Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

turba

  • 1 turba

    turba, ae, f. [= turbê; cf. Sanscr. turāmi, to hasten; turas, hasty; Lat. turma], a turmoil, hubbub, uproar, disorder, tumult, commotion, disturbance, of a crowd of people (syn. tumultus): praetor ait: cujus dolo malo in turbā damnum quod factum esse dicetur... Turbam appellatam Labeo ait ex genere tumultūs, idque verbum ex Graeco tractum apo tou thorubein. Turbam autem ex quo numero admittimus? Si duo rixam commiserint, utique non accipiemus in turbā id factum, quia duo turba non proprie dicentur. Enimvero si plures fuerint, decem aut quindecim homines, turba dicentur. Quid ergo, si tres aut quattuor? Turba utique non erit. Et rectissime Labeo inter turbam et rixam multum interesse ait;

    namque turbam multitudinis hominum esse turbationem et coetum, rixam etiam duorum,

    Dig. 47, 8, 4:

    turba et confusio rerum,

    Cic. Fam. 6, 6, 13; cf.:

    ut exsistat ex populo turba et confusio,

    id. Rep. 1, 45, 69:

    vis belli ac turba,

    id. Rosc. Am. 32, 91:

    multitudo ac turba fugientium,

    Caes. B. C. 2, 35:

    turbā atque seditionibus sine curā aluntur,

    Sall. C. 37, 3.— Plur.:

    seditiones turbaeque populares,

    Quint. 2, 16, 2; cf. Tac. H. 4, 1 fin.:

    efficere turbas in castris,

    Cic. Verr. 2, 5, 12, § 31:

    turba est nunc apud aram,

    Plaut. Poen. 1, 2, 53:

    inter Officium turbamque sacri vocesque precantūm,

    Ov. M. 12, 33:

    festaque confusā resonabat regia turbā,

    id. ib. 12, 214 et saep.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., for a disturbance made by a few or a single person, a brawl, confusion, disturbance, quarrel (in good prose rare): non vides, quam turbam quosve fluctus concites? Att. ap. Non. 524, 26:

    turba atque rixa,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 149:

    fugiam intro, ne quid hic turbae fiat itidem,

    Plaut. Aul. 2, 9, 9:

    Amphitruo actutum uxori turbas conciet,

    id. Am. 1, 2. 14:

    quas mihi filius turbas turbet,

    id. Bacch. 4, 10, 1: ebrius turbam aliquam dare, Caecil. ap. Non. 525, 4:

    jam tum inceperat Turba inter eos,

    Ter. Eun. 4, 4, 59; 4, 1, 2; 4, 3, 11; id. Heaut. 1, 2, 16; 5, 2, 17. —
    B.
    Concr., a crowd, throng, multitude, mob; a band, train, troop, etc.
    1.
    Of persons (freq. and class.; cf.:

    multitudo, vulgus): in foro turbāque,

    Cic. Rep. 1, 17, 28:

    domus praetoria turbā referta,

    id. Verr. 2, 1, 52, § 137:

    ut te eripias ex eā, quam ego congessi in hunc sermonem, turbā patronorum,

    id. Brut. 97, 332:

    admiratio vulgi atque turbae,

    id. Fam. 7, 1, 13:

    cum ex hac turbā et colluvione discedam,

    id. Sen. 23, 85:

    videt in turbā Verrem,

    id. Verr. 1, 7, 19:

    turbae carmina,

    Manil. 2, 136.—With gen.:

    Iliadum turbā comitata,

    Verg. A. 2, 580:

    omnis Circi,

    Quint. 1, 6, 45:

    hominum ejus aetatis,

    id. 1, 2, 2:

    discipulorum,

    id. 10, 5, 21:

    omnis eum stipata tegebat Turba ducum,

    Verg. A. 11, 13:

    scriptorum,

    Prop. 3 (4), 1, 12:

    Dario majorem turbam hominum esse, virorum sibi,

    Just. 11, 14, 10:

    forensem turbam in quattuor tribus conjecit,

    Liv. 9, 46, 14: consul alter velut unus, militaris [p. 1917] turba erat, id. 22, 42, 3:

    conferta turba iter reliquum clauserat,

    id. 39, 49, 9:

    Quiritium,

    Hor. C. 1, 1, 7:

    clientium,

    id. ib. 3, 1, 13:

    poëtarum seniorum,

    id. S. 1, 10, 67:

    pauperiorum,

    id. ib. 1, 1, 111:

    mea turba,

    Liv. 6, 15, 10.—Esp., the common crowd, = vulgus:

    turba patronorum,

    Cic. Brut. 97, 332.—
    2.
    Without the notion of a crowd or confusion, a great number, multitude:

    quid tibi de turbā narrem numeroque virorum?

    Ov. H. 15 (16), 181:

    plebes, turbā conspectior cum dignitates deessent,

    Liv. 22, 40, 4. —
    3.
    Of other things, animate or inanimate, a crowd, throng, troop, multitude, number:

    turba ignotorum deorum,

    Cic. N. D. 1, 15, 39:

    praeter vulgum turbamque animantum,

    Lucr. 2, 920:

    ferarum,

    Ov. M. 11, 44:

    canum,

    id. ib. 4, 722:

    volucrum,

    id. ib. 10, 144:

    luporum,

    Sil. 7, 129:

    materiaï,

    Lucr. 1, 1113; 2, 127:

    refertis itineribus agrestium turbā pecorumque,

    Liv. 26, 10, 8; cf. Ov. M. 10, 106:

    rotarum,

    id. ib. 6, 219:

    jaculorum,

    id. P. 4, 7, 35:

    vulnerum,

    Plin. 11, 37, 61, § 162:

    castrensium negotiorum,

    Plin. Ep. 9, 25, 1.—Of a speech:

    mediocria in mediam turbam atque in gregem coiciantur,

    Cic. de Or. 2, 77, 314:

    inanium verborum,

    Quint. 8, 2, 17:

    argumentorum,

    id. 4, 2, 82; cf. id. 6, 1, 1; 4, 5, 7; 5, 13, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > turba

  • 2 turba

    turba, ae, f.    - [gr]gr. τύρϐη. [st1]1 [-] trouble (causé par un grand nombre de personnes), tumulte, désordre, confusion et bousculade (d'une foule); agitation (populaire ou révolutionnaire), émeute, sédition, perturbation.    - ecce autem nova turba atque rixa, Cic. Verr. 4, 448: mais voici un nouvel incident, une nouvelle querelle.    - quanta in turba viveremus, Cic.: dans quel désordre nous vivions.    - turbas efficere, Cic.: faire éclater des désordres. [st1]2 [-] bruit, tapage, vacarme, dispute, querelle; trouble, embarras, désagrément.    - uxori turbas conciet, Plaut.: il fera une scène à sa femme.    - tum illae turbae fient, Ter.: alors ce seront de belles scènes.    - inceperat turba inter eos, Ter. Eun.: le tapage avait commencé entre eux.    - turbas dare, Plaut. Bacc. 355: causer du trouble. [st1]3 [-] foule en désordre, cohue, troupe, bande, meute.    - turba ruunt in me luxuriosa proci, Ov.: les prétendants, troupe impudente, m'assaillent.    - c. vulgus turba patronorum, Cic. Brut. 97, 332: foule obscure d'avocats.    - haec turba, Cic. Brut. 251: cette foule obscure.    - magnam turbam congregat ignotorum deorum, Cic. Nat. 1: il assemble une grande troupe de dieux inconnus. [st1]4 [-] foule, grande quantité.    - turba jaculorum, Ov.: grêle de traits.    - turba inanium verborum, Quint.: flux d'inutiles paroles.    - turbā valent, Quint.: (certains arguments) valent par la masse.    - turba novorum voluminum, Cic. Brut. 122: une foule d'ouvrages nouveaux.    - mediocria in mediam turbam atque in gregem coiciantur, Cic. de Or. 2, 77, 314: que les idées de valeur moyenne soient rejetées au milieu de la masse et dans la foule.
    * * *
    turba, ae, f.    - [gr]gr. τύρϐη. [st1]1 [-] trouble (causé par un grand nombre de personnes), tumulte, désordre, confusion et bousculade (d'une foule); agitation (populaire ou révolutionnaire), émeute, sédition, perturbation.    - ecce autem nova turba atque rixa, Cic. Verr. 4, 448: mais voici un nouvel incident, une nouvelle querelle.    - quanta in turba viveremus, Cic.: dans quel désordre nous vivions.    - turbas efficere, Cic.: faire éclater des désordres. [st1]2 [-] bruit, tapage, vacarme, dispute, querelle; trouble, embarras, désagrément.    - uxori turbas conciet, Plaut.: il fera une scène à sa femme.    - tum illae turbae fient, Ter.: alors ce seront de belles scènes.    - inceperat turba inter eos, Ter. Eun.: le tapage avait commencé entre eux.    - turbas dare, Plaut. Bacc. 355: causer du trouble. [st1]3 [-] foule en désordre, cohue, troupe, bande, meute.    - turba ruunt in me luxuriosa proci, Ov.: les prétendants, troupe impudente, m'assaillent.    - c. vulgus turba patronorum, Cic. Brut. 97, 332: foule obscure d'avocats.    - haec turba, Cic. Brut. 251: cette foule obscure.    - magnam turbam congregat ignotorum deorum, Cic. Nat. 1: il assemble une grande troupe de dieux inconnus. [st1]4 [-] foule, grande quantité.    - turba jaculorum, Ov.: grêle de traits.    - turba inanium verborum, Quint.: flux d'inutiles paroles.    - turbā valent, Quint.: (certains arguments) valent par la masse.    - turba novorum voluminum, Cic. Brut. 122: une foule d'ouvrages nouveaux.    - mediocria in mediam turbam atque in gregem coiciantur, Cic. de Or. 2, 77, 314: que les idées de valeur moyenne soient rejetées au milieu de la masse et dans la foule.
    * * *
        Turba, turbae. Vlpian. Un trouble et debat, Noise qui se fait entre plusieurs personnes.
    \
        Tum illae turbae fient. Terent. Le diable y sera. Bud.
    \
        Turba. Liu. Multitude de gens, Une troupe, Une tourbe, Une assemblee.
    \
        Turba et Primi, contraria. Stat. Le menu peuple.
    \
        Turba et colluuies. Cic. Amas de gents meschants, Racaille, Canaille.
    \
        Pullata. Quintil. Le menu peuple, ou commun populaire.
    \
        Rarescit turba. Stat. S'esclarcit et se diminue.
    \
        Turba prunorum. Plin. Diverses sortes de prunes.

    Dictionarium latinogallicum > turba

  • 3 turba

    turba, ae, f. (τύρβη), I) die lärmende Unordnung einer Menge, die Verwirrung, das Getümmel, Gewühl, Gedränge, der Trubel, Tumult, Lärm, quanta in turba viveremus, Cic.: maximas in castris effecisse turbas dicitur, Cic.: turba est nunc apud aram, Plaut.: di boni, quid turbae est, Ter.: dum hae silescunt od. consilescunt turbae, Komik.: v. Lärm weniger od. eines einzelnen, inceperat turba inter eos, Ter.: ecce autem nova turba atque rixa, Cic.: quas turbas dedit, wie hat er sich unangenehm gemacht, Ter. (u. so diu etiam turbas dabit, Ter.: u. mirum adeo nisi frater domi turbam aliquam dederit ebrius, Caecil. com. fr.): ne turbam faciat, Ter. – Insbes.: a) Sturm = aufgeregtes Wesen, Zornesausbruch, opperiar ut sciam num quidnam haec turba tristitiae adferat, Ter. Andr. 235 Sp.: tum illae turbae fient, Ter. Andr. 380. – b) Plur. turbae, Umtriebe, Ränke, tuae mihi turbae non placent, Plaut. mil. 479. – II) meton., die ungeordnete Menge, der Haufe, Schwarm, die Schar, 1) zunächst von der Menschenmenge auf der Straße, im Lager usw., a) übh.: das Menschengewühl, der Volkshaufe, das Volk, die Leute, alqm videre in turba, Cic.: ex hac turba et colluvione (hominum) discedam, Cic.: turbam sub movere (v. Liktor) Liv.: alqm extrahere turbā oppositis umeris, Hor. – turba ducum, Umgebung, Gefolge, Verg.: u. so mea turba, Liv. 6, 15, 10 (§ 9 circumfusa turba lateri meo; vgl. unten no. 2): turba credula, Ov. fast. 4, 312 u. (bl. v. Titus u. Aruns) 2, 716: terrarum nos duo turba sumus, sind nur wir zwei das Volk, Ov. met. 1, 355: Latonae turba, von deren zwei Kindern, Ov. met. 6, 200. – b) insbes. = vulgus, verächtlich vom großen Haufen, im Ggstz. zu den Vornehmen, den Befehlshabern usw., der Schwarm, forensis, Liv.: admiratio vulgi atque turbae, Cic.: consul alter velut unus turbae militaris erat, wie einer aus dem Haufen der Gemeinen, Liv.: turba navalis mixta ex omni genere hominum, die aus Leuten aller Art gemischte Bemannung, Liv.: ut te eripias ex ea, quam ego congessi in hunc sermonem, turba patronorum, Cic. Brut. 332 (vgl. gleich darauf nec decet te... numerari in vulgo patronorum): si in turbam exisset ab homine tam necessario se relictum, wenn es unter das Kriegsvolk (seine Leute) käme, Nep. – 2) v. Göttern, Tieren u. Lebl.: Chrysippus magnam congregat turbam ignotorum deorum, Cic.: turba canum, Ov.: volucrum, Ov.: u. so turba mea, mein Häufchen = meine Brut, meine Jungen, Phaedr. 1, 19, 9 (vgl. oben no. II, 1 aus Liv.). – turba rotarum, Ov.: iaculorum, Ov.: arborum, Ov.: rerum, Ov.: negotiorum, Sen.: vulnerum, Plin.: inanium verborum, leerer Wortschwall, Quint.: querelarum, Schwall von Kl., Iustin.: turbam tantummodo congregat, ex qua sine discrimine occupet proximum quodque, er sammelt eine bloße Masse, Quint. 10, 1, 7 Halm.

    lateinisch-deutsches > turba

  • 4 turba

    turba, ae, f. (τύρβη), I) die lärmende Unordnung einer Menge, die Verwirrung, das Getümmel, Gewühl, Gedränge, der Trubel, Tumult, Lärm, quanta in turba viveremus, Cic.: maximas in castris effecisse turbas dicitur, Cic.: turba est nunc apud aram, Plaut.: di boni, quid turbae est, Ter.: dum hae silescunt od. consilescunt turbae, Komik.: v. Lärm weniger od. eines einzelnen, inceperat turba inter eos, Ter.: ecce autem nova turba atque rixa, Cic.: quas turbas dedit, wie hat er sich unangenehm gemacht, Ter. (u. so diu etiam turbas dabit, Ter.: u. mirum adeo nisi frater domi turbam aliquam dederit ebrius, Caecil. com. fr.): ne turbam faciat, Ter. – Insbes.: a) Sturm = aufgeregtes Wesen, Zornesausbruch, opperiar ut sciam num quidnam haec turba tristitiae adferat, Ter. Andr. 235 Sp.: tum illae turbae fient, Ter. Andr. 380. – b) Plur. turbae, Umtriebe, Ränke, tuae mihi turbae non placent, Plaut. mil. 479. – II) meton., die ungeordnete Menge, der Haufe, Schwarm, die Schar, 1) zunächst von der Menschenmenge auf der Straße, im Lager usw., a) übh.: das Menschengewühl, der Volkshaufe, das Volk, die Leute, alqm videre in turba, Cic.: ex hac turba et colluvione (hominum) discedam, Cic.: turbam sub movere (v. Liktor) Liv.: alqm extrahere turbā oppositis umeris, Hor. – turba ducum, Umgebung, Gefolge, Verg.: u. so mea turba,
    ————
    Liv. 6, 15, 10 (§ 9 circumfusa turba lateri meo; vgl. unten no. 2): turba credula, Ov. fast. 4, 312 u. (bl. v. Titus u. Aruns) 2, 716: terrarum nos duo turba sumus, sind nur wir zwei das Volk, Ov. met. 1, 355: Latonae turba, von deren zwei Kindern, Ov. met. 6, 200. – b) insbes. = vulgus, verächtlich vom großen Haufen, im Ggstz. zu den Vornehmen, den Befehlshabern usw., der Schwarm, forensis, Liv.: admiratio vulgi atque turbae, Cic.: consul alter velut unus turbae militaris erat, wie einer aus dem Haufen der Gemeinen, Liv.: turba navalis mixta ex omni genere hominum, die aus Leuten aller Art gemischte Bemannung, Liv.: ut te eripias ex ea, quam ego congessi in hunc sermonem, turba patronorum, Cic. Brut. 332 (vgl. gleich darauf nec decet te... numerari in vulgo patronorum): si in turbam exisset ab homine tam necessario se relictum, wenn es unter das Kriegsvolk (seine Leute) käme, Nep. – 2) v. Göttern, Tieren u. Lebl.: Chrysippus magnam congregat turbam ignotorum deorum, Cic.: turba canum, Ov.: volucrum, Ov.: u. so turba mea, mein Häufchen = meine Brut, meine Jungen, Phaedr. 1, 19, 9 (vgl. oben no. II, 1 aus Liv.). – turba rotarum, Ov.: iaculorum, Ov.: arborum, Ov.: rerum, Ov.: negotiorum, Sen.: vulnerum, Plin.: inanium verborum, leerer Wortschwall, Quint.: querelarum, Schwall von Kl., Iustin.: turbam tantummodo congregat, ex qua sine discrimine occupet proximum
    ————
    quodque, er sammelt eine bloße Masse, Quint. 10, 1, 7 Halm.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > turba

  • 5 turba

        turba ae, f    [TVR-], a turmoil, hubbub, uproar, disorder, tumult, commotion, disturbance: ut exsistat ex populo turba: fugientium, Cs.: turbā atque seditionibus sine curā aluntur, S.— A brawl, disturbance, quarrel: iam tum inceperat Turba inter eos, T.: turba atque rixa.— A disorderly multitude, crowd, throng, mob, band, train, troop: videt in turbā Verrem: cum ex hac turbā et col luvione discedam: Iliadum, V.— A great number, throng, multitude: plebes, turbā conspectior cum dignitates deessent, L.: omnis eum stipata tegebat Turba ducum, V.: canum, O.: turba mea, i. e. my brood, Ph.: iaculorum, O.— The common crowd, vulgar, mass: velut unus turbae militaris, L.: poëtarum seniorum, H.: ignotorum deorum.
    * * *
    commotion, uproar, turmoil, tumult, disturbance; crowd, mob, multitude

    Latin-English dictionary > turba

  • 6 turba

    turba turba, ae f суматоха, смятение

    Латинско-русский словарь > turba

  • 7 turba

    turba turba, ae f толпа, множество

    Латинско-русский словарь > turba

  • 8 turba

    ae f. тж. pl.
    1) смятение, замешательство (t. et confusio rerum C); суматоха, беспорядок ( in magna turba vivere C); возбуждение, брожение ( turbas efficere in castris C); беспорядки, бунт ( turba ac seditiones Sl)
    2) шум, ссора
    turbam facere alicui Ter — устраивать кому-л. сцену
    3) скопище, толпа, масса ( fugientium Cs); свита ( ducum V)
    4) стая (ferarum, canum O); множество, масса (arborum O; verborum Q; rerum O, Sen); куча ( voluminum C)

    Латинско-русский словарь > turba

  • 9 turba

    1) замешательство (1. 4 D. 47, 8). 2) множество, толпа (1. 2 § 9. 28 D. 1, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > turba

  • 10 turba

    uproar, disturbance / mob, crowd, multitude.

    Latin-English dictionary of medieval > turba

  • 11 turba

    , ae f
      толпа, множество, стая; смятение

    Dictionary Latin-Russian new > turba

  • 12 turba militaris

      солдаты

    Dictionary Latin-Russian new > turba militaris

  • 13 In solís tú mihi túrba locís

    В уединении ты для меня толпа.
    Тибулл, "Элегии", IV, 13, 3-4, 11-12:
    Tú mihi sóla placés, nec jám te práeter in úrbe
    Fórmosá (e)st oculís núlla puélla meís.
    Tú mihi cúrarúm requiés, tu nócte vel átra
    Lúmen, et ín solís tu mihi túrba locís.
    Ты одна мне отрада, ослепли для римских красавиц,
    Кроме тебя лишь одной, очи мои навсегда.
    Ты утешенье в заботах моих, ты светоч во мраке, Ты и в безлюдье пустынь будешь весь мир для меня.
    Мы обладаем душой, способной общаться с собой: она в состоянии составить себе компанию; у нее есть на что нападать и от чего защищаться, что получать и чем дарить. Нам нечего опасаться, что в этом уединении мы будем коснеть в томительной праздности: in solis sis tibi turba locis. [ Парафраза Монтеня - будь сам для себя толпой. - авт. ] (Мишель Монтень, Об уединении.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > In solís tú mihi túrba locís

  • 14 Meterea turba

    Латинско-русский словарь > Meterea turba

  • 15 Crocidura turba

    2. RUS
    3. ENG
    4. DEU
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Crocidura turba

  • 16 Meterea turba

    Lewis & Short latin dictionary > Meterea turba

  • 17 expedio

    expĕdĭo, īre, īvi (ĭi), ītum [ex + pes]    - fut. arch. expedibo --- inf. passif expedirier. - tr. - [st1]1 [-] débarrasser le pied, ôter les entraves; dégager (des liens), débarrasser, délivrer, délier.    - se de aliqua re expedire: se débarrasser de qqch.    - se ex aliqua re expedire: se débarrasser de qqch.    - e laqueis se expedire, Cic.: se débarrasser des filets. [st1]2 [-] au fig. dégager, tirer d'embarras; rendre facile, terminer, achever, finir, venir à bout.    - se expedire curā, Ter.: se tirer d'embarras.    - quomodo ex hac expediam turbā? Ter.: comment sortir d'un tel embarras?    - ducente deo flammam inter et hostis expedior, Virg. En. 2: sous la conduite d'un dieu, je me dégage de l'incendie et des ennemis.    - per invias rupes iter fugae non expedientes, Liv. 38: sans pouvoir se frayer un chemin pour fuir parmi les rochers impraticables.    - per quot discrimina rerum expedior? Val. Fl. 1: à combien de périls je viens d'échapper? [st1]3 [-] démêler, débrouiller; expliquer, raconter.    - expedire nodum: résoudre une difficulté.    - capillus pectine quotidie expediendus est, Fronto: on doit démêler chaque jour les cheveux avec le peigne.    - ea de caede quam verissime expediam, Tac.: je raconterai ce meurtre le plus exactement possible.    - altius omnem expediam famam,Virg. G. 4: je vais, remontant assez haut, conter toute la légende.    - nemo expedit quo pacto... Phaedr.: personne n'explique comment... [st1]4 [-] tirer d'un endroit (qqch), sortir (qqch), déballer, exposer.    - hinc se expedivit, neque eo magis carebat suspicione, Nep.: il se tira de cette situation, mais il n'en resta pas moins suspect.    - cererem canistris expedire, Virg. En. 1: tirer le pain des corbeilles.    - vela expedire, Ov. H. 17: déployer les voiles. [st1]5 [-] apprêter, préparer, disposer; fournir, procurer.    - expedire arma, legiones, naves: préparer des armes, des légions, des navires.    - se (ad pugnam) expedire: se tenir prêt au combat.    - expediri ou expediri ad bellum, Tac.: se préparer au combat.    - ad oppugnationem sese expedire, Liv. 37: se disposer à faire le siège.    - expedire rem frumentariam, Caes.: assurer le ravitaillement, régler la question du blé.    - pecuniam expedire, Cic.: procurer de l'argent. [st1]6 [-] se développer, avoir son cours, aboutir.    - sese expedire ou expedire, Plaut.: se développer, aboutir.    - sese expediunt artes amoris, Plaut.: les ruses d'amour aboutissent.    - intr. avec dat. - [st1]7 [-] être utile à, être avantageux à.    - impers. - expedit: il est utile, il est avantageux, il est à propos, il faut, il importe.    - expediebat simulare ut Tarentinos sibi conciliarent, Liv. 9: il leur était avantageux de le faire croire pour se ménager la bienveillance des Tarentins.    - omnibus bonis expedit salvam esse rem publicam, Cic. Phil. 13, 16: il importe à tous les gens de bien que l'Etat soit indemne.    - si ita expedit, Cic.: s'il y a avantage.    - expedit ut, Tac.: il est utile que....    - voir expeditus.
    * * *
    expĕdĭo, īre, īvi (ĭi), ītum [ex + pes]    - fut. arch. expedibo --- inf. passif expedirier. - tr. - [st1]1 [-] débarrasser le pied, ôter les entraves; dégager (des liens), débarrasser, délivrer, délier.    - se de aliqua re expedire: se débarrasser de qqch.    - se ex aliqua re expedire: se débarrasser de qqch.    - e laqueis se expedire, Cic.: se débarrasser des filets. [st1]2 [-] au fig. dégager, tirer d'embarras; rendre facile, terminer, achever, finir, venir à bout.    - se expedire curā, Ter.: se tirer d'embarras.    - quomodo ex hac expediam turbā? Ter.: comment sortir d'un tel embarras?    - ducente deo flammam inter et hostis expedior, Virg. En. 2: sous la conduite d'un dieu, je me dégage de l'incendie et des ennemis.    - per invias rupes iter fugae non expedientes, Liv. 38: sans pouvoir se frayer un chemin pour fuir parmi les rochers impraticables.    - per quot discrimina rerum expedior? Val. Fl. 1: à combien de périls je viens d'échapper? [st1]3 [-] démêler, débrouiller; expliquer, raconter.    - expedire nodum: résoudre une difficulté.    - capillus pectine quotidie expediendus est, Fronto: on doit démêler chaque jour les cheveux avec le peigne.    - ea de caede quam verissime expediam, Tac.: je raconterai ce meurtre le plus exactement possible.    - altius omnem expediam famam,Virg. G. 4: je vais, remontant assez haut, conter toute la légende.    - nemo expedit quo pacto... Phaedr.: personne n'explique comment... [st1]4 [-] tirer d'un endroit (qqch), sortir (qqch), déballer, exposer.    - hinc se expedivit, neque eo magis carebat suspicione, Nep.: il se tira de cette situation, mais il n'en resta pas moins suspect.    - cererem canistris expedire, Virg. En. 1: tirer le pain des corbeilles.    - vela expedire, Ov. H. 17: déployer les voiles. [st1]5 [-] apprêter, préparer, disposer; fournir, procurer.    - expedire arma, legiones, naves: préparer des armes, des légions, des navires.    - se (ad pugnam) expedire: se tenir prêt au combat.    - expediri ou expediri ad bellum, Tac.: se préparer au combat.    - ad oppugnationem sese expedire, Liv. 37: se disposer à faire le siège.    - expedire rem frumentariam, Caes.: assurer le ravitaillement, régler la question du blé.    - pecuniam expedire, Cic.: procurer de l'argent. [st1]6 [-] se développer, avoir son cours, aboutir.    - sese expedire ou expedire, Plaut.: se développer, aboutir.    - sese expediunt artes amoris, Plaut.: les ruses d'amour aboutissent.    - intr. avec dat. - [st1]7 [-] être utile à, être avantageux à.    - impers. - expedit: il est utile, il est avantageux, il est à propos, il faut, il importe.    - expediebat simulare ut Tarentinos sibi conciliarent, Liv. 9: il leur était avantageux de le faire croire pour se ménager la bienveillance des Tarentins.    - omnibus bonis expedit salvam esse rem publicam, Cic. Phil. 13, 16: il importe à tous les gens de bien que l'Etat soit indemne.    - si ita expedit, Cic.: s'il y a avantage.    - expedit ut, Tac.: il est utile que....    - voir expeditus.
    * * *
        Expedio, expedis, pen. corr. expediui, expeditum, penult. prod. expedire. Cic. Delivrer, Despestrer, Desmesler, Despescher, Descombrer.
    \
        Expedire se de re aliqua. Cic. Sortir à son honneur de quelque affaire et s'en desvelopper.
    \
        Expedias me hinc te rogo. Cic. Je te prie trouve maniere de me despestrer d'ici, et que je m'en aille.
    \
        Expedire illigatum. Horat. Deslier, Delivrer.
    \
        Expedire virgas. Cic. Lier, Apprester.
    \
        Pyxidem. Cic. Tirer, ou mettre hors.
    \
        Cererem canistris. Virg. Tirer le pain hors des corbeilles pour mettre sur table.
    \
        Aggere et cratibus aditus expediunt. Caes. Font diligemment les approches et chemins pour entrer en un fort, Font des entrees.
    \
        Agrum lectione lapidum expedire. Colum. Oster les pierres d'un champ.
    \
        Alimenta arcu expedire. Tacit. Cercher sa vie à l'arc et aux fleiches, et tuer des bestes pour manger.
    \
        Animum metu. Horat. Delivrer de la paour qu'il ha.
    \
        Arcus. Stat. Tirer hors et apprester.
    \
        Arma. Tacit. Apprester.
    \
        Causam alicuius rei. Virg. Exposer, Declarer, Dire.
    \
        Consilia se expediunt. Valer. Flac. Prennent fin.
    \
        Conuiuia expediunt. Valer. Flac. Apprestent le banquet.
    \
        Hic hodie expediet hanc docte fallaciam. Plaut. Il viendra à bout et à chef de ceste tromperie.
    \
        Ferrum expedire. Liu. Desgainer.
    \
        Labores alicuius. Valerius Flac. Finer, Terminer, Mettre fin aux, etc.
    \
        Expedire se ex laqueis. Cic. Se despestrer des laqs.
    \
        Manus expedire. Virg. Lever les mains en hault.
    \
        Merces. Ouid. Desployer sa marchandise, Estaler.
    \
        Naues expedire. Caesar. Accoustrer, Apprester.
    \
        Explicare et expedire negotia alicuius. Cic. Desmesler et desvelopper.
    \
        Nodum. Cic. Desnouer un neud, Desmesler une difficulté.
    \
        Nomina. Cic. Chevir avec ses creanciers.
    \
        Expedire pecuniam. Tranquil. Faire argent et amasser.
    \
        Rem aliquam. Virgil. Faire, Expedier, Venir à chef de quelque chose.
    \
        Salutem. Cic. Se saulver et garentir sa vie.
    \
        Tela animosque expedire. Liu. Apprester.
    \
        Expedire se ex turba. Terent. Se desfaire et delivrer d'une presse.
    \
        Hoc mihi expedi. Terent. Di moy en peu de parolles.
    \
        Capita rerum expedire. Plaut. Despescher de dire les principaulx poincts de quelque affaire.
    \
        Causam aduentus. Liu. Dire.
    \
        Expedire iudicibus rem suam. Terent. Prouver son cas.
    \
        Expedire. Liu. Conclure et arrester.
    \
        Expedire. Cic. Despescher quelque affaire, Expedier.
    \
        Expedire. Tacit. Apprester, Appareiller.
    \
        Expedire se ad praelium, seu ad pugnam. Liu. S'apprester pour aller au combat.
    \
        Expedio me ad Drusum, inde ad Scaurum. Cic. Je m'appreste pour aller, etc.
    \
        Erat expeditum, omnibus remittere aequaliter, sed non satis aequum. Plin. iunior. C'estoit le plus court et le plustost faict, ou le plus aisé.

    Dictionarium latinogallicum > expedio

  • 18 expedio

    ex-pedio, īvī (iī),ītum, īre [ pes ]
    1)
    а) распутывать ( nodum C); высвобождать ( gressum Ap)
    e. se — выпутаться (ex laqueis C; turbā, v. l. ex turbā Ter)
    б) развязывать (restim Ap; aliquem illigatum H)
    2)
    а) освобождать, избавлять (aliquem ex servitute Pl; aliquem aliquā re или ab, de и ex aliquā re C etc.); помогать, вызволять
    б) поставить на ноги, вылечить ( aegrōtum CC); благополучно провести ( aliquem per acuta belli H)
    3) налаживать, обеспечивать ( rem frumentariam Cs); достигать, одерживать ( victoriam Cs)
    4) вынимать, доставать (Cerĕrem— sc. panem — canistris V); приготовлять (virgas C; arma Cs, V, T; pecunias Su)
    5) снаряжать, оснащать (naves Cs, T; classem bAl); приводить в боевой порядок ( legiones Cs); подготовлять ( agrum sationibus faciendis Col)
    6) приводить в порядок, улаживать ( negotia C)
    e. salutem C — обеспечить безопасность, спасти жизнь
    se e. — приготовиться ( ad pugnam L)
    7) бросать, метать (discum, jaculum H)
    9) приводить в исполнение, осуществлять ( consilia sua T)
    10) ликвидировать, сбывать, продавать (musti annonam Col; scruta Pt)
    11) (тж. verbo e. Ter) излагать, сообщать, рассказывать (aliquid и de aliquā re Pl, Ter, V etc.; originem alicujus rei T; alicujus rei causam V, T)
    12) содействовать, благоприятствовать
    quid in commune expedit Ap — то, что служит общему благу
    13) impers. expĕdit полезно, выгодно ( si ita expedit C)
    expedit omnibus (ut) C, Just etc. — всем полезно (важно), (чтобы)

    Латинско-русский словарь > expedio

  • 19 agmen

    agmen, minis, n. (v. ago; vgl. altind. ájman, ›Bahn, Zug‹), der Zug, sowohl die Bewegung, als die sich bewegende Menge od. Masse, I) im allg.: 1) lebender Wesen: a) von Menschen, der Zug, Trupp, die Schar, agmen perpetuum totius Italiae, Cic.: stipatus agmine patriciorum, Liv.: hominum turba mulierum puerorumque agminibus immixta, Liv.: magnus comitatus fuit regius cum amicorum tum satellitum turbā stipante; non minore agmine legati venerunt, Liv. – Eumenidum agmina, Verg.: agminibus comitum qui modo cinctus erat, Ov. – b) v. Tieren = der Zug, Schwarm, die Koppel (Hunde), Kette (Rebhühner), das Rudel (Hirsche), rapidum agmen, v. Jagdhunden, Ov.: agmen ferarum, Ov.: aligerum agmen, v. Schwänen, Verg.: frugilegas aspeximus agmine longo formicas, Ov.: graniferum agmen, v. Ameisen, Ov.; vgl. unten no. II, 2, d.

    2) v. Lebl.: a) vom Zug, Strom des Wassers, leni od. dulci fluit agmine flumen (Thybris u. dgl.), sanftwallenden Zuges, Enn., Lucr. u. Verg.: u. vom Regenstrom, immensum caelo venit agmen aquarum, ein endloses Heer von Gewässern, Verg. – b) von den Atomen, agmine condenso naturam corporis explent, in einen dichten Haufen gedrängt, Lucr. 1, 606. – c) von den Wolken, ubicumque magis denso sunt agmine nubes, wo die Wolken dichter sich häufen, Lucr. 6, 100. – d) vom »Zuge« der Ruder, agmine remorum celeri, mit raschem Ruderschlag, Verg. Aen. 5, 211. – e) vom »Zuge«, von der »Menge Gänge« der Speisen, coli tanto agmine mensas, Sil. 11, 284. – f) von der »Reihe« der Zähne, terna agmina adunci dentis, Stat. Theb. 5, 509. – g) von den »Windungen« der Schlange, extremae agmina caudae, Verg.: illi agmine certo (sicheren Zuges) Laocoonta petunt, Verg. – h) von den »Schwingungen« der Lanze, tremulo venit agmine cornus, Sil. 14, 442. – i) von einer in sich zusammenhängenden Menge, agmen vitis, ein Reisigbündelchen von Rebenholz, Cael. Aur. chron. 2, 13, 167. – k) übtr.: α) vom »Zuge« der Rede, crispum agmen orationis, Gell. 1, 4, 4. – β) des Schicksals, agmina fati et volumina, die unerforschlichen Wege des Sch., Gell. 6, 2, 5. – γ) v. der Menge der Geschäfte, tot nexibus, tot quasi catenis maius in dies occupationum agmen extenditur, dehnt sich der Zug (die Reihe) der G. aus, Plin. ep. 2, 8. § 3.

    II) als milit. t.t., der Heereszug, d.i. 1) abstr., der Zug, Marsch eines Heeres, der Heereszug, Marschzug, die Marschkolonne, ne miles gregarius in castris neve in agmine servum aut iumentum haberet, Sall.: citato agmine iter, Liv.: effuso agmine abire, Liv.: de exercitu, de castris, de agminibus dicere, Cic.: rudis agminum, der Märsche (poet. = des Kriegsdienstes), Hor. carm. 3, 2, 9.

    2) konkr.: a) der Heereszug, die Marschkolonne, der auf dem Marsche befindliche Heerhaufen, α) des Fußvolks, phalanx, agmen magis, quam acies, Liv.: magis agmina, quam acies in via concurrerunt, Liv. (s. Fabri Liv. 21, 57, 12 viele Beisp.): intentus miles, ut ordo agminis in aciem assisteret, sowie der Zug geordnet war, zur Schlacht auch anzutreten, Tac.: retro in agmen suorum infenso cessit hosti, Liv. – agmine, im Zuge, zugweise, agmine ingredi, agmine ire ad Urbem, Liv. – uno agmine abire, irrumpere in Urbem, Liv. - – agmine instructo, in gerüstetem Zuge, marschfertig, Liv.; ähnlich agmine facto, in geschlossenem Zuge, Verg.: tripertito agmine, in drei Heerhaufen (Marschkolonnen) geteilt, Tac. – agm. pilatum, Verg., od. iustum, Tac., ein in geschlossenen Reihen marschierendes Kriegsheer. – agmen confertum, ein dicht gedrängter, dicht geschlossener Heerhaufen, Sen. ad Marc. 16, 4 (vgl. unten no. d aus Verg. georg. 3, 369 sq.). – agm. quadratum, das in geordnetem Zuge (der nach allen vier Seiten hin sofort Front machen u. in Schlachtordnung treten konnte, mit dem Gepäck in der Mitte) marschierende Kriegsheer (so daß das ganze Heer gleichsam ein Parallelogramm bildete, also nie = bataillon carré); dah. oft agmine quadrato, »in geordnetem Zuge, in geschlossenen Gliedern, in Schlachtordnung, en ligne«, zB. incedere, ire, ingredi, Sall., Curt. u.a.: u. dav. munito agmine, in gedecktem Zuge, Sall.: u. im Ggstz. agmine incauto, ut inter pacatos, Liv. – agm. obliquum, in schiefer Schlachtordnung aus der Flanke marschierend, Curt.: agm. primum, der Vortrab, die Vorhut, Spitze (des Heeres auf dem Marsche), Caes.: agm. medium, die Mitte (das Zentrum), Caes.: agm. extremum od. novissimum, der Nachtrab, die Nachhut, Caes. u.a. – agmen ducere, den Zug, das Heer anführen, Cic. Tusc. 2, 35 (v. Marius): ducit Amazonidum agmina Penthesilea, Verg. Aen. 1, 490. – agmen claudere, den Zug schließen u. decken, Curt.: agmen claudere et novissimis praesidio esse, den Zug schließen und die Nachhut bilden, Caes. – agmen cogere, den Zug hinten zusammenhalten (so daß die einzelnen hübsch beim Zuge bleiben) und decken, primae legionariae cohortes ibant, levis armatura et equites agmen cogebant, Liv. (vgl. unten no. d aus Solin. 25, 4). – agmen constituere, mit dem Zuge Halt machen, Sall. u.a. (s. Drak. Liv. 27, 16, 11 Beisp. aus Liv.). – agmen carpere, s. carpo. – im Bilde, educenda deinde dictio est ex hac domestica exercitatione et umbratili medium in agmen (mitten in den Heereszug), in pulverem, in clamorem, in castra atque in aciem forensem, Cic.: ut nec duces simus nec agmen cogamus, weder die Ersten noch die Letzten seien, Cic.: velut in agmen et numerum, gleichs. den Zug zu schließen u. die Zahl voll zu machen, Tac. – β) der Reiter, agm. equitum, Liv.: agm. equestre, Ov. – b) vom Zug der Flotte (weil dem Zug des Landesheeres ähnlich), das Geschwader, Liv. 21, 27, 8 (wo navium agmen); 31, 13, 1; 33, 41, 9; 37, 29, 7 u. 8. – c) vom Zuge des Gepäckes impedimentorum, Tac. ann. 2, 5: omnium impedimentorum agmen cogere (vgl. vorher no. a, α), Hirt. b.G. 8, 8, 3: non minore agmine rerum captarum quam suo prae se acto, Liv. 34, 52, 2. – d) übtr., v. Zuge gleichs. ein Heer bildender Tiere, natu maximus (elephantus) ducit agmen, aetate proximus cogit sequentes (vgl. vorher no. a), Solin. 25, 4: conferto agmine cervi torpent mole novā, Verg. georg. 8, 369 sq. (vgl. vorher no. a aus Sen. ad Marc. 16, 4): e pastu decedens agmine magno corvorum exercitus, Verg.: v. Ameisen, it nigrum campis agmen; u. pars agmina cogunt (s. oben no. a), Verg.: apes agmine facto (in geschlossenem Zuge, s. oben no. a) ignavum fucos pecus a praesepibus arcent, Verg. – u.v. personif. lebl. Ggstdn., venti velut agmine facto, quā data porta, ruunt, Verg.: diffugiunt stellae, quarum agmina cogit Lucifer, Ov. – v. der Zeit, sic ordinandus est dies omnis, tamquam cogat agmen, der letzte sei (s. no. a), Sen. ep. 12, 7. – / agmen, f., Iord. Get. 7, 50.

    lateinisch-deutsches > agmen

  • 20 confertus

    cōnfertus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (confercio), zusammengestopft, d.i. a) absol. = dicht zusammengedrängt, in dichter Masse, dicht (Ggstz. rarus), c. ratis (Schiff), Enn. fr.: c. naves, Liv.: concreti confertique pili, zusammengeballte, Cels. – mensura bona et c., gedrückt volles, Vulg.: confertissima turba, Liv. - bes. als milit. t. t. = in geschlossenen Gliedern (Ggstz. rarus, s. Fabri Liv. 21, 8, 9), agmen confertum, Verg. u. Sen., confertissimum, Caes.: acies conferta, Auct. b. Afr., confertissima, Caes.: conferti milites, Caes.: confertissimi hostes, Sall.: cum Galli structis ante se scutis conferti starent, Liv.: quod confertiores steterant (Ggstz. raris ordinibus constiterant), Liv.: numquam conferti, sed rari magnisque intervallis proeliantur, Caes.: rari in confertos illati, Liv. – b) m. Abl. = vollgestopft, gestopft voll von etw., v. Örtl., ingenti turbā non virorum modo sed etiam feminarum conferta totā urbe deorum immortalium templa, Liv.: Nysa lucis confertissima, Stat. – übtr., otiosa vita, plena et conferta voluptatibus, Cic.: liber c. voluptatibus, Cic.

    lateinisch-deutsches > confertus

См. также в других словарях:

  • Turba — en Frisia oriental. La turba es un material orgánico, de color pardo oscuro y rico en carbono. Está formado por una masa esponjosa y ligera en la que aún se aprecian los componentes vegetales que la originaron. Se emplea como combustible y en la… …   Wikipedia Español

  • turba — TURBÁ, turbez, vb. I. intranz. 1. A se îmbolnăvi de turbare. 2. fig. A se mânia, a se înfuria peste măsură. [prez. ind. şi: (pop.) turb] – lat. turbare. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  GÂNDAC DE TÚRBĂ s …   Dicționar Român

  • turba (1) — {{hw}}{{turba (1)}{{/hw}}s. f. 1 Gruppo di molte persone accozzate insieme (anche spreg.): una turba di straccioni. 2  spec. al pl. Folla: Gesù parlava alle turbe. turba (2) {{hw}}{{turba (2)}{{/hw}}s. f. (med.) Alterazione funzionale e organica …   Enciclopedia di italiano

  • Turba — literally means crowd in Latin. It may refer more specifically to any text in the biblical Passion of Jesus which is spoken by any group of people, including the disciples, the Jews, or the soldiers. In musical settings it has been broadened to… …   Wikipedia

  • turba — s. f. 1. Multidão ou magote de gente. 2. União de vozes que cantam em coro. • turbas s. f. pl. 3. Povo. 4. A opinião do povo baixo, do vulgo, do maior número: Ir com as turbas (isto é, seguir a sua opinião). 5. em turba: em grande número …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Turba — Turba, Ortschaft der Edetaner im Tarraconen fischen Spanien; vielleicht j. Turjar …   Pierer's Universal-Lexikon

  • turba — index band, commotion, riot, turmoil Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • turba- — *turba , *turbaz germ., stark. Maskulinum (a): nhd. Torf, Rasen ( Maskulinum); ne. turf; Rekontruktionsbasis: an., ae., afries., as., ahd.; Etymologie: idg …   Germanisches Wörterbuch

  • turbă — TÚRBĂ1, turbe, s.f. Varietate de cărbune inferior, format prin carbonizarea parţială a unor resturi de plante de mlaştină şi folosit mai ales drept combustibil. – Din fr. tourbe. Trimis de Joseph, 16.05.2004. Sursa: DEX 98  TÚRBĂ2, turbe, s.f.… …   Dicționar Român

  • Turba — I (Del fr. tourbe, germ. turba.) ► sustantivo femenino 1 GEOLOGÍA Carbón mineral de aspecto terroso formado por la acumulación de restos vegetales en sitios pantanosos. 2 Tierra rica en materia orgánica usada en jardinería. 3 Estiércol mezclado… …   Enciclopedia Universal

  • turba — {{#}}{{LM SynT39956}}{{〓}} {{CLAVE T38983}}{{\}}{{CLAVE}}{{/}}{{\}}SINÓNIMOS Y ANTÓNIMOS:{{/}} {{[}}turba{{]}} {{《}}▍ s.f.{{》}} {{♂}}(cantidad de gente){{♀}} = {{SynM27480}}{{↑}}multitud{{↓}} • gentío • tropa • ejército • turbamulta • horda •… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»