Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

confessione

  • 101 carpire

    Большой итальяно-русский словарь > carpire

  • 102 segreto

    segréto 1. agg 1) тайный; секретный; скрытый, потайной; сокровенный (votazione a) scrutinio segreto -- тайное голосование fondi segreti -- секретные фонды trattato segreto -- тайный договор agente segreto -- тайный агент, шпион porta segreta -- потайная дверь pensiero segreto -- тайная мысль amore segreto -- тайная любовь in segreto -- по секрету, тайно dire in (gran) segreto -- сказать по (большому) секрету (под большим секретом) 2) умеющий хранить тайну essere segreto come una tomba -- молчать как могила 2. m 1) тайна; секрет i segreti della natura -- тайны природы segreto militare -- военная тайна segreto di stato -- государственная тайна non facciamone un segreto di stato -- не будем делать из этого государственной тайны (разг) segreto professionale -- профессиональная тайна il segreto della confessione -- тайна исповеди segreto epistolare -- тайна переписки (man)tenere il segreto -- хранить тайну tenere segreti come il vaglio l'acqua iron -- хранить секреты как решето воду tradire il segreto -- раскрыть тайну, выдать секрет confidare un segreto a qd, mettere qd a parte di un segreto -- доверить кому-л тайну, посвятить кого-л в тайну carpire un segreto -- выманить секрет nel massimo segreto -- в глубокой тайне rimanga un segreto tra di noi -- пусть это будет нашей тайной, пусть это останется между нами 2) секрет (устройство в замке) 3) тайник, самое сокровенное nel segreto dell'anima -- в тайниках души nel segreto del cuore -- в глубине сердца 4) nel segreto della propria stanza si Х finalmente rilassata -- в спокойной <привычной> обстановке своей комнаты она, наконец, успокоилась <пришла в себя> segreto di Pulcinella -- секрет Полишинеля i segreti più importanti non son pasto da ignoranti prov tosc -- больших секретов не стоит доверять глупцам

    Большой итальяно-русский словарь > segreto

  • 103 spontaneo

    Большой итальяно-русский словарь > spontaneo

  • 104 candido

    càndido agg 1) белый, белоснежный, чистый 2) lett светлый; прозрачный 3) fig чистый, невинный; неискушённый coscienza candida — чистая совесть 4) fig наивный; простодушный anima candida — невинная душа 5) fig искренний, чистосердечный una candida confessione — чистосердечное признание

    Большой итальяно-русский словарь > candido

  • 105 carpire

    Большой итальяно-русский словарь > carpire

  • 106 segreto

    segréto 1. agg 1) тайный; секретный; скрытый, потайной; сокровенный (votazione a) scrutinio segreto — тайное голосование fondi segreti — секретные фонды trattato segreto — тайный договор agente segreto — тайный агент, шпион porta segreta — потайная дверь pensiero segreto — тайная мысль amore segreto — тайная любовь in segreto — по секрету, тайно dire in (gran) segreto сказать по (большому) секрету (под большим секретом) 2) умеющий хранить тайну essere segreto come una tomba молчать как могила 2. 1) тайна; секрет i segreti della natura — тайны природы segreto militare — военная тайна segreto di stato — государственная тайна non facciamone un segreto di stato — не будем делать из этого государственной тайны ( разг) segreto professionale — профессиональная тайна il segreto della confessione — тайна исповеди segreto epistolare — тайна переписки (man)tenere il segreto — хранить тайну tenere segreti come il vaglio l'acqua iron — хранить секреты как решето воду tradire il segreto раскрыть тайну, выдать секрет confidare un segreto a qd, mettere qd a parte di un segreto доверить кому-л тайну, посвятить кого-л в тайну carpire un segreto выманить секрет nel massimo segreto — в глубокой тайне rimanga un segreto tra di noi пусть это будет нашей тайной, пусть это останется между нами 2) секрет ( устройство в замке) 3) тайник, самое сокровенное nel segreto dell'anima — в тайниках души nel segreto del cuore — в глубине сердца 4): nel segreto della propria stanza si è finalmente rilassata — в спокойной <привычной> обстановке своей комнаты она, наконец, успокоилась <пришла в себя>
    ¤ segreto di Pulcinella — секрет Полишинеля i segreti più importanti non son pasto da ignoranti prov tosc — больших секретов не стоит доверять глупцам

    Большой итальяно-русский словарь > segreto

  • 107 spontaneo

    Большой итальяно-русский словарь > spontaneo

  • 108 quoque

    I quo-que conj.
    1) также, тоже (Helvetii q. reliquos Gallos virtute praecedunt Cs)
    II quōque abl. к quisque III quō-que Lcn etc. = et quo

    Латинско-русский словарь > quoque

  • 109 arguo

    arguo, uī, uitūrus, ere (v. ἀργός), im hellen Lichte zeigen, I) im allg, deutlich kundgeben, -zu erkennen geben, unumstößlich behaupten, -beweisen, -dartun, ego, cum peribat, vidi, non ex auditu arguo, behaupte es nicht vom Hörensagen, Plaut.: arguendi peritior, geschickter, seine Angaben glaubhaft zu machen, Tac.: tute argue quae dicis, Apul. – m. folg. (Acc. u.) Infin., si arguitur non licere, Cic.: speculatores non legatos venisse arguit, Liv. – dah. übtr., meist von natürlichen Zeichen, jmd. od. etw. kundgeben, charakterisieren, verraten (s. Bünem. Lact. de ira 20, 3. p. 1094 sq.), degeneres animos timor arguit, Verg. amantem et languor et silentium arguit, Hor.: exitus est, qui arguit felicitatem, Lact.: u. das Passiv mit medialer Bed. = sich kundgeben, sich verraten, genus arguitur vultu, Ov.: apparet virtus arguiturque malis, Ov.: laudibus arguitur vini vinosus Homerus, Hor. – II) insbes.: A) als falsch offenbaren, d.i. a) eine Sache als falsch, als unzulässig, als irrtümlich, als unhaltbar darstellen od. erweisen, als verwerflich nachweisen, leges Macedoniae dedit cum tanta cura... quas ne usus quidem longo tempore, qui unus est legum corrector, experiendo argueret, daß selbst eine vieljährige Erfahrung bei dem Gebrauche nichts an ihnen auszusetzen fand, Liv. 45, 32, 7: quod et Fenestella arguit, Suet. vit. Ter. 1. – m. folg. Acc. u. Infin., primus animalia mensis arguit imponi, Ov. met. 15, 72 sq.: ut suā confessione argueretur unum esse rei publicae corpus atque unius animo regendum, Tac. ann. 1, 12. – b) jmd. des Irrtumszeihen, -überführen, Plinium arguit ratio temporum, Suet. Cal. 8, 3. – B) als schuldig offenbaren, darzutun-, zu erweisen suchen, a) eine Person mit tatsächlichen Beweisen einer Sache zeihen, jmd. bezichtigen, beschuldigen, bloßstellen (vgl. Ulp. dig. 50, 16, 197: indicasse est detulisse; arguisse accusasse et convicisse), Arguis fatentem. Non est satis. Accusas eum, Cic.: servos ipsos neque accuso neque arguo, Cic.: quod reos, ne apud praefectum urbis arguerentur, ad praetorem detulisset, Tac.: qui arguuntur, die Bezichtigten, Liv.: qui arguuntur, die Bezichtiger, die Ankläger, Liv. – m. Ang. der Beschuldigung (des crimen) od. des Verbrechens im Genet., probri, stupri, dedecoris, Plaut.: malorum facinorum, Plaut.: tanti facinoris, Cic.: summi sceleris, Cic.: defectionis, Curt.: senatus nec liberat eius culpae regem neque arguit, Liv.: si confideret Euander innoxium se rei capitalis argui, Liv.: qui occupandae rei publicae argui non poterant, Tac. ann. 6, 10. – im Abl., hoc crimine te non arguo, Cic. – durch de m. Abl., quaerere de eo crimine, de quo arguatur, Cic.: de quibus quoniam verbo arguit, verbo satis est negare, Cic. – durch Acc. neutr. pronom., hoc ipsum, quod nos arguimus, Cic. Caecin. 3: m. dopp. Acc., id me arguit, Caecil. com. 149: egomet haec ted arguo, Plaut. Men. 940: id quod me arguis, Cic. Phil. 2, 29: id unum ex iis, qui sibi rem aperuisset, arguere sese paratam esse, Liv. 26, 12, 17: im Passiv, non dubitavit id ipsum, quod arguitur, confiteri, Cic. Caecin. 2. – im (Acc. u.) Infin., quae me arguit hanc domo ab se surripuisse, Plaut.: corruptum a rege capere Cymen noluisse arguebant, Nep.: im Passiv m. Nom. u. Infin., Roscius arguitur occidisse patrem, Cic. – m. Ang. als wen? durch ut (ὡς) m. Acc. od. durch bl. Acc., Britannicum fratrem ut subditivum, Suet.: hunc ut dominum et tyrannum, illum ut proditorem, Iustin.: falsum filium arguituri, Sall. fr.: im Passiv m. Ang. als wer? im Nom., qui non rite creatus tribunus arguebatur, Quint.: cum neuter ab eo, quo arguebatur, mentitus argui posset, Vell. – b) eine Sache als strafbar nachzuweisen suchen, als strafbar rügen, einer Schuld zeihen, culpa, quam arguo, Liv.: venenum, Quint.: regni voluntatem in Caesare, Vell.: taciturnitatem pudoremque pro tristitia et malignitate, rügen, auslegen als usw., Suet. – / 3. Pers. Plur. Präs. arch. arguont, Plaut. Bacch. 808: Partiz. Perf. argutus (vgl. Charis. 249, 12 Prisc. 10, 12), Plaut. Amph. 883 u. (im Doppelsinn m. Adj. argutus) Pseud. 746 (s. argūtus a. E.): 1. Supin., argutum iri, Paul. ex Fest. 27, 3 (vgl. Prisc. 10, 12): Partiz. Fut. Akt. in der Form arguiturus, Sall. hist. fr. 2, 48 (57); aber arguturus ohne Beleg bei Prisc. 10, 12.

    lateinisch-deutsches > arguo

  • 110 coarguo

    co-arguo, guī, gūtum, aber guitūrus, ere (com u. arguo); von allen Seiten im hellen Lichte zeigen, I) im allg., ganz offen darlegen, ganz deutlich verraten, ganz deutlich kundgeben, -beurkunden, ganz deutlich od. unwiderleglich erweisen, -dartun, v. Pers., errorem alcis, Cic. u. Lact. (s. Bünem. Lact. 3, 23, 8): tyrannidem Lacedaemoniorum, Nep.: perfidiam alcis, Cic. – m. Ang. wodurch? durch Abl., certum crimen multis suspicionibus (Verdachtsgründe), Cic.: satisne vobis coarguere his auctoribus dissolutam Graeciae consuetudinem videmur? Cic.: argumentum est, per quod res coarguitur certioribus argumentis et magis firmā suspicione (durch festere Begründung des Verdachts), Cornif. rhet. – m. folg. Acc. u. Infin., Caesar defensionem eius nullam posse excusationem eius imprudentiae recipere coarguit, Auct. b. Alex.: hoc falsum esse pluribus coarguitur, läßt sich ausführlich klarlegen, Quint. – v. Lebl., sin autem fuga laboris desidiam, repudiatio supplicum superbiam... coarguit, Cic.: leni motus (lucus) ab austro... domini coarguit aures, Ov. – II) prägn.: A) als falsch ganz offen darlegen, a) eine Sache als ganz falsch-, als ganz irrtümlich-, als ganz unhaltbar-, als ganz verwerflich erweisen od. dartun, id quidem coarguere nihil attinere ratus, Liv.: v. lebl. Subjj., quam (legem) aut usus coarguit, aut status aliquis rei publicae inutilem fecit, Liv.: quod fici coarguunt, Plin. – b) eine Pers. des Irrtums völlig zeihen, -überführen, völlig widerlegen, alqm historiae coarguunt, Sen.: quo (decreto) maxime et refelli et coargui potest, Liv. – B) als schuldig dartun, erweisen: a) eine Pers. einer Schuld unwiderleglich zeihen, -bezichtigen, überführen (Ggstz. defendere), alqm, Cic.: alqm coram, Liv. – v. lebl. Subjj., reliquum est, ut iam illum natura ipsius consuetudoque defendat, hunc autem haec eadem coarguat, Cic. – m. Ang. wodurch? durch Abl., Lentulum dissimulantem coarguunt sermonibus, quos habere solitus erat, Sall.: criminibus coarguitur, Cic. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., omnibus in rebus coarguitur a me, convincitur a testibus, urgetur confessione suā, Cic. – m. Ang. wessen? man jmd. bezichtigt, im Genet., alqm avaritiae, Cic.: alqm commutati indicii, Cic.: alqm facinoris, Tac. – b) eine Sache als strafbar rügen, vitia aperte c., Quint. 2, 6, 3.

    lateinisch-deutsches > coarguo

  • 111 comparo [2]

    2. comparo, āvī, ātum, āre (compar), gleichs. begleichen, d.i. gleichmachen, gleichstellen, I) eig., in eine gleiche Stellung-, in ein gleiches Verhältnis bringen, a) Lebl.: labella cum labellis, genau Lippe auf Lippe drücken, Plaut. asin. 668. – ut inter ignem et terram aquam deus animamque poneret eaque inter se compararet et proportione coniungeret, Cic. Tim. 15: comparari postremo, mit dem letzten in Verhältnis stehen, ibid. 14. – b) Pers.: α) als Kollegen in gleiche Stellung bringen, zusammenstellen, priore item consulatu inter se comparati, Liv.: non possumus non vereri, ne male comparati sitis, Liv. – β) als gewachsenen Gegner jmdm. gegenüberstellen, mit jmd. zusammenbringen, sich messen lassen (eig. Gladiatoren, dann auch Feldherren, Anwälte), postquam Agesilaum cum ingentibus copiis in Asiam misere, non facile dixerim, quod aliud par ducum tam bene comparatum fuerit, Iustin. – m. Ang. wem? alqm Threci, Suet. – gew. m. Ang. mit wem? comparari cum Aesernino Samnite, cum patrono disertissimo, Cic. – m. Ang. gegen wen? comparari adversus veterem ac perpetuum imperatorem, Liv. – m. Ang. wozu? Scipio et Hannibal velut ad extremum certamen comparati duces, Liv.

    II) übtr., in gleiches Verhältnis bringen, ausgleichen, a) übh.: senium suum cum dolore alcis coniungere et comparare, Acc. tr. 90. – als publiz. t. t., comparare provincias inter se, od. bl. comparare provincias, od. bl. comparare inter se, die Amtsgeschäfte ausgleichen, in betreff der Amtsgeschäfte übereinkommen, -eine Übereinkunft treffen (v. höhern Magistraten), Liv. (s. Fabri Liv. 24, 10, 2. Dietsch Sall. Iug. 43, 1). – b) in der Beurteilung gleich machen, α) gleichs. als ebenbürtig gleichstellen, auf gleichen Fuß stellen (Ggstz. anteferre, praeferre, anteponere, vorziehen), nullius consilium non modo antelatum, sed ne comparatum quidem est, Nep. – m. Ang. wem? quis huic deo compararier ausit? Catull.: neminem tibi profecto hominem ex omnibus anteposuissem, aut etiam comparassem, Cic. fr.: ut, qui aliorum iudicio mihi comparatus erat, suā mox confessione me sibi praeferret, Liv.: utrum exercitus exercitui an dignitas an causa comparari poterat? Liv.: et se mihi comparet Aiax? Ov.: commentarii non comparandi superioribus eius scriptis, Hirt. b. G. – m. Ang. mit wem?fuit enim talis dux, ut non solum aetatis suae cum primis compararetur, sed ne de maioribus natu quidem quisquam anteponeretur, Nep.: u. m. Ang. wodurch? (deutsch woran?) virtute se comp. cum alqo, Caes. – β) gleichs. als Gegner gegenüberstellen, vergleichen, vergleichend zusammenstellen, einen Vergleich anstellen (s. Pabst Tac. dial. 7. p. 29), maiora et minora et paria, Cic.: similitudines, Cic.: comparandi anxietas, Quint. – mit Ang. wodurch? (deutsch wonach?) res numero, specie, Cic.: imperatores formā ac decore corporis, Cic. – mit Ang. von wo aus? (deutsch wonach?) si diligenter et ex nostrorum et ex Graecorum copia comparare voles, Cic. de or. 1, 11. – m. Ang. wem? (deutsch mit wem?) durch Dat., Attico Lysiae Catonem nostrum, Cic.: equi fortis et victoris senectuti c. suam, Cic.: antiquum sermonem nostro, Quint.: se maiori pauperiorum turbae, Hor.: copias copiis vel numero vel militum genere, Liv.: cur illi vobis comparandi sint? vergleichbar, Liv. (vgl. Weißenb. u. Wölffl. Liv. 21, 43, 12). – m. Ang. mit wem? durch cum m. Abl. od. (miteinander) durch inter se, zB. Catonem cum Philisto et Thucydide, Cic.: corporis commoda cum externis et externa cum corporis, et ipsa inter se corporis, et externa cum externis, Cic.: cum meum factum cum tuo comparo, Cic.: c. leges inter se, Quint.: m. Ang. gegen wen? (= im Verhältnis zu wem?) durch ad mit Akk., nec comparandus hic quidem ad illum est, Ter. eun. 681. – m. folg. indir. Fragesatz = vergleichend zusammenstellen, durch Vergleichung abwägen, erwägen, ermessen, id ego semper sic mecum agito et comparo, quo pacto magnam hanc molem minuam, Acc. fr.: proin tu id cui fiat, non qui faciat compara, Acc. fr.: fuere qui compararent, quae in Drusum honora et magnifica Augustus fecisset, Tac.: deinde comparat, quanto plures deleti sint hominum impetu,... quam omni reliquā calamitate, Cic.: comparando hinc, quam intestina corporis seditio similis esset irae plebis in patres, flexisse mentes hominum, Liv.: cum comparetur, utrum satius sit populum frumentum accipere, an non accipere, Cornif. rhet. – / Parag. Infin. compararier, Catull. 61, 65 u. 70 75.

    lateinisch-deutsches > comparo [2]

  • 112 induo

    in-duo, duī, dūtum, ere (= ενδύω; Ggstz. exuo), antun, I) eig. = anziehen, anlegen (dagegen amicire = umnehmen, umwerfen), alci tunicam, Cic.: sibi torquem, Cic.: capiti suo personam, Fronto (u. bildl. personam philosophi, Cic.): vestes umeris, Ov.: vestem, Suet.: praetextam, die konsularische Prätexta anlegen (= das Konsulat wirklich verwalten), Plin. pan.: galeas, aufsetzen, Caes.: arma alci, Liv.: capillis induta laurus, Ov.: anulum articulis, Ov., u. bl. anulum, Cic., anstecken: scalas, eine Leiter über den Kopf nehmen, Ov. – im Passiv (gew. im Partiz. Perf.), m. Abl., indui veste, Ter.: socci, quibus indutus esset, Cic.: indutus galeā, Verg.: sancto Caesaris auro, Sil.: indutus duabus quasi personis (Masken, bildl. = Rollen), Cic.: m. Acc., muliebrem amictum induebantur, Heges. 4, 25, 2: ostrinum indutus supparum, Varro fr.: longam indutae virgines vestem, Liv.: pallam inauratam indutus, Cornif. rhet.: indutus chlamydem Tyriam, Ov.: bracas indutus, Tac.: thoracem indutus, Curt.: tunica quam erat induta, Plin. ep.: quidlibet indutus, Hor.: interim nequis quin eius aliquid indutus sies, Plaut. – II) übtr.: A) im allg.: 1) bekleiden = mit etw. umgeben, bedecken, versehen, di induti specie humanā, Cic.: beluae quaedam formā hominum indutae, Cic.: Aegyptus tantis segetibus induebatur, ut etc., Plin. pan.: induere avem, die Gestalt eines Vogels annehmen, Apul.: alci speciem latronis, jmd. als Straßenräuber darstellen, Liv. – homines in vultus ferarum, verwandeln, Verg.: so auch quos scopulis induit, Val. Flacc. – arbor induit se in florem, kleidet sich, hüllt sich in Blüte ein, Verg.: in flore novo pomis se induit arbos, zeigt in der Blüte das Obst, Verg.: cratera coronā, bekränzen, Verg.: vites se induunt uvis, sind umgeben mit usw., voll von usw., Colum.: cum venti se in nubem induerint, sich einhüllten, Cic.: mit Acc., induitur aures aselli, wird versehen mit O., Ov. – 2) gleichs. anziehen, anlegen, a) sich selbst, sich zuteilen, sich aneignen, annehmen (vgl. Bünem. Lact. 2, 16, 3), sibi cognomen, Cic.: illorum sibi nomina, quasi personas aliquas, Lact.: externa vocabula, Lact.: sibi novum ingenium, Liv.: falsam sibi scientiae persuasionem, Quint.: munia ducis, Tac.: mores Persarum, Curt.: imaginem mortis (= somnum), Cic.: proditorem et hostem, die Rolle des V. u. F. übernehmen, Tac.: diversa, verschiedene Gesinnungen annehmen (verschiedenen Parteien angehören), Tac. – u. sich in etw. einlassen, auf etw. eingehen, etw. beginnen, societatem, seditionem, Tac.: hostilia adversus alqm, Tac. – b) einem andern zuteilen, mitteilen, geben, verschaffen, beibringen, verursachen, alci amorem sui, Gell.: vino vetustatem, Plin.: fictam orationem personis, Quint.: eloquentiam pueris, Petron.: maxime positas in affectibus causas propriis personis, Quint. – B) insbes., ind. se in alqd od. se alqā re, sich in etw. verwickeln, in etw. treten, fallen, stürzen, 1) eig.: se in laqueum, Plaut.: se vallis, Caes.: se hastis, Liv. – sese mucrone (al. mucroni), sich in sein Schwert stürzen, Verg. Aen. 10, 682 sg. – 2) übtr., sich mit etw. verflechten, sich in etw. verwickeln, in etw. geraten, se ita rei publicae, ut etc., sich so mit dem St. verflechten usw., Sen. – se in laqueos, Cic.: se in captiones, Cic.: absol., Cic. – ebenso Passiv medial, indui confessione suā, sich in seinem eigenen G. fangen, Cic.: indui in poenas legum, Quint. – / Partiz. Perf. Pass. ungew. induitus, Itala (cod. Fuld.) Ephes. 6, 14. – Partiz. Fut. Akt. induiturus, Tert. adv. Prax. 12 (wo Oehler ohne Not induturus).

    lateinisch-deutsches > induo

  • 113 iugulo

    iugulo, āvī, ātum, āre (iugulum), abwürgen, hinwürgen, I) eig.: a) im engern Sinne = jmdm. die Kehle abschneiden, jmd. abschlachten, erdolchen, erstechen, suem, Cic.: arietes, Vulg.: cives optimos, Cic.: gladius, quo noxii iugulantur, Val. Max.: plumbeo gladio iugulari, Cic.: in ore eius (vor seinen Augen) iugulatur, Tac.: damnatorio ferro iugulari, mit dem Schwerte hingerichtet werden, Amm.: in flammam iug. pecudes, schlachten u. ihr Blut den Flammen weihen, Verg.: iugulati (centurionis) praecisum caput, Liv. – im Bilde, s. gladiusno. I, a. – b) im weitern Sinne, v. Pers. = übh. jmd. ums Leben bringen, jmd. hinmorden, hominem crudeliter, Cels. 1. praef. p. 7, 37 D.: qui unum hominem iugulat, Lact. 1, 18, 10. – v. Krankheiten od. v. Kuren = ums Leben bringen, töten, tödlich sein od. werden (für jmd.), quartana (febris) neminem iugulat, Cels. 3, 15 extr.: id genus (morbi) acutum est, et nisi succurritur, celeriter iugulat, Cels. 3, 20 in.: in ipso impetu eius (febris) sanguinem mittere, hominem iugulare est, Cels. 2, 10. p. 53, 36 D.: id non iugulat, Cels. 8, 14 extr. – II) übtr.: 1) jmdm. gleichs. das Messer an die Kehle setzen, ihn zuschanden machen, ihm den Untergang bereiten, ihn vernichten, verderben, alqm factis decretisque, Cic.: hominem (sc. dictis), Ter.: reum, Plin. ep.: iugulari suā confessione, Cic. – 2) etw. verderben, Falernum, Mart. 1, 18, 5. – od. etw. vernichten, curas, Mart. 8, 51, 26.

    lateinisch-deutsches > iugulo

  • 114 perverse

    perversē, Adv. (perversus), verkehrt, I) eig.: sella curulis p. collocata, Suet. Galb. 18, 3: Aegyptii suis litteris p. utuntur, schreiben von rechts nach links, Mela 1, 9, 6 (1. § 57). – II) übtr., verkehrt, unrecht, falsch, errare, gewaltig irren, Plaut.: interpretari, Cic.: uti deorum beneficio, Cic. – Compar., perversius cogitis tormentis de confessione decedere, Tert. apol. 2: Superl., perversissime suspicari, Hieron. in Matth. 1, 25.

    lateinisch-deutsches > perverse

  • 115 verfangen, sich

    verfangen, sich, in etc., se induere in alqd. indui alqā re (in etwas sich verwickeln, z.B. se ind. in laqueos: u. in captiones: u. indui suā confessione); includi in alqa re (eingeschlossen werden in etc., vom Wind); illigari alqā re (in etwas sich verstricken, z.B. ita sunt angustis et concisis disputationibus illigati); haerere in alqa re (gleichs. hängen bleiben, z.B. in iis poenis, quae etc.): sich verfangen (durch Antworten etc.), interrogationibus od. interrogationum laqueis irretiri.

    deutsch-lateinisches > verfangen, sich

  • 116 исповедью

    Универсальный русско-английский словарь > исповедью

  • 117 aeuum

        AEuum, aeui, n. g. sine plurali. Ung temps qui dure à tousjours, Ung jamais.
    \
        AEuum, pro aetate. Virgil. Aage.
    \
        AEuum, pro tempore. Virgil. - aeuoque sequenti Cum canibus timidi venient ad pocula damae. Le temps à venir, le temps qui viendra.
    \
        In nostro aeuo peritissimus. Pli. Le plus scavant de nostre temps.
    \
        Illius aeui confessione optimus. Plin. Par la confession des gents de ce temps là.
    \
        AEuo nostro accidit. Plin. De nostre temps.
    \
        Ad hoc aeui. Plin. Jusques à ce temps.
    \
        Confectus aeuo. Virgil. Fort aagé, Cassé ou usé de vieillesse.
    \
        Flos aeui. Ouid. Fleur d'aage.
    \
        AEuo iam grauior. Virgil. Desja vieil et pesant.
    \
        Maturus aeui. Virgil. Aagé.
    \
        In aeuum. Callistus. A tousjours.
    \
        Ab aeuo condito. Plin. Depuis que le monde est monde.
    \
        Placidum aeuum degere. Lucret. Vivre plaisamment.
    \
        AEuo sempiterno frui. Cic. Jouir d'immortalité.
    \
        Tenerum aeuum. Claud. L'aage de premiere jeunesse.
    \
        Agere aeuum securum. Lucret. Vivre sans soulci.
    \
        Defunctum aeuum. Claud. Passé.
    \
        AEuis durare. Plin. Durer tousjours, ou fort long temps.
    \
        Exigere aeuum studiis virilibus. Ouid. User son aage, ou Consumer son temps en, etc.
    \
        Ex ineunte aeuo. Lucret. Dés, ou Depuis la naissance et nativité.
    \
        Labens aeuum. Sil. Qui se coule.
    \
        Notare aeuum. Virg. Noter l'aage.
    \
        Pati aeuum, Vide PATIOR. Estre de duree et de garde.
    \
        Renouare aeuum. Ouid. Rajeunir.
    \
        Terere aeuum. Claud. User son aage.
    \
        Transigere aeuum in armis. Claud. Passer ou user son aage et son temps aux armes, en la guerre.
    \
        Vergit aeuum. Plin. Decline.

    Dictionarium latinogallicum > aeuum

  • 118 iugulo

        Iugulo, iugulas, pen. corr. iugulare. Liu. Esgosiller, Couper la gorge à aucun, Esgorger.
    \
        Iugulare hominem suis verbis, vel sua confessione. Teren. Cic. Prendre et convaincre une personne par ses parolles.
    \
        Iugulare aliquem gladio plumbeo. Cic. Le vouloir convaincre par un argument de petite force et effect.

    Dictionarium latinogallicum > iugulo

  • 119 признание

    ammissione, (долга, исковых требований) acquiescenza, confessione, confidenza, riconoscimento

    Русско-итальянский юридический словарь > признание

  • 120 carpire

    Italiano-russo Law Dictionary > carpire

См. также в других словарях:

  • confessione — /konfe s:jone/ s.f. [dal lat. confessio onis, der. di confessus, part. pass. di confitēri confessare ]. 1. [il confessare, il riconoscere la propria colpa] ▶◀ ammissione, dichiarazione, riconoscimento. ‖ rivelazione. 2. (teol.) [sacramento della… …   Enciclopedia Italiana

  • confessione — con·fes·sió·ne s.f. FO 1. il confessare, il confessarsi 2a. ammissione, riconoscimento di una verità, di una propria colpa o debolezza: rendere piena confessione, confessione di ignoranza Sinonimi: affermazione, ammissione, dichiarazione,… …   Dizionario italiano

  • confessione — {{hw}}{{confessione}}{{/hw}}s. f. 1 Riconoscimento di una colpa, di un errore e sim. | Rivelazione di un segreto, di un problema personale e sim. 2 Nella religione cattolica, parte essenziale del sacramento della penitenza, consistente nell… …   Enciclopedia di italiano

  • confessione — pl.f. confessioni …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • confessione — s. f. 1. affermazione, ammissione, riconoscimento, rivelazione, palesamento, dichiarazione, confidenza CONTR. sconfessione, negazione, rinnegazione 2. (di fede) professione, manifestazione 3. (relig., sacramento) penitenza 4. (cattolica,… …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • Confessione di un commissario di polizia al procuratore della Repubblica —    Voir Confession d un commissaire de police au procureur de la République …   Dictionnaire mondial des Films

  • Agriturismo La Confessione — (Cerreto Guidi,Италия) Категория отеля: Адрес: Via del Lungo 32, 50050 C …   Каталог отелей

  • Confession d'un commissaire de police au procureur de la République — Confessione di un commissario di polizia al procuratore della Repubblica    Drame social de Damiano Damiani, avec Franco Nero, Martin Balsam, Marilu Tolo.   Pays: Italie   Date de sortie: 1971   Technique: couleurs   Durée: 1 h 50    Résumé… …   Dictionnaire mondial des Films

  • Признание комиссара полиции прокурору республики — Эта страница требует существенной переработки. Возможно, её необходимо викифицировать, дополнить или переписать. Пояснение причин и обсуждение на странице Википедия:К улучшению/26 августа 2012. Дата постановки к улучшению 26 августа 2012 …   Википедия

  • confessionale — {{hw}}{{confessionale}}{{/hw}}A agg. 1 Che si riferisce alla confessione sacramentale: segreto –c. 2 Che è proprio di una confessione religiosa o di una professione di fede: scuola –c. B s. m. Piccola costruzione in legno nella quale il sacerdote …   Enciclopedia di italiano

  • ИСПОВЕДЬ — [греч. ἐξομολόγησις; лат. confessio (peccatorum)], один из основных элементов таинства Покаяния в христ. Церкви; представляет собой устное или письменное изложение своих греховных поступков и помыслов перед священнослужителем в надежде обрести их …   Православная энциклопедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»