam,

Stat. S. 5, 2, 120.—

To be greatly disturbed, annoyed, vexed; to suffer:

consules flagrant infamiā,

Cic. Att. 4, 18, 2; cf.:

invidiā et infamiā,

id. Verr. 1, 2, 5:

invidiā,

id. Clu. 49, 136; id. Sest. 67, 140: Tac. A. 13, 4; Plin. Ep. 9, 13, 21; Suet. Aug. 27; id. Galb. 16:

infamiā,

id. Caes. 52; id. Tib. 44:

rumore malo,

Hor. S. 1, 4, 125;

ignominiā et pudore,

Flor. 2, 18:

inopiā et cupidinibus,

Sall. Or. Philipp. p. 220 ed. Gerl.—Hence, flā̆grans, antis, P. a., flaming, blazing, burning, glowing.

Lit.: fulmen, Varr. Atacin. ap. Quint. 1, 5, 18; cf.

telum,

Verg. G. 1, 331:

flagrantis hora Caniculae,

Hor. C. 3, 13, 9; cf.:

flagrantissimo aestu,

Liv. 44, 36, 7:

genae,

Verg. A. 12, 65:

oscula,

Hor. C. 2, 12, 25.—

Transf., of color, glittering, shining:

(Aeneas) Sidereo flagrans clipeo et caelestibus armis,

Verg. A. 12, 167:

redditur extemplo flagrantior aethere lampas (i. e. sol),

Sil. 12, 731.—

Trop., glowing with passion, ardent, eager, vehement:

oratoria studia quibus etiam te incendi, quamquam flagrantissimum acceperam,

Cic. Fat. 2, 3:

non mediocris orator, sed et ingenio peracri et studio flagranti,

id. de Or. 3, 61, 230:

recentibus praeceptorum studiis flagrans,

id. Mur. 31, 65:

flagrans, odiosa, loquacula, Lampadium fit,

flickering, restless, Lucr. 4, 1165:

in suis studiis flagrans cupiditas,

Cic. Tusc. 4, 19, 44:

flagrantissima flagitia, adulteria,

Tac. A. 14, 51:

flagrantissimus amor,

Plin. Ep. 6, 8, 2:

Nero flagrantior in dies amore Poppaeae,

Tac. A. 14, 1; id. H. 4, 39:

Othonis flagrantissimae libidines,

id. ib. 2, 31; Val. Max. 8, 14 ext. 3:

studia plebis,

Tac. A. 2, 41 fin.:

aeger et flagrans animus,

id. ib. 3, 54:

flagrantior aequo Non debet dolor esse viri,

Juv. 13, 11: adhuc flagranti crimine comprehensi, i. e. in the very act, Cod. Just. 9, 13, 1.—Hence, flā̆granter, adv., ardently, vehemently, eagerly (post-Aug.):

Germani exarsere flagrantius,

Amm. 31, 10, 5:

flagrantius amare,

Fronto, Ep. ad Anton. 2 ed. Mai.:

flagrantissime cupĕre,

Tac. A. 1, 3.

forma, ae, f. [Sanscr. dhar-, dhar-āmi, bear; dhar-i-man, figure; Gr. thra- in thrênus, thronos; cf. Lat. frētus, frēnum, fortis, etc.], form, in the most comprehensive sense of the word, contour, figure, shape, appearance (syn.: species, frons, facies, vultus; figura).

Lit.

In gen.: Ha. Earum nutrix, qua sit facie, mihi expedi. Mi. Statura haud magna, corpore aquilo. Ha. Ipsa ea'st. Mi. Specie venusta, ore parvo, atque oculis pernigris. Ha. Formam quidem hercle verbis depinxti mihi, Plaut. Poen. 5, 2, 154; cf.:

quia semper eorum suppeditabatur facies et forma manebat,

Lucr. 5, 1175:

corporis nostri partes totaque figura et forma et statura, quam apta ad naturam sit, apparet,

Cic. Fin. 5, 12, 35; cf. Auct. Her. 4, 47, 60:

si omnium animantium formam vincit hominis figura, etc.,

Cic. N. D. 1, 18, 48:

forma ac species liberalis,

id. Cael. 3, 6; cf. id. N. D. 1, 14, 37; 1, 27, 76 sqq.; id. Verr. 2, 4, 58, § 129; id. N. D. 1, 10, 26: aspicite, o cives, senis Enni imagini' formam, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 15, 34 (Epigr. 1 ed. Vahl.):

hoc dico, non ab hominibus formae figuram venisse ad deos... Non ergo illorum humana forma, sed nostra divina dicenda est, etc.,

id. N. D. 1, 32, 90:

formaï servare figuram,

Lucr. 4, 69; cf.:

Homeri picturam, non poesin videmus. Quae regio, quae species formaque pugnae, qui motus hominum non ita expictus est, ut, etc.,

Cic. Tusc. 5, 39, 114 (v. Moser ad h. l.):

eximia forma pueri,

id. ib. 5, 21, 61:

virgines formā excellente,

Liv. 1, 9, 11:

formā praestante puellae,

Ov. H. 3, 35:

forma viros neglecta decet,

id. A. A. 1, 509; cf.:

ut excellentem muliebris formae pulchritudinem muta in sese imago contineret,

Cic. Inv. 2, 1, 1:

illa aetate venerabilis, haec formae pulchrituline,

Curt. 3, 11, 24:

virginem adultam, formā excellentem,

Liv. 3, 44, 4:

virginem maxime formā notam,

id. 4, 9, 4:

una et viginti formae litterarum,

Cic. N. D. 2, 37, 93:

solis,

Lucr. 5, 571:

muralium falcium,

Caes. B. G. 3, 14, 5:

lanceae novae formae,

Suet. Dom. 10:

nova aedificiorum Urbis,

id. Ner. 16:

porticus,

Plin. Ep. 9, 39, 5:

forma et situs agri,

Hor. Ep. 1, 16, 4:

eādem cerā aliae atque aliae formae duci solent,

Quint. 10, 5, 9:

geometricae formae,

Cic. Rep. 1, 17; cf. id. de Or. 1, 42, 187:

cum sit geometria divisa in numeros atque formas,

Quint. 1, 10, 35; cf.

also: Archimedes intentus formis, quas in pulvere descripserat,

Liv. 25, 31, 9:

dimidia circuli,

Plin. 2, 59, 60, § 150:

clarissimorum virorum formae,

figures, images, Cic. Mil. 32, 86:

ille artifex, cum faceret Jovis formam aut Minervae, etc.,

id. Or. 2, 9:

igneae formae,

i. e. fiery bodies, id. N. D. 2, 40, 101:

inque tori formam molles sternentur arenae,

in the shape, form, Ov. Am. 2, 11, 47:

(sacellum) crudis laterculis ad formam camini,

Plin. 30, 7, 20, § 63:

ut haec mulier praeter formam nihil ad similitudinem hominis reservarit,

Cic. Clu. 70, 199.—In poet. circumlocution with gen.: astra tenent caeleste solum formaeque deorum, the forms of gods, for gods, Ov. M. 1, 73:

formae ferarum,

id. ib. 2, 78:

ursi ac formae magnorum luporum,

Verg. A. 7, 18:

formae ingentis leo,

of great size, Just. 15, 4, 17; Tac. A. 4, 72.—

In partic.

Pregn., a fine form, beauty:

di tibi formam, di tibi divitias dederant,

Hor. Ep. 1, 4, 6; cf.:

et genus et formam regina pecunia donat,

id. ib. 1, 6, 37:

movit Ajacem forma captivae Tecmessae,

id. C. 2, 4, 6; Quint. 2, 5, 12:

neque, ut laudanda, quae pecuniam suam pluribus largitur, ita quae formam,

id. 5, 11, 26; 5, 12, 17.—Prov.:

forma bonum fragile est,

Ov. A. A. 2, 113.—

An outline, plan, design (of an architect, etc.):

cum formam videro, quale aedificium futurum sit, scire possum,

Cic. Fam. 2, 8, 1: domus erit egregia;

magis enim cerni jam poterat, quam quantum ex forma judicabamus,

id. Q. Fr. 2, 5, 3 (2, 6, 2):

qua ludum gladiatorium aedificaturus erat,

Suet. Caes. 31.—

A model after which any thing is made, a pattern, stamp, last (of a shoemaker), etc.:

utendum plane sermone, ut numo, cui publica forma est,

Quint. 1, 6, 3:

denarius formae publicae,

Sen. Ben. 5, 29; cf.: formas quasdam nostrae pecuniae agnoscunt, Tac. G. 5:

formas binarias, ternarias et quaternarias, et denarias etiam resolvi praecepit neque in usu cujusquam versari,

stamped money, coins, Lampr. Alex. Sev. 39; cf. Curt. 5, 2, 11:

si scalpra et formas non sutor (emat),

Hor. S. 2, 3, 106; cf.:

forma calcei,

Dig. 9, 2, 5, § 3.—

A mould which gives form to something:

(caseus) vel manu figuratur vel buxeis formis exprimitur,

Col. 7, 8 fin.:

formae in quibus aera funduntur,

Plin. 36, 22, 49, § 168; hence, a frame, case, enclosure:

opus tectorium propter excellentiam picturae ligneis formis inclusum,

id. 35, 14, 49, § 173:

formas rivorum perforare,

i. e. the conduits, pipes, Front. Aquaed. 75:

aquaeductus,

Dig. 7, 1, 27.—Hence,

Transf., the aqueduct itself, Front. Aquaed. 126.—

A rescript, formulary (post-class., whereas the dimin. formula is predominant in this signif.):

ex eorum (amicorum) sententia formas composuit,

Capitol. Anton. 6; so Cod. Just. 1, 2, 20.—

Item forma appellatur puls miliacea ex melle, Paul. ex Fest. p. 83 Müll.

Trop.

In gen., shape, form, nature, manner, kind:

ad me quasi formam communium temporum et totius rei publicae misisti expressam,

Cic. Fam. 3, 11, 4; cf.:

formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

id. Off. 1, 5, 14:

innumerabiles quasi formae figuraeque dicendi,

id. Or. 3, 9, 34:

cum, quae forma et quasi naturalis nota cujusque sit, describitur, ut, si quaeratur avari species, seditiosi, gloriosi,

id. de Or. 3, 29, 115; cf.:

quae sit in ea species et forma et notio viri boni,

id. Off. 3, 20, 81:

forma ingenii,

id. Brut. 85, 294:

rei publicae,

id. Fam. 2, 8, 1; cf.:

exemplar formaque rei publicae,

id. Rep. 2, 11:

forma et species et origo tyranni,

id. ib. 2, 29:

forma rerum publicarum,

id. Tusc. 2, 15, 36; cf. id. Rep. 1, 34 fin.:

officii,

id. Off. 1, 29, 103:

propositi,

Vell. 1, 16:

sollicitudinum,

Tac. A. 4, 60:

formam vitae inire,

id. ib. 1, 74:

secundum vulgarem formam juris,

Dig. 30, 1, 111:

scelerum formae,

Verg. A. 6, 626:

poenae,

id. ib. 615.—

In partic.

In philos. lang., like species, a sort, kind: nolim, ne si Latine quidem dici possit, specierum et speciebus dicere; et saepe his casibus utendum est: at formis et formarum velim... Genus et formam definiunt hoc modo: genus est notio ad plures differentias pertinens;

forma est notio, cujus differentia ad caput generis et quasi fontem referri potest. Formae igitur sunt hae, in quas genus sine ullius praetermissione dividitur, ut si quis jus in legem, morem, aequitatem dividat, etc.,

Cic. Top. 7, 31; cf.:

genus et species, quam eandem formam Cicero vocat,

Quint. 5, 10, 62: a forma generis, quam interdum, quo planius accipiatur, partem licet nominare, hoc modo, etc.... Genus enim est uxor;

ejus duae formae: una matrumfamilias, altera earum, quae tantummodo uxores habentur,

Cic. Top. 4, 14:

quod haec (partitio) sit totius in partes, illa (divisio) generis in formas,

Quint. 5, 10, 63:

duae formae matrimoniorum,

id. 5, 10, 62.—

In gram.

The grammatical quality, condition of a word:

in quo animadvertito, natura quadruplicem esse formam, ad quam in declinando accommodari debeant verba, etc.,

Varr. L. L. 9, § 37 sq.; 101 sq. Müll.; Quint. 10, 1, 10.—

The grammatical form of a word:

utrum in secunda forma verbum temporale habeat in extrema syllaba AS an IS, ad discernendas dissimilitudines interest,

Varr. L. L. 9, § 109 Müll.:

aeditimus ea forma dictum, qua finitimus,

Gell. 12, 10, 1.

formŭla, ae, f. dim. [forma, I. B.], acc. to the different signiff. of forma.

(Acc. to I. B. 1.) A fine form, beauty:

formula atque aetatula,

Plaut. Pers. 2, 2, 47.—

(Acc. to forma, I. B. 2.)

A small pattern, mould, last, acc. to which any thing is formed:

calcei,

Amm. 31, 2, 6.—

Transf., any thing made in a mould, a form, of cheese:

solidatae,

Pall. Mai. 9, 2. —

(Acc. to forma, I. B. 3.) A conduit, pipe of an aqueduct, Front. Aquaed. 36.—

(Acc. to forma, I. B. 4.) Jurid. t. t., a form, rule, method, formula for regulating judicial proceedings (the usual meaning; cf.:

norma, regula, praescriptum): ut stipulationum et judiciorum formulas componam?

Cic. Leg. 1, 4 fin.:

in testamentorum formulis, hoc est, in medio jure civili versari,

id. de Or. 1, 39 fin.; cf.

antiquae,

id. Brut. 52, 195:

postulationum,

id. Verr. 2, 2, 60, § 147:

angustissima sponsionis,

id. Rosc. Com. 4, 12:

fiduciae,

id. Fam. 7, 12, 2:

de dolo malo,

id. Off. 3, 14, 60:

illa gloria militaris vestris formulis atque actionibus anteponenda est,

id. Mur. 13, 29 init.:

sunt jura, sunt formulae de omnibus rebus constitutae,

id. Rosc. Com. 8, 24: a praetore postulat, ut sibi Quinctius judicatum solvi [p. 770] satis det ex formula:

QVOD AB EO PETAT, CVIVS EX EDICTO PRAETORIS BONA DIES XXX. POSSESSA SINT,

id. Quint. 8, 30:

quod in foro atrocitate formularum dijudicatur,

Quint. 7, 1, 37:

vis hanc formulam cognitionis esse, ut, etc.,

the rule of evidence on which the inquiry is conducted, Liv. 40, 12, 20.— On the formulae of actions, constituting a sort of code of procedure, v. Gai. Inst. 4, 30-48; and on the legal forms of the Romans in general, cf. Rein's Röm. Privatr. p. 440 sq.—

Transf.

In gen., for causa, a lawsuit, action, process (post-Aug.):

quid enim aliud agitis, cum eum, quem interrogatis, scientes in fraudem impellitis, quam ut formulā cecidisse videatur,

Sen. Ep. 48 fin.:

formulā cadere,

Quint. 3, 6, 69 (for which, in Cic., causā cadere):

formulā excidere,

Suet. Claud. 14.—

Esp.:

for mula letalis,

a death-warrant, Amm. 14, 1, 3.—

Beyond the legal sphere.

In publicists' lang., any form of contract, covenant, agreement, regulation:

Acarnanas restituturum se in antiquam formulam jurisque ac dicionis eorum,

Liv. 26, 24, 6 Drak.:

citaverunt legatos, quaesiveruntque ab iis, ecquid milites ex formula paratos haberent?

id. 27, 10, 2 sq.:

aliquos in sociorum formulam referre,

id. 43, 6, 10:

(oppidum) Paracheloïda, quae sub Athamania esset, nullo iure Thessalorum formulae factam (= inique juris Thessalorum factum),

id. 39, 26, 2.—

In gen., a rule, principle:

ut sine ullo errore dijudicare possimus, si quando cum illo, quod honestum intelligimus, pugnare id videbitur, quod appellamus utile, formula quaedam constituenda est... erit autem haec formula Stoicorum rationi disciplinaeque maxime consentanea, etc.,

Cic. Off. 3, 4, 19 sq.:

certa quaedam disciplinae formula,

id. Ac. 1, 4, 17:

formulam exprimere,

id. Or. 11, 36:

cujusque generis nota et formula,

id. ib. 23, 75:

consuetudinis nostrae,

id. Opt. Gen. 7, 20.—

A condition, relation (post-Aug.):

natio redacta in formulam provinciae,

Vell. 2, 28, 1.

frŭor, fructus ( perf. fruitus est, Dig. 7, 4, 29:

fruiti sumus,

Sen. Ep. 93, 7:

fructus sum,

Vell. 2, 104, 3; Lucr. 3, 940; v. Neue, Formenl. 2, 562; part. fut. fruiturus, v. in the foll.; imp. FRVIMINO, Inscr. Orell. 3121; as famino from fari, see below, II.), 3, v. dep. n. [for frugvor, from the root FRVG, of fruges, fructus; Goth. bruk-jan; Germ. brauchen, to use], to derive enjoyment from a thing, to enjoy, delight in (with a more restricted signif. than uti, to make use of a thing, to use it; cf.:

Hannibal cum victoria posset uti, frui maluit, relictaque Roma Campaniam peragrare,

Flor. 2, 6, 21:

tu voluptate frueris, ego utor: tu illam summum bonum putas, ego nec bonum,

Sen. Vit. Beat. 10 fin.; cf.:

id est cujusque proprium quo quisque fruitur atque utitur,

Cic. Fam. 7, 30, 2). Constr. with abl.; less freq. with acc. or absol.

In gen.

With abl., Plaut. As. 5, 2, 68:

utatur suis bonis oportet et fruatur, qui beatus futurus est,

Cic. N. D. 1, 37, 103; cf.:

plurimis maritimis rebus fruimur atque utimur,

id. ib. 2, 60, 152:

commoda, quibus utimur, lucemque, qua fruimur,

id. Rosc. Am. 45, 131:

aevo sempiterno,

id. Rep. 6, 13; cf.:

immortali aevo,

Lucr. 2, 647:

vitā,

Cic. Clu. 61, 170; id. Cat. 4, 4, 7; Sall. C. 1, 3; Tac. A. 16, 17; Sen. Ep. 61, 2:

omnibus in vita commodis una cum aliquo,

Caes. B. G. 3, 22, 2:

voluptatibus,

Cic. Rep. 3, 12; v. infra:

optimis rebus,

Phaedr. 4, 24, 9:

gaudio,

Ter. Hec. 5, 4, 2:

meo amore,

Prop. 2, 1, 48; cf.

thalamis,

Ov. F. 3, 554:

etiam his, quae nec cibo nec poculo sunt, frui dicimur, etc.,

Donat. ad Ter. Eun. 4, 7, 46:

recordatione nostrae amicitiae,

Cic. Lael. 4, 15:

usu alicujus et moribus,

id. ib. 9, 32:

securitate (animus),

id. ib. 13, 44:

timore paventum,

Sil. 12, 566; cf.

poenă,

Mart. 8, 30, 3:

quod (genus vitae), virtute fruitur,

Cic. Fin. 4, 6, 15 Madv. N. cr. al.:

quo (spectaculo) fructus sum,

Vell. 2, 104, 3:

omnium rerum cognitione fructi sumus,

Sen. Ep. 93 med.:

non meo nomine, sed suo fructus est emptor,

Dig. 7, 4, 29:

mundo,

Manil. 1, 759:

eum esse beatum, qui praesentibus voluptatibus frueretur confideretque se fruiturum aut in omni aut in magna parte vitae,

Cic. Tusc. 3, 17, 38.—Of personal objects, to enjoy one's society:

neque te fruimur et tu nobis cares,

Cic. Att. 2, 1, 4:

Attico,

Nep. Att. 20:

ut sinat Sese alternas cum illo noctes hac frui,

Plaut. As. 5, 2, 68:

cara conjuge,

Tib. 3, 3, 32:

viro,

Prop. 2, 9, 24.—

With acc.:

pabulum frui occipito,

Cato, R. R. 149, 1: ea, quae fructus cumque es, periere profusa, Lucr. 3, 940:

meo modo ingenium frui,

Ter. Heaut. 2, 4, 21.—In the part. fut. pass. (only so in class. prose):

permittitur infinita potestas innumerabilis pecuniae conficiendae de vestris vectigalibus, non fruendis sed alienandis,

Cic. Agr. 2, 13, 33; cf. id. Fin. 1, 1, 3:

nobis haec fruenda relinqueret, quae ipse servasset,

id. Mil. 23, 63:

ejus (voluptatis) fruendae modus,

id. Off. 1, 30, 106:

justitiae fruendae causa,

id. ib. 2, 12, 41:

agro bene culto nihil potest esse nec usu uberius nec specie ornatius: ad quem fruendum non modo non retardat, verum etiam invitat senectus,

id. de Sen. 16, 57:

quem (florem aetatis) patri Hannibalis fruendum praebuit,

Liv. 21, 3, 4:

res fruenda oculis,

id. 22, 14, 4.—

Absol.:

satiatis et expletis jucundius est carere quam frui,

Cic. de Sen. 14, 47:

datur: fruare, dum licet,

Ter. Heaut. 2, 3, 104:

quae gignuntur nobis ad fruendum,

Cic. Leg. 2, 7, 16; cf.:

di tibi divitias dederant artemque fruendi,

Hor. Ep. 1, 4, 7:

fruebamur, cum, etc.,

were delighted, Plin. Pan. 34, 4.—

In partic., jurid. t. t., to have the use and enjoyment of a thing, to have the usufruct:

quid? si constat, hunc non modo colendis praediis praefuisse, sed certis fundis patre vivo frui solitum esse?

Cic. Rosc. Am. 15, 44:

EVM AGRVM POSIDERE FRVIQVE VIDETVR OPORTERE,

Inscr. Orell. 3121 (A. U. C. 637); cf.: AGRVM POSIDEBVNT FRVENTVRQVE, ib.: AGRVM NEI HABETO NIVE FRVIMINO, ib.; and:

QVOD ANTE K. IAN. FRVCTI SVNT ERVNTQVE VECTIGAL, ib.: ut censores agrum Campanum fruendum locarent,

Liv. 27, 11, 8; cf. id. 32, 7, 3:

qui in perpetuum fundum fruendum conduxerunt a municipibus, etc.,

Dig. 6, 3, 1; cf. Ter. Ad. 5, 8, 27.

gĕnus, ĕris, n. [= genos, root GEN, gigno, gens], birth, descent, origin; and concr., a race, stock, etc. (cf.: familia, gens, stirps).

Lit.

In gen.: bono genere gnati, Cato ap. Gell. 10, 3, 17; cf.:

ii, qui nobili genere nati sunt,

Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

amplissimo genere natus,

Caes. B. G. 4, 12, 4:

genere regio natus,

Cic. Rep. 1, 33:

C. Laelius, cum ei quidam malo genere natus diceret, indignum esse suis majoribus, at hercule, inquit, tu tuis dignus,

id. de Or. 2, 71, 286:

genere et nobilitate et pecunia sui municipii facile primus,

id. Rosc. Am. 6, 15:

esse genere divino,

id. Rep. 2, 2:

contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

id. Mur. 7, 15:

hic sacra, hic genus, hic majorum multa vestigia,

id. Leg. 2, 1, 3; cf. id. Brut. 58, 212; id. Rep. 1, 18:

adulescens, cujus spei nihil praeter genus patricium deesset,

Liv. 6, 34, 11:

in famam generis ac familiae,

Quint. 3, 11, 12; 5, 10, 24:

genus Lentulorum,

id. 6, 3, 67:

Atys, genus unde Atii duxere Latini,

Verg. A. 5, 568:

fortuna non mutat genus,

Hor. Epod. 4, 6:

virginem plebei generis petiere juvenes, alter virgini genere par, alter, etc.,

Liv. 4, 9, 4:

qui sibi falsum nomen imposuerit, genus parentesve finxerit, etc.,

Plaut. Sent. 5, 25, 11.— Plur.:

summis gnati generibus,

Plaut. Most. 5, 2, 20.—

In partic., birth, for high or noble birth (mostly poet.):

cum certi propter divitias aut genus aut aliquas opes rem publicam tenent, est factio,

Cic. Rep. 3, 14: pol mihi fortuna magis nunc defit quam genus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 394 Vahl.):

et genus et virtus, nisi cum re vilior alga est,

Hor. S. 2, 5, 8; cf.:

et genus et formam regina pecunia donat,

id. Ep. 1, 6, 37:

non, Torquate, genus, non te facundia, non te Restituet pietas,

id. C. 4, 7, 23:

jactes et genus et nomen inutile,

id. ib. 1, 14, 13; cf.:

cui genus et quondam nomen natique fuissent,

Verg. A. 5, 621:

nunc jam nobis patribus vobisque plebei promiscuus consulatus patet, nec generis, ut ante, sed virtutis est praemium,

Liv. 7, 32, 14; cf. id. 4, 4, 7.

Transf.

Like gens and stirps, a descendant, offspring, child; and collect., descendants, posterity, race ( poet.): neve tu umquam in gremium extollas liberorum ex te genus, Enn. ap. Cic. Or. 46, 155 (Trag. v. 347 Vahl.):

credo equidem, genus esse deorum,

Verg. A. 4, 12:

Uraniae genus, Hymen,

i. e. her son, Cat. 61, 2:

audax Iapeti,

i. e. his son Prometheus, Hor. C. 1, 3, 27:

Jovis,

i. e. Perseus, Ov. M. 4, 609; cf. also Prop. 2, 2, 9; Hor. C. 2, 14, 18:

genus Adrasti,

i. e. Diomede, grandson of Adrastus, Ov. F. 6, 433;

so of a grandson,

id. M. 2, 743; cf.

nepotum,

Hor. C. 3, 17, 4:

Tantali genus,

id. ib. 2, 18, 37:

Danai,

id. ib. 2, 14, 18:

Messi clarum genus Osci,

id. S. 1, 5, 54:

ab alto Demissum genus Aenea,

i. e. Octavianus, as the adopted son of Julius Cœsar, id. ib. 2, 5, 63:

sive neglectum genus et nepotes Respicis auctor,

i. e. the Romans, id. C. 1, 2, 35; cf. ib. 3, 6, 18:

regium genus,

id. ib. 2, 4, 15. —

Of an assemblage of objects (persons, animals, plants, inanimate or abstract things) which are related or belong together in consequence of a resemblance in natural qualities; a race, stock, class, sort, species, kind (in this signif. most freq. in all periods and kinds of writing).

In gen.

Of living things: ne genus humanum temporis longinquitate occideret, propter hoc marem cum femina esse coniunctum, Cic. ap. Col. 12, 1 (Fragm. Cic. 1, 5 Baiter):

quod ex infinita societate generis humani ita contracta res est, etc.,

of the human race, Cic. Lael. 5, 20; cf. id. Rep. 1, 2 fin.:

o deorum quicquid in caelo regit Terras et humanum genus,

Hor. Epod. 5, 2;

for which: consulere generi hominum,

Cic. Rep. 3, 12; cf.:

cum omni hominum genere,

id. ib. 2, 26; Hor. Ep. 2, 1, 7:

solivagum genus,

Cic. Rep. 1, 25: potens vir cum inter sui corporis homines tum etiam ad plebem, quod haudquaquam inter id genus contemptor ejus habebatur, i. e. among the Plebeians, Liv. 6, 34, 5: Graium genus, the Grecian race, Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 149 Vahl.):

virtus est propria Romani generis atque seminis,

Cic. Phil. 4, 5, 13; cf. id. Ac. 2, 27, 86:

Ubii, paulo quam sunt ejusdem generis et ceteris humaniores,

Caes. B. G. 4, 3, 3; cf.

also: impellit alios (Aeduos) iracundia et temeritas, quae maxime illi hominum generi est innata,

race of men, id. ib. 7, 42, 2; so, like gens, of nations, peoples, tribes: ferox, Sall. Fragm. ap. Arus. Mess. s. v. insolens, p. 241 Lind. (Hist. 1, 14 Gerl.); Liv. 34, 7, 6:

implacidum (Genauni),

Hor. C. 4, 14, 10:

durum ac velox (Ligures),

Flor. 2, 3, 4:

omne in paludes diffugerat,

id. 3, 10, 14:

Graecorum,

Cic. Fl. 4, 9:

Numidarum,

Liv. 30, 12, 18:

genus omne nomenque Macedonum,

id. 13, 44, 6; Nep. Reg. 2:

Italici generis multi mortales,

Sall. J. 47, 1:

Illyriorum,

Liv. 27, 32, 4; 27, 48, 10; 42, 47 fin.:

Scytharum,

Just. 2, 3, 16; Tac. H. 2, 4; Suet. Ner. 37; Vell. 2, 118, 1.—In plur.:

conventus is, qui ex variis generibus constaret,

Caes. B. C. 2, 36, 1:

olim isti fuit generi quondam quaestus apud saeclum prius... est genus hominum, qui se primos esse omnium rerum volunt,

class of men, profession, Ter. Eun. 2, 2, 15 and 17:

firmi et stabiles et constantes (amici), cujus generis est magna penuria,

Cic. Lael. 17, 62:

saepius genus ejus hominis (sc. procuratoris rei publicae) erit in reliqua nobis oratione tractandum,

id. Rep. 2, 29 fin.; cf.:

genus aliud tyrannorum,

id. ib. 1, 44:

judicum genus et forma,

id. Phil. 5, 5, 13:

istius generis asoti,

id. Fin. 2, 8, 23; cf.:

omnium ejus generis poëtarum haud dubie proximus,

Quint. 10, 1, 85:

liberrimum hominum,

id. 10, 12, 2, § 22:

irritabile vatum,

Hor. Ep. 2, 2, 102:

hoc omne (ambubajarum, etc.),

id. S. 1, 2, 2:

hominum virile, muliebre,

Cic. Inv. 1, 24, 35:

equidem fabulam et fictam rem ducebam esse, virorum omne genus in aliqua insula conjuratione muliebri ab stirpe sublatum esse,

Liv. 34, 2, 3:

cedat consulari generi praetorium,

Cic. Planc. 6, 15:

ad militare genus = ad milites,

Liv. 24, 32, 2:

alia militaris generis turba,

id. 44, 45, 13:

castellani, agreste genus,

id. 34, 27, 9 Weissenb. ad loc.— Sing. with plur. predicate:

Ministrantibus sibi omni genere turpium personarum,

Capitol. Ver. 4.—In plur.:

eorum hominum... genera sunt duo,

Caes. B. G. 6, 13, 1:

tria auditorum,

Quint. 3, 4, 6.— Repeated in the relative-clause:

duo genera semper in hac civitate fuerunt... quibus ex generibus,

Cic. Sest. 45, 96.—In the acc., of description (v. Roby's Gram. 2, p. 42 sq.):

quot et quod genus pastores habendi,

of what kind, Varr. R. R. 2, 10, 1:

quod genus ii sunt, etc.,

Auct. Her. 2, 30, 48; cf. in the foll.—

Of animals, plants, etc.: genus altivolantum, the race of birds, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 84 Vahl.); cf.: genu' pennis condecoratum, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 5, § 59:

lanigerum, id. Fragm. ap. Paul. ex Fest. s. v. Cyprio, p. 59 Müll.: squamigerum,

Lucr. 1, 162; cf.

piscium,

Hor. C. 1, 2, 9:

silvestre,

Lucr. 5, 1411:

omne ferarum,

id. 5, 1338:

acre leonum,

id. 5, 862:

malefici generis plurima animalia,

Sall. J. 17, 6:

diversum confusa genus panthera camelo,

Hor. Ep. 2, 1, 195:

animantūm propagare genus,

to propagate the race, Lucr. 1, 195:

ad genus faciendum,

Just. 2, 9 fin.:

juxta genus suum,

Vulg. Gen. 1, 11 saep.— Plur.:

quae vero et quam varia genera bestiarum vel cicurum vel ferarum!

Cic. N. D. 2, 39, 99:

piscium genera,

Quint. 5, 10, 21.—In the acc., of description:

porticus avibus omne genus oppletae,

Varr. R. R. 3, 5, 11:

pascuntur omne genus objecto frumento,

id. ib. 3, 6:

boves et id genus pecua,

App. M. 2, p. 115, 4; id. Flor. p. 37. —

Of inanim. and abstr. things, kind, sort, description, class, order, character:

genus ullum materiaï,

Lucr. 2, 304:

cum is (sol) quoque efficiat, ut omnia floreant et in suo quaeque genere pubescant,

Cic. N. D. 2, 15, 41:

naves omni genere armorum ornatissimae,

Caes. B. G. 3, 14, 2:

cibi genus,

id. ib. 4, 1, 9:

cum omni genere commeatus,

Liv. 30, 36, 2:

frugum,

id. 38, 15, 9:

hoc sphaerae genus,

Cic. Rep. 1, 14:

hoc triplex rerum publicarum genus,

id. ib. 2, 23:

regale civitatis,

id. ib.; cf.:

totum regiae civitatis,

id. ib. 2, 29:

novum imperii,

id. ib. 2, 32:

ipsum istud genus orationis exspecto,

id. ib. 1, 24 fin.; cf.: dulce orationis, id. Or. 13, 42:

qua re esset hoc bellum genere ipso necessarium,

id. de Imp. Pomp. 10, 27; cf.:

genus hoc erat pugnae, quo, etc.,

Caes. B. G. 1, 48, 4:

potestas annua (consulum) genere ipso ac jure regia,

Cic. Rep. 2, 32:

genus vitae... genus aetatis,

id. Off. 1, 32, 117:

optimum emendandi,

Quint. 10, 4, 2:

dicendi,

Cic. Off. 1, 1, 3; Quint. 8, 3, 56; 12, 10, 69:

simplex rectumque loquendi,

id. 9, 3, 3:

omnis generis tormenta,

Liv. 32, 16, 10:

praeda ingens omnis generis,

id. 27, 5, 9; so,

omnis generis, with tela,

id. 38, 26, 4;

with naves,

id. 34, 8, 5;

with eloquentia,

id. 39, 40, 7, etc.—Repeated in the relative-clause:

erat haec (ratio) ex eodem genere, quod ego maxime genus ex sociorum litteris reperire cupiebam,

Cic. Verr. 2, 2, 74, § 183.—In plur.:

Caesar haec genera munitionis instituit,

Caes. B. G. 7, 72, 1:

disserere de generibus et de rationibus civitatum,

Cic. Rep. 2, 11; cf. id. ib. 1, 26;

28: genera juris institutorum, morum consuetudinumque describere,

id. ib. 3, 10:

genera furandi,

id. Verr. 2, 2, 7, § 18.—In the acc., of description: omne, hoc, id, quod genus, for omnis, ejus, hujus, cujus generis, of every, of this, of which kind:

sub urbe hortum omne genus, coronamenta omne genus,

Cato, R. R. 8, 2; Varr. R. R. 1, 29, 1:

omne genus simulacra feruntur,

Lucr. 4, 735:

si hoc genus rebus non proficitur,

Varr. R. R. 2, 1, 23; id. L. L. 9, § 110 Müll.; Lucr. 6, 917 and Hor. S. 2, 6, 44:

in id genus verbis,

Varr. L. L. 10, § 79; 8, 7, 108, § 17:

in id genus libris,

Gell. 3, 8, 1:

scis me ante orationes aut aliquid id genus solitum scribere,

Cic. Att. 13, 12, 3:

vitanda sunt illa, quae propinqua videntur: quod genus, fidentiae contrarium est diffidentia, etc.,

for example, id. Inv. 2, 54, 165; so ib. 2, 52, 157; 2, 54, 162; 2, 57, 172; Lucr. 4, 271; 6, 1058:

lege jus est id quod populi jussu sanctum est, quod genus: ut in jus eas cum voceris,

Auct. Her. 2, 13, 19; cf.

ib. sqq.— In gen.: i. q. res or aliquid: ut in omni genere hujus populi (Graeci) consuetudinem videretur imitatus,

in all respects, in everything, Cic. Rep. 2, 20; cf.:

innumerabiles res sunt, in quibus te quotidie in omni genere desiderem,

id. Q. Fr. 2, 2 fin.:

incredibile est, quam me in omni genere delectarit,

id. Att. 16, 5, 2:

medici assiduitas et tota domus in omni genere diligens,

id. ib. 12, 33, 2;

7, 1, 2: qui in aliquo genere aut inconcinnus aut multus est, is ineptus dicitur,

in any respect whatever, id. de Or. 2, 4, 17:

qua de re et de hoc genere toto pauca cognosce,

id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4.—Adverb.: in genus, in general, generally:

sermones in genus communes,

Gell. 4, 1 fin. —

In partic.

In philos. lang., opp. partes, and comprising them within itself, a general term, logical genus:

genus est id, quod sui similes communione quadam, specie autem differentes, duas aut plures complectitur partes,

Cic. de Or. 1, 42, 189; cf.: genus est, quod plures partes amplectitur, ut animal;

pars est, quae subest generi, ut equus. Sed saepe eadem res alii genus, alii pars est: nam homo animalis pars est, Thebani aut Trojani genus,

id. de Inv. 1, 22, 32: genus est, quod partes aliquas amplectitur, ut cupiditas;

pars est, quae subest generi, ut cupiditati amor, avaritia,

id. ib. 1, 28, 42; cf.

also: genus est notio ad plures differentias pertinens,

id. Top. 7, 31:

nec vero sine philosophorum disciplina genus et speciem cujusque rei cernere neque eam definiendo explicare nec tribuere in partes possumus, etc.,

id. Or. 4, 16; cf. ib. 33, 117:

formae dicendi specie dispares, genere laudabiles,

id. de Or. 3, 9, 34:

perturbationes sunt genere quatuor, partibus plures,

id. Tusc. 3, 11, 24; cf. ib. 5, 25, 71:

et conjuncta quaeremus, et genera et partes generibus subjectas, et similitudines, etc.,

id. de Or. 2, 39, 166;

opp. species and pars,

Varr. R. R. 3, 3, 3.—

In gram., gender: transversi sunt (ordines) qui ab recto casu obliqui declinantur, ut albus, albi, albo;

directi sunt, qui ab recto casu in rectos declinantur, ut albus, alba, album. Transversorum ordinum partes appellantur casus, directorum genera: utrisque inter se implicatis forma,

Varr. L. L. 10, § 22 Müll.:

quod ad verborum temporalium rationem attinet, cum partes sint quatuor: temporum, personarum, generum, divisionum, etc.,

ib. 9, § 95:

in nominibus tria genera,

Quint. 1, 4, 23:

barbarismum fieri per numeros aut genera,

id. 1, 5, [p. 811] 16;

9, 3, 6: in verbis quoque quis est adeo imperitus, ut ignoret genera et qualitates, etc.,

id. 1, 4, 27.

gĕnus, ūs, v. genu.

grātus, a, um, adj. [Sanscr. har-jami, love, desire; Gr. chairô, charma, charis].

Pass., beloved, dear, acceptable, pleasing, agreeable (syn.: acceptus, jucundus, optatus, dulcis, blandus, suavis; in this signif. in ante-Aug. prose, viz. in Cic. and Cæs., only of things; gratiosus, mostly of persons).

Of things:

non ille (amor tuus) quidem mihi ignotus, sed tamen gratus et optatus: dicerem jucundus, nisi id verbum in omne tempus perdidissem,

Cic. Fam. 5, 15, 1; cf.:

illud tamen dicam, mihi id, quod fecisti, esse gratissimum. Tale enim tuum judicium non potest mihi non summe esse jucundum. Quod cum ita sit, esse gratum necesse est,

id. ib. 13, 8, 2:

ista veritas, etiam si jucunda non est, mihi tamen grata est,

id. Att. 3, 24, 2; cf. also: cujus officia jucundiora licet saepe mihi fuerint, numquam tamen gratiora, id. Fam. 4, 6, 1:

quae omnia mihi jucunda, hoc extremum etiam gratum fuit,

id. ib. 10, 3, 1;

so corresp. or connected with jucundus,

id. ib. 1, 17, 6; id. Rosc. Am. 18, 51; id. Cat. 4, 1, 1; Plin. 26, 3, 8, § 14; Plin. Ep. 5, 3, 1; 8, 23, 5:

quid est, quod aut populo Romano gratius esse debeat aut sociis exterisque nationibus optatius esse possit,

Cic. Div. in Caecil. 3, 7; so with optatus cf. above, the passage Cic. Fam. 5, 15, 1: quod approbaris, id gratum acceptumque habendum. id. Tusc. 5, 15, 45; cf.:

mihi pol grata acceptaque hujus est benignitas,

Plaut. Stich. 1, 1, 49; Cat. 96, 1:

munus eorum gratum acceptumque esse,

Nep. Hann. 7;

rarely in the contrary order: quorum mihi Dona accepta et grata habeo, tuaque ingrata,

Plaut. Truc. 2, 7, 56: Tox. Credidi gratum fore Beneficium meum apud te. Do. Immo equidem gratiam tibi habeo, id. Pers. 4, 7, 8; cf.:

grata tibi esse mea officia non miror: cognovi enim te gratissimum omnium, etc.,

Cic. Fam. 5, 11, 1:

quam multi, ut Galli, ut Poeni homines immolare et pium et diis immortalibus gratissimum esse duxerunt!

Cic. Rep. 3, 9; cf. Caes. B. G. 6, 16, 5; Cic. ap. Non. 398, 28 (Rep. 6, 2 Mos.); cf. in comp.:

sedere in his scholis gratius erat quam ire per solitudines, etc.,

Plin. 26, 2, 6, § 11; cf.

also: hedera est gratissima Baccho,

Ov. F. 3, 767:

dapibus supremi Grata testudo Jovis,

Hor. C. 1, 32, 14:

eoque erat cujusque gratior in re publica virtus, quod, etc.,

Cic. Rep. 2, 34 fin.; 2, 35:

o diva, gratum quae regis Antium,

Hor. C. 1, 35, 1; cf.:

grato sub antro,

id. ib. 1, 5, 3:

locus,

id. Ep. 2, 2, 46:

tempus,

id. ib. 2, 2, 198:

hora,

id. ib. 1, 4, 14:

dies,

id. C. 4, 5, 7:

lux,

id. S. 1, 5, 39:

nox,

id. Carm. Sec. 23:

carmina,

id. C. 1, 15, 14; 3, 11, 23:

artes,

id. ib. 4, 13, 22:

error mentis,

id. Ep. 2, 2, 140:

protervitas,

id. C. 1, 19, 7 et saep.:

feceris, si de re publica quid sentias explicaris, nobis gratum omnibus,

will do us all a favor, Cic. Rep. 1, 21 fin.; cf.:

quamobrem utrique nostrum gratum admodum feceris,

id. Lael. 4, 16:

quod si eum interfecerit, multis sese nobilibus gratum esse facturum,

Caes. B. G. 1, 44, 20:

quapropter gratissimum mihi feceris, si curaris, ut, etc.... Hoc mihi gratius facere nihil potes,

a very great favor... no greater favor, Cic. Fam. 13, 44:

is adulescens ita locatus est, ut, quae rebus grata erant, gratiora verbis faceret,

Liv. 45, 13, 13:

gratum elocuta consiliantibus Junone divis,

something pleasant, Hor. C. 3, 3, 17.—

Of living beings.

With dat.:

Herophile Phoebo grata,

Tib. 2, 5, 68; cf.:

vates diis gratissima,

Ov. F. 1, 585; and:

superis deorum gratus (Mercurius) et imis,

Hor. C. 1, 10, 20:

donec gratus eram tibi,

id. ib. 3, 9, 1; cf. Prop. 1, 2, 31:

gratus Alexandro regi Magno fuit ille Choerilus,

Hor. Ep. 2, 1, 232; Suet. Caes. 27:

cui (Maecenati) cum se gratum et acceptum in modum amici videret,

id. Gramm. 21:

filio ejus Fausto gratissimus fuit,

id. ib. 12:

(cervus) gratus erat tibi,

Ov. M. 10, 121.—

Absol.:

olim gratus eram,

Prop. 1, 12, 7; Hor. C. 4, 6, 21:

conviva,

id. S. 2, 2, 119:

comitum gratissime,

Ov. M. 14, 221; cf.:

juvenum gratissime Crantor,

id. ib. 12, 367:

o mihi de fratris longe gratissime natis,

id. ib. 12, 586:

quaestor consulibus suis non minus jucundus et gratus quam usui fuit,

Plin. Ep. 8, 23, 5.—Hence, subst.: grātus, i, m., a favorite, darling:

quam (classem) non amicorum sed gratorum appellabat,

Suet. Tib. 46 fin.

Act., thankful, grateful; thankworthy, deserving or procuring thanks (beneficii memor):

cognovi te gratissimum omnium: nec enim tu mihi habuisti modo gratiam, verum etiam cumulatissime retulisti,

Cic. Fam. 5, 11, 1; cf. id. Leg. 1, 18, 49:

quamquam gratiarum actionem a te non desiderabam, cum te re ipsa atque animo scirem esse gratissimum, tamen, etc.,

id. Fam. 10, 19, 1:

si bene de me meritis gratum me praebeo, etc.,

id. Planc. 38, 91 (v. Krebs, Antibarb. p. 508); cf.:

ut grati ac memores beneficii esse videantur,

id. Agr. 2, 8, 21:

Hegesaratus, magnis meis beneficiis ornatus in consulatu suo, memor et gratus fuit,

id. Fam. 13, 25; cf. also id. Att. 9, 11, A, 3:

tu quam gratus erga me fueris, ipse existimare potes,

id. Fam. 5, 5, 2; cf.: ut quam gratissimus erga te esse cognoscerer, id. ib. 1, 5, 1; Quint. 11, 2, 12: gratiorem me esse in te, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 1:

si quod adest gratum juvat,

Hor. S. 2, 6, 13; id. C. 1, 12, 39:

laudo vos, Quirites, cum gratissimis animis prosequimini nomen clarissimi adolescentis,

Cic. Phil. 4, 1, 3; cf. id. ib. 14, 11, 30, and 10, 3, 7:

tu, quamcumque deus tibi fortunaverit horam, gratā sume manu,

Hor. Ep. 1, 11, 23:

quod tamen nunc faciam: tum, cum gratum mihi esse potuit, nolui,

i. e. might have procured me thanks, Ter. Heaut. 2, 3, 21:

est istuc datum Profecto, ut grata mihi sint, quae facio, omnia,

id. Eun. 3, 1, 6 Ruhnk.; cf.:

didicisse, quam sit re pulchrum, beneficio gratum, fama gloriosum, tyrannum occidere,

productive of gratitude, Cic. Phil. 2, 46, 117:

pro quibus beneficiis vix satis gratus videar,

Sall. H. 2, 41, 5 Dietsch.— Hence, adv.: grātē.

(Acc. to I. = jucunde.) With pleasure, agreeably, willingly (rare in the class. period):

praeterita grate meminit et, etc.,

Cic. Fin. 1, 19, 62:

liberti pupillorum grate facient, si, etc.,

Dig. 26, 10, 3:

insignis haec munificentia... nec a debitoribus magis quam a creditoribus gratius excepta,

Just. 12, 11, 2:

gratissime provocari,

Macr. S. 7, 2.—

(Acc. to II.) Thankfully, gratefully (class.):

aliquid et grate et pie facere,

Cic. Planc. 41, 98; cf.:

quid pie, quid grate, quid humaniter, aut fecerit aut tulerit,

id. de Or. 2, 11, 46; Suet. Aug. 66:

natales grate numeras,

Hor. Ep. 2, 2, 210:

beneficium qui dat, vult accipi grate,

Sen. Ben. 2, 31:

aliquid recipere,

Suet. Ner. 22; and in sup.:

id munus inter censoria opera gratissime acceptum est,

Plin. 7, 60, 60, § 214.

hăbĕo, ui, itum, 2 (archaic perf. subj. habessit, Cic. Leg. 2, 8, 19; inf. haberier, Plaut. Mil. 2, 6, 111), v. a. and n. [etym. dub.; cf. Gr. kôpê, handle; Lat. capio; Germ. haben, Haft; Engl. have], to have, in the widest sense of the word, to hold, keep, possess, cherish, entertain, occupy, enclose, contain (cf.: teneo, possideo, etc.).

In gen.

Of personal subjects.

With persons or things as objects: SI INTESTATO MORITVR, CVI SVVS HERES NEC SIT, AGNATVS PROXIMVS FAMILIAM HABETO, Fragm. XII. Tab. ap. Ulp. Fragm. 26, 1: ex tui animi sententia tu uxorem habes? Cato ap. Cic. de Or. 2, 64, 260; cf.:

aliquam habere in matrimonio, Cic. Scaur. § 8: ipsum ex Helvetiis uxorem habere,

Caes. B. G. 1, 18, 6:

si et prudentes homines et non veteres reges habere voluerunt,

Cic. Rep. 1, 37 fin.:

quae cum patrem clarissimum, amplissimos patruos, ornatissimum fratrem haberet,

id. Rosc. Am. 50, 147:

cum ille haberet filium delicatiorem,

id. de Or. 2, 64, 257:

quod non ingenuous habeat clarosque parentes,

Hor. S. 1, 6, 91:

habebat saepe ducentos, saepe decem servos,

id. ib. 1, 3, 11:

fundum habere, Cic. Tull. § 14: cur pecuniam non habeat mulier?

id. Rep. 3, 10:

tantas divitias habet,

Plaut. Bacch. 2, 3, 99; so,

aurum,

id. ib. 2, 3, 35; and:

vectigalia magna Divitiasque,

Hor. S. 2, 2, 101:

tantum opum,

Cic. Rep. 1, 48:

classes,

id. Phil. 9, 2, 4:

naves,

id. Verr. 2, 5, 40, § 104:

denique sit finis quaerendi, cumque habeas plus, Pauperiem metuas minus,

Hor. S. 1, 1, 92:

tacitus pasci si posset corvus, haberet Plus dapis,

id. Ep. 1, 17, 50:

Dionysii equus quid attulit admirationis, quod habuit apes in juba?

Cic. Div. 2, 31, 67: faenum habet in cornu;

longe fuge,

Hor. S. 1, 4, 34:

leges in monumentis habere,

Cic. Rep. 2, 14:

hostis habet muros,

Verg. A. 2, 290:

hostis habet portus,

Val. Fl. 3, 45 al.:

quam vellem Panaetium nostrum nobiscum haberemus,

Cic. Rep. 1, 10:

Ciceronem secum,

id. Att. 4, 9, 2; cf.:

ea legione, quam secum habebat,

Caes. B. G. 1, 8, 1:

secum senatorem,

Cic. Verr. 2, 2, 31, § 77; cf.

also: magnum numerum equitatus circum se,

Caes. B. G. 1, 18, 5:

haec si habeat aurum, quod illi renumeret, faciat lubens,

Plaut. Bacch. 1, 1, 12; cf.:

quid non habuisti quod dares? Habuisse se dicet, Cic. Scaur. § 19: quod non desit, habentem,

Hor. Ep. 2, 2, 52:

qui in foro turbaque, quicum colloqui libeat, non habeant,

Cic. Rep. 1, 17.—

With abstr. objects: quid illos, bono genere gnatos, opinanimi animi habuisse atque habituros dum vivent? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

quod uno et eodem temporis puncto nati dissimiles et naturas et vitas et casus habent,

Cic. Div. 2, 45, 95:

febrim,

id. Fam. 7, 26, 1:

instrumenta animi,

id. Rep. 3, 3:

nec vero habere virtutem satis est, quasi artem aliquam, nisi utare,

id. ib. 1, 2:

in populos perpetuam potestatem,

id. ib. 2, 27; cf.:

in populum vitae necisque potestatem,

id. ib. 3, 14; so,

potestatem,

id. ib. 2, 29; 32;

36: eo plus auctoritatis,

id. ib. 3, 16:

ornamenta dicendi,

id. de Or. 2, 28, 122; cf.:

summam prudentiam summamque vim dicendi,

id. ib. 1, 20, 89:

Q. Lucilius Balbus tantos progressus habebat in Stoicis, ut, etc.,

id. N. D. 1, 6, 15:

neque quem usum belli haberent aut quibus institutis uterentur, reperiri poterat,

Caes. B. G. 4, 20 fin.:

nonnullam invidiam ex eo, quod, etc.,

Cic. de Or. 2, 70, 283: nimiam spem, Cato ap. Gell. 13, 17, 1:

spem in fide alicujus,

Cic. Inv. 1, 39, 71; cf.:

tantum spei ad vivendum,

id. Att. 15, 20, 2; id. N. D. 3, 6, 14; cf.

also: summam spem de aliquo,

id. Lael. 3, 11:

odium in equestrem ordinem,

id. Clu. 55, 151:

metum,

Prop. 3, 11 (4, 10), 6: consolationem [p. 834] semper in ore atque in animo, Cic. Fam. 5, 16, 2; cf. Varr. L. L. 6, § 56 Mull.:

rogavi, ut diceret, quid haberet in animo,

Cic. Att. 8, 10:

neque modum neque modestiam victores habere,

observe no bounds, Sall. C. 11, 4;

v. modus: haec habebam fere, quae te scire vellem,

Cic. Att. 1, 6; cf.:

haec habui de amicitia quae dicerem,

this is what I had to say, id. Lael. 27 fin.: fidem, gratiam, honorem, rationem; v. these nouns.—In a play on the word lumen: Arge, jaces; quodque in tot lumina lumen habebas Exstinctum est, the light for so many lights ( eyes), Ov. M. 1, 720.—

With inf. (analog. to the Gr. echô), to have something to do, be able to do something:

habeo etiam dicere quem contra morem majorum dejecerit, etc.,

Cic. Rosc. Am. 35, 100:

de re publica nihil habeo ad te scribere,

id. Att. 2, 22, 6.—So with inf. or with the part. fut. pass. (ante-class. and post-Aug.), to have or be obliged to do something, I must do something:

rogas, ut id mihi habeam curare,

Varr. R. R. 1, 1, 2:

filius hominis, quod carne indui haberet in terra,

Lact. 4, 12, 15:

habemus humiliare eum in signo,

id. 4, 18, 22:

quod plurimae haereses haberent existere,

id. 4, 30, 2:

etiam Filius Dei mori habuit,

Tert. Hab. Mul. 1:

si inimicos jubemur diligere, quem habemus odisse?

id. Apol. 37:

de spatiis ordinum eatenus praecipiendum habemus, ut intelligant agricolae, etc.,

Col. 5, 5, 3:

praesertim cum enitendum haberemus, ut, etc.,

Plin. Ep. 1, 8, 12:

si nunc primum statuendum haberemus,

Tac. A. 14, 44:

cum respondendum haberent,

id. Or. 36.—

Of inanim. or abstr. subjects:

prima classis LXXXVIII. centurias habeat,

Cic. Rep. 2, 22:

locus ille nihil habet religionis,

id. Leg. 2, 22, 57:

humani animi eam partem, quae sensum habeat,

id. Div. 1, 32, 70:

animus incorruptus agit atque habet cuncta, neque ipse habetur,

Sall. J. 2, 3:

divinus animus mortale nihil habuit, Cic. Scaur. § 50: habet statum res publica de tribus secundarium,

id. Rep. 1, 42; cf.:

nullum est genus illarum rerum publicarum, quod non habeat iter ad finitimum quoddam malum,

id. ib. 1, 28:

ipsa aequabilitas est iniqua, cum habeat nullos gradus dignitatis,

id. ib. 1, 27:

nulla alia in civitate...ullum domicilium libertas habet,

id. ib. 1, 31:

nostri casus plus honoris habuerunt quam laboris,

id. ib. 1, 4; cf.:

viri excellentis ancipites variique casus habent admirationem,

id. Fam. 5, 12, 5:

habet etiam amoenitas ipsa illecebras multas cupiditatum,

id. Rep. 2, 4:

quid habet illius carminis simile haec oratio?

id. ib. 1, 36:

magnam habet vim disciplina verecundiae,

id. ib. 4, 6 et saep.:

quomodo habere dicimur febrem, cum illa nos habeat,

Sen. Ep. 119 med.; cf.:

animalia somnus habebat,

Verg. A. 3, 147; Ov. M. 7, 329:

me somno gravatum Infelix habuit thalamus,

Verg. A. 6, 521; cf.:

non me impia namque Tartara habent,

id. ib. 5, 734:

habentque Tartara Panthoiden,

Hor. C. 1, 28, 9:

qui (metus) major absentes habet,

id. Epod. 1, 18; Sen. Const. Sap. 7:

et habet mortalia casus,

Luc. 2, 13:

terror habet vates,

Stat. Th. 3, 549.

In partic.

Pregn., to have or possess property (mostly absol.):

miserum istuc verbum et pessumum'st, habuisse et nihil habere,

Plaut. Rud. 5, 2, 34; cf. Ter. Ad. 4, 7, 10: qui habet, ultro appetitur: qui est pauper, aspernatur, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:

habet idem in nummis, habet idem in urbanis praediis,

Cic. Verr. 2, 3, 86, § 199; so,

in nummis,

id. Att. 8, 10:

in Salentinis aut in Brutiis,

i. e. to have possessions, id. Rosc. Am. 46, 132; cf. id. Verr. 2, 5, 18, § 45: nos quod simus, quod habeamus, etc., Curius ap. Cic. Fam. 7, 29, 1:

et belli rabies et amor successit habendi,

Verg. A. 8, 327; cf.:

amore senescit habendi,

Hor. Ep. 1, 7, 85; Phaedr. 3 prol. 21; Juv. 14, 207: quid habentibus auri nunquam exstincta sitis? Sil. 5, 264; so, habentes = hoi echontes, the wealthy, Lact. 5, 8, 7. —

With an object - or relative-clause, to have the means, ability, or knowledge, i. e. to be in a condition, to be able, to know how to do or say any thing.

With an objectclause:

de Alexandrina re tantum habeo polliceri, me tibi cumulate satisfacturum,

Cic. Fam. 1, 5, 3:

de re publica nihil habeo ad te scribere,

id. Att. 2, 22, 6:

haec fere dicere habui de natura deorum,

this is the substance of what I had to say, id. N. D. 3, 39, 93; cf.:

quid habes igitur dicere de Gaditano foedere?

id. Balb. 14, 33:

habeo etiam dicere, quem de ponte in Tiberim dejecerit,

id. Rosc. Am. 35, 100:

illud affirmare pro certo habeo, etc.,

Liv. 44, 22, 4:

sic placet, an melius quis habet suadere?

Hor. Epod. 16, 23.—

With a relat.-clause (usually with a negative: non habeo, quid faciam;

or: nihil habeo, quod faciam, dicam, etc.): de quibus habeo ipse, quid sentiam: non habeo autem, quid tibi assentiar,

Cic. N. D. 3, 25, 64:

de pueris quid agam, non habeo,

id. Att. 7, 19:

usque eo quid arguas non habes,

id. Rosc. Am. 15, 45:

quid huic responderet, non habebat,

id. Mur. 12, 26:

nec quid faceret habebat,

id. Verr. 2, 4, 23, § 51; id. Off. 2, 2, 7:

qui, quo se reciperent, non haberent,

Caes. B. G. 4, 38, 2:

nihil habeo, quod ad te scribam,

Cic. Att. 7, 19:

nil habeo, quod agam,

Hor. S. 1, 9, 19; and:

nihil habeo, quod cum amicitia Scipionis possim comparare,

Cic. Lael. 27, 103.—

To have in use, make use of, use (very rare, for the usual uti, opp. abuti):

anulus in digito subter tenuatur habendo,

i. e. by use, by wearing, Lucr. 1, 312; cf.:

aera nitent usu: vestis bona quaerit haberi,

Ov. Am. 1, 8, 51:

quippe quas (divitias) honeste habere licebat, abuti per turpitudinem properabant,

Sall. C. 13, 2 Kritz; cf.:

magnae opes innocenter paratae et modeste habitae,

Tac. A. 4, 44.—Hence,

To hold, use, wield, handle, manage:

nec inmensa barbarorum scuta, enormis hastas, inter truncos arborum perinde haberi quam pila,

Tac. A. 2, 14.— Trop.:

quo modo rem publicam habuerint (majores), disserere,

Sall. C. 5, 9; cf.:

reipublicae partes,

Tac. A. 4, 6 init. —

To hold or keep a person or thing in any condition; to have, hold, or regard in any light:

aliquem in obsidione,

Caes. B. C. 3, 31, 3:

aliquem in liberis custodiis,

Sall. C. 47, 3; so,

aliquem in custodiis,

id. ib. 52, 14:

aliquem in vinculis,

id. ib. 51 fin.;

for which also: in custodiam habitus,

i. e. put into prison and kept there, Liv. 22, 25; Tac. H. 1, 87; cf.:

quo facilius omne Hadriaticum mare in potestatem haberet,

Caes. B. C. 1, 25 Oud. N. cr. (al. in potestate):

cum talem virum in potestatem habuisset,

Sall. J. 112 fin. Kritz N. cr.:

quae res eos in magno diuturnoque bello inter se habuit,

id. ib. 79, 3:

alios in ea fortuna haberent, ut socii esse quam cives mallent,

Liv. 26, 24:

aegros in tenebris,

Cels. 3, 18:

aquam caelestem sub dio in sole,

Col. 12, 12, 1:

in otio militem,

Liv. 39, 2, 6; cf.:

legiones habebantur per otium,

Tac. H. 1, 31:

externa sine cura habebantur,

id. A. 1, 79 init.:

exercitus sine imperio et modestia habitus,

Sall. J. 44, 1:

quos ille postea magno in honore habuit,

Caes. B. C. 1, 77, 2;

for which: quos praecipuo semper honore Caesar habuit,

id. B. G. 5, 54, 4:

habeo Junium (mensem) et Quintilem in metu,

i. e. I fear, Cic. Att. 6, 1, 14.— So with an adj. or a perf. part., to denote a lasting condition:

ita me mea forma habet sollicitum,

Plaut. Most. 4, 2, 95 Lorenz; id. Men. 4, 2, 12; 21:

miserrimum ego hunc habebo amasium,

id. Cas. 3, 3, 27 al.:

laetum Germanicum,

Tac. A. 2, 57; 65:

sollicitum habebat cogitatio,

Cic. Fam. 7, 3, 1; 2, 16, 2.—Hence,

With a double object, esp. freq. with the part. perf. pass., to have, hold, or possess a person or thing in any quality or capacity, as any thing; to have, hold, or possess an action as completed, finished (a pregn. circumlocution for the perf.):

cum haberet collegam in praetura Sophoclem,

Cic. Off. 1, 40, 144; cf. Quint. 10, 1, 93:

an heredem habuerit eum, a quo, etc.,

id. 7, 2, 37:

istaec illum perdidit assentatio, nam absque te esset, ego illum haberem rectum ad ingenium bonum,

Plaut. Bacch. 3, 3, 8:

cur ergo unus tu Apollonidenses miseriores habes quam pater tuus habuit umquam?

Cic. Fl. 29, 71:

obvium habuerunt patrem,

Quint. 7, 1, 29:

reliquas civitates stipendiarias,

Caes. B. G. 1, 30, 3:

quod (cognomen) habes hereditarium,

Cic. Rep. 6, 11:

quae habuit venalia,

id. Verr. 2, 3, 62, § 144; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 1:

qui auro habeat soccis suppactum solum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 98:

me segregatum habuisse, uxorem ut duxit, a me Pamphilum,

have kept him away, aloof, Ter. Hec. 5, 1, 25; cf.:

inclusum in curia senatum habuerunt,

Cic. Att. 6, 2, 8:

(Romulus) habuit plebem in clientelas principum descriptam,

id. Rep. 2, 9: satis mihi videbar habere cognitum Scaevolam ex iis rebus, quas, etc., id. Brut. 40, 147; cf.:

si nondum eum satis habes cognitum,

id. Fam. 13, 17, 3; ib. 15, 20 fin.: fidem spectatam jam et diu cognitam, id. Div. ap. Caecil. 4, 11:

decumas ad aquam deportatas,

id. Verr. 2, 3, 14, § 36:

domitas habere libidines,

id. de Or. 1, 43, 194:

omnes philosophiae notos et tractatos locos,

id. Or. 33, 118; id. Rep. 2, 6:

innumerabilia, quae collecta habent Stoici,

id. Div. 2, 70, 145: quantum in acie tironi sit committendum, nimium saepe expertum habemus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 3:

quare velim ita statutum habeas, me, etc.,

Cic. Fam. 6, 2, 1: habeo absolutum suave epos ad Caesarem, id. Q. Fr. 3, 9, 6:

in adversariis scriptum habere (nomen),

id. Rosc. Com. 3, 9:

de Caesare satis dictum habebo,

id. Phil. 5, 19, 52:

bellum habere susceptum,

id. Agr. 2, 6, 14:

quam (domum) tu iam dimensam et exaedificatam animo habebas,

id. Att. 1, 6, 1:

ut omnes labores, pericula consueta habeam,

Sall. J. 85, 7:

compertum ego habeo,

id. Cat. 58, 1; cf. Nep. Att. 17 fin.; 18, 1: neque ea res falsum ( part. perf. pass.) me habuit, Sall. J. 10, 1 al. From this use is derived the compound perf. of the Romance languages: ho veduto, j'ai vu, qs. habeo visum, I have seen).—

Also, with a double object, to make, render:

praecipit ut dent operam, uti eos quam maxime manifestos habeant,

Sall. C. 41, 5:

qui pascua publica infesta habuerant,

Liv. 39, 29, 9; 34, 36, 3:

necdum omnia edita facinora habent,

id. 39, 16, 3; 31, 42, 1:

anxium me et inquietum habet petitio Sexti,

Plin. Ep. 2, 9, 1:

sed Pompeium gratia impunitum habuit,

kept, Vell. 2, 1, 5.—

Hence:

in aliquo (aliqua re), aliquem (aliquid) habere (rare): ea si fecissem, in vestra amicitia exercitum, divitias, munimenta regni me habiturum,

Sall. J. 14, 1:

in vobis liberos, parentes, consanguineos habeo,

Curt. 6, 9, 12:

majora in eo obsequia habiturus,

Just. 8, 6, 6; cf. Cic. Fam. 2, 16, 5.—

To have or hold a person in any manner, to treat, use:

is, uti tu me hic habueris, proinde illum illic curaverit,

Plaut. Capt. 2, 2, 64:

equitatu agmen adversariorum male habere et carpere,

Caes. B. C. 1, 63, 2; cf. Cels. 3, 20; 3, 21:

exercitum luxuriose nimisque liberaliter habere,

Sall. C. 11, 5 Kritz; cf.:

eos ille non pro vanis hostibus, ut meriti erant, sed accurate et liberaliter habuit,

id. J. 103, 5; 113, 2:

Fabiis plurimi (saucii) dati, nec alibi majore cura habiti,

Liv. 2, 47, 12; 29, 8, 6; 37, 34, 5:

video quam molliter tuos habeas,

Plin. Ep. 5, 19, 1:

militant vobiscum, qui superbe habiti rebellassent,

Curt. 8, 8, 11:

virgines tam sancte habuit,

id. 3, 12, 21; 4, 10, 33:

male habere aliquem,

Nep. Eum. 12, 1:

neque conjugem et filium ejus hostiliter haberi,

Tac. A. 2, 10.—

With se, and sometimes mid. or neut., to hold or keep himself or itself in a certain manner, i. e. to be constituted or situated, to find one's self, to be, in any manner.

Habere se:

Tironem Patris aegrum reliqui...et quamquam videbatur se non graviter habere, tamen sum sollicitus, etc.,

Cic. Att. 7, 2, 3:

praeclare te habes, cum, etc.,

id. Verr. 2, 2, 61, § 149:

ipsi se hoc melius habent quam nos, quod, etc.,

id. Att. 11, 7, 4:

Bene habemus nos,

id. ib. 2, 8, 1:

ego me bene habeo,

am well, Tac. A. 14, 51: praeclare se res habeat ( is well), si, etc., Cic. de Or. 1, 25, 114:

male se res habet, cum, quod virtute effici debet, id tentatur pecunia,

id. Off. 2, 6, 22; cf. id. de Or. 2, 77, 313:

quae cum ita se res haberet, tamen, etc.,

id. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.:

ita se res habet, ut ego, etc.,

id. Quint. 1, 2:

sic profecto res se habet,

id. de Or. 2, 67, 271:

scire aveo, quomodo res se habeat,

id. Att. 13, 35, 2; cf. id. de Or. 2, 32, 140:

ut se tota res habeat,

id. Verr. 2, 2, 5, § 15; cf.:

ut meae res sese habent,

Ter. Phorm. 5, 4, 1.—

Mid.:

virtus clara aeternaque habetur,

exhibits itself, is, continues, Sall. C. 1, 4:

sicuti pleraque mortalium habentur,

as for the most part happens in human affairs, id. ib. 6, 3.—

Neutr. (as also the Gr echô): Tullia nostra recte valet: Terentia minus belle habuit, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 1:

volui animum tandem confirmare hodie meum, Ut bene haberem filiae nuptiis,

I might enjoy myself, Plaut. Aul. 2, 8, 2: qui bene habet suisque amicis est volup, id. [p. 835] Mil. 3, 1, 130:

bene habent tibi principia,

Ter. Phorm. 2, 3, 82:

bene habet: jacta sunt fundamenta defensionis,

it is well, Cic. Mur. 6, 14; Liv. 8, 6:

magnum narras, vix credibile! atqui sic habet,

so it is, it is even so, Hor. S. 1, 9, 53: illasce sues sanas esse habereque recte licere spondesne? Formula emendi, ap. Varr. R. R. 2, 4, 5; 2, 3, 5.—

To hold, account, esteem, consider, regard a person or thing in any manner or as any thing; to think or believe a person or thing to be so or so:

aliquem fidelem sibi habere,

Plaut. Bacch. 3, 3, 87:

deos aeternos et beatos,

Cic. N. D. 1, 17, 45:

id habent hodie vile et semper habuerunt,

id. Balb. 22, 51:

maximam illam voluptatem habemus, quae, etc.,

id. Fin. 1, 11, 37:

eum nos ut perveterem habemus... nec vero habeo quemquam antiquiorem,

id. Brut. 15, 61:

Ut et rex et pater habereter omnium,

id. Rep. 1, 36; 2, 21:

parentem Asiae et dici et haberi,

id. Q. Fr. 1, 1, 10 fin.:

eos dicit esse habitos deos, a quibus, etc.,

id. N. D. 1, 15, 38:

cum esset habendus rex, quicumque genere regio natus esset,

id. Rep. 1, 33; cf. id. ib. 2, 12 fin.: non habeo nauci Marsum augurem, Poet. ap. Cic. Div. 1, 58, 132:

cujus auctoritas in iis regionibus magni habebatur,

Caes. B. G. 4, 21, 7:

nihil pensi habere,

Quint. 11, 1, 29; cf.

also: an perinde habenda sit haec atque illa,

id. 7, 3, 11:

sese illum non pro amico, sed pro hoste habiturum,

Caes. B. G. 1, 44, 19; so,

aliquem pro hoste,

Liv. 2, 20; Curt. 6, 2 al.:

nisi in provincia relictas rationes pro relatis haberem,

Cic. Fam. 5, 20, 2:

licet omnia Italica pro Romanis habeam,

Quint. 1, 5, 56; 12, 10, 73:

istuc jam pro facto habeo,

Cic. Att. 13, 1, 2:

Pompeium pro certo habemus per Illyricum proficisci in Galliam,

to consider as certain, id. ib. 10, 6 fin.:

id obliviscendum, pro non dicto habendum,

Liv. 23, 22, 9:

hoc velim in maximis rebus et maxime necessariis habeas,

Cic. Att. 5, 5 fin.:

aliquem in deorum numero,

id. N. D. 1, 14, 36:

aliquem in hostium numero,

Caes. B. G. 1, 28, 1:

aliquem suorum In numero,

Hor. S. 2, 6, 41;

for which also: hostium numero haberi,

Cic. Att. 11, 6, 6:

numero impiorum ac sceleratorum haberi,

Caes. B. G. 6, 13, 7; cf. also Quint. 3, 7, 2:

quem Aegyptii nefas habent nominare,

Cic. N. D. 3, 22, 56:

mutare nefas habent,

Quint. 12, 8, 6:

nec tamen est habendum religioni, nocentem aliquando defendere,

to scruple, make a conscience of, Cic. Off. 2, 14, 51; cf.:

nec eam rem habuit religioni,

id. Div. 1, 35, 77:

quando tu me bene merentem tibi habes despicatui,

you despise, Plaut. Men. 4, 3, 19:

non sic ludibrio tuis factis habitus essem,

Ter. Hec. 4, 1, 11.—Hence: sic habeto, or sic habeas aliquid, or with an object-clause, hold or judge thus, be convinced or persuaded, believe, know:

sed hoc nihil ad te: illud velim sic habeas, uod intelliges, etc.,

Cic. Fam. 3, 13, 2:

unum hoc sic habeto: si, etc.,

id. ib. 2, 6 fin.:

sic habeto: omnibus, etc.,

id. Rep. 6, 13:

enitere et sic habeto, non esse te mortalem, sed corpus hoc,

id. ib. 6, 24; so with an object-clause, id. Fam. 2, 10, 1; 16, 4, 4.—Without sic:

id primum ergo habeto, non sine magna causa, etc.,

Cic. Fam. 13, 29, 2:

tantum habeto, civem egregium esse Pompeium, etc.,

id. ib. 2, 8, 2.—

To take, accept, bear, submit to, endure:

neque cuiquam mortalium injuriae suae parvae videntur: multi eas gravius aequo habuere,

Sall. C. 51, 11:

egestas facile habetur sine damno,

id. ib. 6, 37:

quae in praesens Tiberius civiliter habuit, sed, etc.,

Tac. A. 4, 21:

neque tantum maleficium impune habendum,

id. ib. 3, 70;

12, 48: nec ita aegre habuit filium id pro parente ausum,

Liv. 7, 5, 7 Weissenb.—

To hold, have possession of, occupy, a place:

urbem Romam condidere atque habuere initio Trojani,

Sall. C. 6, 1:

qui mortales initio Africam habuerint,

id. J. 17, 7; 18, 1; cf.

Siciliam et Sardiniam per legatos habuit,

rule, administer, Flor. 4, 2, 22:

urbem Romanam a principio reges habuere,

Tac. A. 1, 1:

Hispaniae tribus legionibus habebantur,

id. ib. 4, 5; 12, 54.—

More freq. neutr., to dwell, live anywhere (perh. only ante-class.; in good prose habito is used instead): quae Corinthum arcem altam habetis, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 294 Vahl.):

ille geminus qui Syracusis habet,

Plaut. Men. prol. 69: quis istic habet? id. Bacch. 1, 2, 6:

ubi nunc adulescens habet?

id. Trin. 1, 2, 156:

apud aedem Junonis Lucinae, ubi aeditumus habere solet,

Varr. L. L. 5, § 50 Mull.; cf.:

situm formamque et universorum castrorum et partium, qua Poeni, qua Numidae haberent...specularentur,

Liv. 30, 4, 2 (but v. Weissenb. ad loc.).—

To spend, pass (time, etc.):

aetatem procul a republica,

Sall. C. 4, 1:

vitam,

id. ib. 51, 12 al.—

To have in one's mind, to know, be acquainted with:

siquidem istius regis (Anci) matrem habemus, ignoramus patrem,

Cic. Rep. 2, 18 fin.: habes consilia nostra;

nunc cognosce de Bruto,

there you have, such are, id. Att. 5, 21, 10:

habetis igitur primum ortum tyranni,

id. Rep. 2, 27:

habetis sermonem bene longum hominis,

id. de Or. 2, 88, 361; cf.

also: habes nostras sententias,

Suet. Claud. 4:

habes, quae fortissime de beata vita dici putem,

Cic. Tusc. 5, 28 fin.; cf. id. de Or. 2, 71, 291. —

To have as a habit, peculiarity, or characteristic:

habebat hoc omnino Caesar: quem plane perditum aere alieno egentemque cognorat, hunc in familiaritatem libentissime recipiebat,

Cic. Phil. 2, 32, 78; id. Pis. 32, 81.—

To hold, to make, do, perform, prepare, utter, pronounce, produce, cause:

alium quaerebam, iter hac habui,

made, directed, Ter. Eun. 5, 9, 35; cf.:

ex urbe profectus iter ad legiones habebat,

Caes. B. C. 1, 14, 3; so,

iter,

id. ib. 1, 51, 1; 3, 11, 2; 3, 106, 1; Cic. Q. Fr. 2, 6, 2:

vias,

Luc. 2, 439:

C. Cato contionatus est, comitia haberi non siturum, si, etc.,

to be held, Cic. Q. Fr. 2, 6, 6:

senatum,

id. ib. 2, 13, 3; id. Fam. 1, 4, 1; Caes. B. C. 1, 2, 1:

concilia,

id. B. G. 5, 53, 4:

contionem,

Cic. Att. 4, 1, 6:

censum,

id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

delectum (militum),

id. Phil. 5, 12, 31; id. Fam. 15, 1 fin.; Caes. B. G. 6, 1;

v. delectus: ludos,

Suet. Rhet. 1:

sermonem,

Cic. Tusc. 1, 24, 57; cf.:

orationem,

to deliver, id. Rep. 1, 46:

multis verbis ultro citroque habitis,

id. ib. 6, 9 fin.:

disputationem,

id. ib. 1, 7; Caes. B. G. 5, 30, 1:

dialogum,

Cic. Att. 2, 9, 1:

verba,

id. de Or. 2, 47, 190:

querelam de aliquo apud aliquem,

id. Q. Fr. 1, 2, 1, § 2:

controversiam de fundo cum aliquo,

id. Fam. 13, 69, 2 et saep.:

deinde adventus in Syriam primus equitatus habuit interitum,

caused, occasioned, Cic. Prov. Cons. 4, 9; cf. id. Div. 2, 46, 96:

latrocinia nullam habent infamiam, quae extra fines cujusque civitatis fiunt,

Caes. B. G. 6, 23, 6.—

Habere in animo (or simply animo), with an objectclause, to have in mind, to intend, to be disposed, inclined to do any thing (=propositum habere, constituisse, decrevisse):

istum exheredare in animo habebat,

Cic. Rosc. Am. 18, 52; id. Att. 1, 17, 11:

hoc (flumen) neque ipse transire in animo habebat neque hostes transituros existimabat,

Caes. B. G. 6, 7, 5:

neque bello eum invadere animo habuit,

Liv. 44, 25, 1 dub (al. in animo), v. Drak. ad h. l.—

Habere sibi or secum aliquid, to keep to one's self (lit. and trop.):

clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem,

Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47:

per vindicationem his verbis legamus: DO LEGO, CAPITO, SUMITO, SIBI HABETO,

Ulp. Fragm. 24, 3; cf. ib. § 5; Gai. Inst. 2, 209.—So the formula used in divorces:

res tuas tibi habeas or habe,

Plaut. Am. 3, 2, 47; Sen. Suas. 1, § 7:

illam suam suas res sibi habere jussit ex duodecim tabulis,

Cic. Phil. 2, 28, 69. —Comic. transf.:

apage sis amor: tuas tibi res habeto,

Plaut. Trin. 2, 1, 32.— Trop.:

secreto hoc audi, tecum habeto, ne Apellae quidem liberto tuo dixeris,

Cic. Fam. 7, 25, 2:

verum haec tu tecum habeto,

id. Att. 4, 15, 6.—

Of a sweetheart, to have, to possess, enjoy:

postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit,

Verg. E. 1, 31; Tib. 1, 2, 65; Prop. 3, 8 (4, 7), 22:

duxi, habui scortum,

Plaut. Bacch. 4, 10, 6; Ter. And. 1, 1, 58: cum esset objectum, habere eum Laida;

habeo, inquit, non habeor a Laide,

Cic. Fam. 9, 26, 2.—

Gladiatorial t. t., of a wounded combatant: hoc habet or habet, he has that (i. e. that stroke), he is hit:

desuper altus equo graviter ferit atque ita fatur: Hoc habet,

Verg. A. 12, 296; Prud. Psych. 53.—

Transf.:

hoc habet: reperi, qui senem ducerem,

Plaut. Most. 3, 2, 26; id. Rud. 4, 4, 99: egomet continuo mecum;

Certe captus est! Habet!

Ter. And. 1, 1, 56 (id est vulneratus est. Habet enim qui percussus est: et proprie de gladiatoribus dicitur, Don.).—Hence: hăbĭtus, a, um, P. a., held or kept in a certain condition, state, humor (ante-class.).

In gen.

Lit.: equus nimis strigosus et male habitus, Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11; v. in the foll.—

Trop.:

ut patrem tuum vidi esse habitum, diu etiam duras (lites) dabit,

Ter. Heaut. 2, 4, 22.—

In partic., physically, well kept, well conditioned, fleshy, corpulent:

corpulentior videre atque habitior,

Plaut. Ep. 1, 1, 8:

si qua (virgo) est habitior paulo, pugilem esse aiunt, deducunt cibum,

Ter. Eun. 2, 3, 23: (censores) equum nimis strigosum et male habitum, sed equitem ejus uberrimum et habitissimum viderunt, etc., Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11.

hăbĭtus, a, um, Part. and P. a., from habeo, q. v. fin.

hăbĭtus, ūs, m. [1. habitus, P. a., from habeo], the condition or state of a thing (class.).

Lit.

In gen., condition, plight, habit, deportment, appearance of the body (in sing. and plur.):

cum ille vir (Q. Metellus) integerrima aetate, optimo habitu, maximis viribus eriperetur bonis omnibus,

Cic. Cael. 24, 59:

qui habitus et quae figura non procul abesse putatur a vitae periculo,

id. Brut. 91, 313; cf.:

qui non tam habitus corporis opimos quam gracilitates consectentur,

id. ib. 16, 64:

mediocris,

id. ib. 91, 316:

oris,

id. N. D. 1, 25, 99:

oris et vultus,

id. Fin. 3, 17, 56:

habitu corporis brevis fuit (Horatius), Suet. Vit. Hor.: corporum,

Tac. G. 4; cf.:

positio caeli corporibus habitum dedit,

id. Agr. 11:

adde vultum habitumque hominis,

Hor. S. 2, 4, 92:

moderati aequabilesque,

Cic. Fin. 5, 12, 36:

signa virginali habitu atque vestitu,

deportment, appearance, id. Verr. 2, 4, 3, § 5; cf.:

Himera in muliebrem figuram habitumque formata,

id. ib. 2, 2, 35, §

87: habitum vestitumque pristinum reducere,

Suet. Aug. 40:

vestitu calciatuque et cetero habitu,

id. Calig. 52:

idem habitus cunctis, tonsi rectique capilli, etc.,

Juv. 11, 149:

nudus agas... en habitum, quo, etc.,

id. 2, 72: diversus est ascendentium habitus et descendentium: qui per pronum eunt, resupinant corpora;

qui in arduum, incumbunt,

carriage, posture, Sen. Ep. 123 fin.:

cujus motum et habitum et incessum imitaretur,

Suet. Claud. 4: morbus est habitus cujusque corporis contra naturam, Cael. Sab. ap. Gell. 4, 2, 3:

puberem esse dicunt qui habitu corporis pubes apparet,

Ulp. Fragm. 11, 28; Gai. Inst. 1, 196.—

Of things, esp. of places (so perh. not till after the Aug. per.), condition, habit, appearance, etc.: (praedisccre) patrios cultusque habitusque locorum, Verg. G. 1, 52, cf.:

longe alius Italiae quam Indiae visus illi habitus esset,

Liv. 9, 17, 17:

maris,

Val. Max. 3, 3, ext. 4:

domicilii,

Col. 9, 15, 8:

armorum,

Liv. 9, 36, 6:

pecuniarum,

id. 1, 42, 5:

temporum,

id. 10, 46, 2 et saep.:

urbs in habitum pulveris redacta,

Val. Max. 9, 3, ext. 3.—

In partic., dress, attire (not before the Aug. per.; esp. freq in Suet.; cf.:

vestis, vestitus): Punicus cultus habitusque suspectos legatos fecit Hannibalis,

Liv. 23, 34, 6:

Theopompus permutato cum uxore habitu e custodia, ut mulier, evasit,

Quint. 2, 17, 20; cf. id. 3, 7, 6:

Romano,

Hor. S. 2, 7, 54; cf.:

Graeco, Romano uti,

Suet. Aug. 98:

Gallico,

id. Caes. 58:

pastorum,

Liv. 9, 2, 2:

triumphalis,

Quint. 11, 1, 3; cf.

triumphantis,

Suet. Ner. 13:

lugentis,

id. Calig. 13:

scenico,

id. Ner. 38:

quadrigario,

id. Calig. 19:

suus,

Phaedr. 1, 3, 2:

segmenta et longos habitus et flammea sumit,

Juv. 2, 124; 3, 177; Tac. H. 1, 85 et saep.—

Trop.

In gen., quality, nature, character:

qui manet ut moneatur semper... servos is habitu hau probost,

Plaut. Stich. 1, 2, 2:

justitia est habitus animi communi utilitate conservata suam cuique tribuens dignitatem,

Cic. Inv. 2, 53, 160:

naturae ipsius habitu prope divino,

id. Arch. 7, 15:

prudentem non ex ipsius habitu, sed ex aliqua re externa judicare,

id. Leg. 1, 16, 45:

aut habitu aut natura... habitu, ut facile et cito irascatur, etc.,

id. Top. 16, 62:

ad rationis habitum perducere,

id. Fin. 4, 14, 37:

ne gloriari libeat alienis bonis Suoque potius habitu vitam degere,

Phaedr. 1, 3, 2:

si habitum etiam orationis et quasi colorem aliquem requiritis,

Cic. de Or. 3, 52, 199:

habitus quidam et quasi gestus (sermonis),

Quint. 9, 1, 13; 5, 12, 18; cf. id. 11, 3, 62.—

In partic.

A state of feeling, disposition (friendly or hostile) with regard to any one (mostly post-Aug.):

quis fuerit eo tempore civitatis habitus, qui singulorum animi, etc.,

Vell. 2, 99, 3; cf.:

quae mens exercituum, quis habitus provinciarum,

Tac. H. 1, 4:

hic quidem Romae habitus animorum fuit,

id. ib. 1, 8:

ex praesenti eos potius quam praeterito aestimat habitu,

Liv. 32, 14, 6.—

In philos. lang., an acquired perfect state or condition:

habitum appellamus animi aut corporis constantem et absolutam aliqua in re perfectionem: ut virtutis aut artis perceptionem alicujus, aut quamvis scientiam, et item corporis aliquam commoditatem, non natura datam, sed studio et industria partam,

Cic. Inv. 1, 25, 36:

habitus... in aliqua perfecta et constanti animi aut corporis absolutione consistit, etc.,

id. ib. 2, 9, 30.

hospĕs, ĭtis ( gen. plur. hospitium, Liv. 4, 35, 4), m.; hospĭta, ae, f. (cf. antistita from antistes, sospita from sospes, sacerdota from sacerdos, etc., but hospes, f., Att. ap. Non. 279, 11;

Trag. Fragm. v. 51 Rib.: hospes amica,

Ov. F. 6, 510:

Aurora,

Stat. Th. 6, 272; Sen. Agam. 318 al.) [= hostipets, hostis, a stranger; pa-, root of pasco, pater, to feed, hence],

He who entertains a stranger, a host (one who entertains gratuitously, as a friend: caupo, one who entertains for pay);

form hospes: alterum ad cauponem devertisse, ad hospitem alterum,

Cic. Div. 1, 27, 57; so id. Fin. 5, 2, 4:

tendimus hinc recta Beneventum, ubi sedulus hospes Paene macros, arsit, dum turdos versat in igne, etc.,

Hor. S. 1, 5, 71:

succinctus,

id. ib. 2, 6, 107:

amabilis,

id. Ep. 2, 2, 132:

hospitis affectu salutare,

with a host's politeness, Juv. 8, 161.—Esp., one upon whom soldiers are quartered, Tac. H. 2, 66; 3, 41.—Hence repeated of both host and guest:

per dexteram istam te oro, quam regi Deiotaro hospes hospiti porrexisti,

Cic. Deiot. 3, 8; so,

non hospes ab hospite tutus,

Ov. M. 1, 144:

Juppiter, = hospitalis,

id. ib. 10, 224.— Fem., hospita, she who entertains a guest, a hostess:

femina primaria, Servilia, vetere Dionis hospita,

Cic. Verr. 2, 2, 8, § 24:

figura et lineamenta hospitae,

id. ib. 2, 2, 36, §

89: Helene,

Hor. C. 1, 15, 2.—In late Lat., for a concubine, Inscr. Orell. 2669; 4996. —

Transf.

A sojourner, visitor, guest, friend, xenos. Lit.:

in domo clari hominis, in quam et hospites multi recipiendi et admittenda hominum cujusque modi multitudo,

Cic. Off. 1, 39, 139:

libri inter Cratippi commentarios tamquam hospites recipiendi,

id. ib. 3, 33, 121:

recipere hospites,

id. Verr. 2, 1, 25, § 65:

accipere hospitem,

id. Fam. 9, 26 fin.:

non hospites, sed peregrini atque advenae,

id. Agr. 2, 34, 94:

habuisses non hospitem, sed contubernalem,

id. Fam. 9, 20, 1:

et hostem et hospitem vidit,

id. Div. 2, 37, 79; 6, 6, 2:

is qui nuper Romae fuit Menedemus hospes meus,

id. de Or. 1, 19, 85; cf. id. Lael. 7, 24:

Polybius noster hospes,

id. Rep. 4, 3:

id factum ex suis hospitibus Caesar cognoverat,

Caes. B. G. 5, 6, 2:

in suos notos hospitesque quaerebant,

id. B. C. 1, 74, 5:

hospes familiae vestrae,

Cic. Lael. 11, 36: homo multorum [p. 867] hospitum, id. Clu. 59, 163:

mihi seu longum post tempus venerat hospes Sive, etc.,

Hor. S. 2, 2, 118:

si vespertinus subito te oppresserit hospes,

id. ib. 2, 4, 17:

hospite venturo, cessabit nemo tuorum,

Juv. 14, 59: in officiis apud majores ita observatum est: primum tutelae, deinde hospiti, deinde clienti, tum cognato, postea adfini, Sabin. ap. Gell. 5, 13, 5.—In fem.:

meamne hic in via hospitam, Quae heri huc Athenis cum hospite advenit meo, etc.,

Plaut. Mil. 2, 6, 8; id. ib. 71; Ter. And. 2, 6, 8; Cic. Att. 5, 1, 3.—

Opp. to a native, a stranger, foreigner (syn.:

advena, peregrinus, peregrinator, alienus): adeone hospes hujusce urbis, adeone ignarus es disciplinae consuetudinisque nostrae, ut haec nescias?

Cic. Rab. Perd. 10, 28:

nec peregrinus atque hospes in agendo,

id. de Or. 1, 50, 218:

nos in nostra urbe peregrinantes errantesque tamquam hospites tui libri quasi domum deduxerunt,

id. Ac. 1, 3, 9.—So in addressing a foreigner, like the Gr. xene, stranger:

cum (Theophrastus) percontaretur ex anicula quadam, quanti aliquid venderet, et respondisset illa atque addidisset, Hospes, non pote minoris: tulisse eum moleste, se non effugere hospitis speciem, cum aetatem ageret Athenis optimeque loqueretur,

id. Brut. 46, 172; Quint. 8, 1, 2: dic, hospes, Spartae, nos te hic vidisse jacentes, Cic. poët. Tusc. 1, 42, 101 (a transl. of the Gr. Ô xein, angellein Aakedaimoniois, etc., Herod. 7, 228): hospes, quid miras curare Serapin? Varr. ap. Non. 480, 30; Prop. 4, 1, 1.— Fem., hospita, a female stranger:

hanc hospitam crepidula ut graphice decet,

Plaut. Pers. 4, 2, 3.—

Hence, a stranger in any matter, ignorant of, unacquainted with:

si erit idem in consuetudine civitatis hospes,

Cic. de Or. 2, 30, 131:

vos ignoretis, vos hospites in hac urbe versamini,

id. Mil. 12, 33.—

Of inanim. or abstr. things adjectively, hospitable; strange, foreign.

Form hospes (only in post-Aug. poets): gemma, Pall. Insit. init.:

tecta, etc.,

Stat. Th. 12, 479:

cymba,

id. S. 5, 1, 252:

honor,

Claud. IV. Cons. Hon. 650.—

Form hospita (in the fem. and neutr. plur. mostly poet.): hirundines hospitae, Varr. ap. Arn. 6, 207:

navis,

Ov. F. 1, 340:

quo tutior hospita lustres Aequora,

Verg. A. 3, 377:

conjunx hospita Teucris,

id. ib. 6, 93:

terra hospita,

id. ib. 3, 539:

tecta,

Val. Fl. 2, 650:

flumina,

Stat. Th. 4, 842:

litora mundo,

id. S. 3, 5, 75:

unda plaustris,

bearing wagons on its frozen surface, Verg. G. 3, 362:

vina,

Val. Fl. 1, 44.

ingĕnĭum, ii, n. [in-geno, from gigno], innate or natural quality, nature.

In gen. (so mostly poet.; in Sall. and in postAug. prose;

not in Cic. or Cæs.): pro ingenio ego me liberum esse ratus sum, pro imperio tuo tibi servire aequom censeo,

Plaut. Trin. 2, 2, 22: ite in frundiferos locos Ingenio arbusta ubi nata sunt, non obsita, by their own nature, Naev. ap. Non. 323, 1 (Trag. Rel. v. 28 Rib.); so,

loci,

Sall. H. 3, 18 Dietsch:

locorum hominumque ingenia,

Liv. 28, 12, 11; Tac. A. 6, 41; id. H. 1, 51; Flor. 2, 6, 16 al.:

terrae,

Liv. 37, 54, 21:

montis,

Tac. H. 2, 4; cf.:

campi suopte ingenio humentes,

id. ib. 5, 14:

arvorum,

Verg. G. 2, 177;

and, portūs,

Sil. 14, 283:

arbores sui cujusque ingenii poma ferunt,

Col. 3, 1, 2:

lactis ingenia et proprietates,

Gell. 12, 1, 14:

ingenium velox igni, Sev. Aetn. 214: crines ingenio suo flexi,

naturally, Petr. 126:

ut magistratus imperio suo vehemens mansueto permitteretur ingenio,

Liv. 2, 30, 4; cf.:

cum honesta suopte ingenio peterentur,

in consequence of its own nature, Tac. A. 3, 26:

mitis ingenio,

id. ib. 6, 15:

cunctator ingenio,

id. ib. 15, 1:

ingenio trux,

id. H. 1, 21.—

Rarely of beasts: mitior ad feras bestias, praecipitia ingenia sortitas,

Curt. 8, 1, 35.—

In partic., of persons.

Natural disposition, temper, mode of thinking, character, bent, inclination:

feci ego ingenium meum,

have acted out, Plaut. Merc. 4, 1, 2:

ita ingenium meumst,

id. Am. 3, 2, 18:

ut ingenium est omnium hominum ab labore proclive ad lubidinem,

Ter. And. 1, 1, 50:

liberale,

id. ib. 4, 5, 59:

pium ac pudicum,

id. Hec. 1, 2, 77:

durum atque inexorabile,

id. Phorm. 3, 2, 12:

inhumanum,

id. Eun. 5, 2, 41:

lene in liberos,

id. Heaut. 1, 1, 99:

utinam nunc matrescam ingenio,

Pac. Con. Rel. v. 139 Rib. (1 Rib., maturescam):

mobile,

Plin. Ep. 2, 11, 22:

cicur et mansuetum,

Varr. L. L. 7, § 91 Müll.:

inverecundum animi,

Cic. Inv. 1, 45, 83: vera loqui etsi meum ingenium non moneret. Liv. 3, 68, 9:

ingenio suo vivere,

id. 3, 36, 1: redire ad ingenium, to return to one ' s natural bent, to one ' s old courses, Ter. Ad. 1, 1, 46:

Volscis levatis metu suum rediit ingenium,

Liv. 2, 22, 3: quae maxime ad muliebre ingenium efficaces preces sunt, id. 1, 9, 16:

vanum dictatoris,

id. 1, 27, 1:

mitis ingenii juvenem,

id. 1, 46, 4:

Turni ferox,

id. 1, 51, 7:

temperare suum,

to control his temper, id. 8, 36, 5:

horrida,

Curt. 4, 6, 3:

molliora,

id. 5, 6, 18:

humana,

id. 5, 10, 13:

felix,

Sen. Ep. 95, 36:

rapax,

id. ad Helv. 17, 4:

atrox,

Tac. A. 4, 50:

procax,

id. H. 3, 32: ingenium ingeni, in Plautus, signifies peculiarity of disposition, Stich. 1, 2, 69.—

Concr. collect.:

tanto corruptius iter immixtis histrionibus et spadonum gregibus et cetero Neronianae aulae ingenio,

the people who gave character to the court, Tac. H. 2, 71.—

With respect to intelligence.

Natural capacity, talents, parts, abilities, genius:

docilitas, memoria, quae fere appellantur uno ingenii nomine,

Cic. Fin. 5, 13, 36:

ingenium ad fingendum,

id. Font. 14, 30:

excellens ac singulare,

id. de Or. 2, 74, 298:

vir acerrimo ingenio,

id. Or. 5, 18:

cujus tanta vis ingenii est, ut, etc.,

id. de Or. 2, 74, 299:

tardum,

id. ib. 2, 27, 117:

acutum aut retusum,

id. de Div. 1, 36, 72:

eximium,

id. Tusc. 5, 24, 68:

praestantissimum,

id. Fin. 2, 16, 51:

magnum,

id. Ac. 2, 1, 1:

illustre,

id. Cael. 1, 1:

oratorium,

Tac. Dial. 10:

pulcherrimum et maximum,

Plin. Ep. 8, 12, 4:

hebetatum, fractum, contusum,

id. ib. 8, 14, 9:

celeres ingenii motus,

Cic. de Or. 1, 25, 113:

ingenii acies,

id. ib. 3, 5, 20:

ingenii lumen,

id. Brut. 15, 59:

ingenii vis,

id. Phil. 5, 18, 49:

ingenii vena,

Hor. C. 2, 18, 9:

ingenii vigor,

Ov. M. 8, 254:

ingenii celeritas,

Nep. Eum. 1:

ingenii docilitas,

id. Att. 1:

ingenio abundare,

Cic. Fam. 4, 8, 1:

ingenio valere,

Quint. 1, 8, 8:

ingenio divino esse,

Cic. Ac. 2, 36, 117:

ingenio hebeti esse,

id. Phil. 10, 8, 17:

in eo ingenium ejus elucere videbatis,

id. Cael. 19, 45:

colere et imbuere ingenium artibus,

Plaut. Trin. 2, 2, 16:

acuere,

Quint. 1, 4, 7:

alere,

id. 1, 8, 8:

exercere multiplici variāque materiā,

id. 2, 4, 20:

versabatur in hoc nostro studio cum ingenio,

with cleverness, Cic. Fam. 13, 10, 2; so,

cum ingenio,

Dig. 1, 16, 9:

ingenii memoria immortalis est,

Sen. Polyb. 18, 2.— Plur.:

acutiora ingenia et ad intellegendum aptiora eorum, qui, etc.,

Cic. N. D. 2, 16, 42:

aliae (partes agrorum) quae acuta ingenia gignant, aliae quae retusa,

intellects, id. Div. 1, 36, 79 fin. —

Transf.

A genius, i. e. a man of genius, a clever, ingenious person:

excepi voluntatem tam excellens ingenium fuisse in civitate,

Cic. Brut. 40, 147; id. Rep. 2, 1, 2; Liv. 41, 4, 3:

nullum magnum ingenium sine mixtura dementiae fuit,

Sen. Tranq. An. 17, 10. — Plur.:

ut saepe summa ingenia in occulto latent,

Plaut. Capt. 1, 2, 62:

decora,

Tac. A. 1, 1:

magna,

id. H. 1, 1:

nostra (i. e. oratores,

id. Dial. 1; id. Agr. 2; Sen. Ep. 2, 1; id. ad Polyb. 27, 1:

candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator Livius,

id. Suas. 6, 22:

ingenia et artes vel maxime fovit,

Suet. Vesp. 18; id. Aug. 89:

id in magnis animis ingeniisque plerumque contingit,

Cic. Off. 1, 22, 74.—

Of things, an invention, a clever thought:

exquisita ingenia cenarum,

Plin. Pan. 49, 7; cf. Tac. H. 3, 28:

noctium suarum ingenia (= flagitiosae libidinis inventiones),

voluptuous inventions, id. A. 16, 20.

in-scrībo, psi, ptum, 3, v. a., to write in or upon any thing, to inscribe (class.).

Lit.:

aliquid in basi tropaeorum,

Cic. Pis. 38, 92:

in statua inscripsit, Parenti optime merito,

id. Fam. 12, 3, 1:

nomen suum monumentis,

id. Har. Resp. 27:

ea inscribam brevi, quae, etc.,

id. Att. 4, 1, 4:

sit inscriptum in fronte unius cujusque civis, quid de re publica sentiat,

id. Cat. 1, 13, 32:

orationes in animo,

id. de Or. 2, 87, 355:

ut, si quae essent incisae aut inscriptae litterae, tollerentur,

id. Dom. 53, 137:

senarioli in ejus monumento inscripti,

id. Tusc. 5, 23, 64:

in illis libellis,

id. Arch. 11, 26 B. and K. (Klotz omits in):

Pan... vix ulla inscribens terrae vestigia cornu,

Sil. 13, 328. — Pass. with Gr. acc.:

inscripti nomina regum flores,

Verg. E. 3, 106.—

Transf., to furnish with an inscription:

statuae, quas tu inscribi jussisti,

Cic. Verr. 2, 2, 69, § 167: aedes, to write on a house that it is for sale:

aedes venales hasce inscribit litteris,

Plaut. Trin. 1, 2, 131; cf.:

aedes mercede,

Ter. Heaut. 1, 1, 92: librum, to inscribe, give a title to a book:

eos (libellos) rhetoricos inscribunt,

Cic. de Or. 3, 31, 122: [p. 963] in eo libro, qui Oeconomicus inscribitur, is entitled, id. Off. 2, 24, 87:

inscripta lintea,

i. e. curtains used as signs, Juv. 8, 168. — Hence, subst.: inscriptum, i, n., an inscription, title: alia inscripta nimis lepida, Gell. praef. 3. —

Trop.

In g e n.:

vitiis suis sapientiam inscribit,

gives to his vices the name of wisdom, Sen. Vit. Beat. 12. —

In partic.

To ascribe, assign, attribute:

Epicurus, quia tantummodo induit personam philosophi, et sibi ipse hoc nomen inscripsit,

has assigned, appropriated to himself, Cic. Tusc. 5, 26, 73:

deos sceleri,

to ascribe crimes to the gods, Ov. M. 15, 128:

mea dextera leto Inscribenda tuo est,

thy death is to be ascribed to my hand, id. ib. 10, 199.—

To make known, mark, as if by an inscription:

sua quemque deorum inscribit facies,

Ov. M. 6, 74:

versā pulvis inscribitur hastā,

Verg. A. 1, 478; cf.:

sua quemque deorum Inscribit facies,

makes known, characterizes, Ov. M. 6, 74.—

To brand, place a brand upon: vultus. Plin. 18, 3, 4, § 21:

naufrago stigmata,

Sen. Ben. 4, 37, 3:

inscripta ergastula,

Juv. 14, 24.—

To subscribe an accusation (post-class.), Cod. 9, 35, 11.—

To write something over an old writing, so that the latter is no longer legible (post-class.):

de his, quae in testamento delentur, inducuntur, inscribuntur,

Dig. 28, 4.

mănŭprĕtĭum ( mănĭpr-; and as two words, mănŭs prĕtĭum and mă-nŭi prĕtĭum; v. Weissenb. ad Liv. 34, 7, 4), ii, n. [1. manus-pretium], a workman's or artist's pay, wages.

Lit.:

manupretium dabo,

Plaut. Men. 3, 3, 17:

in auro, praeter manus pretium, nihil intertrimenti fit,

Liv. 34, 7:

ex manipretio cujusque signi denarios deponere aureos singulos,

Plin. 34, 7, 17, § 37.—

Trop., pay, reward:

manupretium perditae civitatis,

Cic. Pis. 24, 57:

castrensium laborum tarda manupretia,

Sen. Ep. 101, 6.—

Transf., the value of the work in a thing made by art, the workmanship (opp. to the material; postclass.): manupretium dicitur, ubi non tam materiae ratio, quam manus atque artis ducitur, Ps. - Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147:

plerumque plus est in manus pretio, quam in re,

Dig. 50, 16, 13.

mănŭprĕtĭum ( mănĭpr-; and as two words, mănŭs prĕtĭum and mă-nŭi prĕtĭum; v. Weissenb. ad Liv. 34, 7, 4), ii, n. [1. manus-pretium], a workman's or artist's pay, wages.

Lit.:

manupretium dabo,

Plaut. Men. 3, 3, 17:

in auro, praeter manus pretium, nihil intertrimenti fit,

Liv. 34, 7:

ex manipretio cujusque signi denarios deponere aureos singulos,

Plin. 34, 7, 17, § 37.—

Trop., pay, reward:

manupretium perditae civitatis,

Cic. Pis. 24, 57:

castrensium laborum tarda manupretia,

Sen. Ep. 101, 6.—

Transf., the value of the work in a thing made by art, the workmanship (opp. to the material; postclass.): manupretium dicitur, ubi non tam materiae ratio, quam manus atque artis ducitur, Ps. - Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147:

plerumque plus est in manus pretio, quam in re,

Dig. 50, 16, 13.

mănŭprĕtĭum ( mănĭpr-; and as two words, mănŭs prĕtĭum and mă-nŭi prĕtĭum; v. Weissenb. ad Liv. 34, 7, 4), ii, n. [1. manus-pretium], a workman's or artist's pay, wages.

Lit.:

manupretium dabo,

Plaut. Men. 3, 3, 17:

in auro, praeter manus pretium, nihil intertrimenti fit,

Liv. 34, 7:

ex manipretio cujusque signi denarios deponere aureos singulos,

Plin. 34, 7, 17, § 37.—

Trop., pay, reward:

manupretium perditae civitatis,

Cic. Pis. 24, 57:

castrensium laborum tarda manupretia,

Sen. Ep. 101, 6.—

Transf., the value of the work in a thing made by art, the workmanship (opp. to the material; postclass.): manupretium dicitur, ubi non tam materiae ratio, quam manus atque artis ducitur, Ps. - Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 56, § 147:

plerumque plus est in manus pretio, quam in re,

Dig. 50, 16, 13.

bŏnus (old form dŭonus, Carm. Sall. ap. Varr. L. L. 7, § 26 Mull.; cf. Paul. ex Fest. p. 67 Mull.), a, um, adj. [for duonus, cf. bellum, bis, and cf. root dvi-; hence deidô, deos], good; comp. melior, us [cf. Gr. mala, mallon], better; sup. optimus ( optumus, ante-class. and often class.) [root opof ops, opes; cf. copia, apiscor], best.

Attributively.

As adjunct of nouns denoting persons.

Vir bonus.

A man morally good (kalos kagathos):

quoniam boni me viri pauperant, improbi alunt,

Plaut. Poen. 5, 4, 60:

omnibus virtutibus instructos et ornatos tum sapientes, tum viros bonos dicimus,

Cic. Tusc. 5, 10, 28:

ille vir bonus qui... intolerabili dolore lacerari potius quam aut officium prodat aut fidem,

id. Ac. 2, 8, 23:

sive vir bonus est is qui prodest quibus potest, nocet nemini, certe istum virum bonum non facile reperimus,

id. Off. 3, 15, 64:

qui se ita gerunt ut eorum probitas, fides, integritas, etc.... hos viros bonos... appellandos putemus,

id. Lael. 5, 19:

non intellegunt se de callido homine loqui, non de bono viro,

id. Att. 7, 2, 4:

ut quisque est vir optimus, ita difficillime esse alios improbos suspicatur,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 12:

nec enim melior vir fuit Africano quisquam, nec clarior,

id. Lael. 2, 6; id. Leg. 1, 14, 41; 1, 18, 48; id. Planc. 4, 9; id. Par. 3, 1, 21; id. Marcell. 6, 20; id. Fam. 7, 21; id. Off. 2, 16, 57.—

An honest man:

justitia, ex qua viri boni nominantur,

Cic. Off. 1, 7, 21; 1, 44, 155; 2, 11, 39; 2, 12, 42; 2, 20, 71;

3, 12, 50: cum is sponsionem fecisset ni vir bonus esset,

id. ib. 3, 19, 77:

quoniam Demosthenes nec vir bonus esset, nec bene meritus de civitate,

id. Opt. Gen. 7, 20; cf. id. Rosc. Am. 40, 116.—

A man of good standing in the community:

id viri boni arbitratu deducetur,

Cato, R. R. 143; so id. ib. 149:

tuam partem viri bono arbitratu... dari oportet,

Dig. 17, 1, [p. 244] 35;

37, 6, 2, § 2: quem voles virum bonum nominato,

Cic. Verr. 2, 4, 25, § 55:

vir bonus est... quo res sponsore, et quo causae teste tenentur,

Hor. Ep. 1, 16, 40.—Hence, ironically of wealthy men:

praetores jus dicunt, aediles ludos parant, viri boni usuras perscribunt,

Cic. Att. 9, 12, 3.—

Ironically of bad men:

sed eccum lenonem Lycum, bonum virum,

Plaut. Poen. 5, 5, 52; Ter. Eun. 5, 3, 9; 4, 3, 18; id. Ad. 3, 4, 30:

expectabam quinam isti viri boni testes hujus manifesto deprehensi veneni dicerentur,

Cic. Cael. 26, 63:

nam socer ejus, vir multum bonus est,

id. Agr. 3, 3, 13;

so especially in addresses (mostly comic.): age tu, illuc procede, bone vir!

Plaut. Capt. 5, 2, 1; id. Curc. 5, 2, 12; id. Ps. 4, 7, 48; id. Pers. 5, 2, 11; Ter. And. 3, 5, 10; 5, 2, 5; id. Ad. 4, 2, 17; id. Eun. 5, 2, 11:

quid tu, vir optime? Ecquid habes quod dicas?

Cic. Rosc. Am. 36, 104.—

Sometimes boni viri = boni, in the sense of optimates (v. I. A. 3.):

bonis viris quid juris reliquit tribunatus C. Gracchi?

Cic. Leg. 3, 9, 20.—

As a conventional courtesy:

homines optimi non intellegunt, etc.,

Cic. Fin. 1, 7, 25:

bone accusator,

id. Rosc. Am. 21, 58:

sic illum amicum vocasti, quomodo omnes candidatos bonos viros dicimus,

gentlemen, Sen. Ep. 3, 1.—For bonus vir, a good husband, v. 3.; and for vir optimus, as a laudatory epithet, v. 5.—

Boni homines (rare) = boni, better classes of society, v. II. A. 3:

in foro infimo boni homines atque dites ambulant,

Plaut. Curc. 4, 1, 14.—

With nouns denoting persons in regard to their functions, offices, occupations, and qualities, denoting excellence:

bonus consul,

Liv. 4, 40, 6; 22, 39, 2 (different: consules duos, bonos quidem, sed dumtaxat bonos, amisimus, consuls of good sentiments, almost = bad consuls, Cic. ad Brut. 1, 3, 4):

boni tribuni plebis,

Cic. Phil. 1, 10, 25:

bonus senator,

id. Prov. Cons. 15, 37:

senator bonus,

id. Dom. 4, 8:

bonus judex,

id. Verr. 2, 4, 15, § 34:

bonus augur (ironically),

id. Phil. 2, 32, 80:

bonus vates,

Plaut. Mil. 3, 3, 27:

bonus imperator,

Sall. C. 60, 4:

bonus dux,

Quint. 12, 1, 43 (cf. trop.:

naturam, optimam ducem,

the best guide, Cic. Sen. 2, 5):

bonus miles,

Sall. C. 60, 4; Sen. Vit. Beat. 15, 5:

bonus orator,

Cic. Fin. 1, 3, 10:

optimus orator,

id. Opt. Gen. 1, 3:

poeta bonus,

id. de Or. 1, 3, 11; 2, 46, 194; id. Fin. 1, 3, 10:

scriptor bonus,

Quint. 10, 1, 104:

bonus advocatus,

id. 5, 13, 10:

bonus defensor,

id. 5, 13, 3:

bonus altercator,

a good debater, id. 6, 4, 10:

bonus praeceptor,

id. 5, 13, 44; 10, 5, 22:

bonus gubernator,

Cic. Ac. 2, 31, 100:

optimus opifex,

Hor. S. 1, 3, 133:

sutor bonus,

id. ib. 1, 3, 125:

actor optimus,

Cic. Sest. 57, 122:

cantor optimus est modulator,

Hor. S. 1, 3, 130:

melior gladiator,

Ov. Tr. 4, 6, 33: agricola (colonus, dominus) bonus, Cato, R. R. prooem.; Cic. Sen. 16, 56:

bonus paterfamilias,

a thrifty head of the house, Nep. Att. 13, 1:

bonus servus,

Plaut. Trin. 4, 3, 58; id. Am. 2, 1, 46; id. Men. 5, 6, 1; Cic. Mil. 22, 58:

dominus bonus,

Cato, R. R. 14:

bonus custos,

Plaut. Truc. 4, 3, 38.—Ironically, Ter. Phorm. 2, 1, 57:

filius bonus,

Plaut. Am. 3, 4, 9:

patres,

Quint. 11, 3, 178:

parens,

id. 6, prooem. 4: bonus (melior, optimus), viz. a good husband, Cic. Inv. 1, 31, 51 sq.; Liv. 1, 9, 15:

uxor melior,

Cic. Inv. 1, 31, 52:

amicus,

id. Fam. 2, 15, 3:

amicus optimus,

Plaut. Cas. 3, 3, 18:

optimus testis,

Cic. Fam. 7, 27, 2:

auctor, in two senses,

good authority, id. Att. 5, 12, 3;

and = bonus scriptor (post-class.),

Quint. 10, 1, 74.—Esp.:

bonus civis (rarely civis bonus): in re publica ea velle quae tranquilla et honesta sint: talem enim solemus et sentire bonum civem et dicere, Cic.-Off. 1, 34, 124: eaque est summa ratio et sapientia boni civis, commoda civium non divellere, atque omnes aequitate eadem continere,

id. ib. 2, 23, 83:

eum esse civem et fidelem et bonum,

Plaut. Pers. 1, 2, 15; Cic. Fam. 2, 8, 2; 1, 9, 10; 3, 12, 1; 6, 6, 11; id. Off. 1, 44, 155; Liv. 22, 39, 3; Sall. H. Fragm. 1, 10 Dietsch:

optimus et fortissimus civis,

Cic. Fam. 12, 2, 3; id. Sest. 17, 39.—

Bonus and optimus as epithets of the gods.

In gen.:

sed te bonus Mercurius perdat,

Plaut. Cas. 2, 3, 23:

fata... bonique divi,

Hor. C. 4, 2, 38:

divis orte bonis,

id. ib. 4, 5, 1:

O bone deus!

Scrib. Comp. 84 fin.: BONORVM DEORVM, Inscr. ap. Cic. N. D. 3, 34, 84: totidem, pater optime, dixi, Tu mihi da cives, referring to Jupiter, Ov. M. 7, 627.—

Optimus Maximus, a standing epithet of Jupiter:

(Juppiter) a majoribus nostris Optimus Maximus (nominatur), et quidem ante optimus, id est beneficentissimus, quam Maximus,

Cic. N. D. 2, 25, 64:

Jovem optimum et maximum ob eas res appellant, non quod, etc.,

id. ib. 3, 36, 87:

in templo Jovis Optimi Maximi,

id. Sest. 56, 129; id. Prov. Cons. 9, 22:

nutu Jovis Optimi Maximi,

id. Cat. 3, 9, 21; Liv. 1, 12, 7; id. 6, 16, 2.—

Di boni, O di boni, expressing indignation, sorrow, or surprise:

di boni, hunc visitavi antidhac!

Plaut. Ep. 4, 1, 16:

di boni, boni quid porto!

Ter. And. 2, 2, 1:

di boni, quid hoc morbi est,

id. Eun. 2, 1, 19; id. Heaut. 2, 3, 13; id. Ad. 3, 3, 86:

alter, O di boni, quam taeter incedebat!

Cic. Sest. 8, 19; id. Brut. 84, 288; id. Phil. 2, 8, 20; 2, 32, 80; id. Att. 1, 16, 5; 14, 21, 2; Val. Max. 3, 5, 1; Sen. Vit. Beat. 2, 3.—

Bona Dea, etc., v. 6.—

Optimus as a laudatory epithet.

Vir optimus:

per vos nobis, per optimos viros optimis civibus periculum inferre conantur,

Cic. Sest. 1, 2:

virum optimum et constantissimum M. Cispium,

id. ib. 35, 76:

fratrem meum, virum optimum, fortissimum,

id. ib.:

consolabor hos praesentes, viros optimos,

id. Balb. 19, 44; id. Planc. 21, 51; 23, 55; id. Mil. 14, 38; id. Marcell. 4, 10; id. Att. 5, 1, 5; Hor. S. 1, 6, 53.—

Femina bona, optima:

tua conjunx bona femina,

Cic. Phil. 3, 6, 16:

hujus sanctissimae feminae atque optimae pater,

id. ib. —

Senex, pater, frater, etc.:

optimus: parentes ejus, prudentissimi atque optimi senis,

Cic. Planc. 41, 97:

insuevit pater optimus hoc me,

Hor. S. 1, 4, 105; 2, 1, 12:

C. Marcelli, fratris optimi,

Cic. Fam. 4, 7, 6; id. Q. Fr. 2, 6 (8), 2; 2, 4, 2.—