-
1 wszczynać
-
2 wszczynać
vt dochodzenie, śledztwo, poszukiwania einleiten; negocjacje, rozmowę beginnen; alarm, awanturę, wojnę auslösen, anzetteln ( pej) -
3 wszcząć
-
4 podnosić
I. vt1) ( unosić) kołnierz hochklappen, hochschlagen; kurtynę hochziehen, heben; słuchawkę telefonu abnehmen3) ( pomagać wstać)\podnosić chorego den Kranken anheben, dem Kranken hochhelfen4) ( przybliżać)\podnosić szklankę do ust das Glas an den Mund heben5) ( powodować uniesienie)wiatr podniósł opadłe liście der Wind wirbelte die Blätter aufpodnieść liczbę do potęgi mat eine Zahl potenzieren7) ( zwracać uwagę na coś)\podnosić problem/kwestię ein Problem/eine Frage berühren [ lub ansprechen]9) \podnosić kogoś na duchu jdn aufrichten, jdm Mut machen [ lub zusprechen]\podnosić głos die Stimme heben ( geh)\podnosić głowę den Kopf heben\podnosić kotwicę den Anker lichten\podnosić na kogoś rękę gegen jdn die Hand erheben\podnosić wzrok den Blick heben\podnosić żagle die Segel aufziehenII. vr1) ( wstawać) sich +akk erheben2) ( wzbijać się w górę) kurz: aufwirbeln; płatki śniegu: aufstieben; mgła: sich +akk heben5) ( powstawać) wiatr: aufkommen, sich +akk erheben -
5 wdrażać
1) ( wprowadzać)\wdrażać kogoś do czegoś jdn in etw +akk einarbeiten, jdn zu etw anleiten2) ( uczyć)\wdrażać kogoś w coś jdn in etw +akk einführen -
6 wszcząć
-
7 Aktion
-
8 anzetteln
an|zetteln -
9 entfachen
entfachen * [ɛnt'faxən]vt ( geh) -
10 Verfahren
-
11 Weg
Weg [ve:k] <-[e]s, -e> mauf dem \Weg zu jdm/ins Kino sein być w drodze do kogoś/kinasich auf den \Weg zu jdm machen wybierać [ perf wybrać] się do kogośdas liegt auf dem \Weg to [jest] po drodzejdm den \Weg versperren zamykać [ perf zamknąć] komuś drogęaus dem \Weg! z drogi!auf diesem \Wege w ten sposóbauf schriftlichem \Wege ( form) w formie pisemnejauf illegalem \Wege nielegalnieauf dem besten \Wege sein etw zu tun być na najlepszej drodze do zrobienia czegośvom rechten \Weg abkommen zboczyć [o zejść] na złą drogęjdm/einer S. den \Weg bahnen torować [ perf u-] komuś/czemuś drogęjdm/einer S. aus dem \Weg gehen (jdn/etw meiden) unikać kogoś/czegośjdm über den \Weg laufen natknąć się na kogośetw in die \Wege leiten wszczynać [ perf wszcząć] cośjdn/etw aus dem \Weg räumen usuwać [ perf usunąć] kogoś/coś z drogijdm/einer S. im \Weg stehen stać komuś/czemuś na przeszkodzie -
12 Zaun
Zaun [ʦ̑aʊn, Pl: 'ʦ̑ɔynə] <-[e]s, Zäune> mpłot m, ogrodzenie ntein lebender \Zaun żywopłot metw vom \Zaun brechen wszczynać [ perf wszcząć] coś
См. также в других словарях:
wszczynać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, wszczynaćam, wszczynaća, wszczynaćają, wszczynaćany {{/stl 8}}– wszcząć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Va, wszczynaćczął, wszczynaćczęli (brak cz. przyszłego i trybu rozkazującego) {{/stl 8}}{{stl 7}} dawać czemuś… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wszczynać — ndk I, wszczynaćam, wszczynaćasz, wszczynaćają, wszczynaćaj, wszczynaćał, wszczynaćany wszcząć dk Xc, wszczął, wszczęła, wszczęli, wszczęty, wszcząwszy «zaczynać jakąś akcję, działalność, dawać czemuś początek; rozpoczynać, wzniecać» Wszcząć… … Słownik języka polskiego
wszczynać się – wszcząć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} zaczynać się, brać początek : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wszczęły się rokowania pokojowe. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wszczynać — Wszcząć alarm zob. alarm 1 … Słownik frazeologiczny
podnosić – podnieść [wszczynać – wszcząć] alarm — {{/stl 13}}{{stl 33}} zwracać uwagę na grożące niebezpieczeństwo :{{/stl 33}}{{stl 10}}W prasie podniósł się alarm z powodu zagrożenia swobód demokratycznych. Wszczęto alarm z powodu zagrożenia wścieklizną. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wszcząć — → wszczynać … Słownik języka polskiego
awantura — ż IV, CMs. awanturaurze; lm D. awanturaur 1. «zakłócenie spokoju; kłótnia, zajście» Nocne, pijackie, przykre awantury. Mieć z kimś awanturę. Robić, wszczynać awantury. Szukać, unikać awantur. Doszło do awantury. Ktoś jest zdolny, pochopny do… … Słownik języka polskiego
awanturować się — ndk IV, awanturować sięruję się, awanturować sięrujesz się, awanturować sięruj się, awanturować sięował się 1. «urządzać awantury, wszczynać kłótnie, zakłócać spokój; wykłócać się» Awanturować się z kimś. Awanturować się o byle co, z byle powodu … Słownik języka polskiego
burda — ż IV, CMs. burdardzie; lm D. burd «ordynarna kłótnia, awantura, bijatyka» Uliczna burda. Robić, wszczynać, wywoływać burdy. ‹z fr.› … Słownik języka polskiego
czub — m IV, D. a, Ms. czubbie; lm M. y 1. «upięte wysoko, sterczące włosy na wierzchu głowy» Loki ułożone w czub. ◊ Od czuba (głowy) do pięty «całkowicie, zupełnie; od stóp do głów» ◊ Brać, wziąć, porwać się za czuby «wszczynać, wszcząć bójkę; bić się» … Słownik języka polskiego
hałas — m IV, D. u, Ms. hałassie; lm M. y «nie skoordynowane, zakłócające spokój głośne dźwięki, głośny stuk, trzask, huk, głośna rozmowa, krzyki; wrzawa, harmider» Dokuczliwy, dziki, ogłuszający, piekielny hałas. Hałas uliczny. Hałas wielkiego miasta.… … Słownik języka polskiego