-
21 iacio
iacio, iēcī, iactum, ere (zu griech. ιημι = *ji-jemi), werfen, I) übh. werfen, A) eig.: 1) im allg.: rem in manus, Lucr.: lapides in murum, Caes.: totas arbores in altum, Curt.: fulmen in terras, in mare, Lucr. u. Cic.: lapides post terga, Ov.: armorum magnam multitudinem de muro in fossam, Caes.: faces atque aridam materiem de muro in aggerem eminus, Caes.: in alqm scyphum de manu, Cic.: alqm in praeceps, stürzen, Tac.: u. so se in profundum, Cic.: se ex muris in praeceps, Curt.: se e culmine turris, Ov.: tela, Lucr. u. Ov.: tela manu, Verg.: tela tormentis, Caes.: plumbum (fundā), Ov.: leae iaciebant corpora saltu undique, Lucr.: ciconiae pedes ante se iaciunt, Plin. – 2) insbes.: a) als t. t. des Würfelspiels, einen Würfel werfen, talos, Plaut.: talum ita, ut rectus assistat, Cic.: prägn., einen Wurf werfen, iacit volturios quattuor, Plaut. Curc. 357: tu male iactato, tu male iacta dato, Ov. art. am. 2, 204: iacta alea est, s. aleaalea. – b) auswerfen, ancoram, Caes. u.a.: ancoram de prora, Verg. – dah. über Bord werfen, merces, ICt. – c) herab-, hinabstürzen, in profundum, Cic.: se e culmine turris, Ov. – d) wegwerfen, von sich werfen, scuta, Plaut. trin. 1034: vestem procul (weit), Ov. met. 4, 357. – e) zuwerfen, oscula, Tac. hist. 1, 36. – f) vorwerfen, alqm canibus dilaniandum, Dict. 3, 14 u. 4, 3. – g) hin-, ausstreuen, verbreiten, flores,————Verg.: umorem in corpus, Lucr.: odorem, Lucan.: arbor poma iacit, Ov. – dah. ausstreuen = äen, triticum, Varro LL.: semen, Verg. u. Ov.: farra, Ov. – B) bildl.: 1) im allg., werfen, schleudern, alcis caput in mediam contentionem dissensionemque civilem, Cic.: in alcis caput verba superba, Prop.: iacere et immittere iniuriam in alqm, Cic.: contumeliam in alqm, Cic.: probra in feminas illustres, Tac.: futuris caedibus semina, Tac.: odia in longum, Tac.: talia verba favillae, Prop. – per ambages insidiarum minas, ausstoßen, Liv. – iacere mittereque ridiculum, Cic. – 2) insbes., in der Rede, im Gespräche hinwerfen, fallen lassen, vorbringen, sich verlauten lassen, äußern, assiduas querelas, Cic. poët.: suspicionem, Cic.: quod iacis obscure, Cic.: condicionum mentionem, Vell.: vera ac vana, Liv. – m. Acc. u. Infin., inter alias res iacit oportere decreta omnia rescindi, Sall.: finem adesse imperio inter se aut inter amicos iaciunt, Tac. – absol. m. de u. Abl., per ambages de lacu Albano, Liv.: de habitu cultuque, Tac. – II) prägn., aufwerfen, aufrichten, errichten, gründen, setzen, legen, aggerem, Caes.: moles in mare, Auct. b. Afr.: vallum, Liv.: fundamenta urbi, Liv.: muros, Verg. – im Bilde, fundamenta pacis, Cic.: gradum atque aditum ad rem, Cic.: salutem in arte, Verg. -
22 abwerfen
(unreg., trennb., hat -ge-)I v/t1. (Bomben, Ballast etc.) drop2. (Decke, Kleidung) throw off; (Reiter) throw; (Geweih) cast, shed; (Blätter) drop ( oder shed); (Haar) shed; ZOOL. (Haare, Federn) mo(u)lt3. fig. (Bürde, Joch) shake off4. SPORT (Hindernis, Latte) knock downII vt/i (Spielkarte) throw s.th. away, discard s.th.* * *(aus dem Sattel werfen) to unseat; to throw; to unhorse;(einbringen) to yield;(hinunterwerfen) to throw down;(wegwerfen) to release; to throw off; to slough; to throw away; to cast; to drop* * *ạb|wer|fen sep1. vtto throw off; Reiter to throw; Bomben, Flugblätter etc to drop; Ballast to jettison; Geweih to shed, to cast; Blätter, Nadeln to shed; (CARDS) to discard, to throw away; (SPORT) Ball, Speer to throw; Latte to knock off or down; (COMM ) Gewinn to yield, to return, to show; Zinsen to bear, to yield; (fig liter) Joch, Fesseln to cast or throw off2. vi (FTBL)to throw* * *1) (to get rid of; to take off: Some snakes cast their skins.) cast2) (to cast off (clothing, skin, leaves etc): Many trees shed their leaves in autumn.) shed* * *ab|wer·fenI. vt1. (aus der Luft herunterfallen lassen)▪ etw \abwerfen to drop sthBallast \abwerfen to drop [or shed] [or discharge] ballastdas Geweih \abwerfen to shed antlers2. (von sich werfen)einen Reiter \abwerfen to throw [or unseat] a rider3. FIN, ÖKON▪ etw \abwerfen to yield stheinen Gewinn \abwerfen to yield [or make] [or show] a profitZinsen \abwerfen to yield [or bear] [or earn] interest5. (ablegen)eine Karte \abwerfen to discard a cardII. vi* * *1.unregelmäßiges transitives Verb1) drop; < tree> shed <leaves, needles>; < stag> shed < antlers>; throw off < clothing>; jettison < ballast>; throw < rider>; (Kartenspiel) discard; (fig.) cast or throw off <yoke of tyranny etc.>2) (herunterstoßen) knock down4) (einbringen) bring in2.unregelmäßiges intransitives Verb (Sport) throw the ball out* * *abwerfen (irr, trennb, hat -ge-)A. v/t2. (Decke, Kleidung) throw off; (Reiter) throw; (Geweih) cast, shed; (Blätter) drop ( oder shed); (Haar) shed; ZOOL (Haare, Federn) mo(u)lt* * *1.unregelmäßiges transitives Verb1) drop; < tree> shed <leaves, needles>; < stag> shed < antlers>; throw off < clothing>; jettison < ballast>; throw < rider>; (Kartenspiel) discard; (fig.) cast or throw off <yoke of tyranny etc.>2) (herunterstoßen) knock down3) (ins Spielfeld werfen) throw out < ball>4) (einbringen) bring in2.unregelmäßiges intransitives Verb (Sport) throw the ball out* * *v.to drop from an aircraft expr. -
23 fling off
I. vtto \fling off off a burden/yoke ( fig) eine Last/ein Joch abwerfento \fling off off scruples ( fig) Bedenken über Bord werfen2. (rid)▪ to \fling off off ⇆ sb attacker, pursuer jdn abschütteln4. (say quickly)▪ to \fling off off ⇆ sth hint, insult, remark etw fallenlassenhe flung off in a temper er zischte wütend ab* * *vt sep (lit)coat abwerfen; opponent abschütteln; (fig) remark hinwerfen; restraints von sich werfen* * *A v/t1. ein Kleidungsstück abwerfen2. a) ein Joch etc abwerfen, abschütteln:fling off the chains of marriage sich aus den Fesseln der Ehe befreienb) → academic.ru/28055/fling_away">fling away 34. ein Gedicht etc schnell hinwerfen, aus dem Ärmel schütteln5. eine Bemerkung hinwerfen, fallen lassenB v/i davonstürzen -
24 whisk off
transitive verb1) (flap off) see academic.ru/93738/whisk_away">whisk away 1)2) (remove suddenly) [plötzlich] wegreißen* * *vt sepSee:= whisk away* * *transitive verb1) (flap off) see whisk away 1)2) (remove suddenly) [plötzlich] wegreißen3) see whisk away 3) -
25 wegwerfen
1) zum Abfall werfen выбра́сывать вы́бросить | etw. ist zu schade zum wegwerfen что-н. жа́лко выбра́сывать3) sich wegwerfen a) sich erniedrigen унижа́ться уни́зиться b) sich entwürdigen роня́ть урони́ть своё досто́инство c) an jdn. ве́шаться пове́ситься кому́-н. на ше́ю sein Leben wegwerfen конча́ть/ко́нчить жизнь самоуби́йством. das ist weggeworfenes Geld э́то напра́сно вы́брошенные де́ньги -
26 προ-ΐημι
προ-ΐημι (s. ἵημι), 1) act., vor-, vorausschicken, entsenden, vorwärts; Menschen, ἐγὼν ἑτάρους προΐειν (imperf.), Od. 9, 88. 10, 100 u. öfter; σὺ δέ με προΐεις, 24, 333; ὃ σφῶϊ προΐει, Il. 1, 336, u. öfter; τίπτε δέ σε πρόεσαν μνηστῆρες, Od. 4, 681; Ζεύς με πατὴρ προέηκε, Il. 11, 201; – auch leblose Dinge, wie προΐει δολιχόσκιον ἔγχος, er entsendete, schleuderte vorwärts die Lanze, 3, 346 u. öfter, wie ὀϊστόν, 13, 662; ὀκτὼ γὰρ προέηκα τανυγλώχινας ὀϊστούς, 8, 297; ἐς πόντον προΐησι βοὸς κέρας, wirst hinein, Od. 12, 253; φήμην δ' ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέηκεν, 20, 105, sie ließ ein vorbedeutendes Wort hören; ἔπος προέηκε, er ließ ein Wort fallen ohne Absicht, 14, 466; auch ertheilen, verleihen, κῠδος, Il. 16, 241; ἀγγελίας, Od. 2, 92; τήνδε ϑεῷ πρόες, diese entsende dem Gotte, laß sie dem Gotte zu Ehren los, Il. 1, 127; πηδάλιον ἐκ χειρῶν προέηκε, er ließ das Steuer aus den Händen fahren, Od. 5, 316; auch mit einem hinzutretenden inf., πόδα προέηκε φέρεσϑαι, sie ließ den Fuß fahren, so daß er hinfiel, 19, 468; vgl. αἰετὼ προέηκε πετέσϑαι, er entsendete die Adler zu fliegen, daß sie flogen, 2, 147; προέηκεν ἀῆναι, 3, 183. 10, 25. Von einem Flusse, ὕδωρ προΐει (hier praes.) ἐς Πηνειόν, er ergießt sein Wasser in den Peneios, Il. 2, 752; vgl. Hes. frg. bei Schol. Venet. Il. 2, 522; vgl. Eur. πέτρα ῥυτὰν παγὰν προϊεῖσα κρημνῶν, Hipp. 124. – So auch andere Dichter, προῆκαν υἱόν Pind. Ol. 1, 65, βασιλευέμεν τοι προήσειν P. 4, 166. – Uebh. preisgeben, dem Feinde verrathen, Her. 3, 137; χρήματα, sein Vermögen preisgeben, 1, 24; ἑαυτὸν ἐπί τι, εἴς τι, sich hineinstürzen in Etwas, sich einer Sache hingeben, Xen. Cyr. 7, 5, 76; – erlauben, ἐϑύετο, εἰ προεῖεν αὐτῷ οἱ ϑεοὶ πειρᾶσϑαι, An. 7, 2, 15. – 2) med προΐεμαι, von sich schicken, schleudern, βέλη, Pol. 3, 73, 3; φωνήν, 2, 29, 6; wie πᾶσαν φωνήν, 3, 84, 10, u. öfter, auf alle mögliche Art sprechen, bes. bitten; σπέρμα, S. Emp. adv. phys. 1, 101; – das Seinige von sich werfen, verschwenden, verschleudern, λόγους προέσϑαι, vergebliche Worte machen, Eur. Med. 1020 (aber Tim. Locr. 100 c, οὐδὲ λόγον ἔτι προέσϑαι δυνάσεται, ein Wort vorbringen); προέσϑαι τὴν εὐεργεσίαν ἄνευ μισϑοῠ, Plat. Gorg. 520 c, wie τούς σοι προεμένους εὐεργεσίαν Xen. An. 7, 7, 47, eine Wohlthat Jemandem zukommen lassen, wenn man nicht auf Ersatz rechnen kann; vgl. noch 7, 3, 31, wo οὐδὲν προςαιτοῠντες vorausgeht; προεμένου σοῦ ἃ περὶ πλείστου ποιεῖ, Plat. Phaed. 232 c; übh. schenken, geben, immer mit dem Nebenbegriffe des Freiwilligen, κάλλιστον ἔρανον αὐτῇ προιέμενοι, Thuc. 2, 43; τὴν Κέρκυραν ἐβούλοντο μὴ προέσϑαι τοῖς Κορινϑίοις, preisgeben, 1, 44; ἐφ' οἷς ἀπὸ τῶν ἰδίων προεῖτο, Dem. 18, 114; dah. Etwas überlassen, ehe es bezahlt ist, Plat. Legg. VIII, 849 e, vgl. Demodoc. 384 c, σὺ μὲν χρήσασϑαι ἐϑέλων, ὁ δέ σοι μὴ προέσϑαι, überlassen, leihen; auch einfach lassen, προέμενος τὰ ἴδια ἀνομοϑέτητα, Legg. VI, 780 a; zulassen, mit folgdm partic., Ἀϑηναῖοί φασιν ἐν οὐδενὶ ἡμᾶς προέσϑαι ἀδικουμένους, Thuc. 2, 73; – verrathen, ἔλεγεν, ὅτι οὐκ ἄν ποτε πρόοιτο (so ist der eigentlich attische Accent, nicht προοῖτο), ἐπεὶ ἅπαξ αὐτοῖς φίλος ἐγένετο, Xen. An. 1, 9, 10; im Ggstz von κτήσασϑαι, Cyr. 4, 2, 44; τὰ τέκνα Ῥωμαίοις εἰς ὁμηρίαν, zu Geiseln überlassen, Pol. 28, 4, 7; auch τοὺς καιρούς, den günstigen Zeitpunkt vorübergehen lassen, 1, 74, 13; den Feind entwischen lassen, 1, 79, 3; vernachlässigen, τὴν πόλιν 1, 9, 10, u. öfter; vgl. noch Dem. τὸ παρὸν ἀεὶ προιέμενοι 1, 9, τῆς ἰδίας ῥᾳϑυμίας ἕνεκα τοὺς ἄλλους Ἕλληνας ἅπαντας εἰς δουλείαν προέσϑαι 10, 25, ἀφ' ἧς ἀγνοίας πολλὰ προΐεσϑε τῶν κοινῶν 18, 134; auch im eigtl. Sinne, ϑοἰμάτιον προέσϑαι, das Kleid fahren lassen, 21, 216; προέσϑαι τὸν βίον, Plut. Anton. 53.
-
27 προΐημι
προ-ΐημι, (1) act., vor-, vorausschicken, entsenden, vorwärts; Menschen, auch leblose Dinge; προΐει δολιχόσκιον ἔγχος, er entsendete, schleuderte vorwärts die Lanze; φήμην δ' ἐξ οἴκοιο γυνὴ προέηκεν, sie ließ ein vorbedeutendes Wort hören; ἔπος προέηκε, er ließ ein Wort fallen ohne Absicht; erteilen, verleihen; τήνδε ϑεῷ πρόες, diese entsende dem Gotte, laß sie dem Gotte zu Ehren los; πηδάλιον ἐκ χειρῶν προέηκε, er ließ das Steuer aus den Händen fahren; mit inf., πόδα προέηκε φέρεσϑαι, sie ließ den Fuß fahren, so daß er hinfiel; αἰετὼ προέηκε πετέσϑαι, er entsendete die Adler zu fliegen, daß sie flogen. Von einem Flusse: ὕδωρ προΐει ἐς Πηνειόν, er ergießt sein Wasser in den Peneios. Übh. preisgeben, dem Feinde verraten; χρήματα, sein Vermögen preisgeben; ἑαυτὸν ἐπί τι, εἴς τι, sich hineinstürzen in etwas, sich einer Sache hingeben; erlauben; (2) προΐεμαι, von sich schicken, schleudern; πᾶσαν φωνήν, sprechen, bes. bitten; das Seinige von sich werfen, verschwenden, verschleudern; λόγους προέσϑαι, vergebliche Worte machen; οὐδὲ λόγον ἔτι προέσϑαι δυνάσεται, ein Wort vorbringen; τούς σοι προεμένους εὐεργεσίαν, eine Wohltat jemandem zukommen lassen, wenn man nicht auf Ersatz rechnen kann; übh. schenken, geben, immer mit dem Nebenbegriffe des Freiwilligen; dah. etwas überlassen, ehe es bezahlt ist; σὺ μὲν χρήσασϑαι ἐϑέλων, ὁ δέ σοι μὴ προέσϑαι, überlassen, leihen; auch einfach lassen; zulassen; verraten; τὰ τέκνα Ῥωμαίοις εἰς ὁμηρίαν, zu Geiseln überlassen; auch τοὺς καιρούς, den günstigen Zeitpunkt vorübergehen lassen; den Feind entwischen lassen; vernachlässigen; auch im eigtl. Sinne: ϑοἰμάτιον προέσϑαι, das Kleid fahren lassen -
28 wegschmeißen
1) zum Abfall werfen выбра́сывать вы́бросить | etw. ist zu schade zum wegschmeißen что-н. жа́лко выбра́сывать -
29 onus
onus (in Hdschr. oft honus), eris, n. (vgl. altindisch ānah, der Lastwagen), die Last, I) eig.: 1) im engeren Sinne, die Last, Ladung, Fracht, merces atque onera, Cic.: onera vehiculorum, Suet.: onus dorso subire, Hor.: iumentis onera deponere, Caes.: onera transportare, Caes.: onera capere posse (v. Kähnen), Liv.: naves onerariae LXIII expugnatae, quaedam cum suis oneribus, Liv.: alterius navis, alterius onus erat, Cic.: aptus onere ferundo (v. d. Schultern), Capit.: accommodatus oneri ferundo (v. Kamel), Sen.: tanto aptiora exportandis oneribus tarda iumenta sunt quam nobiles equi, Sen. – 2) im weiteren Sinne: a) objekt. = jede Last, Bürde, tanti oneris turrim moturos sese confiderent, Caes.: on. gravidi ventris, u. bl. onus, Leibesbürde, Leibesfrucht, Ov.: onera ciborum, die Exkremente, Plin.: und so onus ventris, Mart. u. Lampr. – b) subjekt. = die Last, Schwere einer Sache, Curt. 5, 3 (12), 21. – II) übtr.: A) im allg., die Last, Lästigkeit, Beschwerlichkeit, Bürde, die schwierige Aufgabe, a) objekt., onus (Aufgabe) grave et Athenarum et Cratippi (von seiten A. und des Kr.), Cic.: magnitudo oneris (der lästigen, schwierigen Aufgabe), Tac.: quantis oneribus premerere, lästigen Beschäftigungen, Cic.: oneri esse, zur Last sein, beschwerlich fallen, Sall. u. Liv.: providere debent, quid oneris in praesentia tollant, Cic.: plus oneris sustuli (habe ich auf mich genommen), quam ferre me posse intellego, Cic.: unam familiam subisse civitatis onus, Liv.: neque mihi quidquam oneris suscepi, cum illa dixi, quo minus honeste hanc causam et libere possem defendere, noch fällt mir wegen jenes Vortrages irgend etwas zur Last, so daß ich nicht usw., Cic. Clu. 142: onus alci iniungere, eine Last (des Amtes) auflegen, Liv.: hoc onus si aliqua ex parte allevabitis, Cic.: id onus reicere (von sich werfen), Cic.: opprimi onere officii, Cic.: et praetori et consilio haud mediocre onus demptum erat de Scipione cognoscendi, Liv. – probandi onus, Last, Verbindlichkeit, ICt. – b) subjekt., die Last, Schwere einer Sache, epici carminis onera lyrā sustinere, Quint. 10, 1, 62. – B) insbes.: a) die Last, die Abgabe, bes. die Schuldenlast, oneribus premi, Cic.: onera graviora iniungere, Caes.: Ilienses ab omni onere immunes praestare, Suet. – b) die Last, die Ausgabe, Unkosten, onera bellorum civilium, Suet.: onera imperatoria (eines Kaisers), patria (eines Vaters), Suet.: explicare onera, sich aus der Geldklemme befreien, Suet.
-
30 onus
onus (in Hdschr. oft honus), eris, n. (vgl. altindisch ānah, der Lastwagen), die Last, I) eig.: 1) im engeren Sinne, die Last, Ladung, Fracht, merces atque onera, Cic.: onera vehiculorum, Suet.: onus dorso subire, Hor.: iumentis onera deponere, Caes.: onera transportare, Caes.: onera capere posse (v. Kähnen), Liv.: naves onerariae LXIII expugnatae, quaedam cum suis oneribus, Liv.: alterius navis, alterius onus erat, Cic.: aptus onere ferundo (v. d. Schultern), Capit.: accommodatus oneri ferundo (v. Kamel), Sen.: tanto aptiora exportandis oneribus tarda iumenta sunt quam nobiles equi, Sen. – 2) im weiteren Sinne: a) objekt. = jede Last, Bürde, tanti oneris turrim moturos sese confiderent, Caes.: on. gravidi ventris, u. bl. onus, Leibesbürde, Leibesfrucht, Ov.: onera ciborum, die Exkremente, Plin.: und so onus ventris, Mart. u. Lampr. – b) subjekt. = die Last, Schwere einer Sache, Curt. 5, 3 (12), 21. – II) übtr.: A) im allg., die Last, Lästigkeit, Beschwerlichkeit, Bürde, die schwierige Aufgabe, a) objekt., onus (Aufgabe) grave et Athenarum et Cratippi (von seiten A. und des Kr.), Cic.: magnitudo oneris (der lästigen, schwierigen Aufgabe), Tac.: quantis oneribus premerere, lästigen Beschäftigungen, Cic.: oneri esse, zur Last sein, beschwerlich fallen, Sall. u. Liv.: providere debent, quid oneris in praesentia tollant, Cic.: plus————oneris sustuli (habe ich auf mich genommen), quam ferre me posse intellego, Cic.: unam familiam subisse civitatis onus, Liv.: neque mihi quidquam oneris suscepi, cum illa dixi, quo minus honeste hanc causam et libere possem defendere, noch fällt mir wegen jenes Vortrages irgend etwas zur Last, so daß ich nicht usw., Cic. Clu. 142: onus alci iniungere, eine Last (des Amtes) auflegen, Liv.: hoc onus si aliqua ex parte allevabitis, Cic.: id onus reicere (von sich werfen), Cic.: opprimi onere officii, Cic.: et praetori et consilio haud mediocre onus demptum erat de Scipione cognoscendi, Liv. – probandi onus, Last, Verbindlichkeit, ICt. – b) subjekt., die Last, Schwere einer Sache, epici carminis onera lyrā sustinere, Quint. 10, 1, 62. – B) insbes.: a) die Last, die Abgabe, bes. die Schuldenlast, oneribus premi, Cic.: onera graviora iniungere, Caes.: Ilienses ab omni onere immunes praestare, Suet. – b) die Last, die Ausgabe, Unkosten, onera bellorum civilium, Suet.: onera imperatoria (eines Kaisers), patria (eines Vaters), Suet.: explicare onera, sich aus der Geldklemme befreien, Suet. -
31 Adam
m: der alte Adam regt sich искушение овладевает (кем-л.). Der alte Adam regt sich in ihm, er widersteht nicht der Versuchung und läßt sich verführen, den alten Adam ablegen [abstreifen, austreiben, ausziehen, von sich werfen] стать другим человеком, освободиться от старых привычек [взглядов]. Schwer fällt es einem, den alten Adam abzustreifen, seit Adams Zeiten со времён Адама, с незапамятных времён. Diese Gaststätte steht hier seit Adams Zeiten. bei Adam und Eva anfangen начинать с самого начала. Fang doch nicht wieder bei Adam und Eva an. Erzähl, wie die Sache ausgegangen ist. nach Adam Riese по простой арифметике, если точно подсчитатьср. русск. уст по Малинину и Буренину. Nach Adam Riese muß die Endzahl stimmen.Deutsch-Russisches Woerterbuch der umgangssprachlichen und saloppen > Adam
-
32 сбросить с себя
-
33 maske
maske s1) (a. fig) Maske f\maskesi düşmek demaskiert werden, entlarvt werden\maskesini atmak die Maske abwerfen, die Maske von sich werfen, die Maske fallen lassen, sich demaskierenbir şeyin maskesini düşürmek [o sıyırmak] etw entlarvenbirinin maskesini kaldırmak jdn demaskieren, jdm die Maske vom Gesicht reißenhayırseverlik \maskesi altında unter dem Deckmantel der Hilfsbereitschaft -
34 Maske
f (11) maska, üzlük; eine \Maske tragen* / vornehmen* / vorstecken maska taxmaq (həmç. məc.); die \Maske ablegen / von sich werfen* / fallen lassen* maskanı atmaq (həmç. məc.); die \Maske von j-s Gesicht reißen* kiminsə iç üzünü açmaq -
35 Maske
f =, -n1) в разн. знач. маска2) перен. личина, маска, притворствоdie Maske ablegen ( abnehmen, von sich werfen, fallen lassen) — снять ( сбросить) маскуeine Maske tragen ( vornehmen, vorstecken) — носить ( надеть) маскуj-m die Maske herunterreißen ( abreißen, vom Gesicht reißen) — сорвать маску с кого-л.ohne Maske — без маски, без личиныin der Maske spielen — играть в гриме4) маска (человек в маске, маскарадном костюме); ряженый5) см. Maskaron7) воен. маска противогаза9) кино маска; кашета, рамка ( кинопроектора); фото маска-рамочка10) ср.-нем. большое белое пятно на лбу у животного -
36 radio
radio, āvi, ātum, āre, u. Depon. radior, ārī (v. radius, der Strahl), strahlen, Strahlen von sich werfen, schimmern, α) Form -o: argenti radiabant lumine valvae, Ov.: fulgentius radiant colores, Plin.: felium in tenebris fulgent radiantque oculi, Plin.: digiti de anulis radiant, Hieron. epist 22, 28. – v. Pers., miles radiabat in armis, Prop.: radiabant (strahlten = waren mit einer Strahlenkrone umgeben) tempora nati, Sil. – bildl. quasi (Fortuna) de industria prospera eius adversis radiaret, als wolle sie sein Glück durch Unglück im glänzenden Strahlenlichte erscheinen lassen, Flor. 4, 2, 30. – radiare, trans. = bestrahlen, si hunc locum malevolae stellae radiaverint, Firm. math. 8, 20. – β) Form -or: galeae gemmis radientur et auro, Ov.: templa marmore nitent et auro radiantur, Tac. dial. – γ) Partic. radiāns, strahlend, luna, Verg.: carbunculi, Plin.: cometes radianti luce, Calp.: poet. übtr., roseā radiante iuventā, Val. Flacc. – subst., radiāns = sol, Cic. poët. or. 152.
-
37 fortschleudern
fortschleudern, iaculari (mit der Schleuder etc.). – proicere (übh. fernhin, von sich werfen).
-
38 radio
radio, āvi, ātum, āre, u. Depon. radior, ārī (v. radius, der Strahl), strahlen, Strahlen von sich werfen, schimmern, α) Form -o: argenti radiabant lumine valvae, Ov.: fulgentius radiant colores, Plin.: felium in tenebris fulgent radiantque oculi, Plin.: digiti de anulis radiant, Hieron. epist 22, 28. – v. Pers., miles radiabat in armis, Prop.: radiabant (strahlten = waren mit einer Strahlenkrone umgeben) tempora nati, Sil. – bildl. quasi (Fortuna) de industria prospera eius adversis radiaret, als wolle sie sein Glück durch Unglück im glänzenden Strahlenlichte erscheinen lassen, Flor. 4, 2, 30. – radiare, trans. = bestrahlen, si hunc locum malevolae stellae radiaverint, Firm. math. 8, 20. – β) Form -or: galeae gemmis radientur et auro, Ov.: templa marmore nitent et auro radiantur, Tac. dial. – γ) Partic. radiāns, strahlend, luna, Verg.: carbunculi, Plin.: cometes radianti luce, Calp.: poet. übtr., roseā radiante iuventā, Val. Flacc. – subst., radiāns = sol, Cic. poët. or. 152. -
39 abwerfen
ab|wer·fen irreg vtetw \abwerfen to drop sth;Ballast \abwerfen to drop [or shed] [or discharge] ballast;das Geweih \abwerfen to shed antlers2) ( von sich werfen)einen Reiter \abwerfen to throw [or unseat] a rider3) fin, ökonetw \abwerfen to yield sth;einen Gewinn \abwerfen to yield [or make] [or show] a profit;Zinsen \abwerfen to yield [or bear] [or earn] interestdie Fesseln/das Joch der Sklaverei \abwerfen ( fig) to cast [or throw] off the yoke of slavery ( fig)5) ( ablegen)eine Karte \abwerfen to discard a cardvi -
40 Maske
Maske f =, -n в разн. знач. ма́скаMaske f =, -n перен. личи́на, ма́ска, притво́рствоdas ist alles nur Maske! всё э́то сплошно́е притво́рствоdie Maske ablegen [abnehmen, von sich werfen, fallen lassen] снять [сбро́сить] ма́скуeine Maske tragen [vornehmen, vorstecken] носи́ть [наде́ть] ма́скуj-m die Maske herunterreißen [abreißen, vom Gesicht reißen] сорва́ть ма́ску с кого́-л.ohne Maske без ма́ски, без личи́ныunter der Maske der Freundschaft под личи́ной дру́жбыMaske f =, -n ма́ска (челове́к в ма́ске, маскара́дном костю́ме), ря́женыйMaske f =, -n разг. дура́к, болва́нMaske f =, -n воен. ма́ска противога́заMaske f =, -n воен. маскиру́ющее закры́тие; ма́скаMaske f =, -n (кино́.) ма́ска; каше́та, ра́мка (кинопрое́ктора), (фо́то.) ма́ска-ра́мочкаMaske f =, -n . ср.-нем. большо́е бе́лое пятно́ на лбу у живо́тного
См. также в других словарях:
Die Maske fallen lassen \(oder: von sich werfen\) — Die Maske fallen lassen (oder: von sich werfen); jemandem die Maske vom Gesicht reißen Wer die Maske fallen lässt oder von sich wirft, zeigt sein wahres Gesicht, gibt seine Verstellung auf. So heißt es etwa in Heinz Küppers Roman »Simplicius… … Universal-Lexikon
Werfen — Wêrfen, verb. irregul. act. Präs. ich werfe, du wirfst, er wirft, wir werfen, u.s.f. Conj. werfe; Imperf. warf, (ehedem wurf,) Conj. würfe; Particip. geworfen. Es bedeutet, einen Körper mit Heftigkeit durch den freyen Luftraum forttreiben, und… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
werfen — werfen: Das gemeingerm. Verb mhd. werfen, ahd. werfan, got. waírpan, engl. to warp »sich werfen, krümmen«, schwed. värpa »Eier legen« ist verwandt mit lit. ver̃pti »spinnen« (eigentlich »drehen«), russ. vérba »Weide« (nach den biegsamen, zum… … Das Herkunftswörterbuch
Werfen [1] — Werfen, 1) die Handlung, vermöge welcher ein in der Hand gehaltener Körper durch eine schwingende u. stoßende Bewegung der Hand u. des Arms mit mehr od. minderer Gewalt u. Schnelligkeit so fortbewegt wird, daß er mit zeitweiliger Überwindung der… … Pierer's Universal-Lexikon
Sich in Gala werfen — Die umgangssprachliche Redewendung wird scherzhaft gebraucht im Sinne von »sich für einen besonderen Anlass festlich anziehen«: Ich bin gleich so weit, ich muss mich nur noch in Gala werfen. In seinem Roman »Der veruntreute Himmel« schreibt… … Universal-Lexikon
werfen — schleudern; feuern (umgangssprachlich); schmeißen; schmettern; Junge bekommen; (sich) biegen; (sich) krümmen; verziehen * * * wer|fen [ vɛrfn̩], wirft, warf, geworfen … Universal-Lexikon
Werfen — Verziehen (Platte, Fliese) * * * wer|fen [ vɛrfn̩], wirft, warf, geworfen: 1. <tr.; hat a) mit einem Schwung durch die Luft fliegen lassen: sie hat den Ball 10 Meter weit geworfen; er warf alle Kleider von sich; <auch itr.> sie wirft gut … Universal-Lexikon
von — seitens; von Seiten; vonseiten * * * von [fɔn] <Präp. mit Dativ>: 1. a) gibt einen räumlichen Ausgangspunkt an: der Zug kommt von Berlin; von Norden nach Süden; von hier; von oben; es tropft von den Bäumen; von woher stammst du?; von hier… … Universal-Lexikon
Werfen — 1. Einer wirfft mit Koth, der andere mit Russ. – Lehmann, 699, 8. Von zweien, die sich schelten. 2. Man wirft oft einen mit dem Bratspiess, der den Braten nicht gegessen. 3. Viel werfen bringt allerlei Würfel. – Eiselein, 652; Simrock, 11929. Lat … Deutsches Sprichwörter-Lexikon
werfen — wẹr|fen (von Tieren auch für gebären); du wirfst; du warfst; du würfest; geworfen; wirf!; sich werfen … Die deutsche Rechtschreibung
Sich in die Brust werfen — Sich in die Brust werfen; mit geschwellter Brust Die Wendung »sich in die Brust werfen« steht für »prahlen, sich mit etwas brüsten«: Ihr braucht euch nicht in die Brust zu werfen, so gut habt ihr gar nicht gespielt. Sie warf sich stolz in die… … Universal-Lexikon