umocowany

См. также в других словарях:

• bombramżagiel — m I, D. bombramżagielgla; lm M. bombramżagielgle, D. bombramżagielgli żegl. «żagiel umocowany na bombramrei» …   Słownik języka polskiego

• dyszel — m I, D. dyszelszla; lm D. dyszelszli a. dyszelszlów «drąg umocowany do przedniej części wozu, bryczki itp. umożliwiający kierowanie pojazdem przy pomocy zaprzężonych do niego koni» ∆ Dyszel przyczepy «belka zakończona oczkiem, łącząca przegubowo… …   Słownik języka polskiego

• kądziel — ż V, DCMs. i; lm M. e, D. i 1. «pęk lnu, konopi albo wełny przygotowanej do przędzenia, umocowany na przęślicy lub kołowrotku» Prząść kądziel. Siedzieć przy kądzieli. 2. przestarz. «linia żeńska» ◊ Krewny po kądzieli «krewny ze strony matki» 3.… …   Słownik języka polskiego

• kierunkowy — «wskazujący, wytyczający kierunek; zwrócony w jakimś kierunku» ∆ biol. Ruch kierunkowy «reakcja ruchowa roślin oraz niższych zwierząt (np. wirczyków, polipów, jamochłonów, liliowców) zachodząca pod wpływem bodźca zewnętrznego, np. u roślin zmiana …   Słownik języka polskiego

• kołatka — ż III, CMs. kołatkatce; lm D. kołatkatek 1. «to, czym się kołacze; zwłaszcza przedmiot (zwykle metalowy) złożony z dwóch elementów, umocowany w dawnych domach przy drzwiach wejściowych, bramie itp., służący do stukania (aby oznajmić czyjeś… …   Słownik języka polskiego

• końcówka — ż III, CMs. końcówkawce; lm D. końcówkawek 1. «koniec, zakończenie czegoś; resztka, pozostałość» Końcówka materiału. Końcówka pensji. 2. elektr. «element przewodzący umocowany na końcu przewodu, służący do jego przyłączania» 3. jęz. «końcowy… …   Słownik języka polskiego

• kozioł — m IV, D. kozła, Ms. koźle; lm M. kozły 1. B.=D. «dorosły samiec kozy domowej, także kóz dzikich» W stadzie kóz były dwa kozły. ∆ zool. Kozioł śnieżny «Oreamnos americanus, niewielki ssak górski z rodziny pustorożców, o gęstym, długim, niemal… …   Słownik języka polskiego

• luźny — luźnyniejszy 1. «nie przylegający; przestronny, nieobcisły, nieciasny» Luźny płaszcz. Luźne obuwie, spodnie. Za luźna kurtka. 2. «taki, którego poszczególne elementy nie są ściśle złączone; będący w pewnej odległości od jakiejś całości, nie… …   Słownik języka polskiego

• mankiet — m IV, D. u, Ms. mankietecie; lm M. y 1. «zakończenie rękawa, nogawki u spodni, skarpetek itp. zwykle w kształcie paska przyszytego, przypiętego albo odwiniętego z tej samej lub innej tkaniny» Szerokie, wąskie, wywinięte mankiety. Mankiety u… …   Słownik języka polskiego

• oprawa — ż IV, CMs. oprawawie 1. lm D. opraw «okładka książki, albumu itp. wykonana z papieru, kartonu itp., często obciągnięta płótnem, sztucznym tworzywem lub skórą» Bogata, ozdobna, sztywna, trwała oprawa. Oprawa z cielęcej skóry. 2. lm D. opraw «to, w …   Słownik języka polskiego

• oprawka — ż III, CMs. oprawkawce; lm D. oprawkawek «to, w czym jakiś przedmiot (zwłaszcza mały) jest osadzony, umocowany» Oprawka żarówki. Okulary w metalowej oprawce …   Słownik języka polskiego