Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+feed

  • 41 bubulcito

    bŭbulcĭto, āre, v. n. ( bŭbulcĭtor, āri, v. dep., Plaut.) [bubulcus], to be a herdsman, to keep, feed, or drive oxen (ante- and post-class., and very rare).
    I.
    Lit.:

    bubulcitarier,

    Plaut. Most. 1, 1, 50; App. Flor. n. 6, p. 343, 14.—
    II.
    Trop., to cry or bawl like an ox-driver, Varr. ap. Non. p. 79, 29 (Sat. Men. 52, 1).

    Lewis & Short latin dictionary > bubulcito

  • 42 bubulcitor

    bŭbulcĭto, āre, v. n. ( bŭbulcĭtor, āri, v. dep., Plaut.) [bubulcus], to be a herdsman, to keep, feed, or drive oxen (ante- and post-class., and very rare).
    I.
    Lit.:

    bubulcitarier,

    Plaut. Most. 1, 1, 50; App. Flor. n. 6, p. 343, 14.—
    II.
    Trop., to cry or bawl like an ox-driver, Varr. ap. Non. p. 79, 29 (Sat. Men. 52, 1).

    Lewis & Short latin dictionary > bubulcitor

  • 43 cibo

    cĭbo, no perf., ātum, 1, v. a. [cibus], to give food to animals, to feed or fodder (rare):

    genera avium,

    Col. 8, 10 fin.:

    locustae utiles cibandis pullis,

    id. 8, 11, 15:

    draconem manu suă,

    Suet. Tib. 72.—In pass.:

    cibari,

    to take food, Liv. Epit. 19.—
    II.
    With men as objects (late Lat.), Vulg. Prov. 25, 21; id. Rom. 12, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > cibo

  • 44 enutrio

    ē-nūtrĭo, īvi or ii, ītum, 4, v. a., to bring up, to nourish, feed, support (rare and not ante-Aug.).
    I.
    Lit.:

    puerum sub antris,

    Ov. M. 4, 289:

    purpurae lutense genus,

    Plin. 9, 37, 61, § 131: platanum, id. 12, 1, 4, § 8.—
    II.
    Trop., to promote, nourish:

    unde origines aedificiorum sint institutae, et quibus rationibus enutritae et progressae sint gradatim ad hanc finitionem,

    Vitr. 2, 1 fin.:

    ingenia,

    Quint. 8 prooem. 2:

    verbis fidei,

    Vulg. 1 Tim. 4, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > enutrio

  • 45 hospes

    hospĕs, ĭtis ( gen. plur. hospitium, Liv. 4, 35, 4), m.; hospĭta, ae, f. (cf. antistita from antistes, sospita from sospes, sacerdota from sacerdos, etc., but hospes, f., Att. ap. Non. 279, 11;

    Trag. Fragm. v. 51 Rib.: hospes amica,

    Ov. F. 6, 510:

    Aurora,

    Stat. Th. 6, 272; Sen. Agam. 318 al.) [= hostipets, hostis, a stranger; pa-, root of pasco, pater, to feed, hence],
    I.
    He who entertains a stranger, a host (one who entertains gratuitously, as a friend: caupo, one who entertains for pay);

    form hospes: alterum ad cauponem devertisse, ad hospitem alterum,

    Cic. Div. 1, 27, 57; so id. Fin. 5, 2, 4:

    tendimus hinc recta Beneventum, ubi sedulus hospes Paene macros, arsit, dum turdos versat in igne, etc.,

    Hor. S. 1, 5, 71:

    succinctus,

    id. ib. 2, 6, 107:

    amabilis,

    id. Ep. 2, 2, 132:

    hospitis affectu salutare,

    with a host's politeness, Juv. 8, 161.—Esp., one upon whom soldiers are quartered, Tac. H. 2, 66; 3, 41.—Hence repeated of both host and guest:

    per dexteram istam te oro, quam regi Deiotaro hospes hospiti porrexisti,

    Cic. Deiot. 3, 8; so,

    non hospes ab hospite tutus,

    Ov. M. 1, 144:

    Juppiter, = hospitalis,

    id. ib. 10, 224.— Fem., hospita, she who entertains a guest, a hostess:

    femina primaria, Servilia, vetere Dionis hospita,

    Cic. Verr. 2, 2, 8, § 24:

    figura et lineamenta hospitae,

    id. ib. 2, 2, 36, §

    89: Helene,

    Hor. C. 1, 15, 2.—In late Lat., for a concubine, Inscr. Orell. 2669; 4996. —
    II.
    Transf.
    A.
    A sojourner, visitor, guest, friend, xenos. Lit.:

    in domo clari hominis, in quam et hospites multi recipiendi et admittenda hominum cujusque modi multitudo,

    Cic. Off. 1, 39, 139:

    libri inter Cratippi commentarios tamquam hospites recipiendi,

    id. ib. 3, 33, 121:

    recipere hospites,

    id. Verr. 2, 1, 25, § 65:

    accipere hospitem,

    id. Fam. 9, 26 fin.:

    non hospites, sed peregrini atque advenae,

    id. Agr. 2, 34, 94:

    habuisses non hospitem, sed contubernalem,

    id. Fam. 9, 20, 1:

    et hostem et hospitem vidit,

    id. Div. 2, 37, 79; 6, 6, 2:

    is qui nuper Romae fuit Menedemus hospes meus,

    id. de Or. 1, 19, 85; cf. id. Lael. 7, 24:

    Polybius noster hospes,

    id. Rep. 4, 3:

    id factum ex suis hospitibus Caesar cognoverat,

    Caes. B. G. 5, 6, 2:

    in suos notos hospitesque quaerebant,

    id. B. C. 1, 74, 5:

    hospes familiae vestrae,

    Cic. Lael. 11, 36: homo multorum [p. 867] hospitum, id. Clu. 59, 163:

    mihi seu longum post tempus venerat hospes Sive, etc.,

    Hor. S. 2, 2, 118:

    si vespertinus subito te oppresserit hospes,

    id. ib. 2, 4, 17:

    hospite venturo, cessabit nemo tuorum,

    Juv. 14, 59: in officiis apud majores ita observatum est: primum tutelae, deinde hospiti, deinde clienti, tum cognato, postea adfini, Sabin. ap. Gell. 5, 13, 5.—In fem.:

    meamne hic in via hospitam, Quae heri huc Athenis cum hospite advenit meo, etc.,

    Plaut. Mil. 2, 6, 8; id. ib. 71; Ter. And. 2, 6, 8; Cic. Att. 5, 1, 3.—
    B.
    Opp. to a native, a stranger, foreigner (syn.:

    advena, peregrinus, peregrinator, alienus): adeone hospes hujusce urbis, adeone ignarus es disciplinae consuetudinisque nostrae, ut haec nescias?

    Cic. Rab. Perd. 10, 28:

    nec peregrinus atque hospes in agendo,

    id. de Or. 1, 50, 218:

    nos in nostra urbe peregrinantes errantesque tamquam hospites tui libri quasi domum deduxerunt,

    id. Ac. 1, 3, 9.—So in addressing a foreigner, like the Gr. xene, stranger:

    cum (Theophrastus) percontaretur ex anicula quadam, quanti aliquid venderet, et respondisset illa atque addidisset, Hospes, non pote minoris: tulisse eum moleste, se non effugere hospitis speciem, cum aetatem ageret Athenis optimeque loqueretur,

    id. Brut. 46, 172; Quint. 8, 1, 2: dic, hospes, Spartae, nos te hic vidisse jacentes, Cic. poët. Tusc. 1, 42, 101 (a transl. of the Gr. Ô xein, angellein Aakedaimoniois, etc., Herod. 7, 228): hospes, quid miras curare Serapin? Varr. ap. Non. 480, 30; Prop. 4, 1, 1.— Fem., hospita, a female stranger:

    hanc hospitam crepidula ut graphice decet,

    Plaut. Pers. 4, 2, 3.—
    C.
    Hence, a stranger in any matter, ignorant of, unacquainted with:

    si erit idem in consuetudine civitatis hospes,

    Cic. de Or. 2, 30, 131:

    vos ignoretis, vos hospites in hac urbe versamini,

    id. Mil. 12, 33.—
    D.
    Of inanim. or abstr. things adjectively, hospitable; strange, foreign.
    (α).
    Form hospes (only in post-Aug. poets): gemma, Pall. Insit. init.:

    tecta, etc.,

    Stat. Th. 12, 479:

    cymba,

    id. S. 5, 1, 252:

    honor,

    Claud. IV. Cons. Hon. 650.—
    (β).
    Form hospita (in the fem. and neutr. plur. mostly poet.): hirundines hospitae, Varr. ap. Arn. 6, 207:

    navis,

    Ov. F. 1, 340:

    quo tutior hospita lustres Aequora,

    Verg. A. 3, 377:

    conjunx hospita Teucris,

    id. ib. 6, 93:

    terra hospita,

    id. ib. 3, 539:

    tecta,

    Val. Fl. 2, 650:

    flumina,

    Stat. Th. 4, 842:

    litora mundo,

    id. S. 3, 5, 75:

    unda plaustris,

    bearing wagons on its frozen surface, Verg. G. 3, 362:

    vina,

    Val. Fl. 1, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > hospes

  • 46 impascor

    impascor ( inp-), sci, v. pass. [in-pasco], to feed or be pastured in a place (postAug.):

    loca, quibus nullum impascitur pecus,

    Col. 6, 5, 2; 2, 17, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > impascor

  • 47 incesta

    1.
    incestus, a, um, adj. [2. in-castus], unclean (in a moral and religious sense), impure, polluted, defiled, sinful, criminal (as an adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    In gen.:

    cum verborum contumeliis optimum virum incesto ore lacerasset,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    saepe Diespiter Neglectus incesto addidit integrum,

    punished the good with the bad, Hor. C. 3, 2, 30:

    catervae Incestarum avium,

    that feed on corpses, Stat. Th. 9, 27:

    profana illic omnia, quae apud nos sacra: rursum concessa apud illos, quae apud nos incesta,

    Tac. H. 5, 4:

    an triste bidental Moverit incestus,

    impious, Hor. A. P. 472. —
    II.
    In partic., unchaste, lewd, incestuous.
    A.
    Adj.:

    Ilion Fatalis incestusque judex... vertit In pulverem,

    i. e. Paris, Hor. C. 3, 3, 19;

    called also: praedo,

    Stat. Ach. 1, 45:

    princeps,

    Plin. Pan. 52, 3:

    amores,

    Hor. C. 3, 6, 23; Tac. A. 12, 4:

    nuptiae,

    id. ib. 11, 25 fin.; cf.

    conjugia,

    Suet. Claud. 26:

    noctes,

    Plin. Pan. 63, 7:

    voces,

    Ov. Tr. 2, 503:

    pellicere aliquem incesto sermone,

    Liv. 8, 28, 3:

    incestus manus intra terminos sacratos inferre,

    id. 45, 5, 7:

    corruptor et idem incestus,

    Juv. 4, 9. — Hence,
    B.
    Substt.
    1.
    incestum, i, n., unchastity, lewdness; esp. as a violation of religious laws, incest (class.):

    incestum pontifices supremo supplicio sanciunto,

    Cic. Leg. 2, 9, 22:

    concubuit cum viro... fecit igitur incestum,

    id. Inv. 1, 40, 73. committere, Quint. 4, 2, 88; Dig. 23, 2, 39:

    ex incesto, quod Augustus cum Julia filia admisisset,

    Suet. Calig. 23; cf.:

    incesti cum sorore reus,

    id. Ner. 5:

    cum filia commissum,

    Quint. 5, 10, 19:

    incesto liberatus,

    Cic. Pis. 39, 95:

    incesti damnata,

    Quint. 7, 8, 3:

    ab incesto id ei loco nomen factum,

    Liv. 8, 15, 8:

    incesti poena... in viro in insulam deportatio est,

    Paul. Sent. 2, 26, 15. — In plur.:

    stupra... et adulteria, incesta denique,

    Cic. Tusc. 4, 35, 75:

    super sororum incesta,

    Suet. Calig. 36:

    Vestalium virginum,

    id. Dom. 8.—
    2.
    incesta, ae, f., an incestuous woman, paramour:

    hunc (adamanta) dedit olim barbarus incestae,

    Juv. 6, 158.— Adv.: incestē ( incastē, Sen. Contr. 2, 13).
    A.
    In gen., impurely, sinfully, Lucr. 1, 98:

    facere sacrificium Dianae,

    Liv. 1, 45, 6.—
    B.
    In partic., unchastely:

    ideo aquam adduxi, ut ea tu inceste uterere?

    Cic. Cael. 14, 34:

    libidinatum,

    Suet. Ner. 28:

    agit incestius res suas,

    Arn. 5, 170.
    2.
    incestus, ūs, m. [1. incestus, II.], unchastity, incest (mostly Ciceron.):

    quaestio de incestu,

    Cic. Mil. 22, 59; id. Brut. 32, 122; 124; id. N. D. 3, 30, 74 Klotz; Liv. 4, 44 Weissenb.; Val. Max. 6, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > incesta

  • 48 incestus

    1.
    incestus, a, um, adj. [2. in-castus], unclean (in a moral and religious sense), impure, polluted, defiled, sinful, criminal (as an adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    In gen.:

    cum verborum contumeliis optimum virum incesto ore lacerasset,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    saepe Diespiter Neglectus incesto addidit integrum,

    punished the good with the bad, Hor. C. 3, 2, 30:

    catervae Incestarum avium,

    that feed on corpses, Stat. Th. 9, 27:

    profana illic omnia, quae apud nos sacra: rursum concessa apud illos, quae apud nos incesta,

    Tac. H. 5, 4:

    an triste bidental Moverit incestus,

    impious, Hor. A. P. 472. —
    II.
    In partic., unchaste, lewd, incestuous.
    A.
    Adj.:

    Ilion Fatalis incestusque judex... vertit In pulverem,

    i. e. Paris, Hor. C. 3, 3, 19;

    called also: praedo,

    Stat. Ach. 1, 45:

    princeps,

    Plin. Pan. 52, 3:

    amores,

    Hor. C. 3, 6, 23; Tac. A. 12, 4:

    nuptiae,

    id. ib. 11, 25 fin.; cf.

    conjugia,

    Suet. Claud. 26:

    noctes,

    Plin. Pan. 63, 7:

    voces,

    Ov. Tr. 2, 503:

    pellicere aliquem incesto sermone,

    Liv. 8, 28, 3:

    incestus manus intra terminos sacratos inferre,

    id. 45, 5, 7:

    corruptor et idem incestus,

    Juv. 4, 9. — Hence,
    B.
    Substt.
    1.
    incestum, i, n., unchastity, lewdness; esp. as a violation of religious laws, incest (class.):

    incestum pontifices supremo supplicio sanciunto,

    Cic. Leg. 2, 9, 22:

    concubuit cum viro... fecit igitur incestum,

    id. Inv. 1, 40, 73. committere, Quint. 4, 2, 88; Dig. 23, 2, 39:

    ex incesto, quod Augustus cum Julia filia admisisset,

    Suet. Calig. 23; cf.:

    incesti cum sorore reus,

    id. Ner. 5:

    cum filia commissum,

    Quint. 5, 10, 19:

    incesto liberatus,

    Cic. Pis. 39, 95:

    incesti damnata,

    Quint. 7, 8, 3:

    ab incesto id ei loco nomen factum,

    Liv. 8, 15, 8:

    incesti poena... in viro in insulam deportatio est,

    Paul. Sent. 2, 26, 15. — In plur.:

    stupra... et adulteria, incesta denique,

    Cic. Tusc. 4, 35, 75:

    super sororum incesta,

    Suet. Calig. 36:

    Vestalium virginum,

    id. Dom. 8.—
    2.
    incesta, ae, f., an incestuous woman, paramour:

    hunc (adamanta) dedit olim barbarus incestae,

    Juv. 6, 158.— Adv.: incestē ( incastē, Sen. Contr. 2, 13).
    A.
    In gen., impurely, sinfully, Lucr. 1, 98:

    facere sacrificium Dianae,

    Liv. 1, 45, 6.—
    B.
    In partic., unchastely:

    ideo aquam adduxi, ut ea tu inceste uterere?

    Cic. Cael. 14, 34:

    libidinatum,

    Suet. Ner. 28:

    agit incestius res suas,

    Arn. 5, 170.
    2.
    incestus, ūs, m. [1. incestus, II.], unchastity, incest (mostly Ciceron.):

    quaestio de incestu,

    Cic. Mil. 22, 59; id. Brut. 32, 122; 124; id. N. D. 3, 30, 74 Klotz; Liv. 4, 44 Weissenb.; Val. Max. 6, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > incestus

  • 49 incibo

    in-cĭbo, āre, v. a., to provide with food, to feed (late Lat.), Schol. Juv. 10, 231.

    Lewis & Short latin dictionary > incibo

  • 50 infanto

    infanto, āre, v. a. [id.], to nourish or feed as an infant (late Lat.), Tert. adv. Marc. 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > infanto

  • 51 inpascor

    impascor ( inp-), sci, v. pass. [in-pasco], to feed or be pastured in a place (postAug.):

    loca, quibus nullum impascitur pecus,

    Col. 6, 5, 2; 2, 17, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inpascor

  • 52 ligurio

    lĭgūrĭo and lĭgurrĭo, īvi and ĭi, ītum ( impers. ligurribant, Macr. S. 2, 12, 17), 4, v. a. and n. [root lig-; cf. lingo], to lick. *
    I.
    Neutr., to be dainty, fond of good things (cf. lambo):

    quae (meretrices) cum amatore cum cenant, liguriunt,

    Ter. Eun. 5, 4, 14.—
    II.
    Act., to lick.
    A.
    Lit.:

    apes non, ut muscae, (eum) liguriunt,

    Varr. R. R. 3, 16, 6:

    semesos pisces tepidumque jus,

    Hor. S. 1, 3, 81.—
    2.
    Transf.:

    dum ruri rurant homines, quos (parasiti) liguriant,

    whom they lick, whom they daintily feed upon, Plaut. Capt. 1, 1, 15:

    furta,

    to lick up, feast on by stealth, Hor. S. 2, 4, 79.—Also in mal. part., as Gr. leichein and leichazein, Suet. Tib. 45 fin.; Mart. 11, 58.—
    B.
    Trop., to long for, desire eagerly, lust after any thing:

    improbissima lucra liguriens,

    Cic. Verr. 2, 3, 76, § 177:

    agrariam curationem,

    id. Fam. 11, 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > ligurio

  • 53 ligurrio

    lĭgūrĭo and lĭgurrĭo, īvi and ĭi, ītum ( impers. ligurribant, Macr. S. 2, 12, 17), 4, v. a. and n. [root lig-; cf. lingo], to lick. *
    I.
    Neutr., to be dainty, fond of good things (cf. lambo):

    quae (meretrices) cum amatore cum cenant, liguriunt,

    Ter. Eun. 5, 4, 14.—
    II.
    Act., to lick.
    A.
    Lit.:

    apes non, ut muscae, (eum) liguriunt,

    Varr. R. R. 3, 16, 6:

    semesos pisces tepidumque jus,

    Hor. S. 1, 3, 81.—
    2.
    Transf.:

    dum ruri rurant homines, quos (parasiti) liguriant,

    whom they lick, whom they daintily feed upon, Plaut. Capt. 1, 1, 15:

    furta,

    to lick up, feast on by stealth, Hor. S. 2, 4, 79.—Also in mal. part., as Gr. leichein and leichazein, Suet. Tib. 45 fin.; Mart. 11, 58.—
    B.
    Trop., to long for, desire eagerly, lust after any thing:

    improbissima lucra liguriens,

    Cic. Verr. 2, 3, 76, § 177:

    agrariam curationem,

    id. Fam. 11, 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > ligurrio

  • 54 Merenda

    1.
    mĕrenda, ae, f. [mereo, q. v.], an afternoon luncheon, taken between four and five o'clock (ante- and post-class.): merendam antiqui dicebant pro prandio, quod scilicet medio die caperetur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.:

    merenda dicitur cibus post meridiem qui datur,

    Non. 28, 32; Plaut. Most. 4, 2, 49; Afran. ap. Non. 28, 33:

    serae hora merendae,

    Calp. Ecl. 5, 60; cf. Isid. Orig. 20, 2, 12.—Also of feed or medicine for a beast: Cyprio bovi merendam, Ennius cum dixit, significat id, quod solet fieri in insulā Cypro, in quā boves humano stercore pascuntur, Paul. ex Fest. p. 59 Müll. (sola, v. 2 Vahl. p. 164).
    2.
    Merenda, ae, m., a Roman surname: T. Antonius Merenda, a consul, A. U. C. 304, Liv. 3, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > Merenda

  • 55 merenda

    1.
    mĕrenda, ae, f. [mereo, q. v.], an afternoon luncheon, taken between four and five o'clock (ante- and post-class.): merendam antiqui dicebant pro prandio, quod scilicet medio die caperetur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.:

    merenda dicitur cibus post meridiem qui datur,

    Non. 28, 32; Plaut. Most. 4, 2, 49; Afran. ap. Non. 28, 33:

    serae hora merendae,

    Calp. Ecl. 5, 60; cf. Isid. Orig. 20, 2, 12.—Also of feed or medicine for a beast: Cyprio bovi merendam, Ennius cum dixit, significat id, quod solet fieri in insulā Cypro, in quā boves humano stercore pascuntur, Paul. ex Fest. p. 59 Müll. (sola, v. 2 Vahl. p. 164).
    2.
    Merenda, ae, m., a Roman surname: T. Antonius Merenda, a consul, A. U. C. 304, Liv. 3, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > merenda

  • 56 pabulor

    pābŭlor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [pabulum].
    I.
    Neutr.
    A.
    To eat fodder, to feed, graze (syn. pascor):

    capella placide et lente pabulatur,

    Col. 7, 6, 9; 8, 15, 6:

    pabulantia jumenta,

    Front. p. 2203 P.—
    B.
    To seek fodder, seek for food; hence, in gen., to seek a subsistence; of fishermen:

    ad mare huc prodimus pabulatum,

    Plaut. Rud. 2, 1, 6.—
    2.
    In partic., in milit. lang., to forage:

    angustius pabulantur,

    Caes. B. C. 1, 29; 1, 40; Liv. 6, 30:

    cum Caesar pabulandi causā tres legiones misisset,

    Caes. B. G. 5, 17:

    pabulantes nostros profligant,

    Tac. A. 12, 38 fin.
    * II.
    Act., to nourish, manure:

    fimo pabulandae sunt oleae,

    Col. 5, 9, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > pabulor

  • 57 panis

    pānis, is, m. ( neutr. collat. form pāne, is, Plaut. ap. Non. 218, 12, and Charis. p. 69 and 114 P.; v. infra; cf.

    also: non item apud vos est positum hoc pane et hic panis? etc.,

    Arn. 1, 36.—In gen. plur., panium, acc. to Caes. ap. Charis. p. 69 and 114 P.; panuin, acc. to Prisc. p. 771 P.) [from the root pa, to feed; whence also paomai, pabulum, and pasco], bread, a loaf.
    I.
    Lit.:

    tunc farinam aquā sparsit et assiduā tractatione perdomuit finxitque panem, etc.,

    Sen. Ep. 90, 23:

    a pistore panem petimus, vinum ex oenopolio,

    Plaut. As. 1, 3, 48:

    haec sunt ventris stabilimenta: pane et arsā bubulā, etc.,

    id. Curc. 2, 3, 88:

    quin tu rogas, Purpureum panem an puniceum soleam ego esse,

    id. Men. 5, 5, 19:

    sordidus,

    id. As. 1, 2, 16:

    panis rubidus,

    id. Cas. 2, 5, 1: cibarius panis, coarse bread (v. cibarius), Cic. Tusc. 5, 34, 97:

    secundus,

    black bread, Hor. Ep. 2, 1, 123:

    ater,

    Ter. Eun. 5, 4, 17:

    durus ac sordidus,

    Sen. Ep. 119, 3:

    siccus,

    dry bread, id. ib. 83, 6:

    panis plebeius, siligneus,

    id. ib. 119, 3; cf.:

    panis tener et niveus mollique siligine factus,

    Juv. 5, 70:

    vetus aut nauticus,

    Plin. 22, 25, 68, § 138:

    lapidosus,

    Hor. S. 1, 5, 91:

    fermentatus,

    Vulg. Lev 7, 13:

    azymus,

    id. Exod. 29, 2:

    subcinericus,

    id. ib. 12, 39:

    oleatus,

    id. Num. 11, 8: mollia panis, the crumb, Plin. [p. 1298] 13, 12, 26, §

    82: panis crusta,

    the crust, id. 29, 4, 23, § 75:

    bucella panis,

    a mouthful, Vulg. Gen. 18, 5:

    mucida caerulei panis consumere frusta,

    Juv. 14, 128.—
    B.
    In partic., a loaf:

    comesse panem tres pedes latum potes,

    Plaut. Bacch. 4, 1, 8:

    bini panes,

    id. Pers. 4, 3, 2:

    ex hoc effectos panes, jaciebant, etc.,

    Caes. B. C. 3, 48, 2:

    panes et opsonia,

    Suet. Calig. 37:

    panes quos coxerat tradidit,

    Vulg. Gen. 27, 17:

    tortam panis unius,

    id. Exod. 29, 23:

    quinque panes,

    id. Johan. 6, 9:

    cum esuriente panem suum dividere,

    Sen. Ep. 95, 51:

    frange esurienti panem tuum,

    Vulg. Isa. 58, 7.—Hence,
    II.
    Transf.
    1.
    Food in general:

    non in solo pane vivit homo,

    Vulg. Luc. 4, 4; id. 2 Thess. 3, 12; and trop. of food for the soul, spiritual nourishment:

    ego sum panis vitae,

    the food which gives life, id. Johan. 6, 48; 6, 51, etc.—
    2.
    A mass in the shape of a loaf, a loaf:

    panes aeris,

    Plin. 34, 11, 24, § 107:

    aut panes viridantis aphronitri,

    Stat. S. 4, 9, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > panis

  • 58 pascito

    pascĭto, āre, v. freq. a. [pasco], to pasture, to feed:

    (apes), quae in silvestribus locis pascitant,

    Varr. R. R. 3, 16, 19 dub. (al. pastitant).

    Lewis & Short latin dictionary > pascito

  • 59 prandium

    prandĭum, ii, n. [Sanscr. prep-, pra-, before; Gr. prôiên; Dor. pran, early; and Lat. dies; hence, early in the day, sc. that taken or eaten], a late breakfast, luncheon (cf.:

    jentaculum, cena), usually taken at or soon after noon, composed of bread, fish, cold meats, etc. (it was thought gluttonous to have several dishes and wine at the prandium): ire ad prandium,

    Plaut. Capt. 3, 1, 18; id. Stich. 4, 2, 45:

    adducere aliquem ad se ad prandium,

    id. Poen. 5, 5, 3:

    coquere alicui prandium,

    id. Men. 2, 3, 37:

    funus prandio facere,

    id. ib. 3, 2, 27:

    apparare,

    to get ready, prepare, id. ib. 1, 2, 61:

    accurare,

    id. ib. 3, 25:

    ornare,

    id. Rud. 1, 2, 53:

    dare,

    to give, id. Am. 2, 2, 33:

    obsonare alicui,

    id. Poen. 5, 5, 16:

    anteponere,

    to set before, serve up, id. Men. 2, 2, 2:

    comedere,

    id. ib. 3, 2, 55:

    prandere,

    id. Poen. 3, 5, 14:

    in prandio aliquem accipere apud se,

    id. Cist. 1, 1, 12:

    invitare ad prandium,

    Cic. Mur. 35, 73:

    prandiorum apparatus,

    id. Phil. 2, 39, 101; id. Verr. 2, 1, 19, § 49:

    ad prandium surgere,

    Suet. Calig. 58:

    panis deinde siccus et sine mensā prandium: post quod non sunt lavendae manus,

    Sen. Ep. 83, 6:

    post prandium aut cenam bibere volgare est,

    id. ib. 122, 6: de prandio nihil detrahi potuit;

    paratum fuit non magis hora, nusquam sine caricis, nusquam sine pugillaribus: illae, si panem habeo, propulmentario sunt, si non habeo, pro pane,

    id. ib. 87, 3:

    prandia cenis usque in lucem ingesta,

    id. Q. N. 4, 13, 6. The candidates gave such prandia to their tribules, Cic. Mur. 32, 67;

    the emperor to the people,

    Suet. Caes. 38; id. Tib. 20; cf. also Cic. Att. 5, 1, 3; Mart. 6, 64, 2; Suet. Vit. 13; id. Aug. 78; id. Claud. 34.—
    II.
    Transf.
    A.
    Poet., a meal, in gen.:

    qui scribit prandia saevi Tereos,

    Mart. 4, 49, 3.—
    B.
    The feed or fodder of animals:

    bubus glandem prandio depromere,

    Plaut. Truc. 3, 1, 2:

    prandio dato ipsis jumentisque eorum,

    Val. Max. 3, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > prandium

  • 60 pulmentarium

    pulmentārĭum, ĭi, n. [id.].
    I.
    Any thing eaten with bread, a relish (fruit, salt, mustard, etc.), Cato, R. R. 58; id. ap. Charis. p. 56 P.; Varr. L. L. 5, 22, § 108; Sen. Ep. 87, 3; Plin. 15, 15, 17, § 58; 19, 8, 54, § 171; 31, 7, 41, § 87.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of the feed of birds, Col. 8, 10, 5.—
    B.
    Food, in gen.:

    tu pulmentaria quaere Sudando,

    i. e. seek an appetite by exercise, Hor. S. 2, 2, 20; Vulg. Johan. 21, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > pulmentarium

См. также в других словарях:

  • Feed-in tariffs in Australia — Feed in tariffs generally refers to the rates at which a small scale producer of electricity (such as a household) is able to sell that electricity to another party (generally their electricity retailer). They are a means of providing PV… …   Wikipedia

  • Feed-forward — is a term describing a kind of system which reacts to changes in its environment, usually to maintain some desired state of the system. A system which exhibits feed forward behavior responds to a measured disturbance in a pre defined way mdash;… …   Wikipedia

  • Feed The Children — founded in 1979 is a Christian, international, non profit relief organization, whose stated mission is to deliver food, medicine, clothing and other necessities to individuals, children and families who lack these essentials due to famine, war,… …   Wikipedia

  • Feed — Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a horse,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • feed — Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a horse,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Feed bag — Feed Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Feed cloth — Feed Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Feed door — Feed Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Feed gear — Feed Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Feed head — Feed Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Feed heater — Feed Feed, n. 1. That which is eaten; esp., food for beasts; fodder; pasture; hay; grain, ground or whole; as, the best feed for sheep. [1913 Webster] 2. A grazing or pasture ground. Shak. [1913 Webster] 3. An allowance of provender given to a… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»