zmiatać

См. также в других словарях:

• zmiatać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, zmiataćam, zmiataća, zmiataćają, zmiataćany {{/stl 8}}– zmieść {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Vc, zmiotę, zmiecie, zmieć, zmiótł, zmiotła, zmietli, zmieciony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zmiatać — przed kimś, sprzed czyichś nóg, stóp kurz, proch, prochy «bardzo się o kogoś troszczyć, zabiegać o czyjeś względy» …   Słownik frazeologiczny

• zmiatać — ndk I, zmiataćam, zmiataćasz, zmiataćają, zmiataćaj, zmiataćał, zmiataćany 1. forma ndk czas. zmieść (p.) 2. pot. «szybko skądś odchodzić, uciekać» Zmiataj do domu, bo już późno …   Słownik języka polskiego

• kurz — Zmiatać przed kimś, sprzed czyichś nóg, stóp kurz zob. zmiatać …   Słownik frazeologiczny

• zmieść — dk XI, zmiotę, zmieciesz, zmieć, zmiótł, zmiotła, zmietli, zmieciony zmiatać ndk I, zmieśćam, zmieśćasz, zmieśćają, zmieśćaj, zmieśćał, zmieśćany 1. «zgarnąć, usunąć coś skądś za pomocą miotły, szczotki» Zmieść okruchy, śmiecie. Zmieść śnieg ze… …   Słownik języka polskiego

• noga — 1. pot. Brać, wziąć nogi za pas «szybko uciekać, uciec»: Uratował go nalot niemiecki, bo ludziska rozbiegli się w popłochu, a szpieg wziął nogi za pas i nikt go tu więcej nie widział. R. Antoszewski, Kariera. 2. Być gdzieś jedną nogą a) «mieć… …   Słownik frazeologiczny

• stopa — 1. Być z kimś na jakiejś stopie «być z kimś w jakichś stosunkach»: Antek plótł trzy po trzy, widać było, że jest z tymi pannami na przyjacielskiej stopie. J. Iwaszkiewicz, Sława. 2. Mieć kogoś, coś u swoich stóp a) «podporządkować sobie kogoś lub …   Słownik frazeologiczny

• proch — 1. Beczka prochu «obszar, na którym panuje napięta sytuacja, mogąca w każdej chwili doprowadzić do konfliktu zbrojnego»: (...) wśród chłopskiej ludności narastało poczucie krzywdy wynikającej z nowych obciążeń na rzecz wielkiej własności… …   Słownik frazeologiczny

• kurz — m II, D. u; lm M. e, D. ów «pył powstały ze sproszkowanych ziarenek piasku, ziemi, z cząsteczek różnych ciał, unoszący się w powietrzu i osiadający na powierzchni przedmiotów» Obłoki, tumany kurzu. Warstwa kurzu. Ścierka do kurzu. Ścierać,… …   Słownik języka polskiego

• mieść — ndk XI, miecie, miótł, miotła, mieciony z podmiotem nieos., książk. «rzucać czymś drobnym, miałkim, sypkim; zgarniać, zmiatać coś z jakiejś powierzchni, pędzić po niej coś drobnego, sypkiego» Zawierucha miecie śniegiem w twarz. Wiatr miótł… …   Słownik języka polskiego

• paproch — m III, D. a; lm M. y «drobna cząsteczka czegoś; okruch» Brudne paprochy na dnie szklanki. Zmiatać paprochy ze stołu. Wybierać paprochy z mąki …   Słownik języka polskiego