Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

vene

  • 101 usus

    1.
    ūsus, a, um, Part. of utor.
    2.
    ūsus, ūs, m. [utor], the use or using of any thing, in the widest sense (cf.: consuetudo, mos).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    The use, employment, exercise of any thing; with gen. obj.:

    virtus in usu sui tota posita est: usus autem ejus est maximus civitatis gubernatio,

    Cic. Rep. 1, 2, 2:

    cetera, ad virtutis usum idonea,

    id. Ac. 1, 6, 22.— Absol.:

    Quaeque ipsi doceant in usu habere,

    Plin. Ep. 1, 10, 10:

    nec rhus Latinum nomen habet, cum in usum pluribus modis veniat,

    Plin. 24, 11, 54, § 91.—
    2.
    Wear, a wearing out or away ( poet.):

    ferreus adsiduo consumitur anulus usu,

    Ov. A. A. 1, 473:

    silices tenuantur ab usu,

    id. ib. 3, 91.—
    3.
    Use, enjoyment, [p. 1939] fruition:

    et usu rerum necessarium et dignitate spoliatum iri,

    Caes. B. G. 7, 66:

    tantumque nobis in nostrum privatum usum, quantum ipsi superesse posset, remitteret,

    Cic. Rep. 1, 8, 13:

    cave sis ne tu te usu perduis (i. e. ex usu tui),

    lose control of yourself, Plaut. Am. 2, 2, 225 Ussing ad loc.—
    4.
    Use, practice, exercise:

    tantum usu cottidiano et exercitatione efficiunt, uti, etc.,

    Caes. B. G. 4, 33:

    quod adsiduus usus uni rei deditus et ingenium et artem saepe vincit,

    Cic. Balb. 20, 45:

    cum rerum magnarum tractatio atque usus cum illarum artium studiis et cognitione conjungitur,

    id. Rep. 3, 3, 5:

    ad eam doctrinam, quam suo quisque studio adsecutus esset, adjungeretur usus frequens,

    id. de Or. 1, 4, 15:

    docuit nos longa vita ususque rerum maximarum,

    id. ib. 2, 50, 204:

    usu quidem in re publicā rerum maximarum facile omnis viceris,

    id. Rep. 1, 23, 37.—
    5.
    Use, experience, discipline, skill acquired by practice (cf. experientia): Da. O Geta, provinciam Cepisti duram. Ge. Mi usus venit, hoc scio, i. e. I have found it so by experience, Ter. Phorm. 1, 2, 23 (al. usu venit; v. infra, II. C. 2.):

    vir tali prudentiā, etiam usu atque exercitatione praeditus,

    Cic. Clu. 31, 84:

    res posita in usu militari,

    id. Imp. Pomp. 10, 28:

    usum in re publicā magnum habere,

    id. Phil. 10, 2, 6: magnum in re militari usum habere, Caes B G. 1, 39; id. B. C. 2, 34:

    non recusare se, quin nullius usus imperator existimaretur,

    id. ib. 3, 45:

    nullo usu rei militaris percepto,

    id. B. G. 6, 40; id. B. C. 3, 84:

    usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    id. B. G. 3, 8:

    ne usu manuque reliquorum opinionem fallerent,

    id. B. C. 3, 86:

    et Marius aut belli usum aut studia volgi amissurus,

    Sall. J. 84, 3; cf. id. ib. 89, 6:

    dantur duo usu sapientiāque praestantes,

    Nep. Timoth. 3, 2:

    seris venit usus ab annis,

    Ov. M. 6, 29:

    tum foeda clades, Romanisque usu incognita,

    Flor. 2, 2, 23. —Personified:

    adiciam quod me docuit usus, magister egregius,

    experience, Plin. Ep. 1, 20, 12:

    usum et esse et haberi optimum dicendi magistrum,

    id. ib. 6, 29, 4.—
    6.
    Use, habit, usage, custom, practice:

    usum loquendi populo concessi: scientiam mihi reservavi,

    Cic. Or. 48, 160:

    dicendi omnis ratio in medio posita communi quodam in usu,

    id. de Or. 1, 3, 12:

    neque quem usum belli haberent, aut quibus institutis uterentur,

    Caes. B. G. 4, 20:

    (vitulos) ad studium atque usum formabis agrestem,

    Verg. G. 3, 163:

    est omnino Capitoni in usu claros viros colere,

    it is his custom, Plin. Ep. 1, 17, 3:

    populum auctoritate suā ad usum frugalitatis revocavit,

    Just. 20, 4, 5:

    ab his Galli usum vitae cultioris didicerunt,

    id. 43, 4, 1:

    at horum recitatio usu jam recepta est,

    Plin. Ep. 7, 17, 3:

    cadent vocabula, si volet usus,

    Hor. A. P. 71.—
    B.
    In partic.
    1.
    In jurid. lang.
    a.
    Usus et fructus, usus fructusque, and more frequently in one word, ūsusfructus, the use and enjoyment of property belonging to another, usufruct:

    usus enim ejus fundi et fructus testamento viri fuerat Caesenniae,

    Cic. Caecin. 7, 19:

    sibi horum usus fructusque contingat,

    Sen. Ep. 73, 9:

    rem nobis eripit casus, usum fructumque apud nos relinquit,

    id. ib. 98, 11:

    usumfructum omnium bonorum suorum Caesenniae legat, ut frueretur una cum filio,

    Cic. Caecin. 4, 11; cf.:

    ususfructus est jus alienis rebus utendi fruendi, salvā rerum substantiā,

    Dig. 7, 1, 1; v. the entire title, usufructu: dominus proprietatis alii usumfructum in jure cedere potest, Gai inst. 2, 30 sqq.; 2, 86; Ulp. Fragm. 15, 3.—
    b. (α).
    In the connection usus et auctoritas, or without the copula, usus auctoritas; v. auctoritas; and cf. Rein, Röm. Privatr. p. 144 sq.—
    (β).
    In the phrase usu capere, to acquire by prescription (often as one word; v. 1. usucapio); hence, com.: Mer. Quojus nunc es? Sos. Tuos:

    nam pugnis usu fecisti tuom,

    Plaut. Am. 1, 1, 218.—
    2.
    Intercourse, familiarity, association, intimacy, society (cf.:

    consuetudo, conversatio): domesticus usus et consuetudo,

    Cic. Rosc. Am. 6, 15:

    quocum mihi est magnus usus,

    id. Fam. 7, 32, 1; 9, 25, 2:

    conjunctus magno usu familiaritatis,

    id. ib. 13, 52:

    in tanto usu nostro tantāque amicitiā,

    id. Planc. 2, 5:

    inter nosmet ipsos vetus usus intercedit,

    id. Fam. 13, 23, 1: ut insinuaret se in quam maxime familiarem usum, Liv. 40, 21, 11:

    recens praestat nec longo cognitus usu,

    Ov. Tr. 3, 5, 9:

    natio nullo commercio colens mutuos usus,

    Curt. 7, 3, 5:

    neminem in usu habes nisi tibi dilectum,

    Plin. Pan. 88.—Hence,
    b.
    In mal. part., Tib. 1, 9, 55; Ov. R. Am. 357.—
    3.
    Use, practice, reality (opp. species):

    ut (liberi) in usum boni sint et in speciem populo,

    Plaut. Most. 1, 2, 42:

    illam alteram (partem Numidiae) specie quam usu potiorem Adherbal possedit,

    Sall. J. 16, 5:

    ut non in usum sic ad speciem imperii,

    Flor. 3, 13, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Use, usefulness, value, utility, benefit, profit, advantage:

    levis fructus, exiguus usus,

    Cic. Rep. 1, 17, 26:

    (arborum) consectio magnos usus affert ad navigia facienda,

    id. N. D. 2, 60, 152:

    propter lini inopiam atque ejus usus inscientiam,

    Caes. B. G. 3, 13:

    naves factae subito ex umidā materiā non eundem usum celeritatis habebant,

    capacity, fitness, id. B. C. 1, 58:

    natis in usum laetitiae scyphis Pugnare,

    service, Hor. C. 1, 27, 1:

    aurum cogere humanos in usus,

    id. ib. 3, 3, 51:

    pater, si das hujus mihi nominis usum,

    Ov. M. 2, 36:

    nescis, quo valeat numus? quem praebeat usum?

    Hor. S. 1, 1, 73:

    quidve ad amicitias, usus rectumne trahat nos,

    id. ib. 2, 6, 75:

    neque quisquam omnium libidini simul et usui paruit,

    Sall. C. 51, 2:

    plures quam quot satis in usum erant ignes,

    Liv. 36, 10, 12:

    servos quos domum quis ducet suo usu,

    Dig. 50, 16, 203:

    cicuta quoque venenum est... ad multa tamen usus non omittendi,

    Plin. 25, 13, 95, § 151.—In partic., usui or ex usu esse, to be of use, service, or benefit, to be useful, serviceable, advantageous, or profitable:

    esse usui civitati, ea, quae sunt usui ad armandas naves,

    Caes. B. G. 5, 1; id. B. C. 1, 19; Liv. 3, 33, 5; cf.:

    (Satrius) fuit et mihi et Quinto fratri magno usui in nostris petitionibus,

    Cic. Att. 1, 1, 3:

    magno usui rei publicae esse,

    id. Phil. 10, 11, 26; Caes. B. G. 3, 14:

    bono usui esse,

    Plaut. Curc. 4, 2, 15:

    peritos legum ad condenda nova jura usui fore credebant,

    Liv. 3, 33, 5:

    declararent, utrum proelium ex usu esset necne,

    Caes. B. G. 1, 50; so,

    ex usu esse,

    Cic. Tusc. 4, 7, 14; Plin. 25, 13, 110, § 175:

    ad omnia haec magis opportunus nec magis ex usu tuo Nemo'st,

    Ter. Eun. 5, 9 (8), 47. —
    B.
    Use, occasion, need, want, necessity:

    non te instruere domum tuam voluerunt in provinciā, sed illum usum provinciae supplere,

    Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9:

    quae belli usus poscunt, suppeditare,

    Liv. 26, 43, 7:

    illuc euntium, quā quemque suorum usuum causae ferrent,

    id. 6, 25, 9.—
    2.
    Usus est, or usus venit, there is need, it is necessary, becomes requisite.
    a.
    Usus est (most freq. ante-class., esp. after the analogy of opus est with the abl.).
    (α).
    Absol.:

    egomet mihi fero, quod usu'st,

    Plaut. Merc. 5, 2, 13:

    ubicumque usus siet,

    id. Bacch. 4, 4, 9; and, with ellipsis of subst. verb:

    dico ut usus fieri,

    id. As. 2, 2, 109:

    si quando usus esset,

    Cic. Off. 1, 26, 92: Me. Mihi sic est usus: tibi ut opus facto'st, face. Ch. An cuiquam est usus homini, se ut cruciet? Me. Mihi, Ter. Heaut. 1, 1, 28 sq.; cf.:

    ut equites Pompeianorum impetum, cum adesset usus, sustinere non possent,

    Caes. B. C. 3, 84, 4.—
    (β).
    With abl.:

    viginti jam usu'st filio argenti minis,

    Plaut. As. 1, 1, 76; cf. id. Bacch. 4, 4, 55; 4, 9, 47:

    mulier quae se suamque aetatem spernit, speculo ei usus est,

    id. Most. 1, 3, 93:

    curatore usus est,

    Cic. Leg. 3, 4, 10:

    ad eam rem usus est tuā mihi operā,

    Plaut. Pers. 2, 5, 27:

    tacere nequeo misera, quod tacito usus est,

    id. Cist. 1, 2, 10:

    argento invento,

    id. Ps. 1, 1, 48:

    facto,

    id. Am. 1, 3, 7; id. Rud. 2, 3, 67; id. Stich. 1, 1, 56 al.:

    dicto,

    id. Trin. 2, 4, 102:

    navis, quibus usus non est, omnis praecidisse,

    Cic. Att. 9, 6, 3:

    quibus (navibus) consuli usus non esset,

    Liv. 30, 41, 8:

    nunc viribus usus, Nunc manibus rapidis, omni nunc arte magistrā,

    Verg. A. 8, 441:

    ad eam rem usu'st homine astuto, docto, scito et callido,

    Plaut. Ps. 1, 3, 151.—Pleonast.:

    non usus facto'st mihi nunc hunc intro sequi,

    Ter. Hec. 3, 1, 47.—
    (γ).
    With ut:

    nunc ad me ut veniat usu'st Acroteleutium,

    Plaut. Mil. 4, 3, 39; cf. Ter. Heaut. 1, 1, 28 supra.—
    (δ).
    With gen.:

    alii offerunt se, si quo usus operae sit,

    Liv. 26, 9, 9.—
    b.
    Usus venit (not in Cic.):

    si quis usus venerit, Meminisse ego hanc rem vos volo,

    Plaut. Cist. 1, 2, 28: quom ad praetorem usus veniet, id. Poen. 3, 4, 17; id. Bacch. 2, 3, 129:

    si usus vene rit,

    id. Merc. 3, 1, 20:

    non usus veniet, spero,

    Ter. Heaut. 3, 2, 42:

    ut, si usus veniat, suum quisque locum teneat,

    if occasion should arise, Caes. B. G. 7, 80.—
    (β).
    With abl.:

    ubi usus veniat contra consertā manu,

    Plaut. Mil. 1, 1, 3.—
    C.
    A fit occasion or opportunity to be used.
    1.
    Usus est or adest, an occasion or opportunity offers:

    de ceteris studiis alio loco dicemus, si usus fuerit,

    Cic. Tusc. 4, 3, 5.—
    2.
    Esp.: usu venit, it happens, occurs, befalls, chances:

    nam quid homini potest turpius, quid viro miserius aut acerbius usu venire?

    Cic. Quint. 15, 49; id. Verr. 2, 5, 39, § 101:

    si id culpa senectutis accideret, eadem mihi usu venirent,

    id. Sen. 3, 7:

    idem solet in demonstratione usu venire,

    id. Inv. 1, 10, 14; 1, 54, 104:

    quod item in poëmatis, in picturis usu venit,

    id. Off. 3, 3, 15:

    hoc illud eis usu venire solet, ut, etc.,

    id. Ac. 2, 11, 35:

    cum praesertim mihi usu venturum non arbitrarer, ut, etc.,

    id. Fam. 3, 8, 6: et, id quod usu venerat, Eumolpidas demigravit, actually occurred (however strange), Nep. Alcib. 4, 5:

    id quod numquam antea usu venerat,

    id. ib. 6, 3:

    praemeditatus, quid sibi esset usu venturum,

    Auct. Her. 2, 5, 8:

    Caesar biduum in iis locis moratus, quod haec de Vercingetorige usu ventura opinione perceperat,

    Caes. B. G. 7, 9:

    usu venire ut abhorreant, etc.,

    Cic. Fin. 1, 3, 8.—Separated or in a reversed order:

    non venit idem usu mihi quod tu tibi scribis,

    Cic. Att. 7, 26, 1:

    quod cuipiam Thraco venisse usu fabula est,

    Gell. 19, 12, 6:

    quid, quod usu memoria patrum venit, ut, etc.,

    Cic. de Or. 1, 40, 183.

    Lewis & Short latin dictionary > usus

  • 102 οἶνος

    Grammatical information: m.
    Meaning: `wine' (Il.).
    Other forms: dial. Ϝοῖνος
    Compounds: Very many compp., e.g. οἰνο-χόος m. `cupbearer' with - χοέω, - χοῆσαι `to be a cupbearer, to pour wine' (Il.), ep. also - χοεύω (only pres.), metr. conditioned (Schwyzer 732, Chantraine Gramm. hom. 1, 368); οἰν-άνθη f. `fruit-bearing bud, blossom of the vine', also metaph. of the grape (since Pi., Thphr.), also name of a plant, `meadowsweet, Spiraea flipendula', because of the smell (Cratin., Arist.), name of an unknown bird (Arist.; Thompson Birds s. v.); ἄ-οινος `without wine' (IA.), ἔξ-οινος `drunken' (Alex., Plb.), backformation from ἐξ-οινόομαι `to get drunk' (E.); more in Strömberg Prefix Studies 72 (also Schwyzer-Debrunner 462). On Οἰνόη cf. 2. οἴη.
    Derivatives: A. Subst. 1. Diminut., mostly belittling: οἰν-άριον (D., hell.; because of the meaning not from οἴναρον, cf. Chantraine Form. 74); - ίσκος (Cratin., Eub.), - ίδιον (Apollod.). 2. οἴνη f. `vine' (Hes.; like ἐλαία: ἔλαιον a.o., Schwyzer-Debrunner 30, Chantraine 24); οἰνάς f. `id.' (AP, Nic.; Chantr. 353), also `rock dove, Columba livia', after the colour (Arist.; details in Thompson Birds s.v.); also adj. `belonging to the wine' (AP, APl.). 3. οἴν-αρον n. `vineleaf, grape vine' (X., Thphr.) with - αρίς, - αρία, - άρεος, - αρίζω (Ibyc., Ar., Hp., Thphr.). 4. οἰνοῦττα f. `wine cake' (Ar.), also name of a plant with intoxicating effect (Arist.; Schwyzer 528, Chantraine Form. 272). 5. οἰνών, - ῶνος m. `wine cellar' (X., hell.). 6. Ϝοινώα f. `vineyard?' (Thespiae; cf. προθυρῴα a.o. in Hdn. Gr. 1, 303). 7. Some H.glosses: οἴνωτρον χάρακα, ἧ την ἄμπελον ἱστᾶσι, γοίνακες (= Ϝ-) βλαστοί, γοινέες κόρακες (cf. οἰνάς). -- B. Adj. 8. οἰν-ηρός `containing wine, abundant in wine' (Pi., Ion., Arist.); 9. - ώδης `winelike, redolent of wine' (Hp., Arist.); 10. - ικός `belonging to the wine' (hell., inscr. a. pap.). -- C. Verbs. 11. οἰν-ίζομαι `to get oneself wine' (Il., late prose), - ίζω `to resemble wine' (Thphr., Dsc.); with οἰν-ιστήρια n. pl. name of an Attic feast (Eup., H., Phot.); cf. Άνθεστήρια, χαριστήρια a.o. 12. οἰν-όομαι, - όω `to intoxicate (oneself)' (Ion., Od., trag.) with - ωσις f. `intoxication' ( Stoic., Plu.); on the meaning cf. Müri Mus. Helv. 10, 36. -- On the PN Οἰνεύς s. Bosshardt 106 f.; on the riverN Οἰνοῦς m. (Laconia) and on Οἰνοῦσσαι f. pl. (islands) Krahe Beitr. z. Namenforsch. 2, 233.
    Origin: IE [Indo-European] [1120?] *u̯eiH- `turn, bend'
    Etymology: With (Ϝ)οῖνος agree, except for the gender and auslaut, Lat. vīnum (if from *u̯oinom; Umbr. etc. vinu then Lat. LW [loanword]), Arm. gini (\< *u̯oinii̯o-), Alb. vênë (\< *u̯oinā); an IE word for `wine', reconstructed from this, may together with the related Lat. vītis `vine' and many others (s. on ἴτυς) belong to the group u̯ei- `turn, bend'. As the wild vine a.o. was at home in southern Russia and certain parts of middle Europe, this assumption is acceptable also from the aspect of historical facts. As however the cultivation of the vine has started in the Mediterranean lands or in the Pontus area and in the south of the Caucasus, most scholars incline, to look for the origin of the word in these countries, what would point to non-IE origin. But if we put the homeland of viticulture in the Pontus and the northern Balkan, the word for `wine' might come from there. From this IE source would then come not only the words mentioned from Greek, Lat., Arm. and Albania, but also Hitt. u̯ii̯an(a)-, Hier. Hitt. wa(i)ana-, and also the relevant Semit. words, e.g. Arab. wain, Hebr. jajin (common * wainu-?). Thus Beekes, MSS 48(1987)21-6, who points out that the Hitt. form requires *u̯ih₁on-. From Lat. vīnum further the Celt. a. Germ., from Germ. or Latin again the Slav. and (indir.) Balt. wine words; from Arm. gini e.g. Georg. γvino. -- Lit. with further details in WP. 1, 226 (IE, resp. PArm.), Pok. 1121, W.-Hofmann s. vīnum, Schrader-Nehring Reallex. 2, 642 ff., Vasmer s. vinó. Cf also Kronasser Vorgeschichte und Indogermanistik (Symposion 1959) 122 f..
    Page in Frisk: 2,364-366

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > οἶνος

  • 103 vénëa

    adj. *"maidenly, virginal" VT44:10; the source has véne' alcarë *"virginal glory", the first word possibly representing an adjective *vénëa the final vowel of which has been elided since the next word begins in the same vowel.

    Quettaparma Quenyallo (Quenya-English) > vénëa

  • 104 bout

    COS capu, fine, estremità.
    COS vene à capu.
    COS fà perde pazienza.
    COS à brusgia pelu.
    COS sfiatatu, anscicortu
    EN extremity, to wear down. To aggravate. Point-blank. Out of breath

    Lexique du football Français-Anglais > bout

См. также в других словарях:

  • Vene — Vene …   Deutsch Wörterbuch

  • vène — n. m. Arbre d Afrique de l Ouest (papilionacées), exploité pour son bois, appelé palissandre du Sénégal. vène [vɛn] n. m. ÉTYM. D. i. (attesté XXe); wolof ven. ❖ ♦ Plante de la famille des Papilionacées, arbre africain dit aussi palissandre du… …   Encyclopédie Universelle

  • Vène — Photo souhaitée Merci Caractéristiques Longueur 10 km Bassin ? km2 Bassin collecteur ? Débit moyen ? m3⋅s 1 …   Wikipédia en Français

  • Vene — Sf std. (16. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. vēna unklarer Herkunft. Adjektiv: venös.    Ebenso ne. vein, nfrz. veine, nschw. ven, nnorw. vene. ✎ Weimann, K. H. DWEB 2 (1963), 407; DF 6 (1983), 147f. lateinisch l …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • vené — Vené, [ven]ée. part. Il ne se dit guere au propre que de la viande trop mortifiée, & qui commence à sentir comme les bestes qui ont esté long temps chassées. Voila de la viande qui est un peu venée. On dit fig. d Un homme qu on a fort raillé dans …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Vene — Vene, s. Vena u. Venen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Vene — Vene, Blutader, s. Vena …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Vene — Vene, Blutader, s. Venen …   Kleines Konversations-Lexikon

  • vené — vené, ée (ve né, née) part. passé de vener. Viande venée, viande mortifiée.    Voilà de la viande qui est un peu venée, cette viande commence à se gâter, à sentir …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Vene — »Blutader«: Das Fremdwort wurde im 17. Jh. als medizinischer Fachausdruck aus lat. vena »Blutader« entlehnt …   Das Herkunftswörterbuch

  • Vene — Ve̱ne [aus lat. vena, Gen.: venae = Blutader] w; , n, in fachspr. Fügungen: Ve̱na, Mehrz.: Ve̱nae: Blutader, Bezeichnung für diejenigen Blutgefäße, die (mit Ausnahme der vier Lungenvenen) im Gegensatz zu den Arterien sauerstoffarmes, verbrauchtes …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»