Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

vārus

  • 1 vārus

        vārus adj.    [CVR-], bent, turned awry, crooked: a pectore manūs, O.—Poet.: Alterum (genus hominum) huic varum, i. e. different from this, H. —With legs bent inward, knock-kneed: hunc varum distortis cruribus Balbutit, H.
    * * *
    vara, varum ADJ
    bent-outwards; bandy; bow-legged; contrasting

    Latin-English dictionary > vārus

  • 2 Varus

    1.
    vārus, a, um, adj. [perh. root kar, kvar; whence Sanscr. kakras, wheel; Lat. circus, curvus, and vārus, for cvarus; cf. Corss. Ausspr. 1, 412], bent, stretched, or grown inwards, or awry.
    I.
    Lit.:

    (canes) debent esse cruribus rectis et potius varis quam vatiis,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; hence of persons with legs bent inwards, knock-kneed (cf. valgus): hunc varum distortis cruribus;

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 47 (cf. Orelli et Dillenb. ad loc.); Lucil. ap. Non. 26, 12; Plaut. Merc. 3, 4, 54; Dig. 21, 1, 10 fin.:

    manus,

    i. e. bent, crooked, Ov. M. 9, 33:

    bracchia,

    Mart. 7, 32, 9; Stat. Th. 6, 850:

    cornua,

    Ov. M. 12, 382; id. Am. 1, 3, 24:

    talea,

    Col. 5, 9, 2.—
    II.
    Trop., diverse, different ( poet.); absol.:

    geminos, Horoscope, varo Producis genio,

    Pers. 6, 18.—With dat.:

    alterum (genus hominum) et huic varum et nihilo sapientius,

    different from this, Hor. S. 2, 3, 56.
    2.
    vărus, i, m., an eruption on the face, a blotch, pimple, Gr. ionthos, Cels. 6, 5; Plin. 22, 25, 73, § 151; 23, 1, 14, § 19; 23, 4, 42, § 85; 23, 4, 45, § 89.
    3.
    Vārus, i, m., a surname, esp. in the gens Quintilia;

    e. g. P. Quintilius Varus,

    defeated by Arminius, Vell. 2, 117; Suet. Aug. 23; id. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; 1, 43; 1, 55; 1, 60 al.—Hence, Vārĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Varus, Varian:

    clades,

    Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 17; 18; id. Calig. 3; 31.

    Lewis & Short latin dictionary > Varus

  • 3 varus

    1.
    vārus, a, um, adj. [perh. root kar, kvar; whence Sanscr. kakras, wheel; Lat. circus, curvus, and vārus, for cvarus; cf. Corss. Ausspr. 1, 412], bent, stretched, or grown inwards, or awry.
    I.
    Lit.:

    (canes) debent esse cruribus rectis et potius varis quam vatiis,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; hence of persons with legs bent inwards, knock-kneed (cf. valgus): hunc varum distortis cruribus;

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 47 (cf. Orelli et Dillenb. ad loc.); Lucil. ap. Non. 26, 12; Plaut. Merc. 3, 4, 54; Dig. 21, 1, 10 fin.:

    manus,

    i. e. bent, crooked, Ov. M. 9, 33:

    bracchia,

    Mart. 7, 32, 9; Stat. Th. 6, 850:

    cornua,

    Ov. M. 12, 382; id. Am. 1, 3, 24:

    talea,

    Col. 5, 9, 2.—
    II.
    Trop., diverse, different ( poet.); absol.:

    geminos, Horoscope, varo Producis genio,

    Pers. 6, 18.—With dat.:

    alterum (genus hominum) et huic varum et nihilo sapientius,

    different from this, Hor. S. 2, 3, 56.
    2.
    vărus, i, m., an eruption on the face, a blotch, pimple, Gr. ionthos, Cels. 6, 5; Plin. 22, 25, 73, § 151; 23, 1, 14, § 19; 23, 4, 42, § 85; 23, 4, 45, § 89.
    3.
    Vārus, i, m., a surname, esp. in the gens Quintilia;

    e. g. P. Quintilius Varus,

    defeated by Arminius, Vell. 2, 117; Suet. Aug. 23; id. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; 1, 43; 1, 55; 1, 60 al.—Hence, Vārĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Varus, Varian:

    clades,

    Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 17; 18; id. Calig. 3; 31.

    Lewis & Short latin dictionary > varus

  • 4 Varianus

    1.
    vārus, a, um, adj. [perh. root kar, kvar; whence Sanscr. kakras, wheel; Lat. circus, curvus, and vārus, for cvarus; cf. Corss. Ausspr. 1, 412], bent, stretched, or grown inwards, or awry.
    I.
    Lit.:

    (canes) debent esse cruribus rectis et potius varis quam vatiis,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; hence of persons with legs bent inwards, knock-kneed (cf. valgus): hunc varum distortis cruribus;

    illum Balbutit scaurum pravis fultum male talis,

    Hor. S. 1, 3, 47 (cf. Orelli et Dillenb. ad loc.); Lucil. ap. Non. 26, 12; Plaut. Merc. 3, 4, 54; Dig. 21, 1, 10 fin.:

    manus,

    i. e. bent, crooked, Ov. M. 9, 33:

    bracchia,

    Mart. 7, 32, 9; Stat. Th. 6, 850:

    cornua,

    Ov. M. 12, 382; id. Am. 1, 3, 24:

    talea,

    Col. 5, 9, 2.—
    II.
    Trop., diverse, different ( poet.); absol.:

    geminos, Horoscope, varo Producis genio,

    Pers. 6, 18.—With dat.:

    alterum (genus hominum) et huic varum et nihilo sapientius,

    different from this, Hor. S. 2, 3, 56.
    2.
    vărus, i, m., an eruption on the face, a blotch, pimple, Gr. ionthos, Cels. 6, 5; Plin. 22, 25, 73, § 151; 23, 1, 14, § 19; 23, 4, 42, § 85; 23, 4, 45, § 89.
    3.
    Vārus, i, m., a surname, esp. in the gens Quintilia;

    e. g. P. Quintilius Varus,

    defeated by Arminius, Vell. 2, 117; Suet. Aug. 23; id. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; 1, 43; 1, 55; 1, 60 al.—Hence, Vārĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Varus, Varian:

    clades,

    Suet. Aug. 23; 49; id. Tib. 17; 18; id. Calig. 3; 31.

    Lewis & Short latin dictionary > Varianus

  • 5 quintilius

    I
    Quintilius; (Roman gens name); (P. quintilius Varus general annihilated in 9 AD)
    II
    Quintilia, Quintilium ADJ
    Quintilius; (Roman gens name); (P. quintilius Varus general annihilated in 9 AD)

    Latin-English dictionary > quintilius

  • 6 vāricus

        vāricus adj.    [varus], with feet apart, stradlling: illa Ambulat varica, O.
    * * *
    varica, varicum ADJ

    Latin-English dictionary > vāricus

  • 7 varix

        varix icis, m    [cf. varus], a dilated vein, varix.
    * * *

    Latin-English dictionary > varix

  • 8 varianus

    variana, varianum ADJ
    diverse-coloured; variegated (Pliny); of Varus

    Latin-English dictionary > varianus

  • 9 Arminius

    Armĭnĭus, ii, m., a distinguished Cheruscan prince, who defeated Varus in the Teutoburg forest, A.D. 9, and thus freed Germany from the dominion of the Romans, Vell. 2, 118; Flor. 4, 12, 32; Tac. A. 1, 55; 1, 60; 1, 63; 2, 9; 2, 17; 2, 21; 2, 88 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Arminius

  • 10 Attius

    Attĭus or Accĭus (both forms are equally attested; Attius predominated under the empire, and the Greeks always wrote Attios. Teuffel), ii, m., = Attios, a Roman proper name.
    I.
    L. Attius, a distinguished Roman poet of the ante-class. per., younger than Pacuvius, and his rival in tragedy and comedy. Of his poems a considerable number of fragments yet remain; cf. Bähr, Lit. Gesch. pp. 44 and 45; Teuffel, Rom. Lit. § 49, and Schmid ad Hor. Ep. 2, 1, 56.—Hence,
    B.
    Attĭānus ( Acc-), a, um, adj., of or pertaining to Attius:

    versus,

    Cic. Fam. 9, 16, 4:

    Attianum illud: nihil credo auguribus,

    Gell. 14, 1, 34.—
    II.
    Attius Navius, a soothsayer, who, in the presence and at the bidding of Tarquinius Priscus, cut in pieces a stone with a razor, Liv. 1, 36; Val. Max. 1, 4, n. 1; Cic. Div. 1, 17, 31 sqq.; 2, 38, 80.—
    III.
    P. Attius Varus, a prœtor in Africa at the time of the civil war between Cœsar and Pompey, Caes. B. C. 1, 13; Cic. Att. 7, 13.—Hence,
    B.
    Attĭānus, a, um, adj., of or pertaining to Attius:

    milites,

    Caes. B. C. 1, 13:

    legiones,

    Cic. Att. 7, 15 and 20.—
    IV.
    T. Attius, an orator of Pisaurum, in the time of Cicero, Cic. Clu. 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Attius

  • 11 curvos

    curvus ( - vŏs), a, um, adj. [root kar-, whence korônê; cf.: circus, varus], crooked, curved, bent (opp. rectus; mostly poet.).
    I.
    Prop.:

    aratrum,

    Lucr. 5, 933; 6, 1253; Verg. G. 1, 170:

    rastri,

    Cat. 64, 39:

    culter,

    Sen. Hippol. 53:

    falces,

    Verg. G. 1, 508:

    calamus,

    Cat. 63, 22:

    arbor,

    Ov. M. 5, 536:

    arcus,

    id. ib. 9, 114:

    dens,

    id. Am. 3, 10, 14:

    ungues,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; Hor. Epod. 5, 93:

    lyra,

    id. C. 1, 10, 6; 3, 28, 11:

    crinale,

    Ov. M. 5, 53:

    (equi) alvus,

    Verg. A. 2, 51:

    carinae,

    id. G. 1, 360:

    cavernae,

    id. A. 3, 674:

    rates,

    Prop. 3 (4), 7, 29:

    litora,

    Cat. 64, 74; Verg. A. 3, 223; Hor. C. 4, 5, 14; id. Epod. 10, 21; Ov. M. 11, 352; cf.

    spatium,

    Sall. H. 4, 20 Dietsch:

    flumen,

    winding, crooked, Verg. G. 2, 12; Ov. M. 3, 342:

    aquae,

    id. F. 3, 520:

    aequor,

    rising on high, boisterous, id. M. 11, 505 al. —Of persons:

    ita te adgerundā curvom aquā faciam, ut, etc.,

    Plaut. Cas. 1, 1, 36:

    arator,

    bent, stooping, Verg. E. 3, 42; and of one bent by age:

    anus,

    Prop. 2 (3), 18, 20:

    membra,

    Ov. M. 3, 276:

    senecta,

    id. A. A. 2, 670:

    caelator,

    Juv. 9, 145:

    vel gibberosi vel curvi,

    Dig. 21, 1, 3.—
    II.
    Trop., crooked, wrong, perverse:

    mores,

    Pers. 3, 52.— Subst.: curvum, i, n., that which is crooked or wrong (opp. rectum):

    scilicet ut possem curvo dignoscere rectum,

    Hor. Ep. 2, 2, 44:

    rectum discernis, ubi inter Curva subit,

    Pers. 4, 12:

    invenimus qui curva corrigeret,

    set every thing right, Plin. Ep. 5, 8 (21), 6:

    hic nobis curva corriget?

    Sen. Apoc. 8 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > curvos

  • 12 curvum

    curvus ( - vŏs), a, um, adj. [root kar-, whence korônê; cf.: circus, varus], crooked, curved, bent (opp. rectus; mostly poet.).
    I.
    Prop.:

    aratrum,

    Lucr. 5, 933; 6, 1253; Verg. G. 1, 170:

    rastri,

    Cat. 64, 39:

    culter,

    Sen. Hippol. 53:

    falces,

    Verg. G. 1, 508:

    calamus,

    Cat. 63, 22:

    arbor,

    Ov. M. 5, 536:

    arcus,

    id. ib. 9, 114:

    dens,

    id. Am. 3, 10, 14:

    ungues,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; Hor. Epod. 5, 93:

    lyra,

    id. C. 1, 10, 6; 3, 28, 11:

    crinale,

    Ov. M. 5, 53:

    (equi) alvus,

    Verg. A. 2, 51:

    carinae,

    id. G. 1, 360:

    cavernae,

    id. A. 3, 674:

    rates,

    Prop. 3 (4), 7, 29:

    litora,

    Cat. 64, 74; Verg. A. 3, 223; Hor. C. 4, 5, 14; id. Epod. 10, 21; Ov. M. 11, 352; cf.

    spatium,

    Sall. H. 4, 20 Dietsch:

    flumen,

    winding, crooked, Verg. G. 2, 12; Ov. M. 3, 342:

    aquae,

    id. F. 3, 520:

    aequor,

    rising on high, boisterous, id. M. 11, 505 al. —Of persons:

    ita te adgerundā curvom aquā faciam, ut, etc.,

    Plaut. Cas. 1, 1, 36:

    arator,

    bent, stooping, Verg. E. 3, 42; and of one bent by age:

    anus,

    Prop. 2 (3), 18, 20:

    membra,

    Ov. M. 3, 276:

    senecta,

    id. A. A. 2, 670:

    caelator,

    Juv. 9, 145:

    vel gibberosi vel curvi,

    Dig. 21, 1, 3.—
    II.
    Trop., crooked, wrong, perverse:

    mores,

    Pers. 3, 52.— Subst.: curvum, i, n., that which is crooked or wrong (opp. rectum):

    scilicet ut possem curvo dignoscere rectum,

    Hor. Ep. 2, 2, 44:

    rectum discernis, ubi inter Curva subit,

    Pers. 4, 12:

    invenimus qui curva corrigeret,

    set every thing right, Plin. Ep. 5, 8 (21), 6:

    hic nobis curva corriget?

    Sen. Apoc. 8 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > curvum

  • 13 curvus

    curvus ( - vŏs), a, um, adj. [root kar-, whence korônê; cf.: circus, varus], crooked, curved, bent (opp. rectus; mostly poet.).
    I.
    Prop.:

    aratrum,

    Lucr. 5, 933; 6, 1253; Verg. G. 1, 170:

    rastri,

    Cat. 64, 39:

    culter,

    Sen. Hippol. 53:

    falces,

    Verg. G. 1, 508:

    calamus,

    Cat. 63, 22:

    arbor,

    Ov. M. 5, 536:

    arcus,

    id. ib. 9, 114:

    dens,

    id. Am. 3, 10, 14:

    ungues,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; Hor. Epod. 5, 93:

    lyra,

    id. C. 1, 10, 6; 3, 28, 11:

    crinale,

    Ov. M. 5, 53:

    (equi) alvus,

    Verg. A. 2, 51:

    carinae,

    id. G. 1, 360:

    cavernae,

    id. A. 3, 674:

    rates,

    Prop. 3 (4), 7, 29:

    litora,

    Cat. 64, 74; Verg. A. 3, 223; Hor. C. 4, 5, 14; id. Epod. 10, 21; Ov. M. 11, 352; cf.

    spatium,

    Sall. H. 4, 20 Dietsch:

    flumen,

    winding, crooked, Verg. G. 2, 12; Ov. M. 3, 342:

    aquae,

    id. F. 3, 520:

    aequor,

    rising on high, boisterous, id. M. 11, 505 al. —Of persons:

    ita te adgerundā curvom aquā faciam, ut, etc.,

    Plaut. Cas. 1, 1, 36:

    arator,

    bent, stooping, Verg. E. 3, 42; and of one bent by age:

    anus,

    Prop. 2 (3), 18, 20:

    membra,

    Ov. M. 3, 276:

    senecta,

    id. A. A. 2, 670:

    caelator,

    Juv. 9, 145:

    vel gibberosi vel curvi,

    Dig. 21, 1, 3.—
    II.
    Trop., crooked, wrong, perverse:

    mores,

    Pers. 3, 52.— Subst.: curvum, i, n., that which is crooked or wrong (opp. rectum):

    scilicet ut possem curvo dignoscere rectum,

    Hor. Ep. 2, 2, 44:

    rectum discernis, ubi inter Curva subit,

    Pers. 4, 12:

    invenimus qui curva corrigeret,

    set every thing right, Plin. Ep. 5, 8 (21), 6:

    hic nobis curva corriget?

    Sen. Apoc. 8 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > curvus

  • 14 desero

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > desero

  • 15 deserta

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > deserta

  • 16 en

    ēn, interj. [etym. dub.; cf. Gr. ên, êni; acc. to Rib. Lat. Part. p. 34 sq. compounded of obsolete interjection e and enclitic ne, as in quin, etc.], lo! behold! see! see there! (class.; most freq. in Verg.; in Plaut. and Ter. often em, q. v.).
    I.
    In presenting in a lively (or indignant) manner something important or unexpected (en habet vim indignationis, Donat. ad Ter. Phorm. 2, 3, 1).—With nom. (so usually, v. Krebs, Antibarb. p. 407): ubi rorarii estis? en sunt. Ubi sunt accensi? Ecce, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 58 Müll.; cf. Verg. E. 5, 65:

    en foederum interpretes,

    Cic. Verr. 2, 5, 21:

    en crimen, en causa, cur, etc.,

    id. Deiot. 6, 17:

    en Varus et legiones,

    Tac. A. 1, 65:

    en Priamus,

    Verg. A. 1, 461 et saep.—With acc. (class.):

    en memoriam mortui sodalis,

    Cic. Verr. 2, 1, 37, § 93:

    en causam cur, etc.,

    id. Phil. 5, 6, 15:

    en habitum,

    Juv. 2, 72:

    en animam et mentem,

    id. 6, 531.—With pronouns:

    en ego vester Ascanius,

    Verg. A. 5 672; so,

    en ego,

    Hor. 1, 1, 15; Plin. 21, 3, 9, § 12:

    en hic,

    Cic. Fam. 13, 15; id. Clu. 65, 184; Ov. M. 11, 7; cf.:

    consul en, inquit, hic est,

    Liv. 22, 6:

    em illaec sunt aedes,

    Plaut. Trin. prol. 3:

    en cui,

    Cic. Verr. 2, 1, 37:

    en quod,

    id. ib. 2, 5, 47.—With whole sentences:

    en mehercule in vobis resident mores pristini,

    Plaut. Truc. prol. 7; Liv. 28, 27; Verg. A. 7, 545; 9, 7; Val. Fl. 1, 226; Luc. 6, 51; Curt. 10, 2 et saep.:

    en ecce,

    Sen. Oedip. 1004; App. M. 8, p. 213, 24; id. ib. 10, p. 243, 6.—Even en en occurs, Sen. Herc. Fur. 523.—
    II.
    In interrogations.
    A.
    To excite the attention of the hearer:

    en ibi tu quicquam nasci putas posse, aut coli natum?

    Varr. R. R. 1, 2, 5:

    en quid agis?

    Pers. 3, 5; Val. Max. 7, 6, 3 ext. — More freq.,
    B.
    Manifesting the speaker's wonder, anger, or excitement.
    1.
    With quid, cur, etc.:

    en quid ago?

    Verg. A. 4, 534; cf.:

    en haec promissa fides est,

    id. ib. 6, 346; Prud. Apoth. 470:

    en quid agam?

    why, what shall I do? Pers. 5, 134:

    en quo discordia cives Produxit miseros?

    Verg. E. 1, 72:

    en cur magister ejus possideat campi Leontini duo milia jugerum immunia?

    Cic. Phil. 3, 9, 22.—
    2.
    With umquam (or in one word, enumquam):

    en umquam aspiciam te?

    ever indeed? Plaut. Trin. 2, 4, 189;

    so very freq.: en umquam,

    id. Cist. 1, 1, 88; id. Men. 1, 2, 34; 5, 5, 26; id. Rud. 4, 3, 48; 4, 4, 73; Ter. Phorm. 2, 2, 15; Liv. 4, 3; 8, 30; 9, 10; Verg. E. 1, 68:

    en erit umquam ille dies, etc.,

    id. ib. 8, 7; Sil. 16, 91 et saep.; cf.: enumquam ecquando, Paul. ex Fest. p. 76, 7 Müll.; and, enumquam, ei pote, kai pote, Gloss. Philox.: en usquam, oudamothen, eipou, ib.—
    III.
    With imperatives, to incite to action; Engl, Come! en me dato, Plaut. Poen. 1, 1, 31:

    hos tibi dant calamos, en accipe, Musae,

    Verg. E. 6, 69:

    en age segnes Rumpe moras,

    id. G. 3, 42; so,

    en age dum,

    Prop. 1, 1, 21; Sil. 3, 179; Val. Fl. 4, 70; Pers. 5, 134.—Cf. Hand, Turs. II. p. 367-373.

    Lewis & Short latin dictionary > en

  • 17 infandus

    in-fandus, a, um, adj., unspeakable, unutterable, unheard of, unnatural, shocking, abominable (class.):

    res crudelis, infanda,

    Cic. de Or. 2, 79, 322:

    impurum atque infandum corpus,

    id. Sest. 55, 117:

    epulae,

    i. e. of human flesh, Liv. 23, 5 fin.:

    dolor,

    Verg. A. 2, 3:

    amor,

    id. ib. 4, 85:

    labores,

    id. ib. 1, 597:

    bellum,

    id. ib. 7, 583:

    mors,

    id. ib. 10, 673:

    dies,

    id. ib. 2, 132:

    Cyclopes,

    id. ib. 3, 644:

    stuprum,

    Liv. 1, 59, 8:

    caedes,

    id. 4, 32, 12; 29, 8, 8; Plin. 28, 7, 23, § 77.— In the neutr. plur. absol.:

    infanda furens,

    Verg. A. 8, 489: jam fero infandissima, Varus ap. Quint. 3, 8, 45.—In the neutr. as exclamation:

    navibus, infandum! amissis,

    oh, woe unutterable, Verg. A. 1, 251; so,

    infandum! sistunt amnes,

    id. G. 1, 479.

    Lewis & Short latin dictionary > infandus

  • 18 praevarus

    prae-vārus, a, um, adj., very irregular or unsteady (very rare).
    I.
    Lit.:

    venarum pulsus praevaros (al. praeclaros, i. e. certos, distinctos),

    App. Flor. p. 362, 17.—
    II.
    Trop., very perverse: quid enim tam praevarum? Cic. Fragm. ap. Isid. Orig. 10, 233.

    Lewis & Short latin dictionary > praevarus

  • 19 Quinctilia

    Quintĭlĭus ( Quinct-), i, m., Quin-tĭlĭa ( Quinct-), ae, f., the name of a Roman gens. Thus,
    1.
    Quintilius Varus, proconsul of Syria, afterwards commander of the Romans in Germany, defeated by Arminius, Vell. 2, 117, 2; Suet. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; Flor. 4, 12.—
    2.
    A poet of Cremona, a friend of Horace, and kinsman of Virgil, Hor. C. 1, 24, 5; 12; id. A. P. 438.—
    3.
    Fem. Quintilia, Cat. 96, 7.—Hence,
    II.
    Quintĭ-lĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Quintilius, Quintilian: Luperci, Paul. ex Fest. s. v. faviani, p. 87 Müll.; cf. id. ib. 257.

    Lewis & Short latin dictionary > Quinctilia

  • 20 Quinctilius

    Quintĭlĭus ( Quinct-), i, m., Quin-tĭlĭa ( Quinct-), ae, f., the name of a Roman gens. Thus,
    1.
    Quintilius Varus, proconsul of Syria, afterwards commander of the Romans in Germany, defeated by Arminius, Vell. 2, 117, 2; Suet. Tib. 17; Tac. A. 1, 3; Flor. 4, 12.—
    2.
    A poet of Cremona, a friend of Horace, and kinsman of Virgil, Hor. C. 1, 24, 5; 12; id. A. P. 438.—
    3.
    Fem. Quintilia, Cat. 96, 7.—Hence,
    II.
    Quintĭ-lĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Quintilius, Quintilian: Luperci, Paul. ex Fest. s. v. faviani, p. 87 Müll.; cf. id. ib. 257.

    Lewis & Short latin dictionary > Quinctilius

См. также в других словарях:

  • varus — varus …   Dictionnaire des rimes

  • varus — [ varys ] adj. et n. m. • 1839; mot lat. ♦ Méd. Se dit du pied, du genou, de la cuisse, de la main, quand ils sont tournés en dedans (opposé à valgus). ⇒ équin. Pied bot, tibia varus. N. m. Un varus : un pied bot varus. ● varus, vara adjectif ( …   Encyclopédie Universelle

  • Varus — vaincu (2003), sculpture de Wilfried Koch située à Haltern am See, Allemagne Publius Quinctilius Varus[1] (né v. 46 av. J. C., mort en 9 ap. J. C.) est un général et homme politique ro …   Wikipédia en Français

  • VARUS (P. Q.) — VARUS PUBLIUS QUINCTILIUS (VARUS (P. Q.) 50 env. 9) Publius Quinctilius Varus (appelé souvent, à tort, Quintilius, sans c ) est né au milieu du VARUS (P. Q.) Ier siècle dans une famille aristocratique et traditionaliste: son père, Sextus… …   Encyclopédie Universelle

  • Varus — ist ein römisches Cognomen von: Publius Quinctilius Varus, Senator und Feldherr der augusteischen Zeit, Besiegter der Varusschlacht Sextus Quinctilius Varus (Konsul 453 v. Chr.), römischer Politiker Sextus Quinctilius Varus (Pontifex), Pontifex… …   Deutsch Wikipedia

  • varus — VÁRUS s.n. (med.) Deviaţie a piciorului către înăuntru. – Din fr. varus. Trimis de bogdanrsb, 11.08.2002. Sursa: DEX 98  várus s. n. Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  VÁRUS s.n. (med …   Dicționar Român

  • VARUS — (лат.), термин, противоположный термину valgus и употребляемый для обозначения искривления конечности кнутри, т. е. изгиб конечности идет к средней линии тела и туда же открыт угол. Этим термином Рисунок 1. Coxa vara. чаще называется искривление …   Большая медицинская энциклопедия

  • Varus —   [v ], Publius Quinctilius (Quintilius), römischer Statthalter und Oberbefehlshaber in Germanien, * um 46 v. Chr., ✝ 9 n. Chr.; 13 v. Chr. Konsul, wohl 7/6 Prokonsul der Provinz Africa, 6 4/3 Statthalter ( …   Universal-Lexikon

  • varus —   [v , lateinisch], Medizin: krumm, nach innen abgewinkelt, z. B. zur Bezeichnung einer Fehlstellung der Hüfte (Coxa vara). * * * va|rus <Adj.> [lat. varus = auseinander gebogen; krummbeinig] (Med.): krumm, o förmig gebogen (von Gliedmaßen… …   Universal-Lexikon

  • varus — foot deformity, 1800, from L. varus, lit. “knock kneed.” …   Etymology dictionary

  • varus — varùs 1, vari̇̀ 1 bdv. Šiẽmet ži̇̀rniai labai̇̃ vãrūs …   Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»